Για τις ανάγκες της ημέρας...
Σαραντάρισες……
Σαραντάρισες,
Κι όταν τα εκατοστίσεις,
όταν τα χιλιάσεις
Δεν θα υπάρχει τίποτα από μένα…
Χώμα αφράτο και καρπερό
οι ιδέες που μου χάρισες απλόχερα,
τις έσπειρα αφειδώλευτα
γύρω μας κι αυτές κάρπισαν
σε μυαλά και καρδιές
νεανικές και γέρικες,
γέρικες καρδιές με χτύπο
μικρού παιδιού,
σε πείσμα πολλών..
Καθαροκουτελάτη μου
διάβηκες δρόμους δύσβατους
παράνομους και νόμιμους….
Εσύ,
μακρινή θυγατέρα του Οχτώβρη
που συγκλόνισε τον κόσμο,
εγγόνα κόκκινη της Κομσομόλ,
Εσύ, τρυφερή
αλλά κι αμείλιχτα σκληρή
με τους εχτρούς της νεολαίας,
διαδέχτηκες τη μυθική ΟΚΝΕ,
επάξια…
και τιμημένα διαφύλαξες
ΟΛΗ της την κληρονομιά.
Σαραντάρισες;…ποιος το λέει αυτό;
Άλλα εφτά πρέπει να σου προσθέσουν,
Εφτά χρόνους απ’ το 68
και δώθε, μέχρι τη μέρα που
χωρίς τυμπανοκρουσίες και πανηγύρια
αλαζονικά, άπλωσες τις σημαίες
και τα σφυροδρέπανά σου σ’ όλη
την Ελλάδα, σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Άλλα εφτά χρόνια πρέπει να σου δώσουν,
το δικαιούνται οι βασανισμένοι σου
ήρωες,
στα μπουντρούμια, τις φυλακές, τις εξορίες
κρυφά σε σπίτια, έκανες χιλιάδες προφεστιβαλικές
κάθε σημάδι στο κορμί των ηρώων σου
κι ένα πανηγύρι, μια νίκη.
Πότισαν οι ΗΡΩΕΣ σου με αίμα
τοίχους, γυμνά πατώματα, στρώματα,
αίμα τιμής κι αξιοπρέπειας.
Κάθε σταγόνα, κάθε πληγή
κι ένα Φεστιβάλ.
κρυφά σε σπίτια, μας μάζευε ο παράνομος ΥΜΝΟΣ σου,
κρυφά διαβάζαμε την ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ
και του ΟΔΗΓΗΤΗ είχαμε μάθει όλους τους στίχους
και τους απαγγέλαμε.
Κάθε μέρα κι ένα Φεστιβάλ.
Τράφηκες με όλη τη σοφία του Μαρξ ΄
και του Ένγκελς,
του Βλαδίμηρου τη σιγουριά,
των μπολσεβίκων του Ιωσήφ
τους δύσκολους χειμώνες
της πολιορκίας, ζήλεψες
εσύ, τις δάφνες.
Ευδοκίμησες σε καρδιές και μυαλά
ανυπότακτα.
Αναπτύσσεσαι γοργά και
θα μακροημερεύσεις,
θα εμπνέεις,
θα καθοδηγείς,
μέχρι τη μέρα
που η φτωχολογιά θα πάρει
αυτό που της ανήκει.
Αλλά, ΕΣΥ δεν θα
σταματήσεις ούτε για ένα λεπτό,
μέχρις ότου κι ο τελευταίος
εργάτης
ξυπνήσει ένα πρωί
χωρίς αλυσίδες,
χωρίς δεσμά..
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΉ ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ,
Σ’ αγαπώ με πάθος.
Α.Ρ
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1968
Ιδρύεται η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, η ΚΝΕ.
Ήταν η πρώτη φορά μετά το 1943, χρονιά αυτοδιάλυσης της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) ώστε να δημιουργηθεί η ΕΠΟΝ, όπου συγκροτούνταν Οργάνωση με μαρξιστικά - λενινιστικά χαρακτηριστικά, με σκοπό να προωθεί την πολιτική του ΚΚΕ στη νεολαία, πρωταρχικά την εργατική και να διαπαιδαγωγεί τα πιο πρωτοποριακά τμήματα των νέων γενεών στις αρχές της ταξικής πάλης.
Ακούστε την πρώτη εξάδα απο τα 12 συνολικά τραγούδια.
Ενα ανεκτίμητο ντοκουμέντο για την ακατάπαυστη και πολύμορφη πάλη της ΚΝΕ ενάντια στη χούντα του 1967-'74,
Στις 5/9/1973, δυόμισι μήνες πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο ραδιοφωνικός σταθμός «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» μετέδωσε 12 επαναστατικά τραγούδια που έγραψαν, μελοποίησαν και τραγουδούσαν νεολαίοι αγωνιστές της ΚΝΕ, ενάντια στη δικτατορία.
Η «ταινία» βγήκε από την αλυσοδεμένη Ελλάδα κι έφτασε με χίλιους κόπους και προφυλάξεις στην έδρα του ραδιοσταθμού, απ' όπου και αναμεταδόθηκε.
«Οι νέοι αγωνιστές της ΚΝΕ είναι από τους πιο φυσικούς και γνήσιους κληρονόμους των ηρωικότερων και των ιερότερων μαζί αγωνιστικών παραδόσεων αυτού του λαού.
Ω νεκρά παλικάρια, παιδιά του λαού
που το αίμα σας στάζει στις πέτρες του βουνού
σηκωθείτε κι αρπάξτε τουφέκι ξανά
χαίρε ω χαίρε χρυσή λευτεριά
Περπατά και βροντά και τα σκότη σκορπά
η κομμουνιστική νεολαία
των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός
δυνατή, ενωμένη κι ωραία
Κόκκινος ήλιος γαρούφαλο στο πέτο μου
σπίτι και φίλος το κόμμα της δουλιάς
Κόκκινος ήλιος γαλάζιο το κασκέτο μου
σύντροφος ίσκιος η μάνα εργατιά
Απ' την Πίνδο στη Γκιώνα και τον Αξιό
το ποτάμι θα πνίξει το μαύρο φασισμό
μεγαλώνει το δέντρο κι απλώνει κλαριά
στην απέραντη γη την πλατιά
Περπατά...
Θ' ανταμώσουμε αδέρφια μια μέρα ξανά
σε μια νέα Ελλάδα σε πόλεις και χωριά
οικοδόμοι κι εργάτες της νέας ζωής
χέρι χέρι της γης οι λαοί
