To αδιαχώρητο στη συζήτηση για το Brexit (VIDEO - ΦΩΤΟ)
Με μεγάλο ενδιαφέρον και με το βλέμμα στραμμένο στους αγώνες που θα κληθούν να δώσουν το επόμενο διάστημα, παρακολούθησαν τη συζήτηση που έγινε το βράδυ της Παρασκευής στη Λαϊκή Σκηνή του 42ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» νεολαία, αλλά και εργαζόμενοι όλων των ηλικιών.
«Η πορεία της ΕΕ και της ελληνικής οικονομίας μετά το Brexit και η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης», αυτός ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης και ο άξονας γύρω από τον οποίο κινήθηκαν οι ομιλητές και ξεδιπλώθηκε ο προβληματισμός και η συζήτηση που ακολούθησε.
Το συγκεκριμένο θέμα δεν επιλέχθηκε τυχαία, επισήμανε ανοίγοντας την εκδήλωση η Ζωή Χαχάμη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ. Όπως εξήγησε, πρόκειται για ένα θέμα που αντιστοιχεί στο σύνθημα του Φεστιβάλ, που θέτει στο προσκήνιο τις σύνθετες απαιτήσεις της πάλης: «Αγώνας, γνώση, τόλμη, αντοχή». Έτσι, η γνώση, η μελέτη των εξελίξεων, η εξαγωγή συμπερασμάτων από αυτές είναι «πυξίδα» για το σωστό προσανατολισμό των αγώνων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων.
Ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ, αναφέρθηκε αναλυτικά στην πορεία της οικονομίας σε μια σειρά χώρες και στους ρυθμούς επιβράδυνσης που παρατηρούνται ακόμα και σε ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, στις πολιτικές εξελίξεις που πυροδοτούνται από την πορεία αυτή, στις αντιθέσεις που οξύνονται στο αστικό στρατόπεδο, στο «στρατόπεδο του εχθρού μας» (Δείτε εδώ βίντεο με την ομιλία).
Στη συνέχεια ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματός της για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά, αναφέρθηκε στις προϋποθέσεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και τη λαϊκή αντεπίθεση, προϋποθέσεις απαραίτητες προκειμένου να συγκροτηθεί «το δικό μας αντίπαλο δέος». Ανάμεσα σε αυτές υπογράμμισε την ανάγκη να δυναμώσει η οργάνωση πρώτα απ’ όλα στο χώρο δουλειάς, ξεχωρίζοντας ιδιαίτερα την ανάγκη συμμετοχής των νέων εργατών στα συνδικάτα. Σκιαγράφησε το καθήκον της διαμόρφωσης στόχων, αιτημάτων και γραμμής πάλης με χαρακτήρα μαχητικό και επιθετικό, που να θέτουν στο στόχαστρο την ίδια την εκμετάλλευση και το σύστημα που είναι θεμελιωμένο στα βάθρα της (Δείτε εδώ βίντεο με την ομιλία).
Οι φτωχές λαϊκές μάζες ήταν εκείνες που τροφοδότησαν τον ΔΣΕ στη δική του εποποιία με έμψυχο δυναμικό, αλλά και με κάθε είδους αναγκαία για τη δράση του βοήθεια, όπως τροφή και ρουχισμό, βοήθησαν στην κατασκευή οχυρωματικών έργων, στη συγκέντρωση πληροφοριών, συνέβαλαν στην οργάνωση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλη αυτή την προσπάθεια είχαν και οι γυναίκες κάθε ηλικίας, κυρίως από την ύπαιθρο.
Δεν είναι λίγες οι συγκινητικές εικόνες που
«όταν κατέβαιναν οι αντάρτες στα χωριά, ιδίως ύστερα από τη μάχη, ο λαός τους καλοδεχόταν, τους φιλοξενούσε, έβγαζαν οι κοπέλες τις προίκες τους, για να τους στρώσουν να κοιμηθούν! Ακόμα οι ίδιες φύλαγαν σκοπιά όλη τη νύχτα για να ξεκουραστούν εκείνοι».
Οι αγρότισσες από τις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας είχαν αναλάβει τις μεταφορές του στρατού, μια δουλειά κουραστική και ριψοκίνδυνη. Μετέφεραν πολεμοφόδια, τρόφιμα και άλλα εφόδια του στρατού, άλλοτε στην πλάτη και άλλοτε με το ζώο ή το κάρο, για μεγάλες αποστάσεις, από δύσβατους δρόμους και μονοπάτια, πολλές φορές ξυπόλυτες μέσα στα χιόνια και τις λάσπες.
Τα οχυρωματικά έργα φτιάχτηκαν και από γυναίκες των απελευθερωμένων από τον ΔΣΕ χωριών. Η δουλειά αυτή γινόταν στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
«Για πρώτη φορά έπαιρναν σε αυτή μέρος γυναίκες. Κι όμως ούτε στιγμή δεν παρουσιάστηκαν ταλαντεύσεις. Στις συνελεύσεις που γίνονταν στα χωριά για να οριστούν αυτοί που θα πήγαιναν, οι γυναίκες έλεγαν: "Πρέπει να πάμε γιατί είναι για τα παιδιά μας. Πρέπει να τα προφυλάξουμε, να τους κάνουμε γερά πολυβολεία. Πρέπει να βοηθήσουμε κι εμείς"...».
Στη μάχη της σοδειάς
Σε κάθε περιοχή υπήρξαν τέτοια παραδείγματα γυναικών που εξέφρασαν με πολύμορφο τρόπο την αλληλεγγύη τους στον αγώνα του ΔΣΕ, με ανιδιοτέλεια. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω δήλωση ηλικιωμένων γυναικών που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εξόρμηση», όργανο του ΔΣΕ, τον Αύγουστο του 1948:
Αξιωματικός και μαχήτρια του ΔΣΕ με όλμο, όπως τις φωτογράφησε ο Απόστολος Μουσούρης
«Εμείς οι γριές ενός μαχητικού τμήματος σοδειάς διαβάσαμε την Προκήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ και υποσχόμαστε ότι θα πολεμήσουμε με το δρεπάνι στο χέρι δίπλα στους μαχητές του Γράμμου. Κάθε γεροντίστικη δρεπανιά ας γίνει φωτιά στα κεφάλια των μπουραντάδων.
Η επιτροπή: Ζωή Τσιλήμπεη, 70 χρονών, Λεμονιά Τεριζίνα, 63 χρονών, Χαραυγή Φοντάκου, 65 χρονών, Ασημίνα Μομοτίνα, 80 χρονών».
Στη Θράκη, 260 γυναίκες δούλεψαν εθελοντικά στη μάχη της σοδειάς. Στην περιοχή της Ξάνθης, γυναίκες έκαναν δύο ώρες δρόμο για να πάρουν μέρος στο πλύσιμο και το γνέσιμο του μαλλιού για το ρουχισμό των μαχητών.
Εξασφάλισαν το ρούχο και το ψωμί μαχητών και μαχητριών
Ομως και οι ίδιες οι μαχήτριες αναδείκνυαν την πολύτιμη βοήθεια που έπαιρναν από τα χωριά, κυρίως από το γυναικείο πληθυσμό, όπως αναφέρεται στην ακόλουθη ανταπόκριση προς τον ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα» από τρεις μαχήτριες της ομάδας Πτολεμαΐδας του ΔΣΕ.
«Οι μαχήτριες Σίμα Νικολαΐδου, Θεοδώρα Παπαδοπούλου (20 χρονών από το Μεσόβουνο) και Ευτυχία Δημητριάδου (20 χρονών από το Πεντάβρυσο) ανήκαν στην ομάδα Πτολεμαΐδας του ΔΣΕ. Είχαν το αμπρί τους κοντά στο ποτάμι, χωρίς να βρέχεται, σε ακάλυπτο μέρος και όμως κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί ότι ήταν εκεί φτιαγμένο. Εκεί είχαν αρκετό αλεύρι, που το είχαν κρύψει για το χειμώνα και πέρασαν το φθινόπωρο με καρύδια και κάστανα. Είχαν επαφή με 5-6 χωριά, που τους τροφοδοτούσαν με πληροφορίες. Εβγαζαν τετρασέλιδη εφημερίδα με τη γραφομηχανή που είχαν στο αμπρί με τίτλο "Πάντα Εμπρός". Εμειναν εκεί μέχρι το Φλεβάρη του 1949.
Γυναίκες στον ανεφοδιασμό των δυνάμεων του ΔΣΕ
Τα χωριά τους φρόντιζαν με αγάπη. Σε κάποιο χωριό έβγαλαν κάτοικοι τις φανέλες τους και τους τις έδωσαν για να προστατευθούν από τη βαρυχειμωνιά.
Οταν είχαν λιώσει τα παντελόνια τους, είχαν ειδοποιήσει ένα κεφαλοχώρι της περιοχής για αυτή την ανάγκη τους.
Οι γυναίκες του χωριού κατάφεραν και αγόρασαν χακί παντελόνια από τον αστικό στρατό, που είχε βάση στο κεφαλοχώρι. Τα φόρεσαν κάτω από τα φουστάνια τους οι πιο γριές και ήσυχα - ήσυχα βγήκαν στο δάσος για ξύλα». Με αυτό τον τρόπο εξασφάλισαν το ρουχισμό των μαχητριών.
Και η ανταπόκριση των μαχητριών συνεχίζει: «Οι γυναίκες στα χωριά βοηθούσαν εξαιρετικά και στη συλλογή πληροφοριών. Οι νεότερες μάζευαν πληροφορίες από τους ΜΑΥδες και από το στρατό και οι μανάδες τους φρόντιζαν να φτάσουν στην ομάδα».
Σε κάποια από τα χωριά που είχαν ως σύνδεσμο οι μαχήτριες της ομάδας Πτολεμαΐδας, παρά τη βία και τους διωγμούς από τον αστικό στρατό και τους ΜΑΥδες, οι γυναίκες είχαν την έννοια της τροφοδοσίας των μαχητριών.
Παρά το γεγονός ότι το μέρος ήταν περιφραγμένο με συρματοπλέγματα και μόνο με άδεια επιτρεπόταν η έξοδος τη μέρα, εφεύρισκαν χίλιους τρόπους για να βγάλουν ψωμί για τις ανάγκες των μαχητριών και των μαχητών. Ακόμα και τη δική τους μισή οκά δεν την έτρωγαν και την άφηναν για τις ανάγκες της ομάδας.
Το ενδιαφέρον των χωριών για την επιβίωση των μαχητριών έδινε κουράγιο, τόνωνε το ηθικό των μαχητριών. Ετσι, τελειώνοντας την πολυσέλιδη ανταπόκρισή τους, οι μαχήτριες έγραψαν: «...Για τέτοιο λαό πώς να μην αγωνίζεσαι με όλη σου την ψυχή!».
Αυτούς τους δεσμούς του ΔΣΕ με το λαό είχαν υπόψη τους οι δυνάμεις του αστικού κράτους. Γι' αυτό επεδίωξαν την απομόνωση των δυνάμεων του ΔΣΕ με την αναγκαστική μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων αγροτικού πληθυσμού από τα χωριά περιοχών δράσης του ΔΣΕ στις πόλεις.
Η «μάχη του θερισμού» μέσα από τις σελίδες του εντύπου του ΔΣΕ «Εξόρμηση»
Στόχος ήταν να στερήσουν τον ΔΣΕ από πηγές εφεδρειών, τροφοδοσίας, καθώς και από πηγές πληροφόρησης. Χιλιάδες οικογένειες πετάχτηκαν στο δρόμο, χωρίς καμιά βοήθεια. Τους στοίβαξαν σε παράγκες σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, στο έλεος της φτώχειας, των συλλήψεων, της τρομοκρατίας.
Διαχρονική ανάγκη το βάθεμα των δεσμών του ΚΚΕ με τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των συμμάχων της
Διαχρονικά, σε όλη την πορεία του επαναστατικού, εργατικού κινήματος, αναδεικνύεται η ανάγκη ανάπτυξης στέρεων αγωνιστικών, ιδεολογικών και πολιτικών δεσμών των κομμουνιστών με το λαό, ιδιαίτερα με τις γυναίκες της εργατικής τάξης, του λαού.
Η κριτική φράση της Ρούλας Κουκούλου σε άρθρο της τον Ιούνη του 1949 στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός» με θέμα «Συμπεράσματα απ' τη δουλειά μας στις μαχήτριες των τμημάτων Βίτσι και Γράμμου» είναι και σήμερα επίκαιρη: «...Τις κομμουνίστριες δεν τις χρησιμοποιούμε όπως χρειάζεται στη βάση. Τα μέλη του Κόμματος πρέπει να 'ναι ο μοχλός που να κινάει όλες τις μαχήτριες...».
ΠΗΓΕΣ:
1. Η Γυναίκα της Ελλάδας στον Αγώνα LA FEMME GRECQUE AU COMBAT, σελ. 46, Ανατύπωση.
2. ΑΡΧΕΙΟ ΚΚΕ, έγγραφο 251177, εφημερίδα «Εξόρμηση», Φ. 32 /15.8.48, Εποποιία στο Γράμμο και στα μετόπισθεν, Η μάχη του θερισμού.
3. ΑΡΧΕΙΟ ΚΚΕ, έγγραφο 345586, Ρ/Σ «ΕΕ» 1949 - Χρονικό από τις μαχήτριες Σίμα Νικολαΐδου, Θεοδώρα Παπαδοπούλου, Ευτυχία Δημητριάδου.
4. Ρούλα Ζαχαριάδη - Κουκούλου, «Συμπεράσματα απ' τη δουλειά μας στις μαχήτριες των τμημάτων Βίτσι και Γράμμου», Δημοκρατικός Στρατός: Φωτογραφική αναπαραγωγή από τα πρωτότυπα τεύχη του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός», τόμος Β΄/1949, τ.6, σελ. 427-430, εκδ. «Ριζοσπάστης», Αθήνα, 1996.
Αίσθηση προκαλούν οι αποκαλύψεις στις οποίες προέβη ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ και συγγραφέας πολλών βιβλίων που φανερώνουν τα μυστικά της υπηρεσίας, αλλά και των κυβερνήσεων του Μπιλ Κλίντον και του υιού του Τζόρτζ Μπους, του τζούνιορ.
Έχει πολλάκις συλληφθεί και κρατηθεί όπως αναφέρει στο σάιτ του ο Μιχάλης Ιγνατίου. Ο Μιτ Γουόσπουρ, ένας προσωπικός του φίλος εργαζόμενος στη Γερουσία, ο οποίος του έδινε πληροφορίες, έχει δολοφονηθεί.
Ως πράκτορας της CIA ο Μπέιρ εργάστηκε στη Γιουγκοσλαβία το 1991-94 και στη Μέση Ανατολή. Από την αποχώρησή του από την υπηρεσία και μετά έχει πολλάκις κατηγορήσει την κυβέρνηση Μπους ότι προκαλούσε πολέμους για το πετρέλαιο.
Σε συνέντευξή του που δημοσιεύει και το ebritic.com, ο Μπέιρ προέβη σε εκπληκτικές αποκαλύψεις:
«Στη Γιουγκοσλαβία πήγα στις 12 Ιανουαρίου 1991, με ελικόπτερο, στο Σεράγεβο. Δουλειά μας ήταν να επιτηρούμε τους υποτιθέμενους Σέρβους τρομοκράτες ώστε να μην επιτεθούν στην πόλη. Μας είχαν ενημερώσει για μια οργάνωση με την ονομασία Ανώτερη Σερβία, η οποία σχεδίαζε βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη λόγω της επιθυμίας της Βοσνίας να αποσχιστεί από τη Γιουγκοσλαβία.
»Στην πραγματικότητα αυτή η οργάνωση ούτε καν υπήρχε. Οι επικεφαλής μας, μας έλεγαν ψέματα. Η αποστολή μας ήταν απλώς να προκαλέσουμε πανικό στους πολιτικούς στη Βόσνια, να τους πείσουμε ότι επίκειται σερβική επίθεση. Η αποστολή αυτή τελείωσε για μένα σε δύο εβδομάδες. Ανέλαβα νέα στη Σλοβενία. Η επιχείρηση στη Βοσνία διήρκεσε έναν μήνα και είχε κωδική ονομασία Ίστινα (αλήθεια).
»Πήγα στη Σλοβενία διότι είχαμε πληροφορίες ότι σκόπευε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Διαθέσαμε μερικά εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κομμάτων της αντιπολίτευσης και διαφόρων πολιτικών.
»Πολλοί πράκτορες που διαφωνούσαν εξαφανίζονταν όταν αρνούντο να εκτελέσουν αποστολές προπαγάνδας κατά των Σέρβων. Προσωπικά είχα εκπλαγεί από τα ψέματα τα οποία μας έλεγαν οι επικεφαλής και οι πολιτικοί μας. Πολλοί πράκτορες καλλιεργούσαν την προπαγάνδα χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν. Ο καθένας μας γνώριζε μόνο ένα μέρος της υπόθεσης και μόνο αυτοί που δημιούργησαν την όλη υπόθεση γνώριζαν το σύνολό της, δηλαδή οι πολιτικοί.
»Στόχος της προπαγάνδας ήταν να διχάσουμε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ώστε να αποσχιστούν. Έπρεπε να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα έπεφτε το ανάθεμα. Επελέγη η Σερβία καθώς αυτή, κατά κάποιο τρόπο, είναι η διάδοχος κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας.
»Δώσαμε χρήματα στον Στίπε Μέσιτς, στον Φράνιο Τούσμαν, στον Αλί Ιζετμπέκοβιτς, σε βουλευτές και μέλη της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, σε δημοσιογράφους, σε στρατηγούς του Γιουγκοσλαβικού στρατού, ακόμα και σε ολόκληρες μονάδες. Ο Ράντοβαν Κάραζιτς έπαιρνε χρήματα, για κάποιο διάστημα, αλλά σταμάτησε να δέχεται χρήματα όταν κατάλαβε ότι θα κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου που έγιναν στη Βοσνία. Όλο αυτό κατευθυνόταν από την αμερικανική κυβέρνηση.
»Κάποιοι αξιωματούχοι της CIA έγραφαν ακόμα και τις επίσημες ανακοινώσεις που διαβάζονταν στα δελτία ειδήσεων. Στόχος ήταν η πρόκληση μίσους, εθνικισμού και προβολή της διαφορετικότητας.
»Το 1992 ήμουν ξανά στη Βοσνία με αποστολή την εκπαίδευση μονάδων του Βοσνιακού στρατού, καθώς η Βοσνία είχε μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Η Σρεμπρένιτσα είναι μια παραφουσκωμένη ιστορία και πολλοί άνθρωποι την έχουν αποδεχτεί. Ο αριθμός των νεκρών είναι ο ίδιος με τον αριθμό των Σέρβων και άλλων που σκοτώθηκαν, αλλά η Σρεμπρένιτσα πουλήθηκε στην πολιτική αγορά.
»Ο επικεφαλής μου, πρώην γερουσιαστής, έλεγε συνεχώς πως μερικά καθάρματα θα σταλούν στη Βοσνία. Έναν μήνα πριν την υποτιθέμενη γενοκτονία στην Σρεμπρένιτσα, μου είπε πως η πόλη θα «γίνει πρωτοσέλιδο» σε όλο τον κόσμο. Όταν ρώτησα το γιατί μου είπε απλώς «θα δεις». Ο Βοσνιακός στρατός πήρε εντολή να επιτεθεί σε σπίτια και σε αμάχους, στους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα. Την ίδια ώρα οι Σέρβοι δέχονταν επίθεση από την άλλη πλευρά. Προφανώς κάποιος είχε πληρωθεί για τους υποκινήσει.
»Ένοχοι για την Σρεμπρένιτσα είναι οι Βόσνιοι, οι Σέρβοι και οι Αμερικανοί. Όλοι όμως ρίχνουν τις ευθύνες στους Σέρβους. Δυστυχώς πολλά από τα θύματα που θεωρούντο μουσουλμάνοι ήταν Σέρβοι ή άλλων εθνικοτήτων. Πριν μερικά χρόνια, ένας φίλος πρώην πράκτορας ο οποίος τώρα εργάζεται στο ΔΝΤ μου είπε ότι η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν προϊόν συμφωνίας αμερικανικής κυβέρνησης και Βόσνιων πολιτικών. Η πόλη θυσιάστηκε για κερδίσουν οι ΗΠΑ μια δικαιολογία για να επιτεθούν κατά των Σέρβων.
»Είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι που προκάλεσαν τον πόλεμο και υπαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης κατέχουν τώρα εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο των περιοχών αυτών. Απλώς υποδούλωσαν λαούς και τα παραγόμενα καταλήγουν στη Γερμανία και στις ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι νικητές, καθώς οι λαοί υποχρεώνονται να εισάγουν, κατόπιν από αυτούς και καθώς δεν έχουν χρήματα αναγκάζονται να δανείζονται. Αυτή είναι η ιστορία στα Βαλκάνια.
»Το Κόσοβο, δια παράδειγμα, δημιουργήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η περιοχή είναι πλούσια σε ορυκτά και δεύτερον διότι αποτελεί στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ. Είναι η μεγαλύτερη Νατοϊκή βάση στην καρδιά της Ευρώπης.
»Θέλω να πως στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ότι πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν. Χειραγωγήθηκαν τότε και είναι ανόητο να υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Πρέπει να δείξουν ότι είναι οι ισχυροί και να καταλάβουν ποιος το δημιούργησε όλο αυτό. Προσωπικά ταπεινά ζητώ συγνώμη και αυτό γιατί για καιρό δεν αποκάλυπτα τα μυστικά της CIA και του Λευκού Οίκου.
«Οι δαπάνες παραμένουν υπέρμετρα εστιασμένες σε δυσβάσταχτα υψηλές συντάξεις που παρέχονται στους υπάρχοντες συνταξιούχους»,
Νέα μείωση των υφιστάμενων συντάξεων, κατάργηση φοροαπαλλαγών για τους μισθωτούς και συνέχιση των αντεργατικών ανατροπών προτείνει το ΔΝΤ στο πλαίσιο της έκθεσής του για την ελληνική οικονομία, ενώ για το χρέος και το πρωτογενές πλεόνασμα εκφράζει παρόμοιες θέσεις με αυτές της ελληνικής κυβέρνησης.
«Οι δαπάνες παραμένουν υπέρμετρα εστιασμένες σε δυσβάσταχτα υψηλές συντάξεις που παρέχονται στους υπάρχοντες συνταξιούχους, γεγονός που αποκλείει τις απαραίτητες κοινωνικές δαπάνες για την προστασία των ευάλωτων ομάδων, συμπεριλαμβανομένων και των ανέργων»,αναφέρει το κείμενο των συμπερασμάτων του Ταμείου, το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα με αφορμή την ολοκλήρωση των επαφών του κλιμακίου του ΔΝΤ με την κυβέρνηση για την κατάρτιση της έκθεσης.
Επί της ουσίας, το Ταμείο ζητάει να περικοπούν εκ νέου οι συντάξεις και να αυξηθεί η φοροαφαίμαξη του λαού για να στηριχθούν οι επενδύσεις του κεφαλαίου και η καπιταλιστική ανάκαμψη, ενώ ως «τυράκι» χρησιμοποιεί την παροχή ορισμένων ψιχίων για τους πλέον εξαθλιωμένους.
Έτσι, το Κείμενο των Συμπερασμάτων, δηλαδή το προσχέδιο της έκθεσης, επισημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει μια«δημοσιονομικά - ουδέτερη εξισορρόπηση πολιτικών μεσοπρόθεσμα με χαμηλότερες συντάξεις και με μια πιο δίκαιη κατανομή του φορολογικού βάρους, ώστε ο δημόσιος τομέας να μπορέσει να παράσχει επαρκείς υπηρεσίες και κοινωνική βοήθεια σε ευάλωτες ομάδες, με την παράλληλη δημιουργία των συνθηκών για επενδύσεις και ανάπτυξη».
Ειδικά για το Ασφαλιστικό, το ΔΝΤ χαρακτηρίζει «καλοδεχούμενο»τον πρόσφατο νόμο-λαιμητόμο που ψήφισε η κυβέρνηση, προσθέτοντας όμως πως «δεν έχει την έκταση που χρειάζεται επειδή το έλλειμμα του συνταξιοδοτικού συστήματος βρίσκεται στο μη βιώσιμο επίπεδο του περίπου 10 τοις εκατό του ΑΕΠ».
Στο Φορολογικό τονίζει ότι οι τελευταίες αλλαγές δεν έχουν αντιμετωπίσει τις«πολύ γενναιόδωρες φορολογικές απαλλαγές στην Ελλάδα, οι οποίες επιτρέπουν πάνω από τους μισούς μισθωτούς να εξαιρούνται από τη φορολογία του εισοδήματος». Παράλληλα με την αύξηση της φορολογικής αφαίμαξης των μισθωτών συστήνει να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές και οι ασφαλιστικές εισφορές, προφανώς για λογαριασμό του κεφαλαίου, κάτι που σπεύδει να το βαφτίσει ως «κοινωνική δικαιοσύνη».
Το ΔΝΤ σημειώνει ότι «οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να επιταχυνθούν και να προωθήσουν την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη»,δείχνοντας ότι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης προϋποθέτει την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Αναφερόμενο στις εργασιακές σχέσεις, χαρακτηρίζει «σημαντικά βήματα μπροστά»τις αντεργατικές ανατροπές του 2011, παραδέχεται ότι «το βάρος της προσαρμογής έπεσε κυρίως στους μισθωτούς»,αλλά ταυτόχρονα συστήνει να συνεχιστούν με «πιο φιλόδοξες προσπάθειες», ώστε να ευθυγραμμιστούν οι ομαδικές απολύσεις και η συλλογική δράση με τις «διεθνείς βέλτιστες πρακτικές». Θυμίζουμε πως κάτι ανάλογο υπόσχεται η κυβέρνηση ενόψει των αντεργατικών αλλαγών της δεύτερης αξιολόγησης, εστιάζοντας στις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές».
Το ΔΝΤ υπογραμμίζει ότι πρέπει να μειωθούν δραστικά τα «κόκκινα» δάνεια, τάσσεται κατά της διατήρησης«άνευ προηγουμένου πρωτογενών πλεονασμάτων»και προβάλλει την πάγια θέση του για «σημαντική ελάφρυνση του χρέους». Επιπλέον εκτιμά ότι«οι προοπτικές ανάπτυξης παραμένουν ασθενικές και υπόκεινται σε υψηλούς καθοδικούς κινδύνους, ενώ η ανεργία αναμένεται να παραμείνει σε διψήφια ποσοστά μέχρι τα μέσα του αιώνα».
