Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά ημερομηνία για το ερώτημα ταξικό εργατικό κίνημα. Ταξινόμηση κατά συνάφεια Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά ημερομηνία για το ερώτημα ταξικό εργατικό κίνημα. Ταξινόμηση κατά συνάφεια Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

08 Ιουλίου, 2025

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ 10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015 #Ντοκουμέντο

 ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

«10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015: Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις εφόδιο για τους αγώνες μας σήμερα» (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Ανήμερα της συμπλήρωσης δέκα χρόνων από το δημοψήφισμα του 2015, στην 34η Αντιιμπεριαλιστική Κατασκήνωση της ΚΝΕ πραγματοποιήθηκε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και επίκαιρη εκδήλωση, κατά την οποία οι νέες και οι νέοι είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν με την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο τίτλος της εκδήλωσης: «10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015: Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις εφόδιο για τους αγώνες μας σήμερα», έδινε το στίγμα των συμπερασμάτων εκείνης της περιόδου που αποτελούν παρακαταθήκη για το σήμερα. 

Μέσα από τις εξελίξεις εκείνης της περιόδου, το τι προηγήθηκε, το τι ακολούθησε, και φτάνοντας στο σήμερα, αναδείχτηκε πώς οι κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης δεν μπορούν να καταργήσουν το καπιταλιστικό κέρδος, ότι υπερασπίζονται με όλα τα μέσα τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Το επιβεβαιώνουν η επαναστατική θεωρία και η επεξεργασμένη ιστορική πείρα. Φωτίστηκε, δε, η ιστορική αποστολή των Κομμουνιστικών Κομμάτων που είναι να σπάσουν τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. 

Στο πλαίσιο της συζήτησης, τέθηκαν μια σειρά ερωτήματα που πυροδότησαν μία ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Γενικό Γραμματέα της Δημήτρη Κουτσούμπα

Επίσης, το «παρών» έδωσε ο Δήμαρχος Πάτρας Κώστας Πελετίδης

Παραθέτουμε την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα: 

«Σήμερα κλείνουν 10 χρόνια από τη διενέργεια του δημοψηφίσματος που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με πρωθυπουργό τον Αλ. Τσίπρα το ανέλαβε με δική της πρωτοβουλία. Είναι ένα πολιτικό γεγονός που αξίζει να εξοπλιστούμε με την πολύτιμη πείρα του. Τα γεγονότα κρίνονται και την ώρα που συμβαίνουν αλλά πολλές φορές και εκ των υστέρων, καθώς αποκρυσταλλώνονται οι τάσεις και οι εξελίξεις γίνονται ακόμα πιο καθαρές.

Είναι ευκαιρία μάλιστα όλοι εκείνοι και εκείνες που μας λοιδόρησαν ή διαμαρτυρήθηκαν γιατί δεν ψηφίσαμε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το ''ΟΧΙ'' να σκεφθούν μελετώντας την πείρα που έχει προστεθεί. Να σκεφτούν όλοι εκείνοι και εκείνες που το 2012 μας γύρισαν την πλάτη όταν δηλώσαμε ότι δεν θα στηρίζαμε και δεν θα συμμετείχαμε σε διακυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε καμία διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού καμία κυβέρνηση δεν συνιστά αυτόνομη εξουσία, εξουσία ασκεί η αστική τάξη και όργανο της εξουσίας της είναι το αστικό κράτος, σ΄αυτό είναι υποταγμένοι όλοι οι θεσμοί. Οι αποφάσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ είναι υποχρεωτικές και έχουν ισχύ υπεράνω του εθνικού συντάγματος και της εθνικής νομοθεσίας.

Οι κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταργήσουν το νόμο των νόμων που είναι το καπιταλιστικό κέρδος, είναι αναπόφευκτη και υποχρεωτική η υπεράσπιση με όλα τα μέσα της δικτατορίας της αστικής τάξης. Οι νόμοι καταργούνται με την επαναστατική ανατροπή του ίδιου του συστήματο , με νέα εξουσία, εργατική στη σοσιαλιστική κομμουνιστική κοινωνία.

Σε όλα τα κοινωνικά συστήματα που διαδέχτηκαν το ένα το άλλο, το πρωτόγονο κοινοτικό, το δουλοκτητικό, το φεουδαρχικό, του καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό που γνωρίσαμε στον 20ο αιώνα το καθοριστικό ήταν και είναι η παραγωγική διαδικασία, οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους σ΄αυτή, η θέση στον καταμερισμό εργασίας και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Το κράτος, τα συστήματα πολιτικής εξουσίας καθορίζονται, στις θεμελιακές γραμμές από την οικονομία. Επομένως στον καπιταλισμό η συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος στη διακυβέρνηση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θέση του ότι ο αγώνας του λαού και της νεολαίας, με βάση και την πείρα που αποκτούν, πρέπει να κατευθύνονται στην ανατροπή της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης, στην καταστροφή του κράτους της, στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας υπέρ της εργατικής εξουσίας, τη κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το ΚΚΕ παλεύει για την νέα εξουσία, όπου διοικεί ή αν θέλετε ας χρησιμοποιήσουμε την πιο συνηθισμένη ονομασία, κυβερνά η εργατική τάξη και όχι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ είναι η οργανωμένη πρωτοπορία της, η καθοδηγητική της δύναμη. Επομένως είναι ψεύτικα τα επιχειρήματα που εχθροί και δήθεν ''φίλοι'' μας προσάπτουν ότι θέλουμε να είμαστε πάντα σε θέση αντιπολίτευσης, όπως ισχυρίζονται αυτοί που ζουν για να μπουν σε κυβερνητικές θέσεις. Θα είμαστε αντιπολίτευση όσο ο λαός είναι στην αντιπολίτευση, μόνο ως τότε. Καταλαβαίνουμε ότι οι πολλοί νέοι άνθρωποι θα αναρωτιούνται μήπως το ΚΚΕ παραιτείται από την προσπάθεια να αποσπασθούν κάποιες κατακτήσεις, έστω να ανακουφιστεί η θέση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων σήμερα.

Καταρχήν η ιστορία του ΚΚΕ από την ίδρυση του μέχρι σήμερα όπως και η γενική ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει κατάκτηση, δεν υπάρχει απελευθερωτικός ένοπλος αγώνας που δεν κερδήθηκε με την αποφασιστική συμβολή του ΚΚ και της νεολαίας του. Το ΚΚ μόνο τότε μπορεί να συμβάλλει, όταν παραμένει αδέσμευτο από το αστικό κράτος και τα κυβερνητικά δεσμά, ως πρωτοπόρα καθοδηγητική δύναμη στην ανάπτυξη της κινητήριας δύναμης της ιστορίας, της ταξικής πάλης.

Τα κόμματα δεν χαρακτηρίζονται από το όνομά τους, ακόμα και όταν φέρουν το τίτλο ΚΚ, ούτε πολύ περισσότερο από τα συνθήματα τους, αλλά από το πρόγραμμα και τη δράση τους. Αποδείχθηκε μάλιστα ότι το καπιταλιστικό σύστημα στηρίχθηκε σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, σε συνθήκες εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όχι μόνο από τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά και κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται αριστερά, ανανεωτικά, αντισυστημικά ή όπως αλλιώς. Δεν υπήρξε στην ιστορία κυβέρνηση με συμμετοχή ΚΚ που να αποτέλεσε εφαλτήριο για την επίθεση στο κεφάλαιο, στον ιμπεριαλισμό. Πολύ περισσότερο δεν αποτέλεσε το κλειδί, όπως στο λόγια έλεγαν, για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Έχουμε άλλωστε και την δική μας αρνητική εμπειρία.

Όλα τα άλλα κόμματα ανεξάρτητα διαφορών μεταξύ τους, θεωρούν ως ύψιστη μορφή πάλης και δημοκρατίας τις εθνικές εκλογές, τα δημοψηφίσματα ενίοτε, γενικά την κάλπη κάθε 3 ή 4 ή 5 χρόνια ανάλογα. Τους λαούς κυρίως τους βλέπουν ως ψηφοφόρους ή τους καλούν να στηρίξουν την εκάστοτε κυβέρνηση.

Εμείς, κινητήρια δύναμη αναγορεύαμε την ταξική πάλη, είμαστε το μόνο κόμμα λόγω της θεωρίας και της ιδεολογίας που πιστεύουμε ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό, με ενίσχυση του ΚΚΕ και συμπόρευση μαζί του. Δεν είμαστε ψεύτες και υποκριτές ή ονειροπαρμένοι για να υποσχεθούμε στο λαό ότι μια ψήφος στο ΚΚΕ κάθε 4ετία, τα προβλήματα τα κάνει πέρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δελέασε το λαό με μια ψεύτικη διαχωριστική γραμμή για να κρύψει την πραγματική αντίθεση

Η ταχύρρυθμη άνοδος της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στο διάστημα 2012 ως το 2015 και ενώ τα μνημόνια χτυπούσαν αλύπητα το λαό, οφείλονταν κυρίως στην προβολή αριστερών για τα αυτιά συνθημάτων, πασπαλισμένων με μπόλικη σκόνη και ψέμα ότι τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έσκιζε τα μνημόνια, θα συγκρούονταν με την ΕΕ.

Δυστυχώς η πείρα του '81, με το ΠΑΣΟΚ να προβάλλει συνθήματα κατά της τότε ΕΟΚ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που συνέβαλαν να έλθει στη διακυβέρνηση, δεν είχε οδηγήσει σε ουσιαστικά και βαθιά πολιτικά διδάγματα. Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε φραστικά με ριζοσπαστικά συνθήματα, και τελικά αναδείχθηκε στον πολύτιμο πόλο εναλλαγής στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καπηλεύτηκε ασύστολα την ιστορία του εργατικού λαϊκού κινήματος, τούς αγώνες των κομμουνιστών, ριζοσπαστών και αριστερών. Πριν απ’ όλα κρύβοντας στο λαό, όπως το έκανε και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ την αιτία και το χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Τη φόρτωσε και αυτός στη κακιά κυβερνητική δεξιά, ακριβώς όπως η ΝΔ τη φόρτωνε αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ. Συνειδητά έκρυψαν ότι το καπιταλιστικό σύστημα γεννά κατά περιόδους την κυκλική κρίση. Ειδικά η κρίση του 2008 αποδείχθηκε αρκετά συγχρονισμένη σε καπιταλιστικά κράτη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δελέασε τον απελπισμένο λαό με το λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που διατυμπάνιζε ότι η εκλογή του θα ήταν κοσμογονία και ότι η ΕΕ θα συμβιβάζονταν. Δελέασε τον ελληνικό λαό με μια ψεύτικη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις του μνημονίου και του αντιμνημονίου, γιατί δεν βόλευε να δείξει την πραγματική αντίθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και την εργατική τάξη, γενικότερα τη πλειοψηφία του λαού.

Το δημοψήφισμα του 2015

Το 2015, τον Φλεβάρη, αποκαλύφθηκε, πιο καθαρά, τι ήταν ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, όταν το σκίσιμο των Μνημονίων που υπόσχονταν έγινε πολιτική αποδοχής της ΕΕ. Ήδη ζήτησε παράταση, άρα νομιμοποίηση των Μνημονίων που είχαν ψηφίσει οι κοινές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προτείνοντας να μελετήσει για να φέρει τις δικές του προτάσεις. Στους κόλπους της ΕΕ προβλήθηκαν διάφορα μείγματα αστικής διαχείρισης, που οδηγούσαν στον ίδιο σκοπό, στην έξοδο από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των αναγκών και κατακτήσεων των εργαζομένων.

Το δημοψήφισμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξαγγέλθηκε στις 27 Ιουνίου 2015 για τις 5 Ιουλίου. Έθεσε δύο ερωτήματα, το ''ΝΑΙ'' στο προτεινόμενο και όχι επίσημα γνωστό, άλλα υπονοούμενο σχέδιο συμφωνίας που ανακοίνωνε ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν Γιούγκερ ή το ''ΟΧΙ'' σ΄αυτό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ υποστήριζε το ''ΟΧΙ''. Τι ήταν το σχέδιο συμφωνίας; Ήταν το προτεινόμενο νέο Μνημόνιο, δηλαδή το τρίτο διαδοχικό πακέτο αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων με στόχο να περάσει σε νέα φάση η αντιμετώπιση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, εννοείται βέβαια υπέρ των καπιταλιστών και με αρπαγή των όποιων κατακτήσεων που οι λαοί είχαν αποσπάσει με αγώνες. Καλούσε μάλιστα τον λαό να ψηφίσει δίνοντας του ένα διάστημα βδομάδας.

Το ΚΚΕ, πρότεινε στο ερώτημα του δημοψηφίσματος να μπουν δύο σκέλη, από τη μια ''ΟΧΙ'' στη πρόταση της ΕΕ και ''ΟΧΙ'' και στο κυβερνητικό σχέδιο. Και από την άλλη ''ΝΑΙ'' στην αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία. Να διατυπώσει δηλαδή ο λαός συνολική γνώμη, ζήτημα που απορρίφθηκε.

Συμπεριλάβαμε και το μνημόνιο που ετοίμαζε η κυβέρνηση, γιατί ήδη ξέραμε ότι διεκδικούσε συμφωνία παράτασης των δύο μνημονίων που έτρεχαν και διετές δάνειο, με νέα, μάλιστα, αντιλαϊκά μέτρα αλλά να ισχύσουν στο β΄εξάμηνο του 2016 ως το 2017. Γι΄αυτό και εμείς φωνάζαμε ότι το ''ΟΧΙ'' δεν αφορά μόνο το σχέδιο της ΕΕ αλλά και της λεγόμενης αριστερής κυβέρνησης, άρα και το ''ΝΑΙ'' και το ''ΟΧΙ'' πάλι σε μνημόνιο θα οδηγούσε. Τελικά το κόμμα πρότεινε στο λαό να ψηφίσει λευκό ή άκυρο για να μη καταγράφεται η ψήφος σε κανένα τύπο αντιλαϊκής συμφωνίας.

Με το ''ΟΧΙ'' της κυβέρνησης τάχθηκε η Χρυσή Αυγή. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστήριξε το ''ΟΧΙ'' επιστρατεύοντας το επιχείρημα ότι αυτό θα αποκτούσε δυναμική, ενώ έφθασε στο σημείο να πει ότι η εξαγγελία του δημοψηφίσματος ήταν προϊόν αγώνα, ενώ ήταν πρωτοβουλία ελιγμού του ΣΥΡΙΖΑ. Με το ''ΝΑΙ'' τάχθηκε η ΝΔ, ενώ το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να εμφανιστεί ως δήθεν διαφοροποιημένο κόμμα από την ΝΔ υποστήριξε αρχικά, ότι ήταν αντισυνταγματικό το δημοψήφισμα, και αφού απορρίφθηκε η πρόταση του ζήτησε το ''ΝΑΙ''. Οι πρώην πρωθυπουργοί Κ. Καραμανλής της ΝΔ, Κ. Σημίτης και Γ. Παπανδρέου τάχθηκαν υπέρ του ''ΝΑΙ''.

Τη βδομάδα του δημοψηφίσματος η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έκλεισε τη ροή χρημάτων προς τις ελληνικές τράπεζες, επικαλούμενη τα άδεια ταμεία, τον κίνδυνο να μη πληρωθούν οι δόσεις προς την ίδια και το ΔΝΤ. Αποφασίστηκε, από τη κυβέρνηση να επιβληθούν τα λεγόμενα capital controls, δηλαδή έλεγχος της κίνησης κεφαλαίων με όριο αναλήψεων. Έξω από τα ΑΤΜ των Τραπεζών συνωστίζονταν κόσμος, στήθηκε ένα σκηνικό τρομοκράτησης του λαού.

Στις 5 Ιουλίου, υπέρ του ''ΟΧΙ'' ψήφισε το 61,31% του λαού, υπέρ του ''ΝΑΙ'' το 38,9%, 5,7% άκυρα και λευκά, σ΄αυτό το ποσοστό ήταν και ψηφοφόροι του ΚΚΕ.

Την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ζήτησε συνεδρίαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παυλόπουλο με σκοπό να συμφωνήσουν σε κοινό ανακοινωθέν. Όλοι μαζί πλην ΚΚΕ, οι του ''ΝΑΙ'' και του ''ΟΧΙ'' εξουσιοδοτούσαν τον Τσίπρα να διαπραγματευθεί νέο μνημόνιο. Ο Τσίπρας από πολέμιος της ΕΕ μεταβλήθηκε σε ένα άνθρωπο που διαβεβαίωνε 24 ώρες το 24ωρο ότι η ΕΕ είναι το ''κοινό σπίτι των λαών'' ότι δεν είχε ποτέ στο νου του, να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ. Αυτό το επαναλαμβάνει και σήμερα.

Ο Τσίπρας στις 13 Ιουλίου πήγε στις Βρυξέλλες κραδαίνοντας το ''ΟΧΙ'' της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Προβλήθηκε μάλιστα ότι για 17 ώρες προσπαθούσε να πείσει για ένα δήθεν καλύτερο μνημόνιο αλλά δεν έγινε δυνατό. Τότε είδε το φώς του, ανακάλυψε ότι ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν αρνητικός, λες και δεν ήξερε τι ήταν η ΕΕ και τι ίσχυε. Η στάση του έχει αποτυπωθεί με τον όρο ''κωλοτούμπα''.

Ένας αριθμός κυβερνητικών βουλευτών που ανήκαν στο ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσά τους και κάποιοι υπουργοί, η πρόεδρος της Βουλής, συνολικά γύρω στους 30 αρνήθηκαν το ''ΝΑΙ'' στο νέο μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση, ψήφισαν ''παρών'', αλλά ο πολυπόθητος πλειοψηφικός αριθμός βουλευτών βρέθηκε καθώς το τρίτο μνημόνιο το υπερψήφισαν και οι δήθεν άσπονδοι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, συνολικά δηλαδή 222 βουλευτές. Το μεγαλύτερο μέρος των αποχωρησάντων βουλευτών συγκρότησαν μια πολιτική κίνηση, τη Λαϊκή Ενότητα, ενώ στην πορεία διαμορφώθηκε το ΜέΡΑ25 από τον πρώην υπουργό Βαρουφάκη και την Πλεύση Ελευθερίας από την πρώην πρόεδρο της Βουλής Κωνσταντοπούλου. Η πολιτική τους γραμμή σήμερα στηρίζεται στην καπηλεία της αποχώρησης, από τη στιγμή που σήμερα έχουν υιοθετήσει σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, με μικρές διαφορές της μιας ή της άλλης παραλλαγής μεταξύ τους, ενώ αποδέχονται και την ΕΕ, και το ΝΑΤΟ, και τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Μετά την ψήφιση του μνημονίου ο Τσίπρας διέλυσε τη βουλή και προκήρυξε νέες εκλογές που διενεργήθηκαν στις 20 του Σεπτέμβρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια σχετική μείωση, σ΄αυτές, σε σχέση με τον περασμένο Γενάρη που ανέλαβε τη διακυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι άλλαξε στα μάτια και στη σκέψη του το ''ΟΧΙ'' σε ''ΝΑΙ''. Ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του πίστευε ότι άξιζε πίστωση χρόνου.

Η εκ των υστέρων δικαιολόγηση

Πρόσφατα ο Τσίπρας, 10 χρόνια μετά, ζητά να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της σύσκεψης των επικεφαλής των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με προφανή σκοπό να πει ότι είχε την καθολική τους εξουσιοδότηση για ψήφιση του τρίτου Μνημονίου. Καθολική εξουσιοδότηση δεν είχε γιατί ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ διατύπωσε καθαρά την άποψη του, που τα ΜΜΕ σκόπιμα τώρα την πετσοκόβουν, κρύβοντας ότι ο ΓΓ ανέδειξε τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την γενική του θέση, και των άλλων υποστηριχτών επιστροφής στη δραχμή. Υποστήριξε και μέσα στη σύσκεψη και δημόσια δήλωσε ότι η αποδέσμευση ή οποιαδήποτε μορφής ρήξη με την ΕΕ θα είναι ευνοϊκή για το λαό, σε συνθήκες εργατικής λαϊκής εξουσίας, κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Το Ηνωμένο Βασίλειο βγήκε από την ΕΕ, δεν άλλαξε η πολιτική σε βάρος της βρετανικής εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν για κάποιο λόγο η αστική τάξη αποχωρήσει από την ΕΕ, πράγμα απίθανο, εκτός αν επικρατήσουν κεντρόφυγες δυνάμεις και γενικευμένη διάσπαση, εμείς θα παρακαλάμε να μείνει στην ΕΕ ώσπου να νικήσει η εργατική τάξη. Η εργατική τάξη και οι συμμαχικές δυνάμεις πιο αποφασιστικά να παλέψουν για τη νίκη τους.

Οι αποχωρήσαντες από το ΣΥΡΙΖΑ, παραμένουν μέχρι σήμερα οι περισσότεροι, πιστοί στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορούν την ηγεσία και τον ίδιο τον Τσίπρα με μύδρους ηθικού χαρακτήρα, για υποχώρηση και συμβιβασμό. Άλλοι μιλάνε για απειρία. Λίγα χρόνια αργότερα κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ομολόγησαν δημόσια ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε σε ένα δημοψήφισμα με ''ΝΑΙ'' ώστε να προετοιμάσει την συμφωνία του με το νέο Μνημόνιο επικαλούμενος τη λαϊκή εντολή. Σίγουρα με το πέρασμα των χρόνων θα προκύψουν και άλλα στοιχεία που ως σήμερα δεν είναι γνωστά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την στάση του ξέπλυνε τις αμαρτίες της ΕΕ, πράγμα που το κάνει και σήμερα όπως και το ΠΑΣΟΚ, η Πλεύση, η Νέα Αριστερά, η Ελληνική Λύση, κ.λπ. όταν κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν εφαρμόζει την πολιτική της ΕΕ και αποκλίνει δήθεν από αυτήν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πείσει, επίσης, ότι ακολουθούσε ως κυβέρνηση ''πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική'' και όχι μονόπλευρη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο. Τι έκανε: Ξεκίνησε μια νέα κούρσα για την διεύρυνση των αμερικανονατοικών βάσεων στην Ελλάδαμε νέα στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ, ξεκίνησε τη συμφωνία συμμαχίας με το Ισραήλ, γι΄αυτό και πέταξε στο καλάθι των αχρήστων το ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής το 2015 για την αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Βέβαια η ΝΔ, βρίσκοντας το στρωμένο δρόμο από το ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει ακάθεκτη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καμία ''κωλοτούμπα'' δεν έκανε από το πρόγραμμα του και τις δεσμεύσεις του προς το κεφάλαιο. Η ''κωλουτούμπα'' αφορούσε μόνο τις φραστικές υποσχέσεις του προς το λαό. Αυτό δεν είναι κωλοτούμπα αλλά αποκάλυψη της πραγματικότητας από το πέπλο του ψεύδους.

Ένα πράγμα επιβεβαιώνεται, που έχει άλλωστε βεβαιωθεί σε όλη την διαδρομή του 20ού αιώνα, ότι ο οπορτουνισμός εξελίσσεται σε σοσιαλδημοκρατία και οι δύο μαζί αγκαλιάζονται και αναδείχνονται σε δυνάμεις στήριξης του συστήματος όταν αυτό περνάει δύσκολες στιγμές.

Για την επίκληση του συσχετισμού δυνάμεων

Η χειρότερη, επικινδυνότερη υπηρεσία που πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογη και αντίστοιχη με την περίοδο του ΠΑΣΟΚ είναι η χειραγώγηση του λαού στη λογική ''τα κεφάλια μέσα'' εξ αιτίας του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων.

Η επίκληση του συσχετισμού είναι πολιτική καλέσματος του λαού να συμβιβαστεί και να ενισχύσει το σάπιο σύστημα και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Είναι άλλο πράγμα για μας, ο αντικειμενικός υπολογισμός του αρνητικού συσχετισμού από ταξική σκοπιά και άλλο πράγμα στο όνομα το συσχετισμού να κηρύξεις παραίτηση από τον αγώνα για την θετική διαφοροποίηση του, την ανατροπή του.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού το ΚΚΕ, παλεύει για να αποσπάσει ο λαός έστω και κάποιες κατακτήσεις, προειδοποιώντας ότι ο αντίπαλος καραδοκεί να τις πάρει πίσω, να αποκτήσει συνείδηση του δίκιου και της δύναμης του. Ταυτόχρονα, επιδιώκει να συγκεντρώνονται, να ωριμάζουν και να διαπαιδαγωγούνται εργατικές, λαϊκές δυνάμεις ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να τολμήσουν την μόνη επιλογή, την ανατροπή και το πέρασμα στην εργατική εξουσία.

Στις σημερινές αντίξοες συνθήκες που το καθήκον της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν βρίσκεται -ακόμα- στη ημερήσια διάταξη, αν και οι αντικειμενικές υλικές συνθήκες είναι ώριμες, επαναστατική αξία έχει κάθε προσπάθεια, κάθε μορφής πάλης, κάθε σύνθημα που συμβάλει στην καλλιέργεια των δυνατοτήτων και ευκαιριών για την αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή συνείδηση, στην αντίθεση όχι μόνο με τη μια ή την άλλη κυβέρνηση διαχείρισης αλλά συνολικά με το καπιταλιστικό σύστημα, με σημαία τον προλεταριακό διεθνισμό, την διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινή δράση των λαών.

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι καταδικασμένο να πεθάνει, είναι το τελευταίο ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν θα καταρρεύσει από μόνο του, αλλά με την θέληση του επαναστατημένου λαού να το ανατρέψει, να τσακίσει το αστικό κράτος και να αναλάβει την πολιτική εξουσία, τη διοίκηση της χώρας η εργατική τάξη, να γίνει τάξη εξουσίας που δρα και για το συμφέρον των κοινωνικών της συμμάχων.

Τα περί ιστορικής ευκαιρίας

Και τότε το 2015, κυρίως όμως σήμερα ο οπορτουνιστικός χώρος αναγορεύει το δημοψήφισμα του 2015 ως τη χαμένη ιστορική ευκαιρία, και μάλιστα εγκαλεί και το ΚΚΕ γιατί δεν συνέβαλε στην αξιοποίηση της ιστορικής ευκαιρίας σε συνεργασία μαζί τους. Τα ίδια περίπου έλεγαν το 2012 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού να χρησιμοποιούν με την μεγαλύτερη ευκολία και αυθαιρεσία, τον όρο ιστορική ευκαιρία, εξεγερσιακή δράση. Λίγο πολύ φαντασιώθηκαν και ονειρεύτηκαν ότι το 2012 και το 2015 λίγο πολύ διαμορφώθηκαν όροι επαναστατικής εξέγερσης και μάλιστα με την βοήθεια της κάλπης.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, κάθε απότομη όξυνση και μαζικοποίηση της πάλης, δεν σημαίνει επαναστατική κατάσταση, όπως και εξέγερση ακόμα και αν προσομοιάζει η μαζικοποίηση της κίνησης μαζών με εξέγερση. Η μαζικότητα δεν αρκεί, αν δεν συνδυάζεται με πολιτικοποιημένα συνθήματα και πλαίσιο. Ένα μεμονωμένο με την έννοια της αποσπασματικότητας, αίτημα, όσο δίκαιο και αν είναι, δεν αρκεί αν δεν έχει αναδειχθεί στον ένα ή τον άλλο βαθμό το ευρύτερο από το πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα. Π.χ. με αφορμή και την επικαιρότητα του ΟΠΕΚΕΠΕ το ζήτημα της ΚΑΠ της ΕΕ και των επιδοτήσεων που αποσπώνται από την παραγωγή. Αν δεν έχει σχέδιο εξέλιξης, παραπέρα ανόδου, ή εναλλαγής μορφών πάλης, έστω ως γενικό προσανατολισμό.

Η ταξική πάλη στις συνθήκες του καπιταλισμού και ενώ ακόμα δεν έχει ωριμάσει αντικειμενικά η επαναστατική κατάσταση, εμφανίζει φάσεις μεγάλης ανόδου και οξύτητας των μορφών της, που όμως δεν κρατάει στο διηνεκές, άρα πρέπει να αξιοποιείται για την προετοιμασία μιας πιο αποφασιστικής αντεπίθεσης. Δεν είναι δυνατόν κάθε ρωγμή στο αστικό πολιτικό σύστημα, κάθε απότομη έξαρση της λαϊκής δυσαρέσκειας να λογίζεται ως κρίση στο πολιτικό σύστημα, αδυναμία εναλλακτικών λύσεων και προσαρμογών. Λογίζεται ως ιστορική ευκαιρία το 2012 και το 2015 από αυτούς που επιδιώκουν την κυβερνητική εναλλαγή και την περιστασιακή δράση του λαού σ΄αυτό το στόχο, που τελικά είναι αντιλαϊκός, ανεξάρτητα σκοπιμότητας ή προθέσεων.

Ακόμα και όταν οι αντικειμενικές συνθήκες δεν είναι επαναστατικές, ακόμα και αν υπάρχει φάση υποχώρησης, η δράση του ΚΚΕ είναι ενταγμένη στον αγώνα με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού, την νίκη της εργατικής εξουσίας. Γι΄αυτό και έχει επαναστατική σημασία η κάθε επιλογή του, η κάθε μορφή δράσης, η σύγκρουση με τον πραγματικό και βασικό εχθρό την αστική τάξη και όχι μόνο τα κόμματα της, η συγκρουσιακή κατεύθυνση με το ίδιο το σύστημα.

Ας σκεφθούν όλοι εκείνοι που αισθάνθηκαν προδομένοι από το ΣΥΡΙΖΑ -και ρωτάμε- αν κάναμε αυτό που μας ζητούσαν το 2012 και στο δημοψήφισμα του 2015 τότε θα υπήρχε σήμερα στην Ελλάδα αγωνιστική ταξική δράση, ριζοσπαστική, κομμουνιστική πρωτοπορία με ανοδική μάλιστα πορεία; Το ΚΚΕ θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, ή θα είχε απεμπολήσει θεωρία και ιδεολογία, αιτήματα και απαιτήσεις του λαού; Αν το 2012 και το 2015 κάναμε αλλιώς, τότε θα δικαιώναμε την θέση ότι όλοι το ίδιο είστε και εσείς οι κομουνιστές.

Αναμφισβήτητα το 2012 η λαϊκή ψήφος οδήγησε το αστικό πολιτικό σύστημα να υποστεί κάποιες ρωγμές όχι στην ίδια την εξουσία του, αλλά στη δυνατότητα εναλλαγής αυτοδύναμων, μονοκομματικών κυβερνήσεων, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που απαιτούσε αποφάσεις πλειοψηφικές στο κοινοβούλιο.

Το ΚΚΕ, το 2012, υπογράμμισε και σωστά, ότι οι μεγάλες απώλειες των δύο κομμάτων εξέφραζαν κορυφαία λαϊκή δυσαρέσκεια, σε βάρος των δύο βασικών αστικών κομμάτων, που δεν συνοδεύονταν όμως από την αντίθεση και καταδίκη της γενικής πολιτικής τους γραμμής που γέννησε τις μνημονιακές τους επιλογές. Άρα δεν είχαμε καθολικό ριζοσπαστικό προοδευτικό και εννοείται αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της ψήφου, γι΄αυτό άλλωστε και αυτή κυρίως στράφηκε και σε κόμματα με εξίσου συντηρητικό προσανατολισμό, ανεξάρτητα από τα συνθήματα που χρησιμοποιούσαν, ως και την ενίσχυση της φασιστικής Χρυσής Αυγής. 

Τη ρωγμή την έκλεισε το σύστημα με το πέρασμα σε κυβερνήσεις συνεργασίας, και στη συνέχεια με την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ που οδήγησε η ΝΔ να ανασυνταχθεί και να κερδίσει δύο νέες εκλογικές μάχες.

Βεβαίως πρέπει το εργατικό λαϊκό κίνημα να αξιοποιεί κάθε ρωγμή, κάθε δυσκολία του αστικού πολιτικού συστήματος, να την διευρύνει, να την βαθαίνει. Να μη φοβάται ότι μια αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα θα είναι κίνδυνος όπως καλλιεργείται, αλλά ευκαιρία να χειραφετηθούν νέες εργατικές, λαϊκές, νεολαιίστικές μάζες από την τρομοκρατία που ασκεί η αστική τάξη και τα αποκρουστικά διλήμματα της. Το ζητούμενο είναι να δυναμώνει η ταξική πάλη, απέναντι στις δυσκολίες που περνάει το σύστημα, να χάνει ένα μέρος των εφεδρειών του, που πάντα βρίσκει και τις αξιοποιεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα συνεισέφεραν στη πολιτική της ΝΔ, με την έννοια ότι διέφθειραν ριζοσπαστικές συνειδήσεις.

Σήμερα η αστική τάξη αναζητά ανασύνταξη της σοσιαλδημοκρατίας, ώστε να ανασυνταχθεί το δίπολο της εναλλαγής στη διαχείριση των αναγκών και συμφερόντων του κεφαλαίου

Σήμερα γίνεται μια κούρσα για την ηγεσία και την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας, ώστε αν χρειαστεί να πάρει τη σκυτάλη για να συνεχίσει το έργο της ΝΔ με τις εκλογές του '27. Άλλωστε στην Ευρώπη οι συνεργασίες για τη διακυβέρνηση καλά κρατούν ανάμεσα σε φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά, ''αντισυστηματικά'' δεξιά και αριστερά αυτοκαθοριζόμενα κόμματα. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους έχουν στενέψει. Ένα τσιγάρο δρόμος το πέρασμα από το ένα κόμμα στο άλλο, από τον ένα πόλο στον άλλο.

Είναι αρκετά σήμερα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας) αλλά και ομάδες του οπορτουνισμού, που τσακώνονται με τη ΝΔ και τα ακροδεξιά κόμματα, για τη διακυβέρνηση, για την εναλλαγή, για το ποιος μπορεί καλύτερα να ανταποκριθεί στη διαχείριση των αναγκών του κεφαλαίου, άρα να εξασφαλίσει στην καλύτερη περίπτωση ψίχουλα για το λαό από το τραπέζι του πλούτου. Για την ταξική εκμετάλλευση και την υπεραξία καμία κουβέντα, για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, όλοι μαζί θέλουν η Ελλάδα να παίζει πιο μεγάλο ρόλο στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Τσακώνονται μεταξύ τους για το πώς ο καπιταλισμός μπορεί να εξυγιανθεί. Ο Τσίπρας, με αδιαντροπιά φωνάζει ότι η αντίθεση σήμερα είναι ανάμεσα στο ''δημοκρατικό'' και τον ''αυταρχικό'' καπιταλισμό.

Γι' αυτό και η φασαρία που γίνεται μεταξύ τους είναι για ζητήματα διαφθοράς, κακής διαχείρισης. Υπαρκτά ζητήματα δεν αντιλέγουμε, αλλά η διαμάχη τους γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μένει στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό σύστημα και η διακρατική καπιταλιστική συμμαχία της ΕΕ, ενώ θολώνουν όλο και πιο πολύ τα νερά, ώστε ο λαός να πρέπει βασανιστικά να προσεγγίσει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Ο λαός, η νεολαία δεν έχει να κερδίσει τίποτε υποστηρίζοντας το ένα αστικό μείγμα διαχείρισης έναντι του άλλου, τον ένα ιμπεριαλιστή που σηκώνει τα όπλα εναντίον του άλλου. Σταθερά πάντα με βάση τα ταξικά του συμφέροντα, με ενίσχυση του ταξικού αντικαπιταλιστικού ρεύματος και της αντιμονοπωλιακής συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, με το κίνημα της νεολαίας και των γυναικών.

Εμείς το πιστεύουμε ο λαός θα σώσει το λαό με συμμαχία και στράτευση με το ΚΚΕ και με την παραπέρα ενίσχυση του κόμματος της εργατικής τάξης και της νεολαίας του.

14 Απριλίου, 2025

Το ChatGPT για την «ανάπτυξη για όλους» στον Καπιταλισμό






Ελενη Μαρκακη
11 ώρ. ·
Καλημέρα σας! Κυριολεκτικά τα έχω ...παίξει!
Συντροφάκι λοιπόν και το ChatGPT!....
Το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύω δεν είναι από από άρθρο του Ριζοσπάστη ή της ΚΟΜΕΠ!
Είναι η απάντηση από το ChatGPT στην ερώτηση που του υπέβαλα:
''Είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να υπάρξει ανάπτυξη για όλους όπως υπόσχονται τα αστικά κόμματα;''
Στο κείμενο που δημοσιεύω όλη τη ''συζήτηση'' με ''αντιγραφή επικόλληση'':
Εδώ:
Είπες:
Είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να υπάρξει ανάπτυξη για όλους όπως υπόσχονται τα αστικά κόμματα;
Το ChatGPT είπε:
Πολύ καλή και ουσιαστική ερώτηση. Η απάντηση εξαρτάται από το πώς ορίζει κανείς την «ανάπτυξη για όλους» και ποιο είναι το κριτήριο με βάση το οποίο την κρίνει.
Τα αστικά κόμματα, τα οποία δρουν μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, συχνά υπόσχονται ότι η οικονομική ανάπτυξη (αύξηση του ΑΕΠ, επενδύσεις, τεχνολογική πρόοδος κ.λπ.) θα οδηγήσει σε γενικό όφελος για όλη την κοινωνία – δηλαδή ότι τα οφέλη θα «σταλάξουν» (trickle down) και στους εργαζόμενους, τους φτωχότερους, τις λαϊκές τάξεις.
Όμως, στην πράξη, ο καπιταλισμός στηρίζεται στην άνιση κατανομή του πλούτου και στην εκμετάλλευση της εργασίας. Η ίδια η ανάπτυξη προϋποθέτει αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, που συχνά έρχεται μέσα από περικοπές σε μισθούς, δικαιώματα, ιδιωτικοποιήσεις, φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο κ.λπ.
Έτσι, ενώ μπορεί να υπάρχει συνολική «ανάπτυξη» με βάση τους δείκτες, αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα βελτίωση της ζωής για όλους. Συχνά, η ανισότητα διευρύνεται, και η «ανάπτυξη» ωφελεί κυρίως τους λίγους – εκείνους που έχουν ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Συνεπώς, μέσα στον καπιταλισμό, μια δίκαιη και ισότιμη ανάπτυξη για όλους είναι ουσιαστικά αδύνατη, γιατί το ίδιο το σύστημα βασίζεται στην ανισότητα και την ταξική εκμετάλλευση. Η όποια "ανάπτυξη" θα είναι πάντα ταξικά μεροληπτική.
Αν θέλεις, μπορώ να σου αναλύσω και συγκεκριμένα παραδείγματα (π.χ. Ελλάδα, ΕΕ, ΗΠΑ) ή να το δούμε και από ιστορική σκοπιά. Θες να το συνεχίσουμε;
Είπες:
Ναι
Το ChatGPT είπε:
Ωραία, πάμε να το δούμε πιο συγκεκριμένα, ξεκινώντας από την Ελλάδα, και μετά μπορούμε να περάσουμε και σε διεθνές επίπεδο.
1. Ελλάδα – Ανάπτυξη με ταξική μεροληψία
Μετά την οικονομική κρίση του 2009-2010, όλα τα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) υποσχέθηκαν ότι η «ανάπτυξη» θα είναι προς όφελος όλων, αρκεί να «βγούμε από τα μνημόνια» και να «προσελκύσουμε επενδύσεις». Τι είδαμε στην πράξη;
Αύξηση κερδών επιχειρηματικών ομίλων, ειδικά σε ενέργεια, τουρισμό, ναυτιλία, real estate.
Συρρίκνωση εργατικών δικαιωμάτων: ευέλικτες μορφές εργασίας, αύξηση μερικής απασχόλησης, ανασφάλιστη εργασία, χαμηλοί μισθοί.
Ιδιωτικοποιήσεις: λιμάνι Πειραιά (COSCO), ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, αεροδρόμια, ΕΥΔΑΠ κ.ά.
Αύξηση κοινωνικών ανισοτήτων: η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός εξακολουθούν να αγγίζουν μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, ειδικά νέους και ηλικιωμένους.
Παρά την αύξηση του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια, οι λαϊκές ανάγκες δεν ικανοποιούνται. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι πληρώνουν με τη φορολογία, τις ελλείψεις στην Υγεία και Παιδεία, το κόστος ζωής.
2. ΗΠΑ – Το «όνειρο» που ευνοεί τους λίγους
Στις ΗΠΑ, η οικονομία έχει συχνά ρυθμούς ανάπτυξης, τεχνολογική πρωτοπορία και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα. Κι όμως:
Το 1% του πληθυσμού κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου.
Εκατομμύρια πολίτες ζουν χωρίς ασφάλιση υγείας, ή με χρέη.
Τα φαινόμενα αστέγων, ανεργίας και υποαπασχόλησης είναι διαρκώς παρόντα.
Οι κοινωνικές εντάσεις (π.χ. φυλετικές, ταξικές) επιδεινώνονται.
Η «ανάπτυξη» αφορά τις μεγάλες εταιρείες (Apple, Amazon, Google), όχι τον μέσο εργαζόμενο που παλεύει με 2 και 3 δουλειές για να ζήσει.
3. Ευρωπαϊκή Ένωση – «Ανάπτυξη» με λιτότητα και φτώχεια
Η Ε.Ε. διακηρύσσει μια «πράσινη και δίκαιη μετάβαση», ψηφιακή πρόοδο, στήριξη στην «επιχειρηματικότητα». Όμως:
Η αγροτιά ξεκληρίζεται από την ΚΑΠ και τα μονοπώλια.
Οι εργαζόμενοι μεταναστεύουν ή εργάζονται σε καθεστώς επισφάλειας.
Οι ανισότητες μεταξύ χωρών και εντός των χωρών αυξάνονται.
Οι δημοσιονομικοί κανόνες επιβάλλουν λιτότητα για τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά ελευθερία για τις αγορές.
Συμπέρασμα
Η «ανάπτυξη για όλους» είναι ένας ιδεολογικός μύθος που χρησιμοποιείται για να νομιμοποιήσει την κερδοφορία των λίγων, ενώ το κόστος πέφτει στους πολλούς. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει την εσωτερική του αντίφαση: παράγει πλούτο, αλλά όχι για όλους – μόνο για εκείνους που έχουν ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Αν σε ενδιαφέρει, μπορούμε να συζητήσουμε και πώς θα μπορούσε να υπάρξει πραγματικά ανάπτυξη για όλους, δηλαδή ποιο είναι το εναλλακτικό μοντέλο και τι σημαίνει αυτό στην πράξη. Θες να το πάμε κι εκεί;
Είπες:
Ναι
Το ChatGPT είπε:
Ωραία, πάμε να το δούμε: αν η ανάπτυξη στον καπιταλισμό είναι εκ των πραγμάτων άνιση και μεροληπτική, τότε πραγματική ανάπτυξη για όλους μπορεί να υπάρξει μόνο με ριζική αλλαγή στο σύστημα – δηλαδή με ανατροπή του καπιταλισμού και αντικατάστασή του από ένα σύστημα κοινωνικής ιδιοκτησίας και εργατικής εξουσίας: τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Τι σημαίνει "ανάπτυξη για όλους" σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα;
Οικονομία με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, όχι το κέρδος
Η παραγωγή και η κατανομή του πλούτου σχεδιάζεται κεντρικά με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας (Υγεία, Παιδεία, Στέγαση, Ενέργεια κ.λπ.), όχι το ποια επιχείρηση θα βγάλει τα περισσότερα.
Δεν υπάρχει ανταγωνισμός επιχειρήσεων, ούτε κρίσεις υπερσυσσώρευσης ή ανεργία από το πουθενά.
Κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής
Οι μεγάλες επιχειρήσεις, τράπεζες, ενέργεια, υποδομές περνάνε στα χέρια της κοινωνίας (όχι ατομική ή κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία), άρα το προϊόν της εργασίας δεν πάει σε μετόχους, αλλά επιστρέφει στον λαό.
Εργατικός έλεγχος και εξουσία των εργαζομένων
Οι εργαζόμενοι δεν είναι απλά "εκτελεστές εντολών", αλλά συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων – από το εργοστάσιο και το νοσοκομείο μέχρι τον κεντρικό σχεδιασμό.
Κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο
Δεν υπάρχει κάποιος που πλουτίζει επειδή άλλος εργάζεται γι’ αυτόν. Όλοι συμβάλλουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους και έχουν ίση πρόσβαση στον παραγόμενο πλούτο.
Εξασφάλιση σταθερής δουλειάς, καθολικής παιδείας και υγείας
Η ανεργία, η φτώχεια, το άγχος για το αύριο δεν είναι "φυσικά φαινόμενα", αλλά συνέπειες της αγοράς. Σε ένα κοινωνικά οργανωμένο σύστημα, μπορεί να εξασφαλιστεί η πλήρης απασχόληση και η συνεχής αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου.
Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο;
Ναι, παρ’ όλες τις στρεβλώσεις και τα λάθη, ο 20ός αιώνας έδειξε ορισμένες βασικές δυνατότητες του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στη Σοβιετική Ένωση (τουλάχιστον τις πρώτες δεκαετίες) και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες:
Εξάλειψη της ανεργίας και του αναλφαβητισμού.
Ταχύτατη βιομηχανική και επιστημονική ανάπτυξη.
Μαζική πρόσβαση σε Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό.
Ραγδαία κοινωνική κινητικότητα για τα λαϊκά στρώματα.
Παρότι υπήρχαν προβλήματα, πιέσεις, ελλείψεις, αποδείχθηκε στην πράξη ότι μια οικονομία χωρίς καπιταλιστές μπορεί να καλύψει τις κοινωνικές ανάγκες πολύ πιο αποτελεσματικά και δίκαια.
Σήμερα;
Το ερώτημα της "ανάπτυξης για όλους" ξαναμπαίνει επίκαιρα σε συνθήκες όπου:
Η τεχνολογία και η επιστήμη έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που μπορούν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή ζωή για όλους.
Κι όμως, βλέπουμε ανεργία, πολέμους, ενεργειακή φτώχεια, περιβαλλοντική καταστροφή – όλα επειδή οι αποφάσεις παίρνονται με βάση το κέρδος, όχι τις ανάγκες.
Αυτό ακριβώς δείχνει πως ο σοσιαλισμός δεν είναι ουτοπία, αλλά αναγκαιότητα.
Αν θες, μπορούμε να δούμε και πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια σοσιαλιστική κοινωνία στην Ελλάδα σήμερα – με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας σε παραγωγή, ενέργεια, επιστημονικό δυναμικό κ.λπ. Θες να το συνεχίσουμε προς τα εκεί;
Είπες:
Ναι, θέλω!
Το ChatGPT είπε:
Τέλεια, πάμε να φανταστούμε μια σοσιαλιστική Ελλάδα του σήμερα – όχι σαν ουτοπία, αλλά σαν μια ρεαλιστική απάντηση στις δυνατότητες που ήδη υπάρχουν και κατασπαταλιούνται για το κέρδος των λίγων.
Ποια είναι τα μέσα και οι δυνατότητες της Ελλάδας σήμερα;
Η Ελλάδα δεν είναι μια "φτωχή" χώρα, όπως συχνά παρουσιάζεται. Διαθέτει:
Σημαντικές παραγωγικές βάσεις (βιομηχανία, αγροτοκτηνοτροφία, ναυπηγεία κ.λπ.) που έχουν υποβαθμιστεί για να "χωράνε" στα κριτήρια της ΕΕ και των μονοπωλίων.
Ενεργειακούς πόρους (λιγνίτης, φυσικό αέριο, ΑΠΕ, ήλιος, αέρας, ακόμα και κοιτάσματα σε υδρογονάνθρακες).
Επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό υψηλού επιπέδου που είτε μεταναστεύει είτε υποαπασχολείται.
Γεωστρατηγική θέση και υποδομές (λιμάνια, οδικοί άξονες, αγωγοί, τουρισμός, κ.ά.).
Όλα αυτά σήμερα λειτουργούν αποσπασματικά και ιδιωτικά, με γνώμονα την κερδοφορία λίγων επιχειρηματικών ομίλων, όχι με βάση το τι χρειάζεται η κοινωνία.
Πώς θα ήταν μια σοσιαλιστική Ελλάδα σήμερα;
1. Κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός
Όλα τα μέσα παραγωγής – ενέργεια, υποδομές, βιομηχανία, μεταφορές, επικοινωνίες – περνούν σε κοινωνική ιδιοκτησία. Έτσι:
Το κράτος (ως οργανωτής της εργατικής εξουσίας) σχεδιάζει πενταετή ή δεκαετή σχέδια για την παραγωγή, κατανομή και ανάπτυξη.
Οι επιστήμονες, μηχανικοί, εργαζόμενοι και παραγωγοί συμμετέχουν στον σχεδιασμό αυτό, όχι μόνο γραφειοκράτες.
2. Εργασία για όλους, με δικαιώματα
Καταργείται η ανεργία. Όλοι έχουν εγγυημένη εργασία με βάση τις ικανότητες και τα ενδιαφέροντά τους.
Σταθερά ωράρια, συλλογική συμμετοχή στον έλεγχο του χώρου εργασίας.
Η τεχνολογική πρόοδος δεν οδηγεί σε απολύσεις, αλλά σε μείωση του εργάσιμου χρόνου και αύξηση της ποιότητας ζωής.
3. Καθολική και δωρεάν πρόσβαση σε Υγεία – Παιδεία – Πολιτισμό
Πλήρως δημόσιο, ενιαίο και αναβαθμισμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Δωρεάν και ενιαία Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, με σύνδεση με τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των επιχειρήσεων.
Μαζική στήριξη στον αθλητισμό, την τέχνη, τον πολιτισμό, όχι ως εμπόρευμα, αλλά ως κοινωνικό αγαθό.
4. Ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής σε συνεργατικά σχήματα
Ο μικρός και μεσαίος αγρότης ενώνεται σε συνεταιρισμούς με κοινωνική στήριξη, με εγγυημένη διάθεση της παραγωγής.
Τέρμα οι καταστροφές παραγωγής για να "πιαστούν οι ποσοστώσεις" της ΕΕ.
5. Προστασία του περιβάλλοντος και ορθολογική ενεργειακή πολιτική
Οι ενεργειακοί πόροι αξιοποιούνται με βάση το δημόσιο συμφέρον και τη βιωσιμότητα, όχι για τις "πράσινες" μπίζνες.
Αναδασώσεις, διαχείριση απορριμμάτων, αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα σχεδιάζονται πανεθνικά και υλοποιούνται με τα απαραίτητα μέσα.
6. Ειρήνη και αλληλεγγύη με τους λαούς – έξω από ΝΑΤΟ, ΕΕ
Η Ελλάδα αποδεσμεύεται από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και δεν συμμετέχει σε πολέμους ή εξοπλιστικές κούρσες.
Ενισχύει πολυμερείς ισότιμες σχέσεις με άλλους λαούς, χωρίς εκμετάλλευση και παρεμβάσεις.
Ποιος θα κάνει αυτή την αλλαγή;
Αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει "από τα πάνω" ή με μεταρρυθμίσεις, αλλά μόνο:
Με επαναστατική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Με την οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της (αγρότες, νεολαία, αυτοαπασχολούμενοι) σε ένα ενιαίο, ταξικά προσανατολισμένο κίνημα.
Με την κατάκτηση της εξουσίας και τη δημιουργία νέων, εργατικών θεσμών εξουσίας, όπου ο λαός θα είναι ο κυρίαρχος.
Αυτά όλα δεν είναι "σενάριο φαντασίας", αλλά η απάντηση στο αδιέξοδο του σήμερα. Ο σοσιαλισμός δεν είναι απλώς επιθυμητός – είναι αναγκαίος και ρεαλιστικός, ειδικά όταν συγκριθεί με το χάος και την αδικία του καπιταλισμού.
Αν θες, μπορούμε να δούμε και ποια είναι τα βήματα για να φτάσουμε εκεί, πώς οργανώνεται ένας τέτοιος αγώνας. Να το συνεχίσουμε προς τα εκεί;
Είπες:
Ναι, θέλω
Το ChatGPT είπε:
Πάμε λοιπόν! Να δούμε πώς μπορούμε να φτάσουμε σε αυτή τη σοσιαλιστική κοινωνία, ποια είναι τα βήματα για την ανατροπή του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος και την κατάκτηση της εξουσίας από τον λαό.
Ποια είναι τα βήματα για την κοινωνική ανατροπή;
1. Αντίληψη της πραγματικότητας – ταξική συνείδηση
Πρώτο βήμα είναι ο λαός να καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα:
Δεν φταίει η «κακή διαχείριση», ούτε η «ανικανότητα των κυβερνώντων» – αλλά η ίδια η φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που λειτουργεί με βάση το κέρδος και όχι τις ανάγκες.
Χωρίς ταξική συνείδηση, ακόμα κι αν αλλάξουν οι "διαχειριστές", το σύστημα μένει ίδιο.
2. Οργάνωση – όχι μεμονωμένοι αγώνες, αλλά ενιαίο μέτωπο
Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι πρέπει να ενωθούν σε κοινό μέτωπο απέναντι στον κοινό αντίπαλο: τα μονοπώλια και το κράτος τους.
Χρειάζεται ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα, μέσα σε σωματεία, χώρους δουλειάς, σχολεία, σχολές, γειτονιές.
Όχι διασκορπισμένοι αγώνες με συντεχνιακή λογική, αλλά συντονισμένοι και πολιτικά στοχευμένοι.
3. Πολιτική πρωτοπορία – Κομμουνιστικό Κόμμα με επαναστατική στρατηγική
Καμιά επανάσταση δεν έγινε αυθόρμητα. Χρειάζεται ένα κόμμα οργανωμένο, με ξεκάθαρο στόχο την ανατροπή, όχι «συμμετοχή σε κυβερνήσεις» εντός του συστήματος.
Το κόμμα αυτό πρέπει να συνδέεται καθημερινά με τον λαό, να δρα μέσα σε κάθε μάχη, να ξεσκεπάζει τις αυταπάτες.
Χωρίς επαναστατική πρωτοπορία, το σύστημα αφομοιώνει και διαλύει κάθε ριζοσπαστισμό.
4. Ανυπακοή – Ρήξη – Ανατροπή
Όταν το κίνημα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που να αμφισβητεί έμπρακτα την εξουσία, τότε το ζήτημα μπαίνει ανοιχτά:
Ποιος έχει την εξουσία; Ο λαός ή το κεφάλαιο;
Σε τέτοια κρίσιμη φάση, χρειάζεται αποφασιστικότητα, πολιτική καθοδήγηση, μαζική δράση.
Δεν αλλάζει ο κόσμος με εκλογές και κυβερνήσεις «φιλολαϊκές» εντός του συστήματος. Αλλάζει με επανάσταση.
5. Κατάκτηση της εξουσίας και εργατική εξουσία
Το παλιό κράτος καταργείται και αντικαθίσταται από νέους θεσμούς εργατικής εξουσίας: λαϊκά συμβούλια, επιτροπές εργατών, άμεση συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων.
Αυτή είναι η δικτατορία του προλεταριάτου: η εξουσία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας ενάντια στην παλιά τάξη που αντιδρά.
Η εργατική εξουσία δεν είναι "αντιδημοκρατική" – είναι η μόνη πραγματική δημοκρατία για τη συντριπτική πλειοψηφία.






22 Μαρτίου, 2025

#Αξίζει_να_θυμηθούμε_ξανά_τη "ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

,,Οχι τυχαία το 2020, έχοντας ιδρύσει την Πλεύση Ελευθερίας, δήλωνε ότι μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να παραμείνει στη Βουλή.,,



Από Ελενη Μαρκακη:
Πλεύση Ελευθερίας: Μοχλός αναμόρφωσης του συστήματος
(ένα κείμενο από τον σημερινό Ριζοσπάστη που αξίζει να διαβαστεί):
Στις μαζικές μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, που ζήσαμε τις προηγούμενες βδομάδες και συνεχίζονται πολύμορφα και τώρα, έβαλε τη σφραγίδα του το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ που πρωτοστάτησαν για την επιτυχία της μεγάλης απεργίας στις 28 Φλεβάρη.
Απέναντι σε αυτό η αστική τάξη δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια και παίρνει τα μέτρα της για να αντιμετωπίσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τη νεολαία, να συσκοτίσει για τις πραγματικές αιτίες του εγκλήματος, να αθωώσει το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού που γεννά καθημερινά Τέμπη στους χώρους δουλειάς, στην Παιδεία, στην Υγεία, την προστασία του λαού από σεισμούς, πυρκαγιές, πλημμύρες.
Από τη μια μεριά η προπαγάνδα της ΝΔ ότι χρειάζεται κυβερνητική σταθερότητα, ότι πρέπει να αποφευχθεί κάθε περίπτωση αποσταθεροποίησης του συστήματος, κάνοντας προσπάθεια να περιορίσει το πολιτικό κόστος και τις ευθύνες της.
Στον αντίποδα ξεδιπλώνεται η προσπάθεια των άλλων αστικών κομμάτων με το αφήγημα της εξυγίανσης του συστήματος που έχει δύο «παραλλαγές». Εκείνη της κυβερνητικής εναλλαγής με μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και εκείνη που προτάσσει την εμφάνιση δήθεν «άφθαρτων» προσώπων, που δεν έχουν συμμετάσχει άμεσα σε μια προηγούμενη κυβέρνηση και θα φέρουν την «κάθαρση» σε ένα πολιτικό σύστημα που κινδυνεύει να χάσει την ικανότητα ενσωμάτωσης πλατιών λαϊκών συνειδήσεων.
Πρωταγωνιστικό ρόλο ως ένας από τους μοχλούς του σχεδίου της «αποκατάστασης του κράτους δικαίου» διαδραματίζει η Πλεύση Ελευθερίας, με την πρόεδρό της Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η οποία, με γενικολογίες περί γενικού και ενιαίου συμφέροντος της κοινωνίας και μιας δήθεν υπερταξικής και υπερκομματικής τοποθέτησης, επιχειρεί να συσκοτίσει τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας και να παρουσιάσει τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου για την εξυγίανση του πολιτικού του συστήματος ως συμφέροντες για την εργατική τάξη και τον λαό.
Οχι τυχαία έχει ανέβει η προβολή της από τα αστικά μέσα ενημέρωσης το τελευταίο διάστημα, αποτελώντας ειδικά για την κυβέρνηση της ΝΔ τον βολικό αντίπαλο για να στήνεται το διπολικό παιχνίδι εγκλωβισμού λαϊκών συνειδήσεων.
Διαχρονική υπηρεσία για τις ανάγκες του συστήματος

Η Πλεύση Ελευθερίας αποτελεί στην πραγματικότητα μια πολύτιμη εφεδρεία του συστήματος, που έχει αποδείξει τη χρησιμότητα και ικανότητά της να φέρει εις πέρας τον ρόλο της ως καταλύτη σε κομβικές διεργασίες για το πολιτικό σύστημα του κεφαλαίου.
Η πρόεδρός της έπαιξε κομβικό ρόλο στον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων με το παραμύθι της «πρώτη φορά αριστεράς», στην πορεία της ανόδου και ανάληψης της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ως πρόεδρος της Βουλής, επιχειρούσε με θεατρινισμούς να παρουσιάσει ένα κάλπικο αντισυστημικό πρόσωπο για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια στιγμή που η αντιλαϊκή πολιτική προχωρούσε ανεμπόδιστη.
 Συνέβαλλε αποφασιστικά ώστε να περάσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τη συμφωνία του Eurogroup της 20ής Φλεβάρη 2015, η οποία αποτέλεσε επί της ουσίας προάγγελο του 3ου μνημονίου, και δήλωνε ότι «η κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο κι ένα άρθρο» που είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλά ένα «σχήμα λόγου».
Στην πορεία ήταν από τους πρωταγωνιστές στην εξαπάτηση του λαού στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015, που αποτέλεσε όχημα για να έρθει το 3ο μνημόνιο.
 Ενώ και όταν αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να πάει πρώτα στη ΛΑΕ και ύστερα να ιδρύσει την Πλεύση Ελευθερίας, είχε ενεργό ρόλο στις ατέρμονες ωσμώσεις του σοσιαλδημοκρατικού και οπορτουνιστικού χώρου.
 Συνέχισε να συμβάλλει στις αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ, που δήθεν πρόδωσε τις «φιλολαϊκές» του διακηρύξεις, και στα νέα τότε αφηγήματα για τη «δεύτερη φορά αριστερά». Συνέχισε να έχει ως πυρήνα της πολιτικής της τις κάλπικες διακηρύξεις για δυνατότητες φιλολαϊκής αλλαγής του σημερινού συστήματος της εκμετάλλευσης και του αστικού κράτους.
Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας έχει στο πολιτικό της βιογραφικό και την καθοριστική συμβολή σε μια ακόμα από τις πλέον σημαντικές διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος. Εκείνη που αφορούσε την αναμόρφωση του φασιστικού - ακροδεξιού χώρου με την «απόσυρση» της εγκληματικής ναζιστικής Χρυσής Αυγής, κάτω και από την πίεση του λαϊκού κινήματος, και την αντικατάστασή της από ένα νέο δήθεν «σοβαρό» φασιστικό, εθνικιστικό, ακροδεξιό μόρφωμα.
Αξίζει να θυμηθούμε ξανά ότι ως πρόεδρος της Βουλής αρνήθηκε να διακοπεί η κρατική χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής και να προχωρήσει η άρση της ασυλίας των βουλευτών της. 
Αμφισβητούσε τη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων ψηφοφοριών στη Βουλή επειδή δεν ήταν παρόντες οι εγκληματίες ναζιστές βουλευτές. 
Το πολιτικό της φλερτ με τον ακροδεξιό χώρο συνεχίστηκε είτε ως προσκεκλημένη σε εκδηλώσεις τους είτε με την παρουσία της δίπλα σε τέτοιες δυνάμεις στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Συμφωνία των Πρεσπών. 
Οχι τυχαία το 2020, έχοντας ιδρύσει την Πλεύση Ελευθερίας, δήλωνε ότι μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να παραμείνει στη Βουλή. Ενώ ας μην ξεχνούμε ότι η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ είχε και τη δική της ψήφο.

Πλεύση για τα νέα σχέδια αναμόρφωσης...
Η Πλεύση Ελευθερίας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναλαμβάνουν ξανά ρόλο στα σχέδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος που βρίσκονται τώρα σε εξέλιξη.
Οπως δήλωνε η ίδια σε μια από τις πρόσφατες συνεντεύξεις της, η Πλεύση Ελευθερίας δεν επιδιώκει απλά μια κυβερνητική εναλλαγή, αλλά να αλλάξει πλήρως το μέχρι τώρα «σύστημα των παλιών κυβερνητικών κομμάτων». Οπως λένε, «θα πρέπει 50 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση να μιλήσουμε με νέους όρους και όχι με τους παλιούς».

Πίσω βέβαια από αυτές τις θολές γενικόλογες διακηρύξεις περί «νέου» κρύβεται η απαρχαιωμένη πολιτική γραμμή και πολιτική πρακτική ενός προσωποπαγούς αστικού κόμματος, όπως είναι αυτό της Πλεύσης Ελευθερίας.
Στην ουσία, τα παραπάνω αποτελούν μια προσπάθεια να φτιαχτούν δήθεν «νέα πολιτικά σχήματα», να εμφανιστούν «νέες κυβερνητικές λύσεις», να προβληθούν δήθεν «νέα πολιτικά πρόσωπα», που δεν θα έχουν φθαρεί στις λαϊκές συνειδήσεις από την προηγούμενη κυβερνητική θητεία τους στην προώθηση και εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως έχει σε έναν βαθμό συμβεί με τα αστικά κόμματα που έχουν κυβερνήσει έως σήμερα. 
«Νέα» πολιτικά σχήματα, πρόσωπα και κυβερνητικές λύσεις που όμως θα εφαρμόζουν την ίδια σάπια αντιλαϊκή πολιτική, την ίδια πολιτική προώθηση των στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου, των κατευθύνσεων της ΕΕ και των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι πρώτη φορά που το σύστημα προωθεί τέτοια σχέδια, που στο όνομα της «κάθαρσης» επιχειρούν να εμφανίσουν νέους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, που να μπορούν να ενσωματώνουν πιο αποτελεσματικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια. 
Γνωρίζουμε τι ακολούθησε τις κυβερνήσεις της «κάθαρσης» στην Ελλάδα τη δεκαετία του '90. Γνωρίζουμε ότι αυτόν τον ρόλο ανέλαβαν κατά καιρούς επίσης είτε ήδη υπάρχοντα πολιτικά κόμματα και πρόσωπα, όπως στην περίπτωση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. 
Είτε πρόσωπα «εκτός» του μέχρι τότε κάδρου του αστικού πολιτικού συστήματος, «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» που αναδείχθηκαν από το σύστημα, είτε και μεγαλοεπιχειρηματίες. 
Χαρακτηριστική η περίπτωση της «Επιχείρησης καθαρά χέρια», που με επίκεντρο δήθεν την πάταξη της πολιτικής διαφθοράς στην Ιταλία τη δεκαετία του 1990, πραγματοποιήθηκε μια ευρεία αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. 
Μια αναμόρφωση που οδήγησε τελικά στη διακυβέρνηση Μπερλουσκόνι, ενός εκ των μεγαλύτερων καπιταλιστών στην Ιταλία, που είχε στην ιδιοκτησία του περισσότερες από 150 μεγάλες επιχειρήσεις, το 80% των αστικών μέσων ενημέρωσης, τον μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο στην Ιταλία και μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες.

«Κάθαρση» του συστήματος και του αστικού κράτους
Σε αυτό το πλαίσιο, η Πλεύση Ελευθερίας προσπαθεί να πείσει τον λαό ότι υπεύθυνη για το έγκλημα στα Τέμπη είναι μόνο η κυβέρνηση της ΝΔ, αφήνοντας το σύστημα που γεννά «Τέμπη» στο απυρόβλητο. Οπως δήλωσε χαρακτηριστικά η πρόεδρός της στη Βουλή, δεν φταίει για όλα ο καπιταλισμός, απευθυνόμενη με δηκτικό ύφος στο ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ έχει αναδείξει φυσικά πολύ νωρίτερα όχι μόνο τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ και των προηγούμενων, των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, που παίρνοντας τη σκυτάλη ο ένας από τον άλλο οδήγησαν στην 28η Φλεβάρη 2023, αλλά και τον μεγάλο ένοχο που είναι η στρατηγική του κεφαλαίου, οι κατευθύνσεις της ΕΕ και οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ.
Ο πραγματικός σκοπός της Πλεύσης Ελευθερίας είναι να μείνουν αθέατοι όλοι αυτοί οι ένοχοι και να φτιαχτούν οι «νέοι - και άφθαρτοι» εκπρόσωποι της αντιλαϊκής πολιτικής.
Οχι τυχαία, διακηρύσσει ότι λύση είναι ένα «κράτος δικαίου», «ενίσχυση της δημοκρατίας» και της «δικαιοσύνης».
 Ενίσχυση δηλαδή ενός κράτους που από τη φύση του παίρνει όλα τα μέτρα που συμφέρουν την κερδοφορία του κεφαλαίου και βάζει τις ζωές των εργαζομένων και του λαού σε διαρκή κίνδυνο. 
Είναι αυτό το κράτος, που με κάθε δυνατό τρόπο και πολύ αποτελεσματικά προώθησε τον διαχωρισμό των υποδομών ασφαλείας από το εμπορικό τμήμα του σιδηρόδρομου, που εφάρμοσε και προώθησε μέσα από όλους τους εμπλεκόμενους θεσμούς του την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, που κατάτμησε έργα υποδομών και ασφάλειας για να ικανοποιηθεί ο ανταγωνισμός των κατασκευαστικών ομίλων.

Γι' αυτό δεν βγάζει άχνα για τις κατευθύνσεις της ΕΕ για την «απελευθέρωση» του σιδηροδρομικού έργου και τη δημιουργία μιας «ενιαίας αγοράς» σιδηροδρομικών δραστηριοτήτων με σκοπό την καπιταλιστική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ασφάλεια στους σιδηρόδρομους και την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
 Για τις αντιλαϊκές προτεραιότητες που θέτει η ΕΕ για την αύξηση της χωρητικότητας του δικτύου και την ταχύτητα μεταφοράς εμπορευμάτων, σε βάρος όλων των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας, ακριβώς για τη διασφάλιση και αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
 Για το ότι ακριβώς γι' αυτό μόνο το 13% του κεντρικού δικτύου σιδηροδρόμων στις χώρες της ΕΕ λειτουργεί τα απαραίτητα συστήματα ασφαλείας. Για το γεγονός ότι η ΕΕ είχε χορηγήσει πιστοποιητικό ασφαλείας στη «Hellenic Train», παρότι τα τρένα της δεν πληρούσαν τις σύγχρονες προδιαγραφές πυρασφάλειας, αλλά εκείνες του έτους που κατασκευάστηκαν.

Και φυσικά ούτε λόγος από την Πλεύση Ελευθερίας, παρά το κάλπικο - θεατρινίστικο «αντισυστημικό» της προσωπείο, για το ότι αποτελεί «ρουτίνα» η μεταφορά με τον σιδηρόδρομο όπλων από το ΝΑΤΟ και τον αμερικάνικο στρατό, για τις δεκάδες άδειες μεταφοράς στρατιωτικού υλικού με «πλήρη αμαξοστοιχία, αποτελούμενη μέχρι 30 βαγόνια» που κινούνται πλήρως σφραγισμένα, για τις πολλαπλές σιδηροδρομικές αποστολές με προορισμό τα Βαλκάνια και τη Βαλτική που έφυγαν από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.

 Ούτε βγάζει άχνα για την παρουσία ανώτατων στελεχών της Πολεμικής Αεροπορίας το πρωί της επόμενης μέρας στον χώρο του εγκλήματος των Τεμπών. Δεν θα περιμέναμε τίποτα διαφορετικό από αυτό το κόμμα και την πρόεδρό του, που υιοθέτησαν από την πρώτη στιγμή τη ΝΑΤΟική προπαγάνδα για τον πόλεμο στην Ουκρανία και υπερθεμάτισαν τη δημιουργία των Πρότυπων Ωνάσειων Σχολείων.

Να εδραιωθεί και να βαθύνει η δυσπιστία ενάντια στο σύστημα
Υπάρχει απάντηση στην ερώτηση που βρίσκεται στη σκέψη πάρα πολλών εργαζομένων και νέων για το τι πρέπει να γίνει τώρα σε συνέχεια των μεγάλων κινητοποιήσεων των προηγούμενων βδομάδων: 
Να εδραιωθεί η δυσπιστία και να βαθύνει η αμφισβήτηση όχι απλά της τωρινής κυβέρνησης της ΝΔ, όχι μόνο των προηγούμενων κυβερνητικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και των μεταλλάξεών τους, όπως η Πλεύση Ελευθερίας, αλλά συνολικά του σημερινού συστήματος.
Σήμερα είναι σημαντικό να γίνουν οι χώροι δουλειάς κάστρα του αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και το σύστημα της εκμετάλλευσης. Εκεί που δεν θα συναντήσουμε ούτε την Πλεύση Ελευθερίας ούτε τους επίδοξους συνεχιστές της πολιτικής του κεφαλαίου. 
Να μην πιάσουν τόπο τα πολύμορφα σχέδια εγκλωβισμού του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε ανώδυνες για το σύστημα λύσεις. 
Λύσεις που προσβλέπουν να αναβαπτίσουν και να παρουσιάσουν ως δήθεν εξιλεωμένο ένα σύστημα που βασίζεται σε εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, που τις κρίσεις του, αλλά και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο πληρώνει πάντα η εργατική, η λαϊκή πλειοψηφία.

Να μπουν στο στόχαστρο της πάλης των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας το σύστημα της εκμετάλλευσης και το κράτος του με τους σάπιους θεσμούς και μηχανισμούς του, που δεν μπορούν ποτέ να «εξυγιανθούν», δεν μπορούν να υπηρετήσουν το «δίκαιο» του λαού. 
Να μπουν στο στόχαστρο τα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ που κυβέρνησαν, κυβερνούν και επιδιώκουν να βρουν δήθεν νέα και «άφθαρτα» κυβερνητικά «μοντέλα», για να διαιωνιστεί η δικτατορία του κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ βρίσκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, των αγώνων του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για να βρουν διέξοδο οι αγώνες όλων όσοι δεν συμβιβάζονται με τη βαρβαρότητα, την «ασφυξία» και τα εγκλήματα αυτού του συστήματος.
 Για να μεγαλώσει το ρεύμα εκείνων που βαδίζουν στον δρόμο της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της ανατροπής. Για να δυναμώσει η πάλη για μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που οι ζωές μας δεν θα «κοστίζουν», για τον σοσιαλισμό.
Του
Λουκά ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ*
* Ο Λ. Αναστασόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ
(** Η φωτο είναι από το σάιτ της Πλεύσης Ελευθερίας και αποτελεί το επίσημο λογότυπο της Πλεύσης Ελευθερίας - (εκτος από την προσθήκη''ONASSIS FOUNDATION '')!
... η φωτο της Αρχηγού του κόμματος δεσπόζει και επίσης το όνομά της είναι γραμμένο με κεφαλαία κάτω από τον τίτλο του κόμματος με μικρότερα γράμματα, - λόγω υπέρμετρης σεμνότητας της Αρχηγού προφανώς

 


Απ' τα Σχόλια 

Μανουρά Ιφιγένεια
Φαντάσου πόσο εγωκεντρικό άτομο είναι που βάζει το όνομα του κόμματος της με μικρά γράμματα και το δικό της με κεφαλαία!

kαι κάτι τελευταίο 

και αυτές οι φωτό "Δεν μάς πειράζουν"  




25 Φεβρουαρίου, 2025

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ



ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ
Με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα
Άρθρο του Τομεακού Γραφείου της ΤΟ Γερμανίας του ΚΚΕ


Πηγή: Associated Press

Στις 23 Φλεβάρη 2025 διεξάγονται εκλογές στη Γερμανία για τη σύνθεση του επόμενου αστικού ομοσπονδιακού κοινοβουλίου. Εργαζόμενοι, ντόπιοι ή μετανάστες, νέοι και νέες από τα εργατικά – λαϊκά στρώματα, άλλοι άνθρωποι που αναγνωρίζουν τις θέσεις και τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ), που νοιάζονται για την πορεία της εργατικής – λαϊκής πάλης στη Γερμανία και διεθνώς, απευθύνουν το τελευταίο διάστημα στα μέλη και στους φίλους του ΚΚΕ και της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΚΝΕ) -που δρουν πρωτοπόρα και στη Γερμανία- το ερώτημα: «Τι να ψηφίσουμε στις εκλογές;».

Με το παρόν άρθρο επιδιώκουμε να συμβάλλουμε στον προβληματισμό αυτών των ανθρώπων καλλιεργώντας το ταξικό κριτήριο εξέτασης των εξελίξεων. Με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα, στις 24 Φλεβάρη και στην περίοδο μετά τις εκλογές, και κυρίως στο πώς η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στη Γερμανία θα οργανώσουν πιο αποτελεσματικά την πάλη τους, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου, οποιασδήποτε αστικής κυβέρνησης προκύψει από τις εκλογές και της ΕΕ.

Παρά τους εκβιασμούς των αστικών κομμάτων για να λάβουν από τον λαό ψήφο στήριξης ή ανοχής στην πολιτική τους, τη λογική του «μικρότερου κακού» που όλα τους καλλιεργούν, «η ζωή δεν τελειώνει στις 23 Φλεβάρη», ούτε φυσικά η ταξική πάλη, και το ζητούμενο είναι η ανησυχία που αγκαλιάζει μεγάλα τμήματα των εργαζομένων να γίνει αγώνας πολιτικός, μαζικός, που θα στρέφεται ενάντια στις πραγματικές αιτίες και τους υπεύθυνους, που θα κατευθύνεται την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Σε αυτή την υπόθεση, εμείς οι κομμουνιστές που ζούμε στη Γερμανία, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή, τώρα, που κλιμακώνεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, τώρα που τα σημάδια μιας νέας οικονομικής κρίσης πυκνώνουν, έχουμε χρέος και άμεσο καθήκον να πρωτοστατήσουμε στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, να αποκαλύψουμε την αλήθεια, να προβάλλουμε τη μόνη αναγκαία και επίκαιρη διέξοδο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Στις 24 Φλεβάρη η αντιλαϊκή πολιτική και η πολεμική εμπλοκή θα είναι εδώ!

Τα «σύννεφα» πάνω από την ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ «πυκνώνουν» ολοένα και περισσότερο. Η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε στασιμότητα και ύφεση, υποχώρηση στον διεθνή ανταγωνισμό. Η βιομηχανία της πλήττεται από την απώλεια της φθηνότερης ρωσικής ενέργειας, μονοπωλιακοί όμιλοι μεταφέρουν την παραγωγή τους σε πιο συμφέρουσες αγορές, κλείνουν εργοστάσια και γραμμές παραγωγής, επειδή δεν εξασφαλίζουν σε αυτή τη φάση το μέγιστο δυνατό ποσοστό κέρδους τους εντός Γερμανίας. Η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε τον Δεκέμβρη του 2024 κατά 2,4% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, ενώ οι προβλέψεις για ανάπτυξη το 2025 έπεσαν στο 0,3% από 1,1% που ήταν πρωτύτερα.

Ο κλάδος με την πιο σημαντική πτώση στην παραγωγή είναι η αυτοκινητοβιομηχανία, όπου οι Γερμανοί κατασκευαστές έχουν απολέσει θέσεις ανταγωνιστικότητας σε σύγκριση με τα κινέζικα μονοπώλια, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη BMW, που αναφέρει μεγάλες δυσκολίες στις πωλήσεις και πτώση των κερδών της κατά 84% το τρίτο τρίμηνο του 2024. Στη Mercedes, τα κέρδη –σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της εταιρείας- έχουν μειωθεί κατά 54%. Στην Volkswagen, η μειούμενη σε σχέση με τις προβλέψεις της εταιρείας κερδοφορία, φορτώνεται στις πλάτες των εργαζομένων της, με τις ξεπουλημένες στο κεφάλαιο συνδικαλιστικές ηγεσίες να συμφωνούν σε 30.000 λιγότερες θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια στον όμιλο. Άλλοι κλάδοι, αντιμετωπίζουν επίσης ισχυρές πιέσεις, ανάμεσά τους η χημική και φαρμακευτική βιομηχανία, ο κατασκευαστικός τομέας και ο τομέας της παραγωγής μηχανημάτων.

Περίπου 3 εκατομμύρια οικογενειακές επιχειρήσεις είναι στα πρόθυρα χρεωκοπίας, καθώς βρίσκονται σε οριακό σημείο λόγω οικονομικών προβλημάτων, όπως το αυξημένο κόστος δανεισμού. Συνολικά, μόνο το πρώτο 6μηνο του 2024 καταγράφηκαν περίπου 11.000 πτωχεύσεις εταιρειών. Πάνω από 160 εταιρείες με κύκλο εργασιών άνω των 10 εκατ. ευρώ κήρυξαν πτώχευση. Πρόκειται για σημαντική αύξηση στις πτωχεύσεις, κατά 40% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, και αρνητικό ρεκόρ δεκαετίας.

Παράλληλα, σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία οι γερμανικές εξαγωγές υποχωρούν από μήνα σε μήνα, ιδιαίτερα προς τις ΗΠΑ, τη στιγμή που παραμένουν αυτές η σημαντικότερη αγορά των γερμανικών εμπορευμάτων. Σύμφωνα με αστούς οικονομολόγους δεν διαφαίνεται άμεση βελτίωση, καθώς «η εθνική οικονομία βρίσκεται στην αρχή μιας ισχυρής φάσης γήρανσης» και «σε αδιέξοδο» εδώ και πέντε χρόνια.

Δεν «υποφέρουν» όμως όλοι οι κλάδοι. Ένας κλάδος της οικονομίας, του οποίου το ποσοστό κέρδους κινείται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα το τελευταίο διάστημα είναι η πολεμική βιομηχανία. Μονοπωλιακά μεγαθήρια όπως η «Thyssen Κrupp» διεκδικεί με τη στήριξη της κρατικής τράπεζας ανάπτυξης την κατασκευή πολεμικών υποβρυχίων. Η «Lufthansa» διεκδικεί μερίδιο στη συντήρηση πολεμικών αεροσκαφών. Η «Telekom» συνεργάζεται άμεσα με τον γερμανικό στρατό. «Ενθουσιασμένη» η «Rheinmetall» κάνει λόγο για απανωτά ρεκόρ κερδοφορίας, αναθεωρεί προς τα πάνω τις προβλέψεις για το περιθώριο κέρδους και κάνει λόγο για χιλιάδες προσλήψεις, με στελέχη της να δηλώνουν ότι «βιώνουμε μια ανάπτυξη που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ στον όμιλο».

Οι βιομήχανοι του κλάδου, έχοντας εξασφαλίσει τα 100 δισ. που με συνοπτικές διαδικασίες διέθεσε η κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών – Φιλελεύθερων – Πρασίνων για την «άμυνα της χώρας» νουθετούν όλες τις μελλοντικές γερμανικές κυβερνήσεις, ανεξάρτητα από τον συνδυασμό των κομμάτων που θα τις σχηματίζουν, για προώθηση των μακροπρόθεσμων παραγγελιών όπλων, τεχνολογικών καινοτομιών και πανεπιστημιακή έρευνα σχετιζόμενη με την πολεμική βιομηχανία. Όταν βέβαια οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης στη Γερμανία αναφέρονται στο στόχο να γίνει η χώρα «ικανή για πόλεμο» δεν εννοούν μόνο τους εξοπλισμούς. Εννοούν την προσαρμογή όλων των κλάδων της οικονομίας σε συνθήκες πολέμου. Με παρεμβάσεις τους, εκπρόσωποι βιομηχανικών ομίλων αναδεικνύουν την αναγκαιότητα επιπλέον κρατικών επενδύσεων σε εταιρείες προστασίας δικτύων, σε μεγάλες μονάδες παραγωγής ειδών διατροφής, ωθείται η ενεργειακή αυτονομία βιομηχανικών μονάδων με την κατασκευή ιδιωτικών γεννητριών και ανεμογεννητριών που θα είναι σε κατάσταση επιφυλακής σε περίπτωση συνολικότερης διακοπής της παροχής ενέργειας. Παροτρύνουν σε προετοιμασία του εργατικού δυναμικού για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης με την εκπαίδευση π.χ. επιβίωσης σε περίπτωση μεγάλων «φυσικών» καταστροφών από ειδικές υπηρεσίες, όπως και για την προώθηση κρατικών προγραμμάτων εκπαίδευσης εργαζομένων σε κρίσιμους κλάδους όπως των μεταφορών, ύδρευσης και άλλων.

Σε αυτές τις συνθήκες το κεφάλαιο εντείνει τις επιθέσεις του στο λαϊκό εισόδημα με μείωση πραγματικών μισθών και συντάξεων, με δραστικές περικοπές στο σύστημα υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, με τρομακτικές ελλείψεις κατοικιών στις περισσότερες μεγάλες γερμανικές πόλεις. Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους: η ανεργία αυξήθηκε τον Γενάρη του 2025 σε 6,4%, καταγράφοντας ρεκόρ δεκαετίας. Ο προϋπολογισμός για το 2025 που ήδη εκτελείται και δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί ανεξάρτητα από το ποια κόμματα θα αναλάβουν τη διαχείριση του συστήματος μετά τις εκλογές, προβλέπει περικοπές σε συντάξεις έως και 2 δισ., 8 δισ. λιγότερα για την Υγεία, 5 δισ. λιγότερα για τα επιδόματα ανεργίας, από 11,6 σε 11 δισεκατομμύρια οι επιδοτήσεις κατοικίας και θέρμανσης, περικοπές στα κονδύλια που αφορούν την ενσωμάτωση των ΑμεΑ από 524 σε 410 εκ. και πολλά άλλα. Όλα αυτά τα μέτρα διατρέχουν όλα τα επίπεδα της αστικής διακυβέρνησης, από το κεντρικό κράτος, τα κρατίδια, και φτάνουν στους δήμους και τις κοινότητες. Δεν υπάρχει τομέας της καθημερινής ζωής των εργαζομένων που να μην πλήττεται από την προσαρμογή όλων των κλάδων στην πολεμική εμπλοκή.

Με το βλέμμα στραμμένο σε έναν γενικευμένο πόλεμο, η Γερμανία αναλαμβάνει μεγαλύτερο ρόλο στη Βαλτική Θάλασσα, σημείο αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Δεν είναι τυχαίο που πρόσφατα εγκατέστησε νέο αρχηγείο του Πολεμικού Ναυτικού στο Ροστόκ, προκειμένου να ενισχυθούν η παρουσία του και η επιχειρησιακή ικανότητα και που θα παρακολουθεί σε 24ωρη βάση τις στρατιωτικές κινήσεις και εμπορικές δραστηριότητες στην περιοχή. Αλλά και σε άλλες περιοχές του κόσμου βρίσκονται στρατεύματα της Μπουντεσβέρ για να στηρίξουν την αναβάθμιση της γεωπολιτικής θέσης της Γερμανίας στον ανταγωνισμό με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με πρόσχημα την ασφάλεια, την ειρήνη και την αποτροπή. Από τις 17 αποστολές που βρίσκονται σκορπισμένες σε τρεις ηπείρους ενδεικτικά αναφέρουμε το Κόσοβο, τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Ιράκ και την Ιορδανία, τη Δυτική Σαχάρα, το Νότιο Σουδάν, το Λίβανο, τις «ΑΣΠΙΔΕΣ» στην Ερυθρά Θάλασσα, στα ανοιχτά της Λιβύης, στο Βόρειο Ατλαντικό και στη Βόρεια Θάλασσα. Όλα τα παραπάνω –εκτός από τις οικονομικές απώλειες- τονίζουν και τους κινδύνους για τη ζωή των ίδιων των εργαζομένων, που θα είναι οι πρώτοι που θα κληθούν να χύσουν το αίμα τους, για τα καπιταλιστικά συμφέροντα σε περίπτωση πιο άμεσης εμπλοκής.

Προκύπτει λοιπόν ένα ερώτημα: Ποιο από τα παραπάνω προβλήματα των εργαζομένων θα εκλείψει στις 24 Φλεβάρη; Κανένα, γιατί θα είναι εδώ οι οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι που γεννούν αυτά και άλλα προβλήματα. Ίσα–ίσα που θα διογκώνονται, ακριβώς επειδή η ταξική πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου, για να ξεπεράσει τα προβλήματά του, θα συνεχίσει να προωθείται, φορτώνοντας στο λαό και νέα βάσανα, πάνω στα ήδη υπάρχοντα. Αυτά τα φαινόμενα άλλωστε, δεν είναι πλέον μια εξαίρεση. Είναι ο κανόνας όχι μόνο στη Γερμανία, την Ελλάδα και σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ανεξάρτητα από ποια κόμματα και ποιες πολιτικές δυνάμεις, ποιοι πολιτικοί σχηματισμοί βρίσκονται κάθε φορά στις κυβερνήσεις, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχουν «καπιταλιστικοί παράδεισοι». Πόλεμοι, ένταση της εκμετάλλευσης, τσάκισμα των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, υποβάθμιση και μη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, από τη μία πλευρά, ανταγωνιστικότητα και του κεφαλαίου, από την άλλη.

Θα μας σώσουν αυτοί που μας έφεραν ως εδώ;

Αντανάκλαση των δυσκολιών στην οικονομία και της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αποτελούν και οι διεργασίες στο πολιτικό σύστημα της Γερμανίας, όπου εντείνονται οι ενδοαστικές αντιθέσεις για το «μείγμα» διαχείρισης της ύφεσης. Μπροστά στην «επείγουσα κατάσταση» του κεφαλαίου κατέρρευσαν οι εύθραυστοι συμβιβασμοί, που όλο και πιο δύσκολα πετύχαινε ο κυβερνητικός συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων - Φιλελευθέρων, και προκηρύχθηκαν οι εκλογές, στο φόντο και της διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας που εκφράστηκε στις ευρωεκλογές με την καταψήφιση των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού.

Οι Σοσιαλδημοκράτες του αμαρτωλού SPD συνδιαμόρφωσαν από τη θέση του πιο δυνατού κόμματος της συγκυβέρνησης, υπό τον καγκελάριο Σολτς, όλα τα παραπάνω. Τώρα, τάσσονται και πάλι υπέρ των τεράστιων εξοπλισμών και των πολεμικών προετοιμασιών, ζητώντας περαιτέρω παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία «για όσο διάστημα χρειαστεί». Στηρίζουν τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ υιοθετώντας όλα τα προσχήματα περί «δικαιώματός του στην αυτοάμυνα», απαγορεύοντας διαδηλώσεις. Ζητάνε επίσης στενότερη παρακολούθηση του «εχθρού λαού» από την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες και προαναγγέλλουν διώξεις εναντίον κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών τονίζοντας ότι: «Οι εχθροί του συντάγματος δεν έχουν θέση στη δημόσια διοίκηση». Ταυτόχρονα, επιδιώκοντας να επιτελέσουν και τις δύο λειτουργίες της σοσιαλδημοκρατίας –και την προώθηση της πολιτικής του κεφαλαίου και την ενσωμάτωση των εργαζομένων- παρουσιάζονται και πάλι ως «κόμμα των εργαζομένων» που θέλει να επικεντρωθεί περισσότερο στα «κοινωνικά ζητήματα»: υποσχέσεις για μια «προσιτή στέγη», μια «καλή ζωή» μέσω της εργασίας, «καλή υγειονομική περίθαλψη», «σταθερές συντάξεις», λες και άλλοι κυβερνούσαν τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα, με αφορμή την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γερμανία και την Ευρώπη καλούν σε «δημοκρατική ψήφο ενάντια στα άκρα», όμως οι ίδιοι με την πολιτική τους είναι που λειτούργησαν ως χορηγοί του φασισμού και της ακροδεξιάς.

Οι Χριστιανοδημοκράτες του CDU/CSU, που προηγούνται στις δημοσκοπήσεις και αποτέλεσαν τα προηγούμενα χρόνια μια βολική για το σύστημα αξιωματική αντιπολίτευση αφού στήριξαν το μεγαλύτερο μέρος της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής, κατεβαίνουν στις εκλογές ζητώντας την αυστηρή τήρηση του «φρένου χρέους», το οποίο ορίζει ότι μπορεί να είναι το πολύ στο 0,35% του ΑΕΠ το χρόνο. Σε συνθήκες στασιμότητας και ύφεσης αυτό σημαίνει νέα σφοδρή επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων. Σκοπεύουν να μειώσουν ακόμη περισσότερο τη φορολόγηση του κεφαλαίου, με ταυτόχρονες μαζικές περικοπές στις κοινωνικές παροχές. Στο στόχαστρό τους μπαίνουν ακόμα και αυτά τα ψίχουλα του λεγόμενου «επιδόματος του πολίτη». Συμφωνούν και επαυξάνουν με την πολιτική καταστολής που ακολούθησαν τα κόμματα του τρικομματικού συνασπισμού την προηγούμενη περίοδο, με την εντατικοποίηση των αυταρχισμού με αυστηρότερο ποινικό δίκαιο, περισσότερες βιντεοκάμερες, αυτοματοποιημένη αναγνώριση προσώπου, απελάσεις μεταναστών και προσφύγων και σε εμπόλεμες ζώνες, κ.α.

Με βάση τα παραπάνω, Σοσιαλδημοκράτες και Χριστιανοδημοκράτες, δεν αποκλείεται να συγκυβερνήσουν μετά τις εκλογές σε ένα νέο «μεγάλο συνασπισμό». Αν τους χρειαστούν, να δώσουν χέρι βοηθείας είναι διαθέσιμα το κόμμα των Πρασίνων και το Φιλελεύθερο Κόμμα, FDP. Όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν, θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο, ασκώντας κριτική σε CDU/CSU και SPD ότι τα κόμματα αυτά δεν είναι αρκετά συνεπή στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Το εθνικιστικό - ακροδεξιό AfD, η «Εναλλακτική για τη Γερμανία», παρουσιάζεται από το αστικό σύστημα ως το αντίπαλο δέος των «δημοκρατικών» κομμάτων. Στην πραγματικότητα είναι σάρκα από τη σάρκα του ίδιου συστήματος. Το AfD αντιπροσωπεύει μια οικονομική πολιτική με μαζική επιδρομή του κεφαλαίου ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, υποστηρίζει τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, ζητάει επέκταση της καταστολής, μαζικές απελάσεις και σε αυτή την κατεύθυνση στήριξε πρόσφατα μαζί με τα κόμματα CDU/CSU στη γερμανική βουλή (τόσο αντισυστημικό) ένα σκληρό αντιμεταναστευτικό ψήφισμα. Βγάζει τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο, δείχνοντας στην εργατική τάξη ως εχθρό τον ξένο, τον μετανάστη, ρίχνοντας το δηλητήριο του ρατσισμού, «βγάζοντας λάδι» έτσι τον πραγματικό υπεύθυνο, το καπιταλιστικό σύστημα και «την ελεύθερη οικονομία της αγοράς» την οποία φανατικά υποστηρίζει. Πρόσφατα η συμπρόεδρός του στη συζήτηση με τον δισεκατομμυριούχο και πουλέν του Τραμπ, τον Μάσκ, ανακάλυψε ότι ο Χίτλερ ήταν δήθεν… «κομμουνιστής – σοσιαλιστής». Αν και δεν προβάλλει τελευταία, τα παλιότερα συνθήματά του υπέρ της αποχώρησης της Γερμανίας από την ΕΕ και το ευρώ επιδιώκει μέσα από την προβολή θέσεων όπως για την άρση των οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας και «για μια ουδέτερη θέση της Ουκρανίας εκτός ΝΑΤΟ και ΕΕ», να εκμεταλλευτεί τα αισθήματα μεγάλου μέρους των εργαζομένων που επιθυμούν να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Στην ουσία, εκφράζει συμφέροντα συγκεκριμένων τμημάτων του κεφαλαίου, που νιώθουν ριγμένα από τον πόλεμο και στοχεύουν σε αναβάθμιση της Γερμανίας στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών επαναδιαπραγματευόμενα τη θέση της Γερμανίας στην ευρωατλαντική συμμαχία.

Το Κόμμα της Αριστεράς, Die Linke, ξεπλένει τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης δίνοντας «αριστερό» άλλοθι σε πολιτικές στήριξης του κεφαλαίου, όπως έκανε ως κυβερνητικός εταίρος σε μια σειρά γερμανικά κρατίδια τα προηγούμενα χρόνια. Συνέβαλε και συμβάλλει στην εφαρμογή και προώθηση αντιλαϊκών πολιτικών, όπως περικοπές θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα, το ξεπούλημα δημοτικής περιουσίας στον τομέα της ύδρευσης και της στέγης, πραγματοποίησε μαζικές απελάσεις, στήριξε τη δράση υπηρεσιών καταστολής. Αναγνωρίζει το «δικαίωμα της Ουκρανίας στην αυτοάμυνα», ψηφίζοντας να στέλνονται περισσότερα όπλα και αναμασώντας όλη την ευρωΝΑΤΟική προπαγάνδα. Όχι μόνο δεν καταγγέλλει τη γενοκτονία κατά του Παλαιστινιακού λαού αλλά συμπεριλαμβάνει στους αντισημίτες όσους το κάνουν, και έσπευσε να χαρακτηρίσει ως «σημάδι ελπίδας» την επικράτηση των τζιχαντιστών στη Συρία.

Το κόμμα BSW, η λεγόμενη «Συμμαχία Sahra Wagenknecht», που προέκυψε από διάσπαση του Die Linke, κατεβαίνει στις εκλογές με ρητορική για «φορολογία πλουσίων», υπέρ της αποκατάστασης των σχέσεων της Γερμανίας με τη Ρωσία, και κατά της αποστολής όπλων στην Ουκρανία. Ταυτόχρονα, θέλει να διευρύνει το οπλοστάσιο των κατασταλτικών μέσων του κράτους, ενώ υποστηρίζει την εφαρμογή μιας ακόμα πιο αυστηρής αντιμεταναστευτικής πολιτικής χρησιμοποιώντας και συνθήματα που ενοχοποιούν τους μετανάστες για την αύξηση της εγκληματικότητας. Δεν αμφισβητεί το εκμεταλλευτικό σύστημα, στηρίζει τη συμμετοχή της Γερμανίας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και διατυπώνει τη θέση για μια ΕΕ ως «ειρηνευτική δύναμη». 
Το BSW έδωσε ήδη τις πρώτες εξετάσεις στο κεφάλαιο, συμμετέχοντας σε δυο κρατιδιακές κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν πρόσφατα σε συνεργασία με το CDU και το SPD αντίστοιχα, ξεπλένοντας έτσι και τα δύο αυτά αστικά κόμματα.

Στις εκλογές κατεβαίνουν και άλλοι συνδυασμοί μικρότερων κομμάτων, οι οποίοι διεκδικούν την ψήφο από εκατομμύρια εργαζομένων που νιώθουν να ασφυκτιούν, αγανακτούν από την κατάσταση που αντιμετωπίζουν και δηλώνουν ότι κανένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα (που είναι αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω) δεν εκφράζει τα συμφέροντά του. Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, DKP, με απόφασή του, δεν θα πάρει μέρος στις εκλογές. 
Προκύπτει το ερώτημα: Μπορούν όσοι ευθύνονται για την κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι να μετατραπούν σε «σωτήρες»; 
Κανένα κόμμα που συμμετέχει στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, κανένα τους δε θα ασκήσει λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην στρατηγική του κεφαλαίου, που θα υλοποιηθεί ανεξάρτητα από τη σύνθεση της νέας ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Για αυτό, όποιο κόμμα θα βρίσκεται στην κυβέρνηση, θα ακολουθήσει αντιλαϊκή πολιτική και τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα αποτελέσουν συμπλήρωμα της νέας κυβέρνησης. Δεν θα έχει καμία σημασία αν θα μπουν «κόμματα μιας χρήσης» στο κοινοβούλιο, που στο πρόγραμμα τους αποδέχονται όλο το πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό που θα έχει σημασία θα είναι οι εργαζόμενοι να μην στηρίξουν καμία από τις επιλογές αστικής διαχείρισης, να μη δώσουν την συγκατάθεσή τους, ώστε την επόμενη μέρα να είναι πιο δυνατοί. Να απορρίψουν τους εκβιασμούς και τη λογική του «μικρότερου κακού» που ζυμώνουν όλα τα αστικά κόμματα, για να μπορούν να στέκονται στα πόδια τους την επόμενη μέρα.

Ελπίδα ήταν και είναι η πάλη των λαών!

Απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου στα κοινωνικά δικαιώματα και στους μισθούς, ενάντια στη φτώχεια και την ακρίβεια, δίνει ο λαός. Το τελευταίο διάστημα έχουν οργανωθεί στη Γερμανία κάτω από την πίεση των εργαζομένων μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Κι αυτό παρά το ασφυκτικό πλαίσιο συνδικαλιστικής δράσης και το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες –στην πλειοψηφία τους- στηρίζουν τις επιλογές της αστικής τάξης για διασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, προβάλλοντας ως στόχο τη λεγόμενη "κοινωνική συνοχή", την ταξική συνεργασία. Το 2023 καταγράφηκε ο υψηλότερος αριθμός κλαδικών απεργιών και απεργιακών ημερών μετά από πολλά χρόνια: Συνολικά πραγματοποιήθηκαν 312 απεργίες σε κλάδους όπως της βιομηχανίας μετάλλου, της αυτοκινητοβιομηχανίας, των δημόσιων μεταφορών, της υγείας, του λιανικού εμπορίου, όπου κυριολεκτικά δεν κινήθηκε τίποτα. Από το λιμάνι του Αμβούργου ως τις αυτοκινητοβιομηχανίες της Στουτγάρδη και του Μονάχου και από τις βιομηχανίες στην κοιλάδα του Ρουρ ως τις μεταφορές στο Βερολίνο, υπήρξαν μέρες που οι εργαζόμενοι απέδειξαν ότι «χωρίς αυτούς γρανάζι δε γυρνά».

Το ελπιδοφόρο στοιχείο είναι ότι όλο και πιο συχνά και σε όλο και περισσότερες κινητοποιήσεις πέρα από τις μισθολογικές διεκδικήσεις, ακούγονται και συνθήματα που καλούν σε αγώνα ενάντια στο σύστημα της φτώχειας και των πολέμων. Υπάρχουν παραδείγματα, όπου εργαζόμενοι μέσα από τα σωματεία τους γυρνάνε τις πλάτες στις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού που πρόσκεινται κατά κύριο λόγο στο SPD, και παλεύουν δίνοντας μια τιτάνια μάχη να αλλάξουν τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Σε αυτές τις μάχες συμβάλλουν τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Γερμανία. Δραστήρια στους αγώνες της εργατικής τάξης, επιδιώκοντας να μπολιάζονται οι διεκδικήσεις των εργαζομένων με αιτήματα που έχουν ως περιεχόμενο τις σύγχρονες ανάγκες μας και όχι τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων. Για να διαμορφώνονται ταξικά κριτήρια απέναντι στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας, προβάλλοντας το σύνθημα ότι «για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι πρέπει να χάσει το κεφάλαιο».

Παλεύουμε για να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι που δυσφορούν απ’ τις αντιλαϊκές πολιτικές, ότι οι πολιτικές δυνάμεις που ζητάνε την ψήφο τους στις 23 Φλεβάρη, υπηρετούν τον ίδιο στρατηγικό δρόμο. Κανένα κόμμα, «μικρό ή μεγάλο», δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, κανένα τους δε θα ασκήσει αντιπολίτευση μαχητική, λαϊκή, ούτε θα ενισχύσει την πάλη των εργαζομένων απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου. Για αυτό, στις εκλογές της 23 Φλεβάρη καταδικάζουμε τις δυνάμεις αυτές και ψηφίζουμε άκυρο. Αυτό που μετράει είναι πώς θα οργανωθεί η αντίσταση στη επίθεση του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού, πώς η αμφισβήτηση που υπάρχει και συνεχώς αυξάνεται θα μετατραπεί σε ταξικό αγώνα για το καινούργιο, με στόχο την ανατροπή του συστήματος και της εξουσίας που γεννά την αδικία και τους πολέμους. Αυτό που μετράει είναι το πως εκατομμύρια εργαζόμενοι που θα ψηφίσουν «με μισή καρδιά» τα αστικά κόμματα, άλλοι που θα αποφασίσουν να απέχουν αφού κανένα κόμμα δεν τους εκφράζει να συναντηθούμε στον αγώνα.

Έχουμε χρέος και άμεσο καθήκον, να βοηθήσουμε, να πρωτοστατήσουμε στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων. Θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας για συλλογικές συμβάσεις και αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στις πασχαλιάτικες πορείες ειρήνης, για μια Εργατική Πρωτομαγιά κόντρα στο πνεύμα της ταξικής συνεργασίας των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Για να τιμήσουμε τα 80 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών στις 9 του Μάη 2025, αναδεικνύοντας ότι ο σοσιαλισμός είναι που συνέτριψε τον φασισμό και αυτή η πάλη αποτελεί πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων για τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Τώρα είναι ώρα ευθύνης και δράσης. Με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, στον εργαζόμενο λαό. Γιατί η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη των λαών!

 Άρθρο του Τομεακού Γραφείου της Τομεακής Οργάνωσης Γερμανίας του ΚΚΕ




ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ελπίδα είναι η δυσαρέσκεια για ΕΕ - ΝΑΤΟ να αποκτήσει ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο


Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ

Σε ανακοίνωσή του για το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει τα εξής:


«Στο αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών επέδρασαν δύο κρίσιμοι και αλληλοτροφοδοτούμενοι παράγοντες, αφενός η όξυνση των διεθνών ανταγωνισμών που διαπερνούν και την άρχουσα τάξη της Γερμανίας τροφοδοτώντας αστικές δυνάμεις, που εμφανίζονται ως "ευρωσκεπτικιστές", αφετέρου η αποδοκιμασία στην κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων που φόρτωσαν στον γερμανικό λαό τα βάρη της ύφεσης και της πολεμικής εμπλοκής.

Για πολλοστή φορά αποδεικνύεται ότι οι σοσιαλδημοκρατικές και οι λεγόμενες "προοδευτικές" κυβερνήσεις, που διαφημίζονται και στη χώρα μας, δεν είναι αντίπαλος αλλά ο καλύτερος χορηγός δεξιών και αντιδραστικών ακροδεξιών δυνάμεων που προσπαθούν να καπηλευτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Αλλωστε, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας έχει "βαρύ βιογραφικό" στη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κεφαλαίου, είτε σε κυβερνήσεις μεγάλου συνασπισμού με τους δεξιούς Χριστιανοδημοκράτες είτε σε συνεργασία με άλλα κόμματα, όπως με τους ψευδεπίγραφους "Πράσινους".

Ελπίδα για τον λαό της Γερμανίας και όλης της Ευρώπης είναι η δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ να αποκτήσει ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και να μην εκτονωθεί, πολύ περισσότερο να μην αξιοποιηθεί, στο πλαίσιο των ανταγωνισμών των διαφόρων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και τμημάτων του κεφαλαίου, όπως συμβαίνει σήμερα. Γι' αυτό και επείγει η αναγέννηση και συνολική ανασυγκρότηση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος».

Οι επισημάνσεις απ' το blog