Η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα, στα Καλάβρυτα:

Ήταν 13 Δεκέμβρη 1943.Σήμερα συμπληρώνονται 73 χρόνια. Ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα των ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα Καλάβρυτα.

του Νίκου Μπογιόπουλου

Τα ανθρωποειδή του ναζισμού συγκεντρώνουν όλους τους άνδρες άνω των 14 έως και 65 χρονών στην πλατεία. Τους οδηγούν σε ένα μικρό λόγο έξω από την πόλη. Γύρω – γύρω στήνουν πολυβόλα. Ταυτόχρονα δοσίλογοι και ταγματασφαλίτες μαζί με τμήματα του γερμανικού στρατού λεηλατούν την πόλη.

Στις 2.34, το μεσημέρι, ξεκινά το μακελειό. Τα πυροβόλα θερίζουν τον άμαχο πληθυσμό. Οι νεκροί ξεπερνούν τους 750. Οι δολοφόνοι φεύγοντας ολοκληρώνουν το έργο τους.  Πυρπολούν την ηρωική κωμόπολη. Μαζί και το σχολείο στο οποίο έχουν κλειδώσει τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες.
Το Ολοκαύτωμα ολοκληρώνεται.    

Η «επιχείρηση Καλάβρυτα» ξεκινά στις 4 Δεκέμβρη 1943. Οι δυνάμεις των Γερμανών που πήραν μέρος ξεκίνησαν από την Πάτρα, το Αίγιο, την Τρίπολη, τον Πύργο Ηλείας και από την περιοχή της Κορινθίας. Στο πέρασμά τους σκορπούν το θάνατο.

Στόχος να ανακοπεί η δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ καθώς σύμφωνα με τις γερμανικές εκθέσεις «ολόκληρη η Πελοπόννησος πρέπει να θεωρείται σήμερα συμμορίτικη περιοχή (…)».

Τα Καλάβρυτα, ειδικά, πρέπει να αφανιστούν. Αιτία: Οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής έχουν υπολογίσει πως στην ευρύτερη περιοχή Καλαβρύτων βρίσκονταν περί τις 5.000 αντάρτες, η ισχυρότερη δηλαδή αντάρτικη δύναμη σ’ ολόκληρη την Πελοπόννησο.

Τα αντίποινα είναι φωτιά. Κτηνωδία. Ερήμωση. Κάθε χωριό της περιοχής των Καλαβρύτων απ' όπου περνούν ζει την θηριωδία. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει ανεξακρίβωτος. Σύμφωνα με τις πηγές οι νεκροί ξεπερνούν τους 1.000. Αναφορές, όπως αυτή του Δοξιάδη, μιλούν ακόμα και για 1.436 νεκρούς…

Καλάβρυτα – Η εκτέλεση (έργο του Τάσσου)

Αυτή είναι η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα. 

Η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα είναι καταγεγραμμένη στα Καλάβρυτα.

Στην έκτακτη έκδοσή του για τη σφαγή, στις 24 Δεκέμβρη του 1943, ο «Ριζοσπάστης» στο ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Η τραγωδία των Καλαβρύτων - Οι Ούννοι κολυμπάν στο αίμα», γράφει:

«Στα Καλάβρυτα ξετυλίχτηκε μια φρικαλέα πράξη από την πιο φοβερή τραγωδία που έζησε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη. Ορδές των Ούννων έκαναν επιδρομή και μπήκαν στα Καλάβρυτα που ο πληθυσμός είχε αδειάσει και αποσύρθηκε ολόκληρος στα βουνά.

Οι άνανδροι Ούννοι, βαρβαρότεροι και απ' τις άγριες φυλές της ζούγκλας, κάλεσαν τον πληθυσμό να ξαναγυρίσει στα Καλάβρυτα με την υπόσχεση ότι δεν είχε να πειραχτεί κανένας. Ο πληθυσμός ξαναγύρισε και τότε οι Ούννοι, οι προστάτες των Ράλληδων Ντερτιλήδων, ρίχτηκαν στην εξόντωση των αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων.

Έκλεισαν όλα τα γυναικόπαιδα σε ένα σχολείο και έβαλαν φωτιά. Τυλιγμένες απ' τις φλόγες οι γυναίκες πάλεβαν να σπάσουν τις πόρτες, ενώ έριχναν τα παιδιά όξω απ' τα παράθυρα για να σωθούν.

Έσπασαν τις πόρτες και μισοκαμένος και ξετρελαμένος αυτός ο κόσμος ρίχτηκε στους δρόμους οπότε αντιμετώπισε άλλο φρικτό θέαμα.  

Οι Ούννοι είχαν συγκεντρώσει σε μια διπλανή πλαγιά τον άρρενα πληθυσμό από δεκάξι χρονών και πάνου και τον θέριζαν με πολυβόλα. 

Σκότωσαν πάνου από οχτακόσιους ανθρώπους και κάμποσες γυναίκες που με θρήνους και οδυρμούς έτρεξαν να περιμαζέψουν τα πτώματα που είταν βουτηγμένα σε βούρκο αίματος.

Οι Ούννοι απόκλεισαν τα Καλάβρυτα και απαγόρεψαν και στον Ερυθρό Σταυρό να επικοινωνήσει και να στείλει οποιαδήποτε βοήθεια στα τραγικά θύματα.

Οι Ούννοι, αυτές οι ύαινες που γρυλίζουν για πολιτισμό και για θρησκεία, έκαναν επιδρομή και στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Λεηλάτησαν αυτό το εθνικό μνημείο και σκότωσαν όλους τους καλόγερους γκρεμίζοντάς τους στους βράχους».

Η διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» είχε δοθεί από τον ίδιο τον Χίτλερ από τις 29/10/1943.

Αυτόν, τον Χίτλερ, υπάρχουν κάποιοι σήμερα 

στην Ελλάδα - στην Ελλάδα των Καλαβρύτων, της Κανδάνου, της Βιάννου, του Χορτιάτη - 

που τον αποκαλούν «ισόθεο». «Υπέροχο». «Πρωτοπόρο». Και «ήρωα»...

Ποιοι είναι αυτοί οι «κάποιοι»; Μα κανείς δεν έχει το άλλοθι πια να λέει ότι δεν (τους) γνωρίζει, ότι δεν είναι ναζί, ότι μπορεί να… εκδημοκρατιστούν.

Όχι! Κανένας δεν έχει άλλοθι!

 Ούτε το κράτος της άρχουσας τάξης που  παρέχει την άδεια σε μια ναζιστική συμμορία να κυκλοφορεί με τη μάσκα του «νόμιμου πολιτικού κόμματος».

 Ούτε οι ψηφοφόροι τους. 

Ούτε αυτοί που φωτογραφίζονται μαζί τους στο Καστελόριζο. Ούτε αυτοί που συγκυβερνούσαν έχοντας στις τάξεις τους Μπαλτάκους.

Δεν νομίζετε κ.Παρασκευόπουλε;…   

................................................

Η Ευαγγελία Παπαδοπούλου πρόσθεσε 2 νέες φωτογραφίες.

13/12/16

Σήμερα στα Καλάβρυτα στις εκδηλώσεις μνήμης του ολοκαυτώματος απο την θηριωδία των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους.

Δύο φωτογραφίες, δύο κόσμοι.

Στην πρώτη ο στρατός να μεταφέρει κόλυβα και η κυβέρνηση να βγάζει λόγους πύρινους μετά απο τον "έντιμο συμβιβασμό" της με τους χθεσινούς και σημερινούς δολοφόνους του λαού μας.

Και στην άλλη τα νιάτα του τόπου μας να απαιτούν Ειρήνη και Ελευθερία, να διαγράφουν τον φασισμό, το αυγό του φιδιού που έσκασε και απειλεί ξανά την ανθρωπότητα.

η Αθλιότητα k η βρώμικη προβοκάτσια της ΕΡΤ για το ΚΚΕ

Προβοκάτσια της κρατικής ΕΡΤ σε βάρος του ΚΚΕ

Σε προβοκάτσια σε βάρος του ΚΚΕ προχώρησε η κρατική ΕΡΤ στο μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων, με ψέματα στο «ρεπορτάζ» από τη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για το νομοσχέδιο που συζητείται και συγκεκριμένα για την τροπολογία που αφορά την εφάπαξ παροχή που εξήγγειλε η κυβέρνηση. 

Στο μεσημεριανό δελτίο, στη φάσα στην οθόνη, ισχυριζόταν ότι το ΚΚΕ δεν θα ψηφίσει αυτήν την τροπολογία και μάλιστα έγραφε:΄

«Στην Ολομέλεια η τροπολογία για την εφάπαξ καταβολή της 13ης σύνταξης. Σύμφωνη η αντιπολίτευση πλην ΚΚΕ - ΧΑ»! Αυτή ήταν η «έγκυρη ενημέρωση» που παρείχε η κρατική ΕΡΤ στους τηλεθεατές της! 

Όλα αυτά όταν χτες, στη συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής, ο Χρήστος Κατσώτης 

είχε κάνει ξεκάθαρη τοποθέτηση για το θέμα, όπου σημείωνε ότι το ΚΚΕ θα ψηφίσει την τροπολογία για την εφάπαξ παροχή που εξήγγειλε η κυβέρνηση προς τους συνταξιούχους, γιατί πολλοί συνταξιούχοι το έχουν ανάγκη, ωστόσο επεσήμανε ότι πρόκειται για κοροϊδία και κάλεσε τους συνταξιούχους να συμμετάσχουν μαζικά στο πανελλαδικό συλλαλητήριο στις 15 Δεκέμβρη για να διεκδικήσουν τη θεσμοθέτηση της 13ης και 14ης σύνταξης που έχουν καταργηθεί, αλλά και την αναπλήρωση των απωλειών που είχαν όλη αυτή την περίοδο γιατί τα δικαιούνται, γιατί αυτοί με τον ιδρώτα τους δημιούργησαν τον πλούτο αυτής της χώρας. 

Δεν το άκουσαν; Δεν το είδαν; Δεν έκαναν ρεπορτάζ; Ή απλά ρίχνουν λάσπη στον ανεμιστήρα και μετά κάνουν τάχα επανορθώσεις; 

Για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι ο δημοσιογράφος που κάνει το ρεπορτάζ στην ΕΡΤ δηλώνει ότι δεν έφυγε με δική του ευθύνη το «ρεπορτάζ»... 

«Αθλιότητα» και «βρώμικη προβοκάτσια ενάντια στο ΚΚΕ» χαρακτήρισε ο βουλευτής του ΚΚΕ Χρήστος Κατσώτης την ενέργεια της ΕΡΤ να μεταδώσει ότι το ΚΚΕ δεν ψήφισε την τροπολογία του υπουργείου Εργασίας για τους συνταξιούχους. 

Σε παρέμβασή του στη Βουλή αμέσως μετά την προβοκάτσια της ΕΡΤ, επανέλαβε ότι, «είναι σαφέστατη η θέση μας ότι ψηφίζουμε και αυτή την τροπολογία και την τροπολογία που παραδίδει τα παραχωρητήρια στους δικαιούχους του ΟΕΚ». Πρόσθεσε ότι «η ΕΡΤ πρέπει να ακούει καλύτερα και δεν θα πρέπει να πολεμάει το ΚΚΕ με αυτό το βρώμικο τρόπο». 

Άμεση παρέμβαση στην ΕΡΤ έκανε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του Κόμματος, εισπράττοντας τη γνώριμη απάντηση ότι επρόκειτο περί λάθους. Όμως σύμπτωση επαναλαμβανόμενη δεν μπορεί να είναι σύμπτωση...

Τις αλυσίδες ή τα όπλα ;; Τίποτα δεν Τέλειωσε

 Γεώργιος Παπανδρέου στον Τσόρτσιλ:
«Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν».

Βρετανικό τανκ βομβαρδίζει τα γραφεία του ΕΑΜ στην οδό Κοραή

Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια 

από κείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. 

Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. 

Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. 

Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». 

Ήδη από τις 22/9/1944, ο Γεώργιος Παπανδρέου, τηλεγραφούσε στον Τσόρτσιλ τα εξής:

«Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάςακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν».

 Η κατάσταση που ήθελαν να «μεταβληθεί» ήταν να κλείσει ο δρόμος που είχε ανοίξει με το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα προς μια Ελλάδα της λαϊκής αναδημιουργίας.

Πώς θα γινόταν αυτό: «Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον ΒρετανόνΠρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώ­τημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: "Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ" (από την επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου που δημοσιεύτηκε στην εφημε­ρίδα «Η Καθημερινή» στις 2 Μάρτη 1948).

Όσο μεγαλειώδης ήταν η ΕΑΜική αντίσταση, τόσο μεγάλο έπρεπε να είναι και το έγκλημα που διαπράχτηκε εναντίον της. Αποφάσισαν να χτυπήσουν απροκάλυπτα. 

Η ειρηνική διαδήλωση της Αθήνας, αφού πρώτα απαγορεύτηκε, το συλλαλητήριο που τα αιτήματά του δεν ήταν παρά η ομαλότητα, η κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών μέσω άμεσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος και η προετοιμασία διενέργειας ελεύθερων εκλογών, πνίγηκε στο αίμα: 24 νεκροί, 160 τραυματίες.

Οι Εγγλέζοι με 60.000 στρατό και σε συνεργασία με τους δοσίλογους της Κατοχής, ο Τσόρτσιλ μαζί με τους χωροφυλάκους και με το ανδρείκελό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου, έστρεψαν τα τανκς εναντίον των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων που διαδήλωναν στο Σύνταγμα. 

Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη, στο ίδιο σημείο που την προηγούμενη είχαν διαπραχθεί οι δολοφονίες, χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν ψάλλοντας το «Πένθιμο Εμβατήριο» και συνοδεύοντας τους νεκρούς τους. 

Το πανό που ξεδιπλώθηκε υπενθύμιζε τη δοκιμασμένη από την ζωντανή περίοδο της Κατοχής αλήθεια: 

«Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα -- ΕΑΜ». 

Τα εγγλέζικα βόλια, σε συνεργασία με τους χτεσινούς συνεργάτες των Γερμανών, ξαναχτυπούν. Νέοι νεκροί…

Μέχρι εκείνες τις μέρες οι δολοφόνοι εμφανίζονταν σαν «δημοκράτες», σαν «απελευθερωτές». 

Στις 3 και 4 Δεκέμβρη του ’44 οι μάσκες έπεσαν. Οι δολοφόνοι, οι Εγγλέζοι «σύμμαχοι» και οι εγχώριοι πραιτοριανοί τους, δήλωσαν με τον πιο εγκληματικό τρόπο την απόφασή τους να περάσουν νέες αλυσίδες στον λαό, να συντρίψουν το ΕΑΜικό κίνημα, να ναρκοθετήσουν την παλλαϊκή απαίτηση για δημοκρατική αναδημιουργία της Ελλάδας.

Έτσι ξεκίνησε το νέο μεγαλειώδες κεφάλαιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, με το λαό να διαλέγει τα όπλα κόντρα στις αλυσίδες, 

σε μια πάλη άνιση και ηρωική, που κράτησε 33 μέρες απέναντι σε μια «πολιτισμένη» αυτοκρατορία που βομβάρδιζε από εδάφους και αέρος πυκνοκατοικημένες περιοχές, ανεξάρτητα από υλικές ζημιές ή θανάτους αμάχων.

Βρετανός στρατιώτης πυροβολεί το λαό της Αθήνας από την… Ακρόπολη

Για δεκαετίες η απάντηση στην ερώτηση «τι έγινε το Δεκέμβρη;» λειτουργεί ως ασφαλής τρόπος για να χωρίζει η ήρα από το στάρι. Ανάλογα με τη «διήγηση» μπορείς να διακρίνεις πότε μιλά η δουλοφροσύνη και πότε η αξιοπρέπεια. 

Ανάλογα με την απάντηση έρχεται στην επιφάνεια το νήμα που συνδέει τους μαυραγορίτες του χτες με τους μετέπειτα «κατσαπλιάδες», τους γερμανοτσολιάδες του τότε με τους κατοπινούς «αμερικανοτσολιάδες». 

Ο Δεκέμβρης σηματοδότησε την αρχή μιας ιστορικής περιόδου που περιλαμβάνει τα πάντα: Σελίδες τιμής, σελίδες χρέους, σελίδες τραγωδίας. 

Αποτελεί σημείο ορόσημο από το οποίο είναι αναγκασμένος να περάσει κανείς για να φτάσει στον Εμφύλιο, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και στις αμερικανικές βόμβες ναπάλμ του Βαν Φλιτ, στο ανθρώπινο μεγαλείο στα Μακρονήσια και στο «όχι» στις δηλώσεις μετανοίας, στον εξευτελισμό των στρατοδικών μέσα στα ίδια τους τα στρατοδικεία έως το «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Οι μάχες του Δεκέμβρη έληξαν με νικητές και ηττημένους. Το έπαθλο των πρώτων η εξουσία. Το έπαθλο των δεύτερων οι φυλακές, οι εξορίες, οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια. 

Οι δεύτεροι, αυτοί που ηττήθηκαν στρατιωτικά, ισχυρίζονται ότι κατόρθωσαν κάτι περισσότερο από τους νικητές:

Ότι υπέστησαν μια από τις «νικηφόρες» εκείνες ήττες 

που στην Ιστορία μόνο ένας ηττημένος που έχει το δίκιο με το μέρος του μπορεί να κατακτήσει.

 Νίκη όπως εκείνη των ηττημένων δημοκρατικών ταξιαρχιών της Ισπανίας, 

νίκη όπως εκείνη των ηττημένων της παρισινής κομμούνας: 

Νίκη ηθική, νίκη ιδεολογική 

έναντι των νικητών αντιπάλων τους! 

Συμφωνούμε…

Βρετανικό τανκ βομβαρδίζει τα γραφεία του ΕΑΜ στην οδό Κοραή

Ένα ερώτημα που συνηθίζει να επανέρχεται για δεκαετίες μετά τον Δεκέμβρη είναι τούτο: Ναι αλλά «αν» τότε νικούσαν οι ηττημένοι και «αν» έχαναν οι νικητές, τι θα γινόταν; Που θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα; 

Μερικές από τις πιο γνώριμες απαντήσεις είναι κι αυτές: «Αλβανία θα είχαμε γίνει», «θα πεινάγαμε», «δεν θα είχαμε ελευθερία», «θα είχαμε καταρρεύσει όπως οι άλλοι και οι γυναίκες μας θα είχαν γίνει πουτάνες»… 

Φυσικά η Ιστορία δεν γράφεται με «αν». 

Γι’ αυτό για εμάς δεν έχει σημασία να μπούμε στο φανταστικό σενάριο τι θα είχε γίνει «αν». 

Για εμάς έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε στο πραγματικό σενάριο που γράφτηκε με βάση τα όσα πραγματικά έγιναν. 

Και αφότου νίκησαν αυτοί που νίκησαν εκείνο που – πραγματικά - έγινε ήταν ότι η Ελλάδα, που «το ΕΑΜ την έσωσε από την πείνα» μέσα στην Κατοχή, έφτασε να πεινάει μετά τον εμφύλιο και να στέλνει τα παιδιά της μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί.

 Εκείνο που πραγματικά έγινε ήταν ότι η Ελλάδα, από την πρωτόγνωρη λευτεριά και δημοκρατία του Βουνού, πέρασε στη βία, στη νοθεία και στις χούντες.

Εκείνο που πραγματικά ακολούθησε ήταν ότι η Ελλάδα από έμβλημα της αντάρτισσας χειραφετημένης γυναίκας έγινε για δεκαετίες η «Τρούμπα» του αμερικάνικου στόλου. 

Εκείνο που πραγματικά έγινε η Ελλάδα των άπαρτων βουνών να έχει σήμερα σύμβολο τα ΔΝΤ, τα υπερταμεία, τις τρόικες και το αγγλικό δίκαιο.

Αυτά είναι τα έργα των νικητών του Δεκέμβρη. 

Σημάδι ότι τίποτα απ’ ότι τον

δημιούργησε δεν τέλειωσε

του Νίκου Μπογιόπουλου

o «έντιμος συμβιβασμός» Τους: για Ποιούς ;;

Νέος κύκλος μέτρων και εκβιασμών

Έναν «έντιμο συμβιβασμό» αναζητά η κυβέρνηση για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» και γι' αυτό το σκοπό, σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών, ετοιμάζεται να «βάλει νερό στο κρασί της».

Οι φράσεις που χρησιμοποιούν τα κυβερνητικά στελέχη δεν είναι τυχαίες. Θέλουν να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι η «σθεναρή» τους διαπραγμάτευση απέδωσε και ότι τώρα ήρθε η ώρα για μικρές υποχωρήσεις, ώστε να κλείσει η «αξιολόγηση».

Η κυβέρνηση λεονταρίζει ότι δεν θα αποδεχτεί νέα μέτρα για το 2019 - 2020 προκειμένου να καλυφθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι και αντιπροτείνει την επέκταση του «κόφτη» που θεσπίστηκε για το 2018.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση δεν απορρίπτει τα νέα μέτρα, αλλά παραπέμπει τη νομοθέτησή τους σε ένα επόμενο στάδιο, εκβιάζοντας παράλληλα το λαό να αποδεχτεί όσα έχουν ψηφιστεί έως τώρα. Δηλαδή, εγγράφει μέτρα σε «επιταγές» που λήγουν τα επόμενα χρόνια, οπότε θα «σκάσουν» στα χέρια των λαϊκών στρωμάτων.

Είναι, επίσης, καθαρό ότι τα δημοσιονομικά μέτρα και οι άλλες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις δεν είναι αποτέλεσμα του ενός ή του άλλου στόχου για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων. Πάνω απ' όλα υπηρετούν την προσαρμογή της αγοράς εργασίας στις μεταβαλλόμενες ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.

Το ομολογεί το ίδιο το ΔΝΤ, κατατάσσοντας τη μείωση του αφορολόγητου και την παραπέρα συρρίκνωση των συντάξεων στα μέτρα - «κρίκους» για την καπιταλιστική ανάκαμψη, ενώ μέχρι τώρα η κυβέρνηση τα παρουσίαζε ως «ρεζέρβες» για την εξοικονόμηση κρατικών εσόδων, σε περίπτωση που χρειαζόταν να ενεργοποιηθεί ο δημοσιονομικός κόφτης.

Άλλο παράδειγμα: Η κυβέρνηση διαφήμιζε τις αποφάσεις για τη «ρύθμιση» του χρέους ως προϋπόθεση για τη σταδιακή ανακούφιση του λαού από φόρους και μέτρα.

Ωστόσο, η απόφαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ για το χρέος όχι μόνο δεν αναχαιτίζει τα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά ο προϋπολογισμός του 2017 περιέχει και 2,7 δισ. ευρώ επιπλέον φόρους, μεταρρυθμίσεις και αντιλαϊκές ανατροπές.

Αλλά και οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα παραμένουν υψηλοί, ακόμα και μετά το 2018, με βάση την ίδια απόφαση του Γιούρογκρουπ, προμηνύοντας ένταση της φοροαφαίμαξης και των περικοπών σε κοινωνικές δαπάνες.

Όσο για την πρόταση της κυβέρνησης να διατηρηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα στο 3,5% και μετά το 2018, αλλά το 1% να κατευθύνεται σε φοροαπαλλαγές, μειώσεις εισφορών και επιδοτήσεις στις επιχειρήσεις, σε τίποτα δεν αλλάζει το αντιλαϊκό περιεχόμενο που έχει η ατζέντα της διαπραγμάτευσης.

Οι αντιλαϊκοί στόχοι παραμένουν ίδιοι, με τη διαφορά ότι το κεφάλαιο εξασφαλίζει άμεσα ένα μέρος από τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα, με τις μορφές που περιγράψαμε πιο πάνω, βαθαίνοντας συνολικά την εκμετάλλευση σε βάρος των εργαζομένων.

Τι επιβεβαιώνουν όλα αυτά; Ότι τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», τη ρύθμιση του χρέους, την επίτευξη των στόχων για την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Το δικό του σχέδιο είναι που πρέπει να μπει στο τραπέζι, να παλέψει για τη δική του διέξοδο διαφυγής από το φαύλο κύκλο των μέτρων, της εκμετάλλευσης και της φτώχειας για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Το άρθρο αυτό
 από την στήλη «Η Άποψή μας»
του Ριζοσπάστη της Τετάρτης 14 Δεκέμβρη 2016:

Για το μοίρασμα των πλεονασμάτων δείτε τσι διαφορές των πολιτικών αρχηγών:

  

Νίκου Ζαχαριάδη:Ο Κομμουνιστής, Λαϊκός Αγωνιστής, μέλος του ΚΚΕ

Βρήκαμε και Σας παρουσιάζουμε το βιβλίο του Νίκου Ζαχαριάδη: Ο Κομμουνιστής Λαϊκός Αγωνιστής Μέλος του ΚΚΕ. 

Από τη Σελ 10

Διαβάστε το Αξίζει το κόπο, κάντε κλικ Εδώ  

και 

Για τον Νίκο Ζαχαριάδη Εδώ 

Σταθερά προθάλαμος των Ναζί, οι νεο"αριστερά" όπου Γης:

Σε σχόλιο για τις δηλώσεις του Νίκου Παρασκευόπουλου για τη Χρυσή Αυγή*** το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕτονίζει:

«Μετά τις επισκέψεις κυβερνητικών βουλευτών στο Καστελόριζο, μαζί με τους ναζιστές Χρυσαυγίτες, ένας ακόμη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να υποστηρίξει ουσιαστικά, ότι πρέπει να υπάρχει σύγκλιση με τη Χ.Α. και να ενθαρρυνθεί η υπαγωγή της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης στους "θεσμούς της δημοκρατίας".

Η ευθύνη γι’ αυτά τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα αθώωσης της Χ.Α. βρίσκεται στην ίδια την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και άλλων αστικών κομμάτων, που -αν μη τι άλλο- δεν έχουν διδαχθεί κι απ’ το γεγονός ότι ιστορικά η πολιτική κατευνασμού κι ανοχής απέναντι στο ναζισμό συνέβαλε στο δυνάμωμά του».οι δηλώσεις του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης για σύγκλιση με τη Χρυσή Αυγή

ο πρώην υπουργός μιλώντας στην εφημερίδα «Βραδυνή της Κυριακής»προσπερνώντας το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση ακριβώς λόγω της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας του μίσους και του διαχωρισμού με βάση το αίμα και τη φυλή αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να αλλάξει!

Σχολιάζοντας την κοινή εμφάνιση υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με βουλευτές της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο δήλωσε: «Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: Μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης».

Πρόσθεσε: «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή τη στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα». 

Σε νεότερη δήλωση του ο Νίκος Παρασκευόπουλος από οργάνωση επικεντρώνει την ουσία των δηλώσεων του στο άτομο λέγοντας ότι «κάθε ανθρώπινο ον, έχει δικαίωμα να αλλάξει στο μέλλον στάση» και προσθέτει «η δήλωσή μου πάντως καθόλου δεν αναφέρεται στο παρελθόν, στα πεπραγμένα μιας ομάδας που εμφορείται από ναζιστική ιδεολογία, ούτε στα εγκλήματα μελών της που λογοδοτούν ενώπιον της Δικαιοσύνης. Η ιστορία δεν ξεπλένεται».

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΣ ΣΤΟ «STAR»
Η επιχείρηση «κατευνασμού» του ναζισμού οδηγεί τελικά στην άνοδό του:

Ας θυμηθούμε, γράφει παραστατικά η:

Θεώνη Καπλανίδου:
Η σχέση της αστικής δημοκρατίας και όλων των αστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, ουδέποτε «έσπασε αυγά» με τη Χρυσή Αυγή.
Εκτός από τις περιπτώσεις φανερής υποστήριξης ή αφανών συναλλαγών (Μπαλτάκος), υπήρχε πάντα μια μεγάλη ανοχή απέναντι στη Χρυσή Αυγή απ' όλα σχεδόν τα αστικά κόμματα.
Οι δηλώσεις Παρασκευόπουλου, λοιπόν, δεν πέφτουν σαν κεραυνός εν αιθρία. Ειδικά καθ' όλη τη διάρκεια των ετών που βρισκόμαστε σε "κρίση" και μετά την ραγδαία άνοδο των ποσοστών της ΧΑ και την είσοδό της στο κοινοβούλιο, ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε πάντα μια στάση προκλητικής ανοχής.
Ας γυρίσουμε πίσω, στο 2014
όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βοηθούσε τη Χρυσή Αυγή να λάβει υπόσταση πολιτική, στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» όπου ο ίδιος κατέβαζε τον κόσμο του, ή όταν την ίδια χρονιά στελέχη του (αντιπολίτευση τότε), θεωρούσαν τους ψηφοφόρους της ΧΑ παραπλανημένους, πάντως όχι απαραίτητα φασίστες, απενοχοποιώντας έτσι την ψήφο χιλιάδες πολιτών που στήριξαν την ΧΑ στις εκλογές.
Και αργότερα ως κυβέρνηση, ας θυμηθούμε την παροιμιώδη στάση της τότε Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, όπου:
Ήδη από το Μάρτη του 2015 έλεγε ότι «πρέπει να επανεξεταστούν οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί ενώ έλειπαν από τη Βουλή οι προφυλακισμένοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής», διαφώνησε με την άρση της ασυλίας των ΧΑ Βουλευτών, και έκρινε ότι η Βουλή ήταν μη νόμιμη λόγω απουσίας αυτών των βουλευτών.
Δυο μήνες μετά, τον Μάη2015, στη Διάσκεψη των Προέδρων, αρνήθηκε να καταδικάσει τη ΧΑ για το περιστατικό ανάμεσα στον Κασιδιάρη και τη Λ. Κανέλλη «Η Διάσκεψη των Προέδρων δεν είναι δικαστήριο. Αν θέλει να κάνει μήνυση η Κανέλλη, δεν είναι κανένας από τους πρωταγωνιστές εδώ» (απόσπασμα της ομιλίας της)
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση επίσης διαφώνησε με την αναστολή χρηματοδότησης του κόμματος της ΧΑ, 

ενώ σφύριξε – και σφυρίζει - αδιάφορα για τη δίωξη του Δημάρχου Πατρέων Κ. Πελετίδη για μη προεκλογική διευκόλυνση της ΧΑ από μέρους του Δήμου.
Ο τότε υπουργός εσωτερικών και νυν Πρόεδρος της Βουλής Βούτσης, στην ερώτηση ΧΑ βουλευτή σχετικά με τον Πελετίδη: «Εχει παραβεί τη διάταξη που αφορά κατάχρηση εξουσίας, τη διάταξη που αφορά παράβαση καθήκοντος και τη διάταξη που αφορά τη συκοφαντική δυσφήμιση», είχε απαντήσει ανοιχτά «Εάν υφίσταται ζήτημα παράβασης καθήκοντος, υπάρχει το ζήτημα των πειθαρχικών ποινών, τις οποίες ο ελεγκτής νομιμότητας επιβάλλει, κ.λπ. Υπάρχει ένα ολόκληρο πλαίσιο στο οποίο θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί ως προς αυτό το ζήτημα. Σας το λέω ευθέως, παρότι δεν συμφωνώ – διαφωνώ – με την πολιτική θέση αυτού του δημάρχου. Παρότι – σας επαναλαμβάνω – διαφωνώ [...]»
Η δίκη είναι σε εκκρεμότητα σήμερα, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 

Τι να πούμε, ασφαλώς και για τη δίκη Ρουπακιά... με τις κωλυσιεργίες και όλα τα υπόλοιπα...
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα που μου έρχονται πρόχειρα, υπάρχουν πλήθος άλλα. Και δε γίνεται να μη συμβαίνουν.
Ο φασισμός είναι το άλλο χέρι του καπιταλισμού και κανένα αστικό κόμμα δεν πρόκειται ποτέ να τον εμποδίσει εμπράκτως, όσο «αριστερό» ή «δημοκρατικό» κι αν αυτοπροσδιοορίζεται.
Ας Δούμε το ρόλο των τότε νεο"αριστερών" και την επιθυμία των καπιταλιστών να δώσουν την εξουσία στον Χίτλερ, για να μην ξαναζήσει όσα έζησε η ανθρωπότητα:
Απ' την Ιστορία της Σοσιαλδημοκρατίας στη Γερμανία:
Σεπτ 2012 απ' τον Οδηγητή
(..)
Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι σε περιόδους καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης πολλαπλασιάζονται τα ιδεολογήματα που επιχειρούν να συσκοτίσουν τις αιτίες της κρίσης και τους τρόπους διεξόδου από αυτή, να αποπροσανατολίσουν συνειδήσεις που αντικειμενικά βρίσκονται σε αναβρασμό λόγω της όξυνσης της επίθεσης του κεφαλαίου.
Στόχος τους να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών μαζών, να αποτρέψουν τη συνάντησή τους με την πρόταση του ΚΚΕ.

Ας δούμε την περιβόητη “Δημοκρατία της Βαϊμάρης”:

Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης του 1919

Στις 28 Φλεβάρη 1933, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Έτσι, λένε, καταλύθηκε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και επικράτησε ο φασισμός. Αντικαταστάθηκε μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας των μονοπωλίων με μία άλλη.
Ας δούμε όμως, πως εξελίχθηκαν τα ιστορικά γεγονότα:
Όσο κι αν η αστική ιστοριογραφία πασχίζει να πείσει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία με την κατάργηση της μοναρχίας και με την υιοθέτηση δημοκρατικού συντάγματος από την Γερμανική Εθνοσυνέλευση, στην πόλη Βαϊμάρη της Θουριγγίας (28/2/1919) αποτελεί κατάκτηση του λαού που επαναστάτησε το Νοέμβρη του 1918, η εγκαθίδρυσή της, “ο βίος και η πολιτεία της” δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας πρόσκαιρος συμβιβασμός των μεγαλοκαπιταλιστών, που εξασφάλισε την εξουσία τους από τον “εχθρό λαό”.
Η γερμανική προλεταριακή επανάσταση (3 Νοέμβρη 1918 – Γενάρη 1919, στη Βαυαρία έως τον Απρίλη του ίδιου έτους) έχοντας ως υπόβαθρο, όπως και η Οκτωβριανή της Ρωσίας του 1917, τη μαζική εξαθλίωση που επέφερε για τις λαϊκές μάζες ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, παρουσίασε κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη, όπως για παράδειγμα τα επαναστατικά συμβούλια εργατών και ναυτών. Η μεγάλη ποιοτική διαφορά ήταν το γεγονός ότι στη Γερμανία απουσίαζε το μαζικό και ταξικά συνεπές κόμμα του προλεταριάτου, το κομμουνιστικό (οι πρωτοπόροι επαναστάτες της ομάδας «Σπάρτακος» προχώρησαν στη δημιουργία τέτοιου κόμματος στο απόγειο της επανάστασης).
Παρ’ όλα αυτά, η δράση του προλεταριάτου, με αρχικούς στόχους που ξεπερνούσαν τα καπιταλιστικά πλαίσια κλόνισε σοβαρά την εξουσία της ηττημένης στον πόλεμο γερμανικής αστικής τάξης.
Αν και η δράση των επαναστατημένων μαζών συνέδεε τον αγώνα με τη διεκδίκηση της προλεταριακής εξουσίας, η ελλιπής αντίληψη που είχαν για το Σοσιαλισμό και για το δρόμο που οδηγεί σε αυτόν (στρατηγική), καθώς και οι αυταπάτες που διατηρούσαν ως προς το χαρακτήρα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (το κόμμα που με το ξέσπασμα του πολέμου ηγεμόνευσε στο χώρο του σοσιαλσοβινισμού) υποχρεωτικά οδηγούσε στο συμβιβασμό με τους αστούς, στην καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών και στον περιορισμό σε αστικές μεταρρυθμίσεις.
Η συντακτική εθνοσυνέλευση που εκλέχτηκε το Γενάρη του 1919 και η υιοθέτηση του Συντάγματος της Βαϊμάρης (4-28 Φλεβάρη) αντικατόπτριζαν την εδραίωση ξανά της εξουσίας των αστών, που σε σχέση με την προπολεμική περίοδο, δε χρειάζονταν πλέον να τη μοιράζονται και με τον αυτοκράτορα (Κάιζερ).

Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σε σύγκριση με το προηγούμενο του Βίσμαρκ (1871) εμπεριείχε πιο προωθημένες διατάξεις (όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους “πολίτες” άνω των 20 ετών, η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, κλπ), που απλά απέβλεπαν στην πρόσδεση του λαού στα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Για την αποφυγή οποιασδήποτε “παρεξήγησης” επ’ αυτού, το άρθρο 48 του Συντάγματος έδινε στον Πρόεδρο της χώρας τη δυνατότητα (αναδεικνυόταν με άμεση ψηφοφορία από το λαό) να αναστέλλει όλες τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατάσσει την επέμβαση των ενόπλων δυνάμεων, στην περίπτωση «που παρεμποδίζεται σημαντικά ή απειλείται η δημόσια ασφάλεια και τάξη» (αντίστοιχες διατάξεις έχουν όλα τα αστικά συντάγματα.)

Το εν λόγω άρθρο αξιοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο 1919 – 1933 για την καταστολή εργατικών απεργιακών αγώνων, για τη διάλυση συνταγματικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατιδίων όταν αυτές δεν ταίριαζαν απόλυτα με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, για την “εν ψυχρώ” προώθηση των πιο αντιδραστικών απαιτήσεων των μεγαλοβιομηχάνων, για την αναστολή της κοινοβουλευτικής δράσης και στο τέλος, ως κατώφλι για το πέρασμα στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των εθνικοσοσιαλιστών.

Η άνοδος του ναζισμού

Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929 – 1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία είχαν να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτός ήταν ο αντίπαλός τους, αυτό φοβούνταν. Η ανησυχία τους μεγάλωνε γιατί το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων -του γερμανικού Λαϊκού, του γερμανικού Δημοκρατικού, του βαυαρικού Λαϊκού και άλλων- έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις.
Ταυτόχρονα, έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν στην κυβέρνηση ψήφιζαν έκτακτα διατάγματα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.
Μήπως τηρουμένων των αναλογιών σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παρόμοια φαινόμενα;
Αδυναμία διαχείρισης της οικονομικής κρίσης έτσι που να χειραγωγούν το λαό, πτώση της επιρροής των αστικών κομμάτων;
Το φασιστικό κόμμα του Χίτλερ, που αυτοονομαζόταν Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, ανέπτυξε μια πλατιά αδίσταχτη δημαγωγία. 

Οι Γερμανοί φασίστες δήλωναν πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και υπόσχονταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορισμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούργια εδάφη.

Στους ανέργους υπόσχονταν εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάργηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβιοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούργιου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.
Έτσι στις εκλογές για το Ράιχσταγκ το Μάη του 1928, το κόμμα του Χίτλερ συγκέντρωσε μόλις το 2,6% των ψήφων, αλλά δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά του εκτοξεύονται στο 18,3%, συγκεντρώνοντας 6,4 εκατ. ψήφους, και 107 βουλευτές με επικεφαλής τον Γκέρινγκ.
Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους.
Τα αποτελέσματα των εκλογών από το ένα μέρος έδειχναν τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων γύρω από το Κομμουνιστικό Κόμμα και από το άλλο τη συνένωση των αντιδραστικών στοιχείων γύρω από το φασιστικό κόμμα.
Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του φασιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα αγωνιζόταν δραστήρια ενάντια στο φασισμό, επιδιώκοντας το σχηματισμό ενιαίου εργατικού μετώπου. Τόνιζε πως ο φασισμός θα φέρει στο λαό τεράστια δεινά και θα οδηγήσει σε πόλεμο και στην εθνική καταστροφή.
Το Μάρτη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος προτάθηκε πάλι ο Χίντενμπουργκ. Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν, δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρα από το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερνστ Τέλμαν. Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποστηριζόμενος από τη σοσιαλδημοκρατία Χίντενμπουργκ.
Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ παραιτήθηκε. Την καινούργια κυβέρνηση σχημάτισε ο Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα-πρώτα τη φορολογία και ψαλίδισε τα κονδύλια για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Ταυτόχρονα, οι μεγιστάνες της βιομηχανίας και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.
Τον Ιούλη του 1932 η κυβέρνηση του φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ και κατάργησε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, έβαλε το ζήτημα να κηρυχθεί γενική απεργία διαμαρτυρίας. Οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών πολέμησαν την πρόταση των κομμουνιστών και τους κατηγόρησαν για “πρόκληση”. Οι σοσιαλδημοκράτες εναντιώνονταν με όλα τα μέσα σε κάθε πρωτοβουλία και δράση των μαζών.
Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: «Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής».

Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του “μικρότερου κακού”, δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο “ριζοσπαστισμός από τα αριστερά”.
Να που και εδώ γίνεται η προπαγάνδα περί “άκρων” που είναι επικίνδυνα. Αλλά μήπως και σήμερα η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα δεν προβάλλει το ίδιο επιχείρημα ότι σε συνθήκες κρίσης οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες υπονομεύουν την οικονομία;
Μήπως τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, που γδέρνουν το λαό τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, παροχές Υγείας, επιβάλλοντας φοροληστεία με τα χαράτσια, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, κάνοντας τη ζωή του λαού κόλαση, δε γίνονται για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση;

Η επικράτηση του ναζιστικού κόμματος

Στις εκλογές για καινούργιο Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη 1932 το φασιστικό κόμμα πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα έχασαν δυνάμεις. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η εξουσία.

Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούργιες βουλευτικές εκλογές, που έδειξαν πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το φασιστικό κόμμα είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι φασίστες έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενήσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι’ αυτό πολλοί εκπρόσωποι και ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν την άμεση εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας.
Και βεβαίως το δρομολόγησαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που καθοριζόταν από το “Σύνταγμα της Βαϊμάρης”, που αναμασούν σαν παράδειγμα αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί στην Ελλάδα, παραλληλίζοντας τους κινδύνους για τη δημοκρατία με το τέλος της Βαϊμάρης.
Μ’ αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε στο “τέλος του”. Όχι το τέλος της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Στις 17 Νοέμβρη 1932 ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ, που πραγματικά κατάργησε μερικά από τα έκτακτα αντιδραστικά διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα.
Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ.
Στις 30 Γενάρη του 1933 ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.
Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του Χίτλερ στην κυβέρνηση, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κηρύξουν γενική απεργία με συνθήματα: «Όλοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!».

 Στην πρόταση αυτή οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας προπαγάνδιζαν ότι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία νόμιμα.
Ο Χίτλερ, μόλις έγινε καγκελάριος, σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπου πήραν μέρος ο Πάπεν, ο Νόιρατ (Neurath), ο Φρικ και ο Γκέρινγκ, πρότεινε να χτυπηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. 

Ο Χίτλερ δήλωσε: «Μπορούμε, αφού συντρίψουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα, να περιορίσουμε τον αριθμό των ψήφων του στο Ράιχσταγκ και έτσι να πάρουμε εκεί την πλειοψηφία».
Για να συντρίψουν το Κομμουνιστικό Κόμμα οι φασίστες οργάνωσαν μια τεράστια προβοκάτσια: Τη νύχτα προς τις 27 Φλεβάρη έβαλαν φωτιά στο κτίριο του Ράιχσταγκ και κατηγόρησαν γι’ αυτό τους κομμουνιστές.
Κύριος οργανωτής αυτής της πρόκλησης ήταν ο Γκέρινγκ. Αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος μπροστά σε ένα στενό κύκλο συνεργατών του Χίτλερ. «Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει πραγματικά το Ράιχσταγκ», είπε ο Γκέρινγκ, «είμαι εγώ, γιατί εγώ έβαλα φωτιά σ’ αυτό».
Οι χιτλερικοί, χρησιμοποιώντας τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ σαν πρόσχημα, έκαναν μαζικές συλλήψεις αντιφασιστών με βάση καταλόγους που ήταν έτοιμοι από πριν. Περισσότερα από 10 χιλιάδες άτομα ρίχτηκαν στις φυλακές. Στις 28 Φλεβάρη, ύστερα από πρόταση της χιτλερικής κυβέρνησης, ο Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή.
Ολόκληρη αυτή η περίοδος δηλαδή αποδεικνύει ότι η αστική τάξη, με τη σημαντική βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας ανέδειξε τον Χίτλερ στην εξουσία.

Από την αντίθετη μεριά της ταξικής διαχωριστικής γραμμής, το ΚΚ Γερμανίας έδωσε έναν ηρωικό αγώνα πριν και μετά την επικράτηση του ναζισμού. Εκατοντάδες μέλη και στελέχη του δολοφονήθηκαν στους δρόμους από τους φασίστες και τις αστικές δυνάμεις καταστολής, δεκάδες χιλιάδες κλείστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανίστηκαν.

Οι κομμουνιστές ήταν οι μόνοι που αντιστάθηκαν πραγματικά ως συγκροτημένη πολιτική δύναμη στην άνοδο του ναζισμού. Συγκρούστηκαν και ένοπλα μαζί του πριν κυριαρχήσει. Συνέχισαν την αντίσταση μέχρι το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, με κάθε μορφή ακόμη και με τη συμμετοχή τους στα αντιστασιακά κινήματα των κατεχόμενων από τους ναζί χωρών.

Αντικομμουνισμός και προπαγάνδα περί “άκρων” για να χτυπήσουν το κίνημα

Η αστική προπαγάνδα για τη Βαϊμάρη στοχεύει να υπονομεύσει, να χτυπήσει το ταξικό εργατικό κίνημα, χειραγωγώντας το λαό στην αστική πολιτική.

Μετά την ανατροπή του Σοσιαλισμού στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης το 1989-1991 και την προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης, η αστική τάξη με περισσότερη ορμή εξαπολύει τον αντικομμουνισμό, τη συκοφαντία, τη διαστρέβλωση της ιστορίας.
Με το ιδεολόγημα περί “ολοκληρωτικών καθεστώτων” προωθούν την εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό.
Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γέννησε δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.
Λένε ότι τον φασιστικό άξονα, που εξαπέλυσε πρώτος τον πόλεμο, τον νίκησε η “δημοκρατία”. Αλλά αυτές οι δήθεν δημοκρατικές δυνάμεις, που λένε ότι νίκησαν το φασισμό, αυτές ήταν που επίσης συνέβαλαν τα μέγιστα στην άνοδο του Χίτλερ στην κυβέρνηση της Γερμανίας και στην ενίσχυσή του.
Έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας και οι κυβερνήσεις τους. Οι τράπεζες και τα άλλα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας επένδυσαν δισεκατομμύρια δολάρια στην ανόρθωση του δυναμικού της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας, έχοντας υπόψη να χρησιμοποιήσουν τη χώρα αυτή στον αγώνα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. 

Οι μεγάλοι Αμερικανοί ιδιοκτήτες μονοπωλίων, όπως ο Μόργκαν, ο Ντιπόν, ο Ροκφέλερ και άλλοι, αρκετά χρόνια ενίσχυαν το χιτλερικό κόμμα.

ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία υπολόγιζαν ότι θα πετύχαιναν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, ώστε και η σοβιετική εξουσία να ανατραπεί και η αποδυναμωμένη Γερμανία να υποχρεωθεί να δεχτεί τους δικούς τους όρους μετά το τέλος του πολέμου στο μοίρασμα της λείας, έτσι ώστε να βγουν κερδισμένα τα δικά τους μονοπώλια και χαμένα τα γερμανικά.
Μετά απ’ όλ’ αυτά γίνονται κατανοητά τόσο η θεωρία της “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης” και η στόχευσή της, όσο και το υπόβαθρο που εκκολάπτει και ενισχύει μορφώματα σαν τη “Χρυσή Αυγή”.
Στόχος τους είναι, το εργατικό λαϊκό κίνημα, το χτύπημα της αντικαπιταλιστικής πάλης.
Είναι υποκρισία η δήθεν καταδίκη των φασιστικών μορφωμάτων από τους αστούς.
Είναι δημιουργήματά τους ακριβώς ως ένας ακόμη μοχλός καταστολής, λειτουργούν ως προστάτες των καπιταλιστών και της ιδιοκτησίας τους.
Εχθρός τους επομένως είναι η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ αξιοποιούνται τόσο από το αστικό κράτος όσο και από τους μεγαλοεπιχειρηματίες ως οι αδίσταχτοι μοχλοί καταστολής του εργατικού κινήματος και των κομμουνιστών, με ιδεολογία το αντικομμουνιστικό μίσος.

«Η ιστορική πείρα (μαζί και αυτή της Δημοκρατίας της Βαιμάρης) φανερώνει ότι η αστική τάξη διαθέτει την ευλυγισία και την πονηριά, προκειμένου να επιλέγει κάθε φορά την αναγκαία εκείνη μορφή της κρατικής εξουσίας (κοινοβουλευτική δημοκρατία, φασισμό κλπ) και τις αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις που θα είναι πιο αποτελεσματικές στην υπεράσπιση των συμφερόντων της και της δικτατορίας του κεφαλαίου. Εναπόκειται στην εργατική τάξη και την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, να χαλάσουν τους παραπέρα σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Χρειάζεται να αποκαλύπτουν ότι η αντίδραση «σε όλη τη γραμμή» αποτελεί νομοτελειακό συνοδοιπόρο του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο, ότι μοναδικός σίγουρος τρόπος για τη συντριβή της δεν αποτελεί η υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας, αλλά το επαναστατικό τσάκισμα του αστικού κράτους συνολικά και το στέριωμα της προλεταριακής δικτατορίας.» (ΚΟΜΕΠ Τεύχος 3/2012)

Ψαξ” το παραπάνω:
Ριζοσπάστης, Σάββατο 16 Ιούνη 2012 (Ένθετη Έκδοση)
Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τ. 3.2012, “Ο αστικός χαρακτήρας των εθνικιστικών δυνάμεων”

Μόνιμος σύνδεσμος
από οδηγητή

η Μανδάμ Γαρεμφούλα ...τεθλιμμένη:

Nionios Katostaras

· 

Στούς νεόπλουτους ,,,Ζακυνθυνους,,,☺

Ένας κλασικός τύπος νεόπλουτης εκείνης της εποχής ήταν και η καλοπαντρεμένη Γαρεμφούλα. Οι επιστολές που υποτίθεται έστελνε τακτικά στη μητέρα της στο χωριό, στο Μενίδι, διαβαζόντουσαν με ιδιαίτερη προσοχή και ευχαρίστηση από τους αναγνώστες του περιοδικού «Σκέρτσο» (1925). Απολαύστε, πως ευχήθηκε στους γονείς της στις γιορτές της Πρωτοχρονιάς:

«Αείμνυστον μύτερ μου,

Με υγείαν και επτυχήαν σού απέφχομαι ίνα διέλθης το νέον έτος, 

το οποίον διά να ξέρης και να το λές εις της γειτώνισες, ☺

λέγεται μπόν και ζωαγιέ αννέ, όπως το ομιλούμεν εμείς οι γαλλικομαθές. ❤

Ζωαγέ επισημαίνει μπαιγνιώδες και μην το παραξηγήσις περικαλώ.

Έν τοιούτοις είμαι πολύ τεθλιμμένη ένεκεν ότι ποσώς δύνομαι να έλθο εις τους ηγαπητούς μου Μενιδίους, προς πέρασιν ομού μετ’ εσού και του πατήρ μου της χρονιάρας απτής ημέρας.

Αλλά υπό τύπον κοζμικής κερίας της αριστοκρασίας όπου κατήντισα, ✌

είμαι υπόχρεως 

να υπεριποιηθώ τας σχέσεις μου δίδων την επαύριον παραμονήν μέγαν υποδεξίωσις, 

όπου κοπτομένη η βασιλόπηττα, έτεροι μέν θα περιπαίξουν μαζόγκ και ραμί, 

το οπήον τα παιγνίδια της μοδός, και έτεροι θα χορέψουν υπό τον φλοίσβον της τζαζμπάν, τούθ’ όπερ διά να αντιληπτής, τα ευρωπαϊκά κλαπατσίμπανα.

Ο μίστερ Κόλλιας (σ.σ. ο ματσωμένος σύζυγος) ήθελε να προσεκαλέσωμεν και ρομπίαν (σ.σ. εννοεί ρομβία, δηλαδή λατέρνα), χάρην περισσότερον μεγαλείον, αλλά όμως μηά φίλλη μου του συρμού (σ.σ. του λαού) ειπούσα μοι ότι το τοιούτον ποσώς ενδιατρήβει εις τα καλλά σαλώνια, το απέριψα ομοφώνως.

Αν ερωτείς και περί μπουναμάδες, μάθε ότη σου απεστέλω μετά του υποφαινωμένου κομιστού ένα τσεμπέρηον, ❤ τελεπταίαν κραυγήν της μοδός, τούθ’ όπερ ποικιλιόχρωμον και φαραώ, 

ο δε σύζυξ μου του εριτίμου πατήρ μου μίαν νεαρωτάτης εφεύρεσις μηχανήν, ίνα διά να αποβουτυρώνη καλήτερα το τυρί.

Και πάλιν το νέον έτον όπως περιποθείτε.

Μετά σπασμών αμφοτέρους

Μανδάμ Γαρεμφούλα»

οι φωτο απ' το:

 http://lolanaenaallo.blogspot.gr/