Η «ΠΡΕΜΟΥΡΑ» ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΩΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

ΜΕΙΚΤΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ - ΠΓΔΜ

Οι ανταγωνισμοί επιταχύνουν τα σχέδια της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στην περιοχή

Τα ευρωατλαντικά σχέδια ενάντια στους λαούς κατήγγειλε το ΚΚΕ

Από τις πρόσφατες επαφές των πρωθυπουργών Ελλάδας - ΠΓΔΜ στο Νταβός

Η «πρεμούρα» της ΕΕ για «διεύρυνση» των συμφερόντων της στα Δ. Βαλκάνια, όπου φουντώνουν οι ανταγωνισμοί με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα για το πέρασμα αγωγών και δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, αναδείχτηκε κατά τη συνάντηση της μεικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ευρωκοινοβουλίου και Βουλής της ΠΓΔΜ, στο Στρασβούργο στις 7-8 Φλεβάρη.

 Συμμετείχαν ευρωβουλευτές και ο επικεφαλής της Κομισιόν για την ΠΓΔΜ, Ντέιβιντ Κούλεν, ενώ στην αντιπροσωπεία της ΠΓΔΜ συμμετείχε ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Ντιμιτρόφ. 

Εκ μέρους του ΚΚΕ συμμετείχε ο ευρωβουλευτής Σ. Ζαριανόπουλος.

Στο τέλος της συνεδρίασης της μεικτής Επιτροπής, κατατέθηκαν γραπτώς 23 συστάσεις,

 που αναδεικνύουν ακριβώς την πρεμούρα για ένταξη στην ΕΕ, που θα συνδυαστεί με αστικούς εκσυγχρονισμούς στην ΠΓΔΜ, ενταγμένη στο σχεδιασμό για την ένταξη όλων των Δυτικών Βαλκανίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, ώστε να διευκολυνθεί ακόμα περισσότερο η δράση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Στο κείμενο, όπου τονίζεται εκ νέου ότι το 2018 είναι «σημαντική χρονιά» για την περιοχή και για την ευρωπαϊκή προοπτική της ΠΓΔΜ, μπαίνουν μια σειρά ημερομηνίες - «ορόσημα», όπως η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τα Δ. Βαλκάνια, οι προτάσεις για τη διεύρυνση τον Απρίλη, η Σύνοδος Κορυφής ΕΕ και 6 χωρών Δυτικών Βαλκανίων το Μάη στη Σόφια και η Σύνοδος Κορυφής της Διαδικασίας του Βερολίνου τον Ιούλη, ενώ χαιρετίζονται τα βήματα της νέας κυβέρνησης όσον αφορά τη στρατηγική προτεραιότητα για ολοκλήρωση στις ευρωατλαντικές δομές και τη δέσμευσή της να διεκπεραιώσει όλες τις μεταρρυθμίσεις σε τομείς προτεραιοτήτων και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από τη «Συμφωνία Σταθεροποίησης και Σύνδεσης».

Παράλληλα, επισημαίνεται η ανάγκη αύξησης των προσπαθειών για την εφαρμογή των μέτρων μεταρρύθμισης και σύνδεσης, ιδιαίτερα στους τομείς της Ενέργειας και των μεταφορών.

Σε αυτό το φόντο, ειδική αναφορά γίνεται και στα πρόσφατα βήματα για τον «εμπλουτισμό» των διμερών σχέσεων με γειτονικές χώρες, στο πλαίσιο διατήρησης σχέσεων καλής γειτονίας. Ετσι χαιρετίζεται η επικύρωση της διμερούς συμφωνίας Σκοπίων - Σόφιας, ενώ εκφράζεται αισιοδοξία ότι «θα βρεθεί βραχυπρόθεσμα μία αμοιβαία αποδεκτή λύση κατόπιν διαπραγμάτευσης» μεταξύ ΠΓΔΜ και Ελλάδας για το θέμα της ονομασίας. Επαναλαμβάνεται ακόμη η θέση ότι το ζήτημα του ονόματος δεν θα πρέπει να συνιστά εμπόδιο στην έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης και πως «θα πρέπει να λυθεί το συντομότερο δυνατόν».

Και από τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων της ΠΓΔΜ φάνηκε η διάθεση για «λύση εδώ και τώρα», επισημαίνοντας ότι η ΠΓΔΜ είναι υποψήφια προς ένταξη χώρα από το 2005 και ότι από τότε έως σήμερα, παρά τα σημαντικά προβλήματα και εμπόδια, έχουν γίνει «μεταρρυθμίσεις».

Σημείωσαν τις «μεταρρυθμίσεις σε θεσμούς», ενώ αναφερόμενοι στην Ελλάδα επισήμαναν πως η εκκρεμότητα για το όνομα «ορθώνει εμπόδια» στη γενικότερη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

 Υποστήριξαν δε ότι η κυβέρνηση καταβάλλει προσπάθειες για να ανταποκριθεί στις ανησυχίες των λαών ΠΓΔΜ - Ελλάδας, αλλά επέμειναν για το «μακεδονικό έθνος και τη γλώσσα»

 και ότι «ο ευρωπαϊκός τρόπος προσέγγισης είναι να μην μονοπωλεί κανένας τη Μακεδονία» και «να αφήσουμε πίσω το παρελθόν και να διαμορφώσουμε το μέλλον», βλέπε υπέρ των κεφαλαιοκρατών των δυο μερών.

Ξεκάθαρη η θέση του ΚΚΕ

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Σ. Ζαριανόπουλος, παρεμβαίνοντας στη συζήτηση, σημείωσε ότι 

το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στην ΕΕ να ανακατεύεται στα εσωτερικά ζητήματα καμίας χώρας, συμπεριλαμβανομένης της ΠΓΔΜ, πόσο μάλλον που η ΕΕ ήταν αυτή που πρωτοστάτησε στο διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Αναφέρθηκε ακόμη στο παιχνίδι των ανταγωνισμών στην περιοχή, ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και άλλα κέντρα όπως τη Ρωσία και την Κίνα, ανταγωνισμό για τον έλεγχο κρίσιμων τομέων (μεταφορές, αγωγούς Ενέργειας, αγορές), σημειώνοντας ότι ενώ η Κομισιόν μέσω του προέδρου της Ζ. Κλ. Γιούνκερ το 2014 δήλωνε ότι τα επόμενα χρόνια δεν θα ενταχθούν νέα κράτη - μέλη, «τώρα βιάζονται γιατί φουντώνει ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία».

Τόνισε ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ 

εκμεταλλεύονται υπαρκτά ή ανύπαρκτα προβλήματα για τη διαίρεση των λαών και την εμπέδωση της κυριαρχίας τους. 

Ξεκαθάρισε ότι το ΚΚΕ τάσσεται ενάντια στην ένταξη κάθε χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σημειώνοντας ότι «εμείς δεν είμαστε ούτε με την κυβέρνηση που βιάζεται μαζί με το ΝΑΤΟ - ΕΕ για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ούτε με τα συλλαλητήρια, όπου τον τόνο δίνουν αντιδραστικές - εθνικιστικές - φασιστικές δυνάμεις, επικεντρώνοντας στο όνομα», υπογραμμίζοντας ότι και οι δύο πλευρές συμπίπτουν στο κύριο, αποκρύπτουν το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τους μεγάλους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής.

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ έθεσε ταυτόχρονα το ζήτημα του αλυτρωτισμού και την έκφρασή του στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, με τις ανιστόρητες αναφορές περί μακεδονικού έθνους και μακεδονικών εθνικών μειονοτήτων σε γειτονικά κράτη. 

Κατέληξε θέτοντας τη θέση του ΚΚΕ

ενάντια στα ευρωατλαντικά σχέδια, τον τερματισμό των αλυτρωτισμών, τη διασφάλιση των συνόρων και ονομασία με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό.

-Την ΒΟΥΛΓΑΡΑ. -ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΑ

Αυτό, Είναι εριστικά πατριωτικό ?

Οκτώβρης 1944, Απελευθέρωση. Οι ηθοποιοί στην πρώτη γραμμή. Διακρίνονται οι Καίτη Ντιριντάουα, Αννα Λώρη και ο Σπ. Πατρίκιος, πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Φωτογραφία από το Αρχείο ΣΕΗ)

Στις 9 του Φλεβάρη 1996, έφυγε από τη ζωή η κομμουνίστρια ηθοποιός, χορεύτρια και τραγουδίστρια Καίτη (Κατερίνα) Οικονόμου, περισσότερο γνωστή ως Ντιριντάουα.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1920 και σπούδασε χορό στις σχολές Μοριάνοβ και Ζουρούδη. Από πολύ μικρή ρίχτηκε στη βιοπάλη, στη συνέχεια δούλεψε σε βαριετέ και σε «μπουλούκια», μέχρι που το 1937 ο Αττίκ την προσέλαβε στην περίφημη «Μάντρα» του. “Ντιριντάουα” ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που της έδωσαν ο Ορέστης Λάσκος και ο Αττίκ. Η ίδια διηγήθηκε σε συνέντευξή της στο Ριζοσπάστη:

«Είχαμε πάει περιοδεία στην Αίγυπτο. Είχε τελειώσει ο πόλεμος των Ιταλών στην Αβησσυνία και οι μάχες στην πόλη Ντιριντάουα. Ήμουνα μικρή, ακόμα, ευλύγιστη και μαυροτσούκαλο και μ’ έβγαλαν Ντιριντάουα».

Στη συνέχεια δούλεψε στο Θίασο του Μακέδου, πρωταγωνίστρια, ως τα πρώτα χρόνια της Κατοχής (1942). Στην Κατοχή εντάχτηκε στο ΕΑΜ. Φυλακίστηκε και μετά την κατάρρευση των Ιταλών ξανάρχισε να παίζει, αλλά και να αγωνίζεται μέσα από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ Θεάτρου.

“Το καλοκαίρι του 1942, στο καταπλημμυρισμένο από πλήθη θερινό Κέντρο “Αλκαζάρ” η Ντιριντάουα βγήκε στη σκηνή με απαράμιλλο θάρρος και φώναξε στον κόσμο: “Με συκοφαντούν ότι πρόδωσα Αγγλους. Είναι ψέμα. Εγώ είμαι Ελληνίδα! Ζήτω η Ελλάς – ζήτω η Αγγλία! “. Το τόλμημά της το πλήρωσε ακριβά: Οι Ιταλοί τη δίκασαν σε 1 χρόνο φυλακή και της απαγόρευσαν να εμφανισθεί ξανά σε θέατρο. Η συνειδητή καλλιτέχνιδα, μετά την αποφυλάκισή της, πήρε μέρος σε όλους τους αγώνες, τις διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις του λαού κατά των καταχτητών. Είναι φυσικό τα ντόπια όργανα του φασισμού να εκφράζουν με τέτοια λύσσα το τυφλό μίσος τους ενάντια σε μια λαμπρή, αλύγιστη και πρωτοπόρα Ελληνίδα.” (Από ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη)

Μετά τα Δεκεμβριανά συμμετείχε σ’ έναν ΕΑΜίτικο θίασο με τους: Γιαννίδη, Βεάκη, Παπαθανασίου, Παϊζη, Μανέλη, Ζέη, Οικονομίδη, που γύριζε την Ελλάδα. Με τη συμφωνία της Βάρκιζας γύρισαν στην Αθήνα και κρύφτηκαν.

Η Καίτη Ντιριντάουα κρυβόταν εφτά μήνες, μέχρι που ο επιχειρηματίας του θεάτρου “Ερμής” – το σημερινό “Βέμπο” – της πρότεινε να δουλέψει. Από εκείνη την περίοδο η ηθοποιός, πάντα συγκινημένη, θυμόταν την επίθεση των χιτών μέρα πρεμιέρας. «Μπαίνοντας στο θέατρο, αντί για καλή επιτυχία, άκουγα να μου λένε «καλή ψυχή».

«Τη Βουλγάρα. Να σφάξουμε τη Βουλγάρα»!

Την Τετάρτη 20 του Ιούνη 1945, το βράδυ, τρομοκρατικές ομάδες χιτών, δοσιλόγων και άλλων αποβρασμάτων που δρούσαν ασύδοτα την περίοδο του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος πραγματοποίησαν δολοφονική επιδρομή στα Θέατρα “Ερμής” και “Λυρικόν” και επιτέθηκαν με βαναυσότητα εναντίον ηθοποιών και θεατών. 

Ο Ριζοσπάστης κατέγραψε στις σελίδες του το βάρβαρο γεγονός και δύο μέρες μετά, στις 22 του Ιούνη έδωσε, με πλήθος λεπτομερειών, ολοκληρωμένο ρεπορτάζ, όπου ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:

«(…)Η ετοιμαζόμενη δολοφονική επίθεση διαφημιζότανε από τους ίδιους τους γκάγκστερς, οι οποίοι ένοπλοι και συντεταγμένοι κατά ομάδες είχαν ξεκινήσει από τα συνοικιακά κέντρα της Χ και είχαν πιάσει τις γωνίες των γύρω από τον “Ερμή” δρόμων αποφασισμένοι να σφάξουν, όπως έλεγαν, τη “Βουλγάρα”, όπως οι απάτριδες αποκαλούσαν τη δημοφιλή καλλιτέχνιδα και αγωνίστρια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Καίτη Ντιριντάουα.

(…) Στις 9.32 ακριβώς ένας χίτης από τη γαλαρία βγήκε και τους εσχεδίασε με τα χέρια του το συμβολικό σύνθημα Χ. Επακολούθησε η έφοδος.

Ηταν η ώρα ακριβώς που έκανε την εμφάνισή της η Ντιριντάουα. Μέσα στη θύελλα των χειροκροτημάτων και των λαϊκών εκδηλώσεων που υποδέχτηκε την καλλιτέχνιδα, οι γενίτσαροι της Χ εξαπέλυσαν την επίθεσή τους. Στην αρχή με αποδοκιμασίες και ακατονόμαστες βρισιές, έπειτα με καταιγισμό από πέτρες, αυγά και λεμόνια και στο τέλος με πυροβολισμούς προς τη σκηνή. Επακολούθησε πανδαιμόνιο. Οι θεατές και οι ηθοποιοί διατήρησαν την ψυχραιμία τους. Οι επιδρομείς, βλέποντας την εγκληματική ανοχή της αστυνομίας, πήραν θάρρος και όρμησαν προς τη σκηνή η οποία είχε κατέβει στο μεταξύ. Με ριπές αυτομάτων και περιστρόφων ανέβηκαν φωνάζοντας:

– Τη Βουλγάρα. Να σφάξουμε τη Βουλγάρα.

Όπως είναι γνωστό, από τους πυροβολισμούς και τα ρόπαλα των καννιβάλων τραυματίστηκαν θανάσιμα ο ηθοποιός Σταύρος Ιατρίδης και ελαφρότερα ο ηθοποιός Πατρίκιος, καθώς επίσης και περί τους δέκα θεατές, ανάμεσα στους οποίους ο Α. Δαμιανάκης σοβαρά στο κεφάλι. Πρέπει να σημειωθεί ότι το εγκληματικό σχέδιο της δολοφονίας της Ντιριντάουα ματαιώθηκε από τη σθεναρή στάση πενταμελούς ομάδας της Γενικής Ασφάλειας, η οποία με αποφασιστικότητα εμπόδισε τους δολοφόνους να πλησιάσουν στο καμαρίνι της καλλιτέχνιδας. Αναφέρουμε την περίπτωση αυτή γιατί είναι η μοναδική εξαίρεση της σκανδαλωδώς ανεκτικής απέναντι των χιτών στάσης όλης της άλλης αστυνομικής δύναμης. (…)

Καίτη Οικονόμου – Ντιριντάουα (1920-1996)

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΝΤΙΡΙΝΤΑΟΥΑ

Συντάκτης μας είδε την Ντιριντάουα που φιλοξενείται στα γραφεία της Γεν. Ασφάλειας για να προστατευθεί. Μας αφηγήθηκε ως εξής τα γεγονότα:

– Αρκετές μέρες πριν από την παράσταση άρχισαν οι απειλές, τα τρομοκρατικά τηλεφωνήματα και οι επιδρομές. Προ δέκα ημερών, στις 3 η ώρα τη νύχτα, πήγαν δύο εθνοφύλακες στο σπίτι μου και με φοβέρισαν ότι θα με σκοτώσουν. Είκοσι λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση είχα επίσημη σχεδόν ειδοποίηση ότι οι χίτες του Θησείου ετοιμάζονται να κατέβουν “εν σώματι” να με σκοτώσουν. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Σε καμμιά πρόκληση δεν προέβην – το είδε αυτό ο κόσμος. Αυτοί είχαν αποφασίσει να με χτυπήσουν. Οταν ανέβηκα πάνω στη σκηνή, οι χίτες τράβηξαν κατ’ ευθείαν προς στο καμαρίνι μου πυροβολώντας. Με έσωσε ένα ευσυνείδητο όργανο της Γεν. Ασφάλειας, που στάθηκε με το αυτόματό του μπροστά στην πόρτα μου και τους εμπόδισε”.

Μεγάλο κίνδυνο διέτρεξε η καλλιτέχνιδα και την ώρα που έφευγε από το θέατρο. Ο αξιωματικός της Εθνοφυλακής της συνιστούσε να μη βγει ακόμα. Ο κ. Κανελλόπουλος, όμως, αστυνομικός διαμερισματάρχης, της είπε: Οχι να βγεις κι εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη. Καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητο, ένας χίτης την ανεγνώρισε και φώναξε: “Η Ντιριντάουα, απάνω της! “.

Το αυτοκίνητο, χωρίς αστυνομική συνοδεία, ξεκίνησε. Τρεις χίτες τρέχουν καταπόδι. Ο ένας το φθάνει και πηδά στο μαρσπιέ και αρπάζει τη μητέρα της καλλιτέχνιδας απ’ τον ώμο. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν πυροβολισμοί απ’ έξω και ο επιτεθής έπεσε χτυπημένος μέσα στο αυτοκίνητο. Η αστυνομία προσπάθησε να στηρίξει κατηγορία κατά της γρηάς μητέρας της Ντιριντάουα, ότι αυτή δήθεν είχε πιστόλι και… πυροβόλησε. Η ιατροδικαστική φυσικά εξέταση απέδειξε, ότι η σφαίρα ήρθε απ’ έξω, ασφαλώς απ’ τους ίδιους του χίτες, που πυροβολούσαν το αυτοκίνητο για να τρυπήσουν τα λάστιχα και να το σταματήσουν.»

Η Καίτη Ντιριντάουα κατάφερε να διαφύγει και τότε αρχίζουν οι διώξεις και η παρανομία. Μεγάλη Βδομάδα του 1947 βρέθηκε στο Μεταγωγών. Στη συνέχεια εξορία, πρώτα Μακρόνησος, μετά στη Χίο και στο Τρίκερι. Τα πόδια της σακατεύτηκαν. Έπαθε οξεία ρευματική αρθρίτιδα. Για αρκετά χρόνια πάλευε να ξαναπαίξει.

«Αγάπησα τον αγώνα περισσότερο απ’ το θέατρο. Είμαι ευχαριστημένη που μπόρεσα να βάλω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα του λαού μας για τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία που πιστεύουμε εμείς, την πραγματική. Είμαι περήφανη που κάτι πρόσφερα σ’ αυτό τον αγώνα», έλεγε.

Έπαιξε στο θέατρο ως το 1966. Πέθανε από ανακοπή της καρδιάς, σχεδόν ξεχασμένη, στις 9 του Φλεβάρη 1996, σε ηλικία 75 ετών.

«Είναι η μοίρα του ηθοποιού», έλεγε στο Ριζοσπάστη, «να τον λησμονούν όταν αποσύρεται. Βγήκα στη σκηνή 6-7 χρονών παιδί και πέρασα τόσα και τόσα… Άλλοι θορύβησαν πολύ γύρω από το πρόσωπό μου… Οι αντίπαλοι του αγώνα του λαού μας»…

Από Κατιούσα 

ΕΑΜ Ηθοποιών Εθνική Αντίσταση Θέατρο Καίτη Ντιριντάουα Οργάνωση "Χ"

ΣΚΑΝΔΑΛΟοοο: ,,ΤΥΦΛΩΝΟΥΝ,,

"Τελικά με όλα αυτά που έχουν γίνει από αρχής κρίσεως μέχρι σήμερα, Siemens, λίστες Λαγκάρντ, Of Shore, Novartis και παπάρια μάντολες, έχει καταλάβει κανένας πατριδόκαυλος πόσο τον δουλεύουν όλοι και τον έχουν στη πείνα και όλοι αυτοί που ψηφίζει και όλοι αυτοί μαζί με τους οποίους παρέλασε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τον δουλεύουν ψιλό γαζί ;; 

Μπααα....δεν έ;;;;;
Ακούσατε πατρίδα , ζαλωθήκατε τις σημαίες τα κράνη και τις περικεφαλαίες και κάνατε μια τρύπα στο νερό. Μυαλό κουκούτσι... .
Σας πουλήσανε την εθνική σας κληρονομιά για να σας παρασύρουν και εσείς τυφλωθήκατε και ξεχάσατε ότι σας έχουν αφήσει ταπί, ξεχάσατε ότι αυτή η πατρίδα που τρέξατε να την σώσετε, δεν υπάρχει πια, είναι πουλημένη και τρέξατε ξοπίσω στα Χιτλεράκια και τους χουντικούς χωρίς να σκεφτείτε τίποτα.
Το ξέρω πως είσαστε απελπισμένοι και προσπαθείτε να πιαστείτε από κάποιον σωτήρα, από κάποιον που θα τα κανονίσει και θα τα οργανώσει όλα για Σας, αλλά όλα αυτά τα χρόνια αυτό είναι το λάθος σας. 

Κι ο Αντρέας ακόμη μούφα ήταν γι αυτό και όλα γίνανε χειρότερα. Σας έδωσε πολλά ακριβώς για να σας κάνει αυτό που είσαστε τώρα. Άβουλοι και άσκεφτοι.
Η μόνη μας δύναμη είναι το μυαλό και ο εαυτός μας.
Σκεφτείτε τι κάνετε, γιατί το κάνετε και πώς πρέπει να το κάνετε.
Δεν θέλει βιασύνη, θέλει οργάνωση και αυτή πρέπει να είναι από τους σωστούς. 

Τον Χίτλερ τον διώξανε οι κομμουνιστές μην τον φέρνετε πίσω, ούτε τη χούντα, ούτε όλους αυτούς που μας φάγανε τα λεφτά μας, τη πατρίδα μας, και μας στερούν τα φάρμακα και την υγεία μας για να κάνουν περιουσία, χωρίς να υπολογίζουν τη πατρίδα μας και το λαό της. Σταματήστε να ακούτε τα παπαγαλάκια του συστήματος και ξυπνήστε. 

Κλείστε την τη ρημάδα,  ότι γνωρίζετε αυτή η ρημαδοτηλεόραση σας το έχει μάθει και ποτέ δεν σκεφτήκατε αν είναι αλήθεια όλα αυτά και τι σας γεμίζουν το μυαλό για να κάθεστε ήσυχοι και να πηγαίνετε με αυτούς που τους συμφέρει και που σας έβαλαν στο μυαλό ότι "μαζί τα φάγαμε". 

Ποια ;;; 

Τα εκατομμύρια που αυτοί μαζέψανε κόβοντας από μας;;;

Αν εσείς θέλετε να μείνετε στην πείνα και να χαντακώσετε και τα παιδιά σας και να τρέχετε για το όνομα που ήδη έχουν ξεπουλήσει, καλά να κάνετε.
Εγώ ποτέ δεν ήμουν βλάκας, αλλά ούτε και περίμενα κανέναν να με σώσει, πάντα μόνη μου πάλευα. Είχα αξιοπρέπεια
Και είμαι περήφανη που ακολουθώ το ΚΚΕ , που ποτέ δεν έχει μπλεχτεί σε κανένα οικονομικό σκάνδαλο. 

Τόσα χρόνια έχουν πει τόσα ψέματα, αλλά ποτέ δεν έφτασαν μέχρι εκεί, γιατί αυτό θα έπρεπε να το αποδείξουν και δεν θα μπορούσαν. 

Εσείς όμως ούτε που το σκεφθήκατε ποτέ αυτό.
Γιατί απλά είστε ανώριμοι και άσκεφτοι.
Είναι άδικο να παλεύουμε ενάντια στο σύστημα και να έχουμε κι εσάς απέναντι μας. 

Είναι άδικο να παλεύουμε και για σας, χωρίς εσάς. 

Να τρέχουμε στους τόπους δουλειάς, να προσπαθούμε να σας μαζέψουμε μακριά από τα εργοδοτικά σωματεία κι εσείς να υποστηρίζετε τους εργοδότες που φεύγουν στις Μπαχάμες για διακοπές όταν εσείς ψωμολυσσάτε. 

Σύνδρομο της Στοκχόλμης το λένε αυτό. 

Αγαπάτε το βιαστή σας
Και ο θεός που πιστεύετε την αδικία δεν την θέλει αλλά ούτε και την κακομοιριά και την αναξιοπρέπεια.
Να ξέρετε όμως ένα πράγμα, ότι οι κομμουνιστές είναι σκληρά καρύδια και δεν το βάζουν κάτω. Γιατί ποτέ δεν λυγίσανε, σε καμία δυσκολία και σε κανένα εχθρό.

Μαή Παπαγεωργίου

*********************

Δες Ακόμη:

Κόρακας κοράκου Μάτι βγάζει ???

Rira Kipoura

https://www.902.gr/eidisi/politiki/150784/dialeykansi-kai-ohi-allothi-sygkalypsis-tis-antilaikis-politikis

https://www.rizospastis.gr/adjacent.do?publDate=9/2/2018&id=16980&direction=-1

Σελ. 123456789101112131415161718192021222324/24

http://www.ellinofreneianet.gr/radio/radio-shows-2/1788-9-2019.html

Ο κόσμος του «έμπορα» Νovartis:475.000 $ για να Σωθεί το Παιδί

Αν η ερώτηση είναι «το παιδί σου ή 475.000$», η απάντηση ποια είναι;

Νovartis: Πουλάει θεραπεία για τη λευχαιμία 475.000 δολάρια. ΤΑ ΕΧΕΙΣ ??… 

Γράφει η Σοφία Χουδαλάκη !!

Όταν αρρωσταίνει ένα παιδί, αρρωσταίνει το αύριο του κόσμου. Όταν αυτό το παιδί το έχεις κρατήσει αγκαλιά, ξέρεις ότι στην ερώτηση «το παιδί σου ή τη ζωή σου» η απάντηση είναι αυθόρμητη «τη ζωή μου, αλλά μη μου αγγίξεις το παιδί».

 Αν η ερώτηση είναι «το παιδί σου ή 475.000$», η απάντηση ποια είναι;

Ένας ψίθυρος μόνο μπορεί να είναι η απάντηση, ένα βουβό μέτρημα. 

Αν είσαι από τους τυχερούς που ακόμα βγάζουν ένα χιλιάρικο τον μήνα, χρειάζεσαι 475 μήνες για να αποταμιεύσεις αυτό το ποσό. Οι 475 μήνες μεταφράζονται σε 39 χρόνια και 6 μήνες δουλειάς, χωρίς ούτε 1 ευρώ έξοδα. Χωρίς φαί, χωρίς νερό, χωρίς εφορία, χωρίς ζωή. Τα 39 χρόνια και 6 μήνες είναι ολόκληρος ο εργασιακός βίος ενός ανθρώπου, από την αρχή μέχρι τη σύνταξη. Το παιδί, όμως, έχει μόνο λίγους μήνες ζωής. Τα 39 χρόνια και οι 6 μήνες δεν υπάρχουν…

475.000 ευρώ κοστολογεί η γνωστή μας πολυεθνική φαρμακευτική Novartis τη θεραπεία για τη λευχαιμία με το όνομα KYMRIAH. 

Τετρακόσιες εβδομήντα πέντε χιλιάδες ευρώ – ακόμα και για να γράψεις τον αριθμό χρειάζεσαι χώρο – για να σωθεί το παιδί, αφού ο τύπος λευχαιμίας που αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο φάρμακο, η B κυτταρική οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία εμφανίζεται, κυρίως, σε παιδιά ή νέους έως 25 ετών. 

Η πρώτη έγκριση από τον FDA (Αμερικάνικος Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων) για χορήγηση του φαρμάκου δόθηκε στα τέλη Αυγούστου του 2017. Μετά τη σχετική ανακοίνωση ακολούθησαν, στον διεθνή και ελληνικό τύπο, πανηγυρικά δημοσιεύματα που εξήραν το κατόρθωμα της Novartis.

Είναι όντως κατόρθωμα, και μάλιστα δεν είναι ένα μόνο κατόρθωμα αλλά είναι δύο. 

Το ένα είναι το επιστημονικό κατόρθωμα και το άλλο είναι το καπιταλιστικό κατόρθωμα.

 Επιστημονικό, καθώς φαίνεται ότι με μια και μοναδική δόση ενός φαρμάκου, άνθρωποι που έχουν φτάσει στα όρια της ζωής, κερδίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία που δεν την δίνει καμία άλλη θεραπεία, μια ευκαιρία που είναι μονόδρομος και όχι επιλογή. 

Κατόρθωμα καπιταλιστικό, όχι μόνο γιατί αναίσχυντα μπαίνει στη ζυγαριά από τη μια μεριά η παιδική ζωή και από την άλλη το χρήμα, αλλά και γιατί η Novartis κερδίζει δισεκατομμύρια ιδιοποιούμενη τον κόπο και την έρευνα των άλλων.

Επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που ανακάλυψε το νέο φάρμακο είναι ο καθηγητής Dr. Carl June (φωτό), του πανεπιστημίου της Pennsylvania. Στο πλαίσιο αυτού του πανεπιστημίου έγιναν οι έρευνες που κατέληξαν στη δημιουργία του KYMRIAH. 

 Σε αρκετές συνεντεύξεις του σε μέσα ενημέρωσης, ο καθηγητής επισημαίνει:

«Δεν μπορούσαμε να λάβουμε χρηματοδότηση από το Εθνικό Ινστιτούτο για τον Καρκίνο. Πάνω από 15 χρόνια λαμβάνουμε χρήματα από τον φορέα LLS (Leukemia & Lymphoma Society), εισφορές των απλών ανθρώπων που ενισχύουν τον συγκεκριμένο φορέα για να χρηματοδοτήσει την έρευνα. Δεν υπήρξε καμία οικονομική υποστήριξη από τη φαρμακευτική βιομηχανία».

 Σύμφωνα με τον καθηγητή, η Novartis πλήρωσε για να έχει το δικαίωμα της εμπορικής εκμετάλλευσης της πατέντας, αλλά δεν επένδυσε στην έρευνα που προηγήθηκε αυτά τα 20 χρόνια.

 Τους ισχυρισμούς του καθηγητή επιβεβαιώνει και ο David Mitchell, ιδρυτής μιας ομάδας ασθενών (Patients for Affordable Drugs)

που προωθεί το αίτημα για μείωση του κόστους θεραπειών και φαρμακευτικών αγωγών για πλήθος ασθενειών. Σε άρθρο του MIT Technology Review στις 30 Αυγούστου 2017, ο Davide Mitchell φέρεται να υποστηρίζει, ότι το ερευνητικό κόστος για το KYMRIAH, καλύφθηκε σε ένα μέρος του και από κρατικές επιχορηγήσεις που άγγιξαν τα τελευταία χρόνια τα 200 εκατομμύρια δολάρια.

 Δηλαδή, η έρευνα χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από την τακτική φορολογία των πολιτών και εν μέρει από φιλανθρωπικές οργανώσεις όπως η LLS. 

Άρα, αυτοί που χρηματοδότησαν την έρευνα, είναι οι ίδιοι που θα κληθούν να πληρώσουν τα 475.000$ εάν παραστεί η ανάγκη.

Ένα από τα πρώτα παιδιά που σώθηκαν, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ήταν η πεντάχρονη (2012) Emily Whitehead (φωτό). 

Η μικρή έχοντας φτάσει λίγα εικοσιτετράωρα πριν το θάνατο, εντάχθηκε στην πειραματική δοκιμασία της πρωτοπόρας θεραπείας. 

Ο ίδιος καθηγητής, ο Dr. Carl June, ως υπεύθυνος του πειράματος για την περίπτωση της Emily επισημαίνει:

«Το κόστος της θεραπείας δεν υπερέβη τα 20.000 δολάρια και αυτό το ποσό ήταν τόσο υψηλό επειδή εκείνη την εποχή το φάρμακο ήταν ακόμα σε πειραματικό στάδιο. Όταν ένα φάρμακο βγαίνει στην αγορά, οι όροι παραγωγής και εμπορευματοποίησης αλλάζουν με αποτέλεσμα το κόστος της παραγωγής του να πέφτει πολύ χαμηλότερα»

Ωστόσο, στην περίπτωση του KYMRIAH το κόστος παραγωγής μπορεί να μειώθηκε, αλλά η τιμή της πώλησής του αυξήθηκε κατά 455.000 δολάρια, δηλαδή αυξήθηκε κατά 24 φορές. 

Άρα, με τα χρήματα που κοστολογεί η Novartis μια μοναδική δόση του φαρμάκου, θα μπορούσαν να σωθούν τουλάχιστον εικοσιτέσσερις άνθρωποι, τουλάχιστον εικοσιτέσσερα παιδιά.

Πόσο το μετράει αυτό η πολυεθνική που ανέλαβε την εμπορική προώθηση και εκμετάλλευση της πατέντας; 

Το μετράει τόσο, όσο το μέτρησε το 2006, όταν αρνήθηκε στην Ινδία το δικαίωμα παραγωγής γενόσημου ενός άλλου αντικαρκινικού φαρμάκου που έσωζε ζωές, του Glivec.

Η Novartis ξεκίνησε τη δικαστική διαμάχη με την Ινδία, γιατί θέλησε να παρατείνει τη διάρκεια της πατέντας του Glivec. 

Η Ινδία είναι μια χώρα με 1,2 δις πληθυσμό, με τεράστια ποσοστά φτώχειας, με ανθρώπους που επιβιώνουν οριακά. 

Συγχρόνως, η Ινδία είναι η πατρίδα των γενόσημων φαρμάκων για ολόκληρο τον κόσμο, των φαρμάκων που όταν παρέρχεται η περίοδος προστασίας της πατέντας τους μπορούν να διατίθενται στους ασθενείς σε πολύ χαμηλότερη τιμή από την αρχική. 

Σύμφωνα με την πρόεδρο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Dr. Joanne Liu, «η Ινδία είναι το φαρμακείο του αναπτυσσόμενου κόσμου». 

Περισσότερο από το 80% των φαρμάκων που χρησιμοποιούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα για να περιθάλψουν πάνω από 200.000 ανθρώπους που ζουν με τον ιό HIV, είναι γενόσημα φάρμακα που παράγονται στην Ινδία. 

Το ίδιο ισχύει για τη θεραπεία κι άλλων ασθενειών, όπως είναι η φυματίωση και η ελονοσία. 

 Το φάρμακο Glivec η Novartis το χρέωνε 4.000 δολάρια ανά μήνα θεραπείας, ενώ το αντίστοιχο γενόσημο κόστιζε 73 δολάρια. 

Με αυτή την τιμή, μπορούσαν, τόσο οι ίδιοι οι ασθενείς, όσο και διεθνείς οργανώσεις να βοηθούν όσους το έχουν ανάγκη. Σε αυτή την ανάγκη η Novartis αντέταξε τα κέρδη της. Κάνοντας ελάχιστες τροποποιήσεις στη σύνθεση του φαρμάκου, επιδίωξε να παρατείνει την πατέντα για να μην έχουν δικαίωμα να παράγουν το γενόσημο. Τη δίκη την έχασε, αλλά υψηλόβαθμο στέλεχος της εταιρίας έκανε δηλώσεις εκείνον τον καιρό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης απειλώντας ότι τα προϊόντας της Novartis θα πάψουν να κυκλοφορούν στη συγκεκριμένη χώρα.

Αυτή είναι η στάση που επέλεξε τότε η πολυεθνική, την ίδια φαίνεται να επιλέγει και τώρα.

 Ένα άλλο από τα υψηλόβαθμα στελέχη της, όταν ερωτήθηκε για το υψηλό κόστος του KYMRIAH, απάντησε: «Άλλες θεραπείες για καρκίνους του αίματος, όπως η μεταμόσχευση του μυελού των οστών, κοστίζουν από 500.000 έως 800.000 δολάρια. Άρα, τα 475.000 δολάρια που χρεώνουμε εμείς είναι μια καλή τιμή».

Κανένας δεν αρνείται ότι τα 475.000 δολάρια είναι λιγότερα από τα 500.000 δολάρια, αλλά τι κόσμος είναι αυτός που κοστολογεί τη ζωή των παιδιών μας;

Τι κόσμος είναι αυτός, που βάζει στο ζύγι την ύπαρξή μας σε σύγκριση με τα κέρδη μιας εταιρείας;

Τι κόσμος είναι αυτός που αντέχει να βλέπει το παιδί να πεθαίνει, όταν η επιστήμη έχει ανακαλύψει το φάρμακο;
Είναι ο κόσμος του «έμπορα», εκείνου που μετράει ακόμα και τις ανάσες μας με το χρήμα.
Είναι ο κόσμος που θέλει να κάνει τη ζωή, το νερό, τη γη, τον ήλιο, τη θάλασσα κι ό,τι άλλο υπάρχει, να τα κάνει όλα εμπόρευμα.

Είναι ο κόσμος που σου λέει ότι η υγεία και ζωή δεν είναι δικαίωμα που το έχουμε όλοι όσοι έχουμε γεννηθεί, αλλά το έχουν μόνο όσοι μπορούν να το πληρώσουν. Αυτός είναι ο κόσμος των πολυεθνικών.

ΣΟΦΙΑ ΧΟΥΔΑΛΑΚΗ ΚΑΡΟΥΖΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ • 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018

*******

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΑΣΣΟΣ

Η «Novartis» είναι το δέντρο και το δάσος ένα σάπιο σύστημα:

https://www.rizospastis.gr/adjacent.do?publDate=9/2/2018&id=16980&direction=-1

Δες πως αντιμετωπίζει την θεραπεία του καρκίνου η Κούβα 

Patria o Muerte * Πα­τρί­δα ή Θά­να­τος: Αλήθεια για ποια Πατρίδα ?

Ποιός είναι στ’ αλήθεια πατριώτης;

Aυτός ?

ή Αυτός ?

***

Ας ξαναθυμηθούμε: «Αγα­πά­με την Ελ­λά­δα και το λαό της πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους κα­τη­γό­ρους μας… Ακρι­βώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να ξη­με­ρώ­σουν στη χώρα μας κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς πείνα και πό­λε­μο… και, όταν χρεια­στεί, θυ­σιά­ζου­με και τη ζωή μας… Ετσι αγα­πά­με εμείς την Ελ­λά­δα, με την καρ­διά μας και με το αίμα μας».

ΑΠΟ ATEXNOS3 ΣΤΟ ΦΕΒ 8, 2018

ΑΠΟ­ΨΕΙΣ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Με αφορ­μή τις τε­λευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις για το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος της «Μα­κε­δο­νί­ας» και τα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια σε Θεσ­σα­λο­νί­κη και Αθήνα, επα­νήλ­θαν δυ­να­μι­κά στο προ­σκή­νιο του δη­μό­σιου δια­λό­γου μια σειρά έν­νοιες, όπως αυτές του «πα­τριω­τι­σμού», της «πα­τρί­δας», της «εθνι­κής ενό­τη­τας». Τα αστι­κά κόμ­μα­τα, από τον κυ­βερ­νη­τι­κό συ­να­σπι­σμό των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι τη ΝΔ και τη να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή Χρυσή Αυγή, επι­δί­δο­νται ξανά στο γνώ­ρι­μο τους παι­χνί­δι των αλ­λη­λο­κα­τη­γο­ριών περί «εθνι­κής προ­δο­σί­ας», μειο­δο­σί­ας κλπ. Πρό­κει­ται για χι­λιο­παιγ­μέ­νο έργο.

Στην εποχή μας- εποχή κυ­ριαρ­χί­ας του μο­νο­πω­λια­κού κα­πι­τα­λι­σμού, δη­λα­δή του ιμπε­ρια­λι­σμού- το ολο­κλη­ρω­τι­κό πέ­ρα­σμα της αστι­κής τάξης στην αντί­δρα­ση σφρα­γί­ζει ανε­ξί­τη­λα κάθε πεδίο εσω­τε­ρι­κής αλλά και εξω­τε­ρι­κής κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης. Σε αυτό το ιστο­ρι­κό πλαί­σιο και στις δε­δο­μέ­νες συν­θή­κες της τα­ξι­κής κοι­νω­νί­ας μπο­ρεί και πρέ­πει να ερ­μη­νευ­τεί η έν­νοια του «πα­τριω­τι­σμού». Με απλού­στε­ρα λόγια, σε μια τα­ξι­κή κοι­νω­νία όπως αυτή που ζούμε, ο πα­τριω­τι­σμός έχει τα­ξι­κό πρό­ση­μο και πε­ριε­χό­με­νο. Κάθε κοι­νω­νι­κή τάξη αντι­με­τω­πί­ζει την έν­νοια της πα­τρί­δας μέσα από το πρί­σμα των ει­δι­κών της συμ­φε­ρό­ντων.

Είναι αδύ­να­το και συ­νά­μα πα­ρά­λο­γο- από κάθε άπο­ψη- να μιλά κά­ποιος για πα­τριω­τι­σμό πέρα και έξω από το τα­ξι­κό πλαί­σιο της κοι­νω­νί­ας. Εκ­με­ταλ­λευ­τές και εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι δεν έχουν την ίδια πα­τρί­δα. Η «πα­τρί­δα» του κε­φα­λαί­ου, της αστι­κής τάξης, δεν είναι άλλη από το κέρ­δος. «Το κε­φά­λαιο», ση­μεί­ω­νε ο Λένιν,«θέτει τη δια­φύ­λα­ξη της συμ­μα­χί­ας των κα­πι­τα­λι­στών όλων των χωρών ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους πάνω από τα συμ­φέ­ρο­ντα της πα­τρί­δας, του λαού και από οτι­δή­πο­τε άλλο». Έτσι, για τους κα­πι­τα­λι­στές, η έν­νοια της πα­τρί­δας υπάρ­χει στο βαθμό που τους προ­σφέ­ρει τη διευ­κό­λυν­ση να διαιω­νί­ζουν τη δική τους ύπαρ­ξη ως τάξη εκ­με­ταλ­λευ­τών.

Η ελ­λη­νι­κή ιστο­ρία του 20ου αιώνα βρί­θει πα­ρα­δειγ­μά­των όπου οι έν­νοιες «πα­τριω­τι­σμός» και «εθνι­κό συμ­φέ­ρον» χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν από την αστι­κή τάξη και τους πο­λι­τι­κούς της εκ­προ­σώ­πους προ­κει­μέ­νου να ικα­νο­ποι­ή­σουν τα δικά τους- τα­ξι­κά- συμ­φέ­ρο­ντα.

• 
  

  Μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία: Όταν οι επι­διώ­ξεις της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης οδή­γη­σαν στην τρα­γω­δία του 1922.
  Για την «πα­τρί­δα» και τα«εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» έστελ­νε, το 1919, η κυ­βέρ­νη­ση Ελ.Βε­νι­ζέ­λου τους έλ­λη­νες στρα­τιώ­τες να συμ­με­τά­σχουν στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στη νεαρή Σο­βιε­τι­κή Ρωσία.

• Για την «πα­τρί­δα» και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» – στο όνομα της «Με­γά­λης Ιδέας»– έλαβε χώρα η μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία το 1919 που κα­τέ­λη­ξε με την τρα­γω­δία του 1922.

• Την «πα­τρί­δα» και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» επι­κα­λού­νταν ο φα­σί­στας-δι­κτά­το­ρας Με­τα­ξάς για τη δη­μιουρ­γία ενός κρά­τους στα πρό­τυ­πα της χι­τλε­ρι­κής Γερ­μα­νί­ας, ενώ τις ίδιες έν­νοιες επι­κα­λού­νταν το αστι­κό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, των Τσο­λά­κο­γλου και των Ράλ­λη­δων, όταν συ­νερ­γά­ζο­νταν με τους κα­τα­κτη­τές Ναζί. Στο όνομα του «εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος» ο «Γέρος της Δη­μο­κρα­τί­ας» Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου αι­μα­το­κυ­λού­σε, απο κοι­νού με τους βρε­τα­νούς ιμπε­ρια­λι­στές, την Αθήνα το Δε­κέμ­βρη του ’44.

• Στο όνομα της «πα­τρί­δας» και των «εθνι­κών συμ­φέ­ρο­ντων»στάλ­θη­καν οι έλ­λη­νες στρα­τιώ­τες στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο της Κο­ρέ­ας το 1950-53.

• Την «πα­τρί­δα» και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» επι­κα­λού­νταν οι απρι­λια­νοί πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες όταν εγκα­θι­στού­σαν τη Χού­ντα των συ­νταγ­μα­ταρ­χών τον Απρί­λη του 1967.

• Στο όνομα της «πα­τρί­δας» και των «εθνι­κών συμ­φέ­ρο­ντων»η Ελ­λά­δα έγινε μέλος των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ), πα­ρεί­χε βο­ή­θεια και ποι­κί­λες διευ­κο­λύν­σεις στον Πό­λε­μο του Κόλ­που (1991), στο ΝΑ­ΤΟϊ­κό σφα­γείο της Γιου­γκο­σλα­βί­ας (1999), στους αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κούς πο­λέ­μους σε Αφ­γα­νι­στάν (2001), Ιράκ (2003), Λιβύη (2011), Συρία (2011-12). Στο όνομα της εξυ­πη­ρέ­τη­σης των «εθνι­κών συμ­φέ­ρο­ντων» οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και σή­με­ρα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ) δί­νουν γη και ύδωρ στους ευ­ρω­α­τλα­ντι­κούς φο­νιά­δες, πα­ρα­χω­ρούν στρα­τιω­τι­κές βά­σεις, αε­ρο­δρό­μια, λι­μά­νια, εμπλέ­κο­ντας τη χώρα ολο­έ­να και βα­θύ­τε­ρα στο κου­βά­ρι των εν­δοι­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών σε Βαλ­κά­νια και Μέση Ανα­το­λή.

Τις ίδιες έν­νοιες- της πα­τρί­δας, του πα­τριω­τι­σμού, του εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος- επι­κα­λεί­ται η άρ­χου­σα αστι­κή τάξη και το πο­λι­τι­κό της προ­σω­πι­κό όταν πρό­κει­ται να επι­βά­λει αντι­λαϊ­κά-αντερ­γα­τι­κά μέτρα, μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας, μη­χα­νι­σμούς δη­μο­σιο­νο­μι­κής επι­τή­ρη­σης. Στο όνομα του «εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος», οι κα­τα­σταλ­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί του κρά­τους ξυ­λο­φορ­τώ­νουν ερ­γά­τες, απερ­γούς, συν­δι­κα­λι­στές, μα­θη­τές, συ­ντα­ξιού­χους, αγρό­τες όταν αυτοί «ση­κώ­νουν κε­φά­λι» ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα.

Έτσι οριο­θε­τεί η αστι­κή τάξη κάθε κρά­τους τον «πα­τριω­τι­σμό» της- κό­βο­ντας και ρά­βο­ντας τον στα μέτρα των συμ­φε­ρό­ντων της. «Πα­τριω­τι­κό» και «εθνι­κά συμ­φέ­ρον» είναι ότι συμ­φέ­ρει τη διαιώ­νι­ση της εξου­σί­ας των μο­νο­πω­λί­ων. Στο πλαί­σιο αυτό- και προ­κει­μέ­νου να κα­τα­φέρ­νει να εξα­πα­τά όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο γί­νε­ται το λαό- ο αστι­κός πα­τριω­τι­σμός εμ­φα­νί­ζει δύο όψεις, οι οποί­ες και εναλ­λάσ­σο­νται ανα­λό­γως των πε­ρι­στά­σε­ων.

Οι δύο αυτές όψεις είναι, απ’ τη μια πλευ­ρά ο εθνι­κι­σμός και απ’ την άλλη ο κο­σμο­πο­λι­τι­σμός. Πρό­κει­ται για τις δύο όψεις του ίδιου νο­μί­σμα­τος. Το πα­ρά­δειγ­μα της ονο­μα­σί­ας της ΠΓΔΜ και των σχέ­σε­ων της Ελ­λά­δας με το γει­το­νι­κό κρά­τος είναι εν­δει­κτι­κό της χρή­σης του δι­πό­λου εθνι­κι­σμού-κο­σμο­πο­λι­τι­σμού από την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη. Η φαι­νο­με­νι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση εθνι­κι­σμού-κο­σμο­πο­λι­τι­σμού έχει στόχο να απο­προ­σα­να­το­λί­σει το λαό, εγκλω­βί­ζο­ντας τον στην «ονο­μα­το­λο­γία», την ίδια ώρα που έλ­λη­νες κε­φα­λαιο­κρά­τες κά­νουν «μπίζ­νες» στην ΠΓΔΜ με αθρόα εξα­γω­γή κε­φα­λαί­ων ενώ, ταυ­τό­χρο­να, προ­ω­θού­νται τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια για έντα­ξη της χώρας στον ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό άξονα.

Ποιά είναι, λοι­πόν, η στάση της κυ­ρί­αρ­χης ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης στο θέμα της ΠΓΔΜ; Την απά­ντη­ση τη δί­νουν οι αριθ­μοί: Σε 477,3 εκα­τομ. ευρώ ανέρ­χε­ται το ύψος του επεν­δε­δυ­μέ­νου ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου στην ΠΓΔΜ κατά την πε­ρί­ο­δο 1997-2015, ενώ η Ελ­λά­δα κα­τα­τάσ­σε­ται στην 3η θέση με­τα­ξύ των χωρών προ­έ­λευ­σης άμε­σων ξένων επεν­δύ­σε­ων στη γει­το­νι­κή χώρα από το 1997 (Ρι­ζο­σπα­στης, 6-7 Γε­νά­ρη 2018).

«Ποιος είναι λοι­πόν πα­τριώ­της; Αυτοί ή εμείς; Το κε­φά­λαιο δεν έχει πα­τρί­δα και τρέ­χει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρ­χου­νε τέ­τοια. Γι’ αυτό δε νοιά­ζε­ται κι ούτε συ­γκι­νεί­ται με την ύπαρ­ξη των συ­νό­ρων και του κρά­τους. Ενώ εμείς, το μόνο πού δια­θέ­του­με, είναι οι κα­λύ­βες μας και τα πε­ζού­λια μας. Αυτά αντί­θε­τα από το κε­φά­λαιο που τρέ­χει, οπού βρει κέρδη, δε μπο­ρούν να κι­νη­θούν και πα­ρα­μέ­νουν μέσα στη χώρα που κα­τοι­κού­με. Ποιος, λοι­πόν, μπο­ρεί να εν­δια­φερ­θεί κα­λύ­τε­ρα για την πα­τρί­δα του; Αυτοί που ξε­πορ­τί­ζουν τα κε­φά­λαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που πα­ρα­μέ­νου­με με τα πε­ζού­λια μας εδώ;»

– Άρης Βε­λου­χιώ­της, Λόγος στη Λαμία, 22 Οκτώ­βρη 1944.

Ο πα­τριω­τι­σμος της ερ­γα­τι­κής τάξης

Στον αντί­πο­δα του αστι­κού πα­τριω­τι­σμού στέ­κε­ται ο τα­ξι­κός πα­τριω­τι­σμός- αυτός της ερ­γα­τι­κής τάξης και των σύμ­μα­χων στρω­μά­των της. Από το έργο των Μαρξ- Έν­γκελς-Λέ­νιν συ­νά­γε­ται το συ­μπέ­ρα­σμα ότι η εθνι­κή και κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση δεν απο­τε­λεί εθνι­κό, αλλά κοι­νω­νι­κό κα­θή­κον της ερ­γα­τι­κής τάξης που αφορά όλες τις χώρες και για την πραγ­μά­τω­ση του απαι­τεί­ται η αλ­λη­λεγ­γύη και συ­νερ­γα­σία (θε­ω­ρη­τι­κή και πρα­κτι­κή) των ερ­γα­ζο­μέ­νων όλων των χωρών.

Και αυτό διότι η νίκη της ερ­γα­τι­κής τάξης μιας χώρας και η απο­τί­να­ξη των δε­σμών της κα­πι­τα­λι­στι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης δε μπο­ρεί να έρθει χωρίς την αλ­λη­λεγ­γύη του διε­θνούς προ­λε­τα­ριά­του. Να γιατί,κα­νέ­νας δε μπο­ρεί να είναι αλη­θι­νός πα­τριώ­της αν δεν είναι ταυ­τό­χρο­να αλη­θι­νός διε­θνι­στής.

«Η πα­τρί­δα, δη­λα­δή το δο­σμέ­νο πο­λι­τι­κό, πο­λι­τι­στι­κό και κοι­νω­νι­κό πε­ρι­βάλ­λον, είναι ο πιο ισχυ­ρός πα­ρά­γο­ντας στην τα­ξι­κή πάλη του προ­λε­τα­ριά­του», ση­μεί­ω­νε ο Λένιν, γι’ αυτό και το «προ­λε­τα­ριά­το δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­ζει με αδια­φο­ρία και απά­θεια τις πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­στι­κές συν­θή­κες της πάλης του, συ­νε­πώς δεν μπο­ρεί να του είναι αδιά­φο­ρη και η τύχη της χώρας του. Μα η τύχη της χώρας του δεν μπο­ρεί να τον εν­δια­φέ­ρει παρά στο βαθμό που αφορά την τα­ξι­κή πάλη, και όχι εξαι­τί­ας κά­ποιου αστι­κού «πα­τριω­τι­σμού, που είναι τε­λεί­ως ανάρ­μο­στος να προ­φέ­ρε­ται από χεί­λια σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών». (Λένιν, «Απα­ντα», τ. 17, σελ. 194).

Σε αντί­θε­ση λοι­πόν με τον πα­τριω­τι­σμό του κε­φα­λαί­ου που συ­νο­ψί­ζε­ται στη λέξη «κέρ­δος», ο πα­τριω­τι­σμός της ερ­γα­τι­κής τάξης, ο πα­τριω­τι­σμός των κομ­μου­νι­στών στο­χεύ­ει στην κα­τάρ­γη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο, στη δη­μιουρ­γία μιας πα­τρί­δας πραγ­μα­τι­κά ελεύ­θε­ρης, απαλ­λαγ­μέ­νης από την κα­τα­πί­ε­ση της εκ­με­ταλ­λεύ­τριας αστι­κής τάξης.

«Εμείς αγα­πά­με τη γλώσ­σα μας και την πα­τρί­δα μας» έγρα­φε ο Λένιν και προ­σέ­θε­τε, «εμείς πο­νά­με πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλον, όταν βλέ­που­με και αι­σθα­νό­μα­στε σε τι βία, κα­τα­πί­ε­ση και εξευ­τε­λι­σμό υπο­βάλ­λουν την όμορ­φη πα­τρί­δα μας. Εί­μα­στε γε­μά­τοι από αί­σθη­μα εθνι­κής υπε­ρη­φά­νειας, γιατί και το με­γα­λο­ρω­σι­κό έθνος δη­μιούρ­γη­σε επα­να­στα­τι­κή τάξη, γιατί και αυτό απέ­δει­ξε ότι είναι ικανό να δώσει στην αν­θρω­πό­τη­τα με­γά­λα πρό­τυ­πα αγώνα για την ελευ­θε­ρία και το σο­σια­λι­σμό». (Λένιν, «Απα­ντα», τ. 26, σελ. 105).

Το σύν­θη­μα «Πα­τρί­δα ή Θά­να­τος» (Pa­tria o Muerte)* του Τσε και των κου­βα­νών επα­να­στα­τών – ένα σύν­θη­μα που σκό­πι­μα δια­στρε­βλώ­νε­ται σή­με­ρα από διά­φο­ρους- είχε αμι­γώς τα­ξι­κό πρό­ση­μο, ήταν άρ­ρη­κτα δε­μέ­νο στις αρχές και τις αξίες του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού. Στη λέξη «πα­τρί­δα» αντι­κα­το­πτρί­ζο­νταν η πα­τρί­δα των ερ­γα­τών, των φτω­χών αγρο­τών, η σο­σια­λι­στι­κή Κούβα. (Patria o Muerte! Η δια­φο­ρά τα­ξι­κού και αστι­κού πα­τριω­τι­σμού).

Η ιστο­ρία του 20ου αιώνα είναι πλού­σια σε πα­ρα­δείγ­μα­τα που μας δι­δά­σκουν πως στην κόκ­κι­νη ση­μαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο – την τόσο μι­ση­τή και συ­κο­φα­ντη­μέ­νη από τους αστούς- αντι­κα­το­πτρί­ζε­ται ο πα­τριω­τι­σμός όλου του κό­σμου. Από τους μπολ­σε­βί­κους της Με­γά­λης Οκτω­βρια­νής Σο­σια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης μέχρι τους εθε­λο­ντές μα­χη­τές του ισπα­νι­κού εμ­φυ­λί­ου και από τους αντάρ­τες του ΕΛΑΣ μέχρι τον ηρω­ϊ­κό αγώνα του ΔΣΕ, εκα­τομ­μύ­ρια κομ­μου­νι­στών, πρω­το­πό­ρων τέ­κνων της ερ­γα­τι­κής τάξης και του λαού, απέ­δει­ξαν στην πράξη τη δια­λε­κτι­κή σχέση πα­τριω­τι­σμού-διε­θνι­σμού.

Μια σχέση που είναι σφρα­γι­σμέ­νη με τη θυσία όσων έδω­σαν τη ζωή τους για να ξη­με­ρώ­σουν κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο. Στα συ­γκλο­νι­στι­κά λόγια του αλύ­γι­στου κομ­μου­νι­στή, γέν­νη­μα-θρέμ­μα της ηρω­ϊ­κής πο­ρεί­ας του ΚΚΕ, Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη στη δεύ­τε­ρη απο­λο­γία του, συ­νο­ψί­ζε­ται ο πιο αγνός, ο πιο κρυ­στάλ­λι­νος τα­ξι­κός πα­τριω­τι­σμός: «Αγα­πά­με την Ελ­λά­δα και το λαό της πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους κα­τη­γό­ρους μας… Ακρι­βώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να ξη­με­ρώ­σουν στη χώρα μας κα­λύ­τε­ρες μέρες, χωρίς πείνα και πό­λε­μο… και, όταν χρεια­στεί, θυ­σιά­ζου­με και τη ζωή μας… Ετσι αγα­πά­με εμείς την Ελ­λά­δα, με την καρ­διά μας και με το αίμα μας».

___*** οι πάνω φωτο προστέθηκαν απ΄το blog ____________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες από το Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.