ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ "ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ"...

Στις 25/10/2019 παραμονές της εθνικής επετείου, όπου ο ελληνικός λαός ύψωσε το ανάστημα του απέναντι στο φασισμό λέγοντας το μυριόστομο «ΟΧΙ», επέλεξε ο συνεργάτης της εφημερίδας σας Διονύσης Τσιριγώτης ο οποίος έχει και τον τίτλο του επίκουρου καθηγητή και μάλιστα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας να πλέξει το εγκώμιο στον φασίστα δικτάτορα Ι. Μεταξά σε ένα εντελώς ανιστόρητο άρθρο.
Προκαλεί εντύπωση δε ότι στο ολοσέλιδό του άρθρο καμία αναφορά δεν κάνει σε ιστορικές πηγές παρ’ όλα αυτά αναφέρει τουλάχιστον δυο φορές για την υψηλή στρατηγική του Ι. Μεταξά αραδιάζοντας και πολλές μεγαλόστομες φράσεις. 

Τον δε φασίστα δικτάτορα Μεταξά τον αναφέρει ως Πρωθυπουργό, λησμονώντας προφανώς τον τρόπο που πήρε την εξουσία, τα ρετσινόλαδα και τις φάλαγγες, με την συναίνεση του αστικού κόσμου τραπεζιτών, βιομηχάνων και του αστικού πολιτικού κόσμου.
Θυμίζουμε ότι στελέχη της κυβέρνησης Μεταξά μεταξύ άλλων ήταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Α. Χατζηκυριάκος, ο Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Δ. Μάξιμος, Πεσματζόγλου (Τράπεζα Αθηνών), ενώ την πλήρη στήριξη τους έδιναν οι Μποδοσάκης, Λαναράς, τα εκδοτικά συγκροτήματα Λαμπράκη (Ελεύθερο Βήμα), Βλάχου (Καθημερινή) κ.ά.

Μετά την 4η Αυγούστου τα αστικά κόμματα διαλύθηκαν με διάταγμα, στο οποίο ελάχιστοι αστοί πολιτικοί αντέδρασαν, ενώ μερικοί εξ’ αυτών εξορίστηκαν (Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος, Θ. Τσάτσος, Γ. Καφαντάρης, Αλ. Μυλωνάς κ.ά)

Ποια ήταν η κατάσταση στον Ελληνικό Στρατό;
Ο Αλέξανδρος Παπάγος αρχηγός του ΓΕΣ γράφει σχετικά 

«Ουδέποτε η κυβέρνησις μεταξύ των σκοπών της στρατιωτικής μας προπαρασκευής είχε θέσει και τον της αντιμετωπίσεως ενός πολέμου κατά της Ιταλίας. Ότε , όμως τον Απρίλιον του 1939, τα ιταλικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αλβανίαν , το ζήτημα της αντιμετωπίσεως του ιταλικού κινδύνου εν αμέσω ή προσεχή μέλλοντι ετίθετο πλέον υπό στρατιωτικής πλευράς »

Γενικά η δικτατορία της 4ης Αυγούστου δεν έκανε καμία ενέργεια που θα μπορούσε να εξασφαλίσει στη χώρα καλύτερες συνθήκες για την αντιμετώπιση της ενδεχόμενης επίθεσης . 

Φαίνεται να εμφανίζεται ως ουδέτερη απέναντι στους εμπόλεμους όχι από φιλειρηνική διάθεση αλλά εξ’ αιτίας των αντιφάσεων της εξωτερικής της πολιτικής η οποία στηριζόταν στην αγγλοφιλία των ανακτόρων αλλά και στις συμπάθειες του Μεταξά και της κλίκας τους προς το χιτλεροφασισμό.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Παρ΄ ότι η κυβέρνηση Μεταξά διατηρούσε καλές σχέσεις με τη χιτλερική Γερμανία και πρωτοκλασάτοι του ναζισμού, όπως ο Γκέμπελς κ.ά., είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα και στελέχη της κρατικής ασφάλειας είχαν εκπαιδευτεί στα βασανιστήρια και στην αντικομμουνιστική δίωξη στις σχολές του Χίμλερ, ωστόσο σε καμία περίπτωση αυτή η στάση δεν σήμαινε μετακίνηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς το φασιστικό στρατόπεδο. 

20 Σεπτεμβρίου 1936 Ο  Έλληνας δικτάτορας έχει κλείσει ένα μήνα στην εξουσία μετά το πραξικόπημα του Αυγούστου του 1936 και ποζάρει  μαζί με τον πανίσχυρο Γερμανό Υπουργό Προπαγάνδας του Χίτλερ, στη βεράντα του Ναυτικού Ομίλου με φόντο το Μικρολίμανο και την Καστέλα.

Αυτό συνέβαινε γιατί το συντριπτικά μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης στην Ελλάδα και ιδιαίτερα το εφοπλιστικό κεφάλαιο λόγω των συμφερόντων του και των πολύχρονων δεσμών του με την αστική τάξη της Βρετανίας από τη γέννηση του ελληνικού κράτους είχε επιλέξει τη συμπόρευση με τη βρετανική πολιτική .
Ήδη από το 1934 ο Μεταξάς είχε δηλώσει 

«Η Ελλάς δύναται να θέσει ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις τον οποίον ευρίσκετο η Αγγλία ».
Εξάλλου η αστική τάξη στην Ελλάδα είχε διασπαστεί στη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα με αιματηρό τρόπο αλλά τελικά είχε υπερισχύσει και τότε η βενιζελική πλευρά που τασσόταν αναφανδόν με το μέρος της ΑΝΤΑΝΤ (Βρετανία – Γαλλία). 

Έτσι τα περί ουδετερότητας που ισχυριζόταν ο Μεταξάς ότι χαρακτήριζαν την εξωτερική πολιτική της Κυβέρνησης δεν είχαν πραγματικό αντίκρισμα.
Ο πρεσβευτής της Ιταλίας Ε. Γκράτσι έγραψε: 

« Στις 13 Απρίλη του 1939 η Γαλλία και Μ. Βρετανία ανήγγελον δημόσια την χορήγησιν της εγγύησεως ων εις την Ελλάδα. Η χορήγησις της εγγυήσεως ταύτης και υπό της Ελλάδος αποδοχή της επροκάλεσεν ζωηρότατη δυσφορία εις το Παλάτσο Βενέτσια.»
Η μεταξική δικτατορία παραμονές του πολέμου, με τους βαρύς φόρους και τους υποχρεωτικούς εράνους που είχε επιβάλλει είχε απομυζήσει τεράστιους πόρους από την εθνική οικονομία και το λαό, δήθεν για την άμυνα της χώρας , ενώ τους σπαταλούσε για την συντήρηση των χαφιέδικων μηχανισμών της και για προπαγανδιστικούς σκοπούς 

όπως τη συγκρότηση στρατιάς χαφιέδων, την οργάνωση της φασιστικής ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) και διασπαθίστηκαν για ιδιοτελής σκοπούς.
Την ώρα του πολέμου φάνηκε καθαρά η έλλειψη σοβαρής προετοιμασίας και ο εφοδιασμός του στρατού με πολεμικό υλικό. 

Ο στρατός δεν είχε δικά του μεταγωγικά μέσα ενώ οχυρωματικά έργα είχαν γίνει μόνο στα σύνορα προς την Βουλγαρία (γραμμή Μεταξά) αδιαφορώντας για την κύρια απειλή της Ιταλίας που προερχόταν από την Αλβανία . 

Ο αρχηγός του Γενικού επιτελείου Ναυτικού, ναύαρχος Φωκάς αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «τα πολεμικά πλοία και τα 5 υποβρύχια σε οποιοδήποτε άλλο κράτος θα ήταν εκτός υπηρεσίας»
Εντύπωση προκαλεί ότι ο ιστορικός κ. Τσιριγώτης «δεν γνωρίζει» το σχέδιο αντιμετώπισης ΙΒ που καθόριζε την γραμμή άμυνας Άραχθος Ποταμός – Ζυγός Μετσόβου- Όρλιακας –Βενέτικος Ποταμός –Καμπή Αλιάκμονα – Στενά Πόρτας – Βέρμιο –Καϊμακτσαλάν.
Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την εγκατάλειψη της Ηπείρου με τις πόλεις Γιάννενα – Άρτα- Πρέβεζα και του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Μακεδονίας με τις πόλεις Καστοριά Φλώρινα – Κοζάνη και άμυνα σε απόσταση 120 χλμ από τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Το σχέδιο ΙΒ προκάλεσε γενική δυσφορία στους ειδικούς και πατριώτες αξιωματικούς και το ΓΕΣ υποχρεώθηκε τον Σεπτέμβρη του 1939 στην παραλλαγή του ΙΒα σχεδίου αντιμετώπισης της ιταλικής επίθεσης το οποίο προέβλεπε την άμυνα στις φυσικά οχυρές τοποθεσίες κατά μήκος σχεδόν των ελληνοαλβανικών συνόρων.

Επιπλέον η Κυβέρνηση της δικτατορίας του Μεταξά με σειρά αντιδημοκρατικές ενέργειες όπως η κατάργηση του συντάγματος, η διάλυση των πολιτικών κομμάτων η κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών , η φίμωση του τύπου (των μη διαφωνούντων), ο άγριος διωγμός των δημοκρατικών πολιτών και ιδιαίτερα των κομμουνιστών και η συστηματική διάδοση της φασιστικής ιδεολογίας διασπούσε το εσωτερικό μέτωπο και αποδυνάμωνε την αμυντική ικανότητα της Ελλάδας. 

Να υπενθυμίσουμε εδώ το έγκλημα της παράδοσης των πολιτικών κρατουμένων κομμουνιστών στους Ναζιστές στην Ακροναυπλιά.

Μετά από μια σειρά προκλήσεων με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της Έλλης στις 28 Οκτωβρίου ο ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, Γκράτσι, επέδωσε στο Μεταξά το τελεσίγραφο του Μουσολίνι . 

Η επίθεση του ιταλικού στρατού ξεκίνησε πριν ακόμη λήξει η τρίωρη προθεσμία που όριζε το τελεσίγραφο.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου η κυβέρνηση Μεταξά ανήγγειλε ότι η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο κατά της χώρας μας. 

Μέσα σε λίγη ώρα οι δρόμοι της Αθήνας και όλων των μεγάλων πόλεων και κωμοπόλεων πλημμύρισαν από πλήθη λαού που σχημάτισαν παντού ογκώδεις διαδηλώσεις .
Χιλιάδες έφεδροι κατευθύνονταν μαζικά στα κέντρα στράτευσης , μπροστά στα μάτια των αστυνομικών αρχών οι διαδηλωτές φώναζαν ρυθμικά «θάνατος στο φασισμό». Ήταν το πραγματικό ‘ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός.
Μια άγνωστη πτυχή.

Από την πρώτη στιγμή της Ιταλικής επίθεσης το ΚΚ Ιταλίας με δημόσια διακήρυξη του κατήγγειλε τους φασίστες ηγέτες γι αυτόν τον πόλεμο και έλεγε μεταξύ άλλων « ο ιταλικός λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να καταλάβει το έδαφος της Ελλάδας και να στερήσει την λευτεριά από τον ελληνικό λαό, με τον οποίο πρέπει και μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά».

Αυτή η εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, ήταν ταυτόχρονα και στάση υπέρ των συμφερόντων του ιταλικού λαού. 

Για την ιταλική κυβέρνηση η στάση του Κ.Κ. Ιταλίας συνιστούσε προδοσία.
Για όσους ονειρεύονται δικτάτορες και δικτατορίσκους 

τάχα μου πατριώτες και φιλολαϊκούς, υπάρχει στον αντίποδα τους ένας περήφανος λαός που παρόλη την πείνα και την εξαθλίωση του ύψωσε το ανάστημα του και αντιμετώπισε κατά σειρά τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους γράφοντας ένδοξες στιγμές ηρωισμού και αντίστασης, με το έπος της Αλβανίας , την Εθνική Αντίσταση και τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος δείχνοντας το δρόμο πως οι λαοί από δούλοι γίνονται ελεύθεροι.

Γιώργος Κωνσταντίνου
Μέλος της Ε.Π. Δυτικής Ελλάδας του Κ.Κ.Ε.
Πρόεδρος Ε.Κ.Ζ.
https://lszante.blogspot.com/2019/11/t.html?m=1&fbclid=IwAR2I5NqCE5f7P_BVacFRLKcjXdtUalAkMof-fEra4s-ZU7A-IK9g0ipMLF8

17 ΝΟΕΜΒΡΗ: H ΘΕΣΗ ΜΑΣ...ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ...!!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2019 : ΕΣΥ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ;

Μόνιμο αγκάθι στο μάτι των Αμερικάνων η πορεία του Πολυτεχνείου. Υπάρχει αυτή η χώρα όπου έχει καθιερωθεί αυτή η πορεία, που συνεχίζει να υπενθυμίζει ότι «ένας είναι ο εχθρός» και να τον «δείχνει» με τον σταθερό προορισμό και προσανατολισμό της.

Μόνιμη απειλή για το κράτος και την εξουσία του, το περιεχόμενο της πορείας διαχρονικά, που μπορεί και αναδεικνύει τις επίκαιρες και τις μόνιμες διεκδικήσεις του λαϊκού κινήματος, σαν αποτελέσματα της εξάρτησης και της υποτέλειας από τον ιμπεριαλισμό και τις στοχεύσεις του. Η λιτότητα κι η επίθεση ενάντια στο κοινωνικό κράτος, δεν είναι άσχετα με τις βάσεις και τις αμυντικές δαπάνες. Η αδίστακτη κρατική τρομοκρατία και καταστολή, ο ξεδιάντροπος περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων, οι μεσαιωνικοί αντεργατικοί νόμοι, είναι αποτελέσματα της παγκόσμιας κυριαρχίας της νέας καπιταλιστικής τάξης. Η ασφυκτική πρόσδεση της χώρας στους οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς του ιμπεριαλισμού είναι για να διευκολύνονται τα τυχοδιωκτικά πολεμικά του σχέδια στην περιοχή μας. 

Σχέδια στα οποία είναι μέχρι τα μπούνια μπλεγμένοι οι «δεξιοί δεξιοί» και οι «αριστεροί δεξιοί» υπάλληλοι του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ «κυβερνήτες» δήθεν αυτής της αποικίας.

Αυτό φωνάζουν όσοι κατεβαίνουν στην πορεία. 

Αυτό νοιώθουν όσοι περπατάνε αυτά τα 3 - 4 χιλιόμετρα. Αυτό μαθαίνουν τα παιδάκια που περπατούν μαζί με τη μαμά τους, στον ώμο του μπαμπά τους, οι μαθητές κι οι φοιτητές. Κι όσο κι αν οι διάφοροι «ρεαλιστές» προσκυνητές του αγίου ΝΑΤΟ κάθε χρόνο σβήνουν τα συνθήματα από την πύλη του πολυτεχνείου, μια τρύπα στο νερό κάνουν. Αυτή η φωτογραφία έχει τυπωθεί ανεξίτηλα στις συνειδήσεις του λαού, μαζί με τα τραγούδια του αγώνα.

Κι αυτή η πορεία είναι που μόνιμα αναδεικνύει όλο αυτό το περιεχόμενο της λαϊκής πάλης. Είναι που μεγάλο μέρος του λαού την έχει υιοθετήσει. Λίγο σαν τιμή στα παιδιά του Πολυτεχνείου. Λίγο σαν μάθημα ιστορίας κι αγωνιστικής διαπαιδαγώγησης στα παιδιά τους. 

Λίγο σαν ενός είδους όριο «μπορεί να μη πολυκατεβαίνω σε πορείες, γιατί (χίλιες δικαιολογίες) αλλά το πολυτεχνείο είναι άλλο πράγμα».

Είναι και επέτειος. Και τιμή στους νεκρούς και στον αγώνα τους. Και «λευτεριάς λίπασμα» για να τραφεί και να θεριέψει η δική μας ελευθερία, αντίσταση, αγωνιστικότητα, αντεπίθεση. Η δική μας πάλη για την ικανοποίηση των ίδιων αιτημάτων.

Είναι αυτή η πορεία που μόνιμα και σταθερά (αλλά όχι σαν επέτειος τυπική) αποτελεί επίδειξη δύναμης του αγωνιστικού κομματιού του λαού. Υπενθύμιση ότι είμαστε εδώ κι είμαστε πολλοί. Ότι αυτός ο κόσμος που λέει όχι δε θα λείψει από τη χώρα κι από την ιστορία. 

Ότι υπάρχει, ότι δεν ησυχάζει, ότι τους κάνει τη ζωή δύσκολη κι ότι φέρεται σαν πέτρα και άμμος στα γρανάζια της παγκόσμιας μηχανής τους. Σαν ζάχαρη στο ντεπόζιτο της μηχανής τους.

Μόνιμη λοιπόν κατά συνέπεια φροντίδα των κυβερνήσεων, η συκοφάντηση της πορείας κι η τρομοκράτηση όσων θέλουν να πάνε. 

Συνέταιροι (συμπρωταγωνιστές) στην προσπάθεια οι μπάτσοι, τα κανάλια κι οι κουκουλοφόροι. Οι προετοιμασίες τους πριν τις πορείες πυρετώδεις. Συκοφαντία κι αλλοίωση του περιεχομένου από τα κανάλια και τους πολιτικούς, από τα υπουργεία παιδείας κι από τους εχθρούς του λαού που έχουν εντολή να παριστάνουν τον αριστερό για να σπιλώνουν κάθε αγωνιστική παρακαταθήκη με τη γλίτσα που μοιράζουν στο πέρασμά τους. Τρομοκρατία και απειλές, κλίμα ανασφάλειας και ανησυχίας, από τη δράση των ΜΑΤ και των αστυνομικών με πολιτικά. 

Η πείρα και τα αποτελέσματα της δράσης τους δείχνουν τι ακριβώς είναι και τι ρόλο παίζουν οι διάφοροι κουκουλοφόροι.

Σήμερα πάλι από νωρίς άρχισαν όλοι οι αμερικανοτσολιάδες τις προσπάθειές τους. Οι δημοσιογράφοι τα παραμύθια τους. Οι φασίστες την αμφισβήτηση. Οι εντεταλμένοι διευθυντές σχολείων τη λογοκρισία των σχολικών εκδηλώσεων. 

Οι κυβερνητικοί μπάτσοι την συστηματική επίθεση σε βάρος του ασύλου και του κινήματος. Οι προηγούμενοι φορείς του αυταρχισμού, της λιτότητας, του ψέματος, της υποτέλειας, τις προσπάθειες να ξεχάσουμε τις αύρες τους που επιτέθηκαν στο πολυτεχνείο, τους νόμους τους που εφαρμόζει η ΝΔ (άσυλο, συντάξεις και πάει λέγοντας), τις ρεβεράντζες τους στο διαβολικά καλό αφεντικό τους.

Κι οι επώνυμοι της γενιάς του πολυτεχνείου, εξαργυρώνουν με εκατομμύρια αργύρια τη σημερινή τους προδοσία σε βάρος της ιστορίας, της γενικότερης και της προσωπικής τους. Πολυτεχνείο δεν είναι ο Λαλιώτης κι η Δαμανάκη. Πολυτεχνείο είναι οι ιδέες και τα οράματα. Αυτά που έμειναν ανεκπλήρωτα.

Κάνουν όλοι τους ότι μπορούν για να φοβηθείς, να απογοητευτείς, να τρομάξεις, να βαρεθείς. Θα τους κάνεις τη χάρη ; Ακόμα το σκέφτεσαι ;

Κάθε φορά λέμε ότι «τώρα είναι η πιο κρίσιμη στιγμή για τη συμμετοχή μας». 

Πάντα είναι. 

Και δε ζυγίζεται πότε είναι η ... «πιο». Όμως τώρα δεν είναι κρίσιμη στιγμή ; Ακόμα ταλαντεύεσαι ; 

Δεν είναι η ώρα να πεις «Κι εγώ θα πάω». Δεν είναι η ώρα να δείξεις ότι δεν είσαι μαζί τους ; 

Δεν είναι η ώρα να πάρεις τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τους μαθητές σου, τα ανίψια σου και να τα πας να καταθέσουν ένα γαρύφαλλο όπως σε πήγαν κι εσένα στην τσακισμένη πόρτα ; 

Δεν είναι ώρα να πάρεις τη φαμίλια σου να πας μια πολιτική, αγωνιστική, συναισθηματική και λογική, βόλτα από την Ομόνοια μέχρι τη φωλιά του τέρατος ;

Κι αν έχεις χρόνια νάρθεις, μη σε νοιάζει. Θα μας γνωρίσεις και θα σε γνωρίσουμε. 

Η θέση σου στο δρόμο σε περιμένει πάντα. Όλους τους περιμένει. Είναι η μόνη λύση.

Μάνος Δούκας από Κατιούσα (www.katiousa.gr)

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Την ανάγκη σε κάθε σωματείο, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, οι εργαζόμενοι και ο λαός να οργανώσουν την πάλη τους για δημόσια, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, ενάντια στον νέο γύρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης, υπογράμμισε στην εισηγητική ομιλία στη σύσκεψη η Γιώτα Ταβουλάρη, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.

«Προχωράμε αποφασιστικά για τα συλλαλητήρια στις 30 Νοέμβρη, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι», κάλεσε. «Στηρίζουμε την κινητοποίηση των συνταξιούχων στις 14 Δεκέμβρη για τη διεκδίκηση του Δώρου που τους κατάργησαν».

Διαχρονικός στόχος του κεφαλαίου η απαλλαγή από το «κόστος» της Ασφάλισης

Αναφερόμενη στο λεγόμενο «νέο Ασφαλιστικό» της κυβέρνησης ΝΔ, η Γ. Ταβουλάρη τόνισε ότι «αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής νομοθεσίας που απορρέει από τις αποφάσεις της ΕΕ, εδώ και κοντά τρεις δεκαετίες, και υλοποιείται διαδοχικά από τις αστικές κυβερνήσεις, με πιο πρόσφατο τον εμβληματικό νόμο - λαιμητόμο, τον νόμο Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ».

Αναδεικνύοντας τις βασικές αντιασφαλιστικές ανατροπές του νόμου Κατρούγκαλου (μείωση ποσοστών αναπλήρωσης κάτω από το 40% του συντάξιμου μισθού, από 80% περίπου την προηγούμενη δεκαετία, θεσμοθέτηση ρήτρας βιωσιμότητας των Ταμείων με την οποία αίρεται η υποχρεωτική καταβολή των επικουρικών συντάξεων, διαχωρισμός κύριας σύνταξης σε εθνική και ανταποδοτική, με απόσυρση της εγγύησης του κράτους για την ανταποδοτική σύνταξη), τόνισε: «Πάνω σε αυτό το έδαφος πατά σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ και βάζει σε νέα φάση την πορεία παραπέρα ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης».

«Μπορεί το "ξήλωμα του πουλόβερ" να ξεκινά από τις επικουρικές συντάξεις», με το υποχρεωτικό τζογάρισμα των εισφορών των ασφαλισμένων χωρίς καμία εγγύηση για το τι σύνταξη θα πάρουν, σημείωσε, «ωστόσο στόχος είναι η επέκταση της ιδιωτικοποίησης στο σύνολο της Δημόσιας Ασφάλισης», καθώς «στρατηγικός στόχος που υπηρετούν όλες οι αντιασφαλιστικές ανατροπές είναι η "ελάφρυνση" των καπιταλιστών και του κράτους τους από το "βάρος" της Κοινωνικής Ασφάλισης, από την κατάκτηση των εργατών να παίρνουν πίσω μέσω αυτής ένα κομμάτι της κλεμμένης υπεραξίας που παράγουν. Η ιδιωτική ασφάλιση, που ολοένα ενισχύεται στον καπιταλιστικό κόσμο, αποτελεί πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους».

Παραθέτοντας ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία για τα περιθώρια κέρδους που βλέπουν τα μονοπώλια, ανέφερε:

 «Στην ΕΕ τα ετήσια "κατά κεφαλήν ασφάλιστρα", όσα δηλαδή πληρώνει κατά μέσο όρο ο καθένας σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, είναι σχεδόν 2.000 ευρώ, ενώ στην Ελλάδα μόνο 360, δηλαδή μόλις 18,5% του μέσου όρου της ΕΕ!». Αντίστοιχα, «στις ασφαλίσεις ζωής η Ελλάδα είναι μόλις στο 14,3% του μέσου όρου της ΕΕ».

«Η περιβόητη "κεφαλαιοποίηση" ωφελεί τους επιχειρηματίες και πτωχεύει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους», τόνισε.

 «Μια ματιά στην ΑΣΠΙΣ, όπου μέχρι και σήμερα εκκρεμούν χιλιάδες αποζημιώσεις όσων πλήγηκαν από το λουκέτο, δεκάδες χιλιάδες ασφαλισμένοι ψάχνουν το δίκιο τους στα δικαστήρια κάνοντας υπέρογκα έξοδα, στην "Enron" στις ΗΠΑ, στο επαγγελματικό ταμείο των φαρμακοϋπαλλήλων με 80% μείωση συντάξεων και 64% εφάπαξ, αποκαλύπτει τον κόλαφο που δημιουργεί για τους εργαζόμενους η αντικατάσταση της ανταποδοτικότητας και της αλληλεγγύης των γενεών από τον τζόγο της κεφαλαιοποίησης στην Ασφάλιση».

 Αντίστοιχα ανέφερε το παράδειγμα του νέου επαγγελματικού ταμείου του ομίλου «Ελληνικά Χρηματιστήρια», στο καταστατικό του οποίου αναφέρεται ρητά ότι «το κεφαλαιοποιητικό σύστημα προκαθορισμένης εισφοράς δεν εγγυάται το ύψος της εφάπαξ παροχής, ούτε το ύψος της επενδυτικής απόδοσης, ούτε το ύψος των επενδυτικών εξόδων».

Παράλληλα με τους «επιχειρηματικούς κινδύνους» της ιδιωτικής ασφάλισης, τόνισε, οι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, επιστήμονες, βιοπαλαιστές αγρότες είναι εκτεθειμένοι σε κάθε σκαμπανέβασμα του εργασιακού βίου. «Στον αέρα» θα μένουν όσοι χάσουν τη δουλειά τους και δεν μπορούν να καταβάλλουν εισφορές, οι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να δουλέψουν λόγω εργατικού «ατυχήματος», οι οικογένειες στις περιπτώσεις θανάτου εργαζόμενου...

Επίθεση που αφορά όλους τους εργαζόμενους και το λαό

Αναφερόμενη στο περιεχόμενο και τους στόχους της αντιασφαλιστικής επίθεσης, η Γ. Ταβουλάρη υπογράμμισε:

«Η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την επίθεση στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, με την αλλαγή προς το χειρότερο στις εργασιακές σχέσεις. Δεν αφορά μόνο τη σύνταξη, αφορά τις παροχές των Ταμείων και του κράτους στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την προστασία της Υγείας και της Ασφάλειας στην Εργασία, την Πρόνοια, αφορά όλους τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες (...)

Τι επιδιώκουν;

-- Παραμονή στην εργασία για "μακρύτερο χρονικό διάστημα".

-- Μείωση του "μη μισθολογικού κόστους", μέσω στοχευμένων μειώσεων στις εργοδοτικές εισφορές. Η εισφορά που καταβάλλεται από τους εργοδότες και από την οποία σχεδόν απαλλάσσονται, είναι μέρος του εργατικού μισθού. Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών επιστρέφει στους κεφαλαιοκράτες μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας που σταθερά αρπάζουν από τους εργάτες, τη στιγμή που χρωστούν στον ΕΦΚΑ πάνω από 17 δισ. ευρώ.

-- Καθορισμένες εισφορές και αβέβαιες παροχές, στη βάση της ανταποδοτικότητας.

-- "Επίτευξη καλύτερης ισορροπίας μεταξύ των ετών εργασίας και των ετών σύνταξης", δηλαδή αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης.

-- "Ελαχιστοποίηση των περιπτώσεων πρόωρης συνταξιοδότησης", τόσο για όλους τους εργαζόμενους όσο και σχετικά με ορισμένα επαγγέλματα, όπως τα Βαρέα και Ανθυγιεινά».

Τα απατηλά επιχειρήματα της κυβέρνησης και των εργατοπατέρων

Συνεχίζοντας σχολίασε τα διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση «προκειμένου να μας πείσει να αποδεχτούμε ως "ωφέλιμη" την αντιασφαλιστική επίθεση».

Υπογράμμισε ότι οι όποιες αυξήσεις στις επικουρικές συντάξεις σε μερίδα εργαζομένων, με βάση τις «αντισυνταγματικές» περικοπές του νόμου Κατρούγκαλου, «θα είναι παροδικές, δεδομένου ότι το όριο της συνταξιοδοτικής δαπάνης είναι αυστηρά καθορισμένο έως το 2060 με βάση τους μνημονιακούς νόμους».

Αντίστοιχα, κόντρα στο κλασικό επιχείρημα περί «βιωσιμότητας» των ασφαλιστικών ταμείων, τόνισε: «Η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της συνεχώς και για πάνω από εξήντα χρόνια λεηλατούν τα αποθεματικά των Ταμείων, τα παρακρατούσαν άτοκα για να εξασφαλίζουν τζάμπα χρήμα στις επιχειρήσεις. Τεράστια κεφάλαια, που οδηγήθηκαν με πολιτικές αποφάσεις για δεκαετίες άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδας, χρηματοδότησαν την ανάπτυξη του κεφαλαίου. (...) Για την περίοδο 1951 - 1975 οι απώλειες υπολογίζονται σε 58 δισ. ευρώ. Πάνω από 3,5 δισ. ευρώ ήταν οι ζημιές των ασφαλιστικών ταμείων στο Χρηματιστήριο την περίοδο 1999 - 2002 και πάνω από 13 δισ. με το τελευταίο "κούρεμα"».

«Ούτε μπορούμε να ανεχτούμε ως επιχείρημα την αύξηση του προσδόκιμου ζωής και την "ενεργό γήρανση"», πρόσθεσε. «Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος, ο παραγόμενος πλούτος, δημιουργούν σήμερα τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να ζουν περισσότερα χρόνια εκτός παραγωγής, να ξεκουραστούν και να διαθέσουν το χρόνο τους όπως αυτοί επιθυμούν. Και όχι όπως επιθυμούν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, που προσπαθούν να επιβάλουν την απασχόληση μέχρι τα βαθιά γηρατειά για να συγκεντρώσουν περισσότερη υπεραξία».

«Αφήνουμε αυτά τα επιχειρήματα για τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ», τόνισε. «Ετσι κι αλλιώς, αυτές οι δυνάμεις στηρίζουν ενεργητικά τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου, δέχονται τα κριτήρια της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, των αντοχών της οικονομίας. Εχουν μπει "στα γεμάτα" στην ίδρυση επαγγελματικών ταμείων και στη διαχείρισή τους.

Στο χορό έχει μπει ασφαλώς και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη συμφωνία της για την ίδρυση Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου με τον ΣΕΒ.

Εσπερναν και σπέρνουν μέσα στους εργαζόμενους, μαζί με εργοδοσία και κυβερνήσεις, το δηλητήριο του διαχωρισμού, της διαφοροποίησης, της εξαίρεσης, υποσκάπτοντας την αναγκαία ενότητα των εργαζομένων για να αντιμετωπίσουν την αντιασφαλιστική λαίλαπα».

Σε αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς!

«Η λογιστική - οικονομικοδιαχειριστική λογική, που αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως "κόστος", πρέπει να απορριφθεί κατηγορηματικά από τους εργαζομένους και τους ασφαλισμένους», ξεκαθάρισε. «Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι πρώτα και κύρια ζήτημα πολιτικό, ταξικό, αποτελεί δικαίωμα για τον εργαζόμενο. Προέρχεται από το γεγονός ότι είναι ο δημιουργός του παραγόμενου πλούτου και πρέπει να έχει ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας απέναντι στο εκμεταλλευτικό σύστημα, που επιδεινώνει καθημερινά τη ζωή του, εντατικοποιεί την εργασία, επιβαρύνει την υγεία, έχει βάλει τις βάσεις για εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Είναι κατάκτηση των εργαζομένων με σκληρούς αγώνες».

«Πρέπει λοιπόν», τόνισε, «να ξεσηκωθεί κίνημα ανάσχεσης της νέας επίθεσης, από όλους εμάς τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους επιστήμονες, τις γυναίκες, τους νέους, να βάλουμε εμπόδια στα σχέδια κυβέρνησης - μεγαλοεργοδοσίας, να τους κόψουμε τη φόρα.

Οι μεγάλοι αγώνες που αναπτύχθηκαν σε προηγούμενες περιόδους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, έβαλαν εμπόδια στην ολοκλήρωση των αντιασφαλιστικών ανατροπών. (...)

Σήμερα να απαιτήσουμε ενιαίο, υποχρεωτικό, αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές για όλους, αντίστοιχες των λαϊκών αναγκών. Σε ενιαίο μέτωπο να δώσουμε τη μάχη για να διασωθεί ο θεσμός της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά και να βελτιωθεί, για να στηρίζει ουσιαστικά τα κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Η Κοινωνική Ασφάλιση πρέπει να είναι υποχρεωτική, καθολική και να ανήκει στην ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας. Ετσι μόνο θα μπορεί να προσφέρει αξιοπρεπείς συντάξεις, δωρεάν ανθρώπινη περίθαλψη και επαρκείς παροχές Πρόνοιας.

Οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν, όμως η καπιταλιστική κερδοφορία μπαίνει εμπόδιο και προωθεί όλο και πιο αντιδραστικά σχήματα. (...) Προϋπόθεση, ασφαλώς, είναι η σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ, που εμποδίζουν αυτή τη δυνατότητα, γιατί δεν συνάδει με την καπιταλιστική κερδοφορία.

Οι κατακτήσεις και στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης, για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όταν τα μέσα παραγωγής ήρθαν στα δικά τους χέρια και ο σχεδιασμός στην οικονομία και την παραγωγή γινόταν για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και των ανθρώπων που παράγουν και όχι για το κέρδος, δείχνουν το δρόμο».

«Τα μέτρα δεν εξαιρούν κανένα», υπογράμμισε. «Δεν αφορούν συγκεκριμένα Ταμεία ή κατηγορίες, μόνο αυτούς που θα πρωτοασφαλιστούν με το νέο σύστημα, δηλαδή τους νέους ανθρώπους που μπαίνουν στην παραγωγή με επιδεινωμένους όρους, ούτε μόνο όσους βγουν στη σύνταξη τα επόμενα χρόνια και βλέπουν καθημερινά αλλαγές στα όρια και στα ποσά. Αφορούν και τους ήδη συνταξιούχους, που αντιμετωπίζουν συνεχώς νέες περικοπές.

Γι' αυτό δεν περισσεύει κανένας σε αυτόν τον αγώνα, που πρέπει να είναι ενιαίος, μαζικός, ταξικός! Κάθε εργαζόμενος, κάθε σωματείο, κάθε τίμιος συνδικαλιστής πρέπει να πάρει τη θέση του σε αυτό το μετερίζι!».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ

ΠΛΑΤΙΑ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΕΔΩ

30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΤΑ ΝΕΑ "ΗΘΗ" ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ !!

Ο διάσημος Ρώσος ιστορικός Όλεγκ Σοκόλοφ, που συνελήφθη χθες, Σάββατο, από τη ρωσική αστυνομία, η οποία τον είχε βγάλει από έναν ποταμό ενώ είχε στην πλάτη του ένα σακίδιο το οποίο περιείχε δύο γυναικεία χέρια, ομολόγησε σήμερα ότι σκότωσε και διαμέλισε πρώην φοιτήτρια του.

Αυτός ο διεθνώς αναγνωρισμένος ειδικός στους Ναπολεόντειους πολέμους ήταν φανερά μεθυσμένος όταν οι αστυνομικοί τον έβγαλαν χθες το πρωί από τον ποταμό Μόικα στην Αγία Πετρούπολη, την πρώην αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Ρωσίας, ενώ έφερε σακίδιο μέσα στο οποίο βρίσκονταν δύο γυναικείοι βραχίονες και ένα πιστόλι συναγερμού.

Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, είχε πέσει στον ποταμό όπου σκόπευε να πετάξει τα ανθρώπινα μέλη. Πρόθεσή του ήταν να απαλλαγεί εντελώς από το πτώμα και μετά να αυτοκτονήσει δημόσια, ντυμένος ως Ναπολέων, προσθέτουν τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης.

«Παραδέχθηκε την ενοχή του», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Αλεξάντρ Ποτσούοφ, ο δικηγόρος του, προσθέτοντας πως ο 63χρονος ιστορικός, ο οποίος νοσηλεύεται με υποθερμία, εκφράζει τη λύπη του για την πράξη του και είναι έτοιμος να συνεργασθεί με την αστυνομία. Θα εμφανισθεί αύριο, Δευτέρα, ενώπιον δικαστηρίου, το οποίο θα αποφασίσει για την προφυλάκισή του.

Ο Όλεγκ Σοκόλοφ φέρεται ότι δήλωσε στους ερευνητές πως σκότωσε στη διάρκεια καβγά την πρώην φοιτήτρια του Αναστάσια Γιετσένκο, με την οποία διατηρούσε σχέση και η οποία ζούσε στο σπίτι του. Μετά έκοψε το κεφάλι της, τα χέρια και τα πόδια της στην προσπάθειά του να απαλλαγεί από το πτώμα, διαβεβαιώνουν τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης.

Η Αναστάσια Γιετσένκο, 24 ετών, είχε επίσης πάθος για την εποχή του Ναπολέοντα και της άρεσε, όπως και σε εκείνον, να φοράει κοστούμια της εποχής εκείνης. Αφού υπήρξε φοιτήτρια του, συνέχισαν τη συνεργασία τους και είχε συνυπογράψει μαζί του βιβλία.

Κάτοχος έδρας Ιστορίας στο κρατικό πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, ο Όλεγκ Σοκόλοφ ήταν συγγραφέας βιβλίων, μερικά από τα οποία είχαν μεταφρασθεί στα γαλλικά. 

Το 2003 είχε τιμηθεί από τη Γαλλία με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής και είχε επίσης εργασθεί ως σύμβουλος σε ταινίες και ντοκιμαντέρ για τον Ναπολέοντα.

Στη Γαλλία ήταν επίσης μέλος του επιστημονικού συμβουλίου της Issep, της σχολής που ιδρύθηκε από την πρώην βουλευτή της άκρας δεξιάς Μαριόν Μαρεσάλ, η οποία τον έπαυσε από τα καθήκοντά του μόλις ανακοινώθηκε η σύλληψή του.

Αυτός ο θαυμαστής του Ναπολέοντα ήταν, σύμφωνα με τους φοιτητές του, ένας ταλαντούχος καθηγητής που μιλούσε γαλλικά και μπορούσε να ερμηνεύει τους ρόλους τόσο του Ναπολέοντα όσο και των στρατηγών του. Όμως τους φαινόταν επίσης «παράξενος», καθώς του άρεσε να μεταμφιέζεται σε Ναπολέοντα και να αποκαλεί τη σύντροφό του Ιωσηφίνα.

Ο Φιόντορ Ντανίλοφ, ένας από τους παλιούς φοιτητές του, εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο πως ο Όλεγκ Σοκόλοφ θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους καθηγητές του πανεπιστημίου, αλλά και «εκκεντρικός», ένας άνθρωπος που άρχιζε μερικές φορές να φωνάζει στα γαλλικά στη διάρκεια των παραδόσεών του.

Η σχεση του με την Αναστάσια Γιετσένκο ήταν κοινό μυστικό, είπε. «Όμως όλοι ήταν εντάξει μ' αυτό, ήταν δική τους υπόθεση», πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, το 2008 ο Όλεγκ Σοκόλοφ είχε χτυπήσει μια γυναίκα και είχε απειλήσει τη ζωή της, όμως ουδέποτε διώχθηκε για τις πράξεις αυτές.

Ο ιστορικός ήταν επίσης μέλος της Ρωσικής Εταιρείας Στρατιωτικής Ιστορίας, ενός οργανισμού που διευθύνεται από τον υπουργό Πολιτισμού Βλαντίμιρ Μεντίνσκι. Ο εν λόγω οργανισμός διέγραψε αμέσως κάθε ίχνος του Όλεγκ Σοκόλοφ από την ιστοσελίδα του στο Ίντερνετ, ανέφεραν ρωσικά μέσα ενημέρωσης.

Από newsbeast.gr

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ «ΑΡΙΣΤΩΝ» και των ΜΑΤ...

Το βίντεο που ακολουθεί είναι από τη χώρα που κυβερνούν οι «άριστοι». Κατά τη διάρκεια της σημερινής εισβολής των δυνάμεων καταστολής στην ΑΣΟΕΕ εξελίχθηκαν σκηνές όπως αυτή, όπου ο ΜΑΤατζής απρόκλητα τελείως επιτίθεται σε διαδηλώτρια χτυπώντας την στο κεφάλι με την ασπίδα του. «Άριστη» κυβέρνηση, «άριστη» αστυνομία.  

Δρομογράφος@dromografos

ΑΣΟΕΕ πριν λίγο επίθεση στον κόσμο #antireport

189

2:19 μ.μ. - 11 Νοε 2019

Πληροφορίες και απόρρητο για τις Διαφημίσεις του Twitter

////

«Η ΚΝΕ καταγγέλλει την παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου, τη Δευτέρα 11 Νοέμβρη, στην ΑΣΟΕΕ, από αστυνομικές δυνάμεις και την καταστολή φοιτητών που αντιδρούσαν στην απόφαση της Συγκλήτου για lock-out του ιδρύματος μέχρι τη 17η Νοέμβρη.

Η εξέλιξη αυτή έρχεται σε μια περίοδο που αναπτύσσονται μαζικές, αγωνιστικές διεργασίες των Φοιτητικών Συλλόγων στις σχολές. 

Είναι ενταγμένη στην προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ να επιβάλει "σιγήν ιχθύος" μέσα στα ιδρύματα, να καταστέλλεται κάθε κινητοποίηση που εναντιώνεται στην αντιλαϊκή πολιτική και διεκδικεί τα δικαιώματα στη μόρφωση, στη δουλειά και τη ζωή.

Για την εφαρμογή του δόγματος "νόμος και τάξη" η κυβέρνηση αξιοποιεί τις ενέργειες ομάδων που δεν έχουν καμία σχέση με το φοιτητικό κίνημα και τους Φοιτητικούς Συλλόγους.

Το έδαφος της καταστολής έχει στρωθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα χύνει "κροκοδείλια δάκρυα", ενώ με το "πόρισμα Παρασκευόπουλου" στοχοποιούσε ως παραβατικές τις αγωνιστικές διαδικασίες μέσα στις σχολές.

Η καλύτερη απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και στην καταστολή είναι η ακόμα πιο μαζική συμμετοχή στις αγωνιστικές διαδικασίες, διεκδικώντας τα δικαιώματά μας σε μόρφωση, δουλειά και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα.

Απαιτούμε:

• Να αποχωρήσουν τώρα οι αστυνομικές δυνάμεις από την ΑΣΟΕΕ. Καμία παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου και καταστολή των φοιτητικών αγώνων.

• Εδώ και τώρα να παρθεί πίσω η απόφαση της Συγκλήτου και να ανοίξει η ΑΣΟΕΕ. Με αυτό τον τρόπο να πραγματοποιηθεί γενική συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου μπροστά στον τριήμερο αγωνιστικό εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και τη συνέχιση των κινητοποιήσεων για σπουδές με δικαιώματα».


902.GR

Καταγγέλλει την παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου στην ΑΣΟΕΕ από αστυνομικές δυνάμεις

ΠΕΡΙ ΤΕΙΧΩΝ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ,, ΑΥΤΟ -k άλλα*- ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ !!

Ένα σύγχρονο «τείχος του Βερολίνου» δημιουργείται στο Μόναχο, ώστε να διαχωρίζει του πρόσφυγες από τους κατοίκους.

Το τείχος θα έχει ύψος 4 μέτρα, ψηλότερο κατά 0,4 εκατοστά από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που για δεκαετίες χώριζε το Βερολίνο, ενώ θα κατασκευαστεί κατά μήκος του κέντρου ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων στην περιοχή του  Νεουπέρλαχ. Η οικοδόμηση του τείχους έρχεται ύστερα από τα παράπονα 7 πολιτών οι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι με την κατασκευή του κέντρου υποδοχής των ανηλίκων προσφύγων κοντά στα σπίτια τους.

Το «τείχος των προσφύγων», όπως αναφέρουν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αποτελεί συμβιβασμό της τοπικής κοινωνίας  με τις τοπικές αρχές ώστε να κατασκευαστεί το κέντρο για τα προσφυγόπουλα.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Münchener Merkur» το κέντρο αναμένεται να φιλοξενήσει 160 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και οι κάτοικοι που παραπονέθηκαν δήλωσαν πως δεν θέλουν να ακούνε τον θόρυβο που ενδεχομένως θα κάνουν τα παιδιά στο κέντρο υποδοχής.

«Οι κάτοικοι έχουν τονίσει ιδιαίτερα το γεγονός  ότι θέλουν να μπορούν να ξεκουράζονται τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα και πως τα σπίτια τους βρίσκονται μόλις 25 μέτρα μακριά από τον χώρο του κέντρου προσφύγων» γράφει η εφημερίδα χαρακτηριστικά.

πηγή 

Για το τείχος του Βερολίνου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ  9 Νοεμβρίου 2019

• facebook.com/mpogiopoulos
 
• mpog@imerodromos.gr

    Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»…

    Πόσο «ωραία» όμως είναι η ιστορία που μας διηγούνται κάθε χρόνο οι νικητές του «ψυχρού πολέμου», ειδικά ανήμερα της επετείου από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου στις 9/11/1989;

    Λίγο να ξύσεις την λουστραρισμένη βιτρίνα, εκείνο που αμέσως θα προκύψει είναι το ρυτιδιασμένο, το μουμιοποιημένο κουφάρι των προ 30ετίας επινικίων τους περί «ελευθερίας» και «ευημερίας» που δήθεν θα βασίλευαν στον κόσμο μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ένας όρος που ακόμα κι αυτόν – οι… σοκαρισμένοι σήμερα από τη νίκη του κατασκευαστή Τείχους στα σύνορα ΗΠΑ με Μεξικό, του Τραμπ – τον δανείστηκαν από τον Γκέμπελς αφού εκείνος τον είχε χρησιμοποιήσει στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα στις 12/2/1945…

    Ιδανικό σύμβολο της ιστορίας – μούμια που περιφέρουν δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γκορμπατσόφ. Αυτή η θλιβερή περίπτωση, ο πρώην ΓΓ του ΚΚΣΕ και κατοπινός διαφημιστής πιτσαρίας, που επελέγη ως πρωταγωνιστής και κεντρικό πρόσωπο της γιορτής που στήθηκε χτες στο Βερολίνο, κάνοντας την αποτίμηση των γεγονότων που δυο χρόνια αργότερα οδήγησαν στη διάλυση της ίδιας του της χώρας, δήλωσε: «…όλος ο κόσμος κέρδισε…».

    Ας δούμε μερικές «λεπτομέρειες», λοιπόν. Που λείπουν από την αφήγησή τους. Είναι ο ασφαλής τρόπος για να αντιπαραβάλλεις την ιστορία τους με την αλήθεια, αλλά και να αποτιμήσεις τα πραγματικά «κέρδη»:

    «Λεπτομέρεια» 1η: Ενώ έχουν να πουν πολλά για την πτώση του Τείχους, δεν λένε λέξη για το χτίσιμο του Τείχους. Ίσως γιατί θα έπρεπε να πουν ότι τα σύνορα της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία έκλεισαν στις 12 – 13 Αυγούστου 1961 (δηλαδή 15 ολόκληρα χρόνια μετά την ανακήρυξη δυο κρατών στο έδαφος της Γερμανίας) και αφού πρώτα:

    α) Το Μάη του 1955 η ΟΔΓ έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, άρχισε να επανεξοπλίζεται (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945), άρχισε να δημιουργεί δικό της στρατό (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945) ενταγμένο στο ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ άρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων στο έδαφος της Δυτικής Γερμανίας (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).

    β) Το Μάρτη του 1958 η Βουλή της Δυτικής Γερμανίας αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεών της με σύγχρονα όπλα (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).

    γ) Στις αρχές Αυγούστου 1961 οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, τα αμερικανικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ, διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, εισέβαλαν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας και αποκρούστηκαν από τους φρουρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας.

   Έτσι προέκυψε το Τείχος…

    «Λεπτομέρεια» 2η: Στην ίδια την επανενωμένη πια Γερμανία η «ελευθερία» και η «ευημερία» μετριέται ως εξής:

    α) Σύμφωνα με την έρευνα της γερμανικής στατιστικής υπηρεσίας, ένας στους πέντε Γερμανούς πολίτες, δηλαδή περί τα 16 εκατομμύρια πολίτες, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας 

    β) Στη σημερινή Γερμανία των 83 εκατομμυρίων ανθρώπων: 

• Τα 45 πλουσιότερα νοικοκυριά κατέχουν περισσότερο πλούτο από όση διαθέτει ο μισός πληθυσμός της Γερμανίας!
• Το εισοδηματικά ανώτερο 10% του γερμανικού πληθυσμού έχει περιουσιακά στοιχεία τριάντα φορές περισσότερα από το εισοδηματικά κατώτερο 50% των Γερμανών, δηλαδή 8,2 εκ. Γερμανοί είναι τριάντα φορές πιο πλούσιοι από 41 εκ. Γερμανούς (έκθεση του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου DIW).
• Το 10% των πλούσιων Γερμανών κατείχε το 2013 το 51,9% του καθαρού πλούτου της χώρας από 45,1% το 1998.  Σε ό,τι αφορά το 50% των ασθενέστερων οικονομικά νοικοκυριών, αυτά είχαν στην κατοχή τους μόλις το 1% του συνολικού καθαρού πλούτου από 2,9% το 1998 (στοιχεία υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων – DW, 26/1/2016) .
• Το 40% του πληθυσμού κερδίζει λιγότερα από όσα έβγαζε πριν από 20 χρόνια και περίπου 3.2 εκατομμύρια εργαζόμενοι χρειάζονται και δεύτερη δουλειά για να επιβιώσουν με αποτέλεσμα το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών να έχει φτάσει στα επίπεδα των αρχών του περασμένου αιώνα (https://info-war.gr/germania-giati-apergi-i-pio-plousia-chora-tis-ee/)

    γ) Το 1991 υπήρχαν 28,9 εκατομμύρια θέσεις πλήρους και 6,3 μερικής απασχόλησης. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Αγοράς Εργασίας και Ερευνών Απασχόλησης (ΙΑΒ) της Νυρεμβέργης (στοιχεία 2017) ο αριθμός των πλήρως απασχολούμενων έχει πέσει πλέον στα 24 εκατομμύρια ενώ των μερικώς απασχολούμενων έχει εκτιναχθεί στα 15,3 εκατομμύρια. Αυτή τη στιγμή το ποσοστό των εργαζόμενων με μερική απασχόληση στη Γερμανία έχει ανέλθει στο 40%.

• Ηδη από το 2010 υπήρχαν στη Γερμανία 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι των 400 ευρώ, δηλαδή ένας στους πέντε εργαζομένους, αριθμός που ήταν αυξημένος κατά 1,6 εκατομμύριο σε σχέση με το 2003.

    δ) Το γερμανικό ινστιτούτο DIW έχει καταγράψει ότι η παιδική φτώχεια στην Γερμανία ανέρχεται στο 16,4% και είναι υψηλότερη από το μέσο κάθε άλλης ηλικιακής ομάδας που είναι 14,5%.

    ε) Το 2018, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε στη Βουλή η γερμανική κυβέρνηση (DW, 26/7/2019), τo 51,4% των Γερμανών συνταξιούχων, δηλαδή πάνω από 9,3 εκατομμύρια άνθρωποι, λάμβαναν σύνταξη κάτω από 900 ευρώ ενώ 21,3 εκατομμύρια άνθρωποι καταμετρήθηκαν (έκθεση Saarbrucker Zeitung) στην κατηγορία εκείνων που δεν διαθέτουν χίλια ευρώ για μια ώρα ανάγκης.

• Σημειωτέον ότι στην Γερμανία το όριο του κινδύνου φτώχειας ορίζεται στα 985 ευρώ.      

    στ) Ο αριθμός των ανθρώπων που επισκέπτονται τακτικά δημόσια συσσίτια στη Γερμανία για να προμηθευτούν τρόφιμα ανέρχεται σύμφωνα με το σύλλογο «Συσσίτια Γερμανία» (Tafeln Deutschland) στα 1,65 εκατομμύρια. Οι μεγαλύτερες ομάδες είναι παιδιά και ηλικιωμένοι.

• Σε σχεδόν 1.000 δήμους σε ολόκληρη τη Γερμανία λειτουργούν δημόσια συσσίτια (DW, 19/9/2019).

    ζ) Το μερίδιο των μισθών στο εθνικό εισόδημα ανέρχονταν σε 44% την δεκαετία του ’80 στη Δυτική Γερμανία. Δέκα χρόνια μετά, το ποσοστό έπεσε στο 38% και από το 2010 και μετά δεν ξεπερνά το 35% (Μωυσής Λύτσης, «Η Ελλάδα αύριο», 13/10/2012). Σύμφωνα με την έκθεση του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων που αποκάλυψε το Ροιτερ, δέκα και πλέον χρόνια μετά το πάγωμα μισθών στη Γερμανία, το 40% του εργατικού δυναμικού με τις χαμηλότερες αμοιβές έβλεπε έως και το 2015 το ακαθάριστο ωρομίσθιό του να μειώνεται από 4 ως 7% σε πραγματικές τιμές.

Ο τότε καγκελάριος Κολ με τον υπουργό των Εσωτερικών του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε…

    «Λεπτομέρεια» 3η: Η πτώση του Τείχους συνοδεύτηκε – εκτός των υπολοίπων – από ένα γενικό πλιάτσικο. Πρόκειται για την αμαρτωλή υπόθεση της «Treuhand» (κάτι σαν το ΤΑΥΠΕΔ, δηλαδή…) που ανέλαβε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κατά τη δεκαετία του ’90. Το αποτέλεσμα: Στα μέσα του 1990 υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9 εκατ. απασχολούμενοι από τους οποίους 4 εκατ. σε κρατικές επιχειρήσεις. Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες (πλέον) επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,4 εκατ. εργαζομένους, δηλαδή πετάχτηκαν στην ανεργία πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Το ξεπούλημα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα στοιχεία τα είχε παρουσιάσει ο Κλάους Πέτερ Ουίλντ, ειδικός σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων στη Γερμανία, και μάλιστα τα είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα μιλώντας σε ημερίδα του ΙΟΒΕ (12/5/1998). Σύμφωνα με τον κ.Ουίλντ, που είχε ξεκαθαρίσει ότι ο ρόλος της «Treuhand» ήταν «να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο», ιδού τα στοιχεία του ξεπουλήματος:

α) 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

β) 4.300 εταιρείες και τμήματα εταιρειών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους.

γ) 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν σε ιδιώτες.

δ) 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες.

    Η «Τreuhand» από το 1990 που ιδρύθηκε, μέχρι το 1994που έκλεισε, δηλαδή μέσα σε τέσσερα χρόνια, «κατάφερε» να ξεπουλήσει γύρω στις 14.500 ανατολικογερμανικές εταιρείες αντί πινακίου φακής και να κλείσει γύρω στις 3.500. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια, με το τέλος του μεγαλύτερου πλιάτσικου που έγινε ποτέ στην Ευρώπη, η «Treuhand» να φορτώσει στο γερμανικό λαό ένα ταμείο με έλλειμμα ύψους σχεδόν 300 δισ. μάρκα, δηλαδή 150 δισ. ευρώ, γεγονός που δηλώνει και το μέγεθος του ξεπουλήματος. 

    Φυσικά η υπόθεση της «Treuhand» συνοδεύτηκε από σκάνδαλα δωροδοκιών με άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης Κολ. Πάνω από 180 άτομα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια με κατηγορίες σχετικές με σκάνδαλα που αφορούσαν τις αποκρατικοποιήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

    Χαρακτηριστική η περίπτωση των διυλιστηρίων «Leuna» και της κρατικής εταιρείας πετρελαίων «Minol» που πουλήθηκαν στη γαλλική «ElfAcquitaine». Όπως αποδείχτηκε από τα «μαύρα» ταμεία της «Elf» διοχετεύθηκαν 47 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες προς τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ. Οι Γερμανοί πολιτικοί που πήραν τις μίζες ποτέ δεν κατονομάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν…    

Η μεγάλη… «λεπτομέρεια»

    Η συζήτηση γιατί προέκυψαν τα γεγονότα του 1989 που λειτούργησαν ως ντόμινο για όλο το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο, η συζήτηση γιατί στον «Ψυχρό Πόλεμο» νικητής αναδείχτηκε τελικά ο καπιταλισμός και όχι ο σοσιαλισμός, όπως αυτός εκφράστηκε στον 20ο αιώνα, συνεχίζεται.

     Και φυσικά δεν θα λήξει χωρίς να εξεταστούν ξανά και ξανά:

• Ζητήματα όπως τα ξεστρατίσματα, τα λοξοδρομίσματα, οι παρεκκλίσεις, η παρείσφρηση «αγοραίων» λογικών, οι καταστροφικές παρεκτροπές που απομακρύνθηκαν από την σοσιαλιστική πυξίδα πως«η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
• Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα φαινόμενα απόσπασης μιας νομενκλατούρας κρατικών ιθυνόντων από την κοινωνία γεγονός που αποτελούσε την πρώτη ύλη για την ναρκοθέτηση συνολικά της ανώτερης μορφής δημοκρατίας που συνάδει με τον σοσιαλισμό.  
• Ερωτήματα γιατί η άνοδος του βιοτικού επιπέδου που εξασφάλιζε ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγήςαντί να διασφαλίζει την λαϊκή εγρήγορση για την προάσπισή του μετατράπηκε σε παθητικοποίηση και αδιαφορία, δεν παύουν να βρίσκονται στο προσκήνιο.  

    Τα πανηγύρια, όμως, αυτών που πανηγυρίζουν για εκείνες τις εξελίξεις (σσ: το ποιοί πανηγυρίζουν είναι από μόνη της μια ασφαλής απόδειξη πόσο «θετικά» αποδείχτηκαν για την ανθρωπότητα εκείνα τα γεγονότα) θα είναι πάντα για τα… «πανηγύρια», καθώς προσπαθούν να κρύψουν μια «λεπτομέρεια» – κι αυτή είναι η μεγάλη «λεπτομέρεια» που απουσιάζει από την Ιστορία τους:

    α) Αντί του «τέλους των πολέμων» που θα έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου και η ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, εκείνο που είδαμε στις δεκαετίες που πέρασαν ήταν την μετατροπή του πολέμου σε μέθοδο μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας σε κάθε σχεδόν σημείο του πλανήτη, πρώτα και κύρια στη γειτονιά μας από τα Βαλκάνια και τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι τη Μέση Ανατολή και την ευρασιατική γεωστρατηγική σκακιέρα.

    β) Αντί της «εξομάλυνσης» και του «ορθολογισμού» στις διεθνείς σχέσεις εκείνο που είδαμε είναι συγκρούσεις επί συγκρούσεων και τη μετατροπή του ΟΗΕ σε πειθήνιο όργανο του ΝΑΤΟ.

    γ) Αντί της «ευημερίας» εκείνο που είδαμε ήταν τους ξέφρενους ρυθμούς της επίθεσης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, την αφαίρεση δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, την εξώθηση στο περιθώριο, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην ανασφάλεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων. 

    Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας…

**********

*Τα Άλλα ;; 

ΔΕΣ 

Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, άλλα «τείχη του αίσχους» φαίνεται να αντέχουν στον χρόνο.





Το τείχος Ισραήλ-Παλαιστίνης.

Το «τείχος του απαρτχάιντ» όπως το ονομάζουν οι Παλαιστίνιοι, θεωρείται ως ένα «τείχος ασφαλείας» από το Ισραήλ. Χτισμένο από το 2002 για το διαχωρισμό του Ισραήλ από την Παλαιστίνη, καλύπτει περίπου 600 χιλιόμετρα. Παρόλο που το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ζήτησε την καταστροφή του τον Ιούλιο του 2004, το τείχος είναι ακόμα εκεί.

(Rianne Van Doevern, 2008/Flickr.com)



Το τείχος ΗΠΑ-Μεξικού.

Μπορούμε να δούμε από την άλλη πλευρά, αλλά δεν μπορούμε να το διασχίσουμε. Το τείχος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού εκτείνεται από την Baja στηνAlta της Καλιφόρνιας, μέχρι το Mexicali στο Calexico του Μεξικού. Καλύπτει περισσότερα από 900 χιλιόμετρα από τα 3.169 των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών. Το τείχος κατασκευάστηκε με πρωτοβουλία του Τζορτζ Μπους.
(Omar Omar / Flickr.com)




Το τείχος Βόρειου και Νοτίου Κορέας.

Κατά μήκος του 38ου παράλληλου, περίπου για 240 χλμ, εκτείνεται το τείχος κατά μήκος των συνόρων. Μια έρημη περιοχή που χρειάστηκαν να υπηρετήσουν ένα εκατομμύριο στρατιώτες (410.000 στρατιώτες της Νότιας Κορέας και 700.000 της Βόρειας Κορέας).Χτίστηκε το 1953, μια κληρονομιά του Ψυχρού Πολέμου.
(Mroach / Flickr.com



Το τείχος της Κύπρου.

Στη Λευκωσία, ένα τείχος χωρίζει το ελληνικό τμήμα από τα κατεχόμενα. Χτίστηκε το 1974 για να χωρίσει το ψευδοκράτος του Ντενκτάς από εκείνο της Δημοκρατίας της Κύπρου, που βρίσκεται στον νότο. Η «πράσινη γραμμή», εκτείνεται σε 180 χιλιόμετρα. Αυτή είναι μια αποστρατικοποιημένη ζώνη, όπου ο ΟΗΕ διατηρεί τον έλεγχο και υπάρχουν σημεία διέλευσης μεταξύ των δύο περιοχών από το 2003.
(UKDevon / Flickr.com)



Το τείχος της Θέουτα.

Περίπου 9 χλμ, στην Θέουτα έναν ισπανικό θύλακα στο Μαρόκο, η Ευρώπη προσπαθεί να ανακόψει την εισροή μεταναστών από την Αφρική. Για να μειωθεί η παράνομη μετανάστευση, δημιούργησε το «Valla», ένα πλέγμα από 3 ως 50 μέτρα ύψος. 21 πύργοι παρακολουθούν την περιοχή 20 τετραγωνικών χζλμ της Θέουτα.
(CIBR)




Το τείχος του Μπέλφαστ.http://interpressgr.blogspot.com/
Τουλάχιστον 88 «γραμμές ειρήνης» δημιουργήθηκαν στο Μπέλφαστ στην Ιρλανδία για να περιοριστούν τα σημεία τριβής μεταξύ καθολικών και προτεσταντών. Η κατασκευή τους ξεκίνησε το 1969. Μερικές γραμμές ήταν διακοσμημένες με σχέδια προς τιμήν της ειρήνης. Συνολικά, αυτές οι “γραμμές ειρήνης» εκτείνονται σε 15 χλμ. μήκος και νέα τείχη συνεχίζουν να εμφανίζονται. Αυτές καθορίζουν σήμερα τις περιοχές συμμοριών.
(Flippinyank /Flickr.com) metrofrance.com

Συνέχεια της λίστας των τειχών του αίσχους.
Και αυτός ο κατάλογος είναι ακόμα πολύ μακρύς! Υπάρχουν παγκοσμίως πάνω από 21.000 χιλιόμετρα από τείχη υπό κατασκευή

«Το Μεγάλο Τείχος του Μαρόκου» γνωστό ως «ζώνη ασφαλείας» , είναι ένα αμυντικό τείχος κατά μήκος 2720 χιλιόμετρων. Το τείχος αυτό έχει σκοπό να «προστατευθεί» το Μαρόκο από «εχθρικές προθέσεις» από το ΜέτωποPolisario.http://interpressgr.blogspot.com/

Η Ινδία έχει επίσης κατασκευάσει το δικό της τείχος 3300 χλμ. για να σηματοδοτήσει τον διαχωρισμό της από το γειτονικό Πακιστάν.

Η Botswana κατασκευάζει ηλεκτρικούς φράκτες κατά μήκος των συνόρων της με την Ζιμπάμπουε. Οι επίσημοι δηλώνουν: «θέλουμε να αποτρέψουμε τα μολυσμένα ζώα να εισέρχονται στη χώρα.» Στην πραγματικότητα, ο στόχος είναι η επίτευξη του περιορισμού της άφιξης όσων θέλουν να ξεφύγουν από τις εθνικές σφαγές.

Η Σαουδική Αραβία, έχτισε ένα τσιμεντένιο τείχος εξοπλισμένο με κάμερες παρακολούθησης ιδιαίτερα εξελιγμένες. Το τείχος έχει σκοπό να αποφευχθεί η διείσδυση πολιτών της Υεμένης και θα κοστίσει μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Δεν λαμβάνεται υπόψη η οργή ​​των τοπικών φυλών.

Η Σαουδική Αραβία έχει επίσης συγκροτήσει ένα υπερσύγχρονο τείχος 900 χλμ στα σύνορα της με το Ιράκ.

Από το 2007, η Ταϊλάνδη χτίζει ένα φυσικό τείχος 75 χλμ. στα σύνορά της με την Μαλαισία. Ο στόχος, σύμφωνα με την Μπανγκόκ είναι η αποτροπή περάσματος «τρομοκράτων» στις ταραχώδεις επαρχίες στη νότια Ταϊλάνδη, όπου η πλειοψηφία των κατοίκων είναι μουσουλμάνοι.


Το Πακιστάν κατασκευάζει ένα τείχος 2400 χλμ. στα σύνορα με το Αφγανιστάν.

Το Ουζμπεκιστάν έχει ανεγείρει ένα τείχος κατά μήκος των συνόρων του με το Τατζικιστάν.
h
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ξεκινούν την κατασκευή ενός τείχος στα σύνορά το Ομάν.

Το Κουβέιτ ενισχύει το τείχος των 215 χιλιομέτρων κατά μήκος των συνόρων του με το Ιράκ.


ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ


Η γραμμή Μαζινό, 140 χιλιομέτρων, που χτίστηκε το 1930 στα βορειοανατολικά σύνορα της Γαλλίας, για να προστατεύσει την χώρα από την γερμανική εισβολή. Παραβιάστηκε από τις στρατιές του Τρίτου Ράιχ τον Μάιο του 1940.

Η γραμμή Siegfried χτίστηκε από τους Γερμανούς μεταξύ 1936 και 1940 καιο διήρκησε μέχρι τον Μάρτιο του 1945.

Το τείχος του Αδριανού, χτίστηκε μεταξύ 122-127 μ.Χ. στην Μεγάλη Βρετανία, στα εκατό χιλιόμετρα από τη θάλασσα της Ιρλανδίας μέχρι την Βόρεια Θάλασσα και προστάτευε από τις επιδρομές για τρεις αιώνες τα βόρεια σύνορα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Το αρχαιότερο είναι το Σινικό Τείχος της Κίνας, που χτίστηκε τον τρίτο αιώνα π.Χ. με μήκος 2700 χλμ. για την προστασία του Βασίλειου από τους ιππείς που έρχονταν από τις στέπες της Κεντρικής Ασίας.



Έρευνα/ Μετάφραση/ Προσαρμογή: Βανέσσα Μαρά
V4vent@gmail.com
@v4Vent
http://interpressgr.blogspot.gr/2012/04/blog-post_23.html

Πηγή: Michel Berthelot/ Altermonde-sans-frontiere.com

Aπο omniatv