ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΣΣΔ !!!

Είναι μεγάλο άρθρο...

Αλλά είναι μεγάλα και τα ψέμματα που έχουν ειπωθεί...:

Το παρόν άρθρο, μας παρουσιάζει από πού προέρχονται αυτές οι ιστορίες των εκατομμυρίων θανάτων από πείνα στα στρατόπεδα εργασίας στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και ποιοι βρίσκονται από πίσω απ’ αυτούς τους μύθους;

Ψέματα για την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης

Από τον Hitler στον Hearst κι από τον Conquest στο Solzhenitsyn

Η ιστορία των εκατομμυρίων ανθρώπων που υποτίθεται ότι φυλακίστηκαν και πέθαναν από πείνα στα στρατόπεδα εργασίας της Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο του Στάλιν

Στον κόσμο που ζούμε ποιος δεν έχει ακούσει για τις τρομερές ιστορίες ύποπτων θανάτων και δολοφονιών στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης;

Ποιος δεν έχει ακούσει για τις ιστορίες εκατομμυρίων ανθρώπων που πέθαναν απ’ την πείνα και εκατομμυρίων αντιπολιτευτικών που εκτελέστηκαν στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Στάλιν;

Στον καπιταλιστικό μας κόσμο, οι ιστορίες αυτές επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, σε βιβλία, κι εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, σε έργα στον κινηματογράφο, ενώ τα φανταστικά νούμερα των εκατομμυρίων θυμάτων του σοσιαλισμού αυξάνονται αλματωδώς τα τελευταία 50 χρόνια. 

Από πού προέρχονται όμως όλες αυτές οι ιστορίες κι αυτά τα νούμερα; ποιος είναι πίσω απ’ όλ’ αυτά;

Κι άλλη μια ερώτηση: πόσο αληθινές είναι αυτές οι ιστορίες; και τι πληροφορίες υπάρχουν στα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης, απόρρητες στο παρελθόν αλλά διαθέσιμες για ιστορική έρευνα από την εποχή Γκορμπατσόφ και μετά το 1989;

Οι εμπνευστές του μύθου πάντοτε ισχυρίζονταν ότι τη μέρα που θ’ ανοίξουν τα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης θα επιβεβαιωθούν οι “ιστορίες” τους για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που πέθαναν στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν. Τι συνέβη λοιπόν; Επιβεβαιώθηκαν όντως;

Το παρόν άρθρο, μας παρουσιάζει από πού προέρχονται αυτές οι ιστορίες των εκατομμυρίων θανάτων από πείνα στα στρατόπεδα εργασίας στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και ποιοι βρίσκονται από πίσω απ’ αυτούς τους μύθους;

Ο συντάκτης του άρθρου αφού μελέτησε τις εκθέσεις από τις έρευνες που έγιναν στα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης βρίσκεται σήμερα στη θέση να παρουσιάσει τις πληροφορίες με τη μορφή συγκεκριμένων στοιχείων για τον ακριβή αριθμό φυλακισμένων, τα χρόνια που έμειναν έγκλειστοι και τον πραγματικό αριθμό αυτών που πέθαναν κι όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο στη Σοβιετική Ένωση επί Στάλιν. 

Η αλήθεια διαφέρει πολύ από το μύθο.

Ο συγγραφέας του άρθρου, Μάριο Σόουσα, είναι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σουηδίας (KPML). Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Proletären του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον Απρίλη του 1998.

Υπάρχει άμεση ιστορική σύνδεση από το Χίτλερ στον Χερστ κι από τον Κόνκουεστ στο Σολζενίτσιν.

Το 1933 επήλθε πολιτική αλλαγή στη Γερμανία, που επρόκειτο να σημαδέψει την παγκόσμια ιστορία για πολλές δεκαετίες. 

Στις 30 Γενάρη ο Χίτλερ [ Adolf Hitler – 20.04.1889 (Branau am Inn, Αυστροουγγαρία) – 30.04.1945 (Βερολίνο)] έγινε πρωθυπουργός και μια νέα μορφή διακυβέρνησης άρχισε να διαμορφώνεται, βασισμένη στη βία και περιφρονώντας το νόμο. 

Για να εδραιωθούν στην εξουσία οι Ναζί προκήρυξαν νέες εκλογές στις 5 του Μάρτη, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα προπαγάνδας που είχαν στον έλεγχό τους για να εξασφαλίσουν τη νίκη.

Μια βδομάδα πριν τις εκλογές, στις 27 Φλεβάρη, οι Ναζί έβαλαν φωτιά στο κοινοβούλιο (Ράιχσταγκ) και κατηγόρησαν ως υπαίτιους τους κομμουνιστές.

27 Φλεβάρη 1933 – Το Reichstag καίγεται- 

Οι ναζί αποδίδουν την πυρκαγιά σε κομμουνιστική συνωμοσία για να ξεκινήσουν τις διώξεις κατά των κομμουνιστών.

Στις εκλογές που ακολούθησαν, οι Ναζί εξασφάλισαν 17,3 εκατομμύρια ψήφους και 288 βουλευτές, περίπου το 48% του εκλογικού σώματος (το Νοέμβρη είχαν 11,7 εκατομμύρια ψήφους κι 196 βουλευτές).

Από τη στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα τέθηκε υπό απαγόρευση, οι Ναζί άρχισαν να διώκουν τους κομμουνιστές και το συνδικαλιστικό κίνημα κι έτσι τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης άρχισαν να γεμίζουν με αριστερούς, άντρες και γυναίκες.

Στο μεταξύ η κυριαρχία του Χίτλερ στο κοινοβούλιο συνέχιζε να μεγαλώνει με τη βοήθεια της Δεξιάς. 

Στις 24 Μάρτη, ο Χίτλερ πέρασε ένα νόμο στη Βουλή, σύμφωνα με τον οποίο του παραχωρούνταν απόλυτες εξουσίες να κυβερνήσει τη χώρα για 4 χρόνια χωρίς κοινοβουλευτικό έλεγχο, χωρίς την ύπαρξη κοινοβουλίου.

Από κει κι έπειτα, ξεκίνησε ο αμείλικτος διωγμός των Εβραίων που άρχισαν να στέλνονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου ήδη κρατούνταν κομμουνιστές και αριστεροί σοσιαλδημοκράτες. 

Ο Χίτλερ συνέχισε να πιέζει με τη δύναμη της απόλυτης εξουσίας του, αποκηρύσσοντας τις διεθνείς συμφωνίες του 1918 κατά τις οποίες είχαν επιβληθεί περιορισμοί στους εξοπλισμούς και τη στρατιωτικοποίηση της Γερμανίας. Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί της Γερμανίας πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη ταχύτητα.

Αυτή ήταν η κατάσταση στη διεθνή πολιτική αρένα όταν άρχισαν να πλάθονται οι μύθοι περί θανάτων στη Σοβιετική Ένωση.

Η Ουκρανία ως γερμανική επαρχία

Στο πλευρό του Χίτλερ στην ηγεσία της Γερμανίας βρισκόταν ο Γκέμπελς, ο υπουργός Προπαγάνδας, ο υπεύθυνος να εμφυσήσει το ναζιστικό όνειρο στο γερμανικό λαό. 

Το όνειρο αναφερόταν σ’ ένα φυλετικά καθαρό λαό που θα ζούσε σε μια Μεγάλη Γερμανία, μια χώρα με ευρύ lebensraum, έναν ευρύ ζωτικό χώρο. 

Ένα μέρος αυτού του lebensraum ήταν μια περιοχή ανατολικά της Γερμανίας που στην ουσία ήταν μεγαλύτερη από την ίδια τη Γερμανία κι έπρεπε να κατακτηθεί και να ενσωματωθεί στο γερμανικό έθνος.

Ουκρανία – ο “ζωτικός χώρος” της ναζιστικής προπαγάνδας που επιθυμούσε τότε (κι εξακολουθεί να επιθυμεί και σήμερα) η γερμανική αστική τάξη.

Το 1925, ο Χίτλερ μέσα από το Mein Kampf , είχε ήδη υποδείξει την Ουκρανία σα σημαντικό μέρος αυτού του γερμανικού ζωτικού χώρου. 
Η Ουκρανία όπως κι άλλες περιοχές της ανατολικής Ευρώπης έπρεπε να ανήκουν στο γερμανικό έθνος έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν με το “σωστό” τρόπο.

Σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα, το ναζιστικό σπαθί έπρεπε ν’ απελευθερώσει αυτά τα εδάφη για να δημιουργήσει ζωτικό χώρο για τη γερμανική φυλή. Με γερμανική τεχνολογία και με γερμανικές επιχειρήσεις η Ουκρανία θα μπορούσε να μετατραπεί σε περιοχή παραγωγής δημητριακών για τη Γερμανία. Πρώτα όμως οι Γερμανοί έπρεπε ν’ απελευθερώσουν την Ουκρανία από τον πληθυσμό των “κατώτερων όντων” που την κατοικούσε, τα οποία σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα θα στέλνονταν να δουλέψουν σκλάβοι στα σπίτια των Γερμανών, σε εργοστάσια και σε χωράφια – οπουδήποτε ήταν απαραίτητα για τη γερμανική οικονομία.

Η κατάκτηση της Ουκρανίας και άλλων περιοχών της Σοβιετικής Ένωσης απαιτούσε πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης και γι’ αυτόν τον πόλεμο έπρεπε να γίνουν οι κατάλληλες προετοιμασίες.

Joseph Göbbelss – Υπουργός Προπαγάνδας των Ναζί

Προς αυτή την κατεύθυνση το υπουργείο Προπαγάνδας των Ναζί με επικεφαλής τον Γκέμπελς [Paul Joseph Göbbels – 29.10.1897-01.05.1945], ξεκίνησε μια καμπάνια, με τον ισχυρισμό ότι δήθεν οι μπολσεβίκοι έκαναν γενοκτονία στην Ουκρανία, ότι ο Στάλιν προκάλεσε σκόπιμα μια φοβερή περίοδο καταστροφικής πείνας για να εξαναγκάσει τους αγρότες ν’ αποδεχτούν τη σοσιαλιστική του πολιτική.

Η ναζιστική αυτή εκστρατεία προπαγάνδας είχε σα στόχο να προετοιμάσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για την “απελευθέρωση” της Ουκρανίας από τα γερμανικά στρατεύματα.

Παρά τις τεράστιες προσπάθειες να πειστεί ο κόσμος και παρά το γεγονός ότι μερικά κείμενα της γερμανικής προπαγάνδας δημοσιεύονταν και στον αγγλικό τύπο, η ναζιστική εκστρατεία για την ισχυριζόμενη “γενοκτονία” στην Ουκρανία δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ήταν σαφές ότι ο Χίτλερ κι ο Γκέμπελς χρειάζονταν βοήθεια για να διαδώσουν αυτές τις συκοφαντίες κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Κι αυτή η βοήθεια ήρθε από τις ΗΠΑ.

Ο William Hearst ο φίλος του Χίτλερ

William Hearst

William Randolph Hearst [ 29.04.1863 – 14.08.1951] είναι τ’ όνομα ενός πολυεκατομμυριούχου που επιδίωξε να βοηθήσει τους Ναζί στον ψυχολογικό τους πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Χερστ ήταν πολύ γνωστός ιδιοκτήτης εφημερίδων στις ΗΠΑ, γνωστός και ως “πατέρας” του ονομαζόμενου “κίτρινου τύπου”, όπως είναι για παράδειγμα ο σκανδαλοθηρικός Τύπος.

Ο Γουΐλλιαμ Χερστ ξεκίνησε την καριέρα του σαν εκδότης εφημερίδας το 1885 όταν ο πατέρας του, ο Τζωρτζ Χερστ, ένας εκατομμυριούχος βιομήχανος εξόρυξης μετάλλων, γερουσιαστής και ιδιοκτήτης εφημερίδας ο ίδιος, του ανέθεσε τα καθήκοντα της εφημερίδας του San Francisco Daily Examiner.

Αυτό ήταν και το ξεκίνημα της εκδοτικής αυτοκρατορίας του Χερστ, μια αυτοκρατορία που άσκησε πολύ μεγάλη επίδραση στη ζωή και τον τρόπο σκέψης των βορειοαμερικανών. Αφότου πέθανε ο πατέρας του, ο Γουΐλλιαμ Χερστ πούλησε όλες τις μετοχές της βιομηχανίας εξόρυξης μετάλλων που κληρονόμησε κι άρχισε να επενδύει κεφάλαια στον κόσμο της δημοσιογραφίας.

Η πρώτη του εξαγορά ήταν η εφημερίδα New York Morning Journal μια παραδοσιακή εφημερίδα, την οποία ο Χερστ μεταμόρφωσε πλήρως σε σκανδαλοθηρική παλιοφυλλάδα.

Αγόραζε τις ιστορίες του όσο-όσο κι όταν δεν υπήρχαν ρεπορτάζ φρίκης κι εγκλημάτων, ζητούσε από τους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους του να κατασκευάσουν μόνοι τους διάφορα θέματα. Αυτό ακριβώς είναι που χαρακτηρίζει τον “κίτρινο τύπο”: ψέματα και κατασκευασμένες φρικαλεότητες που σερβίρονται σαν αλήθειες.

Τα ψέματα αυτά του Χερστ τον έκαναν εκατομμυριούχο κι εξέχουσα προσωπικότητα στον κόσμο του Τύπου. 

Το 1935 ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου με περιουσία που τότε υπολογίστηκε στα 200 εκατομμύρια δολάρια. 

Αφού εξαγόρασε τη Morning Journal, ο Χερστ συνέχισε να εξαγοράζει και να ιδρύει καθημερινές κι εβδομαδιαίες εφημερίδες σ’ όλες τις ΗΠΑ.

Τη δεκαετία του 1940, ο Γουΐλλιαμ Χερστ ήταν ιδιοκτήτης 25 ημερήσιων εφημερίδων, 24 εβδομαδιαίων, 12 ραδιοσταθμών, 2 διεθνών ραδιοσταθμών, μιας επιχείρησης που παρείχε προϊόντα ειδήσεων για κινηματογραφικές ταινίες, της κινηματογραφικής εταιρίας Cosmopolitan και πολλών άλλων. Το 1948 αγόρασε έναν από τους πρώτους τηλεοπτικούς σταθμούς των ΗΠΑ, το BWAL–TV της Βαλτιμόρης.

Οι εφημερίδες του Χερστ πουλούσαν 13 εκατομμύρια φύλλα την ημέρα και είχαν περίπου 40 εκατομμύρια αναγνώστες. 

Σχεδόν το ένα τρίτο του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ διάβαζε καθημερινά τις εφημερίδες του Χερστ. Επιπλέον, πολλά εκατομμύρια ανθρώπων παγκοσμίως ενημερώνονταν από τον Όμιλο Χερστ μέσω των ειδησεογραφικών του πρακτορείων, μέσω των κινηματογραφικών ταινιών κι ακόμα από μια σειρά εφημερίδες που μεταφράζονταν και δημοσιεύονταν σε μεγάλες ποσότητες παγκοσμίως.

Οι αριθμοί που παρατίθενται πιο πάνω αποδεικνύουν πόσο η αυτοκρατορία του Χερστ ήταν σε θέση να διαμορφώνει την αμερικάνικη πολιτική σκέψη, αλλά και την παγκόσμια, για πάρα πολλά χρόνια – σε θέματα που περιελάμβαναν μεταξύ άλλων τη διαφωνία στο να μπουν οι ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με το μέρος της Σοβιετικής Ένωσης και την υποστήριξη στο μακαρθικό αντικομμουνιστικό κυνήγι μαγισσών της δεκαετίας του 1950.

Το προφίλ του Γουΐλλιαμ Χερστ: υπερσυντηρητικός, εθνικιστής κι αντικομμουνιστής. Oι πολιτικές του προτιμήσεις ήταν στο χώρο της ακροδεξιάς.

Ο Χερστ στο κέντρο με ναζιστές αξιωματούχους.

Το 1934 ταξίδεψε στη Γερμανία όπου ο Χίτλερ τον υποδέχτηκε σα φιλοξενούμενο και σα φίλο. 

Μετά απ’ αυτό το ταξίδι, οι εφημερίδες του Χερστ έγιναν ακόμα πιο αντιδραστικές, γεμάτες άρθρα κατά του σοσιαλισμού, κατά της Σοβιετικής Ένωσης και ειδικότερα κατά του Στάλιν. 

Ακόμα ο Χερστ, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις εφημερίδες του για να κάνει απροκάλυπτα ναζιστική προπαγάνδα, δημοσιεύοντας σειρά άρθρων του Γκέρινγκ, δεξιού χεριού του Χίτλερ. Οι διαμαρτυρίες πολλών αναγνωστών ωστόσο τον ανάγκασαν να σταματήσει τη δημοσίευση τέτοιων άρθρων και να τα αποσύρει.

Μετά την επίσκεψή του στο Χίτλερ, οι σκανδαλοθηρικές εφημερίδες του Χερστ γέμισαν από “αποκαλύψεις” για φοβερά και τρομερά γεγονότα που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση – δολοφονίες, γενοκτονίες, σκλαβιά, χλιδή για τους κυβερνώντες και πείνα για το λαό, όλ’ αυτά ήταν πρωτοσέλιδα σχεδόν καθημερινά.

Stalin the terrible στον Τύπο του Χερστ

Το υλικό, του το προμήθευε η Γκεστάπο, η πολιτική αστυνομία της ναζιστικής Γερμανίας. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του εμφανίζονταν συχνά καρικατούρες και πλαστές φωτογραφίες της Σοβιετικής Ένωσης, με τον Στάλιν ν’ απεικονίζεται σα δολοφόνος κρατώντας μαχαίρι στο χέρι του. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα άρθρα διαβάζονταν καθημερινά από 40 εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ και εκατομμύρια άλλους παγκοσμίως.

Ο μύθος για το λιμό της Ουκρανίας

Μια από τις πρώτες εκστρατείες του Τύπου του Χερστ κατά της Σοβιετικής Ένωσης περιστρεφόταν γύρω από το θέμα των εκατομμυρίων ανθρώπων που υποτίθεται ότι πέθαναν από το λιμό στην Ουκρανία.

Η εκστρατεία αυτή ξεκίνησε στις 18 Φλεβάρη του 1935 με πρωτοσέλιδο τίτλο στην Chicago American “6 εκατομμύρια πεθαίνουν από λιμό στη Σοβιετική Ένωση”. Χρησιμοποιώντας υλικό που το προμηθευόταν από τη ναζιστική Γερμανία, ο Γουΐλλιαμ Χερστ, ο βαρώνος του Τύπου και υποστηρικτής των Ναζί, άρχισε να δημοσιεύει κατασκευασμένες ιστορίες για μια γενοκτονία που υποτίθεται ότι διαπράχτηκε σκόπιμα από τους μπολσεβίκους και προκάλεσε εκατομμύρια θανάτους από πείνα στην Ουκρανία.

Η πραγματικότητα βέβαια ήταν εντελώς διαφορετική. Αυτό που έγινε στη Σοβιετική Ένωση στις αρχές του 1930 ήταν μια μαζική ταξική σύγκρουση, στην οποία φτωχοί ακτήμονες αγρότες εξεγέρθηκαν εναντίον των πλούσιων γαιοκτημόνων, των κουλάκων, ξεκινώντας έναν αγώνα κολλεκτιβοποίησης, έναν αγώνα για να δημιουργήσουν κολχόζ.

Η μεγάλη αυτή ταξική σύγκρουση, στην οποία συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα περίπου 120 εκατομμύρια αγρότες, σίγουρα προκάλεσε αστάθεια στην αγροτική παραγωγή κι ελλείψεις τροφίμων σε κάποιες περιοχές. Η έλλειψη τροφής πράγματι εξασθένισε αρκετό κόσμο, που με τη σειρά της οδήγησε σε αύξηση τον αριθμό των θυμάτων από επιδημικές ασθένειες. Οι ασθένειες αυτές ήταν δυστυχώς εκείνο τον καιρό κοινές σε παγκόσμια κλίμακα.

Μεταξύ 1918 και 1920 η επιδημία της ισπανικής γρίπης προκάλεσε το θάνατο 20 εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, αλλά κανείς δεν κατηγόρησε τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών ότι σκοτώνουν τους πολίτες τους. Το θέμα είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα μπροστά σε τέτοιου είδους επιδημίες. Μόνο με την εφεύρεση της πενικιλίνης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέστη δυνατό ν’ αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τέτοιες επιδημίες. Και το φάρμακο αυτό έγινε διαθέσιμο για όλους περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 1940.

Τα άρθρα στον Τύπο του Χερστ ισχυρίζονταν ότι εκατομμύρια πέθαιναν από λιμό στην Ουκρανία – ένας λιμός που υποτίθεται ότι προκλήθηκε σκόπιμα από τους κομμουνιστές – παρουσιάζοντας γραφήματα και μακάβριες λεπτομέρειες.

Ο Τύπος του Χερστ χρησιμοποιούσε κάθε δυνατό μέσο που διέθετε για να κάνει τα ψέματα να φαίνονται αληθινά και κατάφερε να μεταστρέψει την κοινή γνώμη στις καπιταλιστικές χώρες απότομα κι έντονα κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Αυτή ήταν η προέλευση του πρώτου μεγάλου μύθου που κατασκευάστηκε με την πρόφαση ότι εκατομμύρια πέθαιναν στη Σοβιετική Ένωση.

Μπροστά στο κύμα διαμαρτυριών που εξαπέλυσε ο δυτικός Τύπος κατά του δήθεν λιμού που είπαν ότι προκλήθηκε από τους κομμουνιστές, κανείς δεν ενδιαφερόταν ν’ ακούσει τις διαψεύσεις που προέρχονταν από τη Σοβιετική Ένωση, ενώ ο κόσμος εκτιθόταν ολοκληρωτικά στα ψεύδη του Τύπου του Χερστ, μια κατάσταση που κυριάρχησε μεταξύ του 1934 και του 1987 !

Για περισσότερο από 50 χρόνια γενιές και γενιές ανθρώπων σ’ όλον τον κόσμο μεγάλωσαν καταπίνοντας τέτοιες συκοφαντίες και σχηματίζοντας αρνητική γνώμη για το σοσιαλισμό στη Σοβιετική Ένωση.

Η αυτοκρατορία των μέσων μαζικής ενημέρωσης του Χερστ το 1998

Ο Γουΐλλιαμ Χερστ πέθανε το 1951 στο σπίτι του στο Μπέβερλι Χιλλς στην Καλιφόρνια. Ο Χερστ άφησε πίσω του μια αυτοκρατορία μέσων μαζικής ενημέρωσης που μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να διαδίδει τα αντιδραστικά της μηνύματα σ’ όλο τον κόσμο.

Σήμερα, ο Όμιλος Hearst είναι μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου, περιλαμβάνοντας περισσότερες από 100 εταιρίες κι απασχολώντας 15.000 υπαλλήλους. Σήμερα, η αυτοκρατορία Χερστ περιλαμβάνει εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, ραδιοσταθμούς, τηλεοπτικά κανάλια, καλωδιακή τηλεόραση, πρακτορεία ειδήσεων και πολυμέσα.

52 χρόνια προτού αποκαλυφθεί η αλήθεια

Η εκστρατεία παραπληροφόρησης των Ναζί για την Ουκρανία δε σταμάτησε με την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Τα ψέματα των Ναζί ανέλαβε να τα συνεχίσει η CIA και η MI5, εξασφαλίζοντάς τους πάντα κυρίαρχη θέση στην προπαγάνδα κατά της Σοβιετικής Ένωσης. 

Το μακαρθικό αντικομμουνιστικό κυνήγι μαγισσών μετά τον Β’ ΠΠ άνθισε χάρη στην αναπαραγωγή των μύθων για τα εκατομμύρια ανθρώπους που πέθαναν από πείνα στην Ουκρανία.

Το 1953, εκδόθηκε ένα βιβλίο στις ΗΠΑ που πραγματευόταν αυτό το θέμα. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν: “Black Deeds of the Kremlin” (“Η Μαύρη Βίβλος του Κρεμλίνου” στα ελληνικά). 

Η έκδοσή του χρηματοδοτήθηκε από τους ουκρανούς πρόσφυγες στις ΗΠΑ, από συνεργάτες των Γερμανών στον Β’ ΠΠ, στους οποίους η αμερικάνικη κυβέρνηση έδωσε πολιτικό άσυλο, παρουσιάζοντάς τους στον κόσμο σαν “δημοκράτες”.

Όταν ο Ρήγκαν εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ και ξεκίνησε την αντικομμουνιστική του σταυροφορία τη δεκαετία του 1980, αναβίωσε και την προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που πέθαναν στην Ουκρανία. 

Το 1984, ένας καθηγητής του Χάρβαρντ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο “Human Life in Russia” (“Η ζωή στη Ρωσία” στα ελληνικά) που επαναλάμβανε όλες τις ψευδείς πληροφορίες που παρήγαγε ο Τύπος Χερστ το 1934.

 Το 1984 λοιπόν, ξαναβρίσκουμε τα ψέματα και την παραπληροφόρηση των Ναζί της δεκαετίας του 1930 να ξαναζωντανεύουν, και μάλιστα αυτή τη φορά καλυμμένα με τον “αξιοσέβαστο” μανδύα ενός αμερικανικού πανεπιστημίου.

Αλλά τράβηξε κι άλλο αυτή η ιστορία. Το 1986 ακόμα ένα βιβλίο έκανε την εμφάνισή του πάνω στο συγκεκριμένο θέμα με τίτλο “Harvest of Sorrow” (“Συγκομιδή θλίψης”), γραμμένο από ένα πρώην μέλος των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, τον Robert Conquest, καθηγητή τώρα στο πανεπιστήμιο Stamford της Καλιφόρνιας.

Για τη δουλειά του βιβλίου που έγραψε ο Κόνκουεστ, πήρε 80.000 δολάρια από την Εθνική Οργάνωση Ουκρανίας.

 Η ίδια οργάνωση το 1986 χρηματοδότησε μια ταινία με τίτλο “Harvest of Despair” (“Συγκομιδή απελπισίας”) στην οποία χρησιμοποιήθηκε μεταξύ άλλων, υλικό από το βιβλίο του Κόνκουεστ. Τώρα πια, σύμφωνα με τις νέες διαδόσεις στις ΗΠΑ, ο αριθμός των ατόμων που έχασαν τη ζωή τους στον υποθετικό λιμό της Ουκρανίας είχε ανέβει ξαφνικά στα 15 εκατομμύρια!

Παρόλ’ αυτά, οι πληροφορίες για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κατά τους ισχυρισμούς του Τύπου του Χερστ πέθαναν από πείνα στην Ουκρανία και που αναπαράχθηκαν από βιβλία και ταινίες, ήταν απολύτως ψεύτικες.

Ο καναδός δημοσιογράφος Douglas Tottle [1944-σήμερα] έφερε στο φως με κάθε λεπτομέρεια αυτές τις κατασκευασμένες πληροφορίες στο βιβλίο του “Fraud, famine and fascism – the Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard” (“Απάτη, λιμός και φασισμός – ο μύθος της γενοκτονίας στην Ουκρανία από το Χίτλερ στο Χάρβαρντ”), που εκδόθηκε στο Τορόντο, το 1987.

Ο Τοτλ απέδειξε, μεταξύ άλλων, ότι το χρησιμοποιούμενο φωτογραφικό υλικό, όπως οι τρομακτικές φωτογραφίες παιδιών που λιμοκτονούσαν ήταν παρμένο από δημοσιεύματα του 1922, τότε που εκατομμύρια άνθρωποι πράγματι πέθαναν από πείνα μέσα σε συνθήκες πολέμου, εξαιτίας της εισβολής στη Σοβιετική Ένωση οκτώ ξένων στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της περιόδου 1918-1921.

Ο Ντάγκλας Τοτλ παρουσιάζει τα γεγονότα που σχετίζονταν με τις αναφορές για λιμό το 1934, φέρνοντας στο φως τα διάφορα ψέματα που δημοσίευε ο Τύπος του Χερστ.

Ένας δημοσιογράφος που για μακρό χρονικό διάστημα έστελνε ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τις περιοχές που υποτίθεται πως μαστίζονταν από το λιμό, ήταν ο Thomas Walter, ένα άτομο που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία αλλά και στη Μόσχα δεν είχε μείνει ούτε καν πέντε μέρες.

Το γεγονός αυτό αποκαλύφτηκε από το δημοσιογράφο Louis Fisher, ανταποκριτή της αμερικανικής εφημερίδας The Nation στη Μόσχα.

Ο Φίσερ αποκάλυψε ακόμα ότι ο δημοσιογράφος M. Parrott, ο πραγματικός ανταποκριτής του Τύπου του Χερστ στη Μόσχα, είχε στείλει στον Χερστ διάφορα ρεπορτάζ για την εξαιρετική συγκομιδή σοδειάς που είχε επιτευχθεί στη Σοβιετική Ένωση το 1933 καθώς και την πρόοδο της Ουκρανίας, που ωστόσο ποτέ δε δημοσιεύτηκαν.

Ο Τοτλ αποδεικνύει ακόμα ότι ο δημοσιογράφος που έγραφε τα ρεπορτάζ για τον υποτιθέμενο λιμό της Ουκρανίας, ο Τόμας Γουόκερ ονομαζόταν στην πραγματικότητα Robert Green, και ήταν ένας κατάδικος που είχε δραπετεύσει από μια πολιτειακή φυλακή του Κολοράντο. 

Αυτός ο Γουόκερ, ή Γκριν, συνελήφθη όταν επέστρεφε στις ΗΠΑ κι όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο παραδέχτηκε ότι δεν είχε πάει ποτέ στην Ουκρανία.

Όλα τα ψέματα που αφορούσαν εκατομμύρια θανάτους από την πείνα στην Ουκρανία τη δεκαετία του 1930, ένα λιμό που υποτίθεται ότι προκάλεσε ο Στάλιν, ξεσκεπάστηκαν μόλις το 1987 !

Ο Χερστ, οι Ναζί, ο αστυνομικός πράκτορας Κόνκουεστ και άλλοι είχαν εξαπατήσει εκατομμύρια ανθρώπους με τα ψέματά τους και τα ψεύτικα ρεπορτάζ τους. 

Ακόμα και σήμερα, οι ιστορίες του ναζιστή Χερστ επαναλαμβάνονται σε καινούρια βιβλία από συγγραφείς που πληρώνονται από δεξιά συμφέροντα.

Ο Τύπος του Χερστ, έχοντας μονοπωλιακή θέση σε πολλές Πολιτείες των ΗΠΑ, διαθέτοντας ειδησεογραφικά πρακτορεία σ’ όλον τον κόσμο, ήταν το μεγάλο φερέφωνο της Γκεστάπο. Σ’ ένα κόσμο που κυριαρχεί το μονοπωλιακό κεφάλαιο, μπόρεσε ο Τύπος του Χερστ να μετατρέψει τα ψέματα της Γκεστάπο σε “αλήθειες”, αναπαραγόμενες από δεκάδες εφημερίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς, τηλεοπτικά κανάλια, σ’ όλο τον κόσμο.

Μολονότι η Γκεστάπο εξαφανίστηκε, η βρόμικη πολεμική προπαγάνδα κατά του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση συνεχίστηκε, με τη CIA να είναι πια ο νέος προστάτης. Οι αντικομμουνιστικές εκστρατείες του αμερικανικού Τύπου δε μειώθηκαν ούτε στο ελάχιστο. Η δουλειά συνέχιζε κανονικά όπως και πριν, πρώτα υπό την αιγίδα της Γκεστάπο, έπειτα υπό την αιγίδα της CIA.

Ο Robert Conquest στην καρδιά των μύθων

R.Conquest – 1987

Σ’ αυτόν τον άνθρωπο, που τόσο συχνά αναφέρεται τ’ όνομά του στον αστικό τύπο, σ’ αυτόν τον πραγματικό λαγό της αστικής τάξης, αξίζει να εστιάσουμε λίγο την προσοχή μας.

Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ [15.07.1917 (Worcestershire, Αγγλία) – 03.08.2015 (Καλιφόρνια, ΗΠΑ)] είναι ένας από τους δυο συγγραφείς που έγραψαν τα περισσότερα για τους θανάτους εκατομμυρίων στη Σοβιετική Ένωση. Είναι στην ουσία ο δημιουργός όλων αυτών των μύθων και των ψεμάτων που αφορούν τη Σοβιετική Ένωση και που διαδόθηκαν μετά τον Β’ ΠΠ.

Ο Κόνκουεστ έγινε περισσότερο γνωστός με τα βιβλία του “The Great Terror” (“Ο μεγάλος τρόμος” – 1969) και “Harvest of Sorrow” ( “Η συγκομιδή της θλίψης” – 1986). Ο Κόνκουεστ γράφει για εκατομμύρια νεκρούς από πείνα στην Ουκρανία, στα στρατόπεδα εργασίας γκουλάγκ και κατά τη διάρκεια των Δικών της Μόσχας 1936-38, χρησιμοποιώντας σαν πηγές πληροφοριών αυτοεξόριστους Ουκρανούς που ζουν στις ΗΠΑ, με δεξιές καταβολές, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στον Β’ ΠΠ.

Πολλοί ήρωες του Κόνκουεστ ήταν γνωστοί εγκληματίες πολέμου που καθοδήγησαν και συμμετείχαν στη γενοκτονία των Εβραίων της Ουκρανίας το 1942. 

Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Mykola Lebed, που καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου μετά τον Β’ ΠΠ. Ο Λέμπεντ ήταν ο προϊστάμενος Ασφαλείας στο Λβοβ κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής και διηύθυνε τους φοβερούς διωγμούς των Εβραίων που έγιναν το 1942. Το 1949, η CIA φυγάδευσε τον Λέμπεντ στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου εργάστηκε σαν πηγή παραπληροφόρησης.

Το ύφος των βιβλίων του Κόνκουεστ είναι βίαιο και φανατικά αντικομμουνιστικό. 

Στο βιβλίο του “The Great Terror” που εκδόθηκε το 1969, ο Κόνκουεστ μας λέει ότι όσοι πέθαναν από πείνα στη Σοβιετική Ένωση το 1932-33 ανέρχονταν σε 5 με 6 εκατομμύρια ανθρώπους, οι μισοί από τους οποίους ήταν στην Ουκρανία. Αλλά το 1983, κατά τη διάρκεια της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας του Ρήγκαν, ο Κόνκουεστ επέκτεινε χρονικά το λιμό μέχρι το 1937 αυξάνοντας και τον αριθμό των θυμάτων σε 14 εκατομμύρια!

Τέτοιοι ισχυρισμοί έμελλε ν’ αμειφθούν πολύ καλά: το 1986 του ανέθεσε ο Ρήγκαν να συντάξει υλικό για την προεκλογική του καμπάνια με στόχο να προετοιμάσει τον αμερικάνικο λαό για σοβιετική εισβολή. Το εν λόγω κείμενο είχε τίτλο “Τι να κάνετε όταν έρθουν οι Ρώσοι – Οδηγός επιβίωσης”! (“What to do when the Russians come – A survivalists’ handbook”). Περίεργα λόγια από έναν καθηγητή Ιστορίας!

Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε όλ’ αυτά από τη στιγμή που προέρχονται από ένα άτομο που πέρασε ολόκληρη τη ζωή του ζώντας από τα ψέματα και τις κατασκευασμένες πληροφορίες του για τη Σοβιετική Ένωση και το Στάλιν – πρώτα σα πράκτορας μυστικών υπηρεσιών και έπειτα σα συγγραφέας και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Stamford της Καλιφόρνιας.

Το παρελθόν του Κόνκουεστ αποκαλύφτηκε από τη βρετανική εφημερίδα Guardian στις 27 Γενάρη 1978 σ’ ένα άρθρο που έφερνε στο φως την ταυτότητά του ως πρώην πράκτορα του τμήματος παραπληροφόρησης των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, δηλαδή του Τμήματος Διερεύνησης Πληροφοριών (IRD). 

Η IRD ήταν ένα τμήμα που ιδρύθηκε το 1947 (και αρχικά ονομαζόταν Γραφείο Κομμουνιστικών Πληροφοριών), το βασικό καθήκον του οποίου ήταν να καταπολεμά την επιρροή των κομμουνιστών σ’ όλον τον κόσμο, εμφυτεύοντας διάφορες “ιστορίες” σε πολιτικούς, δημοσιογράφους και άλλους για να επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Οι δραστηριότητες του IRD ήταν πολύ εκτεταμένες, τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στο εξωτερικό.

Όταν το 1977 αποφασίστηκε να διαλυθεί επίσημα η IRD ως αποτέλεσμα της αποκάλυψης των σχέσεών της με την ακροδεξιά, βγήκε στην επιφάνεια ότι μόνο στη Βρετανία, πάνω από 100 από τους πιο γνωστούς δημοσιογράφους είχαν επαφές με την IRD, που τους παρείχε τακτικά υλικό για τα άρθρα τους.

Κι αυτό ήταν ο κανόνας σε πολλές σημαντικές βρετανικές εφημερίδες, όπως οι Financial Times, The Times, Economist, Daily Mail, Daily Mirror, The Express, The Guardian και άλλες. Επομένως, όπως παρουσιάζει τα γεγονότα ο Guardian, μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα για το πώς οι μυστικές υπηρεσίες έχουν την ικανότητα να κατευθύνουν τις ειδήσεις που φτάνουν στο ευρύ κοινό.

O Conquest τιμάται από τον George W. Bush

Ο Robert Conquest εργαζόταν στην IRD από τότε που ιδρύθηκε μέχρι το 1956. 

Η “δουλειά” του Κόνκουεστ εκεί, ήταν να συμβάλει σ’ αυτό που λέμε “σκοτεινή ιστορία” της Σοβιετικής Ένωσης με κατασκευασμένες ιστορίες παρουσιασμένες σαν πραγματικά γεγονότα για να διαδοθούν από δημοσιογράφους και άλλους που μπορούσαν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. 

Όταν έφυγε τυπικά από την IRD, ο Κόνκουεστ συνέχισε να γράφει βιβλία που του υποδείκνυε η IRD με την υποστήριξη των μυστικών υπηρεσιών.

Το βιβλίο του “The Great Terror” με θεματογραφία ουσιαστικά δεξιάς γραμμής, σχετικά με τη σύγκρουση για την εξουσία που διαδραματίστηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1937 ήταν στην πραγματικότητα μια συλλογή κειμένων που είχε γράψει κατά τη διάρκεια της θητείας του στις μυστικές υπηρεσίες. Το βιβλίο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε με τη βοήθεια της IRD. Το ένα τρίτο των αντιτύπων που εκδόθηκαν, αγοράστηκε από τον Τύπο του Praeger, ο οποίος σχετίζεται με εκδόσεις βιβλίων προερχόμενες από πηγές της CIA.

Το βιβλίο του Κόνκουεστ προοριζόταν να παρουσιαστεί πρώτα στους “χρήσιμους βλάκες”, όπως για παράδειγμα στους καθηγητές πανεπιστημίων και στα άτομα που δουλεύουν στο δημοσιογραφικό χώρο του Τύπου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης ώστε να εξασφαλιστεί η συνέχιση της διάδοσης των ψεμάτων του Κόνκουεστ και της άκρας δεξιάς σε μεγάλες μάζες του πληθυσμού.

Ο Κόνκουεστ μέχρι σήμερα, παραμένει για τους δεξιόφρονες ιστορικούς μια από τις σημαντικότερες πηγές υλικού σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση.

Ο Alexander Solzhenitsyn

Άλλο ένα πρόσωπο που πάντα σχετίζεται με βιβλία και άρθρα που αναφέρονται στα υποτιθέμενα εκατομμύρια που έχασαν τη ζωή τους ή την ελευθερία τους στη Σοβιετική Ένωση είναι ο ρώσος συγγραφέας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν [Алекса́ндр Иса́евич Солжени́цын – 11.12.1918 (Κισλοβόντσκ, ΕΣΣΔ – 03.08 2008 (Μόσχα, Ρωσία)].

1974. Σολζενίτσιν

Ο Σολζενίτσιν έγινε διάσημος σ’ όλον τον καπιταλιστικό κόσμο περί τα τέλη της δεκαετίας του 1960 με το βιβλίο του “The Gulag Archipelago”. Ο ίδιος, το 1946, είχε καταδικαστεί για αντεπαναστατική δράση σε 8 χρόνια παραμονής σε στρατόπεδο εργασίας, επειδή έκανε αντισοβιετική προπαγάνδα.

Σύμφωνα με το Σολζενίτσιν, οι μάχες κατά της ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β’ ΠΠ θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η σοβιετική κυβέρνηση είχε έλθει σε συμβιβασμό με το Χίτλερ. Επίσης ο Σολζενίτσιν κατηγορούσε τη σοβιετική κυβέρνηση και τον Στάλιν ότι ήταν χειρότεροι από το Χίτλερ από την άποψη, κατά τη γνώμη του, των τρομερών αποτελεσμάτων του πολέμου στο λαό της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Σολζενίτσιν δεν έκρυβε τις συμπάθειές του προς τους Ναζί. Είχε καταδικαστεί ως προδότης.

Ο Σολζενίτσιν ξεκίνησε να δημοσιεύει βιβλία το 1962 στη Σοβιετική Ένωση με τη συγκατάθεση και τη βοήθεια του Νικήτα Χρουστσόφ [Никита Сергеевич Хрущёв – 15.04.1894 (Καλινόβκα, Ρωσ. Αυτοκρ.) – 11.09.1971 (Μόσχα, ΕΣΣΔ)]. 

Το πρώτο βιβλίο που δημοσίευσε ήταν το “Μια μέρα στη ζωή του Ivan Denisovich”που αναφερόταν στη ζωή ενός φυλακισμένου. Ο Χρουστσόφ χρησιμοποίησε κείμενα του Σολζενίτσιν για να δυσφημίσει τη σοσιαλιστική κληρονομιά του Στάλιν.

Το 1970 ο Σολζενίτσιν κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας με το βιβλίο του “Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ” (Архипелаг ГУЛАГ). Από τότε, τα βιβλία του άρχισαν να δημοσιεύονται στις καπιταλιστικές χώρες σε μεγάλες ποσότητες και ο συγγραφέας τους είχε γίνει ένα από τα πολυτιμότερα όργανα του ιμπεριαλισμού στη μάχη του κατά του σοσιαλισμού της Σοβιετικής Ένωσης.

Η θεματογραφία του για τα στρατόπεδα εργασίας προστέθηκε στην προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που υποτίθεται πως πέθαναν στη Σοβιετική Ένωση και παρουσιάζονταν από τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης σα να επρόκειτο για αλήθειες.

Το 1974 ο Σολζενίτσιν αποκήρυξε τη σοβιετική του υπηκοότητα και μετανάστευσε στην Ελβετία κι αργότερα στις ΗΠΑ. 

Εκείνη την εποχή θεωρούταν από τον αστικό τύπο ο μέγιστος μαχητής της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Οι συμπάθειές του προς τους Ναζί κουκουλώθηκαν για να μην παρεμποδιστεί ο πόλεμος προπαγάνδας κατά του σοσιαλισμού.

Στις ΗΠΑ καλούσαν συχνά το Σολζενίτσιν να μιλάει σε σημαντικές συνεδριάσεις. 

Ήταν για παράδειγμα ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του συνδικάτου AFL-CIO το 1975 και στις 15 Ιούλη 1975 κλήθηκε να δώσει διάλεξη στην αμερικανική Γερουσία σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση!

Οι διαλέξεις του χαρακτηρίζονται από σφοδρότητα και προκλητικότητα, φιλονικώντας κι υποστηρίζοντας τις πιο αντιδραστικές θέσεις. 

Μεταξύ άλλων, υποστήριζε νέα εισβολή στο Βιετνάμ μετά την νίκη των βιετναμέζων επί των ΗΠΑ. 

Κι επιπλέον: μετά από 40 χρόνια φασισμού στην Πορτογαλία όταν αριστεροί αξιωματούχοι κατέλαβαν την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Σολζενίτσιν άρχισε να προπαγανδίζει υπέρ μιας στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ στην Πορτογαλία, η οποία όπως πίστευε, θα προσχωρούσε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας αν δεν επενέβαιναν οι ΗΠΑ! 

Στις διαλέξεις του ο Σολζενίτσιν δεν παρέλειπε να δείχνει τη στενοχώρια του που είχαν απελευθερωθεί οι πορτογαλικές αποικίες στην Αφρική.

Αλλά είναι σαφές ότι η κύρια γραμμή των ομιλιών του Σολζενίτσιν ήταν πάντοτε ο βρόμικος πόλεμος κατά του σοσιαλισμού – από τις υποτιθέμενες εκτελέσεις εκατομμυρίων ανθρώπων στη Σοβιετική Ένωση ως τις δεκάδες χιλιάδες των αμερικανών που υποτίθεται πως ήταν φυλακισμένοι και ζούσαν σα σκλάβοι, σύμφωνα με το Σολζενίτσιν, στο Βόρειο Βιετνάμ!

Η ιδέα αυτή του Σολζενίτσιν για αμερικανούς που χρησιμοποιούνταν σα σκλάβοι σε καταναγκαστικές εργασίες στο Βόρειο Βιετνάμ αποτέλεσε την πηγή των ταινιών Ράμπο σχετικά με τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Όσοι αμερικανοί δημοσιογράφοι τολμούσαν να γράψουν υπέρ της ειρήνης μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης βρίσκονταν στο στόχαστρο του Σολζενίτσιν στις ομιλίες του, κατηγορώντας τους ως εν δυνάμει προδότες. 

Επίσης, ο Σολζενίτσιν προπαγάνδιζε υπέρ της αύξησης της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, η οποία όπως ισχυριζόταν ήταν “πιο δυνατή σε τανκς κι αεροπλάνα από πέντε ως επτά φορές σε σύγκριση με τις ΗΠΑ” καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που όπως έλεγε “η ΕΣΣΔ ήταν δύο, τρεις, ίσως και πέντε φορές ισχυρότερη” από τις ΗΠΑ. Οι διαλέξεις του Σολζενίτσιν για τη Σοβιετική Ένωση αντιπροσώπευαν τη φωνή της άκρας δεξιάς. Αλλά ο ίδιος προχώρησε ακόμα πιο δεξιά, υποστηρίζοντας δημόσια το φασισμό.

Yποστήριξη στον φασισμό του Φράνκο

Αφού πέθανε ο Φράνκο το 1975 [04.12.1892-20.11.1975], το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στις αρχές του 1976 το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας. 

Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Φράνκο, το βασιλιά Juan Carlos, να εισαγάγει δειλά δειλά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή.

Σ’ αυτή τη σημαντικότατη στιγμή της ισπανικής πολιτικής ιστορίας, εμφανίζεται ο Σολζενίτσιν στη Μαδρίτη και δίνει συνέντευξη ένα Σάββατο βράδυ στο πρόγραμμα Directísimo, στις 20 του Μάρτη, την ώρα της υψηλότερης θεαματικότητας (δες τις ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μάρτη του 1976).

Ο Σολζενίτσιν που τον είχαν προμηθεύσει από πριν με το χαρτί των ερωτήσεων, βρήκε την ευκαιρία να κάνει κάθε είδους αντιδραστικές δηλώσεις. Δεν είχε σκοπό να υποστηρίξει τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά. Αντίθετα, ο Σολζενίτσιν προειδοποιούσε για τον κίνδυνο που έκρυβαν οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

Σ’ αυτή τη συνέντευξη στην τηλεόραση, δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια Ρώσοι είχαν πεθάνει σα θύματα του σοσιαλισμού και σύγκρινε «τη σκλαβιά που υφίσταται ο σοβιετικός λαός με την ελευθερία που απολάμβανε ο λαός της Ισπανίας».

Ο Σολζενίτσιν κατηγορούσε επίσης τους “προοδευτικούς κύκλους” σαν “ουτοπιστές” επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία. 

Ως “προοδευτικό” εννοούσε οποιονδήποτε βρισκόταν στη δημοκρατική αντιπολίτευση – είτε φιλελεύθερο είτε σοσιαλδημοκράτη είτε κομμουνιστή.

«Το περασμένο φθινόπωρο» είπε ο Σολζενίτσιν 

«η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των ισπανών τρομοκρατών [δηλαδή τους αντιφασίστες που καταδικάστηκαν σε θάνατο από το καθεστώς του Φράνκο]. 

Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις ενώ την ίδια ώρα στηρίζει τρομοκρατικές ενέργειες». «Όσοι ζητούν ταχεία δημοκρατική μεταρρύθμιση συνειδητοποιούν άραγε τι μπορεί να συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Η Ισπανία μπορεί αύριο να έχει δημοκρατία αλλά μεθαύριο θα μπορέσει άραγε ν’ αποφύγει την πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;».

Στις επιφυλακτικές παρατηρήσεις των δημοσιογράφων για το αν τέτοιες δηλώσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν υποστήριξη καθεστώτων χωρών χωρίς ελευθερία, ο Σολζενίτσιν απάντησε: «Ξέρω μόνο ένα μέρος που δεν υπάρχει ελευθερία κι αυτή είναι η Ρωσία».

Οι δηλώσεις του Σολζενίτσιν στην ισπανική τηλεόραση ήταν μια άμεση στήριξη προς τον ισπανικό φασισμό, μια ιδεολογία που υποστηρίζει μέχρι τότε που πέθανε, το 2008].

Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο ο Σολζενίτσιν άρχισε να χάνει τη δημόσια προβολή που είχε στα 18 χρόνια εξορίας του στις ΗΠΑ καθώς κι ένας από τους λόγους που άρχισε να χάνει την απόλυτη στήριξη που είχε από τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις.

Για τους καπιταλιστές ήταν δώρο απ’ τον ουρανό που μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν κάποιον σαν τον Σολζενίτσιν στο βρόμικο πόλεμο που έκαναν κατά του σοσιαλισμού, αλλά καθετί έχει και τα όριά του.

Στη νέα καπιταλιστική Ρωσία, αυτό που καθορίζει την υποστήριξη πολιτικών ομάδων από τη Δύση, είναι απλά και καθαρά η δυνατότητα που τους δίνεται να κάνουν καλές μπίζνες με υψηλά κέρδη υπό την προστασία τέτοιων ομάδων. Ο φασισμός σαν εναλλακτικό πολιτικό καθεστώς στη Ρωσία, δε θεωρείται καλός για μπίζνες. Γι’ αυτό το λόγο, τα πολιτικά σχέδια του Σολζενίτσιν για τη Ρωσία είναι νεκρό γράμμα όσον αφορά την υποστήριξη της Δύσης.

Αυτό που ήθελε ο Σολζενίτσιν για το πολιτικό μέλλον της Ρωσίας ήταν η επιστροφή στο απολυταρχικό καθεστώς των Τσάρων, χέρι χέρι με την παραδοσιακή ορθόδοξη Εκκλησία! 

Ούτε οι πιο αλαζόνες ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται να υποστηρίξουν μια τέτοιου μεγέθους πολιτική ηλιθιότητα. Για να βρεθεί κάποιος στη Δύση να υποστηρίξει το Σολζενίτσιν θα πρέπει να ψάξουμε ανάμεσα στους βλαμμένους της άκρας δεξιάς.

Οι Ναζί, η αστυνομία κι οι φασίστες

Αυτοί είναι λοιπόν οι άξιοι τροφοδότες των μύθων της αστικής τάξης που ισχυρίζονται ότι εκατομμύρια πέθαναν και φυλακίστηκαν στη Σοβιετική Ένωση: 

ο ναζιστής William Hearst, ο πράκτορας της μυστικής αστυνομίας Robert Conquest κι ο φασίστας Alexander Solzhenitsyn. 

Ο Conquest έπαιξε το βασικό ρόλο, αφού οι δικές του πληροφορίες χρησιμοποιήθηκαν από τα αστικά μέσα ενημέρωσης σ’ όλον τον κόσμο, αποτελώντας μάλιστα τη βάση ολόκληρων σχολών σε ορισμένα πανεπιστήμια. Χωρίς αμφιβολίες, η δουλειά του Conquest αποτέλεσε ένα πρώτης τάξεως δείγμα ασφαλίτικης παραπληροφόρησης.

Στη δεκαετία του 1970 ο Conquest έλαβε μεγάλη βοήθεια από τον Σολζενίτσιν αλλά κι από μερικούς δευτεροκλασάτους όπως ο Αντρέι Ζαχάροφκι ο Ρόι Μεντβέντεφ.

Επιπλέον εμφανίζονταν εδώ και εκεί σε όλο τον κόσμο διάφοροι άνθρωποι που αναλώνονταν σε συζητήσεις για τον αριθμό των νεκρών και των κρατουμένων και πάντοτε χρυσοπληρώνονταν από τον αστικό Τύπο.

Αλλά τελικά ήρθε στο φως η αλήθεια για το θέμα αυτό, αποκαλύπτοντας παράλληλα και το πρόσωπο αυτών των παραχαρακτών της Ιστορίας. Οι εντολές του Γκορμπατσόφ ν’ ανοίξει τα απόρρητα αρχεία του Κόμματος στην ιστορική έρευνα είχε συνέπειες που κανείς δε μπορούσε να προβλέψει.

Τα αρχεία φέρνουν στο φως τα ψέματα της προπαγάνδας

Οι μύθοι για τα εκατομμύρια που πέθαναν στη Σοβιετική Ένωση ήταν μέρος του βρόμικου πολέμου προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι διαψεύσεις και οι εξηγήσεις που δόθηκαν από την επιστημονική κοινότητα ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν στα σοβαρά και ποτέ δε βρήκαν χώρο στον αστικό Τύπο. 

Αντίθετα αγνοήθηκαν τελείως, ενώ στους ξεπουλημένους “ειδικούς” πάντα έδινε ο Τύπος όσο χώρο ήθελαν για να διαδίδουν τις μυθοπλασίες τους. 

Και τι μυθοπλασίες! 

Τα εκατομμύρια των νεκρών και των φυλακισμένων που ισχυρίζονταν ο Κόνκουεστ κι οι άλλοι “κριτικοί” ήταν αποτέλεσμα ψεύτικων στατιστικών προσεγγίσεων και μεθόδων αξιολόγησης που στερούνταν οποιασδήποτε επιστημονικής βάσης.

Μέθοδοι βασισμένες στην απάτη φουσκώνουν τους νεκρούς σε εκατομμύρια

Ο Conquest, ο Solzhenitsyn, ο Medvedev και άλλοι χρησιμοποιούσαν στατιστικές δημοσιευμένες από τη Σοβιετική Ένωση, για παράδειγμα, εθνικές απογραφές πληθυσμών στις οποίες πρόσθεταν μια υποθετική αύξηση πληθυσμού, χωρίς να λάβουν υπόψη τους την κατάσταση στη χώρα.

Μ’ αυτόν τον τρόπο έβγαζαν συμπεράσματα για το πόσο πληθυσμό θα έπρεπε να έχει η χώρα στο τέλος δεδομένων ετών. Όσοι άνθρωποι έλλειπαν, ισχυρίζονταν ότι πέθαναν ή φυλακίστηκαν εξαιτίας του σοσιαλισμού. Η μέθοδος είναι απλή αλλά προϊόν καθαρής απάτης.

Αν αυτή η μέθοδος “αποκάλυψης” τόσο σημαντικών πολιτικών γεγονότων αφορούσε το δυτικό κόσμο, δεν επρόκειτο να είχε γίνει αποδεκτή σε καμία περίπτωση. Σ’ αυτή την περίπτωση, είναι σίγουρο ότι καθηγητές κι ιστορικοί θα είχαν διαμαρτυρηθεί έντονα για τέτοια κατασκευάσματα. Αλλά από τη στιγμή που το αντικείμενο των κατασκευασμάτων ήταν η Σοβιετική Ένωση, γίνονταν αποδεκτά. Ένας από τους λόγους είναι βέβαια ότι οι καθηγητές και οι ιστορικοί τοποθετούν την επαγγελματική τους ανέλιξη πάνω από την επιστημονική τους ακεραιότητα.

Με αριθμούς τώρα, ποια ήταν τα τελικά συμπεράσματα των “ειδικών”; 

Σύμφωνα με το Robert Conquest (με μια εκτίμηση που έκανε το 1961) 6 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν της πείνας στη Σοβιετική Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του 1930. 

Αυτός ο αριθμός εκτινάχτηκε στα 14 εκατομμύρια το 1986 από τον Conquest. Όσον αφορά αυτά που έλεγε για τα στρατόπεδα εργασίας γκουλάγκ, κρατούνταν εκεί σύμφωνα με τον Conquest 5 εκατομμύρια φυλακισμένοι το 1937 προτού ξεκινήσουν οι εκκαθαρίσεις μέσα στο κόμμα, στο στρατό και στον κρατικό μηχανισμό.

Μετά την έναρξη των εκκαθαρίσεων, σύμφωνα με τον Conquest, μεταξύ 1937-38, προστέθηκαν άλλα 7 εκατομμύρια φτάνοντας συνολικά τα 12 εκατομμύρια φυλακισμένων στα στρατόπεδα εργασίας το 1939! Κι αυτά τα 12 εκατομμύρια του Conquest ήταν μόνο οι πολιτικοί κρατούμενοι! Στα στρατόπεδα εργασίας βρίσκονταν επίσης εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, που κατά τον Conquest ξεπερνούσαν κατά πολύ τον αριθμό των πολιτικών κρατουμένων. Που σημαίνει, πάντα σύμφωνα με τον Conquest, ότι θα ‘πρεπε να υπάρχουν 25-30 εκατομμύρια φυλακισμένοι στα στρατόπεδα εργασίας της Σοβιετικής Ένωσης.

Και πάλι σύμφωνα με τον Conquest, ένα εκατομμύριο πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν μεταξύ 1937 και 1939 κι ακόμα 2 εκατομμύρια πέθαναν από την πείνα. Ο τελικός απολογισμός του Conquest, ως αποτέλεσμα των εκκαθαρίσεων του 1937-39, ήταν 9 εκατομμύρια από τα οποία 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στη φυλακή. Ο Conquest υπέβαλε αμέσως αυτούς τους αριθμούς σε “στατιστικές ρυθμίσεις” που του επέτρεψαν να βγάλει το συμπέρασμα ότι οι μπολσεβίκοι είχαν σκοτώσει πάνω από 12 εκατομμύρια πολιτικούς κρατουμένους μεταξύ 1930 και 1953. Προσθέτοντας αυτά τα νούμερα σ’ εκείνα που υποτίθεται ότι πέθαναν από το λιμό τη δεκαετία του 1930, ο Conquest έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι μπολσεβίκοι σκότωσαν 26 εκατομμύρια ανθρώπους. Σε ένα από τα τελευταία του κατασκευάσματα, ο Conquest υποστήριξε ότι το 1950 υπήρχαν 12 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στη Σοβιετική Ένωση.

Ο Σολζενίτσιν χρησιμοποίησε λίγο πολύ τις ίδιες στατιστικές μεθόδους με τον Conquest. Χρησιμοποιώντας όμως τέτοιες ψευτοεπιστημονικές μεθόδους με βάση διαφορετικούς συντελεστές, έφτασε σε ακόμα πιο ακραία συμπεράσματα. 

Ο Σολζενίτσιν δέχτηκε την εκτίμηση του Conquest για τα 6 εκατομμύρια θανάτους από πείνα το 1932-33. Εντούτοις, όσον αφορά τις εκκαθαρίσεις του 1936-39 θεωρούσε ότι τουλάχιστον 1 εκατομμύριο άνθρωποι πέθαιναν κάθε χρόνο. Βγάζοντας το άθροισμα ο Σολζενίτσιν μας λέει ότι από την εποχή της αγροτικής κολλεκτιβοποίησης μέχρι το θάνατο του Στάλιν το 1953 οι κομμουνιστές σκότωσαν 66 εκατομμύρια ανθρώπους στη Σοβιετική Ένωση. Κι επιπλέον θεωρεί τη σοβιετική κυβέρνηση υπεύθυνη για το θάνατο 44 εκατομμυρίων Ρώσων που ισχυρίζεται ότι σκοτώθηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το συμπέρασμα του Σολζενίτσιν είναι ότι 110 εκατομμύρια Ρώσοι έπεσαν θύματα του σοσιαλισμού. Όσον αφορά τους φυλακισμένους ο Σολζενίτσιν μας λέει ότι ο αριθμός των ανθρώπων στα στρατόπεδα εργασίας το 1953 ήταν 25 εκατομμύρια.

Ο Γκορμπατσόφ ανοίγει τα αρχεία

Οι παραπάνω φανταστικοί αριθμοί, προϊόν πολύ ακριβοπληρωμένης επεξεργασίας, εμφανίστηκαν στον αστικό Τύπο τη δεκαετία του ’60 και παρουσιάζονταν πάντοτε ως αληθινά γεγονότα που εξακριβώθηκαν μέσω της εφαρμογής επιστημονικής μεθόδου. 

Πίσω από τα κατασκευασμένα αυτά στοιχεία βρίσκονταν οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες, κυρίως η CIA και η MI5. Η επίδραση των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην κοινή γνώμη είναι τόσο μεγάλη που οι αριθμοί ακόμη και σήμερα θεωρούνται αληθινοί από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού των δυτικών χωρών.

Η επονείδιστη αυτή κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη. Στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση, όπου ο Σολζενίτσιν κι άλλοι γνωστοί “κριτικοί” όπως ο Αντρέι Ζαχάροφ [Андре́й Дми́триевич Са́харов – 21.05.1921 -14.12.1989] κι ο Ρόι Μεντβέντεφ [Рой Александрович Медведев 14.11.1925-σήμερα] αδυνατούσαν να βρουν υποστηρικτές των διαφόρων μυθοπλασιών τους, άρχισε να παρατηρείται μια σημαντική αλλαγή από το 1990 και μετά. 

Στο νέο “ελεύθερο τύπο” που εγκαινιάστηκε επί Γκορμπατσόφ, οτιδήποτε εναντιωνόταν στο σοσιαλισμό χαιρετιζόταν ως θετικό, επιφέροντας καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Ξεκίνησε μια παραπληροφόρηση χωρίς προηγούμενο φουσκώνοντας τους αριθμούς εκείνων που υποτίθεται ότι πέθαναν ή φυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια του σοσιαλισμού, συγχωνεύοντας τώρα όλους εκείνους σε ένα σύνολο δεκάδων εκατομμυρίων θυμάτων των κομμουνιστών.

Roy Medvedev

Η υστερία του νέου “ελεύθερου Τύπου”  του Γκορμπατσόφ έφερε στο προσκήνιο τα ψέματα του Conquest και του Σολζενίτσιν. 

Την ίδια στιγμή ο Γκορμπατσόφ άνοιξε τ’ αρχεία της Κεντρικής Επιτροπής στην ιστορική έρευνα, που ήταν απαίτηση του ελεύθερου Τύπου. 

Το άνοιγμα των αρχείων της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι πραγματικά το κεντρικό ζήτημα σ’ αυτήν την μπλεγμένη ιστορία, κι αυτό για δύο λόγους: επειδή εν μέρει στα αρχεία μπορεί να βρεθούν στοιχεία που μπορούν να ρίξουν φως στην αλήθεια. Αλλά ακόμα σημαντικότερο είναι ότι όλοι εκείνοι οι “κριτικοί” και οι “στατιστικοί” ισχυρίζονταν πως τα εξωφρενικά “στοιχεία” τους για τους σκοτωμένους και τους φυλακισμένους στη Σοβιετική Ένωση θα επιβεβαιώνονταν την ημέρα που θα άνοιγαν τα αρχεία. Έτσι έλεγαν αυτοί οι συκοφάντες που μιλούσαν για νεκρούς και φυλακισμένους, ότι θα επιβεβαιώνονταν: ο Κόνκουεστ, ο Ζαχάροφ, ο Μεντβέντεφ κι οι υπόλοιποι. Όταν όμως άνοιξαν τ’ αρχεία κι άρχισαν να δημοσιεύονται τα πρώτα στοιχεία από τις αρχειακές έρευνες των εγγράφων, συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Ξαφνικά και ο ελεύθερος τύπος του Γκορμπατσόφ και οι “κριτικοί” κι οι “στατιστικολόγοι” των νεκρών και των φυλακισμένων, άρχισαν να χάνουν κάθε ενδιαφέρον για τα αποτελέσματα των ερευνών.

Τα αποτελέσματα των ερευνών που διεξήχθησαν από τους ρώσους ιστορικούς Zemskov, Dougin και Xlevnjuk στα αρχεία της Κεντρικής Επιτροπής κι άρχισαν να παρουσιάζονται στην επιστημονική βιβλιογραφία από το 1990, πέρασαν εντελώς απαρατήρητα.

Οι εκθέσεις που περιείχαν τ’ αποτελέσματα αυτής της ιστορικής έρευνας πήγαιναν τελείως αντίθετα προς το παραφουσκωμένο ρεύμα των αριθμών των νεκρών και των φυλακισμένων που ισχυριζόταν ο “ελεύθερος Τύπος”. Γι’ αυτό το λόγο το περιεχόμενο αυτών των εκθέσεων έμεινε αδημοσίευτο. Οι εκθέσεις δημοσιεύτηκαν μόνο σε επιστημονικά περιοδικά χαμηλής κυκλοφορίας, στην ουσία άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Οι εκθέσεις των αποτελεσμάτων της επιστημονικής έρευνας δεν μπορούσαν να συγκριθούν με την υστερία του «ελεύθερου» Τύπου κι έτσι τα ψέματα του Κόνκουεστ και του Σολζενίτσιν συνέχισαν να έχουν την υποστήριξη μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στην πρώην Σοβιετική Ένωση. 

Αλλά και στη Δύση, οι εκθέσεις των ρώσων ερευνητών για το ποινικό δίκαιο επί Στάλιν αγνοήθηκαν εντελώς από τις εφημερίδες κι από τα τηλεοπτικά κανάλια. Γιατί όμως;

Τι δείχνει η ρωσική έρευνα

Η έρευνα που έγινε για το σοβιετικό ποινικό σύστημα καταγράφεται σε μια έκθεση περίπου 9.000 σελίδων. 

Οι συντάκτες της έκθεσης αυτής είναι πολλοί αλλά οι πιο γνωστοί απ’ αυτούς είναι οι ρώσοι ιστορικοί V.N. Zemskov,  A.N. Dougin και O.V. Xlevjnik.

Οι έρευνές τους άρχισαν να δημοσιεύονται τμηματικά από το 1990 μέχρι το 1993 που τέλειωσαν, οπότε και δημοσιεύτηκαν ολόκληρες. 

Οι εκθέσεις αυτές έγιναν γνωστές στη Δύση ως αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ ερευνητών από διάφορες δυτικές χώρες. 

Οι δύο εργασίες που ο συντάκτης του παρόντος άρθρου έχει μελετήσει καλά είναι οι εξής:

η πρώτη, είναι αυτή που παρουσιάστηκε στο γαλλικό περιοδικό L’ Histoire το Σεπτέμβρη του 1993 και γράφτηκε από το Nicholas Werth [1950-σήμερα], τον υπεύθυνο ερευνών του γαλλικού επιστημονικού ερευνητικού κέντρου CNRS ( Centre National de la Recherche Scientifique) 

και η δεύτερη, αυτή που δημοσιεύτηκε στο αμερικάνικο περιοδικό American Historical Review από τον J. Arch Getty [30.11.1950-σήμερα], καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Riverside σε συνεργασία με τον ερευνητή του CRNS G.T. Rettersporn και με το ρώσο ερευνητή V. AN. Zemskov [1946-σήμερα] του Ιδρύματος Ρωσικής Ιστορίας (τμήμα της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών).

Σήμερα έχουν δημοσιευτεί διάφορα βιβλία πάνω σ’ αυτό το θέμα γραμμένα από τους προαναφερθέντες ερευνητές αλλά και άλλους της ίδιας ερευνητικής ομάδας. 

Προτού προχωρήσουμε, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω για την αποφυγή συγχύσεων ότι κανείς από τους επιστήμονες που συμμετείχαν σ’ αυτή την έρευνα δεν έχει σοσιαλιστικές απόψεις. 

Αντίθετα, έχουν αστική και αντισοσιαλιστική ιδεολογία. Στην ουσία, πολλοί απ’ αυτούς είναι με το μέρος της αντίδρασης. Και το αναφέρω αυτό για να μη νομίζει ο αναγνώστης ότι το αποτέλεσμα που θα παρουσιάσουμε παρακάτω προέρχεται από “κομμουνιστική συνωμοσία”.

Αυτό που συνέβη είναι ότι οι ερευνητές που αναφέραμε πιο πάνω αποκάλυψαν με κάθε λεπτομέρεια τα ψέματα των Κόνκουεστ, Σολζενίτσιν, Μεντβέντεφ και άλλων και το έκαναν αυτό ακριβώς επειδή έθεσαν υπεράνω την επαγγελματική τους ακεραιότητα χωρίς να επιτρέψουν την εξαγορά τους για προπαγανδιστικούς λόγους.

Τα αποτελέσματα της ρωσικής έρευνας απαντούν σε πολύ μεγάλο αριθμό ερωτήσεων για το σοβιετικό ποινικό σύστημα. Για μας η σταλινική περίοδος έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον κι εκεί βρίσκουμε θέματα συζήτησης. Θα θέσουμε μια σειρά συγκεκριμένων ερωτήσεων και θ’ αναζητήσουμε τις απαντήσεις στα περιοδικά “L’Histoire” και “American Historical Review”. Θα είναι ο καλύτερος τρόπος να εξετάσουμε μερικές από τις πιο σημαντικές πτυχές του σοβιετικού ποινικού συστήματος. Οι ερωτήσεις είναι οι εξής:

1. Ποιες ήταν οι πτυχές του σοβιετικού ποινικού συστήματος;
2. Πόσοι κρατούμενοι υπήρξαν – πολιτικοί και ποινικοί;
3. Πόσοι άνθρωποι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας;
4. Πόσοι άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο τα χρόνια πριν το 1953 και ειδικά στις εκκαθαρίσεις του 1937-38;
5. Ποια ήταν η μέση χρονική διάρκεια ποινής φυλάκισης;

Αφού απαντήσουμε σε αυτές τις πέντε ερωτήσεις, θα συζητήσουμε για τις τιμωρίες που επιβάλλονταν στις δύο ομάδες που πιο συχνά αναφέρονται σε σχέση με τους φυλακισμένους και τους θανάτους στη Σοβιετική Ένωση, δηλαδή τους κουλάκους που καταδικάστηκαν το 1930 και τους αντεπαναστάτες του 1936-38.

Τα στρατόπεδα εργασίας στο ποινικό σύστημα

Ας ξεκινήσουμε με το θέμα της φύσης του σοβιετικού ποινικού συστήματος. 

Μετά το 1930 το σοβιετικό ποινικό σύστημα περιελάμβανε τις φυλακές, τα στρατόπεδα εργασίας, τις αποικίες εργασίας των γκουλάγκ, τις ειδικές ανοιχτές ζώνες και την επιβολή προστίμων. 

Όποιος κρινόταν προφυλακιστέος στελνόταν γενικά σε μια κανονική φυλακή ενώ παράλληλα διεξαγόταν ανακριτική έρευνα για να διαπιστωθεί εάν είναι αθώος κι επομένως θα αφηνόταν ελεύθερος ή εάν θα ‘πρεπε να δικαστεί. Ο κατηγορούμενος στο δικαστήριο είτε θα κρινόταν αθώος για να αφεθεί στη συνέχεια ελεύθερος είτε θα κρινόταν ένοχος. Αν κρινόταν ένοχος θα του επιβαλλόταν κάποια ποινή με τη μορφή φυλάκισης ή προστίμου ή πολύ σπανιότερα θα εκτελούταν. Στην περίπτωση χρηματικών προστίμων θα του αφαιρούταν ένα ποσοστό από το μισθό του για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όσοι θα καταδικάζονταν σε φυλάκιση υπήρχαν διάφορες μορφές εγκλεισμού ανάλογα με την παράβαση.

Στρατόπεδο εργασίας

Στα στρατόπεδα εργασίας στέλνονταν όσοι είχαν διαπράξει σοβαρές παραβάσεις (ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμό, οικονομικά εγκλήματα κλπ) καθώς και όσοι καταδικάζονταν για αντεπαναστατική δράση. 

Κι άλλοι καταδικασθέντες σε κάθειρξη περισσότερο των 3 ετών μπορούσαν κι αυτοί να σταλούν σε στρατόπεδα εργασίας. Αφού εξέτιαν την ποινή τους για κάποιο χρονικό διάστημα σε στρατόπεδο εργασίας συνήθως μεταφέρονταν σε μια αποικία εργασίας γκουλάγκ ή σε κάποια ειδική ανοιχτή ζώνη.

Τα στρατόπεδα εργασίας ήταν πολύ μεγάλες περιοχές όπου οι κρατούμενοι ζούσαν κι εργάζονταν υπό στενή επιτήρηση. Το να εργάζονται και να μην είναι βάρος στην κοινωνία, προφανώς και ήταν απαραίτητο. Κάθε υγιής άνθρωπος εργαζόταν. Πιθανόν στις μέρες μας να νομίζει ο κόσμος ότι αυτά ήταν φοβερά πράγματα, αλλά έτσι ήταν τότε. Τα στρατόπεδα εργασίας το 1940 ήταν 53.

Αποικία εργασίας gulag στο Περμσκόϊ – Пермской области

Οι αποικίες εργασίας γκουλάγκ ήταν 425. 

Ήταν πολύ μικρότερες μονάδες από τα στρατόπεδα εργασίας με πιο ελεύθερο καθεστώς και μικρότερη επιτήρηση. 

Σ’ αυτές στέλνονταν κρατούμενοι με μικρότερες ποινές φυλάκισης – άνθρωποι που είχαν διαπράξει λιγότερο σοβαρά εγκλήματα ή πολιτικές παραβάσεις. Εργάζονταν ελεύθερα σε εργοστάσια ή στους αγρούς κι αποτελούσαν μέρος της τοπικής κοινωνίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις ολόκληρος ο μισθός που έπαιρναν από την εργασία τους παρέμενε στον κρατούμενο, ο οποίος από αυτή την άποψη αντιμετωπιζόταν όπως και κάθε άλλος εργαζόμενος.

Ειδική ανοιχτή ζώνη

Οι ειδικές ανοιχτές ζώνες ήταν γενικά αγροτικές περιοχές για όσους εξορίζονταν όπως οι κουλάκοι των οποίων τα φέουδα είχαν απαλλοτριωθεί κατά τη διάρκεια της κολλεκτιβοποίησης.

Άλλοι που κρίνονταν ένοχοι για μικρότερα παραπτώματα, ποινικής ή πολιτικής φύσης πιθανόν να εξέτιαν την ποινή τους σ’ αυτές τις περιοχές.

Οι 454.000 δεν είναι 9 εκατομμύρια

Η δεύτερη ερώτηση ήταν πόσοι πολιτικοί κρατούμενοι και πόσοι κοινοί εγκληματίες υπήρξαν. 

Αυτή η ερώτηση περιλαμβάνει όσους κλείστηκαν σε στρατόπεδα εργασίας, σε αποικίες γκουλάγκ και σε φυλακές (παρότι θα ‘πρεπε να θυμόμαστε ότι στις αποικίες εργασίας, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, υπήρχε μόνο μερική απώλεια ελευθερίας).

Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στο American Historical Review, στοιχεία που καλύπτουν μια περίοδο 20 χρόνων αρχίζοντας από το 1934, όταν το ποινικό σύστημα ενοποιήθηκε υπό την κεντρική διοίκηση, και φτάνει ως το 1953, τη χρονιά που πέθανε ο Στάλιν.

Πίνακας – The American Historical Review

USSR Custodial Population 1934-1953

Από τον παραπάνω πίνακα πρέπει να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα.

Κι ας αρχίσουμε πρώτα συγκρίνοντας τα στοιχεία αυτά μ’ εκείνα που έδινε ο Robert Conquest. 

Αυτός ισχυρίζεται ότι το 1939 υπήρχαν 9 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας ενώ άλλα 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει την περίοδο 1937-1939. 

Ας μην ξεχνάει ο αναγνώστης ότι ο Κόνκουεστ μιλάει εδώ μόνο για πολιτικούς κρατούμενους. 

Εκτός απ’ αυτούς, όπως λέει ο Κόνκουεστ, υπήρχαν και κοινοί εγκληματίες, των οποίων ο αριθμός, κατά τα λεγόμενά του, ήταν μεγαλύτερος απ’ αυτόν των πολιτικών κρατουμένων!

Γνωρίζοντας τώρα τα πραγματικά δεδομένα, μπορούμε να διαπιστώσουμε τι απατεώνας ήταν πραγματικά ο Κόνκουεστ.

 Ούτε ένα νούμερο απ’ αυτά που έδωσε ο Κόνκουεστ δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια ούτε στο ελάχιστο.

 Το 1939 ο συνολικός αριθμός σε όλα τα στρατόπεδα, τις αποικίες και τις φυλακές ήταν περίπου 2 εκατομμύρια. Απ’ αυτούς όσοι είχαν διαπράξει πολιτικά εγκλήματα ήταν 454.000 και όχι 9.000.000 όπως έλεγε ο Κόνκουεστ.

Το 1950 υπήρχαν 578.000 πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας και όχι 12 εκατομμύρια. 

Ας έχει υπόψη του ο αναγνώστης ότι ο Robert Conquest παραμένει ως σήμερα η σημαντικότερη πηγή ακροδεξιάς προπαγάνδας κατά του κομμουνισμού. Μεταξύ των δεξιών ψευτοδιανοούμενων ο Robert Conquest έχει θεοποιηθεί.

Όσον αφορά τώρα τα νούμερα που παρουσιάζει ο Σολζενίτσιν – 

60 εκατομμύρια υποστήριζε ότι πέθαναν σε στρατόπεδα εργασίας – δε χρειάζεται να σχολιάσουμε. 

Η γελοιότητα των ισχυρισμών του είναι προφανέστατη. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα μπορούσε να φτάσει σε τέτοιο παραλήρημα.

Ας αφήσουμε τώρα αυτούς τους απατεώνες για να επικεντρωθούμε στην ανάλυση των στατιστικών στοιχείων που αφορούν τα γκουλάγκ. 

Το πρώτο ερώτημα που πρέπει ν’ απαντηθεί είναι πώς θα έπρεπε να προσεγγίσουμε τον απόλυτο αριθμό ατόμων που υπέπεσαν σε αξιόποινες πράξεις;

Ποια έννοια πρέπει να δώσουμε στο αριθμό των 2,5 εκατομμυρίων; 

Κάθε άτομο που καταδικάστηκε είναι ζωντανή απόδειξη ότι η κοινωνία δεν ήταν αρκετά ανεπτυγμένη ώστε να παρέχει σε κάθε πολίτη όλα τα αγαθά που χρειάζεται για να ζήσει μια όμορφη ζωή. Α

π’ αυτή την άποψη τα 2,5 εκατομμύρια των κρατουμένων πράγματι αντιπροσωπεύουν μια κριτική προς την κοινωνία αυτή.

Η εσωτερική και η εξωτερική απειλή

Ο αριθμός των ανθρώπων που εμπλέκονται στο ποινικό σύστημα χρειάζεται να εξεταστεί περαιτέρω και να εξηγηθεί. 

Η Σοβιετική Ένωση τότε, ήταν μια χώρα που μόλις πριν λίγα χρόνια είχε κατορθώσει ν’ ανατρέψει τη φεουδαρχία και η κοινωνική της κληρονομιά όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα βάρυνε συχνά την κοινωνία.

Σ’ ένα απαρχαιωμένο σύστημα όπως το τσαρικό, οι εργαζόμενοι ήταν καταδικασμένοι να ζουν σε καθεστώς απόλυτης ένδειας και η ανθρώπινη ζωή είχε μικρή αξία.Η ληστεία και το βίαιο έγκλημα τιμωρούνταν με ανεξέλεγκτη βία. Οι εξεγέρσεις κατά της μοναρχίας συνήθως κατέληγαν σε σφαγές, θανατικές καταδίκες κι εξαιρετικά μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης.

Αυτές οι κοινωνικές σχέσεις και τα αντίστοιχα πνευματικά ήθη, χρειάζονταν πολύ χρόνο για ν’ αλλάξουν, γεγονός που επηρέασε την ανάπτυξη της κοινωνίας στη Σοβιετική Ένωση καθώς και τη στάση της απέναντι στους εγκληματίες.

Γυναίκες του Κόκκινου Στρατού

Ένας άλλος παράγοντας που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας είναι ότι η Σοβιετική Ένωση, μια χώρα που τη δεκαετία του 1930 είχε σχεδόν 160-170 εκατομμύρια κατοίκους, απειλούταν σοβαρά από ξένες δυνάμεις.

 Σαν αποτέλεσμα των μεγάλων πολιτικών αλλαγών που έγιναν στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1930, υπήρχε σοβαρότατη πολεμική απειλή εκ μέρους της ναζιστικής Γερμανίας, απειλή επιβίωσης για τους σλάβικους λαούς αλλά και το δυτικό μπλοκ γενικά, είχε κι αυτό κρυφές επεμβατικές φιλοδοξίες.

Η κατάσταση αυτή συνοψίστηκε από τον Στάλιν το 1931 στην ακόλουθη φράση: 

«Είμαστε 50-100 χρόνια πίσω από τις προηγμένες χώρες. Πρέπει να καλύψουμε αυτό το χάσμα μέσα σε 10 χρόνια. Ή θα τα καταφέρουμε ή θα μας συντρίψουν». Δέκα χρόνια αργότερα, στις 22 Ιούνη του 1941, εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση η ναζιστική Γερμανία μαζί με τους συμμάχους της. Η σοβιετική κοινωνία αναγκάστηκε να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες τη δεκαετία μεταξύ 1930-1940 όταν το μεγαλύτερο μέρος των πόρων της αφιερώθηκε στις πολεμικές προετοιμασίες για τον επικείμενο πόλεμο κατά των Ναζί. Γι’ αυτό το λόγο, οι άνθρωποι εργάστηκαν σκληρά παράγοντας λίγα για προσωπικό όφελος. Η εισαγωγή της 7ωρης καθημερινής εργασίας αποσύρθηκε το 1937 και ειδικά το 1939 κάθε Κυριακή ήταν εργάσιμη μέρα.

Βερολίνο-2 Μάη 1945. Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο πάνω στο Ράιχσταγκ!

Σε μια δύσκολη περίοδο όπως εκείνη, με την απειλή ενός μεγάλου πολέμου να επικρέμαται για σχεδόν δύο δεκαετίες (του 1930 και του 1940),

 ένας πόλεμος που έμελλε να στοιχίσει στη Σοβιετική Ένωση 25 εκατομμύρια νεκρούς και τη μισή χώρα να έχει γίνει στάχτες, η εγκληματικότητα άρχισε να αυξάνεται και οι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν άλλες διεξόδους, από τη στιγμή που η ζωή, όπως ήταν, δεν τους πρόσφερε αυτά που ήθελαν.

Κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης εποχής, στη Σοβιετική Ένωση υπήρχαν 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι, ήτοι το 2,4% του ενήλικου πληθυσμού. Πώς αξιολογούμε αυτό το νούμερο; 

Είναι πολύ ή λίγο; 

Ας κάνουμε μερικές συγκρίσεις.

Περισσότεροι οι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ

Οι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ. 1920-2008

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για παράδειγμα, μια χώρα με 252 εκατομμύρια κατοίκους (το 1996), την πλουσιότερη χώρα του κόσμου, που καταναλώνει το 60% των παγκόσμιων πόρων, πόσοι άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές; 

Ποια είναι η κατάσταση στις ΗΠΑ, μια χώρα που δεν απειλείται με κανένα πόλεμο και στην οποία δεν υπάρχουν βαθιές κοινωνικές αλλαγές που να επιδρούν στη σταθερότητα της οικονομίας της;

Σε μια είδηση που πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων τον Αύγουστο του 1997, το πρακτορείο ειδήσεων FLT-AP ανέφερε ότι ποτέ πριν στις ΗΠΑ δεν κρατούνταν τόσοι πολλοί άνθρωποι στις φυλακές όσο τα 5,5 εκατομμύρια που ήταν οι κρατούμενοι το 1996.

Το νούμερο αυτό αντιπροσωπεύει μια αύξηση 200.000 ατόμων σε σχέση με το 1995 και σημαίνει ότι ο αριθμός των εγκληματιών στις ΗΠΑ είναι ίσος με το 2,8% του ενήλικου πληθυσμού.

Los Angeles–California – overpopulated prisons. The Economist -19.05.2012

Τα στοιχεία αυτά είναι διαθέσιμα σε όλους όσους ανήκουν στο υπουργείο Δικαιοσύνης της Βόρειας Αμερικής. (Bureau of Justice Statistics Home page, http://www.ojp.usdoj.gov/bjs/ ). 

Ο αριθμός των κατάδικων στις ΗΠΑ σήμερα είναι κατά 3 εκατομμύρια μεγαλύτερος από το μέγιστο αριθμό που υπήρξε ποτέ στη Σοβιετική Ένωση! 

Στη Σοβιετική Ένωση ο μέγιστος αριθμός που καταγράφτηκε ποτέ ήταν 2,4% του ενήλικου πληθυσμού που κρατούταν για τα εγκλήματά του, ενώ στις ΗΠΑ ο αριθμός είναι σήμερα 2,8% και συνεχώς αυξάνει! Σύμφωνα μ’ ένα δελτίο τύπου του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης στις 18 Γενάρη του 1998, ο αριθμός των καταδίκων στις ΗΠΑ το 1997 είχε αυξηθεί κατά 96.100 άτομα σε σχέση με το προηγούμενο έτος.

Όσον αφορά τα σοβιετικά στρατόπεδα εργασίας είν’ αλήθεια ότι οι συνθήκες ήταν σκληρές και δύσκολες για τους φυλακισμένους, αλλά ποια είναι η κατάσταση σήμερα στις φυλακές των ΗΠΑ, που είναι γεμάτες βία, ναρκωτικά, πορνεία, σεξουαλική καταπίεση (290.000 βιασμοί το χρόνο μέσα στις φυλακές των ΗΠΑ). Κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής στις φυλακές των ΗΠΑ.

Κι αυτά συμβαίνουν σήμερα σε μια κοινωνία πλουσιότερη από ποτέ!

Ένας σημαντικός παράγοντας – Η έλλειψη φαρμάκων

Ας απαντήσουμε τώρα και στην τρίτη ερώτηση. Πόσοι άνθρωποι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας; 

Ο αριθμός διέφερε από χρονιά σε χρονιά, από το 5,2% των κρατουμένων το 1934 στο 0,3% το 1953. 

Οι θάνατοι στα στρατόπεδα εργασίας προκαλούνταν από τη γενική έλλειψη πόρων στην κοινωνία γενικά, ειδικότερα των φαρμάκων που ήταν απαραίτητα για την αντιμετώπιση των επιδημιών.

Το πρόβλημα αυτό δεν περιοριζόταν μόνο στα στρατόπεδα εργασίας αλλά υπήρχε σ’ όλη την κοινωνία καθώς και στην μεγάλη πλειονότητα των άλλων χωρών του κόσμου. Μόλις ανακαλύφτηκαν τ’ αντιβιοτικά κι εξαπλώθηκε η χρήση τους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κατάσταση άλλαξε ριζικά. Τα χειρότερα χρόνια ήταν πράγματι τα χρόνια του πολέμου όταν οι βάρβαροι Ναζί επέβαλαν πολύ σκληρές συνθήκες ζωής σε όλους τους πολίτες.

Κατά τη διάρκεια αυτών των 4 χρόνων περισσότεροι από μισό εκατομμύριο πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας – οι μισοί απ’ όσους πέθαναν σ’ ολόκληρη την 20ετία που εξετάζουμε. 

Ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια εποχή, την εποχή του πολέμου, 25 εκατομμύρια σοβιετικοί πολίτες πέθαναν μεταξύ αυτών που ήταν ελεύθεροι. Το 1950, όταν οι συνθήκες ζωής στη Σοβιετική Ένωση βελτιώθηκαν και ξεκίνησε η ευρεία χρήση των αντιβιοτικών, ο αριθμός των ανθρώπων που πέθαναν ως κρατούμενοι έπεσε στο 0,3% επί των κρατουμένων.

Ας έρθουμε τώρα στο τέταρτο ερώτημα.

 Πόσοι άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο πριν το 1953, ειδικά την περίοδο των εκκαθαρίσεων μεταξύ 1937-38; 

Αναφέραμε ήδη τον ισχυρισμό του Robert Conquest ότι οι μπολσεβίκοι σκότωσαν 12 εκατομμύρια πολιτικούς κρατουμένους στα στρατόπεδα εργασίας μεταξύ 1930 και 1953. 

Απ’ αυτούς 1 εκατομμύριο υποτίθεται ότι σκοτώθηκαν μεταξύ 1937 και 1938.

 Τα νούμερα του Σολζενίτσιν μιλάνε για δεκάδες εκατομμύρια που υποτίθεται ότι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας – 3 εκατομμύρια την περίοδο μόνο 1937-38. 

Ακόμα υψηλότερα νούμερα παρουσιάζονται από τη βρόμικη πολεμική προπαγάνδα κατά της Σοβιετικής Ένωσης. 

Για παράδειγμα η ρωσίδα Όλγα Σατουνόφσκαγια [О́льга Григо́рьевна Шатуно́вская 1901-1991] αναφέρει τον αριθμό των 7 εκατομμυρίων θανάτων κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων 1937-38.

Όμως τα αποδεικτικά στοιχεία των σοβιετικών αρχείων μας δείχνουν μια άλλη ιστορία.

 Εν τω μεταξύ πρέπει να πούμε καταρχήν ότι ο αριθμός όλων αυτών που καταδικάστηκαν σε θάνατο χρειάστηκε να σταχυολογηθεί από διαφορετικά αρχεία κι οι ερευνητές προκειμένου να καταγράψουν τον τελικό κατά προσέγγιση αριθμό έπρεπε να συγκεντρώσουν στοιχεία από διαφορετικά αρχεία, ένας τρόπος όμως που περιέχει τον κίνδυνο διπλής καταγραφής και υψηλότερων εκτιμήσεων από την πραγματικότητα. Σύμφωνα με τον Ντμίτρι Βολκογκόνοφ [Дми́трий Анто́нович Волкого́нов 1928-1995], το άτομο που διορίστηκε από το Γέλτσιν ως υπεύθυνος των παλαιών σοβιετικών αρχείων, 30.514 άτομα καταδικάστηκαν σε θάνατο από τα στρατιωτικά δικαστήρια μεταξύ 1 Οκτώβρη 1936 και 30 Σεπτέμβρη 1938.

Άλλο ένα τμήμα πληροφοριών έρχεται από την KGB: σύμφωνα με τις πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο το Φλεβάρη του 1990, 786.098 άτομα καταδικάστηκαν σε θάνατο για εγκλήματα κατά της επανάστασης, κατά τη διάρκεια 23 χρόνων από το 1930 ως το 1953. 

Απ’ όσους καταδικάστηκαν σε θάνατο, σύμφωνα πάντα με την KGB, 681.692 ήταν την περίοδο μεταξύ 1937-1938. 

Δεν μπορούμε να διασταυρώσουμε τους αριθμούς που δίνει η KGB αλλά αυτή η πληροφορία που μας δίνει αμφισβητείται. 

Θα ήταν παράδοξο να καταδικαστούν σε θάνατο τόσοι πολλοί άνθρωποι μέσα σε μόνο δύο χρόνια. 

Είναι δυνατόν άραγε η σημερινή φιλοκαπιταλιστική KGB να μας παρέχει ακριβείς πληροφορίες για τη φιλοσοσιαλιστικής KGB;

Ας είναι κι έτσι, αλλά πρώτα χρειάζεται να επαληθευτούν στατιστικά οι αριθμοί των πληροφοριών που έδωσε η KGB για το αν συμπεριλαμβάνουν και τους κοινούς εγκληματίες που καταδικάστηκαν σε θάνατο όλα αυτά τα 23 χρόνια μαζί με τους αντεπαναστάτες κι όχι να πρόκειται μόνο για τους αντεπαναστάτες όπως ισχυρίστηκε σ’ ένα δελτίο τύπου το Φλεβάρη του 1990.

Από τα αρχεία βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο αριθμός των κοινών εγκληματιών με τον αριθμό των αντεπαναστατών που καταδικάστηκαν σε θάνατο ήταν περίπου ο ίδιος. 

Το συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε από τις πληροφορίες αυτές είναι πως ο αριθμός εκείνων που καταδικάστηκαν σε θάνατο μεταξύ 1937-38 ήταν περίπου 100.000 και όχι βέβαια μερικά εκατομμύρια όπως ισχυρίζεται η δυτική προπαγάνδα.

Πρέπει ακόμα να λάβουμε υπόψη μας ότι δεν εκτελέστηκαν όλοι όσοι καταδικάστηκαν σε θάνατο στη Σοβιετική Ένωση. Ένα μεγάλο ποσοστό των θανατικών ποινών μετατράπηκαν σε ποινές εγκλεισμού σε στρατόπεδα εργασίας. Κι επιπλέον είναι σημαντικό να κάνουμε το διαχωρισμό μεταξύ κοινών εγκληματιών και αντεπαναστατών. Πολλοί απ’ όσους καταδικάστηκαν σε θάνατο είχαν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα όπως δολοφονία ή βιασμό. Πριν από 60 χρόνια αυτό το είδος εγκλημάτων τιμωρούταν σε πολλές χώρες με θάνατο.

Ερώτηση 5η: Ποια ήταν η μέση χρονική διάρκεια ποινής φυλάκισης;

Η διάρκεια των ποινών φυλάκισης είναι μια από τις πιο συκοφαντικές διαδόσεις της δυτικής προπαγάνδας. Άφηναν συνήθως να εννοηθεί ότι οι κατάδικοι στη Σοβιετική Ένωση περνούσαν ατέλειωτα χρόνια στη φυλακή – κι όποιος έμπαινε δεν έβγαινε ποτέ. Αυτό είναι απολύτως αναληθές. Η συντριπτική πλειονότητα όσων φυλακίστηκαν την εποχή του Στάλιν είχαν καταδικαστεί σε ποινές το πολύ 5 ετών.

Οι στατιστικές που παρουσιάζονται στην American Historical Review δείχνουν τα εξής στοιχεία.

Οι κοινοί εγκληματίες της Ρωσικής Ομοσπονδίας το 1936 έλαβαν τις ακόλουθες ποινές:

Μέχρι 5 χρόνια: 82,4%.

Από 5-10 χρόνια: 17,6%

10 χρόνια ήταν η μέγιστη δυνατή ποινή φυλάκισης πριν το 1937.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι που καταδικάστηκαν στα πολιτικά δικαστήρια της Σοβιετικής Ένωσης το 1936 έλαβαν τις εξής ποινές:

Μέχρι 5 χρόνια: 44,2%

Από 5-10 χρόνια: 50,7%

Όσο γι’ αυτούς που καταδικάστηκαν να εκτίσουν την ποινή τους στα στρατόπεδα εργασίας γκουλάγκ, όπου εκτίονταν μακροχρόνιες ποινές, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του 1940, όσοι εξέτιαν ποινή 5 ετών αποτελούσαν το 56,8% κι όσοι εξέτιαν ποινή 5-10 ετών, αποτελούσαν το 42,2%. Μόνο το 1% καταδικάστηκαν σε ποινές άνω των 10 ετών.

Για το 1939 έχουμε τα στατιστικά στοιχεία από τα σοβιετικά δικαστήρια.

Η κατανομή των ποινών φυλάκισης ήταν η εξής:

Μέχρι 5 χρόνια: 95,9%

Από 5-10 χρόνια: 4%

Πάνω από 10 χρόνια: 0,1%

Όπως βλέπουμε, η υποτιθέμενη αιώνια καταδίκη στις φυλακές της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ακόμα ένας διαδεδομένος μύθος της Δύσης κατά του σοσιαλισμού.

Τα ψέματα για τη Σοβιετική Ένωση

Σύντομη εξέταση των Εκθέσεων που προέκυψαν από την έρευνα

Η έρευνα που διεξήχθη από τους ρώσους ιστορικούς παρουσιάζει μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν που διδάσκεται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια του καπιταλιστικού κόσμου τα τελευταία 50 χρόνια.

Αστική προπαγάνδα στις ΗΠΑ κατά του κομμουνισμού

Κατά τη διάρκεια του 50χρονου ψυχρού πολέμου, αρκετές γενιές μεγάλωσαν με ψέματα για τη Σοβιετική Ένωση που χαράχτηκαν βαθιά στη συνείδηση πολλών ανθρώπων. 

Τα ψέματα αυτά επιβεβαιώνονται από τις εκθέσεις των γάλλων και των αμερικανών ερευνητών. Στις εκθέσεις τους παρουσιάζονται στοιχεία, νούμερα και πίνακες που απαριθμούν όσους καταδικάστηκαν κι όσους πέθαναν, αριθμοί που έγιναν αντικείμενο έντονων συζητήσεων.

Αλλά το σπουδαίο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι οι συκοφάντες ποτέ δεν ενδιαφέρονται να δουν τα εγκλήματα καθαυτά εκείνων που καταδικάστηκαν. 

Η καπιταλιστική πολιτική προπαγάνδα πάντοτε παρουσίαζε τους σοβιετικούς φυλακισμένους σαν αθώα θύματα και οι ερευνητές το πήραν αυτό σα δεδομένο χωρίς να το αμφισβητήσουν. Αφού οι ερευνητές παραθέτουν τα στατιστικά στοιχεία και φτάνουν στο σχολιασμό των στοιχείων αυτών, αποκαλύπτουν την αστική τους ιδεολογία – με μακάβρια αποτελέσματα πολλές φορές.

Όσοι καταδικάστηκαν από το σοβιετικό ποινικό σύστημα συνεχώς αντιμετωπίζονταν σαν αθώα θύματα αλλά το θέμα είναι ότι επρόκειτο για κλέφτες, δολοφόνους, βιαστές κλπ. 

Τέτοιου είδους εγκληματίες δε θα θεωρούνταν ποτέ αθώα θύματα από το δυτικό Τύπο αν τα εγκλήματά τους είχαν διαπραχθεί στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ. Εφόσον όμως τα εγκλήματα διαπράχθηκαν στη Σοβιετική Ένωση, τότε αλλάζει το πράγμα.

Παίζει πολύ βρόμικο παιχνίδι όποιος αποκαλεί αθώο θύμα ένα δολοφόνο ή ένα βιαστή κατά συρροή. 

Θα πρέπει να δείχνουμε στοιχειώδη λογική όταν σχολιάζουμε τη σοβιετική δικαιοσύνη, τουλάχιστον όσον αφορά τους εγκληματίες που καταδικάστηκαν για ειδεχθή εγκλήματα, ακόμα κι αν δεν ταιριάζει ακριβώς η φύση της συγκεκριμένης ποινής αλλά πρέπει να εστιάζουμε στην ορθότητα της καταδίκης τέτοιων εγκλημάτων.

Οι κουλάκοι κι η αντεπανάσταση

Στην περίπτωση των αντεπαναστατών είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορήθηκαν. 

Ας δώσουμε δύο παραδείγματα για να δείξουμε τη σημασία που έχει αυτό το ζήτημα.

Το πρώτο παράδειγμα αφορά τους κουλάκους που καταδικάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και το δεύτερο τους συνωμότες και τους αντεπαναστάτες που καταδικάστηκαν την περίοδο 1936-38.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις της αρχειακής έρευνας που αφορούν τους κουλάκους, τους πλούσιους γαιοκτήμονες, υπήρχαν 381.000 οικογένειες, δηλαδή 1.800.000 άτομα που εξορίστηκαν. Ένα μικρό ποσοστό αυτών καταδικάστηκαν να εκτίσουν την ποινή τους σε στρατόπεδα εργασίας ή σε αποικίες εργασίας. Αλλά ποιοι ήταν οι λόγοι που επέβαλαν αυτές τις τιμωρίες;

Ο αστός, ο παπάς κι ο κουλάκος τραβάνε το άρμα του τσάρου

Για εκατοντάδες χρόνια, ο πλούσιος ρώσος γαιοκτήμονας, ο κουλάκος, είχε υποταγμένους στη δούλεψή του φτωχούς χωρικούς ασκώντας τους απεριόριστη καταπίεση και ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση.

Από τα 120 εκατομμύρια αγροτών το 1927, τα 10 εκατομμύρια ήταν κουλάκοι που ζούσαν στη χλιδή ενώ τα 110 εκατομμύρια ζούσαν στη φτώχεια. Πριν την επανάσταση ζούσαν πραγματικά σε απόλυτη φτώχεια. Ο πλούτος των κουλάκων προερχόταν από την κακοπληρωμένη δουλειά των φτωχών αγροτών. Όταν αυτοί οι φτωχοί αγρότες άρχισαν να ενώνονται μεταξύ τους φιάχνοντας συνεταιριστικά αγροκτήματα, άρχισε να εξαφανίζεται η κύρια πηγή πλούτου των κουλάκων. Αλλά οι κουλάκοι δεν παραιτήθηκαν. Προσπάθησαν να επαναφέρουν την εκμετάλλευση χρησιμοποιώντας την πείνα. Ομάδες ένοπλων κουλάκων επιτίθονταν στα συνεταιριστικά αγροκτήματα, σκοτώνοντας φτωχούς αγρότες και κομματικά μέλη, βάζοντας φωτιά στα χωράφια τους και σκοτώνοντας τα ζώα εργασίας τους. Προκαλώντας πείνα στους φτωχούς αγρότες, οι κουλάκοι προσπάθησαν να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της φτώχειας και αντίστοιχα τη θέση εξουσίας που κατείχαν οι ίδιοι.

Τα αποτελέσματα όμως δεν ήταν τα αναμενόμενα γι’ αυτούς τους δολοφόνους. 

Τώρα οι φτωχοί αγρότες είχαν τη στήριξη της επανάστασης και γι’ αυτό αποδείχτηκαν ισχυρότεροι από τους κουλάκους, οι οποίοι νικήθηκαν, φυλακίστηκαν και στάλθηκαν στην εξορία ή καταδικάστηκαν να εκτίσουν την ποινή τους σε στρατόπεδα εργασίας.

Κρατάμε τους κουλάκους έξω από τα κολχόζ (κολλεκτίβες) – αφίσα της εποχής

Από τα 10 εκατομμύρια κουλάκων, το 1,8 εκατομμύριο εξορίστηκε ή καταδικάστηκε σε διάφορες ποινές. 

Μπορεί να έγιναν και κάποιες αδικίες κατά τη διάρκεια αυτής της ταξικής σύγκρουσης στη σοβιετική ύπαιθρο, μια σύγκρουση στην οποία εμπλέκονταν 120 εκατομμύρια άνθρωποι.

Αλλά ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους φτωχούς και καταπιεσμένους ότι δε φέρθηκαν “πολιτισμένα” στους κουλάκους ή ότι δεν έδειξαν αρκετό “οίκτο” στις δίκες τους, από τη στιγμή που κρινόταν ο αγώνας τους για μια αξιοπρεπή ζωή, ο αγώνας τους να εξασφαλίσουν ότι τα παιδιά τους δε θα μείνουν αγράμματα κι ότι δε θα λιμοκτονήσουν;

Ποιος μπορεί να κατηγορήσει ανθρώπους ότι δεν είναι πολιτισμένοι τη στιγμή που για εκατοντάδες χρόνια δεν είχαν καμία πρόσβαση στα επιτεύγματα του πολιτισμού;

Και πείτε μας, ήταν μήπως πολιτισμένος ή φιλεύσπλαχνος ο κουλάκος εκμεταλλευτής με τη συμπεριφορά του απέναντι στους φτωχούς χωρικούς κατά τη διάρκεια του καιρού της ατέλειωτης εκμετάλλευσης;

Οι εκκαθαρίσεις του 1937

Το δεύτερο παράδειγμά μας είναι αυτό των αντεπαναστατών, που καταδικάστηκαν στις δίκες του 1936-38, αποτέλεσμα των εκκαθαρίσεων στο κόμμα, το στρατό και τον κρατικό μηχανισμό. 

Το ζήτημα των αντεπαναστατών έχει τις ρίζες του στο επαναστατικό κίνημα στη Ρωσία.

Εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στο νικηφόρο αγώνα κατά του Τσάρου και της ρωσικής αστικής τάξης και πολλοί απ’ αυτούς προσχώρησαν στο ρωσικό κομμουνιστικό κόμμα. Μεταξύ όλων αυτών όμως, υπήρχαν δυστυχώς και κάποιοι που έγιναν μέλη του κόμματος για διαφορετικούς λόγους και όχι για την πάλη για το προλεταριάτο και το σοσιαλισμό.

Όμως η ταξική σύγκρουση ήταν τέτοια που συχνά δεν υπήρχε ούτε ο χρόνος ούτε η ευκαιρία να τεθούν σε δοκιμή τα νέα ενεργά μέλη του κόμματος. Ακόμα και ενεργά μέλη άλλων κομμάτων που αυτοαποκαλούνταν σοσιαλιστές και είχαν πολεμήσει στο παρελθόν ενάντια στο κόμμα των μπολσεβίκων έγιναν δεκτοί αργότερα στο κομμουνιστικό κόμμα. Σε ορισμένους απ’ αυτούς δόθηκαν σημαντικές θέσεις μέσα στο κόμμα των μπολσεβίκων, στον κρατικό μηχανισμό και τις ένοπλες δυνάμεις, ανάλογα με τις προσωπικές ικανότητες του καθενός να διεξάγει τον ταξικό αγώνα.

1927. Μέλη της Αντιπολίτευσης.
Καθιστοί-από αριστ.: Σερεμπριάκοφ, Ράντεκ, Τρότσκι, Μπογκουσλάβσκι, Πρεομπραζένσκι.
Όρθιοι-από αριστ.: Ρακόφσκι, Ντρόμπνις, Μπελομπορόντοφ, Σοσνόφσκι

Ήταν πολύ δύσκολες εκείνες οι εποχές για το σοβιετικό κράτος και η μεγάλη έλλειψη ικανών στελεχών – ακόμα και ατόμων που ήξεραν να διαβάζουν – ανάγκασε το Κόμμα να προβάλλει λίγες απαιτήσεις όσον αφορά την ποιότητα των νέων στελεχών και των αγωνιστών.

Εξαιτίας αυτών των προβλημάτων, προέκυψε με τον καιρό μια αντίφαση που χώρισε το κόμμα σε δύο στρατόπεδα – από τη μια ήταν αυτοί που ήθελαν να πιέσουν την προσπάθεια προς τα μπρος για να χτιστεί μια σοσιαλιστική κοινωνία κι από την άλλη εκείνοι που θεωρούσαν ότι οι συνθήκες δεν ήταν ακόμα ώριμες για το σοσιαλισμό και προωθούσαν τη σοσιαλδημοκρατία.

Η κύρια πηγή αυτών των ιδεών ήταν ο Τρότσκι [Λέιμπ Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν – Лейб Давидович Бронштейн – Тро́цкий – 26.10.1879-21.08.1940], ο οποίος είχε προσχωρήσει στο κόμμα τον Ιούλη του 1917. 

Με την πάροδο του χρόνου κατόρθωσε ο Τρότσκι να εξασφαλίσει την υποστήριξη ορισμένων υψηλόβαθμων μπολσεβίκων. Η αντιπολίτευση αυτή ενώθηκε κατά του αρχικού σχεδίου των μποσλεβίκων και πρότεινε τροποποιήσεις στις πολιτικές επιλογές, που αποτέλεσαν το αντικείμενο ψηφοφορίας στις 27 Δεκέμβρη του 1927. Πριν τη διεξαγωγή αυτής της ψηφοφορίας, υπήρχε για πολλά χρόνια μεγάλη δημόσια συζήτηση στη βάση διαφωνιών αλλά το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν άφησε σε κανέναν καμία αμφιβολία. Από τις 725.000 ψήφους, η αντιπολίτευση συγκέντρωσε 6.000, δηλαδή αυτοί που υποστήριζαν την ενωμένη αντιπολίτευση, αντιπροσώπευαν λιγότερο από το 1%. Ως αποτέλεσμα της ψηφοφορίας κι απ’ τη στιγμή που η Αντιπολίτευση άρχισε να επεξεργάζεται αντίθετα πολιτικά σχέδια απ’ αυτά που ακολουθούσε το κόμμα, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος αποφάσισε να διαγράψει από το κόμμα τους βασικούς ηγέτες της ενωμένης αντιπολίτευσης.

Το κεντρικό πρόσωπο της Αντιπολίτευσης, ο Τρότσκι, εξορίστηκε από τη Σοβιετική Ένωση. 

Αλλά η ιστορία της Αντιπολίτευσης δεν τέλειωσε εκεί. Ο Ζηνόβιεφ, ο Κάμενεφ κι ο Ζβντόκιν έκαναν αργότερα κάποια αυτοκριτική, καθώς κι αρκετοί άλλοι υψηλόβαθμοι τροτσκιστές, όπως ο Πιατακόφ, ο Ράντεκ, ο Πρεομπραζένσκι κι ο Σμιρνόφ. Όλοι αυτοί ξανάγιναν δεκτοί στο Κόμμα σαν ενεργά μέλη, αναλαμβάνοντας και πάλι τις θέσεις που κατείχαν στο κόμμα και τον κρατικό μηχανισμό. Με τον καιρό όμως, φάνηκε ότι εκείνες οι αυτοκριτικές που είχαν κάνει οι αντιπολιτευτικοί δεν ήταν γνήσιες κι αληθινές κι αυτό το απέδειξαν σε περιπτώσεις που όταν η ταξική σύγκρουση οξυνόταν στη Σοβιετική Ένωση, οι ηγέτες της Αντιπολίτευσης πάντοτε συνασπίζονταν στο πλευρό της αντεπανάστασης. Η πλειοψηφία των αντιπολιτευτικών διαγράφτηκε και πάλι από το κόμμα αλλά ξανάγιναν δεκτοί δυο-τρεις φορές ακόμα, προτού ξεκαθαρίσει εντελώς η κατάσταση το 1937-38.

Η κηδεία του Κίροφ. Δεξιά: Στάλιν. Αριστερά: Βοροσίλοφ και πίσω του ο Μολότοφ

        Οι δολιοφθορές στη βιομηχανία

Η δολοφονία του Κίροφ [Серге́й Миро́нович Ки́ров 27.03.1886 – 01.12.1934] το Δεκέμβρη του 1934, του προέδρου του Κόμματος στο Λένινγκραντ κι ενός από τα σημαντικότερα στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής, πυροδότησε μια έρευνα που οδήγησε στην αποκάλυψη μιας μυστικής οργάνωσης που προετοίμαζε συνωμοτικά και με βίαια μέσα την ανάληψη της ηγεσίας του Κόμματος και της διακυβέρνησης της χώρας.

Η πολιτική μάχη που είχαν χάσει το 1927, τώρα έλπιζαν να κερδηθεί μέσω οργανωμένης βίας ενάντια στο κράτος. 

Τα κύρια όπλα τους ήταν τα σαμποτάζ στις βιομηχανίες, η τρομοκρατία και οι δωροδοκίες. Ο Τρότσκι, ο κύριος εμπνευστής της Αντιπολίτευσης, διεύθυνε αυτές τις δραστηριότητες από το εξωτερικό.

Τα σαμποτάζ στη βιομηχανία προκάλεσαν φοβερές απώλειες στο σοβιετικό κράτος, είχαν τεράστιο κόστος, για παράδειγμα σημαντικά μηχανήματα αχρηστεύονταν σε τέτοιο βαθμό που δεν υπήρχε δυνατότητα επισκευής τους, προκαλώντας τεράστια πτώση στην παραγωγή των εργοστασίων και των ορυχείων.

Ένας απ’ αυτούς που αντελήφθη το πρόβλημα το 1934, ήταν ο αμερικανός μηχανικός John Littlepage, ένας από τους ξένους ειδικούς που είχαν προσληφθεί για να εργαστούν στη Σοβιετική Ένωση. Ο Littlepage εργάστηκε για 10 χρόνια στη σοβιετική βιομηχανία μεταλλείων – από το 1927 ως το 1937, κυρίως σε ορυχεία χρυσού.

Στο βιβλίο του “In search of Soviet gold” γράφει: «Δεν έδειξα ποτέ ενδιαφέρον για τις λεπτομέρειες των πολιτικών εξελίξεων στη Ρωσία, στο βαθμό που μπορούσα βέβαια να τις αποφύγω. Έπρεπε όμως να μελετήσω τι συνέβαινε πραγματικά στη σοβιετική βιομηχανία προκειμένου να εργαστώ σωστά. Και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι πήρε αρκετό χρόνο στο Στάλιν και τους συνεργάτες του ν’ ανακαλύψουν ότι ορισμένοι δυσαρεστημένοι επαναστάτες κομμουνιστές ήταν οι χειρότεροι εχθροί του»

Ο Littlepage έγραψε ακόμα ότι η προσωπική του εμπειρία επιβεβαιώθηκε από την επίσημη Έκθεση, ότι δηλαδή μια μεγάλη συνωμοσία που διευθυνόταν από το εξωτερικό προέβαινε σε μεγάλης κλίμακας σαμποτάζ στη βιομηχανία ως μέρος των σχεδίων της για να αναγκάσει την κυβέρνηση να πέσει.

Το 1931 ο Littlepage είχε αισθανθεί ήδη υποχρεωμένος να επισημάνει κάτι τέτοιο, όταν δούλευε σε ορυχεία χαλκού και ορείχαλκου στα Ουράλια και το Καζακστάν.

Γιούρι Πιατακόφ

Τα ορυχεία ήταν τμήμα ενός μεγάλου συγκροτήματος υπό τη γενική διεύθυνση του Πιατακόφ [Georgy Leonidonić Piatakov – Георгий Леонидович Пятаков – 06.08.1890 – 30.01.1937], του Υφυπουργού (αναπληρωτή Επιτρόπου) βαριάς Βιομηχανίας. 

Τα ορυχεία ήταν σε κατάσταση διάλυσης όσον αφορά την παραγωγή και τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων. 

Ο Littlepage έβγαλε το συμπέρασμα ότι υπήρχε σχέδιο οργανωμένης δολιοφθοράς κατευθυνόμενο από την κεντρική διοίκηση όλου του συγκροτήματος.

Το βιβλίο του Littlepage μας λέει ακόμα από πού αντλούσε τα χρήματα η τροτσκιστική αντιπολίτευση που της ήταν απαραίτητα να χρηματοδοτεί την αντιπολιτευτική της δραστηριότητα. Πολλά μέλη της μυστικής Αντιπολίτευσης χρησιμοποιούσαν τη θέση τους στον κρατικό μηχανισμό για να εγκρίνουν την αγορά μηχανημάτων από ορισμένες βιομηχανίες του εξωτερικού. Τα προϊόντα που επέλεγαν ήταν πολύ χαμηλότερης ποιότητας αναλογικά με τα χρήματα που πλήρωνε η σοβιετική κυβέρνηση για την αγορά τους. Οι ξένοι βιομήχανοι παραγωγοί έδιναν στην οργάνωση του Τρότσκι το πλεόνασμα απ’ αυτές τις συναλλαγές, με αποτέλεσμα ο Τρότσκι κι οι συνεργάτες του μέσα στη Σοβιετική Ένωση να συνεχίζουν τις παραγγελίες από τις ίδιες βιομηχανίες.

Κλοπή και διαφθορά

Τη διαδικασία αυτή την παρατήρησε ο Λιτλπέιτζ στο Βερολίνο την άνοιξη του 1931 όταν πήγε για την αγορά βιομηχανικών ανελκυστήρων για τα ορυχεία.

 Η σοβιετική αντιπροσωπεία είχε επικεφαλής τον Πιατακόφ και ο Λιτλπέιτζ ήταν ο ειδικός υπεύθυνος για την εξέταση της ποιότητας των ανελκυστήρων και της έγκρισης αγοράς τους. Ο Λιτλπέιτζ είδε να γίνεται απάτη, επειδή επρόκειτο για ανελκυστήρες πολύ χαμηλής ποιότητας, άχρηστους για τους σκοπούς που προορίζονταν στα σοβιετικά ορυχεία, αλλά όταν ενημέρωσε τον Πιατακόφ και τα υπόλοιπα μέλη της σοβιετικής αντιπροσωπείας γι’ αυτό το θέμα, συνάντησε ψυχρότητα, σα να ήθελαν να το παραβλέψουν και παράλληλα επέμεναν ότι έπρεπε να εγκρίνει την αγορά των ανελκυστήρων. Ο Λιτλπέιτζ αρνήθηκε. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε ότι αυτό που συνέβαινε σχετιζόταν με προσωπική διαφθορά κι ότι τα μέλη της αντιπροσωπείας μάλλον είχαν δωροδοκηθεί από τους κατασκευαστές των ανελκυστήρων. Αλλά όταν στη δίκη του 1937 ο Πιατακόφ ομολόγησε ότι είχε διασυνδέσεις με την τροτσκιστική αντιπολίτευση, ο Λιτλπέιτζ οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι αυτό που είχε διαπιστώσει στο Βερολίνο υπερέβαινε κατά πολύ τη δωροδοκία σε προσωπικό επίπεδο.

Τα χρήματα της συναλλαγής προορίζονταν για τη χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων της μυστικής αντιπολίτευσης στη Σοβιετική Ένωση, δραστηριότητες που περιελάμβαναν σαμποτάζ, τρομοκρατία, δωροδοκίες και προπαγάνδα.

Κάμενεφ & Ζηνόβιεφ

Ο Ζηνόβιεφ, ο Κάμενεφ, ο Πιατακόφ, ο Ράντεκ, ο Τόμσκι, ο Μπουχάριν και άλλοι, πολύ αγαπητοί στο δυτικό αστικό Τύπο, χρησιμοποιούσαν τις υψηλόβαθμες θέσεις τους που τους είχε εμπιστευτεί ο σοβιετικός λαός και το κόμμα για να κλέβουν λεφτά από το κράτος και να χρηματοδοτούν τους εχθρούς του σοσιαλισμού, χρησιμοποιώντας τα σε δολιοφθορές και στον αγώνα τους κατά της σοσιαλιστικής κοινωνίας της Σοβιετικής Ένωσης.

Τα σχέδια για πραξικόπημα

Η κλοπή, η δολιοφθορά και η διαφθορά είναι από μόνα τους σοβαρά εγκλήματα, αλλά οι δραστηριότητες της Αντιπολίτευσης πήγαιναν πολύ πιο μακριά. 

Μια αντεπαναστατική συνωμοτική ομάδα προετοιμαζόταν να καταλάβει την κρατική εξουσία μέσω πραξικοπήματος κατά το οποίο ολόκληρη η σοβιετική ηγεσία θα εξουδετερωνόταν, αρχίζοντας με τη δολοφονία των σημαντικότερων μελών της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Μιχαήλ Τουχατσέφσκι

Η στρατιωτική πλευρά του πραξικοπήματος θα πραγματοποιούταν από μια ομάδα στρατηγών με επικεφαλής τον αρχιστράτηγο Τουχατσέφσκι [Mikhail Nikolayević Tuchaćevski – Михаиил Николаиевич Тухачеивский – 16.02.1893 (Αλεξανδρόφσκο-Σμολένσκ, Ρωσ. Αυτοκρατορία) – 12 Ιούνη 1937 (Μόσχα, ΕΣΣΔ)].

Σύμφωνα με τον Isaac Deutscher, έναν τροτσκιστή που έγραψε αρκετά βιβλία κατά του Στάλιν και της Σοβιετικής Ένωσης, 

το πραξικόπημα θα ξεκινούσε με μια στρατιωτική επιχείρηση κατά του Κρεμλίνου και των πιο σημαντικών πόλεων όπως η Μόσχα και το Λένινγκραντ οι οποίες θα καταλαμβάνονταν από στρατεύματα. Σύμφωνα με τον Deutscher, το σχέδιο συνωμοσίας προέβλεπε να είναι επικεφαλής ο Τουχατσέφσκι μαζί με τον Γκαμάρνικ, επικεφαλής της πολιτικής αστυνομικής υπηρεσίας του στρατού, το στρατηγό Ιακίρ, διοικητή του Λένινγκραντ, το στρατηγό Ουμπόρεβιτς, διοικητή της Στρατιωτικής Ακαδημίας της Μόσχας και το στρατηγό Πριμακόφ, διοικητή Ιππικού.

Ο αρχιστράτηγος Τουχατσέφσκι είχε διατελέσει αξιωματικός του πρώην τσαρικού στρατού που μετά την επικράτηση της επανάστασης άλλαξε πλευρά και πήγε στον Κόκκινο Στρατό. Το 1930, σχεδόν 10% των αξιωματικών του στρατού (σχεδόν 4.500) ήταν πρώην αξιωματικοί του Τσάρου. Πολλοί απ’ αυτούς δεν εγκατέλειψαν ποτέ την αστική τους ιδεολογία κι απλώς περίμεναν μια ευκαιρία να παλέψουν γι’ αυτή. Κι η ευκαιρία αυτή προέκυψε όταν η Αντιπολίτευση προετοίμαζε το πραξικόπημα.

Νικολάι Μπουχάριν

Οι μπολσεβίκοι ήταν ισχυροί αλλά οι πολιτικοί και στρατιωτικοί συνωμότες με διάφορες προσπάθειες συγκέντρωσαν φίλους σε υψηλόβαθμες θέσεις. Σύμφωνα με την κατάθεση του Μπουχάριν [Nikolai Ivanović Buharin – Николаий Иваинович Бухаирин – 09.10.1888 – 15.03.1938] στη δημόσια δίκη του το 1938, μεταξύ της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης και της ναζιστικής Γερμανίας είχε κλειστεί συμφωνία, σύμφωνα με την οποία μεγάλες γεωγραφικές περιοχές, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, θα παραχωρούνταν στη ναζιστική Γερμανία αμέσως μετά το αντεπαναστατικό πραξικόπημα στη Σοβιετική Ένωση. Αυτό ήταν το αντίτιμο που απαιτούσε η ναζιστική Γερμανία για τη στήριξη που είχε υποσχεθεί να παρέχει στους αντεπαναστάτες.

Ο Μπουχάριν το είχε πληροφορηθεί αυτό από τον Ράντεκ, ο οποίος έπαιρνε εντολές απευθείας από τον Τρότσκι γι’ αυτό το θέμα.

Όλοι αυτοί οι συνωμότες που είχαν επιλεγεί να υπηρετήσουν σε υψηλές θέσεις, να διοικήσουν και να υπερασπιστούν τη σοσιαλιστική κοινωνία, στην πραγματικότητα δούλευαν για την ανατροπή του σοσιαλισμού. Και πάνω απ’ όλα πρέπει να θυμόμαστε ότι όλ’ αυτά συνέβαιναν τη δεκαετία του 1930, τότε που ο ναζιστικός κίνδυνος μεγάλωνε συνεχώς και τα ναζιστικά στρατεύματα προετοιμάζονταν ν’ ανάψουν φωτιά στην Ευρώπη και να εισβάλουν στη Σοβιετική Ένωση.

1937. Ο εισαγγελέας Βισίνσκι απαγγέλλει το κατηγορητήριο

Οι συνωμότες, μετά τη δημόσια δίκη τους, καταδικάστηκαν σε θάνατο ως προδότες. 

Αυτοί που βρέθηκαν ένοχοι δολιοφθορών, τρομοκρατικής δράσης, διαφθοράς, απόπειρας δολοφονίας και όσοι επιχείρησαν να παραδώσουν ολόκληρες περιοχές της χώρας στους Ναζί, δε θα μπορούσαν ν’ αναμένουν κάτι διαφορετικό. Το να τους αποκαλεί κανείς “αθώα θύματα” είναι εντελώς παράλογο.

Κι άλλα ψέματα με τα νούμερα

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τον τρόπο που η δυτική προπαγάνδα μέσω του Robert Conquest έλεγε ψέματα για τις εκκαθαρίσεις του Κόκκινου Στρατού.

 Ο Κόνκουεστ αναφέρει στο βιβλίο του The Great Terror ότι το 1937 υπήρχαν στον Κόκκινο Στρατό 70.000 αξιωματικοί και πολιτικοί επίτροποι εκ των οποίων το 50% (δλδ. 15.000 αξιωματικοί και 20.000 επίτροποι) συνελήφθησαν από την πολιτική αστυνομία και είτε εκτελέστηκαν είτε φυλακίστηκαν ισόβια στα στρατόπεδα εργασίας.

Σ’ αυτόν τον ισχυρισμό του Κόνκουεστ, όπως και σ’ ολόκληρο το βιβλίο του, δεν υπάρχει ούτε μια δόση αλήθειας.

Ο ιστορικός Roger Reese στο βιβλίο του The Red Army and the Great Purges (“Ο Κόκκινος Στρατός και οι Μεγάλες Εκκαθαρίσεις”) δίνει τα στοιχεία που παρουσιάζουν την πραγματική διάσταση των εκκαθαρίσεων στο στρατό μεταξύ 1937-38.

Ο αριθμός των αξιωματούχων του Κόκκινου Στρατού και της Πολεμικής Αεροπορίας, δηλαδή οι αξιωματικοί και οι πολιτικοί επίτροποι (κομισάριοι) ήταν 144.300 το 1937, που αυξήθηκαν σε 282.300 το 1939. Κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων του 1937-38, 34.300 αξιωματικοί και πολιτικοί κομισάριοι αποστρατεύτηκαν για πολιτικούς λόγους. Όμως, το Μάη του 1940, 11.596 αποκαταστάθηκαν κι επέστρεψαν στις θέσεις τους. Αυτό σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων του 1937-38, 22.705 αξιωματικοί και πολιτικοί κομισάριοι απομακρύνθηκαν (σχεδόν 13.000 αξιωματικοί του στρατού, 4.700 αξιωματικοί της πολεμικής αεροπορίας και 5.000 πολιτικοί κομισάριοι) το οποίο ανέρχεται σε 7,7% όλων των αξιωματούχων και των κομισάριων και όχι σε 50% όπως ισχυρίζεται ο Κόνκουεστ.

Από αυτό το 7,7% μερικοί καταδικάστηκαν ως προδότες αλλά η μεγάλη πλειοψηφία αυτών απλά επέστρεψαν στην πολιτική τους ζωή, όπως αποδείχτηκε από το διαθέσιμο ιστορικό υλικό.

Και μια τελευταία ερώτηση. 

Οι δίκες του 1937-38 ήταν άραγε δίκαιες για τους κατηγορούμενους; 

Ας εξετάσουμε για παράδειγμα τη δίκη του Μπουχάριν, του υψηλότερου κομματικού αξιωματούχου που δούλευε κρυφά για την Αντιπολίτευση. 

Σύμφωνα με τον αμερικανό πρεσβευτή στη Μόσχα εκείνη την εποχή, ένα γνωστό δικηγόρο που ονομαζόταν Joseph Davies και που παρακολούθησε όλη τη δίκη, επιτράπηκε στον Μπουχάριν να καταθέτει ελεύθερα την άποψή του και ν’ αναπτύσσει τις θέσεις του σ’ όλη τη διάρκεια της δίκης, χωρίς το παραμικρό εμπόδιο.

Ο Joseph Davies έγραψε στην Ουάσινγκτον ότι κατά τη διεξαγωγή της δίκης αποδείχτηκε ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι για τα εγκλήματα που κατηγορούνταν κι ότι η γενική άποψη μεταξύ των διπλωματών που παρευρίσκονταν στη δίκη ήταν ότι είχε έρθει στο φως με αποδεικτικά στοιχεία η ύπαρξη μιας πολύ σοβαρής συνωμοσίας.

Ας διδαχτούμε από την Ιστορία

Οι συζητήσεις για το σοβιετικό ποινικό σύστημα την εποχή του Στάλιν, για το οποίο έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και βιβλία γεμάτα ψέματα κι έχουν γυριστεί εκατοντάδες ταινίες μεταφέροντας ψεύτικες εντυπώσεις, μας οδηγούν στο να πάρουμε σημαντικά μαθήματα.

Τα στοιχεία, μας αποδεικνύουν και πάλι ότι οι ιστορίες που δημοσιεύονταν στον αστικό Τύπο για το σοσιαλισμό κατά το πλείστον έλεγαν ψέματα.

Η αστική τάξη έχει τις δυνατότητες μέσω του Τύπου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης τα οποία ελέγχει, να προκαλεί σύγχυση, να διαστρεβλώνει την αλήθεια και να πείθει πάρα πολύ κόσμο να πιστεύει τα ψέματα σαν αλήθειες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα ιστορικά θέματα. 

Οποιεσδήποτε νέες ιστορίες προέρχονται από δεξιόφρονες θα πρέπει να θεωρούνται ψεύτικες εκ των προτέρων εκτός αν μπορεί ν’ αποδειχτεί το αντίθετο. Μια τέτοια επιφυλακτική προσέγγιση είναι δικαιολογημένη.

Το θέμα είναι ότι αν και γνωρίζουν πολύ καλά τις ρώσικες εκθέσεις που προέκυψαν από την έρευνα των στοιχείων, η αστική τάξη (κυρίως η δεξιά παράταξή της) συνεχίζει ν’ αναπαράγει τα ψέματα που μας έλεγε τα τελευταία 50 χρόνια, παρότι έχουν ξεσκεπαστεί εντελώς. 

Η αστική τάξη με πρωταγωνιστή τη δεξιά της πτέρυγα, συνεχίζει την ιστορική της κληρονομιά: το ψέμα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά για να καταλήξει να γίνει αποδεκτό σαν αλήθεια.

Αφότου οι ρώσικες εκθέσεις δημοσιεύτηκαν στη Δύση, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους διάφορα βιβλία σε διάφορες χώρες με μοναδικό σκοπό να θέσουν υπό αμφισβήτηση την έρευνα στα ρωσικά αρχεία και να ξαναρχίσουν τα παλιά τους ψέματα παρουσιάζοντάς τα στον κόσμο σαν νέες αλήθειες. Πρόκειται για εξωτερικά καλοπροσεγμένα και πολύ διαφημισμένα βιβλία, που από την αρχή ως το τέλος είναι γεμάτα ψέματα για τον κομμουνισμό και το σοσιαλισμό.

Τα ψέματα της συντηρητικής δεξιάς επαναλαμβάνονται για να πολεμήσουν τους σημερινούς κομμουνιστές. 

Επαναλαμβάνονται ώστε οι εργαζόμενοι να μη βλέπουν εναλλακτική λύση απέναντι στον καπιταλισμό και το νεοφιλελευθερισμό. Είναι μέρος του βρόμικου πολέμου κατά των κομμουνιστών που είναι οι μόνοι που έχουν να προσφέρουν εναλλακτική λύση για το μέλλον, δηλαδή τη σοσιαλιστική κοινωνία. Αυτός είναι ο λόγος εμφάνισης όλων αυτών των καινούριων βιβλίων που λένε τα παλιά ψέματα.

Όλα αυτά θέτουν μια υποχρέωση στον καθένα που έχει σοσιαλιστική κοσμοθεωρία για την Ιστορία. 

Πρέπει ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να εργαστούμε για να μετατρέψουμε τις κομμουνιστικές εφημερίδες σε αυθεντικές εφημερίδες της εργατικής τάξης, για ν’ αντιμετωπίσουμε τα ψέματα της αστικής τάξης! 

Κι αυτό είναι αναμφίβολα πολύ σημαντική αποστολή μέσα στη σημερινή ταξική πάλη, που στο κοντινό μέλλον θα αναθερμανθεί και πάλι με καινούρια δυναμική.

Το αλιεύσαμε από Εδώ  

Παρουσίαση Viva La Revolucion

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΜΑΦΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΣΙΚΩΘΕΙ ΣΤΑ ΕΔΡΑΝΑ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

Ε, λοιπόν, ας επιστρατεύσουν όποιον μηχανισμό θέλουν. ΜΑΤ, εισαγγελείς, τον πρωθυπουργό, τον 6ο Στόλο να φέρουν, να κάνουν το Συνέδριο στη Σούδα, στο Μαξίμου, όπου θέλουν. 

Δεν θα τα καταφέρουν!

Οι εργαζόμενοι βάφτισαν την ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ συνδικαλιστική μαφία. Από την άλλη, ΜΜΕ, κόμματα, κυβερνήσεις και κύρια οι εργοδότες, ο ΣΕΒ, οι τραπεζίτες, αποκαλούν αυτήν την ομάδα «αξιόπιστο κοινωνικό εταίρο». 

Γιατί άραγε αυτή η αντίφαση; Αυτό το ερώτημα δεν απασχολεί καθόλου τις εφημερίδες, τα σάιτ και τα κανάλια που προτιμούν να βλέπουν «μάχη για τις καρέκλες» στα συνδικάτα και το Συνέδριο της ΓΣΕΕ, θυμίζοντας τη λαϊκή παροιμία για αυτόν και τα όσα δεν φτάνει.

Εμείς δεν χρειαζόμαστε να κάνουμε το μαύρο άσπρο και να ανακαλύψουμε «βαρβάρους». 

Τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες, τα Συνδικάτα, οι συνδικαλιστές που πορεύονται με το ΠΑΜΕ, έχουμε ένα βασικό πλεονέκτημα. Από τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ έως σήμερα, ήμασταν κάθε μέρα στα λιμάνια, στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία και στα εμπορομάγαζα, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ενημέρωση, την οργάνωση και την αντεπίθεση της εργατικής τάξης, διεκδικώντας τα πραγματικά αιτήματα των εργαζομένων. Κόντρα σε εργοδοσία, κυβερνήσεις και αστικά κόμματα. Για αυτή του τη δράση το ΠΑΜΕ στοχοποιήθηκε από τα αφεντικά και το μαντρόσκυλό τους, τη Χρυσή Αυγή. Αλλά και από ΜΜΕ, υπουργούς, αστυνομίες και φυσικά από τα τσιράκια των εργοδοτών μέσα στα συνδικάτα.

Ταυτόχρονα, για αυτή του τη δράση, ειδικά και τα χρόνια της κρίσης, το ΠΑΜΕ έγινε το αποκούμπι κάθε εργαζόμενου.

 Παρά τις όποιες διαφωνίες, που υπάρχουν σε κάθε συνδικάτο και κίνημα, οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν το ΠΑΜΕ ως την έκφραση της συνδικαλιστικής οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης της Ελλάδας που βγήκε μπροστά. Πάλεψε, συγκρούστηκε, διεκδίκησε, εμπόδισε μέτρα. Καλλιέργησε την αλληλεγγύη. «Εχτισε» Χαλυβουργίες. Κράτησε ζωντανή την υπόγεια φωτιά του αγώνα που σιγοκαίει σε κάθε χώρο δουλειάς, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο συλλαλητήριο για τη ΛΑΡΚΟ.

Υπάρχει λόγος που οι ανύπαρκτοι μένουν ακούνητοι στις καρέκλες τους ; 
Την ίδια στιγμή, η ζωή βάζει το αμείλικτο ερώτημα:

Σε αυτά τα χρόνια της κρίσης, που ανέβηκαν και κατέβηκαν κυβερνήσεις, κόμματα, ήρθαν μνημόνια, ΔΝΤ, Παγκόσμιες Τράπεζες, Γραμματείς και Φαρισαίοι, στην Ελλάδα το μόνο που δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια είναι η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ!

Τη στιγμή που εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχασαν τις δουλειές τους, απολύθηκαν, εταιρείες χρεοκόπησαν, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μας μετανάστευσαν, μισθοί και συντάξεις τσακίστηκαν, όλα αυτά τα χρόνια η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ συνεχίζει ακάθεκτη. Αμετακίνητη. Ακούνητη στην καρέκλα της. Αλλά και ανύπαρκτη στους χώρους δουλειάς. Είναι άραγε τυχαίο ότι ακόμη και την Πρωτομαγιά στην Αθήνα κατάφερε να κάνει «συγκέντρωση» 70 ατόμων;

Πρόκειται για μια σήψη που τη συντηρούν γιατί δεν θέλουν τα συνδικάτα να είναι στα πόδια τους. Και τη συντηρούν με εκατομμύρια ευρώ στο ταμείο της. Οταν Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Συνδικάτα ζήτησαν να δίνεται οικονομική ενίσχυση στις οργανώσεις μέλη της, αρνήθηκαν με ομοψυχία.

Γιατί λοιπόν μια τέτοια ομάδα, η οποία έχει πέσει σε πλήρη ανυποληψία στους εργαζόμενους, που έχει εξαφανιστεί από τους χώρους δουλειάς, παραμένει στις καρέκλες της;

Μερικά χαρακτηριστικά και αναντίρρητα στοιχεία μπορούν να δώσουν απαντήσεις:

-- Ενώ η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ αρνήθηκε να καλέσει οποιαδήποτε κινητοποίηση ή να στηρίξει τις απεργίες των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών για το Ασφαλιστικό και τις Συλλογικές Συμβάσεις, υπέγραψε πριν λίγες μέρες σαν τον κλέφτη ΕΓΣΣΕ με τις εργοδοτικές ενώσεις και τις «ευλογίες» της κυβέρνησης της ΝΔ, παγώνοντας τους μισθούς των εργαζομένων.

-- Η ΓΣΕΕ προχωρά μαζί με τον ΣΕΒ στην ίδρυση επαγγελματικού ταμείου, ανοίγοντας τον δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης που προωθεί η κυβέρνηση.

-- Στήριξε ΣΕΒ και κυβερνήσεις που προωθούν την απαγόρευση των διαδηλώσεων και των απεργιών.

-- Συνυπέγραψε την τότε Υπουργική Απόφαση για πετσόκομμα του βασικού μισθού κατά 32%, μετατρέποντας ειδικά τους νέους σε εργαζόμενους β' ταχύτητας.

-- Είχε τοποθετηθεί υπέρ του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα για το 3ο μνημόνιο.

-- Αποδέχτηκε και στηρίζει τις απαιτήσεις των εργοδοτών στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης για εργαζόμενους - «λάστιχο», «ενοικιαζόμενους» κ.τ.λ.

Θέλουν να μετατρέψουν όλο το συνδικαλιστικό κίνημα σε μηχανισμό της εργοδοσίας

Η Μαύρη Βίβλος με τα κατορθώματά τους, όμως, έφτασε σε άλλο επίπεδο. Θέλουν να μετατρέψουν ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα σε μηχανισμό της εργοδοσίας.
Σε αυτήν την κατεύθυνση υπάρχουν αναρίθμητες επίσημες και επώνυμες καταγγελίες συνδικάτων και συνδικαλιστών (και όχι «συνδικαλιστικές πηγές» με κουκούλες). Συνδικάτα και συνδικαλιστές που δεν ανήκουν καν στη δύναμη του ΠΑΜΕ, που είπαν «Ως εδώ!».
Να θυμίσουμε 

την κυρία διευθύντρια στα σούπερ μάρκετ «Χαμογελάτε για 300 ευρώ» που την είχαν στα ψηφοδέλτιά τους;

Τον υπεύθυνο του γραφείου Τύπου της ΓΣΕΕ που ανακαλύφθηκε να είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος εταιρειών;

Τον διευθύνοντα σύμβουλο ναυτιλιακής που τον είχαν υποψήφιο για εκπρόσωπο των εργαζομένων;

Τους τραπεζίτες που παρουσίασαν ως συνδικαλιστές;`Η το ανέκδοτο που λέγεται οργανωτικός γραμματέας ΓΣΕΕ, που δεν μπόρεσε καν να εκλεγεί από το χώρο δουλειάς του και εκλέχτηκε από άλλον κλάδο;

`Η ότι εξαφάνισαν την υπογεννητικότητα της Φαρκαδόνας παρουσιάζοντας ψηφίσαντες 800 οικοδόμους;

Υπάρχουν και νέα στοιχεία που επιβεβαιώνουν τις καταγγελίες μας.
Δείχνοντας ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο, ο μηχανισμός των εργοδοτών μέσα στα συνδικάτα προχώρησε σε συκοφαντίες, ψέματα, πλαστογραφίες για να κρύψει την αλήθεια.

-- Αξιοποίησε ακόμη και την προπαγάνδα των φασιστών δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, χαρακτηρίζοντας ως εγκληματικές οργανώσεις τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Σωματεία που έκαναν και κάνουν σημαντική προσπάθεια να οργανώσουν τον αγώνα των εργαζομένων.

-- Προχώρησε σε μηνύσεις ενάντια σε συνδικαλιστικά στελέχη από συνδικάτα της Αττικής, της Καβάλας, του Ηρακλείου.

-- Με αυταρχισμό προχώρησε ακόμη και στην αποπομπή μελών του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Καβάλας.

-- Παρεμπόδισε και παρεμποδίζει τη δράση των συνδικάτων για να πραγματοποιήσουν τις συλλογικές τους διαδικασίες για την οργάνωση της πάλης ενάντια στην κυβέρνηση που φέρνει νέο νομοσχέδιο ενάντια στα ασφαλιστικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, π.χ. στην Καβάλα.

-- Ενώ ταυτόχρονα ζήτησαν την επαναφορά του «Συνδικαλιστικού» της Ασφάλειας, φέρνοντας ασφαλίτες και ΜΑΤ μέσα στα συνδικάτα (θυμίζουμε τους ασφαλίτες στα Συνέδρια της Θεσσαλονίκης, της Κατερίνης, τους μπράβους, ανθρώπους της νύχτας που έφεραν στο Συνέδριο της ΟΙΥΕ κ.ά.).

Δεν θα τα καταφέρουν όποιον μηχανισμό και αν επιστρατεύσουν

Εμείς λοιπόν το λέμε ξανά:

Δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουμε την εργοδοτική παρέμβαση. Την παρουσία των ίδιων των εργοδοτών, προέδρων και διευθυνόντων συμβούλων στα συνδικάτα.

Δεν πρόκειται να ανεχτούμε και να νομιμοποιήσουμε την ωμή διαστρέβλωση των πραγματικών συσχετισμών. Δεν πρόκειται να ανεχτούμε και να νομιμοποιήσουμε τις νοθείες, τις πλαστογραφίες με διάφορους τρόπους κ.λπ.

Εμείς έχουμε στο πλευρό μας την εργατική τάξη, τα συνδικάτα της, που σχεδιάζουν, ζουν και δρουν μέσα από ζωντανές, ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, όπως προβλέπουν τα καταστατικά τους. 

Που αυτήν τη στιγμή οργανώνουν νέα απεργία ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ. Ενώ αυτοί, σαν το δεξί χέρι κυβέρνησης - εργοδοτών, βρίζουν και ρίχνουν λάσπη σε αυτούς που αγωνίζονται.

Ε, λοιπόν, ας επιστρατεύσουν όποιον μηχανισμό θέλουν. ΜΑΤ, εισαγγελείς, τον πρωθυπουργό, τον 6ο Στόλο να φέρουν, να κάνουν το Συνέδριο στη Σούδα, στο Μαξίμου, όπου θέλουν. Δεν θα τα καταφέρουν!

Γιώργος ΠΕΡΡΟΣ
Μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ

**********

Το βίντεο από τη σημερινή ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΪ “Οι Αταίριαστοι”, με την εμφάνιση του Γιάννη Παναγόπουλου, θα γίνει συλλεκτικό, καθώς μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες ως προς το τι γίνεται κάτω από τον απόλυτο πάτο, τα είδη ζωής και πολιτικής σκέψης που αναπτύσσονται.
Ο Γιάννης Παναγόπουλος, επικεφαλής της απερχόμενης διοίκησης και της συνδικαλιστικής κλίκας της ΓΣΕΕ, έκανε μια σπέσιαλ εμφάνιση χωρίς αντίλογο, όπως το συνηθίζει, στο φιλόξενο κανάλι.
Κι αντί να ασχοληθεί με τον νόμο για το Αφαλιστικό, την πολιτική της κυβέρνησης και τα προβλήματα των εργαζομένων, αφιέρωσε και τα δέκα λεπτά της τηλεοπτικής του παρουσίας στον πραγματικό του εχθρό: το ΠΑΜΕ.

Ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια, λέγοντας πως είχε μόλις διαβάσει τις απειλές του κομματικού οργάνου της συγκεκριμένης παράταξης -εννοεί τον Ριζοσπάστη, αλλά απαξίωσε και να τον κατονομάσει ακόμα. 

Αν απορείτε σε τι ακριβώς αναφέρεται, μπορείτε να δείτε το κύριο άρθρο του σημερινού Ρίζου με τίτλο “Ούτε τα προσχήματα“, όπου διαβάζουμε μεταξύ άλλων.

Στο επίκεντρο μπαίνουν οι πρωτοβουλίες ενημέρωσης και κινητοποίησης των εργαζομένων, για να γίνει η απεργιακή μάχη δική τους υπόθεση, απέναντι στην απατηλή κυβερνητική προπαγάνδα. 

Απέναντι όμως και στην ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, που με μια ανακοίνωση – μνημείο απεργοσπασίας, βγαλμένη από τα γραφεία του υπουργείου Εργασίας, έσπευσε να βγει «λαγός» και στον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό κυβέρνησης – κεφαλαίου. 

Από τη νέα άθλια παρέμβαση της διορισμένης ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ μπορούν να βγουν πολλά χρήσιμα συμπεράσματα για τους εργαζόμενους. (…) Η τόσο απροκάλυπτη στήριξή τους στον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό κυβέρνησης – κεφαλαίου επιβεβαιώνει ότι έχουν πάρει ανταλλάγματα στην προσπάθεια που κάνουν να επιβάλουν με τη βία και την καταστολή τις νοθείες τους και την απροκάλυπτη παρέμβαση της εργοδοσίας στα συνδικάτα. Δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα… Όχι βέβαια ότι τους είχαν μείνει και πολλά για να κρατήσουν!

Ακολουθήστε, από περιέργεια έστω, τον παραπάνω σύνδεσμο για να το διαβάσετε ολόκληρο. Και αν βρείτε έστω ίχνος κάποιας απειλής ή αντίστοιχο υπονοούμενο να το πείτε και σε εμάς ή μάλλον στον Παναγόπουλο, για να έχει κάτι σοβαρό να λέει.
Τώρα ήξερε ότι μιλάει μόνος του και δε βρισκόταν κανείς στο studio να σημειώσει ότι λέει θρασύτατα ψέματα.

Τα καλύτερα μαργαριτάρια όμως δεν τα είχε εκστομίσει ακόμα. Συνεχίζοντας το δικό του τροπάρι, είπε πως το ΠΑΜΕ διέλυσε το Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (αυτό όπου είχαν έρθει μπράβοι και διευθυντές αντιπρόσωποι), γιατί δεν ανέχεται άλλη αριστερά πλην αυτού και την πλειοψηφία εκεί την είχε ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Ότι το ΠΑΜΕ δρα ως οργάνωση σε διατεταγμένη υπηρεσία του ΚΚΕ -για αυτό και το χαρακτηρίζει “βραχίονά του”. Ότι μόνο στην Ελλάδα έχουμε “το δίκιο του ΚΚΕ”.

Όταν τον ρώτησαν για το ασφαλιστικό, είπε να μείνει στην ίδια κατηγορία και να “ξεσκεπάσει την υποκρισία” του ΚΚΕ που κατέθεσε ερώτηση για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, γιατί δεν υπάρχει διοίκηση στη ΓΣΕΕ για να υπογράψει.

Ο πραγματικός του πόνος δηλαδή είναι πως έχασε ακόμα και αυτό τον διακοσμητικό ρόλο που είχε, για να “διαπραγματεύεται” με τον ΣΕΒ και να συνυπογράφει “αυξήσεις”-ψίχουλα. Κι έτσι ο ρόλος του δεν έχει πια καμία πρακτική αξία για το σύστημα που υπηρετεί, για αυτό και απαξιώνεται ακόμα περισσότερο, ακόμα και από τα αφεντικά του.

Κερασάκι στην τούρτα ήταν η “αποκάλυψη” πως το ΠΑΜΕ δεν έχει υπογράψει καμία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας από τη μεταπολίτευση, μολονότι ήταν και στο Προεδρείο για κάποια χρόνια, έχοντας τη θέση του Γραμματέα.

Μικρή λεπτομέρεια πως το ΠΑΜΕ υπάρχει από το ’99 ενώ η μεταπολίτευση ξεκίνησε θεωρητικά 25 χρόνια πριν. Σημαντική “λεπτομέρεια” πως οι ταξικές δυνάμεις αρνήθηκαν να συμφωνήσουν με τις μηδαμινές αυξήσεις που υπέγραφε η ηγεσία της ΓΣΕΕ, όλα τα τελευταία χρόνια, ακόμα και σε περιόδους ανάπτυξης, σύμφωνα και με τις δικές τους στατιστικές. Ήταν όμως μπροστά σε κάθε αγώνα των εργατών για να πετύχουν πραγματικές αυξήσεις, με συλλογικές συμβάσεις που να διασφαλίζουν τα δικαιώματά τους.

Στα τελευταία δευτερόλεπτα, ο Παναγόπουλος ψέλλισε και μια “κριτική” στην Κυβέρνηση, ότι κάνει φτιασιδώματα στο νόμο Κατρούγκαλου αλλά δεν μπορεί να παρέμβει όσο είναι διορισμένη κι όχι εκλεγμένη διοίκηση. 

Κουβέντα δηλαδή για το παράθυρο (βασικά πόρτα ολόκληρη) που ανοίγει για την ιδιωτική ασφάλιση και για τις συντάξεις πείνας που θα έχουν οι εργαζόμενοι.

Για το φινάλε ας κρατήσουμε μια δική του κουβέντα που μπορεί να του γυρίσει μπούμερανγκ. 

Όταν στο Συνέδριο υπάρχουν μέσα άτομα που δεν είναι σύνεδροι, δεν είναι δημοκρατικά εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, τότε αυτό ακυρώνεται. Αυτό ακριβώς θέλουν να διασφαλίσουν και οι ταξικές δυνάμεις, που δεν πρόκειται να αφήσουν τη συνδικαλιστική κλίκα να φέρει διευθυντές και μαϊμούδες ως αντιπροσώπους της τάξης μας.

Υγ: εδώ μπορείτε να απολαύσετε την εμφάνιση του  Παναγόπουλου, στο ΣΚΑΪ.

Αλίευση από "Ρ" και "Κ" Παρουσίαση Viva La Revolucion

-ΤΟ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΠΟΤΕ !!!

***

Σοφία Χουδαλάκη:

Λένινγκραντ 1941,

 από τη μια μεριά ο θρυλικός στρατηγός Ζούκοφ ανοίγει δρόμο, «Δρόμο Ζωής», πάνω στην παγωμένη λίμνη Λάντογκα σπάζοντας τον αποκλεισμό και από την άλλη ο μεγαλοφυής συνθέτης Σοστακόβιστς γράφει μια Συμφωνία που έχει 

"το ανάστημα της μεγάλης, παγκόσμιας τέχνης" (Αλεξέι Τολστόι).
Στην αρχή της πολιορκίας, στα 1941, ο συνθέτης έγραφε «Πριν από μια ώρα τελείωσα το δεύτερο μέρος του νέου μου συμφωνικού έργου. Αν όλα πάνε καλά και καταφέρω να γράψω το τρίτο και τέταρτο μέρος, θα έχω κάνει την Εβδόμη Συμφωνία μου. Γιατί σας τα λέω αυτά; Σας τα λέω για να μπορέσουν να μάθουν οι κάτοικοι του Λένινγκραντ που με ακούν τώρα, ότι η ζωή στην πόλη μας εξακολουθεί να συνεχίζεται. Ο καθένας από μας εκτελεί το στρατιωτικό του καθήκον…»

27 Ιανουαρίου 1944,
η τελευταία μέρα της πολιορκίας της μοναδικής πόλης στην ιστορία που άντεξε 872 μέρες αποκλεισμού και πολέμου από τα ναζιστικά στρατεύματα. 

Το Λένινγκραντ δεν έπεσε ποτέ. 

Οι ναζί έριξαν στην πόλη 107.000 βόμβες και 159.000 βαριά βλήματα. 

Εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα, κυρίως από την πείνα και την παγωνιά. 

Η θερμοκρασία τον χειμώνα έπεφτε ακόμα και στους -30 βαθμούς Κελσίου, χωρίς θέρμανση, χωρίς τροφή, 

αλλά με τα πανεπιστήμια να λειτουργούν, με τα θέατρα ανοιχτά, με τον Σοστακόβιτς να ανεβάζει τη μουσική του καλώντας μουσικούς από τα χαρακώματα για να παίξουν.

Η σύνθεσή του ολοκληρώνεται εν τω μέσω της πολιορκίας. 

Η παράσταση μεταδίδεται ραδιοφωνικά σε όλη τη χώρα και με μεγάφωνα σε ολόκληρη την πόλη. 

Κατά τη διάρκειά της ο ήχος των κανονιοβολισμών των Γερμανών δεν ακούγεται καθόλου, επικρατεί πρωτόγνωρη σιγή… 

Αργότερα αποκαλύπτεται, ότι ο Σοβιετικός διοικητής Γκοβορόφ είχε εκτοξεύσει 3.000 οβίδες κατά του γερμανικού στρατού λίγο πριν την έναρξή της παράστασης, για να υποχρεώσει τους ναζί να σιωπήσουν.

Αλίευση - Παρουσίαση Viva La Revolucion

Έτσι Οι ΕΡΓΑΤΕΣ ΝΙΚΗΣΑΝ Τον ΣΕΡΠΙΕΡΗ και τις Βδέλλες του Το 1929 -ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ !!!

1/2/1929 στο Λαύριο του Σερπιέρη
Απ΄την εφημερίδα της Εργατιάς τότε και τώρα. 

Να Μαθαίνουμε και να Παραδειγματιζόμαστε για το Σήμερα !!

Η μεγάλη απεργία στα μεταλλεία του Λαυρίου το 1929

Μάθημα ταξικής αντοχής, αλληλεγγύης και θάρρους

Ανοδος μεταλλωρύχου στο φρέαρ «Σερπιέρη» στο Λαύριο (από λεύκωμα του Δήμου Λαυρεωτικής)

Την 1η Φλεβάρη συμπληρώνονται 91 χρόνια από την έναρξη του σκληρού απεργιακού αγώνα που έδωσαν το 1929, επί 47 μέρες, οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία του Λαυρίου. Κάθε μέρα της απεργίας είναι και ένα ξεχωριστό παράδειγμα ταξικής αντοχής, αποφασιστικότητας, αλληλεγγύης και θάρρους.

Τον αγώνα στο Λαύριο καθοδήγησε η Ενωτική ΓΣΕΕ, που συγκροτήθηκε λίγες μέρες μετά το ξεκίνημα της απεργίας. 

Την ίδια περίοδο ξέσπασε μια ακόμη απεργία στην Ελευσίνα, στην οποία παρενέβη η τότε πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Σε αυτούς τους δύο απεργιακούς αγώνες αποτυπώνεται ανάγλυφα η αντιπαράθεση των δύο γραμμών στο κίνημα: Της ταξικής σύγκρουσης από τη μια και της ταξικής συνεργασίας από την άλλη.

Σήμερα, ξεχωρίζουμε κάποιες από τις στιγμές της μάχης στο Λαύριο, όπως αποδόθηκαν στα φύλλα του «Ριζοσπάστη» (διατηρείται η ορθογραφία της εποχής).

Το ξέσπασμα της απεργίας

Ο απεσταλμένος του «Ριζοσπάστη» στο Λαύριο, περιγράφοντας τις άθλιες συνθήκες εργασίας, αναφέρει: «Το Λαύριο απασχολεί σήμερα πάνω από 2.500 εργάτες που δουλεύουν στα Μεταλλεία (…) Δουλεύοντας ένα ολόκληρο 8ωρο τη μέρα, είναι υποχρεωμένοι λόγω του γλίσχρου μεροκάματου που παίρνουν, να δουλεύουν υπερωρίες, που ανεβάζουν έτσι τις ώρες δουλειάς σε 12 και να φτάσουν το μάξιμουμ μεροκάματό τους στις 60 δραχμές.
Ενας από τους μεγαλύτερους και σπουδαιότερους κινδύνους είναι η μολυβδίασις που παθαίνουν όλοι σχεδόν και σε σημείο που ύστερα από μερικά χρόνια να αχρηστεύονται εντελώς. 

Ο γιατρός της Εταιρίας Αλεξάνδρου τους είπε ξεκάθαρα: «Αν κόψω ένα κομμάτι κρέας από πάνω σας και το πετάξω σε σκυλί ασφαλώς θα ψοφίσει».

Σε άλλο ρεπορτάζ με τον πλάγιο τίτλο «Η βδέλλα των εργολάβων – Πώς απομυζούν τους εργάτες – Τα άτιμα μέσα που μετέρχονται» αναφέρεται: «Παίρνουν τη δουλειά εργολαβικά κι έχοντες βέβαια κάθε συμφέρον να την τελειώσουν μια ώρα αρχίτερα τους υποχρεώνουν να δουλεύουν περισσότερο από την κανονισμένη ώρα και τους πιέζουν να εκτελούν τη δουλειά στα μπόσικα (ετοιμόρροπα) μέρη και τα πιο επικίνδυνα, πότε με χυδαιότατες βρισιές και απειλές διωξίματος και πότε με τη μπλόφα θα κλείσει η εταιρεία και δεν βγαίνει».

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η εταιρεία είχε υποσχεθεί ότι το Γενάρη του 1929 θα έδινε αυξήσεις 5% σε όλους τους τεχνίτες, κάτι που δεν έκανε. Κάτω από την απαίτηση των τεχνιτών, η αντιδραστική διοίκηση του σωματείου τους αναγκάζεται να συγκαλέσει Γενική Συνέλευση στις 31 Γενάρη, όπου υιοθετήθηκε το προωθημένο πλαίσιο των αιτημάτων τους.

Δημιουργήθηκε μάλιστα και μια επιτροπή, που την επόμενη μέρα έθεσε τα αιτήματα στη διεύθυνση της εταιρείας. «Ο υποδιευθυντής όμως της εταιρίας Κοντιέ, όχι μονάχα δε δέχεται συζήτηση για αύξηση μεροκάματου, αλλά και βρίζει την επιτροπή (…)», γράφει ο «Ριζοσπάστης».

Οι εργάτες και οι τεχνίτες, ξεπερνώντας τις αντιδραστικές διοικήσεις των σωματείων τους, συγκροτούν Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή, η οποία, μεταξύ άλλων, στέλνει τηλεγράφημα στις εργασίες του Συνεδρίου της Ενωτικής ΓΣΕΕ (ξεκίνησε στις 28 Φλεβάρη) και ζητάει να αναλάβει την καθοδήγηση της απεργίας. Στις 2 Φλεβάρη ο αριθμός των απεργών ανέρχεται στους 2.100.

Η αστυνομία σκοτώνει απεργό

Την Τετάρτη 6 Φλεβάρη, μετά από Γενική Συνέλευση, «οι εργάτες ξεχύθηκαν προς τα μεταλλεία για να πείσουν και τους άλλους εργάτες να απεργήσουν. Μπρος στους φούρνους όμως που βρισκόταν σμήνη χαφιέδων και χωροφυλάκων τους υπεδέχθησαν με ομοβροντία πυροβολισμών, ο δε ενωμοτάρχης Τούμπας ξάπλωσε νεκρό με δύο σφαίρες τον εργάτη Συρίγο».

«Γίνεται τότε πανδαιμόνιο. Οι απεργοί εξαγριωμένοι ορμούν ενάντια στους χωροφύλακες που απ’ το φόβο τους παραδίδουν τα όπλα κι αφήνουν ελεύθερη τη διάβα τους. Κι αμέσως οι φούρνοι σταματούν κι οι Μεταλλωρύχοι που τους κινούσαν βγαίνουν από μέσα για να ενωθούν με τους απεργούς (…) Την επομένη, η πόλη είναι νεκρή (…) Μόνο τ’ απόγευμα ακούστηκε να βαράν πένθιμα οι καμπάνες και να καλούν τον κόσμο στη κηδεία (…) Στη πλατεία όμως μπροστά, πίσω από το φέρετρο του σ. Συρίγου μια θάλασσα πάνω από 7 χιλ. πλήθος ακολουθεί και καταριέται τους δολοφόνους…».

Ο υπουργός Ζαβιτσάνος (πρωθυπουργός τότε ήταν ο Ελ. Βενιζέλος) δηλώνει στη Βουλή: «Εάν ο χωροφύλακας πυροβόλησε καλώς έπραξε. Δεν μπορείτε να πείτε, πρόσθεσε σε κάποιο βουλευτή, ότι είχε καθήκον ο χωροφύλακας να σταυρώσει τα χέρια του και αφήσει ελεύθερους τους απεργούς να επιτίθενται κατά των γραφείων της εταιρείας και να αναστατώνουν τον κόσμο»!

Γυναίκες ηρωίδες
Στα μέσα του Φλεβάρη, το ατμόπλοιο «Μαρία» του εφοπλιστή Βλάση προσεγγίζει το λιμάνι του Λαυρίου για να ξεφορτώσει κάρβουνο. Οπως φαίνεται από τα δημοσιεύματα, δεν τα καταφέρνει και πάει να ξεφορτώσει στον Πειραιά. Υστερα από αίτημα των απεργών, η Ενωση Εργατών Λιμένος Πειραιώς δίνει εντολή στα μέλη της να μην επιτρέψουν το ξεφόρτωμα ούτε στον Πειραιά.

Ο εφοπλιστής προσπαθεί ξανά να ξεφορτώσει στο Λαύριο στις 14 Μάρτη, στρατολογώντας 35 απεργοσπάστες από τον Πειραιά.

 Οι απεργοί αντιδρούν ακαριαία με μπροστάρηδες τις γυναίκες.

 Στο φύλλο του «Ριζοσπάστη» στις 17 Μάρτη, ο απεσταλμένος του, κατόπιν εντολής – όπως λέει – των ηρωίδων προλετάριων του Λαυρίου, περιγράφει αυτή τη σκηνή.

Στην προκυμαία από τις 7 το πρωί γίνεται μεγάλη συγκέντρωση, όπου συμμετέχουν 3.000 άνθρωποι. «Οι χωροφύλακες προσπαθούν να τους μποδίσουν το διάβα (…) Οι απεργοσπάστες ένας – ένας φοβισμένοι παρατούν το ξεφόρτωμα και κατεβαίνουν στα αμπάρια (…) Το πλήθος ορμά μέσα στην σιδερένια πόρτα. Οι χωροφύλακες τα χάνουν, υποχωρούν λιγάκι και στρίβουν τους υποκόπανους ενάντια στη κοσμοπλημμύρα (…) Αυτό γίνεται αφορμή για να ριχτεί η πρωτοπορία του πλήθους, οι γυναίκες με περισσότερη μανία.

(…) Οι χωροφύλακες βαρούν μανιασμένα μα κι οι γυναίκες που δέχονται πρώτες την επίθεση, δεν στέκονται με σταυρωμένα τα χέρια. Οι πέτρες, τα ξυλοκάρβουνα, τα ξύλα που βρίσκονται στο λιμάνι γίνονται όπλα της μάζας ενάντια στους φρενιασμένους χωροφύλακες (…) Ξαφνικά ακούγεται ποδοβολητό. Κανείς δεν γύρισε πίσω το κεφάλι να δει τι τρέχει. Μόνο όταν από το στόμα του ανθυπομοίραρχου Λέκκα ακούστηκε: – Θα σας σκοτώσω ρουφιάνοι! Το πλήθος έστρεψε να δει για να δεχτεί κατάμουτρα τα κοντάκια των καινούργιων τώρα χωροφυλάκων…

Μα πάλι κανείς δεν δείλιασε (…) Μια γριούλα σπάζει το ραβδί της πάνω στα μούτρα του Λέκκα κι’ η σύγκρουση όλο και γίνεται πιο άγρια. Πιάνονται σχεδόν στα χέρια. Οι γυναίκες βουτάν τα όπλα από τους χωροφύλακες. Τέσσερα απ’ αυτά πετιούνται στην θάλασσα. Αλλά καινούργιο, ξεκούραστο κύμα χωροφυλάκων καταφτάνει. Οι χτυπημένες και κουρασμένες γυναίκες από την κούραση δεν βαστούν πια…

Η σύγκρουση όμως εξακολουθεί. Ξάφνου δύο δυνατοί κρότοι ακούγονται από το πλινθοποιείο. Ητανε δύο τορπίλες που πέσανε εκεί κοντά από τα όργανα της εταιρείας για να σκορπίσουν πανικό. Κι αρχίζει η υποχώρηση μέσα στις υποκοπανιές των χωροφυλάκων που χτυπούν τις γυναίκες όπου βρουν και τις σέρνουν από τα μακριά μαλλιά τους. Η σιδερένια πόρτα που ‘χαν κερδίσει με την πρώτη εξόρμησή τους κλείνει τώρα με κρότο πίσω τους. Κι οι καμπάνες μάταια εξακολουθούσαν να βαράνε. Κανείς δεν έφτανε πια για ενίσχυσή τους.

Κι όταν ματωμένες φτάνουν στη Νεάπολη γίνεται ο απολογισμός: όλες σχεδόν χτυπημένες. Από τις 15 όμως το αίμα τρέχει. Οι άντρες είχαν εφτά τραυματισμένους κι οι χωροφύλακες πέντε με τον ανθυπομοίραρχο μαζί.

Ετσι τη περασμένη Πέμπτη 14 του Μάρτη οι προλετάριες του Λαυρίου πέρασαν το πρωινό τους. Ηταν ο καλύτερος γιορτασμός για τη Διεθνή ημέρα της γυναίκας. 

Το αίμα τους ήταν η σπονδή που χύσανε για το πλησίασμά τους μέσα στις γραμμές του προλεταριακού μας αγώνα, ήταν η υπόσχεση που δίνανε για τους μελλοντικούς σκληρούς αγώνες που θα ριχτούν, για την απελευθέρωσή τους από την σκλαβιά του εργοδότη. Οι εργάτριες της Αθήνας ας είναι περήφανες από τον χαιρετισμό αυτό που τους στέλνουν οι προλετάριες του Λαυρίου».

Ταξική αλληλεγγύη

Την 1η Μάρτη, η κυβέρνηση στέλνει στο Λαύριο τον εισαγγελέα Κώνστα, ο οποίος εκτοξεύει φοβέρες για να κάμψει τους απεργούς. Μεταξύ άλλων απειλεί: «Κράτος 7 εκατομμυρίων δεν θα δειλιάσει να σκοτώσει 5 χιλιάδες ταραξίες»!

Η ταξική αλληλεγγύη, όμως, σηκώνει τείχος στον αυταρχισμό της εργοδοσίας και του κράτους της. Καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, καταφθάνουν οικονομικές ενισχύσεις από συνδικάτα και μεμονωμένους ανθρώπους. 

Αντιπροσωπευτικό είναι το γράμμα που δημοσιεύεται στον «Ριζοσπάστη» στις 3 Μάρτη 1929: «Αγαπητέ “Ριζοσπάστη”. Σου στέλνω 500 δραχμές και σε παρακαλώ να δώσεις τις 250 δραχμές στην εργατική βοήθεια για να συντηρήσει τους εξόριστούς μας και 250 να στείλεις στους ηρωικούς απεργούς του Λαυρίου. Τα λεφτά αυτά τα πήρα βάζοντας ενέχυρο (…) Μόλις το κατορθώσω θα στείλω κι’ άλλα».

Χαρακτηριστικό είναι και ένα άλλο γράμμα που επίσης δημοσιεύεται στον «Ριζοσπάστη» στις 12 Μάρτη 1929: «(…) μην κλονιστείτε από την κρατική τρομοκρατία, να προτιμήσετε να ζήσετε τρώγοντας ρίζες και χορτάρια, παρά να ξαναγυρίσετε στα πηγάδια που είναι σωστές κολάσεις ζωντανών για 25 ψωροδραχμές, φτύνοντας αίμα κι’ αποκτώντας την μολυβδίαση, που τις φοβερές συνέπειες τις διάβασα στον “Ριζοσπάστη” μας, ενώ άλλοι πλουτίζουν εις βάρος σας. (…) Αγλαΐα Μέλου. Μητέρα επαναστατών προλετάριων».

Νίκη των εργατών

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. 

Το Σάββατο 16 Μάρτη, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας υποχρεώνεται σε συμφωνία με την Ενωτική ΓΣΕΕ, που περιελάμβανε: 10% αύξηση σε όλους τους εργάτες και εργάτριες. Να απολυθούν άμεσα όλοι οι κρατούμενοι εργάτες, διατάσσοντας τηλεφωνικώς την αναστολή της εκτόπισής τους. Να επανέλθουν όλοι οι εργάτες στη θέση τους. Εξασφάλιση της αντιπροσώπευσης των εργατών στα ταμεία Αλληλοβοήθειας και Συντάξεων.

Επίσης, αποφασίστηκε να βρεθεί τρόπος για την αποζημίωση της οικογένειας του Συρίγου. Την Κυριακή 17 Μάρτη έγινε μεγάλη συγκέντρωση έξω από τα γραφεία του Σωματείου όπου ανακοινώνεται το περιεχόμενο της συμφωνίας, με τους απεργούς να επιδοκιμάζουν και να αποδέχονται τη συμφωνία.

Στον αντίποδα, η απεργία στα εργοστάσια της Ελευσίνας που ξεκίνησε στις αρχές Μάρτη, τελείωσε μέσα σε λίγες μέρες, με ευθύνη της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Σε ανακοίνωση, η Ενωτική ΓΣΕΕ επεσήμανε πως η ηγεσία της ΓΣΕΕ «εγκατέλειψε τα αιτήματα των εργατών και υπεχώρησεν στις προτάσεις των εργοδοτών, καταβάλλοντας με τα εκεί όργανά του κάθε προσπάθεια για τη διάσπαση και λύση της απεργίας (…) Ετσι οι εργάτες προδομένοι άρχισαν να επανέρχονται στην δουλειά και η απεργία διέρρευσε».

Και πιο κάτω σημειώνει πως η ΓΣΕΕ είναι «τυφλό απεργοσπαστικό όργανο, υποχείριο στα χέρια των εκμεταλλευτών της εργατικής τάξης και το χτύπημα των αγώνων αυτής».

Αλίευση από "Ρ" Παρουσίαση Viva La Revolucion