Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Διδάγματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Διδάγματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

18 Απριλίου, 2018

ΠΡΙΝ 57 ΧΡΌΝΙΑ ΟΙ ΚΟΥΒΑΝΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΤΑΤΡΟΠΏΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΦΌΡΟΥΣ ΤΗΣ CIA

-ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ ΤΗΝ ΔΎΝΑΜΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΩΜΈΝΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΈΝΟΥ ΈΝΟΠΛΟΥ ΛΑΟΎ
--Φι­ντέλ Κά­στρο: “Αυτό που δεν μπο­ρούν να μας συγ­χω­ρέ­σουν είναι το γε­γο­νός πως εί­μα­στε κάτω από την μύτη τους. Ότι χτί­ζου­με Σο­σια­λι­σμό κάτω από την μύτη των ΗΠΑ”.
*********
Η νίκη στον Κόλπο των Χοίρων έφερε τον σοσιαλισμό στην Κούβα!



Στις 17 Απρι­λί­ου 1961, 1500 μι­σθο­φό­ροι, αυ­το­ε­ξό­ρι­στοι Κου­βα­νοί, εχθροί της Επα­νά­στα­σης, ει­σβάλ­λουν στον Κόλπο των Χοί­ρων κα­θο­δη­γού­με­νοι από Αμε­ρι­κά­νους επι­κε­φα­λείς. Οι μι­σθο­φό­ροι είχαν εκ­παι­δευ­τεί και προ­ε­τοι­μα­στεί σε στρα­τό­πε­δα της Γουα­τε­μά­λας με χρη­μα­το­δό­τη­ση της CIA. Είχε προη­γη­θεί ο βομ­βαρ­δι­σμός του Αε­ρο­δρο­μί­ου Ciudad Libertad στις 15 Απρι­λί­ου.
Η ηρω­ι­κή αντί­στα­ση του Επα­να­στα­τι­κού Στρα­τού πα­ρό­λο που δεν διέ­θε­τε μο­ντέρ­νο εξο­πλι­σμό και αε­ρο­πλά­να, απώ­θη­σε τον ει­σβο­λέα και κα­τέρ­ρι­ψε τα αε­ρο­πλά­να του σε 72 ώρες. 100 ει­σβο­λείς νε­κροί και 1400 συ­νε­λή­φθη­σαν αιχ­μά­λω­τοι. ΄

Αρ­γό­τε­ρα στάλ­θη­καν πίσω στην Αμε­ρι­κή που στην αρχή δεν ήθελε να ανα­γνω­ρί­σει την συμ­με­το­χή της στην ει­σβο­λή. Ανα­γκά­στη­κε στο τέλος να τους δε­χτεί πίσω.

148 Κου­βα­νοί έπε­σαν νε­κροί υπε­ρα­σπί­ζο­ντας την πα­τρί­δα τους. Στο ση­μείο της ει­σβο­λής ανε­γέρ­θη­κε Μου­σείο με φω­το­γρα­φί­ες των νε­κρών μα­χη­τών, όπλα των ει­σβο­λέ­ων και ένα κα­ταρ­ρη­φθέν αε­ρο­πλά­νο για να θυ­μί­ζει την ηρω­ι­κή τους θυσία αλλά και το έγκλη­μα των Αμε­ρι­κά­νων.

Η από­κρου­ση της ει­σβο­λής ήταν ταυ­τό­χρο­να και η γέν­νη­ση ενός και­νούρ­γιου Έθνους και Πα­τρί­δας που δυ­νά­μω­σε την αυ­το­πε­ποί­θη­ση των Κου­βα­νών αφού νί­κη­σαν έναν ανώ­τε­ρα εξο­πλι­σμέ­νο, επαγ­γελ­μα­τι­κό στρα­τό. Δυ­νά­μω­σε και την εμπι­στο­σύ­νη τους προς τους Επα­να­στά­τες, που με την κα­θο­δή­γη­σή τους απέ­κρου­σαν τον ει­σβο­λέα.

Η ηρω­ι­κή και ιστο­ρι­κή αυτή νίκη ήταν πα­ράλ­λη­λα και η αρχή της Σο­σια­λι­στι­κής με­τα­τρο­πής της Επα­νά­στα­σης στην Κούβα. 
Ο Φι­ντέλ Κά­στρο δια­κή­ρυ­ξε τη Σο­σια­λι­στι­κή φύση της επα­νά­στα­σης στην Αβάνα στην συ­γκέ­ντρω­ση για την ταφή των θυ­μά­των από τους βομ­βαρ­δι­σμούς του αε­ρο­δρο­μί­ου Ciudad Libertad, που ήταν το προ­οί­μιο για την ει­σβο­λή στον Κόλπο των Χοί­ρων.

Εθνι­κο­ποι­ή­θη­καν οι τρά­πε­ζες και τα δι­υ­λι­στή­ρια πε­τρε­λαί­ου αμε­ρι­κά­νι­κων συμ­φε­ρό­ντων, άρ­χι­σε η αγρο­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, ξε­κί­νη­σε ο αγώ­νας ενά­ντια στον αναλ­φα­βη­τι­σμό. 
Δό­θη­κε ιδιαί­τε­ρη προ­σπά­θεια για την Παι­δεία, την Υγεία, τον Πο­λι­τι­σμό και Αθλη­τι­σμό του λαού. 
Υιο­θε­τή­θη­κε ένα πρω­τό­τυ­πο και απο­τε­λε­σμα­τι­κό σύ­στη­μα εξα­σφά­λι­σης της δια­τρο­φής όλου του πλη­θυ­σμού. 
Μπή­καν τα σο­σια­λι­στι­κά θε­μέ­λια της και­νού­ριας κοι­νω­νί­ας. 
Τα απο­τε­λέ­σμα­τα φαί­νο­νται και σή­με­ρα από τις τε­ρά­στιες επι­τυ­χί­ες του λαού της Κού­βας.


Φι­ντέλ Κά­στρο: “Αυτό που δεν μπο­ρούν να μας συγ­χω­ρέ­σουν είναι το γε­γο­νός πως εί­μα­στε κάτω από την μύτη τους. Ότι χτί­ζου­με Σο­σια­λι­σμό κάτω από την μύτη των ΗΠΑ”.

Φω­το­γρα­φία: Raúl Corrales


15 Απριλίου, 2018

Η ΔΑΣΚΆΛΑ ΠΟΥ ΈΜΑΘΕ ΝΑ ΔΙΔΆΣΚΕΙ ΑΠ΄ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΤΗΣ !!

«Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.»


Μια δασκάλα δεν συμπαθούσε καθόλου ένα μαθητή της. Ώσπου έμαθε το τραγικό μυστικό του
Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα. Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο.

Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι, ο Τέντυ Στάλλαρντ.

Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο.

Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με τον κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδια του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.

Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στη τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.

Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε για αυτόν: «Ο Τέντυ είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Είναι οργανωτικός, μελετηρός και έχει καλούς τρόπους. Είναι μια έμπνευση για τα παιδιά που βρίσκονται γύρω του.»

Η δασκάλα που είχε τον Τέντυ στη Δευτέρα Δημοτικού έγραφε: «Είναι εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν πολύ οι συμμαθητές του αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι πολύ δύσκολη.»

Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη Δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει γρήγορα κάτι.»

Ο δάσκαλος του Τέντυ στην Τετάρτη Δημοτικού έγραφε: «Ο Τέντυ έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη.»

Η κυρία Τόμπσον συνειδητοποίησε το πρόβλημα και αισθάνθηκε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες. Όλοι, εκτός από τον Τέντυ. Το δικό του δώρο ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα βρώμικο, καφέ χαρτί που μάλλον πριν ήταν η σακούλα ενός παντοπωλείου.

Η κυρία Τόμπσον δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα των γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.

Ο Τέντυ έφυγε τελευταίος εκείνη τη μέρα από την τάξη. Βγαίνοντας από τη πόρτα γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή «Σήμερα κυρία μυρίζετε σαν τη μαμά μου!»

Η κυρία Τόμπσον έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ “αυτού, άρχισε να τα διδάσκει.

Αγαπούσε όλα τα παιδιά αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Τέντυ. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματα του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Τέντυ είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης και, παρά το ψέμα της ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Τέντυ ήταν πλέον και επίσημα ο αγαπημένος της.

Την επόμενη χρονιά η κυρία Τόμπσον ανέλαβε πάλι την Πέμπτη Δημοτικού και έβλεπε τον Τέντυ μόνο στα διαλείμματα. Μια μέρα, προς το τέλος του έτους, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα του σπιτιού της. Το σημείωμα είχε την υπογραφή του Τέντυ και έγραφε: «Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου».

Έξι χρόνια μετά η κυρία Τόμπσον έλαβε άλλο ένα σημείωμα, αυτή τη φορά με το ταχυδρομείο. Ήταν πάλι ο Τέντυ και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Τέντυ. Της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο Πανεπιστήμιο αλλά πολύ σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του και με καλό βαθμό. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια άλλο ένα γράμμα από τον Τέντυ έκανε την εμφάνιση του στο ταχυδρομικό κουτί της κυρία Τόμπσον. Της έγραφε ότι αφού πήρε το πτυχίο του, αποφάσισε να προχωρήσει λίγο ακόμη τις σπουδές του. Τέλειωνε την επιστολή γράφοντας ότι παραμένει η καλύτερη και η αγαπημένη του δασκάλα. Αλλά αυτή τη φορά το όνομα με το οποίο υπέγραφε ήταν διαφορετικό: Δρ. Θίοντορ Φ. Στάλλαρντ

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η κυρία Τόμπσον πήρε ακόμη ένα γραμμα από τον Τέντυ εκείνη την άνοιξη. Της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έλεγε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού. Φυσικά εκείνη το έκανε..

Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της είχε κάνει δώρο ο Τέντυ και φορώντας το άρωμα που του θύμιζε τη μητέρα του.

Την στιγμή που ο Δρ. Στάλλαρντ την αγκάλιασε της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ, κυρία Τόμπσον, γιατί πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πως μπορώ να κάνω τη διαφορά».

Η κυρία Τόμπσον με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.»

Βοηθήστε να διαδοθεί ένα πολύ όμορφο μήνυμα, κοινοποιώντας το άρθρο στους φίλους σας. Προσπαθήστε να μην κρίνετε από το περιτύλιγμα και μην υποτιμάτε ποτέ μα ποτέ την δύναμη που έχετε και που μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων γύρω σας.

Το αλιεύσαμε από Εδώ

12 Φεβρουαρίου, 2018

--META TH ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΙΖΑΣ

Tέσσερις μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1945:«..Οι τρομοκρατικές οργανώσεις της άκρας δεξιάς, εκ των οποίων αι κυριώτεραι είχαν εν μέρει εξοπλισθεί υπό των γερμανών και είχον παντοιοτρόπως συνεργασθεί μετ’ αυτών, όχι μόνον δεν αφοπλίσθησαν, όχι μόνο δεν εδιώχθησαν αλλά συνεργάζονται ανοιχτά με τα όργανα της τάξεως διά την πλήρη κατάπνιξιν πάσης δημοκρατικής σκέψεως»
Ήταν και τότε ημέρα Δευτέρα… – της Σοφίας Χουδαλάκη


Ήταν και τότε ημέρα Δευτέρα, στις 12 Φεβρουαρίου του 1945.

Tέσσερις μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1945, οι πολιτικοί αρχηγοί Θ. Σοφούλης, Ε. Τσουδερός, Γ. Καφαντάρης και Ν. Πλαστήρας καταθέτουν σημείωμα στον Πρωθυπουργό λέγοντάς του, μεταξύ άλλων:
«Η τρομοκρατία που επεβλήθη υπό της άκρας δεξιάς εις όλην την χώραν, μετά τα δεκεμβριανά γεγονότα, επεκτείνεται καθ’ εκάστην. Έχει πάρει τοιαύτην ανάπτυξιν και διαστάσεις που κάνει αδύνατον την ζωήν των μη βασιλοφρόνων πολιτών και μάλιστα αποκλείει την ιδέαν ελευθέρου δημοψηφίσματος ή εκλογών. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις της άκρας δεξιάς, εκ των οποίων αι κυριώτεραι είχαν εν μέρει εξοπλισθεί υπό των γερμανών και είχον παντοιοτρόπως συνεργασθεί μετ’ αυτών, όχι μόνον δεν αφοπλίσθησαν, όχι μόνο δεν εδιώχθησαν αλλά συνεργάζονται ανοιχτά με τα όργανα της τάξεως διά την πλήρη κατάπνιξιν πάσης δημοκρατικής σκέψεως».
Μην σπεύσει κανένας να χρεώσει τους συγκεκριμένους πολιτικούς για κομμουνιστικά φρονήματα, θα σηκωθούν από τον τάφο να μας δείρουν. 
Αστοί ήταν, που συγκροτούσαν, εκείνη την περίοδο, την πολιτική γεωγραφία του Κέντρου, αλλά έβλεπαν το αιματοκύλισμα που ακολούθησε μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. 
Έβλεπαν αυτό που κατήγγειλαν στον Πρωθυπουργό, ότι το κράτος που άρχιζε να διαμορφώνεται μετά την υπογραφή της Βάρκιζας ήταν θεμελιωμένο στη βία των ακροδεξιών, εκείνων που είχαν νωρίτερα συνεργαστεί με τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής.
Πώς  βίωσαν οι κομμουνιστές την ίδια περίοδο, από την 12η Φεβρουαρίου και μετά;
Ας ακούσουμε τους ίδιους να περιγράφουν. 
Δέκα χρόνια μετά τη Συμφωνία, οι πολιτικοί κρατούμενοι των Φυλακών Κέρκυρας συντάσσουν Υπόμνημα προς την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.  Ήταν τον Ιούνιο του 1955. Το κείμενό τους είναι αποκαλυπτικό των όσων ακολούθησαν μετά από εκείνη τη Δευτέρα του ’45. 
 Ενδεικτικά αναφέρουν:
«Στην Ελλάδα επικράτησαν οι Έλληνες Πεταίν, Λαβάλ, Ντεά, Κουίσλιγκς κλπ. Είναι τρομερό θα πείτε… Προκαλεί φρίκη. Είναι ασέβεια στη μνήμη εκείνων που έπεσαν στα πεδία των μαχών του παγκόσμιου αγώνα των λαών κατά της βίας, του φασισμού και της εθνικής υποδούλωσης […]Αλλά είναι η στυγνή πραγματικότητα την οποία ζει δέκα τώρα χρόνια ο λαός μας. Έτσι άρχισε η πιο τρομερή περίοδος της νεοελληνικής μας ιστορίας και μια από τις φρικτότερες της παγκόσμιας ιστορίας: Η άγρια λευκή τρομοκρατία με το όνομα “Μεταβαρκιζιανή Τρομοκρατία”.
Οι κάθε λογής συνεργάτες των κατακτητών, οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες, οι συνεργάτες του εχθρού, όλος ο υπόκοσμος των προδοτών και των εχθρών του λαού, στρογγυλοκάθισαν στην πλάτη του λαού μας με την υποστήριξη των Άγγλων και ύστερα των Αμερικάνων κι άρχισαν ένα ασύλληπτης έκτασης όργιο αίματος και εξοντωτικών διωγμών σε βάρος του κινήματος της εθνικής αντίστασης. Έσφαξαν, ρήμαξαν, έκαψαν και έσπειραν παντού τον όλεθρο και την καταστροφή στον ρημαγμένο τόπο μας.
Ληστοσυμμορίες κανιβάλων εξοπλισμένων με την ανοχή και αποδειγμένη υποστήριξη των κρατικών αρχών , εξοπλίστηκαν με τα όπλα που παρέδωσε ο ΕΛΑΣ σε εκτέλεση της συμφωνίας της Βάρκιζας και με όπλα που έδωσαν οι Άγγλοι, διέτρεχαν την ύπαιθρο, έσφαζαν, βίαζαν, έκαιγαν, λεηλατούσαν, κατέστρεφαν φυτείες, ξερίζωναν δέντρα, περνούσαν δια πυρός και σιδήρου την υπερήφανη ελληνική γη που αντιστάθηκε στη μανία των χιτλεροφασιστών, τους πατριώτες που σήκωναν στους ώμους τους την υπερηφάνεια και την τιμή της Ελλάδας»
Υπάρχουν αυτοί που θα πουν ότι, αυτή η μαρτυρία είναι γραμμένη από κομμουνιστές και δεν αποτελεί «αντικειμενική αποτύπωση» της εποχής. Σωστά, είναι γραμμένη από κομμουνιστές. 
Είναι η μαρτυρία εκείνων που έπεσαν θύματα του οργίου που περιέγραφαν στο σημείωμά τους οι πολιτικοί ηγέτες του Κέντρου.
 Ωστόσο, αφού η «αντικειμενικότητα» είναι το ζητούμενο ας δούμε τι έγραφε ένας εκπρόσωπος της άλλης μεριάς, ο αντιστράτηγος Θωμάς Πεντζόπουλος στο βιβλίο του «1941-1950 Τραγική Πορεία»
«…Μιαν ημέραν εις λοχίας, Μάριος ονόματι, νέος, μορφωμένος και γενναίος, περιπολάρχης εις μιας κωμόπολιν, τα Δολιανά, αντελήφθη εις μίας οικίαν συγκέντρωσιν επονιτών. Εισήλθεν μετά τριών-τεσσάρων άλλων στρατιωτών και συνέλαβε περί τους δέκα επονίτας που συνεδρίαζον. Την προϊσταμένη της συνεδριάσεως, μιαν νέαν είκοσι ετών περίπου, την εκακοποίησε και της έκοψε τα μαλλιά»
«Την εκακοποίησεν» σημαίνει ότι την βίασε. Η δε ομάδα, που αναφέρει ο αντιστράτηγος, ήταν μέλη της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργανώσεως Νέων (ΕΠΟΝ) που ήταν τότε νόμιμη οργάνωση και δικαιούνταν της νόμιμης προστασίας του κράτους.
Στο ίδιο βιβλίο ο Πεντζόπουλος αναφέρει μια από τις διαταγές του προς τους στρατιώτες του:
«…Διατάσσω, εν ονόματι της ελληνικής πατρίδος, την εξόντωσιν απάντων, τα τμήματα να διέλθωσιν δια πυρός και σιδήρου».
Ποιοι είναι οι «άπαντες», που διατάζει να εξοντωθούν δίχως δισταγμό; 
Είναι οι πληθυσμοί των χωριών, οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου που είδαν τις σοδειές τους να πυρπολούνται, που είδαν τις γυναίκες τους να βιάζονται, που είδαν τα παιδιά τους να εκτελούνται.
 Είχε όρια η ασυδοσία; 
Υπήρχαν επιπτώσεις για όσους διέπρατταν τα εγκληματικά όργια σε βάρος του λαού; 
Υπάρχουν πάντα εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το ελληνικό στράτευμα ήταν σώμα του επίσημου κράτους και δεν υιοθετούσε εγκληματικές πρακτικές. Και σε αυτό απαντά ο αντιστράτηγος:
«Η πρωτοβουλία και η ανάληψις ευθυνών εις βαθμόν και έκτασιν τοιαύτην ώστε μόνον ο Θεός να την αφαιρεί, είναι το μεγαλύτερον προσόν του πολιτικού και στρατιωτικού ηγέτου εις τον αντικομμουνιστικόν αγώνα»
Συνεπώς, ήταν προσόν -σύμφωνα με τον Πεντζόπουλο- η στρατιωτική δράση να έχει τέτοια χαρακτηριστικά που μόνο ο Θεός να την κρίνει, όχι οι αρχές του ανθρωπισμού, ούτε της Δημοκρατίας, ούτε του Δικαίου, ούτε βέβαια του Λαού. Ο Θωμάς Πεντζόπουλος ( ή Πετζόπουλος) ήταν από τους βασικούς παράγοντες και εκπροσώπους του κράτους, διοικητής της Μεραρχίας Ιωαννίνων μέχρι την ήττα του από τον Δημοκρατικό Στρατό το 1947 (μάχη της Κόνιτσας) και ανώτερος στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλίας αργότερα. Κατόπιν έγινε επιθεωρητής του στρατού.   
Αφού διατρέξαμε, επί τροχάδην, την ελληνική καταγραφή της μετά-δεκεμβριανής Ελλάδας, ας ακούσουμε – χάριν της αντικειμενικότητας – και μια διεθνή φωνή. 
Είναι η φωνή του ΟΗΕ, έναν χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, όπου δημοσιεύεται ο απολογισμός της κρατικής καταστολής από τον Φεβρουάριο 1945 έως τον Φεβρουάριο 1946 :
  • Στη χώρα «δραστηριοποιούνται» (sic) 206 μοναρχοφασιστικές συμμορίες
  • Νεκροί: 289
  • Τραυματίες: 671
  • Βασανισθέντες:632
  • Συλληφθέντες: 931
  • Βιασμένες γυναίκες: 165
  • Ληστείες:567
  • Επιδρομές σε τυπογραφεία: 572
  • Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες: Πάνω από 100.000
Πηγές:

***************************************************************************

Το μεγαλείο ανήκει στον λαό ... και τα λάθη στο ΚΚΕ ??

Είσοδος του ΕΛΑΣ στα Γιάννινα
Το ουσιώδες γεγονός είναι πως ένας πρώην λούμπεν (ήταν?) και ένας πρώην δηλωσίας (ήταν?) ... ο Αρης ... μεταμορφώθηκε μέσα στο καμίνι του απελευθερωτικού ταξικού αγώνα σε έναν επαναστάτη. 
Ενας επαναστάτης στις γραμμές του ΚΚΕ.

Αξίζει να παρακολουθήσουμε σύντομα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου που άρχισε με την οργάνωση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ με στόχο την απελευθέρωση και την λαοκρατία.
Εξ΄ορισμού οποιοδήποτε κίνημα βάζει τέτοιους στόχους, είναι ταξικό.
Αναπόφευκτα τέτοια κινήματα θα έχουν καθοδηγητικές δυνάμεις (το ΚΚΕ στην περιπτωσή μας) και τέτοιες δυνάμεις μοιραία θα κουβαλούν μέσα τους το επαναστατικό στοιχείο της ανατροπής και της κατάκτησης της εξουσίας ... και ταυτόχρονα το οπορτουνιστικό στοιχείο του συμβιβασμού και της συνεννόησης με την αστική εξουσία.

Εκείνο το κίνημα ... τον Μάη του 1944 (17-20 Μάη) υπέγραψε την συμφωνία του Λιβάνου ... δηλαδή την συμμετοχή των υπουργών της ΕΑΜικής αντίστασης στην κυβέρνηση Παπανδρέου.
Δεν είχε γίνει ακόμα ούτε καν η συνάντηση Στάλιν-Τσώρτσιλ στην Μόσχα (η περίφημη συμφωνία με τα ποσοστά στην χαρτοπετσέτα του Τσώρτσιλ), ούτε η Γιάλτα.
Ακόμα και την δυτική καπιταλιστική ιστοριογραφία να θέλουμε να πιστέψουμε ... 
το ΕΑΜικό κίνημα είχε ήδη “συμβιβαστεί” με την αστική τάξη της χώρας ... πολύ πριν ο “κακός και πανούργος” Στάλιν το “προδώσει” μοιράζοντας τον κόσμο σαν ένας κοινός ιμπεριαλιστής.
Εαν εκείνος ο συμβιβασμός αντανακλούσε τους αντικειμενικούς συσχετισμούς του ελληνικού κινήματος ... τότε ήταν επαναστατικός.
 Εαν όμως υποβίβαζε τις πραγματικές δυνατότητες του ταξικού κινήματος ... δεν ήταν τίποτα άλλο παρά οπορτουνιστικός αντιεπαναστατικός συμβιβασμός.
Η ζωή έδωσε την απάντηση.
Απο την συμφωνία του Λιβάνου

Στις 26 Σεπτέμβρη του 1944 το ίδιο κίνημα υπέγραψε την συμφωνία της Καζέρτας, 
δηλαδή την υπαγωγή όλων των ανταρτικών δυνάμεων - και συνεπώς του ΕΛΑΣ - στις διαταγές του Σκόμπυ με την ρητή υποχρέωση να απαγορεύσουν στις ανταρτικές μονάδες οποιαδήποτε δράση που θα απέβλεπε στην κατάληψη της εξουσίας.
Ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ” ... αυτό υπέγραψαν !!!

Ο Τσώρτσιλ, τον Οχτώβρη του 1944, πηγαίνοντας στην Διάσκεψη της Μόσχας (9-19 Οχτώβρη) 
“είχε στις βαλίτσες του”: τη συμφωνία του Λιβάνου και τη συμφωνία της Καζέρτας και τα πρώτα βρετανικά στρατεύματα ήδη σε ελληνικό έδαφος αφού η απόβασή τους είχε ξεκινήσει από τις αρχές Οκτωβρίου στις ακτές της Πελοποννήσου.
Δηλαδή το ελληνικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα. Στην ουσία τα λάθη και οι υποχωρήσεις του ΕΑΜικού κινήματος στέρησαν από την ΕΣΣΔ τις δυνατότητες να διαπραγματευτεί, πιθανόν σε άλλη βάση το ελληνικό ζήτημα.
Τι άλλο απ' αυτό που είπε - μπορούσε να πει ο Στάλιν ή ο οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του, στον Τσώρτσιλ, τον Οκτώβρη του 44, όταν ο τελευταίος ζητώντας να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα είχε στα χέρια του μια ελληνική κυβέρνηση μαριονέτα στην οποία συμμετείχαν Εαμίτες υπουργοί, όταν είχε ήδη βρετανικά στρατεύματα στην χώρα, όταν οι αντάρτικες δυνάμεις - και φυσικά ο ΕΛΑΣ - ήταν υπό τις διαταγές του με τη θέλησή τους ??

Το Νοέμβρη του 1944 ο Αρης σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Αγγλους:
Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει”.

Σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ

Στις 29 Νοέμβρη του 1944 ο Λαικός Απελευθερωτικός στρατός της Αλβανίας καθοδηγημένος απο το κομμουνιστικό κόμμα απελευθέρωσε την χώρα, χωρίς την επέμβαση του Κόκκινου στρατού.
Παρόμοιες συνθήκες υπήρχαν και στην Ελλάδα όπου ο ΕΛΑΣ τσάκιζε τα γερμανοφασιστικά στρατεύματα και απελευθέρωνε την χώρα απο τους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Οι αγγλοαμερικάνοι πραγματοποίησαν στρατιωτική εισβολή που τον μόνο στόχο που δεν είχε ήταν τα εκδιωκόμενα φασιστικά στρατεύματα και οι ντόπιοι συνεργάτες των χιτλερικών. 
Ο μόνος στόχος τους ήταν οι δυνάμεις του λαικού κινήματος τις οποίες κατέστειλαν σε συνεργασία με τους συνεργάτες των χιτλερικών και αποκατέστησαν τη παλιά αντιδραστική τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα.
Ακολούθησε η ταξική μάχη του Δεκέμβρη. 
Το ελληνικό ταξικό κίνημα έδωσε την μάχη του και μάλιστα ... ενάντια στις τάχα θελήσεις του κακού Στάλιν που είχε μοιράσει τον κόσμο στην χαρτοπετσέτα του Τσώρτσιλ !!! Γνωστή η ιστορία.
Στην ουσία ενώ είχαν διαμορφωθεί συνθήκες επαναστατικής κατάστασης στην Ελλάδα, το κίνημα (και το ΚΚΕ) δεν είχε την αντίστοιχη ετοιμότητα για να οδηγήσει την ταξική πάλη προς την επαναστατική λύση του προβλήματος της εξουσίας. Το κίνημα είχε αυτοαφοπλιστεί.
Ηλθε η ήττα.

3 Δεκέμβρη 1944

Η συμφωνία της Γιάλτας (4-11 Φλεβάρη του 1945) όσο αφορά την Ελλάδα δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να αποτυπώσει τον διαμορφωμένο μέχρι εκείνη την στιγμή συσχετισμό των δυνάμεων.

Η ήττα έφερε την Βάρκιζα (12 Φλεβάρη του 1945).

Σε εκείνη την χρονική στιγμή ο Αρης διαφώνισε με την συμφωνία και τάχθηκε υπέρ της συνέχισης του ένοπλου αγώνα. 
Είχε δίκιο ... αλλά ενάντια στις κομματικές αποφάσεις.
Εκείνη την στιγμή δεν ήταν ο Αρης αντίθετος στο ΚΚΕ ... αλλά μιά μάζα ατσαλωμένων επαναστατών είχε πάρει διαφορετικές αποφάσεις απο μιά εξαντλημένη, αυτοπαγιδευμένη και τρομοκρατημένη λαική μάζα που όπως έδειξαν οι εξελίξεις είχε πιστέψει άλλη μιά φορά στην “εθνική ενότητα” και σχεδόν τυφλή δεν έβλεπε τα σχέδια της αντίδρασης.
Ο Αρης και η ηγεσία του ΚΚΕ (Σιάντος) ήταν απλά οι προσωποποιήσεις αυτής της κατάστασης.

Απο την παράδοση όπλων του ΕΛΑΣ

Λίγο μετά (24 Μάρτη του 1945) ο Αρης ... εν πορεία ... στέλνει γράμμα προς την ΚΕ του ΚΚΕ.
Πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας.”
Οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί άρχισαν να δείχνουν το σκληρό τους πρόσωπο στο ίδιο το κίνημα.
Τους προειδοποιούσε ξεκάθαρα πως ο εμφύλιος είναι αναπόφευκτος ... “Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.”
Ο Αρης σε εκείνο το γράμμα ανέλυσε με τρομερή ευστοχία την πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης και του Στάλιν.
Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι.
Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα.
Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.”
Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας.
Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.”
“Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης (Γιάννης Ιωαννίδης), διά του σ. Ζήση (Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας.
Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.
Ο Αρης τα έλεγε αυτά και όχι κανένας σημερινός “σεχταριστής” έγκλειστος του Περισσού !!!
Οι σημερινοί οπορτουνιστές “παίζουν” με τρομερή ευκολία με τον θαυμασμό τους για τον Αρη (οι περισσότεροι έχουν κρεμασμένη την εικόνα του στα γραφεία τους) ... όσο και με την "προδοτική συμφωνία της Γιάλτας".
Με την ίδια ευκολία που διαστρεβλώνουν την Γιάλτα και την στάση της Σοβιετικής Ενωσης ... προσβάλουν τον ίδιο τον Αρη οι ελεεινοί.
Ο Αρης μετά απο την ανάλυση της κατάστασης ... τελείωνε με έκκλιση για την συνέχιση του αγώνα ...
Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό.
Μην αφήνετε να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά.” ... “Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία.
Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον.
Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε.Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.



Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή (με την συμφωνία της Βάρκιζας να ποδοπατιέται ήδη απο τους Αγγλους και την ελληνική αντίδραση) ... το ΚΚΕ πίστεψε πως θα μπορούσε να “λιμάρει” τα δόντια της τίγρης.
Πίστεψε πως θα μπορούσε να αποφύγει τον εμφύλιο ... που ήδη είχαν ανεπιστρεπτί αποφασίσει οι αντίπαλοι.
Σε εκείνο το σημείο το ΚΚΕ συνέχισε το ίδιο λάθος που είχε αρχίσει το ΄43.
Επέμεινε στο όνομα της εθνικής ενότητας να αποφεύγει να θέτει θέμα κατάληψης εξουσίας ... τακτική που οδήγησε στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας.
Το ΚΚΕ πίστεψε πως με τον μαζικό πολιτικό αγώνα ... ο ίδιος ο λαός θα απομονώσει την αντίδραση και θα ακυρώσει τα σχεδιά της για το οριστικό ξεκαθάρισμα. 
Η αντίδραση του λαού δεν επιβεβαίωσε τις κομματικές εκτιμήσεις.
Ο λαός ... παρασύρθηκε απο την πρωτοπορία του στις φρούδες ελπίδες του συμβιβασμού με την αστική εξουσία και της εθνικής ενότητας ... αποτραβήχθηκε απο την δράση και ανήμπορος άρχισε να παρακολουθεί την επίθεση της αντίδρασης εναντίον του.
Σε ένα τέτοιο διαμορφωμένο σκηνικό ... οποιαδήποτε προσπάθεια ένοπλης λαικής αντίδρασης, πρώτο είχε λιγοστές ελπίδες να βρεί λαική υποστήριξη και δεύτερο ήταν εξ΄ορισμού “προβοκατόρικη” σε σχέση με την πολιτική “εθνικής ενότητας” και τήρησης της συμφωνίας της Βάρκιζας που είχε επιλεγεί απο το κόμμα.

Σε εκείνη την συγκυρία κάθε προσπάθεια ένοπλης δράσης στα βουνά ... θα προκαλούσε άγριο ξεκλήρισμα των λαικών δυνάμεων στις πόλεις ... στο όνομα της παραβίασης της συμφωνίας της Βάρκιζας.
Είχαμε φτάσει στο σημείο που ένα ρωμαλέο ταξικό κίνημα είχε αυτοπαγιδευτεί.
Είχαμε φτάσει στο σημείο ... η σωστή απόφαση του Αρη ... να είναι αντίθετη στην συλλογική κομματική απόφαση.
Είχαμε φτάσει στο σημείο ... η σωστή θέση του Αρη για την συνέχιση του ένοπλου αγώνα ... να είναι αδύνατο πιά να υλοποιηθεί.
Αυτό ήταν το διαμορφωμένο κλίμα στις 29 Μάη του 1945 όταν επέστρεψε στην Αθήνα απελευθερωμένος απο το στρατόπεδο συγκέντρωσης ο Νίκος Ζαχαριάδης.
Ο Αρης επεδίωξε συνάντηση μαζί του προκειμένου να του εκθέσει τις απόψεις του και κινήθηκε για την επιστροφή του στην Αθήνα διασχίζοντας την Ηπειρο προς το νότο.
Στις 12 Ιούνη του 1945 στον Ριζοσπάστη δημοσιεύθηκε η καταγγελία της δράσης του Αρη ...
η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Αρη Βελουχιώτη…
Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του.
Η δράση αυτή που μονάχα την αντίδραση θα μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Αρη Βελουχιώτη”.

Ο Αρης στις 15 Ιούνη του 1945 παγιδεύτηκε στην Μεσούντα της Αρτας και αυτοκτόνησε στις 16 Ιούνη ... την μέρα της δημοσίευσης στον Ριζοσπάστη της διαγραφής του απο το ΚΚΕ.

Ποιοί είναι οι ενδογενείς λόγοι που ένα λαικό κίνημα απεμπολεί τις βέβαιες επαναστατικές του προοπτικές και αναβάλει ή διστάζει για το τελικό και αποφασιστικό βήμα για την κατάληψη της εξουσίας ?? 
Η λαθεμένη εκτίμηση της κατάστασης – Η κόπωση των μαζών – Ο οπορτουνισμός και οι τάσεις συμβιβασμού στις τάξεις του κινήματος – Η αποξένωση της ηγεσίας απο τις μάζες – Η προδοτική δράση σε ηγετικά κλιμάκια – Η ανεπάρκεια στην θεωρητική προετοιμασία – Η ανετοιμότητα του λαικού παράγοντα – Η αδυναμία να ουδετεροποιηθούν κρίσιμες κοινωνικές μάζες για να μην πάρουν το μέρος της αντίδρασης κλπ κλπ κλπ.

Οτι και να είναι – 
και με οποιονδήποτε συνδυασμό – η ευθύνη είναι πυραμιδικά κατανεμημένη απο την κορυφή ως την βάση με την μορφή ενός δυναμικού ιστού που συνδέει με ισχυρή αλληλεπίδραση την ηγεσία ενός επαναστατικού κινήματος με όλα τα επαναστατημένα, με όλα τα αδρανοποιημένα ακόμα και με τα εχθρικά τμήματα της ίδιας κοινωνίας.
Η παραμικρή μεταβολή σε αυτό το “ευαίσθητο”, ευμετάβλητο και πανίσχυρο δίχτυ μεταβιβάζεται και επιδρά πολλαπλασιαστικά προς κάθε κατεύθυνση απο την κορυφή ως την βάση της πυραμίδας.
Κάποιοι λοιπόν “ανιστόρητοι” βολεύονται να μην βλέπουν αυτόν τον πολύπλοκο μηχανισμό αλληλεπίδρασης ... και καταλήγουν με ιδιαίτερη ευκολία σε συμπεράσματα του στύλ ... ο λαός προδώθηκε απο την ηγεσία ή το κόμμα με τα λάθη του οδήγησε ένα πανέτοιμο λαό στην ήττα.
Αυτές οι απόψεις δεν θέλουν να δούν ή δεν μπορεί να κατανοήσουν οτι κάθε λαικό κίνημα πάντα δρά ... πάνω σε μιά αέναη “διένεξη” ...
... ανάμεσα στην επαναστατική δράση όταν οι συνθήκες είναι ώριμες και στην επαναστατική προετοιμασία όταν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν τίποτα άλλο
... και στην οπορτουνιστική υποχώρηση ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν επιβάλουν τον συμβιβασμό (οι οπορτουνιστές θα υποχωρούν πάντα ανεξάρτητα απο τις συνθήκες).
Μιά διένεξη που διαπερνά και χαρακτηρίζει το κάθε κίνημα απο την κορφή μέχρι την βάση και αντίστροφα.

Αυτός είναι ο λόγος που σε αυτές τις απόψεις κυριαρχούν τα συμπεράσματα πως το μεγαλείο της αντίστασης ανήκει στον λαό ... και τα λάθη στο ΚΚΕ. 
Οι σημερινοί οπορτουνιστές όμως εκτός απο το ότι “πάσχουν” απο θεωρητική αδυναμία ανάλυσης ... “υποφέρουν” και απο πολιτική υστεροβουλία και ανεντιμότητα επειδή πρέπει να κρύψουν επιμελώς πως ο οπορτουνισμός μέσα σε εκείνο το κίνημα ... έφερε την Βάρκιζα και ιστορικά γέννησε τους δικούς τους ιδεολογικούς προγόνους.
Οσο και να ψάξει κανείς στις αναλύσεις των σημερινών οπορτουνιστών ... δεν θα βρεί ίχνος οπορτουνισμού στα γεγονότα εκείνης της περιόδου ... αλλά θα βρεί υμνολόγια για τον “διαγραμμένο απο το ΚΚΕ Αρη” ... για να καταδικάσουν το σημερινό ΚΚΕ που δεν συμβιβάζεται με μιά “αριστερά” αλά Σύριζα. 
Και όταν η κουβέντα πηγαίνει ... στον ένοπλο αγώνα ... βγάζουν φλύκταινες οι "υπερασπιστές" του Αρη.

Παρέμβαση απ' το antivaro.

06 Φεβρουαρίου, 2018

Τότε που οι Κομμουνιστές στη Γαλλία εμπόδιζαν τους φασίστες να Μπουν στη βουλή:

Σας θυμίζει Κάτι ?
....Τότε που κάποιοι λυσσάξατε για την στάση του ΚΚΕ στη πλατεία Συντάγματος Απέναντι στα φασιστοειδή κ τους προβοκάτορες:
Σαν σήμερα: Στις 6 Φεβρουαρίου του 1934 πάνω από 20 χιλιάδες ένοπλοι φασίστες προσπάθησαν να διεισδύσουν στη Βουλή και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια στο Παρίσι.




Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας 1930-1940 την κεντρική θέση στην πολιτική ζωή της Γαλλίας την κατείχε ο αγώνας εναντίον του φασισμού.

Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση και τρέμοντας μπροστά στην οξυνόμενη ταξική πάλη, το γαλλικό μεγάλο κεφάλαιο παραδειγματίστηκε από την ιταλική και τη γερμανική αστική τάξη και άρχισε να προσανατολίζεται ολοένα και πιο πολύ προς το φασισμό.

Οι μεγιστάνες του κεφαλαίου (Κοτί, ντε Βαντέλ και άλλοι), οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και η Καθολική Εκκλησία άρχισαν να χρηματοδοτούν φανερά τις φασιστικές οργανώσεις, όπως τους «Πύρινους Σταυρούς», τη «Γαλλική Δράση», τη «Γαλλική Αλληλεγγύη», την «Εθνική Καθολική Ομοσπονδία», τα φιλοφασιστικά αθλητικά σωματεία και τις φασιστικές οργανώσεις της νεολαίας.

Τους φασίστες τους χρηματοδοτούσαν ειδικά ταμεία της κυβέρνησης. Με τις φασιστικές οργανώσεις συνδέονταν πολλοί υπουργοί. 

Τα φασιστικά ένοπλα τμήματα είχαν στη διάθεσή τους μεγάλες ποσότητες οπλισμού. 
Οι παρακρατικές ομάδες των «Πύρινων Σταυρών» είχαν ακόμη και 150 αεροπλάνα. Στήριγμα της φασιστικής αντίδρασης ήταν τα πολιτικά κόμματα του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1934 πάνω από 20 χιλιάδες ένοπλοι φασίστες προσπάθησαν να διεισδύσουν στη Βουλή και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια στο Παρίσι.

Οι λαϊκές μάζες, με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, έφραξαν το δρόμο στους φασίστες: 25 χιλιάδες εργαζόμενοι ξεχύθηκαν αμέσως στους δρόμους της πρωτεύουσας.

Κάτω από την πίεση των μαζών η κυβέρνηση Νταλαντιέ έδωσε διαταγή στην αστυνομία να δράσει. 
Οι άντρες της garde municipal (παλιά ονομασία της δημοκρατικής φρουράς του Παρισιού) και η αστυνομία, με στήριγμα τη βοήθεια των εργαζομένων, διέλυσαν τους φασίστες και εκμηδένισαν τη στάση.

Τη στιγμή εκείνη το Κομμουνιστικό Κόμμα απευθύνθηκε στους εργάτες και στους υπαλλήλους του Παρισιού και τους κάλεσε στις 9 Φεβρουαρίου σε μαζική αντιφασιστική διαδήλωση.

Η διαδήλωση αυτή είχε τεράστια έκταση. Οι φάλαγγες των εργαζομένων με σύνθημα «Κάτω ο φασισμός» πέρασαν από την Πλατεία της Δημοκρατίας ως το σταθμό της Ανατολής. Στις 12 Φεβρουαρίου, με πρόσκληση και πάλι του Κομμουνιστικού Κόμματος, πραγματοποιήθηκε γενική απεργία ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο, στην οποία πήραν μέρος 4,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι.

Στη φωτογραφία αντιφασιστική διαδήλωση στο Παρίσι, στις 12 Φεβρουαρίου 1934.

28 Δεκεμβρίου, 2017

,,Όμως ο μπαμπάς Δεν ερχόταν,,


Γλυκόπικρο . Αξίζει να το διαβάσετε, ίσως σας θυμίσει κάτι.....
Αυτός ο σιδηρόδρομος πάντως είναι ακόμη το απωθημένο του Νίκου μου κι ας έφτασε 65 χρονών 
Από το βιβλίο της Έλλης Αλεξίου "Προσοχή συνάνθρωποι"(1978),



H Αγγελικούλα, μόλις άνοιξε τα μάτια της το πρωί, ξαναθυμήθηκε τη χθεσινή κουβέντα της μαμάς τους, ακριβώς όπως τους τα είχε πει αποβραδίς: 
«...γιορτές και να μη με ζητήσουν μήτε για πλύσιμο... μήτε για άσπρισμα... άλλο πια δεν έχει. Θα πάω να σταθώ στην οδός Αιόλου, να διακονέψω*...».
Πάντα της ξενοδούλευε, γιατί ο άντρας της -πλανόδιος ντενεκετζής που ήταν- τι να βγάλει, και πού να φτάσουν, μα τώρα που είχε απομείνει μονάχη, ακόμα χειρότερα. 
«Θα σταθώ στην οδός Αιόλου... και θα σας πάρω και σας. Τα σκολειά κλειστά είναι. Θα χαζέψετε και τον κόσμο... Θα δείτε τα πράματα που θα 'χουν απλωμένα από δω κι από κει... μπορεί να βρεθεί και κανείς χριστιανός να σας δώσει και καμιά δεκάρα...»
- Πότε, μαμά, θα πάμε στην οδός Αιόλου; ρώτησε η Αγγελικούλα.
- Θα λέμε και τα κάλαντα της εξορίας; ρώτησε κι ο Πέτρος τη μαμά του.
- Να τα λέτε.
Κι ο Πέτρος άρχισε να σιγοτραγουδά από κει που ήταν ξαπλωμένος:
Αρχημηνιά-ά κι α-αρχή χρο-νιά,
είν' ο μπαμπάς, χρόνους εννιά στη
μα- στη μαύ-ρην εξορία...
συ 'σαι αρχό- συ 'σαι αρχόντισσα κυρία...
- Θ' αργήσουμε, μαμά, ακόμα;
Η Αγγελικούλα βιαζότανε να φύγουν.
- Εμ τώρα είναι ακόμα πρωί... Καλά καλά δεν έφεξε. Θα πάμε άμα σφίξει ο κόσμος.
- Και πότε θα σφίξει ο κόσμος;
- Άμα βγει ο ήλιος.
- Κι αν δε βγει ο ήλιος, δε θα πάμε; ρώτησε ο Πέτρος.
- Τι να κάνουμε από τέτοιαν ώρα; Να ξεπαγιάσουμε άδικα;
- Τα παιγνίδια όμως, ας είναι και πρωί, δεν είναι στα τζάμια; ξανάπε ο Πέτρος. Αν μαζέψεις, μαμά, πολλά λεφτά, και μας δώσουν και μας από τα κάλαντα, θα μου πάρεις, μαμά, κείνο το σιδερόδρομο που σου 'λεγα;

Ήταν ένας σιδερόδρομος που έπιανε όλη τη βιτρίνα! Τα παιδιά, στα σκολειά, στα διαλείμματα, όλο για το σιδερόδρομο μιλούσαν. 
Διηγούνταν πώς κάνει γύρους. Πώς ανάβουν και σβήνουν τα ηλεκτρικά του. Πώς έχει σειρά τα βαγόνια. Ανεβοκατεβαίνει στα βουνά, χωρίς να γκρεμίζεται. Περνάει κι ένα ποτάμι πάνω από μια γέφυρα και ύστερα!... τρυπώνει σ' ένα τρυπημένο βουνό... και χάνεται!... Μα σε λίγο... να σου τον και ξετρυπώνει από την άλλη μεριά της βιτρίνας, και ξαναρχίζει τα ίδια...
- Αυτά τα παιγνίδια είναι ακριβά! Δεν μπορούμε να τ' αγοράσουμε μεις...
- Άμα πιάσουμε πολλά λεφτά;
- Όσα και να πιάσουμε... δεν μπορούμε.
- Πότε θα μπορέσουμε;
- Άμα έρθει ο μπαμπάς σου.
- Πότε θα 'ρθει ο μπαμπάς μου;
- Άμα τον αφήσουν οι κακοί ανθρώποι.
- Θα τον αφήσουν πριν από την Πρωτοχρονιά;
- Ναι... ναι... πριν από την Πρωτοχρονιά.
- Κι άμα έρθει, θα μου πάρει το σιδερόδρομο;
- Ναι... ναι...
- Να του το πεις όμως και συ...
- Ναι... ναι... θα του το πω.
Στην οδό Αιόλου κόντεψαν να χαθούν. O Πέτρος έψαχνε να βρει το σιδερόδρομο, κι η Αγγελικούλα είδε μια κούκλα, που στεκόταν πίσω από το τζάμι και κουνούσε το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά, κι ανοιγόκλεινε τα μάτια της, και σταμάτησε, γιατί ήθελε να τη δει καλά.
- Αν δεν έχετε το νου σας, να το ξέρετε, πως θα χαθούμε. Εγώ θα στέκουμαι εδώ σε τούτη τη γωνιά. Μην ξεμακρύνετε... Και να 'στε πιασμένοι χέρι χέρι...
- Άντε να πάμε να βρούμε το σιδερόδρομο, είπε ο Πέτρος στην Αγγελικούλα, και ύστερα ξαναγυρίζομε.
Μπρος από τη βιτρίνα, που ήταν ο σιδερόδρομος, είχαν μαζευτεί ένα σωρό παιδιά. 

Κι όλα φώναζαν:
- Κοιτάτε! Τώρα θ' ανεβεί, θα το δείτε, σ' αυτό το ψηλό βουνό.
- Θα περάσει και το ποτάμι... πάνω από τη γέφυρα... - Κοίτα το μηχανικό πώς κάνει;
- Τώρα θ' ανάψει το πράσινο φως και θα σβήσει το κόκκινο.
- Θα μου τον αγοράσει ο μπαμπάς μου, είπε το παιδί ενός καθηγητή, τώρα στις γιορτές, που θα τους δώσουν δύο μισθούς...
- Εγώ θα πω στο νονό μου, είπε ένα αδυνατούλικο, χλομό αγοράκι, να μου τον αγοράσει, που είναι σωφέρης.*
- Η θεία μου η μικρή, είπε της μαμάς μου, πως θα βάλουν όλοι τους, ο θείος ο Νικόλας, κι ο θείος μου που 'χει το περίπτερο, να μου τον αγοράσουν..., είπε ένα άλλο παιδί.
- Εμάς, ξεθαρρεύτηκε ο Πέτρος, θα μας τον αγοράσει ο μπαμπάς μας...
Τα παιδιά στράφηκαν και πρόσεξαν τα δυο φτωχοντυμένα αδέλφια. O Πέτρος φορούσε μαύρο σακάκι μπαλωμένο στους αγκώνες και το γιακά, και στο λαιμό μαύρο κασκόλ, και καφέ γάντια, που βγαίναν όξω τα δυο πρώτα δάχτυλα. Η Αγγελικούλα δε φαινόταν τι φορούσε. Ήταν διπλοτυλιγμένη μέσα σ' ένα μποξά* σκούρο, σφιχτοδεμένο κάτω από τα χέρια, μ' ένα κορδόνι. Τα παπούτσια τους -αρβυλάκια- ήτανε βουτηγμένα στη λάσπη, καθώς είχαν κάμει πεζή* όλο το δρόμο, από του Ζωγράφου ως την οδό Αιόλου.
- Τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου;, ρώτησε τον Πέτρο το παιδί του καθηγητή.
- Είναι εξορία, μα θα 'ρθει πριν από την Πρωτοχρονιά.
- Ξέρεις πόσο κάνει ο σιδερόδρομος;, του λέει. Για να μου τον αγοράσει ο μπαμπάς μου, θα δώσει το μισό μισθό, απ' αυτόν που θα τους δώσουν για τις γιορτές.
Η Αγγελικούλα με τη μαμά και τον Πέτρο πήγαν και την άλλη μέρα στην οδό Αιόλου, και την παράλλη. O Πέτρος, κρατώντας την Αγγελικούλα από το χέρι, τραβούσε ίσια για τη βιτρίνα που ήταν ο σιδερόδρομος. Είχε το φόβο μην πάνε καμιά μέρα και βρούνε άδεια τη βιτρίνα. 
Κ' ύστερα; Σαν έρθει ο μπαμπάς; Αν είναι πουλημένος ο σιδερόδρομος;
Τα βράδια, άμα χτυπούσε η οξώπορτα της μάντρας, τ' αδέρφια συνερίζονταν* ποιο να προλάβει ν' ανοίξει πρώτο.

- Πώς θα καταλάβουμε πως είναι ο μπαμπάς μας;
- Από το γέλιο του.
- Εκείνος θα μας γνωρίσει;
- Ναι, ναι...
- Μα αφού δε μας ξέρει;
- Θα σας γνωρίσει από τη φωτογραφία που του στείλαμε.
Μα οι μέρες περνούσαν. Πέρασε κι η Πρωτοχρονιά. Κόντευαν τα Φώτα, κι ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Ευτυχώς που κι ο σιδερόδρομος δεν είχε φύγει από τη βιτρίνα. 
Πολλά παιγνιδάκια, που κάνανε συντροφιά στο σιδερόδρομο, χάνονταν μέρα με τη μέρα. Κάτι σερβίτσια του τσαγιού, κάτι επιπλάκια, που στέκαν όρθια από δω κι από κει, μέσα στα κουτιά τους, πουλήθηκαν. 
Έλειψε κι η αρκούδα, που κοίταζε με τόση προσήλωση τα παιδιά, έφυγε και το αεροπλάνο, που κρεμόταν από ψηλά και, μόλις το κούρντιζαν, έφερνε γύρους. 
Όμως ο σιδερόδρομος έμενε πάντα στη θέση του. Μόνο πως άμα πέρασε η Πρωτοχρονιά, δεν περπατούσε πια. Είχε σταματήσει ακριβώς πάνω από τη γέφυρα. Και τα φώτα του δεν αναβοσβήνανε. Φαινόταν κι αυτός σα στενοχωρημένος.
- Αν ερχόταν ο μπαμπάς μας από την εξορία, είπε ο Πέτρος, θα μας τον είχε αγοράσει. Κανένας όμως μπαμπάς δεν ήρθε από την εξορία. Δεν τους άφησαν οι κακοί άνθρωποι.
- Εμένα δεν μου τον πήρε ο μπαμπάς, γιατί δεν τους δώσανε τον άλλο μισθό.
- O νονός μου, είπε και το αδυνατούλικο αγοράκι, είπε στη μαμά μου πως είναι καλύτερα να μου αγοράσει μια φανέλα, γιατί έχω πλευρίτη. Ξέρεις πώς πονάω, άμα παίρνω ανάσα;
- Η θεία μου η μικρή, κι ο θείος μου ο Νικόλας, κι ο άλλος που 'χει το περίπτερο, είπε και το άλλο παιδί, μ' αγόρασαν καλύτερα τούτο το παλτό... γιατί το περσινό μου ήταν λιωμένο, μα και δε με χωρούσε κιόλας.
 
Κι ο σιδερόδρομος κι αυτός ήταν πολύ στενοχωρημένος. Γιατί αυτός είχε έρθει στον κόσμο, μόνο και μόνο για να δώσει χαρά στα παιδιά, και τώρα αντί χαρά, τους είχε δώσει στενοχώρια.
Για όλους ήτανε φέτος πολύ στενόχωρες οι γιορτές.
- Μα του χρόνου, θα δείτε, είπε η μαμά, στα δυο λυπημένα παιδιά της. Όλα θα 'χουν αλλάξει... θα 'χουν φύγει οι κακοί ανθρώποι, κι οι καλοί μπαμπάδες θα μας έχουν έρθει, θα 'χουν γεμίσει τα έρημα, τα ορφανεμένα μας τα σπίτια...
Από τη φίλη Cloe Pappa

26/12/17

* οδηγός
* με τα πόδια 


Παρουσίαση κειμένου: 

21 Νοεμβρίου, 2017

Ο Γραμματέας του ΚΚΕ προς τους συνδαιτυμόνες των μεγαλοκαρχαριών:

Η παρέμβαση του Δ. Κουτσούμπα στη συζήτηση του νομοσχεδίου για το «κοινωνικό μέρισμα» (VIDEO)

Να στηριχθούν «πρακτικά και συγκεκριμένα» οι κάτοικοι των περιοχών που χτυπήθηκαν από τις πλημμύρες ζήτησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ενώ παράλληλα κατήγγειλε το απύθμενο θράσος της κυβέρνησης που πανηγυρίζει για την «υπεραπόδοση» της αντιλαϊκής πολιτικής.
Παρεμβαίνοντας στη συζήτηση του νομοσχεδίου για το «κοινωνικό μέρισμα», υπογράμμισε πως «δεν θα είναι πολύ αργά αυτή η μέρα» που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα αποκομίσει τη λαϊκή οργή, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι «η λαϊκή επιλογή θα αλλάξει ριζικά ρότα».
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας σημείωσε ότι όλες οι σοβαρές λαϊκές ανάγκες θυσιάζονται στο βωμό των «ματωμένων» πρωτογενών πλεονασμάτων. Συμπλήρωσε πως το «κοινωνικό μέρισμα» προστίθεται στα άλλα μέτρα ανακύκλωσης της φτώχειας, καθώς και ότι έχει το στόχο να λειτουργήσει ως αντιπερισπασμός στα αντιλαϊκά μέτρα της τρίτης «αξιολόγησης».
Με αφορμή τις πλημμύρες, ξεκαθάρισε ότι «δεν πρόκειται για τεχνοκρατικό πρόβλημα, αλλά για πολιτικό έγκλημα διαρκείας» όλων των αστικών κυβερνήσεων. Πρόσθεσε ότι η άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη εμποδίζει τη λαϊκή ευημερία και κάλεσε τις λαϊκές δυνάμεις να οργανώσουν «τώρα» την πάλη τους για να ληφθούν μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας, για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα. 
Ολόκληρη η ομιλία έχει ως εξής:
«Κυρίες και κύριοι,
Αυτές τις μέρες έχουν περισσέψει τα συλλυπητήρια και η φραστική συμπαράσταση από όλους για τις καταστροφικές πλημμύρες στη Μάνδρα και τη Νέα Πέραμο, για τα αθώα θύματα που θρηνήσαμε.
Το ζητούμενο, όμως, είναι να στηριχτούν πρακτικά και συγκεκριμένα οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, να υπάρξουν άμεσα μέτρα ανακούφισης, αποκατάστασης των ζημιών, έκτακτη ενίσχυση για τις ανάγκες των πληγέντων.
Το ΚΚΕ επισημαίνει ότι χρειάζονται να υπάρξουν άμεσα μέτρα, προκειμένου να αποζημιωθούν οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες της περιοχής στο 100% της συνολικής ζημιάς και ταυτόχρονα προστασία για τη στέγαση, σίτιση, ένδυση, να υπάρξει πάγωμα χρεών στην εφορία, ΟΑΕΕ, τράπεζες χωρίς προσαυξήσεις και τόκους για τους πληγέντες, να σταματήσουν άμεσα οι όποιες διαδικασίες κατάσχεσης, απαλλαγή απ' τα δημοτικά τέλη για τους πληγέντες, καμιά διακοπή νερού, ρεύματος, τηλεφώνου σε εργατικές - λαϊκές οικογένειες, κανείς να μη χάσει τη δουλειά του, να μη θεωρηθεί αδικαιολογήτως απών απ' την εργασία του, να καταβληθούν κανονικά μεροκάματα, ένσημα κ.λπ.
Και τα μέτρα που ανακοίνωσε σήμερα η κυβέρνηση δεν καλύπτουν την αποζημίωση των πληγέντων στο 100% των ζημιών που υπέστησαν σε σπίτια, καταστήματα, αυτοκίνητα.
Πέρα από το γεγονός ότι η πείρα μας λέει ότι παρά τις υποσχέσεις και τις διακηρύξεις για κονδύλια, αυτά όταν και εάν δίνονται, δίνονται κουτσουρεμένα και με τόσο μεγάλη καθυστέρηση που δεν πιάνουν τόπο πραγματικά.
Από τις πλημμύρες του 2015 στο Χαϊδάρι, οι κάτοικοι ακόμα περιμένουν. Τις αποζημιώσεις δεν τις έχουν πάρει ακόμα. Το ίδιο και στον Κάλαμο, από το καλοκαίρι για τις πυρκαγιές.
Γι' αυτό ό,τι υποσχεθήκατε σήμερα, μόνο άμα το δουν οι κάτοικοι της Μάνδρας να μπαίνει στις τσέπες τους θα το πιστέψουν. Όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα.
Χώρια που η λύση του δανείου, δεν είναι λύση αλλά πρόκειται για νέα θηλιά.
Οι νέες καταστροφές από τις πλημμύρες - για πολλοστή φορά σε δήμους της Δυτικής Αττικής - που έχουν κοστίσει μάλιστα ανθρώπινες ζωές - είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος.
Ένα έγκλημα που έχει ως βασικό υπεύθυνο την πολιτική, που εφαρμόζουν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μαζί με την Περιφερειακή και Τοπική Διοίκηση.
Ένα έγκλημα που οδηγεί εν έτει 2017, μέσα στην Αττική, με μια ισχυρή φθινοπωρινή βροχή να χάνονται ζωές και οι λαϊκές οικογένειες να βλέπουν τους κόπους τους να χάνονται.
Οι κυβερνήσεις και οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς, ενώ γνωρίζουν με λεπτομέρειες την όξυνση του προβλήματος και τον επείγοντα χαρακτήρα των μέτρων και έργων αντιπλημμυρικής προστασίας, ειδικά στην περιοχή της Δυτικής Αττικής, υλοποιούν έργα και υποδομές, που αποφασίζονται με βάση αποκλειστικά και μόνο την κερδοφορία του κεφαλαίου και δεν πριμοδοτούν τα αντιπλημμυρικά έργα.
Οι τεράστιες καταστροφές αναδεικνύουν, για μια ακόμα φορά, την τραγική έλλειψη υποδομών και κυβερνητικού σχεδιασμού για την προστασία από τα φυσικά φαινόμενα.
Αναδεικνύουν τον άναρχο αντιλαϊκό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Αναδεικνύουν, τελικά, την περιφρονητική στάση απέναντι στον άνθρωπο, που χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα και όσους το υπηρετούν.
Κυρίες και κύριοι,
Ας σκεφτούμε:
- Πού οφείλεται η άναρχη οικιστική ανάπτυξη διάφορων περιοχών, η αυθαίρετη και πυκνή δόμηση, ο δραστικός περιορισμός ελεύθερων χώρων, η μεγάλη οικιστική πίεση που φέρνει σε επικίνδυνη απόσταση αναπνοής τις κατασκευές με το υδρογραφικό δίκτυο;
- Πώς αξιοποιήθηκαν η ανοχή στην αυθαίρετη δόμηση καθώς και το σύστημα της αντιπαροχής, ώστε να αναδειχθεί η οικοδομή ως ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης και να διαμορφώσει και με αυτόν τον τρόπο η άρχουσα τάξη τις κοινωνικές συμμαχίες της πάνω στο καυτό ζήτημα της λαϊκής στέγης; Εσείς, άλλωστε, δεν είστε, που πριν από λίγες μέρες φέρατε νομοσχέδιο τακτοποίησης αυθαιρέτων, με το ανάλογο χαράτσι, όπως και οι προηγούμενοι έκαναν;
- Γιατί δεν υπάρχει σήμερα ενιαίος χωροταξικός σχεδιασμός με γνώμονα τη συνδυασμένη ικανοποίηση των αναγκών του λαού;
- Γιατί στους όποιους σημερινούς αποσπασματικούς σχεδιασμούς, απουσιάζει μια ολοκληρωμένη εκτίμηση για την αλληλεπίδραση που έχουν οι διάφοροι παράγοντες κινδύνου;
- Γιατί εγκρίνονται και υλοποιούνται μεγάλα έργα υποδομών, όπως οι οδικοί άξονες, χωρίς ολοκληρωμένες συνοδευτικές παρεμβάσεις αντιπλημμυρικής θωράκισης, ενώ είναι προφανείς οι μετασχηματισμοί που επιφέρουν σε περιοχές με ανοιχτά, μη διευθετημένα ρέματα ή και μπαζωμένα ρέματα;
- Γενικότερα ας σκεφτούμε με ποιο κριτήριο διαμορφώνονται οι ιεραρχήσεις και οι επιλογές των έργων που θα υλοποιηθούν. Γιατί δεν αποτελούν προτεραιότητα τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας, αντισεισμικής θωράκισης, προστασίας των δασών;
Όποιο επιμέρους ερώτημα από τα παραπάνω κι αν εξετάσει κανείς θα καταλήξει στις ίδιες απαντήσεις: Το κριτήριο που καθορίζει τις εξελίξεις είναι το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου, το μεγάλο εμπόδιο της λαϊκής ευημερίας είναι η άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων.
Δεν πρόκειται για κάποιο τεχνοκρατικό πρόβλημα, αλλά για πολιτικό έγκλημα διαρκείας των αστικών πολιτικών δυνάμεων.
Κι έχετε το θράσος από πάνω να αποδίδετε την καταστροφή στα ακραία καιρικά φαινόμενα, στην κλιματική αλλαγή, ή στο φτωχόκοσμο, που έφτυσε αίμα για να φτιάξει ένα σπίτι όπως - όπως, αφού ποτέ άλλωστε δεν υπήρχε σχέδιο δημιουργίας εργατικής κατοικίας...
Επιμένουμε, γιατί το πολιτικό σύστημα θυσίασε και συνεχίζει να θυσιάζει τις κοινωνικές ανάγκες στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Επιμένουμε, γιατί ενώ γνωρίζουν τόσα χρόνια πολύ καλά την κατάσταση, δεν παίρνουν ούτε τα στοιχειώδη μέτρα που προτείνουν διάφορες αρμόδιες υπηρεσίες και επιστημονικοί φορείς.
Μάλιστα, για τη Μάνδρα, από το 2005 σάς είχαμε προειδοποιήσει! 
Εγώ δούλευα, ήμουνα ακόμα στον «Ριζοσπάστη», όταν το είχαμε βάλει πρωτοσέλιδο, είχε γίνει αναλυτικό ρεπορτάζ, που προειδοποιούσε για επικείμενη καταστροφή αν ρίξει δυνατή βροχή. (Σας καταθέτω για τα πρακτικά το δημοσίευμα).
Κι έχουν περάσει από τότε 12 χρόνια! 12 χρόνια που δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε τόσο από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, όσο και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, και από τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν μοιραστεί την κυβερνητική εξουσία εναλλάξ και πότε μαζί με άλλους όλοι οι παραπάνω.
Αλήθεια, τι μέτρα θα παρθούν για τους αρμόδιους Υπουργούς και τους λοιπούς υπεύθυνους, που μόλις πριν 3 μήνες σε επίσημο κυβερνητικό έγγραφο προσχέδιο, έγραφαν ότι η Ν. Πέραμος δεν κινδυνεύει, ακόμα κι από φαινόμενα που συμβαίνουν κάθε 100 χρόνια;
Ενώ για τη Μάνδρα διαπίστωνε μεν μεγάλο κίνδυνο αλλά κατά περίπτωση και μόνο σε 2 τμήματά της;
Αφήστε τώρα για άλλες περιοχές που δεν υπάρχει καν αναφορά κινδύνου, ούτε 1 στο εκατομμύριο, όπως για τη Σύμη που πνίγηκε...
Αλήθεια, υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι είναι τόσο μεγάλη η ανικανότητα όλων των εμπλεκόμενων υπεύθυνων; 'Η δικαιολογείται η κατάσταση με αυτά που ακούγονται ότι υπογράφουν ό,τι να 'ναι κάτω από την πίεση που τους ασκείται από πολιτικούς και βιομηχάνους και άλλους από τα μεγάλα συμφέροντα στην περιοχής;
Τα θύματα και οι κίνδυνοι αυτού του διαρκούς πολιτικού εγκλήματος είναι περισσότεροι απ' αυτά που αποτυπώνουν τα επαναλαμβανόμενα τηλεοπτικά ρεπορτάζ.
Επιβεβαιώνεται ότι η όποια ανάπτυξη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος είναι αντίθετη με την πραγματική ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Τώρα χρειάζεται τα λαϊκά στρώματα να οργανώσουν την πάλη τους, απαιτώντας να ληφθούν τώρα μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας, ιδιαίτερα στις περιοχές με εντοπισμένο πρόβλημα, για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς από την κακοκαιρία, για μέτρα συνολικά για την αντιπλημμυρική, αντισεισμική, αντιπυρική προστασία.
Όταν, μάλιστα, υπάρχουν στοιχεία -και τα ξέρετε- για περιοχές που αντιμετωπίζουν άμεσο κίνδυνο πλημμυρικών φαινομένων.
Να συγκεντρώσουν δυνάμεις οι εργαζόμενοι για τη λαϊκή αντεπίθεση, για ένα δρόμο ανάπτυξης που θα έχει στο επίκεντρό του την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Κυρίες και κύριοι,
Δυστυχώς, όλες οι σοβαρές και μεγάλες λαϊκές ανάγκες θυσιάζονται στο βωμό των "ματωμένων" πλεονασμάτων, για τα οποία πανηγυρίζει με θράσος η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Η κυβέρνηση προκαλεί με τις διακηρύξεις της για τη διανομή του λεγόμενου κοινωνικού μερίσματος.
Κλέβουν δέκα απ' τους μισθωτούς και τους αυτοαπασχολούμενους, δίνουν πίσω ένα στον εξαθλιωμένο και παριστάνουν τον ευεργέτη!
Η κυβερνητική προπαγάνδα περί «δικαίου που έγινε πράξη», προσπαθεί να συγκαλύψει ποιος πληρώνει την «υπεραπόδοση» των μέτρων.
Στο νυχτερινό διάγγελμά του την περασμένη βδομάδα, ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε πανηγυρικά ότι η υπεραπόδοση είναι διπλάσια σε σχέση με πέρυσι και ότι προέκυψε χωρίς να επιβληθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Λέει χοντρά ψέματα.
Η υπεραπόδοση προέρχεται από την αφαίμαξη του λαού, πάνω κι απ' αυτούς τους στόχους που θέτουν οι συμφωνίες για τα πρωτογενή πλεονάσματα.
Δεν προκύπτει, επομένως, από το «μηδέν», όπως προσπαθεί να την παρουσιάσει η κυβέρνηση.
Ούτε, βέβαια, προκύπτει από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, όπως λένε τα κυβερνητικά παπαγαλάκια.
Αντίθετα, οι φοροαπαλλαγές και οι φοροελαφρύνσεις μεγάλωσαν για τους επιχειρηματικούς ομίλους τη χρονιά που πέρασε.
Για να αναφέρουμε ενδεικτικά μόνο ορισμένα μέτρα:
- Στην διαβόητη «υπεραπόδοση» του πρωτογενούς πλεονάσματος καθρεφτίζονται οι συνέπειες από την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση που έκανε η κυβέρνηση το 2016, μειώνοντας τις νέες συντάξεις σε ποσοστό μεγαλύτερο του 20%, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται σήμερα πλεονασματικός ο ΕΦΚΑ, και κατ' επέκταση μειωμένο το κρατικό κονδύλι για τις συντάξεις.
- Στην «υπεραπόδοση» καθρεφτίζεται ακόμα η βαριά φορολογία σε μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαίους αγρότες, που επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια με νόμους όλων των κυβερνήσεων, τα χαράτσια που διατήρησε και επέκτεινε η σημερινή.
- Θυμίζουμε, επίσης, ότι από το 2020 έρχεται και νέα μείωση του αφορολόγητου για τα λαϊκά στρώματα, ώστε να είναι εφικτά τα «ματωμένα» πλεονάσματα στο διηνεκές, όπως συμφώνησαν κυβέρνηση - κουαρτέτο, για λογαριασμό του κεφαλαίου.
- Στην υπεραπόδοση αντανακλάται η σταθερά μειωμένη χρηματοδότηση των νοσοκομείων και συνολικά της Υγείας, ενώ οι ανάγκες αυξάνονται κατακόρυφα, το πετσόκομμα κατά 900 εκατ. των κονδυλίων για την Πρόνοια, η σφαγή στις αναπηρικές συντάξεις και τα επιδόματα που κάνει η κυβέρνηση.
Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε:
- Ο ελληνικός λαός κυριολεκτικά μάτωσε και συνεχίζει να ματώνει κάτω απ' το βάρος μιας αβάσταχτης φορολογίας, γιγαντιαίων ασφαλιστικών εισφορών, εκτίναξης έμμεσων φόρων, αλλά και της ισοπέδωσης των κοινωνικών παροχών, των «κουρεμένων» συντάξεων.
- Τα τεκμήρια φορολόγησης οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να δουν αυξήσεις στους φόρους εκατοντάδες ή και χιλιάδες ευρώ.
- Οι αυξήσεις στην έμμεση φορολογία, οι αυξήσεις στον ΦΠΑ, ακόμα και στα ακριτικά νησιά, οδήγησαν σε αυξήσεις της έμμεσης φορολογίας σχεδόν 1.000 ευρώ ανά οικογένεια.
- Οι ασφαλιστικές εισφορές αυτοαπασχολουμένων έχουν εκτιναχθεί, ενώ οι συντάξεις μειώνονται συνεχώς.
Απαιτεί απύθμενο θράσος να ζητάς, από όλους αυτούς που πλήρωσαν και πληρώνουν χιλιάδες ευρώ παραπάνω φόρους- ασφάλιστρα και μειωμένες κοινωνικές παροχές, να ικανοποιηθούν, με επιστροφές μερικών δεκάδων ευρώ, που δεν επαρκούν για να καλύψουν ούτε καν τα έξοδα ενός μήνα.
Σε τελική ανάλυση, η υπερκάλυψη των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι το αθροιστικό αποτέλεσμα από την υπεραπόδοση της αντιλαϊκής πολιτικής, που βυθίζει ακόμα περισσότερο στη φτώχεια τους εργαζόμενους και το λαό, για να θωρακίσει το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Αυτήν τη φτώχεια, και μάλιστα στις πιο ακραίες μορφές της, έρχεται να κουκουλώσει και να διαχειριστεί η κυβέρνηση με το «κοινωνικό μέρισμα», με τη διανομή δηλαδή στους πιο φτωχούς ενός μέρους από τη ληστεία σε βάρος συνολικά των λαϊκών στρωμάτων.
Η κυβέρνηση επενδύει στην απογοήτευση και τη μειωμένη απαιτητικότητα, που η ίδια κυρίως καλλιεργεί στο λαό, παρουσιάζοντας το «κοινωνικό μέρισμα» και τα άλλα μέτρα διαχείρισης της φτώχειας, ως το απαύγασμα της «κοινωνικής» της πολιτικής και ως το στοιχείο που τη διαφοροποιεί τάχα από τη ΝΔ.
Η κοροϊδία απογειώνεται, όταν παρουσιάζει ως κοινωνική παροχή την αυτονόητη υποχρέωση του κράτους να επιστρέψει αναδρομικά, όσα παράνομα παρακράτησε από τους συνταξιούχους για τις εισφορές τους στον κλάδο της Υγείας, με νόμο που ψήφισαν οι προηγούμενοι και διατηρείται στο ακέραιο.
Παράλληλα, η πολιτική εξαπάτησης της κυβέρνησης περνά σε ανώτερο επίπεδο. Οταν εμφανίζει, ως κοινωνικό μέρισμα, ένα τμήμα του κυβερνητικού χρέους προς τους συνταξιούχους.
Δηλαδή, ποσά, που παρανόμως βρίσκονται στα κυβερνητικά ταμεία και δεν θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται στο δημοσιονομικό πλεόνασμα.
'Η παρουσιάζει ως κοινωνικό μέρισμα την επιδότηση προς τη ΔΕΗ, προκειμένου να στηρίξει την κερδοφορία των ομίλων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, που πωλούν στη ΔΕΗ πανάκριβο ηλεκτρικό ρεύμα.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση καλλιεργεί στάση αναμονής και φρούδες προσδοκίες στο λαό ότι όσο ευκολότερα θα πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι, με τις δικές του θυσίες, τόσο θα περισσεύει κάτι και για τον ίδιο, έστω γι' αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη.
Μ' αυτόν τον τρόπο, το «κοινωνικό μέρισμα» προστίθεται στα άλλα μέτρα, λιγότερο ή περισσότερο μόνιμα, με τα οποία η κυβέρνηση ανακυκλώνει τη φτώχεια μεταξύ των λιγότερο φτωχών και των εξαθλιωμένων, τραβώντας τους όλους ολοένα πιο κάτω, προς τον πάτο του βαρελιού.
Ταυτόχρονα, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι το νομοσχέδιο του «κοινωνικού μερίσματος» έχει στόχο να λειτουργήσει και σαν αντιπερισπασμός για τα προαποφασισμένα 95 μέτρα της τρίτης «αξιολόγησης», τα οποία τμηματικά εισάγονται προς ψήφιση στη Βουλή.
Το νομοσχέδιο για το «μέρισμα» γίνεται την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προετοιμάζει τον νέο γύρο αντιλαϊκών προαπαιτουμένων.
Που τσακίζει και τα τελευταία προνοιακά επιδόματα, που φέρνει στη Βουλή έναν προϋπολογισμό φοροληστείας, που εγκαινιάζει τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς λαϊκών περιουσιών, ενώ επιχειρεί να χτυπήσει τα συνδικάτα, βάζοντας στο στόχαστρο πιο αποφασιστικά ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία.
Μ' αυτά τα κριτήρια χρειάζεται ο λαός να δει τις εξαγγελίες της κυβέρνησης και να διαμορφώσει τη στάση του.
Να δυναμώσει τον αγώνα ενάντια στην πολιτική που τον καταδικάζει στη φτώχεια, διεκδικώντας ανάκτηση των απωλειών και παλεύοντας για τις σύγχρονες ανάγκες του.
Δεν πρόκειται ο ελληνικός λαός να σας απαλλάξει των τεράστιων ευθυνών, σας κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, για την αντιλαϊκή πολιτική και τη διάψευση των ελπίδων, την εξαπάτηση ολκής που επιχειρήσατε πριν από 3 χρόνια, για να υφαρπάξετε την ψήφο του και να στρογγυλοκαθίσετε στην καρέκλα της εξουσίας, παίρνοντας τη σκυτάλη από τα άλλα κόμματα του κατεστημένου, τη ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και τους διάφορους μικρούς εταίρους τους κατά διαστήματα.
Μην είστε τόσο σίγουροι ότι με λίγα ψίχουλα που θα πάρουν κάποιοι εργαζόμενοι και άνεργοι - και που εμείς θα συμφωνήσουμε να τα πάρουν, όπως έχουμε κάνει κι άλλες φορές άλλωστε, ακόμα και για το παραμικρό- ότι θα τους κάνετε να ξεχάσουν τη βαρβαρότητα που επιδείξατε, εσείς και οι προηγούμενοι από εσάς, με τα μνημονιακά μέτρα, την τρόικα, και τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Δεν είναι εύκολο πλέον να ξεγελαστεί κανένας με το κυβερνητικό παραμύθι για τη λεγόμενη «δίκαιη» ανάπτυξη, που αναμασούν καθημερινά τα στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πως τάχα έρχεται ανακούφιση του λαϊκού κόσμου!
Όλα αυτά καταρρέουν μπροστά σε αυτό που ζει καθημερινά ο ελληνικός λαός.
Μπορεί να παίρνετε συγχαρητήρια από την Μέρκελ, την Λαγκάρντ, τον Ντάισελμπλουμ, τον Σόιμπλε, τον ΣΕΒ, την ΕΕ, το ΔΝΤ, γενικότερα από την άρχουσα τάξη, για τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις σας, όμως, θα αποκομίσετε τελικά, μόνο την οργή του λαού και της νεολαίας.
Δεν θα είναι πολύ αργά αυτή η μέρα. Να είστε σίγουροι ότι ακριβώς για αυτήν τη μέρα εξακολουθούμε να δουλεύουμε ακούραστα και καθημερινά.
Είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων, των ανέργων, όλων των λαϊκών δυνάμεων να σας γυρίσουν ακόμα πιο μαζικά και αποφασιστικά την πλάτη.
Να μην επιτρέψουν τη θρασύτατη κυβερνητική προσπάθεια να κάνει το μαύρο - άσπρο.
Να μην επιτρέψουν επίσης στους προηγούμενους, που τώρα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, να αναβαπτιστούν ξανά ξεχνώντας τις δικές τους τεράστιες ευθύνες, γιατί φτάσαμε εδώ.
Θα 'ναι κι αυτό έργο εν μέρει δικό σας.
Είστε όλοι σας εξίσου συνυπεύθυνοι.
Γι' αυτό η λαϊκή επιλογή θα αλλάξει τελικά ρότα. Θα στηριχτεί και θα στηρίξει ριζικά διαφορετικές επιλογές, ανατροπής της ασυδοσίας και της σαπίλας που έχετε αποφασίσει να διαχειριστείτε κύριοι των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και λοιποί συνδαιτυμόνες των μεγαλοκαρχαριών.
Θα συμπορευτούν οι εργαζόμενοι με το ΚΚΕ και θα αντισταθούν συνολικά στη στρατηγική του κεφαλαίου, που προωθεί η κυβέρνηση, 
παλεύοντας για την υπογραφή ΣΣΕ, αυξήσεις στους μισθούς και κάλυψη των απωλειών, 
μεταφορά των φορολογικών βαρών στο μεγάλο κεφάλαιο, ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων, αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τους πλειστηριασμούς. 
Για μια κοινωνία τελικά όπου θα πρυτανεύει το συμφέρον της πλειοψηφίας, η ευημερία του λαού μας».