ΠΑΦΙΛΗΣ: ΤΑ «ΑΝΕΚΔΟΤΑ» ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ «IN.GR»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ «IN.GR»

Θ. Παφίλης: Σε μία ένωση «ληστών», όπως η ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη

Πηγή: Eurokinissi

«Ανέκδοτο» χαρακτηρίζει την «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», όχι μόνο απέναντι στην πανδημία του κορονοϊού αλλά και διαχρονικά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης τονίζοντας ότι «σε μία ένωση "ληστών", δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη». Σε συνέντευξή του στο «in.gr» και την δημοσιογράφο Αλ. Φωτάκη ο Θ. Παφίλης σημειώνει ότι «η πανδημία δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι για την κυβέρνηση για να φιμώσει διαμαρτυρίες των εργαζομένων» και προσθέτει ότι «το αν "η πανδημία μπορεί να φιμώσει το λαϊκό κίνημα" το απάντησε το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Αχρηστεύοντας με τη δράση του τόσο τις κυβερνητικές κραυγές που έλεγαν "όχι αγώνες τώρα", όσο και την εναλλακτική τους εκδοχή που διακινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη λογική "θα λογαριαστούμε μετά", δηλαδή ποτέ». Σχολιάζοντας τα μέτρα που λήφθηκαν με αφορμή τον COVID-19 σχολιάζει ότι «η απειλή για τα Εργασιακά είναι διαρκής» και το αποδεικνύει η πραγματικότητα, καθώς όπως λέει ο ΣΕΒ με αφορμή την υγειονομική κρίση «ζει το όνειρό του»…

Ερωτηθείς για την κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, ο Θ. Παφίλης σημειώνει στο «in.gr» ότι «η τουρκική άρχουσα τάξη ενθαρρύνεται από ένα παζάρι, στο οποίο, όπως λέει π.χ. η ελληνική κυβέρνηση, κοινός στόχος των ΗΠΑ και της Ελλάδας είναι η διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ υπολογίζει την Τουρκία ως σημαντικό σύμμαχο και δεν διστάζει να δώσει ανταλλάγματα που αφορούν ακόμα και την Αν. Μεσόγειο ή το Αιγαίο». Εκτιμά δε ότι αυτό το παζάρι φέρνει πιο κοντά «μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου», ενώ όπως λέει «η ΕΕ επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο γνωστά, ανέξοδα ευχολόγια, αλλά έχει στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία».

Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:

- 9 Μαΐου. Μέρα Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών ή Μέρα της Ευρώπης και γιατί;

- Μέρα Αντιφασιστικής Νίκης των λαών. Όσο πιο εμβληματικό είναι ένα γεγονός, τόσο πιο απελπισμένη γίνεται η προσπάθεια να παραποιηθεί η αλήθεια που ακόμα φωνάζει: Η ΕΣΣΔ και ο Κόκκινος Στρατός έπαιξαν τον αποφασιστικό ρόλο στη συντριβή του ναζισμού, μαζί με τις παρτιζάνικες ένοπλες δυνάμεις σε κάθε χώρα. Έτσι συνέβη και στη χώρα μας με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, που είχαν ψυχή και νου τους το ΚΚΕ.

Η μνήμη δεν σβήνει ό,τι κι αν κάνουν. Μία τέτοια προσπάθεια είναι η καθιέρωση της 9ης Μάη ως «Μέρας της ΕΕ», που πηγαίνει πακέτο με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για προπαγανδιστικές εκδηλώσεις με «θέμα» το κατασκεύασμα που λέγεται «θεωρία των δύο άκρων». Δεν μας κάνει εντύπωση αυτή η προσπάθεια της ΕΕ. Σε κράτη-μέλη της ΕΕ τιμώνται ως «ήρωες» μέλη των SS και την ίδια ώρα απαγορεύονται κομμουνιστικά κόμματα και σύμβολα. Μιλάμε για την ΕΕ που, σε πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, έφτασε να μιλά για την ανάγκη μίας «νέας Νυρεμβέργης» για να καταδικαστεί τελικά η ΕΣΣΔ ως υπαίτια για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο! Τους βλέπει ο Γκέμπελς και ζηλεύει… Ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν πως η Σοβιετική Ένωση, το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, συνέτριψε το ναζιστικό κτήνος… Σε αυτήν την προσπάθεια δεν βάζουν πλάτη μόνο σεσημασμένοι ακροδεξιοί. Ψήφισαν και Πράσινοι, Σοσιαλδημοκράτες κ.ά.

Ούτε γι’ αυτό πέφτουμε από τα σύννεφα. Πέρσι ανήμερα της 9ης Μάη, ο «προοδευτικός» Τσίπρας έβαλε την υπογραφή του δίπλα σε αυτήν του Όρμπαν σε έναν λίβελο της ΕΕ που μιλούσε για «Σιδηρούν Παραπέτασμα»! Υπέγραψε δηλαδή όλο το ψυχροπολεμικό, αντικομμουνιστικό αφήγημα με το οποίο στη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές και κομμουνιστές εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν…

- Πόσο αλληλέγγυα έδειξε να είναι η Ευρώπη απέναντι στα κράτη-μέλη της στην πανδημία του COVID-19; Μπορεί η υγειονομική κρίση να εξελιχθεί σε μία ευρωπαϊκή κρίση;

- Η «αλληλεγγύη της ΕΕ» πάντα ήταν ανέκδοτο. Αλληλεγγύη μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε λαούς που παλεύουν, στους λαούς που δοκιμάζονται. Σε μία ένωση «ληστών», όπως η ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη. «Σύμπνοια» μεταξύ τους υπάρχει μόνο όταν είναι να σαρώσουν εργατικά δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις, τη Δημόσια Υγεία κλπ. Την ίδια στιγμή τρώγονται σαν τα σκυλιά στην ΕΕ για το ποιος θα πάρει κεφάλι στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, που αγριεύει εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης.

Ήδη βγαίνει ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα για το λαό: Η αντιπαράθεση μέσα στην ΕΕ -όπως και στη χώρα μας ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ- δεν γίνεται για το ποιος θα πληρώσει την κρίση. Έχουν δεδομένο πως θα πληρώσουν οι γνωστοί, οι εργαζόμενοι. Οι διαφωνίες τους έγκεινται στο πώς και σε ποιο χρόνο θα πληρώσουν. Και εδώ οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν: Έχουμε πληρώσει πολλά! Δεν θα πληρώσουμε ξανά. Σε αυτήν την προσπάθεια, στους νέους αγώνες είναι στην πρώτη γραμμή το ΚΚΕ.

Ξέρετε το ΚΚΕ -ακόμα και όταν η ΕΕ ήταν στα «ντουζένια» της- τόνιζε πως ο ανταγωνισμός είναι μέσα στη φύση της. Ποτέ δεν μιλήσαμε για το «απάνεμο λιμάνι της ΕΕ», όπως έλεγαν όλα τα άλλα κόμματα. Η αλήθεια είναι πως το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης καθίσταται όλο και πιο αβέβαιο. Οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της θα αποκτήσουν άλλη δυναμική όσο ξεδιπλώνεται η καπιταλιστική κρίση.

Τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις και γενικότερα το αστικό πολιτικό σύστημα συγκλίνει στην υιοθέτηση μεγαλύτερης κρατικής παρέμβασης, επεκτατικής δημοσιονομικής και χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής για να στηριχτεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Γενικά, όμως, δεν πρόκειται για κάποια προοδευτική εξέλιξη, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση υπηρετεί σε αυτή τη φάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας.

Γι’ αυτό τώρα νεοφιλελεύθερες δυνάμεις προσανατολίζονται στην πιο επεκτατική πολιτική, όπως παλιότερα σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις άσκησαν «περιοριστική» πολιτική. Φορτώνουν με διαφορετικό τρόπο τα βάρη στις πλάτες του λαού. Ο λαός καλείται να αποπληρώσει τα νέα δάνεια και να σηκώσει τα βάρη ζημιογόνων ιδιωτικών επιχειρήσεων στην περίπτωση της προσωρινής κρατικοποίησής τους. Συνεπώς, απαιτείται επαγρύπνηση, υπευθυνότητα, ρεαλισμός, αγωνιστική ενότητα και κινητοποίηση, διεκδίκηση, συνολική αλλαγή ρότας, όσο είναι καιρός, αλλιώς θα την πληρώσει πάλι μόνο ο λαός.

- Η υγειονομική κρίση ανέδειξε με τον πλέον τραγικό τρόπο την απαξίωση των εθνικών συστημάτων Υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για την ενίσχυση του τομέα της Υγείας; Ποιες οι ευθύνες της Ευρώπης στη διαρκή απαξίωση των εθνικών συστημάτων Υγείας ιδιαίτερα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης;

- Ο ελληνικός λαός τήρησε με αποφασιστικότητα τα περιοριστικά μέτρα. Αντίθετα η κυβέρνηση αυτόν τον χρόνο που κερδήθηκε δεν τον αξιοποιεί για να θωρακίσει το δημόσιο σύστημα Υγείας που παίρνει τον κατήφορο χρόνο με τον χρόνο από άποψη χρηματοδότησης και προσλήψεων και στηρίζεται στην υπεράνθρωπη προσπάθεια του ιατρικού, νοσηλευτικού προσωπικού. Η αλήθεια ποια είναι;

Εδώ και 10 χρόνια οι κρατικοί προϋπολογισμοί για την Υγεία μειώνονται. Νοσοκομειακές μονάδες έκλεισαν. Σύμφωνα με τα -ανεπαρκή κατά τη γνώμη μας- οργανογράμματα των νοσοκομείων λείπουν 30.000 εργαζόμενοι από το δημόσιο σύστημα Υγείας. Οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας είναι πολύ λιγότερες από όσες απαιτούνταν προ πανδημίας. Τα νοσοκομεία λειτουργούσαν στο όριο. Όλο αυτό το «έργο» έχει την υπογραφή της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας. Κριτήριό τους δεν είναι η διασφάλιση δωρεάν και υψηλού επιπέδου Υγείας για όλο τον λαό.

Την ίδια στιγμή που το δημόσιο σύστημα Υγείας στη χώρα μας αποψιλωνόταν, ενισχυόταν ο ιδιωτικός τομέας επίσης με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων. Μάλιστα, ο ιδιωτικός τομέας Υγείας όχι απλά δεν επιτάσσεται ακόμα, αλλά επιδοτείται με κρατικό χρήμα, ακόμα και αν η λειτουργία του σημαίνει κινδύνους για τη δημόσια υγεία, υπονομεύει την επιτυχία της μάχης κατά της πανδημίας, όπως π.χ. με τα διαγνωστικά τεστ τα οποία γίνονταν με τα κριτήρια των κλινικών -με υψηλό κόστος- και όχι με κάποιες κρατικές κατευθύνσεις.

Οι μαζικοί τάφοι στην καπιταλιστική μητρόπολη, τις ΗΠΑ, τα στρατιωτικά οχήματα που μετέφεραν νεκρούς, οι ηλικιωμένοι που πέθαιναν ξεχασμένοι σε γηροκομεία και η ίδια η ομολογία πως τα περιοριστικά μέτρα είναι αναγκαία για να μην «κρασάρει το σύστημα Υγείας» αποτελούν ομολογία ήττας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Τις εικόνες αυτές τις συμπληρώνουν οι ουρές των συσσιτίων στις ΗΠΑ, τα δεκάδες εκατομμύρια ανέργων. Το σημερινό άδικο, καπιταλιστικό σύστημα υπονομεύει τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας.

Γι’ αυτό το σύνθημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Γιατί ο σοσιαλισμός μπορεί να εξασφαλίσει με την εργατική εξουσία, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ότι θα αντιστοιχηθούν τα μεγάλα επιτεύγματα της επιστήμης με μία καλύτερη ζωή, όπως την αξίζουν οι παραγωγοί του πλούτου τον 21ο αιώνα.

- Η πανδημία έφερε και μία σειρά μέτρων, τόσο όσον αφορά τον περιορισμό των ελευθεριών, όσο και τα Εργασιακά. Θεωρείτε ότι η απειλή για τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα με αφορμή την κρίση θα είναι διαρκής; Τι μέτρα πρέπει να ληφθούν, με δεδομένες και τις ζοφερές προβλέψεις για την οικονομία και την ανεργία, λόγω του κορονοϊού;

- Η πανδημία δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι για την κυβέρνηση για να φιμώσει διαμαρτυρίες των εργαζομένων, στις οποίες τηρούνται τα μέτρα προστασίας από τα ίδια τα σωματεία κλπ. Από την άλλη δεν μπορεί να επαφίεται και η επόμενη μέρα της καραντίνας στην ατομική ευθύνη, επειδή το κράτος δεν αναλαμβάνει την δική του, όπως στην περίπτωση των πλατειών που απαντάει με ΜΑΤ κι όχι με περισσότερους ελεύθερους χώρους, στις ουρές στην ΔΕΗ και αλλού.

Η απειλή για τα εργασιακά είναι διαρκής και δεν το λέμε εμείς. Το λέει η πραγματικότητα. Δεν έχει καταργηθεί καμία από τις άθλιες, αντεργατικές ΠΝΠ που ψηφίστηκαν στην αρχή της πανδημίας. Πριν την πανδημία ήδη ο ΣΕΒ ζητούσε νέο πογκρόμ στα Εργασιακά και τώρα… ζει το όνειρο του! Το μεγάλο κεφάλαιο θέλει πάση θυσία να περάσει πάνω από ό,τι εργατικό δικαίωμα έχει μείνει όρθιο για να θωρακίσει τα κέρδη και τα προνόμιά του. Η πείρα των μνημονιακών μέτρων, που νομοθετήθηκαν στο όνομα των «εκτάκτων καταστάσεων» και τώρα «ζουν και βασιλεύουν», μιλάει από μόνη της.

- Κορονοϊός και κινητοποιήσεις. Είδαμε την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα να κάνει τον γύρο του κόσμου. Τι απαντάτε στους επικριτές της συγκέντρωσης, αλλά και της οργάνωσης; Η πανδημία μπορεί να φιμώσει το λαϊκό κίνημα;

- Η πλειοψηφία του λαού βλέποντας την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα με όλα τα μέτρα προστασίας πήρε «ανάσα» ελπίδας. Εμείς είμαστε κάθε μέρα σε χώρους δουλειάς. Ξέρετε τι μας λένε οι εργαζόμενοι; «Ευτυχώς που υπάρχει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ». Ήταν μεγάλη η εμβέλεια της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης των συνδικάτων. Ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας, που πειθάρχησε στα μέτρα, αλλά δεν θέλησε να σιωπήσει, ταυτίστηκε με την εικόνα της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης. Γι’ αυτό επιστρατεύτηκαν πένες και τρολ (όλων των αποχρώσεων…) για να τη συκοφαντήσουν. Δεν είχαν πρόβλημα με τη φωτογραφία. Τους ενόχλησε ότι στάλθηκε ένα αποφασιστικό μήνυμα πειθαρχημένης απειθαρχίας στην αδικία, στην εκμετάλλευση. Τους ενόχλησε ότι εδώ υπάρχει οργάνωση και ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα που δεν παραδόθηκε, δεν υποχώρησε. Που είναι η δύναμη κρούσης του λαού σε όσα θα βρει μπροστά του το επόμενο διάστημα.

Το αν «η πανδημία μπορεί να φιμώσει το λαϊκό κίνημα» το απάντησε το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Αχρηστεύοντας με τη δράση του τόσο τις κυβερνητικές κραυγές που έλεγαν «όχι αγώνες τώρα», όσο και την εναλλακτική τους εκδοχή που διακινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη λογική «θα λογαριαστούμε μετά», δηλαδή ποτέ! Πριν τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις προηγήθηκαν Μέρες Πανελλαδικής Δράσης σε νοσοκομεία, σούπερ μάρκετ και χώρους δουλειάς. Δεκάδες κινητοποιήσεις εργατικών σωματείων από πολλούς κλάδους (Τρόφιμα, Κατασκευές, Θέαμα - Ακρόαμα κ.ά.) για διεκδίκηση μέτρων στήριξης και προστασίας, στάσεις εργασίας κ.ά. Το ΚΚΕ ήταν εκεί. Αυτή η πείρα είναι πολύτιμη γιατί είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα και πρέπει τώρα να δυναμώσει η οργάνωση των εργαζομένων, η κοινωνική συμμαχία ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, τις ενώσεις του, την εξουσία του, με στόχο να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο.

- Η Τουρκία κλιμακώνει την ένταση απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και απέναντι στην Κύπρο. Πώς βλέπετε να εξελίσσεται η ένταση αυτή και τι κινδύνους επιφυλάσσει; Η ΕΕ έχει αντιδράσει επαρκώς και τι θα έπρεπε να διεκδικήσει η Ελλάδα;

- Η τουρκική άρχουσα τάξη ενθαρρύνεται από ένα παζάρι, στο οποίο, όπως λέει π.χ. η ελληνική κυβέρνηση, κοινός στόχος των ΗΠΑ και της Ελλάδας είναι η διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ υπολογίζει την Τουρκία ως σημαντικό σύμμαχο και δεν διστάζει να δώσει ανταλλάγματα που αφορούν ακόμα και την Αν. Μεσόγειο ή το Αιγαίο. Αυτό το παζάρι φέρνει πιο κοντά μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. Στην περιοχή μας διασταυρώνονται ισχυρά συμφέροντα, αυτά του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ από τη μία και της Ρωσίας, της Κίνας από την άλλη. Μέσα σε αυτά η αστική τάξη κάθε χώρας έχει τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα.

Επίσης στην περιοχή μας υπάρχουν σημαντικές ενεργειακές πηγές, που αντί να συζητάμε το πώς θα αξιοποιηθούν με γνώμονα τα συμφέροντα των λαών, την εξάλειψη της ενεργειακής φτώχειας και τον σεβασμό στο περιβάλλον, τώρα ακονίζονται τα μαχαίρια ανάμεσα σε ενεργειακούς κολοσσούς για το ποιος θα τρυπήσει, από πού θα το μεταφέρει και πού θα το πάει με αποκλειστικό κριτήριο τα κέρδη τους. Αυτοί οι δρόμοι πάντα ανοίγουν με το αίμα των λαών. Το δίλημμα «συμβιβασμός και συνεκμετάλλευση ή θερμό επεισόδιο και σύγκρουση» είναι πλαστό και κάθε πλευρά του εγκυμονεί κινδύνους για τον λαό μας αλλά και για τους λαούς της περιοχής.

Η ΕΕ επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο γνωστά, ανέξοδα ευχολόγια, αλλά έχει στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία. Ο ελληνικός λαός πρέπει να σκεφτεί ποια πολιτική μας έφερε ως εδώ. Η λογική «να είναι η Ελλάδα το καλό παιδί της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για να συγκρατείται η Τουρκία», με την οποία τον εφησύχαζαν όλα τα κόμματα εδώ και χρόνια -και ο ΣΥΡΙΖΑ με μεγάλο ζήλο μάλιστα- χρεοκόπησε οριστικά. Οι θέσεις αυτές είναι εκτός πραγματικότητας. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο και ενδιαφέρεται για τα δικά του συμφέροντα στην περιοχή. Ο εναγκαλισμός των ελληνικών κυβερνήσεων με την πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι θανάσιμος για τον ελληνικό λαό και για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

• 

  ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΥΛΗΣ

  Παραλίες ανοιχτές και με ελεύθερη είσοδο για το δικαίωμα του λαού στην αναψυχή (AUDIO)

   11:55
• 

  ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»

  Το ΝΑΤΟ ψάχνει «πρακτικάριους» στην Ελλάδα!

  10:46
• 

  ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ

  Κλιμακώνονται οι προκλήσεις και τα παζάρια

  09:34

"Κε" Γεραπετρίτη Σάς Θυμίζουμε την «Βαϊμάρη» !!

Με αφορμή την ανιστόρητη τοποθέτηση του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη στη βουλή ότι η «Βαϊμάρη έφερε την απλή αναλογική και η απλή αναλογική έφερε το Χίτλερ». αν και πήρε την πρέπουσα απάντηση απ τον Θανάση Παφίλη σκεφτήκαμε να ξαναθυμηθούμε Τι συνέβη τότε: 

Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ» Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΓΙΑΛΤΑ

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή το «φούσκωμα» της Χρυσής Αυγής από το αστικό πολιτικό σύστημα, φούντωσε το ζήτημα του τέλους της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», η οποία κατά τους αστούς πολεμήθηκε γι' αυτό ο Χίτλερ και το κόμμα του, στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933 κατέλαβαν την κυβερνητική εξουσία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Στόχος είναι η αποτροπή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από τον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα ως μονόδρομο για την οριστική διέξοδο από την κρίση σε όφελός τους με την εργατική, λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον εργατικό έλεγχο. Οι αστοί συγκαλύπτουν ότι ο Χίτλερ πήρε την κυβερνητική εξουσία, με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και την αμέριστη συνδρομή της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας που υπηρετούσαν τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Των μονοπωλίων επιλογή ήταν ο Χίτλερ.

Επίσης, οι αστοί, προκειμένου να εμποδίσουν την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για το σοσιαλισμό, ρίχνουν λάσπη στη Σοβιετική Ενωση, αναπαράγοντας το μεγάλο ψέμα, ότι συμφώνησε, αν δεν επέβαλε, στο «μοίρασμα του κόσμου», μετά το Β' Παγκμόσμιο Πόλεμο, γι' αυτό τάχα και στην Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση από τη γερμανική ιμπεριαλιστική κατοχή δε νίκησε, δεν πήρε την εξουσία ο λαός.Σ' αυτά τα δύο ζητήματα αναφέρεται το σημερινό ένθετο του «Ριζοσπάστη» «Ιστορία», προβάλλοντας την ιστορική αλήθεια την οποία παραχαράσσουν οι αστοί.

***

Στις 28 Φλεβάρη 1933, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Ετσι, λένε, καταλύθηκε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και επικράτησε ο φασισμός. Αντικαταστάθηκε μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας των μονοπωλίων με μία άλλη.

Ποια είναι όμως η πραγματική ιστορία; 

Η γερμανική προλεταριακή επανάσταση (3 Νοέμβρη 1918 - Γενάρη 1919, στη Βαυαρία έως τον Απρίλη του ίδιου έτους) έχοντας ως υπόβαθρο, όπως και η Οχτωβριανή της Ρωσίας του 1917, τη μαζική εξαθλίωση που επέφερε για τις λαϊκές μάζες ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, παρουσίασε κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη, όπως για παράδειγμα τα επαναστατικά συμβούλια εργατών και ναυτών. Η μεγάλη ποιοτική διαφορά ήταν το γεγονός ότι στη Γερμανία απουσίαζε το μαζικό και ταξικά συνεπές κόμμα του προλεταριάτου, το κομμουνιστικό (οι πρωτοπόροι επαναστάτες της ομάδας «Σπάρτακος» προχώρησαν στη δημιουργία τέτοιου κόμματος στο απόγειο της επανάστασης). Παρ' όλα αυτά, η δράση του προλεταριάτου, με αρχικούς στόχους που ξεπερνούσαν τα καπιταλιστικά πλαίσια κλόνισε σοβαρά την εξουσία της ηττημένης στον πόλεμο γερμανικής αστικής τάξης.

Αν και η δράση των επαναστατημένων μαζών προσέγγιζε την αντικειμενική ανάγκη της σύμπλεξης των εθνικών και αστικοδημοκρατικών διεκδικήσεων με τη διεκδίκηση της προλεταριακής εξουσίας, η ελλιπής αντίληψη που είχαν για το σοσιαλισμό και για το δρόμο που οδηγεί σε αυτόν (στρατηγική), καθώς και οι αυταπάτες που διατηρούσαν ως προς το χαρακτήρα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (το κόμμα που με το ξέσπασμα του πολέμου ηγεμόνευσε στο χώρο του σοσιαλσοβινισμού) υποχρεωτικά οδηγούσε στο συμβιβασμό με τους αστούς, στην καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών και στον περιορισμό ακόμα και των αστικών μεταρρυθμίσεων. Ενώ, για παράδειγμα, οι μάζες αρχικά διεκδικούσαν, μεταξύ άλλων, την κατάργηση της στρατοκρατίας και του ιδιαίτερου ρόλου του στρατού στην πολιτική ζωή, οι σοσιαλδημοκράτες που ασκούσαν πλέον την κυβερνητική εξουσία, συνεπείς στις δεσμεύσεις τους, όχι απέναντι στις επαναστατημένες μάζες, αλλά απέναντι στους αστούς, αξιοποίησαν τον αυτοκρατορικό στρατό για να πνίξουν στο αίμα το εξεγερμένο προλεταριάτο του Βερολίνου και άλλων πόλεων και αργότερα της Βαυαρίας. 

Με αφορμή τη στυγνή δολοφονία των ηγετών της επανάστασης Κ. Λίμπκνεχτ και Ρ. Λούξεμπουργκ, ο Λένιν σε ομιλία του στις 19/1/1919 κατάγγειλε το νέο ρόλο που ανέλαβε η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD), τους Εμπερτ (Ebert) και Σάιντεμαν (Scheidemann) ως δημίους των προλεταριακών ηγετών, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «... η "Δημοκρατία" είναι τελικά ένα μασκάρεμα της αστικής ληστείας και της πιο κτηνώδους βίας».

Η συντακτική εθνοσυνέλευση που εκλέχτηκε το Γενάρη του 1919 και η υιοθέτηση του Συντάγματος της Βαϊμάρης (4-28 Φλεβάρη) αντικατόπτριζαν την εδραίωση ξανά της εξουσίας των αστών, που σε σχέση με την προπολεμική περίοδο, δε χρειάζονταν πλέον να τη μοιράζονται και με τον αυτοκράτορα (Κάιζερ). Ταυτόχρονα, ο όρος Reich (Ράιχ = αυτοκρατορία - «βασίλειο») παρέμεινε στο νέο Σύνταγμα, παρά την πρόταση που τέθηκε για αλλαγή του σε «Δημοκρατία» (Republik).

Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σε σύγκριση με το προηγούμενο του Βίσμαρκ (1871) εμπεριείχε πιο προωθημένες διατάξεις (όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους «πολίτες» άνω των 20 ετών, η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, κ.λπ.), που απλά απέβλεπαν στην πρόσδεση του λαού στα συμφέροντα των καπιταλιστών. 

Για την αποφυγή οποιασδήποτε «παρεξήγησης» επ' αυτού, το άρθρο 48 του Συντάγματος έδινε στον Πρόεδρο της χώρας (αναδεικνυόταν με άμεση ψηφοφορία από το λαό) να αναστέλλει όλες τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατάσσει την επέμβαση των ενόπλων δυνάμεων, στην περίπτωση «που παρεμποδίζεται σημαντικά ή απειλείται η δημόσια ασφάλεια και τάξη» (αντίστοιχες διατάξεις έχουν όλα τα αστικά συντάγματα).

Το εν λόγω άρθρο, αξιοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο 1919 - 1933 για την καταστολή εργατικών απεργιακών αγώνων, για τη διάλυση συνταγματικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατιδίων όταν αυτές δεν ταίριαζαν απόλυτα με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, για την «εν ψυχρώ» προώθηση των πιο αντιδραστικών απαιτήσεων των μεγαλοβιομηχάνων, για την αναστολή της κοινοβουλευτικής δράσης και στο τέλος, ως κατώφλι για το πέρασμα στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των εθνικοσοσιαλιστών.

Στα πρώτα χρόνια, ως απόρροια και της ήττας στον πόλεμο, εμφανίζεται ένα πρωτόγνωρο πληθωριστικό «τσουνάμι»1, που ενέτεινε κατά πολύ την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου σε βάρος της εργατιάς και των μικροαστικών στρωμάτων και προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων που γιγάντωναν μέρα με τη μέρα, μέσα και από τη ραγδαία διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης (μόνο ο πολυεκατομμυριούχος Χούγκο Στίνες (Hugo Stinnes) την περίοδο του ραγδαίου πληθωρισμού εξαγόρασε 1.664 επιχειρήσεις με 300.000 εργαζόμενους!). 

Καθ' όλη τη δεκαετία του '20 η αναδιανομή λειτούργησε και προς όφελος των μονοπωλίων των νικητριών δυνάμεων του πολέμου, με βάση τις πολεμικές αποζημιώσεις, που προέβλεπε η συνθήκη των Βερσαλιών και οι κατοπινές ενδοϊμπεριαλιστικές ρυθμίσεις. Ιδιαίτερα ενισχυμένη παρουσία στη Γερμανία απέκτησαν οι αμερικάνικοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ειδικά οι τραπεζικοί.

Αν τα πρώτα χρόνια της Βαϊμάρης, οι πραξικοπηματικές απόπειρες στρατιωτικών (το Μάρτη 1920 οι μοναρχικοί στρατιωτικοί με επικεφαλής το γενικό επιτελάρχη Καπ (Kapp), τον στρατηγό Λούντεντορφ (Lundendorff) κ.ά. και το Νοέμβριο του 1923 ο Χίτλερ ξανά με τον Λούντεντορφ) αποτυγχάνουν να καταλύσουν την αστική δημοκρατία, αυτό οφειλόταν τόσο στο γεγονός ότι το συγκροτημένο πλέον ΚΚ Γερμανίας τέθηκε επικεφαλής αποφασιστικών εργατικών ένοπλων αγώνων, όσο και στο γεγονός ότι η σφοδρή ενδοκαπιταλιστική διαπάλη ανάμεσα σε διάφορους μονοπωλιακούς ομίλους για την πρωτοκαθεδρία, δεν επέτρεπε τη σύνταξη κοινού σχεδίου αντιμετώπισης της συνταγματικής δημοκρατίας και την ύπαρξη κοινής εναλλακτικής πρότασης. Αυτό δε σημαίνει ότι οι αστοί αντιμετώπισαν με αδιαφορία το φασισμό. 

Απλά δεν είχαν καταλήξει ποιο από τα πάμπολλα εκείνη την εποχή παραστρατιωτικά, εθνικιστικά και φασιστικά σχήματα ήταν το καταλληλότερο. Πάντως, αν στην αρχή το Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας (NSDAP) του Χίτλερ είχε ως χρηματοδότες (η «διαπλοκή» και τότε ήταν σύμφυτη του καπιταλισμού) Βαυαρούς καπιταλιστές μεσαίου μεγέθους, ήδη τον Οκτώβρη του 1923 (μόλις ένα μήνα πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα) ο Φριτς Τύσσεν (Fritz Thyssen - επικεφαλής του ομώνυμου ομίλου) το ενίσχυσε με 100.000 χρυσά μάρκα2. Αντίστοιχα έπραξε και ο έτερος μεγαλοβιομήχανος Ερνστ φον Μπόρζιχ (ErnstvonBorsig). Αλλά και το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά δε φάνηκε εχθρικό σε τέτοια φαινόμενα. Ετσι ο Χίτλερ για την απόπειρά του καταδικάστηκε «επί εσχάτη προδοσία» σε 5 χρόνια φυλάκιση, αλλά ήδη το Δεκέμβρη 1924 ήταν και πάλι ελεύθερος και με πολιτικά δικαιώματα. Ο δε Λούντεντορφ δεν δικάστηκε καν! Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή ένσταση των σοσιαλδημοκρατών και αστών «λάτρεων» της αστικής δημοκρατίας.

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί, ότι καθ' όλη την περίοδο 1919 - 1932, στην κυβερνητική εξουσία το σοσιαλδημοκρατικό και τα αστικά κόμματα (τα περισσότερα εμπεριείχαν στην ονομασία τους και τον προσδιορισμό «λαϊκό») είτε εναλλάσσονταν το ένα με το άλλο, είτε συγκυβερνούσαν, χωρίς όμως κανένα από αυτά να μπορεί να υλοποιήσει τις δημαγωγικές εξαγγελίες για «τη σωτηρία του Λαού», που όλο αυτό το διάστημα, με πρωτοπορία την εργατική τάξη συνέχιζε να διεκδικεί τα δικαιώματά του με διάφορες μορφές (ένοπλες εξεγέρσεις, απεργίες, κ.λπ.). Ούτε, βέβαια, μπόρεσαν, παρά την «ικανότητά» τους να κρατήσουν τη Γερμανία έξω από τη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 1929. Αυτό που κατάφεραν (γιατί αυτό άλλωστε επιδίωκαν) είναι με τις επιχορηγήσεις, με κρατικές παραγγελίες και με άλλα εξίσου «δημοκρατικά» μέτρα να ενισχύσουν ξανά και σε παγκόσμιο επίπεδο τη θέση της ντόπιας χρηματιστικής ολιγαρχίας. Το 1932, καθώς η επίδραση της οικονομικής κρίσης και η δράση των κομμουνιστών ανεβάζουν σημαντικά το οργανωμένο εργατικό κίνημα, επιλέγεται η απομάκρυνση της σοσιαλδημοκρατίας από την κεντρική κυβέρνηση (παρέμεινε κυβέρνηση όμως στο μεγαλύτερο κρατίδιο, την Πρωσία) ακριβώς για να μην απολέσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» και για να μπορέσει πιο πειστικά να κρατήσει τα εργατικά στρώματα και τα συνδικάτα τους, υπό τον έλεγχό της. Ταυτόχρονα, η αμιγώς αστική κυβέρνηση «εθνικής συγκέντρωσης» (30/5/1932) άνοιγε το δρόμο του συνταγματικά νόμιμου «πραξικοπήματος» της εφαρμογής του άρθρου 48 που αναφέρεται παραπάνω. Με βάση αυτό εκδιώχθηκε η σοσιαλδημοκρατία και από τους πρωσικούς κυβερνητικούς θώκους (Ιούλης 1932). Ακολούθησε μια σειρά εναλλαγών αστών εκπροσώπων στην κυβέρνηση, με μοναδικό φανερό κριτήριο τις προσωπικές επιλογές του Προέδρου του Ράιχ και πρώην δεξί χέρι του αυτοκρατορικής εξουσίας Χίντενμπουργκ3 με πραγματική όμως βάση τις υποδείξεις των μονοπωλίων. Και όταν αυτή η τακτική νομιμοποιήθηκε και στα ευρύτερα στρώματα και ενώ το χιτλερικό κόμμα παρουσίαζε σημαντικά εκλογικά σημάδια κάμψης4, στις 30 Ιανουαρίου 1933, κατόπιν «παραίνεσης» και πάλι των μονοπωλίων, με τον ίδιο συνταγματικά νόμιμο τρόπο διορίστηκε καγκελάριος ο Χίτλερ. Σ' αυτήν τη «συνταγματικότητα» πιστή η σοσιαλδημοκρατία και στο όνομα της «νομιμότητας της κυβέρνησης», αρνήθηκε ακόμα και την πρόταση του ΚΚ Γερμανίας για την από κοινού οργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στον Χίτλερ. Είχε έρθει πλέον ο καιρός για τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές, να πάρουν πίσω και την παραμικρή παραχώρηση που είχαν κάνει προς το λαό, για να ανακόψουν το επαναστατικό ρεύμα του 1918/20.

Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία είχαν να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτός ήταν ο αντίπαλός τους, αυτό φοβούνταν. Η ανησυχία τους μεγάλωνε, γιατί το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων - του γερμανικού Λαϊκού, του γερμανικού Δημοκρατικού, του βαυαρικού Λαϊκού και άλλων - έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις. Ταυτόχρονα, έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν στην κυβέρνηση ψήφιζαν έκτακτα διατάγματα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.

Το φασιστικό κόμμα του Χίτλερ, που αυτοονομαζόταν Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, ανέπτυξε μια πλατιά αδίσταχτη δημαγωγία. Οι Γερμανοί φασίστες δήλωναν πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφτηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και υποσχόταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορισμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούρια εδάφη. 

Στους ανέργους υπόσχονταν εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάργηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούριου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.

Ετσι στις εκλογές για το Ράιχσταγκ το Μάη του 1928, το κόμμα του Χίτλερ συγκέντρωσε μόλις το 2,6% των ψήφων, αλλά δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά του εκτοξεύονται στο 18,3%, συγκεντρώνοντας 6,4 εκατ. ψήφους, και 107 βουλευτές με επικεφαλής τον Γκέρινγκ. Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους.

Τα αποτελέσματα των εκλογών από το ένα μέρος έδειχναν τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων γύρω από το Κομμουνιστικό Κόμμα και από το άλλο τη συνένωση των αντιδραστικών στοιχείων γύρω από το φασιστικό κόμμα.

Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του φασιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα αγωνιζόταν δραστήρια ενάντια στο φασισμό, επιδιώκοντας το σχηματισμό ενιαίου εργατικού μετώπου. 

Τόνιζε πως ο φασισμός θα φέρει στο λαό τεράστια δεινά και θα οδηγήσει σε πόλεμο και στην εθνική καταστροφή. Τον Αύγουστο ακόμη του 1930 στο «Πρόγραμμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης του γερμανικού λαού» η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας σημείωνε: «Το φασιστικό κόμμα είναι εχθρικό στο λαό, είναι αντιδραστικό, αντισοσιαλιστικό κόμμα που φέρνει στο γερμανικό λαό την εκμετάλλευση και την υποδούλωση». Στις 28 Γενάρη του 1932 στο μήνυμα «Προς τους εργάτες της Γερμανίας και τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού» το Κομμουνιστικό Κόμμα τόνιζε ακόμη μια φορά πως το φλέγον ζήτημα είναι η δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου και καλούσε σε ενεργό αγώνα εναντίον της μείωσης του μεροκάματου, των έκτακτων φόρων, για να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες και για να οργανωθούν στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας που να αποκρούουν τις φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες.

Το Μάρτη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος προτάθηκε πάλι ο Χίντενμπουργκ. 

Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν, δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρααπό το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερν. Τέλμαν. Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποστηριζόμενος από τη σοσιαλδημοκρατία Χίντενμπουργκ.

Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ παραιτήθηκε. Την καινούρια κυβέρνηση σχημάτισε ο Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα πρώτα τη φορολογία και ψαλίδισε τα κονδύλια για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Ταυτόχρονα, οι μεγιστάνες της βιομηχανίας και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.

Τον Ιούλη του 1932 η κυβέρνηση του φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ και κατάργησε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας. 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, έβαλε το ζήτημα να κηρυχθεί γενική απεργία διαμαρτυρίας. Οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών πολέμησαν την πρόταση των κομμουνιστών και τους κατηγόρησαν για «πρόκληση». Οι σοσιαλδημοκράτες εναντιώνονταν με όλα τα μέσα σε κάθε πρωτοβουλία και δράση των μαζών.

Αλλωστε, στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λιψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: 

«Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι ...να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».

Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Να που και εδώ γίνεται η προπαγάνδα περί «άκρων» που είναι επικίνδυνα. Αλλά μήπως και σήμερα η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα δεν προβάλλει το ίδιο επιχείρημα ότι σε συνθήκες κρίσης οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες υπονομεύουν την οικονομία; Μήπως τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους, που γδέρνουν το λαό τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, παροχές Υγείας, επιβάλλοντας φοροληστεία με τα χαράτσια, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, κάνοντας τη ζωή του κόλαση, δε γίνονται για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση;

Στις εκλογές για καινούριο Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη 1932 το φασιστικό κόμμα πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα έχασαν δυνάμεις. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η εξουσία.

Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούριες βουλευτικές εκλογές, που έδειξαν πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το φασιστικό κόμμα είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι φασίστες έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενήσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι' αυτό πολλοί εκπρόσωποι και ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν την άμεση εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας. Το Νοέμβρη, μια ομάδα βιομήχανοι και τραπεζίτες υπέβαλαν στον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ ένα υπόμνημα και ζητούσαν να διορίσει τον Χίτλερ καγκελάριο του Ράιχ.

Και βεβαίως το δρομολόγησαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που καθοριζόταν από το «Σύνταγμα της Βαϊμάρης», που αναμασούν σαν παράδειγμα αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί στην Ελλάδα, παραλληλίζοντας τους κινδύνους για τη δημοκρατία με το τέλος της Βαϊμάρης. Μ' αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε το «τέλος της». Δηλαδή, όχι της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Στις 17 Νοέμβρη 1932 ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ, που γι' αυτόν ο Ερν. Τέλμαν είπε πως η κυβέρνησή του θα παίξει το ρόλο «μιας κυβέρνησης με ψεύτικους κοινωνικούς ελιγμούς», προκειμένου να εκτονώσει το εργατικό κίνημα, να μπορέσει να χειραγωγήσει το λαό. Ο Σλάιχερ πραγματικά κατάργησε μερικά από τα έκτακτα αντιδραστικά διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ.

Στις 22 Γενάρη οι χιτλερικοί οργάνωσαν, με την ανοχή της αστυνομίας, μια προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε απάντηση 150.000 εργάτες του Βερολίνου με επικεφαλής τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ε. Τέλμαν, Β. Ούλμπριχτ, Ι. Σέερ και Φ. Φλόριν πέρασαν στις 29 Γενάρη τους δρόμους του Βερολίνου, διαδηλώνοντας πως είναι έτοιμοι να αποκρούσουν τους φασίστες. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος πρότεινε στους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας κοινή δράση εναντίον του φασισμού, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν.

Στις 30 Γενάρη του 1933, ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.

Στις 20 Φλεβάρη 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μάρτη 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Πρόεδρος της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντής της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργός Οικονομικών των ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση αυτή, ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». 

Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας «Alfried Krupp A.G.» και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της «I. G. Farben», ενός εκ των μεγαλυτέρων μονοπωλίων χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι.

Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη 1933, ύψους 3.000.000 μάρκων.

Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του Χίτλερ στην κυβέρνηση, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κηρύξουν γενική απεργία με συνθήματα: 

«Ολοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!». Στην πρόταση αυτή οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας προπαγάνδιζαν ότι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία.

Ο Χίτλερ, μόλις έγινε καγκελάριος, σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπου πήραν μέρος ο Πάπεν, ο Νόιρατ (Neurath), ο Φρικ και ο Γκέρινγκ, πρότεινε να χτυπηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Χίτλερ δήλωσε: «Μπορούμε, αφού συντρίψουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα, να περιορίσουμε τον αριθμό των ψήφων του στο Ράιχσταγκ και έτσι να πάρουμε εκεί την πλειοψηφία».

Ταυτόχρονα, ο Χίτλερ δήλωνε πως κύριος σκοπός του κόμματός του είναι να επιβάλει στη Γερμανία «ολοκληρωτικό έλεγχο», να εξουδετερώσει κάθε αντιπολίτευση, να δημιουργήσει έναν ισχυρό γερμανικό στρατό.

Για να συντρίψουν το Κομμουνιστικό Κόμμα οι φασίστες οργάνωσαν μια τεράστια προβοκάτσια: 

Τη νύχτα προς τις 27 Φλεβάρη έβαλαν φωτιά στο κτίριο του Ράιχσταγκ και κατηγόρησαν γι' αυτό τους κομμουνιστές. Κύριος οργανωτής αυτής της πρόκλησης ήταν ο Γκέρινγκ. Αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος μπροστά σε ένα στενό κύκλο συνεργατών του Χίτλερ. «Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει πραγματικά το Ράιχσταγκ», είπε ο Γκέρινγκ, «είμαι εγώ, γιατί εγώ έβαλα φωτιά σ' αυτό». Στις 28 Φλεβάρη, ύστερα από πρόταση της χιτλερικής κυβέρνησης, ο Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή.

Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές, με την τεράστια βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας.

Παραπομπές:

1. Ενώ π.χ. το Γενάρη του 1923 η αξία ενός αμερικάνικου δολαρίου είχε φτάσει τα 17.792 γερμανικά μάρκα, τον Αύγουστο του ίδιου έτους ξεπερνούσε τα 4,5 εκατομμύρια! Την ίδια περίοδο, δηλαδή πέντε χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το πραγματικό εργατικό εισόδημα μόλις προσέγγιζε το μισό του προπολεμικού.

2. Το ίδιο έτος είχε προηγηθεί η σταθεροποίηση του γερμανικού νομίσματος.

3. Την εκλογή του στην Προεδρία στήριξε και η σοσιαλδημοκρατία, θεωρώντας τον ως «το μικρότερο κακό».

4. Στις εκλογές Νοεμβρίου 1932, έχασε περίπου 2 εκατομμύρια ψήφων.

Αλίευση απ τον "Ρ" Παρουσίαση: Viva La Revolucion

ΠΡΟΣ -ΓΕΩΡΓΙΑΔΗδες -ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΖΑΙΟ"ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ"

***Είναι ο "κύριος" που υποδέχτηκαν με την παρουσία τους κ 4 ..ανεξάρτητοι... υποψήφιοι δήμαρχοι της Ζακύνθου: Αρετάκης Νικήτας, Γάσπαρος Διονύσης, Λιβέρης Χαράλαμπος, Μαρίνος Αναστάσιος και μεταξύ άλλων οι εν ενεργεία δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου κ.Ν.Τσίπηρας, Π.Μυλωνάς του Κου Αγαλιανού !!
http://www.zantepress24.gr/…/21388-sti-zakyntho-o-adonis-ge…


Αυτοί είναι οι κομ­μου­νι­στές, κύριε Γε­ωρ­γιά­δη

ΑΠΟ ατεχνως

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Μεί­ζων στό­χος στη χώρα είναι να πέ­σουν οι κομ­μου­νι­στές» δή­λω­σε ο αντι­πρό­ε­δρος της ΝΔ Άδω­νις Γε­ωρ­γιά­δης σε ένα ακόμη χυ­δαίο αντι­κομ­μου­νι­στι­κό του πα­ρα­λή­ρη­μα.

Είναι γνω­στή άλ­λω­στε η τα­κτι­κή της ακρο­δε­ξιάς – απ’ τους «Γε­ωρ­γιά­δη­δες» της ΝΔ μέχρι τη να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή Χρυσή Αυγή – να επι­χει­ρεί να ταυ­τί­σει την σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τους κομ­μου­νι­στές.

Ο στό­χος τους είναι προ­φα­νής: να συ­κο­φα­ντη­θεί στην συ­νεί­δη­ση λαϊ­κών μαζών η έν­νοια του κομ­μου­νι­σμού, το ΚΚΕ και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Γι’ αυτό και απο­δί­δουν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δήθεν κομ­μου­νι­στι­κα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ενώ γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι το κόμμα του κ. Τσί­πρα έχει τόση σχέση με το μαρ­ξι­σμό-λε­νι­νι­σμό όση ο φά­ντης με το ρε­τσι­νό­λα­δο. Καμία απο­λύ­τως δη­λα­δή.

Μιας όμως και ο άλ­λο­τε συ­νο­δοι­πό­ρος του Κα­ρα­τζα­φέ­ρη και τη­λε­δια­φη­μι­στής των εμε­σμά­των του να­ζι­στή Πλεύ­ρη είχε το θρά­σος να πιά­σει ξανά στο στόμα του τους κομ­μου­νι­στές να υπεν­θυ­μί­σου­με ορι­σμέ­νες απλές αλή­θειες.

Άκου, λοι­πόν κ. Γε­ωρ­γιά­δη…

-ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΤΕΣ είναι αυτοί που παρά τις εξο­ρί­ες, τις φυ­λα­κί­σεις και τα βα­σα­νι­στή­ρια, αρ­νή­θη­καν να υπο­γρά­ψουν δή­λω­ση με­τά­νοιας. Είναι αυτοί που το αστι­κό κρά­τος των «Γε­ωρ­γιά­δη­δων» έστελ­νε στα μπου­ντρού­μια της Κέρ­κυ­ρας, της Ακρο­ναυ­πλί­ας, της Αί­γι­νας, του Γεντί Κουλέ, στον Άη-Στρά­τη, στη Μα­κρό­νη­σο και αλλού.

Τι σχέση μπο­ρεί να έχει με αυ­τούς ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που – από κοι­νού με ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ – δεν έχει αφή­σει «δή­λω­ση» υπο­τα­γής στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και το με­γά­λο κε­φά­λαιο που να μην έχει υπο­γρά­ψει; Είναι τα ίδια κόμ­μα­τα που υπέ­γρα­ψαν τέσ­σε­ρα μνη­μό­νια, επο­πτεί­ες διαρ­κεί­ας και εκα­το­ντά­δες αντι­λαϊ­κούς-αντερ­γα­τι­κούς νό­μους περ­νώ­ντας τη θηλιά στο λαιμό του λαού.

Άκου, κ. Γε­ωρ­γιά­δη…

-ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΤΕΣ είναι αυτοί που δεν πρό­δω­σαν τις ιδέες τους ακόμη κι’ όταν βρέ­θη­καν αντι­μέ­τω­ποι με το εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα. Οι 106 του Κούρ­νο­βο, οι 200 της Και­σα­ρια­νής, οι μάρ­τυ­ρες του Μπλό­κου της Κοκ­κι­νιάς, του Χαϊ­δα­ρί­ου, οι χι­λιά­δες γεν­ναί­οι μα­χη­τές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που έδω­σαν τη ζωή τους στον αγώνα ενά­ντια στους Ναζί κα­τα­κτη­τές και τους ντό­πιους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες.

Τι σχέση μπο­ρεί να έχει με όλους αυ­τούς ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που συ­να­γε­λά­ζε­ται με τον «δια­βο­λι­κά καλό» Τραμπ, το Νε­τα­νιά­χου και τη Μέρ­κελ; Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που επε­κτεί­νει και ανα­βαθ­μί­ζει τις αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές βά­σεις από την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη μέχρι τη Σούδα, με­τα­τρέ­πο­ντας τη χώρα σε ορ­μη­τή­ριο των ιμπε­ρια­λι­στών.

Άκου, κ. αντι­πρό­ε­δρε της ΝΔ…

– ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΤΕΣ είναι ο Μπε­λο­γιάν­νης, ο Πλου­μπί­δης, ο Σου­κα­τζί­δης, ο Βι­δά­λης, ο Μαλ­τέ­ζος, ο Βε­λου­χιώ­της, η Ηλέ­κτρα Απο­στό­λου, ο Νι­κη­φο­ρί­δης, η Βα­σι­λα­κο­πού­λου, ο Κα­τρά­κης, ο Ρί­τσος, ο Φλω­ρά­κης. Είναι οι χι­λιά­δες νε­κροί και ζω­ντα­νοί αλύ­γι­στοι αγω­νι­στές που, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, όρ­θω­σαν το ανά­στη­μα τους στην εξου­σία των «Γε­ωρ­γιά­δη­δων» πα­λεύ­ο­ντας για να ξη­με­ρώ­σουν κα­λύ­τε­ρες μέρες για το λαό.

Τι σχέση μπο­ρεί να έχουν με αυ­τούς οι Τσί­πρες, οι Κα­τρού­γκα­λοι, οι Δρα­γα­σά­κη­δες, οι Πο­λά­κη­δες, οι Τσα­κα­λώ­τοι και όλοι όσοι υπε­ρα­σπί­ζο­νται τις «αξίες» του σά­πιου κα­πι­τα­λι­σμού; Τι σχέση έχουν με τους Κομ­μου­νι­στές αυτοί που, απο­δε­δειγ­μέ­να, κη­ρύτ­τουν το «ρε­α­λι­σμό» της υπο­τα­γής, τις «αξίες» και «αρχές» της ΕΕ, που πα­σχί­ζουν να απο­δεί­ξουν ότι είναι οι κα­λύ­τε­ροι εφαρ­μο­στές των αντι­λαϊ­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων;

Ακού­στε, λοι­πόν, κ. Γε­ωρ­γιά­δη, κ. Μη­τσο­τά­κη και λοι­ποί ιδε­ο­λο­γι­κοί «συγ­γε­νείς»…

– ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΤΕΣ είναι αυτοί που βρί­σκο­νται κα­θη­με­ρι­νά στους δρό­μους του αγώνα για την υπε­ρά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών, λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Αυτοί που αρ­νού­νται να γί­νουν δια­χει­ρι­στές και ορ­ντι­νά­τσες του εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, αλλά πα­λεύ­ουν να το ανα­τρέ­ψουν για να ανοί­ξουν δρόμο στην σο­σια­λι­στι­κή-κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.

Ξέρει καλά, λοι­πόν, η αστι­κή τάξη και οι «Γε­ωρ­γιά­δη­δες» που την υπη­ρε­τούν ποιος είναι ο πραγ­μα­τι­κός τους αντί­πα­λος. Είναι το ΚΚΕ και το ορ­γα­νω­μέ­νο τα­ξι­κό κί­νη­μα.

Ο κομ­μου­νι­σμός στοι­χειώ­νει τον ύπνο και τον ξύ­πνιο τους. Γι’ αυτό προ­σπα­θούν να τον ξορ­κί­σουν βα­φτί­ζο­ντας «κομ­μου­νι­στι­κή» την κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα που, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΝΔ και λοι­πές αστι­κές δυ­νά­μεις από κοι­νού, υπη­ρε­τούν.
***

Νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδη

Σε ένα ακόμη αντικομμουνιστικό παραλήρημα επιδόθηκε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Αδωνις Γεωργιάδης, αποζητώντας την εύνοια των αφεντικών του σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, αποδίδοντας – κατά το γνωστό «χαβά» – στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει και στοχοποιώντας ό,τι τους ανησυχεί πραγματικά, το ΚΚΕ. Συγκεκριμένα, σε συνέντευξή του στο Web TV του «Star Channel» δήλωσε: «Οταν … Συνεχίστε να διαβάζετε το Νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδη.

Ατέχνως

____________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες στο Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.

Η ΛΑΪΚΗ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ ΣΤΗ ΕΕ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΩΝ ΒΑΣΤΑΖΩΝ ΤΗΣ

,,Σχολιάζοντας οι διάφοροι αρθρογράφοι τις αιτίες που οδήγησαν στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος στη Γαλλία και το «τι φταίει στις σημερινές κοινωνίες των χωρών της Ευρώπης», καταλήγουν σε απαντήσεις που βγάζουν από το στόχαστρο του λαού και της νεολαίας τον πραγματικό εχθρό, δηλαδή το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του σε κάθε χώρα, και την ΕΕ ως ένωση των καπιταλιστικών κρατών.,,

Η λαϊκή δυσαρέσκεια στην ΕΕ, οι αιτίες και ο αποπροσανατολισμός της...

Αστικές «συμβουλές» για την υπονόμευση του κινήματος

Copyright 2018 The Associated

Το προηγούμενο διάστημα, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία, αναπτύχθηκε αρθρογραφία και ρεπορτάζ σε πολλές εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης.

Στελέχη αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου και πολιτικοί αναλυτές, ανησυχώντας για την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής και για τις αντιδράσεις, τις κινητοποιήσεις και απεργίες που - παρά τις όποιες αδυναμίες - εμφανίζονται σε πολλές χώρες της Ευρώπης, τοποθετήθηκαν για την ερμηνεία των γεγονότων, επιζητώντας με βάση αυτήν να εξαχθούν συμπεράσματα που να οδηγήσουν σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια την όποια κινητοποίηση μαζών εμφανίζεται.

Φυσικά τα διάφορα ερωτήματα που τέθηκαν αποκτούσαν μια ιδιαίτερη «απόχρωση» ανάλογα με την οπτική γωνία κάθε αρθρογράφου, όμως κοινός τους τόπος ήταν ότι επιχείρησαν να βάλουν «σκιάχτρα» στη θέση του πραγματικού εχθρού, να κρύψουν το ρόλο του οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος και τους όρους για να δυναμώνει η κοινωνική συμμαχία ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, σε κάθε χώρα και στην ΕΕ συνολικά.

Κρύβοντας τον πραγματικό αντίπαλο

Σχολιάζοντας οι διάφοροι αρθρογράφοι τις αιτίες που οδήγησαν στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος στη Γαλλία και το «τι φταίει στις σημερινές κοινωνίες των χωρών της Ευρώπης», καταλήγουν σε απαντήσεις που βγάζουν από το στόχαστρο του λαού και της νεολαίας τον πραγματικό εχθρό, δηλαδή το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του σε κάθε χώρα, και την ΕΕ ως ένωση των καπιταλιστικών κρατών.

Υποστηρίζουν ότι υπαίτιος είναι «η κυβερνητική νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριάρχησε στην ΕΕ τα προηγούμενα χρόνια» και εκφράστηκε και με τις μεταρρυθμίσεις του Μακρόν στη Γαλλία. Μιλούν για «στροφή» της ΕΕ σε μια «νεοφιλελεύθερη, μη δημοκρατική και γραφειοκρατική αρχιτεκτονική», που φέρνει τη «λιτότητα», «παρεκκλίνοντας από τις ιδρυτικές της αρχές». Και συμπληρώνουν ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα αστικά κόμματα και οι αστοί πολιτικοί σε επίπεδο ΕΕ και κάθε κράτους - μέλους «δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν με επάρκεια στο ύψος των καιρών», καθώς και ότι αυτό φθείρει το κύρος των θεσμών της και των θεσμών των καπιταλιστικών κρατών.

Η πολιτική όμως που εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ έχει στον πυρήνα της την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων σε κάθε κράτος - μέλος της.

 Τα μέτρα που τσάκισαν και τσακίζουν εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, μισθούς και συντάξεις στην Ελλάδα και σε μια σειρά από άλλες χώρες της ΕΕ δεν ήταν αποτέλεσμα απλά της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επιβλήθηκε στην ΕΕ από τη Γερμανία». 

Ηταν ανάγκη για την αστική τάξη κάθε κράτους - μέλους της ΕΕ για να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό με τα άλλα καπιταλιστικά κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο. Φυσικά αυτό δεν έγινε χωρίς την όξυνση του ανταγωνισμού εντός της ΕΕ, όπου κάποια καπιταλιστικά κράτη βγήκαν λιγότερο και άλλα περισσότερο κερδισμένα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο μεγάλος χαμένος ήταν η εργατική τάξη και ο λαός σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ. 

Αυτή είναι η αιτία που αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και η διαμαρτυρία σε αρκετά κράτη της ΕΕ.

Εξάλλου, η ΕΕ δεν «εκτροχιάστηκε» τις τελευταίες δεκαετίες από τις ράγες κάποιων υποθετικά «φιλολαϊκών» αρχών και αξιών με τις οποίες ιδρύθηκε. 

Πάντα ο χαρακτήρας της ήταν αντιλαϊκός, γιατί είναι μια ένωση των κρατών των εκμεταλλευτών του λαού, με σκοπό να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους ενάντια σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, εντείνοντας το τσάκισμα των εργαζομένων και της νεολαίας.

Η ΕΕ στηρίζει τη δικτατορία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα και γι' αυτό δεν εξανθρωπίζεται, δεν ήταν και δεν μπορεί να γίνει φιλική για τους εργαζόμενους και το λαό.

Συσκοτίζοντας το ρόλο του οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος

Κοινός τόπος πολλών αρθρογράφων ήταν το γενικό τους «ανάθεμα» στο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα και η ταυτόχρονη υπερπροβολή υποθετικά νέων «κινημάτων καταναλωτών», «κινημάτων της υπαίθρου ενάντια στην πόλη», «οικολογικών κινημάτων» και «κινημάτων της νεολαίας ενάντια στις παλαιότερες γενιές». 

Στη θέση δηλαδή της πιο καθοριστικής δύναμης, που μπορεί με αποφασιστικότητα και σε όλα τα μέτωπα να συγκρουστεί με την αστική τάξη και την εξουσία της, προτάσσουν ένα θολό άθροισμα δυνάμεων και «κινημάτων» που είναι ακίνδυνα για τον ταξικό αντίπαλο. 

Ενώ δεν έλειψαν και οι προτάσεις για «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες», για οργάνωση του κινήματος μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ως η «σύγχρονη απάντηση» στη «γραφειοκρατία των παραδοσιακών» συνδικάτων.

Καθόλου τυχαία, φυσικά, οι αρθρογράφοι που «κόπιασαν» για να κρύψουν τον πραγματικό αντίπαλο έχυσαν πολύ μελάνι για πείσουν ότι πλέον είναι «παρωχημένο» να μιλάμε για την εργατική τάξη, ότι είναι «παρωχημένη» η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, ότι είναι «παρωχημένη» η γραμμή πάλης που στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Σκόπιμα θέλουν να μείνει έξω από την ατζέντα της συζήτησης ότι το πιο βασικό στοιχείο για να δυναμώσει σήμερα η πάλη του λαού και της νεολαίας είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, του βασικού εχθρού της εξουσίας των εκμεταλλευτών. 

Δεν θέλουν να στραφεί η προσοχή των εργαζομένων στο ότι σήμερα είναι ανάγκη να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσής τους στα σωματεία και στα συνδικάτα, η συμμετοχή τους στις διαδικασίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

 Οτι είναι ανάγκη να κερδίζει έδαφος η αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης σε ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους, η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες ενάντια στις επιδιώξεις της αστικής τάξης. 

Να δυναμώνει η κόντρα με τις ρεφορμιστικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που είναι υπεύθυνες για τον εκφυλισμό πολλών σωματείων σήμερα.

 Να βελτιώνεται ο συσχετισμός υπέρ των ταξικών δυνάμεων. Ενα τέτοιο οργανωμένο εργατικό κίνημα μπορεί να έχει αντοχή στις πιέσεις και τα διλήμματα της αστικής τάξης, θα μπορεί να αποτελεί τον πυρήνα ισχυροποίησης του αγώνα συνολικά του λαού και της νεολαίας.

Αποπροσανατολίζοντας από τους όρους για το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας ενάντια στον ταξικό εχθρό

Οι προσπάθειές τους για τον αφοπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους με την αποθέωση της πολιτικής συμμαχίας κάθε είδους συστημικών δυνάμεων, ως όρο για ένα «αποτελεσματικό κίνημα», σε αντιπαράθεση με τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από την πάλη ενάντια στην αστική εξουσία. 

Διακηρύσσουν ότι η «επιτυχία» ενός κινήματος βρίσκεται στο να είναι «πολυσυλλεκτικό κίνημα» πολλών και φαινομενικά ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων. 

Λένε ότι δυναμική έχει ένα κίνημα που παρουσιάζει «ιδεολογική πολυμορφία» και χωράει τους πάντες, εννοώντας με αυτό τις διάφορες δυνάμεις που έδρασαν στο «κίνημα των κίτρινων γιλέκων», που - όπως και οι ίδιοι παραδέχονται - εκτείνονται από αναρχικές ομάδες και το κόμμα του Μελανσόν μέχρι και το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν.

Το κίνημα όμως που μπορεί να είναι πραγματικά αποτελεσματικό είναι αυτό που συγκροτείται από κοινωνικές δυνάμεις που έχουν κοινό συμφέρον ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους. 

Είναι η Κοινωνική Συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της εργατικής τάξης, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, με τη συμμετοχή και των νέων και των γυναικών αυτών των κοινωνικών δυνάμεων. Ενα οργανωμένο κίνημα στους χώρους δουλειάς, στους χώρους μάθησης, στις γειτονιές, στους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους στις πόλεις, το οποίο δεν θα στοχεύει μονάχα τους πολιτικούς εκφραστές της αστικής εξουσίας, τις κυβερνήσεις της, ή θα ματαιοπονεί αναζητώντας μια βελτίωση της ΕΕ, αλλά θα υιοθετεί ριζοσπαστικούς στόχους πάλης που θα βοηθούν να οξυνθούν η αντιπαράθεση και η σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων σε κάθε χώρα και την ΕΕ ως ιμπεριαλιστική ένωση.

Νέες δυνατότητες

Καταλήγοντας, τα γεγονότα με τα «κίτρινα γιλέκα», οι απεργιακές κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται σε μια σειρά από κράτη - μέλη της ΕΕ, αρκετές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα που σε πολλές χώρες μάχονται κόντρα στον πραγματικό αντίπαλο, δείχνουν ότι κάτω από την έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια εμφανίζονται δυνατότητες να φουντώσει η αμφισβήτηση της αστικής πολιτικής, η αμφισβήτηση της λογικής ότι η παραμονή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι μονόδρομος, να δυναμώσει η αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει, τόσο στην Ελλάδα όσο και σ' όλη την Ευρώπη, να οργανώσει την αντεπίθεσή του. Να αξιοποιήσει τις φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ. Να συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα. Η κοινωνία μπορεί να ζήσει χωρίς τους καπιταλιστές, να βάλει σε κίνηση την παραγωγή, τις υπηρεσίες με άλλες κοινωνικές σχέσεις.

Οι λαοί όλων των κρατών - μελών της ΕΕ μπορούν και πρέπει να βαδίσουν το δρόμο της ανατροπής σε κάθε χώρα, για να ανοίξει ο δρόμος για την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Του
Λουκά ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ*
* Ο Λουκάς Αναστασόπουλοςείναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

    Στο Ριζοσπάστη 

ΠΑΜΕ - 20 ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Εκδήλωση σήμερα στις 6.30 μ.μ. στην Καισαριανή

Εκδήλωση σήμερα Τετάρτη 3 Απρίλη στις 6.30 μ.μ., στο κλειστό γήπεδο της Νήαρ Ηστ στην Καισαριανή, διοργανώνει το ΠΑΜΕ για τα 20 χρόνια μαχητικής και ζωντανής δράσης του.

Στην εκδήλωση θα συμμετέχουν δεκάδες συνδικαλιστικά στελέχη του Προεδρικού Συμβουλίου της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας.

Θα παραβρεθεί ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας. 

Σε ανακοίνωσή του, το ΠΑΜΕ σημειώνει:

«Η αναγκαιότητα που επέβαλε τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ, επαληθεύτηκε στα 20 χρόνια μαχητικής, ζωντανής δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των εργαζομένων που αποτελούν σήμερα τον ταξικό πόλο στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας. Η ίδρυση του συνέπεσε χρονικά με την έναρξη της ΝΑΤΟϊκής επίθεσης στη Γιουγκοσλαβία, στην οποία αντιδράσαμε με μαχητικό πρωτοπόρο και ηρωικό τρόπο, διαδηλώνοντας πάνω στις γέφυρες που βομβαρδίζονταν.

Μέσα σε αυτές τις δύο δεκαετίες, το ΠΑΜΕ έδωσε νέα ώθηση στην οργάνωση της πάλης Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και σωματείων, με κριτήριο τις ανάγκες της εργατικής τάξης.

Τα έβαλε με όλες τις κυβερνήσεις, τις δυνάμεις του κεφαλαίου, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, των κομμάτων που στηρίζουν τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, με αποκορύφωμα την προσπάθεια τους να πραγματοποιήσουν πριν λίγες μέρες στη ΓΣΕΕ Συνέδριο-νοθείας με τη συμμετοχή και της εργοδοσίας.

Η εμπιστοσύνη που έδειξαν και δείχνουν οι εργαζόμενοι στο ΠΑΜΕ αποτελεί βασικό στοιχείο για να προχωρήσει η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να απαλλαγούν τα σωματεία από το σφιχταγκαλισμό της εργοδοσίας, να διεκδικήσουμε την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας. Να συνεχίσουμε την πάλη ενάντια στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Το ΠΑΜΕ καλεί τα σωματεία, τους συνδικαλιστές, τους εργαζόμενους να μπούμε μπροστά σε αυτή την προσπάθεια που συνεχίζεται για 20 χρόνια, ξεπερνώντας τις δυσκολίες και τις αδυναμίες μας, αξιοποιώντας την πλούσια πείρα από όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Σηκώνοντας ψηλά τις σημαίες μας, να πάρουμε μαζικά μέρος στην εκδήλωση του ΠΑΜΕ, για την συμπλήρωση αυτών των 20 χρόνων αγωνιστικής δράσης, στο κλειστό γήπεδο της Νήαρ Ηστ στην Καισαριανή, την Τετάρτη 3 Απρίλη και ώρα 6.30 μμ. Στην εκδήλωση, θα συμμετέχουν δεκάδες συνδικαλιστικά στελέχη του Προεδρικού Συμβουλίου της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας».

ΣΧΕΤΙΚΑ

• 20 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΜΕ

  Συνεχίζουμε σταθερά ταξικά για εργατικό κίνημα χειραφετημένο από την εργοδοσία και το κράτος

  28/03/2019 16:18