ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΚΚΕ 2ο ΚΟΜΜΑ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ:

Εμπρός, λοιπόν, όλοι εσείς που κάποτε μαζί ονειρευτήκαμε

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι πιο εκφυλισμένο παρουσιάστηκε στον χώρο της αριστεράς, διαλύθηκε. 

Το ένα σκέλος της εγχώριας, αμαρτωλής και δόλιας σοσιαλδημοκρατίας δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον όπως το ξέραμε. Της σοσιαλδημοκρατίας που ιστορικά εκμαυλίζει συνειδήσεις, δολοφονεί κομμουνιστές και εκκολάπτει τον φασισμό. «Πρωτοκλασάτα» στελέχη που καλά-καλά ακόμη κι ο ίσκιος τους δυσκολεύεται να τα ακολουθήσει, αποχωρούν. 

Ακολουθούν άλλα στη συνέχεια, κάποια αιωρούνται στο κατώφλι και το ολόγραμμα που τους άλωσε το κόμμα, αυτή η χίμαιρα λαϊκού εφοπλιστή, το αλλαλάζον κύμβαλο καμώνεται πως οδηγεί το ναυάγιο. 

Και στο βάθος ο παλιός «ηγέτης» που κίνησε τα νήματα να καραδοκεί. 

Και κανείς – ιδίως οι άμοιροι οπαδοί, δεν αντιλαμβάνεται πού διαφέρουν. 

Όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα.

Η τάξη που τους διαφεντεύει φαίνεται να ανησυχεί.

 Γίνεται προσπάθεια να αναστηθεί το έτερο σκέλος των ζόμπι, του Πασόκ. 

Ο δεύτερος πόλος του δικομματισμού πρέπει (για αυτούς) να υπάρξει. 

Έλα όμως που σε εποχές έντασης της κρίσης του καπιταλισμού η σοσιαλδημοκρατία τείνει να εξαφανιστεί μη έχοντας χώρο και εξ αυτού, λόγο (αυτό το δηλώνουν κυνικά οι ίδιοι οι καπιταλιστές) να υπάρξει και ο υπό διαμόρφωση ακροδεξιός πόλος δε λέει να φτουρήσει.
Είναι ολίγον ζοφερά τα πράγματα. 

Η κρίση θα βαθύνει, δικομματισμός δεν διαμορφώνεται εύκολα, κινδυνεύουν ο λαός να αφυπνιστεί. 

Μπορεί οι φίλοι και οπαδοί του πρώην ΣΥΡΙΖΑ να παρακολουθούν αποσβολωμένοι, πολλοί από αυτούς, τα τεκταινόμενα του χώρου τους και χρόνια παροπλισμένοι από τη δύναμή τους αλλά η διέξοδος από την περιστασιακή υπαρξιακή τους κρίση είναι μπροστά.

 Υπάρχει ένα Κόμμα στέρεο οργανωτικά σε αρχές, ξεκάθαρο, με αξίες και ιδανικά, διαμορφωμένη πολιτική τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, στόχο το γκρέμισμα αυτού του άρρωστου και απάνθρωπου συστήματος και όπλο την επιστημονική θεωρία του Μ/Λ. 

Αυτό το Κόμμα και τον κόσμο που το ακολουθεί είναι που τρέμει το σύστημα και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι. 

Όλη η «φασαρία» για να μη φτάσει ο λαός σ’ αυτό το Κόμμα γίνεται και εκεί στοχεύουν ο Κασελάκηδες, Φίληδες και λοιποί/λοιπές ηγετίσκοι και ηγετίσκες. Άλλωστε και με πολλές ευκαιρίες τελευταία το δηλώνουν ξεκάθαρα.

Εμπρός, λοιπόν, όλοι εσείς που κάποτε μαζί ονειρευτήκαμε πως θα «γενούμε άλλοι», να γίνουμε! 

Δεν θα ‘χει «πλάκα» (τρόμο γι’ αυτούς) στις ευρωεκλογές να είναι δεύτερο κόμμα το ΚΚΕ; 

#Μπουμπουλίνας: Η Λιποθυμία ήταν το σημείο που σταματούσε η Ανάκριση...

Το κτίριο της Μπουμπουλίνας

Από τις αεροφωτογραφίες εκείνης της εποχής ξεχωρίζουν τα δύο παρόμοια σε επιβλητικότητα κτίρια στην Μπουμπουλίνας που συγχέονται: αμφότερα είχαν κατασκευαστεί για λογαριασμό του επιφανή γιατρού Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου, πρωτοπόρου στην ελληνική γυναικολογία που μετέπειτα αποδείχθηκε δοσίλογος και είχε μάλιστα διατελέσει πρωθυπουργός της χώρας την περίοδο της γερμανικής κατοχής. 

Το κτίριο που παραμένει στη θέση του μέχρι σήμερα είναι η πολυκατοικία Λογοθετόπουλου, έργο του αρχιτέκτονα Κυπριανού Μπίρη, πρώιμο δείγμα εκλεκτικισμού, ενώ το δεύτερο στη συμβολή με την οδό Τοσίτσα ήταν το παλαιότερης κατασκευής Μέγαρο Λογοθετόπουλου.
Οικοδομήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και σχεδιάστηκε αρχικά για να στεγάσει την ιδιωτική γυναικολογική και μαιευτική κλινική του γιατρού. 

Αργότερα, υπενοικιάστηκε και μετατράπηκε σε ξενοδοχείο με την επωνυμία White House και έπειτα χρησιμοποιήθηκε από κρατικές υπηρεσίες, ώσπου στεγάστηκε εκεί η Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και έτσι το γνώρισαν εκατοντάδες αγωνιστές, ανάμεσά τους και οι πιο γνωστοί, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Ανδρέας Λεντάκης.

Ήταν ένα «βλοσυρό, πένθιμο κτίριο, τετραώροφο ίσως», όπως έχει μεταφέρει από την εμπειρία του ο Κώστας Γιούρης (Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας, εκδ. Ποταμός), στο δίπλα στενό από το Παλιό Πολυτεχνείο. 

Οι βαναυσότητες που συνέβαιναν συστηματικά πίσω από τις κλειστές πόρτες κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα, και λέγεται ότι οι φοιτητές δεν περνούσαν ούτε απ’ έξω.

Τα κρατητήρια βρίσκονταν, φυσικά, κάτω στα υπόγεια.
«Στα κρατητήρια οδηγούν μερικά σκαλοπάτια μισοκρυμμένα πίσω από ένα κλιμακοστάσιο στο βάθος του ισογείου», όπως αναφέρει ο Κ. Γιούρης και «σταματούν μπροστά σε μια σιδερόπορτα», η οποία μέσω ενός διαδρόμου οδηγεί στα κελιά. Δυσωδία. 

Μερικά κελιά ήταν σχετικής απομόνωσης, «έξω», σε μια μικρή αυλή (αριθμοί 1-6) και τα υπόλοιπα ήταν απόλυτης απομόνωσης (αριθμοί 7-20). 

Στα πρώτα, η κατάσταση ήταν λιγότερο σκληρή. «Δεν βλέπεις, δεν σε βλέπουν, όμως τουλάχιστον ακούς αμυδρά τις ομιλίες των απ’ έξω, κάποτε και κάτι που μοιάζει με χαμηλόφωνο τραγούδι».
Μπουμπουλίνας
Όλα τα κελιά αυτά ήταν μικροσκοπικά, όσο περίπου το εμβαδόν ενός τραπεζιού (1×2 μ.) και άνοιγαν μια φορά την ημέρα για να καλύψουν οι κρατούμενοι τις σωματικές τους ανάγκες. «Για να πλυθείς, για να πας τουαλέτα». 

Όπως έχουν μεταφέρει κρατούμενοι από την Μπουμπουλίνας, «μετά από λίγο συνήθιζαν τα μάτια σου στο σκοτάδι και τα όρια του κελιού μεγάλωναν». 

Απ’ την πολλή υγρασία, έπεφταν σοβάδες.

Ενάμιση μήνα αργότερα, σήμανε τέλος η φάση της απομόνωσης για τους περισσότερους. Νέοι κρατούμενοι έμπαιναν στα μικρά κελιά, ενώ οι παλιοί μεταφέρονταν στο δεύτερο υπόγειο, στην «πηγάδα» όπως την αποκαλούσαν, (σε έναν χώρο που αναπτυσσόταν κάτω απ’ τα κελιά 1-6). 

Εκεί, οι κρατούμενοι συμβίωναν κατά δεκάδες, χωρισμένοι σε άνδρες και γυναίκες, «σε ένα παράξενο κοινόβιο όπου μοιραζόσαστε και την μπουκιά του αέρα». 

Ουσιαστικά, βρίσκονταν σε κατάσταση αναμονής για τη μεταγωγή τους σε άλλο σημείο, ίσως τις φυλακές Αβέρωφ, ίσως το ΕΑΤ-ΕΣΑ, ίσως το Νοσοκομείο 401. Κανείς δεν γνώριζε. Ο τρόμος ήταν μην οδηγηθούν στην «επάνω ταράτσα».

Η ταράτσα και τα φρικτά βασανιστήρια
«Μια πόρτα παλιά ξύλινη ήταν που οδηγούσε στην ταράτσα επάνω», είχε μεταφέρει σε τηλεοπτική συνέντευξη αγωνίστρια που είχε υποστεί βασανιστήρια στην Μπουμπουλίνας. 

«Πρέπει παλιά να ήταν πλυσταριά και τα δωμάτια αυτά είχαν γίνει δωμάτια βασανιστηρίων». Δωμάτια που είχαν γίνει γνωστά σε όλα τα άτομα της Αριστεράς, πριν τα δουν με τα μάτια τους. Ήταν το μέρος που «η ασφαλίτικη επινοητικότητα, με εντελώς μηδαμινά μέσα –έναν πάγκο, ένα σκοινί και μερικά στειλιάρια- δημιούργησε μια από τις πιο ένδοξες αίθουσες βασανιστηρίων της εποχής μας», όπως είχε πει ο Κοροβέσης.

Φάλαγγα, άγριο ξύλο, εξευτελισμοί, απειλές, ταπεινώσεις, μαρτύρια με κάθε πιθανό και απίθανο εργαλείο. Τις πιο πολλές φορές, το πρόγραμμα ξεκινούσε στα ανακριτικά γραφεία των αρχιφυλάκων, που βρίσκονταν στον τέταρτο όροφο. 

Έπειτα, στην ταράτσα με το χαλίκι και το δέσιμο στον πάγκο των βασανιστηρίων («το καλό δέσιμο πρέπει να είναι πολύ, πολύ σφιχτό»). 

Το πρώτο δίλημμα ήταν ξύλινο ή σιδερένιο στειλιάρι. Οι βασανιστές είχαν στη διάθεσή τους σφυριά, λουριά, θερμαινόμενα σίδερα, τανάλιες, λεκάνες με νερό για πνιγμό, λεκάνες με νερό για το μαρτύριο της σταγόνας, λοστάρια.

Ταυτόχρονα, πίεζαν ασφυκτικά και σε συναισθηματικό επίπεδο με απειλές και εικονικές εκτελέσεις.
«Σύντομα τα πόδια μου πρήστηκαν, ξηλώθηκαν οι σόλες και αυτοί συνέχιζαν να χτυπάν», είχε μεταφέρει άλλος κρατούμενος σε τηλεοπτική συνέντευξη. 

«Μόλις ακούμπησε [το στειλιάρι] στην πατούσα μου, σαν να έβλεπα μια αστραπή. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η αστραπή γινόταν κεραυνός και ο κρότος του κεραυνού έπεφτε στο μυαλό σαν σουβλιά». 

Η λιποθυμία ήταν το σημείο που σταματούσε η ανάκριση, έπειτα σε μετέφεραν τυλιγμένο σε κουβέρτα και σε έβαζαν στην απομόνωση, άγνωστο για πόσο καιρό.
Οι κραυγές ακούγονταν σε όλο το κτίριο. Παρότι εκείνες τις ώρες έβαζαν επίτηδες μπροστά μια μοτοσικλέτα για να τις καλύπτει ο ήχος της εξάτμισης. 

Οι χτύποι από τα στειλιάρια έκαναν τους τοίχους να σείονται πολλές φορές. 

Το μόνο που έλειπε από την Μπουμπουλίνας ήταν τα μηχανήματα ηλεκτροσόκ – τέτοια είχε το ΕΑΤ-ΕΣΑ και το 401. 

Ουσιαστικά, αυτά ήταν τα επόμενα στάδια για τους αμετανόητους αγωνιστές. Μια διαδικασία χωρίς ημερομηνία λήξης που περιελάμβανε τα πάντα για να παραδώσει ο κρατούμενος σωματικά και ψυχικά.

#ΣΤΕΛΙΟΣ_ΚΑΝΑΚΗΣ:Μια υπόμνηση στο ΚΙΣ (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο)

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ:

Μια υπόμνηση στο ΚΙΣ (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο)

Βερολίνο. Ένα πλακόστρωτο πεζοδρόμιο. Κάπου μεταξύ της Αλεξάντερπλατς και του Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Πρώην Ανατολικό Βερολίνι. Δυο ορειχάλκινες πλάκες. Εδώ έζησαν ο Jakob και η Felli. Το 1938 δραπέτευσαν στην Πράγα. To 1939 διέφυγαν στη Γαλλία απ’ όπου απελάθηκαν το 1942. Δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς…
Τουλάχιστον έξι εκατομμύρια Εβραίοι συνολικά. Και εκατομμύρια Κομμουνιστές, Σλάβοι, Ρομά, Πολωνοί… Κι ανάμεσα στους δολοφόνους ναζιστές ο Ουκρανός Μπαντέρα που χρεώθηκε 250.000 εβραϊκές ψυχές. Σήμερα το άγαλμά του είναι ντυμένο στα χρώματα του Ισραήλ. Η επιτομή της άρρωστης ειρωνείας. Με το Ισραήλ και η ακροδεξιά Πολωνία. Αλλά στο κτίριο του κοινοβουλίου τους υπάρχει ένα περίπτερο. Στις εφημερίδες αναγράφονται οδηγίες για το πώς οι Πολωνοί μπορούν να διακρίνουν τους Εβραίους. Προφανώς για τα περαιτέρω εφ’ όσον χρειαστεί.
Ο Μπαντέρα βέβαια εκτελέστηκε (όπως του έπρεπε) από τους Σοβιετικούς. Αυτοί δεν είχαν δικαίωμα να ξεχάσουν. Και δεν ξέχασαν. Λησμόνησαν όμως οι Πολωνοί. Λησμόνησαν και οι Εβραίοι. Το Γκέτο της Βαρσοβίας και την εξέγερσή του, το Άουσβιτς, το Νταχάου… το ολοκαύτωμα, τη γιγάντωση των BMW, Bayer, Continental και άλλων από – στην κυριολεξία το αίμα και τις σάρκες Εβραίων. Και οι Γερμανοί με το Ισραήλ είναι. Αυτοί που έσωσαν, ξέπλυναν και υπέθαλψαν τα ναζιστικά αποβράσματα μετά τον Β΄ ΠΠ.
Όλοι με τους δολοφόνους, τους γενοκτόνους της κυβέρνησης των εγκληματιών του Ισραήλ. Γιατί το εγκληματικό Ισραήλ είναι το μακρύ τους χέρι στην περιοχή. Με τους μακελάρηδες που αντέγραψαν άριστα τις μεθόδους των πρώην θυτών τους. Ωχριά το γκέτο της Βαρσοβίας μπρος στο γκέτο της Γάζας. Σιγοψιθυρίζουν οι Ισραηλινοί πως δεν έφταιγε ο Χίτλερ για το ολοκαύτωμα αλλά οι… Παλαιστίνιοι. Ξεπλένουν τον ναζισμό καθώς τον αντιγράφουν. Μαζί τους και το ΚΙΣ. Που τολμά να ψέξει την ΟΛΜΕ και τη θέση της για το ξεκλήρισμα των Παλαιστινίων. Το ΚΙΣ που δεν έχει αρθρώσει ούτε μια λέξη για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που συντελούνται από τους δολοφόνους της χώρας τους.
Ο Jakob και η Felli καθώς και πολλοί άλλοι – εκατομμύρια δεν πρόλαβαν να δουν την κατρακύλα σας, το πέρασμα στην άλλη πλευρά. Την φασιστικοποίηση της χώρας σας. Τη μεταμόρφωση του κατατρεγμένου λαού σε κράτος δολοφόνων ντροπή για την ανθρωπότητα.
Θεωρώ πως αυτό το κράτος όνειδος, αυτή η πλανητική ξεφτίλα σκάβει τον λάκκο της. Γνωρίζω δε από την επιστήμη πως ό,τι συντελείται μια φορά μπορεί να επαναληφθεί. Το πρώτο το ελπίζω, το δεύτερο το φοβάμαι. Μην αποθρασύνεστε λοιπόν, κύριοι του ΚΙΣ. Απλώς ακονίστε τη μνήμη σας και προστατεύστε τον λαό σας.

#ΑΦΗΓΗΣΗ_Ζακ_Ντε_Ρεϊνιέ_ΓΙΑ_ΤΗ_ΣΦΑΓΗ_ΣΤΟ_ΝΤΕΙΡ_ΓΙΑΣΙΝ_1948 - ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΝΑΚΜΠΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ

Από 
Katerina Kastridou:
Το κείμενο που ακολουθεί δείχνει διαχρονικά ποιος κατέκτησε ποιον και με ποιον τρόπο και ποιος δεν ήθελε ειρήνη και συνύπαρξη δύο κρατών. Περιγράφει πως ξεκίνησε η ΝΑΚΜΠΑ των Παλαιστινίων.
Η αφήγηση του Ζακ Ντε Ρεϊνιέ για τη σφαγή στο Ντεϊρ Γιασίν 9/4/1948
(εκπροσώπου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Παλαιστίνη την κρίσιμη περίοδο της ίδρυσης του Ισραήλ)
"Το Σάββατο10 Απριλίου έγινε ένα πολύ σοβαρό γεγονός: πήρα ένα τηλέφωνο από τους Άραβες, που με καλούσαν να πάω αμέσως στο χωριό Ντεϊρ Γιασίν, όπου μόλις είχαν σφαγεί ολόκληρος ο άμαχος πληθυσμός του χωριού.
Πληροφορήθηκα ότι η περιοχή αυτή, που βρίσκεται πολύ στην Ιερουσαλήμ, βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο των εξτρεμιστών της “Ιργκούν” (σσ ακροδεξιοί σιωνιστές).
Το Εβραϊκό Πρακτορείο και το αρχηγείο της Χαγκάνα μου δήλωσαν ότι δε γνωρίζουν τίποτα σχετικά με την υπόθεση κι ότι όπως και να έχει το πράγμα ήταν αδύνατο σε οποιονδήποτε να εισχωρήσει σε αυτήν την περιοχή της Ιργκούν.
Με συμβούλεψαν ακόμη να ΜΗΝ αναμειχθώ στην υπόθεση, γιατί ΑΝ το έκανα, θα τελείωνε οπωσδήποτε οριστικά η αποστολή μου (σσ Η υπόδειξη έχει καθαρά τρομοκρατικό χαρακτήρα και θυμίζει τη γνωστή σε όλους μας από τον κινηματογράφο εκφραστική των δολοφόνων της Μαφίας).
Δεν αρνήθηκαν μόνο να με βοηθήσουν, αλλά αρνήθηκαν να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη για αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ θα πάθαινα.
Απάντησα πως προτίθεμαι να πάω κι ότι οι πάντες γνωρίζουν ότι το Εβραϊκό Πρακτορείο ασκούσε εξουσία πάνω σε όλες τις περιοχές που βρίσκονταν κάτω από εβραϊκά χέρια και επομένως ήταν υπεύθυνοι για τη ζωή μου, όπως και για την ελευθερία κινήσεών μου, μέχρι που να ολοκληρωθεί η αποστολή μου.
Έτσι βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση και δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω (…). Τότε θυμήθηκα πως μια εβραία νοσοκόμα μου είχε δώσει το τηλέφωνό της, λέγοντάς μου, με μια παράξενη έκφραση, πως μπορούσαν να της τηλεφωνήσω αν ποτέ βρισκόμουν σε κατάσταση αδιεξόδου.
Της τηλεφώνησα αργά το βράδυ και της εξήγησα την κατάσταση. Μου είπε να πάω με το αυτοκίνητο μου, το άλλο πρωί στις 7 σε ένα ορισμένο μέρος, όπου θα με περίμενε ένας άνδρας με πολιτικά. Την άλλη μέρα το πρωί στην ορισμένη ώρα και τόπο με περίμενε ένας άνδρας με πολιτικά που οι τσέπες του ήσαν γεμάτες περίστροφα. Πήδησε στο αυτοκίνητό μου και μου είπε να οδηγώ γρήγορα χωρίς να σταματήσω πουθενά στο δρόμο για το Ντεϊρ Γιασίν.
Βγήκαμε από την Ιερουσαλήμ (…) αλλά πολύ σύντομα μας σταμάτησαν δύο ένοπλοι που έμοιαζαν με στρατιώτες, με πολύ άγριο παρουσιαστικό, οπλοπολυβόλα στα χέρια και μεγάλα σπαθιά στη ζώνη τους.
Βγήκα από το αυτοκίνητο και δέχθηκα να μου κάνουν έναν εξονυχιστικό έλεγχο, μετά όμως συνειδητοποίησα ότι ήμουν ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ. Τη στιγμή που όλα δείχνανε να έχω χάσει το παιχνίδι, ξεπετάχτηκε ξαφνικά μπροστά μου ένας μεγαλόσωμος άνδρας, ογκώδης σαν ντουλάπα, που σπρώχνοντας τους συντρόφους του στην άκρη, άρπαξε το χέρι μου και το έσφιξε γερά, φωνάζοντας σε μια ακατανόητη γλώσσα.
Δε μιλούσε ούτε γαλλικά, ούτε αγγλικά, αλλά τελικά καταφέραμε να επικοινωνήσουμε στα γερμανικά.
Εκδήλωσε τη χαρά του βλέποντας έναν εκπρόσωπο του Ερυθρού Σταυρού επειδή χάρη στην παρέμβαση του Ε.Σ. είχε τρεις φορές σωθεί η ζωή του, όταν βρισκόταν φυλακισμένος σε ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μου δήλωσε πως με θεωρούσε κάτι παραπάνω από αδελφό του και πως θα έκανε οτιδήποτε του ζητούσα (…).
Έτσι κάναμε αρχή από το Ντεϊρ Γιασίν.
Αφού φτάσαμε σε ένα λόφο 500 περίπου γιάρδες μακριά από το χωριό (...) ο διοικητής της Ιργκούν δεν έδειξε και πολύ ενθουσιασμό για να με συναντήσει.
Τελικά έφτασε κοντά μας ένας νέος, καλοβαλμένος, που είχε μια περίεργη λάμψη στα μάτια, κρύα και εγκληματική (σσ αυτός ο φανατικός εγκληματίας ήταν ο ΜΕΝΑΧΕΜ ΜΠΕΓΚΙΝ (κατοπινός πρωθυπουργός του Ισραήλ και ιδρυτής του κόμματος “Λικούντ”, του κόμματος του Νετανιάχου. 'Ελαβε και Νόμπελ Ειρήνης!).
Του εξήγησα το νόημα της αποστολή μου (...) και ότι με ενδιέφερε μονάχα να σώσω τους τραυματίες και να μαζέψω τους νεκρούς. Οι Εβραίοι είχαν υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης και έτσι η αποστολή μου είχε την απόλυτα επίσημη κάλυψη.
Αυτή η τελευταία δήλωση μου εξαγρίωσε τον αξιωματικό, που μου τόνισε απερίφραστα ότι "εγώ μονάχα η Ιργκούν κάνει ό,τι θέλει και κανένας άλλος", ούτε το εβραϊκό Πρακτορείο, το οποίο δεν είχε κανένα δικαίωμα επέμβασης.
Στο σημείο αυτό μπήκε στη μέση ο φίλος μου, η "ντουλάπα", που βρηκε τα σωστά επιχειρήματα και μαλάκωσε τον αξιωματικό. Μου είπε ακόμη την ιστορία αυτού του μικρού χωριού, που το κατοικούσαν κατά αποκλειστικότητα 400 περίπου Άραβες, πάντοτε άοπλοι, οι οποίοι ζούσαν αρμονικά με τους γειτονικούς Εβραίους χωρικούς.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του αξιωματικού (του Μπεγκίν) η Ιργκούν είχε φτάσει στην περιοχή εδώ και 24 ώρες και διέταξε τους κατοίκους, με τους τηλεβόες, να βγουν από τα σπίτια τους και να παραδοθούν: τους έδωσαν 15 λεπτά προθεσμία.
Μερικοί απο τους δυστυχισμένους εκείνους κατοίκους είχαν παραδοθεί, για να διωχθούν αργότερα προς την κατεύθυνση των αραβικών γραμμών. οι υπόλοιποι δεν υπάκουσαν τη διαταγή και υπέστησαν την τύχη που τους άρμοζε.
Δεν υπήρχε κανέναν λόγος, κατά τη γνώμη του αξιωματικού, να υπερβάλει κανείς τα συμβάντα, υπήρχαν μόνο λίγοι νεκροί, που θα τους έθαβαν μόλις τελείωνε η "εκκαθάριση" του χωριού.
Αν έβρισκα πτώματα, ήμουν ελεύθερος να τα πάρω, το βέβαιο είναι ότι δεν υπήρχαν τραυματίες.
Αυτή η αποτίμηση ΠΑΓΩΣΕ το αίμα μου.
Γύρισα πίσω στην Ιερουσαλήμ και βρήκα ένα ασθενοφόρο και ένα φορτηγό. Οι δύο εβραίοι οδηγοί και ο εβραίος γιατρός ήταν περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί, με ακολούθησαν όμως θαρραλέα (...).
Όταν φτάσαμε στο χωριό τα αραβικά πυρά σταμάτησαν.
Η ομάδα της Ιργκούν ήταν ντυμένη με χωριάτικα ρούχα και κράνη. Ήταν όλοι τους νέοι, μερικοί έφηβοι, άνδρες και γυναίκες, όλοι τους οπλισμένοι σαν αστακοί: περίστροφα, οπλοπολυβόλα, χειροβομβίδες και μεγάλα σπαθιά στα χέρια τους.
Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν λεκέδες από αίμα. Μια όμορφη κοπέλα, με ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ μάτια, μου έδειξε τη σπάθα της που έσταζε ακόμη αίμα. Την έδειχνε σαν να ήτανε τρόπαιο.
Αυτή ήταν η ¨ομάδα εκκαθάρισης", που ήτανε φανερό ότι εκτελούσε το έργο της με μεγάλη ευσυνειδησία. Προσπάθησα να μπω σε ένα σπίτι. Μια ντουζίνα στρατιώτες με περικύκλωσαν, με τα οπλοπολυβόλα τους πάνω στο σώμα μου και ο αξιωματικός τους μου απαγόρευσε να κινηθω.
Θα έφερναν εκείνοι τους νεκρούς, ΑΝ υπήρχαν, μου δήλωσε. Τότε εξοργίστηκα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Είπα σε αυτούς τους ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ τι πίστευα για τη συμπεριφορά τους, εκτοξεύοντας απίθανες απειλές και σπρώχνοντάς τους μπήκα στο σπίτι.
Το πρώτο δωμάτιο ήταν σκοτεινό και όλα ήταν άνω κάτω. Δεν υπήρχε κανένας. Στο δεύτερο ανάμεσα στα κατεστραμμένα έπιπλα και σκεπάσματα, βρήκα κρύα ΠΤΩΜΑΤΑ. Εδώ η "εκκαθάριση" είχε γίνει αρχικά με οπλοπολυβόλα και αργότερα με χειροβομβίδες. Ύστερα τους είχαν αποτελειώσει με ξιφολόγχες. Αυτό μπορούσε να το δει ο καθένας.
Καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω άκουσα κάτι σαν αναστεναγμό. Έψαξα παντού, γύρισα ανάποδα όλα τα πτώματα και τελικά βρήκα ένα μικρό πόδι, ζεστό ακόμη. Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι 10 χρονών, πληγωμένο από χειροβομβίδα, αλλά ζωντανό ακόμη.
Καθώς βάδιζα προς την πόρτα για να βγω έξω, ο αξιωματικός προσπάθησε να με σταματήσει. Τον έσπρωξα και βγήκα έξω με το πολύτιμο φορτίο μου, με την προστασία του καλού μου φίλου του "ντουλάπα". Το ασθενοφόρο έφυγε και έδωσα διαταγή να επιστρέψει όσο το δυνατόν συντομότερα.
Μιας και η τρομακτική ΣΥΜΜΟΡΙΑ δεν είχε δοκιμάσει να μου επιτεθεί ανοιχτά, μπορούσα να συνεχίσω. Έδωσα οδηγίες για να φορτωθούν τα πτώματα στο φορτηγό και στη συνέχεια μπήκα στο επόμενο σπίτι κ.ο.κ.
Παντού συναντούσα το ίδιο αποτρόπαιο θέαμα. Βρήκα μόνον δύο ακόμη ζωντανούς και οι δύο γυναίκες, κρυμμένες πίσω από ένα σωρό ξύλα, όπου είχαν παραμείνει αμίλητες για 23 ώρες!
Ζούσαν σε αυτό το χωριό 400 άτομα περίπου. Πενήντα από αυτούς είχαν δραπετεύσει και ήταν ακόμη ζωντανοί. Όλοι οι άλλοι είχαν σφαγεί σκόπιμα εν ψυχρώ, γιατί όπως παρατήρησα, η ΣΥΜΜΟΡΙΑ αυτή ήταν άριστα εκπαιδευμένη και ενεργούσε πειθαρχικά ύστερα από διαταγές.
Όταν γύρισα στην Ιερουσαλήμ πήγα κατευθείαν στο Εβραϊκό Πρακτορείο όπως βρήκα τους αρχηγούς έκπληκτους, συντετριμμένους ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν τις ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ συμμορίες της Ιργκούν και της Στερν. Δεν είχαν όμως κάνει τίποτα, δε δοκίμασαν να εμποδίσουν τους 100 περίπου άνδρες για να μην πραγματοποιήσουν αυτό το απαίσο έγκλημα.
Ύστερα πήγα να επισκεφθώ τους Άραβες. Δεν τους είπα τίποτα για όσα αντίκρισαν τα μάτια μου (...). Η αγανάκτηση των Αράβων ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ (...). Θα ήθελαν να πάρουν τα πτώματα στην αραβική ζώνη. Τελικά αποφάσισαν να με παρακαλέσουν να φροντίσω να ταφούν κάπου κανονικά, κάπου που θα ήταν δυνατόν να αναγνωριστούν αργότερα. Συμφώνησα μαζί τους και γύρισα στο χωριό Ντείρ Γιασίν.
Εκεί βρήκα τους ανθρώπους της Ιργκούν πολύ ΔΥΣΘΥΜΟΥΣ.
Στην αρχή προσπάθησαν να με εμποδίσουν να πλησιάσω το χωριό.
Κατάλαβα τις διαθέσεις τους όταν είδα τον αριθμό και ιδιαίτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν τα πτώματα, που ήταν ξαπλωμένα στον κεντρικό δρόμο.
Ζήτησα επιτακτικά να αρχίσει η ταφή και επέμενα να παρευρίσκομαι. Ύστερα από πολλές συζητήσεις άρχισε το σκάψιμο ενός μεγάλου ομαδικού τάφου σε έναν μικρό κήπο.
Ήταν τελείως αδύνατο να ελέγξω την ταυτότητα των νεκρών, αλλά κράτησα λεπτομερειακές σημειώσεις και προσπάθησα να καταγράψω τις ηλικίες κατά προσέγγιση (...).
Δυο μέρες αργότερα η Ιργκούν είχε εξαφανιστεί από την περιοχή και την διοίκηση είχε αναλάβει η Χαγκάνα.
Ανακαλύψαμε πολλά σημεία στα οποία είχαν στοιβαχτεί πτώματα, στο ύπαιθρο, χωρίς κανένα ίχνος ΣΕΒΑΣΜΟΥ στους νεκρούς.
Ύστερα από αυτή την τελευταία μου επίσκεψη με επισκέφθηκαν στο γραφείο μου δύο κύριοι, καλοντυμένοι με πολιτικά.
Ήταν ο διοικητής εκείνου του αποσπάσματος της Ιργκούν (ο Μπεγκίν) και ο βοηθός του.
Είχαν ετοιμάσει ένα έγγραφο και μου ζητούσαν να το υπογράψω. Ήταν μια δήλωση που ανέφερε πως με είχαν δεχθεί με μεγάλη ευγένεια καιι μου είχαν παραχωρήσει ό,τι κι αν ζήτησα, για την εκτέλεση της αποστολής μου και πως τους ευχαριστούσα για τη βοήθεια που μου είχαν προσφέρει!
Όταν με είδαν διστακτικό και είχα αρχίσει να διαφωνώ μου είπαν πως ΑΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΩ ΑΜΕΣΩΣ (σσ έτσι διαπραγματεύεται ο Μεναχέμ ΜΠεγκίν, σαν γκάνγκστερ του Σικάγου (...).
Ο μόνος δρόμος που φαινόταν ανοιχτός για μένα ήταν να τους πείσω πως δε δίνω και τόση αξία στη ζωή μου και ότι μια άλλη δήλωση, τελείως αντίθετη με αυτήν θα είχε φτάσει ήδη στη Γενεύη.
Ακόμη, πρόσθεσα πως δεν συνηθίζω να υπογράφω δηλώσεις που μου είχαν συντάξει κάποιοι άλλοι, παρά μόνο εκείνες που έγραφα μόνος μου.
Η υπόθεση του Ντεϊρ Γιασίν είχε τεράστιες επιπτώσεις. Οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα μετέδωσαν τα τραγικά νέα παντού.
Έτσι ανάμεσα στους Άραβες απλώθηκε ένας φοβερός ΤΡΟΜΟΣ, ένας τρόμος που τον ΥΠΕΘΑΛΠΤΑΝ οι Εβραίοι (σσ αυτός ήταν εξάλλου ο στόχος τους. Να ασκήσουν ομαδική τρομοκρατία στο μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης) ...
Τρομοκρατημένοι οι Άραβες εγκατέλειπαν τα σπίτια τους για να βρουν σίγουρο καταφύγιο κοντά στους δικούς τους.
Ολόκληρες πόλεις ερημώθηκαν ακόμη και όταν οι Εβραίοι εισβολείς δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να δείχνουν ότι πρόκειται να επιτεθούν.
Τελικά, 700.000 Άραβες έγιναν πρόσφυγες, αφήνοντας στη βιαστική τους αναχώρηση τα πάντα πίσω τους, με μοναδική τους ελπίδα να αποφύγουν την τύχη των κατοίκων του ΝτεϊρΓιασίν.
Είναι τα αποτελέσματα αυτής της σφαγής, σήμερα, καθώς ατελείωτα καραβάνια προσφύγων ζουν ακόμη κάτω από αντίσκηνα, χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα, με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να τους μοιράζει την επείγουσα βοήθεια που προσφέρουν τα Ηνωμένα Έθνη.
Οι Εβραικές Αρχές συγκλονίστηκαν φοβερά από την υπόθεση που έγινε 4 μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Γενεύης. Με παρακάλεσαν να μεσολαβήσω (...) για να πείσω τους Άραβες ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό.
Οι Άραβες είχαν ΔΙΚΑΙΑ εξοργιστεί πολύ και ήταν ολοκληρωτικά απογοητευμένοι. Από τη δική τους πλευρά δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη για οτιδήποτε καλό θα προερχόταν από την πλευρά των Εβραίων. Αναρωτιόταν αν δε θα ήταν καλύτερο να ξεχάσουν τέτοιες ανθρωπιστικές ιδέες, αναφορικά με τους Εβραίους.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο να τους καθησυχάσω. Αντίθετα, μου είπαν ότι ο Άραβες ΚΡΑΤΗΣΑΝ τις υποσχέσεις τους, θα απόδειχαννα περίτρανα σε ολόκληρο τον κόσμο πως οι Άραβες ξέρουν να κρατούν το λόγο τους και η ειλικρίνειά τους είναι αδιαφιλονίκητη.
Τους επιβεβαιώσαμε ότι η μεγάλη μας πείρα μας έκανε αδύνατο το να αμφιβάλλουμε για αυτούς και πως είμαστε βέβαια ότι στο μέλλον θα ενεργούσαν με εντιμότητα και ανθρωπισμό, οτιδήποτε κι αν γινότανε (...)"
Από το βιβλίο του Πέτρου Βάβαλη "Μεχαέμ Μπεγίν, ο χασάπης του Ντεϊρ Γιασίν", εκδόσεις Γραμμή 1978.

«Πού είναι το Πόδι μου;»

 

Evangelos Danezis:

ΦΡΙΚΗ ΜΕ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ

«Ξαναβάλτε μου τα πόδια μου» ουρλιάζει από τον πόνο η 13χρονη Λαγιάν!!!

«Ξαναβάλτε μου τα πόδια μου», ουρλιάζει η Λαγιάν αλ Μπαζ, 13 ετών, κάθε φορά που την ξυπνάνε οι πόνοι στο κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται μετά τον ακρωτηριασμό της.
Το παιδί, το οποίο συνάντησε ομάδα του Γαλλικού Πρακτορείου στο Νοσοκομείο Νάσερ της Χαν Γιούνις, στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, δεν θέλει ούτε να ακούσει για τεχνητά άκρα, κάτι ούτως ή άλλως πάρα πολύ δύσκολο στον παλαιστινιακό θύλακο όπου λείπουν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη για την επιβίωση.
«Δεν θέλω τεχνητά πόδια, θέλω να μου ξαναβάλουν τα πόδια μου, μπορούν να το κάνουν», ζητάει επίμονα η Λαγιάν πάνω στο κρεβάτι της στην παιδιατρική πτέρυγα. Κάθε φορά που ανοίγει τα μάτια, όταν ατονεί η επίδραση των ηρεμιστικών, βλέπει τα κολοβωμένα κάτω άκρα της καλυμμένα από επιδέσμους.
Η μητέρα της, η Λάμια αλ Μπαζ, εξηγεί πως η Λαγιάν τραυματίστηκε την περασμένη εβδομάδα, όταν βομβαρδίστηκε η συνοικία αλ Καράρα της Χαν Γιούνις.
Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί έχουν στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 10.000 ανθρώπους, επίσης στην πλειονότητά τους αμάχους, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της κυβέρνησης της Χαμάς.
«Πώς θα επιστρέψω στο σχολείο όταν οι φίλες μου θα περπατάνε κι εγώ όχι;» απελπίζεται η Λαγιάν, γεμάτη πληγές στο πρόσωπο και στα χέρια.
«Θα είμαι εγώ πλάι σου. Όλα θα πάνε καλά, το μέλλον είναι όλο μπροστά σου», προσπαθεί να την καθησυχάσει η μητέρα της.
Η 47χρονη μάνα λέει πως ο βομβαρδισμός σκότωσε δυο κόρες της, την Ιχλάς και τη Χιτάμ, και δυο εγγόνια της, ανάμεσά τους βρέφος μερικών ημερών. Βρίσκονταν όλοι στο σπίτι της Ιχλάς, που είχε μόλις γεννήσει.
Χρειάστηκε να τις αναγνωρίσει στο νεκροτομείο. «Τα σώματά τους είχαν γίνει κομματάκια. Αναγνώρισα την Χιτάμ από τις μπούκλες της και την Ιχλάς από τα δαχτυλάκια των ποδιών της», αφηγείται.

«Θα είμαι δυνατή»

Στη μονάδα εγκαυμάτων, η Λάμα αλ Αγά, 14 ετών, και η αδελφή της, η Σάρα, 15 ετών, που νοσηλεύονται έπειτα από βομβαρδισμό στις 12 Οκτώβρη, βρίσκονται σε διπλανά κρεβάτια. Η μητέρα τους, που δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα δάκρυά της, είναι καθισμένη ανάμεσά τους.
Ο βομβαρδισμός σκότωσε τη δίδυμη αδελφή της Σάρας, την Σάμα, και τον μικρό αδελφό τους, τον Γιαχία, εξηγεί η μητέρα.
Σημάδια από ράμματα και ουλές από εγκαύματα διακρίνονται στο εν μέρει ξυρισμένο κρανίο και στο μέτωπο της Λάμας.
«Όταν με μετέφεραν εδώ, ζήτησα από τις νοσοκόμες να με βοηθήσουν να καθίσω και τότε συνειδητοποίησα πως μου είχαν ακρωτηριάσει το πόδι», λέει.
Ο Δρ. Ναχίντ Αμπού Ταέμα, διευθυντής του Νοσοκομείου Νάσερ, εξηγεί πως μπροστά στον μεγάλο αριθμό τραυματιών και την έλλειψη μέσων και φαρμάκων, οι γιατροί συχνά δεν έχουν καμιά άλλη επιλογή παρά να ακρωτηριάσουν τραυματίες για να προλάβουν επιπλοκές.
«Υποχρεωνόμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο να σώσουμε τη ζωή ασθενών ή να διακινδυνεύσουμε τη ζωή τους προσπαθώντας να σώσουμε τραυματισμένα πόδια».

«Πού είναι το πόδι μου;»

Φορώντας πράσινο ποδοσφαιρικό μπλουζάκι και ασορτί παντελονάκι, ο Άχμαντ Αμπού Σάμα, 14 ετών, πλαισιωμένος από ξαδέρφια του, βαδίζει με πατερίτσες στην αυλή του σπιτιού του, που έχει μετατραπεί πλέον σε συντρίμμια, στην ανατολική Χαν Γιούνις, όπου συνήθιζε να παίζει με την μπάλα του.
Ακρωτηριάστηκε στο δεξί πόδι έπειτα από βομβαρδισμό που κατέστρεψε το οικογενειακό του σπίτι, σκοτώνοντας έξι ξαδέρφια του και θεία του.
«Όταν ξύπνησα (σ.σ. μετά την εγχείρηση) ρώτησα τον αδερφό μου "πού είναι το πόδι μου;". Μου είπε ψέματα, μου είπε πως ήταν καλά και δεν το ένιωθα εξαιτίας της αναισθησίας, προτού μου πει την αλήθεια ο εξάδελφός μου την επομένη», θυμάται.
«Έκλαψα πολύ. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως δεν θα μπορώ πια να περπατάω ή να παίζω ποδόσφαιρο όπως κάθε μέρα. Είχα γραφτεί σε ακαδημία μια εβδομάδα πριν από τον πόλεμο», προσθέτει ο έφηβος.
Υποστηρίζει την Μπαρτσελόνα, ενώ οι εξάδελφοί του είναι αφοσιωμένοι οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης.
«Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να ξαναδώσω στον Άχμαντ το πόδι του, θα την παράταγα τη Ρεάλ, θα γινόμουν Μπαρτσελόνα όπως αυτός», λέει ένας τους, ο Φαρίντ.
https://www.902.gr/.../xanavalte-moy-ta-podia-moy...

3:29 / 21:29

Χρ. Τσοκάνης: Όταν η αδικία γίνεται νόμος, ο ξεσηκωμός γίνεται καθήκον

ΜΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ή ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ?

Ερωτήσεις-Απαντήσεις για την κλιμάκωση της πολεμικής σύγκρουσης στη Παλαιστίνη
Από https://www.odigitis.gr/


«Ο πόλεμος ξεκίνησε από την επίθεση της Χαμάς. Δεν έχει λοιπόν το δικαίωμα το Ισραήλ να απαντήσει»;

Οι πολεμικές συγκρούσεις δεν ξεκίνησαν στις 7/10. Εδώ και 75 χρόνια –από το 1948, τότε δηλαδή που δημιουργήθηκε και το κράτος του Ισραήλ- υπάρχει απόφαση του ΟΗΕ για δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους και αυτή δεν εφαρμόζεται. Τότε, από την περιοχή που χαρακτηρίζεται ως “Ιστορική Παλαιστίνη” το Ισραήλ πήρε το 52% και στο υπόλοιπο 48% καθορίστηκαν τα σύνορα για το Παλαιστινιακό κράτος που έπρεπε να ιδρυθεί.

Αυτό, όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά το Ισραήλ κυριολεκτικά εδώ και δεκαετίες εξολοθρεύει τον Παλαιστινιακό λαό.

H Γάζα, εδώ και 16 χρόνια, είναι η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου. Περίπου 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι είναι απολύτως αποκλεισμένοι. Αν θα φάνε, πόσες ώρες θα έχουν νερό να πιουν, αν θα έχουν σπίτι καθορίζεται από τo Ισραήλ. Η Γάζα, ειδικά από το 2007 και μετά, έχει κατακρεουργηθεί. Μόνο από το 2008 μέχρι το 2022, οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί έχουν ως τραγικό αποτέλεσμα 4.240 νεκρούς και 22.902 τραυματίες, με τα επίσημα στοιχεία.

Eν έτει 2023 μιλάμε για ισραηλινούς εποίκους. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Τηρώντας τις ιστορικές αναλογίες, η συγκεριμένη πολιτική του Ισραήλ προσιδιάζει στην εποχή που Βρετανοί, Ολλανδοί, Βέλγοι, Ισπανοί και διάφοροι άλλοι πήγαιναν σε χώρες της Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής για να ληστεύουν ανθρώπους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτών των περιοχών οδηγώντας με βάρβαρο τρόπο στον αφανισμό των γηγενών πληθυσμών. Αυτό κάνει τον 21ο αιώνα το Ισραήλ.

Τα τρολ του συστήματος στην Ελλάδα βιάζουν την πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ανέφερε ότι δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η παραβίαση των συνόρων του Ισραήλ! Ποια είναι τα σύνορα του Ισραήλ;

Υπάρχει η απόφαση 242 τον Νοέμβρη του 1967 από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που καλεί το Ισραήλ να αποχωρήσει από τα εδάφη που κατέλαβε μετά τον πόλεμο των 6 ημερών. Το Ισραήλ, δηλαδή, από τότε ακόμα κατέχει παλαιστηνιακά εδάφη.

Αποφασίζει μόνο του που, πότε, πόσους και πόσο οπλισμένους εποίκους θα στείλει. Γιατί το κάνει αυτό; Για να αλλοιώσει τη σύνθεση του πληθυσμού στη Δυτική όχθη και παλιότερα στη λωρίδα της Γάζας επιβάλλοντας εκ των πραγμάτων το μεγάλωμα των “συνόρων” του. Περίπου το 40% της Δυτικής Όχθης βρίσκεται στα χέρια των εποίκων που έχουν πολλαπλασιαστεί επτά φορές από το 1993 μέχρι σήμερα και από 115.000 έφτασαν τις 750.000.

Οι έποικοι, όσοι δεν μένουν στα σπίτια που τους χτίζει το Ισραήλ, αρπάζουν τα σπίτια των Παλαιστινίων. Τους κλέβουν τα ελαιόδεντρα, είναι οπλισμένοι και πολύ συχνά σκοτώνουν σαν σύγχρονοι καουμπόηδες τους “ιθαγενείς” Παλαιστινίους!

Το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ και όχι ο λαός του, αντιμετωπίζει τους Παλαιστίνιους με τη γραμμή της «συλλογικής εξόντωσης», σαν κατώτερους ανθρώπους. 

Για του λόγου το αληθές είναι χαρακτηριστικές οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού του Ισραήλ Νετανιάχου και άλλων ισραηλινών αξιωματούχων που περιγραφικά είπαν «θα σφάξουμε όλα τα κτήνη».

Προφανώς, σε όλη αυτή τη πορεία υπάρχουν στιγμές που η σύγκρουση κλιμακώνεται. Έχουν γίνει οι λεγόμενοι Αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι που συγκρούστηκαν με το Ισραήλ πέρα από τους Παλαιστίνιους και χώρες όπως η Αίγυπτος, η Συρία, ο Λίβανος κ.ά. Επίσης, σε όλη αυτή τη πορεία οι Παλαιστίνιοι, έχουν εξεγερθεί εναντίον του Ισραήλ.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, λοιπόν, το Ισραήλ σε περιόδους “ειρήνης” φυλακίζει, βασανίζει και σκοτώνει παιδιά παλαιστινίων. Βομβαρδίζει περιοχές. 

Αποκλείει εκατομμύρια ανθρώπους από το να έχουν νερό να πιούν!

 Πάνω από 100.000 είναι οι νεκροί παλαιστίνιοι αυτές τις δεκαετίες από τις κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ, πάνω από 6.000.000 είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι παλαιστίνιοι πρόσφυγες!

Σήμερα, κανένας δεν αμφισβητεί ότι σφοδροί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε αντιμαχόμενα “μπλοκ” δυνάμεων επιδρούν στις εξελίξεις και στο Παλαιστινιακό. 

Όμως, αυτό δεν αναιρεί το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να παλεύει για να ζήσει στη δική του ελεύθερη πατρίδα, χωρίς κατοχή και κατοχικά στρατεύματα.


«Με ποιον είστε σε αυτή τη σύγκρουση»;


H ελληνική αστική τάξη, τα κόμματα του συστήματος είναι υπόλογα. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν “κορώνα” τους τη συμφωνία στρατηγικής σχέσης που έχει υπογράψει η Ελλάδα με το Ισραήλ. Η στάση τους και οι τοποθετήσεις τους είναι επικίνδυνες για τον ελληνικό λαό και την νεολαία.

Αυτοί έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Ότι κάνουν καθορίζεται από το ποιες είναι οι στρατηγικές συμμαχίες του ελληνικού αστικού κράτους και των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων. Οι ισραηλινοί πιλότοι, στα πλαίσια στρατιωτικών ασκήσεων, έχουν εκπαιδευτεί στην Ελλάδα σε πεδία που προσομοιάζουν με αυτά που βομβαρδίζουν στους πραγματικούς πολέμους που διεξάγουν! 

Η ελληνική κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να στείλει φρεγάτα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού στο πεδίο της σύγκρουσης! Τι δουλειά έχει έχουν εκεί ελληνικά πολεμικά πλοία και έλληνες στρατιωτικοί;

Είναι και αυτό ένα κριτήριο για τη στάση που πρέπει να κρατήσει ο λαός και η νεολαία στην Ελλάδα. Όταν αυτοί που σου τσακίζουν τη ζωή και τα όνειρα, ταυτίζονται με το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ, με ΗΠΑ-ΕΕ και ΝΑΤΟ – επειδή αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους και όχι την ηθική- εμείς διαλέγουμε να είμαστε με τους λαούς.

Είμαστε με τον λαό της Παλαιστίνης. Γιατί είναι ένας λαός που ματώνει και παλεύει για το δίκιο του.

Το ΚΚΕ σταθερά στο ζήτημα της Παλαιστίνης, εκφράζει τη θέση ότι ο λαός της έχει δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για την πορεία της χώρας του, την πολιτική, οικονομική, κοινωνική του πορεία.

 Για παράδειγμα στη λωρίδα της Γάζας, ο παλαιστινιακός λαός έχει εκλέξει μέσω εκλογών ως διοίκηση τη Χαμάς, η οποία απολαμβάνει τη στήριξη μεγάλης πλειοψηφίας του παλαιστινιακού λαού. 

Το ΚΚΕ δεν έχει καμία ιδεολογική-πολιτική σχέση με τη Χαμάς. Μπορεί κάποιος να έχει την όποια άποψη για το χαρακτήρα και τις θέσεις της. 

Όμως, αυτό τι σημαίνει; Ότι απαγορεύεται ο λαός της Παλαιστίνης να εκφράζεται και να τοποθετείται πολιτικά και να χαρακτηρίζονται οι επιλογές του ως “στήριξη της τρομοκρατίας”; 

Πίσω από τη σκόπιμη στοχοποίηση της συγκεκριμένης οργάνωσης επιχειρείται ουσιαστικά η συκοφάντηση του αγώνα ολόκληρου του παλαιστινιακού λαού.

Πάει πολύ, τα πληρωμένα φερέφωνα του συστήματος, να «στέκονται στο πλευρό του δημοκρατικού Ισραήλ» όπως συνεχώς λένε, ενός κράτους-εγκληματία που οικοδομείτε με λογικές απαρτχάιντ και ενάντια στον δικό του λαό και να χαρακτηρίζουν τον λαό της Παλαιστίνης και όσους στηρίζουν τον αγώνα του ως «φιλοτρομοκράτες».

Επίσης, το ΚΚΕ παίρνει ξεκάθαρη θέση και για ένα ακόμα κρίσιμο ζήτημα. Αναγνωρίζει το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να επιλέξει ο ίδιος τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει για να αποτινάξει την κατοχή του Ισραήλ σε εδάφη, που θα το ξαναπούμε: ανήκουν στην Παλαιστίνη!

Το λέμε αυτό γιατί διάφορες "φωνές", είτε “προοδευτικές”, είτε “συντηρητικές” αναγνωρίζουν στο Ισραήλ το δικαίωμα να "αμύνεται", δολοφονώντας έναν ολόκληρο λαό, αλλά στους παλαιστίνιους, από την άλλη μόνο το "δικαίωμα" να διεκδικούν το δίκιο τους με ειρηνικά μέσα... Όλοι αυτοί πρέπει να απαντήσουν το εξής πολύ απλό ερώτημα: 

Αν η Ελλάδα τελούσε υπό κατοχή τι θα έκαναν; 

Αναγνωρίζουν το δικαίωμα του ελληνικού λαού να πολεμήσει ενάντια στον καταχτητή;

«Δεν σας εξοργίζει η φρίκη που βιώνει ο λαός του Ισραήλ»;


Το λέμε καθαρά: Αυτή τη στιγμή ο παλαιστινιακός λαός αλλά και ο λαός του Ισραήλ πληρώνουν το αιμάτινο τίμημα της εγκληματικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ.

Σε έναν πόλεμο υπάρχουν αγριότητες. Ο πόλεμος είναι μια φρίκη. Η βαρβαρότητα δεν μπορεί να μπει στο ζύγι.

Όμως, αυτή η διαπίστωση δεν οδηγεί κάπου. Γιατί το ερώτημα παραμένει: Ποιος ευθύνεται για τον πόλεμο άρα και για τις αγριότητες; Ευθύνεται η ισραηλινή κατοχή, η μη αναγνώριση της δημιουργίας ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Και σε αυτό το ζήτημα τα τρολ του συστήματος κλείνουν τα μάτια στο τι καταγράφεται ακόμα και σε δημοσκόπηση που έγινε στο ίδιο το Ισραήλ. Τι δηλαδή; Πώς πάνω από το 50% πιστεύει ότι για ότι συμβαίνει σήμερα έχει ευθύνη η κυβέρνηση του Νετανιάχου!

Όποιος είναι με την ειρήνη, όποιος θέλει να σταματήσει η φρίκη και ο θάνατος έχει μια θέση χωρίς αστερίσκους: Με τον παλαιστινιακό λαό και το δικαίωμα του να ζήσει σε μια ελεύθερη πατρίδα!

Ο ελληνικός λαός και η νεολαία έχει μυαλό και μνήμη. Δεν μπορούν να “αγγίξουν” κανέναν άνθρωπο τα δάκρυα ορισμένων αστών πολιτικών σε εβραϊκές συναγωγές, το φωτισμένο κτήριο της βουλής με τη σημαία του Ισραήλ και τα ρεπορτάζ της ελληνικής τηλεόρασης για τους Ισραηλινούς στρατιώτες που με “χαμόγελο στα χείλη” ετοιμάζονται να κάνουν χερσαία επιχείρηση στη Γάζα ή οι σεσημασμένοι φασίστες που καλλιεργούσαν για χρόνια ρατσιστικό μίσος ενάντια στο λαό του Ισραήλ και τώρα ορκίζονται πίστη στο Ισραήλ! Όλες αυτές οι “δράσεις” δεν γίνονται για να δείξουν όλοι αυτοί αλληλεγγύη στον λαό του Ισραήλ. Γίνονται γιατί είναι στρατηγικοί σύμμαχοι με το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ.

Τέλος, δεν γίνεται να μην κάνουμε αναφορά στην «πολεμική προπαγάνδα» με τα αναρίθμητα fakenews. Στην ελληνική τηλεόραση ακόμα μιλάνε για αποκεφαλισμένα βρέφη, όταν αυτή η είδηση διαψεύστηκε από εκπρόσωπο του Ισραηλινού στρατού! Ακόμα και στον αστικό τύπο γράφτηκαν άρθρα που ασκούσαν κριτική για το θέμα που αφορούσε μια εικόνα με «φυλακισμένα παιδιά από το Ισραήλ σε κλουβιά με κότες» η οποία αναπαράχθηκε ευρέως όμως δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή σύγκρουση. Οπότε κρατάμε “μικρό καλάθι” στην προπαγάνδα του πολέμου και των fakenews.

Η ΣΕΜΙΝΑ ΔΙΓΕΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Semina Digeni
Λίγα απ αυτά που είπα απόψε σε συγκέντρωση για την Παλαιστίνη, μαζί με τον Νίκο Γαρδίκη και τον Μενέλαο Τζατζανη, στο Π. Φάληρο.
Όσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος, παρακολουθώ αυτό το ατέλειωτο αιματοβαμμένο ιστορικό σφαγών και διωγμών, σ αυτήν την πολύπαθη γη. Πάλι εξελίσσεται ένας ανθρωπιστικός όλεθρος, μια νέα ανελέητη σφαγή στη Γάζα, την οποία οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί εμφανίζουν ως «δικαίωμα στην αυτοάμυνα του Ισραήλ». Του κράτους - τρομοκράτη δηλαδή, που για δεκαετίες, με τη βάρβαρη κατοχή καταπιέζει τον Παλαιστινιακό λαό, στην αποκλεισμένη Γάζα και στη Δυτική Οχθη, κλέβει τη γη του, με χιλιάδες δολοφονημένους, φυλακισμένους και εκατομμύρια εκτοπισμένους και πεινασμένους ανθρώπους.
■Κανείς δεν μπορεί να σιωπά όταν στη Γάζα κάθε 15 λεπτά σκοτώνεται και ένα παιδί.
■Κανείς δεν μπορεί να σιωπά όταν στη Γάζα οι τραυματίες υποφέρουν χωρίς την αναγκαία περίθαλψη, εξαιτίας του ασφυκτικού αποκλεισμού.
■Καμία υποστήριξη στην κυβέρνηση Νετανιάχου και στο κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ.
■Καμία διευκόλυνση με βάσεις και άλλες υποδομές να μη δώσει η χώρα μας σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ισραήλ.
■Να φύγουν τώρα τα γεράκια του πολέμου από τη Σούδα και την Ελευσίνα.
■Να γυρίσει πίσω η φρεγάτα "Ψαρά".
■Να σταματήσει κάθε οικονομική - πολιτική - στρατιωτική συνεργασία με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ.
■Τώρα αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
■Η χώρα μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι σταθμός για να υλοποιούνται τα δολοφονικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ». Τα σχέδια και οι σφοδροί ανταγωνισμοί τους, οδηγούν τους λαούς σε κίνδυνο και έτσι και ο ελληνικός λαός, με τις πολύ βαριές ευθύνες της κυβέρνησης, γίνεται εν δυνάμει θύτης του Παλαιστινιακού λαού και από την άλλη θύμα σε ενδεχόμενο παραπέρα κλιμάκωσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Σήμερα, αντί να υλοποιούν την ομόφωνη απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, μπλέκουν τη χώρα μας ενεργά στο μακελειό στηρίζοντας με όλους τους τρόπους το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Είναι ντροπή ο πρωθυπουργός του Ισραήλ να λέει ευχαριστούμε τον ελληνικό λαό για την αλληλεγγύη του.
Οι δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη για το "δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα", το οποίο όπως είπε "πρέπει να ασκεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος", λίγες μέρες μετά τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου και της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, είναι εκτός από ανιστόρητες είναι και εξοργιστικές.
Ο λαός μας έχει πάρει ξεκάθαρη θέση όλα αυτά τα χρόνια και είναι με το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού.
Είναι φανερό πως δίχως δίκαιη λύση που θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανεξάρτητο και βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ειρήνη ούτε «ασφάλεια» στην περιοχή.
Οι λαοί όμως, δεν φιμώνονται!
Θέλουν την πόλη της Ελευσίνας ορμητήριο πολέμου. Οχι πρόσκαιρα, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά μόνιμα. Αυτό ακριβώς διευρύνεται με τον «Στρατηγικό Διάλογο», δηλαδή η δυνατότητα των ΗΠΑ να την αξιοποιούν χωρίς όρια για τα μεταγωγικά αεροσκάφη τους. Αυτό αποδείχθηκε και με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτόν τον σχεδιασμό συμπληρώνουν και οι εξελίξεις στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, τα οποία αποκτούν ρόλο υποστήριξης - επισκευής του 6ου Στόλου των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟικού στόλου της Μεσογείου γενικότερα.
Δεν πρόκειται να δεχτούμε να μας λένε ότι η Ελλάδα έχει λόγο στα πράγματα και ότι θα παρεμβαίνει όπου προστάζει το ΝΑΤΟ. Οτι η στοχοποίηση των πόλεων όπου ζούμε είναι το κόστος που πρέπει να αναλάβουμε γιατί είμαστε σε αυτήν τη συμμαχία, με αυτούς τους αντιπάλους. Δεν τους αναγνωρίζουμε κανένα δικαίωμα να αποφασίζουν για τις δικές μας τύχες! Οι εργαζόμενοι θα πουν την τελευταία λέξη με τους αγώνες τους! Εκεί βρίσκεται η πραγματική δύναμη των λαών! Μόνο έτσι θα μπουν εμπόδια στα επόμενα βήματα της εμπλοκής, μόνο έτσι θα ανοίξει ένας πιο ελπιδοφόρος δρόμος για τους λαούς, μακριά από τις θανατηφόρες αντιθέσεις του σάπιου συστήματος.
Το σύνθημά μας, τα λέει όλα:
«Η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά»
Λαϊκή Συσπείρωση Παλαιού Φαλήρου