17 ΝΟΕΜΒΡΗ: H ΘΕΣΗ ΜΑΣ...ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ...!!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2019 : ΕΣΥ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ;

Μόνιμο αγκάθι στο μάτι των Αμερικάνων η πορεία του Πολυτεχνείου. Υπάρχει αυτή η χώρα όπου έχει καθιερωθεί αυτή η πορεία, που συνεχίζει να υπενθυμίζει ότι «ένας είναι ο εχθρός» και να τον «δείχνει» με τον σταθερό προορισμό και προσανατολισμό της.

Μόνιμη απειλή για το κράτος και την εξουσία του, το περιεχόμενο της πορείας διαχρονικά, που μπορεί και αναδεικνύει τις επίκαιρες και τις μόνιμες διεκδικήσεις του λαϊκού κινήματος, σαν αποτελέσματα της εξάρτησης και της υποτέλειας από τον ιμπεριαλισμό και τις στοχεύσεις του. Η λιτότητα κι η επίθεση ενάντια στο κοινωνικό κράτος, δεν είναι άσχετα με τις βάσεις και τις αμυντικές δαπάνες. Η αδίστακτη κρατική τρομοκρατία και καταστολή, ο ξεδιάντροπος περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων, οι μεσαιωνικοί αντεργατικοί νόμοι, είναι αποτελέσματα της παγκόσμιας κυριαρχίας της νέας καπιταλιστικής τάξης. Η ασφυκτική πρόσδεση της χώρας στους οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς του ιμπεριαλισμού είναι για να διευκολύνονται τα τυχοδιωκτικά πολεμικά του σχέδια στην περιοχή μας. 

Σχέδια στα οποία είναι μέχρι τα μπούνια μπλεγμένοι οι «δεξιοί δεξιοί» και οι «αριστεροί δεξιοί» υπάλληλοι του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ «κυβερνήτες» δήθεν αυτής της αποικίας.

Αυτό φωνάζουν όσοι κατεβαίνουν στην πορεία. 

Αυτό νοιώθουν όσοι περπατάνε αυτά τα 3 - 4 χιλιόμετρα. Αυτό μαθαίνουν τα παιδάκια που περπατούν μαζί με τη μαμά τους, στον ώμο του μπαμπά τους, οι μαθητές κι οι φοιτητές. Κι όσο κι αν οι διάφοροι «ρεαλιστές» προσκυνητές του αγίου ΝΑΤΟ κάθε χρόνο σβήνουν τα συνθήματα από την πύλη του πολυτεχνείου, μια τρύπα στο νερό κάνουν. Αυτή η φωτογραφία έχει τυπωθεί ανεξίτηλα στις συνειδήσεις του λαού, μαζί με τα τραγούδια του αγώνα.

Κι αυτή η πορεία είναι που μόνιμα αναδεικνύει όλο αυτό το περιεχόμενο της λαϊκής πάλης. Είναι που μεγάλο μέρος του λαού την έχει υιοθετήσει. Λίγο σαν τιμή στα παιδιά του Πολυτεχνείου. Λίγο σαν μάθημα ιστορίας κι αγωνιστικής διαπαιδαγώγησης στα παιδιά τους. 

Λίγο σαν ενός είδους όριο «μπορεί να μη πολυκατεβαίνω σε πορείες, γιατί (χίλιες δικαιολογίες) αλλά το πολυτεχνείο είναι άλλο πράγμα».

Είναι και επέτειος. Και τιμή στους νεκρούς και στον αγώνα τους. Και «λευτεριάς λίπασμα» για να τραφεί και να θεριέψει η δική μας ελευθερία, αντίσταση, αγωνιστικότητα, αντεπίθεση. Η δική μας πάλη για την ικανοποίηση των ίδιων αιτημάτων.

Είναι αυτή η πορεία που μόνιμα και σταθερά (αλλά όχι σαν επέτειος τυπική) αποτελεί επίδειξη δύναμης του αγωνιστικού κομματιού του λαού. Υπενθύμιση ότι είμαστε εδώ κι είμαστε πολλοί. Ότι αυτός ο κόσμος που λέει όχι δε θα λείψει από τη χώρα κι από την ιστορία. 

Ότι υπάρχει, ότι δεν ησυχάζει, ότι τους κάνει τη ζωή δύσκολη κι ότι φέρεται σαν πέτρα και άμμος στα γρανάζια της παγκόσμιας μηχανής τους. Σαν ζάχαρη στο ντεπόζιτο της μηχανής τους.

Μόνιμη λοιπόν κατά συνέπεια φροντίδα των κυβερνήσεων, η συκοφάντηση της πορείας κι η τρομοκράτηση όσων θέλουν να πάνε. 

Συνέταιροι (συμπρωταγωνιστές) στην προσπάθεια οι μπάτσοι, τα κανάλια κι οι κουκουλοφόροι. Οι προετοιμασίες τους πριν τις πορείες πυρετώδεις. Συκοφαντία κι αλλοίωση του περιεχομένου από τα κανάλια και τους πολιτικούς, από τα υπουργεία παιδείας κι από τους εχθρούς του λαού που έχουν εντολή να παριστάνουν τον αριστερό για να σπιλώνουν κάθε αγωνιστική παρακαταθήκη με τη γλίτσα που μοιράζουν στο πέρασμά τους. Τρομοκρατία και απειλές, κλίμα ανασφάλειας και ανησυχίας, από τη δράση των ΜΑΤ και των αστυνομικών με πολιτικά. 

Η πείρα και τα αποτελέσματα της δράσης τους δείχνουν τι ακριβώς είναι και τι ρόλο παίζουν οι διάφοροι κουκουλοφόροι.

Σήμερα πάλι από νωρίς άρχισαν όλοι οι αμερικανοτσολιάδες τις προσπάθειές τους. Οι δημοσιογράφοι τα παραμύθια τους. Οι φασίστες την αμφισβήτηση. Οι εντεταλμένοι διευθυντές σχολείων τη λογοκρισία των σχολικών εκδηλώσεων. 

Οι κυβερνητικοί μπάτσοι την συστηματική επίθεση σε βάρος του ασύλου και του κινήματος. Οι προηγούμενοι φορείς του αυταρχισμού, της λιτότητας, του ψέματος, της υποτέλειας, τις προσπάθειες να ξεχάσουμε τις αύρες τους που επιτέθηκαν στο πολυτεχνείο, τους νόμους τους που εφαρμόζει η ΝΔ (άσυλο, συντάξεις και πάει λέγοντας), τις ρεβεράντζες τους στο διαβολικά καλό αφεντικό τους.

Κι οι επώνυμοι της γενιάς του πολυτεχνείου, εξαργυρώνουν με εκατομμύρια αργύρια τη σημερινή τους προδοσία σε βάρος της ιστορίας, της γενικότερης και της προσωπικής τους. Πολυτεχνείο δεν είναι ο Λαλιώτης κι η Δαμανάκη. Πολυτεχνείο είναι οι ιδέες και τα οράματα. Αυτά που έμειναν ανεκπλήρωτα.

Κάνουν όλοι τους ότι μπορούν για να φοβηθείς, να απογοητευτείς, να τρομάξεις, να βαρεθείς. Θα τους κάνεις τη χάρη ; Ακόμα το σκέφτεσαι ;

Κάθε φορά λέμε ότι «τώρα είναι η πιο κρίσιμη στιγμή για τη συμμετοχή μας». 

Πάντα είναι. 

Και δε ζυγίζεται πότε είναι η ... «πιο». Όμως τώρα δεν είναι κρίσιμη στιγμή ; Ακόμα ταλαντεύεσαι ; 

Δεν είναι η ώρα να πεις «Κι εγώ θα πάω». Δεν είναι η ώρα να δείξεις ότι δεν είσαι μαζί τους ; 

Δεν είναι η ώρα να πάρεις τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τους μαθητές σου, τα ανίψια σου και να τα πας να καταθέσουν ένα γαρύφαλλο όπως σε πήγαν κι εσένα στην τσακισμένη πόρτα ; 

Δεν είναι ώρα να πάρεις τη φαμίλια σου να πας μια πολιτική, αγωνιστική, συναισθηματική και λογική, βόλτα από την Ομόνοια μέχρι τη φωλιά του τέρατος ;

Κι αν έχεις χρόνια νάρθεις, μη σε νοιάζει. Θα μας γνωρίσεις και θα σε γνωρίσουμε. 

Η θέση σου στο δρόμο σε περιμένει πάντα. Όλους τους περιμένει. Είναι η μόνη λύση.

Μάνος Δούκας από Κατιούσα (www.katiousa.gr)

ΤΌΤΕ ΠΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟ 90% ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ...

,,Όλες οι αυτοκρατορίες στα τελευταία τους μαυρίζουν και σαπίζουν ό,τι υπάρχει γύρω τους και μέσα τους. Κι η βρωμιά διαχέεται. Πάει παντού. Στους ανθρώπους, στις χώρες, στα τραγούδια. Και στα βιβλία ακόμα. 

Αλλά η σαπίλα και το αδιέξοδο είναι ο πυρήνας της ιδεολογίας τους. Η ιδιοκτησία και το κέρδος. Αυτό που «Αποκλείεται να είναι αυτή η ασχήμια κι η προστυχιά, η μοίρα του πλανήτη και των ανθρώπων»...

Τον ζήσαμε το σοσιαλισμό. Ζήσαμε την αύρα του. Καμαρώσαμε τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση. Περηφανευτήκαμε για την οικονομία αυτή που έφτιαξε τα Τ34 και τις Κατιούσες για να σκοτώσουν το κτήνος. Υπήρξαμε σύντροφοι με το Στάλιν και τον Ζούκοφ.

Μάνος Δούκας

Κάθε φορά που έρχεται η επέτειος της Οκτωβριανής επανάστασης (7 Νοέμβρη), νοιώθω… πολύ τυχερός, γιατί…
Έτυχε να ζήσουμε στον 1ο αιώνα του σοσιαλισμού
Η ιστορία έχει κάτι εκρηκτικές αναλαμπές που και που. Κι από τη γη πέρασαν δισεκατομμύρια άνθρωποι. Πόσοι ήταν τόσο τυχεροί ώστε να ζουν την ίδια εποχή μ’ αυτές τις «αναλαμπές»; Ας πούμε με την επανάσταση του Σπάρτακου; Να επηρεαστούν από την μυρωδιά της. Μυρωδιά άνοιξης στα ρουθούνια των δούλων. Μυρωδιά θανάτου στα ρουθούνια των αφεντάδων.
Πόσο άτυχος είναι ένας Γάλλος που πέθανε το 1780 και δεν είδε ή άκουσε έστω κι από μακριά τα κεφάλια των βασιλιάδων που κατρακυλούσαν στα Παρισινά πλακόστρωτα το 1789 και το 1793;

Θα μου πεις, «τις προετοίμασαν» κι είναι σχεδόν το ίδιο. Δίκιο κι αυτό.
Ή θα μου πεις, «τυχερή όλη η ανθρωπότητα που έγιναν αυτές οι επαναστάσεις». Σωστό κι αυτό.

Αλλά σκέψου έναν κομμουνιστή που πέθανε το 1915, χωρίς να δει ποτέ την Οκτωβριανή Επανάσταση; Χωρίς να νοιώσει την ανασαιμιά της, που μάθαινε σε εκατομμύρια ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο τον ηλεκτρισμό, την ειρήνη και τη φιλία των λαών και των εθνοτήτων, το ψωμί, το βιβλίο και το θέατρο σε όλους… Σε όλους…

Ο κόσμος προχωράει μέχρι να φτάσει σε αυτό το… «για όλους»

Ιστορική τύχη έχουμε. Εγώ κι ο πατέρας μου κι ο παππούς μου. Ζήσαμε σ’ ένα κόσμο που υπήρχε η ΕΣΣΔ. Τον ζήσαμε το σοσιαλισμό. Ζήσαμε την αύρα του. Καμαρώσαμε τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση. Περηφανευτήκαμε για την οικονομία αυτή που έφτιαξε τα Τ34 και τις Κατιούσες για να σκοτώσουν το κτήνος. Υπήρξαμε σύντροφοι με το Στάλιν και τον Ζούκοφ. Ήταν «δικός μας» ο Γκαγκάριν κι ο κάθε γιατρός κι ο κάθε δάσκαλος κι ολόκληρη η ακαδημία επιστημών, τότε που η επιστήμη ήταν… επιστημονική.



Θαρρείς πως είναι λίγο πράγμα να ζεις την πρωτοχρονιά του 1959, τότε που ο Κάστρο με τον Τσε έμπαιναν στην Αβάνα; 

Θαρρείς πως είναι μικρό πράγμα να βλέπεις τη νίκη του λαού του Βιετνάμ στην τηλεόραση, στις ειδήσεις κι όχι σε ντοκιμαντέρ; 

Να κολλάς στα τετράδιά σου και στα ντουβάρια αυτοκόλλητα για την Επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, την ώρα που ακόμα δεν έχει τελειώσει;

Ζήσαμε την εποχή που η θεωρία ήταν πράξη. Ζήσαμε τότε που η επιστήμη έλεγε «8 κι 8 κι 8» η μέρα του εργάτη. Κι όταν η σοσιαλιστική οικονομία κέρδιζε τον πόλεμο κι ύστερα το διάστημα. Κι όταν τα ωράρια και τις συντάξεις και την τιμή του φυσικού αερίου, τα κανόνιζαν οι επιστημονικές μελέτες κι η φροντίδα για τους «Όλους». Κι όχι για το κέρδος. Τότε που πήγαιναν όλοι στην Όπερα και στο νοσοκομείο. Στο πανεπιστήμιο και στις διακοπές. Όλοι όμως. Όταν οι γυναίκες σπούδαζαν κι έκαναν προληπτικό έλεγχο για καρκίνο του μαστού, την ίδια ώρα που στη δύση το 90% δεν ήξερε ούτε να γράφει, ούτε τι θα πει «εξέταση αίματος».

Ζήσαμε αυτό που αν δεν υπήρχε, δε θα είχε γίνει αυτονόητο στα μυαλά των ανθρώπων το σχολείο, το ωράριο, η νοσοκόμα, το βιολί, το πάρκο, ο κινηματογράφος κι ο αθλητισμός. Ο καθαρός έρωτας, το σπίτι και η ζέστη.

Κι άλλα πολλά που για να τα γράψω θέλω μια μεγάλη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια. 

Αλλά τα ξέρετε όλοι όλα. Κι εσείς. Κι αυτοί ακόμα που δε συμφωνούσαν με τον «υπαρκτό», λες κι εκείνοι επεδίωκαν κάποιου «άλλου» είδους σοσιαλισμό κι όχι τον καθαρό καπιταλισμό που υπηρετούν. 

Κι όλοι αυτοί που λέγανε «καλά η παιδεία κι η υγεία κι η ασφάλιση και η πρόνοια κι η επιστήμη κι οι διακοπές και τα δωρεάν σπίτια χωρίς κοινόχρηστα, αλλά…». 

Ούτε «καλά», ούτε «αλλά». Αυτονόητα πράγματα. Δικαιώματα, όχι ευκαιρίες. Αυτός είναι ο σοσιαλισμός. Η ανάγκη, το δικαίωμα, η επιστήμη.

Κι αυτό το σοσιαλισμό εμείς τον είδαμε. Την κοινωνία που έκανε και νόμο και συνείδηση το δίκιο του εργάτη. Του λαού. Αυτή την προλάβαμε. Τυχεροί άνθρωποι. Τώρα πρέπει να μεταφέρουμε τη γνώση και τη συλλογική μας μνήμη, στα παιδιά τα σημερινά, τα αυριανά και τα μετά από 1000 χρόνια παιδιά. Στα ντοκουμέντα μας. «Να το φυσήξουμε στο στόμα τους»:

«Γίνεται λοιπόν. Να που έγινε μια φορά».

Έγινε αυτό που ονειρεύτηκαν όλοι οι «παραβάτες» κι οι «ονειροπόλοι», όλοι οι «τρελοί» και οι «παράνομοι» της ιστορίας: Η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Η εξαφάνιση του κέρδους, του ρατσισμού και του εθνικισμού.





Ρωτάει το ποίημα: 

«Στον αιώνα σου ποιητή τι βλέπεις». Ο ποιητής είδε την επανάσταση. Κι η επανάσταση έφτιαξε Μαγιακόφσκιδες. 

Η πρόοδος της ιστορίας σε δίκαια κατεύθυνση μοιράζει έμπνευση κι αιώνια έργα της δικαιοσύνης και της καλοσύνης. 

Ο σοσιαλισμός στο δικό του αιώνα «είδε» και μας «έδειξε» το Γκόρκι, το Νερούδα, τον Πικάσο και το Ρίτσο. Το Χικμέτ, το Βάρναλη και τον Μπρεχτ. Και το Μίκη. Όλους τους φίλους του Λένιν και του Στάλιν.

Σας τρώει να μου πείτε το «αλλά». 

Κι εγώ το σκέφτομαι συνέχεια. Και αναρωτιέμαι: «τι έκαναν οι ηλίθιοι». Και τα βάζω με τον έναν (Χρουστσόφ) και με τον άλλο (Γκορμπατσώφ). Και όχι μόνο.

Τώρα πάμε λίγο πίσω.
Σημασία όμως έχει ότι το είδα. Το έζησα. Ακόμα το ζω και το βλέπω και τώρα.

 Καθώς παρακολουθώ τι προσπαθούν να καταστρέψουν οι σημερινοί «νικητές». Να ξεριζώσουν όλες τις παρακαταθήκες του σοσιαλισμού. 

Το εμείς, το μεροκάματο, την επιστήμη και την κουλτούρα, τη δουλειά και τις σπουδές για όλους, το γιατρό και τις διακοπές και την κοινωνική ιδιοκτησία. Να αλλάξουν τα αυτονόητα και τις ψυχές. 

Να σπείρουν το εγώ, το κέρδος, την κακία, το ρατσισμό και το φασισμό, την απανθρωπιά, την ασχήμια και τη σκληρότητα.

Νοιώθουν παντοδύναμοι. Θέλουν να καθαρίσουν τα «ζιζάνια» – εμάς, για να οργώσουν την ιστορία με το σάπιο σπόρο τους. 

Νομίζουν ότι μπορούν να αναστήσουν το πτώμα τους. Για ένα διάστημα θα κάνουν πολλούς αφελείς να το πιστέψουν. Όλες οι αυτοκρατορίες στα τελευταία τους μαυρίζουν και σαπίζουν ό,τι υπάρχει γύρω τους και μέσα τους. Κι η βρωμιά διαχέεται. Πάει παντού. Στους ανθρώπους, στις χώρες, στα τραγούδια. Και στα βιβλία ακόμα. 

Αλλά η σαπίλα και το αδιέξοδο είναι ο πυρήνας της ιδεολογίας τους. Η ιδιοκτησία και το κέρδος. Αυτό που «Αποκλείεται να είναι αυτή η ασχήμια κι η προστυχιά, η μοίρα του πλανήτη και των ανθρώπων».


Χάσαμε λοιπόν;

Ναι. Χάσαμε κι εμείς μια μάχη. Κι ο Σπάρτακος έχασε τη δική του. Κι ο Ροβεσπιέρος. Κι η Κομμούνα. 

Αλλά οι αυτοκρατορίες που τους σκότωσαν δεν έζησαν πολύ να το χαρούν. Και τους «νικητές» αυτούς, τους ξέρουν μόνο οι ιστορικοί κι οι εγκυκλοπαίδειες. 

Όμως τα όνειρα των τρελών της ιστορίας ήρθαν κι εδραιώθηκαν, ύστερα από τις ήττες τους. 

 Μετά από πολλούς αιώνες πειραματισμών της ιστορίας, που πάσχιζε να δώσει την οριστική μορφή στη φεουδαρχία κι ύστερα στον καπιταλισμό.

 Η ιστορία εμπιστεύεται μόνο τις μάζες που τη γράφουν και τις νομοτέλειές της. 

Κι έχει πολλές άγραφες σελίδες ακόμα που περιμένουν να γράψουν νέες μάχες και επαναστάσεις, νέα αίματα και δίκαια. Γιατί…



«Οι άνθρωποι οδηγούν τους ανθρώπους σε καλύτερες μέρες».

Κι αυτοί οι άνθρωποι τον τελικό τους σοσιαλισμό θα τον κάνουν καλύτερο. Έτσι θα γίνει. Γιατί είναι ανάγκη των λαών, της οικονομίας, του πλανήτη. Είναι δίκιο. Κι είναι επιστημονική απαίτηση. Γι’ αυτό θα γίνει. «Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό». 

Και τότε όλοι οι αιώνες θα είναι του σοσιαλισμού. Και των ανθρώπων. Που πάντα θα θυμούνται και θα τιμούν την αρχή του «τελικού πολιτισμού»: την Οκτωβριανή επανάσταση.

ΓΙΑ ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΣ... - ΚΡΙΤΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ !!

«Σαν το σκορπιό είσαι, αδερφέ μου,
σαν το σκορπιό,
μέσα σε μια μεγάλη νύχτα τρόμου.

Σαν το σπουργίτι είσαι, αδερφέ μου,
σαν το σπουργίτι
μέσα στις μικροσκοπικές σκοτούρες του.

Εχ, σαν το στρείδι είσαι, αδερφέ μου,
σαν το στρείδι
το σφαλισμένο και ήσυχο.

Τι τρομερός πούσαι, αδερφέ μου,
σα στόμιο σβησμένου ηφαιστείου.

Κ’ ένας δεν είσαι, αλλοίμονο,
δεν είσαι πέντε
δεν είσαι μήτε και μιλιούνια.

Σαν πρόβατο είσαι, ω αδερφέ μου.
Όταν ο μπόγιας, το τομάρι σου ντυμένος,
όταν σηκώνει το ραβδί του ο μπόγιας,
βιάζεσαι να χωθείς μες το κοπάδι
και τρέχοντας τραβάς για το σφαγείο,
τρέχοντας, κι από Πάνου με καμάρι.

Είσαι το πιο παράδοξο πλάσμα του κόσμου,
πιότερο ακόμα κι απ’ το ψάρι
που ζει μέσα στη θάλασσα χωρίς Ναν τη γνωρίζει.

Κι αν είναι δω στη γης τόση μιζέρια
είναι από σένανε, αδερφέ μου,
Αν είμαστε έτσι πεινασμένοι κ’ έτσι τσακισμένοι
Αν είμαστε γδαρμένοι ως το μεδούλι
και πατημένοι σαν τσαμπιά να δώσουμε όλο το κρασί μας,
Τάχα θα πω πως είναι από δικό σου φταίξιμο; – όχι,
Όμως και συ, αδερφέ μου, φταις καμπόσο».

ΠΟΙΟΣ ΛΑΟΣ ?

«Οι άνθρωποι είναι ζώα
που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα.
Και λέω πάλι, δε βαριέσαι,
έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά»
(Μπέρτολντ Μπρεχτ)

Χρόνια τώρα, ακούω σε συζητήσεις ή βλέπω κάποιους ανθρώπους που δηλώνουν στα προφίλ τους στο fb επαναστάτες, κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ., να τα βάζουν συστηματικά με «το λαό». Το λαό που «κοιμάται», που «είναι δειλός και συμβιβασμένος», που «ψηφίζει τους εχθρούς του». Με ύφος εντελώς υποτιμητικό. Έως και με βρισιές του τύπου «ξυπνήστε ζώα», «σούργελα», «γατάκια» κλπ.

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με το αν και κατά πόσον αυτό το στυλ είναι έστω και ελάχιστα … αποτελεσματικό (ανθρωποδιωχτικό το λένε κάποιοι). Κυρίως γιατί αν πω σε κάποιον «δε μου αρέσει ο τρόπος που τα λες», είναι σα να συμφωνώ εν μέρει με την ουσία αυτών που λέει. Κι εγώ μ’ αυτή τη στάση και το ύφος απέναντι στο λαό, διαφωνώ 1000%, όποια γλώσσα κι αν χρησιμοποιούν.

Για ποιο λαό τα λένε αλήθεια αυτά;

Όταν κάποιος αποφασίζει να υιοθετήσει αυτή την ιδεολογία, βάζει ψηλά στα ιδανικά του την αγάπη και την υπεράσπιση αυτού του λαού. 

Αυτού του λαού που ο ίδιος (ο καθένας μας) τον τραγουδά στα αντάρτικα και τα άλλα εργατικά τραγούδια, που διαβάζει την ιστορία του και τιμά τα κατορθώματά του. 

Αυτού του λαού που τον υμνούν οι αγαπημένοι μας ποιητές, ο Ρίτσος που λέει «να μη ξεχωρίζουμε από (αυτό) τον κόσμο» κι ο Χικμέτ που συμπληρώνει πως «η μοίρα (αυτού) του κόσμου είναι και δική μας μοίρα». Αυτού του λαού που είναι ο μόνος που μπορεί να υλοποιήσει τα όνειρά μας, γιατί τις επαναστάσεις τις κάνουν οι λαοί. 

Κι αν δεν την κάνει αυτός ο λαός την επανάστασή “σου”, δε θα την κάνει κανείς. Κι ο λαός δεν ανακοινώνει τις επαναστάσεις του. Τις κάνει, όταν έρχεται η ώρα. Αρκεί να βρεθεί τότε μια κατάλληλη ιδεολογία, ένα κόμμα συνωμοτών επαναστατών προετοιμασμένο και μια ηγεσία να την εκφράσει, καθοδηγήσει, εξασφαλίσει.
Και τέλος πάντων, αλλιώς δε γίνεται. Ο λαός δεν είναι πρόβλημα. Είναι η μόνη λύση. Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν καθώς σκεπτόμαστε τα πολιτικά μας οράματα. Εμείς που θέλουμε να αλλάξουμε τον πλανήτη, εμείς πρέπει να αλλάξουμε μυαλά στον κόσμο. Με υπομονή και σωστή ακούραστη δουλειά.

Ποιος λαός ήταν «καλύτερος» από αυτόν εδώ;

Ήταν άραγε … «καλύτερος λαός» οι Έλληνες το 1820 ; 

Ήταν λιγότερο φοβισμένοι, εσωστρεφείς, κλεισμένοι στα καβούκια τους οι Έλληνες το 1939; Κι όσοι λαοί έκαναν την δική τους επανάσταση (Γάλλοι, Αμερικάνοι, Ρώσσοι, Κινέζοι, Βιετναμέζοι, Κουβανοί, κλπ.), υπήρξαν άραγε εξυπνότεροι, πιο καλλιεργημένοι, πιο πολιτικοποιημένοι, λιγότερο συμβιβασμένοι και φοβισμένοι; 

Ή πιο τολμηροί και πιο … ήρωες από το δικό «σου», μέχρι λίγο καιρό πριν να ξεσπάσουν με την επανάστασή τους;

Θυμήσου: Ο λαός ποτέ δεν ήταν τόσο ιδεολόγος, τόσο αλτρουιστής και τόσο άφοβος, όσο τον απαιτείς. Μεταξύ μας, κανένας δεν είναι. Ο κόσμος πάντα έτσι ήταν. Εύπιστος στα εύκολα. Δύσπιστος σ’ όποιον του πρότεινε τα δύσκολα. Άπιστος σ’ αυτόν που του προτείνει ρίσκα και που του ζητά προσωπικές θυσίες.

Και τι σας έχει κάνει εν τέλει αυτός ο λαός;

Είναι διστακτικός; Δειλός; Κλεισμένος στο σπίτι και στον καναπέ του; 

Θαρρείς ότι θα ήταν φυσιολογικό δέκα είκοσι χρόνια μετά το Σπάρτακο, οι σκλάβοι της γης να ήταν ξανά ξεσηκωμένοι για νέα επανάσταση; Θαρρείς ότι είναι φυσιολογικό, να υπάρχουν χώρες στον κόσμο που δεν έχουν κομμουνιστικό ή εργατικό κόμμα κι ένας λαός να είναι έτοιμος στο δρόμο για τη νέα εξέγερσή του; 

Ή μήπως θαρρείς ότι αυτός ο λαός είναι αμέτοχος στο ότι η χώρα του έχει το πιο ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα στην Ευρώπη κι από τα πιο ισχυρά στον κόσμο; 

Επομένως θα συμφωνήσουμε ότι η κατάσταση των ΚΚ και το επίπεδο συνειδητοποίησης του λαού, σε κάθε χώρα, αλλά και παγκοσμίως, πάνε χέρι χέρι. Σου περνάει ακόμα από το μυαλό ότι αυτός ο λαός ίσως λουφάζει, ακριβώς γιατί ξέρει καλά τι είναι ικανός να κάνει και τι του ζητάμε κι εμείς να κάνει; Άλλωστε το βλέπει κάθε μέρα στις φωτογραφίες που έχει στο σαλόνι του. Και το ένα και το άλλο.

Δεν μιλάω προφανώς για «υποταγή» στο λαό.

Και ευθύνες έχει. Και να του τις υπενθυμίζουμε πάντα χρειάζεται. Και πολλές φορές να πάμε κόντρα και με τις απόψεις του. Πρέπει να το κάνουμε και το κάνουμε.

 Κι αυτή την στάση ωραιότατα (ύφος και γλώσσα απέναντι στο λαό) την εκφράζει κι ο Χικμέτ, στο ποίημά του «Το πιο παράξενο από όλα τα πλάσματα» (το παραθέτω στο τέλος).

 Σε καμιά λοιπόν περίπτωση δε λέω να γλείφουμε το λαό. Ούτε να πάμε «με τα νερά του». Και καλά κάνουμε και δεν πάμε. (Αγανακτισμένοι, Μακεδονικό, Ολυμπιακοί αγώνες, συγκεντρώσεις ΓΣΕΕ, κλπ.). 

Αντίθετα, είμαι με τους Γαλλιλαίους και με τις Κασάνδρες που έλεγαν την αλήθεια, αλλά οι λαοί έπρεπε πρώτα να πάθουν για να μάθουν.
Αλλά τώρα που ίσως και να υπερβάλω λίγο (κι έχει φυσικά και πολλές άλλες πλευρές το θέμα), το κάνω αναγκαστικά γιατί μου φαίνεται ότι πολλοί … έχετε μπατάρει λίγο. Κι ομολογώ, είναι εύκολο για τον καθένα που έχει μέσα του λίγη, τόση δα, μικροαστική ανυπομονησία.

Δε μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ λέξεις βαριές όπως «αντιδιαλεκτικό» και τέτοια, λες κι είμαι εγώ ο κριτής. Ούτε να κουνάω δάχτυλα στον οποιοδήποτε και να του κολλάω βαρύγδουπες ταμπέλες. 

Πάντα λέω ότι έχω μια γνώμη κι όποιος έχει αντίθετα επιχειρήματα ας μου την αλλάξει. Μπορεί λοιπόν να κάνω εγώ λάθος. Αλλά αυτά τα γράφω, γιατί νομίζω ότι μπορεί και να μη κάνω λάθος. Και νομίζω ότι δε μπορούμε να μιλάμε και να γράφουμε υποτιμητικά για το λαό. Γιατί δεν το αξίζει. Γιατί κι εμείς είμαστε μέρος του λαού. Γιατί δεν μπορεί είναι αυτή η δική μας άποψη. Και γιατί δεν έχει έννοια αυτή η άποψη, αφού αυτός είναι ο λαός.

Υ.Γ. Ναζίμ Χικμέτ, Το πιο παράδοξο απ’ όλα τα πλάσματα (1948). Διαβάστε το δυο φορές. Μια όταν το λέει για το λαό. Και μια όταν το λέει για καθέναν από μας. Γιατί ο καθένας από μας δεν είναι άλλο πράγμα από το λαό.

«Σαν το σκορπιό είσαι, αδερφέ μου,
σαν το σκορπιό,
μέσα σε μια μεγάλη νύχτα τρόμου.

Σαν το σπουργίτι είσαι, αδερφέ μου,
σαν το σπουργίτι
μέσα στις μικροσκοπικές σκοτούρες του.

Εχ, σαν το στρείδι είσαι, αδερφέ μου,
σαν το στρείδι
το σφαλισμένο και ήσυχο.

Τι τρομερός πούσαι, αδερφέ μου,
σα στόμιο σβησμένου ηφαιστείου.

Κ’ ένας δεν είσαι, αλλοίμονο,
δεν είσαι πέντε
δεν είσαι μήτε και μιλιούνια.

Σαν πρόβατο είσαι, ω αδερφέ μου.
Όταν ο μπόγιας, το τομάρι σου ντυμένος,
όταν σηκώνει το ραβδί του ο μπόγιας,
βιάζεσαι να χωθείς μες το κοπάδι
και τρέχοντας τραβάς για το σφαγείο,
τρέχοντας, κι από Πάνου με καμάρι.

Είσαι το πιο παράδοξο πλάσμα του κόσμου,
πιότερο ακόμα κι απ’ το ψάρι
που ζει μέσα στη θάλασσα χωρίς Ναν τη γνωρίζει.

Κι αν είναι δω στη γης τόση μιζέρια
είναι από σένανε, αδερφέ μου,
Αν είμαστε έτσι πεινασμένοι κ’ έτσι τσακισμένοι
Αν είμαστε γδαρμένοι ως το μεδούλι
και πατημένοι σαν τσαμπιά να δώσουμε όλο το κρασί μας,
Τάχα θα πω πως είναι από δικό σου φταίξιμο; – όχι,
Όμως και συ, αδερφέ μου, φταις καμπόσο».

Manos Doukas

ΤΑ 6 ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΕΣ ΤΗΣ Χ/Α

ΣΥΡΙΖΑ: Ο “Άγιος Βασίλης” των Χρυσαυγιτών

--Του Μάνου Δούκα:

Έχω γράψει πολλές φορές για την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ στους ναζιστές της ΧΑ. Ανοχή που φτάνει τα όρια της στήριξης των ναζί από την κυβέρνηση, 4 χρόνια τώρα, με διάφορους τρόπους (βλέπε π.χ. εδώ). Σήμερα θέλω να ασχοληθώ μόνο με τα δώρα που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στη ΧΑ, σχετικά με τη γνωστή “δίκη της Χρυσής Αυγής”.

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΔΩΡΑ

ΔΩΡΟ ΠΡΩΤΟ: Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ


Από την αρχή της δίκης η πολιτική αγωγή ζητούσε επιτάχυνση των συνεδριάσεων, για να τελειώσει όσο γίνεται πιο γρήγορα η δίκη. Ζήτησαν μόνιμη μεγάλη αίθουσα και δικαστές που να είναι απαλλαγμένοι από άλλες υποθέσεις και να αφοσιωθούν καθημερινά σ’ αυτή τη μεγάλη δίκη. Η κυβέρνηση δεν κατάφερε (;) να εξασφαλίσει κανένα από τα δύο έγκαιρα, με αποτέλεσμα η δίκη να συνεχίζεται ακόμα, ενώ θα μπορούσε να είχε τελειώσει από το 2015.


Μια τεράστιας σημασίας δίκη, στην οποία θα δικάζονταν 68 κατηγορούμενοι, σε 63 σχετικές υποθέσεις, θα έπαιρναν μέρος δεκάδες δικηγόροι, που οι μισοί (η υπεράσπιση δηλαδή) είχαν την πρόθεση να κωλυσιεργήσουν τη δίκη, θα εξετάζονται δεκάδες μάρτυρες, θα χρειάζονταν πολλές συνεδρίες μόνο για να διαβαστούν όλα τα έγγραφα, σκληροί δίσκοι, κινητά κλπ. Σ’ αυτή τη δίκη δεν κρίθηκε εξ’ αρχής ότι επιβάλλονται μέτρα για την επιτάχυνση των διαδικασιών (αίθουσα εφετείου κλπ). Κι ότι έγινε στην κατεύθυνση της επιτάχυνσης, έγινε αργά και μόνο χάρη στις προσπάθειες της πολιτικής αγωγής και του κινήματος στήριξης κι αλληλεγγύης.


ΔΩΡΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ


Οι κατηγορούμενοι απαίτησαν και εξασφάλισαν, μια τόσο σημαντικής πολιτικής και κοινωνικής σπουδαιότητας δίκη, να διεξαχθεί χωρίς τηλεοπτική κάλυψη. Αλλά και χωρίς ηχογραφημένα πρακτικά. Στόχος να μη δοθεί δημοσιότητα (όσο γίνεται). Συνένοχος η κυβέρνηση. Και φασικά η «δικαιοσύνη». Και μη μου πείτε μπλα, μπλα, μπλα «ανεξάρτητηδικαιοσύνη», μπλα, μπλα, μπλα «δεν εμπλέκεται η κυβέρνηση». Αλλού να τα πείτε αυτά. Εγώ θα πω μια κουβέντα στο τέλος. Αφού πρώτα δούμε και τα φρέσκα δώρα του ΣΥΡΙΖΑ στη Χρυσή Αυγή.


ΔΩΡΟ ΤΡΙΤΟ: Η “ΘΕΣΜΙΚΗ” ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ


Ήταν και η Ζωίτσα και ο Βούτσης που κανάκεψαν μέσα στη βουλή τους δολοφόνους, αντιμετωπίζοντάς τους σαν ένα κανονικό πολιτικό κόμμα κι όχι σαν εγκληματική συμμορία. Η πρώτη δεν άρχιζε τις συνεδριάσεις αν δεν ερχότανε. Ο δεύτερος έλεγε “οι ψήφοι όλων των βουλευτών είναι ίδιες”, όταν θέλησε να περάσει νομοσχέδια με τις μαύρες ματωμένες ψήφους τους. Ήταν σύσσωμη η κυβέρνηση που φωτογραφίζονταν κάθε τρεις και λίγο με τους ναζί, στα Καστελόριζα, στις παρελάσεις, στις διάφορες τελετές, σε θρησκευτικές τελετές σαν τα φώτα ή την υποδοχή του αγίου φωτός. Ήταν κάποιοι βουλευτές τους που έκαναν δηλώσεις συμπάθειας στην ΧΑ.

ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΔΩΡΑ

Με πρεμούρα ανθρώπου που βιάζεται πολύ (επειδή χρωστά;), έσπευσε ο Τσίπρας, ελάχιστες μόνο ώρες πριν την επίσημη κήρυξη της προεκλογικής περιόδου, να νομοθετήσει μια σειρά φωτογραφικές διατάξεις, που ρίχνουν την ΧΑ και ιδιαίτερα την ηγεσία της στα μαλακά.


ΔΩΡΟ ΤΕΤΑΡΤΟ: ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΗ ΜΕΙΩΜΕΝΩΝ ΠΟΙΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑ

Ψήφισαν οι “αντιφασίστες” του “δημοκρατικού” μετώπου (βάλε κι άλλα πολλά εισαγωγικά), τη σημαντική μείωση της κατώτατης ποινής για διευθυντικά στελέχη εγκληματικής οργάνωσης από 10 σε 5 χρόνια, κάτι που προφανώς εκπέμπει μήνυμα ατιμωρησίας. Έτσι, από ποινή κάθειρξης 10 έως 20 έτη που προβλεπόταν μέχρι πρότινος, από 1η Ιουλίου ο «διευθυντής» εγκληματικής οργάνωσης (ΠΚ 187 παρ.3) τιμωρείται με ποινή κάθειρξης τουλάχιστον πέντε χρόνων. Επί της ουσίας, ο καταδικασθείς για διεύθυνση αντιμετωπίζει πλέον την ίδια ποινή με εκείνη του απλού μέλους μίας εγκληματικής οργάνωσης.


ΔΩΡΟ ΠΕΜΠΤΟ: ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑ


Αυτοί που ευθύνονται για το ότι η δίκη ακόμα συνεχίζεται, τόλμησαν να ψηφίσουν την προσθήκη ενός αδιανόητου ελαφρυντικού στους κατηγορούμενους. Της επιείκειας αν η δίκη τους έχει… μεγάλη διάρκεια. Λες κι αν η δίκη κρατήσει πολύ (με ευθύνη των κατηγορουμένων, των δικαστών και της κυβέρνησης), αλλάζει το έγκλημα, η φύση του αδικήματος ή η προσωπικότητα του κατηγορουμένου.


ΔΩΡΟ ΕΚΤΟ: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΕΡΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ


Τόλμησαν οι επίδοξοι “αντιφασίστες” (που αποδεικνύονται οι καλύτεροι φασιστοτρόφοι), να ψηφίσουν την κατάργηση της στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων για αμετάκλητα καταδικασθέντες για κακούργημα. Δηλαδή και μετά την καταδίκη τους, οι χρυσαυγίτες ηγέτες θα μπορούν να κατεβαίνουν κανονικά σε εκλογές, έχοντας πλήρες το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Να θέτουν υποψηφιότητα και να εκλέγονται βουλευτές.

Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ήταν λοιπόν ανεξάρτητη η δικαιοσύνη τότε που η κυβέρνηση δεν έβρισκε αίθουσα και δικαστές που να δικάζουν αποκλειστικά τη ΧΑ; Και δε μπορούσε να παρέμβει πολιτικά η κυβέρνηση γιατί ακριβώς είναι ανεξάρτητη; Και δε μπορούσε τότε να νομοθετήσει κάτι σχετικό με όλα αυτά που ήταν προφανώς απαραίτητα (αίθουσα και αποκλειστικοί δικαστές);


Τώρα πώς μπορεί; Τώρα δεν είναι ανεξάρτητη η δικαιοσύνη, όταν η κυβέρνηση παρεμβαίνει απροκάλυπτα στη δίκη υπέρ των κατηγορουμένων και αλλάζει σημαντικά τα νομικά κριτήρια των δικαστών και το πλαίσιο ποινής, λίγο καιρό πριν την απόφαση κι αφού πρώτα έχει γίνει πασιφανές και δικαστικά και πολιτικά ότι οι κατηγορούμενοι είναι ένοχοι εγκλημάτων και τους αξίζει χοντρή καμπάνα;


Η ΠΡΕΜΟΥΡΑ


Την ώρα λοιπόν που αδειάζει το μέγαρο Μαξίμου, μετακομίζει κι αποχαιρετά, η έννοια του κι η φροντίδα του ήταν να κάνει δώρα στη Χρυσή Αυγή; Γιατί; Προφανώς ήθελε και τα έκανε. Τα έκανε όμως τόσο βεβιασμένα γιατί φοβάται ότι τέτοια δώρα δε μπορεί να κάνει στη ΧΑ, ούτε η ΝΔ;


Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΥΡΙΖΑ


Μόνο μη με κατηγορήσετε ότι τα βλέπω όπως θέλω εγώ. Τη φράση «ο νέος Ποινικός Κώδικας ανοίγει παράθυρα ευνοϊκότερης μεταχείρισης για τα ηγετικά στελέχη της νεοναζιστικής συμμορίας», δεν την είπα εγώ, αλλά η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωσή της. Το τι κάνουν τώρα αυτά τα παιδιά και κάθονται ακόμα στο ΣΥΡΙΖΑ, είναι άξιο απορίας. Ίσως να νομίζουν ότι «ρεαλισμός» είναι «όλα τα σφάζω – όλα τα μαχαιρώνω». Ίσως κιόλας αυτό να είναι ο ρεαλισμός: Προδοσία και εξευτελισμός. Ίσως όμως και να είναι απλώς μια ακόμα αποστολή δήθεν αντιπολιτευτικού λόγου, μπας και μαζέψουν τίποτα ασυμμάζευτα.





Η ΔΙΚΗ


Πάντως η δίκη βρίσκεται στη διαδικασία των απολογιών των κατηγορουμένων. Η καλύτερη στιγμή για να την παρακολουθήσετε. Τώρα που οι ψευτοπαλληκαράδες μετατρέπονται σε κότες του τύπου “δεν είδα – δεν άκουσα – δεν ήμουν εγώ κύριε”. Οι απολογίες των κατηγορουμένων αρχίζουν στις 18-19/6: Τα ονόματα, η σειρά των απολογούμενων και οι ημερομηνίες στο site της Πολιτικής Αγωγής του Αντιφασιστικού Κινήματος στη Δίκη.


Γενικά, στοιχεία για την εξέλιξη της δίκης, για τις επόμενες συνεδρίες του δικαστηρίου κι ότι άλλο σχετικό, μπορείτε να βλέπετε στο site Jail Golden Dawn.

4 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΠΗΡΕ ΝΑ ΞΕΠΛΥΝΟΥΝ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ !!

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ...

1. ΚΙ ΟΜΩΣ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΠΙΑΣΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ.

Κανένας δεν έπρεπε να εκπλαγεί με τις δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ των ευρωεκλογών, όταν έλεγαν σαν κασέτες : "Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας από τους δύο μεγάλους πόλους του δικομματικού πολιτικού συστήματος". Δεν μίλησαν για ήττα. Δεν είπαν τοξικές λέξεις όπως … "κέρδισαν", "πρώτος", "δεύτερος", "διαφορά". Δεν είπαν "χάσαμε". Γιατί δεν είχαν στόχο να κερδίσουν. Δε γινόταν. Το ήξεραν και το περίμεναν. Ο στόχος τους (το είχαμε γράψει πολύ νωρίς) ήταν να μη πέσει κάτω από 20% ο ΣΥΡΙΖΑ και έτσι να καθιερωθεί σαν ο ένας σταθερός πόλος του δικομματισμού. Καμιά έκπληξη λοιπόν από την ανακοίνωση τους. Αυτό ακριβώς είπαν και πανηγύρισαν το βράδυ των εκλογών. Δεν έγινε τελικά αυτό που φοβόταν.

2. 4 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ ΤΗ ΔΕΞΙΑ. ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ.

Οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πώς ξεπλύθηκε η πολιτική ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και λοιπών κομμάτων του κεφαλαίου και της εξάρτησης. Πώς νομιμοποιήθηκε και "δικαιώθηκε" η πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας. Η πολιτική της Δεξιάς, που έρχεται τώρα σερφάροντας πάνω στο "μπλε κύμα", που το είδαμε και τις δύο Κυριακές και φέρνει στον αφρό την ιδεολογία που υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ από τη δεξιά, εφαρμόζοντας πιστά όλα τα μέτρα που του πάσαραν (τραβάτε με κι ας κλαίω) η ΕΕ, ο ΟΟΣΑ κι όλοι οι θεσμοί του διεθνούς κεφαλαίου. Το κύμα της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας, των πλεονασμάτων, της ανάπτυξης σε όφελος της ολιγαρχίας. Τώρα η ΝΔ θα τα πάει παρακάτω. Θα κλιμακώσει την αντιλαϊκή επίθεση που ξεκίνησε (:συνέχισε) το 15 ο ΣΥΡΙΖΑ.

3. ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 7 ΙΟΥΛΗ : ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ, ΧΑΜΕΝΗ ΑΠΟ ΧΕΡΙ.

Χαμένη από χέρι για το ΣΥΡΙΖΑ, όπως ομολογούν και οι ίδιοι, με αυτή την ανακοίνωση της βραδιάς των πρώτων εκλογών. Είναι ικανοποιημένοι από αυτό το "πάνω από 20%". Την προεκλογική περίοδο βέβαια, θα μιλάνε για "νίκη" και "ανατροπή". Θα λένε "η μητέρα των μαχών". Θα μιλάνε για ταξικά πρόσημα της δεξιάς πολιτικής. Θα λένε ότι αυτό το κλίμα μπορεί να αλλάξει. Θα κάνουν γκάλοπ που θα δείχνουν ότι ... "να ... να ... λίγο θέλουμε να τους περάσουμε". Θα πιέσουν τα μικρά κόμματα. Όπως πάντα. Οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ άλλωστε καμαρώνουν πιά, που καθιερώθηκαν σαν ο ένας πόλος του σύγχρονου δικομματισμού. Μόνο που τώρα τίποτα δεν τους φτάνει.

Κατ’ αρχήν, οι ίδιοι προκάλεσαν αυτή τη δεξιά στροφή της κοινωνίας. Μιά δεξιά στροφή που ξεκίνησε πρώτα από την ηγεσία και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, για να παρασύρει τους οπαδούς του, μαζί μ’ όλη την κοινωνία και την πρωτοστατούσα Ευρώπη (που εκείνοι τη λατρεύουν, αλλά αυτή νταντεύει τους φασίστες). Αυτή η ιδεολογική και πολιτική στροφή δεν αλλάζει τώρα εύκολα. Τώρα θα τη λουστούν.
Αλλά και η τρύπα του 9,5% για να γεμίσει θέλει καμιά δεκαριά Ζωές και Λαφαζάνηδες και Ανταρσύες μαζί. Όλο το αριστεροχώρι να εξατμίσουν, πάλι δεν σώζονται. Ακόμα κι αν (λέμε τώρα) πιέσουν και το ΚΚΕ, πάλι δεν τους βγαίνει. Και το δεξιό ρεύμα που κατάφεραν να δημιουργήσουν, δε δείχνει να σκιάζεται από τις φαμφάρες που ο ΣΥΡΙΖΑ τις αποκαλεί «κυματοθραύστη». Καρακραγμένη πίεση λοιπόν. Το πολύ πολύ που επιδιώκουν, είναι να μεγαλώσουν λιγάκι το ποσοστό τους των ευρωεκλογών. Ποσοστό που δεν είναι μόνο 9,5 μονάδες πίσω από την ΝΔ, αλλά είναι κυρίως 12 μονάδες πίσω από το δικό τους ποσοστό του Σεπτέμβρη του 2015. Και είναι ψαλίδα με τη ΝΔ, που κατάφεραν να την γυρίσουν ανάποδα κατά … 16 μονάδες (από + 7 στο – 9).

4. Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ Η ΝΔ.

Θα κάνει ότι δεν πρόλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη αλυχτάει, βάζοντας πόνο και κυρίως φόβο, στους ανθρώπους.
"Δε μπορώ να εγγυηθώ ότι δε θα κόψω συντάξεις"... λέει ο Κούλης. Εγώ όμως μπορώ να σας εγγυηθώ ότι θα τις κόψει. Κατ’ αρχήν θα εφαρμόσει το νόμο Κατρούγκαλου, που η εφαρμογή του πήρε αναβολή μέχρι τις εκλογές. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ να έβγαινε, πάλι θα τον εφάρμοζε.
"Γιατί να μη γίνουν απολύσεις εκπαιδευτικών (και γενικά δημοσίων υπαλλήλων) ;" ... αναρωτιέται ο Κούλης. Όταν όλοι τους εφαρμόζουν το "δέκα φεύγουν - ένας προσλαμβάνεται" του μπαμπά του Κούλη. Όταν κάνουν συγχωνεύσεις σχολείων, νοσοκομείων, αστυνομικών τμημάτων, εφορειών κλπ. Όταν αυξάνουν τον αριθμό των μαθητών στην τάξη ή των κατοίκων που αντιστοιχούν σε ένα νοσοκομείο ή σ’ ένα αστυνομικό τμήμα ή σ’ έναν ΕΟΠΥΥ, αυτό τι είναι ; Δεν είναι απολύσεις μέσω του περιορισμού του αριθμού των υπαλλήλων ;

Η ΝΔ θα κάνει και αυτή, ότι της λέει η ΕΕ κι οι θεσμοί του διεθνούς καπιταλισμού. Θα συνεχίσει ότι έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ουσία της πολιτικής που θα εφαρμόσει είναι χαραγμένη και ψηφισμένη από όλους τους. Είτε στις αποφάσεις της ΕΕ, είτε στις αποφάσεις της βουλής για στρατηγικά ζητήματα (π.χ. 3ο μνημόνιο).

Ή μήπως φοβάται κανείς ότι η ΝΔ μπορεί να μπει πιο βαθιά στην εξυπηρέτηση των Αμερικανονατοικών συμφερόντων στην περιοχή μας, από όσο μπήκε ο ΣΥΡΙΖΑ ; Έμεινε μήπως Ελληνικό έδαφος που να μη το δώσουν για διευκόλυνση στο ΝΑΤΟ και στα δολοφονικά εργαλεία του ; Και σ’ αυτό, η ΝΔ δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να ολοκληρώσει το έργο της διαμόρφωσης των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου σε πρώτη γραμμή για την εξυπηρέτηση των "εθνικών συμφερόντων των ΗΠΑ" και την επιθετική πολιτική του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία, την Κίνα και τους λαούς της περιοχής. Και ίσως καταφέρει κι ο Κούλης να αποσπάσει μερικές εύφημες μνείες και επαίνους, σαν αυτούς που μοιράστηκαν απλόχερα από τους "προστάτες" στην "αριστερή" του πόρνη, τον Τσίπρα.

5. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ. ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑ. ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Τώρα όλοι στο αριστεροχώρι ζουν με μια ανυπομονησία, για το πότε θα ξανάρθουν τα ΣΥΡΙΖΟΠΟΥΛΑ ξανά κοντά μας, στο κίνημα, στο δρόμο. Να φωνάξουμε όλοι μαζί πάλι. Ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα. Ενάντια στις βάσεις και την εξάρτηση. Ενάντια στο κόψιμο μισθών και συντάξεων. Ενάντια στον ΕΝΦΙΑ και τους πλειστηριασμούς. Και δεν είναι μόνο που έχω ικανούς τους ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ να το κάνουν.

Είναι που έχω ικανούς κι όλους τους (πλην ΠΑΜΕ) "αριστερούληδες συνδικαλιστές" να κάνουν ότι δεν τρέχει τίποτα και να τους αγκαλιάσουν πάλι στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ (εκεί άλλωστε ποτέ δεν πήραν διαζύγιο) και σε νέα κινήματα τύπου αγανακτισμένων. Υπάρχει ένα είδος ανθρώπων που “αγανακτά” μόνο όταν τη δεξιά πολιτική την εφαρμόζουν δεξιές κυβερνήσεις. Όταν κυβερνά η «αριστερά» (θου κύριε φυλακή τω στόματί μου) γίνονται ρεαλιστές, υπομονετικοί, σύμβουλοι σε υπουργεία και ζεσταίνουν κώλους σε κρατικοδίαιτες καρέκλες.

6. ΕΣΥ ;

Κι εσύ φίλε εργαζόμενε, θα βλέπεις καθαρά μπροστά σου, ότι η μόνη αντιπολίτευση που σε συμφέρει, που υπηρετεί τα συμφέροντά σου, τα δικά σου κι όλου του λαού, είναι το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Αλλά πότε πότε θα σε πιάνει κι ο στραβισμός που επιβάλλεται από το σύστημα, τα ΜΜΕ, το καθεστώς. Ο στραβισμός που σου βάζει σαν κριτήριο τη "στατιστική" της γνώμης των πολλών, σε βάρος της "γεωμετρίας" του ορθολογισμού. Της γνώμη των πολλών (όπως τη φτιάχνουν τα κανάλια και τη δείχνουν οι εκλογές) σε βάρος της αλήθειας και της πραγματικότητας. Και θα κάνεις συχνά πυκνά κι εσύ, ό,τι σου λέει η ιερά εξέταση, παρ’ όλο που ξέρεις ότι η γη γυρίζει. Παρ’ όλο που ξέρεις την απάντηση στην ερώτηση ... "Αν κατέβαινε στις εκλογές ο Γαλιλαίος, τι θα έπαιρνε;". (Άλλη συζήτηση αυτή, που κι αυτή επιβάλλεται να γίνει).

Manos Doukas

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ: ΟΙ ΕΞΥΠΝΑΚΗΔΕΣ, ΤΑ «ΦΥΤΑ» ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ.

«Το ΚΚΕ δεν πιστεύει στην ΕΕ κι είναι εναντίον της, παρ’ όλα αυτά ζητάει ψήφο για να το Ευρωκοινοβούλιο. Αυτό δεν είναι αντιφατικό ;» ... 

ρωτάνε όλοι οι δημοσιογράφοι τους εκπροσώπους του κόμματος στις διάφορες πολιτικές εκπομπές. Κάθε φορά στις εκλογές, ανακαλύπτουν κάποια τέτοια εξυπνάδα και την επαναλαμβάνουν σαν καλοί παπαγάλοι του συστήματος, που κάνει ότι μπορεί για να περιορίσει την εκλογική (και όχι μόνο) επιρροή του ΚΚΕ.

1. Αν υιοθετούσαμε αυτή τη λογική, τότε θα έπρεπε επίσης να μη παίρνουμε μέρος στις βουλευτικές εκλογές, γιατί αντιπαλεύουμε το αστικό πολιτικό σύστημα κι αυτό που λέγεται «αστική δημοκρατία». Να μη παίρνουμε μέρος ούτε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, γιατί καταγγέλλουμε (και προσπαθούμε να αλλάξουμε) το ρόλο της τοπικής διοίκησης σαν «μικρό κράτος», «μακρύ χέρι του φοροεισπρακτικού μηχανισμού» και «φορέα της ανταποδοτικότητας», των «ελαστικών εργασιακών σχέσεων» κλπ. 

Θα έπρεπε τα παιδιά μας να μη πηγαίνουν στο σχολείο και να μη παίρνουν μέρος στις πανελλήνιες, γιατί αυτό το σχολείο κι αυτό το εξεταστικό σύστημα δεν είναι φτιαγμένο για τις ανάγκες των πολλών, αλλά των λίγων κι εκλεκτών, όπως καταγγέλλουμε. 

Ή να μη πηγαίνουμε στα νοσοκομεία, μιας που το σύστημα υγείας του καπιταλισμού δε μας αρέσει. Αλλά ακόμα και να φύγουμε από τον πλανήτη, μιας που καταγγέλλουμε τον καπιταλισμό για τον τρόπο που τον διαχειρίζεται και τον καταστρέφει. Αυτή είναι η προέκταση της λογικής με βάση το νέο «επιχείρημα» που κατασκεύασαν. Αντάξιο του παλιότερου «αν δε σας αρέσει να φύγετε να πάτε στη Βουλγαρία».

2. Ας το ξεχάσουν αυτό. 

Η παρουσία του ΚΚΕ στην Ευρωβουλή, θα συνεχιστεί και θα δυναμώσει, γιατί ήταν και είναι αναγκαία, για να αντιπαλεύει από όλες τις θέσεις, τις αντιδραστικές μεθοδεύσεις της.

 Για να μαθαίνει όλα τα σχέδια τους, τις εκτιμήσεις τους, προκειμένου να τα αποκαλύπτει στο λαό και την εργατική τάξη, για την παιδεία, για την αγροτική οικονομία, για τις καλλιέργειες, για την εργασία και τις εργασιακές σχέσεις, κι όλες τις πλευρές της ζωής μας που στοχεύει η εγκληματική δράση και πολιτική της ΕΕ. 

Για να ακούγεται κι από αυτή τη θέση η μόνη φιλολαϊκή φωνή, η φωνή της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού, η φωνή του ΚΚΕ, που ξυπνά κι άλλους ευρωπαίους πολίτες και κόμματα. Η φωνή που δε θα τους αφήσει ποτέ να ησυχάσουν. 

Που θα προσπαθεί να μεγαλώνει συνέχεια το σημερινό 74% δυσαρέσκειας των λαών απέναντι στην ΕΕ (όπως δείχνει το ευρωβαρόμετρο) και να το κατευθύνει σε ταξική κατεύθυνση και προοπτική, μακριά από τις κραυγές των κοράκων του καπιταλισμένου νεοναζισμού. Γιατί κανένας δεν μπορεί να το κάνει αυτό καλύτερα από το ΚΚΕ. Άλλωστε τι διάολο ΚΚΕ θα ήταν αν δεν την αντιπάλευε παντού και με κάθε τρόπο. Αν δε κυνηγούσε το θηρίο, στα χωράφια, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στους δρόμους, αλλά και μέσα στη φωλιά του.

3. Η ουσία αυτής της «δημοσιογραφικής ερώτησης» είναι ότι όλοι αυτοί οι οικονομικοί, πολιτικοί, δημοσιογραφικοί, πολιτιστικοί κλπ. παπαγάλοι
λακέδες του μαύρου Ευρωνατοικού μετώπου, δε θέλουν εμπόδια και αντίθετες φωνές στο δρόμο τους και στα σχέδιά τους. 

Κι ιδιαίτερα τη φωνή του ΚΚΕ. 

Λες και το ΚΚΕ δεν δημιουργήθηκε ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Για να αμφισβητήσει = ανατρέψει τον καπιταλισμό κι όλους τους μηχανισμούς του. Όλοι αυτοί, στην ίδια ΕΕ γραμμή, με τα ίδια αυτά γελοία «επιχειρήματα», συνειδητά επιχειρούν να φιμώσουν κάθε αντίθετη φωνή. Τα λένε αυτά, λες κι είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε με ότι λένε.

4. Πάντως, προβάλλοντας αυτό το επιχείρημα, όσοι το λένε «δίνουν αλύπητα» όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Όπως όταν ο δάσκαλος μαλώνει τον άτακτο μαθητή και του λέει «γιατί δεν είσαι σαν τους συμμαθητές σου»; 

Γιατί λοιπόν δεν απευθύνουν αυτό το περίφημο ερώτημα και σε κανένα άλλο κόμμα ; 

Γιατί απλώς οι άλλοι είναι τα «φυτά» της τάξης. Τα «καρφιά» της ΕΕ. Τα «γλυφτρώνια» του καπιταλισμού, που δε ξέρουν να πούνε στην ΕΕ ούτε «κιχ». Ούτε «μα κύριε …».

Εν τέλει, όλοι αυτοί που το φέρνουν αυτό το ηλίθιο επιχείρημα μπροστά στις κάμερες, ή είναι εντελώς βλάκες δημοσιογράφοι, ή είναι πληρωμένοι σε διατεταγμένη υπηρεσία. 

Και με τέτοιου επιπέδου "επιχειρήματα", στόχος τους (ή μήπως και αποτέλεσμά τους) είναι να κάνουν και το λαό χαζό.

 Γενικά πιστεύω πώς τα παίρνουν για να λένε τέτοιες σαχλαμάρες. Αν και για μερικούς από αυτούς, διατηρώ επιφυλάξεις. 

Εκτός κι αν είναι κι αυτή η χαζομάρα μέσα στο … συμβόλαιο.

Manos Doukas