24/12/1944: Το "Go Back" των Μυτιληνιών στους "Μαύρους" Εγγλέζους !!

Σαν σήμερα, 24/12/1944, (και ενώ συνεχίζονται τα "Δεκεμβριανά" στην Αθήνα), βρετανική νηοπομπή προσεγγίζει το λιμάνι της Μυτιλήνης. Η άμεση κινητοποίηση των λαϊκών οργανώσεων όμως απέτρεψε την απόβασή τους.



Χιλιάδες Μυτιληνιοί σχηματίζοντας ένα ανθρώπινο τοίχος βροντοφώναξαν  "Go back".

'Οργανώνονται και οδοφράγματα που αποκλείουν την πρόσβαση σε γειτονιές. Επί 3 μέρες ο οπλισμένος λαός, μαζί με τον ΕΛΑΣ, αναχαίτισε κάθε απόπειρα απόβασης των Βρετανών,που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν (28 Δεκέμβρη). 

Η νίκη γιορτάζεται με παρέλαση του ΕΛΑΣ.
Από 

Praxis Review

Το χρονικό του «Go back»

Απ' τον Ριζοσπάστη 

24 Δεκέμβρη 1944. Την ώρα που οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές αιματοκυλούσαν τον αγωνιζόμενο λαό της Αθήνας, από τα νησιά μονάχα στη Λέσβο βρίσκονταν ακόμα οι Αρχές της ΕΑΜικής εξουσίας, με τους νέους λαογέννητους θεσμούς της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης, της Λαϊκής Δικαιοσύνης και της Εθνικής Πολιτοφυλακής, με τον ΕΛΑΣ και με το 85% του πληθυσμού της οργανωμένο στις ΕΑΜικές Οργανώσεις.

Παραμονή Χριστουγέννων του '44, πριν ακόμα ξημερώσει, ο πολιτοφύλακας που ήταν σκοπός στην προκυμαία, ειδοποίησε την υπηρεσία του, πως ήρθαν στο λιμάνι αγγλικά πολεμικά και μεταγωγικά καράβια.

 Ηταν τρία πολεμικά και τρία μεταγωγικά, μ' επικεφαλής το αγγλικό καταδρομικό «Σείριος». Μετέφεραν ινδικά στρατεύματα - «μαύρους» τους αποκαλούσε ο λαός - και διοικητής τους ήταν ο Αγγλος Ταξίαρχος Τόρνμπουλ. Ο Στρατιωτικός Διοικητής Νήσων Αιγαίου Χρ. Τσιγάντες ειδοποίησε το φρουραρχείο πως στις 8.10 πρέπει να είναι στο ξενοδοχείο «Αιγαίο» η ΝΕ του ΕΑΜ, ο Διοικητής του ΕΛΑΣ, ο Διοικητής της Εθνικής Πολιτοφυλακής και ο φρούραρχος Μυτιλήνης, για να συζητήσουν με τον Αγγλο Ταξίαρχο Τόρνμπουλ και το Συνταγματάρχη Τσιγάντες. Ο ΕΛΑΣ, όπως ήταν φυσικό, έδωσε αμέσως σύνθημα επιφυλακής κι άρχισε να παίρνει σειρά μέτρων.

Καθοριστικό ρόλο στην έγκαιρη ειδοποίηση και λαϊκή κινητοποίηση του κόσμου έπαιξε ο Παναγιώτης Γώγος, Γραμματέας Περιοχής Αιγαίου του ΚΚΕ, που είχε σταλεί από την ΚΕ στη Μυτιλήνη μετά την απελευθέρωση. Οπως καταγράφει σε μαρτυρία του ο Παναγιώτης Κεμερλής, Γραμματέας Περιοχής του ΑΚΕ, με τον οποίο είχαν συναντηθεί νωρίς το πρωί της ίδιας μέρας, για να κάνουν περιοδεία στο νησί, την ώρα που συναντήθηκαν στην προκυμαία ο Γώγος είδε τα εγγλέζικα καράβια. Από εκεί έφυγε τρέχοντας για το συνοικισμό, σ' ένα μικρό κτίριο που χρησιμοποιούσαν τότε για λέσχη της ΕΠΟΝ. Αρπαξε ένα χωνί στα χέρια και με βροντώδη φωνή άρχισε το κάλεσμά του στο λαό. Τα παράθυρα και οι πόρτες των σπιτιών άνοιγαν. Αντρες και γυναίκες πρόβαιναν, σχημάτιζαν μεγάλες ομάδες, για να χωθούν από κάθε κατεύθυνση στους δρόμους που οδηγούσαν προς το λιμάνι. Αρχισε το μεγάλο ξεσήκωμα του λαού.

Αμεσα ειδοποιήθηκε ο Γραμματέας του ΕΑΜ και πληροφορήθηκε την κατάσταση. Αφού ειδοποίησε σχετικά τα μέλη της ΝΕ, παράγγειλε να μεταδοθεί το σύνθημα με όλα τα μέσα, για μια γενική κινητοποίηση του λαού.

Τα χωνιά γυρίζουν στις γειτονιές και ειδοποιούν τον κόσμο. «Οι δολοφόνοι του γενναίου λαού της Αθήνας και του Πειραιά, ο Παπανδρέου και ο Σκόμπι, θέλουν να ματοκυλίσουν και το ηρωικό νησί μας, θέλουν να φέρουν μια μαύρη τρομοκρατία για να μας υποδουλώσουν. Εξι πλοία με αραπάδες βρίσκονται στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Νιάτα και λαέ! Εμπρός, όλοι άντρες, γυναίκες και παιδιά να ζητήσουμε να φύγουν απ' το νησί μας οι μαύροι. Θάνατος στο φασισμό - Λευτεριά στο λαό!».

Ολοι όσοι βρίσκονταν στην προκυμαία τριγυρνούσαν ανήσυχοι κι όλοι αναρωτιόντουσαν για το τι έμελλε να γίνει. Θα βγουν; Είναι περαστικοί; Τι ζητούν από μας; Οσο ψήλωνε η μέρα, πύκνωνε κι ο κόσμος. Οσα μαγαζιά είχαν ανοίξει έκλεισαν. Η απεργιακή επιτροπή, που, από καιρό, βρισκόταν σ' επιφυλακή κήρυξε γενική απεργία σ' όλο το νησί. Οι ΕΛΑΣίτες και η Πολιτοφυλακή βρίσκονταν στις θέσεις τους. Κι ο κόσμος όλο και κατέβαινε.

Η επιτροπή που πήγε στη συνάντηση στο ξενοδοχείο «Αιγαίο» - τα σημερινά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Μυτιλήνη - βρήκε εκεί μόνο το Συνταγματάρχη Τσιγάντε, που τους ανακοίνωσε ότι ήρθαν ινδικά στρατεύματα για να βγουν στο νησί. Τους διαβεβαίωνε όμως πως το καθεστώς της Μυτιλήνης δεν πρόκειται ν' αλλάξει, γι' αυτό ο κόσμος δεν πρέπει να ανησυχεί. Η Επιτροπή αντέδρασε λέγοντας πως τα ινδικά στρατεύματα δεν έχουν θέση στη Μυτιλήνη και τυχόν απόβαση θα αποτελούσε πρόκληση, όταν στην Αθήνα γίνεται πόλεμος. Ο Τσιγάντε δήλωσε πως δεν έχει παραπέρα εξουσιοδότηση και η επιτροπή ζήτησε να δει και να μιλήσει με τον ίδιο τον Αγγλο ταξίαρχο που ήταν πάνω στο «Σείριος».

Στο μεταξύ, μεγάλα πλήθη λαού έχουν μαζευτεί στην προκυμαία και τους γύρω χώρους, με έκδηλες διαθέσεις να αντιμετωπίσουν με κάθε τρόπο και μέσο κάθε τυχόν προσπάθεια απόβασης. Παράλληλα, ο ΕΛΑΣ έβγαλε ένοπλες περιπολίες, για να κρατήσουν την τάξη, αλλά και να βοηθήσουν το λαό αν γινόταν σύγκρουση.

«Πίσω, δε σας θέλουμε»

Στις εννιά η ώρα από ένα μεταγωγικό άρχισαν να κατεβαίνουν στρατεύματα σε τορπιλάκατο. Με γυλιό στον ώμο και πάνοπλοι. Ετοιμάζονταν να βγουν. Τα χωνιά μπήκαν και πάλι σε ενέργεια. Ετσι μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Αξιωματικοί του ναυτικού και ναύτες πολέμησαν να κρατήσουν τον κόσμο στα σύρματα. Το πλήθος έσπασε τη ζώνη κι όλο φώναζαν «πίσω, δε σας θέλουμε». Πολλές γυναίκες έπεσαν απάνω στο αποβατικό σκάφος και φώναζαν «χτυπάτε». Ο κόσμος όλο και κατέβαινε. Οι μπούκες των πολυβόλων είναι γυρισμένες κατά πάνω του. Δε δείλιασε κανένας. Γυναίκες βγάζουν τα τσόκαρα και τα σηκώνουν κατά πάνω στους «μαύρους» που σαστισμένα συμμαζεύονται μέσα στην τορπιλάκατο. Η απόβαση δεν μπορούσε να γίνει εκεί. Η τορπιλάκατος έκανε πίσω κι έβαλε τιμόνι ολοταχώς κατά τα μπλόκια. Ολοι τρέχουν κατά κει.

Ακολούθησε η συνάντηση της Επιτροπής με τον Ταξίαρχο Τόρνμπουλ. Εκεί ζήτησαν, για ακόμα μια φορά, να μη βγουν τα στρατεύματα, η παρουσία τους εκεί, με δεδομένα τα γεγονότα στην Αθήνα, δεν μπορούσε να γίνει δεκτή. Οι προσπάθειες των Αγγλων ιμπεριαλιστών να τους πείσουν ότι έφταναν εκεί «ως φίλοι και σύμμαχοι» έπεφταν στο κενό. Στις αλλεπάλληλες συναντήσεις κι επαφές ο Τόρνμπουλ τόνιζε ότι δεν έπρεπε να εκμεταλλεύονται το χρόνο για να κατεβάζουν κόσμο απ' τα χωριά. Ηταν φανερό πως επεδίωκε να απομονώσει το ΕΑΜ από το λαό... Από την άλλη μεριά, η ΝΕ του ΕΑΜ επεδίωκε να κερδίσει χρόνο που της ήταν πολύτιμος και συνέχιζε να συζητά αναμασώντας κάθε φορά τις διάφορες επιφυλάξεις.

Στο μεταξύ, άρχισε να καταφτάνει απ' τα χωριά ο κόσμος σαν πλημμύρα και ν' απλώνεται σ' όλους τους γύρω από τα μπλόκια χώρους, όπου συναντιότανε μαζί με τους άλλους της πόλης που φύλαγαν εκεί.
Τα χωριά στη μάχη

Τ' απόγευμα καταφτάνουν συνταγμένοι οπλισμένοι οι Μοριανοί. Ενα σωρό άνθρωποι με σκουριασμένες χατζάρες, κασμάδες, τσεκούρια και ξύλα. Και με ψυχή. Ερχονται οι Αγιασώτες, η αγροτιά της Γέρας, οι βασανισμένοι του λεσβιακού κάμπου. Τους καινούριους υποδέχονταν οι παλιοί με «ζήτω». Ολη αυτή τη νύχτα την πέρασε πάνω στην προκυμαία τόσος κόσμος, που έκανε ώρες ποδαρόδρομο μέσα στη λάσπη και το κρύο. Αναβαν φωτιές να ζεσταθούν και τραγουδούσαν το αντάρτικο. Οι Αγιασώτες σκάρωναν σατιρικά τραγούδια, που κυριάρχησαν τις επόμενες μέρες και τραγουδήθηκαν απ' όσους ξεροστάλιαζαν μέσα στο χιονόνερο και το ξεροβόρι στα μπλόκια! Αυτή τη νύχτα σηκώθηκαν οδοφράγματα με πέτρες, βαρέλια αραμπάδες, κάσες και ό,τι άλλο. Κάθε δρόμος και οδόφραγμα. Ο λαός αγρυπνούσε.

Ξημέρωναν τα Χριστούγεννα κι από παντού καταφθάνουν οι αγρότες του νησιού με τσεκούρια, κασμάδες και ντουφέκια. Ο κόσμος δείχνει μεγάλη αποφασιστικότητα. Μέσα στο χιονόνερο υψώνονταν φωνές αγριωπές, για να ακούγονται ως τα καράβια. Κάποιος από το πλήθος σκάρωσε, με τα λίγα εγγλέζικα που ήξερε, το ιστορικό πια σύνθημα «Go back» και το βροντοφώναξε προς τα καράβια. Το άρπαξαν αμέσως οι άλλοι και με μυριόστομες αγριεμένες φωνές το έφεραν στα καράβια...«Go back»... Τι κι αν ο μπάρμπα Τσάλης, προσπαθούσε μάταια να διορθώσει το σύνθημα με τα εγγλέζικα που είχε μάθει όταν δούλευε στα καράβια. «Το σωστό είναι Go away», φώναζε. Ο κόσμος τέτοιες ώρες δεν είχε καιρό για χάσιμο με τα καλούπια του εγγλέζικου συντακτικού. Στη συνείδησή του είχε κιόλας κυριαρχήσει εκείνο το «Go back», που απόμεινε στην Ιστορία της Λεσβιακής Αντίστασης, σα νικητήρια ιαχή κατά του αγγλικού ιμπεριαλισμού.

Ο λαός έμενε σε επιφυλακή. Η «Ελεύθερη Λέσβος» στις 25 Δεκέμβρη κυκλοφόρησε σε δύο έκτακτες εκδόσεις με τα συνθήματα «Ολοι στα μπλόκια» «Να φύγουν οι μαύροι!» «Υπερασπιστείτε τη λευτεριά σας!» Στις 26 Δεκέμβρη γιόρταζε κιόλας τη νίκη, με τα συνθήματα «Go back» «Ισχυρότερο το δίκιο του λαού» και «ο λαός παίρνει δύναμη από τη νίκη του». Η «Αγροτική» στις 27 Δεκέμβρη του '44 φώναζε «ζήτω ο αδάμαστος λεσβιακός λαός!».

και Από http://www.katiousa.gr/author/doukas/

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Πρόκειται για φωτογραφίες του φωτογράφου Δουκάκη Σίμου Χουτζαίου. Παρακαλούμε όταν θα ξαναχρησιμοποιεί κάποιος αυτές τις φοβερές φωτογραφίες, ας αναφέρει τουλάχιστον το όνομά του, αν όχι και το πού είναι τραβηγμένες.

Οι φωτογραφίες του Δουκάκη Σίμου Χουτζαίου σε υψηλή ανάλυση 1200dpi - 

***

Οι υπόλοιπες είναι διάφορες άλλες φωτογραφίες που έχουν βρεθεί και στην πλειοψηφία τους είναι πάλι δικές του.

Μάνος Δούκας

ΟΙ "ΕΧΘΡΟΙ" και ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ !!

Μερικά παραδείγματα… «Εχθρότητας». Άμα έχεις τέτοιους εχθρούς, τι τους θέλεις τους φίλους;

Εχθροί και φίλοι – Ήταν πράγματι οι Αγγλο-γαλλο-αμερικάνοι εχθροί του Χίτλερ;

Του Μάνου Δούκα

Φτάσαμε σε σημείο (π.χ. πρόσφατο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου) οι ιμπεριαλιστές κι οι απολογητές τους, να επιχειρούν να ταυτίσουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό και να πείσουν ότι η ΕΣΣΔ ήταν σχεδόν φίλη με τη ναζιστική Γερμανία και συνυπεύθυνη για την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου (Μολότοφ Ρίμπεντροπ κλπ). Ποιοι; Αυτοί οι δήθεν «εχθροί του Χίτλερ» που τον δημιούργησαν και τον έθρεψαν. Να λοιπόν κάποια παραδείγματα αυτής της περίεργης «εχθρότητας» που χαρακτήριζε τις σχέσεις της Δύσης (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) με το Χίτλερ και τον άξονά του. Μιας «εχθρότητας» λιγάκι… «τρυφερής».

ΠΡΙΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Το διάστημα ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους, οι Αγγλογάλλοι στήριξαν με κάθε τρόπο το Γερμανικό μιλιταρισμό, χωρίς να το κρύβουν.
Η στρατηγική τους ήταν να ξεπαστρέψουν κάθε κομμουνιστική εστία και ιδέα, με νέα επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ και με αιχμή του δόρατος το Χίτλερ και τον «αντικομουνιστικό του άξονα». Έτσι ανέχτηκαν τις επανειλημμένες παραβιάσεις της συνθήκης ειρήνης του 1918 και έδωσαν πακτωλό χρημάτων, πρώτων υλών και τεχνολογίας, από πολλές μεγάλες Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές εταιρείες προς το Χίτλερ, για να εξοπλιστεί και να προετοιμαστεί γι’ αυτό τον αντισοβιετικό πόλεμο.

Αυτή η «εχθρότητα» φάνηκε περίτρανα στην πολιτική του κατευνασμού που είχαν οι δυτικοί απέναντι στους Χίτλερ και Μουσολίνι, στους οποίους επέτρεψαν ανενόχλητοι να ικανοποιήσουν όλες τις επιθετικές τους ορέξεις χωρίς αντίδραση και να καταπιούν ολόκληρες χώρες (Αυστρία, Αιθιοπία, Ισπανία, κλπ) χωρίς καμιά απολύτως αντίδραση.

Η «εχθρότητα» έφτασε μέχρι τη διάσκεψη του Μονάχου, όπου οι Δυτικοί υπερέβαλαν εαυτόν, χαρίζοντας στο Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία με τη μεγάλη της πολεμική βιομηχανία και δείχνοντας ότι στόχος τους ήταν η απομόνωση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα του δρόμου για επίθεση του Χίτλερ εναντίον της.

Οι δυτικοί, όλο αυτό το διάστημα απέρριπταν και κωλυσιεργούσαν τις επανειλημμένες προτάσεις της ΕΣΣΔ για τριμερή συμμαχία Αγγλίας, Γαλλίας, ΕΣΣΔ. Τότε που μπορούσαν ακόμα να σταματήσουν τον Χίτλερ. Δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν το Χίτλερ, αλλά ήθελαν να διευκολύνουν την επίθεση του εναντίον της ΕΣΣΔ.

Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία, οι Αγγλογάλλοι του κήρυξαν έναν κάποιο δήθεν… «πόλεμο», που κράτησε 8 ολόκληρους μήνες (Σεπτέμβρη ‘39 – Μάη ‘40), χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Κι αυτό, την ώρα που (είναι κοινή διαπίστωση στρατηγών και ιστορικών) ακόμα ο Χίτλερ δε μπορούσε να αντέξει μια συντονισμένη επίθεση των Αγγλογάλλων, αφού παρέτασσε τότε στα δυτικά του σύνορα 23 αδύναμα εξοπλισμένες μεραρχίες, απέναντι σε 120 πλήρεις μεραρχίες των Αγγλογάλλων.

Αντίθετα (μ’ ότι δεν έκαναν ενάντια στο Χίτλερ), οι Άγγλοι είχαν έτοιμες δυνάμεις για να στείλουν σε ενίσχυση των Φιλανδών συμμάχων του Χίτλερ, ενάντια στην ΕΣΣΔ, στο Σοβιετοφινλανδικό πόλεμο. Οι δε Γάλλοι ετοίμαζαν βομβαρδισμό των πετρελαίων του Μπακού σαν αντίποινα γι’ αυτόν τον πόλεμο.

Κι ύστερα ο Χίτλερ στράφηκε στη Γαλλία. Ήθελε κι άλλα όπλα, κι άλλα εδάφη, κι άλλες βιομηχανίες στην υπηρεσία του στρατού του, εν όψει της «επιχείρησης Μπαρμπαρόσα» που την ονειρευόταν από τότε που έγραψε το «Ο Αγών» μου. Τους νίκησε γρήγορα και στρίμωξε στην αμμουδιά της Δουνκέρκης 400.000 Άγγλους και Γάλλους «εχθρούς» του, μπροστά στις μπούκες των τανκ του. Τη διαταγή να σταματήσουν χωρίς να τους επιτεθούν, χρειάστηκε να τη δώσει ο Χίτλερ δυο φορές, γιατί ο Γκουντέριαν την πρώτη φορά δεν το πίστεψε. Τους άφησε να διαφύγουν, ενώ μπορούσε μέσα σε μια μέρα να τους εξουδετερώσει όλους. Ανταπόδοση των «δώρων» που είχε μέχρι τότε λάβει από τους Αγγλογάλλους; Ο Χίτλερ πάντα λογάριαζε τους δυτικούς σαν εν δυνάμει συμμάχους απέναντι στον κομμουνισμό της ανατολής.

Το μόνιμο όνειρο του Χίτλερ ήταν ο «ζωτικός χώρος» στην ανατολή κι η επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ. «Βασικός στόχος της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και το νόημα της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξαφάνιση του μπολσεβικισμού» έγραφε. Κι έξι βδομάδες πριν την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, ο Ρούντολφ Ες, ο «Νο 2» του Χίτλερ, μ’ ένα μονοθέσιο αεροπλάνο πάει στη Σκωτία να συναντήσει κάποιους από τους ναζιστές φίλους του στα κυβερνητικά κλιμάκια της Βρετανίας και να συζητήσει για ειρήνη και κοινή επίθεση στην ΕΣΣΔ. Ήταν τρελός ο Ες; Ή έφερνε προτάσεις Χίτλερ; Ποια δεδομένα του δημιουργούσαν την εντύπωση ότι μπορεί και να τα καταφέρει; Ίσως το ότι στην κυβέρνηση της Αγγλίας (και κυρίως της Γαλλίας) υπήρχε ισχυρός θύλακας φιλοναζιστών (ακόμα και μέσα στο παλάτι του Μπάκιγχαμ χαιρετιόντουσαν ναζιστικά);

Αν η Δύση ήταν ο βασικός «εχθρός» του Χίτλερ, γιατί αυτός στο δυτικό μέτωπο διατηρούσε το ένα όγδοο από όσες δυνάμεις διατηρούσε στο ανατολικό μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ και σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου (ακόμα και τον καιρό της Νορμανδίας) ο Χίτλερ συνέχεια τραβούσε δυνάμεις από τη δύση για να ενισχύσει το στρατό του στην Ανατολή;

Γιατί η απόβαση στη Νορμανδία έγινε σχεδόν τρία χρόνια από τότε που πρωτοσυμφωνήθηκε, ενώ θα μπορούσαν να έχουν λήξει τον πόλεμο στην Ευρώπη τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα; Αυτή η τριετής καθυστέρηση ήταν βοήθεια στο «σύμμαχο» Στάλιν ή στον «εχθρό» Χίτλερ;

Κάνουν οι «σύμμαχοι» μυστικές διαπραγματεύσεις ειρήνης με τους εχθρούς τους, την ώρα των μαχών, κρυφά από τους συμμάχους τους; Αυτό έγινε επανειλημμένα ανάμεσα σε εκπροσώπους των Αγγλογάλλων και της ναζιστικής Γερμανίας σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Διαπραγματεύσεις, πίσω από την πλάτη της Σοβιετικής Ένωσης, με μεσολάβηση της Ισπανίας, Σουηδίας, Πορτογαλίας, Ελβετίας Βατικανού κλπ. Πιο γνωστές περιπτώσεις, οι διαπραγματεύσεις στην Ολλανδία, οι προτάσεις του Χίτλερ προς τους δυτικούς που μετέφερε ο Φράνκο στο Βρετανό πρέσβη, κλπ.

Αλλά και στις αρχές Μαρτίου του 1945, όταν το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βολφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά αυτό απορρίφθηκε από ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, που απαντούσαν ότι «αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται». 

Ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός: 

«Οι διαπραγματεύσεις – έγραφε – διεξήχθησαν και τερματίστηκαν με συμφωνία με τους Γερμανούς, σύμφωνα με την οποία ο Γερμανός διοικητής στο δυτικό μέτωπο στρατάρχης Κέσερλιγκ δέχθηκε να ανοίξει το μέτωπο και να αφήσει να διέλθουν προς την ανατολή τα Άγγλο – Αμερικανικά στρατεύματα και οι Άγγλο – Αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ’ αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».

Ακόμα κι η απόπειρα κατά του Χίτλερ, ήταν ένα παράδειγμα τέτοιων «διαπραγματεύσεων». 

«Το κύριο κίνητρό τους είναι η φλογερή επιθυμία τους να εμποδίσουν την κεντρική Ευρώπη να περάσει ιδεολογικά κάτω από τον έλεγχο της Ρωσίας. Το νόημα του σχεδίου ήταν οι αντι – ναζί στρατηγοί ν’ ανοίξουν δρόμο στα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα έτσι, ώστε να καταλάβουν τη Γερμανία, ενώ οι Ρώσσοι θα ήταν ακόμη απασχολημένοι στο ανατολικό μέτωπο» λέει μυστική έκθεση του Αμερικάνου διπλωμάτη Ντάλες, προς την Ουάσιγκτον.

Αυτό βέβαια έτσι κι αλλιώς συνέβη. Από τα τέλη του Γενάρη του 1944, στην Ανατολή συνεχίζονται οι σκληρές μάχες, την ώρα που στη δύση «δεν κουνιέται φύλλο». 

Οι Γερμανοί παραδίνονται στους δυτικούς, συντεταγμένα. Η διάβαση του Ρήνου γίνεται χωρίς πραγματική αντίσταση και χωρίς οι Γερμανοί να ανατινάξουν τις γέφυρες. Την ίδια ώρα, στην Ανατολή οι μάχες ήταν λυσσαλέες μέχρι την τελευταία μέρα και στοίχιζαν στους σοβιετικούς χιλιάδες χιλιάδων νεκρούς. Ακόμα κι εκείνη την τελευταία ώρα μετέφεραν στρατεύματα στην Ανατολή. Ο Γερμανός στρατηγός Κ. Τιπερσκίλχ λέει: «Αν γενικά άξιζε να συνεχίσουμε τον πόλεμο, αυτό έπρεπε να γίνει μόνο για να σταματήσουμε τον κόκκινο χείμαρρο στην Ανατολή και, αν ήταν δυνατόν, να τον ανατρέψουμε. Υπήρχε ελπίδα ότι θα κατορθώναμε ωστόσο να βρούμε κάποια κοινή πολιτική γραμμή με τις δυτικές δυνάμεις, τότε που στην Ανατολή δεν είχαν σπάσει ακόμα τα τελευταία εμπόδια»… «Η άμυνα των εξαντλημένων γερμανικών στρατευμάτων στο Ρήνο, αδύνατη και ρηχή, είχε μόνο συμβολική σημασία». Η φασιστική ηγεσία, ειδικά τότε, βολιδοσκοπούσε πάλι τη δυνατότητα συνεννόησης με τις δυτικές δυνάμεις σε αντισοβιετική βάση.

Ενδεικτικό είναι ότι στις μάχες για την κατάληψη της Γερμανίας, σκοτώθηκαν 8.351 Αμερικάνοι, ενώ οι Σοβιετικοί στη μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου μόνο, είχαν 300.000 νεκρούς και τραυματίες.

Γενικά, οι Αμερικανοί κι οι Άγγλοι, είχαν από 400.000 νεκρούς στρατιώτες στον πόλεμο, την ώρα που ο κόκκινος στρατός έχασε 10.000.000 στρατιώτες (χώρια οι αντάρτες κι οι άμαχοι που ανεβάζουν αυτόν τον αριθμό πάνω από τα 20.000.000).

«Ο πόλεμος στη Ρωσία θα είναι τέτοιος που δε θα μπορεί να γίνει κατά ιπποτικό τρόπο. Ο αγώνας είναι ιδεολογικός κι οι ρατσιστικές μας διαφορές πρέπει να λυθούν δίχως προηγούμενο, δίχως οίκτο, με σκληρότητα κι αποφασιστικότητα», είχε πει ο Χίτλερ στους στρατηγούς του. 

Κι η ανώτατη διοίκηση αργότερα διέταζε: «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εφοδιάζουμε τους σοβιετικούς αιχμαλώτους με τρόφιμα» (παρόμοιες παραπομπές υπάρχουν χιλιάδες). 

Έτσι οι χιτλερικοί λιμοκτονούσαν ή και σκότωναν μαζικά σοβιετικούς αιχμαλώτους. Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού υπάρχει μόνο ένα. Κι είχαν γεμίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους με σοβιετικούς αιχμαλώτους, που φυσικά είχαν τη μοίρα των Εβραίων, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, ανάπηρων κλπ. 

Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού δεν αναφέρεται πουθενά. Αντίθετα για τους Αγγλοαμερικάνους ήταν στρατόπεδα αιχμαλώτων σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης, που όμως δεν την εφάρμοζαν πουθενά αλλού.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Βέβαια αυτή η «εχθρότητα» των δυτικών συμμάχων προς τον Χίτλερ, είχε κι ένα χαρακτήρα «μητρικής στοργής» (ο καπιταλισμός είναι η μήτρα του φασισμού), όπως φάνηκε μετά τον πόλεμο, όπου οι Αμερικάνοι περιμάζεψαν όλα τα ορφανά του Χιτλερικού καθεστώτος, τους εγκληματίες πολέμου, εμπόδισαν τις δίκες τους, τους έκρυψαν, τους έδωσαν καινούριες καριέρες. 

Επιστήμονες που έψαχναν νέα όπλα (π.χ. ατομική βόμβα), αξιωματικοί των ΕΣ-ΕΣ και της Βέρμαχτ που πήγαν σαν σύμβουλοι σε αυταρχικά και δικτατορικά αμερικανοκίνητα καθεστώτα (10.000 ναζί κρύφτηκαν μόνο στη Λατινική Αμερική), αλλά και ξεπλυμένοι Γερμανοί εγκληματίες που χρησιμοποιήθηκαν στη διακυβέρνηση της Ο.Δ. Γερμανίας (π.χ. η ναζιστική οργάνωση Gelen, που άρχισε να στελεχώνεται με ναζί πριν τελειώσει ο πόλεμος και μετασχηματίστηκε στην επίσημη “Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών”, την BND, της Δυτικής Γερμανίας). Αλλά και στην ηγεσία της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ (δεκάδες διακεκριμένοι ναζί, εγκληματίες πολέμου, βρίσκονται ανάμεσα στους εμπνευστές τους και στα πρώτα στελέχη των οργανισμών αυτών).

Αλλά και σήμερα που η δυτική προπαγάνδα ξαναγυρνά στα ψέματα αλλά και με τις μεθόδους του Γκαίμπελς. Σήμερα που πάνε να αναστήσουν το φασισμό με στήριξη σε φασιστικές κυβερνήσεις, που δικάζουν αντιφασίστες αντάρτες, που γκρεμίζουν τα αγάλματα της νίκης του κόκκινου στρατού για να αναγείρουν μνημεία στους δωσίλογους και στα Ες Ες.

ΜΙΑ… ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ

Ήταν λοιπόν πράγματι εχθροί του Χίτλερ. Αλλά με ένα πολύ περίεργο … τρυφερό τρόπο. Σαν καβγαδάκι ανάμεσα στον πατέρα ιμπεριαλισμό και το παιδί του το φασισμό. Σαν… «τραβάτε με κι ας κλαίω» που έλεγε κι ο Τσώρτσιλ.

ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ;

Πέρα από το μόνιμο και προφανές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αντιθέσεων, λέει καθαρά ο Τσώρτσιλ για το Στάλιν, στη Βουλή, μετά τον πόλεμο και μετά το θάνατο του Στάλιν: «Ήταν άνθρωπος που συνέτριβε τον εχθρό του, με τα χέρια των εχθρών του. Μάλιστα, ανάγκασε και εμάς που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια των ιμπεριαλιστών». 

Τι εννοούσε, αν όχι το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ που χάλασε τα σχέδια των Αγγλογάλλων και τους ανάγκασε να πολεμήσουν κι αυτοί ενάντια στο Χίτλερ (σε αντίθεση με ότι σχεδίαζαν); 

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι δεν τους είχε «αναγκάσει ο Στάλιν», πώς θα είχε εξελιχθεί ο πόλεμος; 

 Είναι φανερό, ότι θα ξεκινούσε ο Χίτλερ την επίθεση στην ΕΣΣΔ, συνεχίζοντας να έχει την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλογάλλων, όπως την είχε και μέχρι τότε, αφού όλοι μαζί αυτό σχεδίαζαν. 

Το πώς θα τέλειωνε αυτός ο υποθετικός πόλεμος, είναι άγνωστο. 

Πάντως δε μπορεί ποτέ ο φονιάς (Χίτλερ) μαζί με τους νταβατζήδες του (Αγγλογάλλους), να κουνάν τα δάχτυλα στα θύματα.

"ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ" ΟΙ "ΣΥΜΜΑΧΟΙ" ΜΑΣ "ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ" !! ΕΝ ΠΕΡΙΛΗΨΕΙ:

Εκείνη την ιταλική πολεμική φρεγάτα Martinengo που έπλεε στη Λάρνακα... τη θυμάστε;

Είχαν πει ότι θα πάρει μέρος σε ασκήσεις με το ναυτικό φίλων χωρών...Κι όλοι νόμιζαν ότι θα κάνει κοινές ασκήσεις με Ελλάδα και Κύπρο.Κι αυτοί έκαναν κοινές ασκήσεις με την Τουρκία! 😆

Τον ΟΗΕ τον θυμάστε που είναι λαλίστατος αν πρόκειται να καταδικάσει τη Βενεζουέλα;

«Η Γραμματεία του ΟΗΕ δεν παίρνει θέση ούτε σχολιάζει» τα ελληνοτουρκικά.

Το ΝΑΤΟ το θυμάστε; Που δίνουμε 4 δισ ευρώ ζεστό χρήμα για να μας "προστατεύει" και τώρα δηλώνει "βρείτε τα, εγώ δεν ξέρω τίποτα!"

Μη ξεχάσω να αναφέρω την αλληλεγγύη της ΕΕ στο πρόβλημα. Εκφράζει τη συμπάθειά της...

Το Σημίτη τη μουσίτσα δεν πιστεύω να τον ξεχάσατε;

Ήταν ο πρώτος πρωθυ (ΠΑΣΟΚ) που υπόγραψε συμφωνία το 1999 (Συμφωνία Ελσίνκι) περί εκκρεμών συνοριακών διαφορών και σεβασμού των τουρκικών «ζωτικών συμφερόντων» στο Αιγαίο!Σε προχθεσινό του άρθρο αναφέρει την ύπαρξη διαφορών με την Τουρκία που πρέπει να διευθετηθούν!

Το δικό της μερίδιο σε αυτά τα παζάρια έχει και η ΝΔ την περίοδο 2004 - 2009 που ήταν κυβέρνηση...

Όπως αποκαλύφθηκε σε αρχεία που είχαν διαρρεύσει στο Wikileaks και δημοσιεύτηκαν στον Τύπο,το 2009 η ΝΔ είχε συμφωνήσει στην «επιλεκτική επέκταση» - δηλαδή συρρίκνωση - των ελληνικών χωρικών υδάτων και σε έναν «κώδικα συμπεριφοράς» των ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών, δηλαδή στη μη εμπλοκή τους σε αναχαιτίσεις των τουρκικών μαχητικών που μπαίνουν παράνομα στο ελληνικό FIR και παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο.

Πάντως είναι όλοι πιστοί στις υπόγειες συμφωνίες που κάνουν εδώ και χρόνια και μιλάνε υποκριτικά για "απομόνωση" της Τουρκίας.

Είδατε εσείς καμία απομόνωση;

Το σκίτσο που πόσταρα είναι από το 2011 από το Ριζοσπάστη.
Τόσο επίκαιρο.

Thesska Katerina

Πραξικόπημα στη Βολιβία: 5+1 μαθήματα για να Μην την Ξαναπάθουμε...

Η εισαγγελία της Βολιβίας εξέδωσε σήμερα ένταλμα σύλληψης κατά του πρώην προέδρου Έβο Μοράλες, (ο οποίος βρίσκεται πλέον στην Αργεντινή που του χορήγησε πολιτικό άσυλο) στο πλαίσιο ανοικτής έρευνας για στάση, τρομοκρατία και χρηματοδότηση της τρομοκρατίας, σύμφωνα με την επίσημη απόφαση.
Το κείμενο, που υπογράφουν οι εισαγγελείς της Λα Πας, διατάσσει τις δυνάμεις της τάξης να «συλλάβουν και να οδηγήσουν τον Χουάν 'Εβο Μοράλες Άιμα στην έδρα της εισαγγελίας».
Ένταλμα σύλληψης εκδόθηκε επίσης σε βάρος του Φαουστίνο Γιούκρα Γιάργουι, ηγετικού στελέχους του MAS, του κόμματος του Μοράλες, ο οποίος κατηγορείται ότι βοήθησε τον Μοράλες να ενθαρρύνει τις διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης της μεταβατικής προέδρου Γιανίνε Ανιές, γράφει η εφημερίδα «El Deber».
«Δεν φοβάμαι τη σύλληψη», είπε ο Μοράλες, προσθέτοντας ότι δεν θα βρεθούν αποδεικτικά στοιχεία για να δικαιολογήσουν μια δίκη του.

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, dpa, AFP, «Reuters») - 902.gr

Πραξικόπημα στη Βολιβία: 

Πέντε μαθήματα /by Atilio Boron

Η τραγωδία της Βολιβίας μας προσφέρει εύγλωττα μαθήματα που οι λαοί μας και οι λαϊκές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πρέπει να μάθουν. Τα μαθήματα αυτά πρέπει να καταγραφούν στη συνείδησή μας για πάντα.

Ακολουθεί μια σύντομη λίστα, καθώς τα γεγονότα εξελίσσονται, ως προοίμιο μιας πιο λεπτομερούς ανάλυσης στο μέλλον.

Πρώτον, ανεξάρτητα από το πόσο καλά μια κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί την οικονομία, όπως έκανε η κυβέρνηση Μοράλες -με ροή επενδύσεων και βελτίωση όλων των δεικτών, μακροοικονομικών και μικροοικονομικών- η δεξιά και ο ιμπεριαλισμός δε θα δεχθούν ποτέ μια κυβέρνηση που δεν υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Δεύτερον, πρέπει να μελετάμε όλα τα εγχειρίδια που δημοσιοποιούν οι διάφορες υπηρεσίες των ΗΠΑ και οι μαριονέτες τους, ακαδημαϊκοί ή δημοσιογράφοι, ώστε να καταλαβαίνουμε έγκαιρα τα σημάδια μιας ενδεχόμενης επίθεσης.

Σε αυτά τα κείμενα τονίζεται διαρκώς η ανάγκη να καταστραφεί η καλή φήμη ενός λαοφιλούς ηγέτη, με κατηγορίες για κακόβουλη συμπεριφορά, διαφθορά, δικτατορική διακυβέρνηση, ή ακόμα και αφέλεια ή ασχετοσύνη. Αυτό δηλαδή που λέγεται στη γλώσσα τους «δολοφονία χαρακτήρα».

Αυτό το καθήκον το αναθέτουν σε επικοινωνιολόγους, αυτοανακηρυγμένους «ανεξάρτητους δημοσιογράφους», που, χάρη στο σχεδόν μονοπωλιακό έλεγχο που διαθέτουν στα ΜΜΕ, διαχέουν στο μυαλό του κόσμου τέτοιες συκοφαντίες, συνοδευόμενες, όπως βλέπουμε στην παρούσα περίπτωση, με μηνύματα μίσους εναντίον των ιθαγενών πληθυσμών και των φτωχών γενικώς.

Τρίτον, όταν γίνουν όλα τα παραπάνω, είναι η σειρά των δεξιών πολιτικών ηγεσιών και των οικονομικών ελίτ να ζητήσουν «αλλαγή», να τερματιστεί η «δικτατορία» του Έβο, ο οποίος, όπως έγραψε ο αχαρακτήριστος Βάργκας Λιόσα λίγες μέρες νωρίτερα, είναι «ένας δημαγωγός που θέλει να μείνει αιώνια στην εξουσία».

Φαντάζομαι ότι τώρα θα κάνει προπόσεις με σαμπάνια στη Μαδρίτη, βλέποντας στην τηλεόραση τις φασιστικές ορδές να λεηλατούν, να καίνε, να αλυσοδένουν δημοσιογράφους, να κουρεύουν και να ρίχνουν μπογιές σε μια γυναίκα δήμαρχο και να καταστρέφουν τις αναφορές αποτελεσμάτων της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης, σύμφωνα με τις εντολές του Δον Μάριο, ώστε να ελευθερώσουν τη Βολιβία από αυτόν τον κακό δημαγωγό.

Αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί ο Βάργκας υπήρξε και παραμένει ο ανήθικος σημαιοφόρος αυτής της κακόβουλης επίθεσης, αυτού του ατελείωτου εγκλήματος που σταυρώνει μια λαϊκή ηγεσία καταστρέφει τη δημοκρατία και εγκαθιδρύει ένα καθεστώς τρόμου που στηρίζεται σε πληρωμένες συμμορίες. Στόχος είναι να τιμωρήσουν έναν άξιο λαό που έχει το θάρρος να αναζητά την ελευθερία του.

Τέταρτο, εμφανίζονται στο προσκήνιο οι «δυνάμεις ασφαλείας». Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για οργανισμούς που ελέγχονται από διάφορες στρατιωτικές και πολιτικές υπηρεσίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Αυτοί οι επαγγελματίες καταρτίζουν και οπλίζουν τις τοπικές δυνάμεις, οργανώνουν κοινές ασκήσεις και τους εκπαιδεύουν πολιτικά. Είχα την ευκαιρία να το επιβεβαιώσω όταν, προσκεκλημένος του Έβο, έκανα ένα μάθημα για τον αντι-ιμπεριαλισμό σε υψηλόβαθμους αξιωματικούς και των τριών σωμάτων.

Εκεί, σοκαρίστηκα από το βαθμό στον οποίο είχαν διεισδύσει τα πιο αντιδραστικά αμερικανικά συνθήματα, κληρονομημένων από την εποχή του ψυχρού πολέμου, και από την ανοικτή ενόχληση που ένιωθαν από το γεγονός η χώρα είχε έναν ιθαγενή για πρόεδρο.

Αυτό που έκαναν αυτές οι «δυνάμεις ασφαλείας» ήταν να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο για την ανεξέλεγκτη δράση των φασιστικών συμμοριών – όπως αυτών στην Ουκρανία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Συρία – για να ανατρέψουν ηγέτες που ενόχλησαν την αυτοκρατορία, ή έστω να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, και να εκφοβήσουν το λαό, τους αγωνιστές ή ακόμη και κυβερνητικά στελέχη.

Με άλλα λόγια, ένα νέο κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο: στρατιωτικό πραξικόπημα ντε φάκτο, αφήνοντας αντιδραστικές συμμορίες που στρατολογούνται και χρηματοδοτούνται από τη δεξιά, να επιβάλλουν το νόμο τους. Όταν πλέον κυριαρχήσει ο τρόμος και η κυβέρνηση είναι ανοχύρωτη, το αποτέλεσμα είναι πλέον αναπόφευκτο.

Πέμπτο, η ασφάλεια και η δημόσια τάξη στη Βολιβία, δεν έπρεπε ποτέ να μείνουν στα χέρια θεσμών όπως η αστυνομία και ο στρατός, ασφυκτικά ελεγχόμενα από τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, την εγχώρια δεξιά.

Όταν εξαπολύθηκε η επίθεση στον Έβο, επιλέχθηκε μια κατευναστική πολιτική, που δεν απαντούσε στις προκλήσεις των φασιστών.

Αυτό οδήγησε να αποθρασυνθούν οι δεξιοί πραξικοπηματίες και να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή τους. Πρώτα ζήτησαν επανακαταμέτρηση, ύστερα ισχυρίστηκαν ότι έγινε νοθεία και απαίτησαν καινούριες εκλογές. Και τελικά απαίτησαν εκλογές χωρίς τον Έβο (όπως ακριβώς στη Βραζιλία απαίτησαν εκλογές χωρίς τον Λούλα).

Τελικά ζήτησαν την παραίτηση του Έβο. Με δεδομένη την απροθυμία του να δεχτεί τον εκβιασμό, εξαπολύθηκε ο τρόμος με την εμπλοκή της αστυνομίας και του στρατού εξαναγκάζοντας τον Έβο να παραιτηθεί.

 
     Όλα έγιναν όπως γράφουν οι οδηγίες.

Πηγή: en.granma.cu

O Atilio Boron είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες.

+1:.Χωρίς ρήξη με την καπιταλιστική εξουσία δεν μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις

Αν κάτι επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις στη Βολιβία είναι ότι για να απαλλαγούν οι λαοί από τους ντόπιους και ξένους δυνάστες τους πρέπει να αντιπαλέψουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης. 

Η «αντινεοφιλελεύθερη» ρητορεία και οι διακηρύξεις της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και του Ε. Μοράλες περί «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» αφοπλίζουν το λαϊκό κίνημα. 

Χωρίς να πειραχτούν τα θεμέλια της καπιταλιστικής οικονομίας, παρά την άμβλυνση της ακραίας φτώχειας, με θεωρίες περί «εθνικών μοντέλων» και «μεικτής οικονομίας», δεν μπορούν να υπάρξουν πραγματικές φιλολαϊκές αλλαγές. 

Την ίδια ώρα, τμήματα του κεφαλαίου με ευκολία, ανάλογα και με τη συγκυρία, αλλάζουν προσανατολισμό και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. 

Οπως φαίνεται και στο παράδειγμα της Βολιβίας, όσο και σε άλλες χώρες του λεγόμενου «προοδευτισμού» στη Λατινική Αμερική, που ανέπτυξαν συνεργασίες με τη Ρωσία ή την Κίνα τις προηγούμενες δεκαετίες, τμήματα της αστικής τάξης που συνεργάστηκαν με αυτές τις σοσιαλδημοκρατικές διαχειριστικές δυνάμεις, εύκολα μπορούν να μετατοπιστούν προς τον άξονα των ΗΠΑ, όπως συνέβη για παράδειγμα στη Βραζιλία, στο Εκουαδόρ, στο Περού. 

Η επίθεση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που είχαν άλλους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς, σχετίζεται με την απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης να μετατοπίσει το ενδιαφέρον της στην περιοχή που θεωρεί «αυλή» των συμφερόντων της. 

Εκφράζει αποφασιστικότητα να βάλει εμπόδια σε ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές της να εγκαταστήσουν ισχυρά ερείσματα στην περιοχή.

Δ. Κ.

 Θα το μάθουμε το μάθημά μας;

19.12.44:ΤΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΑΣ !!

Η συγκλονιστική νικηφόρα μάχη στο Κεφαλάρι Κηφισιάς στις 18-19 Δεκέμβρη 1944 – Το Αρχηγείο της βρετανικής Αεροπορίας στα χέρια του ΕΛΑΣ

Από Κατιούσα
Στις 17 του Δεκέμβρη 1944 ξεκίνησε η προετοιμασία για τη μεγάλη μάχη που δόθηκε στο Κεφαλάρι Κηφισιάς, όπου έδρευε το Αρχηγείο της βρετανικής Αεροπορίας. Μετά από μάχη που κράτησε σχεδόν δυο μέρες, ο ΕΛΑΣ καταλαμβάνει το Αρχηγείο και 500 Βρετανοί οπλίτες και 50 αξιωματικοί (μεταξύ των οποίων και ένας στρατηγός) παραδίνονται αιχμάλωτοί του.

Στην μεγάλης σημασίας αυτή επιχείρηση που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, πήραν μέρος το μετέπειτα στέλεχος του ΚΚΕ, νεαρός ΕΠΟΝίτης τότε, Κώστας Μαραγκουδάκης και τρία από τα αδέλφια του. Ο Κώστας Μαραγκουδάκης εξιστορεί με γλαφυρό τρόπο όσα συνέβησαν, στο βιβλίο του «80 χρόνια αγώνες, για Λευτεριά – Κοινωνική απελευθέρωση» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Εντός»:

Το Αρχηγείο του ΕΛΑΣ εκτιμώ ότι σ’ εκείνες τις ώρες δυσκολευόταν να πάρει αποφάσεις, καθώς είχε δεσμευτεί ότι ο μόνιμος ΕΛΑΣ δεν θα μπει στην Αθήνα, ενώ οι Βρετανοί παραβίαζαν ασύστολα κάθε συμφωνία. Σ’ αυτές τις συνθήκες, μεγάλη προσβολή κατά του ΕΛΑΣ ήταν ο αφοπλισμός του 2ου Συντάγματος στη Φιλοθέη (που ήδη σημείωσα) και μεγάλη η ανάγκη αποκατάστασης του ονόματος του με μια νίκη.

Έτσι, στα μέσα του Δεκέμβρη, χωρίς θόρυβο, ο ΕΛΑΣ από τη II Μεραρχία (Πάρνηθα) ετοίμασε τη νικηφόρα απάντησή του στους Βρετανούς. Επιλέχτηκε σαν στόχος το αρχηγείο της Βρετανικής Αεροπορίας που στρατωνιζόταν στα ξενοδοχεία Σεσίλ, Πεντελικό, Απέργη στο Κεφαλάρι Κηφισιάς. Οι Βρετανοί αεροπόροι, αφού παίρνανε τον «ύπνο του δικαίου» στα ωραία ξενοδοχεία τα βράδια, πρωί-πρωί οδηγούνταν στα αεροδρόμια, όπου τα αεροπλάνα τους άρχιζαν τα εξακολουθητικά εγκλήματα των βομβαρδισμών κατά του λαού της Αθήνας και του ΕΛΑΣ.

Προφανώς ο ΕΛΑΣ επιδίωξε να μη γνωστοποιηθεί η ανάμιξη του τακτικού -ενεργού ΕΛΑΣ στην επικείμενη μάχη στο Κεφαλάρι Κηφισιάς, που είχε προγραμματιστεί για τις 17/12/1944 βράδυ. Η μάχη έπρεπε να φανεί ότι διεξάγεται από τον Εφεδρικό ΕΛΑΣ Αθήνας και η προετοιμασία ξεκίνησε με πλήρη μυστικότητα.

Γνωρίζω από κοντά όσα επακολούθησαν, γιατί η περιφρουρημένη μυστική έδρα του 5ου Εφεδρικού Συντάγματος του ΕΛΑΣ Βορείων Προαστίων ήταν στο σπίτι μου, Κύπρου 44, στ’ Αλώνια Κηφισιάς.

Έφτασα ανύποπτος σπίτι τις απογευματινές ώρες καθώς σουρούπωνε, αλλά δεν μπόρεσα να μπω μέσα, γιατί συνεδρίαζε – ταυτόχρονα – η ηγεσία της 9ης Αχτίδας και του 5ου Εφεδρικού Συντάγματος, για την επικείμενη, σε λίγες ώρες, μάχη που σχεδιαζόταν ακριβώς τότε.

Καμπανιστή ακουγόταν ως έξω από την πόρτα στη βεράντα, η φωνή του Γραμματέα της 9ης Αχτίδας Μιμή Νομικού, νεαρού γιατρού, αφοσιωμένου αγωνιστή στην υπόθεση της λευτεριάς και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ο Μίμης έδινε οδηγίες για μάχες στις οποίες ίσως πρώτη φορά στη ζωή τους μερικοί θα έπαιρναν μέρος. Η ζωντάνια της φωνής του, η πειθώ, η αισιοδοξία της νίκης ήταν χαρακτηριστικά. Τελειώνοντας είπε: «Τώρα όλοι μαζί επειγόντως στο εγκαταλειμμένο Δημαρχείο Κηφισιάς να πάρουμε οπλισμό και οδηγίες για τη μάχη στο Κεφαλάρι που θ’ αρχίσει σήμερα βράδυ»!

Όσοι βρεθήκαμε τελικά στο Δημαρχείο για ενημέρωση και παραλαβή όπλου πρωτογνωρίσαμε στη ζωή μας το σ. Χαρίλαο Φλωράκη, τότε πολιτικό καθοδηγητή της ΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, με επικεφαλής τον καπετάν Ορέστη (Μούντριχα), που σημειωτέον υπήρξε τέως χωροφύλακας αλλά και προπολεμικός «κομμουνιστής»!

Ο σ. Χαρίλαος ενημέρωσε για το περιεχόμενο της μάχης που πηγαίναμε να δώσουμε (και για αντιπερισπασμό στις αγγλικές δυνάμεις και την Ορεινή Ταξιαρχία Ρίμινι-Ιερό Λόχο που μάχονται μαζί τους και γι’ ανακούφιση στον ΕΛΑΣ Αθήνας που μάχεται με υπέρτερες και καλά οπλισμένες αγγλικές και αντιδραστικές δυνάμεις απ’ την Ελλάδα).

Αν και Δεκέμβρης και με βροχερό καιρό και κατοχικό ντύσιμο (φτωχό), βρεθήκαμε οπλισμένοι βράδυ, λίγο πριν τις 10, στο Κεφαλάρι προς Κοκκιναρά. Δεν είχα ξαναπιάσει όπλο και αυτό που μου δώσανε δε γνώριζα να το χειριστώ. Παρ’ όλα αυτά, έχω την αίσθηση ότι εκπλήρωσα με ακρίβεια τα συγκεκριμένα καθήκοντα που μου ανατέθηκαν βιαστικά, συνδέσμου του αρχηγείου επίθεσης με τη γραμμή των πρόσω.

Η απειρία μου, αν και ηθικά δεν επιδρούσε καταλυτικά πάνω μου, τελικά ξεπεράστηκε. Από κάποιο σημείο βρέθηκε ένας τηλεβόας, μήκους 2 μέτρων, από χοντρό χαρτόνι (από το συνεργείο διαφώτισης που δούλευε στο σπίτι του σ. Σαλιάρη στην Κηφισιά, με τεράστια συμβολή του καλού ζωγράφου και αγωνιστή, Γιάννη Γαΐτη).

Από αυτόν τον τηλεβόα ακούστηκε στ’ Αγγλικά η φωνή του ΕΛΑΣ στους περιφρουρημένους από πανίσχυρους τοίχους Βρετανούς αεροπόρους στα ξενοδοχεία που ανέφερα. Τους μιλούσε ο μεγαλύτερος αδελφός μου Γιάννης, 23 χρόνων τότε, εξηγώντας τους ότι η κυβέρνησή τους τους οδήγησε στην Ελλάδα να πολεμήσουν συμμάχους για ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. «Αυτό δεν πρέπει να το δεχτείτε», τους φώναζε, «γιατί είναι άδικο αλλά και μάταιο, καθώς είστε κυκλωμένοι από μεγάλη δύναμη του ΕΛΑΣ. Παραδοθείτε για την αποφυγή άδικης απώλειας ανθρώπων»!

Η βρετανική απάντηση ήρθε προς το μέρος μας με πολυβολισμούς. Η μάχη ξεκίνησε αμέσως. Το πρώτο εικοσιτετράωρο έμοιαζε… αναγνωριστικό! Πώς να ρίξεις τέτοιους τοίχους, αφού τα πιο βαριά σου όπλα ήταν κάποιοι όλμοι; Η κόπωση μέχρι να ξημερώσει ήταν τέτοια (νηστικοί, όρθιοι κ.λπ.) που αργά τη νύχτα της 17ης/12 πάλευες ν’ αποφύγεις όχι μόνο τις σφαίρες απ’ τα παράθυρα των ξενοδοχείων αλλά και μια αφόρητη νύστα και… πείνα.

Ξημέρωσε με συνεχή ανταλλαγή πυρών. Οι πιο έμπειροι από τον Εφεδρικό ΕΛΑΣ, μαζί κι ο καπετάνιος του Νίκος Καρράς14, συνεχώς μου φώναζαν να καθίσω κάτω προς αποφυγή στόχου. Έβρεχε ασταμάτητα και το πρωί της 18ης/12/1944 αλλά, καθώς η μάχη προβλεπόταν κεραυνοβόλα, είχαμε ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα: την πείνα. Ετσι, ακόμα και για προφύλαξη από αεροπορικούς πολυβολισμούς που ήταν συνεχείς αλλά και γι’ αναζήτηση κάποιας τροφής, μπήκαμε σε μερικά γειτονικά πλουσιόσπιτα, εγώ με μια ομάδα στο σπίτι ενός πάμπλουτου ονόματι Παντελίδης και, ω του θαύματος, το περιβόλι του ήταν γεμάτο λαχταριστά λαχανάκια! Πήραμε όσα χρειαζόμασταν και παραβιάζοντας την πόρτα του άδειου από κατοίκους σπιτιού (που είχαν φύγει φοβισμένοι γι’ άλλους τόπους) πέφτουμε σ’ ένα μέτριο σε μέγεθος κιούπι, που ανοίγοντάς το ανακαλύψαμε το θησαυρό της στιγμής: Όχι χρυσαφικά, λίρες, κοσμήματα, που δε μας ενδιέφεραν, αλλά μια θαυμάσια πηχτή, μέσα στην οποία ήταν ένα εξαιρετικό γουρουνόπουλο! Στα 10-12 άτομα που «καταυλιστήκαμε» εκεί – για λίγο – η πείνα καλμάρισε με διανομή της πηχτής. Πώς; Απλούστατα, μια χούφτα μετατράπηκε σε κουτάλα και μετρητή και όλοι απόλαυσαν φαγητό λαχανάκια με πηχτή. Γυρίσαμε στη μάχη σε λίγη ώρα στομαχικά φτιαγμένοι, αφού μ’ επιμέλεια κλείσαμε πάλι το διαμέρισμα.

Βγαίνοντας στον περίβολο του σπιτιού, πίσω απ’ τον οποίο υπήρχε βατός δρόμος με αυτοκίνητα σε ακινησία, βλέπουμε τ’ αγγλικά καταδιωκτικά να ρίχνονται καταπάνω στ’ αυτοκίνητα με πολυβολισμούς, στους οποίους οι κάλυκες, μεγέθους 12-15 εκατοστών ο καθένας, πέφτανε μπροστά μας βροχή, με κίνδυνο περισσότερο να τραυματιστούμε ή να σκοτωθούμε απ’ αυτούς, παρά από τις σφαίρες των πολυβόλων των βρετανικών καταδιωκτικών.

Όλη η 18η/12 πέρασε με τέτοιες αψιμαχίες. Με παρόμοια στασιμότητα ήταν αδύνατο να τελειώσει νικηφόρα η μάχη, ενώ όπως φάνηκε αργότερα, ικανή δύναμη βαριών τανκς ξεκίνησε από Αθήνα να δώσει οριστικό τέλος στη μάχη του Κεφαλαριού. Ευτυχώς απέτυχε οικτρά, λόγω καθυστέρησης.

Στη διάρκεια της ίδιας νύχτας πονέσαμε βαθιά από την πληροφορία τοι ηρωικού θανάτου του Γραμματέα της 9ης Αχτίδας Μίμη Νομικού, που στην προσπάθειά του να ρίξει το συρματόπλεγμα περίφραξης του Κεφαλαριού, σκοτώθηκε από βρετανικές σφαίρες. Θάφτηκε αθόρυβα στο σπίτι του κηπουρού (νομίζω) πατέρα του, στο Στροφίλι, κοντά στο σπίτι της Δέλτα. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Ξημέρωσε η 19η Δεκέμβρη 1944, πάλι με βροχερό καιρό. Βρήκα το χρόνο να ζητήσω ολιγόωρη άδεια να ρίξω πάνω μου κανένα ρούχο. Έφτασα – στα γρήγορα – στο σπίτι μου, όπου βρήκα μια ελπιδοφόρα σύναξη. Ευτυχώς, έστω κι αργά, είχε γίνει φανερό ότι με τέτοια οχύρωση και ένοπλους υπερασπιστές και απ’ την άλλη με ατομικά όπλα και κάποιους όλμους οι Άγγλοι δε θα παραδίδονταν. Βρήκα λοιπόν σπίτι απ’ τη μια τον αδελφό μου Νίκο κι απ’ την άλλη αξιωματικούς του ΕΛΑΣ και τον οδηγό του τεθωρακισμένου μικρού αυτοκινήτου ΕΛΑΣίτη, που φόρτωσαν δυναμίτες να γκρεμίσουν τοίχους στα ξενοδοχεία και να συλλάβουν τους 550 και άνω Αγγλους υπερασπιστές τους, αεροπόρους. Ο αδελφός μου Νίκος, μακαρίτης πια απ’ τα 89 του χρόνια από αυτοκινητικό, πήρε – πρόθυμα – εντολή να καθίσει πλάι στον οδηγό του τεθωρακισμένου που φορτωμένο δυναμίτες θα τους άδειαζε στους τοίχους του Σεσίλ και του Πεντελικού πυροδοτώντας τους και οι τοίχοι θα γίνονταν «χάρτινοι»! Έτσι και έγινε…

550 αξιωματικοί και οπλίτες της βρετανικής αεροπορίας, δολοφόνοι του λαού της Αθήνας, έντρομοι, πολλοί τραυματισμένοι από τις ανατινάξεις, παραδόθηκαν στον ηρωικό ΕΛΑΣ. Το ζήτημα της άμεσης μεταφοράς τους, μακριά απ’ την Αθήνα, προς αποφυγή απελευθέρωσης από τους δικούς τους, ήταν άμεσο. Οι τραυματίες τους είχαν μεταφερθεί από γιατρούς, Άγγλους και ΕΛΑΣίτες, σ’ ένα από τα ξενοδοχεία για παροχή βοήθειας. Έπρεπε οι 550 αιχμάλωτοι να φύγουν αμέσως, γιατί ίλη βαριών τανκς, μέσα από αφύλαχτη διάβαση στα 15 χιλιόμετρα από Αθήνα – Κεφαλάρι έφτασε το πρωί της 19ης/12 στην Κηφισιά πολυβολώντας τρομοκρατικά προς κάθε κατεύθυνση. Όλες οι σιδερόπορτες των κήπων απ’ την έπαυλη Καζούλη ως το Κεφαλάρι κατατρυπήθηκαν απ’ τις σφαίρες των τανκς και μείνανε έτσι για χρόνια.

Στα ξενοδοχεία η ίλη έφτασε καθυστερημένα. Οι 550 αιχμάλωτοι Βρετανοί με τους αξιωματικούς και τους οπλίτες είχαν ήδη πάρει το δρόμο μεταφοράς τους σε περιοχές όπου ακόμα ο ΕΛΑΣ ήταν κυρίαρχος, προς τη Στερεά Ελλάδα. Ανάμεσα στους συνοδούς πρόθυμα νεαρά 15χρονα παιδιά, όπως ο τέταρτος αδελφός μου Τάκης Μαραγκουδάκης, η αγωνίστρια κομουνίστρια – με πανίσχυρη πίστη – Ρόζα Αϊβαλιώτη, ο νεαρός ΕΠΟΝίτης γείτονάς μου Ευγένιος Βέργος και αρκετοί άλλοι, μέχρι να τους παραλάβει ικανή δύναμη του τακτικού ΕΛΑΣ για μακρινό ταξίδι, ως τη Δυτική Στερεά. όπου, μετά την απαράδεκτη «συμφωνία» της Βάρκιζας, ξαναγύρισαν στους δικούς τους στη Μ. Βρετανία. Μερικοί απ’ αυτούς ήταν μορφωμένοι δημοκράτες και αργότερα, σ’ όσους Έλληνες συναντούσαν, μιλούσαν με απέραντη ντροπή για τα έργα του βρετανικού ιμπεριαλισμού κατά των Ελλήνων πατριωτών και συναγωνιστών τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έχω μια ενδόμυχη απορία, πώς 550 έμπειροι αξιωματικοί και οπλίτες μετά τη νικηφόρα μάχη του ΕΛΑΣ σε βάρος τους δέχτηκαν να οδηγηθούν από ελάχιστα ΕΠΟΝιτάκια στην αιχμαλωσία και δε στασίασαν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο φόβος για τη ζωή τους ήταν η μια αιτία. Πιθανά, όμως, σ’ αυτό βοήθησε και η λογική τους, με το ερώτημα: «Τι διάολο κάνει αυτή η κυβέρνηση Τσώρτσιλ να μας στέλνει να σκορπίζουμε το θάνατο στ’ αδέλφια μας του ΕΛΑΣ στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με κίνδυνο να σκοτωθούμε για ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και μόνο»! Είναι μια αμφισβητούμενη απορία μου, καθώς έχω υπόψη Άγγλους, του Υπουργείου Εξωτερικών, που υπηρέτησαν στην Ελλάδα, να ζητούν συγγνώμη από τον ιστορικό συγγραφέα σύντροφό μας Γιάννη Σχοινά. Ο τελευταίος δημοσίευσε αργότερα στην Ελλάδα κείμενο του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών Άντονι Ήντεν ***με τίτλο «Διακυβευόμενα βρετανικά συμφέροντα στην Ελλάδα, Μέρος 3ο/12 Ιουνίου 1944», εξαιρετικά αποκαλυπτικό της εγκληματικής πολιτικής των Βρετανών ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα και της τότε ηγεσίας τους (Τσώρτσιλ – Ήντεν). (…) 

Δεν πρέπει να μείνει Έλληνας που να μην το διαβάσει.

Στην ίδια μάχη ο πρώτος στην οικογένειά μου αδελφός, ο Γιάννης, που είχε αρχικά μιλήσει με τον τηλεβόα, διατάχθηκε να σπεύσει σε κάποιο από τα ξενοδοχεία που είχαν μεταφερθεί τραυματίες της μάχης ΕΛΑΣιτών και Βρετανών για περίθαλψη. Δυστυχώς, τον πρόλαβαν τα βρετανικά τανκς, τον συνέλαβαν και τον έστειλαν για το «ευχαριστώ» στην Ελ Ντάμπα Αφρικής, σε στρατόπεδο, μέχρι τη συμφωνία της Βάρκιζας. Και τα 4 αδέλφια στη μάχη: Γιάννης, Νίκος, Κώστας, Τάκης.

          Πλιάτσικο από ανερμάτιστα στοιχεία

Τεράστια υπήρξε η δράση μεγάλου πλήθους πολιτών που, περιμένοντας χιλιόμετρα μακριά ως τη Νέα Ιωνία, να τελειώσει η μάχη του ΕΛΑΣ στο Κεφαλάρι επιδίδονταν στη λεηλασία σπιτιών εκεί για να εφοδιάσουν τα δικά τους. Αλήθεια, πού βρέθηκε και πώς αυτό το λεφούσι από άτομα κάθε ηλικίας, να κουβαλάνε αρπαγμένα έπιπλα, σκεύη, ρουχισμό, υπόδηση και ό,τι φανταστεί κανείς, σαν χαμάληδες στους ώμους για να τα καρπωθούν μετά τη μάχη. Ο ΕΛΑΣ με τον ερχομό των βρετανικών τανκς είχε αποσυρθεί απ’ το Κεφαλάρι, μια σειρά τραυματίες ανέμεναν εναγώνια βοήθεια και ένας περίεργος κόσμος έμπαινε στο προσκήνιο ν’ αρπάξει για λογαριασμό του «ό,τι πετύχει». Ένας καροτσέρης κουβάλαγε δεκάδες κοστούμια ενός μαυραγορίτη (Κατσίγερα, νομίζω) στο καρότσι για το… σπίτι του! Κανένας, εντελώς κανένας, απ’ τους μαχητές δεν ασχολήθηκε μ’ αυτό το ανόσιο έργο. Τη γλίτωσαν, γιατί ο ΕΛΑΣ, σκόπιμα, είχε αποσυρθεί για να αποφύγει τα βρετανικά τανκς που στο μεταξύ είχαν φτάσει.

***

Το ντοκουμέντο μεταφρασμένο στα ελληνικά. Στο βιβλίο

 υπάρχει αντίγραφο του πρωτότυπου εγγράφου.

«ΒΡΕΤΑΝΙΚΑ ΔΙΑΚΥΒΕΥΟΜΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ: ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΡΟΣ 3°»

Οδηγία προς τους Επικεφαλής Γραφείων της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών G170c -12 Ιουνίου, 1944.

Υπό του Σερ Άνθονυ Ήντεν

Λονδίνο Αρχεία – Βρετανική Επικράτεια και Κοινοπολιτεία

» Η καθημερινή πλημμύρα με επείγουσες εκθέσεις πληροφοριών από την νοτιοανατολική Ευρώπη σχετικά με την ταχέως επερχόμενη βίαιη αντιπαράθεση με τα αντιστασιακά κινήματα των οποίων ηγούνται οι Κομμουνιστές είναι το θέμα που εξετάζεται…

***§1: Καμία παρατήρησή μας, πλην του ότι τη «βίαιη αντιπαράθεση» ετοιμάζουν οι Βρετανοί, όπως ομολογείται.

» Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι σκοτεινή. Η τρέχουσα γενική παραδοχή είναι ότι η εκεί Βρετανική υπόθεση βρίσκεται απελπιστικά μετέωρη ανάμεσα στον κίνδυνο εγκατάλειψης της Ελλάδος και στην αδυναμία προσεταιρισμού του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η συμφωνία αμοιβαίας μη-ανάμιξης — γνωστή ως «Σύμφωνο της Πέτρας» — μεταξύ του Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, των ανώτατων διοικητικών στελεχών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ανώτατου διοικητού των Γερμανικών δυνάμεων κατοχές στην Ελλάδα, λύνει τα χέρια των αντάρτικων δυνάμεων του ΕΛΑΣ, των οποίων ηγούνται οι Κομμουνιστές, να εξοντώσουν τον ΕΔΕΣ και τις άλλες μη-Κομμουνιστικές αντιστασιακές ομάδες…

§2: Ουδέποτε υπήρξε παρόμοιο σύμφωνο ή όποιας μορφής άλλες συναντήσεις των δυο αναφερόμενων αντιπάλων. Την «πληροφορία» μιας επινοημένης συνάντησης ετοίμασε και κυκλοφόρησε, κατ’ εντολήν, επώνυμος «Έλληνας» πράκτορας των Βρετανών για να στηριχτούν οι βρετανικοί ισχυρισμοί. Ψευδέστατο.

» Η κομμουνιστική διείσδυση στην ελεγχόμενη από τον ΕΔΕΣ περιοχή αυξάνεται επικίνδυνα. Η βίαιη αντιπαράθεση δεν έχει αρχίσει, αλλά ο ΕΔΕΣ προετοιμάζεται για κάθε ανταρσία. Ενδείξεις για πιθανή επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του ΕΔΕΣ υπάρχουν από τον περασμένο Οκτώβριο. Οι εκκλήσεις του ταγματάρχου Τομ για ενότητα εναντίον του κοινού εχθρού έχουν αποτύχει. Η εν εξελίξει συνδυασμένη επίθεση Γερμανικών δυνάμεων και ανταρτών του ΕΛΑΣ εναντίον του ΕΔΕΣ υποδηλώνει μια εκδοχή ότι η ενότητα ήταν κάθε άλλο παρά επιθυμητή από τους Έλληνες Κομμουνιστές….

§3: Η §3 (πρώτη πρόταση) δεν είναι παρά ομολογία της ραγδαίας ανάπτυξης και εξάπλωσης του ΕΑΜΙΚΟΥ αντιστασιακού κινήματος σε ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ σαν μόνης γνήσιας εθελοντικής αντιστασιακής δύναμης για μια ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ της ανθρωπιάς.

Στην πραγματικότητα γίνανε 2 συγκρούσεις ΕΔΕΣ-ΕΛΑΣ, και οι δύο με παρακίνηση των Άγγλων, η μία τέλος 1943 και η άλλη αρχές 1944.
Ο ΕΔΕΣ νικήθηκε, διαλύθηκε και τον ανέστησαν οι Βρετανοί, με αποκήρυξη του προδοτικού ΕΔΕΣ Αθήνας – συνεργάτη των Γερμανών -, τον οποίο οι Άγγλοι συμπεριέλαβαν, σαν αλλαγή αφεντικών στη δική τους δύναμη, ως «εθνικόφρονα» δύναμη. Εδώ σημειώθηκε αδικαιολόγητη υποχώρηση του ΕΛΑΣ σε μια τέτοια «λύση» που, εκτός των άλλων, κράτησε τις κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ 500-600 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, όπου οι ίδιοι ετοίμαζαν το κύριο χτύπημα κατά του ΕΛΑΣ με δεκάδες χιλιάδες στρατό που κουβάλησαν από το… δυτικό μέτωπο!!!

» Ο αγώνας του ΕΑΜ να ελέγξει στρατιωτικά όλους τους τομείς της Ελληνικής ζωής, φαίνεται να οδηγεί σε αδιέξοδο τους σχεδιασμούς μας. Η αναγνώριση του ΕΑΜ από την κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας θα έβαζε ένα τέλος στον αγώνα, και ο Δυτικός κόσμος θα έχανε διά παντός τα πλεονεκτήματα που διαθέτει η στρατηγική αυτή περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η Βρετανική κυβέρνηση έχει εξετάσει και επανεξετάσει τα πρόβλημα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια από αυτές τις τερατώδεις περιπτώσεις όπου δεν διαφαινόταν κανένα τέλος — τίποτε εκτός από το συνεχιζόμενο αδιέξοδο όπου τόσο ο συμβιβασμός όσο και η έξοδος από αυτό είναι αδύνατος. Θα φαινόταν καθαρά συνεπώς ότι δεν είναι κατάλληλη η ώρα να μιλάμε ή να σκεφτόμαστε για απαγκίστρωση ή για ακύρωση οιασδήποτε στρατιωτικής επιχείρησης…

Η §4 με κυνικότητα ΕΞΗΓΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Λίγο πολύ: Κάνουμε ό,τι θέλουμε στην Ελλάδα γιατί χρειάζεται στον βρετανικό ιμπεριαλισμό, λόγω στρατηγικής θέσης. «Δεν σκεφτόμαστε για απαγκίστρωση ή για ακύρωση οιασδήποτε στρατιωτικής επιχείρησης» (άρα μας «χρειάζεται» φτιαγμένος από τους Άγγλους εμφύλιος).

» Βρισκόμαστε καθηλωμένοι κάτω από την δίδυμη πίεση των αντιπάλων κοινωνικών δυνάμεων της δημοκρατίας αφ’ ενός και της βασιλικής οικογένειας της Ελλάδος αφ’ ετέρου — η οποία διάγει μια αβέβαιη ύπαρξη στο Κάιρο της Αιγύπτου. Η Αυτού Μεγαλειότης, ο βασιλεύς της Αγγλίας δεν θα επιθυμούσε να διακόψει τις σχέσεις με τα μέλη της βασιλικής οικογένειας της Ελλάδος, διότι η φιλία τους προς τον θρόνο της Αγγλίας έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψιν πέραν πάσης αμφιβολίας, πλην όμως θα παραχωρούσε κάθε πρωτοβουλία στην βρετανική Κυβέρνηση…

§5 Τους χρειάζεται και ο εγκάθετος θρόνος της Βασιλείας στην Ελλάδα και γι’ αυτό και ο Βασιλιάς της Αγγλίας τον πιέζει στην ίδια κατεύθυνση, δηλαδή για τα βρετανικά συμφέροντα.

» Βρισκόμαστε παγιδευμένοι μεταξύ αυτών των διασταυρούμενων πυρών πίεσης και θα αναγκασθούμε να αναζητήσουμε τρόπο ώστε να κερδίσουμε χρόνο για να μην υποκύψουμε στην ουσιαστική αξίωση της ηγεσίας του ΕΑΜ να είναι αυτό, μόνο, η νόμιμη κυβέρνηση της Ελλάδος. Το ότι επιθυμούμε να είναι ο βασιλεύς Γεώργιος Β’ ο άρχων του Ελληνικού Κράτους, δεν θα έπρεπε να διαφεύγει. Όμως δεν επιθυμούμε να εξωθήσουμε τους αντιπροσώπους του ΕΛΑΣ στην διακοπή των σχέσεων τους με την εξόριστη κυβέρνηση του κ. Γεωργίου Παπανδρέου. Και ελπίζουμε να βρούμε μια φόρμουλα για διατήρηση της συνοχής της ως της μεταβατικής κυβέρνησης της απελευθέρωσης της Ελλάδος…

§6 Κυνική ομολογία ότι με την κυβέρνηση ψευτο-εθνικής ενότητας θα επιχειρήσουν να παγιδεύσουν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (και το κατάφεραν) μέχρι να βγάλουν δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις στη χώρα μας, για να ‘ναι ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ ξανά βασιλιάς της Ελλάδας και δούλος τους με ανθελληνικούς όρους τους οποίους αποδέχτηκε.

» Μερικές πηγές διατείνονται ότι ο κ. Παπανδρέου ασπάζεται ως πολιτική της Ελλάδος την ουδετερότητα. Πλην όμως, έχει εμπλακεί ήδη τόσο βαθειά με την Βρετανική κυβέρνηση ώστε ούτε θέλει ούτε μπορεί να αναστρέψει την πορεία που φαίνεται προορισμένη να τον φέρει σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

§7 Η ομολογία: Ο Γ. Παπανδρέου ούτε επιθυμεί ούτε μπορεί να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων γιατί ήδη είναι εντελώς δεσμευμένος με τους αγγλικούς στόχους. Γι’ αυτό οδηγεί στην επιθυμητή σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ.

» Όσο για το μέλλον, θα φανεί, όταν έρθει η στιγμή, ότι πρέπει να αναληφθεί δράση για την αποκατάσταση της Ελληνικής βασιλικής οικογένειας στο θρόνο της Ελλάδος. Μια επίθεση προπαγάνδας θα πρέπει να εξαπολυθεί αμέσως σε όλη την Ελλάδα όσο οι συνθήκες το επιτρέπουν. Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος έχει εγκρίνει κονδύλια για να χρησιμοποιηθούν κατά την διακριτική ευχέρεια της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Όμως, δια παν ενδεχόμενο αντίθετο προς τις προσδοκίες μας, ο κ. Γ. Παπανδρέου — ο πλέον ευφραδής και πλέον πειστικός δημαγωγός και ο περισσότερο εγωιστής από τους Έλληνες πολιτικούς — έχοντάς του παραχωρηθεί το ποσόν των 7000 χρυσών λιρών, συμφώνησε να ζητήσει επισήμως, ως ονομαστική κυβέρνηση της Ελλάδος, από τις Βρετανικές στρατιωτικές μονάδες να εξαλείψουν οποιαδήποτε ανταρσία του ΕΛΑΣ και να αποκαταστήσουν τον νόμο και την τάξη…. Ταυτοχρόνως θα συνεχίζονταν η διερεύνηση δυνατότητος για την διατήρηση του κ. Γ. Παπανδρέου στα μισθολόγιά μας και αυτό θα μπορούσε εν καιρώ να αποτελέσει την λύση — κατά τη στιγμή που Κυπριακό ζήτημα θα έρθει στην επιφάνεια….

§8 Ομολογία «δράσης» για επιστροφή του επίορκου βασιλιά Γεωργίου στην Ελλάδα με Αγγλική προπαγάνδα και χρηματοδότηση.
Έτοιμα τα κονδύλια – εγκεκριμένα. Ειδικά για τον Παπανδρέου δαπάνη 7000 χρυσών λιρών για να ζητήσει ένοπλη στρατιωτική Βρετανική επέμβαση στην Ελλάδα. Ως τότε θα τον χρειαστούν και θα τον κρατήσουν στα μισθολόγιά τους μέχρι να λύσουν και το ΚΥΠΡΙΑΚΟ παραχωρώντας ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ στην ΤΟΥΡΚΙΑ!!!

» Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος έχει επίσης δεσμευτεί να υποστηρίξει την αποκατάσταση της Ελληνικής μοναρχίας, με τη συμφωνία ότι η Ελληνική βασιλική οικογένεια θα απαρνηθεί όλες τις Ελληνικές αξιώσεις πάνω στις βόρειες και νοτιοανατολικές επαρχίες. Έτσι θα σωθεί η Βρετανική Αυτοκρατορία από την επονείδιστη θέση που αναφαίνεται λόγω της αδυναμίας μας να τηρήσουμε την εκπλήρωση των όσων υποσχεθήκαμε. Όλα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας της Ελλάδος δήλωσαν με έμφαση, και κατέστησαν εντελώς ξεκάθαρο προς τον θρόνο της Αγγλίας ότι θα παίξουν τον ρόλο τους — όσο μπορούν καλύτερα — ώστε να εξαλείψουν οποιαδήποτε αξίωση που θα μπορούσε να εγερθεί από Έλληνες πολιτικούς και θα έθετε υπό αμφισβήτηση την Βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου. Και να τηρήσουν ουδετερότητα ως προς τον καθορισμό του μέλλοντος της νήσου…

§9 Η επιστροφή της μοναρχίας στην Ελλάδα είναι… βρετανική υπόθεση!!!
Τους όρκισαν στο παλάτι όλους να είναι φιλοβρετανοί! Ακόμα, να δεχτούν ξεπούλημα της Κύπρου στους Τούρκους, ολόκληρης!!

» Επί πλέον, εάν επιτευχθεί διευθέτηση του Κυπριακού σαν εκπλήρωση της μυστικής συμφωνίας του 1941 με την Τουρκία και μεταβιβασθεί κυριαρχία του νησιού σε αυτήν, υπάρχει πιθανότητα να στασιάσουν οι Έλληνες ενάντια σ’ αυτό και ίσως ο κ. Παπανδρέου χρειασθεί να υποστηριχθεί τότε με όλα τα μέσα και να κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση, και ακόμη καλύτερα θα μεθοδεύσουμε την εκλογή του στην εξουσία με μια συντριπτική πλειοψηφία…. Η δύναμη της διπλωματικής κατασκοπείας της Βρετανικής αυτοκρατορίας θα χρησιμοποιήσει όλα της τα μέσα για να πείσει, να πιέσει, να εκφοβίσει ή να εξαγοράσει τους Έλληνες πολιτικούς που χρειάζεται, ώστε να επηρεάσει το ρεύμα των εκλογών.

§10 Αν πετύχουνε στο προηγούμενο (§9), δηλαδή να δώσουν κυριαρχία επί της Κύπρου στους Τούρκους, τότε θα τον κάνουν πάλι πρωθυπουργό «λαοπρόβλητο» με μια «συντριπτική πλειοψηφία» με όλα τα μέσα, για να πείσουν, να πιέσουν, να εκφοβίσουν, ή να εξαγοράσουν τους Έλληνες πολιτικούς που χρειάζεται, «επηρεάζοντας» το ρεύμα των εκλογών (νοθεία)!!!

» Όσον αφορά τη στάση τέως πρωθυπουργών και άλλων Ελλήνων πολιτικών, δεν θεωρούμε ότι γνωρίζουμε τους στόχους τους και την τοποθέτησή τους. Αποτελεί πηγή μεγάλης έκπληξης για μένα το ότι τόσο πολλοί ηλίθιοι υπήρξαν ικανοί να ξεγλιστρήσουν μέσα από σύνθετες πολιτικές περιπλοκές και κατόπιν να συνεχίσουν αναλαμβάνοντας υψηλόβαθμες διοικητικές θέσεις στην Ελληνική κυβέρνηση. Αυτοί οι άνθρωποι, τρέφοντας την αλαζονεία τους και λαδώνοντας τις εγωιστικές τους φιλοδοξίες, μπορούν να γίνουν ταπεινοί υπηρέτες μας. Έχουμε ήδη επικαλεσθεί πολλά παραδείγματα για να διαμορφώσουμε αυτή την γνώμη, περιστατικά τα οποία εμφανίζουν γυμνή την τέλεια ανικανότητα και πολιτική αμάθεια, όλων σχεδόν των Ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων που ασκούν ένα από τα αρχαιότερα, τα εντιμότερα και πλέον απαιτητικά επαγγέλματα του κόσμου, του διοικείν και νομοθετείν…»

§11 Όλος ο άλλος πολιτικός κόσμος χαρακτηρίζεται σκουπίδια, ηλίθιοι που, αν λαδωθούν, μπορεί να γίνουν ταπεινοί υπηρέτες τους. Ηλίθιοι και οι Έλληνες διανοούμενοι.

Σερ Άνθονυ Ήντεν

Υπουργός των Εξωτερικών

***Με μπλέ οι παρατηρήσεις (διευκρινίσεις για διάφορες παραγράφους του εγγράφου) του Κώστα Μαραγκουδάκη πάνω στο έγγραφο G 170c.

Όλο το άρθρο στη κατιούσα εδώ 

ΟΙ ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΙ ΜΑΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΣΤΑ 1955 !!

1η Δεκεμβρίου 1955.
Η αφροαμερικανίδα Ρόζα Παρκς γυρνούσε στο σπίτι της μετά απο μια κουραστική μερα στη δουλειά της ως μοδίστρα, στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα.
Μπήκε στο λεωφορείο προχώρησε προς τις πίσω μέρος που ήταν για τους μαύρους κι εκατσε σε μια θεση που βρήκε κενή. Στις επόμενες στάσεις μπήκαν μέσα λευκοί επιβάτες.
Ο οδηγός όταν είδε ότι ένας λευκός δεν ειχε θέση ανάγκασε τους νέγρους να σηκωθούν και να παραχωρήσουν τη θέση τους. Η Ροζα ηταν η μόνη που αρνήθηκε.
Με συνοδεία αστυνομικών οδηγήθηκε στα κρατητήρια. Ο φίλος της Εντγκαρ Νίξον την επόμενη πλήρωσε την εγγύηση και αφέθηκε ελεύθερη.
4 μέρες μετά κρίθηκε ένοχη για παραβίαση του νόμου περι φυλετικού διαχωρισμού και της επιβλήθηκε πρόστιμο.
Την ίδια μέρα σύσσωμη η αφροαμερικανική κοινοτητα αποφάσισε να μη χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο μέσο μεταφοράς.
Πολλοί αναγκάζονταν να περπατήσουν ως και 32 χμ απο το σπίτι ως τη δουλειά τους.

Εκείνη τη μέρα ο Μαρτιν Λούθερ Κινγ θα εκφωνήσει έναν απο τους σημαντικότερους λογους του, που 'εμελλε να τον κανουν μια μεγαλη μορφή της ιστορίας.
Το μποικοτάζ κράτησε 381 μερες. Τα έσοδα των λεωφορείων μειώθηκαν τόσο που αναγκάστηκαν να αυξήσουν την
τιμή στο εισιτήριο.
Οι Αφροαμερικανοί δέχονταν συνεχώς εκβιασμούς και επιθέσεις αλλα δεν υποχωρούσαν.
Η δικαίωση ήρθε στις 13 Νοεμβριου του 1956 όταν το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε τους νόμους φυλετικών διακρίσεων αντισυνταγματικούς.
Την επόμενη μέρα της απόφασης η Ρόζα Παρκς μαζι με τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ μπήκαν στο λεωφορείο κι έκατσαν στην πρώτη θεση. Δεν μπορούσε να τους σηκώσει κανείς!
Στην αυτοβιογραφια της εγραψε: Ολοι έγραψαν οτι δεν άφησα τότε τη θέση μου επειδή ήμουν κουρασμενη αλλα αυτό δεν ήταν αληθεια. Ημουν κουρασμενη ψυχολογικά ειχα κουραστεί να υποχωρώ.
Το 1996 τιμήθηκε με το Προεδρικό μετάλλιο της Ελευθερίας.
Πέθανε το 2005 και ειναι η μόνη γυναικα που η σωρός της εκτέθηκε σε λαϊκό προσκήνημα στη Ροτόντα του Καπιτώλιου.
Αφόρμηση για να μάθουν τα παιδιά αυτή την ιστορία ειναι το βιβλιο: "Το λεωφορείο της Ρόζας" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κόκκινο.

Ρούλα Καραγιάννη

Σήμερα στην Ελλάδα:



Σκοταδιστική απόφαση: Δημιουργούν ειδικό δρομολόγιο του ΟΑΣΘ για τους πρόσφυγες! Σε μια απόφαση που θυμίζει σκοτεινές εποχές όπου οι έγχρωμοι πολίτες στην Αμερική κάθονταν σε «ειδικές θέσεις» των λεωφορείων και όχι στις ίδιες με τους λευκούς πολίτες προχώρησε ο δήμος Δέλτα σε συνεργασία με τον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης.

Ο δήμος διεκδίκησε την δημιουργία ξεχωριστού δρομολογίου του ΟΑΣΘ μόνο για τους πρόσφυγες που διαμένουν στο κέντρο φιλοξενίας στα Διαβατά. Πιο συγκεκριμένα, όπως ανακοίνωσε ο δήμαρχος Γιάννης Ιωαννίδης στο δημοτικό συμβούλιο, έχει εγκριθεί από τη διοίκηση του ΟΑΣΘ και θα λειτουργήσει η νέα γραμμή αστικών συγκοινωνιών 55Χ που θα ακολουθήσει την διαδρομή Σταυρούπολη – δομή φιλοξενίας Αναγνωστοπούλου – Ν.Σ. Σταθμός.

«Η γραμμή θα λειτουργήσει άμεσα για να μετριαστεί το βάρος που δέχεται η γραμμή 54 που εξυπηρετεί αυτή την στιγμή τα Διαβατά. Είναι το δεύτερο αίτημα της διοίκησης του δήμου Δέλτα που ικανοποιείται μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα» τόνισε ο δήμαρχος Δέλτα υπογραμμίζοντας ότι απομένει η κύρωση της απόφασης από τον ΟΣΕΘ.

Αντίστοιχα αιτήματα διατυπώνουν από την έναρξη της προσφυγικής κρίσης ακροδεξιοί που αντιδρούν στην φιλοξενία των προσφύγων. Υπενθυμίζεται μάλιστα πως σχετικό αίτημα έχει διατυπώσει κατά το παρελθόν και η συνδικαλιστική παράταξη της Χρυσής Αυγής στον ΟΑΣΘ.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο νέος δήμαρχος Δέλτα Γιάννης Ιωαννίδης καταγράφεται στον πολιτικό χάρτη ως κεντροαριστερός, ενώ στις εκλογές είχε την επίσημη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και του Κινήματος Αλλαγής. Η παρουσία του κατά το πρόσφατο παρελθόν σε ακροδεξιές συγκεντρώσεις, αλλά και η παραπάνω απόφαση του μόνο στο φάσμα της «προόδου» δεν μπορούν να ενταχθούν.


Aπο http://alterthess.gr

Η Ταινία: Το Αλάτι της Γης - (The Salt Of The Earth)

Σ' ένα ορυχείο του Νέου Μεξικού, οι αφόρητες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης αναγκάζουν τους εργάτες να κατέβουν σε απεργία, ενώ ιδιοκτήτες και αστυνομία χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να κάμψουν την απόφασή τους. Μια από τις πιο τολμηρές πολιτικές ταινίες στην Ιστορία του Αμερικανικού Κινηματογράφου, «Το Αλάτι της Γης» είναι βασισμένη σε μια πραγματική απεργία, και χρησιμοποιεί εργάτες του ορυχείου στο καστ της.

Η ταινία αποκαλύπτει τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής των εργατών και την σκληρή εκμετάλλευση των κατοίκων από τους βιομηχάνους. Η αστυνομία συνωμοτεί με τους ιδιοκτήτες του ορυχείου για να σπάσει η απεργία, διαλύοντας τις συγκεντρώσεις των απεργών. Βρίζοντας και χρησιμοποιώντας ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, αλλά και σωματική βία, η αστυνομία συλλαμβάνει έναν από τους εργάτες, τον Ραμόν κι ύστερα τον κατηγορεί για αντίσταση κατά της αρχής. Καθώς η απεργία συνεχίζεται, διώχνει τους εργάτες από τα σπίτια τους και καταστρέφει τις περιουσίες τους. Οι διαπραγματεύσεις με τη διεύθυνση αποτυγχάνουν, ένας εργάτης τραυματίζεται κι οι απεργοί αποχωρούν και αναδιοργανώνονται.

Είναι η σειρά των γυναικών να αναλάβουν δράση. Οι γυναίκες παρατάσσονται ως ανταπεργοσπάστριες και διεκδικούν, εκτός των άλλων, ισότητα και ίση αντιμετώπιση από τους άνδρες.