«Είμαι περήφανος για την εργατική μου καταγωγή. Όντας μέλος της εργατικής τάξης έμαθα την αξία της συντροφικότητας, της συνύπαρξης, της συνεργασίας για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Αυτή η αξία είναι καθοριστικής σημασίας για το ποδόσφαιρο, μιας και έντεκα άντρες παλεύουν για τη νίκη και φτάνουν σε αυτή μόνο όταν συνεργάζονται καλά μεταξύ τους, όταν γίνονται μια γροθιά. Έντεκα άλλοι άνδρες, πιο δυνατοί, πιο τεχνίτες από αυτούς μπορεί να μην τα καταφέρουν τόσο καλά επειδή δεν είναι αδελφωμένοι μεταξύ τους.», Alex Ferguson, προπονητής.
Εφοπλιστές, τραπεζίτες, πετρελαιάδες, καπνέμποροι, μεγαλοξενοδόχοι με πούρα ή χωρίς πούρα, με πιστόλια ή χωρίς πιστόλια, ξεκουμπιστείτε από το ποδόσφαιρο, μπάλα παίζουν οι παίκτες, όχι εσείς.
Από μόνοι σας -το ξέρουμε- δεν θα το κάνετε, άλλα όταν η εργατική τάξη αντιληφθεί τη δύναμή της, θα σας στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Το ποδόσφαιρο ξεκίνησε ως λαϊκό και λιμανίσιο σπορ. Και είναι λαϊκό όχι μόνο γιατί το αγαπούν οι λαϊκές μάζες, άλλα γιατί το παίζουν ιδίως τα φτωχόπαιδα. Είναι αλήθεια ότι με το πέρασμα των χρόνων το ποδόσφαιρο, όπως άλλωστε και κάθε άλλη δραστηριότητα η οποία μπορούσε να αποφέρει κέρδος, πέρασε στα χέρια επιχειρηματιών οι οποίοι μέσω αυτού επεδίωκαν, πέρα από το να αποκομίσουν κέρδη, να καταξιωθούν κοινωνικά και να προβάλουν την εικόνα τους.
Οι Πεζό στη Σοσό, η δυναστεία Ανιέλι, ιδιοκτήτρια της Φιατ και της Γιουβέντους, στο Τορίνο, ο Μπερλουσκόνι στο Μιλάνο και τόσοι άλλοι. Παρόμοια και στην Ελλάδα…
Έτσι λοιπόν η αγανάκτηση και η απέχθεια των φιλάθλων για τα τελευταία φαινόμενα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, πρέπει να στοχεύσει την πραγματική αιτία του προβλήματος, το γεγονός δηλαδή ότι και στο ποδόσφαιρο κυριαρχούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι ίδιοι δηλαδή που ευθύνονται για την επιδείνωση της ζωής του λαού.
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο παίζεται όχι για να κερδίσει ο καλύτερος αλλά οι οικονομικά ισχυρότεροι που το εκμεταλλεύονται σαν μια από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις τους. Κερδοφόρα όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά. Πολλοί απ' αυτούς χρωστάνε εκατομμύρια στο Δημόσιο, άλλοι μπήκαν φυλακή και βγήκαν, άλλοι με εφαλτήριο την κοινωνική αναγνώριση που τους δίνει η θέση, με μοχλό πίεσης το λαό της ομάδας, έχουν ανοίξει ή επεκτείνει τις μπίζνες τους.
Δουλειές μέσα από το Δημόσιο για κατασκευαστικά έργα, για θαλασσοδάνεια, για προμήθειες, φοροαπαλλαγές. Όλα αυτά, πάντα με τη συνδρομή του πολιτικού προσωπικού και των κυβερνήσεών τους, τόσο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και των προκατόχων της. Αυτές ψηφίζουν τους νόμους για να στηθεί όλο αυτό το εποικοδόμημα. Εξυγίανση στο ποδόσφαιρο δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι που ανέθρεψαν και συντηρούν τη σαπίλα του.
Αυτό που χρειάζεται είναι η κατάργηση των ΠΑΕ, η κατάργηση κάθε είδους επιχειρηματικής δράσης στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό.
Το ποδόσφαιρο μπορεί να παίζεται και να προσφέρει ποιοτικό θέαμα χωρίς αυτούς. Καμία χρηματοδότηση στις ΠΑΕ, να αποδοθούν όλα τα χρέη των ΠΑΕ στο Δημόσιο, άμεση διακοπή συμμετοχής ελληνικών ομάδων σε παιχνίδια τζόγου.
Για να αποτελούν το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός δικαίωμα της νεολαίας και του λαού χρειάζονται ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού.
Η πραγματική εξυγίανση του ποδοσφαίρου απαιτεί τη δημιουργία ενός άλλου ποδοσφαιρικού οικοδομήματος, που θα χρηματοδοτείται από το κράτος, θα ελέγχεται σε τακτή βάση από φίλαθλα και άλλα λαϊκά όργανα, θα διοικείται από πραγματικούς φιλάθλους, θα αποκλείει κάθε επιχειρηματική δράση στο ποδόσφαιρο, έτσι που οι πορείες των ομάδων να καθορίζονται εντός των γηπέδων. Ένα τέτοιο ποδοσφαιρικό οικοδόμημα μπορεί να υπάρξει μόνο αν την εξουσία την έχει ο λαός και όχι οι επιχειρηματίες.
Άρα απαιτείται σύγκρουση με την εξουσία τους.
ΥΓ1: «Τα μάτια μας γυάλιζαν, διψούσαμε για εκδίκηση. Το ξέραμε ότι δεν ήταν σωστό, όμως το μυαλό μας ταξίδευε στον πόλεμο των Φόκλαντς. Σαφώς και η νίκη ενάντια στην Αγγλία ήταν εκδίκηση, γλυκιά εκδίκηση και έτσι το νιώθαμε όλοι μας. Φυσικά δεν καταφέραμε να αλλάξουμε τίποτα. Η τιμή του ψωμιού δεν μειώθηκε, οι άνθρωποι στην Αργεντινή δεν σταμάτησαν να πεινάνε και να ζητιανεύουν στους δρόμους». DiegoMaradona, πριν από τον προημιτελικό Αγγλίας - Αργεντινής το 1986.
ΥΓ2: «Δεν κοιμήθηκα το βράδυ, άλλα δεν βαριέσαι. Αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο με απασχολεί η οικονομική κρίση και ότι δεν έχω λεφτά». (Φανατικός οπαδός της Νάπολι πριν από κρίσιμο ματς το 1990 για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, σε ερώτηση δημοσιογράφου, αν έχει άγχος).
Α.Θ.
Η μπάλα βρωμάει από το… κεφάλι
Παρατήρηση 1η: Όταν παίζει ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό, η ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός με την ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό, αυτό είναι ποδόσφαιρο. Όταν, όμως, παίζει ο Μαρινάκης με τον Μελισσανίδη, ο Μελισσανίδης με τον Σαββίδη, ο Σαββίδης με τον Μαρινάκη και ο Μαρινάκης με τον Αλαφούζο, αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Αυτό είναι άλλου τύπου παιχνίδι…
Παρατήρηση 2η: Εδώ και 40 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου, η πολιτική που ακολουθείται (και) στο ποδόσφαιρο «παράγει» διάφορα «διαμάντια»: «Χοντρούς» και «Περίεργους», «Αγαπούλες» και «μπάρμπα-Θωμάδες», «Ρίνγκο» και «Κοκαλιάρηδες», «Τίγρεις» και «Κάου-μπέους». Δεν πρόκειται για ονόματα μαφιόζικων συμμοριών στο Σικάγο. Είναι τα προσωνύμια και τα χαριτωμένα παρατσούκλια ευυπόληπτων παραγόντων που κατά καιρούς διοικούν και ελέγχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο…
Τι τρέχει λοιπόν;
***
Η μπάλα βρωμάει από το… κεφάλι
Παρατήρηση 1η: Όταν παίζει ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό, η ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός με την ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό, αυτό είναι ποδόσφαιρο. Όταν, όμως, παίζει ο Μαρινάκης με τον Μελισσανίδη, ο Μελισσανίδης με τον Σαββίδη, ο Σαββίδης με τον Μαρινάκη και ο Μαρινάκης με τον Αλαφούζο, αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Αυτό είναι άλλου τύπου παιχνίδι…
Παρατήρηση 2η: Εδώ και 40 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου, η πολιτική που ακολουθείται (και) στο ποδόσφαιρο «παράγει» διάφορα «διαμάντια»: «Χοντρούς» και «Περίεργους», «Αγαπούλες» και «μπάρμπα-Θωμάδες», «Ρίνγκο» και «Κοκαλιάρηδες», «Τίγρεις» και «Κάου-μπέους». Δεν πρόκειται για ονόματα μαφιόζικων συμμοριών στο Σικάγο. Είναι τα προσωνύμια και τα χαριτωμένα παρατσούκλια ευυπόληπτων παραγόντων που κατά καιρούς διοικούν και ελέγχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο…
Τι τρέχει λοιπόν;
Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό που παρακολουθούμε με τους μεν να κατηγορούν τους δε ως «νονούς» και εγκεφάλους «εγκληματικών συμμοριών»;
Τι σόι ματς είναι αυτό όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση μοιάζουν να στοιχίζονται πίσω τους και να τσακώνονται για τα «μάτια» τους στη Βουλή, ανταλλάσοντας μύδρους μεταξύ τους ότι η μια εξυπηρετεί τον τάδε εφοπλιστή-ποδοσφαιροπαράγοντα και η άλλη τον δείνα ολιγάρχη-ποδοσφαιροπαράγοντα;
Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό που, πίσω από τη βιτρίνα του ποδοσφαίρου, το παρασκήνιο μιλάει για ένα κλωτσοσκούφι εξουσίας που περιλαμβάνει από εξυπηρετήσεις, διευκολύνσεις και αρπαγή χρυσοφόρων δημόσιων οργανισμών μέχρι κρατικό χρήμα, μιντιακά συγκροτήματα και «προσυμφωνημένες αποκρατικοποιήσεις»;Όλα αυτά συνιστούν τις πολλές όψεις της αθλιότητας, της εξαχρείωσης, της ατομικής και οπαδικής αλλοτρίωσης, της μπίζνας που ονομάζεται «επαγγελματικό ποδόσφαιρο».
Και που δεν θα μπορούσε παρά να παίζεται -μέσα και έξω από τα γήπεδα- σύμφωνα με τους κανόνες, τα ήθη και τις μεθόδους που αρμόζουν σε ένα σύστημα που αφού έχει ως ευαγγέλιο τον «ανταγωνισμό» δεν μπορεί παρά όποιος θέλει να πάρει τη θέση του «Θεού» στο Κολοσσαίο να ποζάρει σαν ο «καπετάν γαμάω».
Αυτό το καθεστώς, που στα γήπεδά του παίζεται το επαγγελματικό ποδόσφαιρο των Ανωνύμων Εταιρειών με τα τρανταχτά επώνυμα των VΙΡ και των μεγαλομετόχων, δεν είναι παρά η κοινωνία που ελέγχεται από τους κατά καιρούς ανταγωνιζόμενους πετρελαιάδες-προέδρους.
Αυτό το καθεστώς, που στα γήπεδά του παίζεται το επαγγελματικό ποδόσφαιρο των Ανωνύμων Εταιρειών με τα τρανταχτά επώνυμα των VΙΡ και των μεγαλομετόχων, δεν είναι παρά η κοινωνία που ελέγχεται από τους κατά καιρούς ανταγωνιζόμενους πετρελαιάδες-προέδρους.
Τους αντιπαρατιθέμενους τραπεζίτες-προέδρους. Τους «εμπόλεμους» εφοπλιστές-προέδρους. Τους βιομηχάνους-προέδρους. Τους μιντιάδες-προέδρους. Ενίοτε από την παρέα δεν λείπουν και οι πρόεδροι-θαμώνες του Κορυδαλλού…
Το ποδόσφαιρο – ειδικά σε μια χώρα όπου η σαπίλα ξεπερνάει τη σαπίλα της Δανιμαρκίας – δεν θα μπορούσε παρά να επιλέγεται ως προνομιούχος αρένα για τα σαρκοφάγα και τα πιράνχας του συστήματος, που μαζί με τα πετρέλαια, τα λιμάνια, τους δρόμους, τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια, τα μίντια, ελέγχουν και το ποδόσφαιρο.
Το πρώτο θύμα τούτης της αδυσώπητης αρένας συμφερόντων και ανταγωνισμών είναι η ίδια η μπάλα. Πράγμα απολύτως λογικό, αφ’ ης στιγμής δικό τους είναι το σάπιο αυτό «εμπόρευμα» που παράγεται μέσα και έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Σάρκα από τη σάρκα τους. Γέννημα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των «αφεντικών» του. Αυτού του ποδοσφαίρου που βρωμάει (και βρωμάει όπως ακριβώς το ψάρι: από το κεφάλι) η «βιτρίνα» κάθε τρεις και λίγο θρυμματίζεται. Αποκαλύπτοντας το θέαμα της χρεοκοπίας -ποιων άλλων;- των «αφεντικών» του.
Η κατάσταση στο εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί όπως περίπου όλα τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία:
Το πρώτο θύμα τούτης της αδυσώπητης αρένας συμφερόντων και ανταγωνισμών είναι η ίδια η μπάλα. Πράγμα απολύτως λογικό, αφ’ ης στιγμής δικό τους είναι το σάπιο αυτό «εμπόρευμα» που παράγεται μέσα και έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Σάρκα από τη σάρκα τους. Γέννημα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των «αφεντικών» του. Αυτού του ποδοσφαίρου που βρωμάει (και βρωμάει όπως ακριβώς το ψάρι: από το κεφάλι) η «βιτρίνα» κάθε τρεις και λίγο θρυμματίζεται. Αποκαλύπτοντας το θέαμα της χρεοκοπίας -ποιων άλλων;- των «αφεντικών» του.
Η κατάσταση στο εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί όπως περίπου όλα τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία:
Οι «ισχυροί» και οι «ξύπνιοι» του χρήματος άλωσαν το ποδόσφαιρο, αυτόν τον εξαιρετικά προνομιακό χώρο για τη φιλοτέχνηση του προφίλ τους και την προώθηση της κάθε λογής επιχειρηματικής τους δραστηριότητας. Σ’ αυτό το «παιχνίδι» εξουσίας, κοινωνικής καταξίωσης και επιχειρηματικής διείσδυσης τυγχάνουν εφαρμογής όλοι οι κανόνες της αγοράς και βρίσκουν θέση όλα τα αγοραία μπουμπούκια του συστήματος: επιφανείς λεφτάδες, μαριονέτες, τύποι του υποκόσμου…Βασικό μέλημα των παραπάνω «παραγόντων» είναι, με εφόδιο τη «θρησκεία» της μπάλας, να εισβάλουν στη συνείδηση της εξέδρας, σαν «θεοί» της εκάστοτε ΠΑΕ και μέσω αυτής να ασκήσουν κοινωνική-πολιτική πίεση. Για το χτίσιμο του βασιλείου τους, στην αρχή έχουν ανάγκη από τους «πιστούς οπαδούς» της ομάδας, που με κατάλληλες κινήσεις τους μετατρέπουν σε «ιδιωτικούς στρατούς».
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι «ειδικά τάγματα» αυτού του «ιδιωτικού στρατού» δεν χρησιμοποιούνται για «ειδικές αποστολές» έρχεται ενίοτε η στιγμή που λειτουργούν ανεξάρτητα από τη θέληση του «προέδρου – αφεντικού», δημιουργώντας του πρόβλημα.
Αλλά ακόμα και τότε, ο εκάστοτε κύριος πρόεδρος, όταν δεν τους προστατεύει («αυτούς τους φιλάθλους έχουμε, δεν θα τους αλλάξουμε» έλεγε παλιότερα ο Κόκκαλης για διάφορα τυπάκια που διασύρουν την ιστορία του Ολυμπιακού), το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πετάξει από πάνω του το στίγμα του δόκτορα Φρανκενστάιν.
Όση υποκρισία όμως και αν διακινηθεί από τις ΠΑΕ ή τις κυβερνήσεις, είναι πανθομολογούμενο:
Όση υποκρισία όμως και αν διακινηθεί από τις ΠΑΕ ή τις κυβερνήσεις, είναι πανθομολογούμενο:
το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι πια το βασίλειο των Φρανκενστάιν. Σάπιο και αδιόρθωτο, ανεξάρτητα από τις διακηρυγμένες «καλές προθέσεις» όσων θέλουν ή λένε ότι θέλουν να το «εξυγιάνουν».
Μιλούν για «αθλητισμό και πολιτισμό». Μια εικόνα της πορείας που έχει πάρει το ποδόσφαιρο στα χέρια τους είναι τούτη:
Παλιά οι μανάδες έστελναν τα παιδιά τους στον αθλητισμό για να τα προφυλάξουν από τις «κακές συνήθειες» και τις «κακές παρέες», για να «μην μπλέξουν». Αλλά στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο κάποια στιγμή έφτασαν να ελέγχουν τις τύχες ομάδων άτομα που κατηγορούν ο ένας τον άλλον πως η θέση του είναι στη φυλακή, που ένας αποκαλεί τον άλλον «ναρκέμπορα» και άλλος τον πρώτο «λαθρέμπορα»…Στο ποδόσφαιρο-εμπόριο φιγουράρουν τύποι που μόνο και να τους κοιτάξεις… λερώνεσαι.
Στα τραπέζια παρά τω πλευρώ του εκάστοτε υπουργού Αθλητισμού και μάλιστα στις συνεδριάσεις για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα, φτάσαμε να βλέπουμε να συμμετέχουν ακόμα και παράγοντες που (όταν δεν εισβάλουν στα γήπεδα ή δεν παίζουν ξύλο με άλλες «φίρμες» του δημόσιου βίου στις πλατείες και τους δρόμους του Κολωνακίου) γδύνουν διαιτητές και μετατρέπουν συνεδριάσεις της ΕΠΑΕ σε ρινγκ όπου πλακώνονταν με άλλους ποδοσφαιροπαράγοντες. Πόσοι τέτοιοι δεν πέρασαν στα 40 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου από τα πόστα του ποδοσφαιρικού βασιλείου και πόσοι απ’ αυτούς δεν είχαν αναλάβει να «διορθώσουν» την κατάσταση στο χώρο του ποδοσφαίρου;Ναι, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όλοι αυτοί που αλληλοκατηγορούνται για φαινόμενα ανυποληψίας, ίντριγκας, παρανομίας, ατιμίας και βίας μέσα και έξω από τα γήπεδα, αποφεύγουν πάντα να μιλούν για την πολύμορφη βία στην οποία πρωταγωνιστούν οι ίδιοι. Μια βία ποιοτικά «ανώτερη» από της εξέδρας, μια βία που λειτουργεί (συνειδητά ή ασυνείδητα) σαν «πρότυπο» για τους αφιονισμένους.
Ιδού μερικά τέτοια «πρότυπα» (σσ: πολύ πριν ο Σαββίδης μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο με το περίστροφο περασμένο στο ζωνάρι του):
Πιστολιές μέσα στο χώρο των VIP στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, όταν θεωρήθηκε ότι ο πρόεδρος της ΕΠΑΕ Β. Μητρόπουλος αδικούσε την ΑΕΚ…
Προεδρεύων του Παναθηναϊκού να συμμετέχει στον ξυλοδαρμό διαιτητή στο γήπεδο της Λ.Αλεξάνδρας επειδή στα τελευταία λεπτά του αγώνα έδωσε πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού…
«Ηρωικές έφοδοι» προέδρου κατά του επόπτη στο ματς Παναθηναϊκός-Εθνικός, με το φακό να αποθανατίζει το κουμπούρι περασμένο στη ζώνη του παντελονιού του…
«Παράγοντες» που μπαίνουν στα γήπεδα, ξυλοφορτώνουν καμέραμαν και ανοίγουν τις πόρτες για να εισβάλουν μαινόμενοι οπαδοί, όπως τα σχετικά «ανδραγαθήματα» του Σαλιαρέλη στο στάδιο Καραϊσκάκη, στον αγώνα Ολυμπιακός-Αθηναϊκός…
Σ’ αυτό το επαγγελματικό ποδόσφαιρο άνθρωποι δολοφονούνται από κροτίδες στις κερκίδες ή από μαχαίρια στους δρόμους, χουλιγκάνοι στήνουν καρτέρια με σουγιάδες και λοστάρια στα σοκάκια, δημοσιογράφοι μαχαιρώνονταν (Συρίγος, Στέλλας) και άλλοι δέχονται «περιποιήσεις» από φουσκωτούς, σ’ αυτό το επαγγελματικό ποδόσφαιρο γίνονταν υφυπουργοί άτομα σαν εκείνον που τον έμαθε το πανελλήνιο βλέποντάς τον να κυνηγάει τον διαιτητή στο γήπεδο της Καβάλας, εδώ είναι που η «παράγκα» μετατρέπεται σε παρθεναγωγείο όταν μεθοδεύονται οι χαριστικές ρυθμίσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων προς τις ΠΑΕ από εκείνους που με την ίδια ευκολία ξεπαστρεύουν λόγω «χρεών» την περιουσία του λαού, από ΟΠΑΠ μέχρι αυτοκινητόδρομους και από ξενοδοχεία μέχρι λιμάνια και βιομηχανίες…Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο απ’ όσα μπορεί να μνημονεύσει κανείς προς όσους αναζητούν το άλλοθι να πέφτουν από τα σύννεφα με τα όσα συμβαίνουν σήμερα εντός και πέριξ του ποδοσφαίρου.
Η ποδοσφαιρική «παραγκούπολη» (που όλο… ξηλώνεται) δεν προέκυψε από παρθενογένεση.
Είναι το νομιμοποιημένο αυθαίρετο της κυρίαρχης πολιτικής. Είναι το μήλον της έριδος μεταξύ χαλίφηδων και επίδοξων χαλίφηδων που έχουν μεταφέρει στο ποδόσφαιρο το σπορ της αρπαχτής, της διαφθοράς, της διαπλοκής, του γκαγκστερικού ανταγωνισμού.
Και πώς μπαίνει τέλος σ’ αυτή την τερατογένεση;
Και πώς μπαίνει τέλος σ’ αυτή την τερατογένεση;
Με έναν και μόνο τρόπο: Με την έξωση από το ποδόσφαιρο όλων αυτών των εμπόρων που το καπηλεύονται. Με την απαγόρευση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό γενικότερα.
Μα αυτό δεν είναι «ρεαλιστικό», αντιτείνουν πολλοί. Απαντάμε:
Μα αυτό δεν είναι «ρεαλιστικό», αντιτείνουν πολλοί. Απαντάμε:
Να παλεύει κανείς για την έξωση όλων αυτών από το ποδόσφαιρο (και από τη ζωή μας) είναι απείρως ρεαλιστικότερο από το να πιστεύει κανείς ότι το ποδόσφαιρο (και η ζωή μας) θα «εξυγιανθεί» όσο αυτοί και η πολιτική που τους θρέφει θα συνεχίσουν να ελέγχουν το ποδόσφαιρο (και τη ζωή μας).
(το σημερινό μας κείμενο είναι επικαιροποιημένο άρθρο που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2014 στο περιοδικό Unfollow)
********************************
 |
| https://www.902.gr/eidisi/politiki/153251/anakoinosi-gia-ta-epeisodia-ston-agona-paok-aek |
«Πάμε σε μια επ’ αόριστον διακοπή και βλέπουμε», δήλωσε για το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης, όταν ολοκληρώθηκε η σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου που εξέτασε τις κυβερνητικές κινήσεις μετά τα γεγονότα στην Τούμπα στο αγώνα του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ.
Ο υφυπουργός Αθλητισμού αφού ανακοίνωσε τη διακοπή του πρωταθλήματος, δήλωσε πως «δεν θα επανεκκινήσει αν δεν υπάρχει ένα σαφές πλαίσιο συμφωνημένο από όλους». Ανέφερε πως «τις επόμενες ώρες θα ξεκινήσω συναντήσεις με τους φορείς του ποδοσφαίρου» και ότι είναι «σε ανοιχτή επικοινωνία με την UEFA». Σε ερώτηση αν υπάρχει ενδεχόμενο για εξοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, απάντησε πως «τα πάντα είναι στο τραπέζι εφόσον δεν θα αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες».
Τα κυβερνητικά στελέχη αποφεύγουν κάθε αναφορά στην επιχειρηματική δράση στο ποδόσφαιρο, κάτι που πράττει και η ΝΔ. Η εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Μαρία Σπυράκη, δήλωσε ότι «όσα απίστευτα παρακολουθούμε πλέον στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μια ακόμη θλιβερή απόδειξη της παρακμής και της ανυποληψίας που έχει οδηγήσει τη χώρα η καθεστωτική αντίληψη των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ» και υποστήριξε πως «η ΝΔ πολύ σύντομα θα επαναφέρει τη νομιμότητα, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής».
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη αναφέρει ότι «οι εξαγγελίες των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί “εξυγίανσης” και “καταπολέμησης της βίας”, ήταν απλώς το πρόσχημα για να εξυπηρετηθούν για μια ακόμη φορά διαπλεκόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα που λυμαίνονται το χώρο του ποδοσφαίρου» και προσθέτει ότι «οι εικόνες των κουμπουροφόρων παραγόντων εκθέτουν τη χώρα διεθνώς και παραπέμπουν σε μαφιόζικες πρακτικές».
