ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

Ξεκίνησα να πάω στην Κυριακάτικη πρωινή Αναστάσιμη λειτουργία! 

Το μυαλό μου φορτωμένο με σκέψεις καθώς δεν κοιμήθηκα καλά! Ύπνος γεμάτος εφιάλτες καθώς ανάμεσα στα βεγγαλικά, στα πυροτεχνήματα στις καμπανοκρουσίες, στις μαγειρίτσες, στα κόκκινα αυγά, στους πατσάδες της προηγούμενης νύχτας της Αναστάσεως ήμουν σίγουρος ότι δεν τον είδα να Ανασταίνεται!

Όχι μόνο δεν τον είδα να Ανασταίνεται, αλλά ολόκληρο το βράδυ άκουγα τους ήχους των σφυριών που τον κάρφωναν γερά απάνω στον σταυρό! 

Άκουγα καλά τα καρφιά να καρφώνονται απάνω στο σώμα του κι ας προσπαθούσαν οι ήχοι της καμπάνας να κρύψουν την μουσική των σφυριών καθώς εκείνα χτυπούσαν πάνω στα καρφιά κι εκείνα με τη σειρά τους επάνω στην ανθρώπινη σάρκα!

Βαδίζοντας για την Κυριακάτικη λειτουργία κοιτούσα ψηλά! Ηλιόλουστη ημέρα!
 Κοιτούσα ψηλά μήπως τον δω, μήπως έκανα λάθος, μήπως έχω βυθίσει τον εαυτό μου σ’ έναν ατέλειωτο εφιάλτη και κάνω πως δεν τον βλέπω αναστημένο, για να μπορέσω πιο εύκολα να περάσω την Πύλη καθώς για μια ακόμα φορά νομίζω ότι περπατάω μέσα στο Έρεβος! 
Κοιτάω ψηλά μήπως κάνω λάθος μα δυστυχώς δεν κάνω λάθος, ούτε είναι η κατάθλιψη, ούτε και τα νεύρα, ούτε και η σχιζοφρένεια που οδηγούν το βλέμμα μου!
 Βλέπω καθαρά! Ο ουρανός είναι γεμάτος πνιγμένα παιδιά, γεμάτος παιδιά πεθαμένα από την πείνα, γεμάτος νεκρά παιδιά από την δίψα, γεμάτος άψυχα παιδικά κορμάκια που δεν άντεξαν την βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης!

Καθώς με διώχνουν από κάθε εκκλησία που προσπαθώ να μπω απογοητεύομαι! Με βρίζουν, με κλωτσούν, με χτυπούν! Καμία δουλειά δεν έχω εκεί μέσα! Μου φωνάζουν ότι προσπαθώ να χαλάσω την τάξη του Θεού, ότι είμαι αντίχριστος, ότι είμαι θεομπαίχτης! Φεύγω και χτυπάω την πόρτα άλλης εκκλησίας καθώς οι καμπάνες χτυπάνε χαρμόσυνα, αλλά πουθενά δεν με βάζουν μέσα παρά με διώχνουν λιθοβολώντας με. Αντιλαμβάνομαι ότι μαζί με τα δάκρυα τρέχει και το αίμα μου ποτάμι!

Στο κεφάλι έχω ένα ακάνθινο στεφάνι και στην πλάτη μου έχω φορτώσει τον σταυρό και τον σέρνω από Γολγοθά σε Γολγοθά, αλλά κανένας Γολγοθάς δεν αντέχει την ύπαρξή μου και με διώχνουν όλοι!

Κυριακή πρωί της Αναστάσεως εγώ γυρνάω φορτωμένος τον σταυρό του μαρτυρίου από εκκλησία σε εκκλησία!

«Φύγε αντίχριστε! Σταυρώθηκες την Πέμπτη, τάφηκες την Παρασκευή και χθες αναστήθηκες! Τι θέλεις και γυρνάς με τον σταυρό και προκαλείς τον λαό και τον Θεό! Τι καμώματα είναι κι αυτά τα φετινά;!» 

Δεν είναι όμως φετινά καμώματα! Κάθε χρόνο την ίδια δουλειά κάνω το πρωινό της Κυριακής του Πάσχα! Γυρίζω από εκκλησία σε εκκλησία φορτωμένος τον σταυρό κι εκείνοι με περιγελούν και με κλωτσούν, εμένα που φορτώθηκα τον δικό τους σταυρό και τον έκανα δικό μου! 

Χιλιάδες εκκλησίες πέρασα και εκατομμύρια κλωτσιές κατάφερα να εισπράξω! Είπα να μαζέψω τον σταυρό και να του δίνω αφού μέρα είναι και αύριο και δόξα τον Θεό κάθε μέρα εγώ αυτήν την δουλειά θα κάνω! Σηκώνω το κεφάλι για τελευταία φορά ψηλά μήπως και τον δω να ανασταίνεται!

Εκεί ανάμεσα στα νεκρά παιδάκια στην κορυφή ενός Γολγοθά ξεχωρίζω έναν μικρό ναό!
Αποφασίζω να δοκιμάσω την τύχη μου για τελευταία φορά σ’ εκείνον τον ναό που στέκει έρμος και μόνος στα ξάγναντα!

Δεν σκέφτομαι πώς θα χτυπήσω την πόρτα! Έχω πάρει τον αέρα του χτυπήματος και έχω συνηθίσει στα χτυπήματα που θα ακολουθήσουν μετά πάνω στο κορμί μου από τις γροθιές και τις κλωτσιές!

Δεν έφτασα καλά – καλά στην πόρτα του αυλόγυρου και η πόρτα του ναού ανοίγει και στο κατώφλι εμφανίζεται ένας παπάς άγριος που η όψη του δεν έχει καμία σχέση με όλους εκείνους τους γλυκύτατους παπάδες που μαζί με το γλυκύτατο ποίμνιό τους με έχουν ταράξει στις κλωτσιές. Καθώς κατεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας και με πλησιάζει ένας περίεργος τρόμος ανάμεικτος με μια περίεργη γαλήνη με κυριεύουν!

Φτάνει μπροστά μου και με κοιτάει στα μάτια, με μάτια που βγάζουν φωτιές και ίσα που φαίνονται ανάμεσα στα άγρια κι αχτένιστα μαλλιά και γένια του!

Κατά περίεργο τρόπο δεν σφίγγομαι όπως τις προηγούμενες φορές για να προστατεύσω το κορμί μου από το χέρι του αγρέπαπα που σηκώνεται επάνω μου! Όλως παραδόξως το χέρι του παπά δεν πέφτει στο κορμί μου!
Πίσω του ξεχωρίζω τον κόσμο που έχει βγει από την εκκλησία και κατευθύνεται κι εκείνος προς το μέρος μου!

Το χέρι του παπά απλώνεται απάνω στον σταυρό, τον αρπάζει και τον φορτώνει στη δική του πλάτη! Μπροστά απ’ όλον τον κόσμο που βγήκε από αυτήν την περίεργη εκκλησία και με πλησιάζει πηγαίνουν δύο παιδάκια αλλά δεν κρατούν εξαπτέρυγα!

– Ποιος είσαι εσύ, ρωτώ τον παπά καθώς εκείνος ήδη σέρνει τον σταυρό του μαρτυρίου προς τον Γολγοθά!

– Παπά Φώτη με λένε μα οι άνθρωποι με φωνάζουν παπά Κόκκινο!

Τα δύο παιδάκια έχουν πάρει θέση δεξιά κι αριστερά από τον παπά Φώτη και κρατούν στα χέρια τους δύο τεράστιες σημαίες βαμμένες με το αίμα της θυσίας του Ανθρώπου και πάνω τους έχουν σχηματισμένα τα εργαλεία!

Κοιτώ καλά και τώρα μπορώ να ξεχωρίσω! Το ένα είναι ο Μέλιος που τόσο αγάπησε αυτήν την σημαία με τα εργαλεία! Το άλλο είναι ο Αϊλάν! Παίρνω θέση δίπλα στον παπά Φώτη από την άλλη μεριά του σταυρού!

– Μαζί θα πάμε για την σταύρωση, λέω του παπά Φώτη!
– Δεν πάμε να σταυρωθούμε, μου απαντάει ξεκαρδισμένος στα γέλια ο παπά Φώτης!

Κοιτάζω ψηλά καθώς τα πεθαμένα παιδάκια από τον ουρανό ζωντανεύουν και κατεβαίνουν να ακολουθήσουν την πομπή και είμαι κι εγώ για πρώτη φορά τόσο χαρούμενος παρά το ότι έχω φορτωμένο επάνω μου τον σταυρό, γιατί αυτήν την φορά δεν είμαι μαναχός μου!

– Για την Ανάσταση πηγαίνουμε, συνεχίζει ο παπά Φώτης!

Για την Ανάσταση! Όχι για την σταύρωση!

Μενέλαος Καζαντζής

Δες Ακόμη: 

Ζυγώνει η ώρα της Ανάστασης !

Ζυγώνει η ώρα της Ανάστασης !

,,,Έρχεται η ώρα που οι Χριστοί θα κατέβουν από τους σταυρούς και θα σηκωθούν από τους τάφους τους όσο βαθιοί κι αν είναι και θα αρνηθούν να ανεβούν στους σταυρούς 

και θα αναστηθούν και δεν θα είναι νύχτα αλλά μέρα – μεσημέρι για να τους βλέπει όλος ο κόσμος και να μην ρωτάει πια αλλά να φωνάζει με βεβαιότητα «Χριστός Ανέστη»!

Καλή Ανάσταση!

****************************

Ζυγώνει η ώρα της Ανάστασης!

Εκατομμύρια Χριστοί σταυρωμένοι σε εκατομμύρια Απίες Οδούς σ’ ολόκληρο τον κόσμο. 

Εκατομμύρια Χριστοί σταυρώνονται κάθε χρόνο και το αίμα τους, το οποίο κυλάει άφθονο απάνω στους σταυρούς τους μετατρέπεται σε χρυσάφι για τους σταυρωτήδες τους! 

Εκατομμύρια Χριστοί που ανεβαίνουν κάθε χρόνο με τη βία επάνω στο σταυρό και άλλοι που ανεβαίνουν με την θέλησή τους γιατί έχουν παραδοθεί στη βία των σταυρωτήδων! 

Εκατομμύρια Χριστοί που πάνω τους και φέτος χτύπησαν εκατομμύρια καρφιά για να μην μπορούν να κατέβουν από τον σταυρό! 

Εκατομμύρια Χριστοί που τους έριξαν σε λάκκο βαθύ κι έριξαν πάνω τους βράχο βαρύ που δεν μπορεί να σηκωθεί!

Δεν θα αναστηθεί και φέτος ο Χριστός! Κοροϊδεύουν τον κόσμο! 

Δεν υπάρχει καμία προοπτική ανάστασης και φέτος, όσο οι σταυρωτήδες έχουν κράτος και εξουσία! 

Ο Χριστός θα αναστηθεί όταν κράτος και εξουσία θα έχει η Άνοιξη! 

Μέχρι τότε οι Χριστοί θα συνεχίζουν να σταυρώνονται, θα συνεχίσουν να εξολοθρεύονται μαζικά, θα εξοντώνονται αληθινά, αλλά θα ανασταίνονται ψεύτικα καθώς κανένας δεν θα τους βλέπει να ανασταίνονται, αλλά θα επιβεβαιώνει την ανάστασή τους κοροϊδεύοντας τον εαυτό του και τους άλλους!

– Χριστός Ανέστη;!

– Αληθώς ο Κύριος!

Και θα απαντάει, επιβεβαιώνοντας τέτοια μεγάλη ψευτιά την ίδια στιγμή που οι σταυρωτήδες δίπλα του ακριβώς θα ανεβάζουν κι άλλους Χριστούς επάνω στον σταυρό, την ίδια στιγμή που θα ετοιμάζουν εκατομμύρια σταυρούς για να μην αφήσουν κανέναν Χριστό να γλιτώσει από την σταύρωση!

– Χριστός Ανέστη;!

– Αληθώς ο Κύριος!

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, οίτινες επιβεβαιώνετε την ανάσταση του Χριστού την ίδια ώρα που οι φονιάδες τον ανεβάζουν, τον ξανανεβάζουν, τον ματαξανανεβάζουν στον σταυρό! Ουαί υμίν!

Ούτε φέτος δεν θα αναστηθεί ο Χριστός! 

Φέτος είναι που δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αναστηθεί ο Χριστός καθώς είναι έτοιμες οι συμφωνίες για τους εκατομμύρια νέους σταυρούς στους οποίους επάνω θα σταυρωθούν εκατομμύρια Χριστοί! 

Οι ήχοι των καμπάνων της Ανάστασης θα καλύπτουν τον θόρυβο από τα εκατομμύρια σφυριά που θα καρφώνουν πάνω στους σταυρούς εκατομμύρια Χριστούς! 

Ούτε και φέτος δεν θα μπορέσει να αναστηθεί ο Χριστός!

Αλλά…

«Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι.

Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε

το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια.

Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν.

Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα

όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς.

Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει.

Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα

που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας.

Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας:

εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

– Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.

– Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς

με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.

– Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.

– Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών.»

Αλλά…

 αλλά έρχεται η ώρα που θα αναστηθεί ο Χριστός κουφάλες βασανιστές, φονιάδες και νεκροθάφτες Χριστών! 

Έρχεται η ώρα που «κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα.

 Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.»

Έρχεται η ώρα που οι Χριστοί θα κατέβουν από τους σταυρούς και θα σηκωθούν από τους τάφους τους όσο βαθιοί κι αν είναι και θα αρνηθούν να ανεβούν στους σταυρούς 

και θα αναστηθούν και δεν θα είναι νύχτα αλλά μέρα – μεσημέρι για να τους βλέπει όλος ο κόσμος και να μην ρωτάει πια αλλά να φωνάζει με βεβαιότητα «Χριστός Ανέστη»!

Καλή Ανάσταση!

Εφραίμ Σύριος

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ

Σαν χτες το 2015 πέταξε στους ουρανούς της Μνήμης !!

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ (1940-2015)

Έγραψε η Άννεκε Ιωαννάτου 

Στο Ατέχνως 

«…Για τους φτωχούς ξέρουμε τα πάντα: 

πού δεν δουλεύουν, τι δεν τρώνε, πόσο δεν ζυγίζουν, πόσο δεν μετρούν, τι δεν έχουν, τι δεν σκέφτονται, τι δεν ψηφίζουν, τι δεν πιστεύουν…Μόνο που δεν ξέρουμε γιατί οι φτωχοί είναι φτωχοί…Μήπως γιατί η γύμνια τους μας ντύνει και η πείνα τους μας δίνει να φάμε;

Με τα παραπάνω λόγια στο «Τα παιδιά των Ημερών» ο Εντουάρντο Γκαλεάνο βάζει το νυστέρι στη συνείδηση των ασυνείδητων που δεν «θέλουν να ξέρουν» τις ρίζες της φτώχειας γιατί αυτό θα σήμαινε ότι πρέπει να τεθεί τέρμα στον πλούτο τους. 

Αυτό το νυστέρι το κρατούσε μια ζωή στο χέρι μαζί με την πένα ή μάλλον η πένα του ήταν το νυστέρι και πώς να γίνει αλλιώς; 

Η μαρτυρική πορεία των χωρών αυτών κάτω από το ζυγό της αποικιοκρατίας και μετά από διάφορες «ανεξαρτητοποιήσεις» κάτω από το ζυγό των νέων μορφών αποικιοκρατίας με την ατέλειωτη ακολουθία δικτατορικών καθεστώτων δεν μπορούσε παρά να αποτελέσει τη βασανιστική ύλη των λογοτεχνών-στοχαστών της. 

Συνεπώς η κοινωνική αδικία με τις κραυγαλέες ανισότητες ήταν και για τον Γκαλεάνο η κινητήρια δύναμη της πένας του χρησιμοποιώντας τη λογοτεχνία σαν όπλο στην ιδεολογική πάλη.

Πορεία ζωής και ιδεολογική πάλη

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο πέθανε φέτος (2015) στις 13 Απριλίου ένα χρόνο μετά από το φυσικό θάνατο στις 17 Απριλίου 2014 μιας άλλης εμβληματικής φυσιογνωμίας των λατινοαμερικανικών γραμμάτων, του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. 

Ωστόσο και ο Γκαλεάνο σίγουρα θα συνεχίσει να ζει μέσα από το έργο του. 

Γεννήθηκε το 1940 στο Μοντεβιντέο, πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, και ξεκίνησε την πορεία του από τη δημοσιογραφία εργαζόμενος σε διάφορα περιοδικά. 

Το 1961 έγινε διευθυντής της εφημερίδας «Εποχή» και από το 1960 μέχρι το 1964 ήταν αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας επιθεώρησης «Πορεία» που είχε δημιουργηθεί το 1939 από μια ομάδα προοδευτικών διανοουμένων, σαν όργανο πάλης ενάντια στο φασισμό που τότε είχε θριαμβεύσει στην Ισπανία και στη Γερμανία απειλώντας όλη την Ευρώπη. 

Την επιθεώρηση αυτή τη διέπνεε ένας βαθύς αντιαμερικανισμός και υπεράσπιζε σοσιαλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές ιδέες. 

Έπαιξε σημαντικό ρόλο στα πολιτικά και πνευματικά τεκταινόμενα της Ουρουγουάης προωθώντας την προοδευτική νοτιοαμερικανική λογοτεχνία και, βεβαίως, συμβάλλοντας στην ανατροπή της δικτατορίας. 

Το 1973 η στρατιωτική χούντα έκλεισε το περιοδικό και ο Γκαλεάνο, που σαν διευθυντής σύνταξης είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στην ιδεολογική κατεύθυνση του περιοδικού, εξορίζεται και πάει στην Αργεντινή, όπου ιδρύει το λογοτεχνικό περιοδικό «Κρίση» ώσπου να επιβληθεί και εκεί, το 1976, η στρατιωτική δικτατορία. 

Στη συνέχεια πήγε στη Βαρκελώνη. Το 1985 επέστρεψε στην πατρίδα του όπου έζησε το υπόλοιπο της ζωής του.

Έργα φωτιάς

Τα πιο εμβληματικά έργα του Εντουάρντο Γκαλεάνο είναι χωρίς αμφιβολία τα μεταφρασμένα και στα ελληνικά «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (1971), μια καλά τεκμηριωμένη καταδίκη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, και η τριλογία «Μνήμη της Φωτιάς» (1982-1986) (Ι. «Γεννήσεις», ΙΙ. «Πρόσωπα και Μάσκες, ΙΙΙ. «Ο αιώνας του Ανέμου») στο οποίο με μικρά χρονογραφήματα σε γλώσσα «στακάτο» επιγραμματικό, δίνει την ιστορία της Νότιας Αμερικής από τις απαρχές της Κατάκτησης μέχρι σήμερα. 

Συνέχισε αυτό το στυλ με το πιο πρόσφατο «Καθρέφτες. Μια σχεδόν παγκόσμια Ιστορία» (2008). Αλλά και τα δοκίμιά-μαρτυρίες του δίνουν με γλαφυρή συντομία και απλότητα –χωρίς ωστόσο να πέσουν σε απλοϊκότητα – την πεμπτουσία των μαρτυρικών δρώμενων σε χώρες της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής, όπως το εξαιρετικό «Γουατεμάλα, κλειδί της Λατινικής Αμερικής» (1967). 

Πάντα υπέρμαχος της κουβανικής Επανάστασης συμμετείχε για πολλά χρόνια στη σύνταξη της επιθεώρησης «Casa de las Americas» που εκδίδεται στην Αβάνα. 

Ο Γκαλεάνο έχει χειριστεί πολλά είδη του γραπτού λόγου, αλλά τελικά δημιούργησε ένα νέο είδος γραφής σβήνοντας τα σύνορα ανάμεσα στα λογοτεχνικά είδη. Άλλωστε με το έργο του ήθελε να σβήσει και άλλα σύνορα. 

Σε μια συνέντευξη στην οποία τον χαρακτήρισε η δημοσιογράφος «διανοούμενο» δεν έδειχνε και πολύ χαρούμενος με το χαρακτηρισμό αυτό εξηγώντας ότι γι’ αυτόν δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα 

στο νου- σκέψη και το συναίσθημα, δεν του αρέσει ο διαχωρισμός της καρδιάς από τη λογική καθιερώνοντας τον όρο «στοχαζόμενος με συναίσθημα» («sentipensando”). 

Στα έργα του αναμειγνύονται η φαντασία, ο μύθος, η μαρτυρία και η κοινωνική ανάλυση. 

Πετυχημένες «ατάκες» του έχουν πολλαπλά δημοσιευθεί και παρατεθεί.

Διαχρονικές «φλογισμένες» μνήμες της παγκόσμιας πάλης των λαών

Μία μία παίρνει τις χώρες της Λατινικής Αμερικής γράφοντας σελίδες από την ιστορία αγώνων τους, των απεργιών, των Πρωτομαγιών, 

όπως στο «Μνήμη της Φωτιάς» για το Ελ Σαλβαντόρ: «Η Ρωσική Επανάσταση και οι παγκόσμιοι εργατικοί και απελευθερωτικοί αγώνες έριξαν τους σπόρους τους στη Λατινική Αμερική κατά τις δεκαετίες 1920 και 1930.

 Στο Ελ Σαλβαντόρ η παράδοση των αγώνων των Ινδιάνων που τον 19ο αιώνα (1833) αγωνίστηκαν με επικεφαλής τον ηγέτη Ακίνο για ανακατανομή της γης, συνεχίστηκε με την ανάπτυξη εργατικών αγώνων και την ίδρυση του κομμουνιστικού κόμματος (1832). Θρυλικές μορφές του κομμουνιστικού κόμματος ήταν ο Φαραμπούντο Μαρτί και ο Μιγκέλ Μάρμολ. 

Ο Φαραμπούντο Μαρτί εκτελέστηκε το 1832 μετά την αποτυχημένη εξέγερση. 

Ο Μιγκέλ Μάρμολ γλύτωσε μέσα από το σωρό των εκτελεσμένων και η υπόλοιπη ζωή του ήταν ένας διαρκής αγώνας για την προάσπιση των εργατικών δικαιωμάτων. 

Διέσχισε όλες τις χώρες της Νότιας Αμερικής καταγγέλλοντας, οργανώνοντας και πολεμώντας. Πέθανε στην Κούβα το 1975. 

Η επανάσταση του 1932 έφερε τους καρπούς της. Το 1974 ιδρύθηκε το απελευθερωτικό μέτωπο «Φαραμπούντο Μαρτί» που οργάνωσε ένοπλο επαναστατικό αγώνα. Παρά τη συντριβή του σήμερα το μέτωπο αυτό στο Ελ Σαλβαντόρ αποτελεί τη μόνη δύναμη που πολεμάει τη ντόπια ολιγαρχία και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ». 

Στο ίδιο στυλ μιλάει χρονογραφικά για τη Χιλή, το Εκουαδόρ, τη Νικαράγουα, τη Γουατεμάλα, την Κούβα και άλλες χώρες για αγώνες των ιθαγενών, των εργατών, των αγροτών, καθώς και για τις αιματηρές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. 

Δεν μπορούν όμως οι εξαιρετικά σύντομες φράσεις και εκφράσεις να αποκρύψουν τη συμπυκνωμένη οργή αυτού του γιού ενός τμήματος του μαρτυρικού και πάντα με «ανοιχτές φλέβες» «Τρίτου Κόσμου». ‘

Ισα ίσα το απέριττο αυτό ύφος τονίζει, αλλά και ελέγχει την οργή .

Τα έργα του Εντουάρντο Γκαλεάνο αφήνουν λίγα περιθώρια για λογοτεχνική ανάλυση ακριβώς επειδή μιλούν από μόνα τους με μια ασυνήθιστη αμεσότητα και κάπως εύκολα απομονώνει κανείς αποσπάσματα από τα συμφραζόμενα. 

Τα μηνύματα μοιάζουν να μην έχουν ανάγκη από συμφραζόμενα, αλλά πυροβολούν από μόνα τους.

 Ίσως γι αυτό τόσο συχνά κυκλοφορούν τόσα τσιτάτα του Γκαλεάνο. 

Ο Γκαλεάνο ήξερε πολύ καλά ποιοι είναι οι πραγματικοί ένοχοι της μιζέριας τόσων λαών κι ας μην αναδεικνύουν τα λεχθέντα του πάντα με σαφήνεια τους ταξικούς διαχωρισμούς.

 Και το εκφράζει πότε ειρωνικά, πότε άμεσα, όπως στις ατάκες «Οι θεωρίες του Μίλτον Φρίντμαν (Αμερικανός οικονομολόγος, κατ’ εξοχήν υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού, Α.Ι.) του έδωσαν το βραβείο Νόμπελ, στη Χιλή της έδωσαν το στρατηγό Πινοσέτ», 

«Η παγκόσμια οικονομία είναι η πιο αποτελεσματική έκφραση του οργανωμένου εγκλήματος. Οι διεθνείς οργανώσεις που ελέγχουν το νόμισμα, το εμπόριο και την πίστωση ασκούν τρομοκρατία ενάντια στις φτωχές χώρες και ενάντια στους φτωχούς όλων των χωρών…».

 Και: «Τώρα τα βασανιστήρια ονομάζονται παράνομοι εξαναγκασμοί. Η προδοσία ονομάζεται ρεαλισμός. Ο οπορτουνισμός λέγεται πραγματισμός. Ο ιμπεριαλισμός λέγεται παγκοσμιοποίηση. Και τα θύματα του ιμπεριαλισμού λέγονται χώρες αναπτυσσόμενες».

«Η ιστορία της Λατινικής Αμερικής είναι η ιστορία της λεηλασίας των φυσικών πόρων της»

Για όσους νομίζουν ότι ο Γκαλεάνο με την κριτική του έμεινε στο διαχειριστικό εποικοδόμημα του συστήματος, όπως τόσοι άλλοι προοδευτικοί της ηπείρου του, όχι σπάνια κάτω από την πίεση της επιλογής ανάμεσα στο να ακουστείς ή να μην ακουστείς ευρύτερα ή από φόβο για συνέπειες(εξορίες, βασανιστήρια κλπ.) και πρέπει να διαλέξεις διατυπώσεις που δεν σε θάβουν, μπορούμε να πούμε ότι εδώ κι εκεί επισημαίνει τη βαθύτερα αιτία, τον καπιταλισμό μιλώντας είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά για την ανάγκη της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής και την απαλλοτρίωση της μεγάλης ιδιοκτησίας. 

Επίσης επισημαίνει στην μπροσούρα του για το φασισμό 

«Ημέρες και νύχτες του έρωτα και του πολέμου», ότι οι βασανιστές και οι δικτάτορες είναι πληρωμένοι υπάλληλοι- γραφειοκράτες που μπορούν να χάσουν τη θέση τους αν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. 

Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταλάβουμε ποιοι τους πληρώνουν…

Σε μια πολύ πρόσφατη συνέντευξή του στο ντοκιμαντέρ «Το αόρατο τείχος:

 η λεηλασία προκαλεί την Έξοδο, η τραγωδία της αφρικανικής Εξόδου» 

ο Γκαλεάνο με αφορμή τα σύγχρονα μαζικά πια κύματα προσφύγων προς την Ευρώπη από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή μιλά για την ευρωπαϊκή καπιταλιστική συσσώρευση στη βάση της λεηλασίας της Αφρικής και της Αμερικής: «Πετούσαν στη θάλασσα τους νεκρούς της προηγούμενης νύχτας, νεκρούς από πληγές, αρρώστιες ή επειδή κρεμόντουσαν με τις ίδιες τις αλυσίδες τους. Αιώνες ταπείνωσης και αδειάσματος. 

Οι νέοι άνθρωποι, το καλύτερο που διάθετε η Αφρική, γίνονταν εργατικό δυναμικό σκλαβωμένο στις φυτείες της Αμερικής έτσι σφραγίζοντας το πεπρωμένο γυναικών, αντρών και παιδιών για μερικές γενιές. Όλοι στην υπηρεσία της συσσώρευσης κεφαλαίων. Εκείνοι έγιναν το καύσιμο που κινούσε αυτή τη μηχανή που γέννησε αυτό που πριν ονομαζόταν καπιταλισμός και τώρα το ονομάζουν «οικονομία της αγοράς (…)».

Καθόλου περίεργο που η σημερινή κατάσταση ξυπνάει μέσα σ’ αυτό τον λαμπρό εκπρόσωπο της λογοτεχνίας και του στοχασμού της Λατινικής Αμερικής τον πόνο αιώνων. 

Στην καταπολέμηση αυτής της εκμετάλλευσης αφιέρωσε όλη τη ζωή του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

από Ερη Ριτσου:

12/4/17 στις 8:37 μ.μ.* 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Χριστέ, που μου άνθησε η καρδιά κάτω απ’ τον ίσκιο το φαιό

του Λόγου σου – άνθος σιωπηλό, της ευλογίας σου πλάσμα –

και μες στη φούχτα σου χολή κι όξος ρουφούσα το θεό,

μ’ επιείκεια δέξου το, παλιό τάμα, το νέο μου άσμα.

Αξίωσε το δούλο σου να σ’ αντικρύσει στη ματιά

με του οίχτου ωχρά τα δάχτυλα να’ αγγίξει την πληγή σου,

λευτερωμένο απ’ τη βαθειά του μυστηρίου σου γητειά

να γδύσει σε απ’ το ένδυμα της φωτεινής σιγής σου.

Χριστέ, τα πόδια ανάπαψε τα ματωμένα, που γυμνά

απ’ τ΄ αγκάθια πλήγιασαν κι από τις πορείες των χρόνων

στερνή φορά χαμήλωσε τα μάτια σου γλυκά, σεμνά

προς τους απλούς ανθρώπους σου, τους εραστές των πόνων.

Κάθησε στης υπομονής το παγερό, σκληρό σκαμνί,

βγάλε απ’ την κόμη την ξανθή το φωτεινό στεφάνι,

μέτρα τα δάκρυα πούμασες μέσα στου ελαίου σου το σταμνί

απ’ τους πτωχούς των πνεύματι που φίλησε η πλάνη.

Ασε και συ τα δάκρυα σου, μια και δεν ξέρεις να οργιστείς,

μακριά απ’ το μάταιο θάμπωμα του πρωτινού σου ονείρου

κι ως σου ταιριάζει ταπεινός, μπρος στο κατώφλι της κλειστής

θύρας, το κώνειο τώρα πιες του πόθου σου του στείρου.

Η Βασιλεία των Ουρανών πλημμύρισε αποπνιχτικά

απ’ των θλιμμένων και άρρωστων πιστών σου τα όσια ποίμνια

κι ούτε μια θέση απόμεινε πλάι τους να μείνεις, νεκρικά

ν’ ανθίζεις αγριολούλουδα στων θλίψεων τα συντρίμμια.

Και σ’ εξόρισαν – σούπρεπε – να γίνει δεν μπορούσε αλλιώς,

το αίμα ρουμπίνι φώτισε την σκιά του άξιου σου θρόνου

της εποχής σου σ’ έκλεισε και σένα ο σιδερένιος κλοιός

κι είταν το πνεύμα σου παιδί του Τόπου και του Χρόνου

Πόσες μορφές δεν άλλαξες πριν γεννηθείς μα και μετά

μες από χώρες και καιρούς, κι αν πράα είσουν ασπίδα

κι ανώφελη παρηγοριά – τα λόγια σου μέθης πιοτά-

σε κάναν όπλο εγκλήματος και σκλάβων αλυσσίδα.

Χριστέ το «ειρήνη πάσι» σου, «εν τούτω νίκα» έχει γενεί,

στη δόξα σου ακονίζονται οι σαρκοφάγοι οδόντες,

με τα μαλλιά σου τα χρυσά ουράνιο έπλεξαν σκοινί

να κρεμαστούν «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες»

Τώρα σου γράφουν τ΄όνομα στα έρμα πεδία των μαχών

-λευκάζοντας τις έναστρες νύχτες-όστα θυμάτων

αθώων, και θρήνοι αρμονικοί των κουρασμένων και φτωχών

στη χάρη σου αναπέμπουνε το ανείπωτο άσμα ασμάτων.

Στον ύπνο σ’ ονειρεύεται ο φαντάρος στο στενό του αμπρί

κι έξω πετιέται γυάλινος βολβός σ’ έντρομη κόγχη-

σε βλέπει Σένα, πούφεγγε κάποτε η όψη σου η λαμπρή,

άγριον εχθρό να του προτείνει αμείλιχτα τη λόγχη.

Χριστέ, που καταδέχτηκες να γεννηθείς σε ένα παχνί,

στ’ άχυρα που χρυσώσανε, στα κόπρια που ευωδιάσαν,

κοντά σε βόδια, σε βοσκούς που σ’ έβλεπαν με την αχνή

καλή ματιά – στων τυράννων το στέμμα σε θρονιάσαν.

Ω, εσύ, που μίλαες στα πουλιά, στου δάσους τα γυμνά κλαδιά,

στου αγρού τα κρίνα και γλυκά στον κάθε πόνο εστράφης – 

σου κρέμασαν στο χέρι σου μιαν αρμαθιά βαριά κλειδιά

να κλεις μπουντρούμια, ιδιώνυμα γελώντας να υπογράφεις.

Συχώρα τον αμαρτωλό, Χριστέ, ο εργάτης σήμερα

καθώς πέφτει στην σκέψη των φυλακών η αυλαία

σε βλέπε με όψη βλοσυρή και με τα μάτια ανήμερα

να του απαγγέλεις την ποινή ίδιος με εισαγγελέα.

Χριστέ, που εδιάβης κι άνθησαν κρίνα οι ευλογίες σου λευκά

κι ήπιες νερό στου πένητα την ταπεινή παράγκα

κ’ έφεγγε η νύχτα ως έστρεφες γύρω τα μάτια σου γλαυκά

τώρα φρουρό σε βάλανε μπρος στων πλουσίων την μπάγκα.

Θάπρεπε να σε βλέπουνε τα’ αθώα παιδιά που με σκιερά

μάτια στην κούνια γείρανε και σώπασαν στον ύπνο

κι όμως σε βλέπουνε οι κλητοί σου μες στον κύκλο του παρά

να στρώνεις, δούλος ταπεινός, των τυράννων το δείπνο.

Και τ΄ονομά σου θάπρεπε να ψιθυρίζουν, ν’ απαντού

στάχυ στο στάχυ, καλαμιές που δείχνουν το φεγγάρι.

Τώρα τα μαύρα στόματα των πυροβόλων το βροντούν

και στίβεις μες στα χέρια σου τις νέες καρδιές σφουγγάρι.

Χριστέ, φραγμό σε στήσανε μπροστά στο δρόμο του φτωχού

και τ’ οργισμένο του υψώναν σ’ εκτάσεις όλβιο μάτι,

μα βάρυνε πολύ ο κασμάς σε χέρι εργάτη και πριχού

σκάψει τον τάφο του γκρεμίζει το άδειο σου παλάτι.

Χριστέ, η καρδιά σου είταν καρδιά όλου του κόσμου που πονεί,

μα έμεινε στην υποταγή δεμένη για να δένει

κι αν τρόμαξαν ποτέ οι εχθροί για την πλατειά σου τη φωνή

οι ίδιοι σου στεφανώσανε την όψη αντεστραμμένη.

Μα ο πόνος τώρα ωρίμασε κι έκφραση δίκιου βρήκε η οργή,

σπάνε οι αλυσσίδες της σκλαβιάς κ’ η υπομονή σου εχάθη,

και σε θωρώ στο νέο σταυρό, Χριστέ, στην ρόδινη αυγή

απ’ τον στερνό σου θάνατο η ζωή χαρά να πλάθει.

Τρακτέρ, 1930-40, Γιάννης Ρίτσος

*

Μου το θύμισε ο Nikos Varalis και τον ευχαριστώ. 

Καλά να περάσετε όλοι.

...........................................

παρουσίαση - αντιγραφή κειμένου: Viva La Revolucion

καλέ μου κατάλαβες ακόμη Γιατί δεν Έχεις Γιατρό;;

Η εξάρτηση από επιχειρηματικούς ομίλους και η λειτουργία στη βάση «κόστους - οφέλους» αναπαράγουν τα σκάνδαλα και τα φαινόμενα χρηματισμού

Δημήτρης Κουτσούμπας: Αν δεν φύγει από τη μέση το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, 

θα συνεχίσει να υπάρχει η διαφθορά, η παράνομη και πολύ περισσότερο η νόμιμη, θα συνεχίσει να υπάρχει το τεράστιο πρόβλημα για τη λαϊκή Υγεία.

Την ίδια στιγμή που υπάρχει τεράστια πρόοδος στην επιστήμη, στην τεχνολογία και μεγάλος αριθμός εξειδικευμένου υγειονομικού προσωπικού, τα πράγματα πηγαίνουν σχετικά ή και απόλυτα προς τα πίσω για το λαό.

Και στον τομέα της Υγείας φαίνεται η φιλολαϊκή κοινωνική, πολιτική, οικονομική, συνολική πρόταση ανατροπής, του ΚΚΕ.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να εντάσσονται και οι σημερινές προτάσεις για άμεση ανακούφιση και αποσυμφόρηση των νοσοκομείων, με προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, με εξασφάλιση υποδομών, ιατρικού εξοπλισμού και φαρμάκων, με γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης.

Το ΚΚΕ, απορρίπτοντας τα δικομματικά «παιχνίδια», υπερψήφισε και τις δύο προτάσεις, ως συμπληρωματικές, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν συμφωνεί με το πολιτικό σκεπτικό, ούτε της κυβέρνησης, ούτε της ΝΔ.

ΣΕΛ. 4 - 7

Αντιλαϊκά «παράσημα»

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση θα δώσει μέχρι τέλους τη μάχη για να μη χάσει τα εύσημα και τα ...παράσημα από το κεφάλαιο και τους διεθνείς συμμάχους της,

 για την ικανότητα που έχει να νομοθετεί αντιλαϊκά μέτρα και παράλληλα να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που αυτά προκαλούν.

Είναι χαρακτηριστική η αποστροφή σε πρόσφατο άρθρο του Μοσκοβισί, όπου επαινεί την κυβέρνηση για τα 200 και πλέον αντιλαϊκά μέτρα που έχει περάσει στη σύντομη θητεία της, «κάτι σχεδόν απίθανο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες», όπως γράφει, ενώ ανάλογα θερμά λόγια είχε πει πριν από λίγες βδομάδες και ο υφυπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Το ίδιο θα προσπαθήσει να κάνει και τώρα η κυβέρνηση, μπροστά στην ψήφιση των προαπαιτούμενων για τη δεύτερη «αξιολόγηση», η οποία τοποθετείται στα τέλη Απρίλη - αρχές Μάη, με «ένα νόμο και σε ένα άρθρο», όπως γραφόταν χτες στον Τύπο.

Στην προσπάθεια αυτή, κλιμακώνει την προπαγάνδα, οικοδομεί επιχειρηματολογία, ανανεώνει τα ψευτοδιλήμματα, χαράσσει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και διατάσσει στελέχη, για να θολώσει τα νερά ως προς το χαρακτήρα και το εύρος των μέτρων, που είναι πέρα για πέρα ταξικά, σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Είναι αλήθεια ότι η «καραμέλα» των «αντίμετρων» έλιωσε σχετικά νωρίς στο στόμα της κυβέρνησης, καθώς το πακέτο των νέων περικοπών στο λαϊκό εισόδημα και τις συντάξεις είναι πολύ μεγάλο για να κρυφτεί πίσω από τις ψευτοπαροχές που ανακοίνωσε.

Με δεδομένο ότι η προπαγανδιστική ισχύς των «αντίμετρων» εξαντλείται, η κυβέρνηση προσπάθησε τις προηγούμενες μέρες να καλλιεργήσει προσδοκίες ότι θα επαναδιαπραγματευτεί το αντιλαϊκό πακέτο το 2019, πριν την εφαρμογή του, όποτε προσδοκούν ότι τα οικονομικά δεδομένα θα είναι καλύτερα για την Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα, όποια επαναδιαπραγμάτευση κι αν γίνει, θα αφορά χειρότερα και περισσότερα μέτρα. Αυτό απέδειξε η μέχρι τώρα εμπειρία. Αυτό προαναγγέλλει και ο ΣΕΒ, βάζοντας θέμα ταχύτερης και μεγαλύτερης μείωσης του αφορολόγητου, ενώ επιμένει (όπως και οι «θεσμοί») ότι η κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» από μόνη της δεν είναι ικανή για να αντιστρέψει την κατάσταση στο Ασφαλιστικό και ότι απαιτούνται νέα μέτρα.

Κατά τ' άλλα, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι τα μέτρα είναι «δύσκολα» μεν, αλλά η ίδια δεν είναι σαν τους προηγούμενους, που δεν είχαν «κοινωνικές ευαισθησίες», ή σαν τους (δυνάμει) επόμενους, που αν έκαναν τη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο, ο λογαριασμός θα ήταν μεγαλύτερος για το λαό.

Στήνοντας Εξεταστικές για διάφορα σκάνδαλα, διεκδικεί το «ηθικό πλεονέκτημα» απέναντι στις προηγούμενες κυβερνήσεις, ενώ υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική και το σύστημα που παράγει διαφθορά και σκάνδαλα. Προσπαθεί να καπηλευτεί την Ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος, για να σκεπάσει την ταξική υπέρ του κεφαλαίου πολιτική της, ψάχνοντας άλλοθι για τα μέτρα που ψηφίζει, με τον ισχυρισμό ότι δεν έχει την «ιδιοκτησία» τους και ότι της επιβάλλονται τάχα από τις συγκυρίες.

Τέλος, ονομάζει «προοδευτικά» και «ταξικά» υπέρ των λαϊκών στρωμάτων νομοσχέδια όπως αυτό για την Υγεία, που για το λαό μεταφράζεται σε συνέχιση και ένταση των πληρωμών, σε διαφοροποίηση των υπηρεσιών Υγείας ανάλογα με το τι αντέχει η τσέπη του καθενός, σε ένταση της εκμετάλλευσης για τους υγειονομικούς, μέσα σε ένα σύστημα που απέχει παρασάγγας από τις σύγχρονες ανάγκες του λαού και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να ικανοποιηθούν.

Ο λαός χρειάζεται να είναι υποψιασμένος για τις παγίδες που στήνει η κυβέρνηση και τους ελιγμούς που κάνει για να αποσπάσει συναίνεση ή ανοχή σε παλιά και νέα μέτρα. Με αποφασιστικότητα να μπει στη μάχη, συμμετέχοντας μαχητικά στην οργάνωση του αγώνα και στην προετοιμασία για γενική πανεργατική απεργία.

http://www.rizospastis.gr

Εμφυτεύματα μικροτσίπ σε εργάτες!! Εσύ Θέλεις να γίνεις μέρος Του «μέλλοντος»;;Δες:

Έτσι Τώρα Θα Μας Ελέγχουν,

Η Αποθέωση της Ελευθερίας του Καπιταλισμού!!

Η δυστοπία είναι εδώ: Εμφυτεύματα μικροτσίπ σε εργάτες!!

Η σύριγγα «κυλάει» μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη. Στη συνέχεια, με ένα κλικ, ένα μικροτσίπ εγχέεται στο χέρι του εργαζόμενου. 
Ένα ακόμη «cyborg» δημιουργήθηκε.

Με αυτόν τον ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο ξεκινά το δημοσίευμα των «Los Angeles Times» για την πρακτική εμφυτευμάτων μικροτσιπ σε εργαζόμενους από εταιρείες.

Αυτό που θα μπορούσε να εκληφθεί ως δυστοπία στους χώρους εργασίας, είναι σχεδόν ρουτίνα για την σουηδική start-up, «Epicenter», η οποία δραστηριοποιείται ως «εργαστήριο» για άλλες νέες επιχειρήσεις.
 Η εταιρεία εμφυτεύει στους εργαζόμενούς της μικροτσίπ σε μέγεθος κόκκων ρυζιού που λειτουργούν ως κάρτες για να ανοίγουν πόρτες, να λειτουργούν εκτυπωτές ή για αγορές με μια κίνηση του χεριού.

«Το μεγαλύτερο όφελος, πιστεύω, είναι η ευκολία», δήλωσε ο Πάτρικ Mesterton, συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της «Epicenter».
 Ως απόδειξη, ξεκλειδώνει μια πόρτα απλώς κουνώντας το χέρι του κοντά της.
 «Αντικαθιστά ουσιαστικά πολλά πράγματα που έχετε, άλλες συσκευές επικοινωνίας, είτε πρόκειται για πιστωτικές κάρτες ή για κλειδιά.».

Η ίδια η τεχνολογία δεν είναι νέα: Αυτά τα τσιπ χρησιμοποιούνται ως εικονική κολάρα για τα κατοικίδια ζώα, και οι εταιρείες τα χρησιμοποιούν για να παρακολουθούν τις διανομές. 
Αλλά ποτέ πριν δεν είχε χρησιμοποιηθεί για να εντοπίζονται εργαζόμενοι σε ευρεία κλίμακα. 
Η «Epicenter» και μερικές ακόμη εταιρείες θα είναι οι πρώτες που θα κάνουν τα εμφυτεύματα τσιπ ευρέως διαθέσιμα.

Και όπως συμβαίνει με τις περισσότερες νέες τεχνολογίες, τίθενται ζητήματα της ασφάλειας και της προστασίας της ιδιωτικής ζωής. 
Παρά το γεγονός ότι τα τσιπ είναι βιολογικά ασφαλή, τα δεδομένα που παράγουν μπορούν να δείχνουν πόσο συχνά έρχονται στην δουλειά τους οι εργαζόμενοι ή κάθε τι που αγοράζουν. 
Σε αντίθεση με τις πιστωτικές κάρτες και τα smartphones από τα οποία μπορούν να συλλεχθούν τα ίδια στοιχεία, ο άνθρωπος που θα έχει εμφυτευμένο ένα τέτοιο τσιπ δεν θα μπορεί να το αποχωριστεί.

Υπερασπιζόμενος αυτήν την τεχνολογία, ο Mesterton λέει ότι είναι όντως μεγάλο βήμα να βάλεις κάτι μέσα στο σώμα σου και ότι και ο ίδιος είχε τις αμφιβολίες του αρχικά, ωστόσο, λέει ότι ήδη ο κόσμος έχει εμφυτευμένες συσκευές όπως οι βηματοδότες, δηλαδή κάτι πολύ σοβαρότερο από ένα μικρό τσιπ που «απλώς» θα επικοινωνεί με συσκευές.

Η «Epicenter» φιλοξενεί πάνω από 100 εταιρείες και περίπου 2.000 εργαζομένους και άρχισε την εμφύτευση των τσιπ στους εργαζόμενους τον Ιανουάριο του 2015. 

Το βρήκαμε Εδώ

Συμπέρασμα: 

Άλλο ένα δείγμα του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», για τη σωτηρία του οποίου ...δίνει μάχη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Και παράλληλα, μια ακόμα επιβεβαίωση ότι η επίθεση στα εργασιακά και τα λαϊκά δικαιώματα είναι βαρέλι δίχως πάτο, και ότι τα τεχνολογικά επιτεύγματα στα χέρια του κεφαλαίου λειτουργούν ως όπλο κοινωνικού ελέγχου και καταστολής.

«Κόβοντας κορδέλες»

δεξιά οι εργολάβοι,, αριστερά ένας απ΄το προσωπικό τους 

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ

Μιλάει για «έξοδο από τη λιτότητα», ενώ έρχονται ακόμη σκληρότερα μέτρα:

«Κόβοντας κορδέλες» και στήνοντας επικοινωνιακές φιέστες προσπαθεί η κυβέρνηση να στηρίξει το «αφήγημα» για το «φως στην άκρη του τούνελ» που τάχα έρχεται, προκειμένου να δεχθεί ο λαός τα νέα πολύ σκληρά μέτρα.

«Η ολοκλήρωση αυτού του έργου μετά από πολλά χρόνια έρχεται να δείξει ότι η χώρα μας μπορεί να σταθεί στα πόδια της, μπορεί να ξεπεράσει την κρίση», ανέφερε ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας εγκαινιάζοντας τον οδικό άξονα Κορίνθου - Πατρών.

«Ο ορίζοντας εξόδου από τη μακροχρόνια λιτότητα και την επιτροπεία είναι πλέον ορατός», πρόσθεσε, αν και το νέο πακέτο που συμφώνησε η κυβέρνησή του, συνιστά επί της ουσίας ένα νέο μνημόνιο, με μέτρα που επεκτείνονται μέχρι το 2020.

Ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε πως μοναδικός ιδιοκτήτης του έργου είναι ο ελληνικός λαός και πως τα χρήματα που καταβάλλει «θα του γυρνάνε πίσω». 

Όμως οκτώ χρόνια μετά την έναρξη κατασκευής του έργου, οι διερχόμενοι οδηγοί έχουν ήδη καταβάλει τεράστια χρηματικά ποσά και θα καταβάλουν ακόμα περισσότερα με την τοποθέτηση νέων σταθμών διοδίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η διαδρομή Αθήνας - Πάτρας θα κοστίζει 11,50 ευρώ.

Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε «εξαιρετικά σημαντικό» αυτό το έργο για τις εμπορευματικές μεταφορές, καθώς οι νέοι οδικοί άξονες υπηρετούν το σχεδιασμό της αστικής τάξης για τη μετατροπή της χώρας σε «εμπορευματικό κόμβο» στην ευρύτερη περιοχή.

.....................................

Κάνε κλικ πάνω στην εικόνα να μεταφερθείς κ να Ακούσεις Ελληνοφρένεια !!