Το Viva La Revolucion Αποκαλύπτει το "τρόπο" που η Χούντα των Συνταγματαρχών "εξέλεγε" τους Δημάρχους και κοινοτάρχες στη Χώρα μας:
Κατιούσα
Άλλη μια επέτειες του Απριλιανού πραξικοπήματος η σημερινή και η χουντίλα κυμαίνεται σε ελαφρώς χαμηλά για την εποχή επίπεδα, καθώς το κλίμα χριστιανικής κατάνυξης λόγω Κυριακής των Βαΐων επισκιάζει κάπως το Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως οι νοσταλγοί της εθνοσωτηρίου δεν αναπαρήγαγαν και φέτος το κλασικό κι αγαπημένο ρεπερτόριό τους, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ξέρατε όμως πως η αγαπημένη επωδός αυτού του ρεπερτορίου, δηλαδή το διαβόητο “κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές”, είναι σχεδόν τόσο παλιό όσο και η ίδια η χούντα; Αυτό αποκαλύπτει η δημοσίευση του αρχείου Παττακού, μετά από έρευνα δύο ετών στο υπουργείο εσωτερικών.
Μέσα από τις επιστολές αναδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο ο κόσμος της μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης, που βρέθηκε στο απόγειό της τα σκοτεινά εκείνα χρόνια. Κολακείες, “καρφώματα” “αντεθνικών στοιχείων και παρακάλια συνθέτουν το μωσαϊκό των υποστηρικτών της χούντας ή των απλών καιροσκόπων που επιδίωκαν την εύνοιά της, ή μάλλον πιο συγκεκριμένα του υπουργού εσωτερικών, δηλαδή του ίδιου του Στυλιανού Παττακού.
Φαίνεται πως οι θέσεις στη δημοτική διοίκηση ήταν οι πιο περιζήτητες μεταξύ όσων εποφθαλμιούσαν οι συντάκτες των επιστολών, Για το λόγο αυτό δε δίσταζαν να διαβάλλουν τους εν ενεργεία ή προτεινόμενους δημάρχους (που διορίζονταν από τη χούντα), κάνοντάς το σημερινό αναγνώστη να αναφωνεί “χουντικός να τουφεκάει χουντικό;”.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο -κατά δήλωσή του- πρόεδρος της Ενωσης Αναπήρων Θυµάτων Πολέµου από τη ∆ράµα που ισχυρίζεται πως «ο νυν δήµαρχος τυγχάνει επικινδυνέστερος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο δε προτεινόµενος αντιπαθέστερος του πρώτου λόγω µεγίστου Σατραπισµού του και περιφρονήσεως των πάντων». Στη συνέχεια, ο συντάκτης προχωρά σε υπερέκκριση σιέλου, ζητώντας από τον Παττακό να του επιτρέψει την προσφώνηση “εξάδελφος” και να διορίσει δήμαρχο «άνθρωπο µε εθνικήν και όχι υλικήν συνείδηση». Ποιον να εννοούσε άραγε, ούτε που φανταζόμαστε.
Υπήρχαν όμως κι εκείνη που στρέφονταν ενάντια σε τέτοιες παθογένειες, προσπαθώντας να προστατεύσουν την εθνοσωτήριο από πελατειακές αλλοιώσεις. Πιο συγκεκριμένα, ένας έμπορος μοτοποδηλάτων από την Αργολίδα, καταφέρεται ενάντια στις κουμπαριές ως “κακό δαίμον της προηγούμενης πολιτικής ζωής”, αφήνοντας να εννοηθεί πως χάρη σε τέτοιες πλάτες προστατεύεται ένας ακατάλληλος δήμαρχος, κάτι που αντιστρατεύται το «το απόλυτον και ακέραιον πνεύµα της επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου, που «είναι η εσχάτη σανίς σωτηρίας της φυλής µας».
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι χουντικοί εξωτερικού. Όπως ένας Λευκαδίτης στη Φρανκφούρτη, που πετύχαινε διάνα διαμαρτυρόμενος για τον “ραδιοσχολιαστήν εις την ελληνικής εκπομπή Παύλο Μπακογιάννη”, οποίος με τα σχόλια του βοηθούσε το “διεθνήν κομμουνισμόν”, αποκρύπτοντας το σπουδαίο έργο της λαοπρόβλητης κυβέρνησης των Αθηνών.
Δεν έλειπαν και οι ευφάνταστοι, όπως ένας κύριος από τα Χανιά, έξαλλος που ένα “ρουσφέτι του Μητσοτάκη”, διατηρούσε θέση κοινοτάρχη και μετά το πραξικόπημα, παρότι ήταν ανηψιός “συμμοριτών”. Για να εμπλουτιστεί το σενάριο, ο αποστολές προέβαινε στη συνταρακτική αποκάλυψη πως ο εν λόγω τύγχανε και ραδιοασυρματιστή, μεταδίδοντας το δίχως άλλο πληροφορίες στους κομμουνιστές. Στη συνέχεια, ο συντάκτης αναδεικνύεται σε λάτρη της στατιστικής, παρέχοντας αναλυτικά στοιχεία για χωριό του Ψηλορείτη με 85% αριστερούς και “ρεκόρ αντεθνικής δράσεως”.
Μια άλλη κατηγορία ήταν οι μετριόφρονες. Σε επιστολή της 18ης Μαΐου 1967, πριν κλείσει δηλαδή μήνας από το πραξικόπημα, ένας υπογράφων από Αττική ζητά να τεθεί «απλώς και µόνον εις τους υπό κρίσιν διά την εκλογήν δηµοτικών αρχόντων». Ακολουθεί ένα άψογο βιογραφικό αντικομμουνιστικών αγώνων, από το 1944, όταν ως δημοτικός σύμβουλος τα έβαζε “με την κομμουνιστικήν πλειοψηφίαν” , ενώ ακολουθεί ένα κρεσέντο αποθέωσης των χουντικών, με τη σεμνή δήλωση: «είναι η µόνη φορά που η ελληνική ιστορία θα αναγκασθεί να κατατάξει δηµοσίους άνδρας εις το πάνθεον των Αγίων». Ακολουθεί ένας ύμνος στην αριστεία – τι μας θυμίζει άραγε- όπου αυτοαποκαλείται άριστος που απευθύνεται “εις Υμάς τους αριστείς”, προς θεού όμως μόνο από διάθεση προσφοράς, «µακράν παντός υλικού συµφέροντος»…
Ο Παττακός όμως, ή το επιτελείο του για την ακρίβεια, ερχόταν σε επαφή με Έλληνες πρόδρομους του Ράμπο, όπως ένας κύριος από την Πέλλα, που στα 17 του πολέμησε “κατά Βουλγάρων κομμουνιστών” και γλίτωσε από του χάρου τα δόντια μετά από ανατίναξη νάρκης. Ο λόγος που ως “θαυμαστής” απευθύνεται στον υπουργό, είναι πως μετά την απόλυση του προέδρου της κοινότητας – από τη χούντα προφανώς – ζητά ο ίδιος να γίνει πρόεδρος ή έστω αρχηγός του ΤΕΑ (Τάγμα εθνικής ασφαλείας) του χωριού, αφού κανείς στο χωριό δε διαθέτει “τέτοια προσόντα”.
Το αρχείο, πέρα από τις επιστολές, περιέχει διάφορα άλλα τεμήρια, όπως τις αποφάσεις αφαίρεσης ιθαγένειας από στελέχη του ΚΚΕ, κυβερνητικά προγράμματα, σχέδια διαχείρισης απορριμμάτων στην Αττική, επενδυτικό σχέδιο της Litton, εκλογικά αποτελέσματα του παρελθόντος, ακόμα και μια ξενόγλωσση μελέτη του 1949 για τις συνέπειες του ψεκασμού δασών με το εντομοκτόνο DDT.
Με πληροφορίες και φωτογραφίες από ethnos.gr
Χαφιεδισμού το ανάγνωσμα – Η “αριστεία” της εθνικοφροσύνης μέσα από το Αρχείο Παττακού
Άλλη μια επέτειες του Απριλιανού πραξικοπήματος η σημερινή και η χουντίλα κυμαίνεται σε ελαφρώς χαμηλά για την εποχή επίπεδα, καθώς το κλίμα χριστιανικής κατάνυξης λόγω Κυριακής των Βαΐων επισκιάζει κάπως το Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως οι νοσταλγοί της εθνοσωτηρίου δεν αναπαρήγαγαν και φέτος το κλασικό κι αγαπημένο ρεπερτόριό τους, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ξέρατε όμως πως η αγαπημένη επωδός αυτού του ρεπερτορίου, δηλαδή το διαβόητο “κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές”, είναι σχεδόν τόσο παλιό όσο και η ίδια η χούντα; Αυτό αποκαλύπτει η δημοσίευση του αρχείου Παττακού, μετά από έρευνα δύο ετών στο υπουργείο εσωτερικών.
Μέσα από τις επιστολές αναδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο ο κόσμος της μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης, που βρέθηκε στο απόγειό της τα σκοτεινά εκείνα χρόνια. Κολακείες, “καρφώματα” “αντεθνικών στοιχείων και παρακάλια συνθέτουν το μωσαϊκό των υποστηρικτών της χούντας ή των απλών καιροσκόπων που επιδίωκαν την εύνοιά της, ή μάλλον πιο συγκεκριμένα του υπουργού εσωτερικών, δηλαδή του ίδιου του Στυλιανού Παττακού.
Φαίνεται πως οι θέσεις στη δημοτική διοίκηση ήταν οι πιο περιζήτητες μεταξύ όσων εποφθαλμιούσαν οι συντάκτες των επιστολών, Για το λόγο αυτό δε δίσταζαν να διαβάλλουν τους εν ενεργεία ή προτεινόμενους δημάρχους (που διορίζονταν από τη χούντα), κάνοντάς το σημερινό αναγνώστη να αναφωνεί “χουντικός να τουφεκάει χουντικό;”.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο -κατά δήλωσή του- πρόεδρος της Ενωσης Αναπήρων Θυµάτων Πολέµου από τη ∆ράµα που ισχυρίζεται πως «ο νυν δήµαρχος τυγχάνει επικινδυνέστερος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο δε προτεινόµενος αντιπαθέστερος του πρώτου λόγω µεγίστου Σατραπισµού του και περιφρονήσεως των πάντων». Στη συνέχεια, ο συντάκτης προχωρά σε υπερέκκριση σιέλου, ζητώντας από τον Παττακό να του επιτρέψει την προσφώνηση “εξάδελφος” και να διορίσει δήμαρχο «άνθρωπο µε εθνικήν και όχι υλικήν συνείδηση». Ποιον να εννοούσε άραγε, ούτε που φανταζόμαστε.
Υπήρχαν όμως κι εκείνη που στρέφονταν ενάντια σε τέτοιες παθογένειες, προσπαθώντας να προστατεύσουν την εθνοσωτήριο από πελατειακές αλλοιώσεις. Πιο συγκεκριμένα, ένας έμπορος μοτοποδηλάτων από την Αργολίδα, καταφέρεται ενάντια στις κουμπαριές ως “κακό δαίμον της προηγούμενης πολιτικής ζωής”, αφήνοντας να εννοηθεί πως χάρη σε τέτοιες πλάτες προστατεύεται ένας ακατάλληλος δήμαρχος, κάτι που αντιστρατεύται το «το απόλυτον και ακέραιον πνεύµα της επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου, που «είναι η εσχάτη σανίς σωτηρίας της φυλής µας».
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι χουντικοί εξωτερικού. Όπως ένας Λευκαδίτης στη Φρανκφούρτη, που πετύχαινε διάνα διαμαρτυρόμενος για τον “ραδιοσχολιαστήν εις την ελληνικής εκπομπή Παύλο Μπακογιάννη”, οποίος με τα σχόλια του βοηθούσε το “διεθνήν κομμουνισμόν”, αποκρύπτοντας το σπουδαίο έργο της λαοπρόβλητης κυβέρνησης των Αθηνών.
Δεν έλειπαν και οι ευφάνταστοι, όπως ένας κύριος από τα Χανιά, έξαλλος που ένα “ρουσφέτι του Μητσοτάκη”, διατηρούσε θέση κοινοτάρχη και μετά το πραξικόπημα, παρότι ήταν ανηψιός “συμμοριτών”. Για να εμπλουτιστεί το σενάριο, ο αποστολές προέβαινε στη συνταρακτική αποκάλυψη πως ο εν λόγω τύγχανε και ραδιοασυρματιστή, μεταδίδοντας το δίχως άλλο πληροφορίες στους κομμουνιστές. Στη συνέχεια, ο συντάκτης αναδεικνύεται σε λάτρη της στατιστικής, παρέχοντας αναλυτικά στοιχεία για χωριό του Ψηλορείτη με 85% αριστερούς και “ρεκόρ αντεθνικής δράσεως”.
Μια άλλη κατηγορία ήταν οι μετριόφρονες. Σε επιστολή της 18ης Μαΐου 1967, πριν κλείσει δηλαδή μήνας από το πραξικόπημα, ένας υπογράφων από Αττική ζητά να τεθεί «απλώς και µόνον εις τους υπό κρίσιν διά την εκλογήν δηµοτικών αρχόντων». Ακολουθεί ένα άψογο βιογραφικό αντικομμουνιστικών αγώνων, από το 1944, όταν ως δημοτικός σύμβουλος τα έβαζε “με την κομμουνιστικήν πλειοψηφίαν” , ενώ ακολουθεί ένα κρεσέντο αποθέωσης των χουντικών, με τη σεμνή δήλωση: «είναι η µόνη φορά που η ελληνική ιστορία θα αναγκασθεί να κατατάξει δηµοσίους άνδρας εις το πάνθεον των Αγίων». Ακολουθεί ένας ύμνος στην αριστεία – τι μας θυμίζει άραγε- όπου αυτοαποκαλείται άριστος που απευθύνεται “εις Υμάς τους αριστείς”, προς θεού όμως μόνο από διάθεση προσφοράς, «µακράν παντός υλικού συµφέροντος»…
Ο Παττακός όμως, ή το επιτελείο του για την ακρίβεια, ερχόταν σε επαφή με Έλληνες πρόδρομους του Ράμπο, όπως ένας κύριος από την Πέλλα, που στα 17 του πολέμησε “κατά Βουλγάρων κομμουνιστών” και γλίτωσε από του χάρου τα δόντια μετά από ανατίναξη νάρκης. Ο λόγος που ως “θαυμαστής” απευθύνεται στον υπουργό, είναι πως μετά την απόλυση του προέδρου της κοινότητας – από τη χούντα προφανώς – ζητά ο ίδιος να γίνει πρόεδρος ή έστω αρχηγός του ΤΕΑ (Τάγμα εθνικής ασφαλείας) του χωριού, αφού κανείς στο χωριό δε διαθέτει “τέτοια προσόντα”.
Το αρχείο, πέρα από τις επιστολές, περιέχει διάφορα άλλα τεμήρια, όπως τις αποφάσεις αφαίρεσης ιθαγένειας από στελέχη του ΚΚΕ, κυβερνητικά προγράμματα, σχέδια διαχείρισης απορριμμάτων στην Αττική, επενδυτικό σχέδιο της Litton, εκλογικά αποτελέσματα του παρελθόντος, ακόμα και μια ξενόγλωσση μελέτη του 1949 για τις συνέπειες του ψεκασμού δασών με το εντομοκτόνο DDT.
Με πληροφορίες και φωτογραφίες από ethnos.gr
