Συγνώμη που δεν κατάφερα να το ανεβάσω χθες αυτό, αλλά έκλεισα βιαστικά, καθ ότι αυτοί που μου βγάζουν τη στολή του ρόμποκοπ για να πέσω στο κρεββάτι, αγανάκτησαν και δεν με άφησαν να τελειώσω.
Οπότε ακολουθεί σεντόνι σήμερα, το έχω ανάγκη εγώ και το οφείλω σε όλους αυτούς που δεν καταφέρνω να απαντήσω και να ενημερώσω, γιατί μου ήταν δύσκολο στα χάλια που ήμουν πριν, ενώ τώρα, δεν καταφέρνω και προσπαθώ να βρω μια ώρα ησυχίας, γιατί αυτά τα λόγια βγαίνουν μέσα από τη καρδιά μου και δεν γράφονται σε δυο λεπτά.
Και φτάσαμε στο δια ταύτα λοιπόν και με πετάξανε έξω από το νοσοκομείο πια, προφανώς με σιχάθηκαν, οπότε κι εγώ σκεφτείτε τώρα, 15 μέρες ακινησίας πάνω σε ένα κρεββάτι και ατελείωτες ώρες , να σκέφτομαι, να σκέφτομαι .....
Επόμενο ήταν να την πληρώσετε τη νύφη.
Ένα καλοκαίρι λοιπόν μες τους πόνους και κανείς να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει.
Μια το ένα πλευρό , μια το άλλο , μια η μέση μου , μια η πλάτη μου και να έχω και αγαπημένους ανθρώπους στο σπίτι, που έναν ολόκληρο χειμώνα έκανα όνειρα και τους περίμενα να αγκαλιαστούμε και να τους δείξω την αγαπημένη μου Κρήτη, να κολυμπήσουμε μαζί στη θάλασσα, να χαρούμε τη παρουσία ο ένας του άλλου κι εγώ αντί αυτού, να καταπίνω αντιφλεγμονώδη, να μην μπορώ να χαρώ τίποτα σχεδόν, να προσπαθώ να κρυφτώ να μην καταλάβουν το μέγεθος των πόνων μου .
Και έφτασε η ώρα που έμεινα μόνη μου και πήγα στο γιατρό και μετά τις εξετάσεις, έπεσε η χειροβομβίδα με τα λόγια του γιατρού επί λέξη :
_ Κα Θωμαις μου οι εξετάσεις σας μου δείχνουν δυστυχώς σοβαρές αλλοιώσεις στα κόκαλα. Σας ενόχλησε ποτέ το στήθος σας, ή εντοπίσατε κάτι ανησυχητικό;;"
_Ναι, τις τελευταίες μέρες πιάνω κάτι και συχνά έχω πόνους στη μασχάλη.
"Για μένα καρκίνος στο στήθος με μετάσταση στη σπονδυλική στήλη Κα Θωμαις μου.
Τρέξτε γρήγορα , μην καθυστερείτε καθόλου και μην φοβηθείτε όλα τα παλεύουμε"
Γύρισα ως συνήθως να κοιτάξω το Νίκο και τότε τρόμαξα πραγματικά. Η κολόνα του σπιτιού μου, ο βράχος μας, είχε στη κυριολεξία πετρώσει. Κοιτούσε το γιατρό με τρόμο και είχε γίνει ολόκληρος περίπου κιτρινομωβ.
Αυτό χωρίς να το συνειδητοποιήσω εκείνη τη στιγμή , με ωφέλησε.
Η προσοχή μου και όλη μου η αγωνία για το πρόβλημα έπεσε στον Νίκο. Στην επιστροφή στο σπίτι έβαλε τα κλάματα και αναρωτήθηκε,
"μα κι αυτό σε μας;;"
_Αγάπη μου του λέω τι το διαφορετικό έχουμε εμείς;;
Σκέψου πόσα χειρότερα υπάρχουν και σκέψου κάτι απλό, ευτυχώς δεν είμαι καρκινοπαθής, με φριχτούς πόνους σ αυτή τη κατάσταση και να είμαι σε μια βάρκα στο Αιγαίο, να προσπαθούμε να σωθούμε κι από το πόλεμο".
Συζητώντας και με τη βοήθεια της τετραγωνισμένης λογικής της «Κάτιας μου», που έπαιξε τον αποφασιστικότερο ρόλο, αποφασίσαμε να μείνουμε στη Κρήτη, για πολλούς και σοβαρούς λόγους.
Η δεύτερη που συναίνεσε από μακριά και με έκανε να πάρω την τελειωτική απόφαση, ήταν η άλλη τετραγωνισμένη φίλη μου , «Η Σοφούλα μου».
Το ΠΑΓΝΗ είναι από τα καλύτερα ογκολογικά ανά το πανελλήνιο, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό άψογοι, υπάρχουν όλα τα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας, η δουλειά του Νίκου κοντα, γιατί πόσο καιρό θα σου δίνουν άδειες και πόσο συχνα θα πρέπει να ακολουθω μια θεραπεία που θα μου είναι δύσκολο να ανεβαίνω στην Αθήνα γι αυτό;;;;
Τέλος θα είχαμε και κόσμο να μας στηρίξει , να μην είμαστε μόνοι μας , που είναι βασικότατο.
Κι εκεί άρχισε ένα θαύμα , που μου έδωσε ώθηση , δύναμη , χαρά, αισιοδοξία, κουράγιο, ελπίδα κι αλήθεια σας λέω, ακόμη κι αν κάνουν λάθος και φύγω αύριο το πρωί από αυτό τον κόσμο, θα φύγω γεμάτη, ευτυχισμένη και ήρεμη. Γιατί πήρα και πολλά καλά από αυτό το πρόβλημα υγείας, και πήρα πολλά μαζεμένα.
Διακαιώσατε , άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, ότι έχω δίκιο σε αυτό που πιστεύω και πολεμάω από τότε που άρχισα να ωριμάζω σαν άνθρωπος.
Υπάρχουν άνθρωποι καλοί και είναι πολλοί, απλά οι κακοί κάνουν θόρυβο και σαματά και αφήνουν πληγές, γι αυτό νομίζουμε ότι είναι περισσότεροι.
Υπάρχουν αυτοί που είναι καλοί και που μπορεί να μην ταιριάζουμε μαζί τους σε όλα, να μην καταλαβαινόμαστε απόλυτα, να έχουμε διαφορετικό τρόπο έκφρασης, να μας νευριάζουν , να, να , να.....
Αλλά η καλοσύνη είναι κάτι το διαφορετικό, τελείως διαφορετικό.
Είναι αυτό που βλέπεις σε έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις ή που δεν πολυ «γουστάρεις» , γιατί είναι άξεστος , ανάγωγος , γκρινιάρης, μίζερος κλπ. και σου σπάει τα νεύρα και ξαφνικά αυτός ο άνθρωπος
αρχίζει να τρέχει για σένα μόνο και μόνο επειδή τον χρειάζεσαι χωρίς να σκέφτεται τίποτε άλλο, χωρίς να υπολογίζει προσωπικό συμφέρον και κανένα κόστος μόνο και μόνο για να σου συμπαρασταθεί.
Αυτό με έκανε να τα χάσω στη κυριολεξία.
Μου θύμισε μικρή στη γειτονιά , όταν εμείς τα παιδιά παίζαμε και τρέχαμε ευτυχισμένα, ενώ οι γυναίκες τα βράδια του καλοκαιριού έβγαιναν με τη δύση του ήλιου στα πεζουλάκια και μαζεύονταν όλες μαζί και άρχιζαν το κουτσομπολιό και περνούσε και η Κατίνα (λέω τώρα ένα όνομα στη τύχη) και την περνούσαν από τη κρησάρα και να η Κατίνα έτσι και να αλλιώς και κοίτα πως κουνάει τα πισινά και κοίτα τι φοράει η ξετσίπωτη και την άλλη μέρα πάθαινε κάτι η Κατίνα και τρέχανε όλες σας τρελές να την προστρέξουν και να την κανακέψουν σαν μάνες.
Και πάμε στους δικούς μου τώρα , αξίζει η υπομονή σας.
Μπήκα στο νοσοκομείο υπό την συνοδεία του άντρα μου και δύο λατρεμένων μου φίλων εδώ στο Ηράκλειο, του Μίλτου και της Άννας. Η Άννα έμεινε μαζί μου όλη τη νύχτα χωρίς να φύγει από πάνω μου λεπτό, με τα όμορφα καταγάλανα ματάκια της να με κοιτάνε με τόση αγάπη <3, προσπαθώντας να με εμψυχώσει και θυμίζοντας μου, πως θα πρέπει να είμαι δυνατή και χαρούμενη και αισιόδοξη , για να μπορέσω να το τσακίσω το τέρας.
« Όπως το τέρας του καπιταλισμού Μαίτσα μου» χαχαχα.
Εκεί μου την έδωσε.
Το τέρας του καπιταλισμού είναι που δημιουργεί και τον καρκίνο. Και άρχισα να γκαζώνω σκεπτόμενη πόσες γυναίκες δεν είχαν τη τύχη τη δική μου, υποφέροντας μόνες , φτωχές και έρημες, βουλιάζοντας στην απελπισία και τους πόνους.
Ο Μίλτος ήρθε στο νοσοκομείο μαζί μου, κάνοντας μια υπέρβαση πολύ σοβαρή, γιατί έχοντας χάσει τη γυναίκα του από καρκίνο, δεν άντεχε τα νοσοκομεία καθόλου.
Είκοσι μέρες τώρα δεν με έχει αφήσει λεπτό. Μου ψήνει ψαράκι, μου φτιάχνει φασολάκια λαδερά, μου κόβει φρουτάκια, μου κόβει σαλατούλες από το μαγαζί και έρχεται τα βράδια από πάνω μου στο κρεββάτι και λέμε τις πουτανοκουβέντες μας και γελάμε και κοροιδεύομαστε και στο τέλος μου λέει σ αγαπάω Μαήτσα μου και φεύγει.
Δεν πιστεύω και το ξέρετε, αλλά αν υπήρχε θεός θα μπορούσε να πει κανείς ότι μου έστειλε τους αγγέλους του να με ανακουφίζουν και να με προσέχουν .
Και δεν σταματάμε εδώ.
Όλοι οι φίλοι και σύντροφοι που δουλεύουν μέσα στο νοσοκομείο, από τη πρώτη στιγμή βρέθηκαν από πάνω μου στη κυριολεξία. Έβλεπα συνεχώς να με κοιτούν με αγάπη, να με χαϊδεύουν, να μου λένε γλυκόλογα, τα τάπερ για να τρώνε οι άντρες μου, από την καταπληκτική μαγείσσα και λατρεμένη μου Ιφιγενειουλίτσα μου στο σπίτι να πηγαίνουν και να έρχονται, γιατί εν τω μεταξύ είχε έρθει κι ο γιός μου, οι γιατροί να ενημερώνονται ότι έχουμε μια δική μας στο ογκολογικό και να την προσέξετε, η Ελένη η Μαρκάκη η «λατρεμμένη μου» έκανε τον άντρα της από νεφρολόγος, να έχει γίνει και ογκολόγος ο άνθρωπος, τρέχοντας κάθε μέρα να ενημερωθεί από τους συναδέλφους του και για μένα.
Και η ίδια να με κοιτάει με τόση αγάπη,μα με τόση αγάπη, που ότι κι αν είχα πήγαινε πέρα κι έφευγε μακριά.
Η άλλη «Ελένη μου», ανηψιά της Κάτιας , να ανεβαίνει κάθε μα κάθε μέρα , για να ενημερωθεί να προωθήσει, να μεριμνήσει, να προλάβει , μέχρι του σημείου να μου πει κάποιος γιατρός μια μέρα αστειευόμενος, άκου να σου πω κορίτσι μου , σε αυτό το νοσοκομείο εγώ είμαι η φίρμα και μαζέψου. Σκάσαμε στα γέλια.
Να μην πω για τα καταπληκτικά της κουλουράκια, που είχε προλάβει να φτιάξει την Κυριακή με τα χεράκια της.
Το Μαρινάκι μου που κάθε πρωί έφευγε από το πόστο της κι ερχόταν να μου πει γλυκόλογα και να μου κάνει παρέα, με την αγάπη της και τη γλύκα της
Ποιον να πρωτοπω και ποιον να πρωτοθυμηθώ, γυρίζουν όλα αυτά μες το κεφάλι μου και νιώθω τόσο πλούσια και τόσο ευτυχισμένη, τι να σας πω ...
Και οι φίλοι μου από την Αθήνα......
Αχ τι να πω για όλους αυτούς;;; τι να πω ;;;
για την «Ελενίτσα μου», αυτό το πλάσμα το γεμάτο σοφία και καλοσύνη στη Κύπρο;;;
Τι να πω για την «Λωρίτσα» μου και το «τρίτο» μου, που και μόνο που έβλεπα τα μουτράκια τους στον υπολογιστή, μια αύρα αγάπης κάλυπτε όλο μου το σώμα κι έδιωχνε την αρρώστια όλο και πιο μακριά;
Τι να πω για το Μπιάκι μου το παραπονιάρικο και τόσο μα τόσο καρδουλίνικο;;;
Τις ζουμπίτσες μου τις ξέρετε;;;
Η ομάδα που πηγαίναμε μαζί γυμναστική στην Αθήνα κι έχουμε γίνει μια αχώριστη ομάδα αγάπης και τρέλας;;
Κι αυτές μαζί μου συνεχώς, με παλαβομάρες και αγαπούλες, τις λατρεύω
Τι να πω για τη Δημητρούλα μου , που αμέσως τηλεφώνησε να ενημερωθεί και να συνδράμει επιστημονικά και να μου δώσει τόση ελπίδα και ηρεμία;;
Από την αρχή , από τη πρώτη στιγμή που κοίταξα τα μάτια της ένιωσα πόσα πολλά περιείχαν Πολλά και όλα αξιόλογα, την λατρεύω
Αφήστε δε το κάμπινκ μου.
Η δεύτερη οικογένεια μου κανονικά , σαν να τους είχα εδώ μαζί μου , σαν να μην ήταν τόσα χιλιόμετρα μακριά μου. Κατερινούλα μου, Γεωργίτσα μου και Ελένη μου , σας αγαπώ κι εγώ πολύ και όλους και τον Κώστα μου , που αμέσως έθεσε τον εαυτό του χορηγό σε ότι χρειαστούμε.
Τέλος, τι να πω για όλους αυτούς που δεν με ξέρετε;
Σε όλους αυτούς που δείξατε τόσο αληθινό ενδιαφέρον, διακριτικότητα και προσοχή.
Τόση αγάπη από μακριά χωρίς να σας έχω δει. Τα μηνύματα πολλά κι εγώ δεν είχα τη δύναμη να απαντήσω και σε πολλά , γιατί τα χέρια μου αδυνατούσαν ακόμη και στο κινητό να γράψουν.
Όλοι εσείς, από τον πιο δικό μου και μέχρι και τον πιο μακρινό με κάνατε τόσο δυνατή, ώστε να μην σκέφτομαι την ατυχία της αρρώστιας, αλλά το πόσο τυχερή είμαι που τόσοι πολλοί άνθρωποι με αγαπάτε
Και έτσι φτάσαμε στην ημέρα που ξεκίνησε η χημειοθεραπεία. Με είχατε ντοπάρει τόσο που ήμουν τόσο ήρεμη ώστε καθ όλη τη διάρκεια της κοιμόμουν, σαν να μην συνέβαινε σε μένα και αδιαφορώντας για τις συνέπειές της. Ότι κι αν αισθανθώ θα το αντέξω και δεν γαμιέται;;;
Φτάνει που περνάει και ας μείνω χωρίς μαλλιά. Χέστηκα στην κυριολεξία, θα βάλω μαντηλάκια όμορφα, πολλά και διάφορα ( πάλι πανάκριβες αγορές από τα κινέζικα θα κάνω) και θα σετάρω κεφάλι με ρούχα χιχιχιχιχιχι.
Και για να κλείσω , γιατί σας τα ζάλισα, αποφάσισα να μην γίνω τελικά καλά , μεταξύ μας και μην πείτε τίποτα ρε παιδιά, αλλά κακόμαθα γαμώτο.
Από την ώρα που θα ξυπνήσω τρέχουν όλοι καταπάνω μου. Καλά ο Νίκος, δεν τον συζητώ καν
Ούτε τότε που με κυνηγούσε στην αρχή της γνωριμίας μας , πριν 43 χρόνια για βρώμικους σεξουαλικούς λόγους και με το δίκιο του γκομενάκι ήμουν, όχι όπως τώρα.
Ξέρετε εσείς όλοι οι βρομιάρηδες άντρες που μόνο εκεί έχετε το νου σας και ξέρετε κι εσείς όλες οι αγαθές γυναίκες, που δεν θέλουμε και καλά ρε παιδί μου και κάνουμε τις κυρίες.
Ούτε τότε ρε παιδιά δεν έκανε έτσι. Μήνα του μέλιτος ζω (χωρίς το σεξουαλικό βέβαια , αλλά όλα δεν μπορεί να τα έχει κανείς τι να κάνουμε)
Η μάνα μου και ο πατριός μου;;; Τι να πω γι αυτούς;; Έχουν αριβάρει εδώ στη Κρήτη κι έχουν αναλάβει τα πάντα του σπιτιού και της καλοπέρασης μας.
Και όπως τους βλέπω μέχρι ΚΚΕ θα προσκυνάνε σε λίγο και να δείτε τους βλέπω οσονούπω και με πλακάτ στο Σύνταγμα, τέτοια ζημιά έχουν πάθει.
Επιτέλους τελείωσα, πάρτε ανάσα, όμως σας ικετεύω κάντε μου μια χάρη βρε παιδιάα .
Δεν θέλω να μου λέτε περαστικά και σιδερένια. Θέλω να μου πείτε μαλακίες να γελάσουμε και να χαρείτε με τη χαρά μου.
Οι γιατροί μου είπαν επί λέξη και ομόφωνα:
Κυρία Παπαγεωργίου δεν πρόκειται να γίνετε ποτέ ποτέ καλά από αυτό. Όμως σας εγγυόμαστε πως θα ζήσετε πολλά και καλά χρόνια , πολύ περισσότερα κι από εμάς όλους
Αυτό το οφείλω σε δύο κοκτέηλ που έλαβα,
σε αυτό της χημειοθεραπείας στο αίμα
και σε αυτό στην καρδιά από εσάς
Ήταν το ακαταμάχητο και νικηφόρο κοκτέηλ που νίκησε το τέρας του καρκίνου.
Η πλήρης ισχύς εν τη ενώσει.
Για να καταλάβετε ότι έτσι μπορούμε να νικήσουμε και το τέρας του καπιταλισμού, όλοι μαζί και κάτω απο τη σημαία του ΚΚΕ με στόχο μας την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου, από άνθρωπο.
Καλό υπόλοιπο Κυριακής σε όλους και πάλι σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και ειδικά τους συντρόφους από την Κρήτη που στάθηκαν δίπλα μου βράχοι.