ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΓΡΑΜΜΟΥ
Στα εγκαίνια του Μουσείου - Μνημείου του ΔΣΕ στη Θεοτόκο Γράμμου μίλησε ο Δημήτρης Γόντικας μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
«Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εκ μέρους της ΚΕ χαιρετίζουμε όλους και όλες που συμμετέχετε στη σημερινή εκδήλωση, σε αυτό το τιμημένο και δοξασμένο χώρο.
Χαιρετίζουμε ιδιαίτερα τους κατοίκους των ηρωικών χωριών του Γράμμου και του Σμόλικα, που παραβρίσκονται σήμερα εδώ.
Με τη σημερινή ξεχωριστή εκδήλωση ολοκληρώνουμε το πρόγραμμα εκδηλώσεων της ΚΕ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ.
Τιμάμε τη μεγάλη αυτή εποποιία του λαού μας, γιγαντώνοντας την απόφασή μας να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να φουντώσουν παντού η αντίσταση και οι αγώνες των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά. Να περάσουν στην αντεπίθεση μπροστά στην πρωτοφανή επιδρομή που δέχονται η ζωή και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους από μια αδίστακτη οικονομική και πολιτική εξουσία. Αγώνας που πρέπει να φτάσει ως το τέλος. Να απελευθερωθεί οριστικά ο λαός μας από το ζυγό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης, την πηγή των σημερινών δεινών του.
Παλεύουμε με δύναμη και αισιοδοξία, με σχέδιο και σταθερότητα, να ενώσουμε τον εργαζόμενο λαό μας, την εργατική τάξη, τους μικρομεσαίους αγρότες και τα λαϊκά στρώματα των πόλεων, τις γυναίκες και τα παιδιά τους ανεξάρτητα από τις χθεσινές πολιτικές τους επιλογές, αλλά με βάση τα ταξικά τους συμφέροντα σε ένα πανίσχυρο μέτωπο και συμμαχία, ικανή να διεκδικήσει την εξουσία και τη ζωή που τους αξίζει.
Και βέβαια, δε βάζουμε τελεία και παύλα στο μεγάλο έπος του ΔΣΕ με το τέλος των εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια. Ο αγώνας δεν τελείωσε. Συνεχίζουμε να τιμάμε, να γράφουμε την ιστορία, να αναδεικνύουμε το μεγαλείο του. Συνεχίζουμε να στήνουμε μνημεία και πάνω απ’ όλα συνεχίζουμε να διδασκόμαστε, να αντλούμε δύναμη και πείρα για την ολοκλήρωση αυτού του αγώνα μέχρι τέλους, ως την τελική δικαίωσή του.
Καθώς το 2018 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, θα πολλαπλασιάσουμε τις δυνάμεις μας και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε ο νέος αιώνας της δράσης μας να είναι ο αιώνας των μεγάλων επαναστατικών αλλαγών και ανατροπών.
Δε δίνουμε λόγια παρηγοριάς και ανώφελες υποσχέσεις. Οι λίγοι, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι εκμεταλλευτές του μόχθου των λαών δε θα είναι σε θέση επ’ αόριστον να λεηλατούν, να χειραγωγούν, να εξαπατούν, να τρομοκρατούν και να καθορίζουν τις τύχες των λαών μαζί και του ελληνικού λαού.
Η εργατική τάξη, οι λαοί, είναι εξίσου βέβαιο ότι δεν πρόκειται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια, δε θα συμβιβάζονται απεριόριστα με τη βαρβαρότητα.
Η ανάγκη μιας νέας οργάνωσης της κοινωνίας είναι το πιο άμεσο και επίκαιρο ζήτημα. Η κοινωνία για την οποία παλεύουμε, ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός, δεν είναι ουτοπία και ονειροπόλημα. Μπορεί σήμερα οι καπιταλιστές με τα τεράστια μέσα που διαθέτουν να παγιδεύουν τη σκέψη, ότι "τίποτα δεν αλλάζει" ή ότι δεν υπάρχει άλλη, εναλλακτική λύση, δεν μπορούν όμως με τίποτα να ανακόψουν την πορεία προς μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας. Μπορεί να κέρδισαν χρόνο με την ανατροπή του Σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, οι λαοί όμως δεν είπαν ακόμα την τελευταία λέξη τους.
Τα διδάγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, που φέτος τιμάμε τα 100 χρόνια της, παραμένουν πάντα ζωντανά και πάντα επίκαιρα. Την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού πολλοί από σας, τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας τη γνώρισαν, όταν βρέθηκαν σε αυτές τις χώρες κι έζησαν ως πολιτικοί πρόσφυγες για πολλά χρόνια. Τα παιδιά που έφυγαν από αυτά τα χωριά, όχι μόνο γλίτωσαν από τη φτώχεια και το θάνατο, αλλά έζησαν σε μια καινούργια ζωή.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Η σημερινή μας εκδήλωση είναι ξεχωριστή, έχει κάτι το ιδιαίτερο. Τιμάμε με το Μνημείο και το Μουσείο, που σήμερα εγκαινιάζουμε, τους αγώνες, την προσφορά, τις θυσίες των χωριών του Γράμμου και του Σμόλικα, των κατοίκων αυτών των ηρωικών χωριών.
Τιμάμε, ιδιαίτερα, τους τιμημένους νεκρούς από αυτά τα χωριά, όλων όσων έπεσαν στις μάχες ως μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής συγκεντρώσαμε και γράψαμε τα ονόματά τους, με βάση το χωριό καταγωγής τους, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Είναι μια ακόμα εκπλήρωση της υπόσχεσής μας ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΜΕ.
Ο κατάλογος των ονομάτων συγκεντρώθηκε μετά από συστηματική έρευνα στα αρχεία του Κόμματος και με τη συμβολή της Κομματικής Οργάνωσης Ιωαννίνων και πολλών συντρόφων από τα αντίστοιχα χωριά. Τα ονόματα που έχουν συγκεντρωθεί είναι για την ώρα 438.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Η σημερινή μας εκδήλωση είναι ξεχωριστή, έχει κάτι το ιδιαίτερο. Τιμάμε με το Μνημείο και το Μουσείο, που σήμερα εγκαινιάζουμε, τους αγώνες, την προσφορά, τις θυσίες των χωριών του Γράμμου και του Σμόλικα, των κατοίκων αυτών των ηρωικών χωριών.
Τιμάμε, ιδιαίτερα, τους τιμημένους νεκρούς από αυτά τα χωριά, όλων όσων έπεσαν στις μάχες ως μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής συγκεντρώσαμε και γράψαμε τα ονόματά τους, με βάση το χωριό καταγωγής τους, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Είναι μια ακόμα εκπλήρωση της υπόσχεσής μας ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΜΕ.
Ο κατάλογος των ονομάτων συγκεντρώθηκε μετά από συστηματική έρευνα στα αρχεία του Κόμματος και με τη συμβολή της Κομματικής Οργάνωσης Ιωαννίνων και πολλών συντρόφων από τα αντίστοιχα χωριά. Τα ονόματα που έχουν συγκεντρωθεί είναι για την ώρα 438.
Είναι βέβαιο, ότι αυτός ο κατάλογος έχει ελλείψεις και πιθανόν λάθη. Γι’ αυτό παρακαλούμε όλους όσοι μπορούν να συμβάλλουν, να δώσουν ό,τι συμπληρωματικά στοιχεία μπορούν να συγκεντρώσουν, ώστε σε επόμενη φάση, σύντομα να γραφούν σε μαρμάρινες πλάκες και να τοποθετηθούν οριστικά στη θέση τους.
Σε αυτά εδώ τα βουνά είναι ακόμα χιλιάδες οι νεκροί από παλικάρια και λεβέντισσες που έδωσαν τη ζωή τους στις μάχες απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας. Είναι όλοι σήμερα μαζί μας. Τιμάμε τη μνήμη και τη θυσία τους.
Με τη σημερινή μας εκδήλωση και τα εγκαίνια του Μνημείου και του Μουσείου θέλουμε να αναγνωρίσουμε την ιδιαίτερη συμβολή και προσφορά των κατοίκων όλων αυτών των χωριών στον τιτάνιο αγώνα του ΔΣΕ.
Προσφορά ανεκτίμητη σε έμψυχο υλικό, τροφή και ρουχισμό, στην κατασκευή οχυρωματικών έργων, στις υγειονομικές υπηρεσίες, στη συγκέντρωση πληροφοριών, στην οργάνωση της λαϊκής πολιτοφυλακής και στους λαογέννητους θεσμούς της κοινωνικοπολιτικής ζωής.
Η περιφέρεια Κόνιτσας είχε 23 ελεύθερα χωριά, σε όλα υπήρχαν Λαϊκά Συμβούλια. Σε τρεις μόνο μήνες τα Λαϊκά Συμβούλια φρόντισαν για την κατασκευή 28 παλιών δρόμων, άνοιξαν 6 νέους, επισκεύασαν 3 γεφύρια και κατασκευάστηκαν άλλα 40. Άνοιξαν και λειτούργησαν 22 σχολεία με 875 μαθητές και 677 μαθήτριες. Η Λαμπρινή Ρέτσα από την Πυρσόγιαννη, που ήταν μέλος του Επαρχιακού Συμβουλίου, μαζί με την Αμαλία Σακελαρίου και την Αναστασία Νιανή είπε τα εξής σε μια Συνέλευση: "Στο χωριό είμαστε όλο γυναίκες. Όλες οι δουλειές περνούν από τα χέρια μας. Κι αποδείχθηκε πως μπορούμε να διαφεντεύουμε τον τόπο μας καλύτερα από τον καθένα".
Η Βεργινάδα από τη Ζέρμα Κόνιτσας, μητέρα τριών παιδιών, ήταν από τον Οκτώβρη του 1947 μέλος του Λαϊκού Δικαστηρίου του χωριού της. Όταν εκλέχτηκε και μέλος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου είπε: "Τη μέρα εκείνη στενοχωριόμουν πως θα τα κατάφερνα εγώ που δεν ξέρω να βάζω την υπογραφή μου. Και αποφάσισα να μάθω γράμματα. Την άλλη μέρα το αλφαβητάριο και στο δάσκαλο. Τώρα είμαι χαρούμενη. Κατάφερα μέσα σε λίγες μέρες και έστειλα το πρώτο μου σημείωμα στην πρόεδρο του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου".
Είναι μερικές ακόμα ζωντανές αποδείξεις για τα θαύματα που μπορεί να κάνει ο λαός όταν παίρνει τις τύχες στα χέρια του.
Κάθε χωριό σ’ αυτή την περιοχή έχει τη δική του, ξεχωριστή ιστορία σε αυτό τον αγώνα και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια ομιλία. Αξίζει τον κόπο να συγκεντρωθεί και να καταγραφεί. Ελπίζουμε να βρεθούν οι δυνάμεις που θα πραγματοποιήσουν αυτό το έργο.
Ανέδειξαν εκατοντάδες ηρωικές μορφές, άντρες και γυναίκες, καθώς και άξια ηγετικά στελέχη του ΔΣΕ. Πρέπει να αναδειχθεί η ιστορία και η προσφορά τους. Ξεχωρίζουμε ανάμεσά τους την προσφορά και την ηρωική μορφή του Γιώργη Γιαννούλη που είχε άδικο τέλος. Το Κόμμα μας δικαίωσε και αποκατέστησε την τιμή και υπόληψή του και σε ειδική εκδήλωση πρόσφατα στο χωριό του, στο Επταχώρι, τίμησε τη μνήμη και την προσφορά του.
Το Μνημείο και το Μουσείο που σήμερα εγκαινιάσαμε έχει επίσης ένα ακόμα ιδιαίτερο στοιχείο.
Έγινε δυνατό να κατασκευαστεί χάριν της πολύτιμης προσφοράς που έκανε η οικογένεια Ζούνη, ο Βασίλης, ο Νίκος, ο Αποστόλης, η Βάσω, η Ελένη, η Ζωή. Παραχώρησαν στο ΚΚΕ το σπίτι και το γύρω χώρο στη μνήμη του πατέρα τους, του αξέχαστου συντρόφου Χρήστου Ζούνη, που τίμησε ως το τέλος της ζωής του τον τίτλο του μέλους του Κόμματος. Δε λύγισε μπροστά σε καμιά δυσκολία και δεν ήταν λίγες.
Εκφράζουμε για άλλη μια φορά τις ευχαριστίες μας στην οικογένεια Ζούνη για την πολύτιμη αυτή προσφορά.
Τα έργα που απαιτήθηκαν, καθώς και τα υλικά που χρειάστηκαν για τη διαμόρφωση του χώρου και την κατασκευή του μνημείου και του μουσείου έγιναν με προσφορές υλικών και εθελοντική δουλειά.
Η πρωτοβουλία για την ανέγερση αυτού του Μνημείου ανήκει στην Τομεακή Οργάνωση των Κατασκευών της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής. Εξασφάλισε με προσφορές τα απαραίτητα υλικά και με πολλά κόκκινα μεροκάματα οικοδόμων, μηχανικών και αρχιτεκτόνων μας έδωσαν αυτό το έργο.
Στήριγμα και αποφασιστική συμβολή στην ολοκλήρωση του Μνημείου και τη διαμόρφωση του χώρου για το Μουσείο έχει η οργάνωση της Δυτικής Μακεδονίας, με εξασφάλιση προσφορών και πολλά επίσης κόκκινα μεροκάματα αρκετών συντρόφων.
Ενώ σημαντική ήταν και η συμβολή της Κομματικής Οργάνωση Ιωαννίνων και των συντρόφων από τα χωριά της περιοχής, καθώς και της Κομματικής Οργάνωσης ΕΒΕ της ΚΟΑ, των γεωπόνων και των συντρόφων από το ιστορικό αρχείο της ΚΕ του Κόμματος.
Εκ μέρους της ΚΕ τους ευχαριστούμε και τους σφίγγουμε θερμά το χέρι για όλα όσα έκαναν. Το Μνημείο και το Μουσείο αυτό, όπως έγινε και με το Μνημείο δίπλα στο Κεφαλοχώρι, είμαστε βέβαιοι ότι θα αγκαλιαστεί από τους κατοίκους της περιοχής και θα αποτελούν τόπο προσκυνήματος και επισκεπτών απ’ όλη την Ελλάδα.
Όταν το ΚΚΕ πριν μερικά χρόνια ξεκίνησε να οργανώνει μνημεία και τις πρώτες εκδηλώσεις προς τιμής του ΔΣΕ εδώ στο Γράμμο, στο Βίτσι, αλλά και σ’ όλη την Ελλάδα συνάντησε ευρύτατη στήριξη και συμπαράσταση από τους κατοίκους αυτών των περιοχών. Αγκάλιασαν όλες αυτές τις πρωτοβουλίες και συμμετείχαν ενεργητικά.
Έπεφταν στην κυριολεξία όλες οι εκδηλώσεις σαν τη βροχή στο διψασμένο έδαφος. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί οι ρίζες του ΚΚΕ είναι κάτι περισσότερο από βαθιές. Είναι ρίζες ποτισμένες με το αίμα των καλύτερων παιδιών τους. Είναι δεσμοί αίματος με κάθε σχεδόν οικογένεια.
Παρά τους άγριους διωγμούς, τις χιλιάδες εκτελέσεις και τους χιλιάδες φυλακισμένους, τους τόνους λάσπης και συκοφαντίας που εξαπέλυσαν οι νικητές σε βάρος του ΚΚΕ και του ΔΣΕ μετά την ήττα και την υποχώρηση του ΔΣΕ το 1949, οι μνήμες και οι δεσμοί αυτοί παραμένουν ζωντανοί και δίνουν συνέχεια καρπούς.
Συναντήσαμε, βεβαίως, και ορισμένες επιφυλάξεις, ανησυχίες, κατά βάση καλοπροαίρετες, αλλά και φοβίες και νουθεσίες να μην ανοίγουμε πληγές. Να ξεχάσουμε και να μην ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Αισθήματα ανάμεικτα με πολλά ερωτήματα και συγχύσεις για τον αγώνα του ΔΣΕ.
Για πολλά χρόνια η αστική τάξη και όλα τα Κόμματά της έκαναν μια τεράστια συκοφαντική και τρομοκρατική εκστρατεία, όχι μόνο στα χωριά του Γράμμου, αλλά σε όλη την Ελλάδα για να φοβίσουν, να καθυποτάξουν το λαό, να τον πείσουν ότι όλα τα δεινά του οφείλονται στον "αδελφοκτόνο πόλεμο", στο λεγόμενο "συμμοριτοπόλεμο", και ότι οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη στις ΗΠΑ και στους ευρωπαίους συμμάχους γιατί μας έσωσαν από τα νύχια των Σλάβων.
Σήμερα μόνο η φασιστική "Χρυσή Αυγή" και ορισμένοι ακόμα θύλακες, τα απομεινάρια των ταγματασφαλιτών και της χουντικής δικτατορίας, συνεχίζουν αυτήν τη χοντροκομμένη προπαγάνδα.
Σε αυτά εδώ τα βουνά είναι ακόμα χιλιάδες οι νεκροί από παλικάρια και λεβέντισσες που έδωσαν τη ζωή τους στις μάχες απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας. Είναι όλοι σήμερα μαζί μας. Τιμάμε τη μνήμη και τη θυσία τους.
Με τη σημερινή μας εκδήλωση και τα εγκαίνια του Μνημείου και του Μουσείου θέλουμε να αναγνωρίσουμε την ιδιαίτερη συμβολή και προσφορά των κατοίκων όλων αυτών των χωριών στον τιτάνιο αγώνα του ΔΣΕ.
Προσφορά ανεκτίμητη σε έμψυχο υλικό, τροφή και ρουχισμό, στην κατασκευή οχυρωματικών έργων, στις υγειονομικές υπηρεσίες, στη συγκέντρωση πληροφοριών, στην οργάνωση της λαϊκής πολιτοφυλακής και στους λαογέννητους θεσμούς της κοινωνικοπολιτικής ζωής.
Η περιφέρεια Κόνιτσας είχε 23 ελεύθερα χωριά, σε όλα υπήρχαν Λαϊκά Συμβούλια. Σε τρεις μόνο μήνες τα Λαϊκά Συμβούλια φρόντισαν για την κατασκευή 28 παλιών δρόμων, άνοιξαν 6 νέους, επισκεύασαν 3 γεφύρια και κατασκευάστηκαν άλλα 40. Άνοιξαν και λειτούργησαν 22 σχολεία με 875 μαθητές και 677 μαθήτριες. Η Λαμπρινή Ρέτσα από την Πυρσόγιαννη, που ήταν μέλος του Επαρχιακού Συμβουλίου, μαζί με την Αμαλία Σακελαρίου και την Αναστασία Νιανή είπε τα εξής σε μια Συνέλευση: "Στο χωριό είμαστε όλο γυναίκες. Όλες οι δουλειές περνούν από τα χέρια μας. Κι αποδείχθηκε πως μπορούμε να διαφεντεύουμε τον τόπο μας καλύτερα από τον καθένα".
Η Βεργινάδα από τη Ζέρμα Κόνιτσας, μητέρα τριών παιδιών, ήταν από τον Οκτώβρη του 1947 μέλος του Λαϊκού Δικαστηρίου του χωριού της. Όταν εκλέχτηκε και μέλος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου είπε: "Τη μέρα εκείνη στενοχωριόμουν πως θα τα κατάφερνα εγώ που δεν ξέρω να βάζω την υπογραφή μου. Και αποφάσισα να μάθω γράμματα. Την άλλη μέρα το αλφαβητάριο και στο δάσκαλο. Τώρα είμαι χαρούμενη. Κατάφερα μέσα σε λίγες μέρες και έστειλα το πρώτο μου σημείωμα στην πρόεδρο του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου".
Είναι μερικές ακόμα ζωντανές αποδείξεις για τα θαύματα που μπορεί να κάνει ο λαός όταν παίρνει τις τύχες στα χέρια του.
Κάθε χωριό σ’ αυτή την περιοχή έχει τη δική του, ξεχωριστή ιστορία σε αυτό τον αγώνα και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια ομιλία. Αξίζει τον κόπο να συγκεντρωθεί και να καταγραφεί. Ελπίζουμε να βρεθούν οι δυνάμεις που θα πραγματοποιήσουν αυτό το έργο.
Ανέδειξαν εκατοντάδες ηρωικές μορφές, άντρες και γυναίκες, καθώς και άξια ηγετικά στελέχη του ΔΣΕ. Πρέπει να αναδειχθεί η ιστορία και η προσφορά τους. Ξεχωρίζουμε ανάμεσά τους την προσφορά και την ηρωική μορφή του Γιώργη Γιαννούλη που είχε άδικο τέλος. Το Κόμμα μας δικαίωσε και αποκατέστησε την τιμή και υπόληψή του και σε ειδική εκδήλωση πρόσφατα στο χωριό του, στο Επταχώρι, τίμησε τη μνήμη και την προσφορά του.
Το Μνημείο και το Μουσείο που σήμερα εγκαινιάσαμε έχει επίσης ένα ακόμα ιδιαίτερο στοιχείο.
Έγινε δυνατό να κατασκευαστεί χάριν της πολύτιμης προσφοράς που έκανε η οικογένεια Ζούνη, ο Βασίλης, ο Νίκος, ο Αποστόλης, η Βάσω, η Ελένη, η Ζωή. Παραχώρησαν στο ΚΚΕ το σπίτι και το γύρω χώρο στη μνήμη του πατέρα τους, του αξέχαστου συντρόφου Χρήστου Ζούνη, που τίμησε ως το τέλος της ζωής του τον τίτλο του μέλους του Κόμματος. Δε λύγισε μπροστά σε καμιά δυσκολία και δεν ήταν λίγες.
Εκφράζουμε για άλλη μια φορά τις ευχαριστίες μας στην οικογένεια Ζούνη για την πολύτιμη αυτή προσφορά.
Τα έργα που απαιτήθηκαν, καθώς και τα υλικά που χρειάστηκαν για τη διαμόρφωση του χώρου και την κατασκευή του μνημείου και του μουσείου έγιναν με προσφορές υλικών και εθελοντική δουλειά.
Η πρωτοβουλία για την ανέγερση αυτού του Μνημείου ανήκει στην Τομεακή Οργάνωση των Κατασκευών της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής. Εξασφάλισε με προσφορές τα απαραίτητα υλικά και με πολλά κόκκινα μεροκάματα οικοδόμων, μηχανικών και αρχιτεκτόνων μας έδωσαν αυτό το έργο.
Στήριγμα και αποφασιστική συμβολή στην ολοκλήρωση του Μνημείου και τη διαμόρφωση του χώρου για το Μουσείο έχει η οργάνωση της Δυτικής Μακεδονίας, με εξασφάλιση προσφορών και πολλά επίσης κόκκινα μεροκάματα αρκετών συντρόφων.
Ενώ σημαντική ήταν και η συμβολή της Κομματικής Οργάνωση Ιωαννίνων και των συντρόφων από τα χωριά της περιοχής, καθώς και της Κομματικής Οργάνωσης ΕΒΕ της ΚΟΑ, των γεωπόνων και των συντρόφων από το ιστορικό αρχείο της ΚΕ του Κόμματος.
Εκ μέρους της ΚΕ τους ευχαριστούμε και τους σφίγγουμε θερμά το χέρι για όλα όσα έκαναν. Το Μνημείο και το Μουσείο αυτό, όπως έγινε και με το Μνημείο δίπλα στο Κεφαλοχώρι, είμαστε βέβαιοι ότι θα αγκαλιαστεί από τους κατοίκους της περιοχής και θα αποτελούν τόπο προσκυνήματος και επισκεπτών απ’ όλη την Ελλάδα.
Όταν το ΚΚΕ πριν μερικά χρόνια ξεκίνησε να οργανώνει μνημεία και τις πρώτες εκδηλώσεις προς τιμής του ΔΣΕ εδώ στο Γράμμο, στο Βίτσι, αλλά και σ’ όλη την Ελλάδα συνάντησε ευρύτατη στήριξη και συμπαράσταση από τους κατοίκους αυτών των περιοχών. Αγκάλιασαν όλες αυτές τις πρωτοβουλίες και συμμετείχαν ενεργητικά.
Έπεφταν στην κυριολεξία όλες οι εκδηλώσεις σαν τη βροχή στο διψασμένο έδαφος. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί οι ρίζες του ΚΚΕ είναι κάτι περισσότερο από βαθιές. Είναι ρίζες ποτισμένες με το αίμα των καλύτερων παιδιών τους. Είναι δεσμοί αίματος με κάθε σχεδόν οικογένεια.
Παρά τους άγριους διωγμούς, τις χιλιάδες εκτελέσεις και τους χιλιάδες φυλακισμένους, τους τόνους λάσπης και συκοφαντίας που εξαπέλυσαν οι νικητές σε βάρος του ΚΚΕ και του ΔΣΕ μετά την ήττα και την υποχώρηση του ΔΣΕ το 1949, οι μνήμες και οι δεσμοί αυτοί παραμένουν ζωντανοί και δίνουν συνέχεια καρπούς.
Συναντήσαμε, βεβαίως, και ορισμένες επιφυλάξεις, ανησυχίες, κατά βάση καλοπροαίρετες, αλλά και φοβίες και νουθεσίες να μην ανοίγουμε πληγές. Να ξεχάσουμε και να μην ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Αισθήματα ανάμεικτα με πολλά ερωτήματα και συγχύσεις για τον αγώνα του ΔΣΕ.
Για πολλά χρόνια η αστική τάξη και όλα τα Κόμματά της έκαναν μια τεράστια συκοφαντική και τρομοκρατική εκστρατεία, όχι μόνο στα χωριά του Γράμμου, αλλά σε όλη την Ελλάδα για να φοβίσουν, να καθυποτάξουν το λαό, να τον πείσουν ότι όλα τα δεινά του οφείλονται στον "αδελφοκτόνο πόλεμο", στο λεγόμενο "συμμοριτοπόλεμο", και ότι οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη στις ΗΠΑ και στους ευρωπαίους συμμάχους γιατί μας έσωσαν από τα νύχια των Σλάβων.
Σήμερα μόνο η φασιστική "Χρυσή Αυγή" και ορισμένοι ακόμα θύλακες, τα απομεινάρια των ταγματασφαλιτών και της χουντικής δικτατορίας, συνεχίζουν αυτήν τη χοντροκομμένη προπαγάνδα.
Η επίσημη, ας πούμε, η κυρίαρχη γραμμή της αστικής τάξης, χωρίς να παραιτείται από τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και τη συκοφάντηση του αγώνα του ΔΣΕ, έχει προσαρμοστεί και εκσυγχρονιστεί από ανάγκη, αλλά συνεχίζει με άλλα, πιο ύπουλα μέσα τον πόλεμο, υπηρετώντας όμως πάντα τους ίδιους σκοπούς, την υποταγή των εργαζομένων στους δικούς της σχεδιασμούς, στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Κηρύσσουν την ανάγκη της "εθνικής ενότητας" και της "εθνικής συμφιλίωσης" μπροστά στο ενιαίο, όπως λένε, "εθνικό συμφέρον". Όλοι μαζί, πότε για να μπούμε στην ΕΕ και στο ευρώ, πότε για να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση και το χρέος, πότε για να εκμεταλλευτούμε τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και μας εμπλέκουν σε νέες πολεμικές περιπέτειες στο όνομα πάντα του "εθνικού συμφέροντος" και πότε για να αντιμετωπιστούν τα δύο άκρα, όπως ανιστόρητα λένε, ο φασισμός και ο κομμουνισμός.
Κηρύσσουν τη "λήθη του παρελθόντος" και καλούν το λαό σε διαρκείς θυσίες για να βγούμε από την κρίση και τα αδιέξοδα, για το καλό όλων. Ξεπλένουν τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές από τις ευθύνες που έχουν και τους αναγορεύουν και πάλι ως προστάτες.
Όλη αυτή η εκστρατεία που υπηρετείται απ’ όλα τα άλλα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, είναι πέρα για πέρα ψεύτικη, υποκριτική και άθλια. Πότε δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ενιαίο εθνικό συμφέρον. Δεν υπάρχει το ίδιο συμφέρον ανάμεσα στον εργάτη και το βιομήχανο, τον εφοπλιστή, το μεγαλοεπιχειρηματία. Δεν υπάρχει το ίδιο συμφέρον ανάμεσα στους μικρομεσαίους αγρότες, κτηνοτρόφους με τους μεγαλέμπορους και τους τραπεζίτες. Δεν υπάρχει καμία ευθύνη στους εργαζόμενους για την κρίση, το χρέος, τους πολέμους.
Τα συμφέροντά τους είναι ριζικά διαφορετικά. Ασυμβίβαστα. Είναι σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης των λίγων που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής σε βάρος των πολλών.
Η θεωρία του "εθνικού συμφέροντος" είναι ένα από τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να υποτάσσουν τους εκμεταλλευόμενους στα δικά τους συμφέροντα, στη συνέχιση και διαιώνιση της εκμετάλλευσης. Να σκεπάσουν τις ευθύνες και τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Να κρύβουν από το λαό τις αιτίες της δυστυχίας του και το χειρότερο, να τον υποτάσσουν μοιρολατρικά να σκύβει το κεφάλι και να αποδέχεται ως μονόδρομο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Κι όταν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτή την πολιτική της εθνικοφροσύνης και με την εναλλαγή κυβερνήσεων και κομμάτων, τότε καταφεύγουν στην ωμή βία, πότε πάλι με το πρόσχημα του εθνικού συμφέροντος ή του κομμουνιστικού κινδύνου, τον αντικομμουνισμό. Το ζήσαμε με τις δικτατορίες, την άγρια τρομοκρατία και την επιβολή μόνιμων αντιλαϊκών πολιτικών, πότε με το μαστίγιο και πότε με το καρότο. Το ζούμε και σήμερα με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ. Στο όνομα της ανάπτυξης και των επενδύσεων υλοποιεί αδίστακτα όλα τα μνημονιακά μέτρα που ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά παίρνει συνεχώς και νέα, πιο βάρβαρα μέτρα, χωρίς ημερομηνία λήξης, καταργεί ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία.
Το ΚΚΕ παλεύει ακούραστα για να βγάλει ο λαός συμπεράσματα, να διδαχθεί από την ιστορία, να καθορίσει και να επανακαθορίσει τη θέση του, με βάση τα δικά του, ταξικά συμφέροντα και να μη στρατεύεται κάτω από ξένες σημαίες.
Δεν πρέπει να περιμένει έλεος και να τρέφει ελπίδες ότι μπορεί από τα πάνω να αλλάξει κάτι ή ότι αυτό το απάνθρωπο σύστημα, και η ΕΕ μπορούν να γίνουν πιο ανθρώπινα, όπως μας έλεγε πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ.
Να σηκώσει τη δική του σημαία, να βάλει πλάτη στην ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, στην οικοδόμηση της δικής του συμμαχίας. Να διεκδικήσει μαχητικά την ανάκτηση των απωλειών που είχε και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.
Το δρόμο το δείχνουν οι αγώνες και οι εστίες αντίστασης που αναπτύσσονται καθημερινά απ’ όλους τους κλάδους. Να σηκώσουμε παντού μπλόκα αγώνα σε αυτή την πολιτική ως την ανατροπή της.
Πάνω απ’ όλα, να δώσει δύναμη στο ΚΚΕ, να στηρίξει την πολιτική του, να διαδίδει παντού τις ιδέες του, να υπερασπίζεται με πάθος και χωρίς φόβο το ΚΚΕ. Να στρατευτεί μαχητικά με το ΚΚΕ.
Αγαπητοί φίλοι, φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες,
Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν μια τυχαία επιλογή ή πολύ περισσότερο ένα ιστορικό λάθος, ή τυχοδιωκτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται οι αντίπαλοί μας και οι διάφοροι αποστάτες του κομμουνιστικού κινήματος.
Ήταν ένας οργανωμένος αγώνας, δίκαιος και μεγαλειώδης, που εξέφραζε τη συμπυκνωμένη οργή της πλειοψηφίας των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά απέναντι στην τυραννία της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της για μισό και πάνω αιώνα.
Εξέφραζε την οργή και το ταξικό μίσος χιλιάδων εργατών και εργατριών που δούλευαν από ήλιο σε ήλιο, χωρίς κανένα ουσιαστικό δικαίωμα. Την οργή και την αγανάκτηση των φτωχών αγροτών απέναντι στη ληστεία των μεγαλεμπόρων, των τσιφλικάδων και τραπεζιτών και το φοροκυνηγητό του κράτους, πριν ακόμα από τον πόλεμο.
Εξέφραζε τη συμπυκνωμένη οργή στο δολοφονικό όργιο, τις διώξεις, τις δολοφονίες, τις φυλακές κι εξορίες και τα βασανιστήρια των Βενιζέλου, Τσαλδάρη, Μεταξά απέναντι στους πρωτοπόρους αγωνιστές που πάλευαν να οργανώσουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα και να διεκδικήσουν στοιχειώδη δικαιώματα.
Σε όλα αυτά προστέθηκε ως αποκορύφωμα η οργή από τη στάση της άρχουσας τάξης στη διάρκεια της Κατοχής και κυρίως μετά την απελευθέρωση. Οι κύριοι αυτοί, βιομήχανοι και πλουτοκράτες, μαζί με τις ηγεσίες όλων των αστικών κομμάτων, οι βασιλιάδες, οι δήθεν προστάτες του λαού και του έθνους, όλοι αυτοί οι εθνοκάπηλοι, όταν η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από την Κατοχή του φασιστικού άξονα, την κοπάνησαν στο εξωτερικό, είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, είτε το έριξαν στη μαύρη αγορά, είτε λούφαξαν, παράτησαν το λαό στη μοίρα του.
Κι όταν ο λαός, με το ΚΚΕ μπροστά, απελευθέρωσε την Ελλάδα και προσδοκούσε να χαρεί τη λευτεριά του, ήρθαν προετοιμασμένοι με τη συνοδεία των εγγλέζικων τανκς να διασφαλίσουν την εξουσία τους και να υπερασπιστούν τα πλούτη που συσσώρευσαν και μέσα στην Κατοχή από τη δυστυχία του λαού.
Μάζεψαν όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των Γερμανών και μαζί με εγγλέζικα κανόνια απαίτησαν από το νικητή λαό, στο όνομα της "εθνικής ενότητας" να καταθέσει τα όπλα, να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις του και να υποταχθεί στην εξουσία των αστών.
Εκμεταλλεύτηκαν με τον πιο δόλιο τρόπο τις αγαθές προθέσεις του ΚΚΕ για "εθνική ενότητα" και "εθνική ανασύνταξη της πατρίδας" μετά τον πόλεμο, πολιτική η οποία αποδείχτηκε πέρα για πέρα λάθος.
Κι έτσι, ο λαός υποχρεώθηκε να καταθέσει τα όπλα, την ίδια ώρα που αυτοί ακόνιζαν τα δικά τους όπλα. Εξαπέλυσαν μια τεραστίων διαστάσεων εκστρατεία για να τσακίσουν το μεγαλειώδες κίνημα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ με τη φωτιά και με το σίδερο.
Το δίλημμα που τέθηκε ήταν αμείλικτο. Ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Έτσι γεννήθηκε ο ΔΣΕ, ο ηρωικός και μεγαλειώδης αγώνας με πρωταγωνιστές τους αλύγιστους της ταξικής πάλης των δεκαετιών 1920-1930 και τους αγωνιστές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ένας αγώνας που δικαιολογημένα τιμάμε με περηφάνια, αλλά και συνεχίζει να προκαλεί την έχθρα και το μίσος των νικητών.
Τρέμουν και φοβούνται τα μηνύματά του.
Μπορεί ο ΔΣΕ να μη νίκησε, αλλά έδειξε ότι ο λαός έχει τη δύναμη και όταν το αποφασίσει μπορεί να επιβάλλει το δίκιο του, να διεκδικήσει την εξουσία.
Δε νίκησε ο ΔΣΕ, όχι γιατί δεν είχε την υποστήριξη του λαού, αλλά γιατί έπεσαν πάνω του σύσσωμος ο καπιταλιστικός κόσμος με επικεφαλής δύο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία. Το γεγονός ότι ο αγώνας κράτησε 3 χρόνια και έφερε πολλές φορές σε πολύ δύσκολη θέση την εξουσία της αστικής τάξης δείχνει ότι ο ΔΣΕ ήταν ένας πραγματικός λαϊκός στρατός και ο αγώνας του δίκαιος.
Και πάλι θα μπορούσε να είχε νικήσει, αν έγκαιρα και αποφασιστικά είχε ξεκινήσει η ένοπλη πάλη και κυρίως μέσα στις μεγάλες πόλεις.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Οι εκδηλώσεις μας, οι ιστορικές μελέτες του Κόμματος δεν έχουν μόνο ιστορική αξία, δεν περιορίζονται μόνο στην οφειλόμενη απόδοση τιμής, στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και την υπεράσπιση μιας από τις πιο λαμπρές σελίδες στη σύγχρονη ιστορία του εργατικού και λαϊκού μας κινήματος και του ΚΚΕ.
Έχουν σπουδαία αξία για το σήμερα και για το αύριο, καθώς αναδεικνύουν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.
Το δίλημμα που τέθηκε τότε μπροστά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα: "Τις αλυσίδες ή τα όπλα" δεν έχει μόνο ιστορική αξία. Επανέρχεται διαρκώς στις μέρες μας με νέες μορφές και περιεχόμενο.
Με το κεφάλαιο ή με το λαό.
Υποταγή και προσαρμογή στις αξιώσεις του κεφαλαίου ή ρήξη και ανατροπή.
Με την αστική εξουσία ή την εργατική εξουσία.
Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός.
Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν, παρά μόνο η ασυμβίβαστη και αδιάλλακτη πάλη με την αστική τάξη, το κράτος, τα κόμματά της και την εξουσία της ως την οριστική ανατροπή της, για την εργατική εξουσία, το Σοσιαλισμό. Τα παραπάνω, μαζί με την ακλόνητη πίστη και αφοσίωση στο μεγάλο αυτό σκοπό του αγώνα και στην τελική νίκη είναι μερικές από τις πιο σημαντικές παρακαταθήκες που μας κληροδότησε η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ.
Τιμή και δόξα στους τιμημένος νεκρούς του ΔΣΕ.
Τιμή και δόξα στο ΔΣΕ.
Ο Γράμμος τι κι αν έπεσε, εμείς θα νικήσουμε».
Κηρύσσουν την ανάγκη της "εθνικής ενότητας" και της "εθνικής συμφιλίωσης" μπροστά στο ενιαίο, όπως λένε, "εθνικό συμφέρον". Όλοι μαζί, πότε για να μπούμε στην ΕΕ και στο ευρώ, πότε για να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση και το χρέος, πότε για να εκμεταλλευτούμε τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και μας εμπλέκουν σε νέες πολεμικές περιπέτειες στο όνομα πάντα του "εθνικού συμφέροντος" και πότε για να αντιμετωπιστούν τα δύο άκρα, όπως ανιστόρητα λένε, ο φασισμός και ο κομμουνισμός.
Κηρύσσουν τη "λήθη του παρελθόντος" και καλούν το λαό σε διαρκείς θυσίες για να βγούμε από την κρίση και τα αδιέξοδα, για το καλό όλων. Ξεπλένουν τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές από τις ευθύνες που έχουν και τους αναγορεύουν και πάλι ως προστάτες.
Όλη αυτή η εκστρατεία που υπηρετείται απ’ όλα τα άλλα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, είναι πέρα για πέρα ψεύτικη, υποκριτική και άθλια. Πότε δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ενιαίο εθνικό συμφέρον. Δεν υπάρχει το ίδιο συμφέρον ανάμεσα στον εργάτη και το βιομήχανο, τον εφοπλιστή, το μεγαλοεπιχειρηματία. Δεν υπάρχει το ίδιο συμφέρον ανάμεσα στους μικρομεσαίους αγρότες, κτηνοτρόφους με τους μεγαλέμπορους και τους τραπεζίτες. Δεν υπάρχει καμία ευθύνη στους εργαζόμενους για την κρίση, το χρέος, τους πολέμους.
Τα συμφέροντά τους είναι ριζικά διαφορετικά. Ασυμβίβαστα. Είναι σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης των λίγων που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής σε βάρος των πολλών.
Η θεωρία του "εθνικού συμφέροντος" είναι ένα από τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να υποτάσσουν τους εκμεταλλευόμενους στα δικά τους συμφέροντα, στη συνέχιση και διαιώνιση της εκμετάλλευσης. Να σκεπάσουν τις ευθύνες και τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Να κρύβουν από το λαό τις αιτίες της δυστυχίας του και το χειρότερο, να τον υποτάσσουν μοιρολατρικά να σκύβει το κεφάλι και να αποδέχεται ως μονόδρομο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Κι όταν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτή την πολιτική της εθνικοφροσύνης και με την εναλλαγή κυβερνήσεων και κομμάτων, τότε καταφεύγουν στην ωμή βία, πότε πάλι με το πρόσχημα του εθνικού συμφέροντος ή του κομμουνιστικού κινδύνου, τον αντικομμουνισμό. Το ζήσαμε με τις δικτατορίες, την άγρια τρομοκρατία και την επιβολή μόνιμων αντιλαϊκών πολιτικών, πότε με το μαστίγιο και πότε με το καρότο. Το ζούμε και σήμερα με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ. Στο όνομα της ανάπτυξης και των επενδύσεων υλοποιεί αδίστακτα όλα τα μνημονιακά μέτρα που ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά παίρνει συνεχώς και νέα, πιο βάρβαρα μέτρα, χωρίς ημερομηνία λήξης, καταργεί ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία.
Το ΚΚΕ παλεύει ακούραστα για να βγάλει ο λαός συμπεράσματα, να διδαχθεί από την ιστορία, να καθορίσει και να επανακαθορίσει τη θέση του, με βάση τα δικά του, ταξικά συμφέροντα και να μη στρατεύεται κάτω από ξένες σημαίες.
Δεν πρέπει να περιμένει έλεος και να τρέφει ελπίδες ότι μπορεί από τα πάνω να αλλάξει κάτι ή ότι αυτό το απάνθρωπο σύστημα, και η ΕΕ μπορούν να γίνουν πιο ανθρώπινα, όπως μας έλεγε πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ.
Να σηκώσει τη δική του σημαία, να βάλει πλάτη στην ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, στην οικοδόμηση της δικής του συμμαχίας. Να διεκδικήσει μαχητικά την ανάκτηση των απωλειών που είχε και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.
Το δρόμο το δείχνουν οι αγώνες και οι εστίες αντίστασης που αναπτύσσονται καθημερινά απ’ όλους τους κλάδους. Να σηκώσουμε παντού μπλόκα αγώνα σε αυτή την πολιτική ως την ανατροπή της.
Πάνω απ’ όλα, να δώσει δύναμη στο ΚΚΕ, να στηρίξει την πολιτική του, να διαδίδει παντού τις ιδέες του, να υπερασπίζεται με πάθος και χωρίς φόβο το ΚΚΕ. Να στρατευτεί μαχητικά με το ΚΚΕ.
Αγαπητοί φίλοι, φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες,
Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν μια τυχαία επιλογή ή πολύ περισσότερο ένα ιστορικό λάθος, ή τυχοδιωκτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται οι αντίπαλοί μας και οι διάφοροι αποστάτες του κομμουνιστικού κινήματος.
Ήταν ένας οργανωμένος αγώνας, δίκαιος και μεγαλειώδης, που εξέφραζε τη συμπυκνωμένη οργή της πλειοψηφίας των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά απέναντι στην τυραννία της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της για μισό και πάνω αιώνα.
Εξέφραζε την οργή και το ταξικό μίσος χιλιάδων εργατών και εργατριών που δούλευαν από ήλιο σε ήλιο, χωρίς κανένα ουσιαστικό δικαίωμα. Την οργή και την αγανάκτηση των φτωχών αγροτών απέναντι στη ληστεία των μεγαλεμπόρων, των τσιφλικάδων και τραπεζιτών και το φοροκυνηγητό του κράτους, πριν ακόμα από τον πόλεμο.
Εξέφραζε τη συμπυκνωμένη οργή στο δολοφονικό όργιο, τις διώξεις, τις δολοφονίες, τις φυλακές κι εξορίες και τα βασανιστήρια των Βενιζέλου, Τσαλδάρη, Μεταξά απέναντι στους πρωτοπόρους αγωνιστές που πάλευαν να οργανώσουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα και να διεκδικήσουν στοιχειώδη δικαιώματα.
Σε όλα αυτά προστέθηκε ως αποκορύφωμα η οργή από τη στάση της άρχουσας τάξης στη διάρκεια της Κατοχής και κυρίως μετά την απελευθέρωση. Οι κύριοι αυτοί, βιομήχανοι και πλουτοκράτες, μαζί με τις ηγεσίες όλων των αστικών κομμάτων, οι βασιλιάδες, οι δήθεν προστάτες του λαού και του έθνους, όλοι αυτοί οι εθνοκάπηλοι, όταν η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από την Κατοχή του φασιστικού άξονα, την κοπάνησαν στο εξωτερικό, είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, είτε το έριξαν στη μαύρη αγορά, είτε λούφαξαν, παράτησαν το λαό στη μοίρα του.
Κι όταν ο λαός, με το ΚΚΕ μπροστά, απελευθέρωσε την Ελλάδα και προσδοκούσε να χαρεί τη λευτεριά του, ήρθαν προετοιμασμένοι με τη συνοδεία των εγγλέζικων τανκς να διασφαλίσουν την εξουσία τους και να υπερασπιστούν τα πλούτη που συσσώρευσαν και μέσα στην Κατοχή από τη δυστυχία του λαού.
Μάζεψαν όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των Γερμανών και μαζί με εγγλέζικα κανόνια απαίτησαν από το νικητή λαό, στο όνομα της "εθνικής ενότητας" να καταθέσει τα όπλα, να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις του και να υποταχθεί στην εξουσία των αστών.
Εκμεταλλεύτηκαν με τον πιο δόλιο τρόπο τις αγαθές προθέσεις του ΚΚΕ για "εθνική ενότητα" και "εθνική ανασύνταξη της πατρίδας" μετά τον πόλεμο, πολιτική η οποία αποδείχτηκε πέρα για πέρα λάθος.
Κι έτσι, ο λαός υποχρεώθηκε να καταθέσει τα όπλα, την ίδια ώρα που αυτοί ακόνιζαν τα δικά τους όπλα. Εξαπέλυσαν μια τεραστίων διαστάσεων εκστρατεία για να τσακίσουν το μεγαλειώδες κίνημα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ με τη φωτιά και με το σίδερο.
Το δίλημμα που τέθηκε ήταν αμείλικτο. Ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Έτσι γεννήθηκε ο ΔΣΕ, ο ηρωικός και μεγαλειώδης αγώνας με πρωταγωνιστές τους αλύγιστους της ταξικής πάλης των δεκαετιών 1920-1930 και τους αγωνιστές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ένας αγώνας που δικαιολογημένα τιμάμε με περηφάνια, αλλά και συνεχίζει να προκαλεί την έχθρα και το μίσος των νικητών.
Τρέμουν και φοβούνται τα μηνύματά του.
Μπορεί ο ΔΣΕ να μη νίκησε, αλλά έδειξε ότι ο λαός έχει τη δύναμη και όταν το αποφασίσει μπορεί να επιβάλλει το δίκιο του, να διεκδικήσει την εξουσία.
Δε νίκησε ο ΔΣΕ, όχι γιατί δεν είχε την υποστήριξη του λαού, αλλά γιατί έπεσαν πάνω του σύσσωμος ο καπιταλιστικός κόσμος με επικεφαλής δύο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία. Το γεγονός ότι ο αγώνας κράτησε 3 χρόνια και έφερε πολλές φορές σε πολύ δύσκολη θέση την εξουσία της αστικής τάξης δείχνει ότι ο ΔΣΕ ήταν ένας πραγματικός λαϊκός στρατός και ο αγώνας του δίκαιος.
Και πάλι θα μπορούσε να είχε νικήσει, αν έγκαιρα και αποφασιστικά είχε ξεκινήσει η ένοπλη πάλη και κυρίως μέσα στις μεγάλες πόλεις.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Οι εκδηλώσεις μας, οι ιστορικές μελέτες του Κόμματος δεν έχουν μόνο ιστορική αξία, δεν περιορίζονται μόνο στην οφειλόμενη απόδοση τιμής, στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και την υπεράσπιση μιας από τις πιο λαμπρές σελίδες στη σύγχρονη ιστορία του εργατικού και λαϊκού μας κινήματος και του ΚΚΕ.
Έχουν σπουδαία αξία για το σήμερα και για το αύριο, καθώς αναδεικνύουν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.
Το δίλημμα που τέθηκε τότε μπροστά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα: "Τις αλυσίδες ή τα όπλα" δεν έχει μόνο ιστορική αξία. Επανέρχεται διαρκώς στις μέρες μας με νέες μορφές και περιεχόμενο.
Με το κεφάλαιο ή με το λαό.
Υποταγή και προσαρμογή στις αξιώσεις του κεφαλαίου ή ρήξη και ανατροπή.
Με την αστική εξουσία ή την εργατική εξουσία.
Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός.
Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν, παρά μόνο η ασυμβίβαστη και αδιάλλακτη πάλη με την αστική τάξη, το κράτος, τα κόμματά της και την εξουσία της ως την οριστική ανατροπή της, για την εργατική εξουσία, το Σοσιαλισμό. Τα παραπάνω, μαζί με την ακλόνητη πίστη και αφοσίωση στο μεγάλο αυτό σκοπό του αγώνα και στην τελική νίκη είναι μερικές από τις πιο σημαντικές παρακαταθήκες που μας κληροδότησε η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ.
Τιμή και δόξα στους τιμημένος νεκρούς του ΔΣΕ.
Τιμή και δόξα στο ΔΣΕ.
Ο Γράμμος τι κι αν έπεσε, εμείς θα νικήσουμε».
Δες Ακόμη:
