,,συμπορευόμενοι με τους εργατοπατέρες, τους νομιμοποιούν, στηρίζουν τους βρικόλακες της τάξης τους,,

,,είναι εντυ­πω­σια­κή η αδυ­να­μία τους να ανα­ρω­τη­θούν τα αυ­το­νό­η­τα:
«Τι θέ­λου­με εδώ»; «Γιατί τους στη­ρί­ζου­με και τους τρο­φο­δο­τού­με»; «Έχου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα κοινά με τους προ­δό­τες της ερ­γα­τι­κής τάξης παρά με το ΠΑΜΕ»; «Ποιους εξυ­πη­ρε­τού­με»;,,

Η τα­ξι­κή «μο­να­ξιά» του ΠΑΜΕ και τα δε­κα­νί­κια των ΑΔΕ­ΔΥ-ΓΣΕΕ

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης //

Ανέ­βαι­νε η με­γά­λη απερ­για­κή δια­δή­λω­ση του ΠΑΜΕ την Πα­νε­πι­στη­μί­ου, ξε­τυ­λί­γο­ντας το τα­ξι­κό λαϊκό κου­βά­ρι της συ­γκέ­ντρω­σης στην Ομό­νοια και τους γύρω δρό­μους. Ομό­νοια, Αιό­λου, Πα­νε­πι­στη­μί­ου, Σύ­νταγ­μα, Β. Σο­φί­ας, πρε­σβεία των φο­νιά­δων των λαών Αμε­ρι­κά­νων. Στο Σύ­νταγ­μα η κο­ρυ­φή, στην Ομό­νοια το τέλος.
Πα­ρα­κάμ­πτο­ντας 40 πανό και καμιά τε­τρα­κο­σα­ριά νο­μα­ταί­ους (πε­ρί­που 10 ανά πανό) που ‘χαν απλω­θεί ως ξινός τρα­χα­νάς της αι­σχρής ερ­γα­το­πα­τε­ρί­στι­κης συ­μπό­ρευ­σης στο ύψος της Κλαυθ­μώ­νος. 

«Αραία-αραία να φαι­νό­μα­στε καμία δε­κα­ρέα». Οι πεμ­πτο­φα­λαγ­γί­τες ερ­γα­το­πα­τέ­ρες και τα δε­κα­νί­κια των ομά­δων και των γκρου­πού­σκου­λων που τους ακο­λου­θούν. 

Οι Πα­να­γό­που­λοι, οι με­τα­μνη­μο­νια­κώς αντι­μνη­μο­νια­κοί Λα­ε­τζή­δες, η κω­μι­κή Πλεύ­ση, το σχι­ζο­φρε­νι­κό ΕΠΑΜ, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Όλοι μαζί κι όμως αθλί­ως λει­ψοί και θλι­βε­ροί. Ακόμη κι αν δε­χθού­με την αθω­ό­τη­τα των συ­να­θροι­σμέ­νων (όχι όμως και των ηγε­τί­σκων τους), είναι εντυ­πω­σια­κή η αδυ­να­μία τους να ανα­ρω­τη­θούν τα αυ­το­νό­η­τα:
«Τι θέ­λου­με εδώ»; «Γιατί τους στη­ρί­ζου­με και τους τρο­φο­δο­τού­με»; «Έχου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα κοινά με τους προ­δό­τες της ερ­γα­τι­κής τάξης παρά με το ΠΑΜΕ»; «Ποιους εξυ­πη­ρε­τού­με»;

Αδυ­να­τούν να αντι­λη­φθούν πως συ­μπο­ρευό­με­νοι με τους ερ­γα­το­πα­τέ­ρες, τους νο­μι­μο­ποιούν, στη­ρί­ζουν τους βρι­κό­λα­κες της τάξης τους, πριο­νί­ζουν και δια­σπούν το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, μά­λι­στα σε ιδιαί­τε­ρα δύ­σκο­λες στιγ­μές γε­νι­κής επί­θε­σης ενα­ντί­ον των ερ­γα­ζό­με­νων και των δι­καιω­μά­των τους. 

Αδυ­να­τούν να κα­τα­λά­βουν πως χωρίς αυ­τούς – έστω τους με­ρι­κούς εκα­το­ντά­δες, οι που­λη­μέ­νοι ερ­γα­το­πα­τέ­ρες δεν θα ‘βρι­σκαν ούτε βα­στά­ζους για τα πανό τους.