Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

22 Ιουνίου, 2016

Οι λέξεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, για να συμβεί όμως αυτό πρώτα απ' όλα θα πρέπει να ειπωθούν. Όχι όμως μόνο να ειπωθούν αλλά και να πέσουν σε γόνιμο έδαφος ώστε να μετατραπούν σε κινητήρα δράσης.

Σαραμάγκου:"Οι λέξεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, για να συμβεί όμως αυτό πρώτα απ' όλα θα πρέπει να ειπωθούν. 
Όχι όμως μόνο να ειπωθούν αλλά και να πέσουν σε γόνιμο έδαφος ώστε να μετατραπούν σε κινητήρα δράσης."
 
 
Ξεφυλλίζοντας  στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη. 
Συνέντευξη του Κομμουνιστή  συγγραφέα  Ζοζέ Σαραμάγκου  στον Χ. Παπαγεωργίου στο Βήμα με αφορμή την απονομή του, του Βραβείου Νομπελ Λογοτεχνίας το 1998.
18 χρόνια από τότε, σε πολλά απ' αυτά που είπε Είναι και σήμερα Επίκαιρα, 
Απολαύστε Τον: 




ΜΑΔΡΙΤΗ, Οκτώβριος.

Πριν από 48 ώρες του είχαν απονείμει το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας 1998.
 Ο ίδιος, ψηλός, αθλητικός, με στυλ μαραθωνοδρόμου, με κοιτάζει με βλέμμα γεμάτο περιέργεια και επιμένει ξανά και ξανά: 
«Θεωρώ ότι ανήκω στους ηττημένους, αφού η προσωπική εφήμερη επιτυχία δεν αλλάζει τον κόσμο που μας περιβάλλει και που βρίσκεται σε μαύρα χάλια». 
Ιδιότυπα απαισιόδοξος, τόσο σε προηγούμενες συζητήσεις μας όσο και τώρα, λέει ότι είναι από τους ανθρώπους που προτιμούν να βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο. 
Θέλω να τονίσω αυτό το «τόσο προηγουμένως όσο και τώρα», επειδή ο Ζοζέ Σαραμάγκου, το πρώτο βραβείο Νομπέλ της Πορτογαλίας στη λογοτεχνία, διατηρεί την ίδια ευθύτητα, την ίδια εγκαρδιότητα κατά τη συζήτησή μας, ωσάν να μην έχει συμβεί τίποτε. 
Σαράντα οκτώ ώρες μετά, Σάββατο απόγευμα, σε μια Μαδρίτη μισοεκκενωμένη λόγω τριημέρου αργίας, ο Ζοζέ Σαραμάγκου μας δέχεται στο δωμάτιο κεντρικού ξενοδοχείου όπου έχει καταλύσει, καθ' οδόν προς το Λανθαρότε. 
Σε κάποια στιγμή της συζήτησης η κουβέντα ήρθε στα δύο ελληνικά Νομπέλ και ο Σαραμάγκου σχολίασε: «Επρεπε να ήταν και ο Καζαντζάκης. Αλλά σε αυτόν δεν θέλησαν να το δώσουν παρ' ότι το άξιζε».

Τα τριαντάφυλλα πλημμυρίζουν τον χώρο. Ο ίδιος, με λίγα φρούτα και νερό στο διπλανό τραπέζι, μιλάει ακούραστα. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι αξιοποίησε στο έπακρο την τέχνη του μηχανικού κλειδαρά που έμαθε μικρός. Μόνο που για εργαλεία του πήρε τις λέξεις και άνοιξε όλες τις μικρές και μεγάλες πόρτες της ανθρώπινης ψυχής. Ενας άνθρωπος ακέραιος και ηθικός, ο πιο παγκόσμιος από τους σύγχρονους πορτογάλους συγγραφείς.


-- Ζοζέ Σαραμάγκου, πόσο απέχει το Νομπέλ από τη γη;

«Νομίζω ότι για καλή μας τύχη το Νομπέλ βρίσκεται στη γη, αφού σε διαφορετική περίπτωση η πτώση θα είχε σοβαρότατες επιπτώσεις. 
Η αλήθεια είναι ότι όταν αφορά άλλους τότε τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα, όταν όμως δέχτηκα την είδηση της απονομής σε μένα του Νομπέλ Λογοτεχνίας έμεινα χωρίς σκέψη, χωρίς αντιδράσεις, λες και είχε απλωθεί μέσα μου ένα απέραντο λευκό, και μόνο σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ πλήρως τι ήταν αυτό που συνέβαινε. 
Εγώ δεν είχα γεννηθεί γι' αυτό. 
Γεννήθηκα σε μια οικογένεια πάμφτωχη, αναλφάβητων αγροτών. Η μητέρα μου, ο πατέρας μου και εγώ πήγαμε στη Λισαβόνα, σε ένα σπίτι όπου δεν υπήρχε κανένα βιβλίο, κάτω από οικονομικές συνθήκες που δεν μου επέτρεψαν να φοιτήσω στο πανεπιστήμιο. 
Ήμουν 20 χρόνων όταν αγόρασα το πρώτο μου βιβλίο. Το "μου" είναι τρόπος του λέγειν βέβαια, αφού τα χρήματα ήταν δανεικά από ένα φίλο μου».

-- Πέρυσι ο Ντάριο Φο, εφέτος σείς. Ισως αυτή η «στροφή προς τα αριστερά» της Βασιλικής Ακαδημίας της Σουηδίας να έχει βάλει ψύλλους στ' αφτιά σε πολλούς...

«Ισως να είναι και αυτό. 
Τι θα συμβεί αν αύριο μεθαύριο η ίδια Ακαδημία αποφασίσει να απονείμει το Νομπέλ Οικονομίας σε ένα μαρξιστή οικονομολόγο; 
Θα βγει το Βατικανό να αναγγείλει τη συντέλεια του κόσμου κατά πάσα πιθανότητα! Τέτοιου είδους συντέλεια δεν πρόκειται να συμβεί βέβαια, σε αντίθεση με τις μικρές καθημερινές συντέλειες που συμβαίνουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας, όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και τους πολέμους και δεν διαθέτουν τα στοιχειώδη... 
Σε έναν κόσμο όπου μια χούφτα άνθρωποι κατέχουν περισσότερα αγαθά από ό,τι ο μισός πληθυσμός του πλανήτη και κανένας δεν κάνει τίποτε γι' αυτό, νομίζω ότι όλες οι υπόλοιπες συντέλειες περισσεύουν».

-- Με τα υπόλοιπα Νομπέλ δεν παρατηρείται όμως τέτοια πολεμική όσο με τα Νομπέλ Λογοτεχνίας. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

«Είναι η λέξη. 
Είναι η δύναμη και η σημασία και η ίδια η χρήση της λέξης. 
Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια: η λέξη είναι επικοινωνία. 
Η λέξη όμως δεν είναι αθώα, αφού δεν είναι εξ ορισμού καλή και αγαθή. 
Οι λέξεις είναι τρομερές και πρέπει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός όταν έχει να κάνει μαζί τους. 
Οι λέξεις όμως που μιλούν για δικαιοσύνη, για αλληλεγγύη, για αλλαγή του κόσμου, για αλλαγή του τρόπου ζωής, για αλλαγή νοοτροπίας που θα μας οδηγήσει σε πιο ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ μας, με περισσότερο σεβασμό και κατανόηση, αυτές είναι οι καλές λέξεις. 
Με αυτές τις λέξεις θέλω να διατηρώ το δικαίωμά μου να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο κατά έναν τρόπο διαφορετικό».

-- Παρά λοιπόν τις αντιλήψεις που θέλουν την εικόνα κυρίαρχη, εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι οι λέξεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο;

«Και ναι και όχι. 
Οι λέξεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, για να συμβεί όμως αυτό πρώτα απ' όλα θα πρέπει να ειπωθούν. 
Οχι όμως μόνο να ειπωθούν αλλά και να πέσουν σε γόνιμο έδαφος ώστε να μετατραπούν σε κινητήρα δράσης. 
Η αλήθεια είναι ότι διανύουμε καιρούς κατά τους οποίους λέξεις και μηνύματα αρνητικά, όπως το "πρέπει να θριαμβεύσεις", για παράδειγμα, βρίσκονται στο απόγειό τους. 
Αυτό σημαίνει, υπονοείται σαφέστατα, ότι η παρέμβαση του καθένα μας στη ζωή θα πρέπει να υπόκειται σε αυτή τη σύμβαση. 
Αυτό όμως βλέπουμε ότι οδηγεί τελικά στον εγωισμό, στην αδιαφορία και στη μη αλληλεγγύη. 
Τι συμβαίνει λοιπόν; 
Ηττηθήκαμε όσοι υποστηρίζουμε μια διαφορετική πορεία; 
Λέω πάντα ότι όπως οι νίκες έτσι και οι ήττες δεν είναι ποτέ οριστικές. 
Δεν έχει νόημα να πιστεύει κανείς ότι επειδή κέρδισε τώρα αυτή η νίκη του θα διαρκέσει για πάντα. 
Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την ήττα. 
Η ήττα αυτή τη στιγμή είναι γι' αυτούς που πιστεύουν σε μια διαφορετική λογική οικοδόμησης του κόσμου. 
Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου ηττημένο, ηττημένο όχι στις προσωπικές μου πεποιθήσεις, αφού αυτές κανένας δεν μπορεί να μου τις πάρει, ηττημένο όμως με την έννοια ότι όταν επιχειρήθηκε να τεθεί σε εφαρμογή μια νέα αντίληψη για τη ζωή απέτυχε παταγωδώς. 
Από την άποψη αυτή θεωρώ τον εαυτό μου ηττημένο. 
Είμαι όμως απολύτως πεπεισμένος ότι, 
ακόμη και αν εγώ δεν θα βρίσκομαι εδώ, η σημερινή ήττα θα μετατραπεί σε νέα πάλη και νέα νίκη που με τη σειρά της δεν θα είναι και αυτή οριστική. 
Δεν πρόκειται απλώς για ελπίδα, έχει να κάνει με το ότι δε θέλω να χάσω τον μόνο λόγο που έχω για να ζω: 
τη συνείδηση του ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι ένας κόσμος καλός, το αντίθετο, και ότι είναι ανάγκη να τον αλλάξουμε».

-- Μαθαίνει κανείς περισσότερο από τις ήττες παρά από τις νίκες...

«Ασφαλώς. Απόδειξη αυτού είναι το ότι κάθε φορά που υπάρχει μια νίκη, βλέπουμε με το πέρασμα του χρόνου να διαφθείρεται, σαν να υπάρχει ένα είδος που εισχωρεί και κατατρώει τα πάντα. 
Δείτε τι συμβαίνει στην πολιτική, αλλά όχι μόνο εκεί, ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο. Το κακό σε κάθε περίπτωση είναι όταν δεν μαθαίνει κανείς από τις ήττες και όταν επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη».

-- Δεν λειτουργεί η μνήμη;

«Αυτό είναι ένα από τα σημερινά προβλήματα. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι αυτό που μετρά είναι η ημέρα που βρισκόμαστε σήμερα. Αυτό είναι ένα τρομερό λάθος. Είμαστε πλασμένοι από το παρελθόν. Το προσωπικό και το συλλογικό παρελθόν. Γι' αυτό δεν πρέπει να λησμονούμε τίποτε...».

-- Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαχειριστούμε τη μνήμη;

«Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι η χρήση των λέξεων. 
Αυτών που γράφονται σήμερα και αυτών που γράφτηκαν χτες. 
Και αυτό επειδή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στη μεν προσωπική μας μνήμη φτάνουμε μέσω των αναμνήσεων, στη συλλογική όμως μνήμη φτάνουμε μέσω των βιβλίων, των ιστορικών κειμένων, εκεί δηλαδή όπου βρίσκονται οι λέξεις. 

Θα έλεγα ότι για μας, γι' αυτό που εμείς αποκαλούμε παρόν, η μνήμη βρίσκεται στις λέξεις που γράφτηκαν, που βρίσκονται εκεί, και το μόνο που μένει να κάνει κανείς είναι ένα ταξίδι στον χρόνο και να αναζητήσει τις λέξεις που έμειναν πίσω. 
Και οι λέξεις που γράφονται σήμερα έχουν νόημα και συμπληρώνουν τέλεια τις λέξεις που έμειναν πίσω».

-- Εχετε πει ότι «δεν είμαι ποιητής, αλλά κάνω ποίηση». Τι σημαίνει να κάνεις κανείς ποίηση σήμερα;
«Νομίζω ότι σημαίνει σήμερα αυτό που σήμαινε πάντα. 
Η ποίηση είναι η πιο βαθιά έκφραση που υπάρχει, όπως και η φιλοσοφία· νομίζω ότι αποτελούν τους δύο δρόμους για να φτάσει κανείς στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. 

Η φιλοσοφία, αυτή η διαρκής και συστηματική έρευνα για την ανθρώπινη ύπαρξη και την κοινωνία, και η ποίηση, αυτό το είδος της κατάδυσης ως τα τρίσβαθα της ανθρώπινης ψυχής ­ κάτι που μόνο η ποίηση μπορεί να κάνει. 

Δεν θέλω να πω με αυτό ότι το μυθιστόρημα ή το διήγημα δεν καταφέρνουν να αγγίξουν και να εισχωρήσουν στην ανθρώπινη ψυχή. 

Η ποίηση όμως μπορεί να αγγίξει το ανείπωτο, αυτό που δεν μπορεί να εκφραστεί. Όσο και να κινείται η πρόζα προς αυτή την κατεύθυνση, πάντα θα είναι λίγη μπροστά στην ποίηση. 
Οταν άρχισα να γράφω τα μυθιστορήματά μου, μετά από κάποιες απόπειρες να γράψω ποίηση, συνειδητοποίησα ότι έκανα καλύτερη ποίηση σε αυτά παρά στα ποιήματα που είχα γράψει νωρίτερα».

-- Ποια είναι η σχέση σας με τη φιλοσοφία;

«Προτείνω να επιστρέψουμε στη φιλοσοφία. 
Και το λέει αυτό κάποιος που δεν είναι φιλόσοφος, που δεν είναι παρά ένας απλός αναγνώστης, περίεργος, της φιλοσοφίας. 
Με τη φιλοσοφία μού συμβαίνει ό,τι και με τα μαθηματικά ή την αστρονομία. Τα γνωρίζω πολύ λίγο. 
Εχοντας εμπιστοσύνη στο ότι το ανθρώπινο είδος θα περάσει σώο και αβλαβές στη νέα χιλιετία, προτείνω ένα είδος ονείρου στο οποίο αν έπρεπε να δώσω ένα όνομα θα το αποκαλούσα επιστήμη του κόσμου, η φιλοεπιστήμη. 

Κάτι που θα μας οδηγήσει στο να καταλάβουμε καλύτερα το ποιοι είμαστε· το πού πάμε μου είναι αδιάφορο και επιπλέον εγώ ξέρω πού πηγαίνω και πού πρέπει να πάω. 

Να υπήρχε όμως μια γνώση που να ήταν κοινή σε όλους μας, μια γνώση που να μας έκανε να καταλάβουμε καλύτερα τι τελικά είναι και τι σημαίνει το ότι ζούμε, ότι σκεφτόμαστε, δημιουργούμε, φανταζόμαστε και κάνουμε πράγματα. 

Δεν ανησυχώ ούτε για την αρχή ούτε για το τέλος της ταινίας. Οχι. 
Θέλω απλώς να έχω μια ιδέα για το τι είμαι, γιατί με εκνευρίζει αφάνταστα το να φύγω τελικά από εδώ γνωρίζοντας ό,τι ακριβώς και στην αρχή του ταξιδιού».

-- Το μυθιστόρημα που γράφετε αυτή την περίοδο- δεν ξέρω κατά πόσο το Νομπέλ θα σας επιτρέψει τη συνέχιση του γραψίματος- βασίζεται στη σύγχρονη αναδημιουργία του πλατωνικού μύθου της σπηλιάς. Πού εντοπίζετε την επικαιρότητα της σπηλιάς σήμερα;
«Κατ' αρχήν είναι αλήθεια ότι η απονομή του Νομπέλ ανατρέπει κάθε πρότερο προγραμματισμό. 
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παραιτηθώ από την προσπάθεια να διατηρήσω ένα ρυθμό. 
Ισως για κάποιους μήνες να είναι όλα άνω - κάτω, έπειτα όμως θα επανέλθουν στην αρχική τους κατάσταση. 
Οσον αφορά το θέμα του μυθιστορήματος, ίσως να φανεί παράδοξο πως από μαρξιστικής σκοπιάς καταπιάνομαι με τον πλατωνικό ιδεαλισμό. 
Θα έλεγα όμως ότι ακριβώς λόγω των μαρξιστικών μου πεποιθήσεων είμαι ανοιχτός στη μελέτη οποιουδήποτε φιλοσοφικού ρεύματος. 
Αντίθετα από ό,τι μας κατηγορούν, οι μαρξιστές είμαστε μάλλον οι πιο ανοιχτοί στη μελέτη του διαφορετικού από ό,τι οποιοσδήποτε άλλος! 

Στον μύθο της σπηλιάς του Πλάτωνα ανακάλυψα κάτι που στη σημερινή κοινωνία είναι σχεδόν αυταπόδεικτο:
 ποτέ μα ποτέ, από την εποχή του Πλάτωνα ως σήμερα, η ανθρωπότητα δεν ζούσε τόσο κοντά σε αυτό που περιέγραφε ο έλληνας φιλόσοφος. 
Φανταστείτε τι θα έγραφε σήμερα ο Πλάτωνας αν έβλεπε ότι βλέπουμε ολοένα και λιγότερο την πραγματικότητα και αφοσιωνόμαστε περισσότερο στις εικόνες της πραγματικότητας ή, ακόμη χειρότερα, σε αυτό που σήμερα αποκαλείται εικονική πραγματικότητα.
 Σήμερα, μάλιστα, βρισκόμαστε σε μια σπηλιά. Ο Πλάτωνας έλεγε ότι πρέπει να βγούμε από τη σπηλιά και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. 
Αν όμως αποχαυνωνόμαστε μπροστά στις εικόνες της πραγματικότητας και λησμονούμε τη "λεπτομέρεια" ότι πρόκειται απλώς και μόνο για εικόνες, τότε δεν υπάρχει καμιά διέξοδος. 
Αφήστε δε που συμβαίνει και το εξής: όταν δεν μας αρέσουν αυτές οι εικόνες, τότε η μόνη μας αντίδραση είναι να αποστρέφουμε το βλέμμα. 
Το μυθιστόρημα το έχω ήδη αρχίσει, το έχω αρκετά ξεκάθαρο στο μυαλό μου, ένα μυθιστόρημα όμως γεννιέται από τον ίδιο του τον εαυτό. 
Ξέρω από πού ξεκινώ, ξέρω πού θέλω να φτάσω, δεν ξέρω όμως τους δρόμους ή τα μονοπάτια που θα συναντήσω μπροστά μου. 
Το μυθιστόρημα ανοίγει δρόμο από μόνο του».

-- Το βιβλίο σας «Δοκίμιο περί τυφλότητος» έχει περάσει στα μπεστ σέλερ του ηλεκτρονικού βιβλιοπωλείου «Amazon». Βλέπετε στο Διαδίκτυο την πηγή ενός νέου πεδίου παγκόσμιας επικοινωνίας;

«Νομίζω ότι ελλοχεύει σοβαρός κίνδυνος αν πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να είναι μια διέξοδος. 
Αντίθετα, πρόκειται για τη σπηλιά. 
Το Internet ως πηγή πληροφοριών είναι θαυμάσιο και εξαιρετικά χρήσιμο. Αυτό που φοβάμαι όμως είναι το είδος αυτό του εθισμού που βλέπω να επεκτείνεται σταδιακά. Πιστεύω ότι πρέπει να βγει κανείς στον δρόμο και να δει την πραγματικότητα κατάματα. 
Όσες πληροφορίες και αν είναι σε θέση να βρει κανείς στο Internet, δεν υπάρχει πιο ασφαλής πληροφόρηση από αυτή που μπορεί κανείς να αντλήσει από την πραγματικότητα και η πραγματικότητα είναι έξω, στον δρόμο».

-- Την πραγματικότητα αυτής της ιδιότυπης «αυτοεξορίας» σας στο Λανθαρότε των Καναρίων Νήσων πώς τη βιώνετε;

«Νομίζω ότι απλοποιούμε πολύ τα πράγματα όταν μιλάμε για αυτοεξορία, αφού δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. 
Εγώ δεν πήγα στο Λανθαρότε σαν να πήγαινα εξορία. 
Πήγα εκεί το 1992, πικραμένος με ό,τι είχε συμβεί στην Πορτογαλία και την απόσυρση εκ μέρους της κυβέρνησης του βιβλίου μου "Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο" από το Ευρωπαϊκό Βραβείο Μυθιστορήματος, επειδή τάχα δεν εξέφραζε τη χώρα. 
Αυτό όμως δεν σήμαινε καμιά ρήξη με τη χώρα μου. 
Αυτό που λέω είναι ότι η πατρίδα μου απλώς μεγάλωσε από τότε που βρίσκομαι στο Λανθαρότε. 
Εγώ εξακολουθώ να βρίσκομαι στην Πορτογαλία, με την έννοια ότι εκεί βρίσκονται οι ρίζες μου. 
Οπως και ένα δέντρο, μπορεί να έχει κανείς παλιές και καινούργιες ρίζες, όλες όμως ανήκουν στο ίδιο δέντρο, πάνε βαθιά στην ίδια γη. Η πνευματική ζωή μου τρέφεται από όλες τις ρίζες...».

-- Βοήθησε όμως η εκεί παρουσία σας τον ρόλο σας ως γέφυρα μεταξύ της ισπανικής και της πορτογαλικής κουλτούρας.

«Δεν ήταν κάτι προμελετημένο...».

-- De facto όμως έτσι λειτούργησε...

«Ναι, έχετε δίκιο, de facto, έτσι λειτούργησε. Αυτό όμως δεν θα είχε συμβεί ποτέ αν η Ισπανία δεν με είχε δεχθεί όπως με δέχθηκε. Γιατί εγώ μπορεί να είχα τις καλύτερες προθέσεις του κόσμου περί προσέγγισης μεταξύ Πορτογαλίας και Ισπανίας, αλλά να μη μου έδινε κανείς σημασία. 
Η αλήθεια όμως είναι ότι η Ισπανία με αγκάλιασε σαν να ήμουν δικός της. Απόδειξη αυτού, αν χρειαζόταν κανένας απόδειξη, βέβαια, είναι ό,τι γίνεται αυτές τις μέρες εδώ. Το βραβείο Νομπέλ, που μου απονεμήθηκε, έγινε δεκτό εδώ στην Ισπανία σαν να ήταν πρωταρχικού ενδιαφέροντος για τη χώρα, σαν να το είχε κερδίσει ένας Ισπανός»!

-- Αυτή η εμπειρία της «γέφυρας» πώς νομίζετε ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από τις υπόλοιπες χώρες του νότου της Ευρώπης, ώστε να υπάρχει αδιάκοπη ροή επικοινωνίας μεταξύ των πολιτισμών τους;

«Νομίζω ότι ο πρώτος όρος για κάτι τέτοιο θα ήταν να τελειώσουμε μια και καλή με τις προκαταλήψεις. 
Με άλλα λόγια, αν μπορούμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον, χωρίς κανένα αίσθημα ανωτερότητας, 
αν μπορούμε να βρούμε τρόπους να εργασθούμε μαζί πάνω σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος, μπορούμε τότε να φθάσουμε, όχι βέβαια από τη μια ημέρα στην άλλη, αλλά αρκετά γρήγορα πάντως, σε αυτό τον στόχο. 
Και αυτό, επειδή, συν τοις άλλοις, οι διαφορές μας δεν είναι και τόσες, βρε αδελφέ! Μιλάμε βέβαια για τον νότο, όχι επειδή έχουμε κάποια τάση περιχαράκωσης και αντιπαράθεσης με τον Βορρά. 
Απλώς, είναι πιο εύκολο να προσεγγίσει κανείς κάποιον με τον οποίον μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία. 
Το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης θα διευκολύνει στη συνέχεια την επαφή και με άλλους λαούς, ή έθνη».

-- Με αυτή την ευρύτητα με την οποία βιώνετε την έννοια της πατρίδας, πώς βλέπετε τη σημερινή ανάταση των διαφόρων εθνικιστικών ή τοπικιστικών κινημάτων σε αρκετά σημεία του πλανήτη;

«Η αλήθεια είναι ότι μέχρις ενός βαθμού κατανοεί κανείς την αντίδραση. 
Υπό την έννοια ότι το κεντρικό κράτος έχει εξελιχθεί σε σύστημα καταπίεσης, σχετικής μεν αλλά καταπίεσης, με συνέπεια να προκύπτουν αντίρροπες δυνάμεις αυτοάμυνας και αυτεπιβεβαίωσης, σε τοπικό επίπεδο. 
Αυτό μπορεί να αφορά τη γλώσσα, την κουλτούρα, την τοπική δημοκρατία. 
Οταν όμως αυτή η τάση οδηγεί στον κατακερματισμό και στην αντιπαράθεση, αντιμετωπίζει κανείς το παράδοξο να θέλει να τελειώσει με το κεντρικό κράτος, για να προκαλέσει όμως τον κατακερματισμό σε μικρότερα κράτη, τα οποία το γεγονός ότι είναι μικρότερα δεν τα καθιστά λιγότερο κράτη. 
Θα εξακολουθήσουν να είναι κράτη. 
Αν όμως υπήρχε η αντίληψη αυτών των διαφορετικών εθνών, ή περιφερειών, ως συμπληρωματικών και όχι ως αντικρουόμενων παραγόντων, τότε ο σεβασμός για κάθε έθνος, μειονότητα, κράτος ή περιοχή θα έμενε ανέπαφος. 
Πάντοτε, όμως, από την οπτική γωνία της συμπληρωματικότητας. 
Το να είναι κανείς συμπληρωματικός, σημαίνει να είναι αλληλέγγυος. 
Αυτό που ξετυλίγεται όμως τώρα μπροστά στα μάτια μας είναι παράδοξο: από τη μια, γίνεται λόγος για την παγκοσμιοποίηση και, από την άλλη, βιώνουμε καθημερινά αυτόν τον κατακερματισμό.

Αυτό μου φέρνει στο νου κάτι πολύ ανησυχητικό, την αρχαία ρήση του διαίρει και βασίλευε. 
Οσο περισσότερο κατακερματισμένη είναι μια εθνική, ή περιφερειακή, οντότητα τόσο πιο εύκολο θα είναι για τις εξουσίες, δεν μιλάω βέβαια για τις κυβερνήσεις, αφού οι καημένες ελάχιστα κυβερνούν, πιο εύκολο θα είναι για τις πολυεθνικές, για το διεθνές χρηματοοικονομικό κεφάλαιο να κυβερνούν ανενόχλητα. 
Δείτε, για παράδειγμα, τι συμβαίνει τώρα με την Ιταλία. 
Η κυβέρνηση του κυρίου Πρόντι υποχρεώθηκε σε παραίτηση, αφού την καταψήφισαν στο Κοινοβούλιο, κάτι που ασφαλώς είναι ένα γεγονός το οποίο έχει τη σημασία του για την ιταλική πολιτική σκηνή. 
Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί. Αύριο, θα έχουν άλλη κυβέρνηση, τεχνοκρατών ή πολιτικών, η οποία θα κληθεί να συνεχίσει την εφαρμογή της ίδιας προδιαγεγραμμένης πολιτικής».

-- Υποθέτω τότε ότι αυτά περί «τρίτου δρόμου» δεν σας συγκινούν ιδιαίτερα...

«Δεν μου λένε απολύτως τίποτε, και θα σας εξηγήσω γιατί: 
η Δεξιά λέει ότι δεν είναι Δεξιά, και ότι είναι Κέντρο και η Αριστερά, αν και συνεχίζει να λέει ότι είναι Αριστερά, στην πράξη ακολουθεί πολιτικές κέντρου. 
Στην περίπτωση της Ευρώπης, θα πρέπει να αναλογισθούμε κάτι πολύ σοβαρό: τα τελευταία δεκαπέντε, τουλάχιστον, χρόνια, έχουν περάσει από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης. 
Η πολιτική όμως που έχει ακολουθηθεί είναι μία και μόνη. 
Δεν μοιάζει παράδοξο αυτό; 
Οι διαφορές, αν και εφόσον υπάρχουν, είναι καθαρά αισθητικής φύσεως...».

-- Σκέφτομαι όμως ότι, αν μια τέτοια διαφορά αισθητικής φύσεως υφίστατο το 1992 στην Πορτογαλία, αν στη θέση του Καβάκο Σίλβα βρισκόταν ο Αντόνιο Γκουτιέρες, σήμερα ο Ζοζέ Σαραμάγκου θα έμενε ακόμη στη Λισαβόνα...

«Ναι, έχετε απόλυτο δίκιο, θα βρισκόμουν ακόμη στη Λισαβόνα. 
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι σε εκείνη την περίπτωση σοβαρό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι στη θέση του υπουργού Πολιτισμού βρισκόταν ένας συγκεκριμένος κύριος, ο οποίος διέπραξε την ανοησία στην οποία ήδη αναφέρθηκα. 
Δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε εναντίον του, και αυτό ήταν όλο. 
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν θα ήθελα από μια προσωπική περίπτωση να βγάλω γενικότερα συμπεράσματα. 
Η διαφορά είναι σαφώς αισθητικής φύσεως, θα μπορούσε όμως να είχε αποκρυβεί, αν ο εν λόγω κύριος διέθετε στοιχειώδη κοινή λογική».

-- Τι σημαίνει για εσάς ευτυχία;

«Φαντάζεται κανείς ότι αυτό που αποκαλούμε ευτυχία είναι μια κατάσταση μόνιμης χαράς, κάτι όμως που δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ. 
Αν η χαρά δεν είναι μόνιμη, τότε είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν στιγμές θλίψης, για κάτι που χάθηκε, για κάτι που δεν έχουμε, για μια απουσία. 
Ολα αυτά μπορούν να μας οδηγήσουν στη θλίψη. 
Εμένα μου είναι αδιάφορη η ιδέα της ευτυχίας, για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία αυτό που αποκαλώ ηρεμία και αρμονία. 

Η έννοια της ευτυχίας προϋποθέτει ότι είναι κανείς πολύ χαρούμενος για τον άλφα ή τον βήτα λόγο. 
Σε πιάνει βέβαια ένας πονόδοντος, και τότε σου φεύγει η ευτυχία, σου φεύγουν όλα. Νομίζω ότι η ηρεμία είναι άλλο πράγμα. 
Η ηρεμία έχει να κάνει πολύ με την αποδοχή, αλλά και την, ως έναν βαθμό, αυτογνωσία των ορίων σου. 
Το να ζει κανείς αρμονικά δεν σημαίνει ότι δεν έχει ανησυχίες, ή προβλήματα, σημαίνει απλώς ότι μπορεί να συμβιώσει μαζί τους με ηρεμία, γαλήνη. 
Δεν θέλω να φέρω τον εαυτό μου ως παράδειγμα, μπορώ όμως να πω ότι ζω σήμερα σε αρμονία με τον περίγυρό μου».

-- Θα μπορούσατε να μου το εξηγήσετε καλύτερα αυτό;
«Είναι μια σχέση που είναι δύσκολο να την εξηγήσει κανείς. 
Υπάρχει μια έκφραση που επιχειρεί να προσεγγίσει την εξήγηση και λέει ότι "είμαι καλά στο δέρμα μου". 
Είναι μια έκφραση πολύ γαλλική. 
Οχι όμως μόνο στο δέρμα μου. 
Θα πρέπει να το συσχετίσω αυτό με το γεγονός ότι δεν φιλοδόξησα ποτέ να πετύχω τίποτε, ότι σε καμιά περίπτωση δεν σκέφθηκα τη ζωή μου σαν μια κούρσα προκειμένου να φθάσω σε συγκεκριμένους στόχους. 
Αυτό είναι που αποκαλώ αρμονία σε κάθε στιγμή της ζωής, κάτι που δεν σημαίνει ότι δεν παλεύεις για να επιλύσεις ένα πρόβλημα, όπως όταν έμεινα άνεργος το 1975 και επί τέσσερα χρόνια έψαχνα για μεταφράσεις για να τα βγάλω πέρα. 

Μπορείς να δώσεις τη μάχη, χωρίς δραματοποιήσεις, όμως, βιωμένη με ηρεμία, με αρμονία. 
Αυτή η αρμονία είναι κάτι το εσωτερικό. Δεν έχει να κάνει με το να λες "τι καταπληκτικός που είμαι"! 
Οταν το λέω αυτό, αναφέρομαι σε ένα άτομο που τα έχει καλά με τον εαυτό του. 
Οταν λέω ότι δεν είχα ποτέ φιλοδοξίες, 
ότι δεν επιθύμησα ποτέ τίποτε και γι' αυτό τώρα μπορώ να πω ότι τα έχω όλα, είναι γιατί νιώθω εν ειρήνη με ό,τι με περιβάλλει: 
πρόσωπα, πράγματα, ζώα αν θέλεις, δέντρα, ουρανό και θάλασσα. 
Είναι σαν να ήμουν ενταγμένος, από τη θέση μου, στο φυσικό μου χώρο, χωρίς να μετατραπώ σε εγωιστή που λέει: 
"Καθώς τώρα τα έχω όλα, τα υπόλοιπα μού είναι αδιάφορα". 
Οχι, αντίθετα, εξακολουθώ να είμαι αλληλέγγυος, παίρνω μέρος σε ένα κάρο μάχες, μερικές μάλιστα από αυτές από χέρι χαμένες. 
Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την ευτυχία. 
Αν με όμως με ρωτήσεις: Είστε ευτυχισμένος; Ναι, ναι, είμαι ευτυχισμένος, πολύ ευτυχισμένος. 
Το λέω όμως αυτό για να μην αρχίσω να εξηγώ ότι υπάρχει και κάτι περισσότερο, όπως υπάρχει και κάτι που λέγεται ηρεμία και αρμονία, που ίσως είναι ένα είδος σοφίας».

-- Έπειτα όμως από όλα όσα έχετε επιτύχει, τι μένει ακόμη;

«Μένουν πολλά. Και πρώτα απ' όλα η ζωή. Η φιλοδοξία της ζωής, του να ζήσεις, υπάρχει μήπως κάτι ανώτερο από αυτό; 
Μου μένει η ζωή».

το site με άγνωστες στιγμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας !!




Η ΚΕ του ΚΚΕ, ολόκληρο το Κόμμα και η ΚΝΕ, τιμάμε φέτος τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. 

Οι πολιτικές - ιστορικές εκδηλώσεις που ήδη πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα είναι ενταγμένες στον εορτασμό για την συμπλήρωση των 100 χρόνων του ΚΚΕ. 

Η δημιουργία του site έρχεται να συμβάλει σε όλη αυτήν την μεγάλη δραστηριότητα. Επιδιώκει να φωτίσει πτυχές της ηρωϊκής πάλης του ΔΣΕ. 
Να συμβάλει στη διάδοση της ιστορικής αλήθειας, των πολιτικών διδαγμάτων. 
Οι νεότερες γενιές να γνωρίσουν τον τιτάνιο αγώνα του. 
Το αρχειακό και οπτικοακουστικό υλικό προέρχεται από το Αρχείο του ΚΚΕ και μεγάλο κομμάτι αυτού έρχεται για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας. Παρουσιάζονται άγνωστες στιγμές από τις μάχες στα χαρακώματα, τις δημοκρατικές συνελεύσεις, την ιδεολογική και στρατιωτική εκπαίδευση. 
Στιγμές από την καθημερινότητα της ζωής στο βουνό την ώρα της ανάπαυλας. 
Σπάνια ντοκουμέντα με διαταγές, προσωπικές μαρτυρίες και γράμματα μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ. 
Το περιεχόμενο θα εμπλουτίζεται όλο το επόμενο διάστημα με νέο υλικό. 


Σας ευχόμαστε καλή περιήγηση: http://dse.kke.gr/
.........................................................................................................

και Ας έχουμε κατά Νου τις παρακάτω σκέψεις του φίλου






Ο Σοσιαλισμός απέτυχε...

....αν κι ο διεθνής ιμπεριαλισμός επενέβη στρατιωτικά το '18 με τους στρατούς 20 Χωρών προκειμένου να συντρίψουν τη νεαρή Οκτωβριανή Επανάσταση, ώστε να μη αφήσουν να εδραιωθεί ο Σοσιαλισμός με κίνδυνο αργότερα......να αποτύχει.

Το ίδιο έκανε το '40 εξοπλίζοντας "μέχρι τα δόντια" το ναζισμό του Χίτλερ προκειμένου ν' ανακόψει τη Σοσιαλιστική πορεία προς τη πρόοδο και την ευημερία του Σοβιετικού Λαού και να εμποδιστεί έτσι η πιθανότητα της μελλοντικής.....αποτυχίας του....

Επίσης στην Ελλάδα το '46-'49 επενέβησαν στρατιωτικά οι δύο ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής με τα πιο σύγχρονα δολοφονικά όπλα που διέθεταν προκειμένου να εμποδίσουν τον ΔΣΕ να εγκαθιδρύσει το Σοσιαλισμό ο οποίος μοιραία θα είχε την τύχη επίσης να...αποτύχει....

...υπάρχουν δεκάδες άλλα παραδείγματα που αποδεικνύουν τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών προκειμένου να εμποδίσουν την...αποτυχία του Σοσιαλισμού.

Για την 176 σελ της Αυλωνίτου, τα εργαλεία-αξίες του Αλέξη κ το κατσαρολάκι του Γιακουμάτου,,


κάνε κλικ εδώ και χαλάρωσε,, 



Και εδώ δες τις κατακτήσεις του Μπαλούρδου, το Λεβέντη  και άλλους,,,
 απ' τη χτεσινή εκπομπή στο alphatv.

21 Ιουνίου, 2016

Όσα δεν ξέρετε για το Μεξικό κ Τι Σας περιμένει στη Χώρα Σας,,


Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Μεξικό.
redflecteur


Έγραψε ο Κώστας Λουλουδάκης Ίουλιανός


Τον 20ο αιώνα, με την επέκταση των ιμπεριαλιστικών κατακτήσεων των ΗΠΑ ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική, υιοθετήθηκαν διάφορα ιδεολογήματα για να δικαιολογήσουν αυτήν την επέκταση: το ηθικό δικαίωμα της «ανώτερης λευκής ράτσας», το προνόμιο της «προάσπιση της τάξης και της σταθερότητας», αργότερα η πρόφαση της «κομμουνιστικής απειλής» για να στηριχτούν οι τραπεζίτες τα πετρελαϊκά μονοπώλια και οι εταιρείες εμπορίας μπανάνας.
To 1982 ήταν η χρόνια εμπλοκής του ΔΝΤ στο Μεξικό όταν αυτό ανακοίνωσε μορατόριουμ για τα διεθνή χρέη του μετά από χρόνια κλοπής των πρώτων υλών του από πολυεθνικές των ΗΠΑ. 

Όμως καθοριστικό ρόλο άρχισε να παίζει το 1995 όταν το Μεξικό έγινε η πρώτη χώρα που υπέγραψε τη λεγόμενη «Γραμμή Ευέλικτης Πίστωσης» με το ΔΝΤ το οποίο συνεργάστηκε με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και την Παγκόσμια Τράπεζα, για να εκπονηθεί ένα σχέδιο «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» του. 
Μετά έπρεπε να εφαρμοστεί έτσι ώστε να πιστωθεί η «Γραμμή» με 30 δισ. δολάρια.
Η «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» επενδύθηκε από τους κυβερνώντες και τα ΜΜΕ με τις συνήθεις σε αυτές της περιπτώσεις δικαιολογίες: «αδυναμία του δημοσίου να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες» οι «ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας» οι «φόροι υπέρ του δημοσίου καταστρέφουν την ανταγωνιστικότητα» οι «συντάξεις απειλούν τα δημόσια ταμεία» η «οικονομία πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς».


Ένα από τα πρώτα μέτρα ήταν η ριζική αναμόρφωση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος με βάση ιδιωτικοοικονομικά και τεχνοκρατικά κριτήρια με κατάργηση της ελεύθερης πρόσβασης στα Πανεπιστήμια και αλλαγές στον μέγιστο χρόνο σπουδών που απέκλεισαν εκ των πραγμάτων χιλιάδες εργαζόμενους φοιτητές από την συνέχιση των σπουδών τους.
Όλα αυτά θεσμοθετηθήκαν «νομιμότατα» με την συνταγματική αναθεώρηση του 1992 όπου και καταργήθηκε κάθε διάταξη περί δημόσιας δωρεάν παιδείας. 
Η αναθεώρηση στην παιδεία μαζί με την ιδιωτικοποίηση της αγροτικής γης (που πυροδότησε την εξέγερση των Ζαπατίστας) αποτέλεσαν την πρώτη δέσμη των νεοφιλελευθέρων μέτρων του ΔΝΤ στο Μεξικό.

Ακολούθησε κύμα καταλήψεων των Πανεπιστημίων από φοιτητές που κράτησαν σχεδόν ένα χρόνο. Έληξαν με βία από την κυβέρνηση του Ερνέστο Σεντίγιο. Αυτή η καταστολή προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στα αμερικανικά ΜΜΕ. Με ενθουσιασμό οι New York Times έγραφαν πως: «Ειρηνική επιδρομή τερματίζει τη μακρά πολιορκία των φοιτητών στο Μεξικό» και η εφημερίδα Boston Globe διαπιστώνει πως «οι Σχολές είναι μπάχαλο μετά από ταλαιπωρία 291 ημερών».
Ενώ ο πρόεδρος Ερνέστο Σεντίγιο εξήγησε ότι «η δημοκρατία δεν μπορούσε να ανεχτεί άλλο την αρπαγή του πανεπιστημίου» από τους καταληψίες «που το μετέτρεψαν σε ατομική ιδιοκτησία τους». Η κυβέρνηση Σεντίγιο έστειλε 745 φοιτητές στα δικαστήρια με την κατηγορία της «ιδιοποίησης ξένης περιουσίας»!!!
Το Μεξικό είναι μια χώρα όπου το 42% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, και μόνο το 5,6% των παιδιών συνεχίζουν την μάθηση τους στην ιδιωτικοποιημένη παιδεία μετά από τα πρώτα έξι χρόνια του σχολείου, και με όλες τις οικονομικές και πολιτικές δομές της να είναι παραδομένες στις ΗΠΑ στο ΔΝΤ και στις πολυεθνικές. 

Επιπροσθέτως με νόμο η κυβέρνηση του Μεξικού ποινικοποίησε την κοινωνική διαμαρτυρία χαρακτηρίζοντας ως «τρομοκράτες» και «υπονομευτές του πολιτεύματος» τους κοινωνικούς αγωνιστές και με το πρόσχημα της καταπολέμησης των ναρκωτικών τα αστυνομικά, τα στρατιωτικά και παραστρατιωτικά σώματα συντρίβουν κάθε πολιτική ή κοινωνική αντίσταση.
Οι φοιτητές οι εργάτες οι δάσκαλοι στο Μεξικό το οποίο έχει καταργήσει τα βασικότερα κοινωνικά δικαιώματα όπως η κοινωνική ασφάλιση οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας την ιδιοκτησία γης από μικροκαλλιεργητές την δημόσια εκπαίδευση και τα εργατικά δικαιώματα, δεν έχουν πάψη να εξεγείρονται.


Πρόσφατα στο Μεξικό οι αποκαλύψεις, με αφορμή την δολοφονία, από μεικτό απόσπασμα θανάτου, αποτελούμενο από αστυνομικούς και ναρκω-εμπόρους, των 43 φοιτητών της σχολής Normal Rural de Ayotzinapa, οι οποίοι είχαν πάει στην πόλη Ιγκουάλα για να ζητήσουν οικονομική ενίσχυση με σκοπό να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους- για τη στενή συνεργασία πολιτικών, αστυνομίας και καρτέλ ναρκωτικών συγκλόνισαν την χώρα.
Μα ας θυμηθούμε και τον Μάιο του 2006, όταν οι δάσκαλοι της Πολιτείας Οαχάκα του Μεξικού κατέβηκαν σε απεργία με αίτημα το κράτος να παρέχει στους ξυπόλυτους και υποσιτισμένους μαθητές παπούτσια ώστε να μπορούν να διασχίσουν τα βουνά για να φτάσουν στο σχολείο,ένα γεύμα ώστε να μην ζαλίζονταν κατά τη διάρκεια του μαθήματος, και μια αύξηση στον πενιχρό μισθό τους.
Ακολουθεί… η γνωστή ιστορία:
Συλλήψεις και βασανισμοί.
Παρακρατικά «τάγματα θανάτου» περιφέρονται στην πόλη πυροβολώντας. Πολίτες «εξαφανίζονται» και ξένοι δημοσιογράφοι δολοφονούνται στους δρόμους μέρα μεσημέρι…
Τώρα στην Οαχάκα που οι μαζικές εργατικές οργανώσεις ποτέ δεν έπαψαν να δρουν για την ανατροπή των ως τώρα δεδομένων που δημιούργησαν τα διαρθρωτικά προγράμματα του ΔΝΤ και των ντόπιων φιλελεύθερων, αντιμετώπισαν ξανά την επέλαση των δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής τάξης. Αποτέλεσμα: εξι άτομα έχασαν τη ζωή τους και περισσότεροι από 100 τραυματίστηκαν.


Πρέπει να κάνουμε γρήγορα τις επιλογές μας: 
ή θα παραμείνουμε πειθήνια όντα σε ένα στενά καθορισμένο πλαίσιο σχεδιασμένο από αυτούς που μας διαχειρίζονται 
ή θα σηκώσουμε ανάστημα για την απώτατη πραγμάτωση της συντριβής του βάρβαρου καπιταλισμού!
Διαβάστε: «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» (εκδόσεις ΚΨΜ)
http://www.kapsimi.gr/aspra-mantilia-stin-plaza-de-mayo
Δείτε: Εξάντας – Οι επαναστάτες της Οαχάκα
https://www.youtube.com/watch?v=bVu5hFZ7ayQ

Για το Πάρκο ΤΡΙΤΣΗ



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ
Το ΚΚΕ καλεί σε αγώνα για την υπεράσπιση του πάρκου
Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, παραβρέθηκε στη συγκέντρωση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του Πάρκου Τρίτση και δήλωσε:
«Το ΚΚΕ καλεί σε αγώνα για την υπεράσπιση του Πάρκου Τρίτση. Ενός πάρκου πραγματικά χώρου πράσινου, που δίνει ανάσα ζωής στους εργαζόμενους των δυτικών συνοικιών, που δίνει ανάσα ζωής σε όλο το λαό της Αττικής. Πρέπει να σταματήσει αμέσως κάθε συζήτηση για άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση του πάρκου. Πρέπει εδώ και τώρα να πληρωθούν οι εργαζόμενοι του πάρκου, να γίνουν νέες προσλήψεις προσωπικού που είναι απαραίτητες για τη στοιχειώδη λειτουργία. Χρειάζεται επαρκής κρατική χρηματοδότηση για να μπορέσει το πάρκο να λειτουργήσει και να επιτελέσει αυτό το ρόλο και γι' αυτούς στους οποίους ανήκει, δηλαδή στο λαό της περιοχής».
από εδώ

περί Ελληνοφρένειας !!





Όταν ο Τσολιάς βγαίνει στο δρόμο γίνεται της… Ελληνοφρένειας !









Δουλεύω περισσότερα από 20 χρόνια στην τηλεόραση αλλά ποτέ δεν βρέθηκα σε γύρισμα που να γελάσω με την ψυχή μου τόσο… Η εξόρμηση του Τσολιά στο δρόμο είναι κανονικό πανηγύρι!

Ο ίδιος κινείται σαρωτικά, οι συνεργάτες της εκπομπής «πετάνε» και οι αντιδράσεις του κόσμου είναι πραγματικά απολαυστικές: κάποιοι αιφνιδιάζονται με τη θέα του Τσολιά και σκάνε στα γέλια, άλλοι τρέχουν μόνοι τους να κάνουν «δήλωση», ελάχιστοι ντρέπονται και απομακρύνονται (επίσης σκασμένοι στα γέλια), ενώ η πιτσιρικαρία που μαζεύεται για να βγάλει φωτογραφίες θυμίζει μικρό συλλαλητήριο…

Ζήτησα από τον Θύμιο Καλαμούκη και τον Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη να παρακολουθήσω ένα γύρισμα του Τσολιά με τη φωτογραφική μου μηχανή. Για την ακρίβεια, να πάω στο τελευταίο εξωτερικό γύρισμα της σεζόν για την “Ελληνοφρένεια” την περασμένη Παρασκευή το πρωί, στον πεζόδρομο της Χαϊμαντά στο Χαλάνδρι.

Δεν ξέρω αν καταφέρω τελικά να σας μεταφέρω την αίσθηση του γυρίσματος, σίγουρα πάντως την επόμενη φορά θα επιχειρήσω να το κάνω με βίντεο! Τόση ζωντάνια και κέφι, πολύ δύσκολα αποτυπώνονται σε μερικές φωτογραφίες με λεζάντες…



Το “καμαρίνι” του Τσολιά είναι ένα απλό βανάκι εξωτερικών γυρισμάτων του Alpha. Εκεί μέσα ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης φοράει τη στολή του Τσολιά, κολλάει το μουστάκι με ειδική κόλλα και βάζει τη χαρακτηριστική περούκα με το κόκκινο σκουφάκι. Είναι υπόθεση ενός τετάρτου (περισσότερο μέχρι να κολλήσει το μουστάκι) και δεν απαιτεί τη βοήθεια μακιγιέζ και κομμώτριας. Η ομάδα είναι… αυτοεξυπηρετούμενη στα γυρίσματα του δρόμου.

Θύμιος Καλαμούκης στο postmodern:
“Ο Τσολιάς προέκυψε το 2007, όταν η “Ελληνοφρένεια” ήταν στο ΣΚΑΪ. Θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν τύπο που να ήταν η καρικατούρα του “ελληναρά”. Έναν καφράκο χουλιγκάνο που καλά καλά δεν μπορεί να μιλήσει, αλλά βγάζει μόνο κραυγές και συνθήματα τραγουδιστά. Η περούκα προέκυψε τυχαία. Ήταν απόκριες και ο Αποστόλης είχε ντυθεί Αφρικανός για ένα πάρτι και αποφασίσαμε να κρατήσουμε την περούκα και να τη βάλουμε στον τσολιά. Αν θυμάμαι καλά, η πρώτη δημόσια εμφάνιση του Τσολιά, έγινε έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Στον Alpha o Τσολιάς εξελίχθηκε και άρχισε να μιλάει κανονικά, χωρίς να χάσει το θράσος να λέει εκείνα που οι άλλοι δεν τολμάνε να πούνε ή τα λένε κομψά και μετρημένα. Για την επόμενη σεζόν ετοιμάζουμε και νέα εξέλιξη...”




Η ιδέα του τελευταίου εξωτερικού γυρίσματος για τη σεζόν 2015-2016 (θα προβληθεί την Τρίτη 21 Ιουνίου από τον Alpha), ήθελε τον Τσολιά να κάνει δημοσκόπηση για το εάν πρέπει η Αγγλία να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι. Στο γκάλοπ όμως η κουβέντα συνήθως γύριζε στο δικό μας δημοψήφισμα, και πως το “όχι” έγινε “ναι”.



Η θερμοκρασία την Παρασκευή στο Χαλάνδρι ήταν κοντά στους 30 βαθμούς αλλά περισσότερο ιδρώσαμε όσοι προσπαθούσαμε να ακολουθήσουμε τον Τσολιά παρά ο ίδιος, που ήταν ντυμένος με σκουτιά και χοντρό καλτσόν. Δεν καταλαβαίνει τίποτα, όταν πηγαίνει μπροστά με το μικρόφωνο… Ορμάει στην παρέα των συνταξιούχων και δεν το βάζει κάτω, αν δεν τους κάνει να παραδεχτούν ότι στηρίζουν Μητσοτάκη…



Ο Τσολιάς δεν είναι σεξιστής. Την πέφτει… εξίσου σε νεαρές κοπέλες αλλά και πιο ώριμες γυναίκες. Κι εκείνες κολακεύονται, ακόμα κι όταν τον βρίσκουν να στρογγυλοκάθεται ακάλεστος στο τραπέζι τους…

Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης στο postmodern:
“Στο δρόμο, οι πιο ωραίες κουβέντες γίνονται με άτομα κάποιας ηλικίας. Συνήθως έχουν κάνει πολιτικές επιλογές για τις οποίες έχουν μετανιώσει, και εκεί ακριβώς τους κάνω πλάκα. “Χτυπάω” πριν προλάβουν να το καλοσκεφτούν κι έτσι βγαίνουν αυθόρμητες απαντήσεις. Αν βέβαια κάποιος μου πει ότι δεν θέλει να τον δείξουμε στην εκπομπή, το σέβομαι, αλλά συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια. Ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που ρωτάς, δεν συναντώ τελευταία... Μάλλον θα ντρέπονται να το δηλώσουν... (γέλια) Φιλάκια ναι, όπως είδες, ζητάω και εισπράττω πολλά. Και φωτογραφίες βγαίνω – πως να χαλάσω χατίρι; Στις απόκριες πολλοί ντύνονται τσολιάδες και μας στέλνουν τις φωτογραφίες τους. Το καλό για μένα, είναι ότι βγάζω τη στολή και ξαναγίνομαι Αποστόλης, που τον αναγνωρίζουν μόνο οι φίλοι του. Μπορώ να πάω σούπερ μάρκετ ή σινεμά, χωρίς να κουβαλάω την “ταυτότητα” ενός χαρακτήρα... Κι αυτό είναι βασικό για την ψυχική ισορροπία ενός ανθρώπου που δουλεύει στην τηλεόραση...”




Εδώ βλέπετε το backstage του… backstage των γυρισμάτων της Ελληνοφρένειας. Πιτσιρικάδες αλλά και μεγαλύτεροι περαστικοί μαζεύονται, βγάζουν τα κινητά τους και προσπαθούν να απαθανατίσουν τον Τσολιά που βρέθηκε στο δρόμο τους. Για να μη μεγαλώσει το… συλλαλητήριο, ο Τσολιάς προσπαθεί να κινείται συνέχεια, ψάχνοντας για καινούργιους “στόχους”.



Αιφνιδιασμός. Αυτό είναι το μεγάλο όπλο του Τσολιά. Εκεί που η κοπέλα κάνει τα ψώνια της και χαζεύει τις βιτρίνες, έρχεται από πίσω ο Τσολιάς και της πετάει μία ατάκα. Την περασμένη Παρασκευή άκουσα δεκάδες “άχ” έκπληξης, που συνεχίστηκαν με τρανταχτά γέλια…



“Σε κόβω εγώ, έχεις ψηφίσει ΠΑΣΟΚ!”, λέει θρασύτατα ο Τσολιάς στον ανυποψίαστο περαστικό και – μαντέψτε – έχει πέσει μέσα! Ο κύριος προσπαθεί να δικαιολογήσει την επιλογή του…



Ο Τσολιάς είναι sex symbol ! Έγινα μάρτυρας περίπτωσης που μία πολύ όμορφη κοπέλα (όχι της φωτογραφίας – μην παρεξηγηθούμε) του ζήτησε να βρεθούν το βράδυ και μάλιστα να έρθει στο ραντεβού με τη… στολή του Τσολιά! Μπορεί ο Αποστόλης να υπολείπεται κατά λίγους πόντους από τους κλασικούς εύζωνες αλλά… υπάρχει κάτι πιο αφροδισιακό από το χιούμορ;



Πως λέτε ότι ξεκίνησε ο αθεόφοβος Τσολιάς την κουβέντα με τη συγκεκριμένη κυρία; “Πόση ώρα έκανες κρεπάρισμα για να σηκωθεί το μαλλί έτσι; Έλα, πες την αλήθεια!” Και η κυρία έσκασε στα γέλια και προσπάθησε να τον πείσει ότι της πήρε μόλις 10 λεπτά… (Μήπως τελικά όλοι χρειαζόμαστε κάποιον να απομυθοποιεί την εικόνα μας; Είναι λυτρωτικό, αν το σκεφτείτε…)



Από αυτή την κοπέλα ο Τσολιάς ζήτησε να της… ξεκουμπώσει το στηθόδεσμο. Δεν την έπεισε, αλλά είναι σίγουρο ότι της έφτιαξε την ημέρα, αφού ακόμα κι όταν έφυγε, εκείνη συνέχισε να γελάει…



Το να κυκλοφορείς στο δρόμο με τον Τσολιά και τα παιδιά της “Ελληνοφρένειας” είναι μοναδική εμπειρία. Τα αυτοκίνητα κορνάρουν και σταματάνε, κάποιοι οδηγοί κατεβαίνουν για να του σφίξουν το χέρι και να του πουν πόσο τον απολαμβάνουν, οι πάντες ζητάνε φωτογραφίες και εκείνος δεν χαλάει χατίρι… Νιώθεις ότι είσαι μέλος μίας πολύ χαρούμενης (και εξαιρετικά δημοφιλούς) παρέας…



Στο γύρισμα της Παρασκευής συμμετείχαν (από αριστερά προς δεξιά) οι: Γιάννης Φωτιάδης, ηχολήπτης, ο Χρήστος Γκόγκας από την παραγωγή, Γιώργος Μιχελής, κάμεραμαν, ο Τσολιάς (Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης) και ο σκηνοθέτης Κώστας Γρηγοράκης. Το ευχάριστο μέρος του γυρίσματος τελείωσε σε λιγότερο από μία ώρα. Μετά θα ξεκινούσε το πιο “τεχνικό” μέρος της επεξεργασίας και του μοντάζ. Κάποια από τα “κιου” δεν θα δέσουν στο σύνολο, άλλα θα παίξουν πιο πολύ, άλλα πιο λίγο, το αποτέλεσμα πάντως, είναι βέβαιο, ότι θα μας κάνει να γελάσουμε… Τρίτη 21 Ιουνίου βράδυ, Ελληνοφρένεια στον Alpha. Σάτιρα μέχρι δακρύων!


Viva La Revolucion: εδώ η σημερινή ραδιοφωνικά !!

18 Ιουνίου, 2016

η ελεύθερη οικονομία της αγοράς και οι υπηρέτες της


Σοφία Τρανουδάκη
Nils Wahl,γενικός εισαγγελέας του Δικαστηρίου της Ε.Ε:
"Η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίζεται στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς, γεγονός που σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν την ελευθερία να ασκούν τις δραστηριότητές τους κατά το δοκούν...
"(...) σε περιόδους κρίσεως, είναι εξίσου σημαντικό να μειωθεί το σύνολο των παραγόντων που αποθαρρύνουν τις νέες επιχειρήσεις από το να πραγματοποιούν επενδύσεις... 
Αυτός, υποθέτω, είναι ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα, ως προϋπόθεση για την οικονομική βοήθεια που παρέχεται από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, Δ Ε Χ Τ Η Κ Ε(!) να προχωρήσει σε αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και, σύμφωνα με την οικεία οδηγία και βέλτιστη πρακτική της [Ενωσης], των ομαδικών απολύσεων βάσει του χρονοδιαγράμματος και της προσέγγισης που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς.

Σ`αυτά τα πλαίσια ο πολιτικός απατεώνας που κάνει τον πρωθυπουργό,μιλάει για "δίκαιη ανάπτυξη"

το σκίτσο του Panos Zacharis.

περί Ελευθερίας





Ένα από τα βασικά επιχειρήματα των εχθρών του σοσιαλισμού (επί υπαρκτού), ήταν «ναι, εντάξει αυτό, όμως σε αυτές τις χώρες δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου. Οι πολίτες δεν μπορούν να πουν αυτό που θέλουν».
Αποδόθηκε αυτό έξοχα στον κινηματογράφο από τον Ν. Περάκη στο «Λούφα και παραλλαγή»:
Για πες μου ρε Καραμαζώφ
Μπορεί να βγει κάποιος στην Ερυθρά Πλατεία στη Μόσχα και να πει ότι ο σύντροφος Μπρέζνιεφ είναι μαλάκας;

Και άντε εσύ τώρα να εξηγήσεις στον καλόπιστο ότι άλλο πράγμα η δημοκρατία στο σοσιαλισμό και άλλο πράγμα στον καπιταλισμό όπου μόνο επίφαση δημοκρατίας υπάρχει. Η ελευθερία στον καπιταλισμό φτάνει μέχρι εκεί που δε θίγονται τα συμφέροντα του αφεντικού, της κυρίαρχης τάξης.
Αυτή την αστική ελευθερία την είχε περιγράψει ο Βολταίρος η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. 
Και επειδή στον καπιταλισμό δεν έχουμε όλοι της ίδιας έκτασης ελευθερία, η ελευθερία του εργάτη σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία (ασυδοσία) του καπιταλιστή.
Κι αυτό που τόσοι και τόσοι υποστηρικτές του σοσιαλισμού, δεν μπορούσαν να καταρρίψουν αυτό το προβοκατόρικο, ψευδές και παραπλανητικό επιχείρημα, ήρθε να το γκρεμίσει άθελά του ο Παπανώτας!!! Η ελευθερία του σταμάτησε εκεί  που θίχτηκε το συμφέρον του αφεντικού του.
Όχι που τόλμησε να έχει και άποψη…
Αυτή είναι η αστική δημοκρατία. 
Όσο για τη δημοκρατία και την ελευθερία έκφρασης στις σοσιαλιστικές χώρες, ας το ξαναδούμε από την αρχή.
.......................................................

Ας έχουμε και κατά Νου Αυτό που είχε γράψει και ο γέρος μουσάτος πριν περίπου 150 χρόνια με λίγες λέξεις ότι Ελευθερία Είναι: η Γνώση της Αναγκαιότητας.   

05 Ιουνίου, 2016

κάλέ μου Συριζαίε η "2η παρουσία" Σας !!

Φωτογραφία του Manos Doukas.

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ...
Την τελευταία φορά που αντιπαρατέθηκα δημόσια με ΣΥΡΙΖΑΙΟ, το βασικό του "επιχείρημα" ήταν αυτό με τη ... δευτέρα παρουσία ... 
Ξέρετε ... οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ είναι λέει ... "αριστεροί" που βιάζονται να φέρουν τις αλλαγές στη διάρκεια της ζωής τους ... που είναι μικρή ... και δε μπορούν να περιμένουν ...

Μετά μάθαμε ότι τον ΕΝΦΙΑ θα τον πληρώνουμε μέχρι το 2031 ...
Η ανεργία θα είναι υψηλή μέχρι το 2060 ... 
Το χρέος θα υπάρχει και θα καθορίζει την πολιτική και την οικονομία μέχρι το 2080 ... 
Η δημόσια περιουσία εκχωρείται στους δανειστές μέχρι το 2115 ... 

Κι η "Ευρώπη" θα αλλάξει του Αγίου Σόιμπλε ανήμερα ...


Νομίζω ότι η δική μας "δευτέρα παρουσία" (όπως τη λένε αυτοί) έρχεται με πολύ πιο γρήγορο βηματισμό ... από το να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ έστω και μια αριστερή αλλαγή στον καπιταλισμό και στην ΕΕ ... από τα μέσα ...

οι του ΣΥΡΙΖΑ τώρα Μαζί με ΝΔ !! στη Ομοσπονδία ΟΣΥΑΠΕ




Πρώτη δύναμη αναδείχτηκε το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ στο Συνέδριο της ΟΣΥΑΠΕ

Φωτό αρχείουΦωτό αρχείου
Πρώτη δύναμη αναδείχτηκε το ψηφοδέλτιο της «Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης» που στήριξε το ΠΑΜΕ στο 7ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Συλλόγων Υπαλλήλων Αιρετών Περιφερειών Ελλάδας (ΟΣΥΑΠΕ).
Συγκεκριμένα ψήφισαν 243 εργαζόμενοι (156 το 2013) και τα έγκυρα ήταν 242.
Για το Γενικό Συμβούλιο
  • «Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση» (ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ): 62 ψήφους και 10 έδρες (από 31 ψήφους και 8 έδρες το 2013)
  • ΠΑΕΚ (στηρίζεται από δυνάμεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ): 53 ψήφους και 9 έδρες (από 43 ψήφους και 11 έδρες το 2013)
  • «Αγωνιστική Συνεργασία» (ΠΑΣΚΕ): 41 ψήφους και 7 έδρες (από 47 ψήφους και 12 έδρες το 2013)
  • «Συσπείρωση Εργαζομένων» (Ανένταχτοι Αριστεροί): 28 ψήφους και 5 έδρες (από 26 ψήφους και 6 έδρες το 2013)
  • ΕΕΑΚ («Ανεξάρτητοι»): 24 ψήφους και 4 έδρες (δεν είχε κατέβει το 2013)
  • «Συμφωνία»: 10 ψήφους και 2 έδρες (δεν είχε κατέβει το 2013)
  • «Αριστερή Παρέμβαση» (στηρίζεται από το ΚΚΕ Μ-Λ): 9 ψήφους και 1 έδρα (από 8 ψήφους και 2 έδρες το 2013)
  • ΔΑΚΥΠ («Ανεξάρτητοι»): 9 ψήφους και 1 έδρα (δεν είχε κατέβει το 2013 )
  • «Αριστερή Συνεργασία» (στηρίζεται από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ): 6 ψήφους και καμία έδρα (δεν είχε κατέβει το 2013)
Για αντιπροσώπους της ΑΔΕΔΥ
  • «Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση» (ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ): 69 ψήφους και 5 έδρες (από 32 ψήφους και 3 έδρες το 2013)
  • ΠΑΕΚ (στηρίζεται από δυνάμεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ): 66 ψήφους και 4 έδρες (από 41 ψήφους και 3 έδρες το 2013)
  • «Αγωνιστική Συνεργασία» (ΠΑΣΚΕ): 40 ψήφους και 3 έδρες (από 46 ψήφους και 4 έδρες το 2013)
  • «Συσπείρωση Εργαζομένων» (Ανένταχτοι Αριστεροί): 28 ψήφους και 2 έδρες (από 30 ψήφους και 2 έδρες το 2013)
  • ΕΕΑΚ («Ανεξάρτητοι»): 24 ψήφους και 2 έδρες (δεν είχε κατέβει το 2013)
  • «Συμφωνία»: 3 ψήφους και καμία έδρα (δεν είχε κατέβει το 2013)
  • «Αριστερή Παρέμβαση» (στηρίζεται από το ΚΚΕ Μ-Λ): 9 ψήφους και καμία έδρα (από 6 ψήφους και καμία έδρα το 2013)
  • ΔΑΚΥΠ («Ανεξάρτητοι»): 3 ψήφους και καμία έδρα (δεν είχε κατέβει το 2013 )
  • «Αριστερή Συνεργασία» (στηρίζεται από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ): Δεν έλαβε καμία ψήφο

Οι ταξικές δυνάμεις στην ανακοίνωσή τους τονίζουν:
«Οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων στις Περιφέρειες της χώρας εκφράστηκαν με την ανάδειξη του ψηφοδελτίου που στήριξε το ΠΑΜΕ σε 1η δύναμη, αφαιρώντας δυνάμεις από τη λογική της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού.
Οι αντιπρόσωποι που στήριξαν και με την ψήφο τους στο 7ο Συνέδριο της ΟΣΥΑΠΕ το ψηφοδέλτιο της "Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης" (που στήριξε το ΠΑΜΕ), γύρισαν την πλάτη στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, και αποτελούν δύναμη ελπίδας για το αύριο.
Για το αύριο του αγώνα και της διεκδίκησης στο πλάι των λαϊκών στρωμάτων των Περιφερειών, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και τη συρρίκνωση των υπηρεσιών, στη φορομπηξία και την ανταποδοτικότητα, ενάντια στη συντριβή δικαιωμάτων και την αφαίρεση κατακτήσεων, που προωθούν χέρι - χέρι περιφερειακές αρχές, κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.
Συνεχίζουμε αταλάντευτα για να φτιάξουμε μια Ομοσπονδία οργανωτή και εμπνευστή των αγώνων του σήμερα και του αύριο, για τη ζωή που μας αξίζει, για μια ζωή με δικαιώματα».