Tέσσερις μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1945, οι πολιτικοί αρχηγοί Θ. Σοφούλης, Ε. Τσουδερός, Γ. Καφαντάρης και Ν. Πλαστήρας καταθέτουν σημείωμα στον Πρωθυπουργό λέγοντάς του, μεταξύ άλλων:
«Η τρομοκρατία που επεβλήθη υπό της άκρας δεξιάς εις όλην την χώραν, μετά τα δεκεμβριανά γεγονότα, επεκτείνεται καθ’ εκάστην. Έχει πάρει τοιαύτην ανάπτυξιν και διαστάσεις που κάνει αδύνατον την ζωήν των μη βασιλοφρόνων πολιτών και μάλιστα αποκλείει την ιδέαν ελευθέρου δημοψηφίσματος ή εκλογών. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις της άκρας δεξιάς, εκ των οποίων αι κυριώτεραι είχαν εν μέρει εξοπλισθεί υπό των γερμανών και είχον παντοιοτρόπως συνεργασθεί μετ’ αυτών, όχι μόνον δεν αφοπλίσθησαν, όχι μόνο δεν εδιώχθησαν αλλά συνεργάζονται ανοιχτά με τα όργανα της τάξεως διά την πλήρη κατάπνιξιν πάσης δημοκρατικής σκέψεως».
Μην σπεύσει κανένας να χρεώσει τους συγκεκριμένους πολιτικούς για κομμουνιστικά φρονήματα, θα σηκωθούν από τον τάφο να μας δείρουν.
Αστοί ήταν, που συγκροτούσαν, εκείνη την περίοδο, την πολιτική γεωγραφία του Κέντρου, αλλά έβλεπαν το αιματοκύλισμα που ακολούθησε μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας.
Έβλεπαν αυτό που κατήγγειλαν στον Πρωθυπουργό, ότι το κράτος που άρχιζε να διαμορφώνεται μετά την υπογραφή της Βάρκιζας ήταν θεμελιωμένο στη βία των ακροδεξιών, εκείνων που είχαν νωρίτερα συνεργαστεί με τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής.
Πώς βίωσαν οι κομμουνιστές την ίδια περίοδο, από την 12η Φεβρουαρίου και μετά;
Ας ακούσουμε τους ίδιους να περιγράφουν.
Δέκα χρόνια μετά τη Συμφωνία, οι πολιτικοί κρατούμενοι των Φυλακών Κέρκυρας συντάσσουν Υπόμνημα προς την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Ήταν τον Ιούνιο του 1955. Το κείμενό τους είναι αποκαλυπτικό των όσων ακολούθησαν μετά από εκείνη τη Δευτέρα του ’45.
Ενδεικτικά αναφέρουν:
«Στην Ελλάδα επικράτησαν οι Έλληνες Πεταίν, Λαβάλ, Ντεά, Κουίσλιγκς κλπ. Είναι τρομερό θα πείτε… Προκαλεί φρίκη. Είναι ασέβεια στη μνήμη εκείνων που έπεσαν στα πεδία των μαχών του παγκόσμιου αγώνα των λαών κατά της βίας, του φασισμού και της εθνικής υποδούλωσης […]Αλλά είναι η στυγνή πραγματικότητα την οποία ζει δέκα τώρα χρόνια ο λαός μας. Έτσι άρχισε η πιο τρομερή περίοδος της νεοελληνικής μας ιστορίας και μια από τις φρικτότερες της παγκόσμιας ιστορίας: Η άγρια λευκή τρομοκρατία με το όνομα “Μεταβαρκιζιανή Τρομοκρατία”.
Οι κάθε λογής συνεργάτες των κατακτητών, οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες, οι συνεργάτες του εχθρού, όλος ο υπόκοσμος των προδοτών και των εχθρών του λαού, στρογγυλοκάθισαν στην πλάτη του λαού μας με την υποστήριξη των Άγγλων και ύστερα των Αμερικάνων κι άρχισαν ένα ασύλληπτης έκτασης όργιο αίματος και εξοντωτικών διωγμών σε βάρος του κινήματος της εθνικής αντίστασης. Έσφαξαν, ρήμαξαν, έκαψαν και έσπειραν παντού τον όλεθρο και την καταστροφή στον ρημαγμένο τόπο μας.
Ληστοσυμμορίες κανιβάλων εξοπλισμένων με την ανοχή και αποδειγμένη υποστήριξη των κρατικών αρχών , εξοπλίστηκαν με τα όπλα που παρέδωσε ο ΕΛΑΣ σε εκτέλεση της συμφωνίας της Βάρκιζας και με όπλα που έδωσαν οι Άγγλοι, διέτρεχαν την ύπαιθρο, έσφαζαν, βίαζαν, έκαιγαν, λεηλατούσαν, κατέστρεφαν φυτείες, ξερίζωναν δέντρα, περνούσαν δια πυρός και σιδήρου την υπερήφανη ελληνική γη που αντιστάθηκε στη μανία των χιτλεροφασιστών, τους πατριώτες που σήκωναν στους ώμους τους την υπερηφάνεια και την τιμή της Ελλάδας»
Υπάρχουν αυτοί που θα πουν ότι, αυτή η μαρτυρία είναι γραμμένη από κομμουνιστές και δεν αποτελεί «αντικειμενική αποτύπωση» της εποχής. Σωστά, είναι γραμμένη από κομμουνιστές.
Είναι η μαρτυρία εκείνων που έπεσαν θύματα του οργίου που περιέγραφαν στο σημείωμά τους οι πολιτικοί ηγέτες του Κέντρου.
Ωστόσο, αφού η «αντικειμενικότητα» είναι το ζητούμενο ας δούμε τι έγραφε ένας εκπρόσωπος της άλλης μεριάς, ο αντιστράτηγος Θωμάς Πεντζόπουλος στο βιβλίο του «1941-1950 Τραγική Πορεία»
«…Μιαν ημέραν εις λοχίας, Μάριος ονόματι, νέος, μορφωμένος και γενναίος, περιπολάρχης εις μιας κωμόπολιν, τα Δολιανά, αντελήφθη εις μίας οικίαν συγκέντρωσιν επονιτών. Εισήλθεν μετά τριών-τεσσάρων άλλων στρατιωτών και συνέλαβε περί τους δέκα επονίτας που συνεδρίαζον. Την προϊσταμένη της συνεδριάσεως, μιαν νέαν είκοσι ετών περίπου, την εκακοποίησε και της έκοψε τα μαλλιά»
«Την εκακοποίησεν» σημαίνει ότι την βίασε. Η δε ομάδα, που αναφέρει ο αντιστράτηγος, ήταν μέλη της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργανώσεως Νέων (ΕΠΟΝ) που ήταν τότε νόμιμη οργάνωση και δικαιούνταν της νόμιμης προστασίας του κράτους.
Στο ίδιο βιβλίο ο Πεντζόπουλος αναφέρει μια από τις διαταγές του προς τους στρατιώτες του:
«…Διατάσσω, εν ονόματι της ελληνικής πατρίδος, την εξόντωσιν απάντων, τα τμήματα να διέλθωσιν δια πυρός και σιδήρου».
Ποιοι είναι οι «άπαντες», που διατάζει να εξοντωθούν δίχως δισταγμό;
Είναι οι πληθυσμοί των χωριών, οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου που είδαν τις σοδειές τους να πυρπολούνται, που είδαν τις γυναίκες τους να βιάζονται, που είδαν τα παιδιά τους να εκτελούνται.
Είχε όρια η ασυδοσία;
Υπήρχαν επιπτώσεις για όσους διέπρατταν τα εγκληματικά όργια σε βάρος του λαού;
Υπάρχουν πάντα εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το ελληνικό στράτευμα ήταν σώμα του επίσημου κράτους και δεν υιοθετούσε εγκληματικές πρακτικές. Και σε αυτό απαντά ο αντιστράτηγος:
«Η πρωτοβουλία και η ανάληψις ευθυνών εις βαθμόν και έκτασιν τοιαύτην ώστε μόνον ο Θεός να την αφαιρεί, είναι το μεγαλύτερον προσόν του πολιτικού και στρατιωτικού ηγέτου εις τον αντικομμουνιστικόν αγώνα»
Συνεπώς, ήταν προσόν -σύμφωνα με τον Πεντζόπουλο- η στρατιωτική δράση να έχει τέτοια χαρακτηριστικά που μόνο ο Θεός να την κρίνει, όχι οι αρχές του ανθρωπισμού, ούτε της Δημοκρατίας, ούτε του Δικαίου, ούτε βέβαια του Λαού. Ο Θωμάς Πεντζόπουλος ( ή Πετζόπουλος) ήταν από τους βασικούς παράγοντες και εκπροσώπους του κράτους, διοικητής της Μεραρχίας Ιωαννίνων μέχρι την ήττα του από τον Δημοκρατικό Στρατό το 1947 (μάχη της Κόνιτσας) και ανώτερος στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλίας αργότερα. Κατόπιν έγινε επιθεωρητής του στρατού.
Αφού διατρέξαμε, επί τροχάδην, την ελληνική καταγραφή της μετά-δεκεμβριανής Ελλάδας, ας ακούσουμε – χάριν της αντικειμενικότητας – και μια διεθνή φωνή.
Είναι η φωνή του ΟΗΕ, έναν χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, όπου δημοσιεύεται ο απολογισμός της κρατικής καταστολής από τον Φεβρουάριο 1945 έως τον Φεβρουάριο 1946 :
- Στη χώρα «δραστηριοποιούνται» (sic) 206 μοναρχοφασιστικές συμμορίες
- Νεκροί: 289
- Τραυματίες: 671
- Βασανισθέντες:632
- Συλληφθέντες: 931
- Βιασμένες γυναίκες: 165
- Ληστείες:567
- Επιδρομές σε τυπογραφεία: 572
- Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες: Πάνω από 100.000
Πηγές:
***************************************************************************
Το μεγαλείο ανήκει στον λαό ... και τα λάθη στο ΚΚΕ ??
 |
| Είσοδος του ΕΛΑΣ στα Γιάννινα |
Το ουσιώδες γεγονός είναι πως ένας πρώην λούμπεν (ήταν?) και ένας πρώην δηλωσίας (ήταν?) ... ο Αρης ... μεταμορφώθηκε μέσα στο καμίνι του απελευθερωτικού ταξικού αγώνα σε έναν επαναστάτη.
Ενας επαναστάτης στις γραμμές του ΚΚΕ.
Αξίζει να παρακολουθήσουμε σύντομα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου που άρχισε με την οργάνωση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ με στόχο την απελευθέρωση και την λαοκρατία.
Εξ΄ορισμού οποιοδήποτε κίνημα βάζει τέτοιους στόχους, είναι ταξικό.
Αναπόφευκτα τέτοια κινήματα θα έχουν καθοδηγητικές δυνάμεις (το ΚΚΕ στην περιπτωσή μας) και τέτοιες δυνάμεις μοιραία θα κουβαλούν μέσα τους το επαναστατικό στοιχείο της ανατροπής και της κατάκτησης της εξουσίας ... και ταυτόχρονα το οπορτουνιστικό στοιχείο του συμβιβασμού και της συνεννόησης με την αστική εξουσία.
Εκείνο το κίνημα ... τον Μάη του 1944 (17-20 Μάη) υπέγραψε την συμφωνία του Λιβάνου ... δηλαδή την συμμετοχή των υπουργών της ΕΑΜικής αντίστασης στην κυβέρνηση Παπανδρέου.
Δεν είχε γίνει ακόμα ούτε καν η συνάντηση Στάλιν-Τσώρτσιλ στην Μόσχα (η περίφημη συμφωνία με τα ποσοστά στην χαρτοπετσέτα του Τσώρτσιλ), ούτε η Γιάλτα.
Ακόμα και την δυτική καπιταλιστική ιστοριογραφία να θέλουμε να πιστέψουμε ...
το ΕΑΜικό κίνημα είχε ήδη “συμβιβαστεί” με την αστική τάξη της χώρας ... πολύ πριν ο “κακός και πανούργος” Στάλιν το “προδώσει” μοιράζοντας τον κόσμο σαν ένας κοινός ιμπεριαλιστής.
Εαν εκείνος ο συμβιβασμός αντανακλούσε τους αντικειμενικούς συσχετισμούς του ελληνικού κινήματος ... τότε ήταν επαναστατικός.
Εαν όμως υποβίβαζε τις πραγματικές δυνατότητες του ταξικού κινήματος ... δεν ήταν τίποτα άλλο παρά οπορτουνιστικός αντιεπαναστατικός συμβιβασμός.
Η ζωή έδωσε την απάντηση.
 |
| Απο την συμφωνία του Λιβάνου |
Στις 26 Σεπτέμβρη του 1944 το ίδιο κίνημα υπέγραψε την συμφωνία της Καζέρτας,
δηλαδή την υπαγωγή όλων των ανταρτικών δυνάμεων - και συνεπώς του ΕΛΑΣ - στις διαταγές του Σκόμπυ με την ρητή υποχρέωση να απαγορεύσουν στις ανταρτικές μονάδες οποιαδήποτε δράση που θα απέβλεπε στην κατάληψη της εξουσίας.
“Ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ” ... αυτό υπέγραψαν !!!
Ο Τσώρτσιλ, τον Οχτώβρη του 1944, πηγαίνοντας στην Διάσκεψη της Μόσχας (9-19 Οχτώβρη)
“είχε στις βαλίτσες του”: τη συμφωνία του Λιβάνου και τη συμφωνία της Καζέρτας και τα πρώτα βρετανικά στρατεύματα ήδη σε ελληνικό έδαφος αφού η απόβασή τους είχε ξεκινήσει από τις αρχές Οκτωβρίου στις ακτές της Πελοποννήσου.
Δηλαδή το ελληνικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα. Στην ουσία τα λάθη και οι υποχωρήσεις του ΕΑΜικού κινήματος στέρησαν από την ΕΣΣΔ τις δυνατότητες να διαπραγματευτεί, πιθανόν σε άλλη βάση το ελληνικό ζήτημα.
Τι άλλο απ' αυτό που είπε - μπορούσε να πει ο Στάλιν ή ο οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του, στον Τσώρτσιλ, τον Οκτώβρη του 44, όταν ο τελευταίος ζητώντας να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα είχε στα χέρια του μια ελληνική κυβέρνηση μαριονέτα στην οποία συμμετείχαν Εαμίτες υπουργοί, όταν είχε ήδη βρετανικά στρατεύματα στην χώρα, όταν οι αντάρτικες δυνάμεις - και φυσικά ο ΕΛΑΣ - ήταν υπό τις διαταγές του με τη θέλησή τους ??
Το Νοέμβρη του 1944 ο Αρης σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Αγγλους:
“Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει”.
 |
| Σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ |
Στις 29 Νοέμβρη του 1944 ο Λαικός Απελευθερωτικός στρατός της Αλβανίας καθοδηγημένος απο το κομμουνιστικό κόμμα απελευθέρωσε την χώρα, χωρίς την επέμβαση του Κόκκινου στρατού.
Παρόμοιες συνθήκες υπήρχαν και στην Ελλάδα όπου ο ΕΛΑΣ τσάκιζε τα γερμανοφασιστικά στρατεύματα και απελευθέρωνε την χώρα απο τους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Οι αγγλοαμερικάνοι πραγματοποίησαν στρατιωτική εισβολή που τον μόνο στόχο που δεν είχε ήταν τα εκδιωκόμενα φασιστικά στρατεύματα και οι ντόπιοι συνεργάτες των χιτλερικών.
Ο μόνος στόχος τους ήταν οι δυνάμεις του λαικού κινήματος τις οποίες κατέστειλαν σε συνεργασία με τους συνεργάτες των χιτλερικών και αποκατέστησαν τη παλιά αντιδραστική τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα.
Ακολούθησε η ταξική μάχη του Δεκέμβρη.
Το ελληνικό ταξικό κίνημα έδωσε την μάχη του και μάλιστα ... ενάντια στις τάχα θελήσεις του κακού Στάλιν που είχε μοιράσει τον κόσμο στην χαρτοπετσέτα του Τσώρτσιλ !!! Γνωστή η ιστορία.
Στην ουσία ενώ είχαν διαμορφωθεί συνθήκες επαναστατικής κατάστασης στην Ελλάδα, το κίνημα (και το ΚΚΕ) δεν είχε την αντίστοιχη ετοιμότητα για να οδηγήσει την ταξική πάλη προς την επαναστατική λύση του προβλήματος της εξουσίας. Το κίνημα είχε αυτοαφοπλιστεί.
Ηλθε η ήττα.
 |
| 3 Δεκέμβρη 1944 |
Η συμφωνία της Γιάλτας (4-11 Φλεβάρη του 1945) όσο αφορά την Ελλάδα δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να αποτυπώσει τον διαμορφωμένο μέχρι εκείνη την στιγμή συσχετισμό των δυνάμεων.
Η ήττα έφερε την Βάρκιζα (12 Φλεβάρη του 1945).
Σε εκείνη την χρονική στιγμή ο Αρης διαφώνισε με την συμφωνία και τάχθηκε υπέρ της συνέχισης του ένοπλου αγώνα.
Είχε δίκιο ... αλλά ενάντια στις κομματικές αποφάσεις.
Εκείνη την στιγμή δεν ήταν ο Αρης αντίθετος στο ΚΚΕ ... αλλά μιά μάζα ατσαλωμένων επαναστατών είχε πάρει διαφορετικές αποφάσεις απο μιά εξαντλημένη, αυτοπαγιδευμένη και τρομοκρατημένη λαική μάζα που όπως έδειξαν οι εξελίξεις είχε πιστέψει άλλη μιά φορά στην “εθνική ενότητα” και σχεδόν τυφλή δεν έβλεπε τα σχέδια της αντίδρασης.
Ο Αρης και η ηγεσία του ΚΚΕ (Σιάντος) ήταν απλά οι προσωποποιήσεις αυτής της κατάστασης.
 |
| Απο την παράδοση όπλων του ΕΛΑΣ |
Λίγο μετά (24 Μάρτη του 1945) ο Αρης ... εν πορεία ... στέλνει γράμμα προς την ΚΕ του ΚΚΕ.
“Πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας.”
Οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί άρχισαν να δείχνουν το σκληρό τους πρόσωπο στο ίδιο το κίνημα.
Τους προειδοποιούσε ξεκάθαρα πως ο εμφύλιος είναι αναπόφευκτος ... “Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.”
Ο Αρης σε εκείνο το γράμμα ανέλυσε με τρομερή ευστοχία την πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης και του Στάλιν.
“Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι.
Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα.
Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.”
“Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας.
Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.”
“Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης (Γιάννης Ιωαννίδης), διά του σ. Ζήση (Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας.
Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.”
Ο Αρης τα έλεγε αυτά και όχι κανένας σημερινός “σεχταριστής” έγκλειστος του Περισσού !!!
Οι σημερινοί οπορτουνιστές “παίζουν” με τρομερή ευκολία με τον θαυμασμό τους για τον Αρη (οι περισσότεροι έχουν κρεμασμένη την εικόνα του στα γραφεία τους) ... όσο και με την "προδοτική συμφωνία της Γιάλτας".
Με την ίδια ευκολία που διαστρεβλώνουν την Γιάλτα και την στάση της Σοβιετικής Ενωσης ... προσβάλουν τον ίδιο τον Αρη οι ελεεινοί.
Ο Αρης μετά απο την ανάλυση της κατάστασης ... τελείωνε με έκκλιση για την συνέχιση του αγώνα ...
“Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό.
Μην αφήνετε να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά.” ... “Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία.
Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον.
Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε.Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.”
Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή (με την συμφωνία της Βάρκιζας να ποδοπατιέται ήδη απο τους Αγγλους και την ελληνική αντίδραση) ... το ΚΚΕ πίστεψε πως θα μπορούσε να “λιμάρει” τα δόντια της τίγρης.
Πίστεψε πως θα μπορούσε να αποφύγει τον εμφύλιο ... που ήδη είχαν ανεπιστρεπτί αποφασίσει οι αντίπαλοι.
Σε εκείνο το σημείο το ΚΚΕ συνέχισε το ίδιο λάθος που είχε αρχίσει το ΄43.
Επέμεινε στο όνομα της εθνικής ενότητας να αποφεύγει να θέτει θέμα κατάληψης εξουσίας ... τακτική που οδήγησε στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας.
Το ΚΚΕ πίστεψε πως με τον μαζικό πολιτικό αγώνα ... ο ίδιος ο λαός θα απομονώσει την αντίδραση και θα ακυρώσει τα σχεδιά της για το οριστικό ξεκαθάρισμα.
Η αντίδραση του λαού δεν επιβεβαίωσε τις κομματικές εκτιμήσεις.
Ο λαός ... παρασύρθηκε απο την πρωτοπορία του στις φρούδες ελπίδες του συμβιβασμού με την αστική εξουσία και της εθνικής ενότητας ... αποτραβήχθηκε απο την δράση και ανήμπορος άρχισε να παρακολουθεί την επίθεση της αντίδρασης εναντίον του.
Σε ένα τέτοιο διαμορφωμένο σκηνικό ... οποιαδήποτε προσπάθεια ένοπλης λαικής αντίδρασης, πρώτο είχε λιγοστές ελπίδες να βρεί λαική υποστήριξη και δεύτερο ήταν εξ΄ορισμού “προβοκατόρικη” σε σχέση με την πολιτική “εθνικής ενότητας” και τήρησης της συμφωνίας της Βάρκιζας που είχε επιλεγεί απο το κόμμα.
Σε εκείνη την συγκυρία κάθε προσπάθεια ένοπλης δράσης στα βουνά ... θα προκαλούσε άγριο ξεκλήρισμα των λαικών δυνάμεων στις πόλεις ... στο όνομα της παραβίασης της συμφωνίας της Βάρκιζας.
Είχαμε φτάσει στο σημείο που ένα ρωμαλέο ταξικό κίνημα είχε αυτοπαγιδευτεί.
Είχαμε φτάσει στο σημείο ... η σωστή απόφαση του Αρη ... να είναι αντίθετη στην συλλογική κομματική απόφαση.
Είχαμε φτάσει στο σημείο ... η σωστή θέση του Αρη για την συνέχιση του ένοπλου αγώνα ... να είναι αδύνατο πιά να υλοποιηθεί.
Αυτό ήταν το διαμορφωμένο κλίμα στις 29 Μάη του 1945 όταν επέστρεψε στην Αθήνα απελευθερωμένος απο το στρατόπεδο συγκέντρωσης ο Νίκος Ζαχαριάδης.
Ο Αρης επεδίωξε συνάντηση μαζί του προκειμένου να του εκθέσει τις απόψεις του και κινήθηκε για την επιστροφή του στην Αθήνα διασχίζοντας την Ηπειρο προς το νότο.
Στις 12 Ιούνη του 1945 στον Ριζοσπάστη δημοσιεύθηκε η καταγγελία της δράσης του Αρη ...
“η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Αρη Βελουχιώτη…
Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του.
Η δράση αυτή που μονάχα την αντίδραση θα μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Αρη Βελουχιώτη”.
Ο Αρης στις 15 Ιούνη του 1945 παγιδεύτηκε στην Μεσούντα της Αρτας και αυτοκτόνησε στις 16 Ιούνη ... την μέρα της δημοσίευσης στον Ριζοσπάστη της διαγραφής του απο το ΚΚΕ.
Ποιοί είναι οι ενδογενείς λόγοι που ένα λαικό κίνημα απεμπολεί τις βέβαιες επαναστατικές του προοπτικές και αναβάλει ή διστάζει για το τελικό και αποφασιστικό βήμα για την κατάληψη της εξουσίας ??
Η λαθεμένη εκτίμηση της κατάστασης – Η κόπωση των μαζών – Ο οπορτουνισμός και οι τάσεις συμβιβασμού στις τάξεις του κινήματος – Η αποξένωση της ηγεσίας απο τις μάζες – Η προδοτική δράση σε ηγετικά κλιμάκια – Η ανεπάρκεια στην θεωρητική προετοιμασία – Η ανετοιμότητα του λαικού παράγοντα – Η αδυναμία να ουδετεροποιηθούν κρίσιμες κοινωνικές μάζες για να μην πάρουν το μέρος της αντίδρασης κλπ κλπ κλπ.
Οτι και να είναι –
και με οποιονδήποτε συνδυασμό – η ευθύνη είναι πυραμιδικά κατανεμημένη απο την κορυφή ως την βάση με την μορφή ενός δυναμικού ιστού που συνδέει με ισχυρή αλληλεπίδραση την ηγεσία ενός επαναστατικού κινήματος με όλα τα επαναστατημένα, με όλα τα αδρανοποιημένα ακόμα και με τα εχθρικά τμήματα της ίδιας κοινωνίας.
Η παραμικρή μεταβολή σε αυτό το “ευαίσθητο”, ευμετάβλητο και πανίσχυρο δίχτυ μεταβιβάζεται και επιδρά πολλαπλασιαστικά προς κάθε κατεύθυνση απο την κορυφή ως την βάση της πυραμίδας.
Κάποιοι λοιπόν “ανιστόρητοι” βολεύονται να μην βλέπουν αυτόν τον πολύπλοκο μηχανισμό αλληλεπίδρασης ... και καταλήγουν με ιδιαίτερη ευκολία σε συμπεράσματα του στύλ ... ο λαός προδώθηκε απο την ηγεσία ή το κόμμα με τα λάθη του οδήγησε ένα πανέτοιμο λαό στην ήττα.
Αυτές οι απόψεις δεν θέλουν να δούν ή δεν μπορεί να κατανοήσουν οτι κάθε λαικό κίνημα πάντα δρά ... πάνω σε μιά αέναη “διένεξη” ...
... ανάμεσα στην επαναστατική δράση όταν οι συνθήκες είναι ώριμες και στην επαναστατική προετοιμασία όταν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν τίποτα άλλο
... και στην οπορτουνιστική υποχώρηση ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν επιβάλουν τον συμβιβασμό (οι οπορτουνιστές θα υποχωρούν πάντα ανεξάρτητα απο τις συνθήκες).
Μιά διένεξη που διαπερνά και χαρακτηρίζει το κάθε κίνημα απο την κορφή μέχρι την βάση και αντίστροφα.
Αυτός είναι ο λόγος που σε αυτές τις απόψεις κυριαρχούν τα συμπεράσματα πως το μεγαλείο της αντίστασης ανήκει στον λαό ... και τα λάθη στο ΚΚΕ.
Οι σημερινοί οπορτουνιστές όμως εκτός απο το ότι “πάσχουν” απο θεωρητική αδυναμία ανάλυσης ... “υποφέρουν” και απο πολιτική υστεροβουλία και ανεντιμότητα επειδή πρέπει να κρύψουν επιμελώς πως ο οπορτουνισμός μέσα σε εκείνο το κίνημα ... έφερε την Βάρκιζα και ιστορικά γέννησε τους δικούς τους ιδεολογικούς προγόνους.
Οσο και να ψάξει κανείς στις αναλύσεις των σημερινών οπορτουνιστών ... δεν θα βρεί ίχνος οπορτουνισμού στα γεγονότα εκείνης της περιόδου ... αλλά θα βρεί υμνολόγια για τον “διαγραμμένο απο το ΚΚΕ Αρη” ... για να καταδικάσουν το σημερινό ΚΚΕ που δεν συμβιβάζεται με μιά “αριστερά” αλά Σύριζα.
Και όταν η κουβέντα πηγαίνει ... στον ένοπλο αγώνα ... βγάζουν φλύκταινες οι "υπερασπιστές" του Αρη.
