Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

21 Απριλίου, 2018

ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΕΒΕΝΤΙΣΣΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ !!







Οι Αμερικανίδες απεργοί διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Η αστυνομία κάνει συλλήψεις («Εφημερίς των κυριών» 31.12.1900) 

Πόσα μπορεί κανείς να φέρει στη μνήμη του ξεφυλλίζοντας ένα φωτογραφικό λεύκωμα!
Ιστορία μιας ζωής, σταθμούς μιας πορείας, εικόνες που έμειναν ανεξίτηλες σαν πύρινες σφραγίδες...

Αφιερωμένο στις ανώνυμες εργαζόμενες Ελληνίδες, τις αφανείς πρωταγωνίστριες της καθημερινής ζωής, αυτές που σήκωσαν στις πλάτες τους το μέλλον του τόπου - από κάθε άποψη - είναι το φωτογραφικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Φιλιππότη» με τον τίτλο «Γυναίκα για πάντα».

Οι δημιουργοί του λευκώματος, η ιστορικός Κούλα Ξηραδάκη και η καθηγήτρια Δώρα Φακιόλα - Καλότυχου δεν είχαν προγραμματίσει την έκδοση ενός τέτοιου βιβλίου.
Η ιδέα προέκυψε αυθόρμητα:

«Οταν ήμασταν μαζί», γράφει στον πρόλογο του βιβλίου η Κούλα Ξηραδάκη,
«ή κατά μόνας, μαζεύαμε φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών, φωτογραφίζαμε, κρατούσαμε σημειώσεις, έτσι από μεράκι, από αγάπη προς το αντικείμενο της έρευνάς μας, που είναι η εργαζόμενη γυναίκα. Και κάποια μέρα, σε ώρα ραστώνης, που περιεργαζόμασταν τις φωτογραφίες, χωρίς να το έχω σκεφθεί από πριν, είπα: Αυτό το υλικό γίνεται ένα άλμπουμ. Και συμπληρώνει η Δώρα: Κάπως έτσι το έχω κι εγώ σκεφθεί! Αυτό ήταν όλο κι όλο. Ολα τ' άλλα ήρθαν μόνα τους».Βέβαια οι εικαστικές αυτές μαρτυρίες, οι φωτογραφίες - μερικές από τις οποίες θυμίζουν ζωγραφικούς πίνακες - δε συγκεντρώθηκαν τυχαία από τις συγγραφείς, ήταν η συνέχεια μιας πορείας ζωής και πίστης στο γυναικείο κίνημα.
Ολο το έργο της Κούλας Ξηραδάκη φέρνει στο φως τη συμβολή των Ελληνίδων στην ιστορική πορεία της χώρας μας - κυρίως στη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, στη διάρκεια της Κατοχής και στα μεταπολεμικά χρόνια. (λ.χ. Γυναίκες του '21, «Κατοχικά», «Οι γυναίκες στον ατυχή πόλεμο του 1897»).

Ηπειρώτισσες στις θημωνιές (φωτογραφία NELLY'S), αρχείο Μουσείου Μπενάκη 

Μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις και στο βιβλίο αυτό ο φακός είναι ο πιο αδιάψευστος και εκφραστικός μάρτυρας της οδυνηρής πορείας της εργαζόμενης γυναίκας.
Των πολλών Ελληνίδων, που με τους αγώνες τους κατάφεραν όσο μπόρεσαν, κάτω από συνθήκες καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, να βρίσκονται σήμερα σε καλύτερη θέση σε σχέση με το παρελθόν, αν και το σύστημα τις θέλει να αναπαράγουν ό,τι πιο συντηρητικό και να το διαιωνίζουν μέσω των παιδιών τους...

Γυναικεία χέρια...

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην απεργία που έκαναν οι ράφτρες και οι υφάντρες της Ν. Υόρκης στις 8/3/1857 και κατέληξε σε αιματοχυσία.
Πρώτη φωτογραφία του λευκώματος μια εργάτρια που συλλαμβάνεται - πρόσωπο αδρό τραχύ, που η δύσκολη ζωή το έχει σκληρύνει.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν μας ξαναγυρίζουν στην Ελλάδα του χτες όπου η γυναίκα φορτωνόταν τα πάντα σαν υποζύγιο:

«Ενας γιατρός, διαβάζουμε, προσκληθείς να επισκεφθεί ασθενή εις χωρίον της Δωρίδος, συνήντησε καθ' οδόν γυναίκαν νέαν, η οποία επήρε εις τα χέρια της τον άνδρα της διά να μη βραχή κατά την διάβασιν του Μόρνου»!! (από άρθρο της «Εφημερίδος των Κυριών», Οκτώβριος 1909).
Ενα μεγάλο μέρος των φωτογραφιών ζωντανεύουν τη σκληρή ζωή της Ελληνίδας αγρότισσας:
Κάποιες απ' αυτές, παρμένες από το ημερολόγιο του 1966 της Πανελλαδικής Ενωσης Γυναικών, δείχνουν χέρια γεροντικά, ροζιασμένα από τη δουλιά - και πόσο εκφραστικά!

Αλλα χέρια που προσπαθούν να μάθουν γράμματα «δουλεύοντας» τον κοντυλοφόρο (η μάστιγα του αναλφαβητισμού) και το σκαμμένο από το μόχθο πρόσωπο μιας αγρότισσας με το τσαπί στον ώμο να ατενίζει τον ορίζοντα καρτερικά και πικραμένα...

Υπό το βλέμμα του επόπτη


Δουλεύουν στην ασφαλτόστρωση πάντα υπό το βλέμμα του επόπτη (φωτογραφία Σπύρου Μελετζή, από έντυπο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου) 

Πιο κάτω, μαντιλοφορούσες τσαπίζουν υπό το βλέμμα του επόπτη. Είναι προφανώς εργάτριες γης...
Τρεις άλλες φωτογραφίες - μεταπολεμικές - δείχνουν πόσο λίγο «ιπποτική» στάθηκε η καθεστηκυία τάξη απέναντι στο λεγόμενο ασθενές φύλο.

Οταν τη συνέφερε ξεχνούσε κάθε αβρότητα και χρησιμοποιούσε τις γυναίκες του λαού στις πιο σκληρές και δύσκολες δουλιές.
Οπως λ.χ. σε μια φωτογραφία του 1947, όπου στην Ηπειρο μια νεαρή γυναίκα σπάει πέτρες για την κατασκευή δρόμου.

Δίπλα, μια φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή «ζωγραφίζει» γυναίκες να δουλεύουν στην ασφαλτόστρωση - πάντα υπό το βλέμμα του επόπτη. Και μια τρίτη - του 1957 αυτή - δείχνει μια γυναίκα να προχωράει φορτωμένη με δυσκολία - είναι φορτοεκφορτωτής!

Αργή, βασανιστική πορεία:

Η γυναίκα, σπρωγμένη από την ανάγκη, θα κάνει όλα τα επαγγέλματα και όχι μόνο αυτά που σύμφωνα με την κατεστημένη άποψη «προσιδιάζουν στη γυναικεία φύση».
Στις αρχές του αιώνα μετανάστριες πάνε στην Αμερική για να δουλέψουν στον ιματισμό, στον Καναδά (φωτογραφία στο Μόντρεαλ). Το 1930 οι γυναίκες αποτελούν το 83% των εργατών στην κλωστοϋφαντουργία.

Η Μικρασιατική Καταστροφή τροφοδοτεί τα εργοστάσια με χιλιάδες εργάτριες και δίνει ώθηση στο γυναικείο κίνημα. Εργάτριες φωτογραφίζονται στον Πειραιά, στο Βόλο (καπνεργοστάσιο Ματσάγγου). Και πάλι, το 1930 αποτελούν το 70% των εργατών στην καπνοβιομηχανία.

Μια φωτογραφία του 1935 δείχνει δεκάδες νύφες να ποζάρουν μόνες, χωρίς τους γαμπρούς! Είναι ομαδικοί γάμοι εργατοϋπαλλήλων της καπνοβιομηχανίας «Παπαστράτου». Την ίδια εποχή (1932) εργάτριες στο Λαύριο κάνουν διαλογή μεταλλευμάτων με τα χέρια!
Ομως η ζωή προχωρά, οι γυναίκες γίνονται επιστήμονες, καλλιτέχνιδες, ολυμπιονίκες - κι όχι μόνο!
Η φωτογραφία της Αννας Βερούλη μας θυμίζει ότι κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο ακόντιο στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες του 1982. Και να σκεφτεί κανείς ότι παρά τις προσπάθειες που έγιναν για να επιτραπεί στις γυναίκες να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 τίποτα δεν κατορθώθηκε. Κάποιος μάλιστα έκανε, μέσω του Τύπου, μια πρόταση που αναδημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Κυριών» της 5/2/1895:


Επάγγελμα φορτοεκφορτωτής (φωτογραφία Κ. Μεγαλοκονόμου) 

«Η συμμετοχή των γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποβαίνει αδύνατος. Αν παρά ταύτα, οι γυναίκες επιμένουν να συμμετάσχουν, τότε ας κάνουν κάτι άλλο για την επιτυχία των αγώνων. Να διαθέτουν εισιτήρια για το στάδιο, να σχηματίσουν επιτροπές εράνων, να συγκεντρώσουν χρήματα για τους αγώνες και αυτό θα είναι η συμμετοχή του ωραίου φύλου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896»!!«Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας ποτίζουμε τη γη για να γεννά» τραγούδησε ο Κωστής Παλαμάς, αλλά η ζωή και η ιστορία των Ελληνίδων εργατριών, που έφερναν στον κόσμο τη νέα αδούλωτη γενιά, μένει ακόμα να γραφεί.

Η συνωμοσία της σιωπής
Στον πρόλογο του λευκώματος γίνεται μια εκτεταμένη αναφορά στις πρώτες ενέργειες των εργατριών που άρχισαν στο εξωτερικό με τη βιομηχανική επανάσταση.
Ο πρόλογος αυτός μας θυμίζει τα λίγα κείμενα που έχουν γραφεί ως τώρα για το γυναικείο προλεταριάτο της χώρας μας...

Κι όμως, πολλές γυναίκες πήραν μέρος σε απεργίες - ορισμένες αποκλειστικά απεργίες εργατριών - πολλές συμμετείχαν στο εργατικό κίνημα και περπάτησαν σε εργατικά συλλαλητήρια. 

Κάποιες έπεσαν νεκρές από σφαίρες:
Η Μαρία Χουσιάδου (1924) στην απεργία καπνεργατών στην Καβάλα, η Βασιλική Γεωργαντέλλη, που έγκυο έξι μηνών τη θέρισαν οι σφαίρες στις 8 Αυγούστου του 1926, η καπνεργάτρια Κωνσταντέλλη από το Αγρίνιο (1927), η καπνεργάτρια Αναστασία Καρανικόλα, στέλεχος του ΚΚΕ (9 Μάη 1936) στη Θεσσαλονίκη.
Ο επισκέπτης του Σουφλίου θα δει με έκπληξη στο Τοπικό Μουσείο Μεταξουργίας ενδιαφέροντα στοιχεία για τους αγώνες και τις απεργίες των εργατριών που δούλευαν από μικρά παιδιά και συχνά πέθαιναν από φυματίωση...
Γιατί όμως αυτή η σιωπή;
Την απάντηση δίνει η Ιρις Αυδή - Καλκάνη, που αποκάλυψε με το βιβλίο της «Εκείνο το πρωί» την πρώτη απεργία εργατριών στην Ελλάδα, από τις εργάτριες του εργοστασίου «Ρετσίνα» στον Πειραιά, το 1892.
Ηθελαν να τους μειώσουν το μεροκάματο κατά 20%!

«Τα λίγα στοιχεία που γνωρίζουμε για την απεργία, σημειώνει η συγγραφέας, έφτασαν σ' εμάς μόνο μέσα από τον Τύπο της εποχής.
("Εφημερίς" του Κορομηλά). Και εκεί όμως η σημαντική αυτή γυναικεία εργατική κινητοποίηση αναφέρεται αδιάφορα και υποτονικά, στα πλαίσια της προσπάθειας αγνόησης κάθε θέματος που αφορά την εργατική τάξη και μείωσης της σημασίας του, αλλά και τις γυναίκες της τάξης αυτής ειδικότερα... με δυο τρεις λέξεις, χωρίς κανένα σχόλιο, περισσότερο σαν παράξενο γεγονός που θα κινήσει το ενδιαφέρον του κοινού παρά σαν σημαντική εργατική εκδήλωση με ιδιαίτερη σημασία. Αντίθετα, η απεργία όχι μόνον αναφέρεται από την "Εφημερίδα των Κυριών", το φεμινιστικό περιοδικό που εκδίδει από το 1887 η Καλλιρρόη Παρρέν, αλλά η συντάκτρια της είδησης, προφανώς η ίδια η εκδότρια που έχει και την ευθύνη για κάθε άρθρο που δεν υπογράφεται, υπερασπίζεται τις απεργούς.
... Με την απεργία αποδεικνύεται πως οι εργαζόμενες γυναίκες στη χώρα μας, αντίθετα απ' ό,τι πιστεύεται, πάλευαν από πολύ νωρίς ενάντια στους εργοδότες, όχι απλά συμπληρωματικά στο πλευρό των εργατών, αλλά και αυτόνομα, σε μια εποχή που κάθε γυναίκα είναι ακόμα μια ετερόφωτη προσωπικότητα, εξαρτημένη πάντα από έναν άντρα, χωρίς δική της άποψη και θέληση, με συνέπεια η υποταγή της στον άντρα και στον εργοδότη να θεωρείται αυτονόητη».Ετσι, λοιπόν, το κατεστημένο «εκδικήθηκε» αυτές τις ανυπάκουες γυναίκες που σήκωσαν κεφάλι, αυτές τις αντάρτισσες των πόλεων, με τη σιωπή... Δεν έπρεπε να γίνουν παραδείγματα προς μίμηση, αντίθετα έπρεπε να εφαρμοστεί το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στις γυναίκες που πληρώνονταν λιγότερο και τους άντρες εργάτες... Μην ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη, με ανύπαρκτη ακόμα την εργατική νομοθεσία και στα πλαίσια του ελεύθερου ανταγωνισμού οι εργάτες δουλεύουν εξαντλητικά.
Ισχύει η ατομική συμφωνία μεταξύ εργάτη και εργοδότη, που μόνος του καθορίζει το χρόνο δουλιάς, την πρόσληψη και απόλυση των εργατών χωρίς καμιά υποχρέωση για αποζημίωση (μήπως όλα αυτά μας θυμίζουν τα «εκσυγχρονιστικά» που γίνεται προσπάθεια να επιβληθούν σήμερα από κυβερνήσεις και εργοδότες στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου;).

Οι πρώτες απεργίες

Στο λεύκωμα «Γυναίκα για πάντα» γίνεται αναφορά στις πρώτες γυναικείες απεργίες που έγιναν σε Ευρώπη και Αμερική.
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Θόδωρος Καρζής παρατηρεί μάλιστα ότι το βάρος της Βιομηχανικής Επανάστασης σήκωναν στους ώμους τους κατά κύριο λόγο οι γυναίκες (οι εργοστασιάρχες τις προτιμούσαν ως φτηνότερη εργατική δύναμη) κι έτσι δημιουργήθηκε καθαρά γυναικείος συνδικαλισμός.

Η πρώτη γυναικεία απεργία έγινε στην αγγλική πόλη Ουόρτσεστερ το 1804 από τις εργάτριες που κατασκεύαζαν γάντια, το 1831 τις ακολουθούν οι Γαλλίδες καπελούδες.
Στις ΗΠΑ, το 1828 η απεργία των υφαντριών του Ντόβερ είχε επιτυχία κατά 100% και μια εφημερίδα καλεί την κυβέρνηση να ενεργοποιήσει την πολιτοφυλακή να προλάβει την επιβολή γυναικοκρατίας!

Αλλά και το 1836 μια μεγάλη διαδήλωση εργατριών στο Λόουελ της Μασσαχουσέτης κατατρομάζει τις αρχές, που νομίζουν ότι πρόκειται για λαϊκή επανάσταση!

Το 1910, με εισήγηση της Κλάρας Τσέτκιν, καθιερώνεται η 8η του Μάρτη σαν Ημέρα της Γυναίκας, για να τιμηθούν οι απεργοί της Ν. Υόρκης.
Ηδη, το 1909 στη Ν. Υόρκη μια θυελλώδης απεργία των πουκαμισούδων, που συμπαρέσυρε 30.000 άτομα (από τα οποία 75% ήταν γυναίκες), διήρκεσε 13 εβδομάδες!

Στο διάστημα αυτό οι απεργοί πείνασαν, ξυλοκοπήθηκαν, κακοποιήθηκαν, πέρασαν από δίκη.
«Η απεργία σου στρέφεται εναντίον της φύσης και του θεού»(!) είπε ένας δικαστής σε κατηγορούμενη εργάτρια. Αλλά ο Μπέρναντ Σω από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού έστειλε την απάντηση: «Θαυμάσια! Η μεσαιωνική Αμερική βρίσκεται πάντα σε στενές προσωπικές σχέσεις με τον Παντοδύναμο»!
Της πείνας σκλάβες...

Στην πραγματικότητα, οι συνθήκες εργασίας και ζωής των εργατριών με τη Βιομηχανική Επανάσταση ήταν απίστευτα δραματικές:

Εργάζονταν από τα ξημερώματα μέχρι το βράδυ, πολλές δεν έβλεπαν το φως του ήλιου, έτρωγαν απαίσια, δούλευαν με το νερό συχνά μέχρι τα γόνατα, μέσα σε θορύβους που ξεκούφαιναν, μέσα στο χνούδι και στη σκόνη, σε σκοτεινούς, υγρούς, πνιγερούς χώρους. Γρήγορα προσβάλλονταν από διάφορες αρρώστιες, με προεξάρχουσα τη φυματίωση. Με την απειλή της απόλυσης πολλοί βιομήχανοι διατηρούσαν στο εργοστάσιό τους χαρέμι. Τα μωρά γεννιούνταν πότε στο σπίτι, πότε στο εργοστάσιο, για να μεγαλώσουν μετά σε κάποια τρώγλη ή στη λάσπη του δρόμου. Οσα επιζούσαν, δούλευαν κι αυτά στα εργοστάσια. Οι μητέρες, μη έχοντας τη δυνατότητα να θηλάσουν τα παιδιά τους, εργάζονταν με φοβερούς πόνους στο στήθος, μουσκεμένες αδιάκοπα από το γάλα που έτρεχε.
Η πιο τραγική μοίρα ήταν αυτή των γυναικών που δούλευαν στα ανθρακωρυχεία. Μισόγυμνες, να έρπουν μέσα σε γαλαρίες που το ύψος τους δεν ξεπερνούσε το μισό μέτρο... Δούλευαν 14 ώρες την ημέρα, στη διάρκεια της οποίας διανύανε 17-35 χιλιόμετρα μέσα στις στοές. Χωρίς να μπορούν να ισιώσουν το σώμα τους, μέσα στο σκοτάδι! Το χειμώνα δούλευαν έξι μήνες βυθισμένες στο νερό, έτσι που το δέρμα των ποδιών τους ξεκολλούσε, όπως άλλωστε και το δέρμα του θώρακα από την αλυσίδα του βαγονέτου που έσερναν.Το 1842 μόνο στα ανθρακωρυχεία της Σκοτίας, της Ουαλίας και της Κορνουάλης δούλευαν 8.000 γυναίκες και παιδιά...

Στην Ελλάδα μετά το 1918

Με την ίδρυση του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) οι αγώνες των εργατριών αποκτούν το πιο γερό τους στήριγμα. Στο 1ο Ιδρυτικό Συνέδριό του, στο Πρόγραμμα, διατυπώνονται τα εξής:

« - Το δικαίωμα της ψηφοφορίας και της εκλογής εις άνδρας και γυναίκας για κάθε είδος εκλογής.- Πλήρης αστική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξίσωση γυναικών, ανδρών. Κατάργηση όλων των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναίκας και του νόθου παιδιού.- Ιδρυση χωριστών φυλακών για ανηλίκους και γυναίκες και για τα πολιτικά αδικήματα.- Η με νόμο απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για παιδιά και γυναίκες.- Η με νόμο υποχρέωση των δήμων και κοινοτήτων να συντηρούν γυναικολογικά μαιευτήρια για τις γυναίκες των εργατών, με πλήρεις αποδοχές για οχτώ εβδομάδες πριν και οχτώ εβδομάδες μετά τον τοκετό.- Η καθιέρωση του πολιτικού γάμου».
Το 1920 ιδρύονται οι πρώτοι γυναικείοι σύλλογοι και σωματεία, εκδίδεται το περιοδικό «Ο Αγώνας της Γυναίκας», ενώ τον ίδιο χρόνο στις εκλογές ρίχνεται το σύνθημα: «Σφυρί, δρεπάνι και ψήφο στο φουστάνι».

Ο «Ριζοσπάστης» του 1920 φιλοξενεί σειρά άρθρων της Ιωάννας Κομιώτη, που τοποθετούν το γυναικείο ζήτημα στη σωστή κοινωνική του βάση.

Στα 1924 στις μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις των καπνεργατών της Καβάλας, που διεκδικούσαν αύξηση των εξευτελιστικών τους μεροκάματων και μείωση του 12ωρου, παίρνουν μέρος και οι καπνεργάτριες.

Το Φλεβάρη του 1929, το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών - Αγροτών, στο πρόγραμμά του για τις γερουσιαστικές εκλογές, ζητά εξίσωση του μεροκάματου των εργατριών και αγροτισσών με τους άνδρες. Το ίδιο μεροκάματο με τους ενήλικους στους νέους και τις νέες για την ίδια δουλιά. Απαγόρευση της νυκτερινής εργασίας των νέων κάτω των 18 ετών, άδεια τοκετού κλπ. και οργανώνονται στις μεγάλες πόλεις πολυπληθείς συγκεντρώσεις γυναικών, μ' αυτά τα συνθήματα. 
Αυτά τα χρόνια στάλθηκαν με το «Ιδιώνυμο» στις φυλακές «Αβέρωφ» οι πρώτες κομμουνίστριες. Τις πρώτες συλλήψεις ακολουθούν αμέτρητες άλλες και στέλνονται μαζικά οι αγωνίστριες στις φυλακές και τα ξερονήσια.
Και έπεται συνέχεια από τους ηρωικούς αγώνες των γυναικών του λαού, στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, ακόμη και με το όπλο στο χέρι ή π.χ. σε άλλους αγώνες όπως οι διαδηλώσεις του θεσσαλικού λαού κατά της γερμανικής και ράλλικης τρομοκρατίας το 1944 που τον οργάνωσαν οι γυναίκες. Αλλά και στον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που επίσης πάλεψαν ίσα με τους άνδρες συναγωνιστές τους, φτάνοντας να αποτελούν το 30%-35% του ΔΣΕ.
Και στα κατοπινά δύσκολα χρόνια ως τα σήμερα, οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων δε σταμάτησαν να αγωνίζονται. Ποια θα ήταν η πορεία της ανθρωπότητας, χωρίς τους αγώνες των εργατών, αλλά και των εργατριών;

Πηγές:

Λεύκωμα «Γυναίκα για πάντα», Κούλας Ξηραδάκη - Δώρας Φακιόλα - Καλοτύχου. Θόδωρου Καρζή «Η γυναίκα στον 20ό αιώνα» (εκδόσεις Φιλιππότη). Ιρις Αυδή - Καλκάνη «Εκείνο το πρωί» (εκδόσεις «Νέοι Καιροί»). Μαίρης Χρυσικοπούλου «Γυναικείες μορφές της Αιτωλοακαρνανίας», «Ριζοσπάστης», 9/12/1998. «Το ΚΚΕ για την απελευθέρωση της γυναίκας».





20 Απριλίου, 2018

104 Χρόνια από την Σφαγή των Ανθρακωρύχων του Λάντλοου


 Σαν σήμερα τo 1914, κατ΄εντολή των Ροκφέλερ, δολοφονούνται οι απεργοί ανθρακωρύχοι του Λάντλοου,
--Ηγετική μορφή της απεργίας ο Έλληνας εργάτης από την Κρήτη, Λούης Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης το πραγματικό του όνομα). 

Το 1914, στο Κολοράντο του αμερικανικού νότου, γράφτηκε μία από τις πιο ηρωικές σελίδες στην ιστορία του αμερικανικού εργατικού κινήματος.
Το «άγριο» νότιο Κολοράντο εκείνη την εποχή εξελισσόταν στην αμερικανική πρωτεύουσα του άνθρακα. 
Εργάτες από όλον τον κόσμο, Ιταλοί, Μεξικάνοι, Έλληνες, Σλάβοι, Κινέζοι έφταναν στις ΗΠΑ με υποσχέσεις από τους δουλεμπόρους ότι θα τους οδηγούσαν στη «γη της επαγγελίας». 
Στη συνέχεια, τους έφερναν στα ανθρακωρυχεία των Ροκφέλερ και των Λαμόντ για να δουλέψουν -και πολύ συχνά να πεθάνουν- στις μαύρες στοές των ορυχείων.

Για τη διαμονή των εργατών είχαν δημιουργηθεί ειδικοί φρουρούμενοι καταυλισμοί γύρω από τα ορυχεία. Οι καταυλισμοί, τα σπίτια, τα ιατρεία, τα μαγαζιά, οι πανσιόν, όλα ανήκαν στην εταιρεία των ορυχείων. Οι συνθήκες δουλειάς, ασφάλειας και ζωής ήταν άθλιες. Οι εργάτες, τις περισσότερες φορές, δεν πληρώνονταν με κανονικά χρήματα, αλλά με κουπόνια, τα λεγόμενα «script», που υποχρεωτικά εξαργύρωναν στα μαγαζιά της εταιρείας, με υψηλές τιμές. Οι εργάτες ουσιαστικά ανήκαν στην εταιρεία. Πληρώνονταν ανάλογα με την καθημερινή παραγωγή και τις περισσότερες φορές τους έκλεβαν οι ελεγκτές - άνθρωποι των εταιρειών.

Αυτές οι συνθήκες οδηγούσαν σε ξεσπάσματα και εξεγέρσεις των εργατών, χωρίς όμως την αναγκαία οργάνωση και προετοιμασία.

Την ανάγκη για οργάνωση των εργατών ήρθε να εκπληρώσει η Ένωση Ανθρακωρύχων Αμερικής. Το συνδικάτο έπρεπε να ξεπεράσει πολλά εμπόδια και δυσκολίες, όπως την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, την εργοδοτική τρομοκρατία, τους χαφιέδες και τους μπράβους των εταιρειών, αλλά και τις προκαταλήψεις των εργατών, ακόμη και την αδυναμία συνεννόησης λόγω της πολυγλωσσίας των εργατών.

Οι συνδικαλιστές εργάτες έπιαναν δουλειά στα ορυχεία και δρούσαν παράνομα, προσπαθώντας να ξεσηκώσουν και να οργανώσουν τους εργάτες. Αν κάποιος πιανόταν για συνδικαλισμό, τον έδιωχναν και δεν μπορούσε να πιάσει δουλειά σε κανένα ορυχείο.

Το ιστορικό της απεργίας

Το Σεπτέμβρη του 1913, ξέσπασε η μεγάλη απεργία του Λάντλοου, μετά το θάνατο ενός συνδικαλιστή εργάτη στα ορυχεία της εταιρείας CFI, ιδιοκτησίας Ροκφέλερ και ήταν το αποκορύφωμα της καταπίεσης και των άθλιων συνθηκών για τους 12.000 εργάτες ανθρακωρύχους της περιοχής.

Οι ανθρακωρύχοι της CFI πληρώνονταν 1,68 δολάρια την ημέρα και ήταν αναγκασμένοι να εργάζονται υπό πολύ σκληρές συνθήκες. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα για τους ανθρακωρύχους του Κολοράντο, όπου τα ποσοστά θνησιμότητας ήταν συχνά στο διπλάσιο του εθνικού μέσου όρου.

Οι προσπάθειες συνδικαλιστικής οργάνωσης των ανθρακωρύχων του Κολοράντο χρονολογούνται από την πρώτη απεργία του 1883, στην οποία προσπάθησαν να γίνουν μέλη της Δυτικής Ομοσπονδίας Εργατών Ορυχείων, το 1913 προσπάθησαν να οργανωθούν στους Ενωμένους Εργάτες Ορυχείων της Αμερικής (αργότερα, το 1927, εντάχθηκαν στους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου).

Αιτήματα των εργατών ήταν η καθιέρωση του οκτάωρου, η αναγνώριση του συνδικάτου, η θέσπιση μέτρων ασφάλειας στα ορυχεία, η κατάργηση των φρουρών, των «script», η αναγνώριση του δικαιώματος να ψωνίζουν σε όποιο κατάστημα ήθελαν, να μπορούν να πηγαίνουν στην πόλη κλπ.

Οι απαιτήσεις των ΕΕΟΑ προς την CFI ήταν οι εξής:
«... Η αναγνώριση των Ενωμένων Εργατών Ορυχείων Αμερικής ως παράγοντα διαπραγμάτευσης για τους εργαζόμενους στα ορυχεία άνθρακα όλου του Κολοράντο και του βόρειου Νέου Μεξικό, ένα αποτελεσματικό σύστημα ελέγχου βάρους (checkweighmen) σε όλα τα ορυχεία, την αποζημίωση για το σκάψιμο του άνθρακα με βάση τον έναν τόνο στις £ 2.000, ημιμηνιαία καταβολή των μισθών σε νόμιμο χρήμα, η κατάργηση του πρόχειρου χαρτονομίσματος και του συστήματος φορτηγού, τέλος στις διακρίσεις εις βάρος των μελών της ένωσης και αυστηρή εφαρμογή των νόμων του κράτους σχετικά με τις υποχρεώσεις των φορέων εκμετάλλευσης, σχετικά με την παροχή ξύλων, σίδερων και άλλων υλικών στους ανθρακωρύχους σε υπόγειες εργασίες».
Οι απεργοί εργάτες εκκένωσαν τους καταυλισμούς και έστησαν σκηνές στο Λάντλοου. 
Το Λάντλοου είναι μια περιοχή στους πρόποδες των Βραχώδων Ορέων, νότια του Ντένβερ, πρωτεύουσα του Κολοράντο. 
Οι καταυλισμοί με τις σκηνές λειτουργούσαν μετά από λίγες εβδομάδες ως κανονική πόλη, με 1.200 εγκατεστημένους εργάτες, σε σκηνές που έδωσε το συνδικάτο.
Βοηθούμενοι από ομάδες της Ένωσης Ορυχείων σε όλες τις ΗΠΑ, οι απεργοί οργάνωσαν «πόλεις σκηνών» στις εκβολές των φαραγγιών που οδηγούσαν στα ανθρακωρυχεία (σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν τους απεργοσπάστες από το να τους αντικαταστήσουν) και συνέχιζαν την απεργία τους.

Η απεργία των εργατών προκάλεσε την αντίδραση των Ροκφέλερ, οι οποίοι χρησιμοποίησαν ιδιωτικό στρατό, αποτελούμενο από μπράβους του Πρακτορείου «Μπελτουιν - Φελτς», ειδικευμένου στην καταστολή απεργιών. 
Ο ιδιωτικός στρατός των Ροκφέλερ ενισχύθηκε από την Εθνοφρουρά που απέστειλε στην περιοχή ο κυβερνήτης του Κολοράντο. 

Μπράβοι και εθνοφρουροί τρομοκρατούσαν τους εργάτες, οργάνωναν προβοκάτσιες, χωρίς να κάμψουν το φρόνημα των απεργών.

Μετά από τρεις μήνες δόθηκε εντολή να αποσυρθεί η Εθνοφρουρά, λόγω κόστους συντήρησης, ωστόσο τελικά παρέμεινε επανδρωμένη από μπράβους του Ροκφέλερ, μετά από συμφωνία με τον τοπικό κυβερνήτη.

Σε ηγετική μορφή της απεργίας αναδείχτηκε ο Έλληνας συνδικαλιστής εργάτης από την Κρήτη, Λούης Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης το πραγματικό του όνομα). 
Ο Λούης Τίκας ήταν μετανάστης από την Κρήτη, είχε δουλέψει σε χαλυβουργεία και ορυχεία του Κολοράντο και ήταν οργανωμένος στην Ένωση Ανθρακωρύχων.

Η αντοχή των απεργών ανάγκασε την εταιρεία να φέρει στην περιοχή βαρύ οπλισμό, όπως πολυβόλα και ένα τεθωρακισμένο όχημα, που το αποκαλούσαν «Τραίνο του Θανάτου» (Death Special).

Στόχος ήταν η επίθεση και εκκένωση των απεργιακών καταυλισμών. Επικεφαλής του στρατού των αφεντικών ήταν ο υπολοχαγός Καρλ Λίντερφερντ.


Η επίθεση έγινε στις 20 Απρίλη, μία ημέρα μετά το ελληνικό Πάσχα που γιόρτασαν όλοι μαζί οι εργάτες, Έλληνες, Μεξικάνοι, Ιταλοί κ.ά., με χορούς, ψητά αρνιά, αγώνες μπέιζμπολ.
Οι εθνοφρουροί ζήτησαν από τον Λούη Τίκα να παραδώσει έναν απεργό. Εκείνος αρνήθηκε, γιατί δεν υπήρχε ένταλμα. 
Τότε η εθνοφρουρά άνοιξε πυρ εναντίον των σκηνών, σκορπώντας το θάνατο στους απεργούς και τις οικογένειές τους. 
Οι εργάτες ανταπέδωσαν και άρχισαν ανταλλαγές πυροβολισμών. Οι ανθρακωρύχοι έσκαψαν προστατευτικούς λάκκους, κάτω από τις σκηνές τους για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, για να προστατευτούν από τους πυροβολισμούς των πολυβόλων από τους φρουρούς της εταιρείας.

Εκείνο το βράδυ, υπό την κάλυψη του σκοταδιού, οι πολιτοφύλακες μπήκαν στον καταυλισμό και έβαλαν φωτιά σε σκηνές, σκοτώνοντας δύο γυναίκες και έντεκα παιδιά που είχαν βρει καταφύγιο από τους πυροβολισμούς σε ένα λάκκο κάτω από μια σκηνή. Δεκατρείς άλλοι άνθρωποι πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν επίσης κατά τη διάρκεια των μαχών.
Ο Λούης Τίκας πιάστηκε από την εθνοφρουρά. Ο Λίντερφελτ του έσπασε το κρανίο με τον υποκόπανο του όπλου του. Μετά, τον πυροβόλησαν πισώπλατα. Άφησαν τη σορό του επί τρεις μέρες μες στον ήλιο, σε σημείο που να φαίνεται από τα περαστικά τρένα. Δίπλα οι σοροί δύο ακόμη μελών του Συνδικάτου.
Καθώς τα νέα της σφαγής εξαπλώθηκαν, εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα κατέβηκαν σε απεργία, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους υπόλοιπους ανθρακωρύχους, που βρίσκονταν σε απεργία στο Κολοράντο και να εκφράσουν τη στήριξή τους προς εκείνους που είχαν χάσει τους αγαπημένους τους στο Λάντλοου. Πολλές πόλεις της πολιτείας καταλήφθηκαν από τους ανθρακωρύχους και ορισμένες μονάδες της Εθνικής Φρουράς κατέβασαν επίσης τα όπλα τους και αρνήθηκαν να πολεμήσουν.

Η απεργία των ανθρακωρύχων του Λάντλοου δεν πέτυχε τον άμεσο στόχο της και με αυτή την έννοια ηττήθηκε. 
Νίκησε όμως, γιατί πλέον τίποτε δεν ήταν όπως πριν. 
Η σφαγή του Λάντλοου αποτέλεσε τη σπίθα για να φουντώσει τα επόμενα χρόνια το αμερικανικό εργατικό κίνημα, το κίνημα των εργατών στα ορυχεία του Κολοράντο και όλων των ΗΠΑ. 

Οι εργάτες είδαν κατάματα τα εγκλήματα στα οποία μπορούν να φτάσουν οι καπιταλιστές, προκειμένου να προστατέψουν τα συμφέροντά τους.
Είδαν ότι το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του δεν είναι κάτι ουδέτερο, αλλά υπηρετεί την τάξη εκείνη των καπιταλιστών, που έχουν την εξουσία και την οικονομία στα χέρια τους.

Η απεργία του Λάντλοου διαπαιδαγώγησε τους εργάτες στον αγώνα για την απελευθέρωσή τους και την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η απεργία και η σφαγή του Λάντλοου ενέπνευσε όχι μόνο εργάτες, αλλά και καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές. 

Το 1944, ο τραγουδιστής Γούντι Γκάθρι έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο «The Ludlow Massacre». 

Το τραγούδι ακουγόταν συχνά στις διαδηλώσεις της δεκαετίας του ’60. Ο ποιητής Ντέιβιντ Μέισον έγραψε ένα ποιητικό μυθιστόρημα 4.800 στίχων με τίτλο «Ποιος ήταν ο Λούης Τίκας». Το μυθιστόρημα του συγγραφέα Άπτον Σίνκλαιρ «Βασιλιάς Άνθρακας» είναι εμπνευσμένο από την απεργία του Λάντλοου.

Το 1918, στήθηκε ένα μνημείο για να τιμήσει όσους έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της απεργίας. Αυτά τα άτομα έχασαν τη ζωή τους στη Σφαγή του Λάντλοου και αναγράφονται στο μνημείο ως εξής:

Louis Tikas, ηλικία: 30 χρόνων
James Fyler, ηλικία: 43 χρόνων
John Bartolotti, ηλικία: 45 χρόνων
Charlie Costa, ηλικία: 31 χρόνων
Fedelina Costas, ηλικία: 27 χρόνων
Onafrio Costa, ηλικία: 4 χρόνων
Frank Rubino, ηλικία: 23 χρόνων
PatriaValdez, ηλικία: 37 χρόνων
EulalaValdez, ηλικία: 8 χρόνων
MaryValdez, ηλικία: 7 χρόνων
ElviraValdez, ηλικία: 3 μηνών
JoePetrucci, ηλικία: 4½ χρόνων
Lucy Petrucci, ηλικία: 2½ χρόνων
Frank Petrucci, ηλικία: 4 μηνών
William Snyder Jr, ηλικία: 11 χρόνων
Rodgerlo Pedregone, ηλικία: 6 χρόνων
Cloriva Pedregone, ηλικία: 4 χρόνων

Δες το Βίντεο:


NATO - ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΊΑ: Για να Θυμόμαστε τα Εγκλήματα του Ιμπεριαλισμού.

φωτοντοκουμέντα απ' την σ. Κατερίνα:

Στις 24 Μαρτίου 1999 το ΝΑΤΟ υπό τις εντολές του Χαβιέ Σολάνα (Γ.Γ. του ΝΑΤΟ) παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο (πάλι) και τον Χάρτη του ΟΗΕ και προσβάλλει από αέρος την Γιουγκοσλαβία, μια χώρα που δεν επιτέθηκε ποτέ σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο, που ουδέποτε απείλησε κάποιο κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ.
Το πρόσχημα ήταν ότι έπρεπε να ρίξει το ¨καθεστώς Μιλόσεβιτς¨.
Ωστόσο, ο λαός της Γιουγκοσλάβιας έδειξε τον πραγματικό του ηρωικό χαρακτήρα και έκανε κάτι που κανείς δεν το πίστευε!
Κατά τη διάρκεια των ¨έξυπνων¨βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ συγκεντρώθηκε σε ιστορικές γέφυρες πάνω από το Δούναβη, σε κάθε πόλη και χωριό, με σκοπό να διασώσει έτσι κάποιες από τις υποδομές της χώρας του, τραγουδώντας και χορεύοντας, φορώντας μπλούζες και κρατώντας πλακάτ με το ¨στόχο¨.




Κι όλα αυτά ενώ δίπλα τους έπεφταν βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου!


Ο ασπρόμαυρος στόχος/target:«Σταματήστε τη βομβιστική επίθεση της Γιουγκοσλαβίας» δημιουργήθηκε από Σέρβους φοιτητές τέχνης, οι οποίοι διέδωσαν το σύμβολο σε όλο τον κόσμο μέσω του διαδικτύου.

Στόχοι του ΝΑΤΟ ήταν σχολεία, νοσοκομεία, γέφυρες, τηλεοτπικοί σταθμοί,ξένες πρεσβείες,εργοστάσια.
Το εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας στο Βελιγράδι βομβαρδιζόταν κάθε βράδυ. Εκατομμύρια Γιουγκοσλάβοι δεν είχαν νερό, ρεύμα και τροφή για μήνες.


Βομβαρδίστηκαν οι τσιμεντοβιομηχανίες, η αυτοκινητοβιομηχανία της Yugo (το μοναδικό ΕΙΧ που κατάφερε να διεισδύσει στην αμερικάνικη αγορά), τα εργοστάσια πετραλαίου, οι τηλεπικοινωνίες.



Στην Νις το καπνεργοστάσιο βομβαρδίστηκε τρεις φορές και τελικά αγοράστηκε αργότερα από την philips morris. Το εργοστάσιο αυτό ήταν ένας από τους κύριους ανταγωνιστές της philips morris στην Ευρώπη...


19 Απριλίου, 2018

Η ΠΡΟΒΟΚΆΤΣΙΑ και Το "ΥΣΤΕΡΌΓΡΑΦΟ" ΤΗΣ "ΙΣΚΡΑ" !!

ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΠΟΛΛΟΊ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ 
ΈΧΟΥΝ ΧΆΣΕΙ ΤΗΝ "ΜΠΆΛΑ''  ΚΑΙ 
ΤΟΝ ΎΠΝΟ ΤΟΥΣ
Η προβοκάτσια: 


Aπ' το Τουίτερ στη Σελίδα του Ζάβαλου:




Με τη γίδα στην πλάτη-Λαθροχειρία κατά του ΚΚΕ και φτηνές δικαιολογίες από την Iskra

Προβοκάτσια για τη στάση του ΚΚΕ στην επέμβαση κατά της Συρίας και αξιοθρήνητες προσπάθειες για damage control από την ιστοσελίδα της ΛΑΕ, Iskra.

Η προσπάθεια της ΛΑΕ να συντηρηθεί με κάθε τρόπο στην επικαιρότητα, φτάνοντας σε σημείο πριν λίγους μήνες να στηρίξει “κριτικά” τα πατριδοκάπηλα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, είναι πραγματικά συγκινητική. 
Οι καρποί της ωστόσο δεν είναι πιθανότατα οι αναμενόμενοι, φέρνοντας τον αρχηγό της, Παναγιώτη Λαφαζάνη, να ανεβαίνει μέχρι και σε κλούβα των ΜΑΤ με σκάλα, προς τέρψην των παροικούντων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 
Επειδή όμως όπου δεν πίπτει κοινωνία του θεάματος, πίπτει προβοκατσιούλα, ή τέλος πάντων έτσι σκέφτηκαν οι ιθύνοντες τις iskra.gr αποφάσισαν να αναρτήσουν σήμερα το πρωί δημοσίευμα με το χυδαίο τίτλο “47 ΚΚ καταδικάζουν την πυραυλική επίθεση στη Συρία. Απουσιάζει το ΚΚΕ!”.
 Μόλις έγινε αντιληπτή η προβοκάτσια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την επισήμανση ότι το ΚΚΕ μαζί με άλλα κόμματα, προφανώς και κατάδικασε την ιμπεριαλιστική επέμβαση, η ιστοσελίδα το γύρισε στον καρσιλαμά, δηλώνοντας ότι πρόσθεσε “υστερόγραφο”, θεωρώντας πως έτσι καθάρισε. 
Αφήνοντας παντελώς άθικτο τον προβοκατόρικο τίτλο, πράγματι προστέθηκε-εκ των υστέρων- η ανακοίνωση που συνυπογράφει το ΚΚΕ με 28 άλλα ΚΚ, καθώς και μια παράγραφος όπου οι κλέπτοντες οπώρας ζητούσαν και τα ρέστα, παριστάνοντας τους θιγμένους και τους ανίδεους.
Αφού η σελίδα έκανε λόγο για κάποιους που “προκαλούν σύγχυση”-προφανώς σε όσους ήταν διατεθειμένοι να πιστέψουν την ουρανομήκη παπάντζα-έφτασε μάλιστα στο σημείο να εγκαλεί το ΚΚΕ -πιο έμμεσα αυτή τη φορά, είναι η αλήθεια-που υπέγραψε μόνο το ένα κείμενο, κι όχι εκείνο των 47 ΚΚ, που όπως ομολογεί και η ίδια “δεν έχει το ίδιο πολιτικό σκεπτικό καταδίκης”. 
Κάπου εκεί σταματάει και ο μόνος πυρήνας αλήθειας σε αυτή τη συκοφαντική επιχείρηση κι αρχίζει η συνειδητή απόκρυψη της διαφοράς του πολιτικού σκεπτικού.
 Η οποία είναι ότι στο κείμενο των 47 αυτό που ουσιαστικά προβάλλεται είναι μια θολή καταδίκη της επέμβασης στη γραμμή υπεράσπισης της “διεθνούς νομιμότητας” και του ΟΗΕ, χωρίς καν απλή ονομαστική αναφορά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τόσο που να απορεί κανείς γιατί λείπει και η υπογραφή του Κόρμπιν. 
Αλλά όπως λέει και ο Γιάννης Α-γιάννης, η ασθένεια λέγεται “στέρηση βουλευτικής αποζημίωσης”. 
Το γαρ πολύ της θλίψεως του χωρισμού εκ των εδράνων γεννά παραφροσύνη…

Κούβα: -Ο Μιγκέλ Ντίας- Κανέλ, Nέος Πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου.



ΚΟΣΜΟΣ
Πέμπτη 19/04/2018:
Ο μέχρι πρότινος πρώτος αντιπρόεδρος της κουβανικής κυβέρνησης, ο Μιγκέλ Μάριο Ντίας-Κανέλ Μπερμούντες, εξελέγη νέος πρόεδρος της Κούβας, διαδεχόμενος τον Ραούλ Κάστρο
Ο 57χρονος Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ, πρώτος αντιπρόεδρος από το 2013, μέλος του ΠΓ του ΚΚ Κούβας από το 2003 και ηλεκτρονικός μηχανικός, προτάθηκε χθες από την Εκλογική Επιτροπή της Εθνοσυνέλευσης για τη θέση του Προέδρου του Κρατικού Συμβουλίου και στη σημερινή ψηφοφορία έλαβε 603 ψήφους από τις 604, σύμφωνα με την επίσημη κουβανική ιστοσελίδα «Cubadebate».
Ο Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ ορκίστηκε στα νέα καθήκοντά του και δεσμεύτηκε ότι «η επανάσταση θα συνεχιστεί», ενώ έπλεξε το εγκώμιο του Ραούλ Κάστρο, τονίζοντας ότι παραμένει ηγέτης της κουβανικής επανάστασης.
Δεσμεύτηκε, επίσης, ότι «θα αλλάξει ό,τι χρειάζεται να αλλαχθεί», ενώ ταυτόχρονα θα υπερασπιστεί και θα «τελειοποιήσει» την επανάσταση. Ανέφερε, ακόμη, πως «είναι απολύτως ξεκάθαρο πως μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας εγγυάται την ενότητα του έθνους και του λαού».
(Πηγή: «cubadebate.cu»)















Συγχαρητήριο μήνυμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στον νέο πρόεδρο της Κούβας, Μιγκέλ Ντίας - Κανέλ


Σε συγχαρητήριο μήνυμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στον νέο πρόεδρο του Κρατικού Συμβουλίου της Κούβας, Μιγκελ Ντίας - Κανέλ, αναφέρεται:
«Σύντροφο Μιγκέλ Μάριο Ντίας Κανέλ Μπερμούντες,
Πρόεδρο του Κρατικού Συμβουλίου της Κούβας.
Αγαπητέ σύντροφε,
Σε συγχαίρω για την εκλογή σου και σου εύχομαι υγεία και καλή δύναμη στην άσκηση των νέων καθηκόντων που ανέλαβες.
Η Κούβα μπορεί να υπολογίζει στην αλληλεγγύη και τη φιλία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ), που διαχρονικά στέκεται διεθνιστικά στο πλευρό της Κουβανικής Επανάστασης και των δικαιωμάτων του κουβανικού λαού.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς, Δημήτρης Κουτσούμπας.
Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ».

---Συγκροτήθηκε η Εθνοσυνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας


Η συνεδρίαση της ΕθνοσυνέλευσηςΗ συνεδρίαση της Εθνοσυνέλευσης
Ξεκίνησε χτες στην Κούβα η Ολομέλεια της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας, δηλαδή των 605 μελών (322 γυναίκες και 283 άνδρες) της αντίστοιχης Βουλής, που εκλέχτηκαν στις 11 Μάρτη φέτος για 5ετή θητεία. 
Η Ολομέλεια αυτή θα ολοκληρωθεί σήμερα συμβολικά, στην 58η επέτειο από την ηρωική νίκη του επαναστατημένου Κουβανικού λαού, που αναχαίτισε μέσα σε 72 ώρες την εισβολή των μισθοφόρων της CIA, η οποία ξεκίνησε στις 17 Απρίλη του 1961 στην παραλία Χιρόν στον Κόλπο των Χοίρων στην επαρχία Ματάνσας.
Τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης ορκίστηκαν χτες και εξέλεξαν το προεδρείο του σώματος, καθώς επίσης συζήτησαν και ψήφισαν τις προτάσεις για τη συγκρότηση του Κρατικού Συμβουλίου, που επικεφαλής του είναι ο Πρόεδρος της χώρας. 
Οπως έχει ήδη ανακοινώσει ο σημερινός Πρόεδρος και Α' Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Κούβας, Ραούλ Κάστρο, δεν θα είναι πάλι υποψήφιος, δίνοντας την σκυτάλη από την γενιά της Επανάστασης στην νεότερη γενιά. 
Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης εκλέχτηκε ο Εστέμπαν Λάσο Ερνάντες, 74 χρόνων, μέλος του ΠΓ. 
Σύμφωνα με τα στατιστικά του σώματος η μέση ηλικία των αντιπροσώπων είναι τα 49 χρόνια, 80 από τους 605 είναι 18-35 χρόνων, οι 338 εκλέγονται πρώτη φορά και οι 530 έχουν γεννηθεί μετά την νίκη της Επανάστασης, το 1959 ενώ το 86% των αντιπροσώπων έχει ανώτατη εκπαίδευση.
Από την Εκλογική Επιτροπή της Εθνοσυνέλευσης προτάθηκε για τη θέση του Προέδρου του Κρατικού Συμβουλίου ο 57χρονος, σημερινός πρώτος αντιπρόεδρος από το 2013, Μιγκέλ Μάριο Ντίας Κανέλ Μπερμούντες, μέλος του ΠΓ του ΚΚ Κούβας από το 2003 και ηλεκτρονικός μηχανικός, και στη θέση του πρώτου αντιπροέδρου ο Σαλβαδόρ Βαλντές Μέσα, 72 ετών, μέλος του ΠΓ. Τα ονόματα των εκλεγμένων του ανώτερου οργάνου, Προέδρου, πρώτου αντιπροέδρου, 5 αντιπροέδρων, Γραμματέα και 23 μελών, αναμένεται να ανακοινωθούν επίσημα σήμερα.
Ο Ρ. Κάστρο με τον Μιγκέλ Μάριο Ντίας ΚανέλΟ Ρ. Κάστρο με τον Μιγκέλ Μάριο Ντίας Κανέλ
Θυμίζουμε ότι με βάση το Σύνταγμα της Κούβας, το ΚΚ Κούβας, η ΚΝ Κούβας, οι μαζικοί φορείς, συνδικάτα, αγροτικές ενώσεις, ενώσεις γυναικών, φοιτητών κ.λπ. κάνουν προτάσεις χωρίς να καταρτίζουν λίστες και ψηφοδέλτια και από τις Λαϊκές Συνελεύσεις σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, τα πρόσωπα που προτείνονται για να είναι υποψήφιοι, θα πρέπει να πάρουν το 50% συν 1.
 Επίσης, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι είναι ανακλητοί. Αυτή η διαδικασία των εκλογών (προτάσεις, ανάδειξη υποψηφιοτήτων) ξεκίνησε με τις εκλογές για τα τοπικά συμβούλια τον Νοέμβρη του 2017 και δικαίωμα εκλέγειν έχουν όλοι οι πολίτες άνω των 16 και εκλέγεσθαι άνω των 18 χρόνων.

Κάρολος Δαρβίνος!! -Ένας Πιστός κ Θρησκευόμενος κατέστησε «περιττό» το ρόλο του Θεού στη «Δημιουργία» του Ανθρώπου !!

,,Οι Μαρξ και Ενγκελς όχι μόνο αποδέχτηκαν τη δαρβινική θεωρία της καταγωγής του ανθρώπου από προγονικά ζώα, αλλά ερμήνευσαν την ειδοποιό διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα είδη, αναζητώντας στους υλικούς – κοινωνικούς όρους ζωής των πιθηκόμορφων προγόνων του την εξήγηση της ανωτερότητάς του.
Απέδειξαν έτσι ότι η «ανθρωποποίηση» είναι αποτέλεσμα, από ένα σημείο και έπειτα, αλλαγών στον τρόπο ζωής των προγόνων μας, με καθοριστικό το ρόλο της εργασίας..,,

Κάρολος Δαρβίνος, κατέστησε «περιττό» το ρόλο του Θεού στη «δημιουργία» του ανθρώπου

Στις 12 Φεβρουαρίου 1809 γεννήθηκε ο Κάρολος Δαρβίνος, Aγγλος φυσιοδίφης, «πατέρας» της θεωρίας περί της εξέλιξης των ειδών και της φυσικής επιλογής.
Οι παρατηρήσεις που έκανε στη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Ν. Αμερική και στον Ειρηνικό Ωκεανό τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι τα είδη των ζώων δεν παραμένουν ίδια, αλλά μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου.
Στο σημαντικότερο έργο του «Περί της γέννησης των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής» (εκδόθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1859) διατύπωσε τη θεωρία της καταγωγής των ειδών, η οποία έτυχε γενικής αναγνώρισης, και επίσης θεμελίωσε τη θεωρία της φυσικής επιλογής που εξηγεί πώς δημιουργούνται τα είδη.
Ακολούθησε το 1871 το εξίσου πολύκροτο «Η καταγωγή του ανθρώπου και η φυσική επιλογή» όπου υποστήριξε ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τα πιθηκοειδή
«Ο Δαρβίνος έβαλε τέρμα στην άποψη που υποστήριζε πως τα είδη των ζώων και των ανθρώπων δε συνδέονται καθόλου μεταξύ τους και πως χρωστιούνται σε τυχαίες αιτίες, γιατί “δημιουργήθηκαν από το θεό”. Ηταν ο πρώτος που έβαλε τη βιολογία πάνω σε βάσεις απόλυτα επιστημονικές και καθόρισε πώς έγινε η εξέλιξη των ειδών και σε ποια σχέση διαδέχτηκαν το ένα το άλλο» (Λένιν)

Ετσι, ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε με κάποιο υπερφυσικό τρόπο, αλλά είναι το αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας στο ζωικό βασίλειο.
Φυσικά, ο άνθρωπος δεν είναι απευθείας απόγονος του πιθήκου, όπως διαστρεβλώνεται συχνά η ιστορία της προέλευσης του ανθρώπου.
Οι άνθρωποι και οι πίθηκοι είναι διαφορετικοί κλάδοι του ίδιου δέντρου, θα μπορούσαμε να πούμε. Στα βάθη του παρελθόντος, κάποιοι ανθρωπόμορφοι πίθηκοι ήταν οι κοινοί πρόγονοι και των δύο αυτών ειδών.
Ο Δαρβίνος άθελά του – καθότι ο ίδιος ήταν βαθύτατα πιστός και θρησκευόμενος – κατέστησε «περιττό» το ρόλο του Θεού στη «δημιουργία» του ανθρώπου, ξεσηκώνοντας έτσι τη μήνη της εκκλησίας. Βέβαια, οι σχετικές ιδεαλιστικές και σκοταδιστικές θεωρήσεις καλά κρατούν έως σήμερα.

Μαρξισμός και δαρβινισμός

Η δαρβινική θεωρία αποτέλεσε την κορωνίδα της επιστημονικής σκέψης στη βιολογία έως εκείνο τον καιρό, επιβεβαιώνοντας ότι τα πάντα στη φύση βρίσκονται σε μια διαδικασία συνεχούς αλλαγής και εξέλιξης.
Οι Μαρξ και Ενγκελς εκτιμούσαν βαθύτατα τις ανακαλύψεις του Δαρβίνου , που αποδείκνυαν επιστημονικά ότι η ανθρωπότητα είχε αναδυθεί από το ζωικό βασίλειο.
Θεωρούσαν, μάλιστα, ότι η θεωρία του Δαρβίνου αποτελούσε έναν από τους προπομπούς, στο επίπεδο των φυσικών επιστημών, που συνέβαλαν στη γέννηση του διαλεκτικού υλισμού.
Ο Ενγκελς τόνιζε ότι η θεωρία του Δαρβίνου ήταν για τη βιολογία αυτό που ήταν για την ιστορία η ανακάλυψη από τον Μαρξ των αντικειμενικών νόμων που καθορίζουν την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.
Οι Μαρξ και Ενγκελς όχι μόνο αποδέχτηκαν τη δαρβινική θεωρία της καταγωγής του ανθρώπου από προγονικά ζώα, αλλά ερμήνευσαν την ειδοποιό διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα είδη, αναζητώντας στους υλικούς – κοινωνικούς όρους ζωής των πιθηκόμορφων προγόνων του την εξήγηση της ανωτερότητάς του.
Απέδειξαν έτσι ότι η «ανθρωποποίηση» είναι αποτέλεσμα, από ένα σημείο και έπειτα, αλλαγών στον τρόπο ζωής των προγόνων μας, με καθοριστικό το ρόλο της εργασίας, της συνειδητής αλλαγής από τον κοινωνικό άνθρωπο του φυσικού του περιβάλλοντος και μαζί και της ανθρώπινης φύσης.
Από herko στο ΦΕΒ 12, 2018

Δες το ντοκιμαντέρ απ την ΕΤ1 

Και κάνε παρακάτω κλικ:
http://www.wwf.gr/images/pdfs/pe/Darwin_Theory.pdf


Ο Τρούμαν, οι ΑφεντόΔουλοι...kαι η "Βοήθεια" Των Αμερικάνων για την "Ελευθερία" των Λαών της Ευρώπης...!!



Διαβάσαμε στο ποντίκι και σας το μεταφέρουμε με αυτοκόλλητα:




Επίσης απ΄την ανάρτηση σ., Σας προσφέρουμε την "βοήθεια" που ο παραπάνω αρθρογράφος αποκαλύπτει... και κατακεραυνώνει τους κομμουνιστές που κολλημένοι στο παρελθόν... τόλμησαν να θίξουν τα "ιερά" και τα ''όσια" του "ελεύθερου" κόσμου του...:

--Προκλητικά, βαφτίζει γενναιοδωρία ο πρέσβης, την ωμή παρέμβαση των ΗΠΑ στη χώρα μας, τις βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο και στο Βίτσι...
Διαβάζω στο Ριζοσπάστη για το περίφημο "δόγμα Τρούμαν":

Η συμφωνία της ντροπής

Με την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία το καθεστώς της Ελλάδας ανέθετε τον έλεγχο της διακυβέρνησης της χώρας στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, που ένας εκ των τοποτηρητών της ήταν ο αρχηγός της Αμερικανικής Αποστολής, ο οποίος είχε και τον έλεγχο ως προς τη χρησιμοποίηση της «βοήθειας». 

Βάσει των άρθρων της συμφωνίας αυτής η αμερικανική αποστολή και ο αρχηγός της είχαν το δικαίωμα να ασκούν οποιαδήποτε λειτουργία
 - δηλαδή να κάνουν ό,τι θέλουν κι ό,τι θεωρούν αναγκαίο - 
για τη σωστή αξιοποίηση της «βοήθειας».
Ετσι η αμερικανική αποστολή ήταν εντελώς ανεξέλεγκτη.

Η εξουσία της μάλιστα δεν περιοριζόταν στη χρησιμοποίηση των αμερικανικών κεφαλαίων που θα έρχονταν στην Ελλάδα, αλλά και στη χρησιμοποίηση των ελληνικών πόρων (Αρθρο 4).
Επίσης η ελληνική κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να δίνει στους Αμερικανούς ό,τι της ζητούσαν (εκθέσεις - πληροφορίες κ.λπ.), ούτως ώστε οι τελευταίοι να ασκούν αυτό που θεωρούσαν καθήκον τους, να εξυπηρετούν, δηλαδή, πλήρως τα αμερικανικά συμφέροντα (Αρθρο 6).
Το άρθρο 8 της συμφωνίας μετέτρεπε την ελληνική κυβέρνηση σε υπηρέτη του Προέδρου των ΗΠΑ.
Η κυβέρνηση της Ελλάδας θα προέβαινε σε κάθε ενέργεια που κρινόταν απαραίτητη εφόσον το ζητούσε ο Αμερικανός Πρόεδρος και δε θα μεταβίβαζε οτιδήποτε είχε στην κατοχή της (αντικείμενα - πληροφορίες κλπ.) σε τρίτους χωρίς τη συγκατάθεσή του.
Με το άρθρο 9 προβλεπόταν ότι ο τρόπος χρησιμοποίησης της αμερικανικής βοήθειας ήταν υπόθεση αποκλειστικά της αμερικανικής αποστολής. Ακόμη η συμφωνία προέβλεπε την ελευθερία κινήσεως του προσωπικού της αμερικανικής αποστολής και τη χορήγηση προνομίων, φοροαπαλλαγών και ασυλίας σαν αυτά που είχε το προσωπικό της αμερικανικής πρεσβείας.
Είναι δε αξιοσημείωτο ότι η παροχή «βοήθειας» μπορούσε να διακοπεί εάν και όποτε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρούσε ότι η παύση είναι προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών (Αρθρο 10, παράγραφος 3).
Αυτό σήμαινε πως ολόκληρη η οικονομική και πολιτική ζωή της Ελλάδας εξαρτιόταν πλήρως από τις διαθέσεις των Αμερικανών, οι οποίοι, για να πετύχουν τους εκάστοτε σκοπούς τους, μπορούσαν να εκβιάζουν με διακοπή της «βοήθειας» γιατί έτσι τάχα επέτασσε το εθνικό τους συμφέρον.
Φυσικά η συμφωνία προέβλεπε ότι και η Ελλάδα είχε το δικαίωμα να σταματήσει μονομερώς να παίρνει «βοήθεια» από τους Αμερικανούς.
Ομως, βάσει της συμφωνίας, τέτοια απόφαση μπορούσε να πάρει μόνο εκείνη η κυβέρνηση που θα αντιπροσώπευε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού!!!
Ο όρος αυτός ήταν το λιγότερο απαράδεκτος και δεν μπήκε τυχαία. 

Μπήκε για να υποδηλώσει ότι εκείνοι που θα έκριναν ποια κυβέρνηση εκπροσωπεί την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και ποια όχι, θα ήταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί.
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=2219191


---  
Εχουν χάσει την μπάλα...
Με αφορμή την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, αλλά και την ξεκάθαρη, δυναμική, μαζική αντίδραση του ΚΚΕ απ' την πρώτη στιγμή, διάφορες αντι-ΚΚΕ δυνάμεις (από τους φασίστες της ΧΑ μέχρι τους νυν ΣΥΡΙΖΑίους και τους πρώην της ΛΑΕ) βρήκαν ευκαιρία να επιτεθούν στο ΚΚΕ και να διαστρεβλώσουν τις θέσεις του.
Οι μεν ΣΥΡΙΖΑίοι, όπως ο Καψώχας (ο γνωστός κυβερνητικός δημοσιογράφος της ΕΡΤ), δεν χάνουν ευκαιρία να υπερασπιστούν την αναβαθμισμένη σχέση της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ και ανατριχιάζουν στην κριτική που κάνει το ΚΚΕ για την εμπλοκή της Ελλάδας στο έγκλημα. Διαμαρτύρονται, γιατί δήθεν το ΚΚΕ δεν λέει τίποτα για τη Ρωσία του Πούτιν, που και αυτή διεκδικεί ζώνες επιρροής.
Οι πρώην ΣΥΡΙΖΑίοι απ' την άλλη (ΛΑΕ - «Ισκρα») ασκούν κριτική στο ΚΚΕ ότι τηρεί πολιτική «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στο αμερικανοΝΑΤΟικό μπλοκ και τη Ρωσία, επειδή μιλάει για ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Από κοντά και οι χρυσαυγίτες, που ασκούν την ίδια ακριβώς κριτική. Οποία σύμπτωσις...
***
Αλήθεια, όμως, ποιοι μιλάνε για «ίσες αποστάσεις του ΚΚΕ;». 
Δεν άκουσαν την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο Σύνταγμα, που είπε: «Οι ιμπεριαλιστές ματώνουν για μια ακόμη φορά τους λαούς της περιοχής. Καταστρέφουν και διαμελίζουν κράτη, αξιοποιώντας κατασκευασμένα στοιχεία και προσχήματα. 
Τώρα ανακάλυψαν επιθέσεις με χημικά όπλα του Ασαντ μέσα στη χώρα του. 
--Μήπως, αλήθεια, είναι τυχαίο ότι η επίθεση έγινε ανήμερα της επίσκεψης στη Συρία κλιμακίου της Διεθνούς Επιτροπής για την Απαγόρευση των Χημικών Οπλων, που η συριακή κυβέρνηση είχε αποδεχθεί;
 --Είναι μήπως τυχαίο ότι αυτή η επίθεση έγινε σε μια περίοδο που υποχωρούσε ο στρατός των τζιχαντιστών του "Ισλαμικού Κράτους", ο οποίος είχε στηριχθεί αρχικά από τις ΗΠΑ και άλλες περιφερειακές δυνάμεις; 
--Μήπως είναι τυχαίο ότι αυτή η επίθεση, σήμερα τα ξημερώματα, έγινε την ώρα που ο συριακός στρατός ανακτούσε ένα σημαντικό μέρος του ελέγχου της χώρας του και νικούσε σε όλα τα μέτωπα τους ξένους εισβολείς; 
--Ποιον λοιπόν συμφέρει αυτήν τη στιγμή η υπόθεση των χημικών; Είναι ξεκάθαρο. 
Μόνον αυτούς που αναζητούν προφάσεις και προσχήματα για να εξαπολύουν τις επιθέσεις τους κατά των λαών».
Πού ήταν όλοι αυτοί εδώ και τρεις μέρες, που το ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του πρωτοστατούν στην οργάνωση μαζικών κινητοποιήσεων με χιλιάδες κόσμου στην Αθήνα και σ' όλη την Ελλάδα, με πορείες έξω απ' τις πρεσβείες και τα προξενεία των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας;
Οι χρυσαυγίτες δεν περνάνε έξω απ' την αμερικάνικη πρεσβεία ούτε για να πάνε για καφέ. Οσο για κάτι αναρχικούς, Ρουβίκωνες κ.λπ., τσιμουδιά για τον πόλεμο...
***
Εχει ενδιαφέρον, επίσης, να θυμηθούμε τι έλεγαν ορισμένοι με αφορμή την εκλογή Τραμπ στη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ:
--«Η Χρυσή Αυγή θεωρεί θετική τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές των ΗΠΑ, μία νίκη που επιτεύχθηκε ενάντια στις δυνάμεις του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ» (δήλωση Μιχαλολιάκου).
--«Σαρώνονται και δεν ξέρουν πού να κρυφτούν κατεστημένα κέντρα και δημοσκόποι με τις προβλέψεις τους. Η ανατροπή στις ΗΠΑ για όλο τον κόσμο μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ανάλογη της ανατροπής που έχει προκαλέσει το Βrexit στις ευρωπαϊκές εξελίξεις (...) Η κατάρρευση διεθνώς των χρηματιστηρίων, μετά τη νίκη Τραμπ, δείχνει τους φόβους, αν όχι και τον τρόμο, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου απέναντι σε αβέβαιες εξελίξεις (...) Δεν είναι λίγοι, πάντως, εκείνοι που θεωρούν ότι οι παλιές σταθερές της νεοφιλελεύθερης "παγκοσμιοποίησης" κλονίζονται και ότι η παγκόσμια τράπουλα θα ανακατευθεί πολύ δραστικά» («Ισκρα»).
***
Οπως, επίσης, αξίζει να θυμηθούμε τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2011 για τις εξελίξεις στη Συρία και τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», που αποτέλεσε την έναρξη της επέμβασης στη Συρία. Τότε που οι νυν ΣΥΡΙΖΑίοι και οι πρώην της ΛΑΕ βρίσκονταν «εις σάρκαν μίαν».
Την 1/8/2011, η κ. Ρένα Δούρου, τότε υπεύθυνη Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα υπεύθυνη του Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, σημείωνε σε δήλωσή της: «Πέντε μήνες μετά από το ξεκίνημα της "άνοιξης της Συρίας", (...) τη στιγμή που ο λαός της Συρίας δίνει ένα αξιοθαύμαστο μάθημα θάρρους και αντίστασης σε ένα βάρβαρο καθεστώς, η διεθνής κοινότητα ουσιαστικά σιωπά, απορροφημένη από τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Η στάση της όμως αυτή λειτουργεί ουσιαστικά ως "πράσινο φως" προς το καθεστώς Ασαντ, για να συνεχίσει να πνίγει στο αίμα ακόμη και τις πιο ειρηνικές διαδηλώσεις. ΤΩΡΑ η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας παράλληλα, πολιτικά και οικονομικά, τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. ΤΩΡΑ είναι πραγματικά η ώρα της έμπρακτης αλληλεγγύης προς το λαό της Συρίας».
Και λίγες μέρες αργότερα (19/8/2011), η κ. Δούρου επανήλθε δριμύτερη, λέγοντας:
«(...) η ΕΕ οφείλει να πρωτοστατήσει σε ένα ενιαίο διπλωματικό μέτωπο, που θα δώσει στον Πρόεδρο Ασαντ να καταλάβει ότι έχει έλθει η ώρα των τίτλων του τέλους. Για την ομαλή μετάβαση σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, για να μην πάει χαμένο το αίμα των χιλιάδων θυμάτων, των Σύρων πολιτών, που καθημερινά αψηφούν το φόβο τους και διαδηλώνουν κατά του καθεστώτος. Η ΕΕ οφείλει μια τέτοιου είδους πρωτοβουλία στο λαό της Συρίας».
***
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα σάπια. Ξέρουν όλοι πολύ καλά και τι λέει και τι κάνει το ΚΚΕ ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Είναι το μόνο Κόμμα που καταδίκασε έμπρακτα και μαζικά την επίθεση. Που προέβαλε και κατήγγειλε τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο έγκλημα μέσω της παροχής διευκολύνσεων και υποδομών. Που θέτει ζήτημα αποδέσμευσης της χώρας απ' τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις συμμαχίες τύπου ΝΑΤΟ - ΕΕ.
Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα που αναδεικνύει την ουσία των εξελίξεων. Οτι δηλαδή η επέμβαση των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας κ.ά., δεν έχει καμία σχέση με τα προσχήματα που επικαλούνται, αλλά ότι πραγματικός στόχος είναι ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών και δρόμων, των σφαιρών επιρροής, το ξεκαθάρισμα στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τους με τη Ρωσία.
Οτι η λύση για τον συριακό, τον ελληνικό, τον τουρκικό λαό, τους άλλους λαούς, είναι να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στις αστικές τάξεις, στους καπιταλιστές, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς συνολικά.
Να διεκδικήσουν την εξουσία που θα ανοίξει το δρόμο για την ευημερία, την ειρήνη, για πραγματικά αμοιβαίες, επωφελείς σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και λαούς. Ολα τα άλλα είναι αθώωση του σάπιου συστήματος που οδηγεί σε κρίσεις, πολέμους, προσφυγιά.

Αυτό δεν θα ξεχαστεί:



--Για το ποίος ήταν ο Τρούμαν έχουμε κάνει ανάλογη ανάρτηση που φανερώνει όλα τα "καλά" που είχε προσφέρει στην ανθρωπότητα,,, Αν δεν την έχεις δει,, δες την Εδώ
--Για την Συνέχεια άκουσε Εδώ

-Το σκίτσο του Panos Zacharis !!
-Το Βίντεο απ΄τον Δήμο Στράτου !!
Αν Σου Αρέσει Μοίρασέ Το