Την τελευταία φορά που αντιπαρατέθηκα δημόσια με ΣΥΡΙΖΑΙΟ, το βασικό του "επιχείρημα" ήταν αυτό με τη ... δευτέρα παρουσία ...
Ξέρετε ... οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ είναι λέει ... "αριστεροί" που βιάζονται να φέρουν τις αλλαγές στη διάρκεια της ζωής τους ... που είναι μικρή ... και δε μπορούν να περιμένουν ...
Μετά μάθαμε ότι τον ΕΝΦΙΑ θα τον πληρώνουμε μέχρι το 2031 ...
Η ανεργία θα είναι υψηλή μέχρι το 2060 ...
Το χρέος θα υπάρχει και θα καθορίζει την πολιτική και την οικονομία μέχρι το 2080 ...
Η δημόσια περιουσία εκχωρείται στους δανειστές μέχρι το 2115 ...
Κι η "Ευρώπη" θα αλλάξει του Αγίου Σόιμπλε ανήμερα ...
Νομίζω ότι η δική μας "δευτέρα παρουσία" (όπως τη λένε αυτοί) έρχεται με πολύ πιο γρήγορο βηματισμό ... από το να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ έστω και μια αριστερή αλλαγή στον καπιταλισμό και στην ΕΕ ... από τα μέσα ...
Πρώτη δύναμη αναδείχτηκε το ψηφοδέλτιο της «Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης» που στήριξε το ΠΑΜΕ στο 7ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Συλλόγων Υπαλλήλων Αιρετών Περιφερειών Ελλάδας (ΟΣΥΑΠΕ).
Συγκεκριμένα ψήφισαν 243 εργαζόμενοι (156 το 2013) και τα έγκυρα ήταν 242.
Για το Γενικό Συμβούλιο
«Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση» (ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ): 62 ψήφους και 10 έδρες (από 31 ψήφους και 8 έδρες το 2013)
ΠΑΕΚ (στηρίζεται από δυνάμεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ): 53 ψήφους και 9 έδρες (από 43 ψήφους και 11 έδρες το 2013)
«Αγωνιστική Συνεργασία» (ΠΑΣΚΕ): 41 ψήφους και 7 έδρες (από 47 ψήφους και 12 έδρες το 2013)
«Συσπείρωση Εργαζομένων» (Ανένταχτοι Αριστεροί): 28 ψήφους και 5 έδρες (από 26 ψήφους και 6 έδρες το 2013)
ΕΕΑΚ («Ανεξάρτητοι»): 24 ψήφους και 4 έδρες (δεν είχε κατέβει το 2013)
«Συμφωνία»: 10 ψήφους και 2 έδρες (δεν είχε κατέβει το 2013)
«Αριστερή Παρέμβαση» (στηρίζεται από το ΚΚΕ Μ-Λ): 9 ψήφους και 1 έδρα (από 8 ψήφους και 2 έδρες το 2013)
ΔΑΚΥΠ («Ανεξάρτητοι»): 9 ψήφους και 1 έδρα (δεν είχε κατέβει το 2013 )
«Αριστερή Συνεργασία» (στηρίζεται από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ): 6 ψήφους και καμία έδρα (δεν είχε κατέβει το 2013)
Για αντιπροσώπους της ΑΔΕΔΥ
«Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση» (ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ): 69 ψήφους και 5 έδρες (από 32 ψήφους και 3 έδρες το 2013)
ΠΑΕΚ (στηρίζεται από δυνάμεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ): 66 ψήφους και 4 έδρες (από 41 ψήφους και 3 έδρες το 2013)
«Αγωνιστική Συνεργασία» (ΠΑΣΚΕ): 40 ψήφους και 3 έδρες (από 46 ψήφους και 4 έδρες το 2013)
«Συσπείρωση Εργαζομένων» (Ανένταχτοι Αριστεροί): 28 ψήφους και 2 έδρες (από 30 ψήφους και 2 έδρες το 2013)
ΕΕΑΚ («Ανεξάρτητοι»): 24 ψήφους και 2 έδρες (δεν είχε κατέβει το 2013)
«Συμφωνία»: 3 ψήφους και καμία έδρα (δεν είχε κατέβει το 2013)
«Αριστερή Παρέμβαση» (στηρίζεται από το ΚΚΕ Μ-Λ): 9 ψήφους και καμία έδρα (από 6 ψήφους και καμία έδρα το 2013)
ΔΑΚΥΠ («Ανεξάρτητοι»): 3 ψήφους και καμία έδρα (δεν είχε κατέβει το 2013 )
«Αριστερή Συνεργασία» (στηρίζεται από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ): Δεν έλαβε καμία ψήφο
Οι ταξικές δυνάμεις στην ανακοίνωσή τους τονίζουν:
«Οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων στις Περιφέρειες της χώρας εκφράστηκαν με την ανάδειξη του ψηφοδελτίου που στήριξε το ΠΑΜΕ σε 1η δύναμη, αφαιρώντας δυνάμεις από τη λογική της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού.
Οι αντιπρόσωποι που στήριξαν και με την ψήφο τους στο 7ο Συνέδριο της ΟΣΥΑΠΕ το ψηφοδέλτιο της "Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης" (που στήριξε το ΠΑΜΕ), γύρισαν την πλάτη στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, και αποτελούν δύναμη ελπίδας για το αύριο.
Για το αύριο του αγώνα και της διεκδίκησης στο πλάι των λαϊκών στρωμάτων των Περιφερειών, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και τη συρρίκνωση των υπηρεσιών, στη φορομπηξία και την ανταποδοτικότητα, ενάντια στη συντριβή δικαιωμάτων και την αφαίρεση κατακτήσεων, που προωθούν χέρι - χέρι περιφερειακές αρχές, κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.
Συνεχίζουμε αταλάντευτα για να φτιάξουμε μια Ομοσπονδία οργανωτή και εμπνευστή των αγώνων του σήμερα και του αύριο, για τη ζωή που μας αξίζει, για μια ζωή με δικαιώματα».
τότε οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αναμένουν νέα επίθεση στα εργασιακά και συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, που αποτελεί άλλωστε επιταγή του κεφαλαίου και δέσμευση της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου.
Όσο δε για τους δήθεν "συμμάχους", το Ευρωκοινοβούλιο και το Διεθνή Οργανισμό Εργασίας,
στους οποίους αναφέρεται ο κ. Τσίπρας και οι οποίοι έχουν πρωτοστατήσει στις αντεργατικές ανατροπές,
Νέα στοιχεία έρχονται στο φως της δημοσιότητας για την υλοποίηση της επίθεσης στα Εργασιακά, σε μια στοχευμένη προσπάθεια τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης να φορτωθούν στις πλάτες των εργαζομένων και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάκαμψης για το κεφάλαιο, έχοντας πάντα το πρόσχημα της απελευθέρωσης της επόμενης δόσης του δανείου το ερχόμενο φθινόπωρο.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον κυριακάτικο Τύπο, στο επίκεντρο βρίσκονται οι περικοπές 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, η απελευθέρωση των απολύσεων, η πλήρης αναδιάρθρωση της λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς και η αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου για τον τρόπο λήψης της απόφασης των απεργιακών κινητοποιήσεων.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού (δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα), θα αφορά κυρίως τους νεοπροσληφθέντες, ενώ για τους ήδη εργαζόμενους, αναμένεται να προταθεί ο επιμερισμός των ποσών αυτών στους εναπομείναντες 12 μισθούς. Κάτι, που όπως αναφέρεται και στα δημοσιεύματα, αναμένεται να πυροδοτήσει νέο μπαράζ απολύσεων «παλιών» εργαζομένων και αντικατάστασή τους με «νέους», που πλέον δεν θα έχουν ούτε αυτό το εργατικό δικαίωμα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το μέτρο της κατάργησης των δυο μισθών, αλλά και της αυστηροποίησης των όρων για κήρυξη απεργιών, είναι στις πρώτες θέσεις των αιτημάτων του ΣΕΒ, στο όνομα της «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων».
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται στην προπαγάνδα της ότι οι αλλαγές που σχεδιάζει στα Εργασιακά δεν είναι εθνικό, αλλά «ευρωπαϊκό ζήτημα», και γι' αυτό προσπαθεί να βάλει στο «παιχνίδι» το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά και την επιτροπή των εμπειρογνωμόνων που συνεδριάζει στο Άμστερνταμ.
Αυτό είναι το «μελάνι της σουπιάς» μέσα στο οποίο θα προσπαθήσουν να κρύψουν αλλαγές στην εργατική νομοθεσία πέρα για πέρα αντιδραστικές, όπως αυτές που έχουν νομοθετηθεί έως τώρα στην Ελλάδα και αυτές που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση Ολάντ στη Γαλλία. Όλα αυτά τα μέτρα συνθέτουν τις «βέλτιστες πρακτικές» βάσει των οποίων δεσμεύεται να νομοθετήσει η ελληνική κυβέρνηση, με τους όρους που συμφώνησε μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα στο 3ο μνημόνιο.
Η συμφωνία για το 3ο μνημόνιο
Θυμίζουμε ότι η συμφωνία αυτή προέβλεπε, μεταξύ άλλων, τα εξής στο κεφάλαιο για τα Εργασιακά:«Επανεξέταση των θεσμών της αγοράς εργασίας: Τα τελευταία έτη έχουν συντελεστεί μείζονες αλλαγές στους ελληνικούς θεσμούς της αγοράς εργασίας και στα συστήματα διαπραγμάτευσης των μισθών, ώστε να καταστεί η αγορά εργασίας πιο ευέλικτη. Οι ελληνικές αρχές έχουν δεσμευτεί να ακολουθήσουν τις βέλτιστες πρακτικές της EE στους θεσμούς της αγοράς εργασίας και να ενισχύσουν τον εποικοδομητικό διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων.
Η προσέγγιση αυτή πρέπει όχι μόνο να εξισορροπήσει την ευελιξία με τη δικαιοσύνη για εργαζόμενους και εργοδότες, αλλά και να λάβει υπόψη το πολύ υψηλό επίπεδο ανεργίας και την ανάγκη επιδίωξης βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης, καθώς και κοινωνικής δικαιοσύνης (...).
Επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας:
Εως τον Οκτώβριο του 2015 η κυβέρνηση θα δρομολογήσει διαδικασία διαβούλευσης με επικεφαλής μια ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων, με σκοπό την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσηςκαι των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο. Περαιτέρω συμβολή στη διαδικασία διαβούλευσης που περιγράφεται ανωτέρω, θα παρασχεθεί από διεθνείς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένης της ΔΟΕ.
Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας επανεξέτασης, οι αρχές θα ευθυγραμμίσουν τα πλαίσια για τις ομαδικές απολύσεις, τη συλλογική δράση και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις με τις βέλτιστες πρακτικές στην EE (...) Οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής, ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης μιας βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης».
Το αλατοπίπερο και η κοροϊδία
Να τι εννοεί επομένως η κυβέρνηση όταν δεσμεύεται να αναμορφώσει το πλαίσιο για τα Εργασιακά, κάνοντας ανέξοδες διαπιστώσεις και περιγραφές της άθλιας σημερινής κατάστασης.
Να τι εννοεί όμως και η Κομισιόν, μια από τους τέσσερις «θεσμούς» του κουαρτέτου, η οποία σχεδιάζει το επόμενο διάστημα - σύμφωνα με τον Ζ. Κ. Γιούνκερ - να προτείνει «έναν πυλώνα ελάχιστων κοινών εργασιακών δικαιωμάτων, ένα προστατευτικό δίχτυ στην αγορά εργασίας», με νέους κανόνες για τις εργασιακές σχέσεις, που δεν θα μπορούν να«προσαρμόζονται επί το δυσμενέστερο» για τους εργαζόμενους.
Η κοροϊδία πάει σύννεφο.
Οι «νέοι» αυτοί κανόνες είναι τόσο παλιοί όσο και οι κατευθύνσεις της ΕΕ για παραπέρα ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, ώστε να μειώνεται το κόστος της εργασίας και να αυξάνεται η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων στα κράτη - μέλη.
Τέτοια μέτρα εφαρμόζονται παντού στην ΕΕ, ανεξάρτητα από μνημόνια, επειδή είναι στρατηγική επιλογή και ανάγκη του κεφαλαίου.
Υπηρετούν το στόχο της συμπίεσης του κόστους εργασίας, προκειμένου να αυξάνει το ποσοστό του κέρδους για την εργοδοσία.
Πραγματικότητα η εργασιακή γαλέρα
Επιπρόσθετα, τα στοιχεία που παρουσιάζει ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», για τις νομοθετικές παρεμβάσεις των αστικών κυβερνήσεων στις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς μέχρι το τέλος του 2012 (επιμέρους παρεμβάσεις έγιναν και στη συνέχεια), ένα πράγμα επιβεβαιώνουν. Ότι οι αντεργατικοί νόμοι των τελευταίων χρόνων και ιδιαίτερα αυτοί που ψηφίστηκαν στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης,έχουν διαμορφώσει μια πραγματική ζούγκλα στην αγορά εργασίας,δίνοντας στις επιχειρήσεις το απόλυτο δικαίωμα να επιβάλουν όρους δουλειάς ανάλογα με τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους, με τη βοήθεια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και την απειλή της απόλυσης.
Όσο κι αν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί σήμερα να επιρρίψει τις ευθύνες στους προηγούμενους, όσο κι αν παριστάνει προκλητικά το φίλο των εργαζομένων, η γαλέρα στους χώρους δουλειάς, μικρούς και μεγαλύτερους, έχει και τη δική της υπογραφή, καθώς όχι μόνο δεν κατάργησε κανέναν από τους αντεργατικούς νόμους των προηγούμενων, αλλά επιπλέον ετοιμάζεται τώρα να επεκτείνει το πλαίσιο υπέρ της εργοδοσίας, με βάση τη συμφωνία του τρίτου μνημονίου.
Ο κορυφαίος τούρκος ποιητής της εργατικής τάξης, των λαϊκών αγώνων, της ελπίδας των κατατρεγμένων.
Ο κομμουνιστής Χικμέτ, γέννημα της Θεσσαλονίκης των αρχών του 20ου αιώνα, φίλος του λαού της Ελλάδαςκαι των λαών όλου του κόσμου,αυτός που μέσα απ’ την τέχνη του μετέτρεψε το λυγμό σε επανάσταση, την κραυγή σε εξέγερση, «για να γεννούνε τα σκοτάδια λάμψη».
Ποιητής στρατευμένος, συνειδητά ταγμένος στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Εργάτης του λόγου- ενός λόγου με ιδιαίτερους συμβολισμούς, βαθιά φιλοσοφημένου πολιτικού μα συνάμα τόσο προσιτού. «Μια θρησκεία, ένας νόμος, ένα δίκαιο: Η δουλιά του εργάτη»έγραφε σε ηλικία μόλις 17 χρονών ο Χικμέτ, συνοψίζοντας σε μια αράδα τη μαρξιστική κοσμοθεωρία.
Διανοούμενος που δεν σταμάτησε ποτέ, μέσω τις τέχνης του, της σκέψης και της πένας του, να παίρνει θέση στα μεγάλα ζητήματα της εποχής του.
Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας από το 1923, γνώρισε την καταστολή, τη λογοκρισία, τη φυλακή.
Το 1958, σε συνέντευξη στο γαλλικό περιοδικό “Lettres Francaises” έλεγε:«Γνωρίζετε ότι εγώ είμαι μέλος του ΚΚ από το 1923 και αυτό είναι η μόνη μου περηφάνια.
Νομίζω ότι στις σχέσεις μεταξύ των κρατών, η πολιτική της ουδετερότητας μπορεί να είναι χρήσιμη και αποτελεσματική, όχι όμως για τους συγγραφείς.
Δεν θα μπορούσατε, αλήθεια, να μου πείτε το όνομα ενός μεγάλου συγγραφέα, σε όλη την Ιστορία του κόσμου, που να έμεινε ουδέτερος απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της εποχής του.
Μπορεί να το πιστεύει ότι είναι ουδέτερος, και να το διακηρύσσει μάλιστα, αλλά στην ουσία δεν είναι ποτέ!
Όσο για μένα προτιμώ να είμαι δεσμευμένος και μάλιστα με όλη μου τη συνείδηση…».
«Αν δούλεψες σαν κομμουνιστής,
αν σκέφτηκες σαν κομμουνιστής,
αν αγάπησες σαν κομμουνιστής,
αν πάλεψες σαν κομμουνιστής,
αν έζησες σαν κομμουνιστής,
είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του 20ού αιώνα».
Ο Χικμέτ ανήκει σε εκείνη την κατηγορία εργατών του λόγου που είχαν την ικανότητα να εντοπίζουν στην καθημερινή ζωή, στην καθημερινότητα της ταξικής πάλης, το στοιχείο εκείνο που ήταν χρήσιμο, κοινωνικά και ιστορικά, για να «ξελασπώσουμε το μέλλον» – όπως έγραφε ο Μαγιακόφσκι- για να τραβήξει η ζωή μπροστά. Πρόκειται για την κατηγορία εκείνη των επαναστατών της διανόησης – όπως ο Ρίτσος, ο Βάρναλης, ο Νερούδα, ο Ελυάρ, ο Αραγκόν – που προσωποποίησαν αυτό που έλεγε ο Φρ.Ένγκελς: «οι ποιητές προαισθάνονται το μέλλον. Αν είναι ικανοί να προαισθάνονται το μέλλον, τότε πιστεύω ότι μπορούν ακόμα καλύτερα να οσφραίνονται τα προβλήματα του παρόντος».
Ο Ναζίμ Χικμέτ ήταν παρών στα προβλήματα της εποχής του.
Η καρδιά του-«ένα κόκκινο μήλο» όπως έγραφε- βρίσκονταν σε κάθε σημείο που ηχούσαν οι καμπάνες των λαϊκών αγώνων, σε κάθε σημείο που κυριαρχούσε η αδικία, σε κάθε μέρος που οι σφαίρες της ταξικής καταπίεσης τουφέκιζαν την ελευθερία και το δίκαιο.
Και αυτό, διότι στο επίκεντρο της σκέψης και της ποίησης του Χικμέτ βρισκόταν ο άνθρωπος: «Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».
«Χλιαροί και παλλόμενοι σαν το αίμα που πηδάει από μια φλέβα/ αρχίσαν να φυσάν οι άνεμοι/. Ακούω τους ανέμους/Αργοπορεί ο σφυγμός/ Στις κορφές του Ουλουντζά θα χιονίσει/ Και κει ψηλά οι αρκούδες/ Μεγαλόπρεπες κι εξαίσιες θα κοιμούνται/ Πάνου στα κόκκινα φύλλα των καστανιών/. Στην πεδιάδα γυμνώνουνται οι λεύκες/. Οπου να `ναι θα κλειστούνε τα μεταξοσκούληκα/ Οπου να `ναι θα τελειώσει το χινόπωρο/ Οπου να `ναι κι η γη θα ξαναμπεί μέσα στου τοκετού τον ύπνο/. Κι εμείς θα περάσουμε ακόμη ένα χειμώνα/ Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης οργής μας/ Και της αγίας ελπίδας μας».– Ναζίμ Χικμέτ.
Η καρδιά του Χικμέτ- «το κόκκινο μήλο» που αγκάλιασε όλη την ανθρωπότητα- έπαψε να χτυπά τα ξημερώματα της 3ης Ιούνη 1963 στη Μόσχα. Από τότε πέρασαν 53 χρόνια. Ο λόγος του, ωστόσο –επαναστατικός και πάντοτε επίκαιρος- δεν έσβησε και δεν θα σβήσει ποτέ. Μέσα απ’ τους στίχους των ποιημάτων του, ο Χικμέτ δίνει κουράγιο και δύναμη («Δὲ χύνουν δάκρυ μάτια ποὺ συνηθίσαν νὰ βλέπουνε φωτιὲς/ δὲ σκύβουν τὸ κεφάλι οἱ μαχητὲς/ κρατᾶν ψηλὰ τ᾿ ἀστέρι μὲ περηφάνεια»), δίνει ελπίδα («Ὑπομονή, συντρόφοι, ὑπομονὴ καὶ θὰ ῾ρθει μέρα ἡ τρανὴ/ ναὶ θά ῾ρθει!), δείχνει το δρόμο («Αν δεν καώ εγώ. Αν δεν καείς εσύ. Αν δεν καούμε εμείς/ Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη…»).
Περισσότερο από πέντε δεκαετίες μετά το βιολογικό του θάνατο, ο λόγος του Χικμέτ
συνεχίζει να εμπνέει τους λαϊκούς αγώνες, την πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Είναι ο λόγος εκείνος που μας συντροφεύει- και θα μας συντροφεύει- «στην πιό όμορφη θάλασσα», αυτήν του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο.
«Θα βγούμε νικητές κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές»…
Με αλλεπάλληλες προσθήκες «συμπληρωματικών» τροπολογιών σε συνέχεια και σε συνδυασμό με την ομοβροντία από τις αντιλαϊκές διατάξεις του πρόσφατου εφαρμοστικού πολυνόμου - τερατούργημα, συνεχίζεται το νομοθετικό έργο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με φόντο το «κλείσιμο» της πρώτης «αξιολόγησης» του τρίτου μνημονίου.
Οι τράπεζες θα έχουν στο εξής τη δυνατότητα να μεταβιβάζουν τη διαχείριση ΟΛΩΝ των τραπεζικών δανείων
-«κόκκινων» και εξυπηρετούμενων χωρίς εξαιρέσεις-
για την πρώτη κατοικία της λαϊκής οικογένειας σε άλλους ενδιαφερόμενους «επενδυτές», τα γνωστά funds - κοράκια των χρηματαγορών.
ΚΚΕ: «Το βαρέλι δεν έχει πάτο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μέρα με τη μέρα προσθέτει νέους κρίκους στην αλυσίδα της αντιλαϊκής πολιτικής»
Σε μήνυμά του προς το ΚΚ Βενεζουέλας το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:
«Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Κεντρική Επιτροπή
Καράκας
Αγαπητοί σύντροφοι,
Εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας σας που βρίσκονται αντιμέτωπα με τις συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αλλά και την αυξανόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού και των αντιδραστικών δυνάμεων.
Το ΚΚΕ καταδικάζει κάθε απόπειρα ανάμειξης στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, όπως αυτή που εκδηλώνεται στα πλαίσια του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, καθώς και τις στρατιωτικές προκλήσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, την ανοικτή στοχοποίηση από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, συμμαχίες όπου και η χώρα μας συμμετέχει και εκπληρώνει αρνητικό ρόλο ενάντια στους λαούς.
Τα κόμματα του κεφαλαίου που στην Ελλάδα και άλλες χώρες σπεκουλάρουν με τα προβλήματα της Βενεζουέλας είναι εκτεθειμένα. Προσπαθούν να διαγράψουν από τη μνήμη των λαών ότι κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '60 , '70 , '80, '90 τα συγγενικά τους κόμματα κυβέρνησαν και καταδίκασαν την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα της χώρας σας σε ακραία φτώχεια, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές αποτέλεσαν πηγή τεράστιων κερδών για το κεφάλαιο, οι επεμβάσεις των ΗΠΑ ήταν χαρακτηριστικό στοιχείο των εξελίξεων.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που προκάλεσε τη λαϊκή οργή και οδήγησε στην κυβερνητική αλλαγή του 1998 με την εκλογή του Τσάβες, καλλιεργώντας στο λαό ελπίδες για αλλαγή της κατάστασης.
Οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα επιβεβαιώνουν τις θέσεις των κομμουνιστών που υποστηρίζουν πως υπεύθυνος για την κρίση που βιώνει η Βενεζουέλα είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.
Κι εδώ, στη Βενεζουέλα επιβεβαιώνεται ο κανόνας που ισχύει σε όλες τις χώρες και τονίζει πως όσο η εξουσία και η οικονομία είναι στα χέρια των μονοπωλίων, οι όποιες κοινωνικές κατακτήσεις του λαού δεν είναι διασφαλισμένες.
Ο καπιταλισμός δεν αντιμετωπίζεται με επιμέρους μικροβελτιώσεις και μεταρρυθμίσεις, αλλά με οργάνωση και ένταση του αγώνα για την προάσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, σε σύγκρουση με την αστική τάξη και την εξουσία της, με ριζική επαναστατική ανατροπή σε όλους τους τομείς.
Το ΚΚΕ εκφράζει την υποστήριξή του στον αγώνα που δίνει το ΚΚΒ, για το δυνάμωμα της ταξικής πάλης, για να μην πληρώσει την κρίση ο λαός, για την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος, στην πάλη για την υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών δικαιωμάτων, για το σοσιαλισμό».
«Στην υποκρισία και την ψευτιά μπορούμε να αντιτάξουμε την πλήρη και απροκάλυπτη αλήθεια.
Όσο πιο πολιτισμένο ήταν το αστικό κράτος, τόσο πιο ραφιναρισμένα ψευδόταν, ισχυριζόταν ότι το σχολείο μπορεί να βρίσκεται έξω από την πολιτική και να υπηρετεί την κοινωνία στο σύνολό της.
Στην πραγματικότητα το σχολείο είχε μετατραπεί ολοκληρωτικά σε όργανο ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης,
ήταν πέρα για πέρα διαποτισμένο με το αστικό πνεύμα της κάστας, είχε σκοπό να προσφέρει στους καπιταλιστές πειθήνιους υποψήφιους και επιδέξιους εργάτες.
Εμείς δηλώνουμε ανοιχτά ότι το σχολείο έξω από τη ζωή, έξω από την πολιτική είναι ψέμα και υποκρισία». Β. Ι. Λένιν (Στο λόγο του στο πρώτο πανρωσικό συνέδριο για την εκπαίδευση.)
.....επειδή η επιστροφή στο μεσαίωνα δεν έφερε ακόμα την Λαϊκή εξέγερση δεν σημαίνει ούτε ότι ο μεσαίωνας είναι θελκτικός ούτε ότι ο καπιταλισμός είναι ανίκητος.....
αν αυτές οι δυο εκδοχές ήταν πραγματικές θα πρόκυπτε το συμπέρασμα ότι δεν υφίσταται ο νόμος της διαλεκτικής κι ότι οι Λαοί έχουν μαζοχιστικές τάσεις......
Φωτό αρχείου
