Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

01 Μαρτίου, 2020

Η Μεγάλη Σφαγή τον Μάρτη του 1948 στη ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ.

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ

Η μεγάλη σφαγή τον Μάρτη του 1948
Μακρόνησος στο μεσουράνημά της, ένα χρόνο μετά το αιματοκύλισμα των κρατουμένων σκαπανέων του Α' Τάγματος
Ν.ΜΑΡΓΑΡΗΣ
Μακρόνησος στο μεσουράνημά της, ένα χρόνο μετά το αιματοκύλισμα των κρατουμένων σκαπανέων του Α' Τάγματος
«Σε τούτα τα βράχια τουφεκίστηκαν οι 300 του Α' Τάγματος
τούτα τα φύκια είναι μια τούφα μαλλιά
ξεκολλημένα μαζί με το πετσί
απ' το καύκαλο ενός συντρόφου που αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση»
Γιάννης Ρίτσος
***
Τέτοιες μέρες ήτανε. Τη μια μέρα ήτανε χειμώνας, την άλλη έμπαινε η άνοιξη.
Οχι, όμως και στο Μακρονήσι.
Εδώ, ο τροχός γυρνούσε αντίστροφα. Στη θέση ενός φωτεινού κόσμου, του κόσμου της αντίστασης και της λευτεριάς, επιχειρούνταν να στηθεί το βασίλειο του τρόμου.
Πεντέμισι χιλιάδες φαντάροι, που η αστική τάξη εκτιμούσε ότι είναι στο παραπέντε να περάσουν με το μέρος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, είχαν κλειστεί στο σύρμα της Μακρονήσου, για να «αναμορφωθούν» και να σταλούν στο μέτωπο να χτυπήσουν τους συντρόφους τους.
Αυτοί οι 5.500 φαντάροι δεν ήταν όποιοι κι όποιοι. Ηταν οι αμετανόητοι που είχαν ξεδιαλεχτεί από τα άλλα τάγματα. Στο νησί εκείνη την περίοδο υπήρχαν τρία τάγματα σκαπανέων. Τα Α, Β και Γ. Τα Β και Γ λειτουργούσαν ως φίλτρα. Οι αμετανόητοι μεταφέρονται στο Α τάγμα. 5.500 ψυχές έτοιμες για τη μεγάλη σφαγή. Ηταν 29 του Φλεβάρη κι ερχόταν η 1 Μάρτη του 1948.
***
Αυτό που γινόταν δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Η αστική τάξη είχε ήδη αποκτήσει εμπειρία, από τον εγκλεισμό στο «σύρμα» στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική 15.000 αντιφασιστών Ελλήνων στρατιωτών. Είχε ήδη μέχρι τις αρχές του 1947 μαντρώσει 5.809 κρατούμενους στα νησιά της εξορίας και άλλους 11.244 κρατούμενους τους είχε σε φυλακές και στρατόπεδα να περιμένουν την εκτόπισή τους.
Ο παράνομος «Ριζοσπάστης» (12-3-1948) αποκαλύπτει τους πραγματικούς στόχους του μακελειού
Ο παράνομος «Ριζοσπάστης» (12-3-1948) αποκαλύπτει τους πραγματικούς στόχους του μακελειού
Είχε έρθει η ώρα για να ξεκινήσει η εκκαθάριση του ανασυγκροτούμενου αστικού στρατού. Κατά χιλιάδες οι φαντάροι απομονώνονται από το κυρίως σώμα του αστικού στρατού και συγκροτούνται τα τάγματα σκαπανέων.

Ηταν η εποχή που έχει ήδη ανακοινωθεί το Σχέδιο Μάρσαλ και διακηρυσσόταν το Δόγμα Τρούμαν. Η εποχή που μετά την αποτυχία των ναζί να συντρίψουν τη Σοβιετική Ενωση, ο ιμπεριαλισμός σούμπιτος έβαζε πλώρη για να αντιμετωπίσει το σοσιαλιστικό σύστημα που είχε βγει τροπαιούχο από τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο.
Η αστική τάξη στη χώρα μας γνώριζε πολύ καλά τι έκανε και πού πήγαινε. 
Ο τότε υπουργός Στρατιωτικών Π. Κανελλόπουλος δήλωνε: «Η ιστορία θα γράψει πως η στροφή της παγκοσμίου καταστάσεως εδώ άρχισε, στη Μακρόνησο. Στο ξερονήσι αυτό, υπέροχον σχολείον αναβαπτίσεως των ασώτων υιών του έθνους, εβλάπτισεν σήμερον η Ελλάς ωραιοτέρα παρά ποτέ» (δήλωση υπουργού Στρατιωτικών Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που έδωσε συγχαρητήρια στους επιτελείς των ταγμάτων στη Μακρόνησο, ηχητικό ντοκουμέντο από το ντοκιμαντέρ του Λ. Βαρδαρού «Μακρόνησος. Τόποι πολιτικής εξορίας και ιστορικής μνήμης»).
Ολη η χώρα μια φυλακή
Είναι η εποχή που στην Ελλάδα αναπτύσσεται ο ένοπλος ταξικός αγώνας και η χώρα μετατρέπεται από άκρη σε άκρη σε μια απέραντη φυλακή.
 Αντλούμε στοιχεία από το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμος Β2:
Απλώθηκαν και λειτούργησαν σε όλη την επικράτεια δεκάδες φυλακές και τόποι εξορίας με κρατούμενους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης. 
Στα τέλη του 1946 με αρχές του 1947 καταμετρώνται σε όλη τη χώρα 49 φυλακές και 35 τόποι εξορίας. 
Σ' αυτά πρέπει να προστεθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων που χρησιμοποίησε ο αστικός στρατός, καθώς και τα κρατητήρια και τμήματα που χρησιμοποίησαν η Χωροφυλακή και η Ασφάλεια, στα οποία κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι. 
Υπήρξαν επίσης 21 νοσοκομεία στα οποία κρατούνταν ασθενείς αγωνιστές, όπως το «Σωτηρία» και το «Αγιος Παύλος».
Ξυλογραφία του Γ. Φαρσακίδη,1949: Μετά το μακελειό, ο Ιωαννίδης με τους αλφαμίτες μπρος στα αιμόφυρτα κορμιά, εκβιάζουν για δήλωση. «Σκύψε κομμούνα να ιδείς, τα τίναξαν οι πουτάνες. Η σειρά σου τώρα, καθάριζε...»
Ξυλογραφία του Γ. Φαρσακίδη,1949: Μετά το μακελειό, ο Ιωαννίδης με τους αλφαμίτες μπρος στα αιμόφυρτα κορμιά, εκβιάζουν για δήλωση. «Σκύψε κομμούνα να ιδείς, τα τίναξαν οι πουτάνες. Η σειρά σου τώρα, καθάριζε...»
Ακόμα, γι' αυτήν την περίοδο αναφέρονται τουλάχιστον 5 κρατητήρια «παρακρατικών» συμμοριών, όπως οι στάβλοι του Μπαντουβά στο Ηράκλειο Κρήτης και τα κρατητήρια της ΕΑΟΚ στις Κροκεές Λακωνίας.
Η Μακρόνησος ήταν το πλέον συμβολικό στρατόπεδο. Εδώ οι μηχανισμοί καταστολής τελειοποιήθηκαν, η βία συστηματοποιήθηκε και οι πολιτικά διωκόμενοι γνώρισαν τη μεγαλύτερη αναμέτρησή τους με τον ταξικό αντίπαλο.
Η δημιουργία της Μακρονήσου υπήρξε οργανωμένο σχέδιο των Βρετανών και Αμερικανών, σε συνεργασία με το ελληνικό αστικό κράτος, για την εξουδετέρωση μιας μεγάλης μερίδας του λαϊκού κινήματος, πρωταρχικά με σκοπό την εκκαθάριση του κυβερνητικού στρατού από δυνάμεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εξεγέρσεις σε μονάδες, σε συνδυασμό με την αποστέρηση του ΔΣΕ από πολύτιμες εφεδρείες. 
Ταυτόχρονα, επιδιώχτηκε το ηθικό τσάκισμα των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών μέσα από την υπογραφή δηλώσεων αποκήρυξης του ΚΚΕ και της ιδεολογίας του, ώστε αυτό να λειτουργήσει αρνητικά στο ηθικό του λαού.
Η ίδρυση του στρατοπέδου της Μακρονήσου αποφασίστηκε στις 19 Φλεβάρη 1947, ενώ ξεκίνησε να λειτουργεί στις 28 Μάη 1947, με τον εκτοπισμό σε αυτήν των πρώτων 100 μόνιμων αξιωματικών και 600 εφέδρων.
Το στρατόπεδο της Μακρονήσου συγκροτήθηκε από: Το Α Τάγμα Σκαπανέων, που είχε μεταφερθεί από τον Αγιο Νικόλαο Κρήτης, με διοικητή τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, τον οποίο αντικατέστησε το 1948 ο ταγματάρχης Αντώνιος Βασιλόπουλος. 
Το Β Τάγμα, που μεταφέρθηκε από τη Λάρισα στην Παιανία και από εκεί στο Πόρτο Ράφτη, απ' όπου έφυγε για τη Μακρόνησο (25 Μάη 1947), με διοικητή τον Ηλία Στολιόπουλο και αργότερα τον Γεώργιο Τζανετάτο. 
Το Γ Τάγμα, που συγκροτήθηκε το 1946 στη Μίκρα Θεσσαλονίκης, με διοικητή τον Παναγιώτη Σκαλούμπακα. 
Τον Σεπτέμβρη του 1947 μεταφέρθηκαν στο Γ Κέντρο Αξιωματικών Μακρονήσου οι μάχιμοι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ. Διοικητής του ήταν ο Σταύρος Χριστοδουλάκης και μετά ο Νίκος Δαούλης, που έκανε και χρέη διοικητή της Μακρονήσου. Υπεύθυνος για τη Μακρόνησο από την πλευρά του ΓΕΣ ήταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Μπαϊρακτάρης.

Στα τρία Ειδικά Τάγματα Οπλιτών (ΕΤΟ), τα Α ΕΤΟ, Β ΕΤΟ και Γ ΕΤΟ, κρατούνταν κομμουνιστές και άλλοι ΕΠΟΝίτες φαντάροι, ανάλογα με το βαθμό επικινδυνότητας, που προέκυπτε από το φάκελο που είχε στη διάθεσή του το Γραφείο Ασφαλείας (Α2) του νησιού. 
Στο Α ΕΤΟ, το λεγόμενο και «Κόκκινο Τάγμα», κρατούνταν οι πιο επικίνδυνοι οπλίτες, στο Β ΕΤΟ οι «συμπαθούντες» και στο Γ ΕΤΟ οι «ύποπτοι».
Εκτός από τα παραπάνω τάγματα, υπήρχαν και χώρος κράτησης πολιτών και ορισμένες μικρές μονάδες υποστηρικτικών υπηρεσιών.
Στο νησί αρχικά λειτούργησαν οι Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών (ΣΦΑ), στις οποίες κρατούνταν «επικίνδυνοι πολίτες» (υπόδικοι στρατοδικείων) και οι οποίες μετονομάστηκαν το 1949 σε Ειδικό Σώμα Αναμόρφωσης Ιδιωτών (Α και Β ΕΤΟ-ΕΣΑΙ), που αργότερα ονομάστηκε Δ ΕΤΟ.
Συνολικά στο νησί κρατήθηκαν, κατά μια εκδοχή, πάνω από 100.000 άτομα, πολίτες ή στρατιωτικοί. Ανάμεσά τους και 300 ανήλικα παιδιά.
Η βία και τα ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια υπήρξαν καθημερινό φαινόμενο στη Μακρόνησο. 
Ηδη με την άφιξή τους στο νησί, οι εξόριστοι ξυλοκοπούνταν από άντρες της Αστυνομίας Μονάδας (ΑΜ) και όσοι δεν υπέγραφαν δηλώσεις αποκήρυξης στέλνονταν στο Γραφείο Α2 για περαιτέρω βασανιστήρια και ανακρίσεις. 
Οι εξόριστοι που δεν υπέγραφαν συνήθως απομονώνονταν και βασανίζονταν αδιάκοπα, ενώ οι υπογράφοντες δήλωση τοποθετούνταν σε ξεχωριστούς κλωβούς, όπου η μεταχείρισή τους ήταν σχετικά ήπια.

Βασανιστήρια όπως το ξύλο με σύρματα, καδρόνια και ξύλα μπαμπού, η φάλαγγα, η ψυχρολουσία, η έκθεση στον ήλιο και το κρύο και το κάψιμο με πυρωμένα σίδερα και τσιγάρα, συνδυάζονταν με ώρες καψονιών όπως η ορθοστασία, το κουβάλημα βράχων και η ακινησία, προκειμένου να αποσπαστούν δηλώσεις. 
Παράλληλα, εφαρμόζονταν ψυχολογικές μέθοδοι βασανισμού, όπως η άσκοπη εργασία, ο δημόσιος εξευτελισμός και τα πολύωρα «μαθήματα» εθνικής διαπαιδαγώγησης (μεταδίδονταν από τα μεγάφωνα του στρατοπέδου εθνικιστικοί ύμνοι και ανακοινώσεις 24 ώρες το 24ωρο).
***
Κολοφώνα της βίας στη Μακρόνησο αποτέλεσε η ομαδική σφαγή στο Α ΕΤΟ περισσότερων από 300 φαντάρων (29 Φλεβάρη 1948 - 1 Μάρτη 1948).
Το έγκλημα χαρακτηρίστηκε από το ΓΕΣ και τον αστικό Τύπο ως «στάση» των φαντάρων και πολλοί από τους επιζήσαντες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο ως «στασιαστές».
 Τους νεκρούς του Α ΕΤΟ τους έριξαν στη θάλασσα με άκρα μυστικότητα, στη βραχονησίδα Σαν Τζιόρτζιο, μέσα σε συρμάτινα δίχτυα. Εως σήμερα δεν έχει εξακριβωθεί και προσωποποιηθεί ο ακριβής αριθμός τους. 
Ο καπετάνιος του καϊκιού που μετέφερε τα πτώματα στο Σαν Τζιόρτζιο έχει δηλώσει πως καταμέτρησε ο ίδιος 350 νεκρούς. Παράλληλα, όμως, έχουν καταγραφεί πολλές μαρτυρίες για ομαδικούς τάφους στο Λαύριο και πέρα απ' αυτό.

Αφηγήσεις για τη μεγάλη σφαγή σε πρώτο πρόσωπο
Για τη μεγάλη σφαγή στη Μακρόνησο στο τρίτομο έργο με τίτλο «Μακρόνησος - Ιστορικός Τόπος», που εκδόθηκε από το ΚΚΕ (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») έχουν συγκεντρωθεί από πολλές πηγές δεκάδες μαρτυρίες. Παραθέτουμε σήμερα αποσπάσματα από ορισμένες από αυτές.
Η πρώτη μέρα της σφαγής
Ο Νίκος Παπανδρέου αναφέρει: «Πρωινή αναφορά πήρε ο υπασπιστής του Τάγματος υπολοχαγός Καστρίτσης. Αμέσως μετά διέταξε το Τάγμα να κατευθυνθεί συντεταγμένο προς το αμφιθέατρο. Ανάμεσά μας τριγυρίζει ο ανθυπολοχαγός Καρδάρας που έλεγε: "Σήμερα θα μιλήσει ο Χριστός με το πιστόλι". Ολοι βάλαμε τα γέλια, γιατί όλοι ξέραμε πως ο άνθρωπος αυτός είχε κάποια σημάδια παρανόησης. Επειδή, όμως, ήταν Κυριακή δεν αποκλείσαμε να έρθει κάποιος παπάς από το Λαύριο ή την Αθήνα για λειτουργία και κήρυγμα, όπως είπε και κάποια άλλη φορά. Μετά το μακελειό, ο Ιωαννίδης με τους αλφαμίτες μπρος στα αιμόφυρτα κορμιά εκβιάζουν για δήλωση: "Σκύψε κομμούνα να ιδείς, τα τίναξαν οι πουτάνες. Σειρά σου τώρα, καθάριζε..."».
Ο Νίκος Μανδράκος: «Το ντουφεκίδι κράτησε δευτερόλεπτα. Δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο (...) Η μικρότερη μάζα, γύρω στους δύο χιλιάδες άνδρες, που βρέθηκαν στην πλαγιά του θεάτρου, δέχτηκε τα πυρά. Είδε να σωριάζονται αιμόφυρτα παλικάρια δίπλα της και συνειδητοποίησε από την πρώτη στιγμή πως πρόκειται για δολοφονία.
Εξαλλοι και αναστατωμένοι σηκώθηκαν όρθιοι κι άρχισαν να φωνάζουν: "Αίσχος... Ντροπή σας... Δολοφόνοι... εγκληματίες... δειλοί...".
Μερικοί, ενεργώντας αμήχανα, σύρθηκαν προς το βάθος της χαράδρας. Οι περισσότεροι, όμως, αντιμετώπισαν το απαίσιο έγκλημα με ψυχραιμία και αποφασιστικά. Στάθηκαν όρθιοι και βλέποντας τους δολοφόνους (περίπου εκατό μέτρα τους χώριζαν), το Λόχο Ασφαλείας, φώναζαν τις λέξεις που προαναφέραμε (...) Οι κρατούμενοι που ήταν στο θέατρο σχημάτισαν με τις παλάμες τους (αριστερά - δεξιά) φορεία. Τοποθέτησαν ευλαβικά τα θύματα και σιγά σιγά κατηφόρισαν στο γήπεδο. Πέντε νεκροί και πολλοί τραυματίες. Ολοι με πυροβόλα και όπλα. Από τους τραυματίες καμιά εικοσαριά βαριά. Αλλοι με τραύματα στο θώρακα, στο κεφάλι, στα χέρια, στα πόδια. Το αίμα έτρεχε αστείρευτο».
Η δεύτερη μέρα της σφαγής
Γράφει ο Διονύσης Γεωργάτος:
«Η ώρα είναι περίπου 11. Από τα μεγάφωνα του περιπολικού, που πλέει δίπλα στους βράχους, ακούμε: "Προσοχή - Προσοχή". Και ύστερα από δύο με τρία λεπτά: "Προσοχή - Προσοχή. Στρατιώται του Α' Τάγματος. Σας ομιλεί ο συνταγματάρχης Μπαϊρακτάρης".
Το πολεμικό προχωρεί, περνούν πάλι δύο - τρία λεπτά. Σφυρίζει και τα μεγάφωνα επαναλαμβάνουν και συνεχίζουν: "Στρατιώται του Α' Τάγματος, εκάματε μιαν απερισκεψία. Ολίγα καθάρματα κομμουνισταί σάς παρέσυραν σε στάσιν κατά της πατρίδος. Οσοι από εσάς δεν συμφωνούν με τους δολοφόνους, οι οποίοι εδημιούργησαν τα χθεσινά γεγονότα, διαχωρίστε τας ευθύνας σας και συγκεντρωθείτε εις τον 7ον Λόχον. Το κράτος δεν μπορεί να υποχωρήσει".
Ολοι σχεδόν οι στρατιώτες, από όλους τους λόχους του στρατοπέδου, βγήκαν έξω απ' τις σκηνές τους. Μερικοί ρωτούν, τι είπε το μεγάφωνο; "Δεν άκουσες συνάδελφε. Εμείς, λέει, κάναμε στάση, εμείς είμαστε δολοφόνοι". Οσοι ήταν έξω απ' τις σκηνές φωνάζουν: "Αίσχος. Αίσχος. Δολοφόνοι. Φασίστες". Σηκώνουν τα χέρια και ομαδικά μουντζώνουν με κατεύθυνση το πολεμικό (...)
Το περιπολικό, κατά μικρά διαστήματα, απομακρύνεται από την ακτή, για να επανέλθει με νέες οδηγίες και συμβουλές. "Στρατιώται, το κράτος δεν μπορεί να υποχωρήσει. Θα επιβάλει τον νόμον. Θα τιμωρήσει διά την στάσιν τους υπαίτιους. Εγκαταλείψετε τους κομμουνιστάς και μεταμεληθείτε. Η πατρίς θα σας συγχωρέσει...".
Αυτή η δραστηριότητα για κάμποση ώρα του πολεμικού είναι για να μας τσακίσει τα νεύρα και να δημιουργήσει μέσα στους συναδέλφους μας το κλίμα της υποταγής και της ντροπής, να περάσουμε τη διαχωριστική γραμμή, να εγκαταλείψουμε και να απαρνηθούμε τους νεκρούς μας, που τιμητικά περιφρουρούσαμε στη σκηνή τους, να πάμε στη χαράδρα του 7ου Λόχου, δίπλα από το Λόχο Διοίκησης και να υπογράψουμε εκεί τις δηλώσεις μετανοίας, επειδή πολεμήσαμε στην Αντίσταση τους κατακτητές και επειδή από "απερισκεψία" χθες κάναμε τάχα στάση στο στρατόπεδο.
Ολο το Τάγμα διαισθάνεται τι πρόκειται από στιγμή σε στιγμή να ξεσπάσει. Ακούει από τα μεγάφωνα του πολεμικού, βλέπει τις πολεμικές προετοιμασίες που γίνονται στο γήπεδο, οσμίζεται τη θύελλα που έρχεται. Με σφιγμένη όμως την καρδιά και καθαρή τη συνείδησή του στέκει όρθιο και περιμένει. Δε λυγίζει (...) Κανείς δεν κινείται προς τον 7ο Λόχο. Το Α' Τάγμα αυτοπειθαρχημένο, μετρά τις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής του"».
Ο Τάκης Παπανικολάου: «Εκδηλώθηκε επίθεση με όπλα εναντίον μας. Είχανε φέρει από το Γ' Τάγμα επίλεκτους και μας χτυπούσαν. Κόλαση πυρός. Σειόταν το νησί. Οι φαντάροι αντίκριζαν το χάρο και μέσα στην αναστάτωσή τους κατευθύνονταν προς τα μαγειρεία. Μπροστά μου κι όξω από το γραφείο του 1ου Λόχου έπεσαν τραυματισμένοι θανάσιμα δύο φαντάροι. Ταραγμένος προσπάθησα να τους προσφέρω κάποια βοήθεια, μα ξεψύχησαν στα χέρια μου».
Ο Δημήτρης Διαμαντής: «Βλέπω ξαφνικά το φίλο μου τον κιθαρίστα το Θεσσαλονικιό, τον Αμυράλη Βενιζέλο, μέσα σε κείνο το καμίνι να στέκεται όρθιος. Ηταν μπλεγμένος ανάμεσα σε δυο σκηνές και γραδωμένος σε κάτι τριχιές. Βάζω δυνατή φωνή: "Βενιζέλο, σκύψε θα σε βρει βόλι". Μα ο Βενιζέλος δεν αποκρίθηκε, έμεινε ολόρθος, έτσι όπως σ' άλλες εποχές, όταν έπαιζε κιθάρα και μας τραγουδούσε. Με τρόπο τον ζύγωσα. Πάγωσα. Ηταν νεκρός κι απ' το λαρύγγι του έτρεχε αίμα».
Ο Χρυσόστομος Μαυρίδης: «Μέσα σε κείνη την κόλαση της φωτιάς μαζί με δυο άλλους στρατιώτες κουβαλούσαμε στο ιατρείο του στρατοπέδου έναν τραυματία με σπασμένα από ριπή πόδια (...) Ενας εθνοφρουρός από την Κοκκινιά ξαπλωμένος στο χώμα σπαρταρούσε σαν ψάρι. Μπροστά μου ένας σκοτωμένος, που η σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι και του είχε σπάσει το κρανίο. Τα μυαλά του είχαν χυθεί απέξω, όπως το αυγό, που σπάει στο βράσιμο και είχαν ανακατωθεί με αίμα και χώμα. Πόσους τραυματίες κουβαλήσαμε; Πόσους σκοτωμένους; Πόσα αυτοκίνητα φορτώσαμε; Μέσα μου όλα ήταν ανάκατα, μηχανικά φόρτωνα τ' αυτοκίνητα, που γιόμιζαν νεκρούς».
Οι νεκροί
Η μαρτυρία του γιατρού Λεωνίδα Γεωργιλάκου είναι αποκαλυπτική:
«Την άλλη μέρα, Δευτέρα 1η Μάρτη, εκεί στο Γ' Τάγμα ακούγαμε τις συνεχείς ομοβροντίες όπλων και οπλοπολυβόλων, κλεισμένοι μέσα στις σκηνές. Ολοι μας, και οι στρατιώτες, που ήσαν κοντά μας, σκεφτόμασταν και συζητούσαμε για το σκοτωμό των παιδιών που γινόταν στο Α΄ Τάγμα.
Την Τρίτη το πρωί πήγα στο Α΄ Τάγμα. Ο διοικητής Βασιλόπουλος μαζί με τον ανθυπολοχαγό της Στρατολογίας Αλιμπράντη μάς κάλεσε και έδωσε εντολή να πάμε στο Γ' Τάγμα, στο διοικητή Σκαλούμπακα, να διαπιστώσουμε το θάνατο στρατιωτών και να συντάξουμε και υπογράψουμε το πρωτόκολλο θανάτου τους. Μας ζήτησε άκρα εχεμύθεια, επαναλαμβάνοντας και τονίζοντας σε μας αυτή την υποχρέωση.
Στο Γ' Τάγμα ο Σκαλούμπακας μας διέθεσε Αλφαμίτες που μας οδήγησαν στο καΐκι, στο οποίο ήταν στοιβαγμένα πτώματα στρατιωτών. Ηταν ένα τρομερό θέαμα.
Οι Αλφαμίτες μας φέρνανε έναν έναν τους νεκρούς και διαπιστώναμε το θάνατό τους και την ταυτότητά τους. Σε συνέχεια μας έφεραν νεκρούς, που είχαν σε μεγάλες σκηνές. Καταμετρήσαμε 180 νεκρούς στρατιώτες.
Μετά την καταμέτρηση οι Αλφαμίτες παίρνανε τα πτώματα και τα τοποθετούσαν στοιβαγμένα στο καΐκι. Ο Σκαλούμπακας συνεχώς παρακολουθούσε από κοντά όλη αυτή τη διαδικασία.
Φτιάξαμε την κατάσταση - πρωτόκολλο θανάτου των στρατιωτών, το υπογράψαμε και το απόγευμα, που γυρίσαμε στο Α΄ Τάγμα, το παραδώσαμε στο διοικητή μας Βασιλόπουλο. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η προσωπική μου οδυνηρή εμπειρία για τη σφαγή στο ΑΕΤΟ».
***
Πολύτιμη είναι η μαρτυρία του Μίμη Βρονταμίτη, καπετάνιου του καϊκιού που μετέφερε τους νεκρούς:
«Εζησα όλα τα δραματικά γεγονότα της Μακρονήσου το 1948. Ο στρατός μας με είχε επιταγμένο με το καΐκι μου "Αγιος Νικόλαος", επί μισθώ, οκτώ χιλιάδες δραχμές το μήνα. Κουβαλούσα από το Λαύριο πέρα στη Μακρόνησο φαντάρους, πολιτικούς υπόδικους, νερό σε βαρέλια και άλλα.
Στο φοβερό τουφεκίδι του Μάρτη 1948 ο Σκαλούμπακας μου κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι και με απειλές με διέταξε να κουβαλάω σκοτωμένους φαντάρους πέρα μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερόνησο Σαν Τζιόρτζιο. Στο Γ' Τάγμα φόρτωνα τους νεκρούς φαντάρους, που τους εξέταζε ο γιατρός Μαλάμης, κι έγραφε στο πιστοποιητικό θανάτου τη λέξη "νεκρός". Ητανε δίπλα στον γιατρό Μαλάμη κι άλλοι δύο γιατροί.
Τους σκοτωμένους φαντάρους τους τακτοποιούσανε στριμωχτά στο αμπάρι οι Αλφαμίτες Χούμης και Λαγός. Σ' ένα μόνο δρομολόγιο φορτώσαμε 185 νεκρούς φαντάρους.
Λέω στον Σκαλούμπακα: "Το καΐκι δεν σηκώνει τόσο πράμα, είναι πολύ το πράμα, θα μπατάρει το καΐκι". Αυτός κουβέντα δεν έπαιρνε, με το πιστόλι με διέταξε. Τι να 'κανα; Το πιστόλι σε παγώνει...
Ανοιγόμασταν τη νύχτα στον Κάβο Ντόρο. Εκεί στο Σαν Τζιόρτζιο περίμενε καράβι πολεμικό. Οι ναύτες παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας. Αυτό ξανάγινε. Οι νεκροί όλοι - όλοι ήταν 350 κοντά, τους μέτραγα έναν - έναν και ήταν 350 φαντάροι νεκροί. Αυτή ήταν η πιο τραγική περιπέτεια που έζησα στη ζωή μου».

29 Φεβρουαρίου, 2020

Αγαπημένε Κώστα:Το Μόνο που Μας Παρηγορεί Είναι πως Πέρασες μια Γεμάτη Ζωή.


Κόντρα στον αποκλεισμό της φωνής του κόμματος και των εκπροσώπων του, απ τα μέσα ενημέρωσης των καπιτάλων κ του κράτους τους:
-Αλήθεια Αυτή την ομιλία - επικήδειο την ανέφερε κάνα τηλεοπτικό μέσο ή άλλο επίσημο μέσο ενημέρωσης ?
Το τελευταίο αντίο στον αγαπημένο ηθοποιό Κώστα Βουτσά έγινε σε κλίμα συγκίνησης, παρουσία πλήθους κόσμου, καλλιτεχνών, φίλων και θαυμαστών του εκλιπόντα. Παραθέτουμε το κείμενο του εξίσου συγκινητικού επικήδειου λόγου του Δ. Κουτσούμπα.
«Πολυαγαπημένε μας Κώστα,
Συνήθιζες να λες πως μια μέρα χωρίς γέλιο, είναι μια μέρα χαμένη.
Δυστυχώς μάς είναι αδύνατο αυτές τις μέρες να συμμορφωθούμε μ’ αυτή την προτροπή σου.
Μας φαίνεται πολύ παράξενο όλη η χαρά και το γέλιο που μας χάριζες απλόχερα όχι μόνο από τη σκηνή και την οθόνη, αλλά και σε κάθε μαζί σου ζωντανή επαφή, σήμερα να έχει μετατραπεί σε πόνο και θλίψη.
Δεν μας άφησες και πολλά περιθώρια για να προετοιμαστούμε.
Δεν πέρασε ούτε μήνας από τότε που γελαστός και γεμάτος ζωή ήσουν πάνω στη σκηνή.
Εργαζόσουν ως την τελευταία σου πνοή, γιατί ήξερες πως η εργασία δίνει στον άνθρωπο την ανθρώπινη, την κοινωνική υπόστασή του.
Και πως η εργασία είναι πάλι που τον βοηθά να υψώνεται πάνω από τις στοιχειώδεις ανάγκες του απλά για την επιβίωση.
“Αν θες την υγειά σου, να εργάζεσαι σ’ όλη σου τη ζωή αδιάκοπα”, συμβούλευες σοφά.
Την αγάπη μας, την αγάπη όλου του κόσμου την είχες επάξια κερδίσει.
Η πλατιά αναγνώριση, η δόξα και οι τιμές ποτέ δεν σε παρέσυραν.
Έμεινες απλός, ζεστός, εγκάρδιος, αξιολάτρευτος, μια μεγάλη καρδιά, γεμάτη από το κέφι και τη χαρά εκείνου που γνωρίζει την αξία της ζωής.
Πίστευες πως ο άνθρωπος που έχει ουσία, ο πραγματικά σημαντικός άνθρωπος είναι ταπεινός.
Και πως, εκτός από ταπεινός, είναι και γενναιόδωρος με όλους τους άλλους, ειδικά με αυτούς που υπήρξαν λιγότερο τυχεροί απ’ αυτόν.
Ποτέ δεν ξέχασες τα λόγια της μητέρας σου: “Πρόσεξε να μην αδικήσεις κανέναν, γιατί είσαι γιος κομμουνιστή”.
Γι’ αυτές τις αρετές σου όσοι ζούσαν και δούλευαν μαζί σου, όλοι οι συνεργάτες σου, σε σέβονταν και σε υπεραγαπούσαν.
Ζυμωμένος από νωρίς στα βάσανα της στέρησης, αλλά και στον πόθο και τον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, εξέπεμπες όλο εκείνο το ηθικό μεγαλείο των λαϊκών ανθρώπων, την καλοσύνη, τη γνησιότητα των αισθημάτων, την ανθρωπιά.
Και πώς να γίνει αλλιώς; Αφού από τα 10 σου κιόλας χρόνια, εκεί που μπαίνουν οι βάσεις της ανθρώπινης προσωπικότητας, ήσουν Αετόπουλο και μοίραζες προκηρύξεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, που τύπωνε ο κομμουνιστής πατέρας σου.
Τα σκληρά παιδικά σου χρόνια, οι διωγμοί των δικών σου γιατί δεν υποτάχτηκαν, η βιοπάλη για να συμπληρώνεις με δουλειές του ποδαριού τα λιγοστά εισοδήματα της οικογένειάς σου δεν σκλήρυναν την καρδιά σου, που έμεινε ευαίσθητη μέχρι το τέλος.
Αντίθετα, σε όπλισαν με το θάρρος να βάζεις ολοένα και υψηλότερους στόχους στη ζωή σου, με τη δύναμη να υπερνικάς κάθε εμπόδιο.
Όταν στα 21 σου γύρισες από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, απόφοιτος της Σχολής Θεάτρου του Μακεδονικού Ωδείου, σε είχε ήδη διαλέξει το επάγγελμα.
Σε είχαν ήδη διαλέξει ο κινηματογράφος και το θέατρο.
Στην Αθήνα, μέσα από τη συνεργασία σου με ιερά τέρατα της υποκριτικής τέχνης, ανέδειξες το αστείρευτο και πηγαίο κωμικό ταλέντο σου.
Έγινες δικαιωματικά ο κύριος κληρονόμος της γενιάς του Αυλωνίτη, του Μακρή, του Λογοθετίδη, του Σταυρίδη, του Χατζηχρήστου, του Φωτόπουλου.
Μα δεν βασίστηκες μόνο στο ταλέντο σου.
Πίσω από κάθε επιτυχία σου κρυβόταν μεγάλη προσπάθεια για να κατακτήσεις τη γνώση, κρυβόταν πολλή δουλειά.
“Η κατάκτηση του ρόλου είναι σκληρή και επώδυνη διαδικασία. Όταν βγει το ξίφος, πρέπει να χτυπήσει αποφασιστικά για να φέρει αποτέλεσμα. Έτσι κι ο ηθοποιός, όταν βγει στη σκηνή, πρέπει να γίνει ξίφος…”, έγραψες.
Το μεγάλο κατόρθωμά σου είναι ότι όποιον χαρακτήρα κι αν ερμήνευες, ακόμη και σε απλά, εμπορικά έργα, τον αγαπούσες και τον έκανες να φαντάζει σπουδαίος.
Έπλασες ένα απόλυτα δικό σου, αυθεντικά λαϊκό, ευφάνταστο, πάντα ελεύθερο και πάντα παιχνιδιάρικο υποκριτικό κώδικα, ανοιχτό και πρόσφορο σε όλα τα είδη της κωμωδίας.
Το μεγάλο όμως όπλο της υποκριτικής σου ήταν ότι δεν επαναπαύτηκες.
Είχες την εγρήγορση, επιστράτευες όλο σου το “είναι” σε κάθε ερμηνεία.
Μια διαρκής, καθημερινή αναδημιουργία, έξω από τις ευκολίες και τη ρουτίνα της τυπικής επανάληψης, που σε έκανε να ξεχωρίζεις όχι μόνο με την τέχνη σου, αλλά και με την εντιμότητά σου απέναντι στο κοινό που ζούσε μαζί σου κάθε παράσταση.
Στις θεατρικές σου ερμηνείες δεν έλειψαν και οι κλασσικοί ρόλοι, όπως στις “Σφήκες” του Αριστοφάνη και στον “Αρχοντοχωριάτη” του Μολιέρου.
“Εάν δεν αντέχεις όλα τα είδη του θεάτρου, δεν είσαι ηθοποιός”, έλεγες.
Απόδειξη πως ποτέ σου δεν βολεύτηκες στην τυποποίηση, είναι και το ότι -αν και καταξιωμένος ως καρατερίστας κωμικός- δεν απέφυγες τη συμμετοχή σου σε κοινωνικά δράματα, όπως ο “Κατήφορος” και ο “Νόμος 4000”.
Εκεί όμως που φάνηκε όλο το εύρος των δυνατοτήτων και το βάθος της τέχνης σου ήταν στις ταινίες του Βασίλη Βαφέα.
Ειδικά για τον “Έρωτα του Οδυσσέα”, το πιο σπουδαίο δεν είναι ότι τόλμησες, αλλά ότι κατάφερες να αποσπάσεις και βραβείο για τον ρόλο αυτό, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα με τον οποίο αναμετρήθηκες για πρώτη φορά στην καριέρα σου.
Πλούσια ήταν και η παρουσία σου σε δεκάδες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης.
Είναι γνωστός ο σεβασμός που έδειχνες απέναντι στο κοινό.
Πάντα υποστήριζες πως “η σχέση με το κοινό είναι ανιδιοτελής, δεν έχει κανένα συμφέρον από μένα ένα κοινό που μ’ αγαπάει”.
Γι’ αυτό δεν απέφυγες ποτέ τη ζωντανή επαφή με τον κόσμο μετά την παράσταση, τα αυτόγραφα και τις φωτογραφίες.
Το θεωρούσες αυτονόητη υποχρέωσή σου και ο κόσμος στο ανταπέδιδε με την αγάπη και τον θαυμασμό του.
Αγαπημένε μας Κώστα,
Το μόνο που μας παρηγορεί είναι πως πέρασες μια γεμάτη ζωή.
Μια ζωή με πάθος για την Τέχνη, για τον έρωτα, για τα πρωτοπόρα ιδανικά.
Φρόντιζες να δίνεις «ζωή στα χρόνια σου κι όχι χρόνια στη ζωή».
Γιατί πίστευες πως “η τύχη δεν είναι μόνο για τους τολμηρούς, αλλά και γι’ αυτούς που κάνουν όνειρα”.
Πως “για να ανθήσει ο άνθρωπος θέλει φτερά”.
Δικά σου λόγια όλα αυτά.
Αυτές οι απόψεις σου, η αγωνιστική παράδοση της οικογένειάς σου, του πατέρα, του αδερφού κι εσένα του ίδιου, το χρέος σου απέναντί της, η συνειδητοποίηση της ανισότητας μέσα από τα ίδια σου τα βιώματα, μα πάνω από όλα η πεποίθηση ότι το ιδανικό ενός καλύτερου, δίκαιου κόσμου μπορεί να γίνει πραγματικότητα, είναι που σε έφεραν κοντά στο ΚΚΕ με μια απόφαση ζωής μέχρι το τέλος.
Έλεγες: “Δεν είμαι κομμουνιστής με την ουσιαστική έννοια του όρου, γιατί για να είναι κανείς κομμουνιστής χρειάζεται μεγάλη αφοσίωση, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από την πρώτη φορά μέχρι τώρα, με περηφάνια ψηφίζω ΚΚΕ”.
Το στήριξες το ΚΚΕ. Όχι μόνο με την ψήφο σου, αλλά με δηλώσεις και παροτρύνσεις να συστρατευθούν όλοι οι καταπιεσμένοι μαζί του.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι σε μια δύσκολη στιγμή, όταν το 2000 διώχθηκε ο “Ριζοσπάστης” με δύο μηνύσεις από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης, πρόσφερες το θέατρο όπου έπαιζες για να γίνει εκδήλωση συμπαράστασης και με όπλα το χιούμορ και τη σάτιρα έδωσες μαζί μας τη μάχη για τον διωκόμενο “Ριζοσπάστη”.
Παρακολουθώντας αδιάκοπα την πολιτική του κόμματός μας, οι τοποθετήσεις σου ήταν πάντα εύστοχες και επίκαιρες.
Σε θυμόμαστε στις τελευταίες εκλογές να δηλώνεις πως “το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που λέει αλήθειες…”.
Ξέρουμε πως δεν είναι εύκολη η παρηγοριά στους δικούς σου ανθρώπους, στις τρεις κόρες και τους δυο γιους σου, στις γυναίκες της ζωής σου, στη σύζυγό σου Αλίκη Κατσαβού.
Θα λείψεις κι από μας και απ’ όλο τον κόσμο.
Μα όσοι αγαπήθηκαν, πάντα θα ζουν.
Κι εσύ που αγαπήθηκες πολύ, θα είσαι πάντα παρών με το έργο σου, τους ρόλους σου και προπαντός με την ανεπανάληπτη, την αξέχαστη προσωπικότητά σου.
Θα είσαι μαζί μας και στους αγώνες μας τους τωρινούς και τους αυριανούς, καθώς η ζωή θα συνεχίζει την κίνησή της μέχρι ν’ ανθήσει ο άνθρωπος, όπως κι εσύ το ονειρεύτηκες.
Καλό σου ταξίδι».

28 Φεβρουαρίου, 2020

Viva.La.Revolucion: ΤΟ F/B ΞΑΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΕ TO VIVA LA REVOLUCION (!!!)...

Viva.La.Revolucion: ΤΟ F/B ΞΑΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΕ TO VIVA LA REVOLUCION (!!!)...
Πριν λίγο μας ενημέρωσαν ότι το f/b πάλι μπλοκάρισε το blog μας : VIVA LA REVOLUCION Στέλνοντας πάλι μνμ ότι οι δημοσιεύσεις του είναι spam


Δείτε Tα Αυτοκόλλητα:


Τώρα Γνωρίζετε... Τι πρέπει να Ξανακάνετε !!!

Αναλυτικά:  
πληκτρολογώντας την διεύθυνση - λινκ του blog που είναι αυτό: https://zanterevolucion.blogspot.com/ 
και προσπαθώντας να το αναρτήσετε είτε στο προφίλ σας, είτε να το στείλετε με μνμ σε κάποιον φίλο σας στο fb, 
 -Λόγω ότι το fb το έχει μπλοκάρει- 
Δεν σας αφήνει k σας στέλνει μνμ Αυτό: 


Επιλέγουμε με κλικ το "ενημερώστε μας " 
και ανοίγει μια νέα φόρμα Αυτή:



Εκεί που γράφει εξηγήστε γιατί νομίζετε ότι πρόκειται για λάθος στο κουτάκι 

Γράφουμε:  Αυτή η σελίδα: https://zanterevolucion.blogspot.com/ 
είναι πολιτικού ενημερωτικού χαρακτήρα και δεν παραβιάζει με υβριστικό ή άλλο περιεχόμενο τους κανόνες του f/b και να αρθεί άμεσα το μπλοκάρισμά της.
και πατάμε αποστολή 

Συμπάθιο που Σας βάζουμε σε κόπο αλλά βλέπετε τα φασιστοειδή κλπ συγγενείς τα βάλανε με το blog 


Επιβεβαιώνουν έτσι...πόσο πολύ τους πονάει η Αγωνιστική - Επαναστατική Φωνή μας 
κατάγγειλε το 

"Υπάρχει Θεός ;" -ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ...ΤΗΣ ΤΣΑΓΕΡΑΣ ΤΟΥ RUSSEL !!!

Παρά το μπλοκάρισμα του fb εμείς Συνεχίζουμε να προβάλλουμε τις πένες που Ζωγραφίζουν...

*
Οι αντεγκλήσεις για τη θρησκεία συχνά καταλήγουν σε μια τοποθέτηση: "Αποδείξτε ότι δεν υπάρχει ο Θεός......"
Το 1952 ο μαθηματικός, στοχαστής και απλά ένας καλός άνθρωπος, ο Bertrand Russell, έγραψε ένα άρθρο "Υπάρχει ο Θεός;",

 όπου είπε τα εξής:


"Εάν ισχυριζόμουν ότι ανάμεσα στη Γη και τον Άρη γύρω από τον Ήλιο περιστρέφεται σε μια ελλειπτική τροχιά μια πορσελάνινη τσαγιέρα, προσθέτοντας προσεκτικά ότι η τσαγιέρα είναι πολύ μικρή για να ανιχνευθεί ακόμα και με τα πιο ισχυρά τηλεσκόπια, κανείς δεν θα μπορούσε να αντικρούσει τη δήλωσή μου. 
Όμως, εάν περαιτέρω δήλωνα ότι επειδή ο ισχυρισμός μου είναι αδύνατον να αντικρουσθεί, κανένας λογικός άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αμφιβάλει για την αληθινότητά του, θα μου υποδείκνυαν εύλογα ότι λέω ανοησίες. 
Παραταύτα, εάν η ύπαρξη μιας τέτοιας τσαγιέρας επιβεβαιωνόταν από αρχαία βιβλία, εάν η αυθεντικότητά της επίμονα μνημονευόταν κάθε Κυριακή και εάν έχωναν την ιδέα αυτή στα κεφάλια των σχολιαρόπαιδων από την παιδική ηλικία τους, η δυσπιστία για την ύπαρξή της θα φαινόταν παράξενη, και ο αμφισβητίας της - χρήζων προσοχής των ψυχιάτρων σε μια πεφωτισμένη εποχή, ενώ νωρίτερα - προσοχής της Ιεράς Εξέτασης."

Εν ολίγοις, το παράδοξο της Τσαγιέρας του Russel έγκειται στο εξής: 
ένας επιστήμονας δεν είναι υποχρεωμένος να αποδείξει ότι κάτι δεν υπάρχει. 
Και αντίστροφα, μια οποιαδήποτε δήλωση σχετικά με την ύπαρξη ενός αντικειμένου ή ενός φαινομένου πρέπει να στηρίζεται από κάτι.
Η αναλογία, που κατατέθηκε από τον μαθηματικό, βρήκε ανταπόκριση στους ανθρώπους και γι΄αυτό έγινε δημοφιλής και ένα από τα κριτήρια επιστημονικότητας ενός ισχυρισμού. 

Για παράδειγμα, η ύπαρξη των δεινοσαύρων αποδεικνύεται από τα στοιχεία υπό τη μορφή των οστών τους, ενώ το ότι υπάρχουν οι ντομάτες που μιλάνε - όχι. 
Ως εκ τούτου, τώρα στο σχολείο διδάσκουν ότι κάποτε παλιά περπατούσαν πάνω στη Γη οι δεινόσαυροι, και όχι οι ομιλούσες ντομάτες, παρά το ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να αντικρούουν το τελευταίο….

Νίκος Βουρτσάνης



*-η Φωτο απαλλοτριωμένη από Εδώ 

Αλίευση  Παρουσίαση: Viva La Revolucion

ΓΙΑ ΚΟΡΟΝΟΪΟ: ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ (ΟΕΝΓΕ) ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ



Η ΕΓ της ΟΕΝΓΕ (Νοσοκομειακοί Γιατροί) εξέδωσε ανακοίνωση για το ζήτημα του κορονοϊού, στηλιτεύοντας τις ψεύτικες καθησυχαστικές επιβεβαιώσεις της κυβέρνησης και τα τεράστια, εγκληματικά κενά που υπάρχουν στο Σύστημα Υγείας, σε έμψυχο δυναμικό και εξοπλισμό.
Ακολουθεί το κείμενο της ανακοίνωσης.
«Εντυπωσιάζει πραγματικά η ευκολία με την οποία τα κυβερνητικά παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής “ενημέρωσης” που ως πριν λίγες μέρες έσπερναν τον πανικό και την υστερία για τον “εξωτικό ιό της Κίνας”, τώρα που η επιδημία έφτασε και εδώ αναπαράγουν αυτούσιες και ασχολίαστες τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις “όλα καλά, η χώρα μας είναι θωρακισμένη”.
Η επιστημονική αλήθεια σύμφωνα με τις τρέχουσες έγκυρες σχετικές ιατρικές μελέτες είναι πως η νέα αυτή επιδημία από ιό της ομάδας των κορονοϊών (ιός SARS-CoV-2, συγγενικός με τους ιούς SARS και MERS που είχαν προκαλέσει επιδημίες παλιότερα, πριν 18 και 8 χρόνια αντίστοιχα) έχει υψηλή μεταδοτικότητα, μεγάλο χρόνο επώασης (ως και πάνω από 14 μέρες από την μετάδοση μέχρι την εκδήλωση συμπτωμάτων) κλινική εικόνα παρόμοια με αυτήν της γρίπης και σε ένα ποσοστό 10-20% των νοσούντων μπορεί να προκαλέσει βαριά κλινική εικόνα με πνευμονία. Ενώ η μεγάλη πλειοψηφία αναρρώνει χωρίς αξιόλογα προβλήματα, κάποιοι από τους πάσχοντες μπορεί να χρειαστούν αναπνευστική υποστήριξη, δηλαδή νοσηλεία σε ΜΕΘ. Οι ομάδες υψηλού κινδύνου για εκδήλωση σοβαρών επιπλοκών είναι οι ίδιες με αυτές τις γρίπης (ηλικιωμένοι, χρονίως πάσχοντες κ.λπ.).
Σοβαρό σχέδιο πρόληψης, μείωσης της διασποράς και αντιμετώπισης των συνεπειών της νόσησης από κορονοϊό με δεδομένες τις τεράστιες ελλείψεις σε έμψυχο δυναμικό και υλικοτεχνική υποδομή, με εξουθενωμένους γιατρούς και νοσηλευτές, με απλήρωτες εφημερίες και ώρες μηνών, με ΤΕΠ τραγικά υποστελεχωμένα, με κλειστά τα πάνω από 100 από τα 700 περίπου κρεβάτια ΜΕΘ, δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτή τη στιγμή οι 560 κλίνες ΜΕΘ, είναι ήδη σχεδόν όλες γεμάτες, λόγω της “συνήθους” νοσηρότητας και δεκάδες συνάνθρωποί μας βαρέως πάσχοντες ασθενείς νοσηλεύονται καθημερινά εκτός ΜΕΘ σε κοινούς θαλάμους με φορητούς αναπνευστήρες.
Άλλο υπεύθυνη στάση και άλλο συγκάλυψη του προβλήματος. Κανένα πρόβλημα δεν επιλύεται όταν κρύβεται κάτω από το χαλί.
Κανείς δεν καθησυχάζεται με τις διαβεβαιώσεις του υπουργού Υγείας ότι οι υγειονομικές μονάδες της χώρας βρίσκονται σε απόλυτη επιχειρησιακή ετοιμότητα.
Για ποια επάρκεια σε προσωπικό και υλικά των κέντρων αναφοράς κάνει λόγο το υπουργείο Υγείας;
Όταν π.χ. στο ΠΓΝΙ που είναι κέντρο αναφοράς οι υπηρετούντες παθολόγοι δεν επαρκούν για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες (2 Παθολογικές Κλινικές, ΤΕΠ, 7 τακτικά εξωτερικά ιατρεία την εβδομάδα) και τώρα επιφορτίζονται και με το τμήμα λοιμώξεων το οποίο δεν είναι μόνιμα στελεχωμένο;
Όταν προβλέπονται μόλις 200 έκτακτες προσλήψεις με 3μηνη σύμβαση γιατρών, νοσηλευτών, τεχνολόγων και πληρωμάτων ΕΚΑΒ σε 20 νοσοκομεία, τη στιγμή που μόνο σε ένα νοσοκομείο από τα 20 νοσοκομεία αναφοράς, στο ΠΑΓΝΗ, οι κενές οργανικές θέσεις γιατρών και νοσηλευτών είναι 390, δηλ. διπλάσιες από τον αριθμό προσλήψεων που προβλέπονται για το σύνολο των κέντρων αναφοράς.
Όταν είναι γνωστό ότι το 20% όσων νοσήσουν από κορονοϊο θα χρειαστούν νοσηλεία σε νοσοκομείο ή/και σε ΜΕΘ και καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει για να ανοίξουν τα πάνω από 100 κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ που για να λειτουργήσουν απαιτούνται τουλάχιστον 450 νοσηλευτές και 150 γιατροί.
Για ποια μέτρα πρόληψης κάνουν λόγο όταν η ΠΦΥ, που βασική της αποστολή είναι η πρόληψη είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ο περίφημος θεσμός του οικογενειακού γιατρού είναι μόνο στα χαρτιά, τα ΚΥ έχουν ερημώσει από προσωπικό λόγω των τραγικών ελλείψεων και των συνεχών μετακινήσεων των γενικών γιατρών για να μπαλώνουν τρύπες στα νοσοκομεία;
Η αναστολή των αδειών των υγειονομικών και η δυνατότητα μετακίνησης προσωπικού στο πλαίσιο της κινητικότητας που ανακοίνωσε η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα των ελλείψεων όπως δεν το επέλυσαν τόσα χρόνια που εφαρμόζονται. Χιλιάδες ρεπό και μέρες αδειών οφείλονται στο προσωπικό. Οι μετακινήσεις προσωπικού από τα ΚΥ στα νοσοκομεία, από το ένα νοσοκομείο στο άλλο, ακόμα και από τη μία πόλη στην άλλη είναι καθεστώς εδώ και χρόνια.
Τι θα γίνει αν, πράγμα πολύ πιθανό, νοσήσουν γιατροί ή νοσηλευτές όταν η σύνθεση του προσωπικού είναι κάτω από τα όρια ασφαλείας; Τι θα γίνει με τους συναδέλφους που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες; Για αυτούς ποια μέτρα πρόληψης έχουν πάρει;
Κανείς δε μπορεί να ισχυρίζεται ότι το δημόσιο σύστημα υγείας είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα, ικανό να αντιμετωπίσει έκτακτες ανάγκες όταν το ίδιο είναι εδώ και χρόνια σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης εξαιτίας της πολιτικής που αντιμετωπίζει την υγεία του λαού σαν “κόστος”, της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης που εφαρμόζεται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις.
Η επιχειρησιακή ετοιμότητα προϋποθέτει πάνω από όλα επαρκή στελέχωση και εξοπλισμό όλων των δημόσιων μονάδων υγείας.
Απαιτούμε:
Να γίνουν άμεσα οι αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για να λειτουργήσουν τα πάνω από 100 κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ.
Άμεσα, χωρίς χρονοτριβή, να προσληφθούν οι συνάδελφοι επικουρικοί ακόμα και αν δεν έχει παρέλθει το τρίμηνο από τη λήξη της προηγούμενης σύμβασης. Διορισμούς σε μόνιμες θέσεις όλων των υπηρετούντων σήμερα επικουρικών γιατρών. Άμεσα προσλήψεις όλου του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού (ιατρικού, νοσηλευτικού και λοιπού) για την επαρκή στελέχωση των ΚΥ και των νοσοκομείων.
Να εξασφαλιστεί η προμήθεια σε φάρμακα, υγειονομικό υλικό, είδη υγιεινής όλων των δημόσιων μονάδων υγείας.
Δωρεάν διάθεση στον πληθυσμό και ιδιαίτερα σε όλους τους χώρους που υπάρχει συνωστισμός (π.χ. μέσα μαζικής μεταφοράς) μέσων προφύλαξης (μάσκες, αντισηπτικά).
Μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας για τους χώρους δουλειάς και ιδιαίτερα για τις μονάδες υγείας.
Να εξασφαλιστεί η ιατρική παρακολούθηση, η επαρκής υγιεινή και διατροφή σε προνοιακά ιδρύματα, βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, στα σχολεία και τις σχολές, στις στρατιωτικές μονάδες.
Ειδική μέριμνα για τους πρόσφυγες – μετανάστες και τις οικογένειές τους, για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας. Αξιοπρεπείς, υγιεινοί, χώροι φιλοξενίας για τους πρόσφυγες και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δωρεάν, πλήρης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δωρεάν υγιεινή και ποιοτική σίτιση. Οι προχθεσινές δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Πέτσα σύμφωνα με τις οποίες πρόληψη για τον κορονοϊό σημαίνει… φυλάκιση των προσφύγων σε κλειστές δομές (!) δεν ήταν απλώς απαράδεκτες αλλά κυριολεκτικά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ. Λίγες ώρες μετά από αυτές τις ρατσιστικές δηλώσεις αποδείχτηκε πως η νόσος μπήκε στην χώρα όχι από κάποιους πρόσφυγες αλλά από Έλληνες που επέστρεψαν μετά από ολιγοήμερο ταξίδι στην Ιταλία.
Αν δεν ληφθούν άμεσα όλα τα παραπάνω μέτρα, τότε στο ενδεχόμενο σοβαρής επιδημίας ή έκτακτου σοβαρού υγειονομικού γεγονότος, η χώρα δυστυχώς δεν θα αποδειχτεί “θωρακισμένη” αλλά αντίθετα τελείως ανοχύρωτη.
Οι γιατροί του δημόσιου συστήματος υγείας θα κάνουμε όπως πάντα το καθήκον μας. Ας κάνει επιτέλους η κυβέρνηση το δικό της και ας αφήσουν τις δηλώσεις κατά μέρος».
Αλίευση από κατιούσα Παρουσίαση: Viva La Revolucion

Τώρα Ξέρεις ποιοι Σπάνε Αυτοκίνητα...


Χίος Αποχώρησαν τα ΜΑΤ σπάζοντας αυτοκίνητα και αποκαλώντας τους Χιώτες τουρκόσπορους - Κωλότουρκους... 
Τώρα Ξέρεις ποιοι Σπάνε Αυτοκίνητα... --
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
«Τελικά τι είμαστε, Έλληνες αστυνομικοί ή στρατός κατοχής; 
Ανακοίνωση για την απο(βι)βαση διμοιριών ΜΑΤ στα νησιά Αναφέρει:
«Αλγεινή εντύπωση προκαλούν οι εικόνες των συναδέλφων των διμοιριών που επιχειρούν σε Λέσβο, Χίο και Σάμο. Συγκεκριμένα οι συνάδελφοι αναχώρησαν στα κρυφά από το Λαύριο για τη Λέσβο! Μυστική η αναχώρησή τους από την Αθήνα για να μην προκαλέσουν την κοινή γνώμη και απο(βι)βαση στη Λέσβο αιφνιδιαστικά ώστε να πιάσουν στον ύπνο τους κάτοικους του νησιού. Και δυστυχώς η εικόνα που είδαμε όλοι στα ΜΜΕ και στα social media, από το λιμάνι της Λέσβου, δεν έμοιαζε με Έλληνες αστυνομικούς που προστατεύουν τους κατοίκους, αλλά με ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΜΕ ΕΙΣΒΟΛΕΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΟ ΝΗΣΙ. 
Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ καταδικάζει: - Τη μετατροπή ενός κοινωνικού και ανθρωπιστικού προβλήματος όπως είναι το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό σε ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ πρόβλημα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο στη Λευκίμμη, στις Σκουριές, στην Κερατέα, στις διαδηλώσεις ενάντια στα μνημόνια το 2010 και 2012.
- Τη διάταξη μάχης για ακόμα μια φορά των αστυνομικών ενάντια στις δίκαιες διαμαρτυρίες των κατοίκων. Στην ίδια πεπατημένη όλες οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας, μετατρέπουν τον κάθε συνάδελφο και δη των διμοιριών σε εργαλείο επιβολής της εκάστοτε πολιτικής τους. Το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει, δεν λύνεται με διμοιρίες, καταστολή και ξύλο.- Την άγρια καταστολή και το ξύλο ενάντια στους διαδηλωτές νησιώτες που υπερασπίζονται την τιμή και την ανθρωπιά τους απέναντι στην άδικη πολιτική της κυβέρνησης. Την ίδια καταστολή που εφάρμοζε στους πρόσφυγες και μετανάστες τώρα την έχει γυρίσει και εφαρμόζει σε όλους τους κατοίκους των νησιών. Οι νησιώτες εκτός από την αξιοπρέπειά τους και την ανθρωπιά τους υπερασπίζονται τις περιουσίες τους απέναντι στο μέτρο της επίταξης. Ένα μέτρο που θυμίζει σκοτεινές εποχές αν συνδυαστεί και με την απόβαση (όχι αποβίβαση) που έγινε τα ξημερώματα της Τρίτης.
- Τη μετακίνηση τόσων συναδέλφων χωρίς προηγούμενα να υπάρχει μέριμνα πού θα κοιμηθούν αυτοί οι άνθρωποι, δεν είχαν μεριμνήσει για καμπίνες στο πλοίο που τους μετέφερε και πολλοί συνάδελφοι ανέλαβαν υπηρεσία άμεσα μετά την αποβίβασή τους. Ούτε να τους παράσχουν νερό δεν είχαν φροντίσει στις πολύωρες υπηρεσίες που εκτελούν.
- Την αιφνίδια μετακίνηση και άλλων συναδέλφων, των διμοιριών, σήμερα Τετάρτη! Δεν φτάνουν οι τόσοι συνάδελφοι που έχουν μετακινηθεί, χρειάζονται και άλλοι για να επιβληθεί η άδικη πολιτική τους. Συνάδελφοι που μέχρι χθες δούλευαν από το χάραμα έως αργά το απόγευμα στο Καβούρι (τι δουλειά έχουμε στα συνέδρια των εργαζομένων;) μάθανε εν ώρα υπηρεσίας ότι την επομένη φεύγουν για τα νησιά. Πόσο απάνθρωπο! Λες και δεν έχουμε οικογένειες, παιδιά και προσωπική ζωή! Όλοι οι συνάδελφοι ας βγάλουμε συμπεράσματα για το πώς μας θέλει η κυβέρνηση. Μας στέλνουν να επιβληθούμε σε παιδιά, γυναίκες και ταλαίπωρους πρόσφυγες από τον πόλεμο και τη φτώχεια. Μας στέλνουν να επιβληθούμε σε κατοίκους που αντιδρούν στην επίταξη των περιουσιών τους και στη μετατροπή των νησιών τους σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Απαιτούμε τώρα να γυρίσουν πίσω οι διμοιρίες από τα νησιά.
Να σταματήσει η κυβέρνηση να μας βάζει απέναντι στη δίκαιη αγανάκτηση και διαμαρτυρία των νησιωτών του Αιγαίου». https://www.902.gr/eidisi/gia-toys-enstoloys/216593/anakoinosi-gia-tin-apovivasi-dimoirion-mat-sta-nisia
Βίντεο από:
Politischios.gr

27 Φεβρουαρίου, 2020

Ο Κώστας Πελετίδης στη Πανηλειακή Συγκέντρωση για τον Δρόμο-Καρμανιόλα

Στην αναγκαιότητα άμεσης συνέχισης των εργασιών για την ολοκλήρωση του δρόμου αναφέρθηκε ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε
«ο Δήμος Πατρέων διαχρονικά διεκδικεί από όλες τις κυβερνήσεις, την κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου Πάτρα – Πύργος – Τσακώνα. Αυτό το έργο θα μπορούσε μέχρι σήμερα να είχε κατασκευαστεί και να το χρησιμοποιούμε με ασφάλεια χωρίς να χάνονται στην άσφαλτο ανθρώπινες ζωές. Σε μια δεκαετία, χάσαμε 130 συνανθρώπους μας, με τελευταίο τραγικό περιστατικό το χαμό των 2 νέων την Κυριακή.
Ο συγκεκριμένος αυτοκινητόδρομος, έπρεπε να είχε γίνει χθες και να είχε αποδοθεί για χρήση, χωρίς διόδια. Το ότι δεν έχει γίνει, οφείλεται στο
γεγονός ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα για το μεγάλο κεφάλαιο και την Ε.Ε. Έγινε το τμήμα της Ολυμπίας Οδού μέχρι την Πάτρα, με καθυστερήσεις, με «πανωπροίκια», πανάκριβα διόδια, γιατί αυτό τους συνέφερε.

Πρέπει να τους ασκήσουμε τέτοια πίεση, που να υποχρεωθούν να αποδεχθούν τα δίκαια αιτήματά μας. Αυτός ο αγώνας θα έχει συνέχεια. Δεν τελειώνουμε σήμερα. Θα τελειώσουμε όταν ο δρόμος θα είναι πραγματικότητα. Δεν θα τους αφήσουμε σε «χλωρό κλαρί».

Απόσπασμα από Βίντεο του ionian channel

23/2/1953: O ΕΘΝΑΡΧΗΣ ΣΑΣ ΕΝΕΚΡΙΝΕ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ...




23/2/1953: Σαν σήμερα πριν 67 χρόνια, η φτωχή Ελλάδα με υπογραφή Καραμανλή ενέκρινε το κούρεμα του γερμανικού χρέους


Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Γερμανία βρέθηκε με μια αδύναμη οικονομία, από την οποία έλειπε εκείνο που την χαρακτήριζε προπολεμικά, η βαριά βιομηχανία.
Επιπρόσθετα είχε την υποχρέωση να εξοφλήσει το δημόσιο χρέος που κουβαλούσε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα δάνεια που είχε πάρει κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και τα δάνεια που είχε ληστρικά αρπάξει από τις διάφορες χώρες που είχε καταλάβει κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ήταν προφανές ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες η οικονομική ανάκαμψη της χώρας θα ήταν εξαιρετικά χρονοβόρα, αφού δεν θα είχε τη δυνατότητα να παράξει επαρκές πρωτογενές πλεόνασμα. 
Η ριζική μείωση χρέους και η ταχεία ανοικοδόμηση της Δυτικής Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέστησαν δυνατές, χάρη στην πολιτική βούληση των πιστωτών της, ήτοι των Ηνωμένων Πολιτειών και των βασικών δυτικών συμμάχων τους (Βρετανία, Γαλλία).
Έτσι ο βασικός λόγος για τον οποίο η μεταπολεμική Γερμανία κατάφερε να ξεπεράσει σε χρόνο – ρεκόρ τα οικονομικά προβλήματα ήταν η συμφωνία της 23ης Φεβρουάριου του 1953.
Τι ακριβώς προέβλεπε αυτή η συμφωνία;
Η τριμερής επιτροπή για το γερμανικό εξωτερικό Χρέος, που δημιούργησαν η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ ξεκίνησε από τον Ιούνιο του 1951 – σε συνεργασία με τη γερμανική πλευρά – την καταμέτρηση των συνολικών υποχρεώσεων της ηττημένης πλευράς, καθώς και την έρευνα τρόπου αποπληρωμής αυτών. 
Οι τρεις αυτές χώρες θεωρούσαν πρωταρχικό στοιχείο να καθοριστεί το ποσό που θα μπορούσε να καταβάλλει η Γερμανία ετησίως έναντι της συνολικής της οφειλής.
Η συμφωνία κατέληξε στην εντυπωσιακή μείωση του χρέους κατά περίπου 60% και υπογράφηκε από τις κυβερνήσεις του Βελγίου, του Καναδά, της Δανίας, της Γαλλίας, της Ελλάδας, του Ιράν, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας, του Λουξεμβούργου, της Νορβηγίας, του Πακιστάν, της Ισπανίας, της Σουηδίας, της Ελβετίας, της Νοτίου Αφρικής, του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ και της (ενωμένης τότε) Γιουγκοσλαβίας.
Οικονομικές απαιτήσεις από τη Γερμανία είχαν 70 χώρες και το 1953 το συνολικό χρέος της χώρας ανερχόταν σε 30 δισ. μάρκα (σχεδόν 15,3 δισ. ευρώ) και αντιστοιχούσε μόλις στο 23% του ΑΕΠ. Το μισό χρέος αφορούσε την προπολεμική και το υπόλοιπο τη μεταπολεμική περίοδο.
Στη διάρκεια της συμφωνίας του Λονδίνου τα ποσά μειώθηκαν σε 7,5 δισ. μάρκα για την πρώτη περίοδο και σε 7 δισ. μάρκα για τη δεύτερη. Σε ποσοστό, αυτό αντιπροσωπεύει μείωση κατά 62,6%.
Επιπλέον, η συμφωνία προέβλεπε τη δυνατότητα αναστολής των πληρωμών για να επαναδιαπραγματευθούν οι όροι, αν συνέβαινε μια ουσιαστική αλλαγή που περιόριζε τη διαθεσιμότητα των πόρων.
Για να διασφαλιστεί ότι η οικονομία της Δυτικής Γερμανίας έμπαινε πραγματικά σε επανεκκίνηση ώστε να αποτελεί ένα κεντρικό και σταθερό στοιχείο στο ατλαντικό μπλοκ ενώπιον του ανατολικού μπλοκ, οι Σύμμαχοι πιστωτές έκαναν πολύ σημαντικές παραχωρήσεις προς τις χρεωκοπημένες γερμανικές αρχές και εταιρείες που υπερέβαιναν κατά πολύ μια απλή μείωση του χρέους.
Την εποχή εκείνη η Ευρώπη χρειαζόταν μια ισχυρή Δυτική Γερμανία ως προπύργιο ενάντια στον κομμουνισμό. Έτσι οι πιστωτές της χώρας συναντήθηκαν στο Λονδίνο και έδειξαν ότι έχουν κατανοήσει ότι έπρεπε να βοηθήσουν μια χώρα να ανακάμψει από την καταστροφή. Έδειξαν επίσης κατανόηση στο γεγονός ότι το χρέος δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ευθύνη του οφειλέτη και μόνο.
Η Ελλάδα πήρε μέρος οικειοθελώς σε μια συμφωνία για να συμβάλλει στη δημιουργία μιας σταθερής και ευημερούσας Δυτικής Ευρώπης, παρά τα εγκλήματα πολέμου, που οι Γερμανοί κατακτητές είχαν προκαλέσει μόλις λίγα χρόνια πριν.
Βασική ιδέα
Η βασική αρχή ήταν πως η Γερμανία υποχρεωνόταν να αποπληρώσει το χρέος, που απέμεινε μετά τη διαγραφή, διατηρώντας ένα επίπεδο ανάπτυξης, που θα την καθιστά ικανή να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της και να βελτιώνει παραλλήλως το βιοτικό επίπεδο του λαού της. Θα επέστρεφε στη φερεγγυότητα χωρίς ο δρόμος αυτός να περνά μέσα από τη φτώχεια του πληθυσμού της. Επιπλέον, αν η εκπλήρωση αυτών των όρων υπερέβαινε τις πραγματικές δυνατότητές της, θα επανεξεταζόταν η γενική συμφωνία, μ΄ επιμέρους διαπραγματεύσεις.
Από τη γερμανική πλευρά «αρχιτέκτονας» της συμφωνίας ήταν ο Χέρμαν Αμπς. Διοικητής της Deutsche Bank την περίοδο του χιτλερισμού, άτυπος οικονομικός σύμβουλος των βρετανικών δυνάμεων κατοχής στη Γερμανία κι αργότερα συνεργάτης του καγκελάριου Αντενάουερ, αλλά και διοικητής της Dresdner Bank μέχρι τη δεκαετία του 1970. Με «ελληνική δράση», μάλιστα, αφού συμμετείχε κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής στο αναγκαστικό δάνειο του Χίτλερ από την Ελλάδα και στον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος.
Με τις ρυθμίσεις δεν είναι καθόλου περίεργο πως η αποπληρωμή του γερμανικού χρέους έγινε δυνατή πολύ νωρίτερα από το προβλεπόμενο. Μετά την πλήρη εφαρμογή του σχεδίου (1958) το χρέος έπεσε στο 6% του ΑΕΠ. Το 1960 η Γερμανία απαλλάχτηκε από τοκοχρεολυτικές υποχρεώσεις.
Η συμφωνία του Λονδίνου, σε συνδυασμό με το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν η βάση για το περίφημο μεταπολεμικό «οικονομικό θαύμα».
Η γερμανική οικονομία σημείωσε καταπληκτικές επιδόσεις από τότε. Σε διάστημα δέκα χρόνων το ΑΕΠ διπλασιάστηκε. Ουδέποτε στο μέλλον καταγράφηκαν τόσο υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης όσο τη δεκαετία που ακολούθησε. Η συμφωνία του Λονδίνου θεωρήθηκε τα κατοπινά χρόνια από πολλούς ως πρότυπο λογικής ρύθμισης χρεών κι έγινε σημείο αναφοράς στις διεκδικήσεις φτωχών και υπερχρεωμένων χωρών. Όπως επίσης κι άλλων πρωτοβουλιών έως τις μέρες μας.
Μέτρα διευκόλυνσης
Η βασική ιδέα ότι «το ύψος της εξυπηρέτησης του χρέους δεν πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να θέτει σε κίνδυνο, άμεσα μεν την ευημερία των πολιτών της χώρας, μακροπρόθεσμα δε την ανοικοδόμηση της οικονομίας της» έγινε κοινός τόπος σε θεωρητικό επίπεδο. Δυστυχώς μόνο σε θεωρητικό…
Για να επιτευχθεί η παραπάνω ιδέα οι πιστωτές δέχτηκαν:
1. Ότι η Γερμανία θα πλήρωνε είτε στο εθνικό της νόμισμα, το μάρκο, είτε σε σκληρό νόμισμα (δολάρια, ελβετικά φράγκα, λίρες…).
2. Ενώ στις αρχές του 1950, η χώρα εξακολουθούσε να έχει αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο (η αξία των εισαγωγών ξεπερνούσε εκείνη των εξαγωγών), οι πιστώτριες δυνάμεις  δέχτηκαν ότι η Γερμανία θα μπορούσε να μειώσει τις εισαγωγές της και να παράγει δικά της προϊόντα, αντί να τα εισάγει. Συνεπώς, επιτρέποντας στη Γερμανία να αντικαταστήσει τις εισαγωγές αγαθών με δική της παραγωγή, οι πιστωτές συμφωνούσαν να μειώσουν τις εξαγωγές τους προς αυτή. Με το 41% των γερμανικών εισαγωγών από τη Βρετανία, τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες για την περίοδο 1950-51 και με το μερίδιο των άλλων πιστωτριών χωρών που συμμετείχαν στη διάσκεψη (Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία και Ελβετία), το σύνολο ανήλθε στο 66%.
3. Επετράπη στη Γερμανία να πωλεί τα προϊόντα της στο εξωτερικό, για να επιτύχει ένα θετικό εμπορικό ισοζύγιο.
Η σχέση μεταξύ της εξυπηρέτησης του χρέους και των εσόδων από τις εξαγωγές δεν έπρεπε να υπερβαίνει το 5%. Αυτό σήμαινε ότι η Δυτική Γερμανία δεν θα έπρεπε να ξοδεύει περισσότερο από το ένα εικοστό των εσόδων από τις εξαγωγές της για να εξυπηρετεί το χρέος της. Στην πράξη, μόλις το 4,2% των εσόδων της από τις εξαγωγές πήγαν στην εξυπηρέτηση του χρέους της (αυτό το ποσοστό ανήλθε το 1959). Έτσι και αλλιώς, δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος του γερμανικού χρέους εξοφλήθηκε σε γερμανικά μάρκα, πράγμα που σήμαινε ότι η γερμανική κεντρική τράπεζα μπορούσε και εξέδιδε νέο χρήμα, με άλλα λόγια, μπορούσε και έβαζε σε λειτουργία το τυπογραφείο νομίσματος (ή ρευστοποιούσε το χρέος).
Επιπροσθέτως, εφαρμόστηκε ένα εξαιρετικό μέτρο: έγινε μια δραστική μείωση των επιτοκίων, τα οποία κυμάνθηκαν μεταξύ 0 και 5%.
Τέλος, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι δωρεές σε δολάρια των ΗΠΑ προς τη Δυτική Γερμανία: 1,17 δισ. δολάρια με το σχέδιο Μάρσαλ μεταξύ 3 Απρ. 1948 και 30 Ιουνίου 1952 (ήτοι περίπου 10 δισ. σημερινά δολάρια) συν τουλάχιστον 200 εκατομμύρια δολάρια (περίπου 2 δις σημερινά) μεταξύ 1954 και 1961, κυρίως μέσω του Διεθνούς Οργανισμού Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών (USAID).
Με πληροφορίες από http://agonaskritis.gr/

Αλίευση  Παρουσίαση: Viva La Revolucion