Του:
ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΝΑΚΗ
ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΝΑΚΗ
(σχετικά με έρευνα του ΕΚΚΕ)1
Το 65% των Ελλήνων θεωρούν ότι οι μετανάστες κάνουν κακό στην ελληνική οικονομία. Το 59% ότι τους παίρνουν τις δουλειές τους. Το 59% ότι κάνουν περισσότερη χρήση των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας από όσο συνεισφέρουν σε επίπεδο φόρων (αυτό κρατείστε το, έχει βαθύτερη σημασία).
Ένα 57% θεωρεί πως η πολιτιστική ζωή της Ελλάδας υποβαθμίζεται λόγω των μεταναστών (κι αυτό έχει βαθύτερη σημασία).
Ας πάμε δυο χιλιάδες χρόνια πριν στο Κολοσσαίο. Όταν οι θεατές, απ’ τις κερκίδες του, ζητούσαν από τον ρωμαίο αυτοκράτορα τον θάνατο του μονομάχου.
Ίσως να φαίνεται περίεργο, αλλά την ίδια απαίτηση εξέφραζαν και μονομάχοι.
Μ’ ένα άλμα μιάμισης χιλιετίας βρισκόμαστε στη σκοτεινιά του μεσαίωνα.
Η οσμή της καμένης σάρκας από τις χιλιάδες των ψημένων στην πυρά του θεού των χριστιανών πλανάται ολούθε.
Ένας από τους τελευταίους ήταν ο μέγας Τζορντάνο Μπρούνο2.
Υπέθεσε κι άλλους κόσμους, σε άλλους γαλαξίες. Η εκκλησία τον καταδίκασε. Ο όχλος παρακολουθούσαν το ψήσιμό του. Στις μάζες και τους δυνάστες τους αρκούσε το φτωχό γεωκεντρικό (θεοκεντρικό) σύστημα.
Ίσα με έναν αιώνα αργότερα, στον πρώιμο καπιταλισμό της Βρετανικής αυτοκρατορίας οι ξεσηκωμένοι εργάτες καταστρέφουν τις μηχανές, θαρρώντας πως είναι αυτές που εντατικοποιούν ή παίρνουν τις δουλειές τους.
Εισέπρατταν το αποτέλεσμα μιας μεγάλης αλλαγής που επέλαυνε, αγνοούσαν όμως τα αίτια.
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι αυτόχθονες Έλληνες προπηλάκιζαν, απομόνωναν και χλεύαζαν τους μικρασιάτες πρόσφυγες.
Έπρεπε να ζήσουν και θαρρούσαν πως ήταν οι νεοφερμένοι που τους έπαιρναν το ψωμί. Κι οι «παστρικές» πως θα ‘παιρναν τους… άντρες τους.
Στο μεσοπόλεμο, στις πόλεις ένθεν – κακείθεν των ποταμών Ρήνου, Έλβα, Σπρέε και άλλων, οι άνθρωποι έμαθαν να ευφραίνονται από την καύση βιβλίων και σπιτιών.
Τα βιβλία ήταν απρόσιτα, έτσι κι αλλιώς, από τον όχλο και τα σπίτια ήταν των Εβραίων. Η χώρα έπρεπε να κερδίσει ζωτικό χώρο. Κι οι Γερμανοί να ζήσουν καλύτερα.
Κάποιοι από δαύτους που επέστρεψαν ζωντανοί, ίσως να ‘ταν σε χειρότερη μοίρα από τους πεθαμένους ομοεθνείς τους, που αντάλλαξαν την εθνική τους υπερηφάνεια με ένα λάκκο Σοβιετικής γης.
Ξόδεψαν την υπόλοιπη ζωή τους αναλογιζόμενοι το απόκοσμο συναίσθημα, όταν τους έφταναν οι νότες των μεγαφώνων του πολιορκημένου Λένινγκραντ από την έβδομη συμφωνία του Σοστακόβιτς.
Κατά πάσα πιθανότητα δεν κατάλαβαν ποτέ.
Οι άνθρωποι φοβούνται ότι δεν καταλαβαίνουν και μαθαίνουν εύκολα να φοβούνται.
 |
| Η κραυγή. Πίνακας του Έντβαρτ Μουνκ |
Σ’ όλες τις μαύρες στιγμές της ανθρωπότητας, οι αδίκως στερημένες, χυδαία εξαθλιωμένες και εντέχνως φοβισμένες μάζες επέδειξαν ανάλογη συμπεριφορά.
Ο αφιονισμένος όχλος πάντα κραύγαζε γύρω από τις πυρωμένες σκοτεινιές, οσφραινόμενος την τσίκνα της ανθρώπινης σάρκας των διαφορετικών.
Δεν με ξενίζει το αποτέλεσμα της έρευνας.
Ζούμε στην εποχή που θάβονται τα σφυροδρέπανα και στήνονται σταυροί. Όπως κάποτε θάβονταν οι κλασσικοί κίονες και πάνω τους φύτρωναν εκκλησίες.
Γύρω μας οι φωτιές έχουν αρπάξει για τα καλά. Κι όσο αυτό θα απλώνεται, τόσο το διαφορετικό θα γίνεται λιγότερο κατανοητό και έτσι θα φοβίζει ακόμη περισσότερο.
Εκείνο το 57% είναι που με φοβίζει που θεωρεί πως η πολιτιστική ζωή της Ελλάδας υποβαθμίζεται λόγω των προσφύγων.
Μάθαμε να κολυμπάμε στα λύματα του υποπολιτισμού, κι αγνοούμε τα γράμματα, τις νότες, τις πλαστικές γραμμές.
Απωλέσαμε την καλαισθησία στον ήχο των βρυχηθμών, τη χρωματική πανδαισία για το γκρίζο του μέλλοντός μας.
Σερνόμαστε μπροστά από κάθε απάτη των εκπροσώπων του τρομακτικού αλλά και ανόητου θεού μας. Και φοβόμαστε μπας και οι γείτονες μαγαρίσουν το αισχρό μας τίποτα.
Όταν στις χώρες τους – λίκνα του πολιτισμού η φωτιά του κέρδους απανθράκωσε γέρους και νέους, γονείς και παιδιά. Φωτιά που όλο και ζυγώνει στην αυλή μας.
Μα ακόμη περισσότερο με τρομάζει το 59% που θεωρεί ότι οι μετανάστες κάνουν περισσότερη χρήση των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας από όσο συνεισφέρουν σε επίπεδο φόρων.
Αυτοί οι δύστυχοι που τους εμφύσησαν την έννοια της ανταποδοτικότητας
στην υγεία. Στη ζωή. Στο θάνατο.
Έτσι αποκρουστικός είναι ο φασισμός από τα γεννοφάσκια του και τρομακτικός έστω κι αν φαντάζει ακατανόητος.
Στέλιος Κανάκης – stelioskanakis@yahoo.gr
[2] Ιταλός φιλόσοφος, μαθηματικός, ποιητής και αστρονόμος.»Δεν υπάρχει κανένα άστρο στο κέντρο του σύμπαντος, διότι το σύμπαν εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις με τον ίδιο τρόπο. Κάθε αστέρι είναι ένας ήλιος σαν το δικό μας, και γύρω από το καθένα από αυτά τα αστέρια περιστρέφονται άλλοι πλανήτες, αόρατοι στα μάτια μας, αλλά υπάρχουν.»»Συνεπώς, υπάρχουν αναρίθμητοι ήλιοι και άπειρος αριθμός Γαιών που περιστρέφονται γύρω από αυτούς τους ήλιους, σαν τις επτά «Γαίες», η Γη, η Σελήνη, και οι πέντε τότε γνωστοί πλανήτες: ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Δίας, ο Κρόνος που βλέπουμε να περιστρέφονται γύρω από τον κοντινό μας ήλιο.»(Giordano Bruno, De l’infinito universo et Mondi, 1584). Για τα ανωτέρω, κάηκε στην πυρά στις 17 Φεβρουαρίου του 1600. Κατά την καταδίκη του είπε στους δολοφόνους του:«Πιθανόν εσείς, κριτές μου, να ανακοινώνετε την καταδίκη εναντίον μου με μεγαλύτερο φόβο απ’ ότι τη δέχομαι εγώ».
