περί Ελευθερίας

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα των εχθρών του σοσιαλισμού (επί υπαρκτού), ήταν «ναι, εντάξει αυτό, όμως σε αυτές τις χώρες δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου. Οι πολίτες δεν μπορούν να πουν αυτό που θέλουν».

Αποδόθηκε αυτό έξοχα στον κινηματογράφο από τον Ν. Περάκη στο «Λούφα και παραλλαγή»:

Για πες μου ρε Καραμαζώφ
Μπορεί να βγει κάποιος στην Ερυθρά Πλατεία στη Μόσχα και να πει ότι ο σύντροφος Μπρέζνιεφ είναι μαλάκας;

Και άντε εσύ τώρα να εξηγήσεις στον καλόπιστο ότι άλλο πράγμα η δημοκρατία στο σοσιαλισμό και άλλο πράγμα στον καπιταλισμό όπου μόνο επίφαση δημοκρατίας υπάρχει. Η ελευθερία στον καπιταλισμό φτάνει μέχρι εκεί που δε θίγονται τα συμφέροντα του αφεντικού, της κυρίαρχης τάξης.

Αυτή την αστική ελευθερία την είχε περιγράψει ο Βολταίρος η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. 

Και επειδή στον καπιταλισμό δεν έχουμε όλοι της ίδιας έκτασης ελευθερία, η ελευθερία του εργάτη σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία (ασυδοσία) του καπιταλιστή.

Κι αυτό που τόσοι και τόσοι υποστηρικτές του σοσιαλισμού, δεν μπορούσαν να καταρρίψουν αυτό το προβοκατόρικο, ψευδές και παραπλανητικό επιχείρημα, ήρθε να το γκρεμίσει άθελά του ο Παπανώτας!!! Η ελευθερία του σταμάτησε εκεί  που θίχτηκε το συμφέρον του αφεντικού του.

Όχι που τόλμησε να έχει και άποψη…

Αυτή είναι η αστική δημοκρατία. 

Όσο για τη δημοκρατία και την ελευθερία έκφρασης στις σοσιαλιστικές χώρες, ας το ξαναδούμε από την αρχή.

.......................................................

Viva La Revolucion: 
Ας έχουμε και κατά Νου Αυτό που είχε γράψει και ο γέρος μουσάτος πριν περίπου 150 χρόνια με λίγες λέξεις ότι Ελευθερία Είναι: η Γνώση της Αναγκαιότητας.