133 εργαζόμενοι με πλήρεις συμβάσεις στο Δρόμο για χάρη του Λαυρεντιάδη στα Λιπάσματα Καβάλας

133 εργαζόμενοι με πλήρεις συμβάσεις, στο Δρόμο, για χάρη του Λαυρεντιάδη...

Να βγάλουν τα συμπεράσματά τους καλεί τους εργαζόμενους των Λιπασμάτων η Τομεακή Επιτροπή Καβάλας του ΚΚΕ, μετά και την συναίνεση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας για τις 133 απολύσεις της εργοδοσίας των Λιπασμάτων Καβάλας.:

«Σε συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ) με αίτημα της εργοδοσίας (του γνωστού Λαυρεντιάδη) για ομαδικές απολύσεις στα Λιπάσματα Καβάλας, ουσιαστικά εγκρίθηκε η διαδικασία των απολύσεων. 133 εργαζόμενοι με πλήρεις συμβάσεις, ειδίκευση και εργασιακή εμπειρία δρομολογείται να πεταχτούν στο δρόμο, ώστε η επιχείρηση να είναι απαλλαγμένη από το "βάρος" τους και να λειτουργεί αποκλειστικά στον εργασιακό κυκεώνα των ολιγόμηνων συμβάσεων μέσω εργολαβιών.

Οι εργαζόμενοι όλα τα προηγούμενα χρόνια, συσπειρωμένοι, έδωσαν πολύμορφους αγώνες με δίκαια αιτήματα: να γυρίσουν στη δουλειά τους, να πληρώνονται, να μην υπάρξουν βλαπτικές αλλαγές στις συμβάσεις τους. Είχαν όπλο τους την αλληλεγγύη που εκφράστηκε από δεκάδες ταξικά σωματεία με κάθε τρόπο.

Είχαν δίπλα τους το ΚΚΕ με συνεχείς παρεμβάσεις, μέσα κι έξω από τη βουλή, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, με εκδηλώσεις, ανακοινώσεις, με την πολιτική του πρόταση που αναδεικνύει γιατί οι εργαζόμενοι την πληρώνουν σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, πώς μπορούν οι παραγωγικές δυνατότητες του τόπου να αξιοποιηθούν προς όφελος των εργαζομένων στη σοσιαλιστική κοινωνία, στην κοινωνία που τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και η εξουσία θα είναι στα χέρια του λαού και θα τα βάλει να λειτουργούν για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών κι όχι για το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων.

Σήμερα οι εργαζόμενοι των λιπασμάτων μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα:

Για την ευθύνη της κυβέρνησης που τους πετάει στο δρόμο. Τα χτυπήματα στην πλάτη του Υπουργού Εργασίας και του Πρωθυπουργού αποδείχτηκαν "στάχτη στα μάτια". Οι εκπρόσωποι του Υπουργείου την κρίσιμη ώρα στάθηκαν στο πλευρό των εργοδοτικών απαιτήσεων.

Θα φανέρωνε απίθανη αφέλεια - αλλά είναι καραμπινάτος σχεδιασμένος αποπροσανατολισμός - η προσπάθεια να αποδοθεί η κύρια ευθύνη σε παράγοντες των υπουργείων (λες και λειτουργούν αυτόνομα) ή το "εφεύρημα" ότι "αυτή η εξέλιξή δε συμβαδίζει με τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής". Της πολιτικής που με κάθε τρόπο (με πιο πρόσφατο και εμβληματικό το νομοθετικό τερατούργημα κατάργησης του 8ώρου και έχοντας μπροστά την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης) υπηρετεί την καπιταλιστική κερδοφορία και τον μόνο δρόμο που αυτή μπορεί να επιτευχθεί: την ενίσχυση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Για τα "αφηγήματα" της "υγιούς επιχειρηματικότητας", που – τάχα - παραβιάστηκε. Αυτή είναι η "επιχειρηματικότητα" σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο: από τη "Siemens", μέχρι τη "ΛΑΡΚΟ" κι από τα πετρέλαια Καβάλας, μέχρι τη "Χαλυβουργική". Με επιδοτήσεις και ζεστό χρήμα για επενδύσεις, με φοροαπαλλαγές και διαγραφές χρεών, με μείωση του "μη μισθολογικού κόστους εργασίας", με συνεχή πίεση στην τιμή της εργατικής δύναμης, με λουκέτα σε παραγωγικές μονάδες, όταν το κυνήγι του μέγιστου κέρδους οδηγεί τα κεφάλαια αλλού.

Για την Ε.Ε., βάσει οδηγίας της οποίας απελευθερώθηκαν οι ομαδικές απολύσεις. Έτσι εξυπηρετείται η "ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου", δηλαδή μια από τις ιδρυτικές αρχές αυτής της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας.

Για το ΣΥΡΙΖΑ, που με την τοπική βουλευτή του "εξανίσταται" σήμερα, γιατί η κυβέρνηση συντάσσεται με τον "καταδικασμένο Λαυρεντιάδη", κατηγορεί τη Γ.Γ. του Υπουργείου Εργασίας για "αντιθεσμική συμπεριφορά" και ζητάει την απομάκρυνσή της, τάζει δικαίωση στα δικαστήρια και εξυμνεί την "υγιή επιχειρηματικότητα (!).

Πόσο "σανό" θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί ακόμα να "ταΐσει" στους εργαζόμενους; Ο ΣΥΡΙΖΑ που υιοθέτησε την ευρωπαϊκή οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις επί κυβερνήσεώς του, που "αναβάθμισε" το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, απαραίτητο "εργαλείο" για να προχωράνε οι απολύσεις, απαλλάσσοντας και τον εκάστοτε Υπουργό Εργασίας από τη σχετική "πίεση" της απόφασής του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που "βλέπει" κυρίαρχη την ευθύνη της Γ.Γ. κι όχι της κυβέρνησης και της πολιτικής που εφαρμόζεται σε όλη την Ε.Ε. Ο ΣΥΡΙΖΑ των μνημονίων χτες και του "ψηφίζουμε τα μισά άρθρα" του αντεργατικού εκτρώματος σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ της υγιούς επιχειρηματικότητας…

Για τους αγώνες και τον προσανατολισμό τους. Οι εργαζόμενοι στα λιπάσματα βλέπουν μέσα από την ίδια τους την πείρα ότι για να παλέψουν για το δικαίωμα στη δουλειά με αξιοπρεπείς όρους, δεν μπορούν παρά να βάλουν απέναντί τους την "καρδιά" της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, ό,τι "πρόσημο" κι όποιον "διαχειριστή" κι αν έχει.

Δε θα κερδίσουν ψάχνοντας "κοινά συμφέροντα" με την εργοδοσία, δε θα κερδίσουν στηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο πολιτικό δήμιό τους και τους εκπροσώπους τους τοπικά. Δε θα κερδίσουν στηριζόμενοι σε συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν αποδείξει ότι παίζουν το ρόλο του κυβερνητικού εταίρου, που έχουν συνταχθεί με τα συμφέροντα των εργοδοτών, όπως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Η λιπασματοβιομηχανία Καβάλας είναι η μόνη που έχει απομείνει στην Ελλάδα. Το έργο της θα ήταν αναγκαίο για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής. Για να το επιτελέσει, βασικός παράγοντας είναι η εργασία του έμπειρου, ειδικευμένου, επιστημονικού, τεχνικού, εργατικού δυναμικού της, με μόνιμες, σταθερές θέσεις εργασίας, που να εξασφαλίζει τη δυνατότητα να ζήσουν οι εργαζόμενοι με βάση τις δυνατότητες που δίνει η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας στην εποχή μας.

Αυτή η προοπτική θα παραμένει "όνειρο θερινής νυκτός", όσο υφίστανται οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, όσο τα συμφέροντα του Λαυρεντιάδη - και κάθε "Λαυρεντιάδη", "υγιούς" ή μη"- θα γίνονται νόμοι του κράτους, γιατί τέτοιο είναι αυτό το κράτος από τη φύση του: κράτος "Λαυρεντιάδηδων".

Σε τέτοια κατεύθυνση της πάλης καλούμε τους εργαζόμενους στα λιπάσματα, όπως και όλους τους εργαζόμενους. Σε τέτοια κατεύθυνση το κεφάλι θα μένει πάντα ψηλά, ακόμα κι όταν τα "κουκιά" στη βουλή ή στα "Ανώτατα Συμβούλια" θα παραμένουν αρνητικά για τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα. Σε τέτοια κατεύθυνση μπορούν να κατακτιούνται νίκες στους σημερινούς αγώνες, αλλά και να ανοίγει η προοπτική για συνολικότερες ανατροπές.

Το ΚΚΕ παραμένει αταλάντευτα στην ίδια όχθη που ήταν από την πρώτη στιγμή: με τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, με τη στήριξη στους αγώνες για τη δικαίωσή τους, ό,τι μορφή κι αν πάρουν σήμερα ή στο μέλλον.

Να παρθεί πίσω η απόφαση του Α.Σ.Ε.

Να γυρίσουν τώρα οι εργαζόμενοι στη δουλειά, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα».

902.gr

Το "τιμιοδουλειόμετρο'' k η ευκολία που "καίμε" ένα τμήμα εργαζομένων.

Απ' το προφίλ του: 

Panos Zacharis

Όταν έγραφα χτες δύο λόγια για το MEGA,νόμιζα πως το πρόβλημα ήταν αφενός μια διάχυτη ευκολία με την οποία προσπερνάγαμε τους εργαζόμενους και αφετέρου οι αναίτιοι πανηγυρισμοί για ένα φούντο που ούτε πλήττει τα λαμόγια, ούτε αλλάζει το μιντιακό τοπίο.

Μαλακία μου.

Παρακολουθώντας την συζήτηση, όχι μόνο κάτω από την ανάρτηση μου, αλλά και σε πολλές ανάλογης λογικής αναρτήσεις φίλων διαπίστωσα πως υπάρχει ένα μικρό (;) κομμάτι ανθρώπων που ανοιχτά υποστηρίζει ότι οι εργαζόμενοι ενός Μέσου είναι συνυπεύθυνοι με τον Καναλάρχη ή τον Εκδότη στην δηλητηριώδη προπαγάνδα.

Το "τιμιοδουλειόμετρο'' έχει βγει ως εργαλείο ταξικής ανάλυσης και θερίζει.

Διάβασα ότι οι κοπέλες του μακιγιάζ και οι μοντέρ δεν κάνουν τίμια δουλειά, αλλά λίγο πολύ προσκυνούν, παρασιτούν, δηλητηριάζουν, βλάπτουν συνειδητά την τάξη τους, οπότε, διάολε, ούτε δάκρυ, ούτε αλληλεγγύη, ούτε υποστήριξη:

Τα θέλαν και τα πάθαν.

Η ανάλυση αυτή πέρα από παντελώς αντιδιαλεκτική, αντιεπιστημονική και γεια σου, είναι επικίνδυνη. 

Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, διότι πολλοί φίλοι τα΄χουν γραψει ολοκληρωμένα και δε βρίσκω νόημα να ανακυκλώνουμε μια συζήτηση περί επιλογής εργοδότη και όρων πώλησης εργατικής δύναμης. Απλά δηλώνω τρομαγμένος με την ευκολία που "καίμε" ένα τεράστιο τμήμα εργαζομένων. 

Στο οποίο ανήκω κι εγώ.

ΥΓ: Δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στους πολλούς φίλους που χαρήκαν εύλογα με την ιστορία αυτή. 

Σκατά στους παπαγάλους, σκατά προφανώς και στα τσιράκια της εργοδοσίας υψηλόμισθα ή χαμηλόμισθα. 

Αναφέρομαι σε μια μικρή μεν, διευρυνόμενη δε μερίδα ανθρώπων που συνειδητά και καθαρά από χτες τσουβαλιάζει τους πάντες ως συνυπεύθυνους και προσκυνημένους επειδή βγάλαν το ψωμί τους πουλώντας εργατική δύναμη σε ένα Κανάλι κι αύριο σε μια Τράπεζα.

Aπ το σχόλιο του:  

Ηρακλής Κακαβάνης 

Ο παραλογισμός έχει και αυτός ένα όριο. 

Σταματά στο «ο αστυνόμος είναι όργανο, το μπουζούκι όργανο άρα και ο αστυνόμος μπουζούκι» (αυτά περί Αουσβιτς)
Για να μην έχουμε αυταπάτες, τα μέσα ενημέρωσης είναι αυτά που χειραγωγούν, αλλοτριώνουν κατευθύνουν. Αυτά που ρίχνουν πέπλο για να κρύψουν κάθε βρωμιά και αδικία αυτού του συστήματος. 

Ο βαθμός, η ένταση η που καθένα το κάνει ποικίλει. 

Ολοι όσοι δουλεύουμε σε αστικά Μέσα, ξέρουμε ότι αυτό που γράφουμε, η πληροφορία – είδηση που συλλέγουμε θα χρησιμοποιηθεί για αυτά που έγραψα πριν. Ακόμη και αν δημοσιευθεί αυτό που εμείς θέλουμε, με τον τρόπο που εμείς θέλουμε, το φύλο συκής είναι. 

Επίσης η ένταση του βαθμού εκμαυλισμού συνειδήσεων ακολουθεί και το επίπεδο ταξικής πάλης. 

Οσο περισσότερη ανασφάλεια νιώθει το σύστημα τόσο και απελευθερώνονται φωνές σαν του Πρετεντέρη και γεννιούνται και άλλες. 

Μεσα σε αυτή την κοινωνία είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι θα έχουμε ΜΜΕ που θα υπηρετούν τον άνθρωπο, το λαό. 

Το επιμέρους συμφέρον του ιδιοκτήτη τους εξυπηρετούν και ταυτόχρονα υπηρετούν τη διαιώνιση του συστήματος.
Δεν είναι καλύτερος ΑΝΤ από το Μέγα, ούτε ο Σκάι, ούτε το Σταρ κλπ. Ούτε ΤΑ ΝΕΑ, η Ρίαλ, το ΠΘ, η ΕφΣυν κλπ. 

Όπως δεν μπορούμε να φτιάξουμε φιλολαϊκό εκπαιδευτικό σύστημα, υγεία στην υπηρεσία του λαού κλπ. Έτσι και δεν μπορούμε να έχουμε τον Τύπο που θα θέλαμε.

Ήμουν τυχερός όσο δούλευα στον Ριζοσπάστη. Βιοπορισμός , επάγγελμα και ιδεολογία ταυτιζόταν. 

Σήμερα δουλεύω σε αστικό μέσο. Ειμαι επαγγελματίας και στη βάση της προσωπικής δεοντολογίας πορεύομαι, όπως και πολλοί άλλοι σαν εμένα. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ανάγκη ότι θέλουμε έναν άλλο Τύπο.

Λυπάμαι και συμπαρίσταμαι στους συναδέλφους του Μέγα, άσχετα πού βρισκόταν πολιτικά ή πώς ασκούσαν το επάγγελμά τους. 

Λυπάμαι και συμπαρίσταμαι γιατί κι αυτοί είναι θύματα του ανταγωνισμού στο χώρο των ΜΜΕ και της κρίσης.

Συμπαρίσταμαι και τους καλώ όχι τόσο να μην κλείσει το Mega, αλλά με αφορμή αυτό να δουν την πραγματική τους θέση στην κοινωνία