17.11.1973: ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΝΑΜΕΤΡΙΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ !! Ντοκουμέντο !!

Μαρτυρία - Κατάθεση Ψυχής Αγωνίστριας του Πολυτεχνείου !!

Ηταν τραγικές οι τελευταίες ώρες..τόσο περιεργα εσωτερικές ωρες..ο καθενας ανεμετριοταν με τον εαυτο του και πεταγε ψηλα και ταυτοχρονα μια ανασα και μια αγκαλια με τον διπλανο του..ο κόσμος ειχε φύγει..

στο κεντρικό κτίριο στον πρώτο όροφο ειχε στηθεί ενα πρόχειρο νοσοκομείο..στο διάδρομο υπήρχαν πατημασιές απο αίμα..και αυλακιές κόκκινες..

η πόρτα άνοιξε λίγο και πρόλαβα να δω κάποια θρανια που ειχαν γινει πρόχειρα κρεβατια.. επανω νεανικά κορμια..

η πόρτα εκλεισε γρήγορα.. -Μην πεις τιποτα μου ψιθύρισε ενας φιλος φοιτητης πρωτοετής..εγω ημουν μαθήτρια ακομη.. δυο μερες πριν ειχε γινει η μεγαλη συνέλευση στο αμφιθέατρο με αντιπροσωπειες μαθητων απο σχολεια της Αθηνας..

-Μην πεις τιποτα ο πανικός θα ειναι κακός σύμβουλος..και μου σφιξε το μπράτσο..

Νωρίτερα στο αμφιθεατρο κατω ειχε ερθει ο Ξυλούρης.. τον σηκώσανε στα χερια για να περασει το προαύλιο.. και η Μαρια η Δημητριάδη 

..καθομαστε με βαρδειες.. ακούγαμε σιωπηλοί.. βγαιναμε εξω για να πιασουμε την θεση στα καγκελα αλλων που επρεπε να ξεκουραστουν.. ζωγραφιζαμε και φτιαχναμε τα πανο και τις αφισες με μαρκαδορους.. περιφρουρούσαμε τους χωρους.. και 

οι ελευθεροι σκοπευτες εριχναν σφαιρες..

τα ασθενοφορα εριχναν δακρυγόνα.. κοβαμε τα νερατζια και βαζαμε τις φλουδες γυρω γυρω στα ματια νοιωθαμε πως μειωνε το τσουξιμο..

μας ειχαν πει οτι για να ανακουφιζομαστε απο την επιδραση των δακρυγόνων να χρησιμοποιούμε βαζελίνη και λεμόνια..τις τελευταιες ομως ωρες ολα ειχαν σωθει και τα δακρυγονα επεφταν βροχη..το τσουξιμο στα ματια και στο δέρμα ηταν φοβερα επωδυνο ..σαν παρηγοριά λογω της ελλειψης λεμονιων πλέον -οχι οτι κι αυτα εκαναν πολλα- κοβαμε απο τις νερατζιές νεράτζια και απλώναμε λιγο απο το χυμό στο δέρμα και γυρω απο τα ματια..των περισσοτερων ειχαν πριστει-  τα δακρυγονα επεφταν μπροστα στα πόδια μας..μαζι με τις σφαιρες απο τις γυρω ταρατσες

Χτυπήθηκε κάποιος, η πόρτα ανοιξε γρηγορα και ξανακλεισε και δε ξερω που βρεθηκε εκεινη η πόρτα και επαιξε αυτοσχέδια το ρολο του φορειου..

φορουσε ενα λευκο πουλοβερ και το ενα χερι,το αριστερο, κρεμοταν σαν φτερουγα στο χωμα.. σερνοταν στο χωμα και πηγα να το σηκωσω και τα καστανά του ματια ηταν γυαλινα..ομορφος νέος με μαύρα μαλλιά..

-ειναι νεκρος ψιθυρισα και ο συντροφος διπλα μου μου σφιξε το μπρατσο..Μη το πεις.. μου ειπε...

Ναι ξεραμε ειναι τυχαιο να ζησεις η να πεθανεις εκεινο το βραδυ..

Καποιοι εκατονταδες.. σαν τους τριακόσιους ειπε καποιος και γελασε.. τα νειατα γελάνε κι ελπίζουν.

περιμεναμε μεχρι τη τελευταια στιγμη τα εκατομμύρια της Αθηνας να ξεχυθουν στους δρομους για τα παιδιά του.. ποιος μπορει να σταθει απεναντι στις χιλιάδες κόσμο; ..περιμεναμε οτι απο ολη την Ελλάδα θα ξεχυνονταν μπροστα σε όλο αυτο.. δεν ηρθαν..

Ερχονται τανκς στην Αλεξανδρας.. εγινε καταληψη του υπουργειου.. του οτε..  ερχονται τανκς κατεβαινει στρατος.. ολα αντικρουόμενα.. βαζαμε εφημεριδες μεσα απο τα ρουχα να μην κρυωνουμε.. με τη ποδια του σχολειου ημουν .. με τα αιματα του παιδιού.. οι φωνες ειχαν κλεισει.. μοναχα οι καρδιές ακούγονταν..

Λίγες ωρες πριν οταν εκλεισαν οι πυλες παρθηκε η αποφαση.. ποιος θελει να μεινει ποιος να φυγει.. οσοι μειναμε δωσαμε τηλεφωνα.. να ειδοποιησουν τη μανα μου..τους δικους μου*...αποχαιρετιζομαστε με αγκαλιές..

*κατα τις 7με 8 το βραδυ επεσε σαν ψιθυροος..οσοι θελουν να φυγουν θα ανοιγαν λιγο λιγο τις πυλες..και οσοι θελουν να μεινουν να ξερουν πως δεν θα ξανανοιξουν..κάποιοι εφυγαν.. οσοι μειναμε δωσαμε σε αυτους καποια στοιχεια αν καταφερναν να εφταναν σπιτι τους να ειδοποιουσαν τους δικους μας..μαλιστα τα γραφαμε και σπαστα.. ενα νουμερο σε ενα χαρτακι δυο νουμερα σε άλλο ωστε αν τους επιαναν να μην ειχαν στοιχεια.. οι δικοι μας ειχαν παρα πολλες ωρες να παρουν νεα μας.. η μητερα μου ας πουμε δεν ηξερε οτι ημουν μεσα κι ετσι αν κατι γινοταν αν μας σκοτωναν η μας συνελάμβαναν και μας.. εκπαραθυροναν -ηταν γνωστη μεθοδος της εποχης..δηλαδη ο κρατουμενος πηδηξε μονος του απο το παραθυρο-  να ξερανε οτι ειμαστε ζωντανοι ως εκεινη την ωρα και οτι ειμαστε μεσα στο Πολυτεχνειο, σκεψου οτι μετα το τανκς.. και αφου με συνελαβαν μαζι με αλλους η μητερα μου δεν ηξερε που ημουν.. πηγε σε νεκροτομεια..ρωτουσε στις φυλακες για ονοματα κρατουμενων και δεν δινανε στοιχεια βριζοντας την και λεγοντας ειρωνικα.. μανα εισαι εσυ που δεν ξερεις που ειναι το παιδι σου; ..εε..ας τη κραταγες στο σπιτι τη κορη σου ναξερες.. κι αλλα τετοια για μερες με ειχε σκοτωμενη..οταν ακουσε τη φωνη μου στο τηλεφωνο μετα απο μερες λιποθυμησε..

αν και περιμεναμε βοηθεια στο βαθος ξεραμε ...

ο συντροφος φοιτητης πεθανε πριν τρια χρονια.. γι αυτον ισως τα γραφω,, μαζι δε μιλουσαμε γι αυτο.. χαμογελουσαμε πικρα ομως καθε φορα που ακουγαμε..ημουν κι εγω στο Πολυτεχνειο.. ολη η Ελλάδα ηταν!!!

..εκεινη τη νυχτα εκεινες τις τελευταιες ωρες ..καποιες εκατονταδες μεσα και καποιοι σκορπιοι απέξω.. αυτη ειναι η αληθεια.. στο φως της μερας ηταν γιορτη,,

οταν επεσε το σκοταδι..ηταν ενα αλλοιωτικο *πανηγυρι.*.αναμετρηθηκαμε με τους εαυτους μας .. αυτους νικήσαμε..τους φοβους και τις αντοχες μας.. ισως και αυτη να ηταν η πιο μεγαλη μας νικη..

μετα απο δυο τρια χρονια στην αιθουσα ντοκουμεντων ειδα ξαφνικα εκεινο το λευκο πουλοβερ πισω απο μια βιτρινα μεσα στο αιμα..διπλα μια φωτογραφια..Διομήδης Κομνηνός..ίσως και να κανω λάθος..τι σημασία εχει.. οι φωνές.. οι ερπύστριες.. το τανκς..

η Ασφαλεια οι εξευτελισμοι το ξυλο το αιμα η απώλεια χρονου εκεινο το απεραντο κενο χρονου και οι ματαιες ελπίδες....

οι χιλιαδες λαού εξω απο την Ασφαλεια το ΕΑΤ ΕΣΑ τα νοσοκομεια..εκεινες οι χιλιάδες λαού που θα μας ελευθερωναν..ποτε δεν ήρθαν...

ομως ο αγωνας ειναι εκει.. 
πίσω απο οσα δεν εχουν ειπωθει..
οπως οι ιστοριες του βουνου και του ανταρτικου..
πως να πεις το συναισθημα.. δεν τα λες.. δεν εχει λογια και τοσες δεκαετιες μετα παλι δεν εχεις λογια...

πες μου, ελεγα του πατερα μου.. προσπαθουσε.. ελεγε τα γεγονοτα..

τότε στο Πολυτεχνειο επιασα ενα μικρο κομματι της καρδιάς τους..πως νοιώθανε.. κι επειτα ναι , εκεινοι εκαναν πεντε Πολυτεχνεια τη μερα..

ο Αγωνας ειναι ενας..και ο Δρομος ενας.!!..

Villy Kakaflika

 Στη σ. ΒΙΛΛΗ αφιερωμένο το παρακάτω βίντεο:

Απ' τα σχόλια στο f/b

• 
  

  Νικόλαος Κρομμύδας Πράγματι, ο δρόμος είναι ένας και αυτός είναι ο δρόμος διαχρονικά του αγώνα του τότε και του σήμερα. Δεν είχα την τύχη να ήμουν εκεί γιατί ήμουν μαθητής της 5ης Γυμνασίου στο χωριό άλλως θα ήμουν και ΕΓΩ ΕΚΕΊ στην επανάσταση της σπουδάζουσα γενιάς και του λαού για ψωμί-παιδεία-ελευθερία,συνθήματα που είναι επίκαιρα ακόμη και σήμερα λες και δεν πέρασε μισή μέρα από τότε τον Νοέμβρη 1973.

  2

  
  

  • Μου αρέσει!
  •  · Απάντηση
  •  · 6 ώρες
• 
  
• 

  Villy Kakaflika Ναι το ξέρω Νίκο μου..εγώ ήμουν μικρή αλλά είχα τη τύχη να είμαι μαθήτρια τότε στο Ε γυμνάσιο Εξαρχείων στη Κωλέττη..έζησα κάθε λεπτό και πριν στη προετοιμασία και όλες τις μέρες της κατάληψης μιας και ήμουν συνέχεια μέσα..όσο δύσκολο κι αν ήταν και το μετά..θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου δόθηκε η δυνατότητα αυτή..

Και μας λένε οι «αόμματοι»: Δε βλέπετε;
Τα σύμβολα ξεθώριασαν. Μας ρωτούν οι «κωφοί»: Δεν ακούτε; Τα συνθήματα έσβησαν.
Μας ορμηνεύουν οι «ανόητοι»: Δεν το καταλάβατε; Τα οράματα χάθηκαν.
Κι εμείς τους απαντάμε: Κάνετε την επιθυμία σας πραγματικότητα. Πέρασαν 40 χρόνια από τότε κι «όλα είναι ακόμα ζωντανά». Κάνατε τα πάντα για να ξεχαστεί το «γεγονός». Κι όλοι το θυμούνται. Δώσατε πάμπολλες μάχες για να διαστρεβλώσετε το «μήνυμα». Και τις χάσατε όλες. Πασχίσατε να κόψετε τη σύνδεση του «τότε» με το «τώρα». Κι αποτύχατε παταγωδώς.

«Το Πολυτεχνείο Ζει». Στην καρδιά και στη σκέψη όσων το έζησαν. Στη φαντασία και στο όνειρο όσων ενέπνευσε. «Ζει και Εμπνέει». Ως έπος μιας νεολαίας αδούλωτης και καύχημα ενός λαού απροσκύνητου. Είναι η «προίκα» στο παρόν κι η ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας.
Αν τα σύμβολα ξεθώριασαν, γιατί η εικόνα της γκρεμισμένης πόρτας δε φεύγει από το βλέμμα;
Γιατί οι τρύπες από τις σφαίρες είναι ακόμα στους τοίχους; Γιατί η αιματοβαμμένη σημαία, που κρατιέται σαν ιερό φυλακτό και πολύτιμο κειμήλιο, ξεδιπλώνεται κάθε φορά που η μνήμη «περπατάει» στο δρόμο του αγώνα;
Γιατί το γερμένο κεφάλι είναι στολισμένο με λουλούδια;
Αυτά είναι σύμβολα και παραμένουν αξεθώριαστα. Και μη μας λέτε να κοιτάξουμε τα ξεθωριασμένα πρόσωπα του Λαλιώτη, του Ανδρουλάκη, της Δαμανάκη και των άλλων που αλλαξοπίστησαν. Αυτοί δεν είναι σύμβολα. Εγιναν «σύμβουλοι» της εξουσίας και τη βοηθούν να δημιουργήσει «άλλοθι» για τα τοτινά και «δικαιολογία» για τα τωρινά και τα μελλούμενα εγκλήματά της.
Κι αν τα συνθήματα έσβησαν, γιατί το «Εξω αι ΗΠΑ» παραμένει ανεξίτηλο στην κολόνα της εισόδου;
Γιατί το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» γίνεται πανό, γίνεται πικέτα κι ακούγεται από μυριάδες στόματα ανθρώπων, που διαδηλώνουν, καθημερινά, στους δρόμους;
Γιατί χιλιάδες πορεύονται προς την αμερικάνικη πρεσβεία; Γιατί στα σχολειά και στα πανεπιστήμια στήνονται «μετερίζια»; Τα συνθήματα των παιδιών του Πολυτεχνείου δεν έσβησαν, γιατί τα αιτήματα της εξέγερσής τους δεν ικανοποιήθηκαν.
Το Ψωμί λείπει, ακόμα, από πολλούς.
Η Παιδεία εξακολουθεί να είναι προνόμιο των λίγων.
Η Ελευθερία είναι το εσαεί ζητούμενο μιας κοινωνίας που είναι «αιχμάλωτη» της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης.
Αν τα οράματα χάθηκαν, γιατί στα δωμάτια των φοιτητών είναι κρεμασμένη η φωτογραφία του Τσε;
Γιατί στα αμφιθέατρα μιλούν για τον Μαρξ και τον Λένιν;
Γιατί τα ποιήματα του Ρίτσου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη, τα χαρακτικά του Τάσσου, οι ζωγραφιές του Τσαρούχη, ο κινηματογράφος του Αγγελόπουλου, το θέατρο του Κατράκη, εξακολουθούν να συγκινούν και να συνεγείρουν μεγάλο μέρος της νεολαίας;
Τα οράματα της «γενιάς του Πολυτεχνείου» δε χάθηκαν, γιατί είχαν και έχουν αναφορά στο μέλλον.
Η κοινωνία που ονειρεύτηκαν εκείνα τα παιδιά, που όρθωσαν το ανάστημά τους στη χούντα, είναι μια κοινωνία καλύτερη. Και την πορεία προς αυτή δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς...

Πριν από 6 χρόνια

Δείτε τις αναμνήσεις σαςchevron-right

Διονύσης Βολιμιάτης

16 Νοεμβρίου 2013 · 

το Πολυτεχνείο !!!
Εγώ μαθητής της 2ας Αγνοώντας τι Γινότανε.. πορεύτηκα για το Σπίτι της θείας, κατ' εντολή της που με φιλοξενούσε...
το ξύλο της Αρκούδας Άμεσο από το Μπάρμπα.., γιατί θα τους '"έκθετα"... λόγω ότι η τάξη μου το Β2 συνέχισε να κάνει μάθημα...
Την μεθεπόμενη στο Σπίτι του Ξαδέλφου μου θεοδόση Χ. πρωτοετή στο Πολυτεχνείο της Πάτρας.. Έμαθα...!!
Τιμή κ Δόξα στα Παλικάρια που Μας ΔΊΔΑΞΑΝ το Δρόμο της Αντίστασης κ της Ανυπακοής για τη Ανατροπή του Άδικου Συστήματος των Πλουτοκρατών !!!

Σχόλια



Villy Kakaflika Τα ειπες όλα!!!..κι οπως θα λεγε και ο Ριτσος...Ετούτα τα παιδιά φτάνουν από πολύ μακριά, τραβούν πολύ μακριά,μέρα τη μέρα πέτρα και αίμα, στοχασμός και αγώνας, χέρι με χέρι
με το μυστρί, με το σφυρί, με το μολύβι, με τον ακριβή διαβήτη
να φτιάξουμε καλύτερο τον κόσμο
να έχει ο καθένας και ψωμί και βιβλίο και σιγουριά και διάπλατη πόρτα,
να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του-.


Διονύσης Βολιμιάτης να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του... ❤️👌


Villy Kakaflika υπέροχοι στίχοι..μεγάλη αλήθεια!!!



Διονύσης Βολιμιάτης που η γενιά του κ η γενιά σου Villy Kakaflika τους στοχασμούς... κ τον αγώνα... τον κάνατε πράξη ❤️


Villy Kakaflika Διονύσης Βολιμιάτης 

καθε μέρα τον κανουμε ολοι πράξη Διονύση.. στη δουλειά, στο σχολείο, στη σχολή, στο πανεπιστήμιο.. στις διεκδικήσεις, στους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αγώνες, στη στάση ζωής.. 

δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι αγώνες.. ίσως κάποιες στιγμές ξεχωρίζουν αλλα δεν ειναι λιγότερο βαρύ για εκεινον που ξέρει οτι συμμετέχοντας στην απεργία θα βρεθεί στο δρόμο .. 

δεν ειναι λιγοτερο βαρυ το να επιλέξει κάποιος με αξιοπρέπεια να παλεψει για μια δικαιη ζωή και να μην έχει μεροκάματο.. 

για εκείνον που κρατιέται όρθιος στις μέρες μας, που παλευει, που κραταει το μυαλό του καθαρό.. 

ολες οι γενιές εχουν τον δικό τους αγωνα σήμερα..οι νέοι, οι φοιτητες, οι συνταξιούχοι, οι εργαζομενοι, οι άνεργοι.. εκει υπάρχουν κομμάτια-διαμάντια..

Ξέρεις.. να θυμάμαι παντα τον πατερα μου.. οταν συνήλθα -μετα το Πολυτεχνείο εννοώ..- μια μερα μιλούσαμε γι αυτο και μεσα στη νεανική μου *ζάλη* μεγένθυνα μάλλον πολύ το γεγονός.. ισως υπερφιαλα να ειχα μιλησει , εε..ημουνα και 16 χρονών και για μενα ηταν οτι πιό συγκλονιστικο....

κι εκεινος μου επιασε το χερι και μου χαμογελασε αλλά με κοιταξε και λιγο αυστηρα και μου ειπε-..

-Ηταν κάτι μεγάλο αυτο που κάνατε, η γενιά σου.. όμως, σκέψου στην Εθνική Αντίσταση μετριόμαστε.. η γενιά του - με τον εαυτο μας κάθε μέρα..

κάθε μέρα θα γίνονταν και πέντε και δέκα *Πολυτεχνεία*..

Χιλιάδες, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν, σακατεύτηκαν, έδωσαν ζωές πτυχία και καριέρες, 

δε σκέφτηκαν γυναικες παιδιά μανάδες και δεν εξαργύρωσαν τα ιδανικά τους για μια *ήσυχη* ζωούλα.. 

άφησαν τα κοκκαλα τους στα βουνά και δεν υπάρχει κανένας να τους ξέρει, ή να γραφτει σε ενα τοίχο το όνομα τους, μήτε ενα λουλούδι να τους πάει μήτε ενα μνήμα να κλαίει η μανα τους.. 

Ηταν μια μεγάλη στιγμή για σας, αλλά οι αγώνες στήνονται με καθημερινή προσπάθεια και με προσήλωση και συνέπεια..

Να δεις που κάποιοι θα το χρησιμοποιήσουν.. να εισαι ετοιμη και γι αυτο.. κάποιοι θα σκορπίσουν..

εσυ να εχεις πάντα το νου σου.. ο δρόμος ειναι ενας και θελει καθημερινή δουλειά.. 

με τα μέσα σου πρώτα.. αν θελεις να κανετε μια μερα τον κόσμο καλύτερο.. (τότε ειχα στεναχωρηθεί γιατι θεωρούσα οτι *υποβάθμιζε*το γεγονός..) μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο απόλυτα δίκιο ειχε...

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ "ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ"...

Στις 25/10/2019 παραμονές της εθνικής επετείου, όπου ο ελληνικός λαός ύψωσε το ανάστημα του απέναντι στο φασισμό λέγοντας το μυριόστομο «ΟΧΙ», επέλεξε ο συνεργάτης της εφημερίδας σας Διονύσης Τσιριγώτης ο οποίος έχει και τον τίτλο του επίκουρου καθηγητή και μάλιστα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας να πλέξει το εγκώμιο στον φασίστα δικτάτορα Ι. Μεταξά σε ένα εντελώς ανιστόρητο άρθρο.
Προκαλεί εντύπωση δε ότι στο ολοσέλιδό του άρθρο καμία αναφορά δεν κάνει σε ιστορικές πηγές παρ’ όλα αυτά αναφέρει τουλάχιστον δυο φορές για την υψηλή στρατηγική του Ι. Μεταξά αραδιάζοντας και πολλές μεγαλόστομες φράσεις. 

Τον δε φασίστα δικτάτορα Μεταξά τον αναφέρει ως Πρωθυπουργό, λησμονώντας προφανώς τον τρόπο που πήρε την εξουσία, τα ρετσινόλαδα και τις φάλαγγες, με την συναίνεση του αστικού κόσμου τραπεζιτών, βιομηχάνων και του αστικού πολιτικού κόσμου.
Θυμίζουμε ότι στελέχη της κυβέρνησης Μεταξά μεταξύ άλλων ήταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Α. Χατζηκυριάκος, ο Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Δ. Μάξιμος, Πεσματζόγλου (Τράπεζα Αθηνών), ενώ την πλήρη στήριξη τους έδιναν οι Μποδοσάκης, Λαναράς, τα εκδοτικά συγκροτήματα Λαμπράκη (Ελεύθερο Βήμα), Βλάχου (Καθημερινή) κ.ά.

Μετά την 4η Αυγούστου τα αστικά κόμματα διαλύθηκαν με διάταγμα, στο οποίο ελάχιστοι αστοί πολιτικοί αντέδρασαν, ενώ μερικοί εξ’ αυτών εξορίστηκαν (Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος, Θ. Τσάτσος, Γ. Καφαντάρης, Αλ. Μυλωνάς κ.ά)

Ποια ήταν η κατάσταση στον Ελληνικό Στρατό;
Ο Αλέξανδρος Παπάγος αρχηγός του ΓΕΣ γράφει σχετικά 

«Ουδέποτε η κυβέρνησις μεταξύ των σκοπών της στρατιωτικής μας προπαρασκευής είχε θέσει και τον της αντιμετωπίσεως ενός πολέμου κατά της Ιταλίας. Ότε , όμως τον Απρίλιον του 1939, τα ιταλικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αλβανίαν , το ζήτημα της αντιμετωπίσεως του ιταλικού κινδύνου εν αμέσω ή προσεχή μέλλοντι ετίθετο πλέον υπό στρατιωτικής πλευράς »

Γενικά η δικτατορία της 4ης Αυγούστου δεν έκανε καμία ενέργεια που θα μπορούσε να εξασφαλίσει στη χώρα καλύτερες συνθήκες για την αντιμετώπιση της ενδεχόμενης επίθεσης . 

Φαίνεται να εμφανίζεται ως ουδέτερη απέναντι στους εμπόλεμους όχι από φιλειρηνική διάθεση αλλά εξ’ αιτίας των αντιφάσεων της εξωτερικής της πολιτικής η οποία στηριζόταν στην αγγλοφιλία των ανακτόρων αλλά και στις συμπάθειες του Μεταξά και της κλίκας τους προς το χιτλεροφασισμό.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Παρ΄ ότι η κυβέρνηση Μεταξά διατηρούσε καλές σχέσεις με τη χιτλερική Γερμανία και πρωτοκλασάτοι του ναζισμού, όπως ο Γκέμπελς κ.ά., είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα και στελέχη της κρατικής ασφάλειας είχαν εκπαιδευτεί στα βασανιστήρια και στην αντικομμουνιστική δίωξη στις σχολές του Χίμλερ, ωστόσο σε καμία περίπτωση αυτή η στάση δεν σήμαινε μετακίνηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς το φασιστικό στρατόπεδο. 

20 Σεπτεμβρίου 1936 Ο  Έλληνας δικτάτορας έχει κλείσει ένα μήνα στην εξουσία μετά το πραξικόπημα του Αυγούστου του 1936 και ποζάρει  μαζί με τον πανίσχυρο Γερμανό Υπουργό Προπαγάνδας του Χίτλερ, στη βεράντα του Ναυτικού Ομίλου με φόντο το Μικρολίμανο και την Καστέλα.

Αυτό συνέβαινε γιατί το συντριπτικά μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης στην Ελλάδα και ιδιαίτερα το εφοπλιστικό κεφάλαιο λόγω των συμφερόντων του και των πολύχρονων δεσμών του με την αστική τάξη της Βρετανίας από τη γέννηση του ελληνικού κράτους είχε επιλέξει τη συμπόρευση με τη βρετανική πολιτική .
Ήδη από το 1934 ο Μεταξάς είχε δηλώσει 

«Η Ελλάς δύναται να θέσει ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις τον οποίον ευρίσκετο η Αγγλία ».
Εξάλλου η αστική τάξη στην Ελλάδα είχε διασπαστεί στη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα με αιματηρό τρόπο αλλά τελικά είχε υπερισχύσει και τότε η βενιζελική πλευρά που τασσόταν αναφανδόν με το μέρος της ΑΝΤΑΝΤ (Βρετανία – Γαλλία). 

Έτσι τα περί ουδετερότητας που ισχυριζόταν ο Μεταξάς ότι χαρακτήριζαν την εξωτερική πολιτική της Κυβέρνησης δεν είχαν πραγματικό αντίκρισμα.
Ο πρεσβευτής της Ιταλίας Ε. Γκράτσι έγραψε: 

« Στις 13 Απρίλη του 1939 η Γαλλία και Μ. Βρετανία ανήγγελον δημόσια την χορήγησιν της εγγύησεως ων εις την Ελλάδα. Η χορήγησις της εγγυήσεως ταύτης και υπό της Ελλάδος αποδοχή της επροκάλεσεν ζωηρότατη δυσφορία εις το Παλάτσο Βενέτσια.»
Η μεταξική δικτατορία παραμονές του πολέμου, με τους βαρύς φόρους και τους υποχρεωτικούς εράνους που είχε επιβάλλει είχε απομυζήσει τεράστιους πόρους από την εθνική οικονομία και το λαό, δήθεν για την άμυνα της χώρας , ενώ τους σπαταλούσε για την συντήρηση των χαφιέδικων μηχανισμών της και για προπαγανδιστικούς σκοπούς 

όπως τη συγκρότηση στρατιάς χαφιέδων, την οργάνωση της φασιστικής ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) και διασπαθίστηκαν για ιδιοτελής σκοπούς.
Την ώρα του πολέμου φάνηκε καθαρά η έλλειψη σοβαρής προετοιμασίας και ο εφοδιασμός του στρατού με πολεμικό υλικό. 

Ο στρατός δεν είχε δικά του μεταγωγικά μέσα ενώ οχυρωματικά έργα είχαν γίνει μόνο στα σύνορα προς την Βουλγαρία (γραμμή Μεταξά) αδιαφορώντας για την κύρια απειλή της Ιταλίας που προερχόταν από την Αλβανία . 

Ο αρχηγός του Γενικού επιτελείου Ναυτικού, ναύαρχος Φωκάς αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «τα πολεμικά πλοία και τα 5 υποβρύχια σε οποιοδήποτε άλλο κράτος θα ήταν εκτός υπηρεσίας»
Εντύπωση προκαλεί ότι ο ιστορικός κ. Τσιριγώτης «δεν γνωρίζει» το σχέδιο αντιμετώπισης ΙΒ που καθόριζε την γραμμή άμυνας Άραχθος Ποταμός – Ζυγός Μετσόβου- Όρλιακας –Βενέτικος Ποταμός –Καμπή Αλιάκμονα – Στενά Πόρτας – Βέρμιο –Καϊμακτσαλάν.
Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την εγκατάλειψη της Ηπείρου με τις πόλεις Γιάννενα – Άρτα- Πρέβεζα και του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Μακεδονίας με τις πόλεις Καστοριά Φλώρινα – Κοζάνη και άμυνα σε απόσταση 120 χλμ από τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Το σχέδιο ΙΒ προκάλεσε γενική δυσφορία στους ειδικούς και πατριώτες αξιωματικούς και το ΓΕΣ υποχρεώθηκε τον Σεπτέμβρη του 1939 στην παραλλαγή του ΙΒα σχεδίου αντιμετώπισης της ιταλικής επίθεσης το οποίο προέβλεπε την άμυνα στις φυσικά οχυρές τοποθεσίες κατά μήκος σχεδόν των ελληνοαλβανικών συνόρων.

Επιπλέον η Κυβέρνηση της δικτατορίας του Μεταξά με σειρά αντιδημοκρατικές ενέργειες όπως η κατάργηση του συντάγματος, η διάλυση των πολιτικών κομμάτων η κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών , η φίμωση του τύπου (των μη διαφωνούντων), ο άγριος διωγμός των δημοκρατικών πολιτών και ιδιαίτερα των κομμουνιστών και η συστηματική διάδοση της φασιστικής ιδεολογίας διασπούσε το εσωτερικό μέτωπο και αποδυνάμωνε την αμυντική ικανότητα της Ελλάδας. 

Να υπενθυμίσουμε εδώ το έγκλημα της παράδοσης των πολιτικών κρατουμένων κομμουνιστών στους Ναζιστές στην Ακροναυπλιά.

Μετά από μια σειρά προκλήσεων με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της Έλλης στις 28 Οκτωβρίου ο ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, Γκράτσι, επέδωσε στο Μεταξά το τελεσίγραφο του Μουσολίνι . 

Η επίθεση του ιταλικού στρατού ξεκίνησε πριν ακόμη λήξει η τρίωρη προθεσμία που όριζε το τελεσίγραφο.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου η κυβέρνηση Μεταξά ανήγγειλε ότι η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο κατά της χώρας μας. 

Μέσα σε λίγη ώρα οι δρόμοι της Αθήνας και όλων των μεγάλων πόλεων και κωμοπόλεων πλημμύρισαν από πλήθη λαού που σχημάτισαν παντού ογκώδεις διαδηλώσεις .
Χιλιάδες έφεδροι κατευθύνονταν μαζικά στα κέντρα στράτευσης , μπροστά στα μάτια των αστυνομικών αρχών οι διαδηλωτές φώναζαν ρυθμικά «θάνατος στο φασισμό». Ήταν το πραγματικό ‘ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός.
Μια άγνωστη πτυχή.

Από την πρώτη στιγμή της Ιταλικής επίθεσης το ΚΚ Ιταλίας με δημόσια διακήρυξη του κατήγγειλε τους φασίστες ηγέτες γι αυτόν τον πόλεμο και έλεγε μεταξύ άλλων « ο ιταλικός λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να καταλάβει το έδαφος της Ελλάδας και να στερήσει την λευτεριά από τον ελληνικό λαό, με τον οποίο πρέπει και μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά».

Αυτή η εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, ήταν ταυτόχρονα και στάση υπέρ των συμφερόντων του ιταλικού λαού. 

Για την ιταλική κυβέρνηση η στάση του Κ.Κ. Ιταλίας συνιστούσε προδοσία.
Για όσους ονειρεύονται δικτάτορες και δικτατορίσκους 

τάχα μου πατριώτες και φιλολαϊκούς, υπάρχει στον αντίποδα τους ένας περήφανος λαός που παρόλη την πείνα και την εξαθλίωση του ύψωσε το ανάστημα του και αντιμετώπισε κατά σειρά τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους γράφοντας ένδοξες στιγμές ηρωισμού και αντίστασης, με το έπος της Αλβανίας , την Εθνική Αντίσταση και τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος δείχνοντας το δρόμο πως οι λαοί από δούλοι γίνονται ελεύθεροι.

Γιώργος Κωνσταντίνου
Μέλος της Ε.Π. Δυτικής Ελλάδας του Κ.Κ.Ε.
Πρόεδρος Ε.Κ.Ζ.
https://lszante.blogspot.com/2019/11/t.html?m=1&fbclid=IwAR2I5NqCE5f7P_BVacFRLKcjXdtUalAkMof-fEra4s-ZU7A-IK9g0ipMLF8

17 ΝΟΕΜΒΡΗ: H ΘΕΣΗ ΜΑΣ...ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ...!!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2019 : ΕΣΥ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ;

Μόνιμο αγκάθι στο μάτι των Αμερικάνων η πορεία του Πολυτεχνείου. Υπάρχει αυτή η χώρα όπου έχει καθιερωθεί αυτή η πορεία, που συνεχίζει να υπενθυμίζει ότι «ένας είναι ο εχθρός» και να τον «δείχνει» με τον σταθερό προορισμό και προσανατολισμό της.

Μόνιμη απειλή για το κράτος και την εξουσία του, το περιεχόμενο της πορείας διαχρονικά, που μπορεί και αναδεικνύει τις επίκαιρες και τις μόνιμες διεκδικήσεις του λαϊκού κινήματος, σαν αποτελέσματα της εξάρτησης και της υποτέλειας από τον ιμπεριαλισμό και τις στοχεύσεις του. Η λιτότητα κι η επίθεση ενάντια στο κοινωνικό κράτος, δεν είναι άσχετα με τις βάσεις και τις αμυντικές δαπάνες. Η αδίστακτη κρατική τρομοκρατία και καταστολή, ο ξεδιάντροπος περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων, οι μεσαιωνικοί αντεργατικοί νόμοι, είναι αποτελέσματα της παγκόσμιας κυριαρχίας της νέας καπιταλιστικής τάξης. Η ασφυκτική πρόσδεση της χώρας στους οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς του ιμπεριαλισμού είναι για να διευκολύνονται τα τυχοδιωκτικά πολεμικά του σχέδια στην περιοχή μας. 

Σχέδια στα οποία είναι μέχρι τα μπούνια μπλεγμένοι οι «δεξιοί δεξιοί» και οι «αριστεροί δεξιοί» υπάλληλοι του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ «κυβερνήτες» δήθεν αυτής της αποικίας.

Αυτό φωνάζουν όσοι κατεβαίνουν στην πορεία. 

Αυτό νοιώθουν όσοι περπατάνε αυτά τα 3 - 4 χιλιόμετρα. Αυτό μαθαίνουν τα παιδάκια που περπατούν μαζί με τη μαμά τους, στον ώμο του μπαμπά τους, οι μαθητές κι οι φοιτητές. Κι όσο κι αν οι διάφοροι «ρεαλιστές» προσκυνητές του αγίου ΝΑΤΟ κάθε χρόνο σβήνουν τα συνθήματα από την πύλη του πολυτεχνείου, μια τρύπα στο νερό κάνουν. Αυτή η φωτογραφία έχει τυπωθεί ανεξίτηλα στις συνειδήσεις του λαού, μαζί με τα τραγούδια του αγώνα.

Κι αυτή η πορεία είναι που μόνιμα αναδεικνύει όλο αυτό το περιεχόμενο της λαϊκής πάλης. Είναι που μεγάλο μέρος του λαού την έχει υιοθετήσει. Λίγο σαν τιμή στα παιδιά του Πολυτεχνείου. Λίγο σαν μάθημα ιστορίας κι αγωνιστικής διαπαιδαγώγησης στα παιδιά τους. 

Λίγο σαν ενός είδους όριο «μπορεί να μη πολυκατεβαίνω σε πορείες, γιατί (χίλιες δικαιολογίες) αλλά το πολυτεχνείο είναι άλλο πράγμα».

Είναι και επέτειος. Και τιμή στους νεκρούς και στον αγώνα τους. Και «λευτεριάς λίπασμα» για να τραφεί και να θεριέψει η δική μας ελευθερία, αντίσταση, αγωνιστικότητα, αντεπίθεση. Η δική μας πάλη για την ικανοποίηση των ίδιων αιτημάτων.

Είναι αυτή η πορεία που μόνιμα και σταθερά (αλλά όχι σαν επέτειος τυπική) αποτελεί επίδειξη δύναμης του αγωνιστικού κομματιού του λαού. Υπενθύμιση ότι είμαστε εδώ κι είμαστε πολλοί. Ότι αυτός ο κόσμος που λέει όχι δε θα λείψει από τη χώρα κι από την ιστορία. 

Ότι υπάρχει, ότι δεν ησυχάζει, ότι τους κάνει τη ζωή δύσκολη κι ότι φέρεται σαν πέτρα και άμμος στα γρανάζια της παγκόσμιας μηχανής τους. Σαν ζάχαρη στο ντεπόζιτο της μηχανής τους.

Μόνιμη λοιπόν κατά συνέπεια φροντίδα των κυβερνήσεων, η συκοφάντηση της πορείας κι η τρομοκράτηση όσων θέλουν να πάνε. 

Συνέταιροι (συμπρωταγωνιστές) στην προσπάθεια οι μπάτσοι, τα κανάλια κι οι κουκουλοφόροι. Οι προετοιμασίες τους πριν τις πορείες πυρετώδεις. Συκοφαντία κι αλλοίωση του περιεχομένου από τα κανάλια και τους πολιτικούς, από τα υπουργεία παιδείας κι από τους εχθρούς του λαού που έχουν εντολή να παριστάνουν τον αριστερό για να σπιλώνουν κάθε αγωνιστική παρακαταθήκη με τη γλίτσα που μοιράζουν στο πέρασμά τους. Τρομοκρατία και απειλές, κλίμα ανασφάλειας και ανησυχίας, από τη δράση των ΜΑΤ και των αστυνομικών με πολιτικά. 

Η πείρα και τα αποτελέσματα της δράσης τους δείχνουν τι ακριβώς είναι και τι ρόλο παίζουν οι διάφοροι κουκουλοφόροι.

Σήμερα πάλι από νωρίς άρχισαν όλοι οι αμερικανοτσολιάδες τις προσπάθειές τους. Οι δημοσιογράφοι τα παραμύθια τους. Οι φασίστες την αμφισβήτηση. Οι εντεταλμένοι διευθυντές σχολείων τη λογοκρισία των σχολικών εκδηλώσεων. 

Οι κυβερνητικοί μπάτσοι την συστηματική επίθεση σε βάρος του ασύλου και του κινήματος. Οι προηγούμενοι φορείς του αυταρχισμού, της λιτότητας, του ψέματος, της υποτέλειας, τις προσπάθειες να ξεχάσουμε τις αύρες τους που επιτέθηκαν στο πολυτεχνείο, τους νόμους τους που εφαρμόζει η ΝΔ (άσυλο, συντάξεις και πάει λέγοντας), τις ρεβεράντζες τους στο διαβολικά καλό αφεντικό τους.

Κι οι επώνυμοι της γενιάς του πολυτεχνείου, εξαργυρώνουν με εκατομμύρια αργύρια τη σημερινή τους προδοσία σε βάρος της ιστορίας, της γενικότερης και της προσωπικής τους. Πολυτεχνείο δεν είναι ο Λαλιώτης κι η Δαμανάκη. Πολυτεχνείο είναι οι ιδέες και τα οράματα. Αυτά που έμειναν ανεκπλήρωτα.

Κάνουν όλοι τους ότι μπορούν για να φοβηθείς, να απογοητευτείς, να τρομάξεις, να βαρεθείς. Θα τους κάνεις τη χάρη ; Ακόμα το σκέφτεσαι ;

Κάθε φορά λέμε ότι «τώρα είναι η πιο κρίσιμη στιγμή για τη συμμετοχή μας». 

Πάντα είναι. 

Και δε ζυγίζεται πότε είναι η ... «πιο». Όμως τώρα δεν είναι κρίσιμη στιγμή ; Ακόμα ταλαντεύεσαι ; 

Δεν είναι η ώρα να πεις «Κι εγώ θα πάω». Δεν είναι η ώρα να δείξεις ότι δεν είσαι μαζί τους ; 

Δεν είναι η ώρα να πάρεις τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τους μαθητές σου, τα ανίψια σου και να τα πας να καταθέσουν ένα γαρύφαλλο όπως σε πήγαν κι εσένα στην τσακισμένη πόρτα ; 

Δεν είναι ώρα να πάρεις τη φαμίλια σου να πας μια πολιτική, αγωνιστική, συναισθηματική και λογική, βόλτα από την Ομόνοια μέχρι τη φωλιά του τέρατος ;

Κι αν έχεις χρόνια νάρθεις, μη σε νοιάζει. Θα μας γνωρίσεις και θα σε γνωρίσουμε. 

Η θέση σου στο δρόμο σε περιμένει πάντα. Όλους τους περιμένει. Είναι η μόνη λύση.

Μάνος Δούκας από Κατιούσα (www.katiousa.gr)

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Την ανάγκη σε κάθε σωματείο, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, οι εργαζόμενοι και ο λαός να οργανώσουν την πάλη τους για δημόσια, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, ενάντια στον νέο γύρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης, υπογράμμισε στην εισηγητική ομιλία στη σύσκεψη η Γιώτα Ταβουλάρη, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.

«Προχωράμε αποφασιστικά για τα συλλαλητήρια στις 30 Νοέμβρη, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι», κάλεσε. «Στηρίζουμε την κινητοποίηση των συνταξιούχων στις 14 Δεκέμβρη για τη διεκδίκηση του Δώρου που τους κατάργησαν».

Διαχρονικός στόχος του κεφαλαίου η απαλλαγή από το «κόστος» της Ασφάλισης

Αναφερόμενη στο λεγόμενο «νέο Ασφαλιστικό» της κυβέρνησης ΝΔ, η Γ. Ταβουλάρη τόνισε ότι «αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής νομοθεσίας που απορρέει από τις αποφάσεις της ΕΕ, εδώ και κοντά τρεις δεκαετίες, και υλοποιείται διαδοχικά από τις αστικές κυβερνήσεις, με πιο πρόσφατο τον εμβληματικό νόμο - λαιμητόμο, τον νόμο Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ».

Αναδεικνύοντας τις βασικές αντιασφαλιστικές ανατροπές του νόμου Κατρούγκαλου (μείωση ποσοστών αναπλήρωσης κάτω από το 40% του συντάξιμου μισθού, από 80% περίπου την προηγούμενη δεκαετία, θεσμοθέτηση ρήτρας βιωσιμότητας των Ταμείων με την οποία αίρεται η υποχρεωτική καταβολή των επικουρικών συντάξεων, διαχωρισμός κύριας σύνταξης σε εθνική και ανταποδοτική, με απόσυρση της εγγύησης του κράτους για την ανταποδοτική σύνταξη), τόνισε: «Πάνω σε αυτό το έδαφος πατά σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ και βάζει σε νέα φάση την πορεία παραπέρα ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης».

«Μπορεί το "ξήλωμα του πουλόβερ" να ξεκινά από τις επικουρικές συντάξεις», με το υποχρεωτικό τζογάρισμα των εισφορών των ασφαλισμένων χωρίς καμία εγγύηση για το τι σύνταξη θα πάρουν, σημείωσε, «ωστόσο στόχος είναι η επέκταση της ιδιωτικοποίησης στο σύνολο της Δημόσιας Ασφάλισης», καθώς «στρατηγικός στόχος που υπηρετούν όλες οι αντιασφαλιστικές ανατροπές είναι η "ελάφρυνση" των καπιταλιστών και του κράτους τους από το "βάρος" της Κοινωνικής Ασφάλισης, από την κατάκτηση των εργατών να παίρνουν πίσω μέσω αυτής ένα κομμάτι της κλεμμένης υπεραξίας που παράγουν. Η ιδιωτική ασφάλιση, που ολοένα ενισχύεται στον καπιταλιστικό κόσμο, αποτελεί πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους».

Παραθέτοντας ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία για τα περιθώρια κέρδους που βλέπουν τα μονοπώλια, ανέφερε:

 «Στην ΕΕ τα ετήσια "κατά κεφαλήν ασφάλιστρα", όσα δηλαδή πληρώνει κατά μέσο όρο ο καθένας σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, είναι σχεδόν 2.000 ευρώ, ενώ στην Ελλάδα μόνο 360, δηλαδή μόλις 18,5% του μέσου όρου της ΕΕ!». Αντίστοιχα, «στις ασφαλίσεις ζωής η Ελλάδα είναι μόλις στο 14,3% του μέσου όρου της ΕΕ».

«Η περιβόητη "κεφαλαιοποίηση" ωφελεί τους επιχειρηματίες και πτωχεύει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους», τόνισε.

 «Μια ματιά στην ΑΣΠΙΣ, όπου μέχρι και σήμερα εκκρεμούν χιλιάδες αποζημιώσεις όσων πλήγηκαν από το λουκέτο, δεκάδες χιλιάδες ασφαλισμένοι ψάχνουν το δίκιο τους στα δικαστήρια κάνοντας υπέρογκα έξοδα, στην "Enron" στις ΗΠΑ, στο επαγγελματικό ταμείο των φαρμακοϋπαλλήλων με 80% μείωση συντάξεων και 64% εφάπαξ, αποκαλύπτει τον κόλαφο που δημιουργεί για τους εργαζόμενους η αντικατάσταση της ανταποδοτικότητας και της αλληλεγγύης των γενεών από τον τζόγο της κεφαλαιοποίησης στην Ασφάλιση».

 Αντίστοιχα ανέφερε το παράδειγμα του νέου επαγγελματικού ταμείου του ομίλου «Ελληνικά Χρηματιστήρια», στο καταστατικό του οποίου αναφέρεται ρητά ότι «το κεφαλαιοποιητικό σύστημα προκαθορισμένης εισφοράς δεν εγγυάται το ύψος της εφάπαξ παροχής, ούτε το ύψος της επενδυτικής απόδοσης, ούτε το ύψος των επενδυτικών εξόδων».

Παράλληλα με τους «επιχειρηματικούς κινδύνους» της ιδιωτικής ασφάλισης, τόνισε, οι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, επιστήμονες, βιοπαλαιστές αγρότες είναι εκτεθειμένοι σε κάθε σκαμπανέβασμα του εργασιακού βίου. «Στον αέρα» θα μένουν όσοι χάσουν τη δουλειά τους και δεν μπορούν να καταβάλλουν εισφορές, οι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να δουλέψουν λόγω εργατικού «ατυχήματος», οι οικογένειες στις περιπτώσεις θανάτου εργαζόμενου...

Επίθεση που αφορά όλους τους εργαζόμενους και το λαό

Αναφερόμενη στο περιεχόμενο και τους στόχους της αντιασφαλιστικής επίθεσης, η Γ. Ταβουλάρη υπογράμμισε:

«Η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την επίθεση στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, με την αλλαγή προς το χειρότερο στις εργασιακές σχέσεις. Δεν αφορά μόνο τη σύνταξη, αφορά τις παροχές των Ταμείων και του κράτους στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την προστασία της Υγείας και της Ασφάλειας στην Εργασία, την Πρόνοια, αφορά όλους τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες (...)

Τι επιδιώκουν;

-- Παραμονή στην εργασία για "μακρύτερο χρονικό διάστημα".

-- Μείωση του "μη μισθολογικού κόστους", μέσω στοχευμένων μειώσεων στις εργοδοτικές εισφορές. Η εισφορά που καταβάλλεται από τους εργοδότες και από την οποία σχεδόν απαλλάσσονται, είναι μέρος του εργατικού μισθού. Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών επιστρέφει στους κεφαλαιοκράτες μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας που σταθερά αρπάζουν από τους εργάτες, τη στιγμή που χρωστούν στον ΕΦΚΑ πάνω από 17 δισ. ευρώ.

-- Καθορισμένες εισφορές και αβέβαιες παροχές, στη βάση της ανταποδοτικότητας.

-- "Επίτευξη καλύτερης ισορροπίας μεταξύ των ετών εργασίας και των ετών σύνταξης", δηλαδή αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης.

-- "Ελαχιστοποίηση των περιπτώσεων πρόωρης συνταξιοδότησης", τόσο για όλους τους εργαζόμενους όσο και σχετικά με ορισμένα επαγγέλματα, όπως τα Βαρέα και Ανθυγιεινά».

Τα απατηλά επιχειρήματα της κυβέρνησης και των εργατοπατέρων

Συνεχίζοντας σχολίασε τα διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση «προκειμένου να μας πείσει να αποδεχτούμε ως "ωφέλιμη" την αντιασφαλιστική επίθεση».

Υπογράμμισε ότι οι όποιες αυξήσεις στις επικουρικές συντάξεις σε μερίδα εργαζομένων, με βάση τις «αντισυνταγματικές» περικοπές του νόμου Κατρούγκαλου, «θα είναι παροδικές, δεδομένου ότι το όριο της συνταξιοδοτικής δαπάνης είναι αυστηρά καθορισμένο έως το 2060 με βάση τους μνημονιακούς νόμους».

Αντίστοιχα, κόντρα στο κλασικό επιχείρημα περί «βιωσιμότητας» των ασφαλιστικών ταμείων, τόνισε: «Η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της συνεχώς και για πάνω από εξήντα χρόνια λεηλατούν τα αποθεματικά των Ταμείων, τα παρακρατούσαν άτοκα για να εξασφαλίζουν τζάμπα χρήμα στις επιχειρήσεις. Τεράστια κεφάλαια, που οδηγήθηκαν με πολιτικές αποφάσεις για δεκαετίες άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδας, χρηματοδότησαν την ανάπτυξη του κεφαλαίου. (...) Για την περίοδο 1951 - 1975 οι απώλειες υπολογίζονται σε 58 δισ. ευρώ. Πάνω από 3,5 δισ. ευρώ ήταν οι ζημιές των ασφαλιστικών ταμείων στο Χρηματιστήριο την περίοδο 1999 - 2002 και πάνω από 13 δισ. με το τελευταίο "κούρεμα"».

«Ούτε μπορούμε να ανεχτούμε ως επιχείρημα την αύξηση του προσδόκιμου ζωής και την "ενεργό γήρανση"», πρόσθεσε. «Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος, ο παραγόμενος πλούτος, δημιουργούν σήμερα τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να ζουν περισσότερα χρόνια εκτός παραγωγής, να ξεκουραστούν και να διαθέσουν το χρόνο τους όπως αυτοί επιθυμούν. Και όχι όπως επιθυμούν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, που προσπαθούν να επιβάλουν την απασχόληση μέχρι τα βαθιά γηρατειά για να συγκεντρώσουν περισσότερη υπεραξία».

«Αφήνουμε αυτά τα επιχειρήματα για τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ», τόνισε. «Ετσι κι αλλιώς, αυτές οι δυνάμεις στηρίζουν ενεργητικά τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου, δέχονται τα κριτήρια της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, των αντοχών της οικονομίας. Εχουν μπει "στα γεμάτα" στην ίδρυση επαγγελματικών ταμείων και στη διαχείρισή τους.

Στο χορό έχει μπει ασφαλώς και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη συμφωνία της για την ίδρυση Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου με τον ΣΕΒ.

Εσπερναν και σπέρνουν μέσα στους εργαζόμενους, μαζί με εργοδοσία και κυβερνήσεις, το δηλητήριο του διαχωρισμού, της διαφοροποίησης, της εξαίρεσης, υποσκάπτοντας την αναγκαία ενότητα των εργαζομένων για να αντιμετωπίσουν την αντιασφαλιστική λαίλαπα».

Σε αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς!

«Η λογιστική - οικονομικοδιαχειριστική λογική, που αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως "κόστος", πρέπει να απορριφθεί κατηγορηματικά από τους εργαζομένους και τους ασφαλισμένους», ξεκαθάρισε. «Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι πρώτα και κύρια ζήτημα πολιτικό, ταξικό, αποτελεί δικαίωμα για τον εργαζόμενο. Προέρχεται από το γεγονός ότι είναι ο δημιουργός του παραγόμενου πλούτου και πρέπει να έχει ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας απέναντι στο εκμεταλλευτικό σύστημα, που επιδεινώνει καθημερινά τη ζωή του, εντατικοποιεί την εργασία, επιβαρύνει την υγεία, έχει βάλει τις βάσεις για εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Είναι κατάκτηση των εργαζομένων με σκληρούς αγώνες».

«Πρέπει λοιπόν», τόνισε, «να ξεσηκωθεί κίνημα ανάσχεσης της νέας επίθεσης, από όλους εμάς τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους επιστήμονες, τις γυναίκες, τους νέους, να βάλουμε εμπόδια στα σχέδια κυβέρνησης - μεγαλοεργοδοσίας, να τους κόψουμε τη φόρα.

Οι μεγάλοι αγώνες που αναπτύχθηκαν σε προηγούμενες περιόδους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, έβαλαν εμπόδια στην ολοκλήρωση των αντιασφαλιστικών ανατροπών. (...)

Σήμερα να απαιτήσουμε ενιαίο, υποχρεωτικό, αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές για όλους, αντίστοιχες των λαϊκών αναγκών. Σε ενιαίο μέτωπο να δώσουμε τη μάχη για να διασωθεί ο θεσμός της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά και να βελτιωθεί, για να στηρίζει ουσιαστικά τα κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Η Κοινωνική Ασφάλιση πρέπει να είναι υποχρεωτική, καθολική και να ανήκει στην ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας. Ετσι μόνο θα μπορεί να προσφέρει αξιοπρεπείς συντάξεις, δωρεάν ανθρώπινη περίθαλψη και επαρκείς παροχές Πρόνοιας.

Οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν, όμως η καπιταλιστική κερδοφορία μπαίνει εμπόδιο και προωθεί όλο και πιο αντιδραστικά σχήματα. (...) Προϋπόθεση, ασφαλώς, είναι η σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ, που εμποδίζουν αυτή τη δυνατότητα, γιατί δεν συνάδει με την καπιταλιστική κερδοφορία.

Οι κατακτήσεις και στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης, για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όταν τα μέσα παραγωγής ήρθαν στα δικά τους χέρια και ο σχεδιασμός στην οικονομία και την παραγωγή γινόταν για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και των ανθρώπων που παράγουν και όχι για το κέρδος, δείχνουν το δρόμο».

«Τα μέτρα δεν εξαιρούν κανένα», υπογράμμισε. «Δεν αφορούν συγκεκριμένα Ταμεία ή κατηγορίες, μόνο αυτούς που θα πρωτοασφαλιστούν με το νέο σύστημα, δηλαδή τους νέους ανθρώπους που μπαίνουν στην παραγωγή με επιδεινωμένους όρους, ούτε μόνο όσους βγουν στη σύνταξη τα επόμενα χρόνια και βλέπουν καθημερινά αλλαγές στα όρια και στα ποσά. Αφορούν και τους ήδη συνταξιούχους, που αντιμετωπίζουν συνεχώς νέες περικοπές.

Γι' αυτό δεν περισσεύει κανένας σε αυτόν τον αγώνα, που πρέπει να είναι ενιαίος, μαζικός, ταξικός! Κάθε εργαζόμενος, κάθε σωματείο, κάθε τίμιος συνδικαλιστής πρέπει να πάρει τη θέση του σε αυτό το μετερίζι!».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ

ΠΛΑΤΙΑ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΕΔΩ