ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΑΛΥΓΙΣΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ: “2.700 μέρες στο Νησί του Διαβόλου”

Και άλλες εικόνες από το λαϊκό προσκύνημα στο θανατονήσι, τόπο μαρτυρίου και ηθικού μεγαλείου για χιλιάδες αγωνιστές

Στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, μίλησε ο ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας δείτε το video:

ΠΛΑΝΑ ΑΠΟ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΗ ΓΥΑΡΟ:

ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΗ ΓΥΑΡΟ

Ένας πραγματικός άθλος... (VIDEO - ΦΩΤΟ) 

Ένας πραγματικός άθλος, μικρή αποπληρωμή του χρέους στους χιλιάδες αλύγιστους της Γυάρου, ήταν η κατασκευή και η τοποθέτηση του Μνημείου του ΚΚΕ, σε όλες τις φάσεις του έργου: Από την ολοκλήρωσή του στο μηχανουργείο των αδερφών Παπαδάκη, μέχρι την αποκάλυψή του το Σάββατο στο θανατονήσι.

Η αποστολή αυτή δεν θα μπορούσε να γίνει εφικτή, αν δεν υπήρχε από πίσω η δουλειά δεκάδων συντρόφων, στο σχεδιασμό μέχρι και της τελευταίας λεπτομέρειας για την μεταφορά και εγκατάσταση του μνημείου στη Γυάρο.

Αν δεν υπήρχε από πίσω η αυταπάρνηση, η καρτερικότητα, το πείσμα, ο ενθουσιασμός, αλλά και η τέχνη όλων των μελών της ομάδας των συντρόφων που ανέλαβε να σηκώσει το εμβληματικό Μνημείο στον κακοτράχαλο και άνυδρο τόπο της Γυάρου.

Της ομάδας που έφτιαξε μέχρι και «καταπέλτη» με μαδέρια και σκαλωσιές στην γκρεμισμένη αποβάθρα, για να μπορέσουν τα πλοία να αποβιβάσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια τον κόσμο που θα έφτανε το Σάββατο στο νησί.

Αν δεν υπήρχε από πίσω η μεθοδική και επίμονη δουλειά των συντρόφων από τις Μεταφορές, οι ακατάλυτοι δεσμοί των κομμουνιστών ναυτεργατών με τον κλάδο τους, που έκανε εφικτό να βρεθούν τα πλοία για μια τέτοια δύσκολη αποστολή, με κόντρα τον καιρό και σε ένα νησί που το δέρνει ο αέρας, με μικρά μόνο διαλείμματα στη διάρκεια του χρόνου.

Σ’ ένα νησί όπου η μοναδική αποβάθρα στέκει ρημαγμένη στην παραλία του 4ου όρμου, σημάδι εγκατάλειψης, αυτού του ιστορικού, μαρτυρικού τόπου, όπως άλλωστε και τα εναπομείναντα κτίρια, όπου χάσκουν γκρεμισμένα ντουβάρια και πεσμένες σκεπές, από την «επίθεση» του χρόνου, αλλά και του Πολεμικού Ναυτικού, που τα χρησιμοποιούσε σε για πολλά χρόνια ως στόχο στις ασκήσεις του.    

Η αποστολή αυτή δεν θα γινόταν εφικτή αν δεν υπήρχε από πίσω η αίσθηση της μεγάλης ευθύνης εκατοντάδων μελών, οπαδών και φίλων του κόμματος, που ανέλαβαν ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους να ταξιδέψουν στη Γυάρο μέσα σε αντίξοες συνθήκες για να αποτίσουν τον αναγκαίο φόρο τιμής, για λογαριασμό όλων εκείνων που ήθελαν να κάνουν το ταξίδι, αλλά οι δυσκολίες της αποστολής έκαναν απαγορευτική μια πιο μαζική μετακίνηση στο θανατονήσι για την αποκάλυψη του Μνημείου.         

Ήταν λοιπόν ένα έργο μεγάλο, σύνθετο και δύσκολο. Ένα στοίχημα που έπρεπε να κερδηθεί κόντρα σε πολλές υπαρκτές και αντικειμενικές δυσκολίες.

Και κερδήθηκε. Με τη συλλογική ευθύνη και δουλειά του Κόμματος, όσες αντιξοότητες ή δυσκολίες κι αν προέκυψαν σε κάθε φάση της προετοιμασίας και της υλοποίησή του.

Από το μηχανουργείο στο θανατονήσι

1 / 13

Πάνω από μισό χρόνο, παράλληλα με τη φιλοτέχνηση του Μνημείου από τον Α. Μυρωδιά, ξεκίνησαν όλες οι εργασίες για την εγκατάσταση του Μνημείου στη Γυάρο. 

Και μόνο κοιτάζοντας στον χάρτη αυτόν τον δυσπρόσιτο τόπο που η αστική τάξη επέλεξε για τόπο ψυχολογικής, σωματικής, ακόμα και φυσικής εξόντωσης χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, καταλαβαίνει πως τίποτα δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη, από την ώρα που το καράβι θα φόρτωνε τα αναγκαία υλικά για τη μεταφορά του Μνημείου στην Γυάρο, πριν από είκοσι και πλέον μέρες: Από τα σκαπτικά εργαλεία, τους γερανούς, τις πέτρες και τα άλλα οικοδομικά υλικά, μέχρι τα χρειαζούμενα για την επιμελητεία, που λειτούργησε υποδειγματικά όλες αυτές τις μέρες, διασφαλίζοντας τις καλύτερες δυνατές συνθήκες διαβίωσης στο νησί για τους δεκάδες της ομάδας που δούλευαν ατελείωτες ώρες, χωρίς να λογαριάζουν κούραση, αν είναι μέρα ή νύχτα, αν έχει ήλιο ή βροχή.      

Υπήρχε αυστηρό χρονοδιάγραμμα, από την ομάδα ευθύνης, έχοντας πλήρη επίγνωση των εργασιών και της αλληλουχίας τους.

Πρώτο καθήκον ήταν η επίσκεψη στο νησί. Να δουν από κοντά τους χώρους, να υπάρξει τοπογραφική αποτύπωση, να καταγραφούν τα υψόμετρα κ.λπ. Και στη συνέχεια, η καταγραφή όλων των μηχανημάτων και των υλικών που χρειάζονταν για την εγκατάσταση του Μνημείου.

Η φροντίδα να υπάρχουν ανταλλακτικά, για ότι μπορούσε να προβλεφθεί ότι μπορεί να χάλαγε, αφού κάθε απώλεια σήμαινε μέρες αναμονής για να βρεθούν και να φτάσουν τα ανταλλακτικά στη Γυάρο.

Είχαν μελετηθεί ακόμα και τα στατιστικά του καιρού την τελευταία 50ετία, για να βρεθεί το κατάλληλο «παράθυρο», με τη μικρότερη δυνατή ένταση των ανέμων, ώστε να γίνει εφικτή η μεταφορά των βαρέων υλικών στη Γυάρο, η ανέγερση του επιβλητικού Μνημείου και φυσικά η αποκάλυψή του.

Έτσι προέκυψε το 20ήμερο από τα μέσα Σεπτέμβρη μέχρι τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη, η τελευταία ευκαιρία πριν το χειμώνα για να ολοκληρωθεί η δύσκολη αποστολή.   

Οι μηχανικοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι οικοδόμοι που συνέβαλλαν στην εγκατάσταση του Μνημείου, περήφανα «εξέταζαν» τη δουλειά τους το περασμένο Σάββατο κάνοντας απολογισμό.

Τα πρόσωπά τους φωτισμένα, γεμάτα συγκίνηση και ικανοποίηση όταν μας υποδέχτηκαν στην προβλήτα το Σάββατο.

Μοιράστηκαν μαζί μας ιστορίες και πειράγματα από τη διαμονή τους στο Νησί. Θυμούνται την πρώτη τους μέρα, που έφτασαν στις 2 το βράδυ και δούλευαν επί 16 ώρες, για να αδειάσουν το καράβι, να διανοίξουν και να καθαρίσουν τους δρόμους, να στήσουν την επιμελητεία τους, τα ηλεκτρολογικά και τις αντλίες με τις σωληνώσεις, για να προμηθεύονται νερό από το πηγάδι. 

Αλλά και την τέταρτη μέρα που στήθηκε το κύριο σώμα του Μνημείου, το πιο δύσκολο κομμάτι. Η ανακούφισή τους, η απίστευτη χαρά τους, ότι η αποστολή τους στέφθηκε με επιτυχία.

Και μια ήταν η λέξη που ξεχώριζες... Το καθήκον: Το καθήκον απέναντι στους αλύγιστους της ταξικής πάλης, το καθήκον απέναντι στο Κόμμα που γέννησε τέτοιους ήρωες.

Εν πλω προς τη Γυάρο

1 / 12

Και ήρθε η μέρα της εκδήλωσης. Πριν ακόμα χαράξει, το «Καπετάν Κώστας» και το «Ελισσάβετ - Δήμητρα» έλυναν κάβους από το λιμάνι του Λαυρίου. Ενθουσιασμός και προσμονή, ανυπομονησία να βγουν τα καράβια στα ανοιχτά, να πιάσουν πορεία για τη Γυάρο.

Η ενημέρωση για τον καιρό έλεγε «5 με 6» μποφόρ, αλλά από την αρχή φάνηκε ότι το ταξίδι θα ήταν δύσκολο. Αφήνοντας αριστερά τη Μακρόνησο, όπου το επόμενο διάστημα θα γίνει κι εκεί η εγκατάσταση του δεύτερου Μνημείου, ο καιρός έδειξε τα δόντια του. Και η θάλασσα το ίδιο…

Πάνω από τέσσερις ώρες δύσκολο ταξίδι, μέχρι να φανεί από μακριά ο ξερότοπος της Γυάρου. Δέος. Σημαίες ξεδιπλώνονται, το κατάστρωμα και στα δυο καράβια που πλέουν δίπλα δίπλα, «ταλαιπωρημένα» από την πολύωρη μάχη με τα κύματα και τους αέρηδες, γεμίζει ασφυκτικά και ντύνεται στα κόκκινα.

Τα πρώτα συνθήματα πέφτουν λίγο πριν τα πλοία διασχίσουν το γλαρονήσι, τη μικρή νησίδα στη μύτη της Γυάρου, για να βγουν στην ανατολική πλευρά του νησιού που βρίσκονται οι όρμοι: «Ούτε στα ξερονήσια, ούτε στις φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές», «Ένας αιώνας αγώνας και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία». 

Από μακριά φαίνονται πλέον μισογκρεμισμένα τα κτίρια στον 4ο όρμο: Οι φυλακές, το εργοστάσιο ηλεκτρισμού, το νοσοκομείο. Και βέβαια το μνημείο, να στέκει ανάμεσά τους αγέρωχο, πραγματικός νικητής στην πάλη του παλιού με το νέο.

Αν το ταξίδι ήταν δύσκολη υπόθεση, η αποβίβαση δεν αποδείχτηκε ευκολότερο έργο. Μετά από πολλές μανούβρες, το πρώτο καράβι κατάφερε να δέσει κοντά στην προβλήτα και επεκτείνοντας με πρόσθετα μέλη τον καταπέλτη του, μπόρεσε να επιβιβάσει τους πρώτους επιβάτες.

Το πλήρωμα του δεύτερου πλοίου, μικρότερου από το πρώτο, ανέλαβε ακόμα πιο δύσκολη αποστολή: Να δέσει δίπλα στο πρώτο και να δεθεί μαζί του και από τον στενότερο καταπέλτη του να αποβιβάσει με ασφάλεια τους επιβάτες, πολλοί απ’ αυτούς μεγαλύτερης ηλικίας.

Πειθαρχημένα, με τη βοήθεια του πληρώματος, των συντρόφων της ομάδας της Γυάρου, αλλά και όσων είχαν ήδη πατήσει στη στεριά, ένας ένας βγήκαν στο νησί και συγκροτώντας μια μεγάλη πορεία πήραν το δρόμο για το χώρο του μνημείου.

Παρά τις δυσκολίες, αφού ήδη δυο πλοία βρίσκονταν δεμένα στον στενό ντόκο, αποβίβασε τους επιβάτες και το τρίτο πλοιάριο, αυτό που απέπλευσε από τη Σύρο για να μεταφέρει στο νησί συντρόφους από τις Κυκλάδες, αλλά και τον ΓΓ της  ΚΕ του ΚΚΕ, με άλλα στελέχη του Κόμματος.

Νωρίτερα, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας είχε περάσει από τη Σύρο. Εκεί, με μια αγκαλιά λουλούδια, πολλά χαμόγελα και κόκκινες σημαίες τον υποδέχτηκαν το πρωί του Σαββάτου. Παρόντες και ο δήμαρχος του νησιού Ν. Λειβαδάρας, ο Λιμενάρχης Σύρου, Πλωτάρχης ΛΣ Γ. Βαμβακούσης, ο αντιδιοικητής της περιφέρειας του Λιμενικού Πλοίαρχος, Ι. Γκίζης. 

Χωρίς να χαθεί χρόνος, μαζί με τους συντρόφους από τη Σύρο και τα γειτονικά νησιά, στο καΐκι για τα τελευταία - δύσκολα εννιά μίλια για το θανατονήσι, πάνω από δυο ώρες δρόμο, με τον καιρό κόντρα. Λίγο πιο μετά μας λένε οι λιμενικοί -σαν να απολογούνται για τη θάλασσα - και η πρόσβαση θα ήταν αδύνατη...

1 / 5

Η επιστροφή

Μετά τη συγκλονιστική εκδήλωση και τη σύντομη περιήγηση στις εγκαταστάσεις του 4ου όρμου, έμενε η ασφαλής επιστροφή για να ολοκληρωθεί αυτό το ανεπανάληπτο, φορτισμένο με απερίγραπτη συγκίνηση ταξίδι. 

Όμως κι εδώ, η θάλασσα και ο καιρός έβαλαν τους δικούς του όρους. Η φουρτούνα στα ανοιχτά της Γυάρου και μέχρι το Λαύριο καθιστούσε ιδιαίτερα επικίνδυνο το ταξίδι και αμέσως αποφασίστηκε τα καραβάκια να κατευθυνθούν στη Σύρο.

Η απότομη μεταβολή του καιρού συντόμευσε και την παραμονή στο θανατονήσι, αλλά η νέα πορεία αποζημίωσε και με το παραπάνω τους επισκέπτες: Διασχίζοντας εν πλω όλη την ανατολική πλευρά του νησιού, είχα τη δυνατότητα να δουν και τους άλλους τρεις όρμους (ο πέμπτος, ο όρμος -τάφος όπως τον έλεγαν οι κρατούμενοι- βρίσκεται προς την άλλη κατεύθυνση, πίσω από το κτίριο των φυλακών), τα ερείπια των κτιρίων, τις συστάδες των δέντρων στον 1ο όρμο που πίσω τους έκρυβαν την τρομερή συκιά του Γλάστρα, όπου μαρτυρούσαν δεμένοι από τους αγκώνες οι εξόριστοι.

Χωρίς κανείς να αισθάνεται κούραση, το ταξίδι προς τη Σύρο φάνηκε να διήρκεσε ελάχιστα και μετά από ολιγόωρη παραμονή στο νησί, όλοι όσοι είχαν αναχωρήσει το πρωί από την Αττική, επέστρεψαν με πλοίο της γραμμής στον Πειραιά.

Μια συγκλονιστική εκδήλωση, που θα τη συζητάμε για χρόνια, είχε ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο.

Η σπουδαία αυτή αποστολή, όμως, έχει ακόμα δρόμο μπροστά της, μέχρι να επιστρέψει και ο τελευταίος από όσους έμειναν πίσω στην Γυάρο, για να οργανώσουν την μεταφορά των υλικών πίσω στην Αθήνα.  

Αλλά και μέχρι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες υποδομές από το κράτος, πρώτα απ’ όλα με την κατασκευή μιας σύγχρονης και ασφαλούς προβλήτας, που θα καταστήσει τον ιστορικό αυτό τόπο επισκέψιμο από το ευρύ κοινό, κυρίως από τη νεολαία.

902.gr

**********************

“2.700 μέρες στο νησί του διαβόλου” – Οι κομμουνιστές τιμούν τους ήρωες της Γυάρου (ΦΩΤΟ)


13-10-2019


Και άλλες εικόνες από το λαϊκό προσκύνημα στο θανατονήσι, τόπο μαρτυρίου και ηθικού μεγαλείου για χιλιάδες αγωνιστές

  

 Κατιούσα

Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, και πάλι δεν αρκούν εκατοντάδες εικόνες, για να περιγράψουν τη συγκίνηση, το ιστορικό φορτίο, την αίσθηση του χρέους να συνεχιστεί ο αγώνας τους, ως τη νίκη. Ευχαριστούμε το σύντροφο αναγνώστη (Σ.Π.) για το υλικό που μας έστειλε.

Κ.Κ.ΤΟΥΡΚΙΑΣ: 8 ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΥΝ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΗΠΑ-ΕΡΝΤΟΓΑΝ.

Η ΚΕ του ΤΚΡ (ΚΚ Τουρκίας) εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταδικάζει τη στρατιωτική εισβολή της τουρκικής κυβέρνησης στη Συρία και κάνει λόγο για έγκλημα διαρκείας του Ερντογάν, των ΗΠΑ και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή. Ακολουθεί το κείμενο της ανακοίνωσης, μεταφρασμένο στα ελληνικά.

 Κατιούσα

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΙΑ

Η Συρία υποφέρει εδώ και οκτώ χρόνια.

Περίπου πριν οκτώ χρόνια, ξεκίνησαν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη Συρία. Αυτές εξελίχθηκαν σύντομα σε ένοπλη εξέγερση και συγκρούσεις σε κάποιες πόλεις. Τότε ξεκίνησε, με την ανάμιξη ξένων δυνάμεων, ο εμφύλιος πόλεμος και η κατοχή από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Τότε, ενεργοποιήθηκαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ (Ερντογάν) ήταν παραπάνω από πρόθυμη να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά. Οι ΗΠΑ και το ΑΚΡ ξεκίνησαν να εξοπλίζουν και να εκπαιδεύουν διάφορες ομάδες εναντίον της συριακής κυβέρνησης Άσαντ. 

Το ΝΑΤΟ, η ΜΙΤ (τουρκικές μυστικές υπηρεσίες) και η CIA, όλες συρρέουν στη Συρία. Τζιχαδιστικές ομάδες εφοδιάστηκαν με τα πιο σύγχρονα όπλα. Ιδρύθηκαν στρατοί από αυτές τις ομάδες. Η Τουρκία ανέλαβε την ευθύνη να τους εκπαιδεύσει. Σα να μην ήταν αυτό αρκετό, έγιναν συναντήσεις στην Αττάλεια και την Κωνσταντινούπολη, με εκπροσώπους αυτών των ομάδων. Τα μέλη τους μισθοδοτούνταν από την Τουρκία. 

Το ΑΚΡ δεν περιορίστηκε στην ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της γειτονικής Συρίας, αλλά ανέλαβε να προκαλέσει έναν εμφύλιο πόλεμο στο έδαφός της. Παρόλα αυτά, η διαδικασία δεν κύλησε όπως προβλεπόταν από τις ΗΠΑ και το ΑΚΡ. Ο συριακός λαός αντιστάθηκε ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατοχή και τις αντιδραστικές ομάδες.

Στον αντίποδα, ο λαός της Συρίας πλήρωσε πολύ υψηλό τίμημα αυτά τα οκτώ χρόνια. Η Συρία έχασε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Δισεκατομμύρια εκτοπίστηκαν. Υποβλήθηκαν σε μεσαιωνικό σκοτάδι στα μέσα του 21ου αιώνα. Σε κάποιες περιοχές, οι κάτοικοι υπέμειναν την πιο άγρια βαρβαρότητα και μισαλλοδοξία.

Το ΑΚΡ διαπράττει ένα έγκλημα εδώ και οκτώ χρόνια

Η Συρία τελεί ακόμα υπό Κατοχή και είναι ένα κράτος χωρισμένο στα δύο. Οι ομάδες των Τζιχαντιστών και οι ένοπλες δυνάμεις τους τρομοκρατούν ακόμα ορισμένες περιοχές.

Το ΑΚΡ διαπράττει ένα μεγάλο έγκλημα την τελευταία οκταετία. Το ΑΚΡ δε σέβεται την κυριαρχίας μιας άλλης χώρας.

Ανοιχτά ιδρύουν, εκπαιδεύουν σεπαρατιστικές, τζιχαδιστικές ομάδες και τις παρατάσσουν ως ένοπλες ομάδες στη Συρία.

Η κυβέρνηση του ΑΚΡ, μαζί με τις ΗΠΑ, είναι οι κύριοι εγκληματίες πίσω από την ανθρωπιστική τραγωδία στη Συρία. Αυτό το έγκλημα, το οποίο ξεκίνησαν μαζί στο όνομα της απελευθέρωσης του λαού της Συρίας, άνοιξε μια μεγάλη πληγή, που δε θα μπορεί να θεραπευτεί για χρόνια, όχι μόνο στη Συρία, αλλά στην ευρύτερη περιοχή.

Το ΑΚΡ και οι ΗΠΑ είναι συνέταιροι στο έγκλημα στη Συρία

Ούτε η κυβέρνηση του ΑΚΡ ούτε οι ΗΠΑ ή κάποια άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη μπορεί να φέρει την ειρήνη στο λαό της Συρίας.

Είναι σαφές ότι είναι ανώφελη η ρητορική περί ειρήνης και ελευθερίας από αυτούς που βασίζονται σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, από αυτούς που βλέπουν τη λύση σε έννοιες όπως μια αυτόνομη κυβέρνηση, τοπικότητα, περιφερειακότητα -που δεν είναι τίποτα άλλο από τον καρπό των ιμπεριαλιστικών στρατηγικών για να χωρίσουν τους λαούς-, και από αυτούς που βασίζονται στον έναν ή τον άλλο εθνικισμό.

Η απόφαση για ένα ειρηνικό και ευτυχές μέλλον ανήκει μόνο στο λαό της Συρίας. Οι απαιτήσεις του εργαζόμενου λαού στη Συρία, που αντιστάθηκε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση τα οκτώ τελευταία χρόνια είναι σαφής: ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα.

Η σημερινή επιχείρηση του ΑΚΡ ενάντια σε μια χώρα, της οποίας την κυριαρχία αμφισβητεί, με το πρόσχημα της ασφάλειας της Τουρκίας, είναι απαράδεκτη.

Επιπρόσθετα, το ότι αυτό δικαιολογείται με τον ισχυρισμό  της επιστροφής των εκτοπισμένων Σύριων στα σπίτια τους, δεν είναι παρά μια μεγάλη υποκρισία.

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι η πραγματική απειλή για την ασφάλειά μας

Η πραγματική απειλή για την ασφάλεια της χώρας μας είναι το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και αυτοί που επιμένουν να συνεργαστούμε μαζί τους.

Η ειρήνη στη Συρία μπορεί να έρθει μόνο όταν όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατοχής αποσυρθούν από την περιοχή. Οι ίδιοι οι Σύριοι είναι που θα καθορίσουν το μέλλον της Συρίας.

Η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας

9.10.2019

ΟΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ...ΜΑΓΚΕΣ !!

,,Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο επονείδιστη και ζημιογόνα είναι αυτή η συμφωνία για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως περιλαμβάνει νέες στρατιωτικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα και Στεφανοβίκειο, καθώς και αναβάθμιση της Σούδας.

Μια συμφωνία, για την οποία το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ιδιαίτερα χαρούμενο με τη σύναψή της, ανέφερε: «η συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας επιτρέπει την αμοιβαία επωφελή βελτίωση των υποδομών και υποστηρίζει την αυξημένη συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ».

Αυτή η «αυξημένη συνεργασία» γίνεται επειδή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν κατατάξει τη χώρα μας μεταξύ των «Κρατών Ανάσχεσης» μαζί με το Ισραήλ, την Πολωνία και τη Ρουμανία, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, στοχοποιώντας μας eo ipso. 
Άλλωστε, έχουν υπάρξει πλείστες όσες δηλώσεις Ρώσων και Ιρανών αξιωματούχων που ομολογούν κυνικά πως θα στρέψουν τους πυραύλους τους σε χώρες που φιλοξενούν αμερικάνικες βάσεις, σε περίπτωση που απειληθούν οι χώρες τους.,,

Οι ορντινάτσες του ιμπεριαλισμού και οι μάγκες

Παναγιώτης Κολέλης

«Όλες οι τάξεις που καταπιέζουν έχουν ανάγκη, για να περιφρουρήσουν την κυριαρχία τους, από δύο κοινωνικά λειτουργήματα: από το λειτούργημα του δήμιου και από το λειτούργημα του παπά. Ο δήμιος πρέπει να καταπνίγει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση των καταπιεζόμενων. Ο παπάς πρέπει να παρηγορεί τους καταπιεζόμενους, να τους περιγράφει τις προοπτικές μετριασμού των συμφορών και των θυσιών με τη διατήρηση της ταξικής κυριαρχίας κι έτσι να τους συμφιλιώσει με αυτή την κυριαρχία, να τους αποτρέπει από την επαναστατική δράση, να εξαλείφει τις επαναστατικές τους διαθέσεις, να εξουθενώνει την επαναστατική τους δραστηριότητα», έγραφε ο Λένιν και δανειζόμαστε τα λόγια του επειδή πιστεύουμε πως ταιριάζουν γάντι σε όσα διαδραματίστηκαν το Σαββατοκύριακο με την άφιξη του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, στην Ελλάδα.


Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά για τους μη γνωρίζοντες. Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, υπογράφηκε η τροποποιημένη «Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, που εμπλέκει ακόμα πιο βαθιά τη χώρα μας στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα και τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, φέρνοντας στο νου μας με μεγαλύτερη επιτακτικότατα τα λόγια του προέδρου της Διάσκεψης του Μονάχου, Β. Ίνσινγκερ, στις 18 Φεβρουαρίου του 2018: «Ο κόσμος μπαίνει σε μία νέα εποχή. Τον τελευταίο χρόνο έχει πλησιάσει πολύ κοντά στο χείλος μίας σημαντικής σύγκρουσης».

Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο επονείδιστη και ζημιογόνα είναι αυτή η συμφωνία για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως περιλαμβάνει νέες στρατιωτικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα και Στεφανοβίκειο, καθώς και αναβάθμιση της Σούδας.

Μια συμφωνία, για την οποία το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ιδιαίτερα χαρούμενο με τη σύναψή της, ανέφερε: «η συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας επιτρέπει την αμοιβαία επωφελή βελτίωση των υποδομών και υποστηρίζει την αυξημένη συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ».


Αυτή η «αυξημένη συνεργασία» γίνεται επειδή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν κατατάξει τη χώρα μας μεταξύ των «Κρατών Ανάσχεσης» μαζί με το Ισραήλ, την Πολωνία και τη Ρουμανία, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, στοχοποιώντας μας eo ipso. 
Άλλωστε, έχουν υπάρξει πλείστες όσες δηλώσεις Ρώσων και Ιρανών αξιωματούχων που ομολογούν κυνικά πως θα στρέψουν τους πυραύλους τους σε χώρες που φιλοξενούν αμερικάνικες βάσεις, σε περίπτωση που απειληθούν οι χώρες τους.

Στις 14 Δεκεμβρίου του 2018, ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, Γιώργος Κατρούγκαλος, συναντήθηκε με τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, και δεσμεύτηκαν, μεταξύ άλλων, να ενδυναμώσουν το ΝΑΤΟ, επεκτείνοντας τις πολύπλευρες αμυντικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Στις 5 Οκτωβρίου του 2019, αυτή η δέσμευση έγινε τελικά πράξη με κυβέρνηση της ΝΔ, που συνεχίζει με αμείωτη ένταση το έργο των προκατόχων της. Ο ίδιος ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, δήλωσε άλλωστε πως «κάνουμε περισσότερα σήμερα με την Ελλάδα από ποτέ άλλοτε στον τομέα της Άμυνας, αλλά αυτή είναι μια πρόοδος που ξεκίνησε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα με πρωθυπουργό Μητσοτάκη, βλέπουμε μια ευκαιρία (…) να την ανεβάσουμε σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο».

Έτσι κι αλλιώς, σύσσωμα τα αστικά κόμματα θεωρούν πως είναι απαραίτητη η περαιτέρω εμβάθυνση των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Αυτό που επικαλούνται συνήθως ως δικαιολογία είναι πως είναι ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε το γεγονός πως «η Τουρκία δεν είναι αξιόπιστος εταίρος στους κόλπους του ΝΑΤΟ», αλλά στην πραγματικότητα κόπτονται μόνο για να αναβαθμιστεί ο ρόλος της αστικής τάξης στα ΝΑΤΟικά σχέδια και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.

Ο Τζέφρι Πάιατ το είχε πει από τη μεριά του ξεκάθαρα στις 4 Ιουλίου του 2019, στη δεξίωση που πραγματοποίησε για την Ημέρα Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, λίγες μόνο μέρες πριν τις δικές μας εθνικές εκλογές: «Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όποιους κι αν διαλέξετε οι Έλληνες ως τους επόμενους ηγέτες σας, οι ΗΠΑ θα παραμείνουν πλήρως δεσμευμένοι στην επιτυχία τους».

Ο δήμιος

Στο προκείμενο τώρα. Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, η Επιτροπή Αγώνα ενάντια στην Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Στρατιωτικές Βάσεις, είχε καλέσει στις 12 το μεσημέρι σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στη συνέχεια σε πορεία στην αμερικανική πρεσβεία.
Ως εδώ όλα καλά ή περίπου καλά, αφού ποτέ δεν είναι χαρούμενη η αστική τάξη όταν κάποιοι συνεχίζουν να διαδηλώνουν ενάντια στον ευρωατλαντισμό, αποδεικνύοντας πως δεν παύουν να ξεχνούν ποιοι είναι οι «αυθεντικοί» φονιάδες των λαών. Βέβαια, τα «στρεβλά», τα «παράλογα», τα «ντροπιαστικά» για τη χώρα μας άρχισαν για ορισμένους όταν οι διαδηλωτές έριξαν συμβολικά μπογιές στο άγαλμα του Χάρυ Τρούμαν, του ανθρώπου που έχει συνδέσει το όνομά του με τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, καθώς και με τη χρήση ναπάλμ απέναντι στους αντάρτες του ΔΣΕ στον ελληνικό εμφύλιο.

Με αυτό το άγαλμα φωτογραφιζόταν ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, στις 18 Απριλίου του 2018, αναφέροντας παράλληλα πως το άγαλμα αυτό αποτελεί «γενναιοδωρία του αμερικανικού λαού προς την Ελλάδα κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών χρόνων της».

Σε αυτό το άγαλμα έριξαν μπογιές οι διαδηλωτές, τις οποίες έτρεξαν αμέσως να καθαρίσουν συνεργεία της καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, και κάπως έτσι ισχυρίζονται ορισμένοι «δικαιολογούνται» η αστυνομική καταστολή, η βία, τα χημικά και οι βόμβες κρότου λάμψης και κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται πως υπήρχε προφανές σχέδιο να διαλυθεί η πορεία, ώστε να μην καταφέρει να φτάσει έξω από την αμερικανική πρεσβεία.

Όπως, άλλωστε, είχε δηλώσει ο Λένιν και επισημάναμε εξαρχής, ο «δήμιος πρέπει να καταπνίγει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση των καταπιεζόμενων» κι αυτό προσπάθησαν να κάνουν το Σάββατο τα ΜΑΤ, με τις εντολές της κυβέρνησης. Λογάριαζαν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς τα παλικάρια του ΠΑΜΕ, που βγήκαν μπροστά, απάντησαν στις προκλήσεις και απέδειξαν για μια ακόμα φορά πως το οργανωμένο λαϊκό κίνημα μπορεί να πετύχει σημαντικές νίκες, όσο ισχυρός και να φαντάζει ο αντίπαλος.

Όσο τώρα γι’ αυτούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και αναρωτιούνται υποκριτικά*** πού πήγανε οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ, αρκεί να τους απαντήσει κανείς πως ήταν εκεί που έπρεπε να είναι για να περιφρουρήσουν την πορεία και να προστατέψουν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει.

Ο παπάς

Για να αναδείξουμε την προσπάθεια εξιδανίκευσης μιας καταστροφικής συμφωνίας για τη χώρα μας, αρκεί να σταχυολογήσουμε μόνο δύο από τις δηλώσεις του Μάικ Πομπέο, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα:
«Να είστε βέβαιοι ότι θα δράσουμε για να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε τις βασικές αξίες της κυριαρχίας ενός κράτους, του κράτους Δικαίου και της προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας».
«Αν ήμουν επιχειρηματίας σίγουρα θα επένδυα στην Ελλάδα».

Επενδύσεις και προστασία, δύο πολυφορεμένες λέξεις, ιδανικές όμως για να «παρηγορήσουν τους καταπιεζόμενους» και να περιγράψουν τις «προοπτικές μετριασμού των συμφορών τους».

Αν, μάλιστα, συνδεθούν, και με τη δήλωση του πρώην υπουργού εξωτερικών και νυν τομεάρχη Εξωτερικών της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργου Κατρούγκαλου, πως «η επίσκεψη ήταν θετική στο βαθμό που συνέχισε την πορεία αναβάθμισης των διμερών σχέσεων που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια, με την έναρξη του Στρατηγικού Διαλόγου, την πετυχημένη ΔΕΘ με παρουσία πολλών επενδυτών και άλλες σημαντικές πρωτοβουλίες», τότε έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς καλλιεργείται ο εφησυχασμός και διαπλάθονται οι αμερικανόδουλες συνειδήσεις. Ειδικά όταν παρατηρείται στροφή 180 μοιρών και η «σκοτεινή εποχή» με την εκλογή Τραμπ μετατρέπεται σε «στρατηγική συνεργασία» με τον «διαβολικά καλό Τραμπ».

Και ο πόλεμος

«Ο πόλεμος συνιστά έκρηξη στην οποία οδηγούν οι ιστορικές αντιθέσεις όταν έχουν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να εκτονωθούν» έχει αναφέρει ο Γερμανός κομμουνιστής διανοητής και πολιτικός, Φραντς Μέρινγκ.

Εμείς από τη μεριά μας, δεν μπορούμε να ξέρουμε ούτε πόσο μακριά ή πόσο κοντά είμαστε από το να ξεσπάσει πόλεμος στην Ευρώπη ή στη «γειτονιά» μας, ούτε να γνωρίζουμε ποιοι θα είναι οι παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι τέτοιο, αλλά μπορούμε να παρατηρούμε τα σημάδια και να αφουγκραζόμαστε τις ενδείξεις που μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου προκειμένου να είμαστε διαρκώς σε επιφυλακή. Άλλωστε, μόνο και μόνο το γεγονός πως οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται συνεχώς και ανήλθαν μάλιστα το 2017 σε ποσό ρεκόρ από το τέλος του ψυχρού πολέμου, καταδεικνύει το βαθύ αγεφύρωτο κοινωνικοοικονομικό ρήγμα που μοιάζει να χωρίζει τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μεταξύ τους.

Τελειώνοντας, επειδή ορισμένοι θα ισχυριστούν πως «ωραία όλα αυτά, αλλά τι να κάνουμε; Να πάμε κόντρα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ;» έχει νόημα να υπενθυμίσουμε πως αν οι κυρίαρχες τάξεις θεωρούσαν πως ήταν ανίκητες και δεν φοβόντουσαν τη δύναμη των λαών, δεν θα προχωρούσαν ούτε σε καταστολή, ούτε σε αντικομμουνιστικά ψηφίσματα στο Ευρωκοινοβούλιο, ούτε θα έχυναν τόνους λάσπης στην προσπάθειά τους να αναθεωρήσουν την ιστορία.

Το μόνο κακό που μοιάζει, προς το παρόν τουλάχιστον, να κρατάει αρνητικούς τους συσχετισμούς διεθνώς είναι ότι οι κυρίαρχες τάξεις φαίνεται να γνωρίζουν καλύτερα αυτό που έλεγε ο Μαρξ, πως «ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε ιστορία ταξικών αγώνων».

Ο Μαρξ φυσικά δεν απέκλειε από αυτήν την ιστορία τις πολεμικές της περιόδους και αυτό είναι καλό να το γνωρίζουν όσοι προσπαθούν να «καταργήσουν» την ταξική πάλη, επιχειρώντας να μας πείσουν πως πρέπει η ταξική πάλη να μετατρέπεται στον πόλεμο σε ταξική αλληλεγγύη για το «κοινό καλό».

Ο πόλεμός τους έχει ό,τι έχει και η ειρήνη τους: τις ορντινάτσες του ιμπεριαλισμού και τους μάγκες. Περιττό να σας πούμε ποιανού το μέρος παίρνουμε…

***

Ένα από τα πιο ανθεκτικά πράγματα μέσα στο χρόνο, είναι η ιδεολογική ηγεμονία του “αντιεξουσιαστικού” αφηγήματος περί ΚΝΑΤ, αρχής γενομένης από τα γεγονότα στο Χημείο πριν 40 χρόνια. Τόσο ανθεκτικό και διάχυτο, που το υιοθετούν ασμένως και εκπρόσωποι του ατόφιου φιλελευθερισμού, όπως ο Τάσος Ευαγγελίου, όταν είναι να χτυπήσουν τους κομμουνιστές και το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Ο οποίος Ευαγγελίου μάλιστα επιλέγει να προτάξει στο έξοχο πόνημά του “‘Οταν ο Μιχάλης έκλεισε τα μάτια στη βία των … ΚΝΑΤ”, το σύνθημα των φρικιών της εποχής “Τι ΜΑΤ τι ΚΝΑΤ”.

Το Liberal λοιπόν αναρωτιέται “ενεό” πού πήγαν οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ που απέτρεπαν τα επεισόδια. Η απάντηση είναι ότι για άλλη μια φορά ήταν εκεί και έδωσαν ένα πολύ καλό μάθημα στις δυνάμεις καταστολής, που ήθελαν σχεδιασμένα να διαλύσουν την πορεία. Οι σύντροφοι ήταν εκεί ακριβώς για να την περιφρουρήσουν,για να προστατέψουν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει κατά της φιλοϊμπεριαλιστικής φιέστας της επίσηψης Πομπέο και αυτό ακριβώς κατάφερε. Ακριβώς επειδή ήταν εκεί δεν πέρασε ο τσαμπουκάς των ΜΑΤ, που ψεκασαν στο ψαχνό μια ειρηνική διαδήλωση, με αφορμή μερικές “δολοφονικές” μπογιές.

Ο αρθρογράφος αναρωτιέται επίσης – αθώα βεβαίως, βεβαίως – πού ήταν αυτό το πάθος 4,5 χρόνια τώρα. Κόπι – πέιστ δηλαδή το ίδιο ερώτημα που ακούγαμε από τα Συριζοτρόλ, όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν ρωτούσαν – εξίσου αθώα – μεταξύ άλλων γιατί δεν μπουκάρει το ΠΑΜΕ στο υπουργείο εργασίας τώρα με κυβέρνηση ΝΔ. Και πάθαιναν αμνησία όταν τους απαντούσες για τα 35 στελέχη του ΠΑΜΕ που είχαν συρθεί σε δίκη. Τώρα οι φιλελέδες αντιστρέφουν τους ρόλους με τα εξαπτέρυγα της Κουμουνδούρου, όπως ακριβώς τα κόμματα τους εναλλάχτηκαν στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, και κάνουν από την ανάποδη τα ίδια κουτοπόνηρα ερωτήματα.

Η απάντηση είναι απλή.

Το ΠΑΜΕ και οι κομμουνιστές ήταν και είναι και θα είναι στο δρόμο, οποία και αν είναι η κυβέρνηση. Όπως το αστικό κράτος έχει συνέχεια, έτσι έχουν και αυτοί που το αντιπαλεύουν. Λέει ο Ευαγγελίου για να τους απαξιώσει, πως θα μπορούσαν να ειναι χούλιγκαν αναρχικοί ή Ιεχωβάδες. Όχι, αγαπητοί φιλελέ με προβιά Τζίμη Πανούση, ήταν το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και γι’ αυτό μια δεν μπόρεσαν να το βάλουν στο χέρι και να κάνουν το δικό τους παιχνίδι. Είχε οργανωμένα μπλοκ, περιφρούρηση και στόχο να διαδηλώσει στην πρεσβεία, όχι να κάνει μπάχαλα και κλεφτοπόλεμο. Και αυτό ακριβώς έκανε.

Απέδειξε για άλλη μια φορά πως, όταν βάλει κάτι σκοπό, δε θα το σταματήσει καμία καταστολή. Δεν ήταν ένα ασκέρι, ένα μπουλούκι που κατέβηκε να σπάσει πλάκα ή τα μούτρα των άλλων από αντιμπατσικό φετίχ.

Δε θα γυρίσει όμως το άλλο μάγουλο όταν το στοχοποιούν και επιχειρούν να διαλύσουν την πορεία του με τη βία και κάθε άλλο τρόπο. Ισχυρίζεται “αγανακτισμένος” ο νομοταγής αρθρογράφος πως το κράτος εκτέθηκε (ή μάλλον “εξετέθη” εις άπταιστον χωροφυλακίστικη ελληνική). Ναι, πραγματικά το -αστικό- κράτος, εκτέθηκε, αλλά για άλλους λόγους, κι όχι γιατί δεν έκανε συλλήψεις, όπως λυσσάν όσοι θέλουν εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη, από το φιλελέ Liberal ως το χρυσαυγίτη Παναγιώταρο.

Ο οποίος έβγαλε αφρούς, αναπαράγοντας ρουφιανο-τουίτ κατά διαδηλωτή, διερωτώμενος τι θα γινόταν αν στη θέση του τελευταίου βρισκόταν κάποιος “χρυσαυγήτης” (sic).

Για να του λύσουμε την απορία, πρώτον δε θα κατέβαιναν ποτέ οι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και μετέπειτα αμερικανοτσολιάδων στη διαδήλωση κατά του Πομπέο ή οποιουδήποτε εκπροσώπου του κράτος των ΗΠΑ.

Δεύτερον, σε όλες σχεδόν τις περιστάσεις που υπήρξαν οι νεοναζί μαζί με ΜΑΤ στο δρόμο, η εικόνα κυμαινόταν από ευμενή ανοχή μέχρι σχεδόν αλαμπρατσέτα πλάνα αστυνομικών με χρυσαυγίτες.





Είναι πάντως άπειρα γραφικό όλοι αυτοί να ξεθάβουν τα… ΚΝΑΤ και να υιοθετούν τέτοιους όρους για να ζητήσουν από το Χρυσοχοϊδη κεφαλές διαδηλωτών επί πίνακι και συλλήψεις.

Και για να κρύψουν την αλήθεια, ότι δηλαδή αυτός που εφάρμοσε βία, αυτήν ντε που καταδικάζουν από όπου και αν προέρχεται, είναι τα ΜΑΤ, που σε ρόλο πραιτωριανου φυλούσαν τα αφεντικά τους, κάνοντας χτες τους Αθηναίους να αισθάνονται ελεύθεροι πολιορκημένοι στην ίδια τους την πόλη.

Κλείνοντας το κείμενο, ο Ευαγγελίου μοιράζεται μαζί μας το βασικό του καημό, για τα “μηνύματα που παίρνουν οι δυνάμεις που θέλουν να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις”.

Κάτι το οποίο μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν κατάλαβε για ποιο ακριβώς λόγο έγινε η διαδήλωση χθες και τη συμφωνία με τις ΗΠΑ που επίκεται, ή αν σκόπιμα καμώνεται τον ανήξερο.

Σε ένα πάντως πράγμα έχει δίκιο. Αν κάποιος μπορεί να αποτρέψει τις “μεταρρυθμίσεις” (μια εύηχη λέξη που κατά κόρον χρησιμοποιείται από τους θιασώτες της απορρύθμισης οποιουδήποτε κοινωνικού κι εργασιακού δικαιώματος), σίγουρα είναι το ΠΑΜΕ που τόσο φοβάται ο συντάκτης, όπως και συνολικά η οργανωμένη δράση του λαϊκού και εργατικού κινήματος.