ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ...ΣΙΩΠΗΛΕΣ; - ΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ;;

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ...ΣΙΩΠΗΛΕΣ;..

Ψάχνω τις παλιές φωτογραφίες..κοιτάζω..νέα πρόσωπα..όμορφα πρόσωπα..τσακισμένα λίγο απ΄τις κακουχίες άραγε, ή απ' το φθαρμένο χαρτί της εικόνας..βυθίζομαι στα βλέμματα..
ψάχνω τις σκέψεις..χαμένες σκέψεις μέσα στο χρόνο..τις δικές τους σκέψεις.. προσπαθώ να ξεκολλήσω απ' το χτες, το Τότε!..

Το Τότε!..να το κάνω σήμερα..

Αναρωτιέμαι βασανιστικά..
άραγε σκέφτεται την αγάπη του;..θάχε μια αγάπη άραγε;..γιατί τα νιάτα πάντα έχουν μια Αγάπη..
Κι εκείνη,,που νάταν εκείνη;

..σε κάποια άλλη γωνιά θα κρατούσε την δική του εικόνα..
Στο βλέμμα της;..στη προσμονή της, στις ελπίδες στις προσδοκίες και στα όνειρά της;..το μετέωρο βασανιστικό Αύριο..
Κι η μάννα..που νάταν η μάννα;

..γιατι πάντα μια μάνα κάθεται στη σκιά..σαν εικόνισμα σε παλιά εκκλησιά..
Η μάννα του!…να πίστευε άραγε,ότι ακόμα ζει ή θα τον έκλαιγε κρυφά σε σκοτεινά κατώγια;..
Μου τόχαν πει σαν μυστικό..ψιθυριστά..κανένας..όχι, κανένας, δεν μιλούσε για κείνους που είχαν τραβήξει το δρόμο του βουνού, του θανάτου ή της εξορίας..
Δεν θα κλαιγε η μητέρα φανερά για το χαμένο της παιδί.. θα κούρνιαζε στο κόρφο της όσα παιδιά της είχαν απομείνει να τα φυλάξει από το μίσος..
Μονάχα, σαν τέλειωνε τις δουλειές κι έβαζε τα πιάτα στο τραπέζι με το λευκό λινό τραπεζομάντιλο -και στο παιδί που λείπει σέρβιρε- ..ίσως θα ρθει..ίσως σήμερα θάρθει.. κι έστριβε το μάτι κατά τη δημοσιά..
Ισως τα νέα ήταν ψέμα.. ίσως..κάθε μέρα..κάθε νύχτα..κάθε ώρα..
Σκίρταγε η καρδιά..καθώς δάγκωνε το μαντήλι να κομπιάσει το δάκρυ..να σταθεί..να μην τρέξει...να μην τρέξουν τα πόδια, να μην τρέξει το δάκρυ.. βιαστικά κατέβαινε να πιάσει κρασί απ' το βαγένι..το κρασί που θά μπαινε στη κανάτα..κι ύστερα θα βαζε τη κανάτα καταμεσίς του τραπεζιού.. 

κόκκινο..βαθύ κόκκινο.. 

κι όλο την έσπρωχνε λίγο πιό σιμά στο πιάτο του απόντα..του σιαχνε ξανά τη πετσέτα.. ίσιωνε το πηρούνι και το μαχαίρι και κάθε φορά, τούτο το μαχαίρι μπιγότανε και πιο βαθειά στη καρδιά...

με περισσή φροντίδα έβαζε το κρασί..μπροστά στην άδεια καρέκλα..
και σαν έπεφτε κόμπο-κόμπο αφρίζοντας στο λευκό κρύσταλλο.. αχ..η τρελλή η σκέψη.

-Κι αν το αίμα του, τόπιε η γη;
-Kι αν....σαν τούτες τις ρουμπινιές στάλες..

Έμπλεκε θαρρείς τα δάχτυλα στα μαλλιά του, το κανάκευε στη νωτισμένη γη…
Κι εκείνη η άσπλαχνη, δεν της μαρτυρά μήτε τον κόρφο του μνήματος..
Τότες, έστριφτε τη ποδιά με τα δάχτυλα, βόγγαγε σα σφαχτό που του ξεριζώνουν τα σωθικά ζωντανό..άχνα..άχνα..όλο της το είναι φώναζε να κρυφτεί..τα παιδιά τ άλλα, να μην στερήσει την ελπίδα..
Τα δόντια της κόβανε το πανί με λύσσα..τρύπες τρύπες η ποδιά γινότανε απ' αυτή τη λύσσα.. κατρακύλαγε με εφηβική ορμή τα ξύλινα σκαλιά ως κάτω..
..και τα μάτια παραφυλάγανε απ' τις ρωγμές του ξύλινου πατώματος..

-Αργησε η Μάνα στο κατώι..ψιθύριζαν τ' αδέρφια..τα μικρότερα..-Γιατί βογγάει η Μάνα;..κλαίει;..γιατί κλαίει η Μάνα;..

Ανάστατα τα βλέμματα, πιάνονταν απ΄τα χέρια σφιχτά..σπρώχνονταν να ιδούν σε εκείνη τη μικρή ρωγμή τη μάνα.. καταγής, με τη κρουσταλλένια κανάτα πεσμένη στις πέτρες του κατωγιού.. και μιά μικρή ρουμπινένια αυλακιά άφριζε στις γκρίζες πέτρες.. ρίγος..θάνατος. και κομμένη ανάσα...κρύο νερό στις ραχοκοκκαλιές..
Κι ανάμεναν το βλέμμα της, σαν ανέβαινε..κι αυτή 

τάνοιωθε τούτα τα βλέμματα..
Ρίγαγε η ραχοκοκαλιά της..γύρναγε ο πόνος αναμμένο δαυλί και την πυρόπαιρνε ολάκερη..

χίλιες γέννες, χίλιες οδύνες..

τα μάτια του, το λευκό πουκάμισο της Λαμπρής κρεμασμένο εκεί στο παραγώνι..ακόμη..άδειο..κι η προσμονή της άδεια κι αυτή..
..Τό ξερε!
ίδρωνε το μέτωπο, το σκούπιζε βιαστική με την ίδια δαγκωμένη ποδιά.. κι ύστερα στητή , ξανάπαιρνε τα βήματα της..και τη κανάτα την ολόγιομη..

και,

-Φάτε..άιντε..δεν περιμένουν οι δουλειές..

Φωνή δωρική, λιτή κι απόκοσμη.. κι εκείνα ανάσαιναν!..αα..όλα καλά είναι!..κι έτρωγαν μ' όρεξη.. όπως τα νιάτα πάντα γυρεύουν τη ζωή..κι η ζωή γυρεύει τη χαρά και το παιχνίδι. κι η τελευταία γωνιά του γλυκού ψωμιού τρώγονταν ανάμεσα σε γέλια, φωνές και παιχνίδια στη ρούγα..ακράτητη η χαρά..όχι λαθέψανε..δεν έκλαιγε η Μάννα..
Κι η Μάννα..μάζευε το αφάγωτο φαγί απ΄ πιάτο και το τύλιγε στη λινή καρό πετσετούλα..την υφαντή στον αργαλειό, εκεί που ύφαινε με τα παρθενικά της όνειρα το διάβα της ζωής της..ένας κόμπος η ζωή της, φαρδύς, σαν το κόμπο στο πιάτο του..
-Πήγαινε το στη χαμοκέλα..πάλι νηστική θα κοιμηθεί η γριά Βάγια..διάταζε τη ψυχοκόρη, ενώ πάστρευε βιαστική τα ψίχουλα απ' το τραπέζι..
-έτσι, για να κρύψει το τρέμουλο του χεριού..-
το σπάραγμα της καρδιάς δεν ακουγόταν..τό ξερε..
ποτέ δεν ακούγεται ο πόνος ο βαθύς..
Κι αν κάποιος ρώταγε που ειναι ο γιός.. κοφτά του λεγε..
-Στην Αθήνα για δουλειές..στην Αθήνα..
και έβιαζε το βήμα της με ορθό το κορμί..
περήφανη μέσα της..το χαμόγελο δεν τόκρυβε..αυτό το μοναχό χαμόγελο της μέρας..
-Δε προσκύνησε ο γιός μου σαν και σένα χαφιέ!..
αχ..τούτο, δεν το ξεστόμιζε..μα το μαρτύραγε το κορμί της ολάκερο..το κοφτό της μάτι..το ίσιο της περπάτημα..
Ετσι μεγάλωσα..
Κι αυτές οι παλιές φωτογραφίες που προσπαθώ να περάσω στη στιγμή τους..κι αυτές οι κλεμμένες στιγμές.. πόσες ιστορίες.. πόσα μυστικά μου ψιθυρίζουν.. τόσα για να μην μπορώ να περάσω δίπλα τους αδιάφορα.. σα να με περιμένουν εκεί χρόνια και να μου χουν βάλει στη γωνιά του τραπεζιού ένα πιάτο από λευκή πορσελάνη που σταξε μιά ρόγα κρασί....ρουμπινένιο το κρασί..αφρισμένο ακόμα στη κανάτα ..ξέχειλο.. με κερνάει τούτη η γενιά το βιός της..το πλούσιο τραπέζι της..κερνάει τη δική μου με περίσσευμα μιας ζωής..κερνάω και γω..τις μνήμες που μάζεψα στα παιδιά μου.. όπως τα ψίχουλα του τραπεζιού..
Απο χούφτα σε χούφτα..κάθε ψίχουλο μιά ζωή..
Κι ήρθαν και τις γενιάς μου οι αγώνες..οι δικοί μου νεκροί..

κι αν τον λεν Γιώργη..Θανάση..ή Διομήδη στο Πολυτεχνείο το 1973;..

Αχ..οι καρδιές ίδιες..τα νιάτα..τα χαμόγελα..τα όνειρα..οι άνθρωποι..η υπερηφάνεια..η αξιοπρέπεια..ίδια…
Δε τρώμε...σκύβουμε όλοι μαζί.. κοιτάμε τη Μάννα στο κατώι...σιωπηλά βλέμματα...κοιτάμε απ' τις χαραμάδες του ξύλινου πατώματος τις ξέσκλιες ζωές ανάκατες με τις ρουμπινένιες στάλες...
Και παίρνουμε δύναμη να συνεχίσουμε τους δικούς μας καθημερινούς αγώνες για μιά καλύτερη και δίκαιη ζωή, με τιμιότητα, αξιοπρέπεια κι ελπίδα.

Το χρωστάμε σ΄εμας και την επόμενη γενιά..το χρωστάμε σε όλους αυτούς που μας έδειξαν το φωτεινό και όμορφο
-κι ας ειναι δύσβατο- μονοπάτι..

ΚΑΚΑΦΛΙΚΑ ΒΙΛΛΗ

....................................................
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ....

-Στη Μάννα..και Γιαγιά μου...την Ελένη Κακαφλίκα, που ποτέ δεν έμαθε τους τάφους των παιδιών της και όσο ζούσε έβαζε δυο άδεια πιάτα στο τραπέζι και δυο ποτήρια κόκκινο κρασί που τελετουργικά το έριχνε κάθε απόδειπνο, στις πλάκες της αυλής...
Στα παιδιά της:
-Στο Γιώργη Κακαφλίκα..και θείο μου..Σαμποτέρ και μαχητή του ΕΛΑΣ που χάθηκε μετά από σαμποτάζ 3 Αυγούστου 1944 σε Γερμανικά πλοία στο λιμάνι του Πειραια 25 ετων και ποτέ δεν βρήκε τον τάφο του. Σε έγγραφο του ΓΕΣ αναφέρεται ως εκτελεστείς από τους Γερμανούς

-Στο Θανάση Κακαφλίκα..και θείο μου..26 ετών..μαχητή στην Αλβανία και στον ΕΛΑΣ που σκοτώθηκε στη μάχη της Δημητσάνας το 1948 και ποτέ δεν βρήκε το τάφο του

-Στο Δημήτρη Κακαφλίκα..πατέρα μου..φοιτητή Ιατρικής, μαχητή του Ιερού Λοχου των Φοιτητών

-Στους θείους μου..Χρήστο και Νίκο Κακαφλίκα μαχητές του ΕΛΑΣ

Στον πρωτοξάδερφό τους Δημήτρη Κακαφλίκα που χάθηκαν τα ίχνη του μετα από σαμποτάζ στο λιμάνι του Πειραιά σε Γερμανικά πλοία

         ΑΘΑΝΑΤΟΙ   !!!!!!

Στους Ήρωες της Τάξης μας:

ΚΚΕ - ΤO ΤΈΚΝΟ ΤΗΣ ΑΝΆΓΚΗΣ - 101 ΧΡΟΝΏΝ !!

Αγώνες και θυσίες, με το λαό για το Σοσιαλισμό

Οι αντιπρόσωποι στο Ά Πανελλαδικό Συνέδριο

Ένας αιώνας κι ένας χρόνος συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τότε που στην αίθουσα του Συνδέσμου Μηχανικών Εμπορικών Ατμόπλοιων, που στεγαζόταν στο ξενοδοχείο «Πειραιεύς», συνήλθε το 1ο Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο το οποίο ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ελλάδος (ΣΕΚΕ) έπειτα από τις πρωτοβουλίες της «Φεντερασιόν», αλλά και ριζοσπαστικοποιημένων νέων σοσιαλιστών [Πειραιάς, 4 - 10 Νοέμβρη του 1918 (17 - 23 με το καινούργιο ημερολόγιο)]. Πήραν μέρος 31 αντιπρόσωποι με θετική ψήφο, 4 με συμβουλευτική και 2 ως παρατηρητές.

Η ίδρυση του ΣΕΚΕ ήρθε ως ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος στη χώρα μας, κάτω και από την επίδραση της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917 στη Ρωσία.

Με την ίδρυσή του, διακηρυσσόταν (για πρώτη φορά στην ελληνική κοινωνία) ότι σκοπός του Κόμματος είναι:

«1) Πολιτική και οικονομική οργάνωσις του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως διά την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και την δημοσιοποίησιν των μέσων της παραγωγής και της ανταλλαγής δηλ. την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβίστικην ή κομμουνιστικήν

2) Διεθνής συνεννόησις και δράσις των εργατών».

Ακόμα, υπογραμμιζόταν η παρακάτω θεμελιώδης θέση:

«Το Σ.Ε. Κόμμα δεν δύναται ποτέ να συμμετάσχει ή και να ενισχύσει οποιαδήποτε κυβέρνησιν της αστικής τάξεως και αποκρούει κάθε απόπειραν απομακρύνσεώς του από την πάλιν των τάξεων, με σκοπόν να διευκολυνθή η προσέγγισις των εργατών με τα αστικά κόμματα».

H άρνηση συμμετοχής του Κομμουνιστικού Κόμματος σε αστική κυβέρνηση έχει στρατηγική σημασία. Υποδηλώνει άνοδο της ικανότητας του Κομμουνιστικού Κόμματος να διαμορφώνει επαναστατική στρατηγική που θα του επιτρέπει καθημερινή πολιτική δράση και παρέμβαση ενάντια στους αστικούς σχεδιασμούς.

Αυτή η διαδικασία διαμόρφωσης της επαναστατικής στρατηγικής απαιτεί τη διαρκή αφομοίωση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας σε κάθε κρίκο του Κόμματος, ώστε να αυξάνεται η ικανότητα επεξεργασίας της πολιτικής και ιδεολογικής παρέμβασης σε κάθε χώρο και τομέα ευθύνης.

Κι απ' αυτήν τη σκοπιά, γίνεται πρόσθετα κατανοητή η σπουδαιότητα της σχετικής δήλωσης από το πρώτο κιόλας Συνέδριο του Κόμματος, το ιδρυτικό του.

Η ίδρυση του ΣΕΚΕ αποτέλεσε τομή στην ελληνική κοινωνία.

Σηματοδότησε την εμφάνιση της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

Εξέφραζε αντικειμενικά τη διαδικασία συνένωσης του μαρξισμού - λενινισμού με το εργατικό κίνημα. Με τις βασικές αρχές του, προσέδωσε επαναστατική θεωρητική βάση και πολιτική γραμμή στα πιο δυναμικά τμήματα του εργατικού κινήματος, παρά τις αδυναμίες ή και τις θεωρητικές ανεπάρκειες στις προγραμματικές του προσεγγίσεις.

Ιδεολογική διαπάλη

Στη διάρκεια των εργασιών του 1ου Συνεδρίου έγινε εμφανής η ύπαρξη τριών ιδεολογικών - πολιτικών τάσεων, ακόμα και όταν οι αντιπαραθέσεις των εκπροσώπων τους έπαιρναν χαρακτήρα προσωπικής πολεμικής. Η πρώτη τάση εκφραζόταν από την ομάδα του Γιαννιού (Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθήνας), τον Παναγή Δημητράτο και τους βουλευτές της «Φεντερασιόν» και ουσιαστικά επιδίωκε τη δημιουργία σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Η δεύτερη τάση συγκροτήθηκε γύρω από τους αντιπροσώπους της «Φεντερασιόν», οι οποίοι αν και αντιμάχονταν τις ακραίες ρεφορμιστικές εκδηλώσεις της πρώτης τάσης και υποστήριζαν την Οκτωβριανή Επανάσταση, δεν υιοθετούσαν συνολικά επαναστατικές θέσεις. Τέλος, η τρίτη τάση απαρτίστηκε από νέους σοσιαλιστές, οι οποίοι, επηρεασμένοι από τις θέσεις και τη δράση των μπολσεβίκων, εξέφρασαν ριζοσπαστικές θέσεις που, όμως, ήταν ιδεολογικά ανεπαρκείς και επομένως αδυνατούσαν να διαμορφώσουν ακόμα μια συνεκτική επαναστατική στρατηγική.

H διαπάλη εκφράστηκε στο σύνολο των θεμάτων που απασχόλησαν το Συνέδριο. Τελικά, στις αρχές του νεοϊδρυμένου Κόμματος τέθηκε ο στόχος της «λαϊκής δημοκρατίας» ως ενδιάμεσου σταδίου για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Το «Πρόγραμμα σημερινών απαιτήσεων» προέβλεπε:

«Την κατάργησιν του βασιλικού θεσμού και την εκδημοκράτησιν της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, δηλαδή την εγκαθίδρυσιν της λαϊκής δημοκρατίας ως μεταβατικής περιόδου διά την πραγματοποίησιν της σοσιαλιστικής πολιτείας».

Η υιοθέτηση του μεταβατικού στόχου εξαρτούσε τις προϋποθέσεις της εργατικής σοσιαλιστικής επανάστασης όχι από τις αντικειμενικές συνθήκες (ωρίμανση υλικών συνθηκών, επαναστατική κατάσταση) και τις υποκειμενικές συνθήκες (ωριμότητα της εργατικής τάξης), αλλά από το εύρος των αστικών δικαιωμάτων, την επέκτασή τους στην εργατική τάξη:

«Η εργατική τάξις δεν ημπορεί να διεκδικήσει τα οικονομικά της συμφέροντα ούτε ν' αναπτύξει την οικονομική της οργάνωση χωρίς πολιτικά δικαιώματα· δεν δύναται να πραγματοποιήση την ιστορικήν της αποστολήν χωρίς να γίνη κάτοχος της πολιτικής εξουσίας, όπερ δύναται να κατορθώση μόνο δι' ενιαίας επαναστατικής δράσεως της παγκοσμίου εργατιάς ωργανωμένης σε ξεχωριστό εργατικό κόμμα. Να διαμορφώση τον αγώνα της εργατικής τάξεως εις αγώνα συνειδητόν και ενιαίον και να οδηγήση αυτήν εις την φυσικήν και αναγκαίαν αποστολήν της...».

Έτσι, αντικειμενικά περιοριζόταν και η πολιτική αξία της διακήρυξης της επαναστατικής δράσης για την κατάκτηση της σοσιαλιστικής εξουσίας.

Επισημαίνεται η αδυναμία του ΣΕΚΕ να διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική, παρά το γεγονός ότι θα αποτελούσε υπερβολή η αξίωση να είχε φτάσει το ΣΕΚΕ σε τέτοιο επίπεδο ωρίμανσης τη στιγμή που πήγαινε να κάνει το πρώτο βήμα του.

Από τη μια, υπήρχαν οι αντικειμενικοί εσωτερικοί και διεθνείς παράγοντες ωρίμανσής του ως εργατικής επαναστατικής πρωτοπορίας. Από την άλλη, στο εσωτερικό του, μαζί με την επαναστατική πτέρυγα συνυπήρχαν πολιτικά ανώριμες και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Τις τελευταίες επιχειρούσε να αξιοποιήσει η αστική τάξη, ειδικότερα η ηγεσία των Φιλελευθέρων (Ελ. Βενιζέλος), με στόχο να χειραγωγήσει το νέο κόμμα από τη γέννησή του και να εγκλωβίσει τα πρωτοπόρα στοιχεία του εργατικού κινήματος σε μια πολιτική διεκδίκησης φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Ενδεικτικά, την επομένη της λήξης του Συνεδρίου δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» η έκκληση της νεοσυσταθείσας Ελληνικής Ενώσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου, υπογεγραμμένη από βενιζελικούς και σοσιαλδημοκράτες:

«Η Ελληνική Ενωσις προς υπεράσπισιν των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτου εδημιουργήθη με την πρόθεσιν να διαδώσει το αίσθημα του φανατισμού προς διεκδίκησιν των δικαιωμάτων του ατόμου και του πολίτου. Διά διδασκαλιών δε και διαλέξεων να γνωρίση την έκτασιν των δικαιωμάτων του λαού προς συμμετοχήν του εις τα της διοικήσεως αλλά και τον έλεγχον των κυβερνώντων, αλλά και να αγωνισθή προς απόκτησιν του κατάλληλου πολιτειακού οργανισμού εξασφαλίζοντος τας ελευθερίας αλλά και τον αλληλοέλεγχον των εξουσιών...».

Και βέβαια, δεν επρόκειτο για ένα μεμονωμένο γεγονός. Γενικότερα, ο Ελ. Βενιζέλος θεωρούσε ότι ο προσεταιρισμός των σοσιαλιστών θα ήταν πιο εφικτός στην περίπτωση συνένωσής τους σε ένα ενιαίο κόμμα. Εξάλλου, θεωρούσε κρίσιμη την ύπαρξη σοσιαλιστικού κόμματος για την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στις αστικές επιδιώξεις, αλλά και για την προώθηση των εγχώριων αστικών διεκδικήσεων στα διεθνή συνέδρια των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών. Ετσι, στο βαθμό που η ίδρυση κόμματος ήταν αναπότρεπτη, επιδίωκε να βρίσκεται αυτό υπό την επιρροή του.

Η αστική τάξη έκανε εξαρχής προσπάθεια να χειραγωγήσει το Κόμμα και να το ενσωματώσει. Η προσπάθειά της απέτυχε. Ετσι, είχε πάντα το ΚΚΕ έξω από το πλαίσιο της νομιμότητάς της, ακόμα και τότε που το Κόμμα ήταν τυπικά νόμιμο, γιατί το ΚΚΕ, παρά τα προβλήματά του, ποτέ δεν εγκατέλειψε ως επιδίωξη τον στόχο του σοσιαλισμού.

Η υιοθέτηση από το 1ο Συνέδριο ενός «μεταβατικού» προς τον σοσιαλισμό πολιτικού καθεστώτος είχε ως αποτέλεσμα τη συνολική προσαρμογή των στοχεύσεων του Κόμματος, που αποκρυσταλλώθηκε και στην υιοθέτηση του «μίνιμουμ προγράμματος». Η υιοθέτηση του «μίνιμουμ προγράμματος» ανατροφοδότησε τη διαπάλη, με επίκεντρο το αν τα αιτήματά του αποτελούσαν απαραίτητες προϋποθέσεις του σοσιαλισμού.

Για την Κοινωνία των Εθνών

Διαπάλη έγινε αναφορικά και για τον προσανατολισμό του Κόμματος στην εξωτερική πολιτική και ειδικότερα στην αντιμετώπιση της νεοϊδρυθείσας Κοινωνίας των Εθνών. Πολύ σημαντική ήταν η παρέμβαση του Δ. Λιγδόπουλου από την επαναστατική πτέρυγα, ο οποίος αποτίμησε την Κοινωνία των Εθνών ως σύγχρονη Ιερά Συμμαχία, αφού η πρώτη προσπαθούσε να αποτρέψει τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις, όπως η τελευταία τις αστικές:

«Η αστική τάξη τρομαγμένη από τ' αποτελέσματα [του πολέμου] ζητάει να συγκρατηθεί στην αρχή με κοινωνιολογικά ευαγγέλια. Δεν θα 'χουμε πια νέους πολέμους, θα 'χουμε κοινωνία των εθνών. Αυτή θα αποφασίζει για όλες τις διαφορές. Α! Τώρα έπαψαν πια να μας λεν ότι οι πόλεμοι είναι κακά αναγκαία, ότι πάντοτε θα γίνονται πόλεμοι ότι είναι ένα καλό ο πόλεμος. Μα τώρα θα τους πούμε μεις. Ναι, οι πόλεμοι είναι ένα κακό αναγκαίο, ένα κακό επακολούθημα της καπιταλιστικής μορφής της παραγωγής. Δεν θα λείψουν παρά μόνο όταν λείψουν οι αιτίες που είναι η κατασκευή και ο τρόπος παραγωγής της σημερινής κοινωνίας» (...) «Νομίζω ότι η κοινωνία των εθνών που θα έχει αστούς που κήρυξαν τον πόλεμο, είναι ένας κίνδυνος για την παρεμπόδιση της κοινωνικής επαναστάσεως. Νομίζω γι' αυτό έχουμε καθήκον να πολεμήσουμε την κοινωνία των εθνών και να τονίσουμε ότι μόνο η εργατική τάξις, που είναι η μόνη που έχει τα ίδια συμφέροντα μπορεί να είναι η ασφαλής για τον κόσμο κοινωνία των εθνών».

Η ομάδα του Γιαννιού έθεσε ζήτημα αποχώρησης από το Συνέδριο, αν δεν αναγνώριζε την Κοινωνία των Εθνών. Οι αντιπρόσωποι της «Φεντερασιόν» απάντησαν ότι δεν δέχονται εκβιασμούς σε σοσιαλιστικό συνέδριο, ενώ ο Λιγδόπουλος, περισσότερο ρηξικέλευθος, υποστήριξε πως η σύνδεση των σκοπών του Κόμματος με την Κοινωνία των Εθνών αποτελούσε αιτία διάσπασης και υποστήριξε ότι απέναντί της το Κόμμα όφειλε να ακολουθήσει το παράδειγμα των μπολσεβίκων και όχι των σοσιαλδημοκρατών:

«Νομίζω ότι αν θέλουμε να θεωρήσωμεν ως βάσιν του κόμματος την κοινωνία των εθνών, πρέπει να χωριστούμε. Αλλοίμονον δε αν σήμερα θέσουμε τέτοιες βάσεις. Εκείνοι δε που φοβούνται μήπως βρίζονται άλλοι σύντροφοι μ' αυτή μας την στάση πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν είναι σωστό ούτε καλό να βρίζωνται τόσοι και άλλοι σύντροφοι μαξιμαλισταί που αγωνίζονται».

Η θέση για τον πόλεμο

Εξίσου σημαντική αιτία αντιπαράθεσης αποτέλεσε η τοποθέτηση του ΣΕΚΕ έναντι του στρατού, αλλά και ενός ενδεχόμενου πολέμου. Οι αντιπρόσωποι της «Φεντερασιόν», προεξαρχόντων του Μπεναρόγια και του βουλευτή Κουριέλ, τάχτηκαν υπέρ του αφοπλισμού. Αντίθετα, η ομάδα του Γιαννιού υποστήριξε τους αμυντικούς πολέμους, ανανεώνοντας ουσιαστικά τη συνθηματολογία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που συνέβαλε στην αλληλοσφαγή της εργατικής τάξης και στην απόκρουση των σοσιαλιστικών επαναστάσεων: «Και με αφοπλισμό δεν λύεται το ζήτημα της αμύνης. Πάντοτε θα υπάρχει η ιδέα της αμύνης, εφόσον υπάρχουν άγρια κράτη».

Οι εκπρόσωποι των σοσιαλιστικών νεολαιών απάντησαν από τη σκοπιά του προλεταριακού διεθνισμού. Ο Σπ. Κομιώτης τάχτηκε υπέρ της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε κοινωνική επανάσταση, ενώ ο Ν. Δημητράτος απέρριψε τον αμυντικό αγώνα λέγοντας:

«Η εργατική τάξις ευρίσκεται νυχθημερόν εις την ιδικήν της άμυναν πολεμώντας το κεφάλαιον και δεν ευκαιρεί να πολεμά, δεν είναι δυνατόν ν' αφήση την άμυνάν της για να υπερασπισθεί την άμυναν των αστών. Οταν η εργατική τάξις καταστεί κυρίαρχος τότε μόνον είναι δυνατόν να κοιτάξη τον αγώνα της εθνικής αμύνης, διότι τότε δι' αυτήν θα υπάρχει πράγματι πόλεμος αμύνης».

Στην ίδια κατεύθυνση, ο Τζουλάτης υποστήριξε τη λενινιστική διάκριση των πολέμων σε δίκαιους επαναστατικούς και άδικους ιμπεριαλιστικούς:

«Ημείς οι σοσιαλισταί δεν είμαστε φιλειρηνικοί καθώς κοινώς πιστεύεται. Οι πόλεμοι κατά του φεουδαλικού συστήματος ήσαν προοδευτικοί. Προ 30 και δεν ξέρωμεν πόσων ετών, που οι πόλεμοι γίνονται για τη μοιρασιά την αρπαγή αποικιών είναι πόλεμοι ιμπεριαλιστικοί. Και ο πόλεμος κατά του αστικού καθεστώτος είναι πόλεμος προοδευτικός. Μόνο για έναν τέτοιον αγώνα είμαστε υπέρ. Για κάθε άλλο, ό,τι όνομα και αν φέρει, αλλά αποβλέπει στην εξυπηρέτηση αστικών συμφερόντων, πρέπει να είμεθα κατά».

Ωστόσο, οι παραπάνω τοποθετήσεις δεν βρήκαν απήχηση στην πλειοψηφία των συνέδρων και υπερίσχυσαν οι θέσεις της «Φεντερασιόν». Ως αποτέλεσμα, παρά την αποχώρηση της ομάδας Γιαννιού, που κατηγόρησε το ΣΕΚΕ ως όργανο αντεθνικών στοιχείων, ως θέσεις του Κόμματος προκρίθηκαν η μετατροπή του στρατού σε εθνοφρουρά, ο αφοπλισμός, η αποχώρηση από κάθε πολεμική συμμαχία και η συμμετοχή σε αμυντικούς πολέμους μετά από απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών. Επρόκειτο για μια αντιγραφή σοσιαλδημοκρατικών επεξεργασιών. Οπως τόνισε ο Μπεναρόγια, το Πρόγραμμα που υιοθετήθηκε στο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ ήταν «σχεδόν αντίγραφον του προγράμματος της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, του ψηφισθέντος εις Ερφούρτην».

Όλα τα παραπάνω φανερώνουν πως η υποστήριξη της Οκτωβριανής Επανάστασης, υπό την επίδραση και της επαναστατικής πτέρυγας του ΣΕΚΕ, δεν συνοδεύτηκε, ούτε ήταν αντικειμενικά δυνατό να συνοδευτεί, από ιδεολογική - πολιτική ωρίμανση σε βάθος, δηλαδή με τον πλήρη διαχωρισμό από τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτό εξάλλου δεν έγινε κατορθωτό και σε πολλά Κομμουνιστικά Κόμματα, την ίδια περίοδο που μάλιστα διέθεταν πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από τις οργανώσεις που ίδρυσαν το ΣΕΚΕ.

Πρωτοποριακοί στόχοι πάλης

Το 1o Συνέδριο ψήφισε μια σειρά από στόχους πάλης όπως: Το δικαίωμα ψήφου και εκλογής των γυναικών για κάθε είδους εκλογές, καθώς και την πλήρη πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξίσωση της γυναίκας με τον άντρα. Κατάργηση όλων των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναίκας και του εξώγαμου παιδιού. Την υποχρέωση με νόμο των δήμων και κοινοτήτων να συντηρούν μαιευτήρια για τις γυναίκες των εργατών με πλήρεις αποδοχές 8 βδομάδες πριν τον τοκετό και 8 μετά από αυτόν. Δωρεάν παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Κατάργηση των έμμεσων φόρων και κάθε φόρου στα είδη πρώτης ανάγκης. Την καθιέρωση με νόμο του 8ώρου, ως ανώτατου χρόνου εργασίας. Την καθιέρωση της υποχρεωτικής Κυριακής αργίας. Την ίδρυση Ταμείων εργατικών συντάξεων. Τη λήψη μέτρων ασφάλειας και υγιεινής για τους εργάτες κάθε επαγγέλματος. Απαγόρευση της εργασίας ανηλίκων κάτω των 16 ετών. Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για τα παιδιά και τις γυναίκες και διπλή πληρωμή για τα νυχτέρια των εργατών. Την κατάργηση κάθε νόμου που εμποδίζει την απεργία και για την επιστράτευση των εργατών.

Επρόκειτο για στόχους πάλης πρωτοποριακούς, που αντιστοιχούσαν εκείνη την εποχή σε βασικές ανάγκες της εργατικής τάξης. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι μια σειρά από αυτούς δεν έχουν υλοποιηθεί ούτε στις μέρες μας, ενώ πολλές κατακτήσεις ανατράπηκαν. Επίσης, άλλοι υλοποιήθηκαν από την αστική τάξη πολλά χρόνια μετά από το Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ, όπως για παράδειγμα το δικαίωμα των γυναικών να συμμετέχουν ισότιμα στις εκλογές. Στην υλοποίησή τους συνέβαλαν η λαϊκή πάλη, οι κατακτήσεις στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης καθώς και οι αναγκαίοι αστικοί εκσυγχρονισμοί λόγω της καπιταλιστικής εξέλιξης.

Μαζί με τους παραπάνω στόχους πάλης περιλαμβάνονταν και στόχοι αστικού κρατικού παρεμβατισμού (π.χ. «χρησιμοποίησις των πόρων του κράτους πρωτίστως διά παραγωγικούς σκοπούς»), ενώ συνολικά οι στόχοι πάλης εντάσσονταν σε ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα» («πρόγραμμα σημερινών απαιτήσεων»), γεγονός που βάρυνε αρνητικά στην επεξεργασία του Προγράμματός του.

Τέκνο της ανάγκης

Η ίδρυση του ΚΚΕ ήταν νομοτελειακή κατάληξη μιας μακροχρόνιας διαδικασίας, που οδήγησε στη συνένωση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας με το εργατικό κίνημα, στο επαναστατικό προλεταριακό κόμμα. Η οργανική συνύπαρξη της θεωρίας με το κίνημα προϋποθέτει μια μεγάλη περίοδο διεργασιών, που έχει σχέση, αφενός, με τη διάδοση του μαρξισμού, αφετέρου, με την πολιτική συνείδηση της ίδιας της εργατικής τάξης και την κατάκτηση πείρας και οργάνωσής της σε δικούς της φορείς για τα δικά της συμφέροντα. Αλλά και η ύπαρξη αυτών των προϋποθέσεων σημαίνει ότι η κοινωνική εξέλιξη έχει δημιουργήσει τους παράγοντες που γεννούν αυτές τις προϋποθέσεις. Οπως η ύπαρξη και εδραίωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, έτσι που να υπάρχει εργατική τάξη και να έχει αρχίσει η συγκέντρωσή της, αλλά και η δράση πρωτοπόρων διανοητών για την επεξεργασία, τη θεμελίωση και τη διάδοση της επιστημονικής κοσμοθεωρίας και, κυρίως, τη διάδοσή της μέσα στην εργατική τάξη.

Τέτοιες ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά κυοφορούνταν από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα.

Αρχικά το ΚΚΕ ιδρύθηκε με την ονομασία Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ). Στο δεύτερο Συνέδριό του, που συνήλθε τον Απρίλη 5 - 12 (18 - 25) του 1920 και αποφάσισε την προσχώρηση στην Γ' Κομμουνιστική Διεθνή και την αποδοχή των Αρχών και των Ψηφισμάτων της, αποφασίστηκε να προστεθεί στον τίτλο του Κόμματος η λέξη «Κομμουνιστικό» και έτσι το Κόμμα ονομαζόταν Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (Κομμουνιστικό), ΣΕΚΕ (Κ).

Στην Απόφαση του Συνεδρίου διαβάζουμε: «Η μεταβίβασις από του αστικού εις το σοσιαλιστικόν καθεστώς δε δύναται να γίνη με καμμίαν μεταρρύθμισιν της μορφής του πολιτεύματος επί το δημοκρατικώτερον, αλλ' ότι μόνον διάμεσος σταθμός είναι η δικτατορία της εργατικής τάξεως μέχρις ότου δημιουργηθούν όλοι οι αναγκαίοι όροι διά την κατάργησιν των τάξεων».

Τη μετονομασία του σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας την αποφάσισε το τρίτο έκτακτο Συνέδριό του, που συνήλθε από τις 26 Νοέμβρη έως τις 3 Δεκέμβρη του 1924. Το Συνέδριο, ομόφωνα, δέχτηκε όλες τις Αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και από ΣΕΚΕ (Κ) μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς), ΚΚΕ (ΕΤΚΔ).

Παρά τις αδυναμίες και τις θεωρητικές ανεπάρκειες, τα ντοκουμέντα, που ψήφισε το πρώτο Συνέδριο και ιδιαίτερα το πρώτο σοσιαλιστικό Πρόγραμμα, είναι πραγματικά ιστορικά, όχι μόνο γιατί η εργατική τάξη απέκτησε καθοδηγητικό ντοκουμέντο για την ανάπτυξη του ταξικού αγώνα, αλλά και γιατί διατυπώνει πρωτοπόρες πολιτικές διεκδικήσεις, αναδεικνύοντας στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ότι το Κόμμα εξέφραζε την πιο φωτεινή σκέψη της εποχής.

902.gr

17.11.1973: ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΝΑΜΕΤΡΙΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ !! Ντοκουμέντο !!

Μαρτυρία - Κατάθεση Ψυχής Αγωνίστριας του Πολυτεχνείου !!

Ηταν τραγικές οι τελευταίες ώρες..τόσο περιεργα εσωτερικές ωρες..ο καθενας ανεμετριοταν με τον εαυτο του και πεταγε ψηλα και ταυτοχρονα μια ανασα και μια αγκαλια με τον διπλανο του..ο κόσμος ειχε φύγει..

στο κεντρικό κτίριο στον πρώτο όροφο ειχε στηθεί ενα πρόχειρο νοσοκομείο..στο διάδρομο υπήρχαν πατημασιές απο αίμα..και αυλακιές κόκκινες..

η πόρτα άνοιξε λίγο και πρόλαβα να δω κάποια θρανια που ειχαν γινει πρόχειρα κρεβατια.. επανω νεανικά κορμια..

η πόρτα εκλεισε γρήγορα.. -Μην πεις τιποτα μου ψιθύρισε ενας φιλος φοιτητης πρωτοετής..εγω ημουν μαθήτρια ακομη.. δυο μερες πριν ειχε γινει η μεγαλη συνέλευση στο αμφιθέατρο με αντιπροσωπειες μαθητων απο σχολεια της Αθηνας..

-Μην πεις τιποτα ο πανικός θα ειναι κακός σύμβουλος..και μου σφιξε το μπράτσο..

Νωρίτερα στο αμφιθεατρο κατω ειχε ερθει ο Ξυλούρης.. τον σηκώσανε στα χερια για να περασει το προαύλιο.. και η Μαρια η Δημητριάδη 

..καθομαστε με βαρδειες.. ακούγαμε σιωπηλοί.. βγαιναμε εξω για να πιασουμε την θεση στα καγκελα αλλων που επρεπε να ξεκουραστουν.. ζωγραφιζαμε και φτιαχναμε τα πανο και τις αφισες με μαρκαδορους.. περιφρουρούσαμε τους χωρους.. και 

οι ελευθεροι σκοπευτες εριχναν σφαιρες..

τα ασθενοφορα εριχναν δακρυγόνα.. κοβαμε τα νερατζια και βαζαμε τις φλουδες γυρω γυρω στα ματια νοιωθαμε πως μειωνε το τσουξιμο..

μας ειχαν πει οτι για να ανακουφιζομαστε απο την επιδραση των δακρυγόνων να χρησιμοποιούμε βαζελίνη και λεμόνια..τις τελευταιες ομως ωρες ολα ειχαν σωθει και τα δακρυγονα επεφταν βροχη..το τσουξιμο στα ματια και στο δέρμα ηταν φοβερα επωδυνο ..σαν παρηγοριά λογω της ελλειψης λεμονιων πλέον -οχι οτι κι αυτα εκαναν πολλα- κοβαμε απο τις νερατζιές νεράτζια και απλώναμε λιγο απο το χυμό στο δέρμα και γυρω απο τα ματια..των περισσοτερων ειχαν πριστει-  τα δακρυγονα επεφταν μπροστα στα πόδια μας..μαζι με τις σφαιρες απο τις γυρω ταρατσες

Χτυπήθηκε κάποιος, η πόρτα ανοιξε γρηγορα και ξανακλεισε και δε ξερω που βρεθηκε εκεινη η πόρτα και επαιξε αυτοσχέδια το ρολο του φορειου..

φορουσε ενα λευκο πουλοβερ και το ενα χερι,το αριστερο, κρεμοταν σαν φτερουγα στο χωμα.. σερνοταν στο χωμα και πηγα να το σηκωσω και τα καστανά του ματια ηταν γυαλινα..ομορφος νέος με μαύρα μαλλιά..

-ειναι νεκρος ψιθυρισα και ο συντροφος διπλα μου μου σφιξε το μπρατσο..Μη το πεις.. μου ειπε...

Ναι ξεραμε ειναι τυχαιο να ζησεις η να πεθανεις εκεινο το βραδυ..

Καποιοι εκατονταδες.. σαν τους τριακόσιους ειπε καποιος και γελασε.. τα νειατα γελάνε κι ελπίζουν.

περιμεναμε μεχρι τη τελευταια στιγμη τα εκατομμύρια της Αθηνας να ξεχυθουν στους δρομους για τα παιδιά του.. ποιος μπορει να σταθει απεναντι στις χιλιάδες κόσμο; ..περιμεναμε οτι απο ολη την Ελλάδα θα ξεχυνονταν μπροστα σε όλο αυτο.. δεν ηρθαν..

Ερχονται τανκς στην Αλεξανδρας.. εγινε καταληψη του υπουργειου.. του οτε..  ερχονται τανκς κατεβαινει στρατος.. ολα αντικρουόμενα.. βαζαμε εφημεριδες μεσα απο τα ρουχα να μην κρυωνουμε.. με τη ποδια του σχολειου ημουν .. με τα αιματα του παιδιού.. οι φωνες ειχαν κλεισει.. μοναχα οι καρδιές ακούγονταν..

Λίγες ωρες πριν οταν εκλεισαν οι πυλες παρθηκε η αποφαση.. ποιος θελει να μεινει ποιος να φυγει.. οσοι μειναμε δωσαμε τηλεφωνα.. να ειδοποιησουν τη μανα μου..τους δικους μου*...αποχαιρετιζομαστε με αγκαλιές..

*κατα τις 7με 8 το βραδυ επεσε σαν ψιθυροος..οσοι θελουν να φυγουν θα ανοιγαν λιγο λιγο τις πυλες..και οσοι θελουν να μεινουν να ξερουν πως δεν θα ξανανοιξουν..κάποιοι εφυγαν.. οσοι μειναμε δωσαμε σε αυτους καποια στοιχεια αν καταφερναν να εφταναν σπιτι τους να ειδοποιουσαν τους δικους μας..μαλιστα τα γραφαμε και σπαστα.. ενα νουμερο σε ενα χαρτακι δυο νουμερα σε άλλο ωστε αν τους επιαναν να μην ειχαν στοιχεια.. οι δικοι μας ειχαν παρα πολλες ωρες να παρουν νεα μας.. η μητερα μου ας πουμε δεν ηξερε οτι ημουν μεσα κι ετσι αν κατι γινοταν αν μας σκοτωναν η μας συνελάμβαναν και μας.. εκπαραθυροναν -ηταν γνωστη μεθοδος της εποχης..δηλαδη ο κρατουμενος πηδηξε μονος του απο το παραθυρο-  να ξερανε οτι ειμαστε ζωντανοι ως εκεινη την ωρα και οτι ειμαστε μεσα στο Πολυτεχνειο, σκεψου οτι μετα το τανκς.. και αφου με συνελαβαν μαζι με αλλους η μητερα μου δεν ηξερε που ημουν.. πηγε σε νεκροτομεια..ρωτουσε στις φυλακες για ονοματα κρατουμενων και δεν δινανε στοιχεια βριζοντας την και λεγοντας ειρωνικα.. μανα εισαι εσυ που δεν ξερεις που ειναι το παιδι σου; ..εε..ας τη κραταγες στο σπιτι τη κορη σου ναξερες.. κι αλλα τετοια για μερες με ειχε σκοτωμενη..οταν ακουσε τη φωνη μου στο τηλεφωνο μετα απο μερες λιποθυμησε..

αν και περιμεναμε βοηθεια στο βαθος ξεραμε ...

ο συντροφος φοιτητης πεθανε πριν τρια χρονια.. γι αυτον ισως τα γραφω,, μαζι δε μιλουσαμε γι αυτο.. χαμογελουσαμε πικρα ομως καθε φορα που ακουγαμε..ημουν κι εγω στο Πολυτεχνειο.. ολη η Ελλάδα ηταν!!!

..εκεινη τη νυχτα εκεινες τις τελευταιες ωρες ..καποιες εκατονταδες μεσα και καποιοι σκορπιοι απέξω.. αυτη ειναι η αληθεια.. στο φως της μερας ηταν γιορτη,,

οταν επεσε το σκοταδι..ηταν ενα αλλοιωτικο *πανηγυρι.*.αναμετρηθηκαμε με τους εαυτους μας .. αυτους νικήσαμε..τους φοβους και τις αντοχες μας.. ισως και αυτη να ηταν η πιο μεγαλη μας νικη..

μετα απο δυο τρια χρονια στην αιθουσα ντοκουμεντων ειδα ξαφνικα εκεινο το λευκο πουλοβερ πισω απο μια βιτρινα μεσα στο αιμα..διπλα μια φωτογραφια..Διομήδης Κομνηνός..ίσως και να κανω λάθος..τι σημασία εχει.. οι φωνές.. οι ερπύστριες.. το τανκς..

η Ασφαλεια οι εξευτελισμοι το ξυλο το αιμα η απώλεια χρονου εκεινο το απεραντο κενο χρονου και οι ματαιες ελπίδες....

οι χιλιαδες λαού εξω απο την Ασφαλεια το ΕΑΤ ΕΣΑ τα νοσοκομεια..εκεινες οι χιλιάδες λαού που θα μας ελευθερωναν..ποτε δεν ήρθαν...

ομως ο αγωνας ειναι εκει.. 
πίσω απο οσα δεν εχουν ειπωθει..
οπως οι ιστοριες του βουνου και του ανταρτικου..
πως να πεις το συναισθημα.. δεν τα λες.. δεν εχει λογια και τοσες δεκαετιες μετα παλι δεν εχεις λογια...

πες μου, ελεγα του πατερα μου.. προσπαθουσε.. ελεγε τα γεγονοτα..

τότε στο Πολυτεχνειο επιασα ενα μικρο κομματι της καρδιάς τους..πως νοιώθανε.. κι επειτα ναι , εκεινοι εκαναν πεντε Πολυτεχνεια τη μερα..

ο Αγωνας ειναι ενας..και ο Δρομος ενας.!!..

Villy Kakaflika

 Στη σ. ΒΙΛΛΗ αφιερωμένο το παρακάτω βίντεο:

Απ' τα σχόλια στο f/b

• 
  

  Νικόλαος Κρομμύδας Πράγματι, ο δρόμος είναι ένας και αυτός είναι ο δρόμος διαχρονικά του αγώνα του τότε και του σήμερα. Δεν είχα την τύχη να ήμουν εκεί γιατί ήμουν μαθητής της 5ης Γυμνασίου στο χωριό άλλως θα ήμουν και ΕΓΩ ΕΚΕΊ στην επανάσταση της σπουδάζουσα γενιάς και του λαού για ψωμί-παιδεία-ελευθερία,συνθήματα που είναι επίκαιρα ακόμη και σήμερα λες και δεν πέρασε μισή μέρα από τότε τον Νοέμβρη 1973.

  2

  
  

  • Μου αρέσει!
  •  · Απάντηση
  •  · 6 ώρες
• 
  
• 

  Villy Kakaflika Ναι το ξέρω Νίκο μου..εγώ ήμουν μικρή αλλά είχα τη τύχη να είμαι μαθήτρια τότε στο Ε γυμνάσιο Εξαρχείων στη Κωλέττη..έζησα κάθε λεπτό και πριν στη προετοιμασία και όλες τις μέρες της κατάληψης μιας και ήμουν συνέχεια μέσα..όσο δύσκολο κι αν ήταν και το μετά..θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου δόθηκε η δυνατότητα αυτή..

Και μας λένε οι «αόμματοι»: Δε βλέπετε;
Τα σύμβολα ξεθώριασαν. Μας ρωτούν οι «κωφοί»: Δεν ακούτε; Τα συνθήματα έσβησαν.
Μας ορμηνεύουν οι «ανόητοι»: Δεν το καταλάβατε; Τα οράματα χάθηκαν.
Κι εμείς τους απαντάμε: Κάνετε την επιθυμία σας πραγματικότητα. Πέρασαν 40 χρόνια από τότε κι «όλα είναι ακόμα ζωντανά». Κάνατε τα πάντα για να ξεχαστεί το «γεγονός». Κι όλοι το θυμούνται. Δώσατε πάμπολλες μάχες για να διαστρεβλώσετε το «μήνυμα». Και τις χάσατε όλες. Πασχίσατε να κόψετε τη σύνδεση του «τότε» με το «τώρα». Κι αποτύχατε παταγωδώς.

«Το Πολυτεχνείο Ζει». Στην καρδιά και στη σκέψη όσων το έζησαν. Στη φαντασία και στο όνειρο όσων ενέπνευσε. «Ζει και Εμπνέει». Ως έπος μιας νεολαίας αδούλωτης και καύχημα ενός λαού απροσκύνητου. Είναι η «προίκα» στο παρόν κι η ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας.
Αν τα σύμβολα ξεθώριασαν, γιατί η εικόνα της γκρεμισμένης πόρτας δε φεύγει από το βλέμμα;
Γιατί οι τρύπες από τις σφαίρες είναι ακόμα στους τοίχους; Γιατί η αιματοβαμμένη σημαία, που κρατιέται σαν ιερό φυλακτό και πολύτιμο κειμήλιο, ξεδιπλώνεται κάθε φορά που η μνήμη «περπατάει» στο δρόμο του αγώνα;
Γιατί το γερμένο κεφάλι είναι στολισμένο με λουλούδια;
Αυτά είναι σύμβολα και παραμένουν αξεθώριαστα. Και μη μας λέτε να κοιτάξουμε τα ξεθωριασμένα πρόσωπα του Λαλιώτη, του Ανδρουλάκη, της Δαμανάκη και των άλλων που αλλαξοπίστησαν. Αυτοί δεν είναι σύμβολα. Εγιναν «σύμβουλοι» της εξουσίας και τη βοηθούν να δημιουργήσει «άλλοθι» για τα τοτινά και «δικαιολογία» για τα τωρινά και τα μελλούμενα εγκλήματά της.
Κι αν τα συνθήματα έσβησαν, γιατί το «Εξω αι ΗΠΑ» παραμένει ανεξίτηλο στην κολόνα της εισόδου;
Γιατί το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» γίνεται πανό, γίνεται πικέτα κι ακούγεται από μυριάδες στόματα ανθρώπων, που διαδηλώνουν, καθημερινά, στους δρόμους;
Γιατί χιλιάδες πορεύονται προς την αμερικάνικη πρεσβεία; Γιατί στα σχολειά και στα πανεπιστήμια στήνονται «μετερίζια»; Τα συνθήματα των παιδιών του Πολυτεχνείου δεν έσβησαν, γιατί τα αιτήματα της εξέγερσής τους δεν ικανοποιήθηκαν.
Το Ψωμί λείπει, ακόμα, από πολλούς.
Η Παιδεία εξακολουθεί να είναι προνόμιο των λίγων.
Η Ελευθερία είναι το εσαεί ζητούμενο μιας κοινωνίας που είναι «αιχμάλωτη» της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης.
Αν τα οράματα χάθηκαν, γιατί στα δωμάτια των φοιτητών είναι κρεμασμένη η φωτογραφία του Τσε;
Γιατί στα αμφιθέατρα μιλούν για τον Μαρξ και τον Λένιν;
Γιατί τα ποιήματα του Ρίτσου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη, τα χαρακτικά του Τάσσου, οι ζωγραφιές του Τσαρούχη, ο κινηματογράφος του Αγγελόπουλου, το θέατρο του Κατράκη, εξακολουθούν να συγκινούν και να συνεγείρουν μεγάλο μέρος της νεολαίας;
Τα οράματα της «γενιάς του Πολυτεχνείου» δε χάθηκαν, γιατί είχαν και έχουν αναφορά στο μέλλον.
Η κοινωνία που ονειρεύτηκαν εκείνα τα παιδιά, που όρθωσαν το ανάστημά τους στη χούντα, είναι μια κοινωνία καλύτερη. Και την πορεία προς αυτή δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς...

Πριν από 6 χρόνια

Δείτε τις αναμνήσεις σαςchevron-right

Διονύσης Βολιμιάτης

16 Νοεμβρίου 2013 · 

το Πολυτεχνείο !!!
Εγώ μαθητής της 2ας Αγνοώντας τι Γινότανε.. πορεύτηκα για το Σπίτι της θείας, κατ' εντολή της που με φιλοξενούσε...
το ξύλο της Αρκούδας Άμεσο από το Μπάρμπα.., γιατί θα τους '"έκθετα"... λόγω ότι η τάξη μου το Β2 συνέχισε να κάνει μάθημα...
Την μεθεπόμενη στο Σπίτι του Ξαδέλφου μου θεοδόση Χ. πρωτοετή στο Πολυτεχνείο της Πάτρας.. Έμαθα...!!
Τιμή κ Δόξα στα Παλικάρια που Μας ΔΊΔΑΞΑΝ το Δρόμο της Αντίστασης κ της Ανυπακοής για τη Ανατροπή του Άδικου Συστήματος των Πλουτοκρατών !!!

Σχόλια



Villy Kakaflika Τα ειπες όλα!!!..κι οπως θα λεγε και ο Ριτσος...Ετούτα τα παιδιά φτάνουν από πολύ μακριά, τραβούν πολύ μακριά,μέρα τη μέρα πέτρα και αίμα, στοχασμός και αγώνας, χέρι με χέρι
με το μυστρί, με το σφυρί, με το μολύβι, με τον ακριβή διαβήτη
να φτιάξουμε καλύτερο τον κόσμο
να έχει ο καθένας και ψωμί και βιβλίο και σιγουριά και διάπλατη πόρτα,
να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του-.


Διονύσης Βολιμιάτης να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του... ❤️👌


Villy Kakaflika υπέροχοι στίχοι..μεγάλη αλήθεια!!!



Διονύσης Βολιμιάτης που η γενιά του κ η γενιά σου Villy Kakaflika τους στοχασμούς... κ τον αγώνα... τον κάνατε πράξη ❤️


Villy Kakaflika Διονύσης Βολιμιάτης 

καθε μέρα τον κανουμε ολοι πράξη Διονύση.. στη δουλειά, στο σχολείο, στη σχολή, στο πανεπιστήμιο.. στις διεκδικήσεις, στους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αγώνες, στη στάση ζωής.. 

δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι αγώνες.. ίσως κάποιες στιγμές ξεχωρίζουν αλλα δεν ειναι λιγότερο βαρύ για εκεινον που ξέρει οτι συμμετέχοντας στην απεργία θα βρεθεί στο δρόμο .. 

δεν ειναι λιγοτερο βαρυ το να επιλέξει κάποιος με αξιοπρέπεια να παλεψει για μια δικαιη ζωή και να μην έχει μεροκάματο.. 

για εκείνον που κρατιέται όρθιος στις μέρες μας, που παλευει, που κραταει το μυαλό του καθαρό.. 

ολες οι γενιές εχουν τον δικό τους αγωνα σήμερα..οι νέοι, οι φοιτητες, οι συνταξιούχοι, οι εργαζομενοι, οι άνεργοι.. εκει υπάρχουν κομμάτια-διαμάντια..

Ξέρεις.. να θυμάμαι παντα τον πατερα μου.. οταν συνήλθα -μετα το Πολυτεχνείο εννοώ..- μια μερα μιλούσαμε γι αυτο και μεσα στη νεανική μου *ζάλη* μεγένθυνα μάλλον πολύ το γεγονός.. ισως υπερφιαλα να ειχα μιλησει , εε..ημουνα και 16 χρονών και για μενα ηταν οτι πιό συγκλονιστικο....

κι εκεινος μου επιασε το χερι και μου χαμογελασε αλλά με κοιταξε και λιγο αυστηρα και μου ειπε-..

-Ηταν κάτι μεγάλο αυτο που κάνατε, η γενιά σου.. όμως, σκέψου στην Εθνική Αντίσταση μετριόμαστε.. η γενιά του - με τον εαυτο μας κάθε μέρα..

κάθε μέρα θα γίνονταν και πέντε και δέκα *Πολυτεχνεία*..

Χιλιάδες, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν, σακατεύτηκαν, έδωσαν ζωές πτυχία και καριέρες, 

δε σκέφτηκαν γυναικες παιδιά μανάδες και δεν εξαργύρωσαν τα ιδανικά τους για μια *ήσυχη* ζωούλα.. 

άφησαν τα κοκκαλα τους στα βουνά και δεν υπάρχει κανένας να τους ξέρει, ή να γραφτει σε ενα τοίχο το όνομα τους, μήτε ενα λουλούδι να τους πάει μήτε ενα μνήμα να κλαίει η μανα τους.. 

Ηταν μια μεγάλη στιγμή για σας, αλλά οι αγώνες στήνονται με καθημερινή προσπάθεια και με προσήλωση και συνέπεια..

Να δεις που κάποιοι θα το χρησιμοποιήσουν.. να εισαι ετοιμη και γι αυτο.. κάποιοι θα σκορπίσουν..

εσυ να εχεις πάντα το νου σου.. ο δρόμος ειναι ενας και θελει καθημερινή δουλειά.. 

με τα μέσα σου πρώτα.. αν θελεις να κανετε μια μερα τον κόσμο καλύτερο.. (τότε ειχα στεναχωρηθεί γιατι θεωρούσα οτι *υποβάθμιζε*το γεγονός..) μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο απόλυτα δίκιο ειχε...