«Η κυβέρνηση, μέσω πολλών εμφανίσεων της υπουργού Εργασίας σε εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, προπαγανδίζει την επαναφορά των ΣΣΕ μετά το τέλος των μνημονίων τον Αύγουστο.
Το νομοθετικό πλαίσιο που ψηφίστηκε και εφαρμόζεται από το 2010 μέχρι σήμερα, έχει διαμορφώσει μια απαράδεκτη κατάσταση. Αυτό το πλαίσιο παραμένει, παρά τα όσα αντίθετα ισχυρίζεται η κυβέρνηση.
Καταθέτουμε μαζί με την παρούσα Ερώτηση μια ατομική Σύμβαση Εργασίας, την οποία καλούνται να υπογράψουν οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης, οι οποίοι ήδη εργάζονται στη συγκεκριμένη επιχείρηση 3 και πλέον χρόνια.
Πρόκειται για μία από τις πολλές χιλιάδες ατομικές Συμβάσεις Εργασίας, οι οποίες τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν στους χώρους εργασίας. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των Συμβάσεων Εργασίας είναι ότι η εταιρεία απασχολεί τον εργαζόμενο όπου θέλει, όπως θέλει, για όσο χρόνο θέλει και ταυτόχρονα τον αμείβει με όσο μισθό θέλει. Πλήρης, δηλαδή, εργοδοτική ασυδοσία.
ΕΡΩΤΑΤΑΙ η κυρία υπουργός, είναι νόμιμη η συγκεκριμένη ατομική Σύμβαση Εργασίας;».
Τόπος και αντικείμενο εργασίας... όπου και ό,τι θέλει η εταιρεία!
Για να γίνουν κατανοητά όσα καταγγέλλει το ΚΚΕ, παραθέτουμε ορισμένους χαρακτηριστικούς όρους της ατομικής σύμβασης που κατατέθηκε μαζί με την Ερώτηση, οι οποίοι ουσιαστικά αποτελούν «θηλιά» στο λαιμό του κάθε εργάτη:
« -- Ο μισθωτός είναι υποχρεωμένος να παρέχει τις υπηρεσίες του είτε στην έδρα της εργοδότριας είτε σε οτιδήποτε άλλο εντός της ελληνικής επικράτειας εργοτάξιο ή χώρο εργασίας ή δραστηριότητας της εργοδότριάς του, αναλόγως των αναγκών αυτής, θεωρείται δε έδρα αυτής (...)
-- Τυχόν αδικαιολόγητη άρνηση μετάβασης του μισθωτού εις τον εκάστοτε καθοριζόμενο από την εργοδότρια τόπο εργασίας ή και να αλλάζει το αντικείμενο αποτελεί μονομερή καταγγελία της παρούσης ατομικής συμβάσεως υπαιτιότητα αυτού.
-- Η εταιρεία, κατά την ελεύθερη κρίση της, έχει το δικαίωμα να μεταθέτει το μισθωτό, πρόσκαιρα ή μόνιμα, σε οποιαδήποτε από τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις της ή αυτές που θα ιδρυθούν μελλοντικά εντός ή εκτός Νομού Βοιωτίας.
-- Οι αλλαγές αυτές δεν αποτελούν μονομερή βλαπτική μεταβολή, ούτε δημιουργούν οποιαδήποτε υποχρέωση στην εταιρεία πέρα από την πληρωμή του μηνιαίου μισθού».
Ολα τα παραπάνω υποτίθεται ότι περιγράφουν τη... «θέση και τον τόπο παροχής της εργασίας»! Στην πράξη, οι όροι αυτοί μετατρέπουν τον εργαζόμενο έρμαιο στα χέρια της εργοδοσίας, καθώς... ο τόπος εργασίας είναι ολόκληρη η ελληνική επικράτεια, ενώ η εταιρεία μπορεί μονομερώς να αλλάζει και το αντικείμενο της εργασίας! Κατά συνέπεια, η θέση και η ειδικότητα στην οποία υποτίθεται ότι προσλαμβάνεται ο εργαζόμενος μπορεί να αλλάζουν οποτεδήποτε, ανάλογα με το τι θέλει η εργοδοσία. Και το αποκορύφωμα είναι πως στην περίπτωση που ο εργαζόμενος αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να ικανοποιήσει τα καπρίτσια της επιχείρησης, αυτό θεωρείται καταγγελία της σύμβασης με υπαιτιότητα του εργαζόμενου, άρα χωρίς αποζημίωση κ.λπ.
Ωράριο - λάστιχο...
Ανάλογου περιεχομένου είναι και οι όροι της σύμβασης που ορίζουν το ωράριο και την αμοιβή.
Ειδικότερα για το ωράριο εργασίας ορίζονται τα εξής:
«Ο μισθωτός θα εργάζεται επί 8ωρο ημερησίως και 5ήμερο εβδομαδιαίως. Ομως, η έναρξη, η λήξη και τα λοιπά στοιχεία του ημερήσιου ή εβδομαδιαίου ωραρίου (όχι η διάρκειά του) μπορούν να μεταβάλλονται ελεύθερα από την εταιρεία, η οποία δικαιούται να καθορίζει ελεύθερα το εκάστοτε πρόγραμμα εργασίας. Ο μισθωτός αποδέχεται ότι για την συμπλήρωση των ως άνω 40 ωρών / εβδομάδα θα εργάζεται και Σάββατο αναλόγως των παρουσιαζομένων αναγκών της εργοδότριας, λαμβάνοντας ρεπό μία οποιαδήποτε άλλη μέρα της εβδομάδας. Σε κάθε περίπτωση για τον υπολογισμό των ως άνω ωρών εργασίας δεν θα συνυπολογίζονται οι ώρες νόμιμης υπέρβασης του ωραρίου εργασίας των λοιπών εργάσιμων ημερών».
Η προκλητικότητα της εταιρείας ξεπερνά κάθε όριο, καθώς το 8ωρο - 5θήμερο, που διατείνεται ότι τηρεί, μόνο τέτοιο δεν είναι, αφού όχι μόνο η έναρξη αλλά και η λήξη του ημερήσιου χρόνου εργασίας θα αλλάζουν καταπώς τη συμφέρει. Στην ουσία, ο εργαζόμενος θα πρέπει να γίνεται «λάστιχο», να εργάζεται όσες ώρες κάθε μέρα απαιτεί η επιχείρηση και με τις ώρες έναρξης και λήξης της εργασίας να αλλάζουν και αυτές. Για τον εργαζόμενο δεν μπορεί να υπάρχει καμία προσωπική και οικογενειακή ζωή, αφού κανένας προγραμματισμός μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να γίνει. Επιπλέον, η εταιρεία κρατά και το δικαίωμα να επιβάλει τη νόμιμη υπερωριακή απασχόληση, η οποία εννοείται είναι πέραν των 40 ωρών εργασίας τη βδομάδα.
«Διασφαλίζονται» μόνο τα ψίχουλα του κατώτατου μισθού
Σε σχέση με τις αμοιβές ορίζεται:
« -- Ρητά συμφωνείται ότι για την αμοιβή του μισθωτού σύμφωνα με το άρθρο 7 και 8 της παρούσης δεν θα καταβάλλεται κανένα απολύτως επίδομα, ως γάμου, τέκνων κ.λπ. που τυχόν προβλέπεται από ΣΣΕ, καθόσον η εργοδότρια δεν είναι μέλος καμιάς συνδικαλιστικής οργάνωσης εργοδοτών.
-- Πέραν της ως άνω αμοιβής, οποιαδήποτε παροχή σε είδος ή χρήμα θα συνιστά ανάλογα με την περίπτωση, είτε λειτουργική δαπάνη της εταιρείας που γίνεται για το συμφέρον της και συγκεκριμένα για την καλύτερη διεξαγωγή των εργασιών της, είτε παροχή από ελευθεριότητα για την οποία διατηρεί την επιφύλαξη να την καταργεί, να την μεταβάλλει ή και να την τροποποιεί οποτεδήποτε μονομερώς».
Σε άλλο σημείο ορίζεται πως «οι ελάχιστοι όροι αμοιβής και εργασίας καθορίζονται από την εκάστοτε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ)».
Και εδώ, βέβαια, η ατομική σύμβαση καταργεί ακόμα και την σημερινή άθλια ΕΓΣΣΕ, που μόνο στα λόγια αποδέχεται, αφού από την αμοιβή του κατώτερου μισθού εξαιρεί το επίδομα γάμου, αλλά και τις τριετίες (τυχόν προϋπηρεσία), καθόσον ρητά ορίζει πως «δεν θα καταβάλλεται κανένα απολύτως επίδομα, ως γάμου, τέκνων κ.λπ. που τυχόν προβλέπεται από ΣΣΕ». Αρα η αναφορά στην ΕΓΣΣΕ είναι μόνο τυπική, το μόνο που «εξασφαλίζεται» είναι ένας «γυμνός» κατώτερος μισθός χωρίς κανένα επίδομα. Τέλος, η εργοδοσία δεν αναγνωρίζει και δεν δεσμεύεται από καμία άλλη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, προβάλλοντας τον γνωστό ισχυρισμό - και την πρακτική πλέον που καταφεύγουν πολλές επιχειρήσεις - ότι δεν είναι μέλος καμίας εργοδοτικής οργάνωσης.
