Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος αλλά δεν βλέπεις τις αλυσίδες που σου φοράνε #Καπιταλισμός

Ένας αγώνας επιβίωσης είναι η ζωή στον καπιταλισμό.
Ξυπνάς από τα χαράματα.
Πας σε μια δουλειά που δεν σε γεμίζει (αν είσαι τυχερος και έχεις δουλειά), αλλά λες “δεν βαριέσαι;  Θα γεμίσει το πορτοφόλι μου”.
Γυρνάς (αν είσαι τυχερός) μετά από ένα δωδεκάωρο, γιατί τόσο σε χρειάζεται το αφεντικό,
για να φας ( και να κοιμηθείς ( για να ξεκινήσει ξανά η μέρα της μαρμότας.
Και το πορτοφόλι πριν γεμίσει έχει αδειάσει. Δεν σου φτάνει ούτε για να φας. 

Τα μαγαζιά είναι γεμάτα προϊόντα που δεν μπορείς να αγοράσεις.

 Ζεις για να πληρώνεις λογαριασμούς και φόρους.

Κυνηγώντας την ζωή στον καπιταλισμό είναι σαν να κυνηγάς την ουρά σου. Είσαι δυστυχισμένος. Δεν μπορείς να χαρείς τίποτα, ούτε τον ελεύθερο χρόνο σου, γιατί δεν υπάρχει, ούτε να εξελιχθείς πνευματικά και ηθικά. Δεν μπορεις να χαρείς ούτε τον έρωτα. 

Ζεις μονίμως με την απειλή του πολέμου. Γιατί και ο πόλεμος και η ειρήνη τους είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. 

Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος αλλά δεν βλέπεις τις αλυσίδες που σου φοράνε από την στιγμή που θα γεννηθείς. Άλλοι αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα. Αυτό είναι ουτοπία. Να περιμένεις να ζήσεις και να ευτυχήσεις μέσα στον καπιταλισμό.
Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Δεν το αξίζεις. Είσαι προορισμένος να είσαι ευτυχισμένος. 

Τι θα έλεγες να αλλάξουμε τον κόσμο;
Τι θα έλεγες
Να πληρώνει το Κράτος:

για την Υγεία μας,

για την Παιδεία μας,

για την Κατοικία μας,

για το Ρεύμα μας,

για το Νερό μας,

για την Θέρμανση μας,

για τις Διακοπές μας,

και να εξασφαλίζει 6ωρη/5ημερη εργασία σε όλους.
Τι θα έλεγες να κάνουμε τον κόσμο σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό;
Και αυτό ΔΕΝ είναι ουτοπία.

Από Luna Large