Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αλέκα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αλέκα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

08 Ιουλίου, 2025

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ 10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015 #Ντοκουμέντο

 ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

«10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015: Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις εφόδιο για τους αγώνες μας σήμερα» (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Ανήμερα της συμπλήρωσης δέκα χρόνων από το δημοψήφισμα του 2015, στην 34η Αντιιμπεριαλιστική Κατασκήνωση της ΚΝΕ πραγματοποιήθηκε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και επίκαιρη εκδήλωση, κατά την οποία οι νέες και οι νέοι είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν με την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο τίτλος της εκδήλωσης: «10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015: Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις εφόδιο για τους αγώνες μας σήμερα», έδινε το στίγμα των συμπερασμάτων εκείνης της περιόδου που αποτελούν παρακαταθήκη για το σήμερα. 

Μέσα από τις εξελίξεις εκείνης της περιόδου, το τι προηγήθηκε, το τι ακολούθησε, και φτάνοντας στο σήμερα, αναδείχτηκε πώς οι κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης δεν μπορούν να καταργήσουν το καπιταλιστικό κέρδος, ότι υπερασπίζονται με όλα τα μέσα τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Το επιβεβαιώνουν η επαναστατική θεωρία και η επεξεργασμένη ιστορική πείρα. Φωτίστηκε, δε, η ιστορική αποστολή των Κομμουνιστικών Κομμάτων που είναι να σπάσουν τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. 

Στο πλαίσιο της συζήτησης, τέθηκαν μια σειρά ερωτήματα που πυροδότησαν μία ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Γενικό Γραμματέα της Δημήτρη Κουτσούμπα

Επίσης, το «παρών» έδωσε ο Δήμαρχος Πάτρας Κώστας Πελετίδης

Παραθέτουμε την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα: 

«Σήμερα κλείνουν 10 χρόνια από τη διενέργεια του δημοψηφίσματος που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με πρωθυπουργό τον Αλ. Τσίπρα το ανέλαβε με δική της πρωτοβουλία. Είναι ένα πολιτικό γεγονός που αξίζει να εξοπλιστούμε με την πολύτιμη πείρα του. Τα γεγονότα κρίνονται και την ώρα που συμβαίνουν αλλά πολλές φορές και εκ των υστέρων, καθώς αποκρυσταλλώνονται οι τάσεις και οι εξελίξεις γίνονται ακόμα πιο καθαρές.

Είναι ευκαιρία μάλιστα όλοι εκείνοι και εκείνες που μας λοιδόρησαν ή διαμαρτυρήθηκαν γιατί δεν ψηφίσαμε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το ''ΟΧΙ'' να σκεφθούν μελετώντας την πείρα που έχει προστεθεί. Να σκεφτούν όλοι εκείνοι και εκείνες που το 2012 μας γύρισαν την πλάτη όταν δηλώσαμε ότι δεν θα στηρίζαμε και δεν θα συμμετείχαμε σε διακυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε καμία διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού καμία κυβέρνηση δεν συνιστά αυτόνομη εξουσία, εξουσία ασκεί η αστική τάξη και όργανο της εξουσίας της είναι το αστικό κράτος, σ΄αυτό είναι υποταγμένοι όλοι οι θεσμοί. Οι αποφάσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ είναι υποχρεωτικές και έχουν ισχύ υπεράνω του εθνικού συντάγματος και της εθνικής νομοθεσίας.

Οι κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταργήσουν το νόμο των νόμων που είναι το καπιταλιστικό κέρδος, είναι αναπόφευκτη και υποχρεωτική η υπεράσπιση με όλα τα μέσα της δικτατορίας της αστικής τάξης. Οι νόμοι καταργούνται με την επαναστατική ανατροπή του ίδιου του συστήματο , με νέα εξουσία, εργατική στη σοσιαλιστική κομμουνιστική κοινωνία.

Σε όλα τα κοινωνικά συστήματα που διαδέχτηκαν το ένα το άλλο, το πρωτόγονο κοινοτικό, το δουλοκτητικό, το φεουδαρχικό, του καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό που γνωρίσαμε στον 20ο αιώνα το καθοριστικό ήταν και είναι η παραγωγική διαδικασία, οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους σ΄αυτή, η θέση στον καταμερισμό εργασίας και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Το κράτος, τα συστήματα πολιτικής εξουσίας καθορίζονται, στις θεμελιακές γραμμές από την οικονομία. Επομένως στον καπιταλισμό η συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος στη διακυβέρνηση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θέση του ότι ο αγώνας του λαού και της νεολαίας, με βάση και την πείρα που αποκτούν, πρέπει να κατευθύνονται στην ανατροπή της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης, στην καταστροφή του κράτους της, στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας υπέρ της εργατικής εξουσίας, τη κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το ΚΚΕ παλεύει για την νέα εξουσία, όπου διοικεί ή αν θέλετε ας χρησιμοποιήσουμε την πιο συνηθισμένη ονομασία, κυβερνά η εργατική τάξη και όχι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ είναι η οργανωμένη πρωτοπορία της, η καθοδηγητική της δύναμη. Επομένως είναι ψεύτικα τα επιχειρήματα που εχθροί και δήθεν ''φίλοι'' μας προσάπτουν ότι θέλουμε να είμαστε πάντα σε θέση αντιπολίτευσης, όπως ισχυρίζονται αυτοί που ζουν για να μπουν σε κυβερνητικές θέσεις. Θα είμαστε αντιπολίτευση όσο ο λαός είναι στην αντιπολίτευση, μόνο ως τότε. Καταλαβαίνουμε ότι οι πολλοί νέοι άνθρωποι θα αναρωτιούνται μήπως το ΚΚΕ παραιτείται από την προσπάθεια να αποσπασθούν κάποιες κατακτήσεις, έστω να ανακουφιστεί η θέση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων σήμερα.

Καταρχήν η ιστορία του ΚΚΕ από την ίδρυση του μέχρι σήμερα όπως και η γενική ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει κατάκτηση, δεν υπάρχει απελευθερωτικός ένοπλος αγώνας που δεν κερδήθηκε με την αποφασιστική συμβολή του ΚΚ και της νεολαίας του. Το ΚΚ μόνο τότε μπορεί να συμβάλλει, όταν παραμένει αδέσμευτο από το αστικό κράτος και τα κυβερνητικά δεσμά, ως πρωτοπόρα καθοδηγητική δύναμη στην ανάπτυξη της κινητήριας δύναμης της ιστορίας, της ταξικής πάλης.

Τα κόμματα δεν χαρακτηρίζονται από το όνομά τους, ακόμα και όταν φέρουν το τίτλο ΚΚ, ούτε πολύ περισσότερο από τα συνθήματα τους, αλλά από το πρόγραμμα και τη δράση τους. Αποδείχθηκε μάλιστα ότι το καπιταλιστικό σύστημα στηρίχθηκε σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, σε συνθήκες εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όχι μόνο από τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά και κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται αριστερά, ανανεωτικά, αντισυστημικά ή όπως αλλιώς. Δεν υπήρξε στην ιστορία κυβέρνηση με συμμετοχή ΚΚ που να αποτέλεσε εφαλτήριο για την επίθεση στο κεφάλαιο, στον ιμπεριαλισμό. Πολύ περισσότερο δεν αποτέλεσε το κλειδί, όπως στο λόγια έλεγαν, για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Έχουμε άλλωστε και την δική μας αρνητική εμπειρία.

Όλα τα άλλα κόμματα ανεξάρτητα διαφορών μεταξύ τους, θεωρούν ως ύψιστη μορφή πάλης και δημοκρατίας τις εθνικές εκλογές, τα δημοψηφίσματα ενίοτε, γενικά την κάλπη κάθε 3 ή 4 ή 5 χρόνια ανάλογα. Τους λαούς κυρίως τους βλέπουν ως ψηφοφόρους ή τους καλούν να στηρίξουν την εκάστοτε κυβέρνηση.

Εμείς, κινητήρια δύναμη αναγορεύαμε την ταξική πάλη, είμαστε το μόνο κόμμα λόγω της θεωρίας και της ιδεολογίας που πιστεύουμε ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό, με ενίσχυση του ΚΚΕ και συμπόρευση μαζί του. Δεν είμαστε ψεύτες και υποκριτές ή ονειροπαρμένοι για να υποσχεθούμε στο λαό ότι μια ψήφος στο ΚΚΕ κάθε 4ετία, τα προβλήματα τα κάνει πέρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δελέασε το λαό με μια ψεύτικη διαχωριστική γραμμή για να κρύψει την πραγματική αντίθεση

Η ταχύρρυθμη άνοδος της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στο διάστημα 2012 ως το 2015 και ενώ τα μνημόνια χτυπούσαν αλύπητα το λαό, οφείλονταν κυρίως στην προβολή αριστερών για τα αυτιά συνθημάτων, πασπαλισμένων με μπόλικη σκόνη και ψέμα ότι τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έσκιζε τα μνημόνια, θα συγκρούονταν με την ΕΕ.

Δυστυχώς η πείρα του '81, με το ΠΑΣΟΚ να προβάλλει συνθήματα κατά της τότε ΕΟΚ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που συνέβαλαν να έλθει στη διακυβέρνηση, δεν είχε οδηγήσει σε ουσιαστικά και βαθιά πολιτικά διδάγματα. Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε φραστικά με ριζοσπαστικά συνθήματα, και τελικά αναδείχθηκε στον πολύτιμο πόλο εναλλαγής στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καπηλεύτηκε ασύστολα την ιστορία του εργατικού λαϊκού κινήματος, τούς αγώνες των κομμουνιστών, ριζοσπαστών και αριστερών. Πριν απ’ όλα κρύβοντας στο λαό, όπως το έκανε και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ την αιτία και το χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Τη φόρτωσε και αυτός στη κακιά κυβερνητική δεξιά, ακριβώς όπως η ΝΔ τη φόρτωνε αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ. Συνειδητά έκρυψαν ότι το καπιταλιστικό σύστημα γεννά κατά περιόδους την κυκλική κρίση. Ειδικά η κρίση του 2008 αποδείχθηκε αρκετά συγχρονισμένη σε καπιταλιστικά κράτη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δελέασε τον απελπισμένο λαό με το λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που διατυμπάνιζε ότι η εκλογή του θα ήταν κοσμογονία και ότι η ΕΕ θα συμβιβάζονταν. Δελέασε τον ελληνικό λαό με μια ψεύτικη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις του μνημονίου και του αντιμνημονίου, γιατί δεν βόλευε να δείξει την πραγματική αντίθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και την εργατική τάξη, γενικότερα τη πλειοψηφία του λαού.

Το δημοψήφισμα του 2015

Το 2015, τον Φλεβάρη, αποκαλύφθηκε, πιο καθαρά, τι ήταν ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, όταν το σκίσιμο των Μνημονίων που υπόσχονταν έγινε πολιτική αποδοχής της ΕΕ. Ήδη ζήτησε παράταση, άρα νομιμοποίηση των Μνημονίων που είχαν ψηφίσει οι κοινές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προτείνοντας να μελετήσει για να φέρει τις δικές του προτάσεις. Στους κόλπους της ΕΕ προβλήθηκαν διάφορα μείγματα αστικής διαχείρισης, που οδηγούσαν στον ίδιο σκοπό, στην έξοδο από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των αναγκών και κατακτήσεων των εργαζομένων.

Το δημοψήφισμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξαγγέλθηκε στις 27 Ιουνίου 2015 για τις 5 Ιουλίου. Έθεσε δύο ερωτήματα, το ''ΝΑΙ'' στο προτεινόμενο και όχι επίσημα γνωστό, άλλα υπονοούμενο σχέδιο συμφωνίας που ανακοίνωνε ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν Γιούγκερ ή το ''ΟΧΙ'' σ΄αυτό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ υποστήριζε το ''ΟΧΙ''. Τι ήταν το σχέδιο συμφωνίας; Ήταν το προτεινόμενο νέο Μνημόνιο, δηλαδή το τρίτο διαδοχικό πακέτο αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων με στόχο να περάσει σε νέα φάση η αντιμετώπιση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, εννοείται βέβαια υπέρ των καπιταλιστών και με αρπαγή των όποιων κατακτήσεων που οι λαοί είχαν αποσπάσει με αγώνες. Καλούσε μάλιστα τον λαό να ψηφίσει δίνοντας του ένα διάστημα βδομάδας.

Το ΚΚΕ, πρότεινε στο ερώτημα του δημοψηφίσματος να μπουν δύο σκέλη, από τη μια ''ΟΧΙ'' στη πρόταση της ΕΕ και ''ΟΧΙ'' και στο κυβερνητικό σχέδιο. Και από την άλλη ''ΝΑΙ'' στην αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία. Να διατυπώσει δηλαδή ο λαός συνολική γνώμη, ζήτημα που απορρίφθηκε.

Συμπεριλάβαμε και το μνημόνιο που ετοίμαζε η κυβέρνηση, γιατί ήδη ξέραμε ότι διεκδικούσε συμφωνία παράτασης των δύο μνημονίων που έτρεχαν και διετές δάνειο, με νέα, μάλιστα, αντιλαϊκά μέτρα αλλά να ισχύσουν στο β΄εξάμηνο του 2016 ως το 2017. Γι΄αυτό και εμείς φωνάζαμε ότι το ''ΟΧΙ'' δεν αφορά μόνο το σχέδιο της ΕΕ αλλά και της λεγόμενης αριστερής κυβέρνησης, άρα και το ''ΝΑΙ'' και το ''ΟΧΙ'' πάλι σε μνημόνιο θα οδηγούσε. Τελικά το κόμμα πρότεινε στο λαό να ψηφίσει λευκό ή άκυρο για να μη καταγράφεται η ψήφος σε κανένα τύπο αντιλαϊκής συμφωνίας.

Με το ''ΟΧΙ'' της κυβέρνησης τάχθηκε η Χρυσή Αυγή. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστήριξε το ''ΟΧΙ'' επιστρατεύοντας το επιχείρημα ότι αυτό θα αποκτούσε δυναμική, ενώ έφθασε στο σημείο να πει ότι η εξαγγελία του δημοψηφίσματος ήταν προϊόν αγώνα, ενώ ήταν πρωτοβουλία ελιγμού του ΣΥΡΙΖΑ. Με το ''ΝΑΙ'' τάχθηκε η ΝΔ, ενώ το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να εμφανιστεί ως δήθεν διαφοροποιημένο κόμμα από την ΝΔ υποστήριξε αρχικά, ότι ήταν αντισυνταγματικό το δημοψήφισμα, και αφού απορρίφθηκε η πρόταση του ζήτησε το ''ΝΑΙ''. Οι πρώην πρωθυπουργοί Κ. Καραμανλής της ΝΔ, Κ. Σημίτης και Γ. Παπανδρέου τάχθηκαν υπέρ του ''ΝΑΙ''.

Τη βδομάδα του δημοψηφίσματος η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έκλεισε τη ροή χρημάτων προς τις ελληνικές τράπεζες, επικαλούμενη τα άδεια ταμεία, τον κίνδυνο να μη πληρωθούν οι δόσεις προς την ίδια και το ΔΝΤ. Αποφασίστηκε, από τη κυβέρνηση να επιβληθούν τα λεγόμενα capital controls, δηλαδή έλεγχος της κίνησης κεφαλαίων με όριο αναλήψεων. Έξω από τα ΑΤΜ των Τραπεζών συνωστίζονταν κόσμος, στήθηκε ένα σκηνικό τρομοκράτησης του λαού.

Στις 5 Ιουλίου, υπέρ του ''ΟΧΙ'' ψήφισε το 61,31% του λαού, υπέρ του ''ΝΑΙ'' το 38,9%, 5,7% άκυρα και λευκά, σ΄αυτό το ποσοστό ήταν και ψηφοφόροι του ΚΚΕ.

Την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ζήτησε συνεδρίαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παυλόπουλο με σκοπό να συμφωνήσουν σε κοινό ανακοινωθέν. Όλοι μαζί πλην ΚΚΕ, οι του ''ΝΑΙ'' και του ''ΟΧΙ'' εξουσιοδοτούσαν τον Τσίπρα να διαπραγματευθεί νέο μνημόνιο. Ο Τσίπρας από πολέμιος της ΕΕ μεταβλήθηκε σε ένα άνθρωπο που διαβεβαίωνε 24 ώρες το 24ωρο ότι η ΕΕ είναι το ''κοινό σπίτι των λαών'' ότι δεν είχε ποτέ στο νου του, να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ. Αυτό το επαναλαμβάνει και σήμερα.

Ο Τσίπρας στις 13 Ιουλίου πήγε στις Βρυξέλλες κραδαίνοντας το ''ΟΧΙ'' της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Προβλήθηκε μάλιστα ότι για 17 ώρες προσπαθούσε να πείσει για ένα δήθεν καλύτερο μνημόνιο αλλά δεν έγινε δυνατό. Τότε είδε το φώς του, ανακάλυψε ότι ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν αρνητικός, λες και δεν ήξερε τι ήταν η ΕΕ και τι ίσχυε. Η στάση του έχει αποτυπωθεί με τον όρο ''κωλοτούμπα''.

Ένας αριθμός κυβερνητικών βουλευτών που ανήκαν στο ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσά τους και κάποιοι υπουργοί, η πρόεδρος της Βουλής, συνολικά γύρω στους 30 αρνήθηκαν το ''ΝΑΙ'' στο νέο μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση, ψήφισαν ''παρών'', αλλά ο πολυπόθητος πλειοψηφικός αριθμός βουλευτών βρέθηκε καθώς το τρίτο μνημόνιο το υπερψήφισαν και οι δήθεν άσπονδοι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, συνολικά δηλαδή 222 βουλευτές. Το μεγαλύτερο μέρος των αποχωρησάντων βουλευτών συγκρότησαν μια πολιτική κίνηση, τη Λαϊκή Ενότητα, ενώ στην πορεία διαμορφώθηκε το ΜέΡΑ25 από τον πρώην υπουργό Βαρουφάκη και την Πλεύση Ελευθερίας από την πρώην πρόεδρο της Βουλής Κωνσταντοπούλου. Η πολιτική τους γραμμή σήμερα στηρίζεται στην καπηλεία της αποχώρησης, από τη στιγμή που σήμερα έχουν υιοθετήσει σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, με μικρές διαφορές της μιας ή της άλλης παραλλαγής μεταξύ τους, ενώ αποδέχονται και την ΕΕ, και το ΝΑΤΟ, και τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Μετά την ψήφιση του μνημονίου ο Τσίπρας διέλυσε τη βουλή και προκήρυξε νέες εκλογές που διενεργήθηκαν στις 20 του Σεπτέμβρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια σχετική μείωση, σ΄αυτές, σε σχέση με τον περασμένο Γενάρη που ανέλαβε τη διακυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι άλλαξε στα μάτια και στη σκέψη του το ''ΟΧΙ'' σε ''ΝΑΙ''. Ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του πίστευε ότι άξιζε πίστωση χρόνου.

Η εκ των υστέρων δικαιολόγηση

Πρόσφατα ο Τσίπρας, 10 χρόνια μετά, ζητά να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της σύσκεψης των επικεφαλής των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με προφανή σκοπό να πει ότι είχε την καθολική τους εξουσιοδότηση για ψήφιση του τρίτου Μνημονίου. Καθολική εξουσιοδότηση δεν είχε γιατί ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ διατύπωσε καθαρά την άποψη του, που τα ΜΜΕ σκόπιμα τώρα την πετσοκόβουν, κρύβοντας ότι ο ΓΓ ανέδειξε τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την γενική του θέση, και των άλλων υποστηριχτών επιστροφής στη δραχμή. Υποστήριξε και μέσα στη σύσκεψη και δημόσια δήλωσε ότι η αποδέσμευση ή οποιαδήποτε μορφής ρήξη με την ΕΕ θα είναι ευνοϊκή για το λαό, σε συνθήκες εργατικής λαϊκής εξουσίας, κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Το Ηνωμένο Βασίλειο βγήκε από την ΕΕ, δεν άλλαξε η πολιτική σε βάρος της βρετανικής εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν για κάποιο λόγο η αστική τάξη αποχωρήσει από την ΕΕ, πράγμα απίθανο, εκτός αν επικρατήσουν κεντρόφυγες δυνάμεις και γενικευμένη διάσπαση, εμείς θα παρακαλάμε να μείνει στην ΕΕ ώσπου να νικήσει η εργατική τάξη. Η εργατική τάξη και οι συμμαχικές δυνάμεις πιο αποφασιστικά να παλέψουν για τη νίκη τους.

Οι αποχωρήσαντες από το ΣΥΡΙΖΑ, παραμένουν μέχρι σήμερα οι περισσότεροι, πιστοί στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορούν την ηγεσία και τον ίδιο τον Τσίπρα με μύδρους ηθικού χαρακτήρα, για υποχώρηση και συμβιβασμό. Άλλοι μιλάνε για απειρία. Λίγα χρόνια αργότερα κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ομολόγησαν δημόσια ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε σε ένα δημοψήφισμα με ''ΝΑΙ'' ώστε να προετοιμάσει την συμφωνία του με το νέο Μνημόνιο επικαλούμενος τη λαϊκή εντολή. Σίγουρα με το πέρασμα των χρόνων θα προκύψουν και άλλα στοιχεία που ως σήμερα δεν είναι γνωστά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την στάση του ξέπλυνε τις αμαρτίες της ΕΕ, πράγμα που το κάνει και σήμερα όπως και το ΠΑΣΟΚ, η Πλεύση, η Νέα Αριστερά, η Ελληνική Λύση, κ.λπ. όταν κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν εφαρμόζει την πολιτική της ΕΕ και αποκλίνει δήθεν από αυτήν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πείσει, επίσης, ότι ακολουθούσε ως κυβέρνηση ''πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική'' και όχι μονόπλευρη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο. Τι έκανε: Ξεκίνησε μια νέα κούρσα για την διεύρυνση των αμερικανονατοικών βάσεων στην Ελλάδαμε νέα στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ, ξεκίνησε τη συμφωνία συμμαχίας με το Ισραήλ, γι΄αυτό και πέταξε στο καλάθι των αχρήστων το ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής το 2015 για την αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Βέβαια η ΝΔ, βρίσκοντας το στρωμένο δρόμο από το ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει ακάθεκτη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καμία ''κωλοτούμπα'' δεν έκανε από το πρόγραμμα του και τις δεσμεύσεις του προς το κεφάλαιο. Η ''κωλουτούμπα'' αφορούσε μόνο τις φραστικές υποσχέσεις του προς το λαό. Αυτό δεν είναι κωλοτούμπα αλλά αποκάλυψη της πραγματικότητας από το πέπλο του ψεύδους.

Ένα πράγμα επιβεβαιώνεται, που έχει άλλωστε βεβαιωθεί σε όλη την διαδρομή του 20ού αιώνα, ότι ο οπορτουνισμός εξελίσσεται σε σοσιαλδημοκρατία και οι δύο μαζί αγκαλιάζονται και αναδείχνονται σε δυνάμεις στήριξης του συστήματος όταν αυτό περνάει δύσκολες στιγμές.

Για την επίκληση του συσχετισμού δυνάμεων

Η χειρότερη, επικινδυνότερη υπηρεσία που πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογη και αντίστοιχη με την περίοδο του ΠΑΣΟΚ είναι η χειραγώγηση του λαού στη λογική ''τα κεφάλια μέσα'' εξ αιτίας του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων.

Η επίκληση του συσχετισμού είναι πολιτική καλέσματος του λαού να συμβιβαστεί και να ενισχύσει το σάπιο σύστημα και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Είναι άλλο πράγμα για μας, ο αντικειμενικός υπολογισμός του αρνητικού συσχετισμού από ταξική σκοπιά και άλλο πράγμα στο όνομα το συσχετισμού να κηρύξεις παραίτηση από τον αγώνα για την θετική διαφοροποίηση του, την ανατροπή του.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού το ΚΚΕ, παλεύει για να αποσπάσει ο λαός έστω και κάποιες κατακτήσεις, προειδοποιώντας ότι ο αντίπαλος καραδοκεί να τις πάρει πίσω, να αποκτήσει συνείδηση του δίκιου και της δύναμης του. Ταυτόχρονα, επιδιώκει να συγκεντρώνονται, να ωριμάζουν και να διαπαιδαγωγούνται εργατικές, λαϊκές δυνάμεις ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να τολμήσουν την μόνη επιλογή, την ανατροπή και το πέρασμα στην εργατική εξουσία.

Στις σημερινές αντίξοες συνθήκες που το καθήκον της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν βρίσκεται -ακόμα- στη ημερήσια διάταξη, αν και οι αντικειμενικές υλικές συνθήκες είναι ώριμες, επαναστατική αξία έχει κάθε προσπάθεια, κάθε μορφής πάλης, κάθε σύνθημα που συμβάλει στην καλλιέργεια των δυνατοτήτων και ευκαιριών για την αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή συνείδηση, στην αντίθεση όχι μόνο με τη μια ή την άλλη κυβέρνηση διαχείρισης αλλά συνολικά με το καπιταλιστικό σύστημα, με σημαία τον προλεταριακό διεθνισμό, την διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινή δράση των λαών.

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι καταδικασμένο να πεθάνει, είναι το τελευταίο ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν θα καταρρεύσει από μόνο του, αλλά με την θέληση του επαναστατημένου λαού να το ανατρέψει, να τσακίσει το αστικό κράτος και να αναλάβει την πολιτική εξουσία, τη διοίκηση της χώρας η εργατική τάξη, να γίνει τάξη εξουσίας που δρα και για το συμφέρον των κοινωνικών της συμμάχων.

Τα περί ιστορικής ευκαιρίας

Και τότε το 2015, κυρίως όμως σήμερα ο οπορτουνιστικός χώρος αναγορεύει το δημοψήφισμα του 2015 ως τη χαμένη ιστορική ευκαιρία, και μάλιστα εγκαλεί και το ΚΚΕ γιατί δεν συνέβαλε στην αξιοποίηση της ιστορικής ευκαιρίας σε συνεργασία μαζί τους. Τα ίδια περίπου έλεγαν το 2012 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού να χρησιμοποιούν με την μεγαλύτερη ευκολία και αυθαιρεσία, τον όρο ιστορική ευκαιρία, εξεγερσιακή δράση. Λίγο πολύ φαντασιώθηκαν και ονειρεύτηκαν ότι το 2012 και το 2015 λίγο πολύ διαμορφώθηκαν όροι επαναστατικής εξέγερσης και μάλιστα με την βοήθεια της κάλπης.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, κάθε απότομη όξυνση και μαζικοποίηση της πάλης, δεν σημαίνει επαναστατική κατάσταση, όπως και εξέγερση ακόμα και αν προσομοιάζει η μαζικοποίηση της κίνησης μαζών με εξέγερση. Η μαζικότητα δεν αρκεί, αν δεν συνδυάζεται με πολιτικοποιημένα συνθήματα και πλαίσιο. Ένα μεμονωμένο με την έννοια της αποσπασματικότητας, αίτημα, όσο δίκαιο και αν είναι, δεν αρκεί αν δεν έχει αναδειχθεί στον ένα ή τον άλλο βαθμό το ευρύτερο από το πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα. Π.χ. με αφορμή και την επικαιρότητα του ΟΠΕΚΕΠΕ το ζήτημα της ΚΑΠ της ΕΕ και των επιδοτήσεων που αποσπώνται από την παραγωγή. Αν δεν έχει σχέδιο εξέλιξης, παραπέρα ανόδου, ή εναλλαγής μορφών πάλης, έστω ως γενικό προσανατολισμό.

Η ταξική πάλη στις συνθήκες του καπιταλισμού και ενώ ακόμα δεν έχει ωριμάσει αντικειμενικά η επαναστατική κατάσταση, εμφανίζει φάσεις μεγάλης ανόδου και οξύτητας των μορφών της, που όμως δεν κρατάει στο διηνεκές, άρα πρέπει να αξιοποιείται για την προετοιμασία μιας πιο αποφασιστικής αντεπίθεσης. Δεν είναι δυνατόν κάθε ρωγμή στο αστικό πολιτικό σύστημα, κάθε απότομη έξαρση της λαϊκής δυσαρέσκειας να λογίζεται ως κρίση στο πολιτικό σύστημα, αδυναμία εναλλακτικών λύσεων και προσαρμογών. Λογίζεται ως ιστορική ευκαιρία το 2012 και το 2015 από αυτούς που επιδιώκουν την κυβερνητική εναλλαγή και την περιστασιακή δράση του λαού σ΄αυτό το στόχο, που τελικά είναι αντιλαϊκός, ανεξάρτητα σκοπιμότητας ή προθέσεων.

Ακόμα και όταν οι αντικειμενικές συνθήκες δεν είναι επαναστατικές, ακόμα και αν υπάρχει φάση υποχώρησης, η δράση του ΚΚΕ είναι ενταγμένη στον αγώνα με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού, την νίκη της εργατικής εξουσίας. Γι΄αυτό και έχει επαναστατική σημασία η κάθε επιλογή του, η κάθε μορφή δράσης, η σύγκρουση με τον πραγματικό και βασικό εχθρό την αστική τάξη και όχι μόνο τα κόμματα της, η συγκρουσιακή κατεύθυνση με το ίδιο το σύστημα.

Ας σκεφθούν όλοι εκείνοι που αισθάνθηκαν προδομένοι από το ΣΥΡΙΖΑ -και ρωτάμε- αν κάναμε αυτό που μας ζητούσαν το 2012 και στο δημοψήφισμα του 2015 τότε θα υπήρχε σήμερα στην Ελλάδα αγωνιστική ταξική δράση, ριζοσπαστική, κομμουνιστική πρωτοπορία με ανοδική μάλιστα πορεία; Το ΚΚΕ θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, ή θα είχε απεμπολήσει θεωρία και ιδεολογία, αιτήματα και απαιτήσεις του λαού; Αν το 2012 και το 2015 κάναμε αλλιώς, τότε θα δικαιώναμε την θέση ότι όλοι το ίδιο είστε και εσείς οι κομουνιστές.

Αναμφισβήτητα το 2012 η λαϊκή ψήφος οδήγησε το αστικό πολιτικό σύστημα να υποστεί κάποιες ρωγμές όχι στην ίδια την εξουσία του, αλλά στη δυνατότητα εναλλαγής αυτοδύναμων, μονοκομματικών κυβερνήσεων, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που απαιτούσε αποφάσεις πλειοψηφικές στο κοινοβούλιο.

Το ΚΚΕ, το 2012, υπογράμμισε και σωστά, ότι οι μεγάλες απώλειες των δύο κομμάτων εξέφραζαν κορυφαία λαϊκή δυσαρέσκεια, σε βάρος των δύο βασικών αστικών κομμάτων, που δεν συνοδεύονταν όμως από την αντίθεση και καταδίκη της γενικής πολιτικής τους γραμμής που γέννησε τις μνημονιακές τους επιλογές. Άρα δεν είχαμε καθολικό ριζοσπαστικό προοδευτικό και εννοείται αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της ψήφου, γι΄αυτό άλλωστε και αυτή κυρίως στράφηκε και σε κόμματα με εξίσου συντηρητικό προσανατολισμό, ανεξάρτητα από τα συνθήματα που χρησιμοποιούσαν, ως και την ενίσχυση της φασιστικής Χρυσής Αυγής. 

Τη ρωγμή την έκλεισε το σύστημα με το πέρασμα σε κυβερνήσεις συνεργασίας, και στη συνέχεια με την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ που οδήγησε η ΝΔ να ανασυνταχθεί και να κερδίσει δύο νέες εκλογικές μάχες.

Βεβαίως πρέπει το εργατικό λαϊκό κίνημα να αξιοποιεί κάθε ρωγμή, κάθε δυσκολία του αστικού πολιτικού συστήματος, να την διευρύνει, να την βαθαίνει. Να μη φοβάται ότι μια αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα θα είναι κίνδυνος όπως καλλιεργείται, αλλά ευκαιρία να χειραφετηθούν νέες εργατικές, λαϊκές, νεολαιίστικές μάζες από την τρομοκρατία που ασκεί η αστική τάξη και τα αποκρουστικά διλήμματα της. Το ζητούμενο είναι να δυναμώνει η ταξική πάλη, απέναντι στις δυσκολίες που περνάει το σύστημα, να χάνει ένα μέρος των εφεδρειών του, που πάντα βρίσκει και τις αξιοποιεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα συνεισέφεραν στη πολιτική της ΝΔ, με την έννοια ότι διέφθειραν ριζοσπαστικές συνειδήσεις.

Σήμερα η αστική τάξη αναζητά ανασύνταξη της σοσιαλδημοκρατίας, ώστε να ανασυνταχθεί το δίπολο της εναλλαγής στη διαχείριση των αναγκών και συμφερόντων του κεφαλαίου

Σήμερα γίνεται μια κούρσα για την ηγεσία και την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας, ώστε αν χρειαστεί να πάρει τη σκυτάλη για να συνεχίσει το έργο της ΝΔ με τις εκλογές του '27. Άλλωστε στην Ευρώπη οι συνεργασίες για τη διακυβέρνηση καλά κρατούν ανάμεσα σε φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά, ''αντισυστηματικά'' δεξιά και αριστερά αυτοκαθοριζόμενα κόμματα. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους έχουν στενέψει. Ένα τσιγάρο δρόμος το πέρασμα από το ένα κόμμα στο άλλο, από τον ένα πόλο στον άλλο.

Είναι αρκετά σήμερα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας) αλλά και ομάδες του οπορτουνισμού, που τσακώνονται με τη ΝΔ και τα ακροδεξιά κόμματα, για τη διακυβέρνηση, για την εναλλαγή, για το ποιος μπορεί καλύτερα να ανταποκριθεί στη διαχείριση των αναγκών του κεφαλαίου, άρα να εξασφαλίσει στην καλύτερη περίπτωση ψίχουλα για το λαό από το τραπέζι του πλούτου. Για την ταξική εκμετάλλευση και την υπεραξία καμία κουβέντα, για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, όλοι μαζί θέλουν η Ελλάδα να παίζει πιο μεγάλο ρόλο στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Τσακώνονται μεταξύ τους για το πώς ο καπιταλισμός μπορεί να εξυγιανθεί. Ο Τσίπρας, με αδιαντροπιά φωνάζει ότι η αντίθεση σήμερα είναι ανάμεσα στο ''δημοκρατικό'' και τον ''αυταρχικό'' καπιταλισμό.

Γι' αυτό και η φασαρία που γίνεται μεταξύ τους είναι για ζητήματα διαφθοράς, κακής διαχείρισης. Υπαρκτά ζητήματα δεν αντιλέγουμε, αλλά η διαμάχη τους γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μένει στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό σύστημα και η διακρατική καπιταλιστική συμμαχία της ΕΕ, ενώ θολώνουν όλο και πιο πολύ τα νερά, ώστε ο λαός να πρέπει βασανιστικά να προσεγγίσει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Ο λαός, η νεολαία δεν έχει να κερδίσει τίποτε υποστηρίζοντας το ένα αστικό μείγμα διαχείρισης έναντι του άλλου, τον ένα ιμπεριαλιστή που σηκώνει τα όπλα εναντίον του άλλου. Σταθερά πάντα με βάση τα ταξικά του συμφέροντα, με ενίσχυση του ταξικού αντικαπιταλιστικού ρεύματος και της αντιμονοπωλιακής συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, με το κίνημα της νεολαίας και των γυναικών.

Εμείς το πιστεύουμε ο λαός θα σώσει το λαό με συμμαχία και στράτευση με το ΚΚΕ και με την παραπέρα ενίσχυση του κόμματος της εργατικής τάξης και της νεολαίας του.

20 Μαρτίου, 2022

H ΑΛΕΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ: "η Δικτατορία της μιας Αστικής τάξης.. Απέναντι στην Άλλη"



ΑΛΕΚΑ:
Οι λαοί έχουν λόγο και υποχρέωση να προετοιμάζονται και να κρατούν Δική τους Αυτοτελή στάση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο


Σε συγκέντρωση των Κομματικών Οργανώσεων Περιστερίου, στο Θέατρο Πολιτών, για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή σε αυτόν μίλησε το απόγευμα του Σαββάτου η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος.

Επεσήμανε μεταξύ άλλων πως «Δεν πρέπει να υπάρξει σήμερα κομμουνιστής, είτε είναι μέλος του Κόμματος είτε όχι, είναι φίλος ή οπαδός, δεν πρέπει να υπάρξει άνθρωπος που ξέρει τι σημαίνει ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, λόγω της τραγικής εμπειρίας στη χώρας μας, άνθρωπος με ριζοσπαστική, προοδευτική συνείδηση, άνθρωπος που προβληματίζεται και δεν θέλει να καταπίνει αμάσητη την αστική προπαγάνδα της, που να μην προσπαθήσει να μάθει τι λέει το ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ποια στάση πρέπει να προετοιμάζονται για να κρατούν οι λαοί απέναντί του.»

Και σημείωσε πως το ΚΚΕ ενοχλεί την αστική τάξη με τη στάση και τις θέσεις του που αναδεικνύουν ότι ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δυο μεριές, ότι στον καπιταλισμό ο πόλεμος είναι η αναπόφευκτη συνέχιση της «ειρήνης» και ότι οι λαοί έχουν λόγο και υποχρέωση να προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο αυτό και να κρατούν δική τους αυτοτελή στάση, διαχωρισμένη από την αστική τάξη και τα κόμματά της.

Στο άνοιγμα της εκδήλωσης έγινε προβολή του βίντεο της ΚΝΕ με θέμα «γιατί έγινε η εισβολή στην Ουκρανία;».




Οταν ξεσπά ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ο αντικομμουνισμός κορυφώνεται

Σχολιάζοντας στην αρχή της ομιλίας της την προπαγάνδα στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού πολέμου η Αλέκα Παπαρήγα επεσήμανε πως η αστική τάξη επιδιώκει «να περάσει τον ευρωατλαντισμό και τη δικτατορία της αστικής τάξης ως "το α και το ω" της ελευθερίας», ενώ κορυφώνεται ο αντικομμουνισμός με στόχο να μη φτάσουν οι θέσεις του Κόμματος στο λαό. Σημείωσε συγκεκριμένα:
«Όπως γνωρίζετε, ο αντικομμουνισμός είναι συστατικό στοιχείο της αστικής ιδεολογίας και προπαγάνδας, του αστικού κράτους και των μηχανισμών του, των αστικών φιλελεύθερων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, αποτελεί στοιχείο επίσης του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού, ιδιαίτερα στις γραμμές του κινήματος.
 Ξεκαθαρίζουμε, δεν θεωρούμε αντικομμουνισμό τη ριζική διαφωνία με τις θέσεις του Κόμματος ούτε την οξυμένη έως και πολεμική πολιτική αντιπαράθεση. Και εμείς με τον ίδιο τρόπο τους αντιμετωπίζουμε. 
Αντικομμουνισμό θεωρούμε τον πόλεμο που δεν γίνεται ενάντια στις πραγματικές θέσεις του Κόμματος, αλλά με παραποίηση και διαστρέβλωσή τους, με ψέματα, ακόμα και με τη μέθοδο της προβοκάτσιας. 
Βεβαίως ο αντικομμουνισμός κάνει και τις προσαρμογές του, όταν λόγου χάρη ζητάμε αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς κατανάλωσης, κατάργηση των ειδικών φόρων στο πετρέλαιο και τη βενζίνη κ.λπ., ο αντικομμουνισμός ενδύεται με ειρωνείες ή επιχειρήματα ότι το ΚΚΕ είναι ένα παλαιολιθικό κόμμα, που μένει πίσω, δεν προσαρμόζεται στις εξελίξεις, δεν παίρνουμε υπόψη την αντοχή της οικονομίας, δηλαδή την ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για κέρδη και ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης.

Η πλύση εγκεφάλου του λαού, η χειραγώγησή του δεν περιλαμβάνει μόνο ψέματα, αναλήθειες, υποσχέσεις που παίρνονται πίσω, αντικομμουνισμό, αλλά και έξαλλο ανορθολογισμό. Θέλουν να περάσουν στην πλειοψηφία του λαού να μην έχει κριτήριο και μεθοδολογία στην οργάνωση της σκέψης του. Οι σκέψεις του να είναι κάποιες σκόρπιες ψηφίδες χωρίς να ολοκληρώνει το ψηφιδωτό.

Όταν όμως προετοιμάζεται και ξεσπά ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, εκεί ο αντικομμουνισμός κορυφώνεται, εξαχρειώνεται γιατί έχει κάθε λόγο να μη φτάσει στον λαό ούτε μια θέση του. 
Δεν είναι τυχαίο ότι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στις χώρες που παίρνουν μέρος κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος, όποιος πει κάτι διαφορετικό μπορεί να φυλακιστεί, μέχρι και να εκτελεστεί για έσχατη προδοσία. Όποιος έχει διαφορετική γνώμη τραμπουκίζεται, φιμώνεται κ.λπ. Τέτοιοι νόμοι ισχύουν σήμερα στην Ουκρανία, που δέχθηκε την καταδικαστέα εισβολή της Ρωσίας, αλλά και στη Ρωσία ψηφίστηκαν και έκτακτοι νόμοι ενώ ο Πούτιν μίλησε για καθάρματα και προδότες.
Τις τελευταίες δύο μέρες γίνεται κάτι που δεν είχε γίνει έως τώρα στο έναν μήνα του πολέμου. 
Τα ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, έδιναν πληροφορίες για τη διεξαγωγή του πολέμου με βάση τις ανακοινώσεις των ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων και της ηγεσίας του κράτους, ή και των ρωσικών και αντίστοιχα της κρατικής ηγεσίας. 
Τώρα αρχίζουν και δίνουν ανακοινώσεις ιδιαίτερα από την τραγική περιοχή της Μαριούπολης, που το ναζιστικό τάγμα Αζόφ το 2014 παρέλαυνε στην κεντρική πλατεία του Κιέβου, με ναζιστικά σύμβολα, χαιρετώντας το στρατιωτικό πραξικόπημα. Είναι το τάγμα που έδωσε στο πιάτο προσχήματα στη ρωσική ηγεσία. Αφού έχει δολοφονήσει 15.000 ρωσόφωνους το 2014-2022, ενώ το 2014 σκότωσε πάνω από 40 εργατικούς συνδικαλιστές στην Οδησσό. Γι' αυτόν τον πόλεμο άκρα του τάφου σιωπή χρόνια τώρα. Μέχρι και ο Έλληνας πρόξενος που ζούσε σε καταφύγιο και έφυγε με τη συμφωνία Ουκρανίας και Ρωσίας για να έρθει στην Ελλάδα, έκανε αγιογραφία των ταγμάτων Αζόφ, τα οποία - προσθέτουμε - έχουν εξοπλιστεί και αναγνωριστεί εδώ και χρόνια από την ουκρανική κυβέρνηση.
Εννοείται ότι η Ρωσία δεν ξεπλένεται για την εισβολή που έκανε, άλλωστε και η ίδια είχε παίξει ρόλο στη δημιουργία των δύο αυτόνομων δημοκρατιών στο Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, που σκόπιμα ονομάστηκαν λαϊκές δημοκρατίες ενώ είναι αστικά κράτη με αστική τάξη και απαγορεύουν με νόμο τη δράση των κομμουνιστών. 
Τα ανείπωτα δράματα που περνά σήμερα ο ουκρανικός λαός δεν ξεπλένουν την ευθύνη της ουκρανικής ηγεσίας, της ουκρανικής αστικής τάξης, που προσφέρθηκε να μετατρέψει την Ουκρανία σε ένα αμερικανοΝΑΤΟικό προγεφύρωμα για στρατιωτική, οικοδομική, πολιτική περικύκλωση της Ρωσίας, πρόδρομος και σε πιθανή στρατιωτική επέμβαση. Βεβαίως ο ουκρανικός λαός έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίσει με όλα τα μέσα και με όπλα την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αυτή η δίκαιη στάση του ουκρανικού λαού δεν ξεπλένει τις ευθύνες της ηγεσίας του.

Σε όλα τα άλλα κράτη της ΕΕ, και στην Ελλάδα το αστικό κράτος, οι κυβερνήσεις, ανάμεσα στις πρώτες και τα παπαγαλάκια της ΝΔ, κλείνουν και χαραμάδες ακόμα, που υπήρχαν για να ακούγονται διαφορετικές απόψεις, αντιδιαμετρικές όπως είναι του ΚΚΕ. 
Επιδιώκεται να περάσει τον ευρωατλαντισμό και τη δικτατορία της αστικής τάξης ως «το α και το ω» της ελευθερίας, της ειρήνης και της δημοκρατίας μέχρι και στα παιδιά του νηπιαγωγείου με εργαλείο τη βαρβαρότητα του πολέμου, που οδηγεί σε χιλιάδες θύματα και αμάχους και στο έδαφος της χώρας που δέχεται εισβολή, αλλά και σοβαρά προβλήματα στη χώρα που κάνει την επίθεση, με νεκρούς χιλιάδες παιδιά του ρωσικού λαού και σημαντικό οικονομικό κόστος, λόγω των κυρώσεων που θα το πληρώσει ο ρωσικός λαός με απολύσεις, φτώχεια, ελλείψεις προϊόντων.»




Απόλυτη ανάγκη να διαδίδονται ευρύτερα όχι μόνο τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις αλλά και οι θεωρητικές θέσεις
Επισημαίνοντας την ανάγκη να υπάρχει βαθύτερη γνώση για τις θέσεις του Κόμματος, η Αλέκα Παπαρήγα επεσήμανε πως: «Δεν πρέπει να υπάρξει σήμερα κομμουνιστής, είτε είναι μέλος του Κόμματος είτε όχι, είναι φίλος ή οπαδός, δεν πρέπει να υπάρξει άνθρωπος που ξέρει τι σημαίνει ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, λόγω της τραγικής εμπειρίας στη χώρας μας, άνθρωπος με ριζοσπαστική, προοδευτική συνείδηση, άνθρωπος που προβληματίζεται και δεν θέλει να καταπίνει αμάσητη την αστική προπαγάνδα της, που να μην προσπαθήσει να μάθει τι λέει το ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ποια στάση πρέπει να προετοιμάζονται για να κρατούν οι λαοί απέναντί του.
Εννοείται ότι είναι και δική μας πρώτη ευθύνη, ωστόσο από μόνοι δεν είναι δυνατόν κάθε μέρα, κάθε ώρα να φτάνουμε παντού. Αν δεν αγοράζεται καθημερινά ο «Ριζοσπάστης», κανείς δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα στον αγώνα, να διαμορφώνει γνώμη, να αποκτά γνώση.
Αυτό που πρέπει καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα να κάνουμε, συστηματικά και ανεξάρτητα αν υπάρχει ένα τρέχον σοβαρό γεγονός ή όχι, είναι η κατάκτηση του πλούτου της θεωρίας μας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, της ιστορίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της μελέτης βασικών πολιτικών γεγονότων που λειτούργησαν ως τομή για τη δραματική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων. 
Σήμερα αλλά και αύριο είναι απόλυτη ανάγκη να διαδίδονται ευρύτερα όχι μόνο τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις που προβάλλουμε για τα οξυμένα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, αλλά αυτά να στηρίζονται και στις θεωρητικές θέσεις, στις απαιτήσεις της ιδεολογικής διαπάλης, για το πώς ένας λαός πρέπει να προετοιμάζεται, στο τι πρέπει να κάνει όταν η χώρα του δέχεται ξενική εισβολή, άρα γίνεται θύμα, ή όταν η χώρα του συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, άρα γίνεται θύτηςΚαι εδώ που τα λέμε, σε συνθήκες οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ο θύτης εύκολα γίνεται θύμα και αντίστροφαΧωρίς το διάβασμα δεν βγαίνει πέρα η αντιπαράθεση με την πλύση εγκεφάλου που δέχεται ο ελληνικός λαός.
Ας σκεφτούμε και κάτι άλλοως συμπέρασμα και δίδαγμα. Εμείς χρόνια τώρα, πάντα, και ιδιαίτερα μετά το 1991 που νίκησε η αντεπανάσταση, ανησυχούσαμε, προειδοποιούσαμε για τη διατήρηση και κυρίως για την ανάφλεξη και νέων εστιών πολέμων, για τον κίνδυνο ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου. 
Χρόνια τώρα σε όλα μας τα Συνέδρια, στον «Ριζοσπάστη» και την ΚΟΜΕΠ, σε εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», σε κεντρικές και τοπικές ομιλίες αναφέραμε δίνοντας υλικό και πληροφορίες για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οργανώσαμε πολλές φορές κινητοποιήσεις, με αφετηρία τις πρωτόγνωρες λαϊκές και νεανικές αγωνιστικές εκδηλώσεις όταν ξεκίνησε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας, συμβάλαμε να οργανωθούν κινητοποιήσεις κατά την περίοδο της Παλαιστινιακής Ιντιφάντα, για τον πόλεμο κατά της Συρίας, συλλαλητήρια κατά των βάσεων σε όλη την Ελλάδα κ.λπ. Υπενθυμίζουμε τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις κατά της βάσης στη Σούδα, αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις για τη νέα και εξαιρετικά επικίνδυνη βάση στην Αλεξανδρούπολη που έχτισε ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης στο Στεφανοβίκειο σε συμφωνία με τις ΗΠΑ. Σήμερα είναι ο βασικός κόμβος συγκέντρωσης όπλων που μπαίνουν μέσα στην Ουκρανία και μετατρέπουν την Ελλάδα σε στόχο της Ρωσίας, όπως άλλωστε έγινε με την ειδική ανακοίνωση του ρώσικου υπουργείου.»




Το ΚΚΕ ενοχλεί με τις θέσεις και τη στάση του

Στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε αναλυτικά στο ότι το ΚΚΕ ενοχλεί με τη στάση και τις θέσεις του. Σημειώνοντας το ποιές θέσεις του ιδιαίτερα ενοχλούν την αστική τάξη σημείωσε:
«1ον Η θέση μας ότι και από τις δυο πλευρές, από τη Ρωσία και την Ουκρανία, ο πόλεμος έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις ποιο καπιταλιστικό κράτος ή ποια καπιταλιστική συμμαχία έκανε πρώτη την αρχή.
Ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι αναπόσπαστος με τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, δηλαδή το μονοπωλιακό, ότι ο πόλεμος έχει οικονομική βάση, κάτι που κρύβουν ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ και εδώ στην Ελλάδα η ΝΔ και όλα τα άλλα κόμματα. Ενώ πίσω από το παραβάν αναδεικνύεται στην πρώτη γραμμή η αντιπαράθεση Κίνας και ΗΠΑ για την πρωτοκαθεδρία. Δεν είναι πόλεμος που κηρύχθηκε από τους δυο λαούς, είναι πόλεμος ανάμεσα σε δύο καπιταλιστικά κράτη και τις ηγεσίες τους για τα συμφέροντα της καθεμιάς σε βάρος της άλλης, σε ποια συμμαχία θα ανήκει η μια ή άλλη. Δεν είναι ο πόλεμος ανάμεσα σε έναν δικτάτορα και εγκληματία πολέμου απέναντι στον οπαδό της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά πόλεμος ανάμεσα στη δικτατορία της μιας αστικής τάξης απέναντι στην άλλη.
Εμείς βεβαίως και καταδικάσαμε τη ρωσική ιμπεριαλιστική επίθεση της Ρωσίας, αλλά αναδείξαμε την αιτία του πολέμου, και από την άποψη αυτή η Ουκρανία, δηλαδή η κρατική ηγεσία, η αστική της τάξη, πυροδότησε την επίθεση, καθώς δέχθηκε να παραχωρήσει από το 2004 και ιδιαίτερα από το 2014 να γίνει στρατιωτικό προγεφύρωμα, με καθαρά επιθετική διάθεση κατά της Ρωσίας. Έτσι το ποιος ξεκινά τον πόλεμο δεν έχει πρακτική σημασία. Και οι δύο προετοιμάζονταν συγκεντρώνοντας εύφλεκτο υλικό και ήταν θέμα ποιος πρώτος θα οργανώσει την επίθεση, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι επιτίθεμαι για να μη δεχθώ την επίθεση του άλλου, για να μη βρεθώ στη θέση της άμυνας. Σε κάθε πόλεμο μπορεί να συνυπάρχουν και τα δύο, η επίθεση να γίνει άμυνα και η άμυνα επίθεση. Το θέμα είναι ποια τάξη κάνει τον πόλεμο και ποια πολιτική συνεχίζει ο πόλεμος, ποιο πολιτικό σκοπό υπηρετεί.

Δεν τους αρέσει η θέση μας όταν αποκαλύπτουμε το επιχείρημά τους, ότι τάχα παλεύουν κατά του αναθεωρητισμού της Ρωσίας, δηλαδή την αλλαγή συνόρων. 
Εμείς απαντάμε ότι ο αναθεωρητισμός αφορούσε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, πριν και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Διαλύθηκαν ομοσπονδιακά κράτη, στα Βαλκάνια, έγιναν κράτη - προτεκτοράτα όπως το Κόσοβο, που τώρα θα μπει στο ΝΑΤΟ, ενώ η επιλογή για κατακερματισμό της Συρίας δεν πέρασε, ή του Ιράκ, παρά τις επιλογές των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

2ον Ενοχλεί η θέση μας ότι δεν είναι ένας τοπικός πόλεμος ανάμεσα σε δύο ανταγωνιζόμενα γειτονικά κράτη, αλλά ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ από τη μια και τη Ρωσία από την άλλη.
Ενοχλεί όταν λέμε ότι όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση, οι ΗΠΑ και η ΕΕ χειροκρότησαν την ανάδειξη ξεχωριστών κρατών, ενώ αρχικά επέδειξαν ξεχωριστή εύνοια προς τη Ρωσία. Όταν όμως η Ρωσία φιλοδόξησε να προσελκύσει τα νέα καπιταλιστικά κράτη ώστε να συστήσει όχι την τσαρική αυτοκρατορία, που λένε οι ανιστόρητοι, αλλά μια ισχυρή ιμπεριαλιστική ενωσιακή ή ομοσπονδιακή αστική δημοκρατία, τότε άρχισαν οι τριγμοί με τη Ρωσία. Έγινε άγρια μάχη απέναντι στη Ρωσία με την παρέμβαση των ΗΠΑ πού θα κατανεμηθούν 15 οι πρώην ενωσιακές δημοκρατίες, αρχής γενομένης με αμερικανική παρέμβαση στο Καζακστάν, στη Γεωργία, στην Ουκρανία και Λευκορωσία.

Θυμίζουμε τους πολέμους που με παρέμβαση και υποκίνηση των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ ξέσπασαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, από τη μια η Ρωσία και η Αρμενία, και από την άλλη το Αζερμπαϊτζάν, που στηριζόταν από το Πακιστάν και την Τουρκία.
Πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, διάλυση, πόλεμος στο Κόσοβο, πυροδότηση εθνικιστικών δυνάμεων στην Κροατία και τη Σλοβενία, ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Γιουγκοσλαβίας που τότε ήταν η Σερβία και το Μαυροβούνιο.
Οι πολεμικές επιχειρήσεις της συμμαχίας των προθύμων στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, η «Αραβική Ανοιξη» και οι έγχρωμες «επαναστάσεις» στην Τυνησία, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία, που συνδυάστηκαν και με εσωτερικές εμφύλιες αναμετρήσεις.
Ο πόλεμος Σαουδικής Αραβίας κατά Υεμένης, βομβαρδίζεται η Υεμένη τώρα που γίνεται ο ρωσοουκρανικός πόλεμος, άχνα δεν έβγαλε η ΕΕ, ούτε βεβαίως η Ελλάδα που έχει στείλει στη Σαουδική Αραβία πυραύλους «Πάτριοτ» για να πέφτουν στα κεφάλια του λαού της Υεμένης. Η εισβολή της Τουρκίας σε συριακά εδάφη, ο πόλεμος της Τουρκίας με Κούρδους, οι συγκρούσεις στην Αφρική, στο Σαχέλ, στο Σουδάν που χωρίστηκε στα δύο, στην Ακτή Ελεφαντοστού. Πάνω από 100 στρατιωτικές παρεμβάσεις το ΝΑΤΟ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν το 1991.

3ον Δεν αντέχουν να λέμε ότι όσο ο καπιταλισμός έχει επικρατήσει παγκόσμια, άρα ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, ότι οι λαοί έχουν λόγο και υποχρέωση να προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο αυτό και να κρατούν δική τους αυτοτελή στάση, διαχωρισμένη από την αστική τάξη και τα κόμματά της.
Εμείς δεν έχουμε κανένα δίλημμα ότι πρέπει να υπερασπιστούμε τα σύνορα και την εδαφική ακεραιότητα της καπιταλιστής Ελλάδας αν δεχθεί επίθεση, είτε ως τίμημα για τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο είτε από τοπικό ανταγωνιστή όπως είναι η Τουρκία. Υπάρχει η πατρίδα της αστικής τάξης και η πατρίδα της εργατικής και των συμμάχων της. Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε την πατρίδα του λαού ανυπεράσπιστη και χωρίς απάντηση στην ξενική εισβολή.
Στην πραγματικότητα, το ζήτημα τίθεται ως εξής: `Η θα σκοτωνόμαστε για τα συμφέροντα της αστικής τάξης ή για τα εργατικά, λαϊκά. Το παρελθόν του Κόμματος το έχει αποδείξει με την ΕΑΜική Αντίσταση, τον ΕΛΑΣ κ.λπ., όταν το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ηγεσίας συντηρητικής και κεντρώας έφυγε από την Ελλάδα, έβλεπε τον πόλεμο κατά της γερμανο-ιταλικής και βουλγαρικής κατοχής από μακριά, στην Αίγυπτο, ή ο βασιλιάς στο Λονδίνο μηχανορραφώντας να γυρίσουν στην Ελλάδα μετά τη νίκη του λαού και να συνεχίσουν το έργο τους με προϋπόθεση να τσακίσουν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τους κομμουνιστές και άλλους πατριώτες.
Το ΚΚΕ στο Πρόγραμμά του τοποθετείται συγκεκριμένα στο γενικό αυτό ζήτημα ή και με τη μορφή ερωτήματος που συχνά τίθεται, για το τι πρέπει να κάνουμε στην περίπτωση ιμπεριαλιστικής εμπλοκής της Ελλάδας σε αμυντικό ή επιθετικό πόλεμο: 
«Το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές (δική μας υπογράμμιση), ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο».
Δεν έχουμε δίλημμα τι πρέπει να γίνει αν η Ελλάδα στείλει στρατιωτικές δυνάμεις έξω από τα σύνορα. Δείγματα είχαμε όταν κατώτεροι αξιωματικοί αρνήθηκαν να μπουν π.χ. στα πολεμικά πλοία, όταν γινόταν ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας, ενώ ΚΝίτες φαντάροι δήλωναν δεν βγαίνουν έξω από τα σύνορα, έχουν δώσει τον λόγο τους να δράσουν μόνο για την υπεράσπιση των ελληνικών συνόρων. Το ίδιο γίνεται και σήμερα, στρατευμένοι δηλώνουν ότι αν τους ζητηθεί δεν θα δεχθούν να βγουν από τα σύνορα για να πολεμήσουν στην Ουκρανία ή να γίνουν στρατιωτικός κλοιός στα σύνορα της Πολωνίας με την Ουκρανία.
Το ότι λέμε ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι αναπόφευκτος, καθόλου δεν αδιαφορούμε, το αντίθετο, παλεύουμε για ένα φιλειρηνικό μαχητικό μαζικό κίνημα με χαρακτήρα αντικαπιταλιστικού, αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού, κατά του πολέμου σε κάθε χώρα και στην Ελλάδα και τη διεθνή συντονισμένη πάλη του. Αυτό το κίνημα έχουμε ανάγκη και όχι τη γενικόλογη διακήρυξη ειρήνη και όχι πόλεμος.

4ον Ενοχλεί όταν λέμε ότι δεν έχει καμία σοβαρή βάση το επιχείρημα ότι αν στείλουμε όπλα στην Ουκρανία και αν η Ελλάδα είναι επιθετικό στρατιωτικό προγεφύρωμα παγκόσμιας σημασίας, θα σωθούμε αν η Τουρκία επιτεθεί στρατιωτικά, γιατί θα εφαρμοστεί το διεθνές δίκαιο ή γιατί η Ελλάδα θα ανταμειφτεί για τη διάθεσή της στηρίζει το μακέλεμα των μαζών.
Η πρώτη άποψη είναι πολύ μακριά από τη βεβαιότητα.
Αν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ σέβονταν το παγκόσμιο δίκαιο, από το 1973 και το 1974 θα είχε λυθεί το ζήτημα και στο Αιγαίο και στην Κύπρο, και από το 1947 ο παλαιστινιακός λαός θα είχε τη δική του πατρίδα, αντί να είναι στο έλεος του δολοφονικού κράτους του Ισραήλ.

Ενοχλεί ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, το ΜέΡΑ25 όταν αποκαλύπτουμε τις λεγόμενες προοδευτικές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, ότι έχουν την ίδια ευθύνη, δηλαδή την ίδια με τη ΝΔ
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ ΚΙΝΑΛ πρωτοστατούν σε πολεμικές ιαχές, όπως έκαναν και το 1999 κατά της γιουγκοσλαβικής ηγεσίας υιοθετώντας το ιμπεριαλιστικό πρόσχημα περί εθνοκάθαρσης. Στο Αφγανιστάν, που έλεγαν «όχι στον πόλεμο - όχι στην τρομοκρατία». Στήριξαν μέχρι την «Αραβική Άνοιξη» και την «πορτοκαλί επανάσταση» όπως και η ΝΔ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησε στην υλοποίηση των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων, εγκαινιάζοντας τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ για την αναβάθμιση των στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα, με ξεκάθαρο στόχο τη Ρωσία. Καυχήθηκε και καυχάται ότι η κυβέρνησή του αναβάθμισε το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, τη βάση που αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται ακόμα πιο καθαρά τώρα για επιθετικές ενέργειες σε βάρος της Ρωσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε την αποστολή υλικού που η ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικότερων ΝΔ αποφάσισε, η διαφορά του ήταν ότι δεν νομιμοποιήθηκε αυτή η αποστολή με απόφαση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Δεν φτάνει να λέμε όχι στον πόλεμο ή να βλέπουμε τον πόλεμο σαν εκτροπή από την ειρήνη σαν ένα ασυγχώρητο ηθικό αμάρτημα.

Ο πόλεμος, σύμφωνα με τον Λένιν, δεν είναι γενικά και αφηρημένα, ηθικολογικά, ένα αμάρτημα, είναι αναπόφευκτη βαθμίδα του καπιταλισμού, μια μορφή καπιταλιστικής ζωής όπως είναι και η ειρήνη. Γέννημα της όλης πορείας ανάπτυξης του καπιταλισμού στο ανώτατο στάδιο το μονοπωλιακό, που αποκλήθηκε ιμπεριαλιστικό. Ο πόλεμος είναι συνέχεια της ειρήνης και όχι επιλογή που διακόπτει την ειρήνη.»

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι άδικος, 
αλλά υπάρχουν και δίκαιοι πόλεμοι, οι πόλεμοι των λαών
«Η κοινωνική εξέλιξη γνώρισε άδικους και δίκαιους πολέμους» επεσήμανε η Αλέκα Παπαρήγα, σημειώνοντας μεταξύ άλλων πως «Τον 19ο αιώνα, τότε ξέσπασαν άδικοι φεουδαρχοδυναστικοί πόλεμοι, εναντίον των επαναστατικοδημοκρατικών και εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων και πολέμων. Ήταν το ιστορικό καθήκον εκείνης της εποχής.
Οι πόλεμοι την εποχή των αστικών και αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων ήταν προοδευτικοί, γιατί κατέστρεψαν βλαβερούς αντιδραστικούς θεσμούς, όταν η αστική τάξη είχε προοδευτικό κοινωνικό χαρακτήρα. Η αστική τάξη, που τότε εξόπλιζε και την εργατική τάξη και λαϊκά στρώματα, επιδίωκε την ανατροπή της απολυταρχίας και φεουδαρχίας, αποτίναξη του ξενικού ζυγού. Τέτοιος ήταν ο αγώνας του 1821, κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας και κατοχής, αστική, εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση.
Από τη στιγμή που η αστική τάξη έγινε τάξη εξουσίας, πήρε τον κατήφορο, έγινε τροχοπέδη. Οι πόλεμοί της έχουν αντιδραστικό χαρακτήρα. Οι αστικοί πόλεμοι, δηλαδή οι ιμπεριαλιστικοί, γίνονται για τη διανομή των αγορών και του πλούτου ανάμεσα σε ηγετικές καπιταλιστικές δυνάμεις και συμμαχίες. Πηγή είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσά τους, καθώς η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι ανισόμετρη και οδηγεί σε αλλαγή ισχύος μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών. Ξεκάνει σαν οικονομικός και εμπορικός πόλεμος, με κυρώσεις και αποκλεισμούς και όταν δεν φτάνουν τα προηγούμενα μέτρα, τότε γίνεται και με τα όπλα.
Οι πόλεμοι των δούλων κατά των δουλοκτητών ήταν δίκαιοι, οι πόλεμοι των δουλοπάροικων αγροτών κατά των τσιφλικάδων δικαιούχοι, οι πόλεμοι των μισθωτών εργατών κατά της αστικής ταώς δίκαιοι, οι πόλεμοι κατά της ξενικής κατοχής δίκαιοι, ο αγώνας για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, για το σοσιαλισμό.»
Σημείωσε ακόμη πως «στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο μετέχουν και περιφερειακά κράτη, μικρά κράτη, δηλαδή ανεξάρτητα ποιά θέση θα έχουν στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία» ενώ για όσους επικαλούνται το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» τόνισε πως «Αυτό που λένε σήμερα ότι σημαία είναι το διεθνές δίκαιο, στην πράξη είναι η διεθνής νομοθετική - πολιτική θωράκιση της οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου και της διεθνοποίησης της δράσης του, των διεθνών σχέσεωνΕπομένως δεν υπάρχει νομιμότητα γενικά, είναι ταξική η νομιμότητα που εκφράζει και στηρίζει τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής. Οι λαοί όλης της Γης και ο ελληνικός καλούνται να θεωρούν ως νομιμότητα και ειρήνη την υποταγή στη νομιμότητα των συμφερόντων των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων».




Οι συνέπειες του πολέμου και της ελληνικής εμπλοκής είναι ήδη εδώ για τον λαό

«Οι οικονομικές συνέπειες του πολέμου και της ελληνικής εμπλοκής είναι ήδη εδώ για τον λαό» τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα και σημείωσε:
Είναι τα 4 δισ. ευρώ των ΝΑΤΟικών εξοπλισμών, τους οποίους πλέον η κυβέρνηση συνδέει ανοιχτά με την υπεράσπιση του «ΝΑΤΟικού εδάφους», που καμιά σχέση δεν έχει με την άμυνα της χώρας.
Είναι οι πρόσθετες λόγω πολέμου ανατιμήσεις στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, που έχουν εκτοξεύσει τις τιμές τους σε ρεκόρ δεκαετίας, συμπληρώνοντας τις μεγάλες αυξήσεις από την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας και την «πράσινη» ανάπτυξη. Το τίμημα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του πολέμου είναι το ακριβότερο ρεύμα, η μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια, οι τιμές - φωτιά σε μετακινήσεις και βασικά αγαθά, με τον πληθωρισμό να τρέχει τον προηγούμενο μήνα στα επίπεδα ρεκόρ του 6,3%. Οι παροχές της κυβέρνησης είναι ελάχιστες, δεν θα μετριάσουν καν τις νέες αυξήσεις.
Είναι οι επιπτώσεις από τις κυρώσεις και τα αντίμετρα. Για παράδειγμα, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και οι βιοπαλαιστές είναι αυτοί που θα πληρώσουν ακριβότερα τις συνέπειες στον Τουρισμό, αφού 600.000 Ρώσοι και Ουκρανοί δεν θα έρθουν φέτος στη χώρα. Το έργο το έχουν ξαναδεί και οι βιοπαλαιστές αγρότες που πλήρωσαν τη νύφη για τις κυρώσεις του 2014. Πέρα από τα ακριβότερα καύσιμα, αγροτικά εφόδια και πρώτες ύλες, με τα οποία ήταν αντιμέτωποι και πριν από τον πόλεμο, η ζημιά θα είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν υπολογίσει κανείς ότι το εμπάργκο που επιβλήθηκε τότε στη Ρωσία από την ΕΕ, τους στοιχίζει περί τα 160 εκατομμύρια κάθε χρόνο!

Και τόνισε πως το ΚΚΕ, στο δρόμο της αντεπίθεσης, στην πάλη για τη συγκέντρωση δυνάμεων για το σοσιαλισμό, παλεύει για

-- Κατάργηση των φόρων στα καύσιμα και άλλα είδη λαϊκής κατανάλωσης.

-- Αυξήσεις μισθών και Συλλογικές Συμβάσεις, προστασία εργασιακών δικαιωμάτων, προστασία συνταξιούχων και ανέργων.

-- Μέτρα για αγρότες και αυτοαπασχολούμενους λόγω των κυρώσεων στη Ρωσία.

-- Αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πόρων, όχι στην απολιγνιτοποίηση

-- Να σταματήσει η εμπλοκή.

-- Να κλείσουν οι βάσεις.

-- Κανένας στρατιώτης και στρατιωτικός έξω από τα σύνορα.

 https://www.902.gr/eidisi/politiki/289974/oi-laoi-ehoyn-logo-kai-ypohreosi-na-proetoimazontai-kai-na-kratoyn-diki-toys

Υ/Γ οι εμφάσεις στο κείμενο του Viva La Revolucion