Βαδίζοντας προς τη συμπλήρωση των 100 χρόνων δράσης του Κόμματος, τιμάμε σε όλη την Ελλάδα και στην Κεφαλονιά, τα 70χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ. Τιμάμε, σήμερα, τους 64 μαχητές και μαχήτριες του ΔΣ Κεφαλονιάς από τους οποίους 46 σκοτώθηκαν ή εκτελέστηκαν.
Τιμάμε τους άγρια δολοφονημένους και διωκόμενους πριν ακόμα λήξει ο πόλεμος, και εκείνους που θανατώθηκαν άγρια, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν κατά την διάρκεια του μεταβαρκιζιανού οργίου της ΛΕΥΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Ο τρίχρονος αγώνας του λαϊκού στρατού, του ΔΣΕ, ήταν ηρωικός και δίκαιος, ταξικός και διεθνιστικός, η ανώτερη μορφή ταξικής πάλης του 20ου αιώνα στην Ελλάδα.
Προσφέρει διδάγματα σε όλα τα επίπεδα, στο πεδίο του ανεπανάληπτου ηρωισμού, αλλά και της στρατηγικής, της λαϊκής και διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Δεν ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, που προκλήθηκε από το ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται τα αστικά κόμματα και τα τσιράκια τους, ούτε εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε με ευθύνη και των δύο πλευρών, όπως πονηρά ισχυρίζονται αστοί επιστήμονες, που τάχα ανακάλυψαν ένα μέσο δρόμο, πάντα βέβαια, αντικομουνιστικής ιστορικής ερμηνείας των γεγονότων.
Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν την αλήθεια, ας δώσουν σημασία στην απάντηση που προκύπτει από τα παρακάτω ερωτήματα:
1) Από πού προέρχονταν οι πρώτες ένοπλες ομάδες που σχηματίσθηκαν και στη συνέχεια αποτέλεσαν το ΔΣΕ , σε μια σειρά περιοχές της χώρας και στην Κεφαλονιά;
Μια ήταν η βασική πηγή προέλευσης των πρώτων πυρήνων:
Η γενιά της 10ετίας του 20 και του 30, αυτή που πρωτοστάτησε στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες πριν από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν οι εαμίτες και ελασίτες, που με το όπλο στο χέρι συνέβαλαν στην απελευθέρωση της Ελλάδας από την τριπλή κατοχή, την ιταλική, γερμανική και βουλγαρική.
Αυτοί που, σήμερα, μιλάνε για «αδελφοκτόνο» αγώνα είναι αυτοί που θέλουν ένα λαό γονατισμένο.
Είναι εκείνοι που κρύβουν την πραγματική αιτία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, συγκαλύπτουν ότι τα μνημόνια ανεξάρτητα του μίγματος που έχουν, είναι η τυπική διέξοδος από την κρίση σε βάρος του λαού και υπέρ του κεφαλαίου.
Είναι αυτοί που έχουν ευθύνη για τις φλεγόμενες ιμπεριαλιστικές πολεμικές εστίες στην περιοχή μας και αλλού.
2) Σε ποια χρονική στιγμή κομμουνιστές, αγωνιστές πήραν τα βουνά με το όπλο στο χέρι; Τους πρώτους μήνες του 45, αμέσως μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, όταν ξεκίνησε η αντικομουνιστική, δολοφονική «ΛΕΥΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ», αν και είχε προηγηθεί η αδικαιολόγητη υποχώρηση του ΚΚΕ, που δεν εξέφραζε τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων, ακόμα και μετά την ήττα του Δεκέμβρη.
Η τιμή και περηφάνια μας για το ΔΣΕ δεν έχει καμία σχέση με τον εξωραϊσμό του.
Δεν κρύψαμε, ότι στο ΔΣΕ εκφράστηκαν υποκειμενικές αδυναμίες στην έγκαιρη ανάπτυξη της δράσης του, στον χαρακτήρα και το στόχο πάλης που ανέδειξε, στην κοινωνική του σύνθεση, στον περιορισμό του έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα κλπ.
Αυτά τα προβλήματα άσκησαν επίδραση στην τελική έκβαση, ύστερα από μια σειρά σημαντικές νίκες που είχαν σημειωθεί, και ενώ δεν είχε ακόμα προλάβει η αστική τάξη και ο στρατός της να ανασυνταχθούν, πράγμα που το πέτυχαν στη συνέχεια με το σιδερένιο χέρι της αμερικανικής επέμβασης.
ΤΑΞΙΚΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ
ΤΟΥ ΤΡΙΧΡΟΝΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΔΣΕ
Η επίθεση και η σπίλωση του ΔΣΕ, με όλες τις αντικομουνιστικές παραλλαγές της, δεν γίνεται αποκλειστικά και μόνο για την συσκότιση της ιστορίας.
Γίνεται και για σύγχρονους λόγους, ως πρόληψη, καθώς η αστική τάξη και οι κολαούζοι της ξέρουν ότι σε επαναστατικές συνθήκες η αστική κρατική εξουσία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον πραγματικό κίνδυνο, της ανατροπής της.
Η επαναστατική κατάσταση έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, δεν σχεδιάζεται, δεν προγραμματίζεται,
όταν όμως ξεσπά, συνεπάγεται την ένοπλη ταξική εμφύλια αναμέτρηση ανάμεσα στην εργατική τάξη, τον εξεγερμένο λαό από τη μια
και την αστική τάξη με όλους τους μηχανισμούς της από την άλλη.
Μήπως σήμερα έχει αλλάξει η κατάσταση;
Αντίθετα έχει εξελιχθεί ακόμα χειρότερα και στο επίπεδο της οικονομίας και στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε μια χώρα, σε μια σειρά χωρών
«οι επάνω» να μη μπορούν να εξουσιάζουν όπως πριν και «οι κάτω» να αμφισβητούν έμπρακτα την εξουσία τους.
Σήμερα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι σχεδόν πανταχού παρών, και στην περιοχή μας, με παλιές και νέες μορφές, είτε εμφανίζονται ως εμφύλιοι είτε ως τοπικοί, αντιτρομοκρατικοί ή δήθεν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Καθοδηγούνται και στηρίζονται πολιτικά και με όπλα από τις γνωστές μας ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ, τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, καθοδηγούνται από το ΝΑΤΟ και μάλιστα με την αγιαστούρα και του ΟΗΕ, του Συμβούλιου Ασφαλείας που έχει δώσει το πράσινο φώς στο ΝΑΤΟ για την πραγματοποίηση στρατιωτικών επιθέσεων και χωρίς την δική του συγκατάθεση. Νέα ιμπεριαλιστικά κράτη οξύνουν τις αντιθέσεις με τα πιο παλαιά ιμπεριαλιστικά, ρίχνουν και αυτά «λάδι στη φωτιά».
Όταν οι ιμπεριαλιστές μεταξύ τους προσφεύγουν στην ένοπλη αναμέτρηση, είναι φανερό ότι τα όπλα Θα τα ρίξουν χωρίς καμία αναστολή κατά των λαών.
Τα όπλα από μόνα τους δεν κρίνουν καμία έκβαση, τα όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από πολλών «ειδών χέρια» και αντιλήψεις, το θέμα είναι αν οι λαοί παλεύουν με την δική τους σημαία και δεν μετατρέπονται σε μεσολαβητές , διαιτητές στο πλευρό της μιας μερίδας της αστικής τάξης κατά της άλλης, ή του ενός ιμπεριαλιστή κατά του άλλου. Το πρόσφατο παράδειγμα του λεγόμενου αντισυνταγματικού πραξικοπήματος στην Τουρκία πρέπει να αφυπνίσει περισσότερους, να μελετήσουν τις Θέσεις του ΚΚΕ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ χωρίς ίχνος ντροπής (αλλά οπορτουνισμός και συμβιβασμός δεν συμβιβάζονται με φιλότιμο και ντροπή) ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι «άγκυρα της ΕΕ, σταθερότητας, δημοκρατίας και ειρήνης».
Τα ίδια ισχυρίζονται με δικά τους λόγια και τα άλλα κόμματα.
Τα λένε, αυτοί που εδώ και χρόνια έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, προβοκάτσιας και δολοφονιών αμάχων, με στρατιωτικές βάσεις, με παραχωρήσεις λιμανιών και του ελληνικού εναέριου χώρου, με υπογραφές φαρδιά- πλατιά στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, πολύ πρόσφατα μάλιστα στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Βαρσοβία που πήρε προκλητικές αποφάσεις νέων πολεμικών γύρων.
Μη ξεχνάτε ότι με κοινωνική εξέγερση και επανάσταση έγινε το πέρασμα από το δουλοκτητικό σύστημα στο φεουδαρχικό,
με ένοπλη αστική επανάσταση πραγματοποιήθηκε το πέρασμα και η εδραίωση του καπιταλιστικού συστήματος.
Κατά την διάρκεια μάλιστα των αστικών επαναστάσεων η αστική τάξη μοίρασε όπλα στους εργάτες, στην φτωχολογιά προκειμένου να συμβάλλουν με τη ζωή και το αίμα τους στην ανατροπή της φεουδαρχικής αντίδρασης. Όταν νίκησε η αστική τάξη τους αφόπλισε γιατί τους είδε, αναπόφευκτα, ως τον πιο επικίνδυνο αντίπαλό της.
Ο εμφύλιος του 46-49 ανέδειξε καθαρά δύο απολύτως εχθρικά μέτωπα μεταξύ τους: Από την μια μεριά ήταν οι άγρια διωκόμενοι λαϊκοί αγωνιστές που εξέφραζαν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, από την άλλη ήταν ο αστικός εθνικός στρατός, η αστική τάξη και το κράτος της, οι πολιτικοί υπηρέτες τους, και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί τους με πρωτεργάτη τις ΗΠΑ που μετά τα Δεκεμβριανά, πήραν την σκυτάλη της δήθεν προστασίας της Ελλάδας από την Αγγλία, δηλαδή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη που είχε ματοκυλίσει την Αθήνα, τον Δεκέμβρη του 44.
Η ταξική πάλη δεν καταργείται, δεν παύει να εκδηλώνεται είτε προς θετική κατεύθυνση είτε ως πισωγύρισμα και σε συνθήκες απελευθερωτικού αγώνα από ξενική κατοχή, και σε συνθήκες αποικιοκρατίας, ή κάποιας μορφής δικτατορίας.
Η ταξική πάλη ήταν παρούσα και στα χρόνια της κατοχής, όπως και από την πρώτη μέρα της απελευθέρωσης το 1944.
Η Κεφαλονιά, με την καθοδήγηση του ΚΚ του νησιού έχει να επιδείξει πρωτότυπες μορφές λαϊκής δράσης την περίοδο που υπήρξε η κυβέρνηση της «εθνικής ενότητας», στην όποια συμμετείχαν για 3 μήνες και κομουνιστές.
Επιτρέψτε μου να σας προτείνω από το βήμα αυτό να ετοιμάσετε μια επιστημονική μελέτη για το πώς έδρασε το κόμμα, στο νησί μας, αμέσως μετά την απελευθέρωση ως τη συμφωνία της Βάρκιζας.
Η ελληνική αστική τάξη ήταν σταθερό εχθρική και επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό σε όλη την διάρκεια της κατοχής. Ένα τμήμα της έφυγε από τη χώρα συμμαχώντας με τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, ένα άλλο έμεινε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με τις αρχές κατοχής, στήνοντας ελληνικές κυβερνήσεις, ιδρύοντας κάποιες αντιστασιακές οργανώσεις που πολέμησαν τον ΕΛΑΣ.
Στη συνέχεια ίδρυσαν από κοινού με τους άγγλους και σε συνεννόηση με τους γερμανούς τα τάγματα ασφαλείας με στόχο τον αφοπλισμό και την διάλυση του ΕΛΑΣ – ΕΑΜ, το κυνήγι του ΚΚΕ. Ένα άλλο τμήμα κρατούσε στάση αναμονής μέχρι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες που θα υπηρετούσαν τα ιδιαίτερα οικονομικά συμφέροντά τους.
Το ΚΚΕ, δυστυχώς, δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την κατάκτηση της εξουσίας, αυτονόμησε την πάλη ενάντια στους γερμανούς, ιταλούς και βούλγαρους κατακτητές
από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Έβαλε ως στόχο του απελευθερωτικού αγώνα ένα εκδημοκρατισμένο αστικό καθεστώς που το ονόμασε λαοκρατία ή λαϊκή δημοκρατία.
Βεβαίως αυτή η γραμμή προϋπήρχε, από το 1934, ήταν επηρεασμένη από την γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς που υπολόγιζε τον χαρακτήρα της επανάστασης από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, πράγμα που αντίβαινε καθαρά με την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και τα διδάγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Ο αντίπαλος όμως ήξερε καλά ότι το ΚΚΕ, παρά τα λάθη στρατηγικού χαρακτήρα, δεν ήταν κόμμα που φοβόνταν την αναμέτρηση, δεν ήταν διατεθειμένο να εκθέσει στην ανυποληψία το κίνημα της εθνικής αντίστασης, δεν ήταν διατεθειμένο να το βάλουν στο χέρι, και γι ‘ αυτό οργάνωσε την εξόντωση όλων των κομμουνιστών, το τσάκισμα του ΚΚΕ, και της εαμικής αντίστασης.
ΝΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΣΕ
Μετά το Δεκέμβρη και τη συμφωνία της Βάρκιζας εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα 50.000 Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις και στη συνέχεια εξαγγέλθηκε το δόγμα Τρούμαν στα μέσα του 1947, έγινε η αντικατάσταση της βρετανικής από την αμερικανική παρέμβαση.
Αντί να γίνει εκκαθάριση στρατού από τους δωσίλογους διώχθηκαν οι εαμίτες και ελασίτες. Ο νέος αστικός στρατός που συγκροτήθηκε μετά τον πόλεμο στηρίζονταν στους λεγόμενους «εθνικόφρονες», στους ταγματασφαλίτες, σε παλιές και νέες παρακρατικές συμμορίες, σε κατακάθια.
Επόμενο λοιπόν ήταν στις 24/8/45 ο Νίκος Ζαχαριάδης να ανακοινώσει ότι το συμφέρον του λαού απαιτεί να «ξαναντηχήσει το τραγούδι του ΕΛΑΣ». Όταν επιλέχθηκε η ένοπλη πάλη ο απολογισμός των θυμάτων αγωνιστών και αγωνιστριών ήταν: Νεκροί 1192, τραυματίες 6413, συλληφθέντες 70.000, βιασμένες γυναίκες 165, είχαν γίνει 6567 ληστείες, δρούσαν 166 συμμορίες, ενώ οι παράνομοι οπλοφορούντες δολοφόνοι ήταν 20.000. Γίνονταν μαζικές σφαγές όπως στην Καλαμάτα, γενικά στη Μεσσηνία και Λακωνία όπου εκεί κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος. Ο τότε υπουργός εσωτερικών Ρέντης είχε δώσει επίσημα ακόμα πιο μεγάλα νούμερα διωκομένων, και υπό κράτηση χωρίς καν να υπάρχει παραπομπή σε δίκη.
Στη 2η ολομέλεια της ΚΕ ΚΚΕ, (12-15 Φλεβάρη 1946), δηλαδή ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, καθορίστηκε ότι περιεχόμενο της ένοπλης πάλης ήταν η λαϊκή αυτοάμυνα, μέσο πίεσης για δημοκρατικές εξελίξεις. Αυτός ο αναντίστοιχος, στις συγκεκριμένες συνθήκες, χαρακτήρας που δόθηκε στο ΔΣΕ οδήγησε και στην καθυστέρηση στην έναρξη δράσης του και στον περιορισμό του στις ορεινές περιοχές. Δύο χρόνια περίπου μετά, στις 2 Δεκεμβρίου 1947, το 2ο κλιμάκιο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσισε την συγκρότηση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ) στις περιοχές που είχε απελευθερώσει ο ΔΣΕ, την μετατροπή του αντάρτικου σε τακτικό στρατό.
Η ιστορία της Κεφαλονιάς προσφέρει πολλές αποδείξεις της ταξικής πάλης στις συνθήκες της κατοχής, που εκδηλώνονταν μέσω των παρακρατικών ομάδων που συνεργάζονταν με τους γερμανούς, όπως αυτή του Φώτη Αλυσανδράτου του γνωστού Γάκια, και του Κηρυναίου Παπαδημάτου. Η ΠΟΚ δηλαδή η αυτοαποκαλούμενη Πατριωτική Οργάνωση της Κεφαλονιάς συγκροτήθηκε με την πρωτοβουλία των άγγλων, κυνηγούσε μέχρι Θανάτου κομμουνιστές και εαμίτες στην διάρκεια της κατοχής, ενώ η εποπτεία της είχε ανατεθεί στην χωροφυλακή.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας αρχίζει και στην Κεφαλονιά το δολοφονικό, τρομοκρατικό όργιο. Τιμάμε τους δολοφονημένους στα Φραγκάτα, στα Τρωγιανάτα, στα Δαυγάτα. Απόπειρες δολοφονίας έγιναν κατά επονιτών και των εργατών της Ηλεκτρικής. Επίσης οργάνωσαν τη καταστροφή των γραφείων του ΕΑΜ , την εκτέλεση του υπεύθυνου σύνταξης της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ, τη προφυλάκιση χωρικών και μελών λαϊκών επιτροπών που διεκδικούσαν διανομή βοήθειας και διαμαρτύρονταν για την επαναφορά στην προεδρία των χωριών των μεταξικών και δωσίλογων.
Στην Αθήνα, το 46, σε εκδήλωση που οργάνωσαν κεφαλονίτες κομουνιστές στην αίθουσα του ΕΚ, έδωσαν πρόσθετα στοιχεία πέρα από τις δολοφονίες με την εξής σειρά γραφής σε αναρτημένο πανό: κούρεψαν και διαπόμπευσαν 78 γυναίκες, φυλάκισαν 1.100, ξυλοκόπησαν 750, έκαψαν κλπ.
Πριν την συγκρότηση του ΔΣ Κεφαλονιάς κατακρεουργηθήκαν κυριολεκτικά οι Γεράσιμος Γασπαρινάτος, Μιλτιάδης Γασπαρινάτος, Διονύσης Γασπαρινάτος, Μαρίνος Γασπαρινάτος, Βαγγέλης Μαρκάτος, Παναγής Μπατιστάτος, Μαρίνος Νικολάτος, Γιώργος Παπαδάτος. Ο Γάκιας για την πράξη αυτή δικάστηκε από το δικαστήριο της Λευκάδας και αθωώθηκε. Αρκετά μέλη του Κόμματος και ελασίτες περνάνε, αναγκαστικά, στην παρανομία, ή στην ημιπαρανομία.
Η ταχύτατη ανασυγκρότηση των ΚΟ του ΚΚΕ στην Κεφαλονιά, η πραγματοποίηση συνδιάσκεψης που την παρακολούθησε ο Νίκος Μπελογιάννης συνέβαλε στην δημιουργία ενός αντάρτικου τμήματος που λειτούργησε, αρχικά, ανεξάρτητα από το ΔΣΕ.
Ο ΔΣ Κεφαλονιάς ξεκίνησε από μια ομάδα 10-15 ανταρτών έφθασε στους 60-65 μαχητές με τριμελή ηγεσία από τον Φώτη Σγούρο πρώην εθνοσύμβουλο, τον Γεράσιμο Γρηγοράτο (Αστραπόγιαννος), τον Γεράσιμο Ματιάτο (Ρήγας). Συμμετείχαν και δύο γυναίκες η Αντζουλέτα Μερκούρη, και η Διονυσία Γρηγοράτου, αδελφή του Αστραπόγιαννου. Γύρω τους υπήρξε δίκτυο υποστήριξης, από συνδέσμους, τροφοδότες, παροχής φιλοξενίας. Με βάση τα αρχεία της χωροφυλακής υπολογίζονται σε πάνω από 600 άτομα. Απόδειξη των δεσμών του ΔΣ (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ) με το λαό της Κεφαλονιάς αποτελεί το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της ένοπλης σύγκρουσης πραγματοποιούνταν συγκεντρώσεις στα χωριά και γίνονται ομιλίες με λαϊκή συμμετοχή.
Το τμήμα του ΔΣΚ ήταν χωρισμένο σε τρείς ομάδες, η μια με επικεφαλής τον Φώτη Σγούρο και Γεράσιμο Ματιάτο με εστία δράσης την εποχή του Αίνου, και τα χωριά γύρω από αυτόν Βαλσαμάτα, Φραγκάτα, Τρωγιανάτα και το Πανωχώρι και ευρύτερα τα χωριά της πάνω και κάτω Λειβαθούς, επίσης τα χωριά του Ελειού και των Πρόννων.
Η δεύτερα ομάδα είχε επικεφαλής τον Αστραπόγιαννο και χώρο ευθύνης κυρίως την περιοχή της Σάμης.
Η τρίτη ομάδα με επικεφαλής τους Κουλουμπή και Κουγιαννό είχε εστία την περιοχή της Φάλαρης με χωριά των Ποταμιανάτων, της Θπνιάς και της δυτικής Πυλάρου. Όταν επρόκειτο να παρθούν από κοινού αποφάσεις ολόκληρη η δύναμη των τριών ομάδων συγκεντρώνονταν στην Παχειά Πούντα της Αντισάμου ατην περιοχή της Μουζακάτων – Ζερβάτων.
Ο ΔΣΚ, παρά το γεγονός ότι δρα στα όρια ενός νησιού με δυσκολίες ανεφοδιασμού επικοινωνεί με ασύρματο με το γενικό αρχηγείο του ΔΣΕ, και καταγράφει πλήθος συγκρούσεων με την Χωροφυλακή, τους ΜΑΥΔΕΣ και αργότερα με τμήματα του εθνικού αστικού στρατού:
Στα Δαυγάτα, στα Βαλσαμάτα, στη Θηνιά, στο Χαράκτι, με θύματα αλλά και επιτυχίες αρχικά, όπως ήταν η αποκοπή της σύνδεσης Αργοστολίου με τη Σάμη, η μάχη με τη χωροφυλακή στη Γραδού και μετά στο Αυγό Σάμης, η μάχη στην Έζα. Για λίγο διάστημα η ύπαιθρος μεταξύ Σάμης και Αργοστολίου θεωρούνταν ελεύθερη περιοχή της Κεφαλονιάς, το Φλεβάρη του 48 έκαναν νυχτερινή επιχείρηση στο Αργοστόλι, που επαναλήφθηκε το Μάη του 49, όμως ο συσχετισμός ήταν καταφανώς δυσμενής.
Και στην Κεφαλονιά εφαρμόσθηκε το σχέδιο Τέρμινους σύμφωνα με το οποίο εκκενώνονται υποχρεωτικά τα χωριά, γίνονται εκκαθαρίσεις ώστε να μπουν εμπόδια στην στήριξη του ΔΣΚ από τους κατοίκους , να πεθάνουν από την πείνα, να μη εξασφαλίσουν εφεδρείες. Έφτασαν οι ταγματασφαλίτες να δηλητηριάσουν τις πηγές νερού και να οργανωθούν εμπρησμοί σε ορισμένες δασώδεις περιοχές.
Ο ίδιος ο Αλ. Παπάγος σε ομιλία του στο δικαστικό Μέγαρο διακήρυξε ότι τα τμήματα του εθνικού αστικού στρατού που είχαν φθάσει στην Κεφαλονιά δεν θα φύγουν αν δεν ξεκαθαριστεί κάθε «ίχνους συμμοριτισμού».
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 5ης του Σεπτέμβρη του 49 έπεσε σε ενέδρα η ομάδα του Φώτη Σγούρου, με θύματα τον ίδιο και τον Γιώργο Φιοραβάντε. Στις 22 του Σεπτέμβρη σκοτώθηκαν οι Ματθαίος Κουλουμπής και ο Ηλίας Κουγιανός.
Τα κεφάλια τους, όπως και του Σγοϋρου εκτέθηκαν στην πλατεία του Αργοστολίου. Την ίδια μέρα στην περιοχή των Μουζακάτων εξοντώθηκαν οι Διονύσης Γρηγοράτος, και ο Γεράσιμος Ανδριόλας. Στις 11 Οκτωβρίου αυτοκτόνησαν σε μάχη για να μη παραδοθούν οι Γεράσιμος Ματιάτος, Κώστας Χριστοφοράτος, και ο Αριστείδης Μερκούρης. Την ιδία μέρα ύστερα από μάχη με καταδιωκτικό απόσπασμα σκοτώθηκαν ο Αστραπόγιαννος, η Αντζουλέτα Μερκούρη και η Διονυσία Γρηγοράτου, ο Διονύσης Μαρκουλάτος, ο Λεωνίδας Ζαχαράτος, και ο Γιάννης Καλεράντες. Το Δεκέμβρη εξοντώθηκαν και οι δυο εναπομείναντες αντάρτες οι Γεράσιμος Κασιμάτης, και ο Ορέστης Μποζάς.
Τα διδάγματα της κατοχής, του Δεκέμβρη του 44, του 46-49, ολόκληρης της μετακατοχικής περιόδου ως το απριλιανό πραξικόπημα του 67 έχουν την αξία τους και σήμερα, χωρίς βεβαίως να υποτιμάμε ότι έχει προστεθεί νέα πείρα, νέες πλευρές.
Δεν έχουμε αυταπάτες, ούτε πιστεύουμε σε δρόμους πάλης, στρωμένους με ροδοπέταλα. Στις κλασσικές, διαχρονικές αντικειμενικές δυσκολίες προστέθηκε μια νέα, η νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες, η οποία οδήγησε σε υποχώρηση το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, μια υποχώρηση που ακόμα δεν έχει δυστυχώς ολοκληρωθεί. Υποχώρηση προσωρινή βέβαια, αλλά που τις συνέπειές της τις γευόμαστε , τις έχουμε μπροστά μας συνεχώς.
Αυτές όμως οι δυσκολίες ούτε μόνιμες θα είναι ούτε αξεπέραστες,
καθώς ο καπιταλισμός γίνεται ακόμα πιο βάρβαρος, αντιδραστικός,
δεν μπορεί πια να κάνει ούτε εκείνες τις παραχωρήσεις που έκανε στις συνθήκες της αντιπαράθεσης με το σοσιαλιστικό σύστημα.
Οι αντιφάσεις και αντιθέσεις του είναι ακόμα πιο οξυμμένες.
ΝΑΙ σήμερα ο αγώνας για την εργατική εξουσία, την σοσιαλιστική εξουσία είναι περισσότερο ώριμος και αναγκαίος.
Αυτή η προοπτική μπορεί και πρέπει να διαγράφεται μέσα στον καθημερινό λαϊκό αγώνα για τα οξυμμένα προβλήματα.
Η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια, που εκφράζει σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, δικαιολογημένα, δεν οδηγεί αυτόματα και εύκολα στην κατάκτηση της πολιτικής συνείδησης όσο αφορά το πρόβλημα ποια τάξη πρέπει να έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία.
Αγώνες απελευθερωτικοί, εργατικοί, αγροτικοί, γίνονταν και πριν η εργατική τάξη αποκτήσει το δικό της Κόμμα, πριν δηλαδή η εργατική τάξη γίνει τάξη για τον εαυτό της.
Το ΚΚΕ, δεν περιορίζεται να περιγράφει τα προβλήματα, να φωνάζει για την ανεργία και τη φτώχεια, τον πόλεμο και την κρατική βία.
Ο δικός μας ρόλος είναι μοναδικός και αναντικατάστατος, όχι μόνο γιατί είμαστε στην πρώτη γραμμή της καθημερινής δράσης αλλά και γιατί ξέρουμε προς τα πού πρέπει να τραβήξουν τα πράγματα, στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Εμείς έχουμε την υποχρέωση να βοηθάμε έμπρακτα, χωρίς μεγαλοστομίες, και οπωσδήποτε με το παράδειγμα της αυτοθυσίας και ανιδιοτέλειας,
να αναδεικνύεται στη συνείδηση της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς και των άλλων φτωχών μεσαίων στρωμάτων ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός τους, πριν απ’ όλα ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ, και ποιοι είναι οι διεθνείς σύμμαχοί του .
Ο εχθρός δεν είναι μόνο το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα, ή οι κυβερνήσεις συνεργασίας, αυτές αποτελούν την πολιτική υπαλληλία της αστικής τάξης.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να βλέπουν ΚΑΙ την αστική τάξη ΚΑΙ το κράτος της, τους θεσμούς του αστικού κράτους είτε η σύνθεσή τους καθορίζεται με εκλογές όπως είναι το αστικό κοινοβούλιο, είτε διορίζονται με τον ένα ή του άλλο τρόπο όπως είναι ο εθνικός αστικός στρατός, η Δικαιοσύνη και άλλοι. Οι καπιταλιστές είναι περιττοί 100%, κηφήνες, σφετεριστές του πλούτου που παράγει ο λαός, που διαθέτει η χώρα.
Εμείς έχουμε την υποχρέωση να ενημερώνουμε με όπλο την πείρα και τα επιστημονικά επιχειρήματα ποια ήταν η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ τον 20ο αιώνα, γιατί η Οκτωβριανή Επανάσταση του 17 εγκαινίασε την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Εμείς έχουμε την υποχρέωση, να γνωρίζουμε σε βάθος, το μεγάλο θεωρητικό ζήτημα που αποτυπώνεται με την εκτίμηση ότι «είναι ώριμες οι υλικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας». Αυτή η εκτίμηση δεν έχει καμία σχέση με υποκειμενισμό, με επιθυμία , δεν αποτελεί ένα όμορφο όραμα, ή ένα ηθικό ιδανικό, απορρέει από την «ωρίμανση του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας και την όξυνση της αντίθεσής του με την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αυτή η αντίφαση έχει φέρει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής σε πλήρη αντίθεση με τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες» «Η ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων δεν καθορίζεται από τον συσχετισμό δυνάμεων», και αυτό να μη το ξεχνά ή να το υποτιμά ο κομουνιστής, η κομμουνίστρια.
Εμείς έχουμε την υποχρέωση να συμβάλλουμε να γίνει πιο πλατειά η αντίληψη ότι ανεξάρτητα ποιο κόμμα ή ποια κόμματα κυβερνούν, πώς αυτοαποκαλούνται, δεν εξανθρωπίζεται το αστικό πολιτικό σύστημα, αυτό συνιστά, σε όλες τις μορφές του, την δικτατορία της αστικής τάξης.
Να κατανοείται ευρύτερα- όσο γίνεται- ότι στην ουσία, ανεξάρτητα τι καυγάς γίνεται στο αστικό κοινοβούλιο, η αντιπαράθεση εξελίσσεται ανάμεσα στην δικτατορία της αστικής τάξης και στην πάλη για την δικτατορία του προλεταριάτου.
Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξουσία της εργατικής τάξης.
Να θυμόμαστε ότι τον συσχετισμό δυνάμεων δεν τον διαμορφώνει μόνο του το Κόμμα, αλλά τον εξακριβώνει και τον βελτιώνει δίνοντας κάθε μάχη.
Η κάθε μάχη για να γίνει κρίκος στην αλυσίδα του πολέμου που οδηγεί στη νίκη πρέπει να είναι μελετημένη, σχεδιασμένη, να ξέρεις πότε περνάς στην επίθεση και πότε προετοιμάζεις τη νέα φάση επίθεσης. Έχει διαφορά αν χάσεις μια’ μάχη γιατί ο συσχετισμός δυνάμεων είναι αρνητικός, και άλλο πράγμα να χάσεις μια μάχη γιατί έκανες ασυγχώρητο λάθος ή γιατί φοβήθηκες, κιότεψες.
Ας προβληματισθούν όλοι εκείνοι και εκείνες που λίγα χρόνια πριν μας ζητούσαν να «βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας», να «στηρίξουμε» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ΣΥΡΙΖΑ μήπως και κάτι κάνει, μήπως εξασφαλίσει κάποια ανακούφιση στα λαϊκά στρώματα από το βάρος των βάρβαρων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που μας πλασαρίστηκαν ως μνημόνια διεξόδου από την κρίση.
Αν το ΚΚΕ κάτω από την πίεση αυτών των προτροπών, υποχωρούσε , πώς θα ήταν τα πράγματα σήμερα; Θα ήταν χειρότερα, η απογοήτευση θα ήταν καθολική, δεν θα υπήρχε ούτε ένα εφαλτήριο για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την διαμόρφωση ισχυρής Λαϊκής Συμμαχίας.
Η συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις, η ανοχή προς τον οπορτουνισμό και τον ρεφορμισμό αποδείχθηκε διεθνώς ,σε όλο τον 20ο αιώνα, ότι έδωσε αέρα στην αστική τάξη και τα κόμματά της να αντεπιτεθούν, να κερδίσουν χρόνο, να χειραγωγήσουν το εργατικό, το λαϊκό κίνημα.
Οι μαχητές του ΔΣΕ και εδώ και σε όλη την Ελλάδα μπορεί να μην είχαν την ευκαιρία να μελετήσουν την θεωρία μας, πριν και κατά τα χρόνια της κατοχής, την περίοδο της «λευκής τρομοκρατίας» και του εμφύλιου όμως η ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία τους δεν πρόκυψε από ένα απλό συναίσθημα, ούτε μόνο από το γεγονός ότι ήταν κυνηγημένοι.
Άλλωστε το σύστημα πάντα προσφέρει οδούς διαφυγής σε αυτούς που δειλιάζουν, υποχωρούν. Αυτό που τους έκανε ήρωες και ηρωίδες ήταν ο πόθος τους για μια νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και πόλεμο, μια κοινωνία που γέννησε ο 20°ς αιώνας, και που θα επανέλθει στο προσκήνιο, με τη νέα πείρα που μας έδωσε η πρώτη απόπειρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Αυτή η επιλογή είναι και σήμερα μοναδική για τον εργάτη και την εργάτρια, αυτούς που προλεταριοποιούνται, τους φτωχούς των μικροαστικών στρωμάτων, στην πόλη και στην ύπαιθρο, όλοι αυτοί γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΔΣΕ, ΣΤΟ ΔΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ ΗΡΩΕΣ, ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΒΟΗΟΗΣΑΝ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΡΙΩΝ ΤΟΥ ΔΣΕ
ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΤΟΗΤΟΙ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΛΥΓΙΣΤΟΙ
