Ο «ΜΠΟΥΣΟΥΛΑΣ» Μας -- οι «ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ»

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΔΟΜΑΔΑΣ

Ο λαός να αξιοποιήσει την πείρα του!

Σκανδαλολογία και επιχειρηματικοί πόλεμοι, δικομματικοί καβγάδες και λασπομαχίες, εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός, ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί και διευθετήσεις, όλα στο έδαφος του σάπιου καπιταλισμού, κυριαρχούν αυτές τις μέρες στην πολιτική επικαιρότητα.

Τα νέα επεισόδια που προστίθενται στην αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, με αφορμή την υπόθεση της «Novartis», όπως και η μπόχα που αναδίδεται, δεν μπορούν και δεν πρέπει να κρύψουν ότι και τα δυο κόμματα του κεφαλαίου υπηρετούν την ίδια στρατηγική, αυτή που τσακίζει εργατικά δικαιώματα για να εξασφαλίζεται η απρόσκοπτη κερδοφορία του. 

Και αυτό είναι στην πραγματικότητα το μεγάλο σκάνδαλο που επιχειρείται να επισκιαστεί από τις «αποκαλύψεις», τους «φανερούς» και «κρυφούς» μάρτυρες, τις μαύρες βαλίτσες με τα χαρτονομίσματα.

Είναι επεισόδια που έρχονται να προστεθούν στην αντιπαράθεση γύρω από την ονοματολογία της ΠΓΔΜ, που κορυφώθηκε με το συλλαλητήριο ενάντια στη χρήση του όρου «Μακεδονία» την περασμένη Κυριακή, πάντα στο δοσμένο πλαίσιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Δυτικά Βαλκάνια.

Πολύτιμο εφόδιο η λαϊκή πείρα

Ομως, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν πλούσια πείρα για να αντιμετωπίσουν αυτό το σκηνικό. 

Πείρα που πρέπει να αξιοποιήσουν για να δουν την ουσία των εξελίξεων, για να μην εγκλωβιστούν στο πινγκ πονγκ της σκανδαλολογίας, της ονοματολογίας και τελικά της στοίχισης πίσω από τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Εχουν πείρα οι εργαζόμενοι από το πώς αξιοποιήθηκαν παλιότερα σκάνδαλα «μεγατόνων» («Siemens», Βατοπέδι κ.ά.) ως μοχλοί για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε μεγάλα καπιταλιστικά επιχειρηματικά και κρατικά συμφέροντα. 

Η «Αυγή» άλλωστε σε κύριο άρθρο της ομολογεί ανοιχτά: 

«Το σκάνδαλο είναι τεράστιο, έστω κι αν πιθανότατα αποκαλύπτεται διότι οι αμερικάνικες εταιρίες - ανταγωνίστριες της Novartis ζήτησαν από την SEC (Αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς) να τους προστατεύσει από "αθέμιτο ανταγωνισμό". Άλλωστε, όλες οι μεγάλες υποθέσεις για μείζονα σκάνδαλα ευρωπαϊκών κολοσσών - Siemens, Volkswagen κ.λπ. - από τις ΗΠΑ αποκαλύφθηκαν». 

Τέτοιες υποθέσεις λοιπόν αξιοποιούνται για να ξαναμοιράζονται η επιχειρηματική «πίτα» και οι αγορές. 

Και όλα αυτά στην πλάτη των εργαζομένων που υποφέρουν, που το Φάρμακο γι' αυτούς είναι πανάκριβο εμπόρευμα.

Ταυτόχρονα, αξιοποιούνται για να συσκοτίζεται η πραγματική αιτία των λαϊκών προβλημάτων.

Είναι χαρακτηριστικά όσα λένε στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως ότι 

ο λαός θα είχε γλιτώσει τουλάχιστον ένα μνημόνιο αν οι «διεφθαρμένοι πολιτικοί» δεν βούταγαν το δάχτυλο στο «μέλι» της «Novartis»... 

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση συνεχίζει τις περικοπές στην Υγεία, την Πρόνοια, τη φαρμακευτική δαπάνη από εκεί που τις άφησαν οι προηγούμενοι. 

Εξάλλου, η αντεργατική πολιτική εφαρμόζεται σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, αφού το μεγαλύτερο «μνημόνιο» είναι το καπιταλιστικό κέρδος, η ΕΕ, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί.

Η λαϊκή πείρα είναι επίσης πλούσια από το πώς αξιοποιούνται υποθέσεις όπως της «Novartis» για να λανσάρονται κάθε τόσο «νέα» και «άφθαρτα» πρόσωπα, με «καθαρά χέρια».

Ο «πατριωτισμός» του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών

Οι εργαζόμενοι μπορούν πια να δουν ακόμα καλύτερα την ουσία πίσω και από την αντιπαράθεση για το όνομα της ΠΓΔΜ, καθώς παρά το ότι περνάει σε δεύτερο φόντο, την ίδια στιγμή «τρέχουν» όλες οι επικίνδυνες διευθετήσεις στα Βαλκάνια. 

Να δουν δηλαδή ότι τόσο οι εθνικιστές, που ο καθένας τους κρατούσε τρεις ελληνικές σημαίες στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, 

όσο και οι κοσμοπολίτες, που βγάζουν λόγους για τον σύγχρονο «πατριωτισμό», ταυτίζονται στο βασικό: 

Στην ενίσχυση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και στην εμπλοκή της Ελλάδας με αναβαθμισμένο ρόλο στο σχεδιασμό του για να υπηρετηθούν τα προτάγματα της αστικής τάξης.

Ο λαός έχει δει στην πράξη τι σημαίνει ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Εχει δει το διαμελισμό κρατών, τις αιματηρές αλλαγές σε σύνορα. 

Η πλούσια αυτή πείρα των εργαζομένων δείχνει ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ δεν είναι παράγοντες ούτε «σταθερότητας» ούτε «ασφάλειας» και προφανώς ούτε ειρήνης. 

Το επιβεβαιώνουν αυτό τα αμέτρητα θύματα των επεμβάσεων, οι αμείωτες αμφισβητήσεις της Τουρκίας στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, ο βρώμικος ρόλος που παίζουν οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στην υποδαύλιση αλυτρωτισμών και «μειονοτικών» ζητημάτων.

Οι εργαζόμενοι έχουν αρκετή πείρα, συσσωρευμένη ειδικά τα τελευταία χρόνια της κρίσης, για να ανασκουμπώνονται όταν ακούνε την κυβέρνηση να τους μιλάει για τον σύγχρονο «πατριωτισμό», όπως έκανε ο πρωθυπουργός από την «αναπτυξιακή» φιέστα στην Πάτρα. 

Δεν είναι ο πρώτος, αφού κάθε κυβέρνηση «ντύνει» το τσάκισμα των εργαζομένων για λογαριασμό του κεφαλαίου με το μανδύα της «εθνικής υπόθεσης». 

Γι' αυτό ο πρωθυπουργός, δήθεν «απαντώντας» στους «πατριδοκάπηλους», είπε ότι «πατριωτισμός» είναι η «συμβολή στα βάρη του κράτους»,απευθυνόμενος ουσιαστικά στους εργαζόμενους. 

Καλώντας τους, δηλαδή, να υπομένουν τις θυσίες διαρκείας και να πάρουν «διαζύγιο» με τις «συνήθειες του χθες», δηλαδή να συμβιβαστούν με τις συνήθειες του σήμερα, της εργασιακής ζούγκλας... 

Η πείρα είναι εξίσου μεγάλη για να απορρίψουν οι εργαζόμενοι 

και το «πατριωτικό καθήκον» των «πρωταγωνιστικών ρόλων» του κεφαλαίου στα Βαλκάνια, που δεν είναι άλλο από μεγαλύτερο μπλέξιμο στο κουβάρι των επικίνδυνων ανταγωνισμών, τη στήριξη των δολοφονικών σχεδίων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή.

Βγάζουμε συμπεράσματα, δυναμώνουμε την πάλη μας

Πείρα όμως υπάρχει σε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων, όχι μόνο από τη δράση του αντιπάλου τους, αλλά και από τη δική τους. 

Είναι η πείρα που βγαίνει από την οργάνωση της εργατικής πάλης στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, που μπορεί να αποτελέσει «μπούσουλα», να δώσει θάρρος και δύναμη σε ακόμα περισσότερους εργαζόμενους. 

Μια πείρα που δείχνει πως δεν υπάρχει κατάκτηση που να απέσπασαν οι εργαζόμενοι χωρίς ανυποχώρητη πάλη, κόντρα στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της. 

Η ίδια πείρα δείχνει ότι 

η εργατική τάξη έχασε, της ξηλώθηκαν κατακτήσεις, κάθε φορά που εμπιστεύτηκε διάφορους σωτήρες για τη διαχείριση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Εδώ πρέπει να στραφεί η προσοχή των εργαζομένων. 

Να εστιάσει σε συμπεράσματα από την πρωτοπόρα προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος, για την αναζωογόνηση της λειτουργίας των συνδικάτων, τη μαζική συμμετοχή στην οργάνωση της πάλης. 

Τη διεκδίκηση της ανακούφισης από τα καυτά προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους και κυρίως την προώθηση της αντικαπιταλιστικής πάλης, του αγώνα που συμβάλλει στη συγκέντρωση, στην εκπαίδευση δυνάμεων για να αναμετρηθούν κατά μέτωπο με την εξουσία του κεφαλαίου.

Διανύουμε μια κρίσιμη περίοδο, 

προετοιμασίας νέων αγώνων ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης. 

Μια προετοιμασία που για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να αναμετρηθεί 

με τα παραμύθια της κυβέρνησης περί «τέλους της περιπέτειας των μνημονίων» και «επιστροφής στην κανονικότητα». 

Γιατί η «κανονικότητα» είναι εδώ, στους τόπους δουλειάς, στην ανεργία, την κακοπληρωμένη και απλήρωτη δουλειά.

Το ΚΚΕ, φέτος που συμπληρώνει 100 χρόνια από την ίδρυσή του, θα δώσει τον καλύτερό του εαυτό για να κατασταλάξει αυτή η πείρα στην εργατική τάξη, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο σήμερα και στο αύριο της ταξικής πάλης, στη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.    

ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Συγκέντρωση ενάντια 

στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της Ελλάδας

Την Τρίτη 27 Φλεβάρη, στο Σύνταγμα,

 θα μιλήσει ο Δημήτρης Κουτσούμπας και θα ακολουθήσει πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία

Συγκέντρωση στο Σύνταγμα διοργανώνει η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ την Τρίτη 27 Φλεβάρη, στις 6.30 μ.μ., με θέμα «Οι θέσεις του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό».

Θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Συνθήματα της συγκέντρωσης και της πορείας που θα ακολουθήσει στην αμερικάνικη πρεσβεία είναι:

• Οχι στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ
• Οι ιμπεριαλιστές ξαναμοιράζουν τον κόσμο, διαιρούν τους λαούς
• Οχι στην πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Παίζει το ρόλο «πλασιέ» του ΝΑΤΟ.

Στο κάλεσμα της ΚΟ Αττικής για το συλλαλητήριο αναφέρεται:

«Το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό, που ανησυχεί για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, να δει την ουσία του προβλήματος, το δάσος και όχι το δέντρο. 

Να ξεπεράσει τον αποπροσανατολισμό, που καλλιεργούν τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δυνάμεις που επενδύουν στον εθνικισμό, στη διαίρεση των λαών. 

Και οι δύο πλευρές κρύβουν το επικίνδυνο σκηνικό που στήνεται.

• Η περιοχή μας μυρίζει μπαρούτι. ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ προετοιμάζουν νέα επικίνδυνα σχέδια για να ενισχύσουν την παρουσία τους. Να βγουν πιο ενισχυμένες στον ανταγωνισμό με άλλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μεθοδεύεται ο διαμελισμός κρατών, όπως η Συρία. Κλιμακώνεται η επίθεση κατά του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος του Ισραήλ. Προωθείται διχοτομική λύση στο Κυπριακό. Δυναμώνει η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στο Αιγαίο από την Τουρκία.
• Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει αναλάβει ρόλο "σημαιοφόρου" του ΝΑΤΟ. Επεκτείνει τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα. Δαπανά τεράστια ποσά, που χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός για την αγορά ΝΑΤΟικού πολεμικού υλικού. Αναβαθμίζει τη συνεργασία με κράτη - δολοφόνους, όπως το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία.
• Για τις ανάγκες των ευρωατλαντικών σχεδίων αναζωπυρώνεται και το ζήτημα των σχέσεων με την ΠΓΔΜ. Επιχειρείται να παραπλανηθεί ο λαός με την "ονοματολογία", να συγκαλυφθούν τα πραγματικά προβλήματα, που είναι ο αλυτρωτισμός, η ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ.
• Ο στόχος της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης" δεν έχει καμία σχέση με την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών. Η κυβέρνηση διεκδικεί για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου μερίδιο απ' το πλιάτσικο σε βάρος των λαών. Βάζει τον ελληνικό λαό σε μεγάλους κινδύνους. Είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής πολιτικής.
• Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν είναι παράγοντας ασφάλειας για το λαό. Το αποδεικνύει η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αντίθετα, διαμόρφωσε αρνητικούς όρους σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των λαϊκών συμφερόντων.
• Καμία συμμετοχή στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα. Να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων. Αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Οι λαοί μπορούν να βαδίσουν το δικό τους ελπιδοφόρο δρόμο, της κοινής πάλης, για να διώξουν τους ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, για να ανατρέψουν το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά φτώχεια και πολέμους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ».

παρουσίαση κειμένων: Viva La Revolucion

Απ' την Εφημερίδα της πρωτοπορίας της  Εργατιάς !!

  

Η «ΠΡΕΜΟΥΡΑ» ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΩΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

ΜΕΙΚΤΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ - ΠΓΔΜ

Οι ανταγωνισμοί επιταχύνουν τα σχέδια της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στην περιοχή

Τα ευρωατλαντικά σχέδια ενάντια στους λαούς κατήγγειλε το ΚΚΕ

Από τις πρόσφατες επαφές των πρωθυπουργών Ελλάδας - ΠΓΔΜ στο Νταβός

Η «πρεμούρα» της ΕΕ για «διεύρυνση» των συμφερόντων της στα Δ. Βαλκάνια, όπου φουντώνουν οι ανταγωνισμοί με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα για το πέρασμα αγωγών και δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, αναδείχτηκε κατά τη συνάντηση της μεικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ευρωκοινοβουλίου και Βουλής της ΠΓΔΜ, στο Στρασβούργο στις 7-8 Φλεβάρη.

 Συμμετείχαν ευρωβουλευτές και ο επικεφαλής της Κομισιόν για την ΠΓΔΜ, Ντέιβιντ Κούλεν, ενώ στην αντιπροσωπεία της ΠΓΔΜ συμμετείχε ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Ντιμιτρόφ. 

Εκ μέρους του ΚΚΕ συμμετείχε ο ευρωβουλευτής Σ. Ζαριανόπουλος.

Στο τέλος της συνεδρίασης της μεικτής Επιτροπής, κατατέθηκαν γραπτώς 23 συστάσεις,

 που αναδεικνύουν ακριβώς την πρεμούρα για ένταξη στην ΕΕ, που θα συνδυαστεί με αστικούς εκσυγχρονισμούς στην ΠΓΔΜ, ενταγμένη στο σχεδιασμό για την ένταξη όλων των Δυτικών Βαλκανίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, ώστε να διευκολυνθεί ακόμα περισσότερο η δράση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Στο κείμενο, όπου τονίζεται εκ νέου ότι το 2018 είναι «σημαντική χρονιά» για την περιοχή και για την ευρωπαϊκή προοπτική της ΠΓΔΜ, μπαίνουν μια σειρά ημερομηνίες - «ορόσημα», όπως η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τα Δ. Βαλκάνια, οι προτάσεις για τη διεύρυνση τον Απρίλη, η Σύνοδος Κορυφής ΕΕ και 6 χωρών Δυτικών Βαλκανίων το Μάη στη Σόφια και η Σύνοδος Κορυφής της Διαδικασίας του Βερολίνου τον Ιούλη, ενώ χαιρετίζονται τα βήματα της νέας κυβέρνησης όσον αφορά τη στρατηγική προτεραιότητα για ολοκλήρωση στις ευρωατλαντικές δομές και τη δέσμευσή της να διεκπεραιώσει όλες τις μεταρρυθμίσεις σε τομείς προτεραιοτήτων και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από τη «Συμφωνία Σταθεροποίησης και Σύνδεσης».

Παράλληλα, επισημαίνεται η ανάγκη αύξησης των προσπαθειών για την εφαρμογή των μέτρων μεταρρύθμισης και σύνδεσης, ιδιαίτερα στους τομείς της Ενέργειας και των μεταφορών.

Σε αυτό το φόντο, ειδική αναφορά γίνεται και στα πρόσφατα βήματα για τον «εμπλουτισμό» των διμερών σχέσεων με γειτονικές χώρες, στο πλαίσιο διατήρησης σχέσεων καλής γειτονίας. Ετσι χαιρετίζεται η επικύρωση της διμερούς συμφωνίας Σκοπίων - Σόφιας, ενώ εκφράζεται αισιοδοξία ότι «θα βρεθεί βραχυπρόθεσμα μία αμοιβαία αποδεκτή λύση κατόπιν διαπραγμάτευσης» μεταξύ ΠΓΔΜ και Ελλάδας για το θέμα της ονομασίας. Επαναλαμβάνεται ακόμη η θέση ότι το ζήτημα του ονόματος δεν θα πρέπει να συνιστά εμπόδιο στην έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης και πως «θα πρέπει να λυθεί το συντομότερο δυνατόν».

Και από τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων της ΠΓΔΜ φάνηκε η διάθεση για «λύση εδώ και τώρα», επισημαίνοντας ότι η ΠΓΔΜ είναι υποψήφια προς ένταξη χώρα από το 2005 και ότι από τότε έως σήμερα, παρά τα σημαντικά προβλήματα και εμπόδια, έχουν γίνει «μεταρρυθμίσεις».

Σημείωσαν τις «μεταρρυθμίσεις σε θεσμούς», ενώ αναφερόμενοι στην Ελλάδα επισήμαναν πως η εκκρεμότητα για το όνομα «ορθώνει εμπόδια» στη γενικότερη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

 Υποστήριξαν δε ότι η κυβέρνηση καταβάλλει προσπάθειες για να ανταποκριθεί στις ανησυχίες των λαών ΠΓΔΜ - Ελλάδας, αλλά επέμειναν για το «μακεδονικό έθνος και τη γλώσσα»

 και ότι «ο ευρωπαϊκός τρόπος προσέγγισης είναι να μην μονοπωλεί κανένας τη Μακεδονία» και «να αφήσουμε πίσω το παρελθόν και να διαμορφώσουμε το μέλλον», βλέπε υπέρ των κεφαλαιοκρατών των δυο μερών.

Ξεκάθαρη η θέση του ΚΚΕ

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Σ. Ζαριανόπουλος, παρεμβαίνοντας στη συζήτηση, σημείωσε ότι 

το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στην ΕΕ να ανακατεύεται στα εσωτερικά ζητήματα καμίας χώρας, συμπεριλαμβανομένης της ΠΓΔΜ, πόσο μάλλον που η ΕΕ ήταν αυτή που πρωτοστάτησε στο διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Αναφέρθηκε ακόμη στο παιχνίδι των ανταγωνισμών στην περιοχή, ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και άλλα κέντρα όπως τη Ρωσία και την Κίνα, ανταγωνισμό για τον έλεγχο κρίσιμων τομέων (μεταφορές, αγωγούς Ενέργειας, αγορές), σημειώνοντας ότι ενώ η Κομισιόν μέσω του προέδρου της Ζ. Κλ. Γιούνκερ το 2014 δήλωνε ότι τα επόμενα χρόνια δεν θα ενταχθούν νέα κράτη - μέλη, «τώρα βιάζονται γιατί φουντώνει ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία».

Τόνισε ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ 

εκμεταλλεύονται υπαρκτά ή ανύπαρκτα προβλήματα για τη διαίρεση των λαών και την εμπέδωση της κυριαρχίας τους. 

Ξεκαθάρισε ότι το ΚΚΕ τάσσεται ενάντια στην ένταξη κάθε χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σημειώνοντας ότι «εμείς δεν είμαστε ούτε με την κυβέρνηση που βιάζεται μαζί με το ΝΑΤΟ - ΕΕ για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ούτε με τα συλλαλητήρια, όπου τον τόνο δίνουν αντιδραστικές - εθνικιστικές - φασιστικές δυνάμεις, επικεντρώνοντας στο όνομα», υπογραμμίζοντας ότι και οι δύο πλευρές συμπίπτουν στο κύριο, αποκρύπτουν το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τους μεγάλους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής.

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ έθεσε ταυτόχρονα το ζήτημα του αλυτρωτισμού και την έκφρασή του στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, με τις ανιστόρητες αναφορές περί μακεδονικού έθνους και μακεδονικών εθνικών μειονοτήτων σε γειτονικά κράτη. 

Κατέληξε θέτοντας τη θέση του ΚΚΕ

ενάντια στα ευρωατλαντικά σχέδια, τον τερματισμό των αλυτρωτισμών, τη διασφάλιση των συνόρων και ονομασία με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό.

Patria o Muerte * Πα­τρί­δα ή Θά­να­τος: Αλήθεια για ποια Πατρίδα ?

Ποιός είναι στ’ αλήθεια πατριώτης;

Aυτός ?

ή Αυτός ?

***

Ας ξαναθυμηθούμε: «Αγα­πά­με την Ελ­λά­δα και το λαό της πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους κα­τη­γό­ρους μας… Ακρι­βώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να ξη­με­ρώ­σουν στη χώρα μας κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς πείνα και πό­λε­μο… και, όταν χρεια­στεί, θυ­σιά­ζου­με και τη ζωή μας… Ετσι αγα­πά­με εμείς την Ελ­λά­δα, με την καρ­διά μας και με το αίμα μας».

ΑΠΟ ATEXNOS3 ΣΤΟ ΦΕΒ 8, 2018

ΑΠΟ­ΨΕΙΣ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Με αφορ­μή τις τε­λευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις για το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος της «Μα­κε­δο­νί­ας» και τα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια σε Θεσ­σα­λο­νί­κη και Αθήνα, επα­νήλ­θαν δυ­να­μι­κά στο προ­σκή­νιο του δη­μό­σιου δια­λό­γου μια σειρά έν­νοιες, όπως αυτές του «πα­τριω­τι­σμού», της «πα­τρί­δας», της «εθνι­κής ενό­τη­τας». Τα αστι­κά κόμ­μα­τα, από τον κυ­βερ­νη­τι­κό συ­να­σπι­σμό των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι τη ΝΔ και τη να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή Χρυσή Αυγή, επι­δί­δο­νται ξανά στο γνώ­ρι­μο τους παι­χνί­δι των αλ­λη­λο­κα­τη­γο­ριών περί «εθνι­κής προ­δο­σί­ας», μειο­δο­σί­ας κλπ. Πρό­κει­ται για χι­λιο­παιγ­μέ­νο έργο.

Στην εποχή μας- εποχή κυ­ριαρ­χί­ας του μο­νο­πω­λια­κού κα­πι­τα­λι­σμού, δη­λα­δή του ιμπε­ρια­λι­σμού- το ολο­κλη­ρω­τι­κό πέ­ρα­σμα της αστι­κής τάξης στην αντί­δρα­ση σφρα­γί­ζει ανε­ξί­τη­λα κάθε πεδίο εσω­τε­ρι­κής αλλά και εξω­τε­ρι­κής κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης. Σε αυτό το ιστο­ρι­κό πλαί­σιο και στις δε­δο­μέ­νες συν­θή­κες της τα­ξι­κής κοι­νω­νί­ας μπο­ρεί και πρέ­πει να ερ­μη­νευ­τεί η έν­νοια του «πα­τριω­τι­σμού». Με απλού­στε­ρα λόγια, σε μια τα­ξι­κή κοι­νω­νία όπως αυτή που ζούμε, ο πα­τριω­τι­σμός έχει τα­ξι­κό πρό­ση­μο και πε­ριε­χό­με­νο. Κάθε κοι­νω­νι­κή τάξη αντι­με­τω­πί­ζει την έν­νοια της πα­τρί­δας μέσα από το πρί­σμα των ει­δι­κών της συμ­φε­ρό­ντων.

Είναι αδύ­να­το και συ­νά­μα πα­ρά­λο­γο- από κάθε άπο­ψη- να μιλά κά­ποιος για πα­τριω­τι­σμό πέρα και έξω από το τα­ξι­κό πλαί­σιο της κοι­νω­νί­ας. Εκ­με­ταλ­λευ­τές και εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι δεν έχουν την ίδια πα­τρί­δα. Η «πα­τρί­δα» του κε­φα­λαί­ου, της αστι­κής τάξης, δεν είναι άλλη από το κέρ­δος. «Το κε­φά­λαιο», ση­μεί­ω­νε ο Λένιν,«θέτει τη δια­φύ­λα­ξη της συμ­μα­χί­ας των κα­πι­τα­λι­στών όλων των χωρών ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους πάνω από τα συμ­φέ­ρο­ντα της πα­τρί­δας, του λαού και από οτι­δή­πο­τε άλλο». Έτσι, για τους κα­πι­τα­λι­στές, η έν­νοια της πα­τρί­δας υπάρ­χει στο βαθμό που τους προ­σφέ­ρει τη διευ­κό­λυν­ση να διαιω­νί­ζουν τη δική τους ύπαρ­ξη ως τάξη εκ­με­ταλ­λευ­τών.

Η ελ­λη­νι­κή ιστο­ρία του 20ου αιώνα βρί­θει πα­ρα­δειγ­μά­των όπου οι έν­νοιες «πα­τριω­τι­σμός» και «εθνι­κό συμ­φέ­ρον» χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν από την αστι­κή τάξη και τους πο­λι­τι­κούς της εκ­προ­σώ­πους προ­κει­μέ­νου να ικα­νο­ποι­ή­σουν τα δικά τους- τα­ξι­κά- συμ­φέ­ρο­ντα.

• 
  

  Μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία: Όταν οι επι­διώ­ξεις της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης οδή­γη­σαν στην τρα­γω­δία του 1922.
  Για την «πα­τρί­δα» και τα«εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» έστελ­νε, το 1919, η κυ­βέρ­νη­ση Ελ.Βε­νι­ζέ­λου τους έλ­λη­νες στρα­τιώ­τες να συμ­με­τά­σχουν στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στη νεαρή Σο­βιε­τι­κή Ρωσία.

• Για την «πα­τρί­δα» και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» – στο όνομα της «Με­γά­λης Ιδέας»– έλαβε χώρα η μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία το 1919 που κα­τέ­λη­ξε με την τρα­γω­δία του 1922.

• Την «πα­τρί­δα» και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» επι­κα­λού­νταν ο φα­σί­στας-δι­κτά­το­ρας Με­τα­ξάς για τη δη­μιουρ­γία ενός κρά­τους στα πρό­τυ­πα της χι­τλε­ρι­κής Γερ­μα­νί­ας, ενώ τις ίδιες έν­νοιες επι­κα­λού­νταν το αστι­κό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, των Τσο­λά­κο­γλου και των Ράλ­λη­δων, όταν συ­νερ­γά­ζο­νταν με τους κα­τα­κτη­τές Ναζί. Στο όνομα του «εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος» ο «Γέρος της Δη­μο­κρα­τί­ας» Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου αι­μα­το­κυ­λού­σε, απο κοι­νού με τους βρε­τα­νούς ιμπε­ρια­λι­στές, την Αθήνα το Δε­κέμ­βρη του ’44.

• Στο όνομα της «πα­τρί­δας» και των «εθνι­κών συμ­φέ­ρο­ντων»στάλ­θη­καν οι έλ­λη­νες στρα­τιώ­τες στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο της Κο­ρέ­ας το 1950-53.

• Την «πα­τρί­δα» και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» επι­κα­λού­νταν οι απρι­λια­νοί πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες όταν εγκα­θι­στού­σαν τη Χού­ντα των συ­νταγ­μα­ταρ­χών τον Απρί­λη του 1967.

• Στο όνομα της «πα­τρί­δας» και των «εθνι­κών συμ­φέ­ρο­ντων»η Ελ­λά­δα έγινε μέλος των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ), πα­ρεί­χε βο­ή­θεια και ποι­κί­λες διευ­κο­λύν­σεις στον Πό­λε­μο του Κόλ­που (1991), στο ΝΑ­ΤΟϊ­κό σφα­γείο της Γιου­γκο­σλα­βί­ας (1999), στους αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κούς πο­λέ­μους σε Αφ­γα­νι­στάν (2001), Ιράκ (2003), Λιβύη (2011), Συρία (2011-12). Στο όνομα της εξυ­πη­ρέ­τη­σης των «εθνι­κών συμ­φέ­ρο­ντων» οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και σή­με­ρα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ) δί­νουν γη και ύδωρ στους ευ­ρω­α­τλα­ντι­κούς φο­νιά­δες, πα­ρα­χω­ρούν στρα­τιω­τι­κές βά­σεις, αε­ρο­δρό­μια, λι­μά­νια, εμπλέ­κο­ντας τη χώρα ολο­έ­να και βα­θύ­τε­ρα στο κου­βά­ρι των εν­δοι­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών σε Βαλ­κά­νια και Μέση Ανα­το­λή.

Τις ίδιες έν­νοιες- της πα­τρί­δας, του πα­τριω­τι­σμού, του εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος- επι­κα­λεί­ται η άρ­χου­σα αστι­κή τάξη και το πο­λι­τι­κό της προ­σω­πι­κό όταν πρό­κει­ται να επι­βά­λει αντι­λαϊ­κά-αντερ­γα­τι­κά μέτρα, μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας, μη­χα­νι­σμούς δη­μο­σιο­νο­μι­κής επι­τή­ρη­σης. Στο όνομα του «εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος», οι κα­τα­σταλ­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί του κρά­τους ξυ­λο­φορ­τώ­νουν ερ­γά­τες, απερ­γούς, συν­δι­κα­λι­στές, μα­θη­τές, συ­ντα­ξιού­χους, αγρό­τες όταν αυτοί «ση­κώ­νουν κε­φά­λι» ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα.

Έτσι οριο­θε­τεί η αστι­κή τάξη κάθε κρά­τους τον «πα­τριω­τι­σμό» της- κό­βο­ντας και ρά­βο­ντας τον στα μέτρα των συμ­φε­ρό­ντων της. «Πα­τριω­τι­κό» και «εθνι­κά συμ­φέ­ρον» είναι ότι συμ­φέ­ρει τη διαιώ­νι­ση της εξου­σί­ας των μο­νο­πω­λί­ων. Στο πλαί­σιο αυτό- και προ­κει­μέ­νου να κα­τα­φέρ­νει να εξα­πα­τά όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο γί­νε­ται το λαό- ο αστι­κός πα­τριω­τι­σμός εμ­φα­νί­ζει δύο όψεις, οι οποί­ες και εναλ­λάσ­σο­νται ανα­λό­γως των πε­ρι­στά­σε­ων.

Οι δύο αυτές όψεις είναι, απ’ τη μια πλευ­ρά ο εθνι­κι­σμός και απ’ την άλλη ο κο­σμο­πο­λι­τι­σμός. Πρό­κει­ται για τις δύο όψεις του ίδιου νο­μί­σμα­τος. Το πα­ρά­δειγ­μα της ονο­μα­σί­ας της ΠΓΔΜ και των σχέ­σε­ων της Ελ­λά­δας με το γει­το­νι­κό κρά­τος είναι εν­δει­κτι­κό της χρή­σης του δι­πό­λου εθνι­κι­σμού-κο­σμο­πο­λι­τι­σμού από την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη. Η φαι­νο­με­νι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση εθνι­κι­σμού-κο­σμο­πο­λι­τι­σμού έχει στόχο να απο­προ­σα­να­το­λί­σει το λαό, εγκλω­βί­ζο­ντας τον στην «ονο­μα­το­λο­γία», την ίδια ώρα που έλ­λη­νες κε­φα­λαιο­κρά­τες κά­νουν «μπίζ­νες» στην ΠΓΔΜ με αθρόα εξα­γω­γή κε­φα­λαί­ων ενώ, ταυ­τό­χρο­να, προ­ω­θού­νται τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια για έντα­ξη της χώρας στον ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό άξονα.

Ποιά είναι, λοι­πόν, η στάση της κυ­ρί­αρ­χης ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης στο θέμα της ΠΓΔΜ; Την απά­ντη­ση τη δί­νουν οι αριθ­μοί: Σε 477,3 εκα­τομ. ευρώ ανέρ­χε­ται το ύψος του επεν­δε­δυ­μέ­νου ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου στην ΠΓΔΜ κατά την πε­ρί­ο­δο 1997-2015, ενώ η Ελ­λά­δα κα­τα­τάσ­σε­ται στην 3η θέση με­τα­ξύ των χωρών προ­έ­λευ­σης άμε­σων ξένων επεν­δύ­σε­ων στη γει­το­νι­κή χώρα από το 1997 (Ρι­ζο­σπα­στης, 6-7 Γε­νά­ρη 2018).

«Ποιος είναι λοι­πόν πα­τριώ­της; Αυτοί ή εμείς; Το κε­φά­λαιο δεν έχει πα­τρί­δα και τρέ­χει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρ­χου­νε τέ­τοια. Γι’ αυτό δε νοιά­ζε­ται κι ούτε συ­γκι­νεί­ται με την ύπαρ­ξη των συ­νό­ρων και του κρά­τους. Ενώ εμείς, το μόνο πού δια­θέ­του­με, είναι οι κα­λύ­βες μας και τα πε­ζού­λια μας. Αυτά αντί­θε­τα από το κε­φά­λαιο που τρέ­χει, οπού βρει κέρδη, δε μπο­ρούν να κι­νη­θούν και πα­ρα­μέ­νουν μέσα στη χώρα που κα­τοι­κού­με. Ποιος, λοι­πόν, μπο­ρεί να εν­δια­φερ­θεί κα­λύ­τε­ρα για την πα­τρί­δα του; Αυτοί που ξε­πορ­τί­ζουν τα κε­φά­λαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που πα­ρα­μέ­νου­με με τα πε­ζού­λια μας εδώ;»

– Άρης Βε­λου­χιώ­της, Λόγος στη Λαμία, 22 Οκτώ­βρη 1944.

Ο πα­τριω­τι­σμος της ερ­γα­τι­κής τάξης

Στον αντί­πο­δα του αστι­κού πα­τριω­τι­σμού στέ­κε­ται ο τα­ξι­κός πα­τριω­τι­σμός- αυτός της ερ­γα­τι­κής τάξης και των σύμ­μα­χων στρω­μά­των της. Από το έργο των Μαρξ- Έν­γκελς-Λέ­νιν συ­νά­γε­ται το συ­μπέ­ρα­σμα ότι η εθνι­κή και κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση δεν απο­τε­λεί εθνι­κό, αλλά κοι­νω­νι­κό κα­θή­κον της ερ­γα­τι­κής τάξης που αφορά όλες τις χώρες και για την πραγ­μά­τω­ση του απαι­τεί­ται η αλ­λη­λεγ­γύη και συ­νερ­γα­σία (θε­ω­ρη­τι­κή και πρα­κτι­κή) των ερ­γα­ζο­μέ­νων όλων των χωρών.

Και αυτό διότι η νίκη της ερ­γα­τι­κής τάξης μιας χώρας και η απο­τί­να­ξη των δε­σμών της κα­πι­τα­λι­στι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης δε μπο­ρεί να έρθει χωρίς την αλ­λη­λεγ­γύη του διε­θνούς προ­λε­τα­ριά­του. Να γιατί,κα­νέ­νας δε μπο­ρεί να είναι αλη­θι­νός πα­τριώ­της αν δεν είναι ταυ­τό­χρο­να αλη­θι­νός διε­θνι­στής.

«Η πα­τρί­δα, δη­λα­δή το δο­σμέ­νο πο­λι­τι­κό, πο­λι­τι­στι­κό και κοι­νω­νι­κό πε­ρι­βάλ­λον, είναι ο πιο ισχυ­ρός πα­ρά­γο­ντας στην τα­ξι­κή πάλη του προ­λε­τα­ριά­του», ση­μεί­ω­νε ο Λένιν, γι’ αυτό και το «προ­λε­τα­ριά­το δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­ζει με αδια­φο­ρία και απά­θεια τις πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­στι­κές συν­θή­κες της πάλης του, συ­νε­πώς δεν μπο­ρεί να του είναι αδιά­φο­ρη και η τύχη της χώρας του. Μα η τύχη της χώρας του δεν μπο­ρεί να τον εν­δια­φέ­ρει παρά στο βαθμό που αφορά την τα­ξι­κή πάλη, και όχι εξαι­τί­ας κά­ποιου αστι­κού «πα­τριω­τι­σμού, που είναι τε­λεί­ως ανάρ­μο­στος να προ­φέ­ρε­ται από χεί­λια σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών». (Λένιν, «Απα­ντα», τ. 17, σελ. 194).

Σε αντί­θε­ση λοι­πόν με τον πα­τριω­τι­σμό του κε­φα­λαί­ου που συ­νο­ψί­ζε­ται στη λέξη «κέρ­δος», ο πα­τριω­τι­σμός της ερ­γα­τι­κής τάξης, ο πα­τριω­τι­σμός των κομ­μου­νι­στών στο­χεύ­ει στην κα­τάρ­γη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο, στη δη­μιουρ­γία μιας πα­τρί­δας πραγ­μα­τι­κά ελεύ­θε­ρης, απαλ­λαγ­μέ­νης από την κα­τα­πί­ε­ση της εκ­με­ταλ­λεύ­τριας αστι­κής τάξης.

«Εμείς αγα­πά­με τη γλώσ­σα μας και την πα­τρί­δα μας» έγρα­φε ο Λένιν και προ­σέ­θε­τε, «εμείς πο­νά­με πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλον, όταν βλέ­που­με και αι­σθα­νό­μα­στε σε τι βία, κα­τα­πί­ε­ση και εξευ­τε­λι­σμό υπο­βάλ­λουν την όμορ­φη πα­τρί­δα μας. Εί­μα­στε γε­μά­τοι από αί­σθη­μα εθνι­κής υπε­ρη­φά­νειας, γιατί και το με­γα­λο­ρω­σι­κό έθνος δη­μιούρ­γη­σε επα­να­στα­τι­κή τάξη, γιατί και αυτό απέ­δει­ξε ότι είναι ικανό να δώσει στην αν­θρω­πό­τη­τα με­γά­λα πρό­τυ­πα αγώνα για την ελευ­θε­ρία και το σο­σια­λι­σμό». (Λένιν, «Απα­ντα», τ. 26, σελ. 105).

Το σύν­θη­μα «Πα­τρί­δα ή Θά­να­τος» (Pa­tria o Muerte)* του Τσε και των κου­βα­νών επα­να­στα­τών – ένα σύν­θη­μα που σκό­πι­μα δια­στρε­βλώ­νε­ται σή­με­ρα από διά­φο­ρους- είχε αμι­γώς τα­ξι­κό πρό­ση­μο, ήταν άρ­ρη­κτα δε­μέ­νο στις αρχές και τις αξίες του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού. Στη λέξη «πα­τρί­δα» αντι­κα­το­πτρί­ζο­νταν η πα­τρί­δα των ερ­γα­τών, των φτω­χών αγρο­τών, η σο­σια­λι­στι­κή Κούβα. (Patria o Muerte! Η δια­φο­ρά τα­ξι­κού και αστι­κού πα­τριω­τι­σμού).

Η ιστο­ρία του 20ου αιώνα είναι πλού­σια σε πα­ρα­δείγ­μα­τα που μας δι­δά­σκουν πως στην κόκ­κι­νη ση­μαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο – την τόσο μι­ση­τή και συ­κο­φα­ντη­μέ­νη από τους αστούς- αντι­κα­το­πτρί­ζε­ται ο πα­τριω­τι­σμός όλου του κό­σμου. Από τους μπολ­σε­βί­κους της Με­γά­λης Οκτω­βρια­νής Σο­σια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης μέχρι τους εθε­λο­ντές μα­χη­τές του ισπα­νι­κού εμ­φυ­λί­ου και από τους αντάρ­τες του ΕΛΑΣ μέχρι τον ηρω­ϊ­κό αγώνα του ΔΣΕ, εκα­τομ­μύ­ρια κομ­μου­νι­στών, πρω­το­πό­ρων τέ­κνων της ερ­γα­τι­κής τάξης και του λαού, απέ­δει­ξαν στην πράξη τη δια­λε­κτι­κή σχέση πα­τριω­τι­σμού-διε­θνι­σμού.

Μια σχέση που είναι σφρα­γι­σμέ­νη με τη θυσία όσων έδω­σαν τη ζωή τους για να ξη­με­ρώ­σουν κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο. Στα συ­γκλο­νι­στι­κά λόγια του αλύ­γι­στου κομ­μου­νι­στή, γέν­νη­μα-θρέμ­μα της ηρω­ϊ­κής πο­ρεί­ας του ΚΚΕ, Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη στη δεύ­τε­ρη απο­λο­γία του, συ­νο­ψί­ζε­ται ο πιο αγνός, ο πιο κρυ­στάλ­λι­νος τα­ξι­κός πα­τριω­τι­σμός: «Αγα­πά­με την Ελ­λά­δα και το λαό της πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους κα­τη­γό­ρους μας… Ακρι­βώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να ξη­με­ρώ­σουν στη χώρα μας κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς πείνα και πό­λε­μο… και, όταν χρεια­στεί, θυ­σιά­ζου­με και τη ζωή μας… Ετσι αγα­πά­με εμείς την Ελ­λά­δα, με την καρ­διά μας και με το αίμα μας».

___*** οι πάνω φωτο προστέθηκαν απ΄το blog ____________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες από το Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.