δίδαγμα Χιλής'70-73':δεν μπορεί η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς

Αλιέντε: «Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου»

(Πάμπλο Νερούδα – «Σατράπες»)ΓηΝίξον, Φρέι και Πινοτσέτ/ ως τώρα, ως τούτο τον πικρό/ μήνα Σεπτέμβρη του 1973,/ με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,/ ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,/ σιγοτρώνε τα λάβαρα,/ τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,/ στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,/ διαβολικοί δραγουμιστές,/ σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,/ ξεπουλητάδες βαλτοί/ από τους λύκους της Νέας Υόρκης…/ πεινασμένες για δολάρια μηχανές,/ σημαδεμένοι από τα θύματα/ των λαών που θυσιάσατε,/ εκπορνευμένοι μικροπωλητές/ ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,/ εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες/ από μαστρωπούς μπόσηδες/ δίχως άλλο νόμο απ’ τα βασανιστήρια/ και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς…»

   Σήμερα συμπληρώνονται 43 χρόνια από την εκδήλωση ενός από τα πιο αιμοσταγή φασιστικά πραξικοπήματα στην Ιστορία. Το πραξικόπημα στη Χιλή στις 11 Σεπτέμβρη 1973. Ήταν η απαρχή της πολύχρονης υπαγωγής της χώρας σε ένα από τα στυγνότερα φασιστικά καθεστώτα που επέβαλαν μέσα στον 20ό αιώνα το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές για τη διατήρηση της εξουσίας τους.  

   Στις 11 Σεπτέμβρη 1973, με τη δολοφονία του εκλεγμένου Προέδρου Αλιέντε και την ανατροπή της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας, οι Αμερικανοί εγκατέστησαν τοποτηρητή τους στη Χιλή το κτηνώδες ανδρείκελό τους, τον δικτάτορα Πινοσέτ.

   Από την ημέρα εκείνη και με την επικράτηση των χουντικών, ξεκινά ένα τρομακτικό πογκρόμ. Χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες οδηγούνται στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγκο, εκατοντάδες δολοφονούνται ύστερα από φρικτά βασανιστήρια.

   Για περίπου ένα μήνα, οι εργάτες καθαριότητας ανακαλύπτουν στους δρόμους του Σαντιάγκο πτώματα δολοφονημένων με ρυθμό 250 – 300 την ημέρα…

   Το πραξικόπημα στη Χιλή ήταν η αναγκαία προϋπόθεση για τη μετατροπή της χώρας σε ένα πεδίο εφαρμογής του πιο στυγνού νεοφιλελευθερισμού. Η χώρα χρησιμοποιήθηκε σε «πεδίο μελέτης» για τις «συνταγές» του Μίλτος Φρίντμαν και σε πειραματόζωο των «φαρμάκων» του ΔΝΤ.

   Προ χούντας, το 1973, η ανεργία στη Χιλή ήταν 4,3%. Πέφτοντας – υπό τα τανκς της χούντας – στην αγκαλιά του ΔΝΤ, τα αποτελέσματα (περιγράφονται αναλυτικά από τον Γιώργη Μέρμηγκα, «Ελευθεροτυπία», 21/5/2001) ήταν τα εξής:  

• Το 1983, έπειτα από 10 χρόνια «εκσυγχρονισμού» και αναδιοργάνωσης του χρέους, η ανεργία είχε φτάσει στο 22%, οι μισθοί είχαν μειωθεί 40%, το 40% των κατοίκων της χώρας ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας!
• Καταργήθηκαν οι ελάχιστοι μισθοί.
• Ιδιωτικοποιήθηκε ολόκληρο το σύστημα συνταξιοδότησης.
• Καταργήθηκαν όλοι οι φόροι περιουσίας καθώς και οι φόροι επί των κερδών.
• Μειώθηκε δραστικά, με απολύσεις, η απασχόληση στο Δημόσιο.
• Ιδιωτικοποιήθηκαν 219 κρατικές βιομηχανίες και 66 κρατικές τράπεζες που τις «άρπαξαν» αμέσως σε τιμές 40% χαμηλότερες της πραγματικής τους αξίας τα κερδοσκοπικά κυκλώματα των διεθνών Οίκων που είχαν στήσει ένα ξέφρενο πανηγύρι με το καθεστώς Πινοσέτ.
• Στη διετία 1982-83 το ΑΕΠ στη Χιλή μειώθηκε κατά 19%, οι βιομηχανίες έκλεισαν, οι συντάξεις δεν είχαν πια αξία και το νόμισμα κατρακύλησε.

Το 2005, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής αθώωσε τον Πινοσέτ για τις μαζικές δολοφονίες και τα βασανιστήρια κατά τη 17χρονη χούντα του…

   Μετά την πτώση της χούντας, ήρθαν και δημόσια στο φως μέσα από επίσημα στοιχεία και έγγραφα όλα τα στοιχεία για την – υπό την καθοδήγηση του Κίσινγκερ – πρωταγωνιστική εμπλοκή των ΗΠΑ στο έγκλημα. Στα στοιχεία αυτά στηρίχτηκε το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής, για να ζητήσει πριν από μερικά χρόνια την προσαγωγή του Κίσινγκερ ως κυρίως υπευθύνου για το πραξικόπημα. Η προσαγωγή δεν έγινε ποτέ…

   Πέρσι, με αφορμή την 40^η επέτειο του πραξικοπήματος, στο Σαντιάγκο χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας φωτογραφίες των θυμάτων του καθεστώτος του Πινοσέτ. Οι διαδηλωτές χτυπήθηκαν από τις δυνάμεις της αστυνομίας… Ανάμεσα στα άλλα ζητούσαν την τιμωρία των ενόχων αφού από το 1990, μετά την πτώση της χούντας, περίπου 1.300 υποθέσεις αγνοουμένων παραμένουν ανοιχτές, με τις αρχές να μη δίνουν κανένα στοιχείο…

   Ελάχιστος είναι ο αριθμός των εγκληματιών του φασιστικού καθεστώτος που τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματά τους. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Ντιέγο Πορτάλες, συνολικά μόλις 76 στελέχη της δικτατορίας καταδικάσθηκαν για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και 67 εξ αυτών οδηγήθηκαν στη φυλακή. Ακόμα και σήμερα περίπου 350 μηνύσεις που αφορούν 700 στελέχη της δικτατορίας δεν έχουν λάβει καν το δρόμο προς την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη…

   Ο επίσημος αριθμός νεκρών και εξαφανισθέντων ανέρχεται σε 3.065. Τα θύματα της 17χρονης δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, οι φυλακισθέντες και οι βασανισθέντες, ξεπερνούν συνολικά τις 40.000, σύμφωνα με την εξεταστική επιτροπή που φτιάχτηκε γι’ αυτόν ειδικά το λόγο στο Σαντιάγκο. Το 2005, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής αθώωσε τον Πινοσέτ για τις μαζικές δολοφονίες και βασανιστήρια των πολιτικών του αντιπάλων…

   Η 11η Σεπτέμβρη του 1973 στη Χιλή, ο τιμημένος και ηρωικός αγώνας του λαού της, η θυσία, η αυτοθυσία, ο σφαγιασμός των υπερασπιστών της δημοκρατίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης από τον ιμπεριαλισμό και τις μαριονέτες του, αποτελεί διαρκή υπόμνηση ενός βασικού συμπεράσματος που όσες φορές «ξεχάστηκε», οι λαοί το πλήρωσαν ακριβά:

   Αν η επιλογή σου είναι να διαχειριστείς και όχι να ανατρέψεις, αν η επιλογή σου είναι να διατηρήσεις τις υπάρχουσες κρατικές δομές και όχι να τις διαλύσεις, να τις «τσακίσεις» κατά την ορολογία του Λένιν στο «Κράτος κι Επανάσταση», αν η επιλογή σου είναι η συνδιαλλαγή μαζί τους και όχι ο εκ βάθρων μετασχηματισμός τους, τότε – όσες καλές προθέσεις κι αν έχεις – αυτές οι κρατικές δομές, που φτιάχτηκαν για να εκμεταλλεύονται και όχι για να υπηρετούν το λαό, δεν θα μείνουν άπραγες. Θα στραφούν εναντίον των συμφερόντων του λαού. Και την εξουσία που συνεχίζουν να διατηρούν θα την στρέψουν με τον πιο βάρβαρο τρόπο πάνω στην κοινωνία.

   «(…) ιδίως η Κομμούνα – έγραφαν οι Μαρξ και Ένγκελς ήδη από το 1872 στον πρόλογο του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» – απέδειξε ότι δεν μπορεί «η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς»». Η Χιλή,ο λαός της και ο ίδιος ο ηρωικός Πρόεδρος Αλιέντε, που είδαν το στρατό του καπιταλιστικού κράτους υπό το ανδρείκελο των ΗΠΑ, τον Πινοσέτ, να ρημάζει τη δημοκρατία και να επιβάλλει τον τρόμο και το έγκλημα, πλήρωσαν με το αίμα τους την «αμέλεια» αυτής της βασικής διαπίστωσης.

   Παγκόσμιο και διαχρονικό σύμβολο λεβεντιάς, αυτοθυσίας και αξιοπρέπειας είναι τόσο οι εικόνες του θρυλικού Προέδρου Αλιέντε να υπερασπίζεται με το όπλο στο χέρι το προεδρικό μέγαρο της Χιλής από τους πραξικοπηματίες λίγο πριν τον τραγικό του θάνατο όσο και ο τελευταίος του λόγος προς το λαό της Χιλής που εκφωνήθηκε εν μέσω των βομβαρδισμών του γραφείου του. 

O τελευταίος λόγος του Αλιέντε

   «Σίγουρα αυτή θα είναι η τελευταία ευκαιρία για μένα να απευθυνθώ σε εσάς. Η Πολεμική Αεροπορία έχει βομβαρδίσει τις κεραίες των Radio Portales και Radio Corporación. Οι λέξεις μου δεν έχουν πικρία αλλά απογοήτευση. Είθε να έρθει μια ηθική τιμωρία για εκείνους που έχουν προδώσει τον όρκο τους: Στρατιώτες της Χιλής, οι δικαιούχοι αρχιστράτηγοι, ο Ναύαρχος Μερίνο, ο οποίος έχει αυτοανακηρυχθεί ο ίδιος διοικητής του ναυτικού, και ο κ. Μεντόζα, ο οποίος επαίσχυντα μόλις χθες ορκίσθηκε πίστη και αφοσίωση στην κυβέρνηση, και ο οποίος έχει επίσης αυτοανακηρυχθεί αρχηγός της Carabineros [παραστρατιωτικής αστυνομίας].

    Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, το μόνο πράγμα που απομένει για μένα είναι να πω στους εργάτες: δεν πρόκειται να παραιτηθώ! Ευρισκόμενος σε μια ιστορική μετάβαση, θα πληρώσω την πίστη του λαού με τη ζωή μου. Και τους λέω ότι είμαι βέβαιος ότι οι σπόροι που έχουμε φυτέψει στην καλή συνείδηση των χιλιάδων και χιλιάδων Χιλιανών δεν θα μείνουν συρρικνωμένοι για πάντα.

   Έχουν δύναμη και θα είναι σε θέση να μας εξουσιάζουν, αλλά οι κοινωνικές διεργασίες δεν μπορεί να εμποδιστούν ούτε από το έγκλημα, ούτε από τη δύναμη.Η ιστορία είναι δική μας, και οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία.

   Εργάτες της χώρας μου: Θέλω να σας ευχαριστήσω για την αφοσίωση που είχατε πάντα, την εμπιστοσύνη που εναποθέσατε σε έναν άνθρωπο που ήταν μόνο ένας διερμηνέας της μεγάλης λαχτάρας για τη δικαιοσύνη, ο οποίος έδωσε το λόγο του ότι θα σεβαστεί το Σύνταγμα και το νόμο και έκανε ακριβώς αυτό.

   Σε αυτή την καθοριστική στιγμή, την τελευταία στιγμή που μπορώ ακόμα να απευθύνομαι σε εσάς, σας εύχομαι να επωφεληθείτε από το μάθημα: το ξένο κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός, σε συνδυασμό με την αντίδραση, δημιούργησαν το κλίμα στο οποίο οι Ένοπλες Δυνάμεις έσπασαν την παράδοσή τους, την παράδοση που διδάχθηκαν από το στρατηγό Schneider και επιβεβαίωσαν με τον διοικητή Araya, θύματα του ίδιου κοινωνικού τομέα που σήμερα ελπίζει, με την ξένη βοήθεια, να κατακτήσει εκ νέου τη δύναμη να συνεχίσουν να υπερασπίζονται τα κέρδη τους και τα προνόμιά τους.

   Απευθύνομαι σε εσάς, πάνω απ ‘όλα, τη σεμνή γυναίκα του τόπου μας, την Campesina που πίστεψε σε εμάς, τη μητέρα που γνώριζε την ανησυχία μας για τα παιδιά. Απευθύνομαι στους επαγγελματίες της Χιλής, τους πατριώτες επαγγελματίες που συνέχισαν να δουλεύουν εναντίον της στάσης που υποστηρίζεται από επαγγελματικά σωματεία, σωματεία ταξικά που υπερασπίζονται επίσης τα προνόμια της καπιταλιστικής κοινωνίας.

   Απευθύνομαι στη νεολαία, αυτή που τραγουδούσε και μας έδωσε τη χαρά της και το αγωνιστικό της πνεύμα. Απευθύνομαι στον άντρα της Χιλής, τον εργάτη, τον αγρότη, το διανοούμενο, εκείνον που πρόκειται να διωχθεί, γιατί στη χώρα μας ο φασισμός είναι ήδη παρών εδώ και πολλές ώρες – σε τρομοκρατικές επιθέσεις, σε ανατινάξεις γεφυρών, σε διακοπές σιδηροδρομικών γραμμών, σε καταστροφές αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενόψει της σιωπής όσων είχαν την υποχρέωση να δράσουν. Ήταν υποχρεωμένοι. Η ιστορία θα τους κρίνει.

   Σίγουρα το Radio Magallanes θα σιγήσει, η ηρεμία και μεταλλικό όργανο της φωνής μου δεν θα σας φτάσει. Δεν πειράζει. Θα συνεχίσετε να την ακούτε. Θα είμαι πάντα δίπλα σας. Τουλάχιστον η μνήμη μου θα είναι αυτή ενός άνδρα αξιοπρεπή που στάθηκε πιστός στη χώρα του.

   Οι άνθρωποι πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, αλλά δεν πρέπει να θυσιαστούν. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αφεθούν να καταστραφούν ή να διατρηθούν από σφαίρες, αλλά ούτε και να ταπεινωθούν.

   Εργάτες της χώρας μου, έχω πίστη στη Χιλή και το πεπρωμένο της. Άλλοι άνδρες θα ξεπεράσουν αυτή τη σκοτεινή και πικρή στιγμή προδοσίας που προσπαθεί να επικρατήσει. Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία.

   Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο λαός! Ζήτω οι εργαζόμενοι!

   Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου, και είμαι βέβαιος ότι η θυσία μου δεν θα είναι μάταια, είμαι βέβαιος ότι, τουλάχιστον, θα είναι ένα μάθημα ηθικής που θα τιμωρήσει το κακούργημα, τη δειλία και την προδοσία.

   Σαντιάγο της Χιλής, 11 Σεπτεμβρίου 1973»

ΑΠΟ:   ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

,,μαθητής μου εμένα δεν είναι ‘κείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια, αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία,,

Από: Velissarios Kossivakis

"Εζήτησα να ξυπνήσω ψυχές ικανές να καθορίσουν μονάχες τους αύριο την τύχη τους κι όχι νευρόσπαστα που να κινούνται σήμερα με τη θέληση του πρώτου τυχαίου δασκάλου τους κι αύριο με του άλλου οποιουδήποτε κυρίου τους.

Δεν έδωκα καλούπια σε καμιά περιοχή της ζωής και της σκέψης τους, καλούπια που αλλάζουν επιφανειακά μονάχα κ’ εξωτερικά τη ζωή,

μα που αφήνουν αποκοιμισμένη και στείρα την ψυχή τους.

Όπου έβλεπα την ελεύθερη σκέψη τη σεβάστηκα και την αγάπησα, οσοδήποτε τολμηρή κι αν ήταν, και περιφρόνησα με αγανάκτηση

το μυαλό το σκλαβωμένο μέσα στα δεσμά της πρόληψης και της υποκρισίας.

Οι ταπεινοί γύρω μας μας έριξαν λόγια βλεδυρά και μας εμίσησαν – αλίμονο αν δεν μας μισούσαν, αυτό θα σήμαινε πως συγγενεύαμε με την ταπεινή και πρόστυχη ψυχή και ζωή τους.

Γιατί μαθητής μου εμένα δεν είναι ‘κείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια, αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία. 

Μαθητής μου δεν είναι ‘κείνος που θα μ’ αγαπήσει με μια θηλυκιά και μαλακή άγονη αγάπη, αλλά εκείνος που ακολουθώντας τις αρχές 

της επικίνδυνης πάλης θα με φτάσει και θα με ξεπεράσει, αρνιούμενος ίσως στο τέλος εμένα."

ΜΙΛΤΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΣ: ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ~ ΟΔΗΓΗΤΗΣ

{ πρόχειρο χειρόγραφό του με σημειώσεις για το λόγο του

στο τέλος του σχολικού έτους 1929-30 στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης }

Ο Μίλτος Κουντουράς γεννήθηκε στο Σκόπελο της Λέσβου. Την αγάπη του για τα γράμματα τη χρωστά στον πατέρα του Γεώργιο Κουντουρά, ο οποίος ασχολήθηκε πολύ με τη μόρφωση των παιδιών του. Από το 1905 γίνεται συνδρομητής του περιοδικού «Διάπλασις των Παίδων» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, όπου και στέλνει έργα του με το ψευδώνυμο «η ψυχή της Λέσβου».

Φοιτητής στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών δημοσιεύει στο προοδευτικό περιοδικό της εποχής "Νουμάς" με το ψευδώνυμο «Μίλτος Λέσβης». Ταυτόχρονα είναι ιδρυτικό μέλος του σωματείου Φοιτητική Συντροφιά και μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Σκοπός και των δύο σωματείων είναι η προώθηση του δημοτικισμού και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Από το 1915 μέχρι το 1923 εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Το έργο του διακόπτεται από συχνές στρατεύσεις λόγω της πολιτικής ρευστότητας της εποχής εκείνης. Το 1922 τον βρίσκει στρατιώτη στο Μικρασιατικό Μέτωπο.

Το 1923 δημοσιεύει στη λεσβιακή εφημερίδα Καμπάνα του Στρατή Μυριβήλη το άρθρο (σε συνέχειες) «Κλείστε τα σχολειά». Τονίζει πόσο αφύσικη είναι η ζωή των παιδιών στο σχολείο και πόσο αυτό τα αποξενώνει από τη ζωή. Την ίδια χρονιά παίρνει μέρος σε διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας και με κρατική υποτροφία φεύγει για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία. Σπουδάζει Παιδαγωγική-Διδακτική και Ψυχολογία.

Επιστρέφει στην Ελλάδα στα τέλη του 1926 και από τις 13/12/1926 διορίζεται διευθυντής στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης (ΔΘΘ), που το διηύθυνε μέχρι το 1930. Η τριετία 1927-1930 αναφέρεται ως Ιερή τριετία για τα ελληνικά γράμματα. Εφαρμόζει πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας που προωθούσαν την κριτική σκέψη και την αυτενέργεια των μαθητριών στην εργασία, χειρωνακτική και πνευματική. Δεν άργησαν κι εδώ, μετά τα Αθεϊκά και τα Μαρασλειακά να ξεσπάσουν τα «σκάνδαλα» του Διδασκαλείου Θηλέων το 1928.
Οι κατηγορίες εναντίον του Μ. Κουντουρά όμοιες με τις προηγούμενες. Αφορούν: «την θρησκευτικήν και εθνικήν μόρφωσιν των μαθητριών του Διδασκαλείου τούτου[...]», την περιφρόνηση προς την παράδοση, την αχαλίνωτη ελευθερία προς τις μαθήτριες,
τις ομιλίες «περί ήβης, φυσικών ορμών [...] Βγαίνει απαλλακτικό πόρισμα και συνεχίζει να εργάζεται στο ΔΘΘ μέχρι το 1930, οπότε και διορίζεται σύμβουλος στο Εκπαιδευτικό Γνωμοδοτικό Συμβούλιο.
Το 1931 δημοσιεύει στην εφημερίδα Μακεδονία της Θεσσαλονίκης άρθρο με τον τίτλο «η Διαμαρτυρία ενός ανθρώπου, η αγανάκτηση ενός παιδαγωγού». Για το άρθρο αυτό καλείται σε απολογία και τιμωρείται με «ποινή επιπλήξεως» από τον υπουργό Παιδείας
Γ. Παπανδρέου. Το 1933 απολύεται από το Εκπαιδευτικό Γνωμοδοτικό Συμβούλιο. Το 1936 εκδίδει το περιοδικό Παιδεία.
Την ίδια χρονιά παντρεύεται την Ολυμπία Δημούλα και αποκτά ένα γιο, το Λίνο. Πεθαίνει το 1940 στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός
μετά από εγχείριση στο στομάχι.

Oι εμφάσεις στο κείμενο του Viva La Revolucion 

,,Δείξε μας το δρόμο που πρέπει να πάρουμε,,

aπό: Τατιανα ζωτου

ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ;

Αλλά ποιος είναι το Κόμμα;

Κάθεται σ' ένα σπίτι με τηλέφωνα;

Είναι οι σκέψεις του μυστικές, οι αποφάσεις του άγνωστες;

Ποιος είναι;

* * *

Είμαστε μεις.

Εσύ κι εγώ κι εσείς - εμείς όλοι.

Μες στο κοστούμι σου κρύβεται, Σύντροφε, και σκέφτεται μες στο κεφάλι σου.

Εκεί που κατοικώ εγώ, είναι το σπίτι του,

και κει που δέχεσαι επίθεση εσύ,

εκεί δίνει τη μάχη.

* * *

Δείξε μας το δρόμο που πρέπει να πάρουμε,

και μεις θα τον πάρουμε όπως και συ,

Ομως μην προχωράς χωρίς εμάς στο σωστό δρόμο

Χωρίς εμάς είναι απ' όλους ο πιο λάθος.

* * *

Μην απομακρύνεσαι από μας!

Μπορεί λάθος να κάνουμε, και δίκιο να 'χεις εσύ,

Λοιπόν

Μην απομακρύνεσαι από μας!

* * *

Οτι ο πιο σύντομος δρόμος

είναι καλύτερος από το μακρύ,

αυτό κανείς μας δεν τ' αρνιέται.

Ομως, όταν κανείς τον ξέρει

και δεν μπορεί να μας τον δείξει,

τη σοφία του τι να την κάνουμε;

Σοφός να 'σαι μαζί μας!

Μην απομακρύνεσαι από μας!

Μπ. Μπρέχτ

το ΚΚΕ για την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ

Κυριακή 11/09/2016 - 11:59

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ

• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 

Σε ανακοίνωση για την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Το στοίχημα για τον πρωθυπουργό είναι ο λαός να υπομείνει αδιαμαρτύρητα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, να χάψει το καινούργιο παραμύθι της "δίκαιης ανάπτυξης" και να είναι "στο περίμενε" της ανεργίας και της φτώχειας, μήπως πέσει κανένα ψίχουλο απ' το τραπέζι της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.

Με τη χτεσινή του ομιλία ο κ. Τσίπρας ουσιαστικά απευθύνεται στους επιχειρηματικούς ομίλους, με υποσχέσεις και δεσμεύσεις για φοροαπαλλαγές, νέα προνόμια και ζεστό χρήμα από τα αναπτυξιακά πακέτα. Μαζί με τη διαβεβαίωση πως στα συντρίμμια των εργατικών δικαιωμάτων, που άφησαν πίσω τους η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, θα προστεθεί και ό,τι ακόμα κατεδαφίσει η κυβέρνηση με τη δεύτερη αξιολόγηση, σύμφωνα πάντα με το αντεργατικό κεκτημένο της ΕΕ.

Οι "δεσμεύσεις" στο λαό για μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα, άδικους φόρους που δεν καταργούνται, όπως ο ΕΝΦΙΑ, μειωμένες συντάξεις, μισθούς πείνας, συσσίτια και ψίχουλα για λίγους, είναι ομολογία πως η φτώχεια και η κοροϊδία καλά κρατούν.

Η εργατική τάξη ο λαός απ' το "περίμενε" του κ. Τσίπρα μπορεί να περάσει απέναντι από την κυβέρνηση, την ΕΕ, το κεφάλαιο, να πάρει τη θέση του στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής για να ζήσει καλύτερα αυτός και τα παιδιά του».

Ο Φιντέλ για τη Χιλή του Αλιέντε 1970-1973

Ο Φιντέλ Κάστρο για τον αγώνα στη Χιλή, 1970-1973

ΑΠΟ ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ ΣΤΟ ΣΕΠ 11, 2016ΔΙΕΘΝΗ

Με αφορμή την επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 11 Σεπτέμβρη 1973

Το άρθρο αυτό βασίζεται στο βιβλίο Fidel Castro on Chile [Ο Φιντέλ Κάστρο για τη Χιλή], Pathfinder Press, που περιλαμβάνει ομιλίες του Κάστρο κατά τη διάρκεια επίσκεψής  του στη χώρα αυτή το 1971. O Κάστρο μίλησε σε μαζικές συγκεντρώσεις εργαζομένων, αγροτών και φοιτητών.(1)

Γράφει ο Τζωρτζ Μεχραμπιάν //

Ο Σεπτέμβρης φέρνει μια από τις πιο τραγικές επετείους για τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο. Την 11η Σεπτέμβρη 1973 ο στρατός της Χιλής με επικεφαλής τον στρατηγό Πινοσέτ έκανε πραξικόπημα ανατρέποντας την κυβέρνησης της Poder Popular [Λαϊκή Ενότητα-ΛΕ] υπό την ηγεσία του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Ο ίδιος ο Αλιέντε σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, υπερασπιζόμενος το Προεδρικό Μέγαρο. Το ηρωικό ανάστημά του παραμένει χαραγμένο στις καρδιές μας. Δεκάδες χιλιάδες εργάτες, αγρότες και επαναστατική νεολαία σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εξαφανίστηκαν. Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης δέχτηκαν σοβαρά πλήγματα σε ολόκληρη την ήπειρο. Η αντίδραση εξαπλώθηκε στην Αργεντινή και αλλού, μπλοκάροντας και αντιστρέφοντας την παλίρροια των αγώνων που είχε εμπνεύσει η κουβανική επανάσταση.

Η κυβέρνηση της ΛΕ ήρθε στην εξουσία με τις εκλογές του 1970. Η Λαϊκή Ενότητα ήταν μια εκλογική συμμαχία που περιλάμβανε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα και άλλες ομάδες. Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος και γερουσιαστής, ήταν η αναγνωρισμένη κεντρική προσωπικότητα της ΛΕ και εξελέγη πρόεδρος της Χιλής.

Ο Αλιέντε ήταν ήδη γνωστός ως ριζοσπάστης,  υπερασπιστής των εργατών και των αγροτών και υπέρμαχος της οργάνωσης του εργαζόμενου λαού. Ως γερουσιαστής, είχε συμβάλει αποφασιστικά στη στήριξη των εναπομείναντων μαχητών της ομάδας του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, βοηθώντας τους να ξεφύγουν από τη στρατιωτική περικύκλωση, να διαφύγουν μέσω της Χιλής και να φτάσουν στην Κούβα.

Η νίκη της ΛΕ επιτεύχθηκε ύστερα από μαζικές κινητοποιήσεις εργατών ορυχείων, άλλων εργαζόμενων και αγροτών. Η εκλογική αυτή νίκη με τη σειρά της έδωσε ώθηση για την επέκταση και εμβάθυνση των αγώνων αυτών.

Σε συνέντευξή του προς τον Ρεζίς Ντεμπρέ, ο Αλιέντε περιέγραψε τον εαυτό του ως εξής: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι σοσιαλιστής. … Έχω αποκτήσει το αξίωμα αυτό προκειμένου να επιτευχθεί ο οικονομικός και κοινωνικός μετασχηματισμός της Χιλής, να ανοίξει ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό. Στόχος μας είναι ο ολικός, επιστημονικός, μαρξιστικός σοσιαλισμός». (Fidel Castro on Chile [Ο Φιντέλ Κάστρο για τη Χιλή], Pathfinder Press, 1982, σ. 3)

Πάρθηκαν σημαντικά αντι-ιμπεριαλιστικά μέτρα, όπως η εθνικοποίηση ορυχείων χαλκού που ήταν ιδιοκτησίας ΗΠΑ. Ωστόσο, η ανώτατη ηγεσία της διατήρησε μια πολιτική που έτεινε να συγκρατεί τους αγώνες μέσα σε ένα συνταγματικό πλαίσιο και εντός καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Σύμφωνα με όσα ελπίζαν, πίστευαν και εξηγούσαν στους εργαζόμενους, μια τέτοια στάση θα υποχρέωνε την καπιταλιστική αντιπολίτευση –το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα– καθώς και την ηγεσία του στρατού να υπερασπιστούν τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη δημοκρατική βούληση του λαού. Σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό, αυτές οι δυνάμεις θα συμμαχούσαν, μάλιστα, με τη ΛΕ προκειμένου να μπλοκάρουν τις επιθέσεις από τη δεξιά αλλά και τις απόπειρες του ιμπεριαλισμού να ανατρέψει την κυβέρνηση. Ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος, Λουίς Κορβαλάν, εξηγούσε ότι, «Οι ένοπλες δυνάμεις ήταν πιστές στον νόμο και στη νομίμως συγκροτημένη κυβέρνηση.» (ό.π., σ. 7)

Όπως διαβλέπει κανείς από τα αποσπάσματα που ακολουθούν, η κουβανική κομμουνιστική ηγεσία προσπάθησε να δώσει μια διαφορετική προοπτική.

Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ απάντησε στον αγώνα που εκτυλισσόταν στη Χιλή με αποφασιστικότητα. Οργάνωσε οικονομικό σαμποτάζ και επέβαλε κυρώσεις. Η πιο σταθερή του σύμμαχος, η αστική τάξη της Χιλής, απο-κεφαλαιοποίησε τη βιομηχανία, συσσώρευε αγαθά προκαλώντας ελλείψεις στην αγορά και απέσυρε τα χρήματά της από τις τράπεζες της Χιλής. 

Οργανώθηκαν φασιστικές συμμορίες που τρομοκρατούσαν τους εργαζόμενους με βίαιες επιθέσεις. Εργοδοτικές «απεργίες» οργανώθηκαν ώστε να παραλύσει η οικονομία. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα του 1973.

Ο κομμουνιστής ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, επισκέφθηκε τη Χιλή από τις 10 Νοέμβρη ως τις 4 Δεκέμβρη 1971. Κατά τη διάρκεια αυτού του χωρίς προηγούμενο ταξιδιού που κράτησε σχεδόν 4 εβδομάδες, ο Κάστρο μίλησε σε μαζικές κινητοποιήσεις αγροτών, εργαζομένων, νεολαίας και άλλων λαϊκών στρωμάτων. 

Σε αυτές τις ομιλίες προσπάθησε να βοηθήσει να αναπτυχθεί αυτό που ο ίδιος θεωρούσε ως απαρχή μιας επαναστατικής διαδικασίας απέναντι στους αυξανόμενους κινδύνους που πρόβαλλε ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και η άρχουσα τάξη των ντόπιων καπιταλιστών και των μεγάλο-γαιοκτημόνων.

Απεύθυνε απεριόριστη αλληλεγγύη προς την κυβέρνηση και τον λαό της Χιλής, εξηγώντας ότι για τη Χιλή οι Κουβανοί είναι πρόθυμοι όχι μόνο να προσφέρουν τη ζάχαρή τους αλλά και το ίδιο τους το αίμα! 

Παράλληλα, χρησιμοποιούσε τις εμπειρίες της κουβανικής επανάστασης για να προβάλει τα στοιχεία που θεωρούσε απαραίτητα ώστε να προχωρήσει και να εδραιωθεί η επαναστατική διαδικασία που είχε ανοίξει. Το διακύβευμα ήταν τεράστιο για την κουβανική επανάσταση, καθώς η διαδικασία αυτή θα σήμαινε το σπάσιμο της απομόνωσης της Κούβας στην αμερικανική ήπειρο. 

Το διακύβευμα ήταν επίσης τεράστιο για τους ανθρώπους του μόχθου σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, καθώς μια νέα νίκη ενάντια στη ιμπεριαλιστική κυριαρχία των ΗΠΑ είχε μπει στην ατζέντα με την πιθανότητα η Χιλή να γινόταν, μαζί με την Κούβα, η δεύτερη απελευθερωμένη περιοχή της ηπείρου.

Τα διδάγματα που άντλησε ο Κάστρο δεν είναι χρήσιμα μόνο από ιστορική άποψη. Πρόκειται για ζητήματα ζωής και θανάτου για τους εργαζόμενους στη Λατινική Αμερική σήμερα και στο μέλλον, καθώς ο ιμπεριαλισμός και οι καπιταλιστικές τάξεις εξαπολύουν επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους στο πλαίσιο της τωρινής καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην παραγωγή και το εμπόριο, και με δεδομένο ότι σήμερα  στη Λατινική Αμερική γινόμαστε μάρτυρες ιμπεριαλιστικών επιθέσεων ενάντια σε αριστερές εκλεγμένες κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας είναι κεντρικός στόχος των ιμπεριαλιστών.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τις τις ομιλίες του στη Χιλή και αργότερα στην Κούβα. Μιλούν από μόνα τους.

Η εκλογική νίκη της ΛΕ – μια πόρτα μισάνοιχτη

«Παρ’όλες τις αντιξοότητες … οι πραγματικές, οι αντικειμενικές αντιφάσεις και η ανάπτυξη μιας γενικευμένης πολιτικής συνείδησης δημιούργησαν τη δυνατότητα μιας εκλογικής νίκης (στη Χιλή). 

Το αντιληφθήκαμε και το δηλώσαμε δημόσια και ξεκάθαρα γιατί είμαστε επαναστάτες … . Να είσαι επαναστάτης σημαίνει να είσαι ρεαλιστής, πράγμα που σημαίνει ότι έχεις ως σημείο αφετηρίας την πραγματικότητα. 

Να είσαι επαναστάτης σημαίνει να αξιοποιείς κάθε ευκαιρία για να προχωράς μπροστά –και να το κάνεις έντιμα, να προχωράς με αξιοπρέπεια, βασισμένος σε αρχές–, για να πλησιάσεις την επίτευξη των στόχων για τους οποίους οι λαοί μας αγωνίζονται και πρέπει να αγωνίζονται. … 

Όταν, λοιπόν, κέρδισε η Λαϊκή Ενότητα, υπήρχαν πολλοί κίνδυνοι, πολλά εμπόδια. Η εκλογική νίκη ήταν σαν μια πόρτα που είχε ανοίξει λιγάκι. Αλλά ήταν, παρ’ όλα αυτά, μια ρωγμή, ένα άνοιγμα, μια μικρή σχισμή, αν θέλετε». (Ομιλία προς τη Συνομοσπονδία Εργαζομένων Χιλής, Χιλή, 21 Νοέμβρη 1971, σ. 56)

Είναι παράλογο να πιστέψουμε ότι η αντίδραση θα σταθεί παράμερα

«Θα ήταν παράλογο να πιστεύαμε ότι ο δρόμος που βρίσκεται μπροστά μας είναι εύκολος. Θα ήταν παράλογο να πιστεύαμε ότι τα συμφέροντα που έχουν θηγεί πρόκειται να παραμείνουν άπραγα περάσουν στη δράση. Εντελώς παράλογο». (Ομιλία προς τη Συνομοσπονδία Εργαζομένων Χιλής, Χιλή, 21 Νοέμβρη 1971, σ. 56)

«Μπόρεσα να επιβεβαιώσω μια αρχή της σύγχρονης πολιτικής ζωής: Ότι οι αντιδραστικοί και οι εκμεταλλευτές στη σημερινή απελπισία τους –και η ιστορία μας δίνει άφθονες αποδείξεις γι’ αυτό– τείνουν προς τις πιο κτηνώδεις, τις πιο άγριες μορφές βίας και αντίδρασης».

«Γνωρίζετε καλά την ιστορία του φασισμού σε διάφορες χώρες … πώς οι προνομιούχοι, οι εκμεταλλευτές, κατέστρεψαν τους θεσμούς που κάποτε είχαν δημιουργήσει και εφεύρει για να διατηρούν την ταξική κυριαρχία τους, όταν αυτοί οι θεσμοί δεν τους ήταν πλέον χρήσιμοι. Τι κάνουν οι εκμεταλλευτές όταν οι ίδιοι τους οι θεσμοί δεν εγγυόνται πλέον την εξουσία τους; … Απλά τους καταστρέφουν … Ο φασισμός με τη βία του αφανίζει τα πάντα».

«Κάθε επαναστατική διαδικασία διδάσκει τους ανθρώπους μέσα σε λίγους μήνες πράγματα που διαφορετικά θα χρειάζονταν δεκαετίες για να μάθουν».

«Έτσι φτάνουμε στο ερώτημα: Ποιος θα μάθει περισσότερα και πιο γρήγορα; 

Ποιος θα αναπτύξει μεγαλύτερη συνείδηση πιο γρήγορα; Οι εκμεταλλευτές ή εκμεταλλευόμενοι; 

Ο λαός ή οι εχθροί του λαού;» 

[Κραυγή από το ακροατήριο: «Ο λαός!»]. 

«Επιτρέψτε μου να πω ότι δε συμφωνώ αυτή τη φορά με τις μάζες … 

Ειλικρινά πιστεύω ότι ο εχθρός, οι αντιδραστικοί, έχουν μάθει πιο γρήγορα από τις μάζες». 

(Αποχαιρετιστήρια ομιλία, Εθνικό Στάδιο, Χιλή, 2 Δεκέμβρη 1971, σ. 93)

«Περνάτε από αυτή τη φάση της διαδικασία κατά την οποία οι φασίστες … προσπαθούν να παραβγούν μαζί σας στους δρόμους, προσπαθώντας να σας πετάξουν έξω από τα μεσαία στρώματα του πληθυσμού. Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή σε κάθε επαναστατική διαδικασία όπου οι φασίστες και οι επαναστάτες παλεύουν για να κερδίσουν την υποστήριξη των μεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού. … Θα προσπαθήσουν να σκορπίσουν τον τρόμο και τη δυσαρέσκεια μεταξύ όλων των μεσαίων στρωμάτων λέγοντάς τους τα πιο απίστευτα ψέματα … και θα απευθυνθούν στα χειρότερα συναισθήματά τους … . Υπάρχουν μέρη όπου βρήκα τους επαναστάτες να έχουν δεχτεί σκληρά χτυπήματα … φαινόταν ως και αποθαρρυμένοι». (Αποχαιρετιστήρια ομιλία, Εθνικό Στάδιο, Χιλή, 2 Δεκέμβρη 1971, σ. 96)

«Αν θέλετε τη γνώμη μου, η επιτυχία ή η αποτυχία αυτής της ασυνήθιστης διαδικασίας θα εξαρτηθεί από την ιδεολογική διαπάλη και τους μαζικούς αγώνες. Θα εξαρτηθεί επίσης από την ικανότητα των επαναστατών να αυξηθούν σε αριθμό, να ενωθούν και να κερδίσουν στην πλευρά τους τα μεσαία στρώματα του πληθυσμού. … Κανείς δεν έχει κερδηθεί ποτέ παρά μόνο με την αλήθεια, τα ισχυρά επιχειρήματα και τη λογική». (Αποχαιρετιστήρια ομιλία, Εθνικό Στάδιο, Χιλή, 2 Δεκέμβρη 1971, σ. 93)

«Από τη δική μας άποψη, όταν οι αντιδραστικοί και οι φασίστες εκσφενδονίζουν προκλήσεις, όταν βγαίνουν στους δρόμους, αναμένουμε ότι οι μάζες θα κινητοποιηθούν και θα αναλάβουν δράση … και περιμένουμε ότι οι μηχανισμοί που απαιτούνται για την κινητοποίησή τους αυτή υπάρχουν ήδη … Πρέπει να μελετηθούν οι λόγοι που αυτές οι λανθάνουσες δυνάμεις δεν έχουν αξιοποιηθεί. Αυτό είναι κάτι που οι επαναστάτες θα πρέπει να λύσουν από μόνοι τους». (Αποχαιρετιστήρια ομιλία, Εθνικό Στάδιο, Χιλή, 2 Δεκέμβρη 1971, σ. 113)

«Ποια, όμως, προβλήματα αντιμετώπισε [ο Αλιέντε]; 

Καταρχήν υπήρχε ένας αστικός κρατικός μηχανισμός που παρέμενε άθικτος. 

Υπήρχαν ένοπλες δυνάμεις που διατείνονταν ότι ήταν απολίτικες, θεσμικές – φαινομενικά ουδέτερες στην επαναστατική διαδικασία. 

Υπήρχε και εκείνο το αστικό κοινοβούλιο, όπου η πλειοψηφία μεταπηδούσε στην πλευρά των κυρίαρχων τάξεων. 

Υπήρχε ένα δικαστικό σύστημα που ήταν εντελώς υποταγμένο στους αντιδραστικούς. … 

Υπήρχε, επίσης, το γεγονός ότι η οικονομία ήταν παντελώς χρεωκοπημένη». (Μαζική συγκέντρωση στην Αβάνα, 28 Σεπτέμβρη 1973, σ. 148)

«Φυσικά, αποτελεί αξίωμα στην πολιτική ότι δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση χωρίς την ολική καταστροφή του παλιού αστικού κράτους.» 

(Ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Κονσεπσιόν, Κονσεπσιόν της Χιλής, 18 Νοέμβρη 1971, σ. 46)

Μην ξεχνάτε την εξαιρετική δύναμη της εργατικής τάξης

«Όταν άρχισε να τίθεται σε εφαρμογή η αγροτική μεταρρύθμιση, οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και αγροτική αστική τάξη άρχισαν να σαμποτάρουν τη γεωργική παραγωγή. Η αστική τάξη, ιδιοκτήτες των κέντρων διανομής, των αποθηκών και των καταστημάτων, άρχισαν να χειραγωγούν τις αγορές και να σαμποτάρουν την κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας … μόλις εγκρίθηκαν οι εθνικοποιήσεις αυτών των επιχειρήσεων (ως επί το πλείστον ορυχεία χαλκού) ο ιμπεριαλισμός πάγωσε όλα τα δάνεια που χορηγούσαν οι διεθνείς οργανισμοί προς την κυβέρνηση της Χιλής και ανέλαβε να οδηγήσει την οικονομία της Χιλής στην ασφυξία … τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο Τύπος, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο – όλα ήταν στα χέρια της ολιγαρχίας και της αντίδρασης – και μάλιστα σε μια περίοδο που η τιμή του χαλκού κατρακυλούσε από τα 75 στα 48 σεντς ανά λίβρα».

«Οι κυρίαρχες τάξεις και τα κόμματά τους αντέδρασαν όπως ήταν αναμενόμενο. Οι οργανώσεις των ιδιοκτητών, των έμπορων, ακόμη και των επαγγελματιών … οι περισσότεροι από αυτούς στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, σαμπόταραν τη δουλειά της κυβέρνησης, κάλεσαν στάσεις εργασίας και απεργίες και παράλυσαν εντελώς τη χώρα πάνω από μία φορά».

«Ο λαός της Χιλής –ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι και οι αγρότες– ένιωθαν ότι στην προεδρία της Δημοκρατίας βρισκόταν ένας αντιπρόσωπος όχι της ολιγαρχίας, όχι των μεγάλων γαιοκτήμονων και της αστικής τάξης, αλλά ένας γνήσιος αντιπρόσωπος του λαού». (Μαζική συγκέντρωση στην Αβάνα, 28 Σεπτέμβρη 1973, σ. 148)

Με τη χώρα σε πολιτική κρίση και με τις αντιδραστικές δυνάμεις να προετοιμάζονται για μια επικείμενη αναμέτρηση, ο Κάστρο έγραψε τα εξής στον Αλιέντε, στις 29 Ιουλίου 1973, λιγότερο από δύο μήνες πριν το στρατιωτικό πραξικόπημα: 

«Μην ξεχνάς ποτέ την εξαιρετική δύναμη της εργατικής τάξης της Χιλής και τη σταθερή υποστήριξη που πάντα σου έδωσε στις δύσκολες στιγμές. Σε απάντηση στο κάλεσμά σου, όταν η επανάσταση βρεθεί σε κίνδυνο, μπορεί να αποτρέψει όσους διοργανώνουν ένα πραξικόπημα, να κρατήσει την υποστήριξη όσων αμφιταλαντεύονται, να επιβάλει τους όρους της και να αποφασίσει οριστικά για την τύχη της Χιλής, εάν παραστεί ανάγκη. Ο εχθρός πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η χιλιανή εργατική τάξη είναι σε επιφυλακή και έτοιμη να προχωρήσει σε δράση. Η δύναμή της και η μαχητικότητά της μπορεί να γείρει τη ζυγαριά στην πρωτεύουσα υπέρ σου, ακόμα κι αν άλλες συνθήκες μπορεί να είναι δυσμενείς … πάνω απ’ όλα η δυνατή, αποφασιστική και ηρωική ηγεσία σου είναι το ζωτικό στοιχείο στην παρούσα κατάσταση. … Πες μας πώς οι πιστοί  Κουβανοί φίλοι σου μπορούν να φανούν χρήσιμοι». (Μαζική συγκέντρωση στην Αβάνα, 28 Σεπτέμβρη 1973, σ. 151-152)

Αφήνοντας τη Χιλή, ο Κάστρο έδωσε στον Αλιέντε ένα αποχαιρετιστήριο δώρο: Ήταν ένα αυτόματο όπλο. Πίσω από τη συμβολική αυτή χειρονομία ήταν μια ολόκληρη πολιτική προοπτική. «Ήταν σωστό το προαίσθημά μας να δώσουμε στον Πρόεδρο το τουφέκι. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει πιάσει τουφέκι στα χέρια του ένας τόσο ηρωικός, τόσο νόμιμος και συνταγματικά εκλεγμένος πρόεδρος του λαού! … Και, αν κάθε εργαζόμενος και κάθε αγρότης είχε ένα τουφέκι όπως αυτό στα χέρια του, δεν θα γινόταν κανένα φασιστικό πραξικόπημα! Αυτό είναι το μεγάλο μάθημα που οι επαναστάτες θα πρέπει να αντλήσουν από τα γεγονότα στη Χιλή». (Μαζική συγκέντρωση στην Αβάνα, 28 Σεπτέμβρη 1973, σ. 151)

Όπως επεσήμανε ο Κάστρο, δεν υπήρχε τίποτα αναπόφευκτο στην ήττα στη Χιλή. Αυτό που έλειπε ήταν μια αποφασισμένη ηγεσία της εργατικής τάξης.

«Αρκετά συχνά οι επαναστατικές διαδικασίες αποτυγχάνουν ή εξανεμίζονται οι επαναστατικές δυνατότητες επειδή οι ίδιοι οι επαναστάτες τις κάνουν να αποτυγχάνουν». (Ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Κονσεπσιόν, Κονσεπσιόν της Χιλής, 18 Νοέμβρη 1971, σ. 45)

Ο Κάστρο τόνιζε επανειλημένα ότι οι προϋποθέσεις για μια νικηφόρα επαναστατική πάλη στη Χιλή ήταν καλύτερες από ό,τι στην προ-επαναστατική Κούβα: «Έχω δει στον λαό της Χιλής ιδιότητες που έλειπαν από τον λαό μας τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης: ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού, ένα υψηλότερο πολιτικό επίπεδο … . Από οικονομικής πλευράς, η Χιλή έχει περισσότερους πόρους από την Κούβα. … Ξεκινάτε από ένα τεχνολογικό και ένα βιομηχανικό επίπεδο υψηλότερο από εκείνο που υπήρχε στην Κούβα. Έτσι λοιπόν, σε αυτή τη χώρα υπάρχουν όλες οι ανθρώπινες συνθήκες, όλες οι κοινωνικές συνθήκες που είναι αναγκαίες για να προχωρήσετε ». (Αποχαιρετιστήρια ομιλία, Εθνικό Στάδιο, Χιλή, 2 Δεκέμβρη 1971, σ. 94)

Για να τονίσει πόσο πιο προχωρημένη χώρα ήταν η Χιλή, ο Κάστρο εξηγούσε ότι, στις αρχές του 1950 στην Αβάνα, «απο τους 15.000 φοιτητές στο πανεπιστήμιό μας μόνο 30 ήταν αντι-ιμπεριαλιστες. Δεν μιλάω για 30 κομμουνιστες, αλλά για 30 αντι-ιμπεριαλιστες φοιτητές.» (Ομιλία στη Συνομοσπονδία Εργαζομένων Χιλής, Χιλή, 21 Νοέμβρη 1971, σ. 62)

Επιπλέον, ο Κάστρο εξηγούσε ότι υπήρχε επιτακτική ανάγκη για ενότητα στη δράση. «Όταν επισκέπτεστε τη χώρα μας, δεν θα βρείτε –θα ήταν αδύνατον να συναντήσει κανείς– τέτοια πράγματα όπως αυτά που βλέπουμε σε όλη τη Χιλή, στο λαϊκό κίνημα και μεταξύ των δυνάμεων της αριστεράς, δηλαδή  τον κατακερματισμό των δυνάμεων. Δεν κατηγορώ κανέναν, αλλά πρόκειται για ένα γεγονός.» (Ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Κονσεπσιόν, Κονσεπσιόν της Χιλής, 18 Νοέμβρη 1971, σ. 42)

Τι επιτρέπει στην Κούβα να αντισταθεί; Η απουσία ταξικής εκμετάλλευσης, η ενότητα και ένας ένοπλος λαός

Απευθυνόμενος στους χιλιάδες ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί στο αποχαιρετιστήριο συλλαλητήριο, ο Κάστρο είπε, «Θα χρειάζονταν μόλις δύο ώρες για μάς [στην Κούβα] για να  μαζευτούν 10 φορές περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσους υπάρχουν εδώ τώρα. Λέω επίσης ότι μπορούμε να κινητοποιήσουμε 600.000 ένοπλους άνδρες μέσα σε 24 ώρες! … Τι είναι αυτό που δίνει στον λαό μας αυτό το δυνατό κίνητρο για ενότητα  απένταντι στους κινδύνους από το εξωτερικό; 

Το γεγονός ότι, όταν πρόκειται για την υπεράσπιση της χώρας μας, η χώρα δεν είναι χωρισμένη σε εκατομμυριούχους και πένητες, σε πλούσιους γαιοκτήμονες με όλα τα προνόμια του κόσμου και σε άθλιους αγρότες χωρίς γη ή δουλειά που ζουν μέσα στη φτώχεια. 

Το γεγονός ότι η χώρα μας δεν είναι διαιρεμένη μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, ανάμεσα σε κυρίες βαρυφορτωμένες με κοσμήματα και σε κορίτσια που αναγκάζονται να ζήσουν μια ζωή στην πορνεία. 

Η χώρα μας δεν χωρίζεται ανάμεσα σε προνομιούχους και καταπιεσμένους… Έχουμε δει αυτό που κινητοποιεί βαθιά τον λαό μας: ξέρει γιατί αγωνίζεται … Ο δικός μας λαός είναι ένας λαός που υπερασπίζεται τη δική του υπόθεση.» (Αποχαιρετιστήρια ομιλία, Εθνικό Στάδιο, Χιλή, 2 Δεκέμβρη 1971, σ. 97)

Σε πολλές ομιλίες του στη Χιλή αναφέρθηκε και τόνισε το πρόγραμμα της κουβανικής επανάστασης: «Έχω εδώ ένα ντοκουμέντο που διακηρύχθηκε πριν από 10 χρόνια, και είναι γνωστό ως η Δεύτερη Διακήρυξη της Αβάνας …(2) Ίσως θα έχει κάποια χρησιμότητα για σας». (Αποχαιρετιστήρια ομιλία, Εθνικό Στάδιο, Χιλή, 2 Δεκέμβρη 1971, σ. 102)

«Η επανάστασή μας είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, η πιο σταθερή σε αυτό το ημισφαίριο. Η επαναστατική κυβέρνηση της Κούβας είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, η πιο σταθερή κυβέρνηση σε αυτό το ημισφαίριο, γιατί μετά την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο σε αυτή τη χώρα, σφυρηλατήθηκε η πραγματική ενότητα του λαού – μια στέρεη και ακατάλυτη ενότητα. Ο φασισμός και η αντίδραση δεν έχουν κανένα προπύργιο εδώ. Οι ένοπλες δυνάμεις μας είναι ο ένοπλος λαός μας. Ο λαός μας είναι οργανωμένος και έχει για ηγεσία ένα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα». (Μαζική συγκέντρωση στην Αβάνα, 28 Σεπτέμβρη 1973, σ. 156)

1. Οι ομιλίες του Κάστρο στη Χιλή εκδόθηκαν στα ισπανικά το 1972 από την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας υπό τον τίτλο Cuba-Chile [Κούβ-Χιλή]. Δημοσιεύθηκαν στα αγγλικά από τις εκδόσεις Pathfinder Press στις ΗΠΑ το 1982 υπό τον τίτλο Fidel Castro on Chile.
2. Η Πρώτη και η Δεύτερη Διακήρυξη της Αβάνας, Διεθνες Βήμα, Αθήνα, 2006.

Οι εμφάσεις στο κείμενο του: Viva La Revolucion