Για τη Μουσουλμανική Μειονότητα →Απαντήσεις απ' το ΚΚΕ

Ερη Ριτσου:
Συνέντευξη της Εμπρού Γιουσούφ, υποψηφίας βουλευτή Επικρατείας του ΚΚΕ, στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και τον δημοσιογράφο Γ. Μηλιώνη:

Ερ: Σχεδόν σε κάθε προεκλογική περίοδο, αλλά ιδιαίτερα σε αυτή, η Θράκη βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλης αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή αλληλοκατηγορίες για κατευθυνόμενη ψήφο από το Τουρκικό Προξενείο. Ποιά είναι η πραγματικότητα και γιατί το θέμα αυτό αναδεικνύεται με τέτοια ένταση τώρα;
   Απ: Πρόκειται για καραμπινάτο αποπροσανατολισμό και απίστευτη υποκρισία.
Πρώτον, γιατί η όλη συζήτηση δεν αφορά τα μεγάλα προβλήματα που βιώνει η μειονότητα στη Θράκη, προβλήματα που έχουν κοινή μήτρα με όσα ζει και η πλειονότητα. Είναι η αντιλαϊκή πολιτική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων που εξασφαλίζει πόρους και επιδοτήσεις για το μεγάλο κεφάλαιο για την περιβόητη «ανάπτυξη της Θράκης», αλλά καταδικάζει το λαό της περιοχής στην ενεργειακή φτώχεια, την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, στα οποία κατέχουμε αρνητικές πρωτιές ανάμεσα σε όλες τις περιφέρειες της ΕΕ.
Δεύτερον, γιατί αυτή η συζήτηση γίνεται με φόντο την αντιπαράθεση των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, που ομονοούν στο πως θα ξεζουμίζουν τους λαούς τους, αλλά ανταγωνίζονται για το ποιος θα παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή, πως θα αναβαθμίσουν -όπως λένε- τον γεωπολιτικό τους ρόλο. Για αυτό και οι δύο εργαλειοποιούν τη μειονότητα, για αυτό στήνουν μηχανισμούς προπαγάνδας και χειραγώγησης, σε ένα σκηνικό που από μακριά «μυρίζει» επικίνδυνες για όλους τους λαούς της περιοχής «διευθετήσεις» και μάλιστα υπό ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα.
Τρίτον, γιατί η δράση αυτών των μηχανισμών είναι γνωστή εδώ και χρόνια σε όλους, ιδιαίτερα στα κόμματα που κυβέρνησαν και ας εμφανίζονται τώρα ως «πεφτοσυννεφάκηδες». Άλλωστε, τους ίδιους ή παρόμοιους μηχανισμούς αξιοποιούν και οι ίδιοι για τον ίδιο ακριβώς λόγο, για να υφαρπάξουν την ψήφο της μειονότητας για να συνεχίσουν την ίδια βάρβαρη πολιτική και μετά να κουνάνε και το δάχτυλο, λες και η μειονότητα τους χρωστάει για τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, μετανάστευσης και σχολικής διαρροής, για την απαράδεκτη κατάσταση στο οδικό δίκτυο, στις δομές υγείας και πρόνοιας, για το γεγονός ότι ολόκληρος Δήμος Αρριανών είναι χωρίς Κέντρο Υγείας και ολόκληρη η Ροδόπη με μόλις ένα ασθενοφόρο και τόσα άλλα!

Ερ: Πως αντιμετωπίζει το ΚΚΕ την μουσουλμανική μειονότητα, γιατί οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα της μουσουλμανικής μειονότητας να ψηφίσουν ΚΚΕ στις κάλπες της Κυριακής;
   Απ: Γιατί ακόμα πιο δυνατό ΚΚΕ και στη Ροδόπη θα σημαίνει δυνατός ο ίδιος ο λαός, δυνατή και η φωνή της μειονότητας για όλα τα ζωτικά της προβλήματα. Γιατί αυτή η δύναμη θα πολλαπλασιάσει τις δυνατότητες που υπάρχουν και στους κόλπους της μειονότητας για να παλέψουμε ενάντια σε μια από χέρι αντιλαϊκή κυβέρνηση της ΝΔ, να κάνουμε ουσιαστική 100% αντιπολίτευση για τα δικά μας συμφέροντα και ανάγκες.
Η φωνή της μειονότητας θα φθάνει μέσα στη βουλή, όχι ως παρακάλια -όπως γίνεται σήμερα από τους υπόλοιπους βουλευτές των αστικών κομμάτων, όπως του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που ανεξάρτητα από το αν προέρχονται από την μειονότητα ή την πλειονότητα, ψηφίζουν κάθε αντιλαϊκό νομοσχέδιο, που πλήττει τόσο την μειονότητα, όσο και ολόκληρο το λαό- αλλά ως μαχητική διεκδίκηση που θα δίνει κουράγιο και θα δείχνει το δρόμο του αγώνα που πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι οι εργαζόμενοι, οι βιοπαλαιστές αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, η νεολαία, ανεξάρτητα σε ποιο Θεό πιστεύουμε.
Το ΚΚΕ διαχρονικά για αυτή την κοινή δράση μειονότητας και πλειονότητας παλεύει, ενάντια σε κάθε διαχωρισμό, ενάντια στο εθνικιστικό μίσος που καλλιεργούν όσοι θέλουν να παίξουν επικίνδυνα παιχνίδια στις πλάτες μας, ενάντια και στον κοσμοπολιτισμό κάποιων που ρίχνουν νερό στον ίδιο ιμπεριαλιστικό μύλο από διαφορετική πλευρά.

Ερ: Με αφορμή και την πολύνεκρη τραγωδία με πρόσφυγες και μετανάστες ανοιχτά της Πύλου, αναζωπυρώθηκε η συζήτηση για τον φράχτη στον Έβρο και τα «κλειστά ή ανοιχτά» σύνορα...
   Απ: Το πολύνεκρο αυτό έγκλημα έχει την υπογραφή της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ που υπηρετούν και οι ελληνικές κυβερνήσεις. Με την κοινή δήλωση ΕΕ – Τουρκίας και τη συνθήκη του Δουβλίνου που συμφωνούν ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσα προετοιμάζουν τώρα με το νέο σύμφωνο της ΕΕ για τη μετανάστευση, επί της ουσίας καταργούν ολοκληρωτικά τη συνθήκη της Γενεύης που προάσπιζε τα δικαιώματα των προσφύγων. ΕΕ και κυβερνήσεις έχουν διαλέξει το «στρατόπεδο των κερδών» στο δίλημμα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας»!
H ένταση της καταστολής με την Frontex, με το φράχτη στον Έβρο, με τις επαναπροωθήσεις, όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά το επιδεινώνουν, αφού ανοίγουν τις ορέξεις των διακινητών που διατηρούν περίεργες σχέσεις με τις ανεξέλεγκτες ΜΚΟ, τις οποίες χρηματοδοτεί η ΕΕ. Παράλληλα αναζητούν νέα πιο επικίνδυνα δρομολόγια θανάτου, αυξάνουν την ταρίφα της εκμετάλλευσης των ξεριζωμένων.
Ειδικά στην περιοχή μας ο φράχτης έφερε άλλους δρόμους και διαύλους, πχ από τη Βουλγαρία. Και το δράμα συνεχίζεται, με δεκάδες πρόσφυγες να χάνουν τη ζωή τους στα περάσματα, στην Εγνατία οδό, αλλά και στο επαρχιακό δίκτυο. Τα τροχαία είναι πλέον καθημερινές τραγικές ειδήσεις και μετράμε θύματα πρόσφυγες και ανυποψίαστους οδηγούς, στην προσπάθεια των διακινητών να αποφύγουν τις καταδιώξεις και τις συλλήψεις.
Η ουσία βρίσκεται στο ότι η ΕΕ ανοιγοκλείνει την «κάνουλα» ανάλογα με τις ανάγκες που έχει σε φθηνό εργατικό και επιστημονικό δυναμικό. Αυτήν την πραγματικότητα βιώνουμε εδώ και μια δεκαετία και οι νέοι της μειονότητας στη Θράκη, με άλλους όρους βέβαια. Με τη δράση δουλεμπορικών γραφείων και την βαριά εκμετάλλευση στα κάτεργα της Γερμανίας και άλλων χωρών, όπου μετράμε υπερεκμετάλλευση, εργοδοτικά εγκλήματα με σακατεμένους, ακόμα και νεκρούς. Ο λαός της περιοχής γνωρίζει από πρώτο χέρι το δράμα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, από περασμένες δεκαετίες, αλλά και από τη σύγχρονη πραγματικότητα που βιώνει.
Το ΚΚΕ παλεύει για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών και έχει καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις, για τους όρους φιλοξενίας τους, για την καταγραφή τους στις χώρες που βρίσκονται μαζικά συγκεντρωμένοι, όπως η Τουρκία ή η Λιβύη, με ευθύνη του ΟΗΕ και της ΕΕ, ώστε από εκεί κατευθείαν να ταξιδεύουν στις χώρες τελικού προορισμού τους, που κατά βάση δεν είναι η χώρα μας.
Παράλληλα καταθέσαμε συγκεκριμένα ερωτήματα για τις συνθήκες του ναυαγίου ανοιχτά της Πύλου και περιμένουμε τις αρμόδιες αρχές να απαντήσουν με σαφήνεια.

Ερ: Γιατί το ΚΚΕ χαρακτηρίζει την επίσκεψη του πρέσβη των ΗΠΑ και διπλωματών κρατών της δυτικής πλευράς της Μαύρης Θάλασσας, στην Αλεξανδρούπολη, στις αρχές του μήνα, ως «πολύ σοβαρό βήμα κλιμάκωσης της εμπλοκής στο μακελειό του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία»;
   Απ: Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε τέτοιες επισκέψεις στην περιοχή, πολύ περισσότερο στην Αλεξανδρούπολη, που παίζει ιδιαίτερο ρόλο στα στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ στον πόλεμο που διεξάγει με τη Ρωσία στο έδαφος της Ουκρανίας.
Οι εξελίξεις όμως μαρτυρούν ότι πάμε για περαιτέρω κλιμάκωση με την αποστολή τεράστιων ποσοτήτων πολεμικού υλικού, μαχητικών αεροπλάνων και άλλων πολεμικών μέσων από τις ΗΠΑ και την ΕΕ στην Ουκρανία, με την αποστολή έμψυχου δυναμικού και την εκπαίδευση Ουκρανών στρατιωτών και αξιωματικών. Με τις απειλές της Ρωσίας να δυναμώνουν προς πάσα κατεύθυνση και τον πυρηνικό όλεθρο να μην αποτελεί απλώς μια «επιθετική ρητορική», αλλά ένα εφιαλτικό σενάριο για τους λαούς.
Όταν με αυτές τις εξελίξεις έχεις μετατρέψει ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, αλλά και ολόκληρη τη χώρα, σε πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ, στην ουσία έχεις βάλει τα φιτίλια και περιμένεις πότε θα ανάψει το σπίρτο. Αυτό έκαναν και κάνουν οι κυβερνήσεις των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.
Για αυτό το ΚΚΕ κλιμακώνει τη δράση του με όλους τους τους τρόπους για να μην γίνουμε τελικά ένα ΝΑΤΟϊκό προγεφύρωμα και ταυτόχρονα στόχος αντιποίνων από αντίπαλα στρατόπεδα. Για αυτό διοργανώσαμε δεκάδες συλλαλητήρια, κινητοποιήσεις, αιφνιδιαστικές παρεμβάσεις απέναντι στα ΝΑΤΟϊκά πλοία, στη μετατροπή του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης σε ΝΑΤΟϊκή βάση, στην παράδοση στους μακελάρηδες ελληνικών στρατοπέδων όπως του Γιαννούλη στον Έβρο και του Πετροχωρίου στην Ξάνθη, άλλων κρίσιμων υποδομών όπως το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο.
Σε αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε και καλούμε το λαό της περιοχής να δυναμώσει την αντιπολεμική του πάλη, την επαγρύπνηση και την αντίσταση στα πολεμοκάπηλα σχέδια.
Μπορούμε να συναντηθούμε ακόμα πιο πολλοί στο δρόμο του αγώνα για τη ζωή που μας αξίζει, για την ειρήνη και την φιλία των λαών.
Μπορούμε να συναντηθούμε και στην κάλπη την ερχόμενη Κυριακή ακόμα πιο αποφασιστικά, να δυναμώσουμε το ΚΚΕ!

Μια Ματιά για τις Εκλογές →#Του_Τάκη_Κεφαλληνού.

ΙΔΙΕΣ ΟΙ ΤΑΞΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ

κάλπικες οι διαχωριστικές γραμμές τους

                           Γράφει ο Τάκης Κεφαλληνός

Ταπεινά θυμίζουμε σ’ αυτούς που αρέσκονται να μετατρέπουν τη δήθεν πολιτική – εκλογική «αντιπαράθεση» σε πορτογαλική «αρένα», όπου ο ταύρος στο τέλος δεν θανατώνεται,

ότι αυτή συντελείται από τη μεριά τους αποκλειστικά και μόνο εντός των αυστηρών ορίων του «εποικοδομήματος». 

Σιγή ιχθύος των Μονομάχων για το γεγονός ότι το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, το κέρδος, ο πολιτισμός, η τέχνη, η δικαιοσύνη, το περιβάλλον, οι συμπεριφορές ορίζονται και διαμορφώνονται κατά απόλυτο και αδιατάραχτο τρόπο από τη λεγόμενη «βάση» της «Πολιτικής Οικονομίας», η οποία είναι η ίδια η οικονομία και το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής.

Αυτός είναι και ο λόγος που εξαιτίας είτε της αστικής - μικροαστικής είτε της δήθεν «αριστερής» ιδεολογίας τους, μιλούν για «νικητές και ηττημένους» αποκλειστικά βασισμένοι σε αριθμητικά δεδομένα (εκλογικό ποσοστό, αριθμό ψήφων, αριθμό βουλευτών), αφήνοντας με ψευδότητα στην άκρη τον ταξικό προσδιορισμό του κάθε κόμματος. 

Η ΝΔ σήμερα, ως κύρια επιλογή του κυρίαρχου αστικού συστήματος, διακηρύσσει με κυνισμό ότι δεν της αρκεί η οριακή πλειοψηφία προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, οι οποίες θα είναι ένας κοινωνικοοικονομικός αρμαγεδώνας για τα λαϊκά στρώματα. 

Μια και ήταν ανέφικτη η αυτοδυναμία της ΝΔ με απλή αναλογική, σκόπιμες ήταν οι ανέξοδες και ψευδεπίγραφες υποσχέσεις πριν τις εκλογές της 21ης Μαΐου: Αύξηση κατώτατου και μέσου μισθού, μείωση της ανεργίας κάτω από το 8% έως το 2027 και «επιστροφή» του επιδόματος των τριετιών, αύξηση μισθών δημοσίων υπαλλήλων…

Πράγματι ανέξοδες, αφού τις συνόδευαν και τις ακύρωναν νέα εισπρακτικά μέτρα.    

Τώρα, για τις επερχόμενες εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023 και εν όψει της βέβαιης αυτοδυναμίας του, ο Πρωθυπουργός επέλεξε πιο ασφαλή μονοπάτια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, λειαίνοντας το προεκλογικό του προφίλ. 

Έτσι, στην τελευταία συνέντευξή του στο Mega, μίλησε γενικά και αόριστα για «βελτίωση διαθέσιμου εισοδήματος» και για «καλύτερους μισθούς από το πλεόνασμα της ανάπτυξης», διευκρινίζοντας ότι «δεν θα ξοδεύουμε χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τους δημοσιονομικούς κανόνες». 

Τι επιπλέον του εκλογικού τακτικισμού μεσολάβησε;

 Μα μίλησε ο Τραπεζίτης πριν και μετά τις εκλογές: «Βεβαίως, καταλαβαίνω ότι προεκλογικά πολλοί λένε πράγματα, τα οποία δεν πρόκειται να εφαρμοστούν, διότι, αν κοστολογήσουμε ορθά αυτά τα οποία λέγονται, ξεπερνάμε κατά πολύ τον όποιο δημοσιονομικό χώρο».

Μα μίλησε και η Κομισιόν αμέσως μετά τις εκλογές: «Ούτε αυξήσεις ούτε τριετίες και γενικότερα τέρμα οι παροχές, οι δαπάνες και τα μέτρα στήριξης». 

Σταράτες κουβέντες με αποδέκτες και το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά έχει αντικαταστήσει το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ στον αστικό δικομματισμό και ψάχνει τώρα νέους συμμάχους στα αποκαΐδια του. 

Παράλληλα,

Από τον Ιούλιο του 2019 πραγματοποιήθηκαν στην Ολομέλεια  του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συνολικά 1.188 τελικές ψηφοφορίες, κατά τις οποίες συμμετείχαν και τα τρία κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ). Εκεί, ανεξάρτητα από το αν έχουν ψηφίσει, κατά περίπτωση, «υπέρ», «κατά» ή «λευκό», το ποσοστό ταύτισής τους διαμορφώνεται ως εξής:

ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ	81,9%
ΝΔ - ΠΑΣΟΚ	94,69%
ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ	79,79%

Επίσης, στο παραπάνω δείγμα των 1.188 ψηφοφοριών, «υπέρ» έχουν ψηφίσει και τα 3 κόμματα σε 866 ψηφοφορίες, δηλαδή ποσοστό 72,89%!

Στην Ευρωβουλή λοιπόν, όπου χαράσσονται οι κατευθύνσεις για τις βασικές πολιτικές και ψηφίζονται οι νόμοι που αφορούν τα κράτη - μέλη σε οικονομία, εξωτερική πολιτική, εργασιακά, υγεία κ.λπ., η ταύτισή τους ξεπερνά κάθε όριο. 

Συγχρόνως, εδώ στην Ελλάδα οι τρεις Μονομάχοι καθώς και τα μικρότερα κόμματα σκιαμαχούν για δευτερεύουσες πλευρές της ενιαίας στρατηγικής τους, προδίδοντας έτσι τη βάση του κοινού αντιλαϊκού τους προγράμματος. 

Φυσικό επακόλουθο όλων των παραπάνω είναι το ΚΚΕ να συμπεριλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ στους ταξικούς του αντιπάλους. 

Πολύ περισσότερο σήμερα που «ω του θαύματος»   ο εξ’ επαγγέλματος ογκόλιθος του αντικομμουνισμού, αναπληρωτής καθηγητής και ιστορικός παραχάρακτης της αλήθειας, τυμβωρύχος -αποθησαυριστής των δικαστηρίων σκοπιμότητας σε βάρος κομμουνιστών αγωνιστών, Ν. Μαραντζίδης, κλήθηκε από τον Α. Τσίπρα να προωθήσει την επικοινωνιακή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των εκλογών της 25ης Ιουνίου!

Είναι ο άνθρωπος που

• Το 2014 λάτρευε το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη και συγχρόνως ξεκαθάριζε την θέση του με τη φράση: «Ναι, είμαι αντικομμουνιστής».

• Στις 26/8/2012 σημείωνε στην «Καθημερινή»: «Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής». 

Πράγματι, η ιμπεριαλιστική πολεμική βαρβαρότητα στην Ουκρανία και το «θαύμα» του πολέμου (1999) στην Γιουγκοσλαβία καθώς και σε πολλές άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης έφεραν στην παγκόσμια σκηνή την απόλυτη οσμή του θανάτου.

• Στις 20/03/2004 ανέφερε, επίσης, στα «Νέα»: «Οι Έλληνες εργάστηκαν πλάι στους Γερμανούς για πολλούς λόγους: ένας είναι το κοινό αντικομμουνιστικό μένος, ένας άλλος ο φόβος των Βουλγάρων (στον Βορρά) και ένας τρίτος το μίσος και ο φόβος του EAM/ΕΛΑΣ. […] Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι αν η αντίσταση ωφέλησε ή έβλαψε τη χώρα».

Αυτά και άλλα που λέει ο Μαραντζίδης είναι ίδια και απαράλλακτα όσων ομολογούσε στην εποχή του και ο κατοχικός πρωθυπουργός Τσολάκογλου. 

Όλα τα παραπάνω, και όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα αφερέγγυο, αναγκάζουν το ΚΚΕ να αρνείται τη συμπόρευση μαζί του. 

Αυτή η άρνηση πατάει, επίσης, στη θεμελιακή θέση της θεωρίας του, δοκιμασμένη από την πείρα του 20ού αιώνα.

Κατ’ αυτήν, καμία κυβέρνηση, όποια σύνθεση και πρόσημο ή πρόθεση να είχε, ακόμα και με τη συμμετοχή ενός δυνατού Κ.Κ., (Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρο, Βενεζουέλα) δεν μπόρεσε να ανοίξει όχι δρόμο, αλλά ούτε χαραμάδα ελπίδας για τα λαϊκά στρώματα.

Αντίθετα, οδήγησαν στον αφοπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος και στην απώλεια της ικανότητας και του ίδιου του Κ. Κ. να ασκεί αποτελεσματική πίεση για την απόσπαση κάποιων παραχωρήσεων. 

Ήταν μονόδρομος η κατάληξη τέτοιων κυβερνήσεων, αφού δεν μπορούν να καταργήσουν τους νόμους και τις τάσεις, τις αντιθέσεις και αντιφάσεις μιας καπιταλιστικής οικονομίας.

Αυτής που ενσωματώνεται πλήρως στην Ε.Ε., στο ΝΑΤΟ και στη στρατηγική συμφωνία με τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ.

Στις εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023 πρέπει: 

Η ψήφος  των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, καθώς και των αριστερών, προοδευτικών ανθρώπων, ριζοσπαστών αγωνιστών επίσης, να σταθεί κραταιά απέναντι στα ψεύτικα, εκβιαστικά διλήμματα και να καταψηφίσει την αντιλαϊκή πολιτική των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας της Ζ. Κωνσταντοπούλου και ΜέΡΑ25 του Γ. Βαρουφάκη, καθώς και των διαφόρων φασιστικών μορφωμάτων, που τα άλλα κόμματα τους «χαϊδεύουν τα αυτιά» και τους «ξεπλένουν».

Στήριξη και ψήφο στο ΚΚΕ που εισάγει μία ρήξη αληθινή, απρόσμενη, με όρους ύπαρξης προς την σωστή μεριά της ιστορικής - ταξικής εξέλιξης. 

Προκειμένου: 

• Να δυναμώσει μια λαϊκή αντιπολίτευση που θα συγκρούεται στη Βουλή και στους αγώνες κόντρα στην υποταγή και την ηττοπάθεια.

• Να υπάρξει μεγαλύτερος αριθμός βουλευτών -  στηριγμάτων των εργατικών - λαϊκών διεκδικήσεων.

• Να δοθεί δύναμη και αισιοδοξία και σε άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα διεθνώς που ξεσπούν στην προσπάθεια για ανασύνταξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

• Να ανοίξει μια προοπτική του δύσβατου δρόμου για την ανατροπή του συστήματος.

     

Τελικά το σύνθημα: 

«Ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό 

στον δρόμο της ανατροπής»

                                                   μπορεί να γίνει πράξη. 

Γι’ αυτό χρειάζεται ένα ΚΚΕ

πιο δυνατό,

γιατί είναι το μόνο κόμμα που σε αυτό το σύνθημα δίνει: περιεχόμενο, ζωντάνια και προοπτική!

Ζάκυνθος, 16 Ιουνίου 2023

  

Mνμ απ' την «ανεπτυγμένη» Δανία:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΛΟΥΚΙΩΤΗΣ:

Συμπόρευση με το ΚΚΕ στο δρόμο και την κάλπη

Τη στήριξή του στο ΚΚΕ εκφράζει ο Ευάγγελος Κλουκιώτης, μετανάστης στη Δανία, συνδικαλιστής στον επισιτισμό και πρώην υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στο Νομό Σάμου με την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (2014).

Συγκεκριμένα, στη δήλωσή του, αναφέρει τα εξής:

«Ζούμε σε μια εποχή όπου πραγματοποιείται μια ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο του λαού μας. Η εμβάθυνση της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και ο ανταγωνισμός ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, συνολικά οι αντιθέσεις του σάπιου αυτού συστήματος που έχει ως βασικό μότο το «ο θάνατος σου, η ζωή μου» δείχνει ότι μπορεί να προκαλέσει ακόμη και πολεμικές συρράξεις σε Ευρωπαϊκό έδαφος εν’ έτη 2023. Στην πραγματικότητα καταδεικνύει κατάφωρα, τι ακριβώς είναι ο καπιταλισμός, αλλά και ότι πάντα τα λαϊκά στρώματα «πληρώνουν το λογαριασμό».

Αναμενόμενο οι βαθύτατες αυτές αντιθέσεις της καπιταλιστικής οικονομίας να έχουν σφοδρότατες επιπτώσεις στην Ελλάδα. Κράτος με ισχυρές εξαρτήσεις από ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και κυβερνήσεις που ανεξαρτήτως σύνθεσης και προσωπείου ακολουθούν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική προς όφελος της εγχώριας αστικής τάξης με βάση τις επιταγές της και τις ευρωενωσιακές και ευρωατλαντικές οδηγίες και ντιρεκτίβες, μετακυλίοντας φυσικά όλο το κόστος της κρίσης – και της ανάπτυξης – στο λαό.

Αυτή η ασφυκτική κατάσταση, όχι μόνο έχει παγιωθεί από την εποχή του ΔΝΤ και των πρώτων μνημονίων αλλά συνεχώς εντείνεται. Εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες χρόνων καρατομούνται ενώ ταυτόχρονα το κράτος αυταρχικοποιείται και δείχνει ότι προτίθεται να καταστείλει οποιαδήποτε μορφή λαϊκής αντίδρασης. Δεν είναι τυχαίο ότι στην περίοδο των lock down κυβερνητική προτεραιότητα ήταν οι προσλήψεις αστυνομικών και η αγορά αστυνομικού εξοπλισμού την ώρα που ασθενείς πέθαιναν εκτός ΜΕΘ γιατί το ΕΣΥ είχε «τερματίσει» ενώ στον ιδιωτικό τομέα οι κλίνες μέναν άδειες. Από την άλλη πλευρά την ίδια ώρα που τα λαικά σπίτια έχουν γίνει βορά των κάθε λογής funds ο ανεξέλεγκτος πληθωρισμός και η ακρίβεια που έχει προκαλέσει, έχουν κάνει ανυπόφορη την ζωή της κάθε λαϊκής οικογένειας.

Πλέον έχει γίνει ξεκάθαρο ότι η αστική κυβέρνηση αλλά και τα ντόπια και ξένα αφεντικά τους, όχι μόνο μας αντιμετωπίζουν ως υποκείμενα εκμετάλλευσης αλλά και ότι και οι ίδιες οι ζωές μας δεν έχουν καμιά αξία μπροστά στα κέρδη τους. Το έγκλημα των Τεμπών είναι η πιο ξεκάθαρη απόδειξη για το πως λειτουργεί η ανάπτυξη μέσω ιδιωτικοποιήσεων που όλα τα αστικά κόμματα ευαγγελίζονται. Μια ανάπτυξη που βασίζεται στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε ιδιωτικές εταιρίες. Μια ανάπτυξη που μπορεί να φτάσει στο σημείο να σκοτώσει 57 ανθρώπους για να είναι περισσότερο κερδοφόρα.

Όλη αυτή η κατάσταση που περιγράφω παραπάνω οδήγησε ένα μεγάλο μέρος του λαού μας και κυρίως της νεολαίας στην μετανάστευση με σκοπό να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ, γράφοντας αυτές τις γραμμές από το Βορά της Ευρώπης, τη Δανία. Η «Γης της επαγγελίας» όμως αποδείχτηκε και εδώ «άνθρακας» αντί για «θησαυρός».

Ενώ η οικονομία της Δανίας είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτήν της Ελλάδας, ενώ «δεν δεσμεύεται» από μνημόνια και δεν είναι «ψωροκώσταινα» – όπως ακούμε συχνά να λένε για την Ελλάδα, αυτοί που θέλουν να βγάλουν λάδι τους Έλληνες καπιταλιστές, ρίχνοντας όλη την ευθύνη για την κατάσταση που έχει φτάσει ο λαός μας στους «ξένους ολιγάρχες» – παρόλα αυτά, και εδώ ο δανέζικος λαός και οι μετανάστες, βιώνουμε δραματική επιδείνωση του βιοτικού μας επιπέδου. Οι ελαστικές σχέσεις και η εντατικοποίηση της εργασίας αλλά και γενικά η εκμετάλλευση των εργαζομένων είναι ο κυρίαρχος στόχος από πλευράς εργοδοσίας και εταιρειών.

Στην «ανεπτυγμένη» Δανία:

Είχαμε θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα το 2019 με 6 νεκρούς και πολλούς τραυματίες, όταν τμήμα εμπορευματικού συρμού της Carlsberg ξεκόλλησε λόγω μη ασφαλούς πρόσδεσης του στο πλαίσιο του τρένου και πλάκωσε βαγόνι επιβατηγού τρένου που κινούνταν στην αντίθετη κατεύθυνση και έτυχε να περνάει εκείνη τη στιγμή από δίπλα. Έγκλημα που δεν οφείλονταν σε «ανθρώπινο λάθος» αλλά στην εντατικοποίηση της δουλείας, τη μείωση προσωπικού και την έλλειψη μέτρων ασφαλείας.

Η κυβέρνηση συνεργασίας Σοσιαλδημοκρατών και Φιλελευθέρων – στα πρότυπα που ακούμε και στην Ελλάδα από φωνές στελεχών της ΝΔ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ – μας έκλεψε ήδη μια αργία για να καλυφτούν οι ΝΑΤΟϊκές δαπάνες της Δανίας, και ανακοίνωσαν προϋπολογισμό άγριων περικοπών στη κοινωνική πρόνοια, ενώ διπλασίασε τα κονδύλια για το ΝΑΤΟ και έστησε ως και «Ταμείο Ουκρανίας» με αρχικό κεφάλαιο 7,4 δισ. κορώνες (1 δισ. ευρώ).

Προχωράει «προς ολοταχώς» το παραπέρα ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος, με κατάργηση κάθε είδους πρόωρης σύνταξης, και η ηλικία συνταξιοδότησης εκτοξεύεται από τα 65 ως τα 74 χρόνια.

Ενισχύεται η εμπορευματοποίηση της Υγείας με χαρακτηριστικό όπως αποκαλύφθηκε από πρόσφατα δημοσιεύματα στον δανέζικο Τύπο, ότι όταν έφτασε η ώρα να εγχειριστούν πάνω από 300 καρκινοπαθείς, λόγω των ελλείψεων γιατρών και νοσηλευτών και της μεγάλης λίστας αναμονής, ήταν πια αργά.

Υποβαθμίζεται η δημόσια Παιδεία με τραγικές ελλείψεις σε δασκάλους που «αναπληρώνονται» από νέους ανειδίκευτους, για να κάνουν μάθημα στα παιδιά προπαγανδίζοντας επικίνδυνα «ότι έχουμε μόνο ανάγκη από νοσοκόμους και εργατοτεχνίτες, και όχι από επιστήμονες». Γι' αυτό πετσόκοψαν και το επίδομα που δικαιούνται οι νέοι πτυχιούχοι μέχρι να βρουν δουλειά.

Το νοίκι για ένα δυάρι κοστίζει 2.000 ευρώ τον μήνα που και οι συγκριτικά με την Ελλάδα μεγαλύτεροι μισθοί στην Δανία αδυνατούν να καλύψουν, ενώ ο πληθωρισμός που τρέχει με 10% εξαφανίζει τον μισθό μας, πριν το καταλάβουμε.

Εφαρμόζεται το αντιδραστικό ευρωενωσιακό πλαίσιο παρακολουθήσεων των πάντων και όπως αποκαλύφθηκε παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα και την ηλεκτρονική αλληλογραφία του αρχηγού της δανέζικης ΕΥΠ και του υπουργού Άμυνας.

Δεσμεύουν τα τιμαλφή των προσφύγων και τους στέλνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ρουάντα και σε φυλακές στο Κόσοβο. Είναι η ίδια πολιτική της ΕΕ με την συνθήκη του Δουβλίνου που μετατρέπει το Αιγαίο σε υγρό τάφο, τα νησιά μας σε φυλακές ψυχών και στήνει φράχτες στον Έβρο.

Όλα τα παραπάνω, οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Και στην Ελλάδα, και στην Δανία, και στο παρελθόν και τώρα αλλά και πάντοτε: «Μόνο ο λαός είναι αυτός που μπορεί να σώσει τον λαό». Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να συσπειρωθεί και να οργανωθεί γύρω από έναν κεντρικό πολιτικό φορέα. Να είναι συμμέτοχος στον αγώνα και στην αντίσταση κατά της ολομέτωπης επίθεσης που δέχεται. Αυτός ο πολιτικός φορέας στην Ελλάδα, δεν μπορεί να είναι άλλος από το ΚΚΕ. Το έχει αποδείξει ιστορικά καθώς ήταν παρόν σε όλες τις μεγάλες στιγμές του λαού μας. Το αποδεικνύει ακόμη και σήμερα με όλες τις δράσεις του σε χώρους δουλειάς, συνδικάτα και στον δρόμο. Με όλες τις μικρές και μεγάλες νίκες απο πλευράς εργαζομένων για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους όπως π.χ. στην e-food. Με όλες τις μάχες που δίνει από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Για αυτό το λόγο στηρίζουμε το ΚΚΕ στις εκλογές, όχι στη λογική της ανάθεσης, αλλά στη λογική της συμμετοχής και ενδυνάμωσης του Κόμματος σε όλα τα επίπεδα. Από τον δρόμο μέχρι το Κοινοβούλιο!

Απευθύνομαι σε όλους όσους συμπορευτήκαμε μαζί τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα, σε παλιούς συντρόφους και φίλους, αλλά και σε νέους μετανάστες που γνώρισα αυτά τα χρόνια που ζω στο εξωτερικό να κάνουν το βήμα και σε αυτές τις εκλογές να στηρίξουν την δύναμη τους, το Κόμμα που την επόμενη μέρα των εκλογών θα καταθέσει την ψήφο τους στον αγώνα για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για ολόκληρο τον λαό μας, το ΚΚΕ. Στις 21 Μάη με την άνοδο του ΚΚΕ - και κόντρα στον αρνητικό συσχετισμό για το λαό μας - έγινε το πρώτο βήμα, στις 25 Ιούνη πάμε για τα επόμενα!».

https://www.902.gr/eidisi/politiki/332546/symporeysi-me-kke-sto-dromo-kai-tin-kalpi

Περί ...Εισβολής... απ' την #Fragkiska_Megaloudi

Fragkiska Megaloudi:
Θα ακολουθήσει μεγάλη ανάρτηση και μάλλον πολλά σχόλια αλλά θα το γράψω και ότι βγει. Μακριά από μένα οι βιωματικές ιστοριες και οι συναισθηματισμοι. Εάν ήθελα θα σας έγραφα δεκάδες ιστορίες καθώς τις ζω εδώ και δέκα χρόνια. 

Θα κάνω λοιπόν μια μικρή ανάλυση -υπενθυμιση για το μεταναστευτικό θέμα και ελπίζω κάποιος να κρατήσει κάτι από εκεί.
Καθε συζήτηση για τη μετανάστευση δεν μπορεί να γίνει με μια απλή αναφορά διότι υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο και ιστορία από πίσω, πολλές οπτικές που δεν είναι όλες λάθος και πολλά στοιχεία που πρέπει κάποιος να λάβει υπόψη του πριν γράψει την αποψαρα του- είτε υπέρ είτε κατά. 

Κάποια τέτοια στοιχεία θα δούμε σήμερα.
Ξεκινάω από μια παραδοχή που δεν θα αρέσει σε κάποιους: 

κάθε συζήτηση για μετανάστες και πρόσφυγες πρέπει να ξεκινάει από αυτήν: η ήπειρος μας, η Ευρώπη μας, άσχετα εάν είχαν αποικιες όλες οι χώρες ή όχι (και δεν ήταν μόνο η Αγγλία και η Γαλλία, αλλά και η Ολλανδία μέσω κρατικών εταιρειών, η Γερμανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και πολλές ακόμα χώρες που εμπλέκονταν έμμεσα) χρωστάει την ευημερία της πρώτα στο σκλαβεμποριο που ελευθέρωσε εργατικά χέρια ώστε να γίνει η βιομηχανική επανάσταση και έπειτα στους δανεικούς εργάτες που ήταν στην ουσία σκλάβοι με συμβόλαιο. 

Όποιος έχει απορίες ας κάτσει να ψάξει διότι δεν θα του μαθω ιστορία εδώ στο ΦΒ. 

Οπότε υπάρχει μια συστηματική αδικία και πάνω σε αυτήν την παραδοχή πρέπει να στηρίξουμε την οποιαδήποτε συζήτηση. 

Όπως παράλληλα πρέπει να παραδεχτούμε ότι εάν οι χώρες της Δύσης δεν θέλουν μεταναστευτικές ροές τοτε πολύ απλά θα πρέπει να σταματήσουν τις επεμβάσεις σε τρίτες χώρες (άμεσα κ έμμεσα) που γίνονται εδώ και δεκαετίες και απλά αλλάζουν μορφή ανάλογα με την εποχή. 

Υπάρχει δηλαδή ήδη μια συστημική αδικία σε όλη τη συζήτηση εις βάρος των ανθρώπων που ζουν σε χώρες λιγοτερο αναπτυγμένες.
Ένα άλλο θέμα που πρέπει κάποτε ο δυτικός εγκέφαλος να χωνέψει ειναι αυτό της εισβολής. Είναι η επίσημη αφήγηση των μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως και η μόνη στιγμή που οι πρόσφυγες δεν θεωρήθηκαν εισβολείς ήταν όταν μιλούσαν για τους ξανθούς Ουκρανούς με τα μπλε μάτια. 

Πριν τον πόλεμο της Ουκρανίας η Ευρώπη δεχόταν ένα 9% της παγκόσμιας μετανάστευσης (περιλαμβανομένων και προσφύγων). Ένα ακόμα 10% δεχόταν η Β Αμερική και ο Καναδάς και το υπόλοιπο 80% καταφεύγει σε γύρω χωρες. Με τον πόλεμο της Ουκρανίας η Ευρώπη έφτασε να δέχεται 20% της παγκόσμιας μετανάστευσης (και προσφύγων). Αυτό το 9% λοιπόν (είπαμε οι Ουκρανοί είναι ξανθοί έχουν μπλε μάτια δεν τους βάζουμε με τους υπόλοιπους) διαφέρει πολύ από την εισβολή. 

Δεν μιλάω για μετανάστες δεύτερης κ τρίτης γενιάς που είναι ήδη σε χώρες όπως η Γαλλία ή η Σουηδία, μιλαω αποκλειστικά για το ποσοστό της παγκόσμιας μετανάστευσης που δέχτηκε η Ευρώπη από το 2016 και μετά ως μέσο όρο. 

Αυτή τη στιγμή η Τουρκία, το Ιράν και το Πακιστάν έχουν τους μεγαλύτερους προσφυγικούς /μεταναστευτικούς πληθυσμούς και η Γερμανία στην Ευρώπη.
Άλλο σημείο: γίνεται μεγάλη συζήτηση για τους διακινητες . 

Έχει αναρωτηθεί κανείς τι ακριβώς είναι ο διακινητης ; 

Εάν πιστέψουμε την επίσημη αφήγηση οι διακινητες φταίνε για όλα , και για τους πνιγμούς, και για τη μετανάστευση, και για τα κλειστά σύνορα, και για τους φράχτες, ίσως ακόμα και για τους πολέμους που έκανε η Γαλλία και οι ΗΠΑ ανά τον πλανήτη και μετέτρεψαν τις χώρες σε νεκροταφεία για ζωντανούς. 

Ο διακινητης δεν ειναι τίποτα άλλο από εκείνον που καλύπτει μια ανάγκη, που δεν μπορεί να καλυφθεί αλλιώς. Ο διακινητης είναι ένα αποτέλεσμα των μεταναστευτικών πολιτικων όχι η αιτία . 

Μια μεγάλη έρευνα που έγινε σε 5 χώρες του Σαχέλ όπου οι μεταναστευτικές ροές είναι μεγάλες, έδειξε ότι ακόμα και εκείνοι που είχαν έγγραφα καταφεύγουν σε διακινητες διότι η διαφθορα των αξιωματούχων στα σύνορα είναι τόσο μεγάλη σε σημείο που ο διακινητης είναι φθηνότερος. Η πλειοψηφία ανέφερε ότι είτε ταξίδευαν με διακινητες είτε χωρίς, είχαν υποστεί περισσότερη βία, βιασμούς, ληστεία, επιθέσεις από τους τοπικούς άρχοντες, από συνοριοφύλακες, συμμορίες. 

Είναι μια μεγάλη συζήτηση ο ρόλος του διακινητη που σαφώς κερδίζει πολλά χρήματα και είναι παράνομος ( στο Μάλι για παράδειγμα ένας διακινητης μπορει να βγάλει μέχρι και 1500 ευρώ από κάθε ομάδα που θα στείλει ) και το πόσο ο διακίνητης αυτός εμπλέκεται στην εκμετάλλευση. Στην τελική ο μετανάστης είναι το εμπόρευμα του και μόνο εάν φτάσει σώος μέχρι την Αλγερία η τη Λιβύη θα έχει πελατεία.

 
Άλλο σημείο είναι το που βρίσκουν τα ποσά: όσοι τα γράφετε αυτά δεν έχετε ιδέα μάλλον πως λειτουργεί το σύστημα. 

Η πλειοψηφία των μεταναστών, είτε το πιστεύετε είτε όχι, έχει τελειώσει το γυμνάσιο διότι πολύ απλά , σπάνια οι εξαθλιωμένοι ταξιδεύουν. Αυτοί θα μείνουν εκεί που είναι η θα πάνε σε διπλανές χώρες. 

Αρκετοί θα πουλήσουν ένα χωράφι ίσως η την επιχείρηση που είχαν και δεν πήγαινε καλά ( και ναι ένα χωράφι στο Νίγηρα η στο Μάλι μπορεί να πουληθεί μέχρι και 15 -20 000 ευρώ, εχουν αλλάξει οι τιμές πια) , θα πάρουν δάνειο (ξέρω αρκετές τέτοιες περιπτώσεις) , θα κάνουν συμφωνία να δώσουν τα μισά και τα υπόλοιπα ως χρέος (αυτή είναι η χειρότερη περίπτωση από όλες διότι το χρέος περνάει στην οικογένεια σε περίπτωση που ο μετανάστης χαθεί στο δρόμο) ή ένα μεγάλο μέρος θα κάνει το ταξίδι σταδιακά. 

Δηλαδή πρώτος σταθμός θα μείνει ένα χρόνο αν μαζέψει τα χρήματα, μετά άλλου 5-6 μήνες ,μετά παρακάτω και πάει λέγοντας με αποτέλεσμα να διαρκέσει 2-3 χρόνια το ταξίδι αυτό. 

Δεν υπάρχει καμία ΜΚΟ που τους πληρώνει για να εισβάλουν στο Κάτω Παρτάλι και καμια Τουρκία που τους στέλνει να μας πάρουν τα σωβρακα. 

Η Τουρκία εργαλείοποιεί φυσικά το μεταναστευτικό αλλά το κάνει σε άλλο επίπεδο -εκβιάζοντας χρήματα και πολιτική στήριξη.
Επειδή έγραψα πολλά θα σταματήσω εδώ γράφοντας μόνο ένα σημείο ακόμα. 

Το γιατί ταξιδεύουν οι άνθρωποι και παίρνουν το ρίσκο είναι μια ηλίθια ερώτηση να κάνει κάποιος και δεν έχει νόημα. 

Οι άνθρωποι ταξιδεύουν γιατί κινδυνεύει η ζωή τους, γαιτι θέλουν αν ξεφύγουν από τη στοχοποίηση που τυχόν έχουν υποστεί, γιατί έχουν συγγενείς σε μια άλλη χώρα και θέλουν να πάνε εκεί αλλά δεν έχουν άλλο τρόπο, γιατί θέλουν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν, γιατί έχουν όνειρα και ελπίδες που στις χώρες τους δεν υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιήσουν, γιατί είναι νέοι και θέλουν να φύγουν όπως θέλετε και εσείς.

 Και στην τελική ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε ότι κάποιοι δεν έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα μπουν στην βάρκα ; 

Όταν όλοι οι δίοδοι είναι κλειστοί απλά ελπίζεις ότι εσύ θα είσαι στους τυχερούς.
Αυτά από μένα και ήδη είπα πολλά.

Fragkiska Megaloudi

Υ/Σ: Οι εμφάσεις στο κείμενο δικές μας.

Ν. Μαραντζίδης «Στη σκιά του Στάλιν»

Μια πρώτη κριτική στο βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη, «Στη σκιά του Στάλιν»

 Το προεδρείο του 1ου Συνεδρίου της Γ' Διεθνούς

Ο Μαραντζίδης που χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale πάει πολύ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του επειδή η εργατική τάξη που είναι διεθνής δύναμη επιχειρεί να συνενωθεί σε διεθνή κλίμακα, με ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα (φωτ. Το προεδρείο του 1ου Συνεδρίου της Γ' Διεθνούς)
Κάθε βιβλίο Ιστορίας δεν αποτελεί ένα άθροισμα ιστορικών πηγών, ούτε οι εκτιμήσεις του μια απλή προέκταση των ιστορικών ντοκουμέντων.

 Την επιλογή της θεματολογίας και των αντίστοιχων ντοκουμέντων, τη μέθοδο της ιστορικής μελέτης και πολύ περισσότερο τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας τα επηρεάζει η πολιτική και ταξική τοποθέτηση του ιστορικού - συγγραφέα του.

Αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο σε μια κοινωνία ταξικής εκμετάλλευσης, αφού όσοι όρκοι επιστημονικής αντικειμενικότητας κι αν δοθούν, δεν είναι ικανοί να υπερβούν το ταξικό χάσμα ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και στους υπό εκμετάλλευση. 

Με αυτήν την έννοια, κάθε βιβλίο κάθε ιστορικού που υπερασπίζεται την καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν είναι δυνατόν να αντικρίζει την Ιστορία από τη σκοπιά των συμφερόντων και των πόθων των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Ωστόσο, στην περίπτωση του Ν. Μαραντζίδη δεν μπορούμε να μιλήσουμε απλά για έναν αστό ιστορικό που αντιμετωπίζει τα ιστορικά τεκταινόμενα μέσα από τα «ταξικά γυαλιά» του. Και αυτό γιατί προχωρά παραπέρα, αφού σκόπιμα επιχειρεί να «προσαρμόσει» τα ιστορικά γεγονότα στην προκρούστεια κλίνη των απαιτήσεων ενός προκατασκευασμένου αντικομμουνιστικού αφηγήματος - ιδεολογήματος.

Επομένως, κάθε βιβλίο του Μαραντζίδη δημιουργεί σε κάθε επίδοξο κριτικό του το ίδιο πρόβλημα: 

Από πού να αρχίσει την κριτική του; 

Διότι δίπλα στις αρχειακές πηγές, το περιεχόμενο των οποίων αποδίδεται συχνά παραπλανητικά, συνυπάρχουν συνειδητές στρεβλώσεις, εσκεμμένες παραλείψεις, μισές αλήθειες (χειρότερες κι από ψέματα), επιλεκτικές (και συμβατές με το αντικομμουνιστικό αφήγημα) προσωπικές μαρτυρίες, προβληματικές εκτιμήσεις και μια επιλεκτικά διφορούμενη γλώσσα. Ολα μαζί επιδιώκουν να προωθήσουν τις πολιτικές και ταξικές στοχεύσεις του συγγραφέα.

Από αυτήν τη σκοπιά, το πρόσφατο βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη «Στη σκιά του Στάλιν» (εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα, 2023) κινείται στις ράγες των προηγούμενων, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις.

Βέβαια, ο Μαραντζίδης επιχειρεί να μεταφέρει το επίκεντρο της ιστορικής τεκμηρίωσης των θέσεών του, από τον χαοτικό και αντιφατικό κόσμο των προσωπικών μαρτυριών, στον επιστημονικά «στιβαρότερο» κόσμο των ιστορικών αρχείων. 

Παράλληλα, φροντίζει να λειάνει παλιότερες εξόφθαλμα λαθεμένες και αντιδημοφιλείς τοποθετήσεις του. 

Για παράδειγμα, δεν αποδίδει την τεράστια ανάπτυξη και επιρροή του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην Ελλάδα της τριπλής φασιστικής Κατοχής στην οικονομική στήριξη που του παρείχαν οι Βρετανοί ή στη βία που ασκούσε, όπως υποστήριζε παλιότερα1.Ούτε επιχειρεί να δικαιολογήσει τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Ομως, η όποια μεθοδολογική και ερμηνευτική αναδίπλωσή του δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας επιστημονικής ανέλιξής του. Αντίθετα, αποτελεί συνέπεια της πολεμικής που του ασκήθηκε και της θέλησής του να παρουσιαστεί ως περισσότερο αντικειμενικός. 

Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί να καταστήσει τις αντικομμουνιστικές θέσεις του πιο ευκολοχώνευτες και επομένως αποδεκτές από ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, έτσι ώστε το βιβλίο του να αποτελέσει βιβλίο αναφοράς για την Ιστορία του ΚΚΕ2. 

Ετσι κι αλλιώς, ο πιο εκλεπτυσμένος αντικομμουνισμός διευκολύνει και διευκολύνεται από την πρόσφατη πολιτική του σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος είναι ο σκοπός της έρευνας;

RIZOSPASTIS

Αποσιωπά ότι όλες οι αποφάσεις του ΚΚΕ δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν όχι στο πλαίσιο θεολογικών αναζητήσεων, αλλά σε συνθήκες σκληρών ταξικών αναμετρήσεων.

 Ετσι διαμορφώθηκαν οι ισχυροί δεσμοί των κομμουνιστών με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις

Η έρευνά του, που σημειώνουμε ότι χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Yale, είναι συμβολή στην προσπάθεια για αποδυνάμωση του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος.

Η εκτίμηση αυτή φανερώνεται ξεκάθαρα στον επίλογο του έργου του, όπου αναφέρει:

«...από τις πρώτες ημέρες της ύπαρξής του ένα ανθεκτικό, χαρακτηριστικό και πολύ διακριτό γνώρισμα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ήταν ο διττός χαρακτήρας του: το σεχταριστικό και νομιμόφρον προς το διεθνές κομμουνιστικό κέντρο κόμμα συνυπήρχε και ανταγωνιζόταν με τις "λικβινταριστικές" τάσεις - με άλλα λόγια με την προθυμία σύναψης συμμαχιών με τους σοσιαλδημοκράτες - οι οποίες αναπόφευκτα ταυτίζονταν με την επιθυμία για ορισμένη ανεξαρτησία από το κέντρο και για κάποια χαλάρωση των κομμουνιστικών οργανωτικών πειθαρχιών (συμπεριλαμβανομένης της κατά καιρούς επιθυμίας απαλλαγής από το "Κ", δηλαδή το κομμουνιστικό στον τίτλο του κόμματος). Ωστόσο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε άλλα κομμουνιστικά κόμματα, στην ελληνική περίπτωση η στρατηγική της ιδεολογικής και οργανωτικής αγκύλωσης και νομιμοφροσύνης προς τη Μόσχα υπερίσχυε ανελλιπώς της στρατηγικής του "λικβινταρισμού" μέχρι το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μη κομμουνιστικό κόμμα, αν και ανήκον στη ριζοσπαστική Αριστερά, απέκτησε ηγεμονική θέση στους κόλπους της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά τότε υπήρξε μια ουσιώδης διαφορά: δεν υπήρχε πλέον η ΕΣΣΔ να επηρεάσει τις εξελίξεις ή έστω να αποτελέσει ένα μοντέλο αναφοράς»3.

Δεν θα ασχοληθούμε με διάφορες προβληματικές διατυπώσεις και εκτιμήσεις του παραπάνω αποσπάσματος.

 Σε αυτό αναφερόμαστε μόνο γιατί, εμμέσως αλλά σαφώς, ο Μαραντζίδης ανακοινώνει ότι διαχρονικά υπερασπίζεται εκείνες τις δυνάμεις που ήθελαν να αλώσουν το ΚΚΕ από τα μέσα, να το μετατρέψουν σε έναν ακίνδυνο σοσιαλδημοκρατικό φορέα.

 Γι' αυτό και μνημόνευσε στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασης τον Γρηγόρη Φαράκο ως τον σημαντικότερο κομμουνιστή ηγέτη μεταπολεμικά. Επιπλέον, εκτιμά ότι αυτές οι προσπάθειες βρήκαν δικαίωση το 2012, με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Το αφήγημα

Δεν θα επικεντρώσουμε στην ανάδειξη ιστορικών λαθροχειριών και διαστρεβλώσεων του Μαραντζίδη4, κάτι που άλλωστε δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου. 

Γι' αυτό και θα μείνουμε, προς το παρόν, στο αντικομμουνιστικό αφήγημα που προβάλλει. 

Το βασικό επιχείρημα του Μαραντζίδη είναι ότι οι κομμουνιστές πίστευαν μεταφυσικά στη σοσιαλιστική επανάσταση και στην πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο:

«Ο κομμουνιστής έπαιρνε δύναμη από τον παγκόσμιο χαρακτήρα της ιδεολογίας του και διαμόρφωνε βεβαιότητες, τις βεβαιότητες μιας τελεολογίας, μιας πίστης σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα...»5.

Η απόπειρα παραλληλισμού του κομμουνιστικού κινήματος με τη θρησκευτική πίστη υπενθυμίζεται διαρκώς στον αναγνώστη μέσα από τον χαρακτηρισμό κομμουνιστών ως «χιλιαστών», «ιησουιτών» κ.λπ. 

Η προσπάθεια αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, ούτε και καινοτόμα. 

Ωστόσο, επιτρέπει στον συγγραφέα να πραγματεύεται το εργατικό κίνημα και κατά προέκταση τη συνειδητή του πρωτοπορία, τους κομμουνιστές, όχι ως γέννημα της υπαρκτής υλικά ταξικής πάλης, αλλά ως μια πίστη, μια δοξασία προερχόμενη από τον νεφελώδη κόσμο των ιδεών. 

Μια δοξασία ανίκανη να εφαρμοστεί, αλλά ικανή να κατανοηθεί ψυχολογικά.

Ετσι, ξεμπλέκει εύκολα με την αιτιολόγηση της κίνησης εκατομμυρίων μαζών εργατικών - λαϊκών δυνάμεων διεθνώς, παρουσιάζοντάς τη, λίγο έως πολύ, ως ψευδαίσθηση ή ως συλλογική παράνοια. 

Παράλληλα, αποκρύπτει τη δική του στράτευση υπέρ της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που παρουσιάζεται έντεχνα ως φυσική και ορθολογική.

Το χτύπημα του προλεταριακού διεθνισμού

Η παρουσίαση της πάλης για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού ως απόρροιας θρησκευτικής πίστης δίνει στη συνέχεια τη δυνατότητα στον Μαραντζίδη να ερμηνεύσει με εξίσου ανορθολογικούς όρους τη στήριξη των κομμουνιστών στην ΕΣΣΔ και στην Κομμουνιστική Διεθνή:

«Αυτό το διεθνές κέντρο δεν ήταν απλώς συμβολικό ούτε θεωρητικό. Ούτε ήταν απλώς δύναμη, όπως κάποιοι νομίζουν. Ηταν ένα εκπληκτικό σύνολο ανθρώπων και δικτύων, που έχοντας ενθουσιασμό, αυταπάρνηση και πόρους υπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό: την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ και, μέσω αυτής, την παγκόσμια επανάσταση, όπως πίστευαν. Αν κάτι θέλω να αναδείξω στο βιβλίο ετούτο, είναι ακριβώς η εντυπωσιακά πολύπλοκη παγκόσμια διάσταση ενός κινήματος που ξεπέρασε τα σύνορα με τέτοιον τρόπο που, μέχρι σήμερα, μόνο οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες μπορούν να υπερηφανευτούν ότι το έχουν κάνει».

«Οι αντισοβιετικοί κομμουνισμοί (πρωτίστως οι τροτσκιστές στην αρχή, σταδιακά και οι άλλοι) αποτέλεσαν σέχτες ή αιρέσεις στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας θρησκείας που το δικό της Βατικανό ήταν η Μόσχα»6.

Για τον Μαραντζίδη, λοιπόν, η συγκρότηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετίζεται αποκλειστικά με αυτήν τη «μεταφυσική», «θρησκευτική πίστη» στην παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. 

Καμία σημασία δεν δίνει στην προηγούμενη ανάπτυξη του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, στα εργατικά κινήματα που εμφανίστηκαν ήδη από την εποχή των αστικών επαναστάσεων, στη συγκρότηση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Καμία σημασία δεν αποδίδει στην εργατική - λαϊκή αντίδραση στον Α' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, στην επίδραση της νικηφόρας Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, στο ξέσπασμα άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων και εξεγέρσεων μετά το τέλος του πολέμου. 

Ειδικά για την Οκτωβριανή Επανάσταση, θέλοντας να σβήσει τη διεθνή σημασία της κοινωνικής - πολιτικής σοσιαλιστικής επανάστασης, την εξομοιώνει με την επίδραση μονοθεϊστικών θρησκειών.

Ανάλογα, στην περίπτωση της Ελλάδας, «ξεχνά» τη δοκιμαζόμενη εργατική τάξη στις αρχές του 20ού αιώνα, τα θύματα των πολεμικών αναμετρήσεων και τους πρόσφυγες, τους αγώνες όλων των προηγούμενων και την ανάγκη ανάδειξης μιας πολιτικής πρωτοπορίας σε αυτούς τους αγώνες. Εξίσου αποσιωπά ότι όλες οι αποφάσεις του ΣΕΚΕ και μετέπειτα του ΚΚΕ δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν όχι στο πλαίσιο θεολογικών αναζητήσεων, αλλά σε συνθήκες σκληρών ταξικών αναμετρήσεων, όπως ενάντια στην πείνα και την επιστράτευση την περίοδο της τριπλής φασιστικής Κατοχής. 

Ετσι διαμορφώθηκαν οι ισχυροί δεσμοί των κομμουνιστών με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Στόχος του Μαραντζίδη είναι να αποκρύψει τον διεθνή χαρακτήρα της ταξικής πάλης, ο οποίος αποτελεί το υπόβαθρο της διεθνούς οργάνωσης της εργατικής τάξης. 

Γι' αυτό παρουσιάζεται ακόμα και να «ξεχνά» ότι πολύ πριν από τους μπολσεβίκους, την Οκτωβριανή Επανάσταση και την Κομμουνιστική Διεθνή, οι Μαρξ και Ενγκελς πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση της Α' Διεθνούς των Εργατών. 

Η τελευταία ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα και παρήκμασε έπειτα από την ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αφού πρώτα επιχείρησε να συντονίσει την κοινή δράση των εργατών στις δύο όχθες του Ρήνου και μάλιστα εν μέσω πολέμου.

«Ξεχνά» ακόμα τη συγκρότηση της Β' Σοσιαλδημοκρατικής Διεθνούς, καθώς και ότι όταν η πλειοψηφία των κομμάτων - μελών της αθέτησαν την κοινή τους υπόσχεση να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε σοσιαλιστική επανάσταση, μια σειρά από κόμματα (όπως αυτό των μπολσεβίκων), οι επαναστατικές πτέρυγες άλλων και συνδικαλιστικές οργανώσεις επιχείρησαν να συντονίσουν την αντιπολεμική τους δράση. Φυσικά, αυτό προϋπέθετε τη συνειδητοποίηση των κοινών συμφερόντων εθνικά διαφορετικών τμημάτων της εργατικής τάξης ενάντια στους κοινούς τους ταξικούς εχθρούς, την αποδοχή δηλαδή του προλεταριακού διεθνισμού και της διεθνικής οργάνωσης των επαναστατών σοσιαλιστών.

Με άλλα λόγια, η διεθνής οργάνωση του κομμουνιστικού κινήματος δεν αποτέλεσε ένα κάποιο σοβιετικό εφεύρημα - όπως θέλει να μας πει ο Μαραντζίδης- αλλά συνέχεια της συνολικής πορείας του εργατικού συνδικαλιστικού και σοσιαλιστικού κινήματος, που ανδρώθηκε και ωρίμασε στο πλαίσιο των ταξικών αντιθέσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Εξάλλου, ο Μαραντζίδης που τάσσεται αναφανδόν υπέρ των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) και των διαφόρων διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.), που φτιάχτηκαν για να υπηρετούν και να θωρακίζουν την καπιταλιστική εξουσία,

 ο Μαραντζίδης που χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale για να εκπονήσει αυτήν την έρευνα, πάει πολύ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του επειδή η εργατική τάξη που είναι διεθνής δύναμη επιχειρεί να συνενωθεί σε διεθνή κλίμακα, με ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. 

Αυτό που θέλει είναι η εργατική τάξη κάθε χώρας να παραμένει «εθνική», να σέρνεται δηλαδή πίσω από το άρμα της εγχώριας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της.

Γι' αυτό και κατηγορεί το ΚΚΕ 

-που διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού τον προλεταριακό διεθνισμό σε όλη του την ιστορική διαδρομή και με κάθε τίμημα- 

ως υπαγόμενο ουσιαστικά σε ξένο κέντρο. 

Επαναφέρει τις διατυπώσεις των έκτακτων στρατοδικείων του μετεμφυλιακού κράτους, απλά σημειώνοντας ότι οι κομμουνιστές δεν ήταν ξένοι πράκτορες από συμφέρον, αλλά από αντίληψη, ή, για να το πούμε με όρους Μαραντζίδη, από «πίστη». 

Το συμπέρασμα δεν αλλάζει, αν και γίνεται πιο ευκολοχώνευτο σε πλατύτερο κοινό, καθιστώντας την αντικομμουνιστική προπαγάνδα αποδοτικότερη.

Φυσικά, τα προηγούμενα δεν αρκούν για να απαντηθεί ένα ερώτημα που του τέθηκε στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασής του (Μέγαρο Μουσικής, 24 Μάρτη 2023): Γιατί το ΚΚΕ, αν και βρισκόταν στη σκιά της ΕΣΣΔ, συνεχίζει να υπάρχει 32 χρόνια μετά τη διάλυσή της;

Δεν μπόρεσε να απαντήσει, ακριβώς γιατί το κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ αποτελούν αντανάκλαση και καρπό της ταξικής πάλης, που συνεχίζεται και κινεί την Ιστορία, και όχι μια δοξασία.

Τα ερείσματα του Μαραντζίδη

Ωστόσο, στην προπαγάνδα του υπέρ του καπιταλισμού ο Μαραντζίδης επιχειρεί να αξιοποιήσει αδυναμίες και προβλήματα στη σοβιετική εξωτερική πολιτική, καθώς και την ιδεολογικοποίησή της από το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. 

Αυτές δεν συνδέονται, όπως υποστηρίζει ο Μαραντζίδης, με τη θεωρία της επικράτησης του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», που αποδίδει λαθεμένα στον Στάλιν7, για να επιβεβαιώσει το αφήγημά του και τον τίτλο του βιβλίου. 

Σχετίζονται πρώτιστα με τις επεξεργασίες που επικράτησαν στο ΚΚΣΕ και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, ιδιαίτερα λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο και στη διάρκειά του.

Οπως έχει σημειωθεί προ τριετίας σε σχετικό άρθρο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:
«Οι μάχες στο Στάλινγκραντ ήταν το σημείο αναφοράς στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ακόμα και από μη κομμουνιστικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τον βαθμό ταξικής πολιτικής συνειδητοποίησής τους. Στη συνέχεια, η απελευθέρωση από τον Κόκκινο Στρατό χωρών κατεχόμενων από τις δυνάμεις του Αξονα πολιτικά ενίσχυσε τις εγχώριες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις.

Δηλαδή, πλησιάζοντας προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήδη από το φθινόπωρο του 1944 υπάρχει μια σημαντική αλλαγή στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων: 

Το ένα μπλοκ του διασπασμένου διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος έχει σχεδόν ηττηθεί, η Σοβιετική Ενωση δεν είναι απομονωμένη κι έχει μεγάλη απήχηση τουλάχιστον στη διεθνή εργατική τάξη, 

ενώ το άλλο μπλοκ των καπιταλιστικών κρατών, με αιχμή του δόρατος ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο, εμφανίζεται ως "δημοκρατικό" - σύμμαχο της ΕΣΣΔ, αλλά μεθοδικά εργάζεται για τη νέα αποδυνάμωσή της.

Σε αυτές τις νέες συνθήκες, η Σοβιετική Ενωση επιδίωξε έναν νέο, ευνοϊκότερο συσχετισμό δυνάμεων, κυρίως προς τα δυτικά σύνορά της.

Ετσι, οι συζητήσεις - διαπραγματεύσεις μεταξύ των ταξικά διαφορετικών σύμμαχων κρατών (ΕΣΣΔ - ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο) δεν αφορούσαν μόνο την αντιμετώπιση των εχθρικών δυνάμεων, αλλά και την προοπτική ανακωχής με τις εμπόλεμες δυνάμεις (ποιες δυνάμεις των κρατών του Αξονα θα υπέγραφαν τις συμφωνίες, με τι όρους κ.λπ.). 

Εκ των πραγμάτων η Αντιφασιστική Συμμαχία άγγιζε και το μεταπολεμικό πολιτικό καθεστώς αυτών των χωρών.

Το βέβαιο είναι ότι η ταξική πάλη διέτρεχε την αντιπαράθεση μεταξύ της ΕΣΣΔ και των καπιταλιστικών κρατών ΗΠΑ και Ην. Βασιλείου και κατά τις διαπραγματεύσεις. 

Η Σοβιετική Ενωση ενδιαφερόταν οι γειτονικές της χώρες να μπουν σε διαδικασία μιας πιο σταθερής συμμαχίας μαζί της, στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενώ οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο ενδιαφέρονταν να εξασφαλίσουν την καπιταλιστική κυριαρχία στην Ευρώπη, σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες, οπωσδήποτε στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και ειδικότερα στην Ελλάδα.

Οπως αποδεικνύουν όλα τα μετέπειτα στοιχεία, προερχόμενα από αρχεία καπιταλιστικών κρατών, αλλά και της ΕΣΣΔ, οι ηγεσίες και οι υπηρεσίες των "συμμάχων" καπιταλιστικών κρατών, ήδη μεσούντος του πολέμου, εργάζονταν πυρετωδώς για την "επόμενη μέρα" με καθαρό ταξικό προσανατολισμό, την ισχυροποίηση του καπιταλισμού. 

Αυτό αφορούσε και τις στοχεύσεις τους για την ΕΣΣΔ, με σχέδια και πρακτικές διάβρωσης του σοσιαλισμού από τα μέσα, αξιοποιώντας την προσέγγιση της ΕΣΣΔ, μέσω των πολυποίκιλων διπλωματικών, στρατιωτικών, οικονομικών αντιπροσωπειών και μηχανισμών τους. 

Ταυτόχρονα, έθεταν τα θεμέλια νέων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, οικονομικοπολιτικών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), διακρατικών ενώσεων, όπως ΟΟΣΑ, ΟΗΕ, μέσω των οποίων θα εγκλώβιζαν τη σοβιετική εξωτερική πολιτική, ταξικά θα την απονεύρωναν.

 Επίσης, προετοιμάζονταν και για νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με νέα όπλα, όπως η ατομική βόμβα, την οποία άλλωστε δοκίμασαν στην Ιαπωνία χωρίς να υπάρχει στρατιωτικός επιχειρησιακός λόγος, μόνο ως απειλή προς την ΕΣΣΔ. 

Αλλά και μετά από τη λήξη του πολέμου, γρήγορα πέρασαν σε πιο φανερές επιθετικές ενέργειες, π.χ. το Δόγμα Τρούμαν που ουσιαστικά σηματοδοτούσε τον "Ψυχρό Πόλεμο", το Σχέδιο Μάρσαλ για την καπιταλιστική οικονομική ανόρθωση της Ευρώπης και ειδικότερα της ΟΔΓ, ενώ στη συνέχεια ιδρύθηκε η στρατιωτικοπολιτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. 

Εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση ή και τον πλήρη αποπροσανατολισμό που δημιουργούσε η Αντιφασιστική Συμμαχία στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, σε δεκάδες ΚΚ των χωρών που με τον έναν ή άλλο τρόπο γνώρισαν τον πόλεμο (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία κ.λπ.), κέρδισαν χρόνο, κυρίως στην κρίσιμη για την αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας περίοδο 1944 - 1945.

Ομως και ο οπορτουνιστικός εγκλωβισμός του κομμουνιστικού κινήματος σε κράτη όπως οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο έγινε αιτία το κομμουνιστικό κίνημα να στερηθεί την αναγκαία προλεταριακή διεθνιστική αλληλεγγύη σε κράτη με συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όπως στην Ελλάδα και την Ιταλία.

 Αντίθετα, τα ΚΚ των ΗΠΑ, του Ην. Βασιλείου, της Γαλλίας έγιναν φορείς καλλιέργειας της καταστροφικής για το εργατικό κίνημα αντίληψης περί στήριξης δημοκρατικών αντιφασιστικών ή αντιμονοπωλιακών αστικών κυβερνήσεων.

Το βέβαιο είναι ότι το επαναστατικό εργατικό κίνημα βρέθηκε χωρίς επαναστατική στρατηγική κατά την έκβαση και λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Σε αυτό συνέβαλε και η ιδεολογικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, ακόμη και των τακτικών ελιγμών της, για την οποία ευθύνεται και το ίδιο το ΚΚΣΕ»8.

Μόνο που ο Μαραντζίδης δεν ενδιαφέρεται για τα προηγούμενα. Και λογικό είναι... 

Προσανατολισμένος στην υπεράσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας, χρησιμοποιεί τις αδυναμίες στις επεξεργασίες του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος για να προάγει και πάλι το κεντρικό του αντικομμουνιστικό αφήγημα - ιδεολόγημα.

Στην πραγματικότητα, όμως, η έλλειψη επαναστατικής στρατηγικής δεν απειλούσε μόνο το ΚΚΕ, αλλά και την ίδια την ΕΣΣΔ, στον βαθμό που συνέτεινε τόσο στην αποδυνάμωσή της στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων όσο και στην εσωτερική διάβρωσή της. 

Αντίθετα, η υιοθέτηση μιας επαναστατικής στρατηγικής θα τροποποιούσε τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, μειώνοντας τους κινδύνους για την ίδια την ΕΣΣΔ και ανοίγοντας τον δρόμο ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας σε άλλες χώρες.

Η προηγούμενη δυνατότητα αποδείχθηκε από την Κινεζική Επανάσταση, κι αυτό δεν αναιρείται από τη μετέπειτα πορεία της ΛΔ Κίνας.

Η σύγκλιση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ

Η πρόσφατη σύμπλευση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ενός συγγραφέα με οργανική σχέση με ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι το άλλο πρόσωπο της ολοκλήρωσης της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ από οπορτουνιστικό (ως ΣΥΝ αρχικά) σε αστικό κόμμα. 

Γεγονός που στην ιστοριογραφική του προέκταση σηματοδοτείται από την ταύτισή του με τις αντιλήψεις της αστικής ιστοριογραφίας.

Αυτό φανερώνει η προσπάθεια αποστασιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ από ιστορικούς και αντίστοιχες επεξεργασίες που, αν και προέρχονται από τις γραμμές ή από τη θεωρητική παράδοσή του, τώρα λογίζονται ως ξένο σώμα. 

Ετσι κι αλλιώς, δεν θέλει πλέον να παρουσιάζεται ως συνέχεια του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, όπως λάθρα επιχειρούσε κάποτε, αλλά ως η αριστερά του αστικού πολιτικού συστήματος.

Το ίδιο φανερώνει η πρόσκληση του Μαραντζίδη στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, η παρουσίασή του ως μεγαλύτερου ιστορικού για τη δεκαετία του 1940 από τον Κωστή Καρπόζηλο, δηλαδή τον αρμόδιο για τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (που στο μεγαλύτερό τους μέρος αποτελούν το κλεμμένο Αρχείο του ΚΚΕ και στεγάζονται στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ).

Το ίδιο φανερώνουν η παρουσία του Γιάννη Ραγκούση στη βιβλιοπαρουσίαση και στη διάρκειά της η ρητή διαβεβαίωση του Καρπόζηλου ότι «η υπόθεση του κομμουνισμού τελείωσε οριστικά το 1991». 

Αυτό, πέρα από τον Μαραντζίδη, φαίνεται να ευχαρίστησε τους άλλους σοσιαλδημοκράτες συνδαιτυμόνες του στο πάνελ (Γιώργο Καμίνη, Μαριλένα Κοππά). 

Σίγουρα θα ευχαριστούσε και τον υφυπουργό Παιδείας Αγγελο Συρίγο, που ήταν προγραμματισμένο να συμμετέχει στην αρχική βιβλιοπαρουσίαση αλλά η τελευταία ακυρώθηκε, έπειτα από το έγκλημα στα Τέμπη.

Εμείς θα τον λυπήσουμε! Η Ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος είναι γεμάτη από αποτυχημένους προφήτες που προέβλεψαν ή και θέλησαν να επιβάλουν με νόμους και όπλα το τέλος του κομμουνισμού. 

Οι περισσότεροι ήταν πολύ ικανότεροι ή πολύ δυνατότεροι από τους σύγχρονους μιμητές τους, αλλά όλοι τους ανίσχυροι μπροστά στην ίδια την ιστορική εξέλιξη, στην ίδια την ταξική πάλη.

Παραπομπές:

1. Στάθης Ν. Καλύβας - Ν. Μαραντζίδης, «Τα εμφύλια πάθη. 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο», σελ. 363 και 135 - 145 αντίστοιχα.

2. Οπως ομολογεί στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο «έτερος Καππαδόκης» Στ. Καλύβας.

3. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., 356 - 357.

4. Για του λόγου το αληθές, επιλέγουμε ορισμένες από τις «χτυπητές» ιστορικές ανακρίβειες και τις εμφανείς στρεψοδικίες που περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο.

Ο Μαραντζίδης υποστηρίζει αρχικά ότι και μόνο η ονομασία ΚΚΕ και όχι Ελληνικό ΚΚ είναι ενδεικτική της αντίληψης της Κομμουνιστικής Διεθνούς περί του χαρακτήρα του ελληνικού έθνους - κράτους (ό.π. σελ 115-116)

Ωστόσο, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, ένας από τους 21 όρους για την προσχώρηση στην Κομμουνιστική Διεθνή - τον οποίο λειψό αναφέρει σε προηγούμενες σελίδες και ο Μαραντζίδης - προέβλεπε: «... όλα τα κόμματα που ανήκουν στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει ν' αλλάξουν όνομα. Κάθε κόμμα που θέλει να προσχωρήσει στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει να πάρει τον τίτλο: Κομμουνιστικό Κόμμα της τάδε χώρας (Τμήμα της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς)».

Στη συνέχεια, θα σημειώσει για την εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη στη θέση του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ:

«Ετσι, η ανάδειξη του Ζαχαριάδη αποτέλεσε μια πρωτοφανή και μοναδική εμπειρία για το ΚΚΕ, που συνδέθηκε με το φαινόμενο της προσωπολατρίας, το οποίο στιγματίστηκε αργότερα, μετά τον θάνατο του Στάλιν. Υπό την ηγεσία του, γράφτηκαν αναρίθμητα άρθρα στον κομματικό τύπο και σε άλλα έντυπα του κόμματος, που εκθείαζαν τις αρετές του» (ό.π. σελ 163).

Ωστόσο δεν υπάρχουν «αναρίθμητα άρθρα» με τέτοιο περιεχόμενο αλλά ένα συγκεκριμένο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» στις 6 Νοέμβρη 1942, δηλαδή όταν ο Ζαχαριάδης διατηρούσε τυπικά τον τίτλο του Γενικού Γραμματέα («υπό την ηγεσία του») αλλά βρισκόταν φυλακισμένος στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.

Οι παρόμοιες παραποιήσεις, διαστρεβλώσεις και αντιφάσεις του Μαραντζίδη επεκτείνονται σε όλη την περίοδο της Ιστορίας του ΚΚΕ.

5. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., σελ. 39.

6. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., σελ.17.

7. Οταν η επαναστατική θύελλα που ξεσήκωσε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση άρχισε να κοπάζει, ο Λένιν ήταν αυτός που πρώτος μίλησε για τη δράση των κομμουνιστών σε συνθήκες επικράτησης του σοσιαλισμού σε μία χώρα (Β. Ι. Λένιν, «Λόγος της 21ης Νοέμβρη 1920 στη Συνδιάσκεψη του ΚΚΡ (μπ.) του κυβερνείου της Μόσχας» στο Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τόμ. 42, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2021, σελ. 20 - 24.

8. ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «Συμπεράσματα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχ. 3/2020.

Του
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
*Ο Κ. Σκολαρίκος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ

https://twitter.com/praxis_review/status/1662850064673284100

Δευτέρα 29/05/2023 - 16:03
Ο εμμονικός αντικομμουνιστής Μαραντζίδης, σημαιοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ!


Πηγή: Eurokinissi


Εδώ και λίγες ώρες ένας πολύ ενδιαφέρον τίτλος φιλοξενείται σε ενημερωτικές ιστοσελίδες αλλά και στις σημερινές εφημερίδες. Τι λέει ο τίτλος; "Ο Νίκος Μαραντζίδης αναλαμβάνει την προεκλογική καμπάνια του Τσίπρα"... Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο για το τι κόμμα είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ!

Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι "ιστορικός" που η καριέρα του έχει στηριχτεί αποκλειστικά στην παραχάραξη της Ιστορίας της κρίσιμης δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα και στην κατασυκοφάντηση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. 

Ο Ν. Μαραντζίδης, μαζί με τον Στ. Καλύβα, αποτελούν τους εκπροσώπους της αντικομμουνιστικής ιστοριογραφίας που έστησε πλυντήριο στα τάγματα ασφαλείας - που συνεργάζονταν με τους ναζί κατακτητές την περίοδος της κατοχής (1940-1944). 

Αυτοί δημιούργησαν την εν Ελλάδι εκδοχή της θεωρίας των δύο άκρων. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι που φιλοξένησαν τις "ιστορικές έρευνες" του Μαραντζίδη ήταν οι μεγάλοι όμιλοι των αστικών ΜΜΕ καθώς και πλήθος ακροδεξιών ομάδων και γκρουπούσκουλων που βρήκαν μία "επιστημονική δικαίωση" για τα αίσχη που κουβαλούσε η σκούφια τους.

Καθόλου τυχαία τα ανιστόρητα πονήματά του Ν. Μαραντζίδη βρίσκουν χρηματοδότηση και στήριξη από διάφορα κέντρα, όπως το πανεπιστήμια Yale των ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση! 

Καθόλου τυχαία επίσης, λίγα χρόνια πριν, «η Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν τον αντικομμουνισμό του Μαραντζίδη και την αθώωση εκ μέρους του των ταγμάτων ασφαλείας και του αισχρού ρόλου τους ενάντια στον λαό και την ηρωική ΕΑΜική εθνική αντίσταση.

Με την πρόσληψη του Μαραντζίδη από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε έναν γάμο και ένα διαζύγιο. 

Γάμος γιατί ο αρραβώνας είχε ήδη γίνει (πχ «η Αυγή» φιλοξενούσε άρθρα του Μαραντζίδη, ο ίδιος ήταν ομιλητής σε εκδήλωση στο φεστιβάλ της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είχε μόνιμο στασίδι σε φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ sites)... 

"Διαζύγιο" γιατί φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για τα μάτια των αφεντικών ξεκόβει οριστικά ακόμα και από τους "δικούς του" ιστορικούς και τις αντίστοιχες ιστορικές επεξεργασίες, αφού προτιμάει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τον συγγραφέα - σύμβολο του αντικομμουνισμού και εκλεκτό του Yale...

Σε κάθε περίπτωση το φυντάνι Μαραντζίδης, όπως και η σύνθεση της νέας εκλογικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ομολογούν αυτό που αισθάνονται πλέον ακόμη περισσότεροι: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά δεσμευμένος στο σύστημα. Τελικά όταν ο Τσίπρας επικαλούταν το "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" μάλλον έβαζε τον εαυτό του στην θέση του Παπάγου...

Οι προοδευτικοί, αριστεροί και ριζοσπάστες έχουν πλέον έναν ακόμη λόγο να τιμωρήσουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει άλλο χρόνος για να ξοδεύεται η εμπιστοσύνη τους στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν διστάζει να ξεπλένει ακόμα και τα χειρότερα πλυντήρια... Στις 25 Ιουνίου μόνο ΚΚΕ!

Υ.Γ.: Αλήθεια, αφού τόσο ψάχνονται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς διευρύνεται η "συντηρητικοποίηση", πώς πιστεύουν ότι θα επιδράσει η επιλογή εκ μέρους τους, του εμμονικού παραχαράκτη της Ιστορίας;