ΤΑ "ΟΡΓΑΝΑ" ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ !!

Ο ακροδεξιός Καμμένος και τα «όργανα» (Παπάγος, Πλαστήρας, Καραμανλής, Παπανδρέου) του… «διεθνούς κομμουνισμού»!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

    Είχαμε ακούσει τα πάντα. Αλλά ότι ο Πιπινέλης και ο Παπάγος, ο Τσαλδάρης και ο Σοφ.Βενιζέλος, ο Πλαστήρας και ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Καραμανλής  και ο Ράλλης έδρασαν στο «Μακεδονικό» περίπου σαν «όργανα» του… «διεθνούς κομμουνισμού», αυτό μόνο ως παραλήρημα ενός ψεκασμένου θα μπορούσε να ακουστεί. Και ακούστηκε! Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή:

    Ο Καμμένος, ο ακροδεξιός συνεταίρος μέχρι χτες του κ.Τσίπρα, ο κύριος που κατηγορούσε τους ομοίους του ότι υπέγραφαν μνημόνια στα τέσσερα ενώ αυτός τα υπέγραψε… όρθιος, ο ίδιος που ως υπουργός Αμυνας μαζί με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ περιδιάβαινε σε ένδειξη «πατριωτισμού» τα ακριτικά νησιά έχοντας συνοδεία τους ναζί Κασιδιάρη και Παππά, κατά την ανακοίνωσή της παραίτησής του, και παρά το δράμα του για την αποκόλλησή του από την καρέκλα, φρόντισε να παράσχει τόσο τα πολιτικά όσο και τα… ιστορικά του διαπιστευτήρια.

     Τα πολιτικά, γλύφοντας με αναξιοπρέπεια που θα την ζήλευσαν ακόμα και οι «Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας», το ΝΑΤΟ, τους Αμερικάνους και τον εδώ ανθύπατό τους, τον Πάιατ. Τα… ιστορικά καταγγέλλοντας τον «διεθνή κομμουνισμό» ως υπεύθυνο του λεγόμενου «Μακεδονικού», αφού εκείνος ήταν, όπως είπε (σσ: «ο διεθνής κομμουνισμός»…)  που δημιούργησε το θέμα, παρέα με τον φασισμό του Μουσολίνι και τον ναζισμό…   

    Ετσι, δίπλα στα φαηλοτζημερογκρουμπούσκουλα, στα ναζιστοσάιτ, τις φασιστοφυλλάδες και τα χρυσαυγίτικα ναζιστόμουτρα, δίπλα στην δεδομένη συμμετοχή στελεχών της ΝΔ, στα εμέσματα αυτού του συρφετού τώρα πλέον συνωθείται επισήμως και ο επί 4ετία συγκυβερνήτης του Τσίπρα.

    Κοινός τόπος όλων αυτών των «πατριωτών» είναι η ανασκολόπιση της ιστορίας με κοινό παρονομαστή την εξής αντικομμουνιστική πυξίδα: Για ό,τι ζούμε περί το Σκοπιανό, την ευθύνη φέρουν… οι κομμουνιστές (διεθνώς) και, φυσικά, το ΚΚΕ (ειδικώς).

    Από το γεγονός, δηλαδή, ότι η υπογραφή της συμφωνίας με τα Σκόπια έγινε στις Πρέσπες μέχρι ότι η Γιουγκοσλαβία είχε στο εσωτερικό της μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία», το εθνικιστικό (τι άλλο θα ήταν;) ανάθεμα, πέφτει στον… Ζαχαριάδη, στον Στάλιν (μονίμως…), στους κομμουνιστές, στο ΚΚΕ και πλέον στον «διεθνή κομμουνισμό». Και ποιά είναι η αδιαφιλονίκητη απόδειξη πως για το «μακεδονικό» ευθύνεται ο «διεθνής κομμουνισμός»; Μα ότι ο Τίτο ήταν κομμουνιστής… 

    Αναμένεται, δε, ο Καμμένος ως καλός ακροδεξιός να σπεύσει να συμμετάσχει και στην προσφιλή στην υπόθεση του Σκοπιανού τακτική, κατά την οποία για να σερβιριστεί το γλυκό της ιστορικής παραχάραξης και της πολιτικής αμορφωσιάς, ξεθάβετε η περίφημη 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ του Γενάρη του ‘49, με τρόπο αποσπασματικό, συνθηματολογικό, πρωτόγονα αντικομμουνιστικό.

    Οι δε τυμβωρύχοι, που ασκούν «κριτική» και ολοφύρονται για την τάχα έλλειψη «αυτοκριτικής» (από τους κομμουνιστές, φυσικά…) περί την 5η Ολομέλεια, τι δεν λένε; Ότι το μόνο κόμμα που έχει τοποθετηθεί ολοκληρωμένα για την 5η Ολομέλεια, αλλά και για την πολιτική προϊστορία εκείνης της θέσης, είναι το ίδιο το ΚΚΕ! Και μάλιστα εδώ και 70 ολόκληρα χρόνια!!!

    Τι δεν λένε; Ότι εκείνη η λαθεμένη θέση (όπου το ΚΚΕ μιλούσε για «σλαβομακεδόνες», αλλά αυτό το ξεχνούν…), δεν κράτησε ούτε δέκα μήνες.  Ότι ήταν το ίδιο το ΚΚΕ που την εγκατέλειψε στην αμέσως επόμενη, την 6η Ολομέλεια, τον Οκτώβρη του ‘49. Ότι ήταν το ίδιο το ΚΚΕ που την απέρριψε. Πότε; Εδώ και 70 χρόνια!

    Μα οι καλοί μας «πατριώτες», που ζητούν… εξηγήσεις από τους κομμουνιστές και τους επιτιμούν για «έλλειψη αυτοκριτικής» (για μια θέση που οι κομμουνιστές, όμως, την έχουν εξηγήσει και απορρίψει εδώ και 70 χρόνια), απορροφημένοι καθώς είναι με την αντικομμουνιστική σπέκουλα, αποφεύγουν – όπως ο διάολος το λιβάνι – να μας πουν ένα: Κάποιο δείγμα δικής τους αυτοκριτικής, για όσα αυτοί διέπραξαν καθ’ όλη τη διάρκεια της 70χρονης αντικομμουνιστικής «λαθολογίας» τους, υπάρχει;  Ένα τέτοιο δείγμα έχουν να μας παρουσιάσουν;

    Πάμε, λοιπόν, να δούμε τι αυτοί έκαναν και τι «ξεχνούν». Πάμε να δούμε τι κρύβει τόσο η λατρεία του Καμμένου για τους Αμερικάνους, όσο και τα… ψεκασμένα του περί «διεθνούς κομμουνισμού». Πάμε να δούμε πως εξελίχτηκε το λεγόμενο «Μακεδονικό» και ποιοι θα έπρεπε να λογίζονται – αν μπορούσε ποτέ να πάρει κανείς στα σοβαρά τον Καμμένο – σαν «όργανα» του… «διεθνούς κομμουνισμού»:

    Πρώτο:  Ο Καμμένος και οι όμοιοί του θυμούνται ότι ο Τίτο ήταν κομμουνιστής. Τι «ξεχνούν»; «Ξεχνούν» ότι το 1948 η σύγκρουση μεταξύ Στάλιν – Τίτο οδηγεί στην αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ. «Ξεχνούν» ότι από εκεί και πέρα ο Τίτο γίνεται το αγαπημένο παιδί των Αμερικάνων.  Όσοι μιλούν για Τίτο σήμερα, ώστε να πέφτει το «τιτικό» ανάθεμα στον… κομμουνισμό, στον Στάλιν και πάντα στο ΚΚΕ, αυτό το «ξεχνούν». Τόση, μάλιστα, είναι η αγάπη των Αμερικάνων προς τη Γιουγκοσλαβία (που είχε ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της)  που οι τράπεζές τους αποδεσμεύουν τις ποσότητες του χρυσού της που κατακρατούν και τον Σεπτέμβρη του ’49 οι ΗΠΑ χορηγούν το πρώτο δάνειο στον Τίτο ύψους 20 εκ. δολαρίων.

    Δεύτερο:  Μαζί με την αγάπη τους προς τον Τίτο, οι Αμερικάνοι – την ίδια εποχή που ρίχνουν βόμβες ναπάλμ στην Ελλάδα – ζητούν επιμόνως από τις δουλικές ελληνικές κυβερνήσεις την πλήρη εξομάλυνση των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων με στόχο τον περαιτέρω προσεταιρισμό της Γιουγκοσλαβίας στην αγκαλιά της Δύσης. Οι επιθυμίες των Αμερικάνων (παρότι η Γιουγκοσλαβία έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) αντιμετωπίζονται από το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα, όπως συνήθως: Ως προσταγή.

    Τρίτο: Στο πλαίσιο της ικανοποίησης των Αμερικανικών προσταγών – την προώθηση των οποίων έχει αναλάβει η βρετανική διπλωματία – ο Πιπινέλης (ήδη από τον Μάρτη του ’49) ενημερώνει τον Βρετανό πρέσβη για κινήσεις «συνεννόησης» μεταξύ Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας (https://www.rizospastis.gr/static.do?page=/history/dse/DSE_MEROS_68_23-01-97_10.jsp).

• Μια στάση εδώ: Ο Πιπινέλης, για να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι, είναι ο από τον Ιούνιο του 1947 έως τον Νοέμβριο του 1948 ο μόνιμος υφυπουργός Εξωτερικών και αργότερα ο υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Θεοτόκη το 1950, είναι από το 1952 ο μόνιμος αντιπρόσωπος της χώρας στο ΝΑΤΟ,είναι μετεμφυλιακά το στέλεχος του Ελληνικού  Συναγερμού του Παπάγου, είναι ο βουλευτής της ΕΡΕ και ο υπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση Καραμανλή (1961-1963) και φυσικά είναι ο μόνιμος υπουργός Εξωτερικών της χούντας των συνταγματαρχών μέχρι το θάνατό του το 1970. Αυτός ο… πατριώταρος είχε αναλάβει την υπόθεση.

    Τέταρτο: Λίγες μέρες αργότερα από την ενημέρωση Πιπινέλη στον Βρετανό και «συγκεκριμένα στις 31 Μαρτίου 1949 η λονδρέζικη εφημερίδα “Daily Mail” δημοσίευσε μια συνέντευξη του αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών Ντ. Τσαλδάρη, ο οποίος δήλωνε ότι ενδέχεται μέσα σ’ ένα χρόνο η Ελλάδα να είναι σύμμαχος του Τίτο» (βλ: ο.π). Έτσι παιζόταν το παιχνίδι, παρά τις διαψεύσεις που ακολούθησαν. Και ποιοι το έπαιζαν το παιχνίδι της ελληνογιουγκοσλαβικής σύμπλευσης, για την υπέρ Αμερικανών αξιοποίηση της σύγκρουσης μεταξύ του Στάλιν με τον Τίτο (σε μια περίοδο που η Γιουγκοσλαβία έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της);   

• Άλλη μια στάση εδώ: Ποιος ήταν ο Ντίνος Τσαλδάρης; Μα ποιος άλλος από τον αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος, μέγας εθνικόφρων, διατελέσας άλλοτε πρωθυπουργός, άλλοτε αντιπρόεδρος και άλλοτε υπουργός Εξωτερικών σε πλείστες όσες εμφυλιακές κυβερνήσεις.

   Πέμπτο: Ο,τι δεν ολοκληρώθηκε εν μέσω εμφυλίου ήρθε να ανατεθεί στον πρόθυμο Νικόλαο Πλαστήρα και στον ακόμα προθυμότερο αντιπρόεδρό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έτσι, μόλις 5 μέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης, στις 20 Απρίλη 1950, ο Πλαστήρας στη συνάντησή του στην Αθήνα με τον S.Sehovic, τον επιτετραμμένο της Γιουγκοσλαβίας (σσ: της Γιουγκοσλαβίας που έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) δίνoυν τα χέρια για την πλήρη εξομάλυνση των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων (μεταξύ άλλων: Σ.Σφέτας, Η εξομάλυνση των ελληνο-γιουγκοσλαβικών σχέσεων 1950/51, Βαλκανικά Σύμμεικτα 12-13 (2001- 2)).

     Έκτο: Με στρωμένο το έδαφος όλο το προηγούμενο διάστημα, τα πάντα ολοκληρώθηκαν μετά την ανάληψη από τον Σοφοκλή Βενιζέλο της δικής του διακυβέρνησης. Έτσι στις 28 Νοεμβρίου 1950, ο Βενιζέλος – με αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου και υπουργούς τους Ευάγγελο Αβέρωφ και Κωνσταντίνο Τσάτσο – διακηρύσσει  στη Βουλή την πλήρη αποκατάσταση των σχέσεων των δυο κρατών και σε λιγότερο από ένα μήνα γίνεται ανταλλαγή πρεσβευτών μεταξύ της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας (της χώρας, δηλαδή, που είχε ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της)…

     Έβδομο: Κάπως έτσι φτάνουμε στα 1954. Κυβέρνηση ο Συναγερμός. Πρωθυπουργός ο Παπάγος. Μέλη της κυβέρνησης όλοι οι Πυγμαλίωνες του Καμμένου, οι πρόγονοι των «η Μακεδονία είναι μια και ελληνική»: Από Καραμανλή και Ράλλη μέχρι Κανελλόπουλο και Στέφανο Στεφανόπουλο. Στο κείμενο του κοινού ανακοινωθέντος με τη Γιουγκοσλαβία (της χώρας που έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής (Βήμα 6/6/1954 και Νίκος Μισολίδης «Οι ελληνο-γιουγκοσλαβικές σχέσεις 1950 – 1954»):

    «Kατόπιν προσκλήσεως του Βασιλέως των Ελλήνων, ο Πρόεδρος Γιόσιπ Μπρος Τίτο αφίκετο δι’ επίσημον επίσκεψιν εις Αθήνας την 2αν Ιουνίου 1954. Ο κ. Κότσα Πόποβιτς, υπουργός Εξωτερικών, μετείχε της συνοδείας  του Προέδρου. Κατά τας συνομιλίας, αίτινες έλαβον χώραν και εις ας μετέσχον ο Στρατάρχης Τίτο, ο Στρατάρχης Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Αλέξανδρος Παπάγος, ο υπουργός των Εξωτερικών κ.Σ. Στεφανόπουλος, εξητάσθη επιμελώς η διεθνής κατάστασις υπό το φως των προσφάτων γεγονότων.

    Αι συνομιλίαι αύται, χαρακτηρισθείσαι υπό πλήρους εγκαρδιότητος, κατέδειξαν δια μίαν εισέτι φοράν, την στενήν φιλίαν, ήτις υφίσταται μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Ελλάδος και επέτρεψαν να διαπιστωθή ταυτότης αντιλήψεων εφ’ όλων των ζητημάτων, άτινα απετέλεσαν αντικείμενον των εν λόγω συνομιλιών.

    Η εξέτασις  των ειδικών θεμάτων, άτινα ενδιαφέρουν τας δύο χώρας, απέδειξε την αρμονίαν των μεταξύ των σχέσεων και την θέλησιν προς σταθεροποίησιν αυτών. Εξεφράσθη η επιθυμία επεκτάσεως της εποικοδομητικής συνεργασίας των εφ΄όλων των πεδίων: πολιτικού, οικονομικού και μορφωτικού. Εις τον τομέα των οικονομικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών διεπιστώθη ότι αι πραγματοποιηθείσαι μέχρι τούδε πρόοδοι υπήρξαν λίαν ικανοποιητικαί και ότι το πνεύμα ειλικρινούς και πλήρους συνεργασίας , εφ’ ου αι σχέσεις αύται βασίζονται, δικαιολογεί γόνιμον δια το μέλλον προοπτικήν».

    Και παρακάτω:

«(…) αι δύο Κυβερνήσεις, εν πλήρει συμφωνία μετά της Τουρκικής Κυβερνήσεως, συνεφώνησαν όπως συμπληρώσουν το Τριμερές Σύμφωνον, δια της συνάψεως επισήμου συμμαχίας, σταθεροποιούσαι αύτω την ειρήνην και την συλλογικήν ασφάλειαν εν τω πνεύματι του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών. Προς τον σκοπόν τούτον απεφάσισαν όπως η συμμαχία συσταθή (sera etablie) υπό του Συμβουλίου των Υπουργών των Εξωτερικών, κατά την προσεχή τούτου ετησίαν Σύνοδον εν Βελιγραδίω(…)».

    Αυτό ήταν το κλίμα των σχέσεων με την Γιουγκοσλαβία και στις κατοπινές συναντήσεις του Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον Τίτο και το 1956 (δυο μάλιστα φορές, μια στην Ελλάδα, μία στο Βελιγράδι), σε αυτό το κλίμα είχαμε το Νομοθετικό Διάταγμα 4009, ΦΕΚ 238 της 5/11/1959 περί αμοιβαίων δικαστικών σχέσεων Ελλάδας – Γιουγκοσλαβίας όπου στο άρθρο 7 γίνεται λόγος για το υπουργείο Δικαιοσύνης της Μακεδονίας κοκ.

    Έτσι διαμορφώθηκαν, με δυο λόγια,  οι σχέσεις με την Γιουγκοσλαβία καθ’ υπόδειξη των Αμερικάνων, πριν ακόμα λήξει ο εμφύλιος, μετά την σύγκρουση Στάλιν – Τίτο, και ενώ η Γιουγκοσλαβία είχε ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της…

    Αυτή είναι η πολιτική προϊστορία του Καμμένου και των σημερινών μας «μακεδονομάχων». Που ψάχνουν την αιτία της εθνικιστικής τους ζαλάδας στον … «διεθνή κομμουνισμό» και στο ΚΚΕ. Ούτε στους Αμερικάνους και στις θωπείες τους προς τον Τίτο, ούτε στην δική τους αμερικανοφροσύνη. Στον «διεθνή κομμουνισμό» και στο ΚΚΕ…   

    Μόνο που όταν γίνονταν όλα τα προηγούμενα, κι εφόσον σήμερα τα θεωρούν «αποτρόπαια», να ενημερώσουμε τους Βουκεφάλες για μια σημαντική αποκάλυψη: Τότε, ξέρετε, στην Ελλάδα δεν κυβερνούσε ούτε ο «διεθνής κομμουνισμός», ούτε το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, για την ακρίβεια, ήταν εκτός νόμου. Κυβερνούσαν αυτοί. Οι πολιτικοί πρόγονοι του Καμμένου.

    Όπως αυτοί κυβερνούσαν – και πάλι – όταν έβαλαν την υπογραφή τους για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Και όταν πρόσφεραν την Ελλάδα ως ορμητήριο στον αγαπημένο τους ΝΑΤΟ, για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, με αποτέλεσμα να πάρει το Σκοπιανό την μορφή που πήρε.

    Ας μας εξηγήσει, λοιπόν, ο Καμμένος: Όταν βλέπει συμπαιγνία του ναζισμού με τον «διεθνή κομμουνισμό» στην υπόθεση του «Μακεδονικού», τους Πιπινέλη, Τσαλδάρη, Πλαστήρα, Παπάγο, Καραμανλή, Αβέρωφ, Τσάτσο, Παπανδρέου, Ράλλη, Κανελλόπουλο, που τους κατατάσσει; Στους πράκτορες και εντολοδόχους του «διεθνούς κομμουνισμού»; Η’ του ναζισμού;…

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗ Χ/Α KAI TO ΦΑΣΙΣΜΟ !!

Ερη Ριτσου 14/1/19 :

Πέθανε ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος. Ένας από τους λίγους χριστιανούς μητροπολίτες, που στους λόγους του κήρυττε πως το μίσος προς τον "άλλον" δεν είναι χριστιανικό.

Κατ' επανάληψη είχε αναφερθεί στο δολοφονικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής: 

""Έχω νιώσει άβολα και έχω ενοχληθεί από δηλώσεις ιερωμένων που δείχνουν να μην ενοχλούνται από τις πράξεις της Χρυσής Αυγής. Τι νόημα έχει να μνημονεύουμε τα θύματα του ναζισμού και μετά να εναγκαλιζόμαστε μαζί τους... Ο φασισμός είναι μια διαστροφή, μια άρνηση του ανθρωπισμού... Η Χρυσή Αυγή είναι μαύρη νύχτα."

«Άφησα τελευταία τη Χρυσή Αυγή που στην πραγματικότητα είναι ‘’μαύρη νύκτα’’. Είναι θλιβερό ότι κάποιοι ‘’χριστιανοί αγωνιστές’’ ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό. Τον Χριστό που η ‘’Χρυσή Αυγή’’ τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.

Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού ‘’εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;’’

Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;

Δεν είναι ο ‘’πλησίον’’ της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν ‘’καλός’’. Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού η πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης. Κανείς δεν μπορεί να παίζει ‘’εν ου παικτοίς’’.

Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος. Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου.

Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας. Στώμεν λοιπόν καλώς! Στώμεν μετά φόβου! Η άκρη του κουβαριού είναι του Χριστού το θέλημα και όχι οι αυθαιρεσίες και οι εξυπνάδες των ανθρώπων!»

Μάλλον οι χριστιανοί έχουν δίκιο όταν λένε πως ο θεός παίρνει τους καλούς ανθρώπους κοντά του και μας αφήνει κάτι καλαβρυτιανά, πειραιώτικα, θεσσαλονικιώτικα φασιστοειδή.

ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟ '44:-Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΠΟΛΩΝΙΑ) ΣΩΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ.

12 – 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1944 :

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΠΟΛΩΝΙΑ) ΣΩΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ.ΚΙ ΑΥΤΟΙ Σ’ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑ ΚΑΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣΤΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ.

Στις 16/12/44, έξι μήνες μετά την απόβαση στο Νορμανδία, οι σύμμαχοι είναι ακόμα μέσα στη Γαλλία. Ξεκινά η μεγάλη αντεπίθεση του Χίτλερ στις Αρδένες, που κατάφερε να δημιουργήσει πανικό και να σπείρει την αποδιοργάνωση στα νώτα των αμερικανικών στρατευμάτων και μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου να έχει διεισδύσει στην άμυνα των συμμαχικών στρατευμάτων σε βάθος 90 περίπου χιλιομέτρων. 

Οι δυτικοί σύμμαχοι αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες (είχαμε γράψει γι αυτό στις 15/12/18). Στις 3/1/45, έκαναν κι εκείνοι μια αντεπίθεση, χωρίς όμως επιτυχία. 

Η κατάσταση των συμμαχικών δυνάμεων στο δυτικό μέτωπο παρέμενε κρίσιμη. Η απόβαση στη Νορμανδία κινδύνευε. Μια δεύτερη «Δουνκέρκη» ήταν προ των πυλών.

 Σε κείνες ακριβώς τις συνθήκες, ολόκληρη η Δύση έστρεφε τα μάτια της προς την Ανατολή, αναζητώντας τη διέξοδο στα στρατεύματα της Σοβιετικής Ένωσης.

Ήταν 6 Ιανουαρίου του 1945, όταν ο Στάλιν έλαβε από τον Ουίνστων Τσόρτσιλ ένα αγωνιώδες τηλεγράφημα :

 «Εις την Δύσιν» - έγραφε ο Βρετανός πρωθυπουργός – «διεξάγονται πολύ σκληρές μάχες και σε κάθε στιγμή είναι δυνατόν να απαιτηθούν από την Ανώτατη Διοίκηση μεγάλες αποφάσεις. Γνωρίζετε και από την προσωπική σας πείρα πόσον ανησυχητική είναι η κατάσταση, όταν αναγκάζεται κανείς να αμύνεται σε πολύ ευρύ μέτωπο, ύστερα από προσωρινή απώλεια της πρωτοβουλίας. Ο στρατηγός Αϊνζεχάουερ επιθυμεί πολύ και είναι απαραίτητο να γνωρίζει σε γενικές γραμμές τι σκοπεύετε να πράξετε, δεδομένου ότι τούτο θα έχει βεβαίως αντίκτυπο επί όλων των δικών του και των δικών μας αποφάσεων. Θα Σας είμαι υπόχρεος αν με πληροφορήσετε κατά πόσον μπορούμε να υπολογίζουμε σε μεγάλη ρωσική επίθεση στο μέτωπο του Βίσλα ή σε κάθε άλλο τόπο κατά την διάρκειαν του Ιανουαρίου ή σε κάθε άλλη στιγμή που Σεις θα δεχθείτε ενδεχομένως να ανακοινώσετε. Το ζήτημα τούτο το θεωρώ κατεπείγον».

Στις 7/1/1945 ο Στάλιν έστειλε τη δική του απάντηση στο αγωνιώδες μήνυμα του Τσόρτσιλ. 

«...Ετοιμαζόμαστε» - έγραφε ο Σοβιετικός ηγέτης – «για επίθεση, αλλά ο καιρός τώρα δεν ευνοεί την επίθεσή μας. Εν τούτοις το Επιτελείο της Ανώτατης Διοίκησης υπολογίζοντας την θέση των συμμάχων μας, αποφάσισε να τελειώσει με σύντονο ρυθμό τις προετοιμασίας και αδιαφορώντας για τον καιρό, θα αρχίσει ευρείας κλίμακας επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών σ’ όλο το κεντρικό μέτωπο, το βραδύτερο εντός του δευτέρου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου. Να μην αμφιβάλλετε ότι θα πράξουμε ό,τι είναι δυνατόν, για να συνδράμουμε τα ένδοξα συμμαχικά μας στρατεύματα».

Η μεγάλη σοβιετική στρατιωτική επίθεση ξεκίνησε στις 12/1/1945.

Την αρχή έκανε το Πρώτο Ουκρανικό Μέτωπο από τις θέσεις εξόρμησης δυτικά του Σαντομίρ (κεντρική Πολωνία).
Στις 14/1, το Δεύτερο Λευκορωσικό Μέτωπο ξεδίπλωσε τη δική του επίθεση από την αριστερή όχθη του Βιστούλα νότια της Βαρσοβίας.
Στις 15/1 ήταν η σειρά του Τρίτου Λευκορωσικού Μετώπου να εξαπολύσει επίθεση στην Ανατολική Πρωσία(Βόρεια Πολωνία). Ταυτόχρονα το Τέταρτο Ουκρανικό Μέτωπο εξαπέλυσε επίθεση στα Καρπάθια (Ρουμανία). 

Η επίθεση των σοβιετικών στρατιωτικών δυνάμεων ήταν τεραστίων διαστάσεων. Κάλυπτε ένα μέτωπο 1.200 χιλιομέτρων - από τη Βαλτική ως τα Καρπάθια - με τη συμμετοχή 150 μεραρχιών.

Ολόκληρος ο κόσμος είχε μείνει άφωνος. 

«Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος» έγραφαν οι αγγλικές εφημερίδες και το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει ότι «ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση».

Αντικειμενικοί στόχοι : Απελευθέρωση Πολωνίας. Κυρίως της Βαρσοβίας. Συνθηκολόγηση της Ουγγαρίας. Να προωθηθούν πιο κοντά στο Βερολίνο. Να χαλαρώσουν τα δυτικά στρατεύματα.

Τελικά, οι χιτλερικοί υποχωρώντας, αναγκάστηκαν να αλλάξουν τακτική. 

Μετέφεραν δεκάδες ακόμα μεραρχίες από τη δύση στην Ανατολή, όπου αντιμετώπιζαν τις κεραυνοβόλες σοβιετικές στρατιές. Ουσιαστικά οι Χιτλερικοί εγκατέλειψαν κάθε είδους άμυνα στο δυτικό μέτωπο κι είχαν "ανοιχτό μέτωπο" στη δύση (π.χ. πέρασμα γραμμής Ζήγκφριντ χωρίς αντίσταση, ποταμού Ρήνου όπου οι Γερμανοί δεν ανατίναξαν τις γέφυρες κλπ.) απέναντι στους δυτικούς που δε συναντούσαν πιά καμιά σχεδόν αντίσταση.

Φιλοδοξία του Χίτλερ ήταν να προχωρήσει σε χωριστές διαπραγματεύσεις και χωριστή ειρήνη με τους Δυτικούς, ώστε στη συνέχεια να συμμαχήσει μαζί τους και να αντιμετωπίσουν μαζί τους σοβιετικούς. Οι Αγγλοαμερικάνοι το συζητούσαν. 

Στις αρχές Μαρτίου του 1945, το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βόλφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. 

Η σοβιετική κυβέρνηση, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά αυτό απορρίφθηκε από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. Μάλιστα τους απαντούσαν ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται. Επρόκειτο για μια σαφέστατη παραβίαση των αρχών της αντιχιτλερικής συμμαχίας.

Ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός :

 «Οι διαπραγματεύσεις - έγραφε - διεξήχθησαν και τερματίστηκαν για συμφωνία με τους Γερμανούς, σύμφωνα με την οποία ο Γερμανός διοικητής στο δυτικό μέτωπο στρατάρχης Κέσσελριγκ δέχθηκε να ανοίξει το μέτωπο και να αφήσει να διέλθουν προς την ανατολή τα αγγλο - αμερικανικά στρατεύματα και οι Αγγλο - αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ' αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».

Από τα τέλη Μαρτίου του '45 τα γερμανικά στρατεύματα στο δυτικό μέτωπο πέρασαν ουσιαστικά στο «συμβολικό» πόλεμο.

 Οι λίγες δυνάμεις των Γερμανών που έμειναν εκεί παραδίδονταν χωρίς σοβαρή αντίσταση, ενώ ο κύριος στρατιωτικός όγκος μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο, όπου ως το τέλος έδωσε σκληρότατες μάχες με το σοβιετικό στρατό. Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν ήταν σε θέση να φράξει το δρόμο του Κόκκινου Στρατού προς το Βερολίνο, αν και οι χιτλερικοί προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο, χωρίς βεβαίως να το καταφέρουν, να το παραδώσουν στους Δυτικούς.

ΒΙΒΛΙΑ- ΠΗΓΕΣ
1. Στρατάρχη Ζούκωφ Απομνημονεύματα. «Αναμνήσεις και στοχασμοί».
2. Υπουργείο Άμυνας ΕΣΣΔ. Β Παγκόσμιος Πόλεμος
3. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Σύγχρονη Εποχή. Τόμος δεύτερος.
4. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αλληλογραφία Στάλιν-Τσώρτσιλ-Ρούσβελτ». Υπ. Εξ. ΕΣΣΔ.
5. David Irving. «Ο πόλεμος του Χίτλερ».
6. B. H. Liddel Hart. Οι Γερμανοί στρατηγοί μιλάνε.
7. «Β’ παγκόσμιος πόλεμος». Ουίνστον Τσώρτσιλ.
8. «Συμμαχία. Ρούσβελτ-Στάλιν-Τσώρτσιλ». Jonathan Fendy
9. «Αγαπητέ κύριε Σταλιν. Γ. Στάλιν-Φ.Ρούσελτ : Αλληλογραφία 1941-1945».
10. «Ο πόλεμος των στρατηγών». David Irving.
11. «Μοιραίες επιλογές». Ian Kershaw

Άρθρο του Ριζοσπάστη.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1243757

Video : από την Αμερικανοσοβιετική σειρά «Ο άγνωστος πόλεμος. Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Η απελευθέρωση της Πολωνίας». Διάρκεια περίπου 50 λεπτά. 

https://youtu.be/DqZaLIjoDjc

Παρατήρηση : Το βίντεο δεν αναφέρεται μόνο σ’ αυτή την επίθεση, αλλά σ’ όλο το ιστορικό της απελευθέρωσης της Πολωνίας.

Manos Doukas

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ 2019:

,,Δεν είμαστε ένα αστικό κόμμα, αλλά ένα επαναστατικό Κόμμα που παλεύει να ανυψώσει τις μάζες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων σε οργανωμένη δύναμη μεγάλων αλλαγών και ανατροπών.,,

Μπροστά στις εκλογικές μάχες του 2019

1. Βρισκόμαστε μπροστά σε εξελίξεις και γεγονότα. Είναι καταρχάς οι τρεις μεγάλες εκλογικές αναμετρήσεις, οι εθνικές εκλογές, όποτε γίνουν, οι ευρωεκλογές, οι περιφερειακές και τοπικές εκλογές.

Οι μεγάλες αυτές αναμετρήσεις δεν πρόκειται να δώσουν πραγματικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα του λαού. Είναι πέρα από βέβαιο, παρά τις μεγάλες διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια των αστικών κομμάτων. Δεν μπορούν, επίσης, να αναχαιτίσουν τις αρνητικές εξελίξεις που προδιαγράφονται και στους τομείς της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων και θα πέφτουν σαν νέα «τσουνάμια» στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.

Τι θα δώσουν λοιπόν αυτές οι εκλογές από τη σκοπιά των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης; Θα καθορίσουν τη νέα διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και θα αναδείξουν τους διαχειριστές των συμφερόντων της αστικής τάξης και των συμμάχων της μέσα από μια νέα ένταση γνώριμων και κίβδηλων συγκρούσεων, ανταγωνισμού, συμφερόντων, συναλλαγών και ψεύτικων ξανά υποσχέσεων.

Από τη σκοπιά του ταξικού αγώνα τι ενδιαφέρον έχουν αυτές οι εκλογές; Εχουν και μάλιστα μεγάλο και μπορούν να αποκτήσουν εξαιρετική σημασία.

2. Μέσα από αυτές τις αναμετρήσεις μπορεί να αναδειχθεί ακόμα πιο ισχυρό το αγωνιστικό ρεύμα των κοινωνικών δυνάμεων που αντιμάχονται με συνέπεια την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Να συσπειρωθούν όλες αυτές οι λαϊκές δυνάμεις που δεν ανέχονται άλλο την κοροϊδία και την εξαπάτηση. Να δημιουργηθεί ένα ακόμα πιο ισχυρό ρεύμα αμφισβήτησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας και εξουσίας.

Αυτό είναι δυνατό να γίνει και να εκφραστεί μόνο με ψήφο και με στήριξη των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ παντού. Με ένα ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ.

Αυτό έχει σημασία. Να κατακτήσει αυτό το μέτωπο νέες θέσεις στον ταξικό αγώνα απέναντι στις κυρίαρχες ταξικές και πολιτικές δυνάμεις. Από καλύτερες θέσεις να δώσει τη μάχη για την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, για νέες κατακτήσεις στο δρόμο για την εργατική εξουσία.

Αυτές πρέπει να είναι και οι κύριες επιδιώξεις και οι φιλοδοξίες των κομμουνιστών μπροστά στις εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται. Πολλά θα κριθούν ως προς το αποτέλεσμα από τη δυναμική που θα αποκτήσει η μάχη από το ξεκίνημά της και το πνεύμα αυτοθυσίας, ενθουσιασμού και πρωτόβουλης δράσης που θα επιδειχθεί κατά τη διεξαγωγή της.

3. Οι εκλογικές αναμετρήσεις πάντα έχουν στοιχεία ρουτίνας και επανάληψης. Θα ήταν λάθος, όμως, να παραγνωρίσουμε ότι κάθε εκλογική αναμέτρηση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, γιατί οι συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγεται δεν είναι ίδιες με τις προηγούμενες.

Επομένως, έχει σημασία να ερευνήσουμε, να μελετήσουμε, να αναζητήσουμε το διαφορετικό, το καινούργιο, το ιδιαίτερο που έχουν αυτές οι αναμετρήσεις.

Τα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος θα επεξεργαστούν το κεντρικό σχέδιο μάχης. Υπάρχει πλούσια, συσσωρευμένη πείρα και ικανότητα παρακολούθησης, ανάλυσης και παρέμβασης σε κάθε εξέλιξη.

Είναι όμως αλήθεια ότι όσο καλό κι αν είναι ένα κεντρικό σχέδιο, δεν μπορεί να έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα αν οι μαχητές, τα μέλη του Κόμματος, όλα τα στελέχη, σε όποιο πόστο κι αν είναι, δεν βάλουν την ψυχή τους, αν δεν κάνουν δική τους υπόθεση τις επιδιώξεις του Κόμματος. Κυρίως, αν δεν κάνουν το δικό τους σχέδιο στο χώρο τους, στον τομέα τους, αν δεν οργανώσουν τη μάχη με ευθύνη, πρωτοβουλία και τη φιλοδοξία να καταγράψουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο χώρο τους, στον τομέα τους.

Το Κόμμα μας διανύει μία από τις σημαντικότερες περιόδους στην 100χρονη Ιστορία του, από άποψη γραμμής, θέσεων και δικαίωσης προβλέψεων. Εχουμε επομένως ισχυρά όπλα στη διάθεσή μας και πρέπει να οπλιστούμε όλοι και όλες γερά, να παλέψουμε αποτελεσματικά, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Είναι βασικό μέρος του σχεδιασμού και του προγραμματισμού δράσης.

Μέσα στην εργατική τάξη, στη φτωχομεσαία αγροτιά, στους αυτοαπασχολούμενους, στα παιδιά τους, στις γυναίκες τους, στις εργατικές και λαϊκές οικογένειες, υπάρχει συσσωρευμένη αγανάκτηση αλλά και προβληματισμός για τις εξελίξεις. Εχουμε μετατόπιση δυνάμεων προς το ΚΚΕ και διάθεση να ακούσουν.

Υπάρχει επομένως έδαφος να αποκτήσει μια ορισμένη δυναμική η μετατόπιση δυνάμεων προς τις θέσεις του Κόμματος. Αλλωστε, σε πρώτη φάση, δεν επιδιώκουμε και πλήρη συμφωνία σε όλα. Η ψήφος είναι ένα πρώτο βήμα, μια καταρχήν συμφωνία.

4. Το θέμα που τίθεται και πρέπει να γίνει αποδεκτό ως καθήκον είναι ότι δεν πρέπει να βάζουμε όρια στην επαφή μας και στη συζήτηση με τους συναδέλφους, γείτονες, συμμαθητές, χωριανούς κ.λπ. Διεκδικούμε μαχητικά και τη γνώμη και την ψήφο καθενός και καθεμιάς που ανήκει σε εργατική και λαϊκή οικογένεια, ανεξάρτητα από τη χτεσινή του πολιτική τοποθέτηση.

Πολλά θα κριθούν από την έκταση και την ένταση αυτής της προσπάθειας από κάθε σύντροφο και συντρόφισσα. Είμαστε μέρος, τμήμα αυτού του κόσμου, ζούμε στον ίδιο χώρο, ζούμε τα ίδια προβλήματα, δεν είμαστε έξω και πάνω από αυτούς και προσπαθούμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους με τις θέσεις μας, με το παράδειγμά μας, με τη δύναμη των επιχειρημάτων και της λογικής.

Αλλωστε δεν μας ενδιαφέρει, όπως συμβαίνει με άλλα κόμματα, μόνο η ψήφος τους. Μας ενδιαφέρει, και σήμερα και αύριο, και η θέση τους στο κίνημα, στον αγώνα. Παλεύουμε να κερδίσουμε την ψήφο τους σήμερα, αλλά και να επιδράσουμε στους ιδεολογικούς και πολιτικούς τους προβληματισμούς σταθερά. Διαμορφώνουμε δεσμούς και επιδιώκουμε αυτοί οι δεσμοί να αποκτήσουν ιδεολογική - πολιτική συνέχεια και σταθερότητα, να αναπτύσσονται δημιουργικά μέσα στους καθημερινούς αγώνες.

Δεν είμαστε ένα αστικό κόμμα, αλλά ένα επαναστατικό Κόμμα που παλεύει να ανυψώσει τις μάζες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων σε οργανωμένη δύναμη μεγάλων αλλαγών και ανατροπών. Από την άποψη αυτή δεν δικαιολογείται καμία μεμψιμοιρία για όποιες αντιδράσεις, επιφυλάξεις, έλλειψη υπομονής ή παραίτησης.

Δίνουμε τη μάχη των εκλογών τολμηρά, έχοντας ολοκληρωμένο μπροστά μας το στόχο. Την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ εκλογικά, οργανωτικά, ιδεολογικά, πολιτικά. Την ολόπλευρη ισχυροποίηση των δεσμών του με τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Αξιοποιούμε την εκλογική μάχη για την προώθηση των στρατηγικών επιδιώξεων του Κόμματος και ταυτόχρονα γινόμαστε πιο ικανοί, μαθαίνουμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην προώθησή τους.

5. Καλό σχέδιο, επιτελικά οργανωμένη μάχη, από κάθε σύντροφο και συντρόφισσα, δίπλα στο κύριο καθήκον δουλειάς, άνθρωπο τον άνθρωπο, απαιτεί τη συστηματική προσπάθεια για ένταξη σε αυτή τη μάχη, απαιτητικά, όσο γίνεται περισσότερων οπαδών και φίλων του Κόμματος. Η οργάνωση - καθοδήγηση της δράσης τους προϋποθέτει πρόσθετες ευθύνες στην ενημέρωση, στον εξοπλισμό τους, στην ανταλλαγή εμπειριών κ.λπ.

Εχουμε μεγάλες εφεδρείες να ρίξουμε στη μάχη. Καταρχάς, μεγάλες, αναξιοποίητες εφεδρείες έχουμε όλοι μας. Ολοι μας, αν ψαχτούμε καλά, έχουμε ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια να δώσουμε περισσότερα. Αυτά τα περιθώρια μπορούν να φανούν καλύτερα αν θέσουμε ακόμα υψηλότερους στόχους και παλέψουμε να τους κατακτήσουμε.

Μεγάλη όμως εφεδρεία είναι οι φίλοι, οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ. Χωρίς καθυστέρηση, με εμπιστοσύνη, να τους καλέσουμε όλους και όλες να στρατευτούν στη μάχη.

Εχουμε ισχυρά ιδεολογικά και πολιτικά όπλα και μεγάλη πείρα από εκλογικές μάχες. Με δεδομένο ότι και αυτές οι εκλογές δεν μοιάζουν με τις προηγούμενες, απαιτείται αυξημένη ετοιμότητα και επαγρύπνηση. Οι παρεμβάσεις των αντιπάλων θα δημιουργούν δυσκολίες και πρέπει να εξουδετερώνονται. Είναι ευθύνη και καθήκον του κάθε συντρόφου και συντρόφισσας στο χώρο του, στον τομέα του.

Καθοδηγητής άμεσος, έγκυρος, αποτελεσματικός είναι ο «Ριζοσπάστης» καθημερινά. Μάχη χωρίς την καθημερινή μελέτη του «Ριζοσπάστη» δεν μπορεί να δοθεί με επιτυχία, πολύ περισσότερο με τη φιλοδοξία να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας σε συμβολή για καλά αποτελέσματα.

Με τα μάτια στραμμένα στην επόμενη μέρα των εκλογικών αναμετρήσεων, όπου οι εξελίξεις θα «τρέχουν» σε όλους τους τομείς, με νέες και πιο βαριές συνέπειες για το λαό, φιλοδοξούμε να είμαστε παρόντες από νέες θέσεις και με νέες δυνάμεις.

Φιλοδοξούμε να ισχυροποιήσουμε τα κέντρα αγώνα και συσπείρωσης σε όλα τα επίπεδα, από το εργοστάσιο, το χωριό, τη γειτονιά, το σχολείο, τη σχολή, έως τη Βουλή, την Ευρωβουλή, τις Περιφέρειες και τους δήμους, για μια νέα ανάταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με το ΚΚΕ μπροστά, ακόμα πιο ισχυρό.

Η νέα εκατονταετία του ΚΚΕ ας είναι μια νέα αρχή.

Του
Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΝΝΑΒΗΣ

Σχεδόν ένας στους τέσσερις χρήστες (23%) που ρωτήθηκαν ανέφεραν πως για πρώτη φορά αγόρασαν μαριχουάνα εξαιτίας της νομιμοποίησής της, εκ των οποίων το 14% την αγόρασε από εξουσιοδοτημένο κατάστημα.

Κατιούσα

Ενδιαφέροντα είναι τα συμπεράσματα από τους πρώτους μήνες της νομιμοποίησης της χρήσης ψυχαγωγικής κάνναβης στον Καναδά, που αποδεικνύουν πως όχι μόνο δεν καταπολεμάται το παράνομο εμπόριο, αλλά πως η νομιμοποίηση οδήγησε τόσο σε αύξηση τιμής του ναρκωτικού, όσο και σε αύξηση των χρηστών. Σημειωτέον πως ήδη πριν από τη νομιμοποίηση της ουσίας, ο Καναδάς είχε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά χρήσης κάνναβης από άτομα κάτω των 18, άλλο ένα φαινόμενο το οποίο υποτίθεται πως καλείται να περιορίσει η νομιμοποίηση, μέσω της διάθεσής της από εξουσιοδοτημένα καταστήματα μόνο σε ενήλικες.

Σύμφωνα λοιπόν με τα πρόσφατα στοιχεία της Καναδικής Στατιστικής Υπηρεσίας, η μέση τιμή της κάνναβης ανέβηκε κατά 17,4% μέσα στους πρώτους μήνες της νομιμοποίησής της, στις 17 Οκτώβρη 2018.

Οι τιμές έχουν ανέβει από 6.83 δολάρια Καναδά ανά γραμμάριο σε 8.02 δολάρια, βάσει της δειγματοληψίας που περιλαμβάνει σχεδόν ισομερώς τόσο τιμές της νόμιμης, όσο και της μαύρης αγοράς.

Η υπηρεσία σημειώνει ότι η μέση ποσότητα χασίς που αγοράζεται στη μαύρη αγορά είναι υπερδιπλάσια από εκείνη που αποκτάται από εξουσιοδοτημένα καταστήματα και κυβερνητικά διαδικτυακά καταστήματα. Η «λύση» που προτείνεται είναι η μείωση της νόμιμης τιμής, που αυτή τη στιγμή ανέρχεται στα 9.70 δολάρια Καναδά ανά γραμμάριο, έναντι 6.51 των παράνομων εμπόρων. Είναι προφανές όμως ότι η έλλειψη φόρων και άλλων επιβαρύνσεων που έχουν οι παράνομοι έμποροι, θα καθιστά πάντα τιμολογιακά ελκυστικότερα τα προϊόντα τους. Εκτός κι αν θεωρεί κανείς λύση την υψηλή μονοπώληση του κλάδου από ισχυρές πολυεθνικές, που θα στείλει στο περιθώριο την παράνομη αγορά, αν και – τουλάχιστον όπως δείχνει η πείρα με τα λαθραία ποτά και τσιγάρα – δεν αναμένεται να την εξαλείψουν ποτέ εντελώς. Τα ίδια τα στοιχεία της έρευνας εξάλλου αποδεικνύουν πως η νομιμοποίηση λειτουργεί ως κίνητρο για την είσοδο μιας νέας γενιάς χρηστών σε αυτή την αγορά.

Σχεδόν ένας στους τέσσερις χρήστες (23%) που ρωτήθηκαν ανέφεραν πως για πρώτη φορά αγόρασαν μαριχουάνα εξαιτίας της νομιμοποίησής της, εκ των οποίων το 14% την αγόρασε από εξουσιοδοτημένο κατάστημα. Η ίδια η νομιμοποίηση της κάνναβης δηλαδή, ανεξάρτητα από τον τρόπο προμήθειάς της, έδωσε ώθηση στη χρήση της ουσίας.

Την αύξηση των χρηστών προδίκασε πέρσι και η ίδια η Στατιστική Υπηρεσία, προβλέποντας 5,4 εκ. Καναδών να κάνουν αγορές από επίσημους διαύλους (δεν υπάρχει εκτίμηση για το πόσοι θα την αγόραζαν από παράνομους εμπόρους), ενώ ο αριθμός χρηστών πριν τη νομιμοποίηση ανερχόταν σε 4,9 εκ., που αντιστοιχεί στο 13% του καναδικού πληθυσμού.

Με πληροφορίες από telesurtv.net

1 σχόλιο

•  Ο/Η λαθραναγνώστης . λέει:

  Ιανουάριος 11, 2019 στις 5:56 μμ

  Η υποκρισία με το θέμα της κάνναβης, είναι ότι ενώ έχουν απαγορεύσει τα απλά ηρεμιστικά, όπως οι βενζοδιαζεπίνες (ταβορ, λεξοτανιλ κλπ), ως εθιστικά και εξαρτησιογόνα, προωθούν ενεργά την κάνναβη – το χασίς δηλαδή, το οποίο είναι αδιαμφισβήτητο ναρκωτικό.
  Δηλαδή, θα έχει κάποιος άγχος και αντί να μπορεί να πάρει ένα λεξοτανίλ για μερικές μέρες, τώρα θα καταφεύγει στην κάνναβη που αυτή κι αν είναι εθιστική και εξαρτησιογόνος.
  Η εξήγηση φυσικά, είναι ότι με την κάνναβη, περιμένουν να κάνουν μεγαλύτερες μπίζνες και να πάρουν περισσότερους φόρους, απ ότι με τα ηρεμιστικά. Ο μέσος άνθρωπος θα δεχτεί πολύ πιο εύκολα να παίρνει χασίς, ειδικά με τη διαφήμιση που κάνουν, παρά να….”παίρνει χάπια”.
  Και φυσικά, η χρήση χασίς από τον πληθυσμό, προκαλεί μαζική κοινωνική αποβλάκωση και ανικανότητα αντίδρασης στην καταπίεση, την αυθαιρεσία και την εκμετάλλευση.