Manos Saridakis:
Η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες στην Ευρώπη που παραμένουν οι παραδοσιακές διαχωριστικές πολιτικές γραμμές, και η σαφής διάκριση Αριστεράς-Δεξιάς.
Αυτό οφείλεται τόσο στην “κληρονομιά” του εμφυλίου και του μετεμφυλιακού κράτους, όσο και της τελευταίας δικτατορίας στην Ευρώπη, που είχαν ως αποτέλεσμα την ύπαρξη από τη μία ενός σκληρού πυρήνα Δεξιάς που δεν θέλει καμία μείξη με την αριστερή πολιτική, και από την άλλη την ύπαρξη του ΚΚΕ και των ΚΚΕδογενών κομμάτων που δεν θέλουν καμία μείξη με τη δεξιά πολιτική.
Αυτό δεν συμβαίνει πλέον στην Ευρώπη, όπου ξεπηδούν διαρκώς νέα μαζικότατα πολιτικά κόμματα ασαφούς ιδεολογικού στίγματος, με προγράμματα που είναι μια μείξη ακροδεξιών και αριστερών πολιτικών, και σχεδόν πάντα προσωποκεντρικά γύρω από έναν μιντιακό ηγέτη.
Αυτό το ρεύμα στη χώρα μας προσπαθεί να το εκφράσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Πλεύση Ελευθερίας.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι τα ΜΜΕ της χώρας μας δεν την συγκαταλέγουν στην Αριστερά (μαζί με ΚΚΕ, ΝΕΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ) αλλά τείνουν ολοένα και συχνότερα να την τοποθετούν μαζί με την Ελληνική Λύση και τη Νίκη στους “γραφικούς ακροδεξιούς”.
Αυτό το ρεύμα στη χώρα μας προσπαθεί να το εκφράσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Πλεύση Ελευθερίας.
Όπως μπορεί ο καθένας και η κάθε μία να δει στο πρόγραμμά της (αξίζει να το διαβάσετε, όπως και να περιηγηθείτε στην ιστοσελίδα της), είναι ένα κατεξοχήν ακροδεξιό πρόγραμμα, με ελάχιστες κοινωνικές πινελιές (η λέξη “αριστερά” απουσιάζει παντελώς από τη διακήρυξή και το πρόγραμμά της), ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι είναι το περισσότερο προσωποπαγές κόμμα της ελληνικής βουλής (βάζω στοίχημα ότι κανένας σας δεν μπορεί από μνήμης να απαριθμήσει πάνω από 1-2 στελέχη πέραν της Κωνσταντοπούλου).
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι τα ΜΜΕ της χώρας μας δεν την συγκαταλέγουν στην Αριστερά (μαζί με ΚΚΕ, ΝΕΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ) αλλά τείνουν ολοένα και συχνότερα να την τοποθετούν μαζί με την Ελληνική Λύση και τη Νίκη στους “γραφικούς ακροδεξιούς”.
Και παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα (λίγοι ευτυχώς) αριστεροί του facebook που θεωρούν ότι η Ζωή ανήκει στο φάσμα της Αριστεράς.
Πώς το έλεγε ο Αλβέρτος: η ανθρώπινη ηλιθιότητα είναι άπειρη..
