Για την Κύπρο το 1974 #Του_Γιώργου_Μαργαρίτη

Γιώργος Μαργαρίτης

ΙΣΤΟΡΙΑ
20 Ιούλη 1974: Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο

Του Γιώργου Μαργαρίτη*
Το σύνθημα για «Μεγάλη Ελλάδα» υπήρξε το πλέον συχνά επανερχόμενο και επίμονο στην ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς. Αυτό ήταν ο θεμέλιος λίθος όλων των φασιστικών και νεο - ναζιστικών κινημάτων στη χώρα. Φτωχό κατάλοιπο της Μεγάλης Ιδέας του 19ου αιώνα, το σύνθημα έδινε μια πολιτική προοπτική σε μια ηγέτιδα αστική τάξη η οποία, στο επίπεδο των εθνικών επιδόσεων, είχε να επιδείξει την καταστροφή του 1922, τον δωσιλογισμό, τη συνεργασία με τον καταχτητή και δυνάστη του λαού μας στην Κατοχή και την επικράτηση με ξένα όπλα και στήριξη στον Εμφύλιο Πόλεμο. 

Η αντίθεση με τα βάσανα αλλά και τον πατριωτισμό των λαϊκών τάξεων, με την Εθνική Αντίσταση, ήταν καταθλιπτική. Η ιδέα μιας νικηφόρας - πολεμικής κατά προτίμηση- επιχείρησης που θα επανέφερε κάποια δόση εθνικής δόξας αλλά και πολιτικής νομιμοποίησης σε μια άρχουσα τάξη που μόνο προδοσίες και καταστροφές είχε να παρουσιάσει ως τότε, γοήτευε πάντα τους ιθύνοντες του ελληνικού αστισμού - κοινοβουλευτικού, δικτατορικού, βασιλικού, βενιζελικού ή ό, τι άλλο.

 Η χούντα του Ιωαννίδη, τελευταίο κεφάλαιο στο ήδη τότε μακρόβιο μετεμφυλιακό πολιτικό σκηνικό, θέλησε να υλοποιήσει αυτήν την αστική ευχή στις 15 Ιούλη του 1974.

 Το πραξικόπημα στην Κύπρο θα έδιωχνε τον Μακάριο και θα προχωρούσε στην Ένωση του νησιού με την Ελλάδα: ετούτη η πραξικοπηματική επιτυχία θα διέσωζε την χούντα και το καθεστώς της, θα προάσπιζε οικονομικά συμφέροντα που ταυτίζονταν μαζί της και θα άλλαζε τις ισορροπίες στις εσωτερικές αντιθέσεις που διέτρεχαν τότε τον ελληνικό καπιταλισμό... Αυτά υπολόγιζαν στην τότε χουντική Αθήνα. Οι υπολογισμοί όμως δεν γίνονταν μόνο εκεί.

Στην μακρυνή Ουάσινγκτον γίνονταν πιο σύνθετα σχέδια. Η πολύχρονη εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο ενάντια στον λαό του Βιετνάμ και η προδιαγραφόμενη ήττα είχε προκαλέσει πολύπλευρη κρίση στην αμερικανική οικονομία, κοινωνία και πολιτική. Στα τέλη του 1972, συνέπεια των δύσκολων καιρών, το αμερικανικό ναυτικό έζησε μια καινοφανή εμπειρία: τέσσερεις βίαιες στασιαστικές κινήσεις εκδηλώθηκαν διαδοχικά σε δύο αεροπλανοφόρα και ένα πετρελαιοφόρο στόλου1. 

Η συνεπακόλουθη σκλήρυνση της αμερικανικής πολιτικής στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου είχε άμεσες συνέπειες και στον τρόπο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής. Οι επίσημοι φορείς της τελευταίας, το Σταίητ Ντηπάρτμεντ, εκχώρησαν -εκούσια ή ακούσια- σημαντικές εξουσίες τους στον σκοτεινό κόσμο των μυστικών υπηρεσιών. Η συμμετοχή της CIA λόγου χάρη στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής έφθασε να είναι σχεδόν ισότιμη του αρμόδιου υπουργείου2.

Τον Σεπτέμβρη του 1973 μια επικίνδυνη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ εκκρεμότητα στη Νότια Αμερική, η δημοκρατική κυβέρνηση του Σαλβαντόρ Αλιέντε στη Χιλή, «επιλύθηκε» με την ενεργό συμμετοχή της CIA. Τον Οκτώβρη όμως η κρίση μεταφέρθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Η Αίγυπτος και η Συρία προσπάθησαν να ανακαταλάβουν στρατιωτικά τα εδάφη που βρίσκονταν κάτω από ισραηλινή κατοχή -στο Γκολάν και το Σινά- από τον πόλεμο του 1967. 

Ο πόλεμος που ξέσπασε αποτέλεσε σταθμό στην ως τότε εξέλιξη του Ψυχρού Πολέμου: ποτέ άλλοτε η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν τόσο ενεργά παρούσα σε αναμέτρηση στην Μέση Ανατολή. Με τη δική της ενίσχυση η Αίγυπτος και η Συρία πέτυχαν σημαντικές επιτυχίες στο ξεκίνημα του πολέμου. Η ισραηλινή αεροπορία και οι εκλεκτές τεθωρακισμένες μονάδες του Ισραήλ αποδεκατίστηκαν και οι ΗΠΑ χρειάστηκε να προστρέξουν σε βοήθεια.

Ταυτόχρονα, μια νέα απειλή εμφανίστηκε για το αμερικανικό ναυτικό και τη συνακόλουθη κυριαρχία των ΗΠΑ στη θάλασσα. 

Οι «Ομάδες Επιχειρήσεων» (Task Force) του στόλου των ΗΠΑ δεν ήσαν πλέον απρόσβλητες. Στην Μεσόγειο αναπτύχθηκαν σημαντικές ναυτικές δυνάμεις της Σοβιετικής Ένωσης με νέες τεχνικές και τακτικές δυνατότητες. 

Η εξέλιξη των «βλημάτων καταδρομής» (cruise missiles) και ο πολλαπλασιασμός των φορέων τους (σε πλοία επιφανείας, αεροσκάφη και υποβρύχια) προκάλεσαν κλίμα αβεβαιότητες και ανασφάλειας στις ισχυρές αμερικανικές μονάδες. Κανένα αεροπλανοφόρο - καρδιά της κάθε «Ομάδας επιχειρήσεων» - δεν ήταν πλέον απρόσβλητο στις τακτικές «κορεσμού» του σοβιετικού στόλου. 

Τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ ήσαν πλέον λιγώτερα από δεκαπέντε και η γεωγραφική τους διασπορά καθιστούσε την επιχειρησιακή τους συγκέντρωση υπόθεση πολλών εβδομάδων. Η ανάγκη για σίγουρες χερσαίες βάσεις πρόβαλε δραματικά επιτακτική.

Ακριβώς σε αυτό το τελευταίο πεδίο οι εκπλήξεις όμως δεν τελείωναν έδώ. Πολλές από τις σύμμαχες - στο ΝΑΤΟ - χώρες των ΗΠΑ δίστασαν να συνδράμουν στην μεγάλη επιχείρηση στήριξης του Ισραήλ και αναπλήρωσης των απωλειών του σε αεροπλάνα, άρματα μάχης και στρατιωτικό υλικό. 

Μόνο η Πορτογαλλία πείστηκε να παραχωρήσει τις εγκαταστάσεις στις Αζόρες γι’ αυτόν τον σκοπό ενώ, στη Μεσόγειο, μόνο η Ελλάδα - σε κρίσιμη πολιτική καμπή, ο Οκτώβρης ήταν ο μήνας της «φιλελευθεροποίησης» της χούντας δια του Μαρκεζίνη και ο μήνας προετοιμασίας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου - και η Ιταλία έδωσαν λιμενικές διευκολύνσεις στις ΗΠΑ. 

Ακόμα χειρότερα: η Τουρκία, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ επέτρεψε στην σοβιετική αεροπορία να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της για την μεταφορά αντίστοιχων εφοδίων στη Δαμασκό και στο Κάιρο. Επρόκειτο προφανώς για την μεγαλύτερη κρίση που είχε γνωρίσει ως τότε η Ατλαντική Συμμαχία.

Καθώς λοιπόν τελείωνε το 1973 πολλά προβλήματα στον κόσμο, και πιο ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο, ζητούσαν άμεσες λύσεις και κινήσεις από την Ουάσινγκτον. Τα πιόνια για τη νέα φάση των εξελίξεων άρχισαν να παίρνουν τη θέση τους. Στην Αθήνα, όπου η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε μόλις ακυρώσει την «φιλελευθεροποίηση» της χούντας και είχε, ως εκ τούτου, δημιουργήσει πολιτικό κενό, οι «σκληροί» ήρθαν - την κατάλληλη για την πολιτική των ΗΠΑ στιγμή - στην εξουσία. Η χούντα του Ιωαννίδη έθεσε από την πρώτη στιγμή τους στόχους της: την Κύπρο...

Στην Κύπρο υπήρχε από καιρό έτοιμο το πολιτικό εργαλείο για την προώθηση των πλέον επικίνδυνων σχεδίων: η οργάνωση του Γεωργίου Γρίβα, ΕΟΚΑ - Β. 

Η τελευταία είχε από το 1971 εγκαινιάσει μια ξέφρενη τρομοκρατική δραστηριότητα που περιλάμβανε δολοφονίες, ανατινάξεις, ένοπλες επιθέσεις και όλα όσα περιλαμβάνει το σχετικό ρεπερτόριο. Βασικός διακηρυγμένος στόχος ήταν η κυβέρνηση του Μακάριου οι αντι - κομμουνιστικές όμως και αντι - τουρκοκυπριακές παράλληλες ενέργειες προδιέγραφαν πιο ολοκληρωτικούς στόχους. 

Σε τελευταία ανάλυση στα χρόνια 1971 - 1975 είχαν πολλαπλασιαστεί στην Ευρώπη οι ακροδεξιές τρομοκρατικές οργανώσεις με παρόμοιες πρακτικές. Το κοινό τους υπόβαθρο ήταν οι ΝΑΤΟϊκοί σχεδιασμοί για αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού», σχεδιασμοί που επένδυαν ιδιαίτερα στο «παρακράτος». 

Ήταν ένα τρέχον εργαλείο της (αμερικανικής) ψυχροπολεμικής πολιτικής εκείνων των χρόνων. Μετά την άνοδο του Ιωαννίδη στην εξουσία η «αξιοποίηση» της ΕΟΚΑ - Β έγινε βασικό στοιχείο της πολιτικής της Αθήνας - ίσως και πολλών άλλων. Ο θάνατος του Γρίβα στις αρχές του 1974 δεν άλλαξε τα πράγματα: απλά καταργήθηκε ένας ενδιάμεσος σταθμός λήψης αποφάσεων και η τρομοκρατική αυτή οργάνωση έγινε πιο «εύπλαστη» στους σχεδιασμούς.

Η αστική τάξη της Κύπρου - αυτός ο σχετικά στενός κύκλος των οικονομικών και διοικητικών ελίτ που δημιούργησε η αποικιακή περίοδος - απεχθανόταν σταθερά το μαζικό, το λαϊκό κίνημα. 

Για το λόγο αυτό προέκρινε την επίλυση των εσωτερικών πολιτικών προβλημάτων στο νησί με «μαχητικούς» - φαινομενικά - τρόπους που είχαν το πλεονέκτημα της «διαμεσολάβησης»: αναλάμβαναν δηλαδή να επιλύσουν τα προβλήματα στο όνομα των συμφερόντων του λαού (όπως οι ίδιοι τα διερμήνευαν) χωρίς όμως να κληθεί ο λαός να πάρει στα χέρια του καταστάσεις.

 Μόνο το ΑΚΕΛ επένδυσε στο μαζικό λαϊκό κίνημα προκαλώντας την εναντίον του εχθρότητα τόσο των «μακαριακών» όσο και των «γριβικών». 

Ο Μακάριος πάντως αντιμετώπισε την ΕΟΚΑ - Β δημιουργώντας μια «δική» του παραστρατιωτική οργάνωση, το «Εφεδρικό Σώμα της Αστυνομίας». Φυσικά το τελευταίο δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει το πραξικόπημα της Εθνικής Φρουράς ή μάλλον των 600 και πλέον επιλεγμένων από την Αθήνα αξιωματικών που το στελέχωναν. Στις 15 Ιούλη η πολιτική και το καθεστώς του Μακαρίου πλήρωσε το τίμημα της απουσίας του λαού της Κύπρου από το προσκήνιο της ιστορίας.

Για να ολοκληρωθεί το σκηνικό της τραγωδίας έμενε η Τουρκία. Το εκεί πολιτικό καθεστώς ταλαντευόταν ανάμεσα σε αντίπαλες ομάδες συμφερόντων της αστικής τάξης - εκπρόσωποι αντίστοιχων οικονομικών ελίτ - και στρατιωτικών παρεμβάσεων, εγγυητών της κοινωνικής σταθερότητας και του συνακόλουθου αντι - κομμουνισμού σε εποχές μετάβασης και κρίσης. Η «Ατλαντική» στροφή της χώρας δέχτηκε ισχυρό πλήγμα στις καταστάσεις του 1973. 

Η σχετική αδυναμία των ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν πειστικά τη σοβιετική δραστηριότητα στον αραβικό κόσμο και στην ανατολική Μεσόγειο προκάλεσε εσωτερικούς τριγμούς στην Άγκυρα. Ο «Ατλαντισμός» ταπεινώθηκε τον Οκτώβρη του 1973, όταν, κάτω από το δέος που προκαλούσε η σοβιετική ισχύς η Άγκυρα συγκατένευσε στη δημιουργία σοβιετικής αερογέφυρας μέσα από τον εναέριο χώρο της για τη μεταφορά όπλων και υλικών στις αραβικές πρωτεύουσες στη διάρκεια του πολέμου. 

Η ιδέα της «Ατλαντικής Τουρκίας» που θα στήριζε την εσωτερική κοινωνική της σταθερότητα σε έναν πανίσχυρο διεθνή συνασπισμό δέχτηκε ισχυρό πλήγμα και η αστική τάξη της χώρας άρχισε να προβληματίζεται στη κατεύθυνση μιας πιο ευέλικτης και αυτοδύναμης πολιτικής. Στα 1974 η κυβέρνηση Ετσεβίτ αναζητούσε ένα τρόπο επανεπιβεβαίωσης των κεντρικών επιλογών της χώρας - μια ένεση αυτοπεποίθησης για την ανήσυχη αστική τάξη της χώρας. Η Κύπρος θα πλήρωνε και ετούτο τον λογαριασμό.

Στις 20 Ιούλη του 1974 τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέβαλαν από τον αέρα και τη θάλασσα στο νησί της Κύπρου. Δεν επρόκειτο για τίποτε το καταιγιστικό - σε σύγκριση έστω με τις τότε πρόσφατες στρατιωτικές αναμετρήσεις στην Μέση Ανατολή. 

Οι στρατοί της «νοτιο - ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ» ήσαν φτιαγμένοι για την εξασφάλιση της εσωτερικής «τάξης» (διάβαζε πραξικοπήματα) και για αμυντικές αποστολές που θα έδιναν χρόνο στις δυνάμεις των ΗΠΑ να παρέμβουν. 

Ο επιθετικός σχεδιασμός και προπαντός η πραγματοποίηση μιας επιθετικής ενέργειας μεσαίας έστω διάστασης ήταν πρακτικά ανεξερεύνητο έδαφος για τα εκατέρωθεν επιτελεία. Τον τουρκικό ερασιτεχνισμό τον μετέτρεψε σε θρίαμβο ο αντίστοιχος ερασιτεχνισμός και η αμηχανία του καθεστώτος της ΕΟΚΑ - Β (του περίφημου Σαμψών) και των πραξικοπηματιών αξιωματικών. Για τον σημερινό επισκέπτη των γεγονότων είναι σχεδόν απίστευτα τα στρατιωτικά δρώμενα του τότε πολέμου: η τουρκική αεροπορία διακρίθηκε για τις επιθέσεις της ενάντια στον ...τουρκικό στόλο και σε μονάδες του τουρκικού στρατού, τα ελληνικά μεταγωγικά αεροπλάνα που μετέφεραν ενισχύσεις στο νησί καταρρίφθηκαν από (ελληνο)κυπριακά πυρά, μηχανοκίνητες μονάδες της Εθνοφρουράς ακινητοποιήθηκαν και αχρηστεύθηκαν μέσα σε χωριά καθώς ουδείς ρώτησε εάν χωρούν τα τεθωρακισμένα στους στενούς δρόμους, η κύρια δύναμη της ΕΛΔΥΚ αποδεκατίστηκε μέσα στο στρατόπεδό της καθώς ουδείς τους ειδοποίησε να αναπτυχθούν για πόλεμο, και άλλα πολλά - μα πάρα πολλά.

Αντίθετα ο λαός της Κύπρου πλήρωσε απίστευτα βαρύ τίμημα. Εθνικιστές και ακρο - δεξιοί της κάθε πλευράς ρίχτηκαν με απίστευτη λύσσα ενάντια στους αμάχους. Οι εκλεκτές τρομοκρατικές μονάδες της ΕΟΚΑ-Β (το «τάγμα» Διάκου) εξεστράτευσαν ενάντια στη ...Λεμεσσό - ακριβώς στο αντίθετο σημείο του νησιού από εκεί όπου υλοποιούνταν η εισβολή! 

Εκεί σκότωσαν όσους Τουρκο-κύπριους δεν πρόλαβαν να καταφύγουν στις γειτονικές βρετανικές βάσεις. Το ίδιο έκαναν και οι Τουρκο-κύπριοι εθνικιστές της ΤΜΤ σε βάρος αμάχων Ελληνο-κυπρίων ακολουθώντας τον τουρκικό στρατό για τις απαραίτητες «εκκαθαρίσεις».

 Ποιος είπε ότι η απουσία του Λαού από το προσκήνιο της πολιτικής και των γεγονότων τον προφυλάσσει από κακοτοπιές και μαρτύρια;

Οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ, παρακολούθησαν αμέτοχοι τις φρικτές εξελίξεις που δικοί τους μηχανισμοί είχαν στην ουσία προετοιμάσει. Σε κάθε περίπτωση ο πόλεμος ευνοούσε τα συμφέροντά τους. Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Τουρκία κινδύνευαν να περάσουν «από την άλλη πλευρά». 

Οι αστικές τάξεις που τις κυβερνούσαν δεν μπορούσαν παρά να μείνουν πιστές «στη δύση». Το αντίθετο μάλιστα. 

Μετά από τον πόλεμο και την κατοχή μέρους του νησιού, και η Αθήνα και η Άγκυρα θα είχαν απόλυτη ανάγκη τη «διαμεσολάβηση» των συμμάχων. Και οι τελευταίοι θα ήσαν σε καλή θέση να υπαγορεύσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή.

 Οι «δισταγμοί» του 1973 δεν θα επαναλαμβάνονταν στη στρατηγικά ενδιαφέρουσα Μεσόγειο. Η δε Κύπρος και ο λαός της, βαθιά τραυματισμένοι πλέον από το αίμα που χύθηκε, από το μαζικό ξεσπίτωμα, την προσφυγιά, θα έμεναν διχασμένοι, αμήχανοι, διαιρεμένοι, κατεχόμενοι, στη διάθεση κάθε μεσολαβητικού σχεδίου που θα σκέφτονταν γι αυτούς οι ισχυροί.

Σε τελευταία ανάλυση αυτό που έχασε ο Λαός της Κύπρου στα 1974 κάποιοι, πολιτικά, το κέρδισαν!

1 Το πρόσχημα ήταν ρατσιστικό - ουσιαστικά όμως επρόκειτο για μια διάχυτη δυσπραγία (Ryan, Paul, First Line of Defence. The US Navy Since 1945, Stanford Ca., 1981, p. 69).

2 Ήδη στα 1968 το πόρισμα για την κατάληψη-αιχμαλωσία του κατασκοπευτικού πλοίου των ΗΠΑ USS Pueblo, από το πολεμικό ναυτικό της Λ.Δ. της Κορέας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ταπεινωτικό γεγονός οφειλόταν στο πλήθος των στρατιωτικών, πολιτικών και κατασκοπευτικών οργανισμών που έδιναν ισότιμα εντολές στο εν λόγω πολεμικό πλοίο με αποτέλεσμα το τελευταίο να πλέει ουσιαστικά «ακυβέρνητο» (Ryan, Paul, 1981, p. 43-44).

* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι ιστορικός, καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

ΚΥΡΑΝΑΚΗ ΠΕΣ ΑΛΕΥΡΙ Ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ & Ο ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ ΣΕ ΓΥΡΕΥΕΙ

Konstantinos Mpourxas:

2 ημ.  · 

Που πας ρε Κυρανάκη*; Στον Κουτσούμπα και στον Πελετίδη πήγες να την βγεις ; Δεν ήξερες ..δεν ρώταγες ;

Κάτσε τώρα απλωμένος στο σύρμα με τα μανταλάκια να στεγνώσεις!

___________________________

*Κυρανάκης σε ατύχημα που σημειώθηκε στην Πάτρα:

«Ένα ΙΧ έχει υπερβεί τις μπάρες χωρίς να φρενάρει και συγκρούεται με ένα τρένο», συνέχισε, λέγοντας ακόμη ότι έχουν στείλει επιστολή το Σωματείο των Μηχανοδηγών στον Δήμαρχο της Πάτρας ζητώντας την παρέμβασή του. «Έστειλα και εγώ μια επιστολή στον κ. Πελετίδη, όπου αναφέρω τι πρέπει να γίνει. Καλοπροαίρετα να μεταφέρετε στον κ. Πελετίδη τα αναγκαία μέτρα που πρέπει να πάρει. Αυτόματη μπάρα, ηχοσήμανση, φωτοσήμανση και κάμερες που καταλαβαίνουμε τώρα γιατί δεν τις ψηφίσει το ΚΚΕ. Να κάνει ο Δήμαρχος Πάτρας τη δουλειά του», είπε σε αυστηρό τόνο ο κ. Κυρανάκης.

Δημήτρη Κουτσούμπας

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΠΑΤΡΑΣ
Ψευδείς και ανυπόστατοι οι ισχυρισμοί Κυρανάκη για το τροχαίο στην ισόπεδη σιδηροδρομική διάβαση-https://www.902.gr/.../pseydeis-kai-anypostatoi-oi...


μία από τις πολλές κινητοποιήσεις της δημοτικής Αρχής για την υπογειοποίηση του τρένου

Με αφορμή την τοποθέτηση του αναπληρωτή υπουργού Μεταφορών Κωνσταντίνου Κυρανάκη για το τροχαίο στην ισόπεδη σιδηροδρομική διάβαση στην Ανθείας, από το γραφείο τύπου του Δήμου Πατρέων επισημάνθηκαν με ανακοίνωση τα εξής:

«Σήμερα στη Βουλή στο πλαίσιο της συζήτησης για το νομοσχέδιο για τους σιδηροδρόμους ο κ. Κυρανάκης, με αφορμή το σημερινό τροχαίο ατύχημα στην ισόπεδη σιδηροδρομική διάβαση της Ανθείας, προσπάθησε να μεταθέσει για μια ακόμη φορά αλλού τις ευθύνες, εμπλέκοντας και το Δήμο Πάτρας με ψευδείς και ανυπόστατους ισχυρισμούς, συνεχίζοντας τη γνωστή τακτική της συγκάλυψης ευθυνών.

Το ίδιο το γεγονός βέβαια, αποδεικνύει για ακόμη μία φορά τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης για την απαράδεκτη κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο σιδηρόδρομος.

Ο αναπληρωτής υπουργός προσπαθεί για μια ακόμη φορά να δημιουργήσει εντυπώσεις, όταν τα ίδια τα γεγονότα τον διαψεύδουν, το βίντεο από το ατύχημα, αλλά και οι αυτόπτες μάρτυρες.

Ξέρουν πολύ καλά οι κάτοικοι της Πάτρας την κατάσταση που επικρατεί με τον Προαστιακό, τα ατυχήματα και τους εκτροχιασμούς, αλλά και την κατάσταση του δικτύου και των διαβάσεων στις οποίες συμβαίνουν συνεχώς ατυχήματα.

Η σήμανση στη συγκεκριμένη ισόπεδη διάβαση υπάρχει, ενώ είναι γνωστή σε όλους η κατάσταση με τις μπάρες οι οποίες δεν έχουν επαρκές μήκος με αποτέλεσμα να μην είναι ορατές, γεγονός που επισημάνθηκε και στην πρόσφατη συνάντηση του σωματείου των μηχανοδηγών (Π.Ε.Π.Ε), και κοινοποιήθηκε με επιστολή τους μετά τη συνάντηση τους με το Δήμαρχο Πατρέων.

Όσο και αν προσπαθεί λοιπόν, να ξεπλύνει τις ευθύνες της κυβέρνησής ο κ. Κυρανάκης, η πραγματικότητα τον διαψεύδει αφού μια σειρά υποδομές της χώρας έχουν αφεθεί στο έλεός τους, ασυντήρητες, χωρίς προσωπικό και παραδομένες πλήρως στην λογική του "κόστους-οφέλους" για όσους τις διαχειρίζονται.

Όσο για την ενημέρωση του κ. Κυρανάκη προς τους Δήμους και τη σχετική επιστολή, αυτή αφορά την ψήφιση του νέου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας η οποία μεταξύ άλλων, μας ξαναλέει πως τα ατυχήματα δεν είναι ευθύνη του κράτους.

Οι εργαζόμενοι της πόλης, ο πατραϊκός λαός και η Δημοτική Αρχή διαχρονικά, αγωνίζονται και διεκδικούν από όλες τις κυβερνήσεις τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου και την υπογειοποίηση της σιδηροδρομικής γραμμής στον αστικό ιστό της Πάτρας. Παλεύουν για σύγχρονες, ασφαλείς και φτηνές μεταφορές».

Ασημίνα Ζανιά:

Και εδώ παραθέτω την επιστολή των μηχανοδηγων προς τον Δήμαρχο Πατρέων που ανέφερε στη Βουλή σήμερα ο υφυπουργός.Εκει οι μηχανοδηγοι ζητούν τη συνδρομή του Δημάρχου για προβλήματα του Προαστιακού ,μιας υποδομής ευθύνης του ΟΣΕ....Αυτα δεν ειπώθηκαν στη Βουλή...
https://mixanodigoiose.blogspot.com/2025/07/e-hellenic-train.html?fbclid=IwY2xjawLmIUJleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETBZN3kzaVVxdUFpTmh5UmlvAR7vj9DobzUwtjcktTe6VRV23gjjPZAr2w7Sw-wgeWDMpf9lh8ct_N2L4-r-8A_aem_nl0-Hl4ZmUpVzq9oPI2W2g&m=1

Επιστολή που έστειλε χτες Παρασκευή το Σωματείο μας στον κ. Πελετίδη και ΟΣΕ - Hellenic Train

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε, 

Σε συνέχεια της συνάντησης μας και όπως συζητήσαμε και  προφορικά, μηχανοδηγοί έχουν διαπιστώσει ότι κατά  μήκος της  σιδηροδρομικής γραμμής (υποδομής) έχουν δημιουργηθεί πολλά αυτοσχέδια περάσματα, που καθιστούν εφικτή την πρόσβαση των πεζών εντός αυτής..  

Τα περάσματα αυτά θα πρέπει άμεσα να κλείσουν από τον διαχειριστή υποδομής (ΟΣΕ)  και πάντα σε συνεργασία με τον Δήμο,  καθώς ελλοχεύει σοβαρός  κίνδυνος ατυχήματος.

Συγκεκριμένα 

1. Στο   λιμάνι από το σταθμό της Πάτρας μέχρι τον σταθμό Αγ.Ανδρέα  έχουν δημιουργηθεί   ανά 20-30μ περίπου αυτοσχέδια  περάσματα όπου πεζοί μπορούν να εισέλθουν εντός αυτής. 

2. Στην οδό Αθηνών στο τμήμα γραμμής  από το μηχανοστάσιο στον Αγ.Διονύσιο μέχρι την στάση της Παναχαϊκής, έχουν δημιουργηθεί   2 επικίνδυνα  αυτοσχέδια περάσματα και ακριβώς μετά την Παναχαϊκή (ακριβώς πίσω απ' το Lidl) ακόμα  ένα πάρα πολύ επικίνδυνο πέρασμα. 

3. Μετά τη διάβαση της Κανελλοπούλου στα 100μ υπάρχουν άλλα  2  αυτοσχέδια περάσματα και μάλιστα πάνω σε καμπύλη όπου λόγω της βλάστησης υπάρχει και περιορισμένη ορατότητα για τους μηχανοδηγούς. 

Αντίστοιχα πριν την στάση της Άνθειας ακριβώς πίσω από το Royal έχει δημιουργηθεί άλλο  ένα πέρασμα όπου έχουν γίνει και πολλά ατυχήματα. Ιδιαίτερα  στη διάβαση στην Ανθείας όπου ο δρόμος είναι μεγάλος και η τα διφρακτα μικρά και δεν φαίνεται ότι πλησιάζεις σε διάβαση (ελλιπής σήμανση)

Ζητάμε  την πολύτιμη  συνδρομή σας στα πλαίσια της συνεργασίας και της κοινής βούλησης για την ανάπτυξη των σιδηροδρομικών μεταφορών προς όφελος του επιβατικού κοινού , καθώς  η κατάσταση των υποδομών στις σιδηροδρομικές στάσεις του Προαστιακού Πάτρας -και ιδιαίτερα προς την γραμμή προς Ρίο- είναι  κάκιστη , με ελλιπή φωτισμό και στην πλειονότητα αυτών δεν υπάρχει ούτε η δυνατότητα αναμονής καθήμενων επιβατών δυσχεραίνοντας την καθημερινότητα των πολιτών της Πάτρας. 

Βρισκόμαστε στην διάθεση σας για κάθε διευκρίνηση. 

 ο αναπληρωτής υπουργός Υποδομών 

Η Fragkiska Megaloudi ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΝΕΙ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Fragkiska Megaloudi
22 ώρ. ·

Σκεφτόμουν να απέχω από το Facebook, για να μη γίνω κι εγώ ο μέσος «φεισμπουκικός» αναλυτής. Αλλά δεν μπορώ να ακούω τον Υπουργό Μετανάστευσης να μιλάει για «εισβολή» χωρίς κανένα στοιχείο, και οι δημοσιογράφοι να μην τον διορθώνουν.
Υπάρχει μια έκθεση που δημοσίευσε η ΕΕ με τα πιο πρόσφατα δεδομένα για τη μετανάστευση ως το 2024. Λέγεται Atlas of Migration. 

Είναι διαδραστική, αλλά μπορείς και να τη «κατεβάσεις» – και να διαβάσεις είτε τις 512 σελίδες είτε να δεις απλώς τα νούμερα.
Θα βάλω, λοιπόν, εδώ τα νούμερα. 

Όποιος έχει εξυπνάδα να πει, ας απευθυνθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή που δημοσίευσε την έκθεση.
Στη δημόσια συζήτηση για τη μετανάστευση κυριαρχούν οι κραυγές: «μας κατακλύζουν», «αντικατάσταση πληθυσμού», «εισβολή». Και όλα αυτά χάρη σε πολιτικούς, δημοσιογράφους και διαδικτυακούς «ειδικούς» που αναπαράγουν διαρκώς έναν πανικό – χωρίς στοιχεία.

Ας δούμε, με ψυχραιμία και αριθμούς, τι πραγματικά συμβαίνει:
Παγκόσμια εικόνα
Συνολικοί μετανάστες παγκοσμίως: ~281 εκατομμύρια
(Άνθρωποι που ζουν σε χώρα διαφορετική από εκείνη που γεννήθηκαν — περιλαμβάνει οικονομικούς μετανάστες, πρόσφυγες, φοιτητές, εργαζομένους)
Αυτό αντιστοιχεί στο 3,5% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Το νούμερο έχει μείνει σχετικά σταθερό γιατί όσο αυξάνεται η μετανάστευση, αυξάνεται και ο παγκόσμιος πληθυσμός.
Δηλαδή το 96,5% της ανθρωπότητας ζει στη χώρα όπου γεννήθηκε. Η μετανάστευση είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.
Η εικόνα στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Μετανάστες στην ΕΕ: 55 εκατομμύρια
(Περιλαμβάνονται όλοι: πρόσφυγες, εργάτες, φοιτητές, άτομα από χώρες εκτός ΕΕ)
Ποσοστά:
12% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ (~450 εκατ.)
20% του συνόλου των παγκόσμιων μεταναστών
Ας δούμε όμως τη σύνθεση αυτού του 20%:
9% είναι Ουκρανοί που ήρθαν μετά την εισβολή της Ρωσίας
9% προέρχονται από ανεπτυγμένες χώρες (ΗΠΑ, Καναδάς, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία)
~15–16% προέρχονται από Αλβανία, χώρες του Καυκάσου, Βαλκάνια κλπ.
Άρα μόνο το 11–12% της παγκόσμιας μετανάστευσης αφορά «φτωχές» χώρες (Ασία, Αφρική) που πάνε στην ΕΕ.
Με άλλα λόγια: λιγότερο από το 10% του πληθυσμού της ΕΕ είναι μετανάστες από Αφρική, Ασία και Μέση Ανατολή.
Και το 90% των ανθρώπων αυτών ζει νόμιμα, για χρόνια, και εργάζεται σε τομείς όπως: φροντίδα ηλικιωμένων, καθαριότητα,
εστίαση, ασφάλεια- στην πλειοψηφια θέσεις που δεν καλύπτονται από τον ντόπιο πληθυσμό.
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα
Ξένος πληθυσμός γεννημένος εκτός ΕΕ: 938.000 άτομα
Δηλαδή περίπου 9% του συνολικού πληθυσμού της χώρας
Από αυτούς το 50% είναι απο την Αλβανια και ενα 5% είναι από ανεπτυγμένες χώρες ενω το υπολοιπο ≈45% προερχεται απο Βαλκάνια, Καύκασο, Ασία, Μέση Ανατολή, Αφρική .
Από το σύνολο των περίπου 938.000 μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα, περίπου 4% προέρχεται από χώρες της Ασίας και της Αφρικής (σύμφωνα με τις κατηγορίες που χρησιμοποιεί η έκθεση Atlas of Migration). Δηλαδή, μόλις το 0,4% του συνολικού πληθυσμού της χώρας.
Και αν το δούμε παγκοσμίως:
Η Ελλάδα δέχεται μόλις 0,15–0,17% της παγκόσμιας μετανάστευσης από τον Νότο.
Δηλαδή ούτε καν 0,2% των παγκοσμιων μεταναστών από Ασία και Αφρική δεν έρχονται στην Ελλάδα.
Πού βρίσκεται τελικά το βάρος;
Στην Υποσαχάρια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Ασία.
Εκεί ζουν τα 2/3 όλων των προσφύγων του πλανήτη.
Επομενως η ρητορική περί «εισβολής» είναι παραπλανητική και πολιτικά εργαλειοποιημένη και οσοι μιλουν ετσι είτε είτε δεν ξέρουν αριθμητική είτε έχουν αλλους λογους να το κάνουν.
Αυτά από μενα...

#10_χρόνια_ΨΕΜΑΤΑ «Συνθηκολόγηση», «μετάλλαξη», «στροφή 360 μοιρών», «έντιμος συμβιβασμός», «επώδυνη προσαρμογή» ?

 

Σάββατο 5 Ιούλη 2025 - Κυριακή 6 Ιούλη 2025

 Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748/48 

Τι χρεοκόπησε τελικά το 2015;

(Και τι πρέπει να χρεοκοπήσει οριστικά....)

i

«

Συνθηκολόγηση», «μετάλλαξη», «στροφή 180 μοιρών», «έντιμος συμβιβασμός», «επώδυνη προσαρμογή»...

Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί είναι μερικοί από όσους έχουν επιστρατευτεί τα τελευταία δέκα χρόνια από αστικές αναλύσεις για να εξηγήσουν τι είναι αυτό που τελικά «πήγε στραβά» με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί αποδεικνύονται ιδιαίτερα βολικοί τόσο για το ίδιο το σύστημα, στην προσπάθειά του να πείσει τον λαό ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», όσο και για τα κάθε λογής «αντίγραφα» που έχει παράξει ο ΣΥΡΙΖΑ και φιλοδοξούν την επανάληψη της ιστορίας του, σε πιο ...«συνεπή» έκδοση.

Ξεκαθαρίζουμε εξαρχής ότι οι προσδοκίες που είχαν διαμορφωθεί για μια κυβέρνηση αντιμνημονιακών δυνάμεων με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ το διάστημα 2012 - 2015 πάτησαν πάνω στη ψευδαίσθηση ότι μια ψήφος φτάνει για να αλλάξουν τα πράγματα, σε μια συστηματική προσπάθεια να αποδειχθεί ότι η διέξοδος δεν βρίσκεται στη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, αλλά στη μετατροπή της λαϊκής διαμαρτυρίας και αγανάκτησης σε «αξεσουάρ» της κυβερνητικής εναλλαγής. Στην αυταπάτη ότι υπάρχει ένας ρεαλιστικός φιλολαϊκός δρόμος «πιο έξυπνος» και πιο «γρήγορος», που δεν απαιτεί συγκρούσεις με την ΕΕ και το κεφάλαιο, που «δεν τα παραπέμπει όλα στον σοσιαλισμό», για να βγει η χώρα από τα μνημόνια και να ανασάνει ο λαός. Ολα αυτά με πλειοδοσία «ριζοσπαστικής» ρητορικής για «κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο», με τα περίφημα «go back κυρία Μέρκελ» κ.λπ. Σε αυτό το έδαφος, που πίστεψαν ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, γεννήθηκαν και η απογοήτευση, ο συμβιβασμός, τελικά η η συντηρητικοποίηση που έφερε η διάψευση ελπίδων και προσδοκιών.

Το ερώτημα - κλειδί λοιπόν για τον λαό, που μπορεί να φωτίσει και την πραγματική διέξοδο προς όφελός του, είναι ένα: Τι πραγματικά χρεοκόπησε εκείνη την περίοδο.

Γιατί εξετάζοντας την όλη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα όχι μόνο το 1ο εξάμηνο του 2015 αλλά από το 2012 και μετά, όταν φάνηκε καθαρά ότι παίρνει το «χρίσμα» της κυβερνητικής εναλλαγής, αποδεικνύεται ότι η υπογραφή του 3ου μνημονίου ήταν η ολοκλήρωση της διαδρομής, η οποία μπορεί να σημαδεύτηκε από τη διάψευση λαϊκών προσδοκιών, όμως αποκάλυψε και μια σειρά από μύθους που κατέρρευσαν με πάταγο.

Ούτε «ασυνεπής», ούτε «άτολμος»

Δικαιολογημένα ένιωσε προδομένος ο λαός, που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ και το 2015 υιοθέτησε το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται», που στρατεύτηκε στην κυβερνητική εναλλαγή και στο «όχι» του δημοψηφίσματος. Ομως η ίδια η Ιστορία απέδειξε πως το πρόβλημα δεν ήταν τελικά ότι στο τιμόνι της διακυβέρνησης βρέθηκαν κάποιοι «παγαπόντηδες» και «λιπόψυχοι», που στα δύσκολα έκαναν την περιβόητη «κωλοτούμπα».

Το «ταμείο» δείχνει ότι η πορεία του «όλου ΣΥΡΙΖΑ» απέδειξε πως παρά τις ιδιαιτερότητες που έχει, ο οπορτουνισμός πάντα οδηγεί στη σοσιαλδημοκρατία. Ετσι λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε ως μικρό οπορτουνιστικό κόμμα, κυβέρνησε τελικά όπως κυβερνά πάντα η σοσιαλδημοκρατία.

Μέσα από εκείνο το εξάμηνο των διαπραγματεύσεων και το ίδιο το απατηλό δημοψήφισμα, αποτέλεσε το «αγκωνάρι» στην προσπάθεια της αστικής τάξης για την εξουδετέρωση του όποιου ριζοσπαστισμού του λαού. Με το δηλητήριο της απογοήτευσης είχε καθοριστική συμβολή στην καλλιέργεια της μοιρολατρίας, στην παραίτηση από τις λαϊκές διεκδικήσεις κόντρα στα αιματηρά μνημόνια.

Τόσο το πρώτο εξάμηνο του 2015 όσο και η δεύτερη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν ότι τα μνημόνια πάνω στα οποία στήθηκε η «διαχωριστική γραμμή» εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας, η οποία έγινε το όχημα της κυβερνητικής εναλλαγής, δεν αποτελούσαν ούτε «ιδεοληψία της γραφειοκρατίας της ΕΕ» ούτε της «νεοφιλελεύθερης ελίτ» και της «δεξιάς», όπως έλεγαν οι τότε «σωτήρες».

Περιλάμβαναν στρατηγικές αναδιαρθρώσεις αναγκαίες για το κεφάλαιο, ώστε να δημιουργηθεί «χώρος» για επενδύσεις. Η καπιταλιστική ανάκαμψη, στην οποία ορκίζονταν όλα τα αστικά κόμματα, δεν μπορούσε να έρθει χωρίς δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, χωρίς αιματηρές δημοσιονομικές περικοπές και χωρίς μαζικό «ξεπάστρεμα» μικρών επαγγελματιών και βιοπαλαιστών αγροτών. Οι διαφωνίες ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» αφορούσαν το πώς ακριβώς θα υλοποιηθούν αυτοί οι όροι. Διαφωνίες που τελικά δεν ήταν δύσκολο να συμβιβαστούν, κάτω και από την καθοδήγηση και την παρέμβαση των ΗΠΑ, κρατών της ΕΕ κ.λπ. Ετσι, αυτοί οι όροι υλοποιήθηκαν και υλοποιούνται από όλες τις κυβερνήσεις, όπως και από την τότε διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπότε, κάθε άλλο παρά «ασυνεπής» αποδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, ήταν συνεπέστατος και αποφασισμένος να βάλει πλάτη για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Η μορφή βέβαια που πήρε το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων για να έρθει αυτή η ανάκαμψη ήταν το 3ο μνημόνιο, που ψήφισαν όλα μαζί τα αστικά κόμματα, μαζί με την εφαρμογή όλων των προηγούμενων.

Συντριβή για τον λαό η σοσιαλδημοκρατική γραμμή...

Επομένως αυτό που χρεοκόπησε με πάταγο, αυτό που δοκιμάστηκε και απέτυχε, ήταν ακριβώς η «καρδιά» της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής. Η γραμμή που λέει ότι υπάρχει «χρυσή τομή» ανάμεσα στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου από τη μία, και στις προσδοκίες του λαού για καλύτερες μέρες από την άλλη. Οτι υπάρχει «συνταγή» που μπορεί να τα υπηρετήσει και τα δύο. Οτι δεν απαιτείται σύγκρουση και ρήξη με το σύστημα της εκμετάλλευσης, με την εξουσία του κεφαλαίου και την ΕΕ, δεν απαιτείται ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί το καπιταλιστικό κέρδος.

Χρεοκόπησε η αντίληψη ότι μπορούσε να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση με κερδισμένους και τον λαό και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Οτι με τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια των καπιταλιστών μπορούν οι εργαζόμενοι να επιβάλουν το δίκιο τους.

Χρεοκόπησε η άποψη που αντιμετωπίζει το κράτος του κεφαλαίου σαν μηχανισμό που «χωράει διορθώσεις», που ο χαρακτήρας του καθορίζεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που τάχα μπορεί να πάψει να είναι εχθρικό για τον λαό αν κάμποσοι υπουργοί και γραμματείς αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί», «προοδευτικοί», «ριζοσπάστες», ή αν έλκουν την καταγωγή τους από το κομμουνιστικό κίνημα.

Χρεοκόπησε οριστικά η αυταπάτη ότι οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις μπορούν να μεταρρυθμιστούν ή να αξιοποιηθούν προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, ότι υπάρχει τρόπος να βγει ο λαός ωφελημένος από τους σχεδιασμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, από την εμπλοκή της χώρας σε αυτούς. Οτι ο χαρακτήρας των λυκοσυμμαχιών εξαρτάται είτε από τη σύνθεση των κυβερνήσεών τους, είτε από τον συσχετισμό ανάμεσα σε σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη τους.

Το κυριότερο: Χρεοκόπησε η προσδοκία ότι μπορεί μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, με την εξουσία στα χέρια του κεφαλαίου, εντός της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική.

Αλλωστε, η πείρα από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν διαφορετική από ό,τι συνέβη σε άλλες χώρες με παρόμοιες κυβερνητικές εναλλαγές. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, τόσο πρόσφατα όσο και παλιότερα, από «αριστερές» και «προοδευτικές» κυβερνήσεις που θα έφερναν την ελπίδα. Τελικά αυτό που έφεραν ήταν η απογοήτευση, ο συμβιβασμός, η ήττα για τον λαό.

Από τη μία έστρωναν τον δρόμο για να εμφανιστούν ως «δικαιωμένες» οι κυβερνήσεις που είχαν επιβάλει βαριά αντιλαϊκά μέτρα, όπως έγινε και στην Ελλάδα, με την επόμενη κυβερνητική εναλλαγή, το 2019. Και από την άλλη τα επόμενα «διλήμματα» που έθεταν έριχναν ακόμα πιο χαμηλά τον πήχη της «προόδου». Κάπως έτσι, από το «τέλος των μνημονίων», το 2015, το «προοδευτικό κάλεσμα» έφτασε σήμερα να εστιάζει στον «δημοκρατικό καπιταλισμό», όπως έλεγε ο ίδιος ο Τσίπρας πριν λίγες μέρες.

...σε όλες τις εκδοχές της

Το πολύτιμο αυτό δίδαγμα αποτελεί διαχρονικό οδηγό και απέναντι στην προσπάθεια να αναστηθούν παλιοί και να εμφανιστούν νέοι «σωτήρες», που φιλοδοξούν να πιάσουν το ίδιο ξεφτισμένο νήμα από την αρχή. Που προβάλλουν ως διέξοδο την ενίσχυση της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας», εκείνης που τάχα αν είχε κυριαρχήσει στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 - 2015 δεν θα τον άφηνε να «τα διπλώσει» μετά το δημοψήφισμα.

Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που είχαν δώσει στην τότε κυβέρνηση όλα τα άλλοθι που έψαχνε, από τη στήριξη της «περήφανης διαπραγμάτευσης» μέχρι το «όχι» στο δημοψήφισμα που ήταν «ναι» στο μνημόνιο.

Είναι δυνάμεις που προβάλλουν την κυβερνητική εναλλαγή ως «κρίκο» και ως «μεταβατικό στόχο», καλώντας μάλιστα και το κίνημα να τον υιοθετήσει, ως μέρος μιας «αλυσίδας ρήξεων» που «ανοίγουν δρόμο για τον σοσιαλισμό». Και αν το 2015 τέτοιοι στόχοι ήταν π.χ. η «κατάργηση των μνημονίων», η «έξοδος από το ευρώ» και η «διαγραφή του χρέους», σήμερα είναι μεταξύ άλλων οι «κρατικοποιήσεις», η «λειτουργία της του κράτους δικαίου», η «ήττα του ΝΑΤΟ» και άλλα παρόμοια.

Αυτό το σχέδιο δοκιμάστηκε. Μπήκε σε εφαρμογή και χρεοκόπησε το 2015, μαζί με όλες τις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες. Και αποδείχθηκε με τον πιο επώδυνο τρόπο ότι έτσι το κίνημα το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνεται ελατήριο για την κυβερνητική εναλλαγή, για την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και τη διευκόλυνση των αντιλαϊκών σχεδιασμών.

Πολύτιμη η προγραμματική αντίληψη του ΚΚΕ

Τα γεγονότα και η πολύτιμη πείρα που τα συνοδεύει φανερώνουν ότι τελικά αυτό που πρέπει να χρεοκοπήσει οριστικά είναι η αυταπάτη ότι υπάρχει ένας εύκολος, «ρεαλιστικός δρόμος» για την «κοινωνική πρόοδο» και τη «λαϊκή ευημερία», που περνάει μέσα από τους θεσμούς του αστικού κράτους, που δεν απαιτεί απευθείας και εξαρχής σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Να χρεοκοπήσει οριστικά και αμετάκλητα ο δρόμος που στο ερώτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» απαντάει μονότονα εδώ και πάνω από έναν αιώνα «μεταρρύθμιση», χαντακώνοντας το εργατικό - λαϊκό κίνημα όσες φορές έχει κυριαρχήσει.

Ο δρόμος δηλαδή της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.

Το μόνο που δεν χρεοκοπεί είναι η εργατική - λαϊκή πάλη που προσανατολίζεται στη σύγκρουση με την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου και τις ενώσεις του. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Που ανεξάρτητα από το αν βρίσκεται σε φάση μεγάλης ανόδου ή κάνει αργά βήματα, συμβάλλει σταθερά και αποφασιστικά στη βελτίωση του συσχετισμού δυνάμεων «από τα κάτω», συνενώνει τις ζωντανές αγωνιστικές διεργασίες, προωθώντας τη συμμαχία των εργαζομένων με τα λαϊκά στρώματα, και δεν γίνεται εξάρτημα των κάθε φορά σεναρίων αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, βάζει στο στόχαστρο το σύστημα της εκμετάλλευσης, τις κυβερνήσεις, το κράτος και τα κόμματά του, ανοίγοντας τον δρόμο για την ανατροπή του.

Η συνεπής και μαχητική στάση του ΚΚΕ την περίοδο 2012 - 2015 βασίστηκε στην προγραμματική του αντίληψη και αποδείχθηκε πολύτιμη για τον λαό, και τότε και τα επόμενα χρόνια, για να μείνουν αναμμένες οι εστίες αντίστασης, να οργανωθούν η πάλη και η διεκδίκηση.

Αποδείχθηκε επίσης πόσο σημαντική είναι η σταθερότητα στην πολιτική κατεύθυνση, ακόμα και σε συνθήκες που «φυσάει κόντρα», σε συνθήκες που η στάση αυτή δεν πάει με το ρεύμα, σε συνθήκες που μπορεί εργατικές - λαϊκές μάζες να μην πείθονται για τη θέση σου. Σταθερότητα και πάλη μέσα στις εργατικές - λαϊκές μάζες ακόμα κι όταν αυτές πανηγύριζαν την ανάδειξη μιας κυβέρνησης που τη θεωρούσαν «δική τους», χωρίς να πηγαίνεις με το ρεύμα, χωρίς να χαϊδεύεις αυτιά, αποκαλύπτοντας και όχι συντηρώντας αυταπάτες.

Με αυτήν την πολιτική, και με τη συμβολή του σε αυτήν την κατεύθυνση της πάλης, το ΚΚΕ έδειξε και δείχνει τον δρόμο της μοναδικής διεξόδου για την εργατική τάξη και όλο το λαό: Της οργάνωσης της σύγκρουσης και της ανατροπής του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης και των πολέμων. Της πάλης για να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων, ώστε να μπορέσουν, με την οικονομία στα χέρια τους, αποδεσμευμένοι από τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, να οικοδομήσουν τη δική τους κοινωνία: Τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=5%2F7%2F2025&id=20126&pageNo=4&fbclid=IwY2xjawLaFuJleHRuA2FlbQIxMABicmlkETFnVkQyS0pUd1JocUtQenQwAR57OuIa5vdWXR2EpVvM7YuUeg6Ns8wgmqQeHJylO85cW58pD84DpTIHJsF04g_aem_ZfclfMzzz8mty355yjhfSA

*********************************

https://www.facebook.com/manos.saridakis.56/posts/pfbid0kvowTVEoTznYpLAmCvAkQd1fQVRCdppuCusUqygaNsKByFr3B2jLehgrrfsZkaX5l

Για το "αντιρατσιστικό φεστιβάλ" της Αθήνας #Yianis_Makridakis

Yianis Makridakis
Από το πρωί μου έρχονται μηνύματα και μου εμφανίζονται δημοσιεύσεις σχετικά με τα επεισόδια που έγιναν στο "αντιρατσιστικό φεστιβάλ" της Αθήνας, με επίμαχο ζήτημα και κύρια αιτία την κοινωνική υπόσταση κάποιων ομάδων ανθρώπων, οι οποίοι βιώνουν διαφορετικά τη ζωή μέσα από τις προσωπικές τους συντεταγμένες επί του φάσματος του βιολογικού μας φύλου.

 
Η ιστορία της Βάσως, που έγινε Βάσος, κατά την περίοδο της Χούντας στο νησί και οι κοινωνικές της προεκτάσεις πριν και μετά την επέμβαση "αλλαγής φύλου" δείχνουν ότι το ζήτημα αυτό υπήρχε στην ελληνική κοινωνία και πριν μισόν αιώνα.
Το πώς αντιμετωπίζει κάποιος έναν άνθρωπο, όποια διαφορετικότητα κι αν έχει αυτός, φύλου, φυλής, θρησκείας κλπ είναι θέμα ψυχής και προσωπικής καλλιέργειας.
Η διοργάνωση διαφόρων φεστιβάλ που έχουν στόχο να τονίσουν το αντί- , αντί να αναδείξουν τον ανθρωπισμό και τον πολιτισμό, είναι εξ ορισμού προβληματική και εν τέλει μοιάζει να πηγάζει κατά βάθος από ναρκισσιστικά αντικοινωνικά ένστικτα.

Με άλλα λόγια ένα φεστιβάλ που έχει στόχο τη γνωριμία, την συνύπαρξη και τη συμβίωση διαφορετικών κουλτούρων, ιδιοσυγκρασιών και κοινωνικών ομάδων θα έπρεπε να ονομάζεται αυτό ακριβώς που θέλει να επιτύχει, δηλ. φεστιβάλ γνωριμίας, συμπερίληψης και συνύπαρξης κλπ, όχι "αντιρατσιστικό".
Ο θετικός λόγος είναι αυτός που έχουν πλέον ανάγκη οι άνθρωποι και η κοινωνία, όχι η αντιπαλότητα. 

Ιδίως μεταξύ κοινωνικών ομάδων που έχουν νιώσει την καταπίεση και την βία στο πετσί τους μες στους αιώνες.
Στην ιστορία του βιβλίου, αυτοί που χλεύαζαν και θέλανε να διαπομπεύσουνε την Βάσω, αποκαλώντας την αρσενικιά πριν κάνει την επέμβαση, ήταν οι ίδιοι, γυναίκες και άντρες, που χλεύαζαν και τον Βάσω μετά από την επέμβαση, ότι δεν είναι άντρας ικανός και κανονικός.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν το έχει η/ο Βάσω/ος αλλά η κοινωνία. Και αν η κοινωνία προσεγγίζεται από τις διάφορες ομάδες, που ως καταπιεσμένες οι ίδιες από αυτήν, ενδιαφέρονται να την αλλάξουν, με τρόπο που τονίζει το αντί - , αντί να εστιάζει στην συνύπαρξη, τότε όλα βαίνουν χειρότερα. 

Η κοινωνία δεν συμμετέχει, μπαίνει σε θέση άμυνας απέναντι σε αυτούς που της κουνούν το δάχτυλο "αφ' υψηλού", ενώ ταυτόχρονα η εσωστρέφεια των ομάδων μεγαλώνει και τελικά κάποιες φορές το αντί- του φεστιβάλ εκτονώνεται μέσα του. 

Οι κοινωνία βλέπει τελικά τους αντί- "να σφάζονται μεταξύ τους" και έτσι επιβεβαιώνονται και γιγαντώνονται οι αφορισμοί της.
Είχα πει χθες ότι θα σας έγραφα για τον Ανάμιση ντενεκέ αλλά η επικαιρότητα με ώθησε στο τελευταίο βιβλίο, στη σκιά του όρους Όχη, που κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα, εκδόσεις Εστία 2025.

Το έγραψα με αφορμή την Αλγερινή πυγμάχο που κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς και την τεράστια κοινωνική συζήτηση που προκάλεσε πάνω στο θέμα του φύλου. 

Το έγραψα κάνοντας έρευνα στον τοπικό τύπο του νησιού, στα μέσα της δεκαετίας του '60 και την περίοδο της Χούντας, επίσης έρευνα με συνεντεύξεις από ανθρώπους που θυμούνταν την περίπτωση ενός διεμφυλικού ατόμου στο νησί που έκανε μια από τις πρώτες στην Ελλάδα επεμβάσεις αποκατάστασης φύλου, "αλλαγή φύλου" την έλεγαν τότε.
#λιγα_λογια_περι_βιβλιων_οδηγος_καλοκαιρινων_αναγνωσεων