Το «οικονομικό θαύμα» της χούντας που θαυμάζουν τα ΧρυσΑυγουλα.

Ο αδελφός του δικτάτορα Χ. Παπαδόπουλος, αναβαθμίστηκε από μικροπωλητής σε γενικό γραμματέα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και ο έτερος αδελφός Κ. Παπαδόπουλος διορίστηκε ανώτερος αξιωματούχος του Υπουργείου Προεδρίας!

Την τοποθέτηση αδελφών, ξαδελφών και λοιπών μελών των οικογενειών τους σε νευραλγικά πόστα έναντι αδρής αμοιβής (σόι πάει το "βασίλειο"), ακολούθησαν όλοι αυτοί οι κήρυκες της ηθικής. 

Ο Μακαρέζος ας πούμε έκανε τον γαμπρό του μόνιμο υφυπουργό Γεωργίας και τον αδελφό της γυναίκας του τον έβαλε γενικό γραμματέα του Υπουργείου Συντονισμού.

Αυξήσανε τους μισθούς τους κατά 100% και πρωταγωνίστησαν σε απερίγραπτα σκάνδαλα. 

Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος ξεκίνησε το 1967 με μηναίο εισόδημα 7.900 δραχμές κι έφτασε να εισπράττει φανερά, σύμφωνα με τα στοιχεία της δήλωσής του, 4.309.631 δραχμές, έχοντας αποκτήσει παράλληλα τρία πολυτελή διαμερίσματα και μία βίλα στο Λαγονήσι! 

Υπενθυμίζουμε, έτσι για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, πως το μεροκάματο των μισθωτών ήταν 135 δραχμές!

Το ελληνικό δημόσιο πλήρωνε κάθε μήνα 300 χιλιάδες δραχμές για τις φωταψίες της βίλλας και 300 ακόμα χιλιάδες για έξοδα ασφάλειας του δικτάτορα. Αντίστοιχα ήταν τα οφέλη για όλη την οικογένεια του.

Ο Αλ. Ματθαίος, πρώην λυκειάρχης, δύο φορές υπουργός επί χούντας, δήλωνε ετήσια εισοδήματα το 1971 556.400 δραχμές, απέκτησε τρία διαμερίσματα, μεγάλα κτήματα και οικόπεδα.

Οι υπουργοί Εφέσιος και Θεράπιος, εκτός από χρήματα, πήραν από 13.000 και 19.000 στρέμματα αντίστοιχα, από τα χωράφια της αποξηραμένης λίμνης Κάρλας.

Ο Υπουργός της χούντας Τοτόμης καταχράστηκε από αμερικανική επιχείρηση 80.000 δολάρια και καλύφθηκε από τη χούντα. 

Ο Υπουργός εμπορικής ναυτιλίας Χολέβας, έγινε μέτοχος σε δύο ναυτιλιακές εταιρείες και συνιδιοκτήτης σε 40 πλοία, συνελήφθη από την αστυνομία της Νέας Υόρκης για απάτη και χρειάστηκε η επέμβαση της χούντας για να αφεθεί ελεύθερος.

Ο Μακαρέζος έδινε υπερτιμολογημένες εργολαβίες 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων σε εταιρείες στις οποίες «εργαζόταν» ο ίδιος ως σύμβουλος !!

Ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμούς Ασλανίδης είχε πιαστεί για καταχρήσεις στο ΠΡΟ-ΠΟ.

Ο Υπουργός Εμπορίου της χούντας, Μπακόπουλος, ανακατεύτηκε σε σκάνδαλο με κρέατα, ενώ ο Γ, Καρύδας έγινε, χάρη στον αδελφό του συνταγματάρχη και υφυπουργού της χούντας, από πωλητής τσιγάρων πλοιοκτήτης!

Όλοι οι συνεργάτες του Μακαρέζου, του Ιωαννίδη, του Ανδρουτσόπουλου άρπαξαν οικόπεδα σε εξευτελιστικές τιμές, χτίσανε βίλλες και πολυκατοικίες, έγιναν μέτοχοι σε εταιρείες και μεγαλοκαταθέτες τραπεζών.

Τα δήθεν δημόσια έργα της χούντας έγιναν με απευθείας αναθέσεις  -όπου βασιλεύει η μίζα-και κόστισαν εκατομμύρια δραχμές, πάνω από την πραγματική τους αξία, στο δημόσιο. 

Σκάνδαλα όπως το «τάμα του έθνους» με το οποίο μπήκε χέρι στα ταμεία, για να χτιστεί ο «ναός του Σωτήρος» (Γεωργίου Παπαδόπουλου) έμειναν στην ιστορία. Χωρίς να μπει ούτε μια πέτρα, όπως ανακοίνωσαν οι υπεύθυνοι του Ταμείου του «Τάματος» στην εφημερίδα «Εστία» στις 19/1/1974, ξοδεύτηκαν –άγνωστο που- 496 εκατομμύρια δραχμές!

Περιλάλητη είναι επίσης η υπόθεση με το εμπόριο όπλων που διεύθυναν τα επιτελεία της χούντας με συνέπεια όταν κηρύχτηκε η επιστράτευση για να αποκρουστεί η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, να βρεθούν πέτρες, στα κιβώτια που θα έπρεπε να βρίσκονταν οπλισμός!

 Την περίοδο του… «οικονομικού θαύματος» της χούντας συνεχίστηκε η μαζική μετανάστευση των Ελλήνων. Σύμφωνα με στοιχεία της χούντας, την πενταετία 1968-1972 ακόμα 486.000 εργάτες έφυγαν από την Ελλάδα. Πάνω σε αυτό βασίστηκε η δικτατορία για να μιλά για μείωση της ανεργίας!

Ταυτόχρονα δυνάμωσε με γοργούς ρυθμούς η εγκατάλειψη της υπαίθρου, προφανώς γιατί ήταν πολύ «φιλοαγροτική» η πολιτική της δικτατορίας, ενώ η φορολογική αφαίμαξη των μισθωτών, των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών ανέβηκε στα ύψη. 

Η φιλοχουντική εφημερίδα «Ακρόπολις» έγραφε στις αρχές του 1972 πως «η φοροδοτική ικανότητα του λαού έχει φτάσει στο έσχατο όριο και δεν πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα».

Ούτε λόγος να γίνει για εργασιακά δικαιώματα, ωράριο, συνθήκες εργασίας κλπ.! Αυτά ήταν «κομμουνιστικά κατάλοιπα» και γρήγορα ανατράπηκε προς το χειρότερο η ήδη βεβαρημένη και άθλια αντεργατική νομοθεσία.

Το οικονομικό… «θαύμα»!

Η δήλωση του εφοπλιστή Ανδρεάδη ότι η χούντα υποσχέθηκε ρητά μέσω του Παπαδόπουλου πως θα τους έδινε ό,τι κι αν της ζητήσουν, βρήκε εφαρμογή: στην απαλλαγή του μεγάλου εφοπλιστικού κεφαλαίου από κάθε φορολογία, προσφέροντας μάλιστα προκαταβολικά και φορολογική ασυλία, καθώς τους εξαίρεσε από κάθε δίωξη για φοροδιαφυγή. 

Το αποτέλεσμα ήταν οι πλουσιότεροι Έλληνες να συνεισφέρουν στα δημόσια οικονομικά όσο οι οικοδόμοι της Θεσσαλονίκης! (Στοιχεία «Οικονομικός Ταχυδρόμος 1/2/ 1973).

Την ίδια στιγμή το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε το 80% του κόστους ναυπήγησης στην ποντοπόρα και επιβατηγό ναυτιλία, ενώ παραχώρησαν αθρόες πιστώσεις στους εφοπλιστές για την επέκταση των επιχειρήσεών τους. Η χούντα κρατικοποίησε το κόστος παραγωγής για τους εφοπλιστές και τους χάρισε… αφορολόγητα, τα κέρδη!

Μόνο ο Ανδρεάδης, πρόεδρος τότε των Ελλήνων εφοπλιστών, μέσα στη χούντα κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο 5 τραπεζών, 12 ασφαλιστικών εταιρειών, ναυπηγείων, βαποριών, δεκάδων ξενοδοχειακών μονάδων και βιομηχανικών επιχειρήσεων.

Ο κύριος Σιώρης, υπουργός οικονομικών της χούντας σε δηλώσεις που θα σας φανούν πολύ πρόσφατες, έγιναν όμως το 1973, ισχυριζόταν πως το καθεστώς «έβγαλε τον επιχειρηματία από το εδώλιο του κατηγορουμένου, τον απάλλαξε από την κατακραυγή του πεζοδρομίου και του προσέφερε ό,τι μπορούσε!».

Με το νόμο 2687 του 1953 η τότε κυβέρνηση, ήταν τόσο πατριωτική που απάλλαξε τις ξένες πολυεθνικές από τις δασμολογικές επιβαρύνσεις και τους έδωσε την απεριόριστη ελευθερία να κάνουν ανέξοδα εξαγωγή των κερδών τους. Η χούντα όχι μόνο διατήρησε αυτούς τους νόμους αλλά τους κατοχύρωσε και συνταγματικά!

Πάρτι έστησαν οι επιχειρήσεις του Τομ Πάππας «ΕΣΣΟ» και «Στάνταρτ Όιλ», η Λίττον, η Γκουντγίαρ, η Μόμπιλ, η Τεξάκο, η γερμανική Φάρμπερι Χόεχστ, η Πεσινέ και άλλα μεγαθήρια. Οι σύγχρονοι υπερασπιστές της θα πουν, «μα έγιναν επενδύσεις»! Επενδύσεις που διεύρυναν το πεδίο για τα μονοπώλια των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Δυτικής Γερμανίας και της Αγγλίας, με χρήματα του ελληνικού λαού, ο οποίος έγινε ο καλύτερος πελάτης και συνδρομητής της αναζωογόνησης των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων, με εγγυητή τη χούντα.

Τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων αναφέρουν ότι στην πενταετία 1967-1971 τα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων τετραπλασιάστηκαν, από 1,1 δις δραχμές σε 4,1 δις.

Οι εκατομμυριούχοι στη χώρα μας έγιναν 701 το 1970 από 241 που ήταν το 1965, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών, και 1647 το 1973, ενώ «αποκτήσαμε» και 20 δισεκατομμυριούχους! 

Έτσι εξηγείται γιατί οι εφοπλιστές ανακήρυξαν τον δικτάτορα Παπαδόπουλο σε ισόβιο πρόεδρό τους το 1972! 

Ο προγραμματισμός των επενδύσεων εξυπηρετούσε τα παράσιτα που ζούσαν από την σχέση με το χουντικό καθεστώς. 

Την ίδια ώρα όμως δυνάμωσαν τα ελλείμματα στο ισοζύγιο εξωτερικού εμπορίου και στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών της χώρας, ενώ ενισχύθηκε ο εξωτερικός δανεισμός και η εισαγωγή ξένων κεφαλαίων. 

Το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού τριπλασιάστηκε το 1973 στα 16 δις δραχμές, έναντι 3,5 δις το 1966 (οικονομικός ταχυδρόμος, 1974).

Απαλλοτριωμένο απ το: http://christostsantis.com/2014/04/21/%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9/

Έχω δει χέρια νέγρικα.

I. Νέγρος εγώ, έχω δει χέρια νέγρικα μιλιούνια και μιλιούνια, μικρά νέγρικα δαχτυλάκια να ξεμυτίζουν από μάλλινες φασκιές ή φανελένιες ζητώντας ν’ αρπαχτούνε απ’ τη ζωή, ζητώντας ν’ αρπαχτούνε από ρώγες νέγρικες πού ‘ναι στα νέγρικα βυζιά της νέγρας μάνας.
Κρατάγαν κόκκινα, πράσινα, μπλε, κίτρινα, πορτοκαλιά, άσπρα και βυσσινιά παιχνίδια μέσα στις παιδικές γροθίτσες.

Κρατάγανε σοκολατάκια, μέντες, καραμέλες και ζαχαρωτά και παγωτά και κουλουράκια με δαχτυλάκια βρώμικα, πασαλειμμένα.
Κι είχανε μπάλες και ραβδιά και γάντια και βόλους και σουγιάδες και σφεντόνες για παιχνίδι.

Είχαν πεντάρες και δεκάρες, τάληρα, φραγκοδίφραγκα και πότε πότε, την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα, στο γενέθλιο του Λίνκολν, την Πρωτομαγιά, ένα καταπράσινο ολοκαίνουργιο δολάριο.

Κρατάγαν πένες, χάρακες, χάρτες, τετράδια και βιβλία με τις παλάμες λεκιασμένες από το μελάνι.
Κρατάγαν ζάρια και χαρτιά, μισόκιλες μπουκάλες, στέκες, τσιγάρα κι άλλα παρόμοια που δείχνουν τ’ αντριλίκι.

II.
Νέγρος εγώ, έχω δει χέρια νέγρικα μιλιούνια και μιλιούνια,κουρασμένα κι αδέξια, γιομάτα κάλους, βρώμικα, όλο παρανυχίδες, ροζιασμένα, πιάνονταν στα γρήγορα λουριά των μηχανών και σπάγαν και συνθλίβονταν και κόβονταν. Ακούραστα δουλεύοντας στις μηχανές τις αεικίνητες,σώριαζαν όλο και πιο πολύ χρυσάφι στις τράπεζες των αφεντάδων.

Στοίβαζαν όλο και πιο πολύ ατσάλι, σίδερο, ξυλεία, στάρι, σίκαλη, βρώμη και καλαμπόκι, μπαμπάκι, λάδι και μαλλί και κάρβουνο και κρέας και φρούτα, και πέτρα και γυαλί μέχρι πού ‘μενε περίσσιο.

Άρπαζαν τότε όπλα και τα κρέμαγαν στις πλάτες,σέρνονταν στο χαράκωμα και πολεμούσαν και σκοτώνανε και κυριεύανε λαούς για νά βρει πελατεία το εμπόρευμα που αυτά τα ίδια νέγρικα χέρια φτιάξαν.

Και πάλι χέρια νέγρικα στοίβαζαν τ’ αγαθά μέχρι που πάλι έμενε περίσσιο.

Τότε, τα χέρια τα νέγρικα κρατάγανε τρεμάμενα στις πόρτες των εργοστασίων το φοβερό χαρτάκι της απόλυσης.
Και τα χέρια τα νέγρικα κρεμάγαν άνεργα και κουνιόνταν αδειανά, γίνονταν μαλακά, άσπρα κι αδύνατα από την ανεργία.
Γίνονταν νευρικά και ιδρωμένα, ανοίγανε και κλείνανε από πόνο, αμφιβολία και δισταγμό, αναποφάσιστα.

III.
Νέγρος εγώ, έχω δει χέρια νέγρικα μιλιούνια και μιλιούνια,τις μέρες που αργοπέθαιναν, ν’ απλώνουν στ’ αγαθά που τα ίδια είχαν φτιάξει.

Αλλά τ’ αφεντικά προειδοποιούσαν πως τ’ αγαθά ήτανε δικά τους, δεν ανήκαν σ’ αυτά. Τότε, τα νέγρικα τα χέρια, απελπισμένα, χτυπάγανε για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, κι έτρεχε αίμα. Τα σκυλιασμένα αφεντικά έλεγαν ότι κι αυτό ήτανε λάθος.
Έτσι, τα νέγρικα τα χέρια νιώθανε κρύα τα σιδερένια κάγκελα της φυλακής που τα ίδια είχαν φτιάξει.
Μέτραγαν μ’ απελπισία το πόσο δυνατά ήταν κι εύρισκαν πως δεν μπορούσαν μήτε να τα λυγίσουν μήτε να τα σπάσουν.
Τότε πάλευαν, και γδέρναν κι αγωνίζονταν.
Έρχονταν όμως χίλια λευκά χέρια και τα δένανε.
Τότε τα χέρια τα νέγρικα σήκωναν τις παλάμες σε μια βουβή και μάταιη ικεσία μπροστά στα νερουλιασμένα πρόσωπα ενός όχλου άγριου μέσα στην κραιπάλη του σαδισμού του.

Και τα χέρια τα νέγρικα τεντώνονταν και γδέρναν μάταια τη θηλειά πού ‘σφιγγε το νέγρικο λαρύγγι.
Τα νέγρικα τα χέρια σιόνταν και χτύπαγαν κατάτρομα τις ψηλές φλόγες που ψήναν και κατάκαιγαν τη νέγρικη σάρκα.

IV.
Νέγρος εγώ, έχω δει χέρια νέγρικα υψωμένα σε γροθιές ξεσηκωμού, πλάι πλάι με χέρια λευκά, εργατών λευκών.
Κάποια μέρα -και μόνο τούτη η σκέψη με κρατάει- κάποια μέρα θάναι μιλιούνια και μιλιούνια από δαύτα, κάποια μέρα κόκκινη, που θα ξεσπάσει μια καταιγίδα από γροθιές σ’ έναν ορίζοντα καινούργιο.

.
...

(Richard Wright 1908-1960)
μτφ. Μιχάλης Τρανουδάκης.

από Σοφία Τρανουδάκη

Είχε στο πλευρό του τη ΝΔ και το ΣΥΝ.

Τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα το 1995 υπήρξαν από τα αιματηρότερα  του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου που υποκινήθηκε από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ. Έχασαν τη ζωή τους 8.000 μουσουλμάνοι.

    Την περασμένη Παρασκευή, που το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία καταδίκασε τον ηγέτη των Σερβοβοσνίων Ράντοβαν Κάρατζιτς σε ποινή 40 ετών με την κατηγορία του ενόχου για τη γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα, το ημερολόγιο έδειχνε: 24 Μάρτη 2016. Τυχαίο; Η’ κίνηση συμβολισμού;

    Ανεξαρτήτως της… σύμπτωσης, ας πάμε σε μια άλλη 24^η του Μάρτη. Ήταν 24 Μάρτη 1999, πριν δεκαεπτά χρόνια, όταν άρχιζε το μακελειό που κράτησε 78 μέρες. Ήταν η αρχή του τέλους για την Γιουγκοσλαβία. Μια χώρα που ο λαός της όρθωσε το ανάστημά του στις μεραρχίες του Χίτλερ, δεν υπάρχει πια. Τη διέλυσε το ΝΑΤΟ σε συνεργασία με την ΕΕ.

    Οι χειροκροτητές της θηριωδίας των χιλιάδων νεκρών, των «παράπλευρων απωλειών», των ΝΑΤΟικών «λαθών», των εκτελέσεων αμάχων, του βομβαρδισμού νοσοκομείων, σχολείων, ΜΜΕ και νεκροταφείων (!), αυτοί που κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους το Διεθνές Δίκαιο, υποστήριζαν τότε ότι τα αμερικανικά «Στελθ» αποτελούσαν προάγγελο της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης» στα Βαλκάνια και τον κόσμο.

    Η αλήθεια είναι ότι εκείνος ο πόλεμος, που έγινε με πρόσχημα τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», εξελίχτηκε σε «προληπτικό πόλεμο» στο Αφγανιστάν και μετεξελίχτηκε σε «ανθρωπιστικό πόλεμο» στο Ιράκ.

    Στον έναν μόλις χρόνο από τη λήξη των βομβαρδισμών στο «απελευθερωμένο» Κοσσυφοπέδιο είχαν συμβεί τα εξής:

4.121 επιθέσεις εναντίον Σέρβων Κοσσοβάρων, 757 Σέρβοι δηλώνονταν αγνοούμενοι, είχαν καταστραφεί 1.134 εκκλησίες, 102 μοναστήρια, 6 οστεοφυλάκια, 96 πύργοι και άλλα ιστορικά μνημεία. Φυσικά πρέπει να προστεθούν και δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες Σέρβοι από την περιοχή.

    Στις 78 μέρες της «ανθρωπιστικής» τους δράσης που ξεκίνησε στις 24/03/1999 λίγο πριν τις 9 το βράδυ όταν και ήχησαν οι σειρήνες στην Πρίστινα, στο Βελιγράδι, στην Ποντγκόριτσα, στο Νόβισαντ, τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ πραγματοποίησαν35.788 μαχητικές αποστολές εναντίον 200 γιουγκοσλαβικών πόλεων.

    Το Κοσσυφοπέδιο και όλη η Γιουγκοσλαβία έγινε στόχος ακόμα και απαγορευμένου τύπου βομβών με θύματα χιλιάδες αμάχους. Σύμφωνα με τα στοιχεία του αμερικανικού Πενταγώνου, η μία στις πέντε βόμβες που έπληξαν τη Γιουγκοσλαβία, δηλαδή περίπου 500.000 βόμβες, περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο.

    Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι επιδρομείς εξαπέλυσαν κατά της Γιουγκοσλαβίας 35.450 δέσμες βομβών διασποράς, οι οποίες είναι απαγορευμένες από τις διεθνείς συνθήκες.

    Η επίθεση του ΝΑΤΟ έγινε με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα». 

Η αλήθεια είναι ότι όταν το 1999 αναπτύχθηκαν οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις στην περιοχή, καταγράφτηκαν 547 δολοφονίες και 932 απαγωγές Σέρβων, ενώ έως το 2009 και με σταθερή τη ΝΑΤΟική παρουσία στο Κόσσοβο, οι αριθμοί ήταν: 1.192 δολοφονίες, 1.303 απαγωγές και 1.305 τραυματισμοί.
    Η Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε το πειραματικό εργαστήριο για την σε ευρωπαϊκό έδαφος εμπέδωση της παγκόσμιας «νέας τάξης» μέσω των βομβαρδιστικών. Αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς, είχε και μια ακόμα πρωτιά: Έγινε το πειραματικό εργαστήριο για την εφαρμογή της «νέας τάξης» και με τη μέθοδο της κάλπης, και με τη μέθοδο των εκλογών.

    Στη μετά τους βομβαρδισμούς Γιουγκοσλαβία «αναγεννήθηκε» μέχρι και ο «πρίγκιψ Καραγεώργεβιτς», ο τύπος που τον έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου στην Αθήνα και τον αποκαλούσε «υψηλότατο».

    Στη μετα-βομβαρδισμένη Γιουγκοσλαβία το πολιτικό δολάριο είχε μεγάλη πέραση: Σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια υπολόγιζε η «Ουάσιγκτον Ποστ» τα χρήματα που μέσω της CIA έπαιξαν το δικό τους ρόλο στις εκλογές στη Γιουγκοσλαβία μετά την επιδρομή...

    Η «δημοκρατικότερη» εξέλιξη της επέμβασης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια ήταν φυσικά η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία. Μέχρι να φτάσουμε εδώ, είχαν προηγηθεί οι εκλογές - παρωδία στο Κοσσυφοπέδιο με απόντες βεβαίως τους Σέρβους, και με παρόντες τους δολοφόνους του UCK.   

    Να θυμίσουμε ότι ο πρώτος ΝΑΤΟικός επίτροπος του Κοσσυφοπεδίου, ο κατοπινός υπουργός Εξωτερικών του Σαρκοζί, ο «σοσιαλιστής» Κουσνέρ, είχε δηλώσει ότι: «Οι εκλογές αυτές υπήρξαν οι καλύτερες που έχουν διεξαχθεί ποτέ στα Βαλκάνια». 

Σήμερα στο Κοσσυφοπέδιο δεσπόζει η μεγαλύτερη αμερικανοΝΑΤΟική βάση που υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο...

    Με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, λύθηκαν πολλά στόματα. Ένα από αυτά ήταν του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, λόρδου Οουεν. Το άρθρο του στην «Ουάσιγκτον Ποστ», την επομένη των βομβαρδισμών, είχε τον εξής εύγλωττο τίτλο: «Επανασχεδιάστε το χάρτη των Βαλκανίων».

    Τι έλεγε η τότε ελληνική κυβέρνηση για όλα αυτά; Σύμφωνα με τον τότε υπουργό Εξωτερικών, τον κ. Γ. Παπανδρέου, τα σύνορα στην περιοχή δε θα έπρεπε να αλλάξουν, αλλά (διότι υπάρχει και ένα «αλλά»), αν αλλάξουν με «βελούδινο διαζύγιο» τότε ο κ. Παπανδρέου δε θα είχε πρόβλημα! Όπως αντιλαμβάνεστε, ένας νέος θεωρητικός είχε γεννηθεί. Ο θεωρητικός των «βελούδινων» πολέμων...

    Τα Βαλκάνια, η Γιουγκοσλαβία, δεν επελέγησαν τυχαία ως πεδίο θερμής εφαρμογής του νέου ΝΑΤΟικού δόγματος. Τα Βαλκάνια, με την έννοια της γεωστρατηγικής τους θέσης, δεν είναι μια οποιαδήποτε περιοχή. Είναι η περιοχή που έγινε σταυροδρόμι δυο Παγκόσμιων Πολέμων. Είναι η περιοχή που το σχέδιο του Γ΄ Ράιχ για την προέλασή του στην Ανατολή προϋπέθετε την κατάτμησή της. Η επέλαση της «νέας τάξης», λοιπόν, στη γεωγραφική περιφέρεια που ο Μπρζεζίνσκι έχει βαφτίσει «Ευρασία», προϋπέθετε τη ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων.

    Πώς ενήργησε στις συνθήκες της ΝΑΤΟικής θηριωδίας η Ελλάδα;

Όπως θυμούνται οι πάντες, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ισχυριζόταν ότι «η Ελλάδα ΔΕΝ συμμετείχε στον πόλεμο»! Στα πλαίσια αυτής της «μη συμμετοχής», ήταν το ΠΑΣΟΚ των κ. κ. Σημίτη - Παπανδρέου που:

• Μετέτρεψε την Ελλάδα σε διοικητικό κέντρο του πολέμου των 78 ημερών,
• κατέστησε την Ελλάδα ένα παντός καιρού διαμετακομιστικό κέντρο των πεζοναυτών που «εξανθρώπιζαν» τα Βαλκάνια,
• έστειλε το αντιτορπιλικό «Θεμιστοκλής» στην Αδριατική υπό τη σημαία του ΝΑΤΟ,
• παραχώρησε το Λιτόχωρο για την απόβαση των ΝΑΤΟικών,
• παραχώρησε ακόμα και τις εθνικές οδούς της χώρας για να περνούν τα τανκς των «συμμάχων».

    Η κυβέρνηση που «δεν συμμετείχε» στο έγκλημα, ήταν η κυβέρνηση που, σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία του ΓΕΕΘΑ, από την έναρξη του πολέμου μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη 1999, έδωσε την άδεια να περάσει από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη πυρός:

• 1.000 αεροσκάφη,
• 420 πλοία,
• 510 σιδηροδρομικοί συρμοί με πολεμικό υλικό,
• 1.400 φάλαγγες στρατιωτικών οχημάτων διαφόρων τύπων,
• 60.000 στρατιώτες...

    Η κυβέρνηση - που «δεν συμμετείχε» - μετέτρεψε την Ελλάδα σε μόνιμο ΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο.

    Όσα έγιναν το 1999 και όσα ακολούθησαν δεν εμπόδισαν τις «πατριωτικές φιέστες» πάνω στο πτώμα της Γιουγκοσλαβίας. Να θυμίσουμε μόνο τούτο: Μερικούς μήνες μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, ο τότε υπουργός Αμυνας, ο Ακης Τσοχατζόπουλος, έστησε ειδική φιέστα στο Ουρόσεβατς (σσ: το Ουρόσεβατς είναι μία από τις περιοχές που ομολογημένα επλήγη με βόμβες ουρανίου και πλουτωνίου).

    Αλλά δεν ήταν μόνος του. Είχε στο πλευρό του τη ΝΔ και το ΣΥΝ. Σ' εκείνη τη φιέστα ήταν που έλαμψε το αστέρι της κ. Δαμανάκη, που για λογαριασμό του ΣΥΝ (τότε), απευθυνόμενη στους Έλληνες φαντάρους που συμμετείχαν στη ΝΑΤΟική δύναμη κατοχής του Κοσσυφοπεδίου, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε, μας βγάζετε ασπροπρόσωπους και η Ελλάδα μπορεί να είναι περήφανη για σας»!

    Ήταν υπερήφανη, δηλαδή, η κ. Δαμανάκη (του ΣΥΝ, τότε) επειδή Έλληνες φαντάροι λειτουργούσαν σαν μισθοφόροι του ΝΑΤΟ. Ένιωθε ότι βγαίνει ασπροπρόσωπη η κυρία Δαμανάκη (του ΣΥΝ τότε και επίτροπος της ΕΕ κατόπιν) από το γεγονός ότι Έλληνες φαντάροι βρίσκονται εκτός των συνόρων της χώρας και εκτελούν τις διαταγές των Αμερικανών.

    Ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια «πρόβα τζενεράλε» και για το «Διεθνές Δίκαιο» του 21ου αιώνα. Απόδειξη ότι η προσφυγή της Γιουγκοσλαβίας εναντίον εκείνων που τη βομβάρδισαν απορρίφθηκε.

    Όπως είχε ανακοινώσει η εισαγγελεύς του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης (στα κελιά του οποίου δολοφονήθηκε ο Μιλόσεβιτς), η διεθνής κοινότητα θεώρησε αβάσιμους τους λόγους που επικαλέστηκε η Γιουγκοσλαβία όταν ζήτησε να απαγγελθεί η κατηγορία της γενοκτονίας εναντίον του Κλίντον, του Μπλερ, του Σολάνα, του Κλαρκ και της υπόλοιπης παρέας.

    Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ήταν η αρχή. Το είχε άλλωστε ξεκαθαρίσει ο Κλίντον:

     «Αυτό που κάναμε στο Κοσσυφοπέδιο μπορούμε να το ξανακάνουμε τώρα, μπορούμε να το κάνουμε αύριο αν είναι αναγκαίο, είτε στην Αφρική, είτε στην Κεντρική Ευρώπη», ήταν τα λόγια του, τον Ιούνη του 1999.

    Το έγκλημα κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν το τέλος των μύθων.

    Μύθος πρώτος: «Αν φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια θα γίνει σφαγή», μας έλεγαν.

    Με τι μας απειλούσαν δηλαδή; 

Μας απειλούσαν και μας απειλούν με κάτι που ήδη γίνεται, και γίνεται επειδή ακριβώς υπάρχει το ΝΑΤΟ στην περιοχή. 

Το ΝΑΤΟ «ήρθε να φέρει την ειρήνη» και στο μεταξύ οι Ουτσεκάδες σκοτώναν Σκοπιανούς, οι Σκοπιανοί καταδίωκαν Αλβανούς, οι Αλβανοί δολοφονούσαν Σέρβους, οι Σέρβοι της Βοσνίας εκτελούσαν Βόσνιους μουσουλμάνους, οι μουσουλμάνοι της Βουλγαρίας ζητούσαν αυτονομία, οι πράκτορες της CIA αλώνιζαν και αλωνίζουν στο Μαυροβούνιο, και κατά τ' άλλα, το ΝΑΤΟ ...φέρνει την ειρήνη.

    Μύθος δεύτερος: «Να μη φύγουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ από τα Βαλκάνια για να μην αλλάξουν τα σύνορα».

    Με τι μας απειλούσαν δηλαδή; 

Μας απειλούσαν και μας απειλούν με τα αποτελέσματα ενός εγκλήματος που ήδη διαπράττεται. Αρχής γενομένης από την απόφαση της ΕΕ το Δεκέμβρη του 1991, όλα αυτά τα χρόνια της ευρωενωσιακής και ευρωατλαντικής παρουσίας στα Βαλκάνια, τα Βαλκάνια γέμισαν προτεκτοράτα. Τα σύνορα έχουν ήδη αλλάξει.

    Κάτι ακόμα: Αυτοί που τότε διέλυσαν μια χώρα στο όνομα της προστασίας των μουσουλμανικών μειονοτήτων, είναι οι ίδιοι που σήμερα πνίγουν μουσουλμάνους πρόσφυγες στο Αιγαίο, είναι οι ίδιοι που αφού κατασκεύασαν τους ισλαμοφασίστες τύπου ISIS και έφεραν τον πόλεμο στα σπίτια μας,  ελεεινολογούν το Ισλάμ στο όνομα της δυτικής «ανεκτικότητας»…

του Νίκου http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/379584,Htan-mia-xwra-Gioygkoslavia-.html κάποιες επισημάνσεις δικές μας. 

Καστρινού: Ο ντελάλης..

https://www.facebook.com/profile.php?id=100006355087122&fref=nf

Σαλεύει κάτι γίνεται, ξέρει κανείς γνωρίζει; 

απ΄άκρη σ΄άκρη το νησί, τραγούδια μουρμουρίζει.

Γλυκιά η ανακούφιση, βαθιά θ΄αναστενάξει,
κάποιος θα πει τ΄απίστευτο, θα το βροντοφωνάξει.

Νάτος νομίζω θάρρεψε, ξεπρόβαλε ο ντελάλης,
κι ας του το πουν κατάμουτρα, τη φάουσα να βγάλεις.

Θα το φωνάξει δυνατά, να ακούσουνε οι πάντες,
όστρια, σιρόκος, ο γαρμπής, πουνέντες και λεβάντες.

Εστάθηκε στα πόδια τσης, και ντύνεται η ''Φιορούλα'',
ακούσετε Ζακυνθινοί, πάνω τση τα΄χει ούλα.

Σάτιρα, γέλιο, μουσική, τραγούδια και καντάδες,
και για τα προικοσύμφωνα, έχει πολλές αράδες.

Μια οπερέτα λαϊκή, απ΄ του νησιού τον κήπο,
απ΄τση ψηχής το ανάστημα, και τση καρδιάς το χτύπο.

Τσακίζει η ομορφάδα τσης, βγάζει σε κάποιους ζήλια,
από αλαφροΐσκιωτους, λόγια πολλά ζυμπίλια.

Τσου ξέρω μεσα κι όξω τσους, τσου ξέρω τσου εχθρούς μου,
τσου φίλους μου δεν έμαθα, γιατι δεν πάει ο νους μου.

Μα δεν αλλάζει, έγινε, δεν χάνετε, δεν σβήνει,
γεννήθηκε, ζωντάνεψε, θα ζήσει και θα μείνει.

Θα γνωριστεί, θα αγαπηθεί,και μέσα στην καρδιά μας,
έχει καρπούς παράδοσης, το δέντρο, η ροδιά μας.

Έχει και χρώμα Ζάκυνθος, ανάγλυφο τοπίο,
και είναι ούλα αληθινά, πίο ξεφεύγει πίο;

Με ενθουσιασμό ιδιαίτερο, τα λέει ο ντελάλης,
άλλο να παίξει όπερα, κι άλλο μαλλιά να βγάλεις.

Άλλο να ζεις στη νύχτα σου, και ψέματα να στήνεις,
κι άλλο που στην πορεία σου, ανύπαρκτος θα μείνεις..

κάντε αριστερό κλικ να ακούσετε εδώ: το Νίκο  Ντάση για τη Ζάκυνθο 

ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΑΣ Το Σάββατο 2 Απρίλη ξεκινά η μεγάλη κινητοποίηση κατά της ανεργίας

H έναρξη θα γίνει στην πλατεία Γεωργίου στις 7.30 το απόγευμα, με συναυλία και ομιλία του κομμουνιστή δημάρχου της πόλης Κώστα Πελετίδη, ενώ η εκκίνηση της πορείας θα γίνει την ερχόμενη Κυριακή 3/4, στις 9 το πρωί, από το ίδιο σημείο.

Η πορεία αγώνα, που έχει ως σύνθημα «Δουλειά για όλους - Δουλειά με δικαιώματα» και έχει στηριχθεί από ανθρώπους του Αθλητισμού, από σωματεία και φορείς τόσο εντός Αχαΐας όσο και εκτός, θα διαρκέσει συνολικά οκτώ μέρες και οι συμμετέχοντες θα φτάσουν στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή 10 Απρίλη, στις 6 το απόγευμα. Εκεί θα πραγματοποιηθεί ομιλία του δημάρχου Πάτρας, αλλά και συναυλία.

Καθημερινά άνθρωποι του Αθλητισμού κάνουν δηλώσεις στήριξης αυτής της πρωτοβουλίας:

Η διαδρομή της πορείας Πάτρα - Αθήνα που θα γίνει από την Παλαιά Εθνική Οδό, έχει απόσταση σχεδόν 217 χιλιόμετρα και θα διαρκέσει 8 μέρες. Τα τμήματά της είναι Πάτρα - Αίγιο (39 χιλιόμετρα), Αίγιο - Ακράτα (28 χιλιόμετρα), Ακράτα - Ξυλόκαστρο (32,7 χιλιόμετρα), Ξυλόκαστρο - Κόρινθος (33,8 χιλιόμετρα), Κόρινθος - Αγ. Θεόδωροι (19,8 χιλιόμετρα), Αγ. Θεόδωροι - Μέγαρα (22,8 χιλιόμετρα), Μέγαρα - Ελευσίνα (20,5 χιλιόμετρα) και Ελευσίνα - Σύνταγμα (20,6 χιλιόμετρα).

Όσοι θέλουν περισσότερες πληροφορίες για τη συμμετοχή τους στην πορεία, μπορούν να επικοινωνήσουν στο τηλέφωνο 2613.610.334 ή στο email: poreiaanergia@gmail.com. Σημειώνεται ότι όσοι συμμετάσχουν θα συμπληρώνουν ειδική αίτηση συμμετοχής, στην οποία θα δηλώνουν ποια ή ποιες μέρες θέλουν να συμμετάσχουν, ώστε να υπάρχει καλύτερη εξυπηρέτηση (φαγητό, διαμονή κ.λπ.).

Η συμμετοχή μπορεί να είναι για 1 ώρα, 1 μέρα ή 1 βδομάδα. Στους συμμετέχοντες στην πορεία θα παρέχονται φαγητό, νερό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εάν χρειαστεί. Η διανυκτέρευση θα γίνεται σε δημοτικά αθλητικά κέντρα, με ντουζιέρες, νιπτήρες, θέρμανση.

Απαραίτητος εξοπλισμός για τους συμμετέχοντες:

Υπνόσακος (sleeping bag). Αθλητικά παπούτσια. 3 - 4 ζευγάρια κάλτσες βαμβακερές (ημερησίως). Μπλούζες βαμβακερές. Πετσέτες.

Αναλυτικά εδώ: http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=26%2F3%2F2016&id=16152&pageNo=14

Σαν χτες Το έγκλημα άρχιζε...

Μάρτης 1999 https://www.youtube.com/watch?v=BXcic6oi6ow
Λίγο πριν τις 9 το βράδυ οι σειρήνες ήχησαν στην Πρίστινα, στο Βελιγράδι, στην Ποντγκόριτσα, στο Νόβισαντ. Το έγκλημα άρχιζε. 
Η επιδρομή του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας κράτησε 78 μέρες.
Στις 78 αυτές μέρες της «ανθρωπιστικής» τους δράσης τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ πραγματοποίησαν 35.788 μαχητικές αποστολές εναντίον 200 γιουγκοσλαβικών πόλεων. 
Το Κοσσυφοπέδιο και όλη η Γιουγκοσλαβία έγινε στόχος ακόμα και απαγορευμένου τύπου βομβών με θύματα χιλιάδες αμάχους. 
Σύμφωνα με τα στοιχεία του αμερικανικού Πενταγώνου, η μία στις πέντε βόμβες που έπληξαν τη Γιουγκοσλαβία, δηλαδή περίπου 500.000 βόμβες, περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο. 
Επίσης, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι επιδρομείς εξαπέλυσαν κατά της Γιουγκοσλαβίας 35.450 δέσμες από τις βόμβες διασποράς, οι οποίες είναι απαγορευμένες από τις διεθνείς συνθήκες.
Η επίθεση του ΝΑΤΟ έγινε με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα». 
Το 1999 που αναπτύχθηκαν οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις στην περιοχή, καταγράφτηκαν 547 δολοφονίες και 932 απαγωγές Σέρβων, ενώ έως το 2009 και με σταθερή τη ΝΑΤΟική παρουσία στο Κόσσοβο, οι αριθμοί ήταν: 1.192 δολοφονίες, 1.303 απαγωγές και 1.305 τραυματισμοί Σέρβων. 

Αργότερα, βέβαια, ο στρατηγός Κλαρκ, στο βιβλίο του "Ο Σύγχρονος πόλεμος" αποκάλυψε ότι οι προετοιμασίες είχαν ξεκινήσει τον Ιούνιο του 1998 και ολοκληρώθηκαν τον Αύγουστο του ίδιου έτους.

Οι δολοφόνοι του ΝΑΤΟ στην επιχείρηση διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας είχαν την αμέριστη συνεργασία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που ενώ τα ΝΑΤΟικά τανκς περνούσαν από την ελληνική επικράτεια για το Κόσσοβο, εκείνη ισχυριζόταν ότι «δε συμμετείχε» (!) στον πόλεμο... 

Από http://www.902.gr/

«Εσκόπευον να Κάμουν Επανάστασιν κατά του Κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ' ο Μεγαλοδύναμος Θεός τούς Επαίδευσε »

Πώς γίνεται η Καλαμάτα να έχει απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μάρτη του 1821, αλλά να γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη;
Η απάντηση είναι απλή:

Έπρεπε ο ξεσηκωμός να εγκιβωτιστεί σε ένα σχήμα που θα εξυπηρετούσε τους επί τουρκοκρατίας εξουσιαστές του λαού που παρέμειναν τέτοιοι και μετά την Επανάσταση. Ανάμεσά τους οι σεβάσμιοι δεσποτάδες της εποχής. Κι αφού οι τελευταίοι δεν είχαν να επιστρατεύσουν τίποτα άλλο για να οικειοποιηθούν την Επανάσταση, επιστράτευσαν την Παναγία.

Ήταν 17 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση, με διάταγμα του 1838, που ως εθνική γιορτή ορίστηκε η μέρα του Ευαγγελισμού ώστε το ιερατείο να καμώνεται ότι ευλόγησε τον ξεσηκωμό…

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ελαφρώς διαφορετική:  

Η σημαία της επανάστασης πρωτοσηκώθηκε από το λαογέννητο ηγέτη και δολοφονημένο αργότερα από τους πρόκριτους, Παναγιώτη Καρατζά, στην Πάτρα στις 21 Μάρτη.

Όσο για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που όπως επιβεβαιώνουν τα απομνημονεύματά του απλώς… απουσίαζε, θυμήθηκε να «ευλογήσει» τα όπλα μόνο αφότου η Επανάσταση είχε ξεσπάσει και επιβληθεί.

Και τούτο συνέβη γιατί ο λαός (ανάμεσά του και ο λαϊκός κλήρος) δεν άκουσε τις «νουθεσίες» του ραγιαδισμού ούτε τις φοβέρες των φορέων του.

Αυτοί, οι δεύτεροι, αντί του «Ελευθερία ή θάνατος» είχαν άλλη αντίληψη:

«Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου», έλεγαν…

Ας δούμε τι έλεγαν τα «παιδιά του Ροβεσπιέρου» και γιατί δεν άρεσαν στο αρχοντολόι:
«Σ' Ανατολή και Δύση και Νότον και Βοριά
για την πατρίδα όλοι να 'χωμεν μία καρδιά
στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει
στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί
Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,
για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί
πως είμαστ' αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.
Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί
Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή
για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί
να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν
και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά
τους τυραννούν».
Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος.Έγραφε κι αυτά:

«Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του.

Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν' ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (...)».

Κι επειδή έγραφε κι έλεγε αυτά, γι’ αυτό και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' και οι αυλικοί του είχαν αποφανθεί ότι ο Ρήγας ήταν ένας «διεφθαρμένος τη φρένα»…
Όταν, δε, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν, οι ...άνθρωποι του Θεού και ...προστάτες του Γένους, αγαλλίασαν!
Όπως έγραφε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του «εσκόπευον να κάμουν επανάστασιν κατά του κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ' ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε.
Έχουν κάποιο νόημα όλα αυτά ή μήπως να τα αγνοήσουμε και να το ρίξουμε στο τσάμικο αυτής της περίφημης… «εθνικής ομοψυχίας» και του «όλοι μαζί» που διακινούν αιώνες τώρα οι «από πάνω», οι οποίοι συνήθως απουσιάζουν και από το «όλοι» και από το «μαζί»;
Τι ήταν ο Παπαφλέσσας; Ήταν ο φλογερός αγωνιστής που γνωρίζουμε; Για το λαό Ναι.
Αλλά οι κοτσαμπάσηδες και οι σεβάσμιοι δεσποτάδες που τα είχαν κάνει τάτσι μήτσι κότσι με τους πασάδες είχαν άλλη άποψη.
Για παράδειγμα, και σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιών Πατρών Γερμανού όπως καταγράφονται στα απομνημονεύματά του, ο Παπαφλέσσας – αυτός που θα μνημονεύεται στους αιώνες για τη θυσία του στο Μανιάκι - ήταν

 «... άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τινί τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του έθνους...».
Όταν ο Παπαφλέσσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την Επανάσταση, ο τελευταίος αυτό το «πατριωτικό» του απάντησε: «Είσαι απατεώνας».
Ποιο το συμπέρασμα; 

Μήπως να αδιαφορήσουμε για την αλήθεια και να συνεχίσουμε το «εθνικό» τσάμικο εκείνων που όποτε ακούνε για «ελευθερία» και «δικαιώματα» βλέπουν «ταραχήν του έθνους»;

Τι ήταν το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου που ξεδιπλώθηκε τον Μάρτη του ’21 στην Μολδοβλαχία;

Τι ήταν αυτή καθ’ αυτή η Επανάσταση του 1821;

Αν μιλάμε για το λαό ήταν η λύτρωση. 

Ήταν το σάλπισμα για την διεκδίκηση της λευτεριάς και του δίκιου.
Για τους προύχοντες, όμως, τι ήταν; 

 Για το «ιερατείο» των «κεφαλών του Έθνους» τι ήταν;

Μας το πληροφορεί το φιρμάνι του αφορισμού της Επανάστασης (ο αφορισμός εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του μητροπολίτη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σίφνου, Ηρακλείας, Νικαίας, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναυπάκτου, Χαλκηδόνος, Τυρνάβου...):

«... αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος) αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν ματαιόφρονες εκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους (...) έγινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου.

Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι ,και επεχείρησαν έργον μιαρόν, θεοσταγές κα ιασύνετον, θέλοντες να διακηρύξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας (...)

Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας(...)».

Και οι εκπρόσωποι του ...Θεού και του Έθνους φτάνουν στο διά ταύτα και «παραγγέλλουν»:

«Διά τούτο (...) συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν (…) να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού (...)

Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας.

Ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων... αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον (...)».

Ωραίο δεν είναι το τσάμικο της… «εθνικής ομοψυχίας»;
Αυτά, λοιπόν, με τους «μέσα». 

Αλλά υπήρχαν και οι «φίλοι» μας οι «απ’ έξω». Ας πάμε να δούμε τι συνέβη και με τους «έξω». Ο λόγος στον Στρατηγό, τον Μακρυγιάννη:

«Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς των ομοθρήσκων μας Ρούσσων και Άγγλων και Γάλλων να μας σώσετε - κ' εσείς οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα αρφανό, οπού γύρευε η τυραγνία να του πάρη την ζωή του και την τιμή του και θρησκεία του και με την βοήθεια του Θεού εσώθη·και οι τρεις εσείς το κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις την δικαιοσύνη του τύραγνου·(…)

Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε;
Ξίκι να γίνεταν από 'μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας!

Ευγνωμονούμεν οι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες εις αυτούς τους ευεργέτες μας -καμμιά χάρη 'σ εσάς της ανεμοδούρες, της διαφταρμένες μηχανές δεν έχομεν! Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούσουνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε.

Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τα 'φκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι' άλλα τοιούτα. Εκεινών εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, του Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους (…) δεν θέλω σας ξέρη, ούτε να σας ακούσω! Από αυτά όλα η πατρίδα κλονίζεται, από της οδηγίες της πατρικές των Πρέσβεων και δικώ μας ξενολάτρων».

Αυτά συνέβαιναν, γράφονταν και λέγονταν δυο αιώνες προ ΝΑΤΟ και προ ΕΕ. Και μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο πιο επίκαιρο σχόλιο.

Τα συμπεράσματα από όλα αυτά παραμένουν αναλλοίωτα:
Πρώτο: Τιμή και δόξα στην Επανάσταση του ’21. Τιμή και δόξα στους επαναστάτες, σε εκείνους που ανάμεσά τους δεν υπήρξε «κανένας φρόνιμος», όπως το λέει ο Κολοκοτρώνης.
Δεύτερο: Τιμή και δόξα στην «επαναστάτισσα Ελλάδα» που ύμνησε και λάτρεψε ο Μπάιρον, τιμή και δόξα στον επαναστατημένο λαό που δεν αρνήθηκε το ευκταίο στο όνομα του «εφικτού», τιμή και δόξα στους «Καραϊσκάκηδες» που δεν διαπραγματεύτηκαν τον ξεσηκωμό τους με τον Μέτερνιχ.
Τρίτο:«Όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχουσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» (Αντρέας Κάλβος).ή όπως το έλεγε 120 χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21 ο ύμνος του ΕΛΑΣ: «Αντάρτης, κλέφτης παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός».
Τέταρτο: Ο λαός. Ο μόνος που μπορεί να βάζει τέλος στις τυραννίες. Που ακόμα κι όταν «χάνονται» οι Επαναστάσεις του, δεν έχει άλλο δρόμο από εκείνον που γράφει:

«Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!

Απαλλοτριωμένο από Δω. 

οι Δημιουργοί των: Χίτλερ - Αλ Καϊντα - isis

...δεν ήταν ο "ψυχοπαθής" Χίτλερ που μεσ' στη τρέλα του αιματοκύλησε όλη την Ευρώπη. 

Ήταν οι τραπεζικοί και βιομηχανικοί όμιλοι που τον ενθάρρυναν, τον στήριξαν.....

...δεν είναι οι "παλαβοί" φονταμεταλιστές που λόγω της "παλαβομάρας" τους σπέρνουν τον τρόμο και δολοφονούν αθώους.

Ήταν οι Αμερικάνοι κι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές που δημιούργησαν την Αλ Καϊντα για να χτυπήσουν την ΕΣΣΔ, 

που δημιούργησαν τους τζιχαντιστές για να ξεμπερδέψουν με το "αυταρχικό" καθεστώς του Άσσαντ που είναι εμπόδιο στα σχέδια τους......

επιφανείς Αμερικανοί, αξιωματούχοι και παράγοντες το έχουν ομολογήσει.....

...ότι στη πρώτη περίπτωση το εργατοαγροτικό κράτος έδειξε απαράμιλλο ηρωϊσμό συντρίβοντας τον προστατευόμενο τους και στη δεύτερη οι εταίροι τους δεν τους βγήκαν και τόσο φερέγγυοι δεν τους εντάσσει στα "αθώα θύματα"...

είναι οι βασικοί υπόλογοι για το τόσο αθώο αίμα που χύθηκε και χύνεται και στις δυο περιπτώσεις.......

από: 

Νίκος Βουρτσάνης

23 Μαρτίου 

Τσε Γκεβάρα: Ο άνθρωπος πίσω απ’ το Μύθο

,,Πάω να οικοδομήσω τις ανοίξεις του αίματος και του γουδιού κι αφήνω, στο κενό της απουσίας μου, ετούτο το φιλί το δίχως γνωστή διεύθυνση.,,

Ήταν 5 Μαρτίου 1960 όταν ο φωτογραφικός φακός του Αλμπέρτο Κόρντα αποτύπωνε τη μορφή του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα που έμελλε να μείνει στην αιωνιότητα. Έκτοτε, εκείνη η φωτογραφία αποτέλεσε για ολόκληρες γενιές το «εικόνισμα» του ασυμβίβαστου επαναστάτη.
Πέρα όμως από το βλοσυρό και αποφασιστικό βλέμμα του γενειοφόρου αργεντίνου υπήρχε και ένας άλλος Ερνέστο. 

Αυτός της ευρυμάθειας και της ευαισθησίας.
Πέρα απ’ τον commandante υπήρχαν και άλλες, περισσότερο ανθρώπινες, όψεις του Τσε: αυτή του πολιτικού στοχαστή, αλλά και του ποιητή, του φωτογράφου, του συζύγου και πατέρα.

Μέσα από την ενδελεχή μελέτη των λόγων και των γραπτών του Γκεβάρα προκύπτει μια αξιοσημείωτη ευρεία πολιτική και κοινωνική μόρφωση εξίσου σημαντική με τις στρατηγικές του ικανότητες στον ανταρτοπόλεμο.
Αφοσιωμένος μαρξιστής και ταυτόχρονα λάτρης μιας πλειάδας πνευματικών έργων που εκτείνονται από τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους μέχρι την πολιτική κληρονομιά του Χοσέ Μαρτί και από την ποίηση του Πάμπλο Νερούδα μέχρι τις υπαρξιακές αναζητήσεις του Ζαν Πωλ Σαρτρ.

O ασπασμός της μαρξιστικής ιδεολογίας από τον Γκεβάρα δεν ήταν αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο της συνεχούς διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων και του ιμπεριαλισμού που ο ίδιος, ως φοιτητής ιατρικής, είχε αντιληφθεί ταξιδεύοντας σε χώρες της λατινικής Αμερικής. Υπήρξε και απότοκος βαθύτερης σκέψης και προσωπικών αναζητήσεων, με στόχο την κατανόηση της επανάστασης ως μέσου για την κατάκτηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Χαρακτηριστικά τα όσα γράφει στο βιβλίο της «Αναπόληση: η ζωή μου με τον Che» η σύζυγος του αργεντίνου επαναστάτη Αλέϊδα Μαρτς:

«Όλοι τον γνώριζαν για τα στρατηγικά του χαρίσματα, αλλά σχεδόν τίποτα δεν ήταν γνωστό για την ευρεία θεωρητική του κατάρτιση, για την καλλιέργεια του ήδη απ’ τα χρόνια της εφηβείας του».

Εκτός λοιπόν από δεινός μαχητής στα βουνά της Σιέρρα Μαέστρα, στη ζούγκλα του Κονγκό και στη βολιβιανή ύπαιθρο, ο Τσε ήταν ένας ακούραστος αναγνώστης. Ακόμη και υπό τις πλέον δύσκολες συνθήκες.
Θυμάται η Αλέϊδα Μάρτς:

«Διάβαζε πολύ, όπως πάντα, αλλά τώρα (σ.σ. κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κονγκό) το ενδιαφέρον του στρεφόταν σε ακόμη περισσότερα αντικείμενα και η μελέτη του ήταν πιο βαθιά. Είναι απίστευτο πως εν μέσω τόσων δυσκολιών, σ’έναν αφιλόξενο τόπο και έχοντας πλήρη συνείδηση για το τι τον περίμενε, εξακολουθούσε να διαβάζει φιλοσοφία και διάφορα άλλα αναγνώσματα, που θα τον βοηθούσαν να αναπτύξει θεωρίες, ικανές να ενισχύσουν το μέλλον του σοσιαλισμού στον Τρίτο Κόσμο».

Ανάμεσα στα βιβλία που ζητούσε να έχει μαζί του ήταν μεταξύ άλλων: οι Τραγωδίες του Αισχύλου, Δράματα και Τραγωδίες του Σοφοκλή, Ιστορία του Ηροδότου, τα Ελληνικά του Ξενοφώντα, οι Διάλογοι και η Πολιτεία του Πλάτωνα, τα Πολιτικά του Αριστοτέλη, ο Δον Κιχώτης, ο Φάουστ του Γκαίτε, τα Άπαντα του Σαίξπηρ.

Για τον Γκεβάρα, στον κόσμο του ανταρτοπόλεμου και της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, υπήρχε χώρος και χρόνος για την ανάγνωση αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, πολιτικών δοκιμίων και ποίησης. Άλλωστε, χωρίς τη γνώση, η δημιουργία του «νέου ανθρώπου» που οραματίστηκε ο Τσε – ενός ανθρώπου απαλλαγμένου από τον εγωκεντρισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας – θα ήταν αδύνατο να γίνει πραγματικότητα.

Στο περιθώριο του πεδίου της μάχης και της πολιτικής, ο Ερνέστο έβρισκε το χρόνο για τις αγαπημένες του συνήθειες: την ανάγνωση και συγγραφή ποίησης, το ψάρεμα αλλά και τη φωτογραφία.
Λίγοι γνώριζαν την αγάπη του να αποτυπώνει στιγμές της καθημερινότητας μέσα απ’ τον φωτογραφικό φακό.

Πριν από τέσσερα χρόνια, το Κέντρο Μελετών Τσε Γκεβάρα (Centro de Estudios Che Guevara) υπό τη διεύθυνση της κόρης του Αλέϊδα Γκεβάρα, παρουσίασε μια κινητή έκθεση υπό τον τίτλο «Τσε, ο φωτογράφος» επιθυμώντας να καταστήσει γνωστή άλλη μια όψη του αργεντίνου επαναστάτη.

Η Αλέϊδα Μαρτς γράφει γι’ αυτήν την πλευρά του Τσε:«Το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία, απ’ την εποχή που ήταν ακόμη έφηβος, ήταν τέτοιο που η τέχνη αυτή έγινε μόνιμη κι αχώριστη σύντροφος και βοηθός του στην προσπάθεια του να αιχμαλωτίσει εικόνες που σχετίζονται με τα ανθρωπιστικά του ενδιαφέροντα, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στη λατινική Αμερική και σε άλλα μέρη του κόσμου».

Αχώριστη σύντροφος του όμως ήταν και η ποίηση. 

Η σύντροφος του διατηρεί ως πολύτιμο θησαυρό γράμματα που ο Ερνέστο της είχε στείλει από το εξωτερικό σε πολλά από τα οποία επέλεγε να εκφραστεί ποιητικά, συνδυάζοντας το χιούμορ με το ρεαλισμό της πραγματικότητας, την προσήλωση στο καθήκον της επανάστασης με τη νοσταλγία της οικογένειας που είχε αφήσει πίσω.
Αξίζει να παρατεθούν αποσπάσματα των δύο τελευταίων γραμμάτων που ο Τσε είχε στείλει στη σύζυγο του όντας στο δρόμο για τη Βολιβία, όπου λίγο καιρό αργότερα θα συναντούσε το θάνατο.

«Μοναδική μου,
Θα μπορούσα να σου πω ότι μου λείπεις τόσο που έχω χάσει τον ύπνο μου, αλλά ξέρω ότι δε θα με πίστευες, οπότε συγκρατούμαι. Είναι όμως κάποιες μέρες που η νοσταλγία ορμάει ασυγκράτητη και με κυριεύει.
Τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, κυρίως, δεν ξέρεις πόσο μου έλειψαν τα τελετουργικά σου δάκρυα, κάτω από τούτον τον ουρανό με τα καινούργια άστρα, που μου θύμιζε πόσο λίγο έχω χαρεί τη ζωή στον προσωπικό τομέα.
[…] Για τη ζωή μου εδώ δεν έχω να σου πω πολλά ενδιαφέροντα, η δουλειά μου αρέσει αλλά απαιτεί απομόνωση και μερικές φορές γίνεται κουραστική. Μελετάω, όποτε μου μένει χρόνος, και πότε πότε ονειρεύομαι. Παίζω σκάκι, δίχως αξιόλογους αντιπάλους, και περπατάω αρκετά. Αδυνατίζω, λίγο απ’ τη νοσταλγία και λίγο απ’ τη δουλειά.
Δώσε ένα φιλί στα κεφτεδάκια, και σ’όλους τους άλλους. Για σένα ένα φιλί έμπλεο αναστεναγμών και λοιπών θλιβερών, απ’ τον φτωχό και φαλακρό σου σύζυγο».

Πίσω απ’ τον ατρόμητο αντάρτη που πολεμούσε για την ελευθερία των λαών υπήρχε ένας ευαίσθητος σύζυγος και πατέρας τεσσάρων παιδιών.
Η επιλογή του να αφήσει τη σιγουριά της Κούβας προκειμένου να στηρίξει έμπρακτα τους επαναστατικούς αγώνες άλλων εθνών ήταν μια απόφαση που σφράγισε το πεπρωμένο του.
Απόφαση επώδυνη, καθώς η προσωπική και οικογενειακή ζωή θυσιάζονταν γιά τα ιδανικά της επανάστασης.

Λίγες μέρες πριν αναχωρήσει για τη Βολιβία, ο Τσε – έχοντας μεταμορφωθεί για λόγους ασφαλείας σε ηλικιωμένο άνδρα – συνάντησε για τελευταία φορά τα παιδιά του. Μια συγκινητική στιγμή που περιγράφει στο βιβλίο της η Αλέϊδα Μαρτς:

«Λίγες μέρες πριν από την αναχώρηση του, τον μετέφεραν σε ένα ασφαλές σπίτι που βρισκόταν στην Αβάνα, μεταμορφωμένο ήδη σε γερό-Ραμόν, κι’ εκεί ζήτησε να δει τα παιδιά. […] Όταν έφτασαν τα παιδιά, τους τον σύστησα ως ένα στενό φίλο του μπαμπά τους που ήθελε να τους γνωρίσει. Φυσικά δε φαντάστηκαν ότι εκείνος ο άνδρας, που έδειχνε εξηντάρης, μπορούσε να είναι ο πατέρας τους. Ήταν μια στιγμή πολύ δύσκολη για τον Τσε αλλά και για μένα. Για εκείνον βέβαια ήταν εξαιρετικά επώδυνο το να βρίσκεται τόσο κοντά τους και να μην μπορεί να τους το πει, ούτε να τους φερθεί όπως ήθελε. Ήταν μία απ’ τις πιο σκληρές δοκιμασίες που χρειάστηκε να περάσει ποτέ του».

Ήταν τέλη του 1966.
Λίγους μήνες αργότερα ο Ερνέστο Γκεβάρα θα έπεφτε αιχμάλωτος του βολιβιανού στρατού και των πρακτόρων της CIA. Το τι ακολούθησε είναι γνωστό σε όλους. 

Πριν την σύλληψη του είχε προλάβει να στείλει το τελευταίο ποίημα στην Αλέϊδα, με λέξεις που υποδηλώνουν μια προαίσθηση του τέλους που πλησίαζε:

«Πάω να οικοδομήσω τις ανοίξεις του αίματος και του γουδιού κι αφήνω, στο κενό της απουσίας μου, ετούτο το φιλί το δίχως γνωστή διεύθυνση.

Δε μου έχουν ανακοινώσει, όμως, την κρατημένη θέση στη θριαμβευτική παρέλαση της νίκης και το μονοπάτι που βγάζει στο δρόμο μου είναι φωτοστεφανωμένο από δυσοίωνες σκιές.

Αν προορίζουν για μένα τον σκοτεινό θώκο των τσιμέντων, φύλαξε τον στο ομιχλώδες αρχείο των αναμνήσεων, κατέφυγε σ’αυτόν τις νύχτες των δακρύων και των ονείρων…

Αντίο μοναδική μου, μην τρέμεις μπροστά στην πείνα των λύκων ούτε στις παγωμένες στέπες της απουσίας.

Σ’έχω στο μέρος της καρδιάς και θα πορευτούμε μαζί ώσπου ο δρόμος να σβηστεί».


Στις 8 Οκτωβρίου 1967, η βολιβιανή κυβέρνηση και η Ουάσινγκτον θα αποφάσιζαν τη δολοφονία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Εκείνη τη μέρα, στην επαρχία Βαλεγκράντε της βολιβιανής υπαίθρου, οι σφαίρες έδωσαν τέλος στη ζωή ενός ανθρώπου. Του θνητού Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, ενός ανθρώπου με κοινές αδυναμίες και συναισθήματα. Δεν κατάφεραν όμως να σταματήσουν την ανάδειξη του θρύλου του Τσε, του συμβόλου της νεανικής επαναστατικότητας για ολόκληρες γενιές.

*Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο «Αναπόληση: η ζωή μου με τον Che» της Αλέϊδα Μαρτς, εκδόσεις Ψυχογιός, 2007 (“Evocacion: mi vida al lado del Che”, Aleida March).

του Νίκου Μόττα 

Αλίευση-Παρουσίαση Τίτλου Κειμένου: Viva La Revolucion