ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΗ ΤΟΥ '68 !!

50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΛΛΙΚΟ ΜΑΗ ΤΟΥ 68

«Σύγχρονη» αρθρογραφία με παλιές «πένες»!

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από τα γεγονότα του Μάη του 1968. Είναι ένα μεγάλο θέμα που ασφαλώς δεν μπορεί να καλυφθεί από το παρόν άρθρο. Αναλυτικότερα ζητήματα που αφορούν τις κινητοποιήσεις του Μάη το 1968 θα παρουσιαστούν σε εκδηλώσεις, που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο των Φεστιβάλ της ΚΝΕ σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ.

Με αφορμή αυτήν την επέτειο έχει κάνει την εμφάνισή του τις τελευταίες βδομάδες ένα μωσαϊκό αρθρογραφίας, αναλύσεων, αφιερωμάτων, ντοκιμαντέρ και συνεντεύξεων στην τηλεόραση, από καθηγητές πανεπιστημίου στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές, καλλιτέχνες και οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Καθεμιά από αυτές τις ψηφίδες έχει φυσικά τη δική της ιδιαίτερη απόχρωση, αλλά η εικόνα που όλες μαζί φτιάχνουν έχει ξεκάθαρα ως στοιχεία της τη σκόπιμη απόκρυψη των αιτιών που οδήγησαν στα γεγονότα του Μάη 1968, την προσπάθεια αδυναμίες, λάθη και προβλήματα στρατηγικής του Γαλλικού ΚΚ να «μεταφρασθούν» σε εγγενείς αδυναμίες του Κομμουνιστικού Κόμματος και της ίδιας της εργατικής τάξης, θέτοντας υπό αμφισβήτηση το αν μπορούν να εκπληρώσουν την ιστορική τους αποστολή, ενώ δεν λείπει και ο αντικομμουνισμός για το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα.

Πώς φτάσαμε στα γεγονότα του Μάη;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που έχει δεχθεί μια πληθώρα απαντήσεων, στις οποίες κυριαρχούν η προβολή μιας γενικόλογης «αντιαυταρχικής» και «αντικαταπιεστικής» συνθηματολογίας που εμφανίστηκε εκείνες τις μέρες καθώς και η προβολή κάποιων επιμέρους διεκδικήσεων που αφορούσαν την Εκπαίδευση, σε μια προσπάθεια να συγκαλυφθεί το ταξικό περιεχόμενο των αιτιών που οδήγησαν στα γεγονότα του Μάη το 1968.

Αυτό δηλαδή που σκόπιμα αποκρύπτεται από όλες τις αναλύσεις είναι το γεγονός ότι στις δεκαετίες που ακολουθούν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης οξύνεται η βασική αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση μέρους των αποτελεσμάτων της.

Πράγματι, στη Γαλλία εκείνη την περίοδο τα μονοπώλια επεκτείνονται σε περισσότερους κλάδους της παραγωγής, το γαλλικό κεφάλαιο προσπαθεί να επεκταθεί σε νέες αγορές και ν' ανακτήσει το χαμένο έδαφος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ανταγωνισμός με τα μονοπώλια άλλων ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών αλλά και των ΗΠΑ οξύνεται, τόσο σε εμπορικό - οικονομικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο (π.χ. εναντίωση της Γαλλίας στην είσοδο της Μ. Βρετανίας στην ΕΟΚ, έξοδος της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1966).

Παράλληλα, η Γαλλία «χάνει» τον πλήρη έλεγχο σε πάνω από 15 αποικίες της, γεγονός που οξύνει τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης της, λόγω απώλειας σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, ενώ μειώνει τη δυνατότητα των γαλλικών μονοπωλίων για εξαγορά ευρύτερων στρωμάτων εργαζομένων.

Ταυτόχρονα, μπαίνει στην παραγωγή περισσότερο εργατικό δυναμικό, για το οποίο υπάρχει η απαίτηση να είναι περισσότερο τεχνικά και επιστημονικά καταρτισμένο, ενώ οι παραγωγικές δυνάμεις αναπτύσσονται συνολικά (εξέλιξη τεχνολογίας, επιστήμης, μέσων παραγωγής).

Ενώ όμως η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού δημιουργεί νέες, σύγχρονες για την εποχή ανάγκες για την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία, αυτές δεν καλύπτονταν με τα έως τότε δεδομένα. Σε πολλές περιπτώσεις η καπιταλιστική ανάπτυξη λειτουργεί όπως είναι φυσικό και στην τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Π.χ. τη δεκαετία του 1960 η ανερχόμενη παραγωγή πυρηνικής ενέργειας εκτοπίζει την εξόρυξη άνθρακα στον τομέα της Ενέργειας και αυτό έχει επιπτώσεις στους εργαζόμενους του κλάδου, όπου την άνοιξη του 1963 πραγματοποιήθηκε μεγάλη γενική απεργία των ανθρακωρύχων και το Δεκέμβρη του 1964 μεγάλη γενική απεργία στις κρατικές επιχειρήσεις.

Αυτός ο παραλογισμός του καπιταλισμού, που βάζει εμπόδιο στην κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (ιδιαίτερα με τις ΗΠΑ), διαμορφώνει τις συνθήκες που οδηγούν στις κινητοποιήσεις του Μάη καθώς και σε ένα κύμα κινητοποιήσεων στις ΗΠΑ και άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως είναι και οι κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Βιετνάμ.
«Αναιρώντας» την επαναστατική στρατηγική

Από αρκετούς αρθρογράφους ο Μάης του 1968 παρουσιάζεται ως μια «ανατροπή» των κλασικών μέχρι τότε θεωριών για την ταξική πάλη, ως μια επιβεβαίωση ότι η επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού αφορούσε μια παλαιότερη εποχή και σε αυτήν επέμενε μόνο η «γραφειοκρατία» των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Τεκμηριώνουν μάλιστα την άποψή τους λέγοντας ότι το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΓΚΚ) αντιμετώπισε τις κινητοποιήσεις με δυσπιστία γιατί δεν μπορούσε να τις ελέγξει, γιατί δεν ήταν συμβατές με την «παρωχημένη αντίληψη των ΚΚ για τους αγώνες».

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το ΓΚΚ και η CGT (Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας, που στηριζόταν από το ΓΚΚ) είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κινητοποίηση της εργατικής τάξης κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Μάη - Ιούνη του 1968. Στις μεγάλες διαδηλώσεις των εκατομμυρίων εργατών επικεφαλής βάδιζαν ο ΓΓ του ΓΚΚ, Βάλνεκ Ρόσε, και ο γραμματέας της CGT.

Το ΓΚΚ περιορίστηκε, όμως, σε μια γραμμή πάλης που έθετε ως στόχο αποκλειστικά συνδικαλιστικά - οικονομικά αιτήματα, ενώ σε πολιτικό επίπεδο ζητούσε την παραίτηση του Ντε Γκολ, την προκήρυξη εκλογών και τη διαμόρφωση μιας κυβέρνησης με τη συμμετοχή του ΚΚ.

Ουσιαστικά, επρόκειτο για μια γραμμή πάλης σε ρεφορμιστική κατεύθυνση, που αντικειμενικά διευκόλυνε την εκτόνωση και όχι την κλιμάκωση της δυναμικής των κινητοποιήσεων. Η πολιτική αυτή δεν μπορούσε ούτε στόχευε να οδηγήσει στην περαιτέρω πολιτικοποίηση και όξυνση της ταξικής πάλης, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για να τεθεί στο επίκεντρο του αγώνα της εργατικής τάξης ο στόχος της ανατροπής του καπιταλισμού, της κατάκτησης της εξουσίας.

Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, αυτό που επιβεβαιώνει ο Μάης του 1968 δεν είναι η αναίρεση και αναθεώρηση της επαναστατικής θεωρίας και στρατηγικής αλλά η ανάγκη για επεξεργασία της στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν εκείνη την περίοδο. Το ΓΚΚ βρέθηκε ανέτοιμο να ανταποκριθεί τότε σε ένα τέτοιο καθήκον, γεγονός που ήταν αποτέλεσμα μιας συνολικότερης πορείας υποχώρησης από την επαναστατική στρατηγική μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (συμμετοχή στις πρώτες μεταπολεμικές αστικές κυβερνήσεις, συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία για τις προεδρικές εκλογές, υποστήριξη του πρωθυπουργού Γκι Μολέ για τη σταθεροποίηση της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Αλγερία).
«Νέα» κινήματα;

Φυσικά, από τη φετινή αρθρογραφία δεν θα μπορούσε να λείψει το χιλιοπαιγμένο έργο που παρουσιάζει τη νεολαία ως μια ενιαία, υπερταξική και αυτοτελή, «ανατρεπτική» δύναμη, έναν «σεισμογράφο» της εποχής, που κατάφερε να ξεσηκώσει το εργατικό κίνημα που με «μεγάλη απροθυμία» την ακολούθησε.

Το παραπάνω αφήγημα έχει ξεκάθαρο στόχο να κρύψει το γεγονός ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη κοινωνική δύναμη που μπορεί να οδηγήσει μέχρι τέλους τον αγώνα όλων όσοι έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ένα αφήγημα που χτυπά και την ικανότητα των νέων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, των νέων εργαζόμενων, των φοιτητών και των μαθητών, να παλέψουν για τη ζωή που έχουν σήμερα ανάγκη, αφού προσπαθεί να τους τοποθετήσει απέναντι από τον μεγαλύτερο και πιο ικανό τους σύμμαχο σε αυτόν τον αγώνα, που είναι το εργατικό κίνημα.

Εξάλλου, και τα ίδια τα γεγονότα του Μάη 1968 δεν θα είχαν την ίδια έκταση και εμβέλεια αν δεν υπήρχαν τα 2,5 εκατομμύρια των εργαζομένων στις διαδηλώσεις και τα 10 εκατομμύρια απεργών που νέκρωσαν όλη τη Γαλλία. Οι 20 - 30 χιλιάδες φοιτητών που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις δεν θα μπορούσαν να δώσουν μια τέτοια δυναμική από μόνες τους, ενώ είναι αμφίβολο εάν θα έφταναν ακόμη και αυτή τη μαζικότητα. Το ίδιο αποδεικνύεται εάν δούμε και το τέλος των κινητοποιήσεων, που ήταν προδιαγεγραμμένο, όταν υποχώρησε το εργατικό κίνημα μετά τις κατακτήσεις που είχε με τις συμφωνίες της Γκρενέλ, κάτω και από την επίδραση της προβληματικής γραμμής πάλης που υιοθετούσε το ΓΚΚ και περιγράψαμε παραπάνω.
Αντικομμουνισμός, το βασικό συστατικό σε κάθε προσπάθεια αφοπλισμού της εργατικής τάξης

Βασικό στοιχείο της αντικομμουνιστικής επιχειρηματολογίας που αναπτύχθηκε σχεδόν σε κάθε άρθρο είναι η άμεση σύνδεση που επιχειρείται ανάμεσα στα γεγονότα του Μάη του 1968 και στην αντεπανάσταση που εκδηλώθηκε τον Αύγουστο του 1968 στο σοσιαλιστικό κράτος της Τσεχοσλοβακίας, ερμηνεύοντάς τα από κοινού ως «ένα ρεύμα αμφισβήτησης» που «αγκάλιασε τη βιομηχανική κοινωνία» ή ως «επανάσταση σε ανατολή και δύση».

Η πραγματικότητα είναι ότι τα δύο γεγονότα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Τον Αύγουστο του 1968, στη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία εκδηλώθηκε αντεπανάσταση, με πρωταγωνιστικό το ρόλο του οπορτουνιστή ηγέτη του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, με στήριξη από τις υπηρεσίες των καπιταλιστικών κρατών. Η επικράτηση της αντεπανάστασης θα σήμαινε απώλεια της εξουσίας της εργατικής τάξης, καπιταλιστική παλινόρθωση. Η αντεπανάσταση αντιμετωπίστηκε με τη διεθνιστική στρατιωτική βοήθεια του Συμφώνου της Βαρσοβίας, με βάση τις συμφωνίες που υπήρχαν και μετά από πρόσκληση δυνάμεων του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας.

Κλείνοντας θα μπορούσαμε να κρατήσουμε ένα βασικό συμπέρασμα: Οτι η ίδια η εξέλιξη της κίνησης, της ανάπτυξης και των αντιθέσεων του καπιταλισμού μπορεί να οδηγήσει προσωρινά σε κινητικότητα ευρύτερων τμημάτων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας και ότι σε τέτοιες συνθήκες είναι καθοριστικός ο ρόλος της εργατικής και η ύπαρξη επαναστατικής πρωτοπορίας, Κομμουνιστικού Κόμματος, που να μπορεί να μελετά, να αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις, να τις ερμηνεύει, να χαράσσει πολιτική στις δοσμένες συνθήκες, χωρίς να ενσωματώνεται στο καπιταλιστικό σύστημα, έχοντας ως στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Του

Λουκά ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

 μέλους του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

(αποσπάσματα από τη συζήτηση, πριν από 20 χρόνια, με τον Μήτσο Κατσιανάκο, που έζησε τα γεγονότα στη Γαλλία ως εργάτης στη «Σιτροέν»
...

- Ζήσατε τα γεγονότα του γαλλικού Μάη του '68 σαν εργάτης της "Σιτροέν". Πώς ξεκίνησαν τα γεγονότα; Ποια ήταν η αφορμή;

- Ο Μάης του '68 έχει πολυδιαφημιστεί, κι από ορισμένους με διάφορους τρόπους. Νομίζω ότι εκείνο που πρέπει να γίνει καθαρό σ' ολόκληρο τον ελληνικό λαό - και ιδιαίτερα στις δυνάμεις εκείνες που ενδιαφέρονται για το θέμα και ασχολούνται μ' αυτά τα ζητήματα - είναι ότι ο Μάης του '68 δεν ήταν μόνο μια φοιτητική εξέγερση και τίποτε άλλο. Είχαμε βεβαίως μια εξέγερση των φοιτητών, που άρχισε πριν το Μάη, προς το τέλος του Απρίλη και αρχές του Μάη του '68. Μέχρι τότε είχαμε κυνηγητά και αψιμαχίες φοιτητών με την αστυνομία στο Καρτιέ Λατέν, στο μεγάλο δηλαδή πανεπιστήμιο έξω από τη Σορβόνη. Είχαμε νυχτερινές οδομαχίες, μέχρι όμως στις 10 του Μάη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή - και πρέπει να είναι καθαρό σε όλους μας - κανένας δεν ανησυχούσε. Κανένας δεν έβλεπε ότι αυτός ο Μάης θα είναι κόκκινος, ότι αυτός ο Μάης θα δώσει καινούρια διάσταση στην κοινωνική και πολιτική ζωή της ίδιας της Γαλλίας. Να εξηγήσω τι εννοώ. Από τις 10 του Μάη που τα συνδικάτα και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας κάλεσαν τους εργαζόμενους να αντισταθούν στην πολιτική του Ντε Γκολ, από εκείνη τη στιγμή και μετά τα πράγματα άλλαξαν άρδην σε ολόκληρη τη Γαλλία. Μέσα σε τρεις μέρες έγιναν καταλήψεις σχεδόν όλων των εργοστασίων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Στις 13 του Μάη έγινε η μεγάλη διαδήλωση που είχε πάνω από 2,5 εκατομμύρια κόσμο. Σ' αυτή τη διαδήλωση επικεφαλής δεν ήταν οι φοιτητές. Ηταν και φοιτητές, αλλά τον κύριο λόγο τον είχε η ηγεσία του ΚΚ Γαλλίας, τα συνδικάτα, η CGT και, πάνω απ' όλα, μπροστά ήταν ο ΓΓ του ΚΚΓ ο Βαλντέ Ροσέ και ο Ζορζ Σιγκί, ο οποίος ήταν ο πρόεδρος της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Γαλλίας, της CGT.
...

- Κατά τη γνώμη μου, κι εδώ οφείλουμε να είμαστε καθαροί, από τη μια μεριά ήταν η εργατική τάξη κι από την άλλη η αστική. Δεν παραβλέπω τον ιδιαίτερο ρόλο των φοιτητών με τις ιδιομορφίες που είχε το φοιτητικό κίνημα, αλλά όταν τοποθετείται το ζήτημα στο επίπεδο το κοινωνικό, το ταξικό, δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι η σύγκρουση γινόταν ανάμεσα στην τάξη των εργατών και στην τάξη των αστών. Αλλωστε, οι φοιτητές δεν αποτελούν μια ξεχωριστή τάξη.

Εδώ, όμως, θέλω να κάνω μια παρένθεση. Διαβάζω σε δημοσιεύματα, ακούω στην τηλεόραση για τον "Κόκκινο Ντανιέλ" ή "Κόκκινο Ντάνι" - ανάλογα πώς τον αποκαλεί ο καθένας. Κόκκινος δεν υπήρξε ποτέ. Αναρχικός ήταν ο άνθρωπος. Ούτε είπε ποτέ ότι ήταν κόκκινος. Και στον ιστό της Σορβόνης δεν είχε κόκκινες σημαίες. Είχε μαύρες. Στα σημεία που αυτός μπορούσε να ελέγξει. Στα άλλα σημεία, που δεν τα έλεγχε, οι σημαίες βεβαίως ήταν κόκκινες. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για "Κόκκινο Ντάνι ή Ντανιέλ". Κλείνω την παρένθεση.

Πρέπει να δούμε πολύ καθαρά τούτο. Από τη στιγμή που τα συνδικάτα, από τη στιγμή που η εργατική τάξη προχώρησε στην κατάληψη όλων των εργοστασίων, όλων των δημοσίων επιχειρήσεων, των τραπεζών κλπ. δεν υπήρχε τίποτε από τις 10 μέχρι τις 13 και 14 του Μάη που να λειτουργεί στη Γαλλία. Λεωφορεία δεν υπήρχαν, μετρό δεν υπήρχε, ταξί δεν υπήρχε, εργοστάσιο δε δούλευε, καμιά υπηρεσία δημόσια δεν εργαζόταν. Ολη η εργατική τάξη με όλη τη δύναμή της βρισκόταν στο δρόμο. Τότε, κατά τη γνώμη μου, φαίνεται ότι υπήρχε και κενό εξουσίας.
...

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9857770 



rizospastis.gr - Καταλύτης των εξελίξεων ήταν η παρέμβαση της εργατικής τάξης
RIZOSPASTIS.GR

από Ελενη Μαρκακη

ΨΟΦΗΣΕ Ο ΚΟΥΒΑΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΤΗΣ CIA Luis Posada Carriles

Τέτοιους "ανθρώπους" εκπαίδευε -και συνεχίζει- η cia για να υπονομεύει και να καθυποτάσσει τα επαναστατικά κινήματα όπου γης.. 

Δείτε το εγκληματικό του έργο: 

Πέθανε ατιμώρητος ο αρχιτρομοκράτης Λουίς Ποσάδα Καρίλες

Luis Posada Carriles

Πηγή: Cubadebate.cu

Ο τρομοκράτης Λουίς Κλεμέντε Φαουστίνο Ποσάδα Καρίλες, 90 ετών, έφυγε από τη χώρα προέλευσής του, την Κούβα, με μοναδική πρόθεση να σταματήσει την επανάσταση του νησιού. Αφιέρωσε τη ζωή του στην διάπραξη τρομοκρατικών ενεργειών, από τις οποίες ήταν θύματα αθώοι άνθρωποι, όπως αυτοί που ταξίδευαν στο αεροπλάνο που προκάλεσε την έκρηξή του το 1976.
Ο Καρίλες πέθανε τα ξημερώματα της Τετάρτης χωρίς να έχει πληρώσει γι’ αυτό το έγκλημα ούτε για τις τόσες άλλες τρομοκρατικές πράξεις που φιγουράρουν στο εγκληματικό ιστορικό του, όπως επιθέσεις κατά του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο.
Ο Καρίλες συνδεόταν με το Εθνικό Κουβανοαμερικανικό Ίδρυμα (FNCA), οργάνωση της άκρας δεξιάς που δημιουργήθηκε το 1981 με έδρα την Φλόριντα των ΗΠΑ. Εργάστηκε ως πράκτορας της CIA από το 1961. Το 1967 εστάλη από τη υπηρεσία των ΗΠΑ ως «σύμβουλος ασφάλειας» των μυστικών υπηρεσιών των στρατιωτικών δικτατοριών σε Αργεντινή, Χιλή, Ελ Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, Βενεζουέλα.
Εκπαιδευμένος από το στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών στη Σχολή των Αμερικών (School of the Americas, με εγκαταστάσεις στο Φορτ Μπένινγκ της πολιτείας της Τζόρτζια, προηγουμένως στον Παναμά), έλαβε εξειδίκευση στα εκρηκτικά, την τρομοκρατία και τη δολοφονία στη δεκαετία του 60, για να φέρει σε πέρας στρατιωτικές δράσεις κατά του άμαχου πληθυσμού της Κούβας.
Ήταν ο ηθικός αυτουργός της τρομοκρατικής απόπειρας στην αεροπορική πτήση 455 της Cubana de Aviación, στις 6 Οκτώβρη 1976. Οργάνωσε μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων κατά ξενοδοχείων στην Αβάνα το 1997. Ήταν μέλος του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών και αξιωματούχος της αστυνομίας στη Βενεζουέλα.

Κάτω από τα ψευδώνυμα Ραμόν Μεδίνα, Ιγνάσιο Μεδίνα, Χουάν Χοσέ Ρίβας, Χούλιο Σέσαρ Ντούμας, Μπάμπι και Φράνκο Ροντρίγκες Μένα, μεταξύ άλλων, διέτρεξε μεγάλο μέρος της ηπείρου ως «επιχειρησιακό στέλεχος» της CIA, χωρίς να εγκαταλείψει τα σχέδια του κατά της Κούβας.

Περισσότερα για την εκπαίδευση και δράση του τρομοκράτη:

1. Ο Λουίς Ποσάδα Καρίλες γεννήθηκε στο Σιενφουέγος της Κούβας, το 1928. Πήρε την υπηκοότητα της Βενεζουέλας και εκπαιδεύτηκε για να ενταχθεί στο στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών.

2. Σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της κυβέρνησης των ΗΠΑ ο Ποσάδα Καρίλες εργάστηκε ως πράκτορας της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA) μεταξύ 1960 και 1974, διάρκεια κατά την οποία εστάλη από την οργάνωση ως σύμβουλος ασφάλειας των μυστικών υπηρεσιών σε Βενεζουέλα, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ, Χιλή και Αργεντινή.

3. Στη Βενεζουέλα, εντάχθηκε στην τότε Διεύθυνση των Υπηρεσιών Πληροφοριών και Αποτροπής (DISIP) και διεύθυνε διάφορα βασανιστήρια.

4. Δέχτηκε χρηματοδότηση από το Εθνικό Κουβανοαμερικανικό Ίδρυμα (FNCA), που αποτελούταν από οπαδούς του κουβανού δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα στις ΗΠΑ.

5. Το 1961, εντάχθηκε στις προετοιμασίες μιας μισθοφορικής εισβολής στην Κούβα από την Πλάγια Χιρόν και έλαβε μέρος στην Επιχείρηση 40 με καθήκον να υποστηρίξει την απόβαση.

6. Το 1971, ήταν πρωταγωνιστικής αποτυχημένης απόπειρας κατά του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στον Χιλιανό ομόλογό του, Σαλβαδόρ Αλιέντε.

7. Το 1976 ήταν αναμειγμένος στην δολοφονία του Ορλάντο Λετελιέρ, Χιλιανού υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση Αλιέντε.

Το 1976 επίσης, οργάνωσε και έφερε εις πέρας από τη Βενεζουέλα την απόπειρα κατά του αεροσκάφους τηςCubana de Aviación, που συνέβη στις 6 Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς, στην οποία πέθαναν 73 επιβάτες, μεταξύ αυτών νέοι αθλητές. Γι’ αυτό το γεγονός, φυλακίστηκε στην Βενεζουέλα, αλλά δραπέτευσε στις 18 Αυγούστου 1985, κατά τη διάρκεια αλλαγής νυχτερινής βάρδιας των φρουρών. Από εκεί μετακινήθηκε στην Ονδούρα, την Γουατεμάλα και το Ελ Σαλβαδόρ, από όπου συνέχισε να διευρύνει το ιστορικό του τρόμου και υποστήριξε αντεπαναστατικές πράξεις στη Νικαράγουα.

8. Ο Ποσάδα Καρίλες οργάνωσε πολυάριθμες επιθέσεις με εκρηκτικά σε διάφορα ξενοδοχεία στην Αβάνα το 1997, πράξεις που ο ίδιος αναγνώρισε δημόσια ένα χρόνο μετά σε συνέντευξη στην εφημερίδα New York Times των ΗΠΑ.

9. Το έτος 2000, επιχείρησε άλλη μια φορά να δολοφονήσει τον Φιντέλ Κάστρο, αυτή τη φορά κατά τη διάρκεια της Ιβηροαμερικανικής Συνόδου που διεξήχθη στον Παναμά. Η απόπειρα απέτυχε και ο Ποσάδα Καρίλες συνελήφθη μαζί με άλλους 3 εγκληματίες: τους Γασπάρ Εουχένιο Χιμένες, Πέδρο Ρεμόν και Γκιγιέρμο Νόβο. Ωστόσο, το 2004 του δόθηκε χάρη από την απερχόμενη πρόεδρο του Παναμά, Μιρέγια Μοσκόσο.

10. Το 2005 εισήλθε παράνομα στις ΗΠΑ. Φυλακίστηκε γι’ αυτή την πράξη, αλλά 2 χρόνια μετά πλήρωσε χρηματική εγγύηση και ένας δικαστής τον άφησε ελεύθερο. Το 2011, η δικαστής Κάθλιν Καρντόνε τον απάλλαξε από το μεταναστευτικό αδίκημα θεωρώντας τον «γέρο και ανάπηρο». Από τότε, έζησε σε αυτή τη χώρα, συγκεκριμένα στο Μαϊάμι, υπό την προστασία της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΣΕΕ -Β' Μέρος

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

Βασικοί σταθμοί από τη διαπάλη για τον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος

Β' ΜΕΡΟΣ: Από το 1950 έως τις μέρες μας

Με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει βασικούς σταθμούς της πορείας της, μιας πορείας που αποτυπώνει τη συνεχή διαπάλη για τον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο δημοσιεύτηκε το πρώτο μέρος, από τη στιγμή ίδρυσης της ΓΣΕΕ μέχρι και το 9ο Συνέδριό της, ενώ στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας παρουσιάζεται η συνέχεια, με τα βασικά γεγονότα από το 1950 έως τις μέρες μας.

Για την «αποτελεσματικότερη αντίσταση στον κομμουνισμό»!

Στις αρχές της δεκαετίας 1950, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. 

Η αστική τάξη, εκμεταλλευόμενη τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ, το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μελών και των στελεχών του ΚΚΕ είτε είχε πάρει το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς είτε βρισκόταν στις φυλακές και τις εξορίες, όπως και τη δράση σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας όσων κομμουνιστών παρέμεναν ελεύθεροι, προχώρησε σε ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη και στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

 Μεταξύ άλλων, συνδικαλιστικές οργανώσεις που είχαν εκλέξει στα ηγετικά τους όργανα συνδικαλιστές μη ελεγχόμενους από το κράτος και την εργοδοσία είχαν αποβληθεί από τη ΓΣΕΕ, στην ηγεσία της οποίας κυριαρχούσαν εργοδοτικές και αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» για τις κινητοποιήσεις ενάντια στον απεργοκτόνο «νόμο Λάσκαρη»... τις «θετικές διατάξεις» του οποίου χαιρέτισε τότε η ΓΣΕΕ!

Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες, στην τακτική του Κόμματος «στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αντανακλώνται προβλήματα της στρατηγικής του και της πολιτικής κατεύθυνσης των συμμαχιών του, που οξύνθηκαν από το 1956. (...) Ωστόσο η πολιτική τακτική περιείχε αντιφάσεις. 

Για παράδειγμα, ενώ στην απόφαση της ΚΕ (14.10.1952) υπογραμμίζονταν η ανάγκη για "ανειρήνευτο αγώνα ενάντια στους εργατοκάπηλους της ΓΣΕΕ και το διασπαστή Στρατή", ταυτόχρονα τονιζόταν η επιδίωξη για "συνεργασία και κοινή πάλη με όλους δίχως εξαίρεση και με τον Στρατή και με ανώτερα στελέχη της ΓΣΕΕ..."» («Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949-1968, Β' Τόμος»).

Το Δεκέμβρη του 1949, η νεοϊδρυθείσα Διεθνής Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων* (ΔΣΕΣ, όργανο του κεφαλαίου) αποφάσισε με τη συγκατάθεση της ΓΣΕΕ να στείλει αντιπροσώπους της στην Ελλάδα για την προώθηση αλλαγών στη δομή και τον τρόπο λειτουργίας της ΓΣΕΕ. 

Για «την καταπολέμηση των προσωπικών και πολιτικών διαφορών με σκοπό την αποτελεσματικότερη αντίσταση στον κοινό εχθρό, τον κομμουνισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα» (Εκθεση της Βρετανικής Πρεσβείας για τη συνδικαλιστική κίνηση στην Ελλάδα, 16 Ιούνη 1950). 

Οι αντιπρόσωποι προέρχονταν από τους δύο βασικούς αμερικανικούς συνδικαλιστικούς οργανισμούς: Την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL) και το Κογκρέσο Βιομηχανικών Οργανώσεων (CIO).

Οι αλλαγές είχαν στόχο να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των εργαζομένων, οι οποίοι είχαν αρχίσει και πάλι την οργανωμένη αντίδραση. Εκδήλωση αυτής της αντίδρασης ήταν η δημιουργία του Ενιαίου Συνδικαλιστικού Κινήματος Ελλάδας (ΕΣΚΕ), στις 15/5/1950, που πρωτοστάτησε στους αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Στις 13/5/1955 δημιουργήθηκε το Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα(ΔΣΚ), που προήλθε από την ενοποίηση του ΕΣΚΕ και του Κινήματος Ελεύθερου Συνδικαλισμού (είχε δημιουργηθεί το 1948). 

Η δημιουργία του ήταν έκφραση της ανάγκης να διαμορφωθεί διακριτός συνδικαλιστικός ταξικός πόλος, να αναπτύξει δράση σε σύγκρουση με τη ΓΣΕΕ, ωστόσο η προσπάθεια αυτή αναχαιτίστηκε από τη θέση «ένα σωματείο, μία ομοσπονδία, ένα εργατικό κέντρο, μία ΓΣΕΕ», που «ουσιαστικά εγκλώβιζε τις ταξικές δυνάμεις στη ΓΣΕΕ, με την προσδοκία ότι μπορούσαν να αλλάξουν το συσχετισμό δύναμης στη Γενική Συνομοσπονδία που ήταν μηχανισμός νόθευσης των συσχετισμών και χειραγώγησης των εργατικών δυνάμεων» («Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949-1968, Β' Τόμος»).

Σε αυτό το πλαίσιο, το ΔΣΚ λειτούργησε μέχρι τη δικτατορία του 1967. 

Συνενώνοντας τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που αντιπολιτεύονταν τη διοίκηση της ΓΣΕΕ, βοήθησε στην ανασύνταξη των συνδικάτων και στην οργάνωση της πάλης των εργατοϋπαλλήλων για την ικανοποίηση των οικονομικών τους διεκδικήσεων, την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και τη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων.

Από την άλλη πλευρά, στη διορισμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ αντιμαχόμενες μερίδες εργατοπατέρων συγκρούονταν εξαιτίας διαφορών στην τακτική χειραγώγησης του συνδικαλιστικού κινήματος και αντιτιθέμενων προσωπικών φιλοδοξιών. 

«Μήλον της Εριδος» αποτελούσε και η πρόσβαση στη λεηλασία των κρατικών κονδυλίων που δίνονταν στο ελεγχόμενο συνδικαλιστικό κίνημα. 

Ολοι οι εργατοπατέρες άλλοτε επενέβαιναν ωμά στη λειτουργία των συνδικάτων και άλλοτε επιχειρούσαν ελιγμούς, προκειμένου να παρουσιάσουν ένα περισσότερο φιλεργατικό πρόσωπο, πάντα στο πλαίσιο της αποτελεσματικότερης ενσωμάτωσης και χειραγώγησης του εργατικού κινήματος. 

Για παράδειγμα, όταν σε ένα σωματείο πλειοψηφούσαν αγωνιστές συνδικαλιστές, σε κάποιες περιπτώσεις διέγραφαν το σωματείο από τις τάξεις της ΓΣΕΕ και σε άλλες προχωρούσαν σε επιλεκτικές διαγραφές αγωνιστών συνδικαλιστών.

«Πιστοποιητικά φρονημάτων», αποκλεισμοί και προσπάθεια χειραγώγησης

Στην πορεία προς το 10ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (24/9 - 1/10/1950), καταγράφηκε σωρεία παρεμβάσεων στη διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων, με στόχο τη διαμόρφωση συσχετισμού υπέρ του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

 Ο γγ της ΓΣΕΕ, Φώτης Μακρής, έστειλε σε όλα τα σωματεία και στα Εργατικά Κέντρα «πιστοποιητικά φρονημάτων», τα οποία έπρεπε να υπογραφούν από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους για να τους επιτραπεί η συμμετοχή στο Συνέδριο. 

Τελικά, μπροστά στις αντιδράσεις που υπήρξαν, υποχρεώθηκε να ανακαλέσει τον όρο ότι ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή. 

Στο Συνέδριο υιοθετήθηκαν «οι σκοποί και οι υποχρεώσεις της ΔΣΕΣ» και, σύμφωνα με τους «εργατοπατέρες» της εποχής, «η ΓΣΕΕ σώθηκε από τον κομμουνισμό».

Τη δεκαετία 1950 πραγματοποιήθηκαν ακόμη τρία συνέδρια της ΓΣΕΕ. Τα δύο πρώτα (11ο και 12ο) χαρακτηρίστηκαν από το σχεδόν ολοκληρωτικό αποκλεισμό της οποιασδήποτε αντιπολίτευσης. Στις 22/12/1954 δημιουργήθηκε η βραχύβια Νέα ΓΣΕΕ από τον Ελευθέριο Γονή, υπουργό Εργασίας στην κυβέρνηση Παπάγου.

Οι τροποποιήσεις που έγιναν στο καταστατικό της ΓΣΕΕ, πριν από το 13ο Συνέδριο (15-18 Οκτώβρη 1958), δημιουργούσαν όλες τις προϋποθέσεις ενός νόθου συνεδρίου: Το εκλογικό σύστημα ήταν το πλειοψηφικό. Περιοριζόταν στο 1/3 ο αριθμός των συνέδρων, ενώ είχαν αποκλειστεί με διαγραφές Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες. Αποκλείστηκαν ακόμα 40 σύνεδροι από την ψηφοφορία.

Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στο κλίμα που δημιουργούσαν οι προσπάθειες της κυβέρνησης να αντικαταστήσει τον Μακρή με τον Δημητράτο στη θέση του γγ της Συνομοσπονδίας. 

Σύμφωνα με έκθεση της βρετανικής πρεσβείας, ένας λόγος που οδήγησε στην εξέλιξη αυτή ήταν και το γεγονός ότι ο Μακρής «έπαψε να είναι ικανοποιητικός ως αντικομμουνιστικός παράγοντας από πλευράς της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CΙΑ)...» (Εκθεση της Βρετανικής Πρεσβείας για το 13ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, 21/11/1958).

Το Συνέδριο υιοθέτησε αιτήματα όπως αύξηση των αποδοχών 15%, κατάργηση των «πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων», κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων κ.ά., που δείχνουν την πίεση που δεχόταν η ηγεσία της ΓΣΕΕ, αλλά και την προσπάθειά της να δείξει φιλεργατικό πρόσωπο, ενισχύοντας τη δυνατότητα χειραγώγησης. Στη νέα διοίκηση επανεκλέχθηκε ο Μακρής στη θέση του γενικού γραμματέα.

Η ΚΕ του ΔΣΚ ανέλυσε τη σημασία του Συνεδρίου και κάλεσε τους εργαζόμενους να διαφυλάξουν την ενότητα του κινήματος και να αγωνιστούν για την υλοποίηση των αποφάσεών του. Μετά από το Συνέδριο, εντάθηκε η κατασταλτική πολιτική της κυβέρνησης. Στις 2 Νοέμβρη, σε επιδρομή αστυνομικών δυνάμεων στα γραφεία των Συνεργαζόμενων Εργατικών Οργανώσεων στη Θεσσαλονίκη, συνελήφθησαν 44 συνδικαλιστές.

Καθώς η ΓΣΕΕ βάδιζε προς το 14ο Συνέδριό της (16/10/1961), η ηγεσία της κήρυσσε ότι «στο 14ο Συνέδριο θα γίνει αναμέτρηση των δυνάμεων του ελεύθερου συνδικαλισμού με τον κομμουνισμό». Παρά το γεγονός ότι δεν έφεραν αποτέλεσμα οι προσπάθειες του Ιρβινγκ Μπράουν (Αμερικανός συνδικαλιστής και πράκτορας της CIA) για συνένωση των συνδικαλιστικών ομάδων του Φώτη Μακρή και του Δημήτρη Θεοδώρου, ο σχεδόν καθολικός αποκλεισμός των αγωνιστικών σωματείων από τις εργασίες του συνεδρίου τούς εξασφάλισε ολοκληρωτική πλειοψηφία.

Αγώνας για εκδημοκρατισμό του συνδικαλισμού

Ο αγώνας για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλισμού πήρε σημαντικές διαστάσεις την περίοδο ανάμεσα στο 14ο και 15ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. 

Στις 16/4/1962 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση, με τη συμμετοχή χιλιάδων εργαζομένων, του ΔΣΚ Αθήνας και Πειραιά, για την αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών και το σεβασμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Στο μεταξύ, με πρωτοβουλία του ΔΣΚ και της Εργατοϋπαλληλικής Συνδικαλιστικής Οργάνωσης που πρόσκεινταν στην Ενωση Κέντρου, δημιουργήθηκε το 1963 η κίνηση των «115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων» (στο εξής «115-ΣΕΟ»). 

Στην πρώτη συσπείρωση εκπροσωπούνταν 55 συνεργαζόμενες εργατικές οργανώσεις, που μέχρι τον Απρίλη του 1963 έφτασαν τις 82 και στις 18/7/1963 τις 115. 

Η μαζικοποίηση συνεχίστηκε μέχρι το 1967, όταν τα σωματεία στις γραμμές της Κίνησης έφτασαν περίπου τα 680. Κι αυτό παρότι μετά από τη νίκη της Ενωσης Κέντρου στις εκλογές του Φλεβάρη του 1964, οι συνδικαλιστές της αποχώρησαν από τις «115-ΣΕΟ».

Στις 6/4/1964 οι «115-ΣΕΟ» πραγματοποίησαν συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως και πορεία διαμαρτυρίας με αίτημα το διώξιμο των Μακρή - Θεοδώρου από τη ΓΣΕΕ. Συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Ωστόσο, παρά τις σχετικές προεκλογικές εξαγγελίες, η κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου δεν έλαβε κανένα μέτρο στην κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στις 22 και 23 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη των 115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων, στην οποία εκπροσωπήθηκαν τα βασικότερα Εργατικά Κέντρα της χώρας.

Στις 15/12/1964 η κυβέρνηση του «Κέντρου» προχώρησε στην αλλαγή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Τον Φ. Μακρή αντικατέστησε ο Ν. Παπαγεωργίου, κυβερνητικός συνδικαλιστής. Από τη νέα διοίκηση αποκλείστηκαν οι εκπρόσωποι των «115».

 Στις 21/4/1965, μετά από προσφυγή των λεγόμενων «Θεοδωρικών» σε συνεννόηση με τον υπουργό Εργασίας του «Κέντρου» Γεώργιο Μπακατσέλο, το Πρωτοδικείο Αθηνών ανέτρεψε τη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Με παρέμβαση και πάλι του Πρωτοδικείου, συγκροτήθηκε στις 19/9/1965 νέα διορισμένη διοίκηση, η οποία παρέμεινε μέχρι το 15ο Συνέδριο της Συνομοσπονδίας.

Το 15ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ συνήλθε στις 24 - 26 Ιούλη 1966, με καθυστέρηση δύο χρόνων. Στο μεσοδιάστημα κλιμακώθηκε ο κρατικός παρεμβατισμός. 

Παράλληλα, διαμορφώθηκε το «μαύρο συνδικαλιστικό μέτωπο», αφού οι Θεοδώρου (που είχε τον έλεγχο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης) και Μακρής, παραμερίζοντας τις «διαφορές» τους, ένωσαν τις δυνάμεις τους με σκοπό «την ανασύνταξη του ελεύθερου συνδικαλισμού» και τη «σωτηρία του από τον κομμουνισμό». 

Οι διαγραφές και οι αποκλεισμοί από τα συνέδρια Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών γενικεύτηκαν μπροστά στο 15ο Συνέδριο. Μαζικές Ομοσπονδίες διαγράφτηκαν από τη δύναμη της ΓΣΕΕ.

Στις εργασίες του Συνεδρίου πήραν μέρος 566 αντιπρόσωποι. Εκείνοι που ανήκαν στη Δημοκρατική Συνδικαλιστική Αλλαγή (Ενωση Κέντρου) και στο Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα (ΔΣΚ) αποχώρησαν πρώτοι, καταγγέλλοντας το Συνέδριο ως «νόθο και παράνομο». 

Στη συνέχεια αποχώρησαν και οι αντιπρόσωποι 9 Ομοσπονδιών και 17 Εργατικών Κέντρων, που προχώρησαν στη δημιουργία της Κίνησης Ανεξάρτητων Συνδικάτων Ελλάδος (ΚΑΣΕ). Συνολικά από τις εργασίες του 15ου Συνεδρίου απείχαν 205 αντιπρόσωποι. Αυτοί που αποχώρησαν από το Συνέδριο εκπροσωπούσαν 69.000 μέλη, ενώ εκείνοι που αποκλείστηκαν πριν από το Συνέδριο 94.000 ψηφίσαντα μέλη. 

Στο σύνολό τους αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία έναντι των 68.500 (και αυτών αμφισβητούμενων) μελών που εκπροσωπούσαν οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές που απέμειναν στο Συνέδριο. Η πραγματική διαφορά στους αντιπροσώπους ήταν ακόμα μεγαλύτερη, αν πάρει κανείς υπόψη τις αυθαιρεσίες και τους αποκλεισμούς στη διαδικασία των εκλογών στα πρωτοβάθμια σωματεία και στα Εργατικά Κέντρα σε πανελλαδικό επίπεδο.

Το επόμενο Συνέδριο της ΓΣΕΕ επρόκειτο κανονικά να συγκληθεί στα μέσα του 1969, αλλά αναβλήθηκε για το επόμενο έτος. Είχαν προηγηθεί η επιβολή της δικτατορίας της 21/4/1967 και η νέα ένταση των διωγμών σε βάρος των πρωτοπόρων αγωνιστών. Παρά την «ομολογία πίστεως» που υπέβαλε η διοίκηση της ΓΣΕΕ προς τη στρατιωτική δικτατορία, η τελευταία προχώρησε στην αντικατάστασή της.

Τον Απρίλη του 1968 συγκροτείται στη Ρώμη η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση (ΕΣΑΚ), που αποτέλεσε τον πόλο συσπείρωσης του ΚΚΕ στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, αφότου το Αντιδικτατορικό Εργατικό Μέτωπο (ΑΕΜ), που είχε συγκροτηθεί τον Αύγουστο του 1967, έγινε μετά τη διάσπαση του Κόμματος (12η Πλατιά Ολομέλεια, 1968) η συνδικαλιστική παράταξη του λεγόμενου «ΚΚΕ εσωτερικού».

Στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης»

Τα πρώτα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης χαρακτηρίστηκαν από μαζικούς εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, απέναντι στους οποίους οι κυβερνήσεις της ΝΔ αντέταξαν τη βίαιη καταστολή, ενώ ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός βάζει πλάτη στο πέρασμα των αντεργατικών πολιτικών.

Το 1976 γίνεται το 18ο Συνέδριο και το 1978 το 19ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. 

Και για τα δύο υπάρχουν πλήθος καταγγελιών για νοθείες. Σε φύλλα του «Ριζοσπάστη» το 1978 σημειώνεται ότι στο 18ο Συνέδριο από τους 575 αντιπροσώπους περίπου το 50% ήταν «πλασματικοί, προερχόμενοι από σωματεία των 10 και των 20 μελών». Παρομοίως για το 19ο Συνέδριο, σημειώνεται ότι πηγή της πλαστής πλειοψηφίας είναι σωματεία - «σφραγίδες» που υπολογίζεται ότι πλησιάζουν τα 2.000.

Ως προς το περιεχόμενο της δράσης, τα γεγονότα δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για το ποιον υπηρετεί η ΓΣΕΕ. 

Χαρακτηριστική είναι η στήριξη που πρόσφερε στον αντεργατικό νόμο 330/1976, ο οποίος χτυπούσε το δικαίωμα στην απεργία, κατοχύρωνε την ανταπεργία (λοκ άουτ), απαγόρευε την πολιτική απεργία. 

Αυτόν το νόμο η κυβερνητική διοίκηση της ΓΣΕΕ «μελέτησε (...) με αντικειμενικότητα και καλή πίστη, αποδεχόμενη τις θετικές διατάξεις του (...) πέτυχε με τις σωστές και κατάλληλες ενέργειες να βελτιωθούν αισθητά πολλές διατάξεις του νομοσχεδίου» (από την έκδοση της ΓΣΕΕ, «1975 - 1980: Δράση και επιτεύγματα μιας εξαετίας», Αθήνα 1981)! 

Αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου και τις επόμενες δέκα μέρες, ο «Ριζοσπάστης» καταγράφει 150 απολύσεις συνδικαλιστών που έγιναν με τη χρήση του νόμου.

Ακόμα, η ΓΣΕΕ χαιρέτισε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, το Μάη του 1979, σημειώνοντας σε ανακοίνωσή της: «Οι εργαζόμενοι Ελληνες αισθάνονται ότι τους δίνεται μια ιστορική ευκαιρία για να ανεβάσουν το βιοτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό τους επίπεδο σ' εκείνο των Ευρωπαίων συναδέλφων τους»!

Τις εκλογές του 1981 κερδίζει το ΠΑΣΟΚ, που ως κυβέρνηση προωθεί τον συνδικαλιστικό νόμο 1264/1982. Παράλληλα, ψήφισε νόμο που έδινε κίνητρα στο κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις. Με το ένα χέρι νομοθετούσε για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και με το άλλο έδινε νέα προνόμια στους επιχειρηματίες. 

Ο δε 1264/82 από τη μια κατοχύρωνε μια σειρά συνδικαλιστικές ελευθερίες - κάτω από την πίεση και τους αγώνες των εργαζομένων - και από την άλλη αναπαρήγε τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στις νέες συνθήκες.

Οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα αποκαλύφθηκαν το 1985. 

Με απευθείας παρέμβαση και με τη βοήθεια των δικαστηρίων, καθαίρεσε την αιρετή διοίκηση της ΓΣΕΕ και στη θέση της διόρισε συνδικαλιστές πιστούς στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο. 

Ο λόγος που το έκανε ήταν επειδή η ΠΑΣΚΕ, συνδικαλιστική παράταξη των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, έχασε την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και η κυβέρνηση κινδύνευσε να βρεθεί αντιμέτωπη με ισχυρές αντιστάσεις στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούσε.

Συστηματική προώθηση του «κοινωνικού εταιρισμού»

Από τη δεκαετία του '90, με ιδιαίτερη ένταση που κλιμακώνεται μέχρι και σήμερα, οι πλειοψηφίες στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, συγκροτούμενες από δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση»/ΜΕΤΑ κ.ά.), συμπρωταγωνιστούν στη συστηματική προώθηση του «κοινωνικού εταιρισμού», σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους και της ΕΕ, και με τις εργοδοτικές οργανώσεις.

Στις μέρες μας, αποκαλυπτική της αντίληψης αυτής αποτελεί η πρόσφατη τοποθέτηση του προέδρου της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλου, σε συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ, τον περασμένο Μάρτη. Αναφερόμενος το ρόλο των «κοινωνικών εταίρων», είπε μεταξύ άλλων: «Ο ρόλος αυτός θεμελιώνεται πάνω σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο διαπραγμάτευσης. Η βασική ιδέα του μοντέλου αυτού αφορά το πότε μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Οταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν; 'Η όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση; Αν και η απάντηση δεν είναι αυτονόητη για όλους (σ.σ. "φωτογραφίζει" τις ταξικές δυνάμεις), τις τελευταίες δεκαετίες κυριαρχεί η αυτονόητη υπεράσπιση του κοινωνικού διαλόγου». Ο ίδιος πριν από λίγο καιρό δήλωσε ότι «η απεργία έφαγε τα ψωμιά της», εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο το ρόλο των δυνάμεων που πλέον βγαίνουν φανερά για να στηρίξουν την «αποτελεσματικότητα του καπιταλισμού».

Η έννοια του «κοινωνικού διαλόγου» εμφανίστηκε επίσημα στην ΕΕ (τότε ΕΟΚ) το 1985. 

Ντεμπούτο στην Ελλάδα έκανε το 1997, καταλήγοντας στο «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000». 

Το «Σύμφωνο» χάραξε το πλαίσιο των αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων που έρχονταν. Οι ταξικές δυνάμεις από την πρώτη στιγμή είχαν καταδικάσει το «διάλογο» και οργάνωσαν κινητοποιήσεις. Αντίθετα, οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ - η συνδικαλιστική παράταξη του τότε «Συνασπισμού», η οποία έχει μετονομαστεί σε ΜΕΤΑ) στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ επέλεξαν τη συμμετοχή στον «κοινωνικό διάλογο».

 Μόνο προς το τέλος του διαφοροποιήθηκαν η ΔΑΚΕ και η ΑΠ, αρνούμενες να υπογράψουν το «Σύμφωνο», χωρίς όμως να αλλάξει η ουσία. 

Ο Χρ. Πολυζωγόπουλος, τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ και στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, έχοντας χάσει μία ψήφο και από την παράταξή του, χρησιμοποίησε διάταξη του καταστατικού της ΓΣΕΕ, σύμφωνα με την οποία η ψήφος του προέδρου της μετριέται διπλή, για να επικυρώσει την αντεργατική κατάληξη.

Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε τον «κοινωνικό διάλογο» για να νομιμοποιήσει τις επόμενες αντιλαϊκές παρεμβάσεις της. 

Ενα από τα πρώτα «παιδιά» του «κοινωνικού διαλόγου» ήταν ο νόμος 2639/1998 που πέρασε η κυβέρνηση Σημίτη, με τον οποίο θεσμοθέτησε την εκ περιτροπής εργασία και τα «stage». 

Στην εισηγητική έκθεση του νόμου μνημονεύεται το «Σύμφωνο»: «Τα μέτρα του νομοσχεδίου αποτελούν προϊόν του κοινωνικού διαλόγου που κατέληξε στο "Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000"»...

Η ίδρυση του ΠΑΜΕ

Στην αντίπερα όχθη, οι κομμουνιστές στο εργατικό κίνημα, συνολικά οι δυνάμεις με ταξικό προσανατολισμό, απάντησαν με την ίδρυση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (3 Απρίλη 1999), συμβάλλοντας ουσιαστικά στη γραμμή διαχωρισμού και ρήξης με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Το ΠΑΜΕ, μέτωπο συσπείρωσης Σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, συνδικαλιστών, γεννήθηκε από την ανάγκη ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος, για ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου, που δεν θα περιορίζεται στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα παλεύει στην προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, ζήτημα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Σήμερα, τα 19 χρόνια δράσης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, ο ρόλος του ως συσπείρωσης συνδικαλιστικών οργανώσεων σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, η συμβολή του στην πάλη σε γραμμή διακριτή τόσο σε σχέση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό όσο και με τη γραμμή του ρεφορμιστικού και οπορτουνιστικού ρεύματος, επιβεβαιώνουν πέρα για πέρα την τεράστια σημασία της ίδρυσης και ύπαρξής του για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η σημασία και η συμβολή αυτή αποτυπώθηκαν και στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ το Νοέμβρη του 2016, στην οποία συμμετείχαν 536 συνδικαλιστικές οργανώσεις: 12 Ομοσπονδίες, 15 Εργατικά Κέντρα, 457 Συνδικάτα και 52 Επιτροπές Αγώνα.

Σημείωση

* Το 1945 ιδρύθηκε η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ) με τη συμμετοχή όλων των εθνικών συνδικάτων απ' όλο τον κόσμο, εκφράζοντας την ανάγκη για ενιαία δράση της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και το φασισμό. Στην ίδρυση της ΠΣΟ συμμετείχαν και όλα τα αμερικανικά συνδικάτα, όπως και στην Εκτελεστική της Επιτροπή. Στην περίοδο 1949 - 1950, με απαίτηση της αμερικανικής κυβέρνησης, τα συνδικάτα της χώρας αποχώρησαν από την ΠΣΟ και ίδρυσαν δική τους διασπαστική παγκόσμια οργάνωση, την οποία προβοκατόρικα ονόμασαν «Διεθνή Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων» (ΔΣΕΣ). Η ΔΣΕΣ, μέχρι και το 1996, αναφερόταν στον ετήσιο οικονομικό προϋπολογισμό της CIA, με ετήσια χρηματοδότηση υπέρογκων ποσών! 

Σήμερα, μετεξέλιξη της ΔΣΕΣ αποτελεί η λεγόμενη Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (ITUC).

O ΒΡΩΜΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ THΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠ ΤΙΣ ΗΠΑ:

ΕΠΑΦΕΣ ΤΟΥ ΥΠΕΞ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

«Διαφημίζει» το ρόλο του αμερικανοΝΑΤΟικού σημαιοφόρου

Τα εύσημα των Αμερικανών λαμβάνει ο ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιάς, στην επίσημη επίσκεψή του στις ΗΠΑ για την πλάτη που βάζει η κυβέρνηση στην υλοποίηση αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.

Μιλώντας σε Ελληνες ανταποκριτές, έκανε έναν απολογισμό των επαφών που είχε τις προηγούμενες μέρες στην αμερικανική πρωτεύουσα με τον ομόλογό του, Μ. Πομπέο,τον σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του Προέδρου Τραμπ, Τζ. Μπόλτον, και άλλους παράγοντες, και είπε μεταξύ άλλων: 

«Η αποδοχή του ρόλου της Ελλάδος στην περιοχή είναι μεγαλύτερη από ποτέ άλλοτε. Η αναγνώριση των πρωτοβουλιών που παίρνουμε στην εξωτερική πολιτική της χώρας αποτελεί αντικείμενο και διαβούλευσης και μελέτης από την πλευρά των Αμερικανών».

Δίνοντας την ατζέντα όσων συζήτησε με τους Αμερικανούς, ιεράρχησε ευθύς εξαρχής στόχους του κεφαλαίου: 

«Τα κύρια θέματα που συζητήσαμε ήταν, πρώτον, η παραπέρα ανάπτυξη της στρατηγικής μας σχέσης που αφορά από ζητήματα Ενέργειας, ενεργειακής ασφάλειας, μέχρι ζητήματα αγροτικής συνεργασίας, πολιτιστικής συνεργασίας, συνεργασίας στον εκπαιδευτικό τομέα, επενδύσεις και οικονομία».

«Δεύτερον», συνέχισε, «συζητήσαμε για τα προβλήματα της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής». «Τρίτον, κουβεντιάσαμε για τα Βαλκάνια και την πολιτική σταθερότητας και πρωτοβουλιών που έχει η χώρα μας», στη λογική εμπέδωσης της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» και «σταθερότητας» που μόνο τέτοιες δεν είναι.

Παραπέρα αναφέρθηκε σε «πρωτοβουλίες» της κυβέρνησης, που όπως φαίνεται τυγχάνουν της ...έγκρισης των Αμερικανών, όπως αυτή για την «προστασία των θρησκευτικών και πολιτιστικών κοινοτήτων στη Μέση Ανατολή, ως όχημα "διαλόγου" μεταξύ διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων». 

Αλλά και η πρόσφατη συνάντηση στο Σούνιο μεταξύ χωρών της ΕΕ που ανήκουν στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια συν τα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων, που φιλοδοξούν να ενταχθούν στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.

Ειδικά για τη συνάντησή του με τον σύμβουλο του Τραμπ, Τζ. Μπόλτον, είπε ότι αφορούσε «τις στρατηγικές πολιτικές στην περιοχή, τις αντιφάσεις και αντιθέσεις της Τουρκίας και προς τα πού κινείται αυτό το σύστημα, τα θέματα των ενεργειακών οδών και της διασφάλισης των ενεργειακών πόρων για τις χώρες που είναι ιδιοκτήτες τους, δηλαδή Κύπρο, Αίγυπτο και Ισραήλ, και για την περαιτέρω ανάπτυξη στο μέλλον των ελληνοαμερικανικών σχέσεων».

Σήμερα η εκ νέου συνάντηση με Ντιμιτρόφ και Νίμιτς

Πρόσθεσε ότι με τον Μπόλτον, όπως και με τον υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδιο για τις Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Γουές Μίτσελ (έχει υπό την επίβλεψή του την περιοχή, εξ ου και το Μάρτη περιόδευσε σε Δ. Βαλκάνια και Λευκωσία), συζήτησε και για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ.
Το παζάρι άλλωστε για διευθέτηση του θέματος συνεχίζεται σήμερα και αύριο στη Νέα Υόρκη, με τον ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ, Ν. Ντιμιτρόφ, παρουσία του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ, Μ. Νίμιτς.

Οπως είπε ο Ν. Κοτζιάς, θα συνεδριάσουν και οι λεγόμενες τεχνικές ομάδες που συνεδριάζουν παράλληλα με την κύρια διαπραγμάτευση, εστιάζοντας σε επιμέρους θέματα, όπως πώς θα προχωρήσουν κοινά σχέδια στην Ενέργεια, στον Τουρισμό κ.α.

Πρόσθεσε ότι η ελληνική πλευρά έχει συντάξει ένα μεγάλο κείμενο, που μαζί με το νομικό κείμενο που έχει συντάξει ο Νίμιτς για την υλοποίηση της συμφωνίας, όπου φιλοδοξούν να καταλήξουν, θα τα εντάξουν σε ένα ενιαίο κείμενο.

 Αυτό το ελληνικής έμπνευσης σκέλος θα αφορά στις «μελλοντικές συνεργασίες» Ελλάδας - ΠΓΔΜ, τη λεγόμενη «θετική ατζέντα» των επιχειρηματικών σχεδίων. 

Επίσης, όπως είπε ο Ν. Κοτζιάς, το σχέδιο διεθνούς συμφωνίας, που επί της ουσίας περιέγραψε, «θα αφορά σε ζητήματα που συνδέονται με το ονοματολογικό, τα ζητήματα αλυτρωτισμού που καλλιεργούνται στα Σκόπια, την αναγνώριση όλων των διεθνών νομικών πραγματικοτήτων, τα σύνορα, το απαραβίαστο των συνόρων, ότι δεν μπορεί να γίνεται προπαγάνδα από καμία πλευρά ή να δίνεται χώρος για προπαγάνδα σε βάρος της άλλης, κ.ά.».

Χτες, εξάλλου, ο Ν. Κοτζιάς συναντήθηκε στη Ν. Υόρκη με τον γγ του ΟΗΕ, Α. Γκουτέρες. Οι συνομιλίες εστίασαν στο Σκοπιανό αλλά και στο Κυπριακό. Ο ΥΠΕΞ είχε και γεύμα εργασίας με τον πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, Μ. Λάιτσακ.

Στο μεταξύ, στα Σκόπια, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Μίλε Μποσνιάκοφσκι, ανακοίνωσε χτες ότι η κυβέρνηση κατέθεσε στο Κοινοβούλιο τα ονόματα των προτεινόμενων ως υπουργών και υφυπουργών, που θα συμμετάσχουν στον επικείμενο κυβερνητικό ανασχηματισμό. 

Οπως είχε ανακοινωθεί τις προηγούμενες μέρες, πέραν του SDSM και του DUI, στην κυβέρνηση θα συμμετάσχουν, ακόμα, η πτέρυγα Σκοπίων του αλβανικού «BESA», το επίσης αλβανικό DPA και η «Ενωση των Ρομά».

Ριζοσπάστης 

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΣΙΠΡΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ: TI ΓΥΡΕΥΕ ΤΟ "ΓΕΡΑΚΙ" ΣΤΟΝ ΑΡΑΞΟ ;;!!

Στον Αραξο ο επικεφαλής Πυρηνικής Πολιτικής του ΝΑΤΟ 

Υπόλογη για την εμπλοκή στα ολέθρια σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Την ώρα που το ΚΚΕ έχει καταγγείλει εδώ και μήνες εργασίες αναβάθμισης στη βάση του Αραξου, που παραπέμπουν σε «φιλοξενία ειδικών όπλων», ανάμεσά τους ακόμα και πυρηνικών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, με τις κυβερνητικές «διαψεύσεις» κάθε άλλο παρά να καθησυχάζουν, πρόσθετη ανησυχία για ένα τέτοιο ενδεχόμενο προκαλεί η πληροφορία ότι στις 17/5 επισκέφτηκε την αεροπορική βάση του Αραξου ο Φρεντ Φρέντρικσον, επικεφαλής της Πυρηνικής Πολιτικής του ΝΑΤΟ και σταθερός υπέρμαχος του διαβόητου ΝΑΤΟικού δόγματος του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», στο πλαίσιο των κλιμακούμενων ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων. 

Την επίσκεψη Φρέντρικσον - ο οποίος συνοδευόταν από επιτελείς του ΝΑΤΟ - στην 116 ΠΜ δημοσιοποίησε ιστοσελίδα ενημερωτικού περιεχομένου (militaire.gr), ενώ δεν υπήρξε καμία κυβερνητική διάψευση.

Πρόκειται για μία ακόμα επιβεβαίωση ότι η κυβέρνηση, άσχετα με το τι υποστηρίζει δημοσίως, στην πραγματικότητα «παίζει με τη φωτιά», στο πλαίσιο της προσπάθειάς της να αναδειχθεί σε «σημαιοφόρο» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή.

Θυμίζουμε ότι το θέμα είχε αναδείξει από τον περασμένο Σεπτέμβρη το ΚΚΕ, με παρέμβαση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος από το βήμα της ΔΕΘ κατήγγειλε ότι 

«η ελληνική κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά, ανοίγει τις πόρτες για ακόμα βαθύτερη, πιο επικίνδυνη εμπλοκή της Ελλάδας, ειδικά τώρα που συζητιέται η μεταφορά υποδομών από τη βάση του Ιντσιρλίκ. Και στρατιωτικό δυναμικό και οπλικά συστήματα θα πάνε, λέει, στη βάση της Σούδας, αλλά και πυρηνικές κεφαλές στη βάση του Αραξου.

Μάλιστα, θα θέλαμε να ρωτήσουμε και να καταγγείλουμε, ταυτόχρονα, γιατί η κυβέρνηση δεν βγάζει τσιμουδιά για το γεγονός ότι έχει προχωρήσει η συντήρηση, επισκευή και ο εκσυγχρονισμός της βάσης του Αραξου, προκειμένου, όπως φημολογείται, να εγκατασταθούν εκεί τα αμερικανικά πυρηνικά όπλα, που ο ελληνικός λαός και με την πάλη του τα είχε διώξει προηγούμενες δεκαετίες».

Γεμίζουν ανησυχία οι κυβερνητικές «διαβεβαιώσεις»
Μετά από μέρες «εκκωφαντικής σιωπής» και αφού συνδικάτα και φορείς κατήγγειλαν το γεγονός, ενώ την καταγγελία επανέλαβε από το βήμα της Βουλής ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Αμυνας Δημήτρης Βίτσας υποστήριζε στη Βουλή ότι «η αεροπορική βάση του Αραξου είναι υπό ελληνική διοίκηση εδώ και πάρα πολλά χρόνια. 

Μετά την περίοδο της δικτατορίας δεν υπάρχουν πυρηνικά όπλα στην αεροπορική βάση του Αραξου, ούτε πρόκειται να υπάρξουν, ούτε υπάρχει κάποιος σχεδιασμός, ούτε έχει κάποια σχέση με οποιοδήποτε - θα έλεγε κανένας - αμερικάνικο ειδικό συμφέρον. Αρα, αυτό να είναι καθαρό».
«Διαβεβαίωση» που γέννησε πρόσθετες ανησυχίες, αφού είναι γνωστό ότι πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ όχι μόνο φιλοξενήθηκαν στη βάση και μετά τη δικτατορία, αλλά ότι φιλοξενούνταν τουλάχιστον έως το 2001, όπως είχε παραδεχτεί εκ των υστέρων και η τότε κυβέρνηση, με την τότε «ρητή διαβεβαίωση» του υπουργείου Αμυνας ότι «το Μάιο του 2001 απομακρύνθηκαν και οι τελευταίες πυρηνικές κεφαλές από τη βάση στον Αραξο».
Την ώρα μάλιστα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έδινε τέτοιες κάλπικες διαβεβαιώσεις, επιχειρώντας να εφησυχάσει τον ελληνικό λαό για την εμπλοκή στα αμερικαΝΑΤΟικά σχέδια που όλο βαθαίνει, όπως αποκαλυπτόταν λίγες μέρες μετά, στις 26 και 28 Σεπτέμβρη έγινε σύσκεψη στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, με αντικείμενο την επισκόπηση των εργασιών για τον «εκσυγχρονισμό» της βάσης του Αραξου.
Σύμφωνα μάλιστα με άκρως απόρρητο ενημερωτικό έγγραφο προς το ΥΠΕΘΑ, μεταξύ των έργων που εξελίσσονται στη βάση είναι και εγκαταστάσεις για την αποθήκευση «ειδικών όπλων».
Σταθερά ενταγμένη στα επικίνδυνα σχέδια Αλλά και αν ακόμα η επίσκεψη Φρέντρικσον ήταν απλά μια «επίσκεψη ρουτίνας», μια προγραμματισμένη επιθεώρηση, επιβεβαιώνεται και έτσι ότι η Ελλάδα επί ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι των πιο επικίνδυνων για το λαό σχεδίων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όπως είναι η πυρηνική του στρατηγική.
Στον Αραξο, άλλωστε, όχι μόνο υπάρχουν εγκαταστάσεις στις οποίες θα μπορούσαν να αποθηκευτούν πυρηνικά όπλα, αλλά και συχνά - πυκνά, όπως έχει αποκαλύψει ο «Ριζοσπάστης», πραγματοποιούνται ασκήσεις στη βάση με αντίστοιχα αντικείμενα, ενώ παρά τα όσα επισήμως λέγονται, αξιόπιστες πηγές επιβεβαιώνουν ότι σε μια σειρά υποδομών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων ανά τη χώρα έχουν αποθηκευτεί κατά καιρούς πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ, με τις ΕΔ να αναλαμβάνουν αποστολές φύλαξης ή συνοδείας στις διαδικασίες μεταφοράς τους αλλού.

Ριζοσπάστης

ΤΙ ΗΤΑΝ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΛΙΝΤΕΝ;;!!

Ίλιντεν, αλυτρωτισμός και λαθροχειρία

Η προσπάθεια να κρυφτούν με αναφορές στην εξέγερση του Ίλιντεν τα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια που σπονσοράρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στα Δυτικά Βαλκάνια, αλλά και ο συμβιβασμός σε αυτό το πλαίσιο με αλυτρωτικές θέσεις της ΠΓΔΜ βγάζουν μάτι.

Ας δούμε όμως τι ήταν η εξέγερση του Ίλιντεν. Αποτέλεσε μια εξέγερση στην οθωμανική περιοχή της Μακεδονίας το 1903. Στην εξέγερση πρωτοστάτησε το σλαβικό στοιχείο, κυρίως φτωχοί αγρότες και άλλα μικροαστικά στρώματα των πόλεων, αλλά συμμετείχαν και Έλληνες, Βλάχοι, ενώ έγινε προσπάθεια να τραβηχτούν και μουσουλμανικοί πληθυσμοί, Αλβανοί και Τούρκοι.

Οργανωτής ήταν η Εσωτερική Επαναστατική Μακεδονική Αδριανοπουλίτικη Οργάνωση, που είχε ιδρυθεί το 1893 στη Θεσσαλονίκη και είχε ως σκοπό την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της περιοχής της Θράκης από τον οθωμανικό ζυγό και την αυτονομία της από όλα τα εθνικά κράτη της περιοχής, με δεδομένο τον πολυεθνικό χαρακτήρα αυτών των περιοχών.

Ο στόχος αυτός συνδεόταν με το στόχο μιας Βαλκανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Ο προσδιορισμός άλλωστε -Μακεδονικός και Ανδριανοπουλίτικος- δεν αναφερόταν σε κάποια συγκεκριμένη εθνότητα ή έθνος, αλλά είχε γεωγραφικό χαρακτήρα, προσδιόριζε την περιοχή και τον πληθυσμό που στις διακηρύξεις αναγνωριζόταν ότι αποτελείται από διάφορες εθνότητες: Βούλγαρους, Σέρβους, Αλβανούς, Βλάχους, Τούρκους, Εβραίους κ.λπ.

Η εξέγερση του Ίλιντεν αποτέλεσε κορύφωση της δράσης της ΕΜΑΟ και ουσιαστικά το κύκνειο άσμα της.

Μετά την εξέγερση η οργάνωση διαλύθηκε. Ένα κομμάτι της, οι «φεντεραλιστές», συνέχισαν να παλεύουν για την ενιαία Μακεδονία και Θράκη στο πλαίσιο της Βαλκανικής Ομοσπονδίας, όμως κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων η πλειοψηφία των ηγετών τους υποστήριξαν τη Βουλγαρία. Ένα άλλο μέρος, αργότερα, συνδέθηκε με το σοσιαλιστικό και το κομμουνιστικό κίνημα της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας.

Το άλλο κομμάτι, οι «σεντραλιστές», εξελίχθηκαν σε ακραίο εθνικιστικό κόμμα που δρούσε στη Βουλγαρία, αλλά και στο πλαίσιο της σημερινής ΠΓΔΜ και προπαγάνδιζε θέσεις του βουλγαρικού αλυτρωτισμού. Αποτέλεσε βασικό στήριγμα της φασιστικής Βουλγαρίας τις δεκαετίες 1920 και 1930, με σημαντική αντικομμουνιστική δράση, δολοφονίες στελεχών του ΚΚ κ.λπ. 

Αλλωστε, από την αρχή ίδρυσης της ΕΜΑΟ, σε αυτήν παρέμβαιναν διάφορα αστικά κράτη και ιδιαίτερα η Βουλγαρία, με στόχο να την αξιοποιήσουν στα δικά τους σχέδια.

Οι εξελίξεις που ακολούθησαν, δηλαδή η σύγκρουση Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σερβίας για το μέλλον της Μακεδονίας και Θράκης, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η Μικρασιατική Καταστροφή, οι ανταλλαγές πληθυσμών έλυσαν ουσιαστικά το «μακεδονικό ζήτημα» μοιράζοντας τα τμήματα της γεωγραφικής Μακεδονίας στα αντίστοιχα κράτη και προσαρμόζοντας ανάλογα την πληθυσμιακή σύνθεσή της.

Σήμερα όμως το Ίλιντεν στην ΠΓΔΜ γιορτάζεται ως εθνική γιορτή, ως επέτειος «γένεσης του μακεδονικού έθνους». Δηλαδή, σήμερα η ΠΓΔΜ θεωρεί τον εαυτό της συνεχιστή των παραδόσεων του Ίλιντεν και ουσιαστικά εκφραστή του, προσαρμόζοντας το περιεχόμενο της τότε εξέγερσης στις σημερινές αλυτρωτικές βλέψεις, όπως αυτές αναφέρονται στο Σύνταγμά της.

Εκεί η έννοια «Μακεδόνας» ταυτίζεται με τον σλαβικής καταγωγής πληθυσμό και η αντίστοιχη γλώσσα χαρακτηρίζεται «Μακεδονική», ενώ το Σύνταγμά της αναφέρεται σε «πρόσωπα που ανήκουν στο μακεδονικό λαό σε γείτονες χώρες».

Άρα το «μακεδονικός» ως έννοια δεν αφορά γεωγραφικό, αλλά εθνοτικό προσδιορισμό, κάτι που δεν υφίσταται. Εμφανίζεται δηλαδή το Ίλιντεν ως «προοδευτικό» καμουφλάζ του αλυτρωτισμού.

Θα πρέπει όμως να σχολιάσουμε και άλλη μια πλευρά που αφορά την αξιοποίηση της εξέγερσης του Ίλιντεν, αφού δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να χάνουμε από την προσοχή μας ότι η -με ταχύτητα- προώθηση της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ γίνεται στο πλαίσιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Δυτικών Βαλκανίων, δηλαδή συνδέεται κυρίως με το σχέδιο ταχύτατης ένταξης των κρατών των Δ. Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. 

Σχέδιο στο οποίο πρωτοστατεί η ελληνική κυβέρνηση, που όμως κάθε άλλο παρά παράγοντας ειρήνης και ασφάλειας, συνεργασίας και φιλίας είναι για τους λαούς των Βαλκανίων.

Αλήθεια, τι σχέση έχουν τα οράματα μιας εξέγερσης όπως αυτής του Ίλιντεν, οι ίσως ουτοπικές διακηρύξεις για Μακεδονία όπου θα ζούσαν αρμονικά Βούλγαροι, Έλληνες, Σέρβοι, άλλοι σλαβόφωνοι, Βλάχοι και Αλβανοί, με την ενίσχυση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια και τα σχέδιά τους απέναντι στη Ρωσία;

Η λογική ότι τα προβλήματα των αλυτρωτισμών θα «λυθούν» αν όλοι είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι ανυπόστατη, γιατί πολύ απλά οι λυκοσυμμαχίες, οι ιμπεριαλιστικές στρατιωτικοπολιτικές και οικονομικές ενώσεις, όχι μόνο δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια και την ειρήνη, αλλά η συμμετοχή σε αυτές οξύνει αντιθέσεις, ανταγωνισμούς και προβλήματα, εντείνει τις αμφισβητήσεις συνόρων, κυριαρχικών δικαιωμάτων, λειτουργεί όλο και πιο διαιρετικά για τους λαούς. 

Απτό παράδειγμα είναι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Γι' αυτό, ο λαός χρειάζεται να αντιταχθεί σ' αυτές τις εξελίξεις, που δεν εξασφαλίζουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. 

Να δυναμώσουν η κοινή πάλη, η φιλία και η αλληλεγγύη των λαών, που μπορούν να εξασφαλιστούν με απόρριψη κάθε λογής αλυτρωτισμών και μακριά από τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικοπολιτικές συμμαχίες.

Χ.

Αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» της Τρίτης 22 Μάη 2018.