o Stelios Kanakis για το Ταξίδι του στο Βερολίνο:

Stelios Kanakis

Προς Versus (Αίσχους) Travel

Αξιότιμε κύριε,

Με τη συνδρομή του γραφείου σας και το δικό μου κόστος 

βρέθηκα στο Βερολίνο. 

Η συγκεκριμένη πόλη, όπως θα ξέρετε, είναι η πρωτεύουσα της Γερμανίας, μιας χώρας που η άρχουσα τάξη της, ανέδειξε εξαιρετικό πολιτισμό τους τελευταίους τέσσερις αιώνες. 

Είναι η χώρα των Μαρξ – Ένγκελς, του Φόϋερμπαχ, του Γκαίτε και του Σίλλερ, των Έσσε, Μαν, Ρεμάρκ, Ρίλκε, Τσβάιχ, των Μπαχ, Μπετόβεν, Μπραμς, Στράους και πολλών άλλων, του Λανγκ και του Φασμπίντερ, η χώρα του «καμπαρέ» του μεσοπολέμου, αλλά και του Αϊνστάιν, του Πλανκ, του Μπορ, του Χάιζενμπεργκ. 

Είναι επίσης η χώρα των Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ, του Μπρεχτ και του περίφημου Μπερλίνερ Ανσάμπλ. 

Ακόμη, η χώρα της δεύτερης – φευ όμως ανολοκλήρωτης, εργατικής επανάστασης, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Χώρα γεμάτη Ιστορία, μνήμες αλλά και φαντάσματα. 

Είναι η χώρα που ανέδειξε τον φασισμό, που άρχισε τους δύο παγκόσμιους πολέμους, που εφάρμοσε την γενοκτονία των Εβραίων, των Ρομά, των Σλάβων και πολλών άλλων. 

Η χώρα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των κρεματορίων και της μαζικής εξαφάνισης πληθυσμών. 

Στο κοινοβούλιο αυτής της χώρας καρφώθηκε η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, 

μετά από 28 εκατομμύρια νεκρούς Σοβιετικούς, 10 εκατομμύρια Κινέζους, 6 εκατομμύρια Εβραίους, άλλα τόσα Πολωνούς και πολλούς ακόμη, 

για να μην έχετε σήμερα και εσείς στο απευθυσμένο σας τη σβάστικα, 

εάν και εφ’ όσον διατηρούσατε ακόμη το κεφάλι σας στη γνωστή και βολική θέση, 

για να μπορείτε να το 

αντιλαμβάνεστε.

Σε όλα τα ανωτέρω ο ξεναγός σας τήρησε «άκρα του τάφου σιωπή». 

Δεν επισκεφθήκαμε ούτε ένα μνημείο της ιστορίας της Γερμανίας, δεν έγινε η παραμικρή αναφορά ούτε στα θετικά αλλά ούτε και στα εγκλήματα αυτής της χώρας.

Στο πρόγραμμα δεν προβλεπόταν επίσκεψη στο Treptower, 

στο Σοβιετικό Πολεμικό Μνημείο Tiergarden, στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ, 

καμία αναφορά στη γενοκτονία των Εβραίων και στα εγκλήματα του φασισμού, αλλά και στα επιτεύγματα επιφανών ανθρώπων της τέχνης, του πολιτισμού και της επιστήμης αυτής της χώρας.

Απεναντίας, ο ανιστόρητος, ολιγόνους και χυδαίος παραχαράκτης συνεργάτης σας,

 ξεθάβοντας ότι βρήκε καταχωνιασμένο στα βαθύτερα υπόγεια του αντικομμουνισμού και της ανοησίας, 

παπαγάλιζε, υστερικώς, διάφορα περί απάνθρωπων και υπάνθρωπων ανατολικογερμανών. 

Μάθαμε, λοιπόν, πως ότι βλέπουμε σήμερα στο Ανατολικό Βερολίνο, είναι επισκευασμένο και βελτιωμένο αισθητικά και πως τότε, σε καμία περίπτωση δεν ήταν έτσι. 

Πως οι κάτοικοι της DDR έτρωγαν ωμό κρέας, διαβιώνοντας σε μια ημιάγρια τουλάχιστον κατάσταση και ασκούνταν (πολλοί εξ’ αυτών) στη σκοποβολή επί των αναρριχώμενων επί του τείχους συμπατριωτών τους. 

Πως η Στάζι είχε εφαρμόσει έναν πρωτοποριακό τρόπο ταυτοποίησης των… εκατομμυρίων αντιφρονούντων και… κρατηθείτε παρακαλώ:

 Με ειδικά σκυλιά αναγνώριζαν και ταυτοποιούσαν την οσμή των γεννητικών οργάνων των αντιφρονούντων, την οποία οσμή εν συνεχεία φύλασσαν σε… μπουκαλάκια, προς περαιτέρω... χρήση.

Μάθαμε επίσης πως κάθε χρόνο συντελείται στο Βερολίνο η μεγαλύτερη ειρηνική επανάσταση και προφανώς το μοναδικό… πολιτιστικό δρώμενο (αναφερόμενος στο Gay Parade) και πως οι ομοφυλόφιλοι αστυνομικοί είναι καλύτεροι από τους straight. 

Αυτά, απλώς σταχυολογώντας ελάχιστα, 

από τον ανιστόρητο και χυδαίο έμετο του ξεναγού, του οποίου η χαριτωμενιά, αδυνατούσε να μετριάσει την ηλίθια χοντροκοπιά του.

Όπως καταλαβαίνετε, μετά από όλα αυτά και πολλά άλλα, που δεν μου επιτρέπει ο χώρος, αναμέναμε πως θα μας μοιράσετε και την Χρυσή Αυγή ή τον Στόχο, πράγμα το οποίο ευτυχώς δεν συνέβη. 

Θεωρώντας όμως πως πρόκειται για παράλειψη του γραφείου σας, 

προτείνω από την επόμενη φορά να τα μοιράζετε στους υπόλοιπους πελάτες σας, μέχρι να σας μάθουν κι αυτοί.

Οι επισημάνσεις στο κείμενο του Viva La Revolucion 

για τη «κοινωνική συνοχή» της Δημοτικής Αρχής Βύρωνα

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΒΥΡΩΝΑ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

27/07/2016

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Συνάδελφοι,
Στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 18/7/2016 Δ.Σ. Σωματείου - Αντιδημάρχου Κ. Κόκκαλη, ενημερωθήκαμε για τις προθέσεις της Δημοτικής Αρχής να εκχωρήσει την καθαριότητα εσωτερικών χώρων του Δήμου, των γηπέδων καθώς και τη λειτουργία των πολιτιστικών εργαστηρίων σε ιδιωτικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ).

Οι ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.:

• Νομοθετήθηκαν με τον ν. 4019/2011 (Νόμος Κατσέλη)

• Η Κοινωνική οικονομία και η Κοινωνική επιχειρηματικότητα προωθούνται από τους μηχανισμούς της Ε.Ε. - κυβερνήσεων ( Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ) Περιφερειών και Δήμων.

Πολλαπλοί είναι οι στόχοι τους:

1. Την απαλλαγή του κράτους από το να παρέχει υπηρεσίες, δηλαδή το κράτος απλώς καθορίζει ποιοι και πώς θα παρέχουν κοινωνικές υπηρεσίες, αφού το ίδιο σταματά να το κάνει. Τέτοιες υπηρεσίες είναι η καθαριότητα, πολιτιστικές και αθλητικές υπηρεσίες, κοινωνική πολιτική.2. Μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης στο σύνολο της, με εργαζομένους τους ίδιους τους μετόχους-συνεταίρους τους και άλλους που θα προσλαμβάνουν, χωρίς ουσιαστική υποχρέωση ασφάλισης, χωρίς κατοχυρωμένα μισθολογικά δικαιώματα και συνολικότερα συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα και προώθηση της λεγόμενης «ευελιξίας στην αγορά εργασίας».

3. Παρά πέρα ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών που σήμερα παρέχονται από το κράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι επιτρέπεται από νομοθεσία η συμμετοχή των επιχειρηματικών ομίλων στην ίδρυση και στη λειτουργία τέτοιων επιχειρήσεων.
4. Όλα τα προαναφερθέντα βέβαια συντελούν στην παρά πέρα υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών για τα λαϊκά στρώματα, αφού αυτές θα μπορούν να παρέχονται με εμπειρικό τρόπο και με εξπρές κατάρτιση, χωρίς την απαιτούμενη οργάνωση και στελέχωση σε καταρτισμένο, εξειδικευμένο και επιστημονικό προσωπικό.

Με αυτόν τον τρόπο προωθείται η λεγόμενη «κοινωνική συνοχή»

(Δημιουργούν δηλαδή την ψευδαίσθηση του μικρού επιχειρηματία και της παραίτησης από διεκδίκηση ουσιαστικών λύσεων στα προβλήματά τους από το κράτος.)

Το όλο εγχείρημα αποτελεί μέρος και στρατηγική της «Ε.Ε. 2020», των μνημονίων διαρκείας και της μόνιμης εποπτείας για μισθούς Ινδίας και Κίνας, για ευκαιριακούς εργαζομένους, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα και προοπτική, χωρίς μόνιμη και σταθερή εργασία.

Ως ΕΣΑΚ-ΔΑΣ είμαστε αντίθετοι με κάθε μορφή «κοινωνικής οικονομίας» (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.-Μ.Κ.Ο. κ.λ.π.).

Έχουμε προτείνει και παλεύουμε για μέτρα ουσιαστικής στήριξης των ανέργων, είμαστε αντίθετοι με κάθε μορφή επιχειρηματικής δράσης στην Τοπική (Αυτο)Διοίκηση, με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και παλεύουμε για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις υπηρεσίες, μονιμοποίηση των συμβασιούχων, λειτουργία όλων των κοινωνικών υπηρεσιών, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους.

Καλούμε τη Δημοτική Αρχή Βύρωνα να μην προχωρήσει στην εφαρμογή αυτών των αντεργατικών-μνημονιακών πολιτικών της Ε.Ε., συγκυβερνήσεων Σ.ΥΡΙΖ.Α-ΑΝ.ΕΛ.-Δ.Ν.Τ. 

και δηλώνουμε ότι θα αντισταθούμε χρησιμοποιώντας κάθε μορφή πάλης για να αποτρέψουμε την υλοποίηση τέτοιων βάρβαρων και αντεργατικών μέτρων.

PDF για εκτυπωση

Δημοφιλή Άρθρα

• Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΖΗΤΑ ΓΡΑΠΤΕΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ
• H ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΜΠΟΥΤΑΡΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΟΥΡΓΕΙΟΥ
• ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ

η φάρα Tus: στους υπονόμους του καπιταλισμού

Γαμώ τη φάρα Tus

    Του Θάνου Ν. Νασόπουλου

Ο φασιστικός κυνισμός δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αντισυμβατικότητα της ραπ μουσικής. 

Ή μάλλον έχει τόση σχέση, όση και ο Tus με την αντισυμβατική ραπ μουσική.

Tα εισαγόμενα ”γκομενάκια”, θύματα trafficking, δεν είναι το έπαθλο κανενός ”λεφτά”, ”επιτυχημένου” γκόμενου.

Ο Tus άνηκε στην κατηγορία των τραγουδιστών που ξεπήδησαν από την Ελλάδα της πολιτισμικής σήψης και παρακμής και αναδείχτηκαν από την Ελλάδα της απολιτίκ νεολαίας. 

Ήταν η διάδοχη κατάσταση, μιας γενιάς που έριξε τη Χούντα αλλά είτε εξέθρεψε είτε δεν κατάφερε να σκοτώσει το τέρας της Μεταπολίτευσης. 

Ο Tus και το σινάφι του είναι το περιτύλιγμα του μεταπολιτευτικού προτύπου, σφυρηλατημένο στον σεξισμό, τη ματαιοδοξία και τα lifestyle πρότυπα του Κωστόπουλου και του Θέμου .

Πρόσφατα ωστόσο ο Tus με το τραγούδι ”Βουλγάρες” αποφάσισε να πηδήσει από τον σεξιστικό παροξυσμό στον ατόφιο φασισμό. 

Στον φασισμό εκείνο που κανονικοποιεί την εμπορία γυναικών παροτρύνοντας το ακροατήριο να αγοράσει ”εισαγόμενες γυναίκες”. 

Γυναίκες μικρές και μεγάλες, απελπισμένες, που κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά.

Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι ο Tus είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Ο Tus δουλεύει στους υπονόμους του καπιταλισμού. Στην αθέατη πλευρά του κτήνους, εκεί που γίνεται όλη η δουλειά. Στα υπέρογκα κέρδη από τη διακίνηση ναρκωτικών, την εμπορία ανθρώπων, τα μπραβιλίκια, τα όπλα…

Ο Tus και ο κάθε Tus παριστάνει το αποσμητικό σε έναν υπόνομο που ζέχνει πνιγμένος στα σκατά. 

Και προσπαθεί να πουλήσει αυτά τα σκατά μέσα από τα αρρωστημένα  πρότυπα του βαρύμαγκα που ρουφάει γραμμές, θαυμάζει κώλους από καλλίγραμμες ‘’χαζογκόμενες’’ και με τον παρά του αγοράζει και εισαγόμενους .

Δεν υπάρχει TUS. Υπάρχει απλά η φάρα Tus.

Πρέπει να συντρίψουμε το πρότυπο του ”λεφτά που αγοράζει μουνάρες”. 

 Πρέπει να εξαφανίσουμε κάθε σεξιστικό εμετό που πνίγει γυναίκες και εκφυλίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. 

Κάθε γυναίκα που γίνεται εμπόρευμα του κάθε νταβατζή και του κάθε Τus είναι κλοτσιά στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Υ.Γ 18.500 εκδιδόμενες γυναίκες εν έτη 2016 στην Ελλάδα. Στην πλειοψηφία τους χρήστες ναρκωτικών. 

Χρησιμοποιούνται για την ικανοποίηση ενός άντρα ή δύο και περισσότερων, ακόμα και κατοικίδιων ζώων μπάσταρδων αρρωστημένων ”λεφτάδων”. 

Μεγάλο ποσοστό εκδιδόμενων γυναικών καταλήγει από την κατάχρηση ή κάποια ασθένεια, είτε ζει σε συνθήκες ψυχικής κατάρρευσης.

Στα 600 εκατομμύρια ευρώ υπολογίζονται τα κέρδη από το trafficking στην Ελλάδα. 

Στην πλειοψηφία τους καταλήγουν σε τσέπες νταβατζήδων με τελικό προορισμό πολλές φορές τραπεζικούς λογαριασμούς επιφανών ”λεφτάδων”.Είναι  ένα μεγάλο μέρος του μαύρου χρήματος που διακινεί ο ελληνικός καπιταλισμός από εγκληματικές δραστηριότητες.

Αυτοί είναι οι ‘’μάγκες’’ που εκδίδουν τις ”μουνάρες”. Για αυτούς τους ‘’μάγκες’’ τραγούδησε ο TUS.

Υ.Γ 2 Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν ενθαρρυντικές. Αν μετουσιωθούν σε κάτι ουσιώδες, ίσως ο κόσμος γίνει ένα καλύτερο μέρος για να ζεις.

Τα φούμαρα των νοσταλγών περί “οικονομικού θαύματος” της χούντας

42 χρόνια το παραμύθι του “οικονομικού θαύματος” της χούντας που δήθεν παρέδωσε στη Δημοκρατία μια ακμάζουσα οικονομία μεταδίδεται από φιλοχουντικούς και χρυσαυγίτες. 

Σαράντα δύο χρόνια έχουν περάσει από το 1974, από  τότε που η χούντα παρέδωσε την πολιτική εξουσία στη κυβέρνηση της "εθνικής ενότητας" υπό τον Κ. Καραμανλή 

και γράφουμε πολιτική εξουσία διότι την οικονομική εξουσία συνέχιζαν να την κρατούν οι ίδιοι που την είχαν και επί χούντας και πρίν την χούντα των συνταγματαρχών οι γνωστοί κεφαλαιοκράτες που όλοι μας γνωρίζουμε. 
 
42 χρόνια  μετά οι απολογητές της δικτατορίας των συνταγματαρχών προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία,

 να την κόψουν και να την ράψουν στα μέτρα τους, 

για να καρπωθούν την αγανάκτηση των πολιτών 

απ' την ίδια αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική των μέχρι σήμερα Αστικών κυβερνήσεων  

προς όφελος των κεφαλαιοκρατών, όπως υπηρέτησε και η Χούντα   

Βασικό τους προπαγανδιστικό εργαλείο, η «προκοπή» της εθνικής οικονομίας επί χούντας, που εξάλλου, για να μην… ξεχνιόμαστε, έκανε «έργα»!
 
Είναι όμως έτσι;
 
Ας Δούμε ένα άρθρο στο «Ποντίκι» για τα… φούμαρα των χουνταίων.

Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των Συνταγµαταρχών παρέδωσε µια «παρθένα» οικονοµία, δίχως κανένα χρέος.

Το ίδιο πολυφορεµένο παραµύθι ακούστηκε και στο τελευταίο βίντεο, µε πρωταγωνιστή τον προφυλακισµένο Νίκο Μιχαλολιάκο, όταν σε µια ταβέρνα παραληρούσε ως συνήθως: «Επί 21ης Απριλίου τούς άφησε µε µηδέν χρέος και κατάντησαν τα πράγµατα… εκεί τα κατάντησαν. Τα λένε οι ίδιοι…, τα οµολογούν, η γενιά του Πολυτεχνείου».

Φυσικά, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος µε στοιχειώδη λογική και την ελάχιστη κατάρτιση θα µπορούσε να υποθέσει, δίχως να γνωρίζει καν τίποτα παραπάνω, ότι θα ήταν αδύνατο ένα χρέος που τρέχει κι αυξάνεται από καταβολής ελληνικού κράτους να εξαφανιστεί ή έστω να φρεναριστεί και να µειωθεί για µια εφταετία, ειδικά από µια χούντα ασυδοσίας και ασχετοσύνης. 

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η χούντα τα έκανε µαντάρα και στα οικονοµικά. Με το δηµόσιο ταµείο να πηγαίνει κατά διαόλου. Χειρότερα από πριν και µετά. Και ο µεγαλύτερος µύθος απ’ όλους ήταν αυτός της ανάπτυξης. Ουδεµία χειροπιαστή ανάπτυξη υπήρξε επί εφταετίας.

Το αντίθετο…

Εκτός κι αν µπορεί να θεωρηθεί επίτευγµα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγµή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες µετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις µε δεκάδες χιλιάδες εµβάσµατα από το εξωτερικό, 

ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εµφύλιο και την κατάµαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων…

Χουντικοί µύθοι

Το «Π» ρίχνει κλοτσιά µια για πάντα σ’ αυτές τις µυθοπλασίες περί «καλής» οικονοµίας επί χούντας. Και, µάλιστα, µε ντοκουµέντα. 

Με δηµοσιεύµατα ακριβώς απ’ αυτήν την εποχή. 

Επί δικτατορίας! 

Τότε, δηλαδή, που η λογοκρισία έδινε κι έπαιρνε. Και τα παρουσιάζουµε αυτά τα δηµοσιεύµατα της επταετίας, ακριβώς επειδή σίγουρα υπάρχουν ακόµα άπιστοι Θωµάδες.

Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. 

Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια. 

Τζάµπα… εργολάβοι

Ακόµα και µια ελαφριά µείωση του εξωτερικού δανεισµού ήταν τεχνητή, αφού οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό µε εγγύηση ελληνικού ∆ηµοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δηµόσιων έργων, µε παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος. 

∆εκάδες τέτοια δάνεια - συµβάσεις έγιναν και µ’ αυτήν την πατέντα - µετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». Καραµπινάτη δηµιουργική λογιστική, δηλαδή, του «µυστράκια» Παττακού και τον οµοϊδεατών του.

Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονοµία δεν µπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, µάλιστα, υπερβολή να πούµε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους. 

Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν:

 «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ».

Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα». 

Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία:

∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.

1958........................................................3,5

1959........................................................8,0

1960........................................................9,7

1961......................................................11,6

1962......................................................13,1

1963......................................................17,6

1964......................................................21,4

1965......................................................25,4

1966......................................................32,0

1967......................................................37,8

1968......................................................45,3

1969......................................................56,7

1970......................................................63,7

Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε µέχρι το 1970 στα 63,7 δισ.

Σύµφωνα, εξάλλου, µε στοιχεία του ∆εκεµβρίου του 1971, υπήρξε «αύξηση των εισαγωγών µ’ έναν ρυθµό 15% περίπου, µε ταυτόχρονη µείωση των εξαγωγών κατά 5%, διαφορά που διεύρυνε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου». Πάτωναν οι εξαγωγές, θέριευαν οι εισαγωγές…

Το 1972 ο Τύπος βοούσε πια για την τραγική κατάσταση της οικονοµίας. Στις 13.9.1972 τα «Νέα» έγραφαν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους: «Κατά 7,7 δισ. αυξήθηκε το 1971 το δηµόσιο χρέος». Και συνέχιζαν:

«Αυξήθηκε κατά 7,7 δισεκατοµµύρια δραχµές το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 1971. Σύµφωνα µε τα στατιστικά στοιχεία του τελευταίου τεύχους του ∆ελτίου Στατιστικής ∆ηµοσίων Οικονοµικών, κατά το τέλος του 1971 το συνολικό δηµόσιο χρέος ανήλθε σε 71,4 δισ. δραχµές». Από 63,7 που ήταν το 1970!

Με τη σηµείωση ότι µειώθηκε κατά 600 εκατ. δρχ. το χρέος σε ξένο νόµισµα και αυξήθηκε κατά 1,8 δισ. το χρέος σε εγχώριο νόµισµα. Με την πατέντα, που λέγαµε.

Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ.».

«Θυσίες και κόστος»

Το πιο ενδιαφέρον άρθρο όλης εκείνης της εποχής το ξετρυπώσαµε στο «Βήµα». Στις 20.10.1973 υπήρχε πρωτοσέλιδη ανάλυση µε τίτλο «Ο απολογισµός µιας εξαετίας, θυσίες και κόστος». 

Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα περί «µηδενικών χρεών» δεν µπορούν να λέγονται ούτε γι’ αστείο. 

Πιο τρανταχτή διαπίστωση; 

Ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Από καταβολής ελληνικού κράτους!

Ιδού τα σηµαντικότερα αποσπάσµατα:

♦ «∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν».

♦ «Η µόνη διαφορά έναντι του παρελθόντος είναι η αποκληθείσα µε µετριοφροσύνη «ταχύρρυθµη ανάπτυξη», δηλαδή η επίτευξη πρόσθετου ρυθµού ανάπτυξης έναντι του παρελθόντος κατά 0,9% τον χρόνο, σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία. Ποιες όµως υπήρξαν οι θυσίες για να καταλήξουµε σ’ αυτό το ασήµαντο ποσοτικά και ανεπαρκές ποιοτικά ποσοστό ετήσιας αύξησης του εισοδήµατος;».

♦ «Μια από τις σπουδαιότερες θυσίες της εξαετούς περιόδου που προορίζεται να επηρεάσει δυσµενώς τις εξελίξεις της οικονοµίας στο µέλλον είναι η αύξηση του εξωτερικού χρέους της οικονοµίας.

Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαµορφωθεί µε τις ρυθµίσεις των προπολεµικών χρεών ανερχόταν από το 1821 µέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου».

♦ «Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγµα από το εξωτερικό.

Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Και αυτό για έναν πρόσθετο ρυθµό ετήσιας αύξησης 0,9%».

♦ «Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους»!

Οι πλούσιοι, πλουσιότεροι

Και συνέχιζε η εφηµερίδα στον απολογισµό που έκανε τον Οκτώβριο του 1973 µε το εµπορικό ισοζύγιο: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί. Εκείνο πάντως που είναι άκρως ανησυχητικό είναι η αλµατική αύξηση των εισαγωγών που από 1.150 δισ. το 1966 προβλέπεται να φθάσει τα 3.500 τουλάχιστον το 1973. Η αύξηση αυτή των εισαγωγών αντανακλά αφενός µεν τον χαµηλό βαθµό ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας, αφετέρου δε την ανεπάρκεια της εγχώριας παραγωγής».
Στη συνέχεια διαβάζουµε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι:
«Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν.
Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα.
Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
Μόλις λίγες εβδοµάδες µετά την πτώση της χούντας, ο οικονοµολόγος Αδαµάντιος Πεπελάσης δηµοσιεύει άρθρο του (2.8.1974), στο οποίο κάνει λόγο για ξεπούληµα της Ελλάδας στα ξένα κεφάλαια από τους Συνταγµατάρχες:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα.
Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτι κό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά.
Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ - αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
Τελικά, αυτά τα περί «οικονοµικού θαύµατος της χούντας» δεν είναι απλά παραµύθια της Χαλιµάς, αλλά όσοι τα λένε προσπαθούν να βγάλουν λάδι, γκεµπελικά και προκλητικά, µια καταστροφική οικονοµική περίοδο που βάλτωσε τη χώρα σε όλα τα επίπεδα…
Και το ότι κάποιοι θέλουνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα, είτε επειδή είναι ωφεληµένοι από σκοτεινές περιόδους σαν την εφταετία
είτε επειδή έστω είναι ανιστόρητοι, δεν πάει να πει ότι όλοι έχουµε πάθει µαζικό Αλτσχάιµερ και οµαδική τύφλωση…

Οι Επισημάνσεις του Viva La Revolucion 

στη ΓΑΥΔΟ: το «νησί του διαβόλου»

«Στο φοβερό νησί της Γαύδου

ο θάνατος μας καρτερά

γιατί ζητήσαμε το δίκιο

και του λαού τη λευτεριά!»

ΔΙΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΟΠ ΚΡΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΝΕ ΣΤΗ ΓΑΥΔΟ

Περιήγηση στο «νησί του διαβόλου»

Το σπίτι που έχτισαν με τα χέρια τους οι εξόριστοι. Με κέδρο, πέτρα και χώμα

«Στο νησί του διαβόλου», 

στη Γαύδο 

ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία το Διήμερο της Οργάνωσης Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ, προς τιμήν των εξόριστων του νησιού, που πραγματοποιήθηκε στις 29 - 31 Ιούλη στο πλαίσιο των πολύμορφων εκδηλώσεων της Οργάνωσης Περιοχής προς τιμήν των 100 χρόνων του Kόμματος. 

Το σύνθημα του διημέρου ήταν

 «Από τα μπουντρούμια και την εξορία, η νέα του κόσμου ξεκινά Ιστορία», 

στίχοι από το ποίημα «Οχτώβρης» του Κώστα Βάρναλη.

Με κέδρο, πέτρα και χώμα έχτισαν το «παλάτι»

Την Παρασκευή 29 Ιούλη, το πρωί, οι κατασκηνωτές έφτασαν στο νησί, όπου και κατασκήνωσαν στην παραλία του Σαρακήνικου. 

Στη συνέχεια του Διημέρου, πραγματοποιήθηκε ξενάγηση στο σπίτι των εξόριστων, μοναδική ιδιοκτησία των εξόριστων στην Ελλάδα.

Εκεί εξηγήθηκε η ιστορία του σπιτιού, το πώς χτίστηκε από τους ίδιους τους εξόριστους (ανάμεσά στους οποίους ήταν και ο Αρης Βελουχιώτης),

 τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν από την έλλειψη φαρμάκων και ένδυσης μέχρι στέγης και τροφής. 

Το σπίτι κτίστηκε από κέδρο, πέτρες και χώμα, χωρίς τσιμέντο και παρότι δεν θύμιζε και πολύ σπίτι, ήταν σαφώς καλύτερο από τις κατοικίες των χωρικών, ώστε στο νησί να αποκαλείται «παλάτι». 

Το 1933, το σπίτι ολοκληρώθηκε και υπογράφτηκε ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ των εξόριστων και του ιδιοκτήτη του χώρου και της συζύγου του. 

Το 1940 υπογράφεται ένα νέο συμφωνητικό μεταξύ των εξόριστων και της συζύγου μόνο, καθώς ο ιδιοκτήτης έχει πεθάνει (άγνωστη πτυχή της ιστορίας του σπιτιού ακόμα και σήμερα στους κατοίκους του νησιού). 

Αυτό αποδεικνύει την πολύχρονη χρήση του συγκεκριμένου σπιτιού ως κατάλυμα από τους εκτοπισμένους.

«Από τα μπουντρούμια και την εξορία, η νέα του κόσμου ξεκινά Ιστορία». Ο στίχος του Κώστα Βάρναλη κοσμεί το μνημείο που εγκαινιάστηκε στη Γαύδο

Το πρόγραμμα συνεχίστηκε 

με εκδρομή - ξενάγηση στο Καστρί που βρισκόταν το διώροφο σπίτι, που έμεναν οι πρώτοι εξόριστοι. 

Στο κάτω πάτωμα 

έμεναν οι άνδρες και στο πάνω είκοσι εξόριστες κομμουνίστριες. 

Γύρω - γύρω απ' το σπίτι υπήρχαν συρματοπλέγματα και φρουροί χωροφύλακες. 

Επόμενη στάση της ξενάγησης ήταν στα Γαλανά που αποτελούσαν έναν ακόμα τόπο εξορίας στη Γαύδο. 

Εκεί οι εκτοπισμένοι έμεναν σε χαμόσπιτα και σπηλιές απομονωμένοι από τα πάντα.

Καθοριστική η συμβολή των εξόριστων στη ζωή του νησιού

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η αναφορά στις Ομάδες Συμβίωσης Πολιτικών Κρατουμένων (κολεκτίβες)

 που υπήρχαν σε κάθε τόπο εξορίας, 

όπως και στη Γαύδο 

και ήταν υπεύθυνες για όλα τα θέματα που αφορούσαν τη ζωή των εξόριστων (τροφοδοσία, στέγαση, μόρφωση, πολιτιστικές εκδηλώσεις εφόσον το επέτρεπαν οι συνθήκες, σχέσεις με τους ντόπιους κατοίκους κ.λπ.),

 ενώ τονίστηκε ξεχωριστά η ιδιαίτερη συμβολή των ίδιων των εξόριστων στην καθημερινή ζωή του νησιού όπου συνέβαλαν καθοριστικά. 

Δεν ήταν λίγα τα παραδείγματα εξόριστων δασκάλων που έκαναν μαθήματα στους νέους του νησιού, παρά την αντίδραση των αρχών ή εξόριστων γιατρών που κάλυπταν σημαντικές ανάγκες των ασθενών, αφού για ένα διάστημα το νησί είχε μείνει χωρίς γιατρό.

Εικόνα από το εσωτερικό του σπιτιού των εξορίστων

«Δικαίως το νησί αποκαλούνταν και νησί του θανάτου, 

και οι εξόριστοι το είχαν δοκιμάσει στο πετσί τους για τα καλά. 

Τροπικό το κλίμα, τροπικές και οι αρρώστιες. 

Οσοι εξόριστοι πέρασαν απ' το νησί, 

"πήραν" 

υποχρεωτικά και κάτι. 

Κάποιο κουσούρι, 

κυρίως τη γαυδιώτικη ελονοσία, μια αρρώστια που βασάνισε όσους "πέρασαν" από εκεί, 

αφού ο οργανισμός τους πάλευε νηστικός, χωρίς φάρμακα, και πολλές φορές χωρίς γιατρό.

Η επαφή με τον έξω κόσμο γινόταν μία φορά το μήνα κι αν οι καιροί επέτρεπαν 

στον "πολιτισμό" να ταξιδέψει. 

Με το όνομα αυτό, οι εξόριστοι είχαν βαφτίσει το καΐκι, που συνέδεε τη Γαύδο με τα Σφακιά», τονίστηκε στην ξενάγηση.

Τελευταία στάση, ο Φάρος της Γαύδου. 

Ενας από τους αρχαιότερους φάρους στην Ευρώπη και σύμβολο του νησιού. Βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς κατά τη μάχη της Κρήτης, ενώ σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. 

Οι δραστηριότητες της 1ης μέρας έκλεισαν με προβολή της ταινίας «Ούλοι εμείς εφέντη».

Τη 2η μέρα του Διημέρου πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η κεντρική εκδήλωση της διήμερης επίσκεψης στη Γαύδο, στο σπίτι των εξόριστων.

 Η εκδήλωση περιελάμβανε απαγγελία του ποιήματος «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη και ομιλία από τον Βάγια Βάγια, μέλος του Γραφείου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ.

«...γιατί ζητήσαμε το δίκιο και του λαού τη λευτεριά»

Ιδιαίτερη στιγμή 

ήταν
όταν έγινε αναφορά 

σε μια μαρτυρία που έφτασε στα χέρια της Οργάνωσής μας 

από μια ηλικιωμένη κάτοικο του νησιού και αφορούσε σε ένα στίχο - τραγούδι που είχε ακουστεί από ΕΠΟΝίτες 

για τη Γαύδο 

και έλεγε χαρακτηριστικά:

«Στο φοβερό νησί της Γαύδου

ο θάνατος μας καρτερά

γιατί ζητήσαμε το δίκιο

και του λαού τη λευτεριά!»

Στη συνέχεια, εγκαινιάστηκε μνημείο της ΟΠ Κρήτης της ΚΝΕ, προς τιμήν των εξόριστων. 

Τα αποκαλυπτήρια έκανε η Νικολέττα Χριστοδουλοπούλου, μέλος του ΚΣ και Γραμματέας του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ. 

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνου από τονΣάββα Βασιλειάδη, Γραμματέα της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ και την Γεωργία Γερολυμάτου, μέλος του ΓΠ Κρήτης της ΚΝΕ.

Η μέρα ολοκληρώθηκε με γλέντι κοντά στο χώρο της κατασκήνωσης, που, με καλό φαΐ και κέφι, τραγούδησαν και χόρεψαν μέχρι αργά οι κατασκηνωτές, αλλά και άλλοι επισκέπτες του νησιού.

Η διήμερη κατασκήνωση στη Γαύδο αποτέλεσε 

ένα ζωντανό μάθημα Ιστορίας,

 στο νησί, που εκατοντάδες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές έδειξαν το μεγαλείο της ψυχής τους, 

που, παρά τις κακουχίες και την πείνα, 

δεν υπέγραψαν δήλωση μετανοίας και έμειναν πιστοί στα ιδανικά τους, 

στην υπόθεση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Οι κομμουνιστές που έμειναν αλύγιστοι στην εξορία 

άντεξαν, 

όχι γιατί ήταν «υπεράνθρωποι», 

αλλά γιατί διαπαιδαγωγήθηκαν στον αγώνα από το ΚΚΕ. 

Μαζί με την αυτοθυσία και το μαζικό ηρωισμό, κυριαρχούσε η συντροφικότητα, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η δημιουργικότητα, η πολιτιστική και πνευματική καλλιέργεια. Η αδιάκοπη αυτή προσπάθεια ήταν πλευρά της αντίστασης ενάντια στο βάρβαρο καθεστώς, πλευρά του αγώνα για την ίδια τη ζωή. 

Εδινε αντοχή και δύναμη, καλλιεργούσε τα χαρακτηριστικά της επαναστατικής προσωπικότητας.

Μπροσούρα του ΣΠ Κρήτης της ΚΝΕ, για την ιστορία της Γαύδου

Στο πλαίσιο του Διημέρου εκδόθηκε η μπροσούρα της ΟΠ Κρήτης της ΚΝΕ με τίτλο «Γαύδος το νησί του Διαβόλου - τόπος εξορίας και εξόντωσης».
Αποτελεί ένα ιστορικό και φωτογραφικό αφιέρωμα στους εξόριστους της Γαύδου, που διαμορφώθηκε μετά από έρευνα και συλλογή υλικού και μαρτυριών. 

Γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο πώς αξιοποιήθηκε αυτό το ακριτικό νησί από το αστικό κράτος για να λυγίσει το σθένος πρωτοπόρων αγωνιστών, στοιχεία σε σχέση με το πώς οργανώθηκε η ζωή των εξόριστων, ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την περίοδο εκείνη, καθώς και ονόματα πολλών από τους εξόριστους του νησιού.

Επίσης, στην έκδοση συμπεριλαμβάνεται πλούσιο φωτογραφικό υλικό από το νησί, και δημοσιεύσεις του «Ριζοσπάστη» από τηλεγραφήματα και επιστολές εξόριστων.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Συνεχίζονται οι εκδηλώσεις σε γειτονιές(28/7/2016)

Πλούτος εκδηλώσεων ανά την Ελλάδα(21/7/2016)

Ερώτηση για το σπίτι των εξορίστων στη Γαύδο(3/8/2002)

Εκδήλωση τιμής στη Γαύδο (16/7/2002)

Γαύδος - η αρχαία Ωγυγία (27/6/1997)