Για τις Εκλογές στις ΗΠΑ

«Εδώ το καθένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία, διευθύνεται με τη σειρά του από ανθρώπους που κάνουν την πολιτική προσοδοφόρα υπόθεση, που κερδοσκοπούν πάνω στις έδρες της νομοθετικής συνέλευσης (...) και που όταν το κόμμα τους νικήσει ανταμείβονται με θέσεις (...). Έχουμε δυο μεγάλες συμμορίες από πολιτικούς κερδοσκόπους, που παίρνουν διαδοχικά στα χέρια τους την κρατική εξουσία και την εκμεταλλεύονται με τα πιο διεφθαρμένα μέσα και για τους πιο διεφθαρμένους σκοπούς, ενώ το έθνος είναι ανίσχυρο μπροστά στους δυο μεγάλους αυτούς συνασπισμούς των πολιτικών που βρίσκονται δήθεν στην υπηρεσία του, μα που στην πραγματικότητα το εξουσιάζουν και το καταληστεύουν».Ένγκελς

  

Κλίντον ή Τραμπ…

8/11/2016 Υποκειμenikos

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ 

Η… «προσωπικότητα» του Τραμπ υπήρξε το δυνατό χαρτί του συστήματος ώστε να περιοριστεί κατά πολύ η ενασχόληση της αμερικάνικης αλλά και – κυρίως - της διεθνούς κοινής γνώμης όχι με τις διαφορές αλλά με τις ομοιότητες των δυο υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ.

    Μια ομοιότητα που προκύπτει από την ομοιότητα των συμφερόντων που εκπροσωπούν και η Κλίντον και ο Τραμπ.

    Η πρώτη – ως εκπρόσωπος του συστήματος των δισεκατομμυριούχων, όπως ο μέχρι πρότινος χρηματοδότης των Κλίντον, ο Τραμπ -  εξασφαλίζει τα κέρδη του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος εγγυώμενη την διαιώνιση του πολέμου ανά τον κόσμο στο όνομα της… δημοκρατίας, της ανεκτικότητας και του φιλελευθερισμού.

    Ο δεύτερος – ως εκπρόσωπος ενός συστήματος που το δημιούργησε η τάξη του και ανέθεσε στους κάθε λογής «Κλίντον» να το διαχειρίζονται - εξασφαλίζει τα ίδια συμφέροντα, αλλά αυτή τη φορά «ο Θεός (θα) ευλογεί την Αμερική» διότι η «εξαγωγή της δημοκρατίας» της θα είναι και «ιδεολογικά» θωρακισμένη πάνω στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον… ανθρωπισμό της Κου Κλουξ Κλαν.

    Είναι ακριβώς αυτή η ομοιότητα που οδηγεί το 82% της αμερικανικής κοινής γνώμης να απαντά στις δημοσκοπήσεις ότι θεωρεί αποκρουστικές τις παραπειστικές προεκλογικές εκστρατείες και των δυο.

    Βέβαια αυτό δεν αποτρέπει και στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο να αναπαράγεται το γνωστό δίλλημα: «Με τον Πλαστήρα ή με τον Παπάγο;»…

    Στην ημετέρα, δε, μπανανία, το αστικό πολιτικό σύστημα έχει τοποθετηθεί από καιρό «δημοκρατικά» – και μάλιστα από εκεί που δεν το περιμένεις.

    Θυμίζουμε: Στις αμερικανικές εκλογές του 2008

• ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, ο κ. Παναγιωτόπουλος υπήρξε σαφής: Το κόμμα του, είχε πει, συμπορεύεται ιδεολογικά (μπα!) και πολιτικά (μπα!) με τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ (τσάμπα, δηλαδή, τα εδέσματα της  Μαρίκας Μητσοτάκη προς τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο). Ως εκ τούτου, η ΝΔ είχε ψηφίσει: Ομπάμα.

• «Ελπίζω να εκλεγεί ο Μπάρακ Ομπάμα, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα υπάρχουν σημαντικά περιθώρια για τη διαμόρφωση πολιτικής με βάση τις προτάσεις των σοσιαλδημοκρατών», δήλωνε ο κ. Γ. Παπανδρέου. Ως εκ τούτου, το ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει: Ομπάμα .
• Η εφημερίδα «Αυγή», στο τότε πρωτοσέλιδό της, ισχυριζόταν ότι οι αμερικανικές εκλογές είχαν φέρει «αντιμέτωπους δυο υποψηφίους από εντελώς διαφορετικούς κόσμους με εκ διαμέτρου αντίθετες "κοσμοθεωρίες" για την εξουσία και το ρόλο της Αμερικής στο σημερινό κόσμο»! Για την «Αυγή», η πιθανή εκλογή Ομπάμα σήμαινε «μεγάλη υπέρβαση» και «αλλαγή». Ως εκ τούτου, ο ΣΥΝ – κάτι που θα μπορούσε να υπενθυμίσει σε λίγες μέρες ο κ.Τσίπρας στον εκλεκτό επισκέπτη του - είχε ψηφίσει: Ομπάμα.

(σ.σ.: Μάλιστα, η «Αυγή» έδινε μεγάλη σημασία στο ότι θα επρόκειτο για τον «πρώτο μαύρο Πρόεδρο των ΗΠΑ». Η εφημερίδα μάλλον δε συνυπολόγιζε το γεγονός ότι ο Ομπάμα δεν ήταν περισσότερο ...μαύρος ούτε από τον Πάουελ, ούτε από την Κοντολίζα Ράις, που το χρώμα της επιδερμίδας τους δεν είχε παίξει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο ούτε στην εξόντωση γυναικόπαιδων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, ούτε στα βασανιστήρια κρατουμένων σε Αμπού Γκράιμπ και Γκουαντάναμο).

Η «Αυγή» ξεχείλιζε τότε από «προσδοκίες» καθώς έβλεπε στη νίκη Ομπάμα την προοπτική «να σταματήσουν οι πόλεμοι» (!) αλλά και «να μην πληρώσουν οι φτωχοί για την οικονομική κρίση»…

    Το «έργο», που εν συντομία περιγράψαμε παραπάνω, το είχαμε ξαναδεί.

 Τη δεκαετία του '70 υπήρχαν εφημερίδες στην Ελλάδα που έντυναν τον τότε υποψήφιο - και κατοπινό Πρόεδρο - των Δημοκρατικών, τον Τζίμι Κάρτερ, με ...φουστανέλα, θέλοντας έτσι να τονίσουν τα «φιλελληνικά» αισθήματα του ανδρός...

    Με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, η ίδια παράσταση ξαναδόθηκε με την εκλογή του Μπιλ Κλίντον, το 1992. Ήταν τότε που:

• Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης διέβλεπε στην επικράτηση του Κλίντον την «προώθηση της ειρήνης και της συνεργασίας στον κόσμο».
• Ο Αντρέας Παπανδρέου πανηγύριζε για τη νίκη του Κλίντον, δηλώνοντας, την επομένη των αμερικανικών εκλογών , ότι επρόκειτο για «ειρηνικό επαναστάτη» (!) που «επανέφερε το μήνυμα της αλλαγής και της ελπίδας, όπως εμείς το '81» (!).
• Ο Δημήτρης Ρέππας, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, δήλωνε μερικά χρόνια αργότερα (στις 10/11/1999, και αφού είχε συντελεστεί, ήδη, η σφαγή στη Γιουγκοσλαβία) ότι «ο κ. Κλίντον, υπό την ευρεία έννοια, είναι κεντροαριστερός» (!)
• και η κ. Δαμανάκη, ως πρόεδρος τότε του ΣΥΝ, πανηγύριζε για την «καθαρή νίκη Κλίντον», που σηματοδοτούσε, όπως έλεγε, «μια πολύ σημαντική αλλαγή»...

    Για την αξία των παραπάνω εκτιμήσεων έχει αποφανθεί η ίδια η ζωή και ο σκουπιδοτενεκές της Ιστορίας.

    Είναι επίσης η Ιστορία που, όσον αφορά τις διαφορές «Δημοκρατικών» και «Ρεπουμπλικάνων», υπενθυμίζει:

• Από τον Τρούμαν, που έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, που δημιούργησε το μακελειό στην Κορέα, που με το γνωστό «δόγμα» του έσυρε τον πλανήτη στον «ψυχρό πόλεμο» και στις αμερικανικές επεμβάσεις στα εσωτερικά τρίτων χωρών,
• τον Κένεντι, που ξεκίνησε τη σφαγή του βιετναμέζικου λαού το 1961 με την αποστολή 15.000 πεζοναυτών στο Βιετνάμ, και τον Τζόνσον, που τον διαδέχτηκε στο έγκλημα,

• τον Κλίντον, που εισήγαγε την ανθρωπότητα στους «ανθρωπιστικούς πολέμους» τύπου Γιουγκοσλαβίας και την υπουργό των Εξωτερικών του, την Μαντλίν Ολμπράιτ, που όταν τη ρώτησαν το 1996 για το χαμό 500.000 παιδιών λόγω του εμπάργκο κατά του Ιράκ δήλωσε ότι «είναι πολύ σκληρό, αλλά είναι το απαραίτητο τίμημα» (!),

όλοι αυτοί «Δημοκρατικοί» ήταν...

    Με τον Ομπάμα, λοιπόν, η βιτρίνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αναπαλαιώθηκε στο πλαίσιο μιας παράστασης χολιγουντιανών προδιαγραφών, αλλά τα πράγματα εξελίχτηκαν  όπως ακριβώς μονολογούσε ο «Γατόπαρδος» του Βισκόντι:

«Για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει να αλλάξουν».

    Αυτό που έμεινε μετά από το παιχνίδι με τις γιρλάντες και τα «καθρεφτάκια» που οι «σκηνοθέτες» και οι πρόθυμοι βοηθοί τους μοίρασαν ανά τον κόσμο για να θαμπώσουν τους «Ινδιάνους» του πλανήτη, είναι τούτο:

«Η αμερικανική πολιτική μένει ίδια, ακόμα κι αν το στιλ αλλάξει».

    Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί μετά και το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών στις ΗΠΑ. Και τούτο όχι γιατί δεν έχουν σημασία τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τραμπ (πως θα μπορούσε άλλωστε;) ή της Κλίντον.

    Αλλά γιατί η πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα

• πάνω από 47 εκατομμύρια - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία - Αμερικανοί πολίτες να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας,

• πάνω από 15 εκατομμύρια παιδιά - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία – να διαβιούν στις ΗΠΑ σε συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης και εγκατάλειψης,
• ανυπολόγιστος αριθμός ανθρώπων του πλανήτη να βιώνει τον πόλεμο είτε αυτός έχει ως εμπροσθοφυλακή τους πεζοναύτες, είτε το χρηματιστικό καρτέλ, είτε συμφωνίες τύπου ΤΤΙΡ,

    είναι μια πολιτική κινείται πέρα από την προσωπικότητα του ενός ή του άλλου υποψηφίου και δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι στο καθεστώς της καπιταλιστικής βαρβαρότητας «αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα θα τις είχαν καταργήσει»…

    Αυτός είναι ο λόγος που το 2004, πριν ανοίξουν οι κάλπες στις ΗΠΑ - σε μια αναμέτρηση που ψηφίζουν οι μισοί και εκλέγουν πρόεδρο οι μισοί των μισών - η ψήφος είχε μοιραστεί έτσι:

• ΟιMorgan Stanley, UBS Americas, Goldman Sachs, Citigroup, USGovernment, Bankof America, Microsoft - πρόκειται για αμερικανικές πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τράπεζες, εταιρείες πληροφορικής - αποτέλεσαν τους μεγαλύτερους χρηματοδότες και των δυο υποψήφιων προέδρων. Τόσο του Μπους, όσο και του Κέρι.

    Αυτός είναι ο λόγος που στις εκλογές των ΗΠΑ, το 2008:

• Στη λίστα με τις πολυεθνικές που χρηματοδότησαν τον έναν υποψήφιο, τον Ομπάμα, στην 1η θέση βρισκόταν η Goldman Sachs. Η ίδια εταιρεία βρισκόταν στην 4η θέση των χρηματοδοτών και του άλλου υποψηφίου, του Μακέιν.
• Στη λίστα με τους μεγαλοκαρχαρίες του χρηματοπιστωτικού καρτέλ που είχαν σπονσοράρει τον έναν υποψήφιο, η Citigroup βρισκόταν στην 3η θέση. Στη λίστα με τους ισχυρούς σπόνσορες του άλλου υποψήφιου, η ίδια εταιρεία, η Citigroup, βρισκόταν στη 2η θέση.
• Ο ένας είχε στη 4η θέση της λίστας των μεγάλων χρηματοδοτών του την JP Morgan. Ο άλλος την είχε στην 5η θέση.
• Ο ένας είχε στη λίστα με τους μεγάλους χορηγούς του τα πιράνχας της UBS AG στην 7η θέση. Ο άλλος την είχε στη 15η θέση.

«Πες μου τον χρηματοδότη σου, να σου πω ποιος είσαι…», λέγαμε τότε στο σχετικό γράφημα που είχαμε φτιάξει για τον «Ριζοσπάστη» 

    

Αύριο, λοιπόν, θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία των εκλογών στις ΗΠΑ. Θα ξέρουμε ποιο από τα δυο «άλογα» θα κόψει πρώτο το νήμα σε μια κούρσα, για την οποία - σε ανύποπτο χρόνο – έχουν επισημανθεί τα εξής:

«Εδώ το καθένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία, διευθύνεται με τη σειρά του από ανθρώπους που κάνουν την πολιτική προσοδοφόρα υπόθεση, που κερδοσκοπούν πάνω στις έδρες της νομοθετικής συνέλευσης (...) και που όταν το κόμμα τους νικήσει ανταμείβονται με θέσεις (...). Έχουμε δυο μεγάλες συμμορίες από πολιτικούς κερδοσκόπους, που παίρνουν διαδοχικά στα χέρια τους την κρατική εξουσία και την εκμεταλλεύονται με τα πιο διεφθαρμένα μέσα και για τους πιο διεφθαρμένους σκοπούς, ενώ το έθνος είναι ανίσχυρο μπροστά στους δυο μεγάλους αυτούς συνασπισμούς των πολιτικών που βρίσκονται δήθεν στην υπηρεσία του, μα που στην πραγματικότητα το εξουσιάζουν και το καταληστεύουν».

    Η παραπάνω περιγραφή - για την ακρίβεια η παραπάνω «ακτινογραφία» - του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, που θα μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο ανάλυσης και του εκκωφαντικού διχασμού που παρατηρείται σήμερα στην αμερικανική κοινωνία – ενός διχασμού που εκδηλώθηκε καθαρά κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου - χρονολογείται εδώ και σχεδόν 140 χρόνια!

    Είναι τα λόγια του Ένγκελς για τον αμερικανικό δικομματισμό και περιέχονται στον πρόλογό του στο έργο του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία».

*********************************************

Δες Ακόμα: 

ΚΚΕ

Ανακοίνωση για τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε για τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ επισημαίνει τα εξής:

«Τόσο οι πολιτικές δυνάμεις που σήμερα πανηγυρίζουν για την επικράτηση του Τραμπ, όσο και εκείνες που κλαίνε για τη μη επικράτηση Κλίντον, κρύβουν ότι και οι δύο υποψηφιότητες εκπροσωπούσαν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου και θα συνεχίσουν την αντιδραστική, αντιλαϊκή πολιτική σε βάρος του αμερικανικού λαού, αλλά και την επικίνδυνη πολεμοχαρή πολιτική σε βάρος των άλλων λαών, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις τάσεις απόρριψης και των δύο υποψηφιοτήτων, που εκφράστηκαν προεκλογικά, μέσα στον αμερικανικό λαό, αλλά και από το γεγονός ότι η ελπίδα "Ομπάμα" κατέληξε σε απογοήτευση για μεγάλα τμήματα του αμερικανικού λαού, μετανάστες, μειονότητες κλπ.

Οι λαοί θα πάψουν να παγιδεύονται ανάμεσα στη "Σκύλλα και τη Χάρυβδη", όταν χαράξουν το δικό τους δρόμο, ρήξης και ανατροπής του συστήματος που γεννά φτώχεια, κρίσεις, πολέμους».

Τετάρτη 09/11/2016 - 21:02

ΕΚΛΟΓΗ ΤΡΑΜΠ

Αλ. Τσίπρας: Να εμβαθυνθεί η συνεργασία Ελλάδας και ΗΠΑ

«Να εμβαθυνθεί η συνεργασία Ελλάδας και ΗΠΑ» είναι η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης, όπως ανέφερε οΑλέξης Τσίπρας στη συγχαρητήρια επιστολή προς τον εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.

Τον συνεχάρη για την εκλογή του στο αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ και, σύμφωνα με την ανακοίνωση, αναφέρθηκε «στους παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας με τους οποίους συνδέονται διαχρονικά ο ελληνικός και ο αμερικανικός λαός, στη βάση κοινών αξιών δημοκρατίας, κράτους δικαίου και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Επιπλέον, «εξέφρασε την πρόθεση να εμβαθυνθεί η συνεργασία Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών, προς όφελος των δύο λαών, της ειρήνης, και της περιφερειακής σταθερότητας».

Μάντεψε ποιος...

«Σαρώνονται και δεν ξέρουν πού να κρυφτούν κατεστημένα κέντρα και δημοσκόποι με τις προβλέψεις τους». 

«Η ανατροπή στις ΗΠΑ για όλο τον κόσμο μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ανάλογη της ανατροπής που έχει προκαλέσει το ΒREXIT στις ευρωπαϊκές εξελίξεις (...) Η κατάρρευση διεθνώς των χρηματιστηρίων, μετά τη νίκη Τραμπ, δείχνει τους φόβους, αν όχι και τον τρόμο, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου απέναντι σε αβέβαιες εξελίξεις (...) Δεν είναι λίγοι, πάντως, εκείνοι που θεωρούν ότι οι παλιές σταθερές της νεοφιλελεύθερης "παγκοσμιοποίησης" κλονίζονται και ότι η παγκόσμια τράπουλα θα ανακατευθεί πολύ δραστικά». 

Ποιος να 'ναι άραγε αυτός που κουνάει όλο ενθουσιασμό την ουρά του για τη νίκη του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ; 

Μήπως η ναζιστική Χρυσή Αυγή, που μίλησε επίσης για τη 

«βαριά κατάθλιψη και περισυλλογή (που) έχουν πέσει από τα ξημερώματα οι διεθνείς τοκογλύφοι και τα εγχώρια τσιράκια τους, που όλο αυτόν τον καιρό προπαγάνδιζαν υπέρ της Χίλαρι Κλίντον» και τη «νίκη των δυνάμεων που μάχονται την παγκοσμιοποίηση»; 

Οχι. 

Πρόκειται για την «Ισκρα», την ιστοσελίδα της ΛΑΕ. 

Εμείς πάλι δεν ξέρουμε για τα «κατεστημένα κέντρα», αλλά σίγουρα εκείνο που δεν κρύβεται με τίποτα είναι η ξετσίπωτη προσπάθεια, και μάλιστα με «αριστερό» φερετζέ, οι εργαζόμενοι να στοιχηθούν με σχεδιασμούς τμημάτων της αστικής τάξης. Είτε εκφράζονται από την ηττημένη Κλίντον, είτε (στην προκειμένη περίπτωση) από τον νικητή Τραμπ...

ΕΠΙΣΗΣ

• 

  ΕΚΛΟΓΗ ΤΡΑΜΠ

  Μπ. Ομπάμα: Είμαστε όλοι μια ομάδα

  20:34
• 

  ΕΚΛΟΓΗ ΤΡΑΜΠ

  Χ. Κλίντον: Ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι ο πρόεδρός μας

  20:04
• 

  ΕΚΛΟΓΗ ΤΡΑΜΠ

  Νετανιάχου: Πραγματικός φίλος ο Τραμπ - Ροχανί: Δεν αλλάζει η πολιτική του Ιράν

  17:41

Παρουσίαση κειμένου: Viva La Revolucion

Για να ξαναθυμηθούμε: το Τείχος του Βερολίνου

Για να ξαναθυμηθούμε:Για το Τείχος του Βερολίνου

μιας κ το enikos.gr  μας πληροφορεί με ανάρτηση του sansimera.gr τι έγινε. 

Είναι μια Δημοσίευση που έγινε στη ίδια σελίδα πριν 2 χρόνια με την υπογραφή του Νίκου Μπογιόπουλου.

Ας την Δούμε:

    Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»…

    Πόσο «ωραία» όμως είναι η ιστορία που μας διηγήθηκαν και φέτος* οι νικητές του «ψυχρού πολέμου» – και μάλιστα την διηγήθηκαν με ιδιαίτερη ένταση - λόγω της συμπλήρωσης 25* χρόνων  από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου;

    Λίγο να ξύσεις την λουστραρισμένη βιτρίνα εκείνο που αμέσως θα προκύψει είναι το ρυτιδιασμένο, το μουμιοποιημένο κουφάρι των προ 25ετίας* επινικίων τους περί «ελευθερίας» και «ευημερίας» που δήθεν θα βασίλευαν στον κόσμο μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ένας όρος που ακόμα κι αυτόν τον δανείστηκαν από τον Γκέμπελς αφού εκείνος τον είχε χρησιμοποιήσει στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα στις 12/2/1945…

    Ιδανικό σύμβολο της ιστορίας – μούμια που περιφέρουν δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γκορμπατσόφ. Αυτή η θλιβερή περίπτωση, ο πρώην ΓΓ του ΚΚΣΕ και κατοπινός διαφημιστής πιτσαρίας, που επελέγη ως πρωταγωνιστής και κεντρικό πρόσωπο της γιορτής που στήθηκε χτες στο Βερολίνο, κάνοντας την αποτίμηση των γεγονότων που δυο χρόνια αργότερα οδήγησαν στη διάλυση της ίδιας του της χώρας, δήλωσε: «…όλος ο κόσμος κέρδισε…».

    Ας δούμε μερικές «λεπτομέρειες», λοιπόν. Που λείπουν από την αφήγησή τους. Είναι ο ασφαλής τρόπος για να αντιπαραβάλλεις την ιστορία τους με την αλήθεια, αλλά και να αποτιμήσεις τα πραγματικά «κέρδη»:

    «Λεπτομέρεια» 1^η: Ενώ έχουν να πουν πολλά για την πτώση του Τείχους, δεν λένε λέξη για το χτίσιμο του Τείχους. Ίσως γιατί θα έπρεπε να πουν ότι τα σύνορα της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία έκλεισαν στις 12 – 13 Αυγούστου 1961 (δηλαδή 15 ολόκληρα χρόνια μετά την ανακήρυξη δυο κρατών στο έδαφος της Γερμανίας) και αφού πρώτα:

    α) Το Μάη του 1955 η ΟΔΓ έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, άρχισε να επανεξοπλίζεται (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945), άρχισε να δημιουργεί δικό της στρατό (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945) ενταγμένο στο ΝΑΤΟ, 

οι ΗΠΑ άρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων στο έδαφος της Δυτικής Γερμανίας (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).

    β) Το Μάρτη του 1958 η Βουλή της Δυτικής Γερμανίας αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεών της με σύγχρονα όπλα (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).

    γ) Στις αρχές Αυγούστου 1961 οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, τα αμερικανικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ, διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, εισέβαλαν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας και αποκρούστηκαν από τους φρουρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας.

Έτσι προέκυψε το Τείχος…

    «Λεπτομέρεια» 2^η: Στην ίδια την επανενωμένη πια Γερμανία η «ελευθερία» και η «ευημερία» μετριέται ως εξής: Σύμφωνα με την έρευνα της γερμανικής στατιστικής υπηρεσίας, ένας στους πέντε Γερμανούς πολίτες, δηλαδή περί τα 16 εκατομμύρια πολίτες, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας (Deutsche Welle). Σύμφωνα με τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Εργασίας:

    α) Το 2010 υπήρχαν στη Γερμανία 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι των 400 ευρώ, δηλαδή ένας στους πέντε εργαζομένους, αριθμός που ήταν αυξημένος κατά 1,6 εκατομμύριο σε σχέση με το 2003.

    β) Στη σημερινή Γερμανία από τα 41 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού που απασχολούνταν το 2011, μόνο τα 29 εκατομμύρια είχαν κανονική θέση εργασίας.

    γ) Οι πραγματικοί μισθοί έχουν παγώσει από την δεκαετία του ’90 και μάλιστα μειώθηκαν κατά 2,9% μεταξύ 2004 και 2011.

    δ) Το γερμανικό ινστιτούτο DIW αναφέρει ότι η παιδική φτώχεια στην Γερμανία ανέρχεται στο 16,4% και είναι υψηλότερη από το μέσο κάθε άλλης ηλικιακής ομάδας που είναι 14,5%.

    ε) Το ποσοστό φτώχειας μεταξύ των συνταξιούχων ανέρχεται σε 14%. Την ίδια στιγμή το μερίδιο των 5.000 υψηλότερων σε εισόδημα γερμανικών νοικοκυριών έχει αυξηθεί κατά 50% από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

    στ) Η εταιρία συμβούλων «Towers Watson» ανέφερε σε έκθεσή της ότι 24 επιχειρήσεις που ανήκουν στον βασικό χρηματιστηριακό δείκτη του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης πλήρωσαν κατά μέσο όρο στους διευθύνοντες συμβούλους 6,6 εκατομμύρια ευρώ το 2011, έναντι 2,6 εκατομμυρίων ευρώ το 2003.

    ζ) Το μερίδιο των μισθών στο εθνικό εισόδημα ανέρχονταν σε 44% την δεκαετία του ’80 στη Δυτική Γερμανία. Δέκα χρόνια μετά, το ποσοστό έπεσε στο 38% και από το 2010 και μετά δεν ξεπερνά το 35% (Μωυσής Λύτσης, «Η Ελλάδα αύριο», 13/10/2012)

Ο τότε καγκελάριος Κολ με τον υπουργό των Εσωτερικών του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε…   

    

«Λεπτομέρεια» 3^η: 

Η πτώση του Τείχους συνοδεύτηκε – εκτός των υπολοίπων – από ένα γενικό πλιάτσικο. 

Πρόκειται για την αμαρτωλή υπόθεση της «Treuhand» (κάτι σαν το ΤΑΥΠΕΔ, δηλαδή…) που ανέλαβε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κατά τη δεκαετία του '90. 

Το αποτέλεσμα: Στα μέσα του 1990 υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9 εκατ. απασχολούμενοι από τους οποίους 4 εκατ. σε κρατικές επιχειρήσεις. Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες (πλέον) επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,4 εκατ. εργαζομένους, δηλαδή πετάχτηκαν στην ανεργία πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. 

Το ξεπούλημα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα στοιχεία τα είχε παρουσιάσει ο Κλάους Πέτερ Ουίλντ, ειδικός σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων στη Γερμανία, και μάλιστα τα είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα μιλώντας σε ημερίδα του ΙΟΒΕ (12/5/1998). 

Σύμφωνα με τον κ.Ουίλντ, που είχε ξεκαθαρίσει ότι ο ρόλος της «Treuhand» ήταν «να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο», ιδού τα στοιχεία του ξεπουλήματος:

α) 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

β) 4.300 εταιρείες και τμήματα εταιρειών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους.

γ) 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν σε ιδιώτες.

δ) 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες.

    Η «Τreuhand» από το 1990 που ιδρύθηκε, μέχρι το 1994 που έκλεισε, δηλαδή μέσα σε τέσσερα χρόνια, «κατάφερε» να ξεπουλήσει γύρω στις 14.500 ανατολικογερμανικές εταιρείες αντί πινακίου φακής και να κλείσει γύρω στις 3.500.

 Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια, με το τέλος του μεγαλύτερου πλιάτσικου που έγινε ποτέ στην Ευρώπη, η «Treuhand» να φορτώσει στο γερμανικό λαό ένα ταμείο με έλλειμμα ύψους σχεδόν 300 δισ. μάρκα, δηλαδή 150 δισ. ευρώ, γεγονός που δηλώνει και το μέγεθος του ξεπουλήματος. 

    Φυσικά η υπόθεση της «Treuhand» συνοδεύτηκε από σκάνδαλα δωροδοκιών με άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης Κολ. Πάνω από 180 άτομα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια με κατηγορίες σχετικές με σκάνδαλα που αφορούσαν τις αποκρατικοποιήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

    Χαρακτηριστική η περίπτωση των διυλιστηρίων «Leuna» και της κρατικής εταιρείας πετρελαίων «Minol» που πουλήθηκαν στη γαλλική «Elf Acquitaine». Όπως αποδείχτηκε από τα «μαύρα» ταμεία της «Elf» διοχετεύθηκαν 47 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες προς τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ. Οι Γερμανοί πολιτικοί που πήραν τις μίζες ποτέ δεν κατονομάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν…

    Η μεγάλη… «λεπτομέρεια»

    Η συζήτηση γιατί προέκυψαν τα γεγονότα του 1989 που λειτούργησαν ως ντόμινο για όλο το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο, η συζήτηση γιατί στον «Ψυχρό Πόλεμο» νικητής αναδείχτηκε τελικά ο καπιταλισμός και όχι ο σοσιαλισμός, όπως αυτός εκφράστηκε στον 20^ο αιώνα, συνεχίζεται.

     Και φυσικά δεν θα λήξει χωρίς να εξεταστούν ξανά και ξανά:

• Ζητήματα όπως τα ξεστρατίσματα, τα λοξοδρομίσματα, οι παρεκκλίσεις, η παρείσφρηση «αγοραίων» λογικών, οι καταστροφικές παρεκτροπές που απομακρύνθηκαν από την σοσιαλιστική πυξίδα πως «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
• Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα φαινόμενα απόσπασης μιας νομενκλατούρας κρατικών ιθυνόντων από την κοινωνία γεγονός που αποτελούσε την πρώτη ύλη για την ναρκοθέτηση συνολικά της ανώτερης μορφής δημοκρατίας που συνάδει με τον σοσιαλισμό.  
• Ερωτήματα γιατί η άνοδος του βιοτικού επιπέδου που εξασφάλιζε ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής αντί να διασφαλίζει την λαϊκή εγρήγορση για την προάσπισή του μετατράπηκε σε παθητικοποίηση και αδιαφορία, δεν παύουν να βρίσκονται στο προσκήνιο.  

    Τα πανηγύρια, όμως, αυτών που πανηγυρίζουν για εκείνες τις εξελίξεις (σσ: το ποιοί πανηγυρίζουν είναι από μόνη της μια ασφαλής απόδειξη πόσο «θετικά» αποδείχτηκαν για την ανθρωπότητα εκείνα τα γεγονότα) θα είναι πάντα για τα… «πανηγύρια», καθώς προσπαθούν να κρύψουν μια «λεπτομέρεια» - κι αυτή είναι η μεγάλη «λεπτομέρεια» που απουσιάζει από την Ιστορία τους:

    α) Αντί του «τέλους των πολέμων» που θα έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου και η ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, εκείνο που είδαμε στις δεκαετίες που πέρασαν ήταν την μετατροπή του πολέμου σε μέθοδο μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας σε κάθε σχεδόν σημείο του πλανήτη, πρώτα και κύρια στη γειτονιά μας από τα Βαλκάνια και τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι τη Μέση Ανατολή και την ευρασιατική γεωστρατηγική σκακιέρα.

    β) Αντί της «εξομάλυνσης» και του «ορθολογισμού» στις διεθνείς σχέσεις εκείνο που είδαμε είναι συγκρούσεις επί συγκρούσεων και τη μετατροπή του ΟΗΕ σε πειθήνιο όργανο του ΝΑΤΟ.

    γ) Αντί της «ευημερίας» εκείνο που είδαμε ήταν τους ξέφρενους ρυθμούς της επίθεσης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, την αφαίρεση δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, την εξώθηση στο περιθώριο, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην ανασφάλεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων. 

    Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20^ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας…

 *Δημοσίευση: 10/11/2014 

η παρακάτω φωτο Για "επιδόρπιο"

Συμπληρώνοντας:

από Κώστας Λουλουδάκης Ιουλιανός:

13 ώρες · 

Με την παράγραφο που ακολουθεί ο Νίκος Μπογιόπουλος κλείνει το σημερινό άρθρο του «Για το Τείχος του Βερολίνου: «Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας…»

Διαφωνείτε;

Λοιπόν:

Στις 24 Φεβ 2015 το Reuters δημοσιεύει μια έρευνα: http://www.reuters.com/article/us-germany-capitalism-idUSKBN0LS1AI20150224 την οποία διεξήγαγε το ινστιτούτο δημοσκοπήσεων Emnid για λογαριασμό του Freie Universitat του Βερολίνου. 

Η έρευνα αναφέρει πως:

το ένα τρίτο των Γερμανών θεωρεί ότι ο καπιταλισμός αποτελεί την αιτία της φτώχειας και της πείνας και η πλειονότητά τους θεωρεί ότι η αληθινή δημοκρατία δεν είναι δυνατή υπό αυτό το οικονομικό σύστημα.

Το 59% των Γερμανών στο ανατολικό τμήμα της χώρας θεωρεί πως τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά ιδεώδη είναι ωφέλιμα για την κοινωνία. Το αντίστοιχο ποσοστό στη δυτική Γερμανία ανέρχεται στο 37%. 

Τέλος το 60% των Γερμανών πιστεύει ότι δεν υπάρχει αληθινή δημοκρατία στη χώρα τους διότι η βιομηχανία έχει πολύ μεγάλη πολιτική επιρροή και η φωνή των ψηφοφόρων έχει πολύ υποδεέστερο ρόλο.

Ο καπιταλισμός όμως, με χολιγουντιανά στερεότυπα ξέρει να καμουφλάρει την πραγματικότητα. 

Οι ιερές αγελάδες του: «δημοκρατία» και «ανθρώπινα δικαιώματα»…

Παρουσίαση κειμένου: Viva La Revolucion

στη Xώρα των: Ομπάμα - Kλίντον k Τραμπ:

Konstantinos Mpourxas:

Η είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου είναι συγκλονιστική:

 Ενας 59χρονος 

πρώην εργάτης εταιρείας μεταφορών από τη Βόρεια Καρολίνα, άνεργος και στη στρατιά των απελπισμένων, 

στις 9 Ιούνη σκαρφίστηκε ένα τέχνασμα για να εξασφαλίσει μια στοιχειώδη περίθαλψη.

 Μπήκε στην πρώτη τράπεζα που βρήκε, δήλωσε στον ταμία «κάνω ληστεία, δώστε μου παρακαλώ 1 δολάριο» 

και περίμενε υπομονετικά τη σύλληψή του από την αστυνομία. 

Πηγαίνοντας στη φυλακή κατάφερε να τον δει νοσοκόμα και γιατρός για τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, πόνους στη μέση, στον αυχένα κ.λπ. 

Στις ΗΠΑ , τη μητρόπολη του ιμπεριαλισμού 

που εμφανίζεται ως θεματοφύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο, 

πάνω από 40 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. 

Είναι οι άνεργοι, οι άστεγοι , οι εξαθλιωμένοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η κατάντια του καπιταλισμού σε όλο της το μεγαλείο!

Βρέθηκε ο «τάφος» του Ιησού: *σας τα γράφω και μου ‘χει σηκωθεί η τρίχα*:

Ο επιτάφιος θρήνος της επιστήμης

Έγραψε:  o ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Βρέθηκε ο «τάφος» του Ιησού! 

Μιλάμε για την «μητέρα», τον «πατέρα»1 και βάλε, 

όλων των αρχαιολογικών και επιστημονικών, εν γένει, ανακαλύψεων. 

Ο «τάφος» βρίσκεται, τελικά,

εκεί που 

– πρώτη τον «ανακάλυψε» η «Ιντιάνα Τζόουνς» 

της εκκλησίας μας, η αγία Ελένη και για πάνω από χίλια χρόνια (έως το 1555 μτχ) ήταν προσβάσιμος και στις κατσίκες της περιοχής. 

Οι πονηροί και διορατικότατοι Ρωμαίοι πρόσφεραν έναν υπερπολυτελή τάφο 

σ’ έναν «επαναστάτη» που εκτέλεσαν, 

διότι είχαν ψυλλιαστεί πως αφού θα γίνει ο θεός 

δύο δισεκατομμυρίων ανθρώπων θα τον βρει αργότερα η κα Μοροπούλου –

 προφανώς θέλοντας να την εντυπωσιάσουν.

Είμαστε όμως στην Ελένη,

η οποία μπορεί, βεβαίως, να δραπέτευσε αλλόφρων από την Κωνσταντινούπολη 

για να σώσει το κεφάλι της από την κρίση συγγενοκτονίας2 

του γιου της, 

αλλά δεν έχασε το χρόνο της. 

Γκρέμισε το ναό της Αφροδίτης, βρήκε τον τίμιο σταυρό 

(που τελειωμό δεν έχει) 

και διάφορα άλλα σχετικά καλούδια 

– μέχρι και τα πιατικά του μυστικού δείπνου (πλυμένα ή άπλυτα δεν έχει σημασία), 

τον τάφο του Χριστού και στη θέση του 

έχτισε τον πρώτο ναό της Αναστάσεως και γενικά έκανε πολλά θεάρεστα τέρατα και σημεία.

Εδώ αξίζει να αναφερθούμε στις επιστημονικές μεθόδους που από αγίας Ελένης εφαρμόζονται σε σχετικές έρευνες. 

Κάτω από τα ερείπια του Ναού της Αφροδίτης 

(οι εθνικοί δεν έχτιζαν ποτέ ναό τους πάνω σε ερείπια άλλων ή σε τόπους εκτελέσεων, γεγονός που το γνωρίζουν ακόμη και στη… λαχαναγορά), 

βρήκε, εκτός του τάφου, τους τρεις σταυρούς που γνωρίζουμε από τις ταινίες με τη ζωή του Χριστού. 

Αλλά ποιος είναι ο τίμιος και ποιοι οι άτιμοι; 

Τι σκαρφίστηκε η αγία; 

Πήρε μια πεθαμένη και την ακούμπησε στον πρώτο σταυρό. 

Τίποτα. 

Την ακούμπησε στο δεύτερο. 

Παρέμενε εξ ίσου πεθαμένη. 

Στον τρίτο η γυναίκα ζωντάνεψε κι άρχισε να τρέχει. 

Χάσανε τη γυναίκα αλλά – φως φανάρι, αυτός ήταν ο σταυρός3 που έψαχναν. 

Η ανακάλυψη επιβεβαιώθηκε και από το ότι τα καρφιά του συγκεκριμένου σταυρού δεν είχαν σκουριάσει σε αντίθεση με των δύο άλλων, 

χώρια που όταν τον έβαλαν στο νερό 

αυτός βούλιαξε4 και χρειάστηκε μια ολόκληρη εκατονταρχία να τον σύρει έξω.

Για να γυρίσουμε στο σήμερα, δηλαδή στις 26 Οκτώβρη, «αποδείχθηκε» περίτρανα πως ο τάφος αυτός είναι του Ιησού. Βρίσκεται κάτω από το Ναό της Αναστάσεως 

όπως – πρώτη είχε ανακοινώσει η αγία Ελένη, πάνω στο λόφο του Γολγοθά.

Επίσης, διαπιστώθηκε 

πως 

«είναι ένας ζωντανός τάφος» 

και 

«εκπέμπει μήνυμα Ανάστασης και ελπίδας» 

όπως αναφέρει η καθηγήτρια του ΕΜΠ5 και επιστήμονας, Αντωνία Μοροπούλου, επικεφαλής της ταφικής διεπιστημονικής ομάδας του ίδιου Ιδρύματος η οποία ήταν ο δέκτης του μηνύματος

 (κατακέφαλα). 

Επί πλέον κατά το άνοιγμα και πίσω από την δεύτερη μαρμάρινη πλάκα με το σταυρό των σταυροφόρων 

(σας τα γράφω και μου ‘χει σηκωθεί η τρίχα)*

 «βραχυκύκλωσαν οι ηλεκτρομαγνητικές μέθοδοι και τα όργανα που χρησιμοποίησαν»6. 

Ακριβώς εδώ κι όσο η επιστήμονας κα Μοροπούλου παρέμενε εκστασιαστικώς βραχυκυκλωμένη 

πήρε το λόγο ο Fredrik Hiebert που επίσης δεν έχει τον… θεό του ως επιστήμονας και που θεωρεί απόδειξη (περί θεϊκότητας) το ότι η τοποθεσία του τάφου δεν έχει μετατοπιστεί ούτε ελάχιστα μέσα στο χρόνο. 

Πράγματι, όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν ο τάφος δεν είναι θεϊκός, κόβει βόλτες!

Βρέθηκε δε και η κλίνη του βράχου, όπου σύμφωνα με την παράδοση 

(αφήνουμε κι ένα περιθώριο αμφιβολίας), 

είχαν ακουμπήσει το σώμα του Χριστού. 

Φως φανάρι, λοιπόν, πως πρόκειται για τον Τάφο. 

Η ανακάλυψη, επίσης, 

αφήνει άλαλα τα χείλη των πενήντα και πάνω ιστορικών της εποχής του Χριστού που αγνόησαν τη γέννησή του, 

των χιλιάδων άλλων 

που από τότε πασχίζουν να βρουν κάποια απόδειξη ή ένδειξη, τουλάχιστον, της ύπαρξής του 

και των υπολοίπων που χαμογελούν πικρά με την διαπόμπευση της Ιστορίας ως επιστήμης. 

Εικάζεται, αρμοδίως, πως με τη Στήλη Άλατος της γυναίκας του Λωτ 7, 

που πρόκειται να ανακαλυφθεί στο εγγύς μέλλον 

κι από την ίδια επιστημονική ομάδα, 

την τοποθεσία της Κιβωτού του Νώε 

και το σημείο 

της όχθης του Νείλου 

όπου θα βρεθεί (οσονούπω) το τεμπά8 του Μωυσή, 

σχηματίζεται το ιερό ισόπλευρο τετράγωνο. 

Στο σημείο που τέμνονται οι διαγώνιοι του τετραγώνου υπάρχει, κατά την παράδοση, 

ο φλεγόμενος και μη καιόμενος βάτος, 

όπου ήταν κρυμμένος ο Θεός και τον έβρεξε ο Μωυσής, 

άθελά του, 

κάνοντας την ανάγκη του9. 

Το τετράγωνο παραπέμπει ευθέως, στην επίσης τετράγωνη Γη των πρώτων χριστιανών 

και στα τέσσερα Ευαγγέλια10. 

Αυτή δε, είναι και η πλέον αδιάσειστος απόδειξη περί του Τάφου.

Είναι φυσικό, 

πως η συνταρακτική ανακάλυψη έρχεται να επισκιάσει όλες τις προηγούμενες με τον τάφο της Παναγιάς, 

το Άγιο Φως11, 

την ιερή σινδόνη του Ιησού 

(όπου άπιστοι ολιγοεπιστήμονες υποστήριζαν, ανερυθριάστως, πως έγραφε στην ούγια “Πειραϊκή – Πατραϊκή”), 

την αγία Ζώνη της Παναγίας, 

την ιερά Εσθήτα (επίσης της Παναγίας), 

την αλαφρόπετρα (Σαντορίνης) που έτριβε τις φτέρνες της 

και τα διάφορα πετσάκια αγίων 

καθώς και το

δόρυ του Αγίου Δημητρίου που έβαλε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να απελευθερώσει τη Θεσσαλονίκη.

Τέλος, έγκυροι θρησκευτικοί κύκλοι,

 με αφορμή σχετικό ερώτημα, θεωρούν εντελώς αδύνατο το ενδεχόμενο να βρεθεί και ο τάφος του Δία – γεγονός που, εκ των πραγμάτων θα μείωνε την αξία του προσφάτου εφευρήματος, συμπληρώνοντας με σημασία, 

πως πρόκειται για μυθικό πρόσωπο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ


1 Κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση χαρακτηρισμός των δελτίων ειδήσεων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, που παραδόξως στην προκειμένη περίπτωση δεν χρησιμοποιήθηκε.

2 Σε μία… παροδική κρίση (αρκετών ετών) ο Κωνσταντίνος απάλλαξε από τον μάταιο τότε κόσμο, αδέρφια, γαμπρούς, ξαδέρφια, τον γιό του, και τη γυναίκα του Φαύστα που ζεμάτισε με βραστό νερό στην μπανιέρα της.

3 Αργότερα ο Σταυρός μετεφέρθη στην Κωνσταντινούπολη, που επειδή είχε «4,50 μέτρα ύψος, 2,40 μέτρα πλάτος και αρκετά εκατοστά πάχος κόπηκε από την Αγία Ελένη σε δύο κατά πάχος φέτες, βγάζοντας έτσι 2 Σταυρούς, κατά την Παράδοση».

4 Το τίμιο ξύλο βουλιάζει στο νερό. Αν όχι, πρόκειται για φθηνή και ανίερη απομίμηση.

5 Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Από τα κατ’ εξοχήν Ανώτατα Ιδρύματα θετικών επιστημών και εφαρμοσμένων τεχνών.

6 Συνέντευξη της επιστήμονος στην ΕΡΤ1.
Σχετικό και το: «Άρχισαν τα όργανα…». Τραγούδι που ενεπνεύσθη, εκ των προτέρων, ο Αλέκος Σακελλάριος σε μουσική Μιχάλη Σογιούζ, για την επικεφαλής της διεπιστημονικής έρευνας Τόνιας Μοροπούλου. Προτιμείστε την εκτέλεση από τον Νίκο Γούναρη.

7 Σε κείμενο του Φλάβιου Ιώσηπου ιστορικού (37-105μτχ), που πράκτορες, προφανώς της προγόνου της… Μοσάντ, παραποίησαν, υποστηρίζεται πως είδε το άγαλμα και πως τότε οι Εβραίοι το έδειχναν πρόθυμα σε όποιον ήθελε. Ο δε άγιος Ειρηναίος (επίσκοπος Σιρμίου), και παρακαλώ συγκρατηθείτε, υποστήριξε πως, παρ’ όλο που η κυρία Λωτ δεν είχε φθαρτό σώμα, κατάφερνε να έχει περίοδο και ως στήλη άλατος. Σε περίπτωση που η πληροφορία αληθεύει, φανταστείτε τι έχει πληρώσει σε… σερβιέτες για «περιόδους» μίας και ήμισυ χιλιετίας. Το ίδιο πρεσβεύει και ο πολύς «υπάλληλος» της καθολικής εκκλησίας Τερτυλλιανός (Κόιντος Σεπτίμιος 155-240 μτχ) στο πασίγνωστο και υψηλής αισθητικής έργο του «Ποίημα για τα Σόδομα», που παρά τρίχα γλίτωσε το Νόμπελ.

8 Το καλάθι στην ευήκοο εβραϊκή γλώσσα.

9 Η Αγρία Γραφή, Στέλιος Κανάκης, Εκδόσεις ΚΨΜ.

10 Έχουμε τέσσερα ευαγγέλια για να ταιριάζουν με τις τέσσερις γωνίες του θεωρούμενου τετράγωνου τότε κόσμου.

11 Το υποδεχόμαστε, κατ’ έτος, με τιμές αρχηγού κράτους, ελλείψει σοβαρότερου (αρχηγού).

Παρουσίαση Κειμένου:  Viva La Revolucion