Τα μάγαρα κ ο χρυσαυγιτισμός με… πολιτικά:

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Η Βουλή με απόφαση του πρόεδρου της θα τιμήσει, όπως γράφεται, τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη με αφορμή την συμπλήρωση 65 χρόνων από την εκτέλεσή του, στις 30 Μάρτη 1952

Σημείωση: 

τώρα το πώς «κολλάει» να τιμάει τον Μπελογιάννη μια κυβέρνηση που επιδίδεγται σε ταξίδια νομιμοποίησης των ναζί στην Ουκρανία και κάνει στους Αμερικάνους – που εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη – κωλοτούμπες, όπως εκείνες του Τσίπρα κατά την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, είναι κάτι που έχει πολλές εξηγήσεις. Η πιο αθώα εκ των οποίων είναι πως «ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»…

Ας δούμε τη συνέχεια:

Με αφορμή την είδηση, τα χιτλεροειδή της Χρυσής Αυγής αφήνιασαν:

«Η λογική λέει ότι το να τιμάται από το Κοινοβούλιο μας Χώρας ένας καταδικασμένος για κατασκοπεία εναντίον της Πατρίδος του αποτελεί όχι απλώς μη υπαρκτό φαινόμενο αλλά μακάβρια φαντασίωση προσβολής της Ιστορικής Μνήμης».

Αυτά γράφουν – με τα μακάβρια «ελληνικά» τους - για τον «σοβιετικό κατάσκοπο» Μπελογιάννη τα ουγκανόφωνα ναζιστόμουτρα (Πέμπτη 9/2/2017, ). Λογικό. Τι ναζιστόμουτρα θα ήταν, άλλωστε.

Και τότε ποιος έρχεται προς συνδρομή των «πατριωτών» (Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης, Καιάδας, Παναγιώταρος και όλα τα ναζιστάκια που τα είδαμε να διασκεδάζουν στα ναζιστικά πάρτι τους στο βίντεο που δημοσιοποίησε η Εφημερίδα των Συντακτών); Μα το… «συνταγματικό τόξο». Αυτό που έχει εισηγηθεί και τη θεωρία της «σοβαρής Χρυσής Αυγής».

Θαυμάστε, λοιπόν, τι έγραψε στην «Καθημερινή» ο συντάκτης της Στέφανος Κασιμάτης, ακολουθώντας τρεις μέρες αργότερα τους χρυσαυγίτες (Κυριακή 12/2/2017):

«Αξίζει την τιμή;

Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Μάλλον από λεπτότητα στη μνήμη του νεκρού (διότι ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να καταργήσει τη Βουλή...), η εκδήλωση δεν θα γίνει στο γνωστό κτίριο που δεσπόζει της πλατείας Συντάγματος, αλλά στην Αμαλιάδα, τόπο καταγωγής του Μπελογιάννη. Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης. Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε τότε να ήταν σκληρή και, ενδεχομένως, άδικη· όμως η καταδίκη του ήταν δίκαια και εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του;» 

Περιττό φυσικά να πούμε ότι μετά από αυτό το κείμενο του Κασιμάτη και της «Καθημερινής» οι Χρυσαυγίτες επανήλθαν επιδαψιλεύοντας δάφνες στον Κασιμάτη, τον οποίο και επαινούν αποδίδοντάς του ναζιστικές τιμές καθώς – όπως γράφουν – λέει τα «αυτονόητα» για τον «κατάσκοπο» Μπελογιάννη

Ας πάμε λίγο πιο πίσω τώρα. Έτσι για να δούμε πως στρώθηκε το έδαφος του χρυσαυγιτισμού:

Ήταν η «Καθημερινή» που στο αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά έγραφε ήδη από τις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») ότι η διακυβέρνηση Μεταξά πορεύτηκε με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...

Ήταν, επίσης, η «Καθημερινή» που στις 16/09/12 (σσ: τώρα πρόσφατα, δηλαδή...) που φιλοξενούσε άρθρο με τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία», όπου ο συντάκτης (ποιος άλλος; Ο Κασιμάτης) τόνιζε με πάθος:«Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης (...).

Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν (...). Και αν ως τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα "λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες" και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών "ιεράς αγανακτήσεως" και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη (...).

Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου. Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει (...)».«Όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», λοιπόν, όπως ο Κασιμάτης, μας το είχαν πει εδώ και 5 χρόνια: «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία»…

«Όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», όπως ο Κασιμάτης και η «Καθημερινή», μας τα είχαν πει εδώ και 10 χρόνια. Τι δημοκρατία; Ε, να, σαν εκείνη του «φιλολαϊκού» καθεστώτος Μεταξά…

«Οσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», όπως ο Κασιμάτης και η «Καθημερινή», πως είναι δυνατόν να διαφωνήσουν με τη Χρυσή Αυγή για τον «κατάσκοπο» Μπελογιάννη. «Δίκαια» η καταδίκη του, μας λέει ο Κασιμάτης…

Ορισμένες σκέψεις:
Πρώτο: Όταν η αντιδραστική θεωρία περί «άκρων», περί «μαύρης και κόκκινης βίας», η επιστροφή της ασφαλίτικης (ή ασφΑΛΗΤΙΚΗΣ;) αναγόρευσης της κομμουνιστικής δράσης σε «κατασκοπία» αποκτά τόσο αναβαθμισμένη θέση στις σελίδες ενός παραδοσιακού οργάνου του αστικού κόσμου, όπως η «Καθημερινή», σημαίνει ότι η «μαυρίλα» κατέχει κεντρική θέση - με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κυοφορεί - στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του κράτους των κεφαλαιοκρατών, της λιτότητας, της καταστολής και των Μνημονίων.

Δεύτερο: Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της δεν έχουμε να κάνουμε με μια λαθεμένη εκδοχή κάποιας αφηρημένης και γενικής καταδίκης της βίας, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια ευγενική αλλά ουτοπική ουμανιστική στάση. Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της, το θέμα δεν είναι να επαναλάβεις ότι, για παράδειγμα, η βία της Επανάστασης του '21, η βία της Αντίστασης εναντίον των ναζί στην Κατοχή, η βίαιη κατάληψη των Βερσαλιών, η μάχη του Στάλινγκραντ από την πλευρά των αμυνόμενων, η αιματοβαμμένη πάλη για το 8ωρο, ήταν ιστορικά αναγκαίες και δικαιωμένες μορφές πάλης.

Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της έχουμε μια «μαύρη», διεστραμμένη και χυδαία επιχείρηση διαστρέβλωσης, παραχάραξης και παραποίησης. Εχουμε, στην πιο «κίτρινη» εκδοχή της, την επιδίωξη οι λαϊκοί, μαζικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες που αντιτίθενται στην πολιτική της πλουτοκρατίας (και επειδή ακριβώς αντιτίθενται στην πλουτοκρατία), να ταυτιστούν, να συκοφαντηθούν και να εξομοιωθούν με τον ναζισμό (τον βγαλμένο από τα πολιτικά σπλάχνα της πλουτοκρατίας), ωσάν να έχουν ή να είχαν ποτέ οποιαδήποτε σχέση (!) με τις τραμπούκικες ναζιστικές συμμορίες της ρατσιστικής, της φυλετικής, της μισαλλόδοξης, της φασιστικής βίας και τρομοκρατίας.

Τρίτο: Η «πρόοδος» της «Καθημερινής» και του συντάκτη της είναι εμφανής: Προ 5ετίας ήθελαν να διαχυθεί στην κοινή συνείδηση το σχήμα πως «η ναζιστική και χρυσαυγίτικη βία οφείλεται στην αριστερή και κουκουέδικη βία»

(σσ: Αυτό δεν είναι καινούριο. Αν ξύσει κανείς τη σκουριά αυτής της πολυκαιρισμένης προστυχιάς θα θυμηθεί, για παράδειγμα, τη θεωρία της εποχής των γερμανοτσολιάδων. Τότε που οι «Τσολάκογλου» κατηγορούσαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ επειδή έκαναν Αντίσταση. Τότε που οι «Τσολάκογλου» ζητούσαν να σταματήσει η Αντίσταση, αφού, όπως έλεγαν, προκαλούσε - η Αντίσταση - τα αντίποινα των Γερμανών, δηλαδή τις θηριωδίες των ναζί. Θηριωδίες για τις οποίες, σύμφωνα με τους «Τσολάκογλου», υπεύθυνοι δεν ήταν οι Γερμανοί ναζί, αλλά το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, επειδή έκαναν Αντίσταση...).

Σήμερα, 5 χρόνια μετά, δεν έχουν λόγο να κρύβονται πίσω από την Χρυσή Αυγή. Σήμερα, κάποιοι απ’ αυτούς, για να πουν τις βρωμιές της τάξης τους, της αστικής τάξης, παρατάσσονται δίπλα ακριβώς στη Χρυσή Αυγή, και – ειδικά όταν μιλούν για τους κομμουνιστές - λένε ό,τι και η Χρυσή Αυγή. Άλλωστε και οι χρυσαυγίτες των ταγμάτων εφόδου και ο χρυσαυγιτισμός με… πολιτικά, την ίδια τάξη υπηρετούν.

***

Τέτοιου είδους κείμενα σαν το τελευταίο της «Καθημερινής» που μέμφεται τη Βουλή «να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του» δεν αποκαλύπτουν την ποιότητα του συντάκτη της.

Βασικά, εκείνο που αναδεικνύουν είναι το είδος της κληρονομιάς που κουβαλάει η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας, όπως και την κληρονομιά των εντύπων που απηχούν προνομιακά, όπως η «Καθημερινή», τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.

Ειδικότερα και σε ό,τι έχει να κάνει με την κληρονομιά της «Καθημερινής»,

της «Καθημερινής που σήμερα ξανακαταδικάζει τον Μπελογιάννη σαν «κατάσκοπο»,
της «Καθημερινής» που πριν 5 χρόνια διαλαλούσε «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία»,
της «Καθημερινής» που πριν 10 χρόνια στο αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά έγραφε ότι η διακυβέρνηση Μεταξά πορεύτηκε με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος,θα περιοριστούμε να υπενθυμίσουμε τι υποστήριζε η «Καθημερινή» επί εποχής Βλάχου, στις 29 Απρίλη 1941.

Δυο μέρες, λοιπόν, αφότου οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι της «Χρυσής Αυγής», τα γερμανικά «Βάφεν Ες Ες», είχαν μπει στην Αθήνα,
η «Καθημερινή» έγραφε:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

Αυτά γράφονταν τότε. 

Από την «Καθημερινή».Σε μια περίοδο, δηλαδή, που ο «χρυσαυγιτισμός» δεν είχε ανάγκη, όπως σήμερα, να κυκλοφορεί... με πολιτικά.

Ήταν τότε που οι «κατάσκοποι» σαν τον Μπελογιάννη πολεμούσαν τους ναζί κατακτητές. Αλλά η «Καθημερινή» (δεν έγραφε τότε ο Κασιμάτης) διακήρυτταν ότι οι Γερμανοί ναζί «είναι φίλοι μας»…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Με τίτλο: 

«Καθημερινή» - Χρυσή Αυγή

Ποιοι στην ΟΛΜΕ υπονομεύουν την κοινή δράση με τους μαθητές:

Για τις κινητοποιήσεις των μαθητών

Στη στάση των δυνάμεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ που καταψήφισαν την πρόταση της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» (ΑΣΕ) για στήριξη του αγώνα των μαθητών από την Ομοσπονδία, αναφέρονται οι εκπρόσωποι της παράταξης.

Οι εκπρόσωποι της ΑΣΕ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ πρότειναν η Ομοσπονδία να στηρίξει την κινητοποίηση των μαθητών στην Αθήνα στις 13 Φλεβάρη, έτσι ώστε οι εκπαιδευτικοί να δώσουν από κοινού με τους μαθητές τους αγωνιστική απάντηση στην αντιεκπαιδευτική πολιτική. Η πρόταση αυτή καταψηφίστηκε από όλες σχεδόν τις παρατάξεις (ΣΥΝΕΚ - ΔΑΚΕ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ).

Οι εκπρόσωποι της ΑΣΕ καλούν κάθε εκπαιδευτικό «να βγάλει τα συμπεράσματά του για αυτές τις δυνάμεις! Τι πραγματικά εννοούν, όταν από τη μια κλίνουν σε κάθε πτώση "τους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας" και από την άλλη καταψηφίζουν μια πρόταση κοινής δράσης με τους μαθητές μας; Οταν στα χαρτιά εξαγγέλλουν "πολύμορφες κινητοποιήσεις" και από την άλλη όχι μόνο δεν κουνάνε το δαχτυλάκι τους για να πετύχουν, αλλά βάζουν και εμπόδια. (...) Ο μόνος δρόμος για να σταματήσει αυτός ο κατήφορος, για να υψώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική, είναι να αλλάξουμε τα πράγματα στο συνδικαλιστικό κίνημα, να απαλλαγούμε από αυτές τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, να χαράξουμε αποτελεσματική γραμμή πάλης για την οργάνωση του αγώνα, να συμπορευτούμε με το λαϊκό, εργατικό κίνημα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μαθητών, εκπαιδευτικών και εργαζομένων», σημειώνουν οι εκπρόσωποι της ΑΣΕ.

Πηγή

Όσο εμείς αναμένουμε να μας λυπηθούν,, Αυτοί κανονίζουν:

«Στα σκαριά» βρίσκονται τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα, καθώς κορυφώνονται οι διεργασίες στο προσκήνιο και το παρασκήνιο γύρω από τις εκκρεμότητες της «αξιολόγησης».

Οπως προκύπτει από τη χτεσινή συνάντηση, στις Βρυξέλλες, του υπουργού Οικονομικών με εκπροσώπους και παράγοντες του κουαρτέτου, οι αντιλαϊκές συγκλίσεις καταλήγουν στη διαμόρφωση νέου «πακέτου» μέτρων που φτάνει στο 2% του ΑΕΠ και ξεπερνά τα 3,6 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, με πλήρη ανάπτυξη μετά το 2018.

Συγκεκριμένα, προβλέπεται να νομοθετηθούν και να εφαρμοστούν άμεσα μέτρα ύψους 1,8 δισ. ευρώ, ενώ άλλα τόσα θα ενταχτούν στον δημοσιονομικό «κόφτη», ο οποίος θα ενεργοποιηθεί «βρέξει - χιονίσει», ανεξάρτητα από την όποια έκβαση των αντιλαϊκών στόχων στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Στα μέτρα άμεσης εφαρμογής εντάσσεται και η συρρίκνωση του αφορολόγητου ορίου σε μισθωτούς και συνταξιούχους, ενώ για μετά το 2018 μελετάται η περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» στις σημερινές συντάξεις.

ο Ριζοσπάστης στα Μπλόκα της Αγροτιάς:

ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ - ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ

Στα μπλόκα του αγώνα, εντείνουν την πάλη για την επιβίωσή τους

Δεκάδες τα μπλόκα που έχουν στηθεί σε όλη τη χώρα - Σε σύγκληση της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων καλεί το μπλόκο της Νίκαιας

Από το μπλόκο στα Μεγάλα Χωράφια στα Χανιά

Κλείνοντας αύριο Δευτέρα δύο βδομάδες στα μπλόκα, οι μικρομεσαίοι αγρότες και κτηνοτρόφοι σε όλη τη χώρα εντείνουν την πάλη τους κατά της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΚΑΠ της ΕΕ. Παλεύουν, με νύχια και με δόντια, για την επιβίωσή τους, καθώς με την εφαρμογή των μέτρων που περιλαμβάνονται στα μνημόνια που υπογράφουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα με τους «θεσμούς» για λογαριασμό του κεφαλαίου, όπως και στη νέα ΚΑΠ, επιταχύνεται η συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων αγροτοκαπιταλιστών, με συνέπεια το παραπέρα ξεκλήρισμά τους.

Η κυβέρνηση όχι μόνο αρνείται να ικανοποιήσει τα δίκαια και ζωτικής σημασίας αιτήματά τους, αλλά συνεχίζει, ακόμα πιο ξεδιάντροπα και προκλητικά, τα ψέματα, ισχυριζόμενη ότι, τάχα, τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει δεν πλήττουν τους αγρότες, ενώ ταυτόχρονα εξακολουθεί να πιπιλά την γνωστή καραμέλα περί «πολιτικής υποκίνησης» των κινητοποιήσεων. Στόχος της είναι να αποδυναμώσει τη συμμετοχή των αγροτών στη μάχη και να υποκινήσει τον λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό» εναντίον τους.

Σε αυτήν την κυβερνητική προσπάθεια, η οποία σιγοντάρεται από όλα τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία του συστήματος, οι αγρότες απαντούν με συνεχή κλιμάκωση της πάλης. Στις δυο βδομάδες που πέρασαν έστησαν δεκάδες μπλόκα από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη, τα ισχυροποίησαν με νέα τρακτέρ και προχώρησαν σε καθημερινούς προγραμματισμένους αποκλεισμούς βασικών οδικών αρτηριών και άλλων επιλεγμένων σημείων. Ταυτόχρονα, οργάνωσαν συγκεντρώσεις στους χώρους των μπλόκων, συλλαλητήρια στις πλατείες των πόλεων, δυναμικές παρεμβάσεις στις εφορίες, στον ΟΓΑ, σε τράπεζες κ.ά.

Στη Βόνιτσα (φωτ.) και το Κεφαλόβρυσο έχουν στηθεί τα μπλόκα στην Αιτωλοακαρνανία

Σε όλες αυτές τις αγωνιστικές δράσεις, σημαντική ήταν η συμμετοχή εργαζομένων και άλλων λαϊκών στρωμάτων, μετά από καλέσματα ταξικών εργατικών σωματείων και άλλων μαζικών φορέων. Ενα γεγονός που αντανακλά την εργατική - λαϊκή στήριξη στα δίκαια αιτήματα και τον αγώνα επιβίωσης των μικρομεσαίων αγροτών, που δείχνει ταυτόχρονα τα περιθώρια για ακόμα πιο ενεργητική έκφραση της εργατικής - λαϊκής αλληλεγγύης.

Το ισχυρό μπλόκο της Νίκαιας, που αποτελεί το προπύργιο του αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς, δίνει το σύνθημα για παραπέρα κλιμάκωση της κινητοποίησης, προτείνοντας τη σύγκληση της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων μέσα στη βδομάδα για να συζητήσει και να πάρει αποφάσεις για την παραπέρα πορεία της πάλης.

Αμεσο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί η απόφαση του μπλόκου της Νίκαιας, η οποία ανακοινώθηκε στο δυναμικό συλλαλητήριο με τρακτέρ που οργάνωσε την Παρασκευή στην κεντρική πλατεία της Λάρισας, να προχωρήσει, σήμερα Κυριακή, σε συμβολικό αποκλεισμό της Εθνικής Οδού Αθήνας - Θεσσαλονίκης, στα Τέμπη.

Το μπλόκο καλεί όλους τους αγρότες της Θεσσαλίας, τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα να συγκεντρωθούν σήμερα, στη 1 μετά το μεσημέρι, στο χώρο του μπλόκου κι από κει, όλοι μαζί, να ξεκινήσουν για τα Τέμπη.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ΘΡΑΚΗ

Ο αγώνας των μικρομεσαίων αγροτών είναι αγώνας επιβίωσης

Από κινητοποίηση του μπλόκου του Αργους Ορεστικού στην εφορία Καστοριάς

Από άκρη σε άκρη στη Μακεδονία και τη Θράκη, οι μικρομεσαίοι αγρότες που συσπειρώνονται με το πλαίσιο της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων, έχουν στήσει αγωνιστικά μπλόκα και πραγματοποιούν μια σειρά άλλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις μέσα στις πόλεις, κόντρα στην πολιτική της κυβέρνησης και των «εταίρων» που τους ξεκληρίζει και τους οδηγεί στην εξαθλίωση, στο πλαίσιο της στρατηγικής του κεφαλαίου για συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων.

«Εδώ δε θα βρεις μεγαλοαγρότες με υψηλές επιδοτήσεις...»

Μιλώντας στον «Ριζοσπάστη», ο Γιάννης Μαργαριτίδης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Εβρου «η Ενότητα», η οποία πρωτοστατεί στο μπλόκο στον κόμβο του Θουρίου μας υπογραμμίζει:

«Εδώ, το μπλόκο στήθηκε με αποφάσεις που πάρθηκαν συλλογικά, μετά από ανοιχτή και διεξοδική συζήτηση μέσα στο οργανωμένο κίνημα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Στις συνεδριάσεις των Αγροτικών Συλλόγων. Και, φυσικά, αφού πρώτα μιλήσαμε, πρόσωπο με πρόσωπο, με τον αγροτικό κόσμο σε δεκάδες συσκέψεις και ενημερωτικές συγκεντρώσεις που οργανώσαμε στα χωριά.

Κάθε αγωνιστής αγρότης και κτηνοτρόφος έχει ουσιαστικό λόγο για την οργάνωση, την πορεία και την προοπτική του αγώνα μας, δεν "άγεται και φέρεται" από κανέναν.

Εδώ, δεν θα βρεις μεγαλοαγρότες με υψηλές επιδοτήσεις. Το φορολογικό, το ασφαλιστικό, το κόστος παραγωγής μας ζεματάνε. Είμαστε ακόμη απλήρωτοι από τον ΕΛΓΑ για τις περσινές καταστροφές. Ο αγώνας μας είναι αγώνας επιβίωσης.

Οι αγωνιστές μικρομεσαίοι αγρότες και κτηνοτρόφοι στο μπλόκο του Εβρου, όπως και στα άλλα μπλόκα που συντάσσονται με την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, θα δώσουμε αποφασιστικά τη μάχη, με στόχο ν' αναγκάσουμε την κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά μας. Αυτό κάναμε πάντα, αυτό κάνουμε και τώρα, με δύναμη και αποφασιστικότητα, ξεπερνώντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια που προσπαθούν να βάλουν διάφοροι καλοθελητές για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των μεγαλοαγροτών - επιχειρηματιών που θέλουν ν' αρπάξουν τη γη μας».

«Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, δεν μένουμε με σταυρωμένα χέρια...»

Ο Τάσος Χαλκίδης, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Βέροιας που βρίσκεται μπροστά στο μπλόκο της Κουλούρας στην Ημαθία, μας λέει:

«Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε. Δεν έχουμε πληρωθεί εδώ και δύο χρόνια τις αποζημιώσεις από τον ΕΛΓΑ για τις καταστροφές στις δενδροκαλλιέργειες, δεν έχουμε πληρωθεί για τις παραγωγές που έχουμε παραδώσει, οι επιπτώσεις από το εμπάργκο που συνεχίζεται είναι μεγάλες. Περιμέναμε την εκκαθάριση από το πετρέλαιο αλλά φαίνεται πως ούτε από εκεί θα δούμε χρήματα. Την ίδια ώρα το κόστος παραγωγής έχει εκτιναχθεί στα ύψη.

Φορολογικό, ασφαλιστικό, κόστος παραγωγής, τσακίζει όλους τους αγρότες. Είναι κοινά τα προβλήματα των αγροτών στη Βέροια, στην Αλεξανδρούπολη, στη Λάρισα. Βαμβάκια καλλιεργούμε και στην Αλεξάνδρεια και στις Σέρρες και στη Θεσσαλία.

Εμείς δεν μένουμε με σταυρωμένα χέρια. Αγωνιζόμαστε, μαζί με δεκάδες άλλους αγροτικούς Συλλόγους από όλη την Ελλάδα με το πλαίσιο αιτημάτων της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων. Δεν μπορεί να συνεχίζεται άλλο αυτή η κατάσταση».

Τα προβλήματα των μικρομεσαίων αγροτών είναι κοινά και αφορούν στην επιβίωσή μας

Ο Δημήτρης Μόσχος, πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Καστοριάς, που δραστηριοποιείται στο μπλόκο στο Αργος Ορεστικό, σημειώνει:

«Εμείς δεν παρασυρόμαστε από τις προσπάθειες αποδυνάμωσης του αγώνα των αγροτών και διάσπασης του αγροτικού κινήματος, που εκδηλώνονται το τελευταίο διάστημα με διλήμματα του τύπου "άλλα είναι τα συμφέροντα των Θεσσαλών αγροτών και άλλα των αγροτών της Μακεδονίας". 

Τα προβλήματα είναι κοινά και έχουν να κάνουνε με την επιβίωσή μας στον αγροτικό χώρο.

Ο αγώνας είναι κοινός για όλους μας γιατί το ίδιο Ασφαλιστικό, το ίδιο Φορολογικό, το ίδιο κόστος παραγωγής επιβαρύνει όλους τους μικρομεσαίους αγρότες και τους κτηνοτρόφους σε όλη την Ελλάδα. Η πολιτική αυτή που υλοποιείται και μας έχει βάλει στο στόχαστρο είναι κατεύθυνση της ΕΕ, έχει σκοπό να κατευθύνει την παραγωγή και τη γη σε λίγα χέρια και να οδηγήσει σε ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αλλά και των λίγο μεγαλύτερων αγροτών και κτηνοτρόφων.

Στη Δυτική Μακεδονία 

πήραμε απόφαση και έχουμε συνταχθεί με τα ενιαία αιτήματα τα οποία προβάλλονται από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων στην οποία συμμετέχουμε από πέρσι το Φλεβάρη. Καλούμε όλους τους συναδέλφους να ενισχύσουν τα μπλόκα γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι το μέλλον τους στην παραγωγή».

Συζήτηση με αγωνιζόμενους αγρότες στο μπλόκο της Νίκαιας

Μιλούν στον «Ριζοσπάστη» για το δυσβάσταχτο κόστος παραγωγής, τις τιμές με τις οποίες αναγκάζονται να πουλούν τα προϊόντα τους και για τις συνέπειες στη ζωή στο χωριό

Για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μικρομεσαίοι αγρότες, τα οποία τους βγάζουν στους δρόμους του αγώνα, και για τη ζωή στο χωριό μιλούν, σήμερα, στον «Ριζοσπάστη» δυο αγωνιστές του μπλόκου της Νίκαιας, 

ο Ανδρέας Σκολαράκος, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Παλαμά Καρδίτσας, και ο Δημήτρης Κουτσογιάννης, από το χωριό Λογκάκι Τρικάλων.

***

-- Ας αρχίσουμε από το κόστος παραγωγής. Λέτε ότι είναι από τα βασικά προβλήματα. Γιατί;

Α. Σκολαράκος: Η μεγάλη ακρίβεια στα αγροεφόδια μάς λιανίζει. Να πω μερικά παραδείγματα: Πριν από μερικά χρόνια για ένα σακί λίπασμα 50 κιλών πληρώναμε 15 ευρώ. Μετά, με 15 ευρώ παίρναμε ένα σακί των 40 κιλών. Και τώρα με τα ίδια λεφτά αγοράζουμε ένα σακί με 25 κιλά.

Το ίδιο γίνεται με το αγροτικό πετρέλαιο. Το αγοράζαμε 30 λεπτά το λίτρο και τώρα φτάνει μέχρι και 1,30 ευρώ. Ταυτόχρονα, η επιστροφή φόρου κατανάλωσης αγροτικού πετρελαίου που παίρναμε, μειώθηκε στο μισό και από 'δω και πέρα κόβεται εντελώς.

Τα φυτοφάρμακα τα έχουν στα χέρια τους 3 έως 4 πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες μας τραβούν σε όποιο φυτοφάρμακο αυτές θέλουν και μας ζητούν να πληρώσουμε όσα γουστάρουν.

Τα ίδια και χειρότερα προβλήματα έχουν οι κτηνοτρόφοι λόγω της μεγάλης ακρίβειας στις ζωοτροφές, στα φάρμακα για όταν αρρωσταίνουν τα ζώα και σε όλα τα άλλα που χρειάζεται η κτηνοτροφία.

Σε όλα αυτά να προσθέσουμε τον ΦΠΑ για τα αγροτοκτηνοτροφικά εφόδια, που η κυβέρνηση ανέβασε από το 13% στο 24%. Κάποιοι λένε ότι τον παίρνουμε επιστροφή τον ΦΠΑ. Δεν είναι έτσι. Η επιστροφή που θα την πάρουμε μετά από πολύ καιρό είναι πολύ μικρότερη από αυτά που πληρώνουμε, ενώ υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που δεν παίρνουμε τίποτα πίσω.

Ολα αυτά έχουν εκτοξεύσει στα ύψη το κόστος παραγωγής, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να καλλιεργήσουμε.

Δ. Κουτσογιάννης: Βρισκόμαστε στο έλεος των εμποροβιομηχάνων και των πολυεθνικών που μας πουλούν πανάκριβα τα εφόδια, αλλά και των κυβερνήσεων που αυξάνουν την τιμή του αγροτικού πετρελαίου, του αγροτικού ρεύματος, του αρδευτικού νερού - τώρα θέλουν να μας βάλουν πρόσθετο, «περιβαλλοντικό» τέλος - κι από πάνω μας φορτώνουν με ΕΝΦΙΑ για σπίτια, μαντριά, αχυρώνες, οικόπεδα, χωράφια κι άλλα χαράτσια όπως για ασφάλιστρα στον ΕΛΓΑ, δηλώσεις ΟΣΔΕ, αδειοδότηση αρδευτικών γεωτρήσεων, πιστοποίηση ψεκαστικών, σταβλικές εγκαταστάσεις, ηλεκτρονική σήμανση των ζώων κ.ά.

Τώρα έρχονται κι άλλα «φασούλια», όπως το νέο χαράτσι για την υποβολή αντίρρησης που θα θελήσουν να κάνουν αγρότες και κτηνοτρόφοι όταν, με βάση τους δασικούς χάρτες που υλοποιεί η κυβέρνηση, εμφανιστούν ως δασικές εκτάσεις χωράφια και βοσκοτόπια τους κ.ά.

Μόνοι κερδισμένοι οι εμποροβιομήχανοι και οι μεγαλοαγρότες

Με καθημερινή παρουσία στο μπλόκο της Νίκαιας, ο «Ριζοσπάστης» συζητά με τους μικρομεσαίους αγρότες για τις αγωνίες και τους αγώνες τους

-- Να περάσουμε στις τιμές των προϊόντων που παράγετε. Τι συμβαίνει μ' αυτές;

Α. Σκολαράκος: Θα πω πάλι μερικά παραδείγματα: Το στάρι πουλήθηκε το 2016 στην εξευτελιστική τιμή των 15 λεπτών το κιλό, από 23 λεπτά που πουλήσαμε την προηγούμενη χρονιά. Το καλαμπόκι στα 12 έως 15 λεπτά. Η τιμή στο γάλα έπεσε 7 λεπτά κι όσο για το κρέας η τιμή για τον παραγωγό είναι τόσο χαμηλή - μικρότερη απ' όσο πουλούσαμε πριν 30 χρόνια - που πολλοί έμποροι, παίζοντας με τον πόνο των κτηνοτρόφων, τους λένε «μήπως σε συμφέρει να σε πληρώσω για να το πετάξεις;».

Το «κόλπο» που χρησιμοποιούν οι έμποροι είναι να μας πιέζουν να πουλήσουμε σε «ανοιχτή τιμή» και όταν, μετά από καιρό, «μας κάνουν τη χάρη» να μας πληρώσουν, τότε καταλαβαίνουμε ότι εννοούσαν σε «χαμηλότερη τιμή».

Βέβαια, ενώ οι παραγωγοί πουλάμε «στο τζάμπα» τα προϊόντα μας, οι καταναλωτές τα αγοράζουν πανάκριβα. Για παράδειγμα, 15 λεπτά το κιλό το στάρι, πάνω από 2 ευρώ το κιλό το ψωμί, πάνω από 1 ευρώ ένας πάκος μακαρόνια, πανάκριβα όλα τα ζυμαρικά.

Το συμπέρασμα είναι 

ότι χαμένοι είναι οι παραγωγοί και οι καταναλωτές και μόνοι κερδισμένοι οι εμποροβιομήχανοι.

Λένε κάποιοι ότι μπορεί οι εμπορικές τιμές να είναι χαμηλές, αλλά υπάρχουν και οι επιδοτήσεις. Ομως, εκτός από το γεγονός ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των επιδοτήσεων - πάνω από 80% - πάει σε λίγους μεγαλοαγρότες και επιχειρηματίες του αγροτικού χώρου και ψίχουλα στους μικρομεσαίους αγρότες και κτηνοτρόφους, με τη νέα ΚΑΠ της ΕΕ οι επιδοτήσεις - ενισχύσεις κόπηκαν ήδη πάνω από 30% και μέχρι το τέλος του 2019 οι περικοπές θα φτάσουν συνολικά στο 60%.

Δ. Κουτσογιάννης: Στο χωριό μου, επειδή βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη των Τρικάλων, καλλιεργούμε κηπευτικά για να εφοδιάζουμε τις λαϊκές αγορές. Ομως, λόγω του κόστους παραγωγής που έχει ξεφύγει, της συμπίεσης των τιμών στα προϊόντα που παράγουμε εξαιτίας της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και των ζημιών στην παραγωγή από την κακοκαιρία, οι αγρότες φεύγουν από την καλλιέργεια κηπευτικών και έμεινε μόνο ένα 10% από όσους υπήρχαν παλιότερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τη μεγάλη ανεργία οι νέοι αρνούνται να ασχοληθούν με την αγροτική δουλειά.

Ο μηχανικός εξοπλισμός που χρησιμοποιούμε είναι παμπάλαιος και δεν έχουμε τα χρήματα που χρειάζονται για να αποκαταστήσουμε τις συχνές βλάβες, ούτε φυσικά για να τον αντικαταστήσουμε. Οπως δεν έχουμε χρήματα για να ξεκινήσουμε τη νέα καλλιεργητική περίοδο. Οι προμηθευτές μάς έκοψαν μαχαίρι το «βερεσέ», καλλιεργητικά δάνεια οι τράπεζες δεν δίνουν και η περιβόητη «κάρτα του αγρότη» που ωφελεί, κυρίως, τους τραπεζίτες και τους εμποροβιομήχανους, έχει πάνω από 7% επιτόκιο, ενώ ακούσαμε ότι θα μπει σε ισχύ, μετά τις δηλώσεις ΟΣΔΕ - δηλαδή τέλος Απρίλη, αρχές Μάη - όταν εμείς θα πρέπει να έχουμε, ήδη, σπείρει.

Η κυβέρνηση λέει ότι έχουμε λιγότερα προβλήματα γιατί θέλει να σπείρει διχόνοια στο λαό

-- Με δεδομένα όλα αυτά τα προβλήματα, πώς είναι η ζωή στο χωριό; Η κυβέρνηση λέει ότι οι αγρότες δεν έχουν τόσο μεγάλα προβλήματα, όπως οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα στα αστικά κέντρα.

Α. Σκολαράκος: Στα χωριά επικρατεί «νέκρα». Αυτό που κατάφερε η πολιτική που εφαρμόζεται είναι να κλείσει τον κόσμο στα σπίτια. Τα καφενεία κλείνουν με το βασίλεμα του ήλιου, αφού δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για ένα καραφάκι τσίπουρο. Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στα μικρά χωριά.

Και δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε για καφέ. Περισσότερο μας πειράζει που δεν έχουμε για να σπουδάσουμε τα παιδιά μας, να πάμε τους γέροντες γονείς μας στο γιατρό. Βλέπεις, για να σπουδάσει το παιδί σήμερα, πρέπει να έχεις λεφτά για τα φροντιστήρια, ενώ τα Κέντρα Υγείας και τα νοσοκομεία έχουν τόσες ελλείψεις που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες. Να φανταστείς ότι πριν λίγες μέρες ένας γνωστός μου έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως, αλλά στο νοσοκομείο της Καρδίτσας δεν υπήρχε ορθοπεδικός γιατρός και τον έστειλαν στο νοσοκομείο των Τρικάλων.

Η κυβέρνηση λέει ότι οι αγρότες έχουν λιγότερα προβλήματα από τους άλλους, γιατί θέλει να σπείρει τη διχόνοια μέσα στο λαό. Θέλει να μας βάλει να τσακωνόμαστε οι φτωχοί αγρότες με τους άνεργους, τους απλήρωτους εργαζόμενους, τους φαλιρισμένους μαγαζάτορες, τους πεινασμένους συνταξιούχους. Να νομίζουμε ότι μας φταίει ο διπλανός με τον οποίο «βράζουμε στο ίδιο ζουμί» και να μην βλέπουμε τους πραγματικούς αντιπάλους μας, που είναι οι εκμεταλλευτές του μόχθου μας, αυτοί που μας παίρνουν τζάμπα τη σοδειά και μας πουλούν πανάκριβα τα αγροεφόδια, η πολιτική που εφαρμόζεται για να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος των δικών μας.

Δ. Κουτσογιάννης: Αυτή την περίοδο τα καμποχώρια όπου παλιότερα υπήρχε ζωή θυμίζουν τα ορεινά χωριά της δεκαετίας του '50. Ερημιά και εγκατάλειψη. Η μετανάστευση στη Γερμανία κι άλλες χώρες ξαναφούντωσε, ενώ όσοι είναι αναγκασμένοι να παραμένουν στο χωριό βλέπουν τη ζωή τους συνεχώς να δυσκολεύει και να υποβαθμίζεται.

Η κυβέρνηση τα ξέρει αυτά, αλλά λέει ψέματα ότι οι αγρότες ζούμε καλύτερα, για να δικαιολογήσει την πολιτική που εφαρμόζει και ευθύνεται για τη φτώχεια και των αγροτών στα χωριά, όπως και των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στις πόλεις. Αν περνούσαμε καλά οι αγρότες, δεν θα βγαίναμε στα μπλόκα να ξεροσταλιάζουμε μέσα στο κρύο και στην υγρασία...

aπ' την 16η σελίδα του

 Ριζοσπάστη  

,,Έχετε τόση λεφτεριά, όσο να κάνετε τη φυσική σας ανάγκη στη ρεματιά, όταν δε σας βλέπει χωροφύλακας,,

Ξυλόγλυπτο του Τάσσου

Από:

Τατιανα ζωτου:

2 Φεβρουαρίου '17

«Θα πήγαινα, που λέτε, 

στους λαϊκούς μαχαλάδες της Αθήνας στα βρωμοχώρια της Αττικής από τις Κάβο Κολόνες ίσαμε τα Κούντουρα κι από την Κούλουρη ίσαμε το Καπαντρίτι. 

Θα κατέβαινα στα σκοτεινά χαμόσπιτα, γεμάτα κοριούς και χτίκιασμα, θα μπαινα στα μικρομάγαζα της φτωχολογιάς, στα καρβουνιάρικα του λιμανιού, γιομάτα λέρα και βόχα. 

Και θα λεγα: Λέφτεροι πολίτες:

 Αφτός ο τόπος, κι αν ακόμα βρισκόταν στη Σκυθία, όπου σπάνια ξεμυτίζει ο γήλιος ανάμεσ’ από μάβρα σύνεφα και πάνου σ’ άλιωτα χιόνια, πάλι θα τανε ο καλύτερος απ’ όλους, γιατί το θέλ’ η καρδιά σας. 

Είναι η πατρίδα. 

Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ’ αφτήνε: χωράφια και παλάτια, καράβια και χρήμα, Θεοί κι εξουσία, σκέψη και θέληση –

 όλα ξένα! 

Λιγοστοί σας έχετε τόσο μέρος, όσο να τρυπώνετε ζωντανοί και να θάβεστε πεθαμένοι

 και τόση λεφτεριά, όσο να κάνετε τη φυσική σας ανάγκη στη ρεματιά, όταν δε σας βλέπει χωροφύλακας…

Κι όταν βυθίζεται το μάτι σας πέρα στο γαλάζιο πέλαγος, όπου πάνε κι έρχονται καΐκια και φρεγάδες κουβαλώντας από το στόμα του Νείλου κι απ’ τον Κιμμέριο Βόσπορο κι απ’ τις Ηράκλειες στήλες σιτάρι, χάλκωμα, μετάξι και γυναίκες, περηφανέβεστε, πως είναι δικά σας, γιατί ναι «εθνικά»! 

Και κανένας δε συλλογάται, 

πως όλα τ’ αγαθά μαζέβονται σε λίγα χέρια. Ατζέμηδες, Μοραΐτες, Θηβαίοι και Κορθιώτες 

σας σκοτώνουνε μια φορά μα τα χέρια τ’ αδερφικά σας 

σφίγγουνε το καρύδι του λαρυγγιού σ’ όλη σας τη ζωή 

και σας δολοφονούνε κάθε μέρα. 

Όχι μονάχα τίποτα δικό σας γύρα,

 μα κι όλος ο εαφτός σας κι η ψυχή σας είναι δικά τους»

Κ. Βάρναλης, η αληθινή απολογία του Σωκράτη

Για τους «φιλάνθρωπους» επιχειρηματίες:

ΕΤΑΙΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Ενα «πολυεργαλείο» για τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Οι δράσεις ΕΚΕ στον τομέα της Υγείας προσφέρονται για να καλλιεργούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι προφίλ... «κοινωνικής ευαισθησίας»

Τα τελευταία χρόνια προωθείται ολοένα και περισσότερο η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (ΕΚΕ) μέσω της θεσμοθέτησής της, έχοντας γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης του συνόλου σχεδόν των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Την ίδια ώρα που το κεφάλαιο εντείνει όλο και περισσότερο την εκμετάλλευση των εργαζομένων, δεν παύει να έχει ανάγκη από τη διατήρηση της εργατικής δύναμης σε ένα ελάχιστο επίπεδο σωματικής και ψυχικής υγείας, ακριβώς ώστε να μπορεί να τίθεται προς εκμετάλλευση στη διαδικασία της καπιταλιστικής παραγωγής και η ΕΚΕ μερικώς συμβάλλει σ' αυτό.

Από αυτή τη σκοπιά, την ίδια ώρα που η αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται για λογαριασμό των κερδών του κεφαλαίου επιφέρει τραγικές συνέπειες στη ζωή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, τα μονοπώλια υπολογίζουν την επίδραση αυτών των συνεπειών, προσπαθούν να τη διαχειριστούν, ακριβώς γιατί παίζει ρόλο στην παραγωγικότητα των εργαζομένων, στην ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ετσι, μονοπωλιακοί όμιλοι αναλαμβάνουν πολύμορφες δράσεις και πρωτοβουλίες για την παροχή ενός πολύ μικρού μέρους των υπηρεσιών και παροχών σε διάφορους τομείς, όπως π.χ. η Υγεία - Πρόνοια, που προηγουμένως παρέχονταν από το κράτος ή και τα ασφαλιστικά ταμεία και τώρα έχουν περικοπεί.

Ταυτόχρονα, μέσω αυτών των δράσεων - οι οποίες στηρίζονται από το αστικό κράτος και τα ΜΜΕ - επιχειρείται η προβολή ενός δήθεν κοινωνικού προφίλ των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, προκειμένου να συγκαλύψουν το σκοπό τους, που είναι η ταξική συμφιλίωση των εργαζομένων με τους εκμεταλλευτές τους, ώστε να αναπαράγεται η εκμετάλλευση και καταπίεση με τις λιγότερες δυνατές λαϊκές αντιδράσεις.

Παρά το γεγονός ότι η εφαρμογή τέτοιων δράσεων δεν είναι υποχρεωτική, δεν επιβάλλεται από το νόμο, ωστόσο παίρνει μια πιο συστηματική και οργανωμένη μορφή από την πλειοψηφία των μονοπωλιακών ομίλων, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των κυβερνήσεων, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται πιο αποτελεσματικά στις κάθε φορά ανάγκες, προτεραιότητες και στόχους του κεφαλαίου.

Η στρατηγική της ΕΕ και οι βασικές κατευθύνσεις για την ΕΚΕ

Η ΕΚΕ αποτελεί βασική στρατηγική κατεύθυνση της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της, διατυπωμένη σε μία σειρά κείμενων τους.

Σε ένα βασικό κείμενο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2001, για την «Προώθηση ενός ευρωπαϊκού πλαισίου για την εταιρική κοινωνική ευθύνη» [COΜ (2001) 366 Τελικό], η ΕΚΕ ορίζεται ως «η ευθύνη των επιχειρήσεων για τον αντίκτυπό τους στην κοινωνία» και χωρίζεται σε δύο κατηγορίες:

«1) Την εξωτερική που περιλαμβάνει τις δραστηριότητες μιας επιχείρησης που αφορούν και απευθύνονται ευρύτερα στην κοινωνία. (Προσφορά χρημάτων/προϊόντων/υπηρεσιών για κάποιο κοινωνικό σκοπό, χορηγία, χρηματοδότηση διαφόρων πρωτοβουλιών φιλανθρωπικών οργανισμών κ.ά.).

2) Την εσωτερική που περιλαμβάνει δραστηριότητες που απευθύνονται στους ίδιους τους εργαζόμενους της εταιρείας. (Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, κατάρτιση και εκπαίδευση, παροχή προγραμμάτων προληπτικού ελέγχου υγείας των εργαζομένων κ.ά.)».

Οι βασικές ευρωενωσιακές κατευθύνσεις για την ΕΚΕ κωδικοποιούνται στο προαναφερόμενο κείμενο ως εξής:

«(...) Συνένωση δυνάμεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για την προαγωγή και καθιέρωση του υπεύθυνου επιχειρείν, έτσι ώστε να αυξηθεί ο θετικός αντίκτυπος της λειτουργίας των επιχειρήσεων προς την κοινωνία, συμβάλλοντας στο χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας και επιχειρήσεων(...)».

Επίσης, το κείμενο «Ευρωπαϊκή Σύμπραξη για την ΕΚΕ» (Μάρτης 2006) αναφέρει ότι «η ΕΚΕ αποτελεί βασική προτεραιότητα στην ΕΕ για αύξηση της ανταγωνιστικότητας» και ότι αυτή «διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση νέων προτύπων επιχειρηματικής λειτουργίας και ανάπτυξης (...) με τα οποία κερδίζει και η επιχείρηση και το κοινωνικό σύνολο», καθώς αποτελούν «εργαλείο επίλυσης μιας σειράς κοινωνικών προβλημάτων και διατήρησης της κοινωνικής συνοχής».

Η ΕΚΕ χαρακτηρίζεται από τους ίδιους τους επιχειρηματικούς ομίλους ως «ένα νέο είδος δημόσιων σχέσεων και marketing, ζωτικής σημασίας για την επιβίωση των επιχειρήσεων σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον (...) πρόκειται για μακροπρόθεσμη επένδυση και όχι περιττή πολυτέλεια (...)». Δηλαδή, εξασφαλίζεται η διαφήμιση της επιχείρησης, η παρουσίαση και προβολή ενός «πιο φιλολαϊκού προφίλ» της, που αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη βελτίωση της θέσης της σε σχέση με τους ανταγωνιστές της, την προσέλκυση πελατών και κατά συνέπεια την αύξηση του τζίρου και της κερδοφορίας.

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Εταιρικής Ευθύνης παρουσιάζει στο Περιοδικό «ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ» (Οκτώβρης 2015) την ΕΚΕ ως εργαλείο «που βελτιώνει την οικονομική απόδοση των επιχειρήσεων» και λέει ότι «ακόμα και στις περιπτώσεις που η υιοθέτησή της μπορεί να σηματοδοτεί απώλειες για τον προϋπολογισμό μιας επιχείρησης, αυτές είναι βραχυπρόθεσμες και τελικά η επιχείρηση έχει μακροπρόθεσμα οφέλη, λόγω της βελτίωσης της θέσης της στην κοινωνία, που αποτυπώνονται στα οικονομικά δεδομένα της και στα αποτελέσματα χρήσης (...) Είναι λοιπόν αναπόσπαστο κομμάτι της επιχείρησης για να εδραιωθεί η φήμη της και να αυξηθούν τα κέρδη της».

Από τα παραπάνω αποδεικνύεται ότι η ΕΚΕ αποτελεί μια μορφή επιχειρηματικής λειτουργίας που ενισχύει την καπιταλιστική κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα, βοηθάει στην αποδοχή της ταξικής εκμετάλλευσης και στην ενσωμάτωση του λαού στην αντιλαϊκή πολιτική.

Ομολογείται ακόμα και από τους ίδιους τους καπιταλιστές ότι αυτού του είδους οι δράσεις δεν γίνονται «αφιλοκερδώς», ούτε καθοδηγούνται από τα «φιλάνθρωπα και αλληλέγγυα» αισθήματά τους. Κάθε ευρώ που καταβάλλουν οι επιχειρηματίες σε κάποια δωρεά ή χορηγία, τους επιστρέφεται πολλαπλάσιο από το αστικό κράτος, μέσω των φοροαπαλλαγών που τους παρέχει.

Η αστική πολιτική για την ΕΚΕ και η παρουσίαση των καπιταλιστών ως «ευεργετών» του λαού

Προκειμένου η ΕΚΕ να προωθείται ολοένα και πιο συστηματικά και αποτελεσματικά, έχουν ιδρυθεί οργανισμοί και ινστιτούτα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, όπως το Ευρωπαϊκό Δίκτυο ΕΚΕ, Global Compact (Παγκόσμιο Δίκτυο Επιχειρήσεων και Οργανισμών για την ΕΚΕ), που έχουν ως αυτοτελές αντικείμενο τη συμβουλευτική στις επιχειρήσεις για την ανάπτυξη τέτοιας επιχειρηματικής λειτουργίας, τη μελέτη και παρακολούθηση της εξέλιξης της ΕΚΕ, την αξιολόγηση των επιχειρήσεων σε αυτόν τον τομέα.

Στην Ελλάδα βασικό ρόλο για την προώθηση της ΕΚΕ διαδραματίζει το Ελληνικό Δίκτυο για την ΕΚΕ, ιδρυτικό μέλος του οποίου είναι ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ).

Επίσης, πολλοί όμιλοι έχουν ιδρύσει και αυτοτελή ιδρύματα /οργανισμούς που έχουν ως αποκλειστικό αντικείμενο τη διαχείριση των πόρων και κεφαλαίων τους σε δράσεις ΕΚΕ (π.χ. Ιδρυμα Νιάρχου, Ωνάση, Πολιτιστικό Ιδρυμα ομίλου Πειραιώς κ.ά.).

Η ανάπτυξη δράσεων ΕΚΕ έχει ιδιαίτερη προβολή από τους καπιταλιστές και απ' όλα τα αστικά κόμματα. Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι φορές που τα αστικά κόμματα συνοδεύουν την προβολή τέτοιων δράσεων με διθυραμβικά λόγια και ευχαριστίες, ως αναγνώριση της προσφοράς των «φιλάνθρωπων» επιχειρηματιών που δήθεν «αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία και δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους», παρουσιάζουν τους καπιταλιστές ως ευεργέτες των εργαζομένων και του λαού.

Επιχειρούν και μέσω αυτού του τρόπου να δημιουργήσουν θετικό αντίκτυπο τόσο στους ίδιους τους εργαζόμενους αυτών των επιχειρήσεων, όσο και στα λαϊκά στρώματα γενικότερα, έτσι ώστε να αποδέχονται ως χρήσιμη και αναγκαία την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τη λειτουργία των επιχειρήσεων με εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης για το κέρδος.

Συσκοτίζουν την ταξική εκμετάλλευση, προσπαθούν να περάσουν την αντίληψη ότι μπορεί ο καπιταλιστής να είναι «ανθρώπινος», ο καπιταλισμός να έχει «υγιή επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα», συμβάλλοντας έτσι στην ενσωμάτωση και στο συμβιβασμό των εργαζομένων.

Ομως, ο ίδιος ο πρωταρχικός σκοπός της παραγωγής στον καπιταλισμό, που είναι το κέρδος και όχι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, καθορίζει ότι δεν μπορεί να υπάρχει «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο», ούτε επιχειρήσεις «με κοινωνικές ευαισθησίες».

Ολα αυτά στοχεύουν στο να αποκρύψουν, να καμουφλάρουν ότι κάθε καπιταλιστική επιχείρηση λειτουργεί με σκοπό το μέγιστο κέρδος, το οποίο είναι η υπεραξία που παράγεται από τους εργαζόμενους και την ιδιοποιείται ο καπιταλιστής.

Παραδείγματα από τον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας

Σύμφωνα με στοιχεία της ICAP (Αύγουστος 2015) για το χρονικό διάστημα Μάρτης - Μάης 2015, το 30% του προϋπολογισμού των εταιρειών για δράσεις ΕΚΕ κατευθύνεται στον τομέα της Υγείας και Πρόνοιας, κυρίως με τη μορφή χορηγιών ή δωρεών τόσο σε είδος όσο και σε χρήμα (π.χ. συλλογή φαρμάκων, πραγματοποίηση δωρεάν εξετάσεων, εμβολιασμών κ.ά., συλλογή τροφίμων, ειδών ένδυσης και υπόδησης, παροχή γευμάτων σε σχολεία κ.ά.), τη χρηματοδότηση κρατικών δομών Υγείας (π.χ. νοσοκομεία) ή άλλων δομών για παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, κυρίως ΜΚΟ.

Επίσης, τα στοιχεία του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΦΕΕ) για το έτος 2012 δείχνουν ότι από τα τεράστια κέρδη που είχαν οι φαρμακοβιομήχανοι και φαρμακέμποροι ακόμα και μέσα στην οικονομική κρίση, από το συνολικό ποσό που δαπανήθηκε από τις επιχειρήσεις τους για κοινωνικά προγράμματα, κατευθύνθηκε: Το 55,1% σε νοσηλευτικά ιδρύματα, το 11,6% σε συλλόγους ασθενών, το 33,4% σε ΜΚΟ.

Την ίδια στιγμή, για τους εργαζόμενους αυξήθηκαν οι πληρωμές για την αγορά φαρμάκων. 

Μ' άλλα λόγια, οι επιχειρηματίες του Φαρμάκου κάνουν «κοινωνική πολιτική με ξένα κόλλυβα», για να διαφημιστούν ως «φιλάνθρωποι».

Εκτός από τις φαρμακοβιομηχανίες και η «Vodafone» πλήρωνε μισθούς για όσους εργαζόμενους ήθελαν να εργαστούν σε ΜΚΟ και η «Wind» από το 2010 χρηματοδοτεί σταθερά γύρω στις 50 ΜΚΟ που ασχολούνται με δράσεις για παιδιά.

Αυτά αναδεικνύουν πόσο σημαντικός για το κεφάλαιο είναι ο θεσμός των ΜΚΟ, η ανάπτυξη της δράσης τους σε τομείς που «αποσύρονται» το αστικό κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία από την παροχή βασικών κοινωνικών υπηρεσιών προς το λαό, όπως η Υγεία - Πρόνοια, προκειμένου να στηρίζεται η δράση του κεφαλαίου πολλαπλάσια, άμεσα ή έμμεσα.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το σκοπό της ανάπτυξης ΕΚΕ είναι ότι μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο απέσυρε την προσφορά για δωρεάν εξετάσεις σε δήμο της Αττικής όταν η δημοτική αρχή πρότεινε κλειστό χώρο για την εγκατάσταση της κινητής μονάδας και όχι στην κεντρική πλατεία που ζητούσε η επιχείρηση προκειμένου να εξασφαλίσει διαφήμιση. Το νοσοκομείο - επιχείρηση αδιαφορούσε για το γεγονός ότι οι ασθενείς δεν πρέπει να αποτελούν «δημόσια θέα» με αντάλλαγμα μια δωρεάν εξέταση. Αυτό που ενδιέφερε είναι η διαφήμιση και η αύξηση της πελατείας από αυτούς για τους οποίους μετά την εξέταση θα προέκυπτε ανάγκη επιπλέον εξετάσεων ή επεμβάσεων κ.λπ., τις οποίες θα αναλάμβανε το ίδιο νοσοκομείο με αδρή πληρωμή από τους ασθενείς.

Οι πολλαπλές στοχεύσεις των «εσωτερικών δράσεων» της ΕΚΕ

Οι επιχειρήσεις, εκτός από τις προαναφερόμενες εξωτερικές, αναπτύσσουν και εσωτερικές δράσεις για την ΕΚΕ. 

Αυτές σχετίζονται με παροχές σε είδος ή χρήμα στους εργαζόμενούς τους, όπως εκπαιδευτικά προγράμματα, προγράμματα ιδιωτικής ασφάλισης υγείας ή για τα παιδιά των εργαζομένων, όπως κατασκηνώσεις, επιδόματα για την πληρωμή διδάκτρων - τροφείων σε παιδικούς σταθμούς, επιδόματα για εκπαίδευση (ξένες γλώσσες, μεταπτυχιακά), άλλες παροχές όπως ταξίδια, γυμναστήρια, δωροεπιταγές για σούπερ μάρκετ, ρούχα, παπούτσια, εκδηλώσεις ψυχαγωγικού και πολιτιστικού περιεχομένου (σινεμά, θέατρο, επισκέψεις σε μουσεία).

Μέσω αυτών των παροχών, επιτυγχάνονται πολλαπλές στοχεύσεις:

Καλλιεργείται στους εργαζόμενους συνείδηση «ταξικής συνεργασίας», συστράτευση με τους στόχους και τα συμφέροντα της «δικής τους καλής επιχείρησης», του «δικού τους καλού εργοδότη», και γενικότερα ότι «χωρίς τους επιχειρηματίες δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχει εξέλιξη». Αντίληψη πολύ βολική τόσο για τον μεμονωμένο καπιταλιστή, όσο και για τον καπιταλιστικό σύστημα γενικότερα, αφού κάτι τέτοιο συμβάλλει στην υποταγή των εργαζομένων, στο συμβιβασμό, στο χτύπημα της ταξικής ενότητας, αφού οι διαφοροποιημένες παροχές ανάμεσα σε τμήματα εργαζομένων αποτελούν την υλική βάση που αναπαράγει τη διάσπασή τους.

Εξασφαλίζονται πεδία κερδοφορίας και για άλλους μονοπωλιακούς ομίλους. Για παράδειγμα, τα προγράμματα ιδιωτικής ασφάλισης υγείας που κάνουν μια σειρά από εταιρείες για τους εργαζόμενούς τους. Από τη μια παρέχουν ένα επίπεδο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των εργαζομένων τους, προκειμένου να είναι ικανοί προς εργασία, παραγωγικοί για την εταιρεία. Από την άλλη εξασφαλίζουν «πελατεία», επομένως και αύξηση του τζίρου και της κερδοφορίας και σε άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, όπως οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία. Επίσης, οι διάφορες παροχές με τη μορφή κουπονιών ή δωροεπιταγών για αγορές σε συγκεκριμένα σούπερ μάρκετ, καταστήματα εστίασης, εμπορικά πολυκαταστήματα.

Οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουν όλο τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν

Η ΕΚΕ, λοιπόν, αποτελεί εργαλείο ιδεολογικής χειραγώγησης, που οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να απορρίψουν στη συνείδησή τους. Γιατί ακόμα κι αυτές οι παροχές δεν είναι «χάρισμα» του δήθεν «καλού εργοδότη». Αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος από τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ένα μικρό μέρος από την υπερκερδοφορία της καπιταλιστικής επιχείρησης, η οποία έχει προέλθει από την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Την ώρα που τα μονοπώλια μασκαρεύονται με το προσωπείο της «κοινωνικής ευαισθησίας» και συλλέγουν τρόφιμα, βασικά είδη επιβίωσης κ.ά. για φτωχούς, άπορους, ανέργους, αποκρύπτεται ότι είναι ακριβώς η κυριαρχία και η δράση τους στην οικονομία που γεννά φτωχούς και πεινασμένους, που δημιουργεί και αναπαράγει τις συνθήκες για την επιδείνωση συνολικά των όρων ζωής του λαού.

Από τη δουλειά των εργαζομένων παράγεται τεράστιος πλούτος - ακόμα και μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης - που όμως οι εργαζόμενοι εμποδίζονται να τον αξιοποιήσουν για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, εξαιτίας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Αυτόν τον πλούτο τον καρπώνονται οι καπιταλιστές, κι ένα μέρος αυτού, πέρα από τους μισθούς, το διαθέτουν με τη μορφή των προαναφερόμενων «παροχών» σε τμήματα των εργαζομένων, προκειμένου να εξυπηρετήσουν και με αυτόν τον τρόπο πάλι τα δικά τους συμφέροντα. Γι' αυτό, όσο και αν αναπτυχθούν οι δράσεις της ΕΚΕ, δεν πρόκειται να λύσουν τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, πολύ περισσότερο να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Μια επιχείρηση ή μια ομάδα επιχειρήσεων μπορεί να διαμορφώνει παροχές προς ορισμένους εργαζόμενους, με σκοπό την εξασφάλιση ικανού εργατικού δυναμικού, «εργασιακής ειρήνης», στράτευση στους στόχους της επιχείρησης, στήριξης γενικότερα της επιχειρηματικότητας, της αντίληψης ότι χωρίς τους επιχειρηματίες δεν μπορεί να υπάρξει εξέλιξη της οικονομίας και της κοινωνίας. Ομως το γεγονός αυτό δεν αλλάζει τη συνολική τάση επιδείνωσης που κυριαρχεί σήμερα στο σύνολο των όρων της ζωής της εργατικής τάξης, με αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, για να στηρίζεται ποικιλοτρόπως η δράση των επιχειρηματικών ομίλων.

Γι' αυτό η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να απορρίψουν στη συνείδησή τους τα περί «υγιούς επιχειρηματικότητας» και επιχειρηματιών που δήθεν «νοιάζονται για τα προβλήματα των εργαζομένων». 

Να διεκδικήσουν όλο τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν, για να ικανοποιήσουν το σύνολο των σύγχρονων λαϊκών αναγκών τους.

Χριστίνα ΜΑΤΣΙΑΚΑ

Για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, κ Γιατί στηρίχθηκε από την αστική τάξη:

ΕΡΩΤΗΣΗ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και τη στήριξή του από την αστική τάξη

Με αφορμή την αναφορά στη θέση 28 των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο

 στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του τίθεται το ερώτημα της αποσαφήνισης του χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και γιατί στηρίχθηκε από την αστική τάξη.

Ο προσδιορισμός του πολιτικού στίγματος του ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει καταρχάς τη διευκρίνιση της σχέσης ανάμεσα στην αστική πολιτική και το οπορτουνιστικό ρεύμα. 

Η οπορτουνιστική πολιτική γραμμή είναι

 -όσον αφορά την ταξική της ουσία- 

αστική πολιτική γραμμή, όπως όμως αυτή εκδηλώνεται μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος. 

Ενώ, δηλαδή, πρόκειται για πολιτική στήριξης στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου στην οικονομία και την πολιτική, εμφανίζεται με σοσιαλιστικό μανδύα και συνθήματα. 

Το γεγονός ότι οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις έχουν αντικειμενικά κοινό «πυρήνα» με την αστική ιδεολογία και πολιτική εκφράζεται τόσο στις κατά καιρούς συγκλίσεις ανάμεσα στα οπορτουνιστικά και αστικά κόμματα όσο και στη μετατροπή οπορτουνιστικών κομμάτων σε κόμματα αστικής διακυβέρνησης, ιδιαίτερα σε περιόδους που αυτό κρίνεται αναγκαίο για τον καπιταλισμό.

Οταν ένα οπορτουνιστικό κόμμα κληθεί να διαχειριστεί από κυβερνητικές θέσεις τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης, τότε υπόκειται εκ των πραγμάτων σε μια σειρά πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές προσαρμογές που χαρακτηρίζονται από την υποχώρηση των οπορτουνιστικών του στοιχείων και αναφορών χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι αυτές δεν συνεχίζουν να αξιοποιούνται για τον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων στις αστικές επιδιώξεις.

Τα παραπάνω εκφράζονται και στην ιστορική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η «ραχοκοκαλιά» του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου», ο οποίος με τη σειρά του συγκροτήθηκε όταν ο ομώνυμος συνασπισμός κομμάτων μετατράπηκε το 1991 σε διακριτό πολιτικό φορέα με την προσχώρηση σε αυτόν πολλών μελών και στελεχών που αποχώρησαν από το ΚΚΕ. 

Τα επόμενα χρόνια, ο Συνασπισμός και από το 2004 ο ΣΥΡΙΖΑ 

(ο οποίος αρχικά ήταν εκλογική συμμαχία οπορτουνιστικών κομμάτων) 

αποτελούσε τον βασικό φορέα του οπορτουνισμού στην Ελλάδα. 

Ως τέτοιος δρούσε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με το ΚΚΕ, ενώ συστρατευόταν στις αστικές επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα, π.χ. υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, συμμετοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό», ενθουσιασμός για τις αντεπαναστατικές ανατροπές της περιόδου 1989 - 1991, στήριξη του κοινωνικού εταιρισμού.

Η μακρόχρονη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος στο έδαφος της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης επιφύλασσε στον ΣΥΡΙΖΑ νέα καθήκοντα στην υπόθεση της υπεράσπισης του καπιταλισμού μέσω της «αναβάθμισής» του σε κόμμα της αστικής διακυβέρνησης. 

Το γεγονός αυτό επέβαλλε μια σειρά προσαρμογές σε όλα τα επίπεδα (μετατροπή σε ενιαίο κόμμα, προσέλκυση ΠΑΣΟΚογενών στελεχών, προσαρμογή των ιδεολογικών του αναφορών κ.λπ.) έτσι ώστε να μπορέσει να επιτελέσει με επάρκεια τον νέο του ρόλο. 

Η «βίαιη ωρίμανση» την οποία υπέστη

 -σύμφωνα με τα λεγόμενα των στελεχών του- 

ο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς τη διακυβέρνηση και το πρώτο διάστημα της ανάληψής της συνίσταται στη σταδιακή μετατροπή του από οπορτουνιστικό σε αστικό σοσιαλδημοκρατικό κυβερνητικό κόμμα, το οποίο όμως διατηρεί οπορτουνιστικές αναφορές προς όφελος της απόσπασης της λαϊκής συναίνεσης στην αντιλαϊκή πολιτική.

Η αστική τάξη στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς διείδε έγκαιρα τα οφέλη της αξιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ για την εξασφάλιση της ομαλής κυβερνητικής εναλλαγής σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, λαϊκών κινητοποιήσεων και σχετικής «απαξίωσης» των παλιών αστικών κομμάτων. Ο καιροσκοπισμός, η ανοιχτή κοροϊδία των λαϊκών στρωμάτων, η μαζική διάδοση αυταπατών περί φιλολαϊκής εξυγίανσης του καπιταλισμού εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα. Αυτές οι προσδοκίες της αστικής τάξης σε συνδυασμό με τις διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τον εσωτερικό και διεθνή αστικό κόσμο (βλ. επίσκεψη στις ΗΠΑ, ομιλίες στο ινστιτούτο «Brookings», στο «Φόρουμ του Κόμο», στον ΣΕΒ κ.λπ.) οδήγησαν στην ανάδειξή του στη διακυβέρνηση.

Μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, τα αντιλαϊκά μέτρα που επέβαλε, η διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου επιτάχυναν τις προσαρμογές στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Προϊόν αυτών των προσαρμογών ήταν η πιο ανοιχτή πια στήριξη στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου, η υποχώρηση της όποιας φιλολαϊκής συνθηματολογίας, ο εκθειασμός της επιχειρηματικότητας, το πέρασμα από την αντιμνημονιακή ρητορική στη θέση ότι η υλοποίηση των μνημονίων είναι προϋπόθεση για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή ευημερία, 

ενώ τελευταία πυκνώνουν και οι εκκλήσεις προς άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις για συγκλίσεις και συναίνεση στην αντιλαϊκή στρατηγική. 

Τα παραπάνω, βεβαίως, αποδεικνύουν ότι οι διαχωριστικές γραμμές εντός του αστικού στρατοπέδου (π.χ. μνημονιακός - αντιμνημονιακός) είναι πολύ δυσδιάκριτες.

902.gr