Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

21 Ιανουαρίου, 2024

Ο Ν. Καζαντζάκης για το Λένιν: ''Τέτοιος ήταν ο Λένιν Φώς"

 



Ελενη Μαρκακη:
Ν. Καζαντζάκης για το Λένιν, που ΄''έφυγε'' σαν σήμερα το 1924: ''Τέτοιος ήταν ο Λένιν φώς"
"Κίνησε λοιπόν ο Λένιν, σαν τους ήρωες του παραμυθιού,
μονάχος του, αφήνοντας το ταπεινό εργατικό σπίτι στη Ζυρίχη
όπου, ξορισμένος χρόνια, φτωχοζούσε. Πέρασε την Ελβετία,
την Γερμανία, έφτασε στα σύνορα της Ρουσίας, μπήκε στη
απέραντη, πάνοπλη τσαρική πατρίδα
Ν' ανατρέψει την μεγάλη αυτοκρατορία, να κάνει κατοχή
όλα τα σπίτια, όλα τα εργοστάσια, όλη τη γής της Ρουσίας,
να διώξει τους τσάρους, τις τσαρίνες, τα τσαρόπουλα,
τους στρατοκράτες, τους γραφειοκράτες, τους αρχόντους,
τους αστούς, τους παπάδες και να δώσει τη διχτατορική
εξουσία στο εξουθενωμένο, λιμασμένο Προλεταριάτο

"Μεγαλομανία! Παραφροσύνη!" φώναζαν οι φρόνιμοι,
που θαρρούν πως η λογική, η μίζερη ενάρετη γεροντοκόρη,
κυβερνάει τον κόσμο. Μα σε λίγους μήνες, ο φτωχοντυμένος
αυτός πληβείος, έκανε κατοχή τη Ρουσία
Καταργείται η ατομική ιδιοχτησία, καταργείται το εμπόριο και το χρήμα.
Οι τράπεζες, τα εργοστάσια, τα μεταλλεία, όλα τ΄ αστικά χτήματα,
όλη η γής, κατάσχουνται, ανήκουν πιά στο σύνολο.
Μοναρχία, αριστοκρατία, μπουρζουαζία, νομική και κοινωνική
ανισότητα αντρός και γυναικός, θρησκεία, κλήρος, καταπίεση
στις ξένες εθνότητες, τσαρικός στρατός, αστυνομίες,
δικαστήρια, εκπαιδευτικά συστήματα σε δέκα
εβδομάδες εξαφανίζονται.

Είχε στο κεφάλι του ο Λένιν μια Ιδέα' σύμφωνα με την Ιδέα
αυτή έπρεπε να βαδίσει ο κόσμος
Ο Λένιν έγινε σύνθημα
Μεγάλες δυνάμεις που ύπνωναν μέσα άνεργες, ξύπνησαν
Ο τύπος του Ρούσου άρχισε κιόλας να αλλάζει
Τι θα πεί να αλλάζει; Να λευτερώνει τις δυνάμεις που ο τσαρισμός
κρατούσε μέσα στην ψυχή σκλαβωμένες.

Ο Λένιν δεν δημιούργησε νέες δυνάμεις, ξύπνησε
τις σκλαβωμένες, λευτέρωσε τις αλυσοδεμένες
Για τους μαρξιστές, ο μεγάλος άνθρωπος δεν είναι
μια προσωπικότητα ανεξάρτητη, νέα, πάνω απο το λαό
που την γέννησε' διατυπώνει απλώς συνειδητά τις δυνάμεις
και τις πεθυμιές του λαού και της εποχής του.
Ό,τι ο λαός άναθρα κραυγάζει, αυτός το διατυπώνει
με άρτιο λόγο' κι ευτύς ως διατυπωθεί, δεν μπορεί πια
να χαθεί, γίνεται σύνθημα.
Τέτοιος ήταν ο Λένιν φώς"
(από το ''Ταξιδεύοντας στη Ρωσία)

* Ο Λένιν στη δουλειά με εργάτες στο πρώτο Subbotnik (την εθελοντική εργασία στο τέλος της εβδομάδας για την βοήθεια της επανάστασης και του εργατικού κράτους) (1/5/1920). 
O πίνακας με τίτλο “Ο Λένιν στο πρώτο Subbotnik” δημιουργήθηκε από τον Vladimir Krikhatsky



Ελενη Μαρκακη:
Ο Γιάννης Κορδάτος στις 26 Γενάρη του 1924 έγραφε στο Ριζοσπάστη:

Σαν σήμερα, στις 21 Ιανουαρίου του 1924 , έφυγε από τη ζωή.
Αυτός, τον οποίο ο Μαγιακόφσκι αποκάλεσε “ο ανθρωπινότερος άνθρωπος”.
Αυτός, που κίνησε τον τροχό της ιστορίας προς τα μπρος δείχνοντας ότι είναι μπορετό το ταξίδι του ανθρώπου από το βασίλειο της ανάγκης προς το βασίλειο της Ελευθερίας,

Αυτός, που οραματίστηκε και υλοποίησε μαζί με το Ρωσικό λαό και για τους λαούς όλης της οικουμένης την ανθρωπινότερη σ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας πάνω στον πλανήτη επανάσταση δηλώνοντας με την ταπεινοσύνη του μεγάλου ότι αυτό που έγινε ήταν μόνο η αρχή, μόνο το ελπιδοφόρο φωτεινό ξεκίνημα: ” Εμείς αρχίσαμε. Πότε ακριβώς, σε ποιο χρονικό διάστημα οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το κύριο ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο ορίζοντας άνοιξε, ο δρόμος χαράχτηκε.”

Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, γνωστός ως Λένιν, η σημαντικότερη προσωπικότητα του 20ου αιώνα, ηγέτης της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης, της Επανάστασης που έγινε “για να δείξει στο Μέλλον να περάσει” για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ο Γιάννης Κορδάτος στις 26 Γενάρη του 1926 έγραφε στο Ριζοσπάστη

Το θλιβερόν άγγελμα που από προχθές εβύθισε εις την αγωνίαν την εργατικήν τάξιν όλου του κόσμου αληθεύει. 
Ο ΛΕΝΙΝ πέθανε στις 21 τρ. υποκύψας στο μοιραίο έπειτα από πολυχρόνιον αρρώστιαν, αποτέλεσμα της δηλητηριάσεως του αίματος κατόπιν της δολοφονικής κατ΄ αυτού απόπειρας που γέννηκε την 31 Αυγούστου 1918.

Αυτή τη φορά είνε δυστυχώς αληθινή η είδησις. 
Ο Λένιν δεν υπάρχει πια στη ζωή. Τα εκατομμύρια των εργατών της Ευρώπης και της Αμερικής στο άκουσμα της θλιβερής αυτής αγγελίας βυθίστηκαν στο πιο μεγάλο πένθος. Γιατί ο Λένιν δεν ήταν μονάχα ο αρχηγός ενός κόμματος.
Ήταν ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΑΓΜΩΝ Αρχηγός της παγκόσμιας Κ ο ι ν ω ν ι κ ή ς Ε π α ν α σ τ ά σ ε ω ς. Να γιατί το μεγάλο πένθος δεν είνε μονάχα πένθος του ρωσσικού λαού, αλλά και πένθος των προλεταρίων όλου του κόσμου.

Λίγες φυσιογνωμίες μένουν αθάνατες ως ιστορικά μνημεία, σεβαστές από τον πανδαμάτωρα χρόνον. Μια τέτοια ιστορική φυσιογνωμία είχε και ο Λένιν. Ίσως η μεγαλυτέρα όλων των άλλων μέσα στους αιώνας. Γιατί το έργο του Λένιν είνε τόσο γιγάντιο, πολυμερές, ασύλληπτο, ασύγκριτο, κολοσσιαίο, άφθαστο και συγκλονιστικόν ώστε να έχει διεθνή αποτελέσματα.

Εάν ο Χριστός, ο Μωάμεθ, ο Βούδας λατρεύονται σήμερα ως θεότητες από τα εκατομμύρια των πιστών των, το έργον των όμως δεν επέφερε κοινωνικά αποτελέσματα, ανάλογα με την διδασκαλίαν των εις την πραγματικήν αυτής υπόστασιν. Διότι η επίδρασίς των είνε επιφανειακή. Το έργο όμως του Λένιν στηριζόμενον στο θετικό έδαφος της σοσιαλιστικής επιστήμης και όχι στα σύννεφα της ιδεαλιστικής ή θρησκευτικής ουτοπίας όχι μόνον συγκλόνισε σύρριζα το παγκόσμιον αστικό καθεστώς, αλλά θα παραμείνει η φωτοβόλος δάδα που θα οδηγήσει τα εκατομμύρια των Προλεταρίων προς την Κομμουνιστικήν Επανάστασιν.

Δεν υπερτερούμεν τον υποκειμενικόν παράγοντα εν σχέσει με το ρόλο του στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Και ούτε τον πέρνουμε ως δημιουργόν των μεγάλων ιστορικών περιόδων. Ο Λένιν όμως όπως και ο Μαρξ αναντιρρήτως είνε τα μεγαλύτερα ονόματα μέσα εις την Ιστορία. Διότι αντιληφθέντες τους οικονομικούς νόμους που κυβερνούν την ανθρώπινην Κοινωνία και ερμηνεύσαντες ορθά τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς των τάξεων, μεγαλούργησαν όσον κανένας άλλος μέσα εις την ιστορία, διαθέσαντες την σοφίαν των, την πολυμάθειάν των, και την ενεργητικότητά των υπέρ του ξεσκλαβώματος της εργατικής τάξεως από την σημερινήν αθλίαν της κατάστασιν.

Ο Μαρξ ο γίγας αυτής της σκέψεως, έβαλε τα γερά, τα βαθειά και ακλόνητα θεμέλια του επιστημονικού Σοσιαλισμού. Η υπέροχη διδασκαλία του, είνε ο φωτεινός οδηγός του διεθνούς Προλεταριάτου, αγωνιζόμενου κάτω από επίμονους, άνισους και σκληρούς αγώνας όχι μοναχά δια μέσην εφήμερον απολύτρωσίν του, αλλά δια το παντοτινό ξεσκλάβωμα όλων των αποκλήρων της κοινωνίας από την σημερινήν αθλιότητα και δυστυχίαν.

Ο Λένιν ισότιμος διανοητικός γίγας προς τον «Μέγαν» ιδρυτήν του επιστημονικού κομμουνισμού, εφήρμοσε την μαρξικήν διδασκαλίαν εις την πράξιν. Η Ρωσσική Επανάστασις του 8)βρίου 1917 είνε ιδικής του εμπνεύσεως και πρωτοβουλίας. Οι ρώσσοι προλετάριοι εις αυτόν οφείλουν το σπάσιμο των δεσμών των. Αλλά και το στερέωμα και η επικράτησις της Επαναστάσεως πάλιν εις τον Λένιν οφείλεται. Μέσα εις τας τόσας αντιξόας περιστάσεις και τα πιο τραγικάς εσωτερικάς συνθήκας, έπειτα και από την επιδρομή τόσων εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών κατά της Επαναστάσεως, (;;;) να υπάρχη ο μέγας Νους του Λένιν δια να δώσει τις ορθές διαταγές και συμβουλές αφ΄ ενός και τις ορθές ερμηνείες αφ΄ ετέρου στην υπάρχουσα κοινωνικοοικονομική κατάσταση της Ρωσσίας δια να σωθεί η Επανάστασις.

Οι ημέρες εκείνες της μεγάλης δοκιμασίας και του χάους ευτυχώς επέρασαν. Σήμερα είνε γεγονός πλέον ότι οι εχθροί της Επαναστάσεως είνε ανίσχυροι και ανίκανοι να βλάψουν το μεγαλειώδες έργο του ρωσσικού εργατικού λαού. Η Ρωσσική Επανάσταση έζησεν, επικράτησεν, εθριάμβευσεν. Υπό την δημιουργικήν πνοήν του Λένιν ετέθησαν τα θεμέλια της αναδημιουργίας και ανασυντάξεως δια την ανέγερσιν της Νέας Κοινωνίας, της Κομμουνιστικής Πολιτείας.

Και μες την περίστασιν αυτήν εστάθηκεν τυχερός ο Λένιν. Διότι επέζησεν να ιδή την χαρωπήν άνοιξιν του ξαναγεννημού της Ρωσσίας, επάνω στους τύπους του σοσιαλισμού. Δηλαδή επέζησεν να ιδή τον θρίαμβον της Επαναστάσεως μέσα εις τα αχανή σύνορα της πρώην Τσαρικής Αυτοκρατορίας. Και από της απόψεως αυτής ευτυχώς ο θάνατός του δε θα βλάψη ανεπανόρθωτα το προλεταριακόν κίνημα. Διότι αφίνει όπισθέν του την πολύτιμον πείραν και τα διδάγματα της Ρωσσικής Επαναστάσεως.

Οι διάδοχοί του δοκιμασμένοι εις την πράξιν, από του καλύτερους μαθητάς και συνεργάτας του Λένιν θα συνεχίσουν το έργον του. Οι αστοί οι οποίοι ονειρεύονται διχογνωμίες και διαιρέσεις εις την Ρωσσίαν… θα διαψευσθούν από την πραγματικότητα, όχι βέβαια δια πρώτην φοράν. Η Ρωσσική Επανάστασις είνε ένα γεγονός πλέον. Ο θάνατος του Μεγάλου Λένιν δεν θα την επηρεάση. Διότι εμπήκεν πλέον εις κανονικόν δρόμον της σταδιοδρομίας της.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο θάνατος του Αρχηγού της παγκόσμιας Επαναστάσεως δεν αφίνει έναν κενόν δυσαπλήρωτον. Διότι επαναλαμβάνομεν ο Λένιν δεν ήταν έας μεγάλος αρχηγός μόνον. Ήταν και θα μείνη ι σ τ ο ρ ι κ ό ν π ρ ό σ ω π ο ν. 
Ούτε και αυτοί οι αστοί δεν το αρνούνται αυτό. Οι μέχρι της χθες από συστήματος χυδαίοι υβρισταί και (;;;) συκοφάνται του, αναγνωρίζουν σήμερα την υπέροχον και ασύγκριτον φυσιογνωμίαν του. 
Προ του Τάφου του κλίνουν και αυτοί οι αντίπαλοι του Κομμουνισμού –οι πιο ειλικρινείς και τίμιοι βέβαια- ευλαβικά δια να χύσουν ένα δάκρυ προς τον τολμηρόν και ισόθεον Αναμορφωτήν της Ανρθωπότητας. Η πέννα των την οποίαν τόσες φορές εβάπτισαν εις το δηλητήριον της συκοφαντίας δια να υβρίσουν τον Αρχηγόν του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, σήμερα δεν τολμά να συνεχίσει την ιδίας τακτικήν της συκοφαντίας. 
Ο θάνατος του Λένιν τους αναγκάζει να σεβασθούν την Αλήθειαν και ν΄ αναγνωρίσουν εις τον μέγαν νεκρόν της εργατικής τάξεως, προτερήματα Η μ ι θ έ ο υ Α ν α μ ο ρ φ ω τ ο ύ και ι δ ε ώ δ ο υ ς του α ν θ ρ ώ π ο υ- Α ρ χ η γ ο ύ.

Έτσι γίνεται πάντοτε. Ο τάφος χαλαρώνει και αμβλύνει τα πάθη και τα μίση όχι μόνον τα ανθρώπινα αλλά και τα κοινωνικά. Και η αλήθεια αναλάμπει τότε… Να γιατί και αυτοί οι θανατικώτεροι εχθροί του δεν αρνούνται δικαιώματα Αθανασίας στον Λένιν. 
Αλλά μέσα στους Αθανάτους της ιστορίας οι πιο μεγάλοι είνε ο Μαρξ και ο Λένιν. Αυτοί οι δυό αυτοί πρόσφεραν στα εκατομμύρια των δυστυχισμένων, των πεινασμένων, των καταπιεζομένων την μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορεί να φαντασθή ο ανθρώπινος νους. Άνοιξαν το δρόμο, με το φως της Επιστήμης και με την πείρα της Επαναστάσεως, προς την Απολύτρωσιν και Ανάστασιν στους κοινωνικούς σκλάβους. 
Είνε οι μεγάλοι και φωτεινοί οδηγηταί της στρατιάς των εργαζομένων προς μιαν νέαν Κοινωνίαν, κοινωνίας ισότητος, δικαιοσύνης και πραγματικής ελευθερίας.

Και είνε συνάμα οι αμείλικτοι διώκται και οι μέχρι σκληρότητος πολέμου, όλων των ουτοπιστών και των πολιτικών τυχοδιωκτών –οι οποίοι φευ υπάρχουν εις όλον τον κόσμον…- και οι οποίοι υπό διάφορα ονόματα προσπαθούν να κρατήσουν την εργατικήν τάξιν εις την αθλιότητα και το σκότος. Και τέτοιοι προπαντός είναι οι σοσιαλδημοκράται. Αυτοί οι οποίοι υπό τον μαδύαν του μαρξισμού αγωνίζονται αγώνα προδοτικόν κατά της εργατικής τάξεως της οποίας φιγουράρουν ως αρχηγοί.

Εναντίον της διεθνούς Σοσιαλδημοκρατίας ο Λένιν στάθηκε ο πιο σκληρός θεωρητικός διώκτης και εχθρός, αλλά και ο πιο δυνατός και αμείλικτος γκρεμιστής των σοσιαλδημοκρατικών ειδώλων. Και ενώ υπήρξεν τρομερός αντίπαλος, αντίπαλος που πληγώνει, μαστιγώνει, σατυρίζει, χλευάζει, θέτων υπεράνω προσώπων την Ι δ έ α ν. Χωρίς να αναγνωρίζει φιλίας προς του συμφέροντος του εργατικού αγώνος, προς την Ι δ έ α ν.

Ως άνθρωπος υπήρξεν ιδεώδης και άκακος ως αρνίον. Η αγνότης του συγκρίνεται μόνο προς την αγνότητα μικρού παιδιού. Και οι εχθροί του ομολογούν τας μεγάλας αυτάς ιδιότητας που τόσον σπανίζουν εις την κοινωνίαν. Επάλεψε εις την αρχήν δια να βγάλη την μάσκαν από τους προδότες του σοσιαλισμού με την μεγαλυτέραν βιαιότητα. Εκοπίασεν, απεμονώθη, εχαρακτηρίσθη ως ανισόρροπος, αναρχικός, ουτοπιστής από την σχολήν του Μάρτωφ-Καούτσκυ.

Δεν απογοητεύθη και ούτε απεθαρρύνθη. Έβαλεν όλα του τα δυνατά δια να νικήση. Διότι επίστευεν ότι η νίκη του είνε και Ν ί κ η της εργατικής ιδέας, η οποία έπρεπε να διατηρηθεί αγνή και αμόλυντος από τα κηρύγματα και τας προσδοκίας της Διεθνούς Σοσιαλδημοκρατίας.

Ευτυχώς δε ότι εις το σημείον αυτό δεν αφίνει κενόν ο θάνατός του. Διότι εις το μέγα συγγραφικό του έργον δεν υπάρχει καμμιά ασάφεια, καμμιά αμφιβολία. Η μαρξιστική Επιστήμη εύρεν τον δεξιώτερον, τον ικανώτερον αλλά και τον πλέον μεγαλύτερον ερμηνευτήν και διδάσκαλον. Η σοσιαλδημοκρατία δε, τον θανασιμώτερον αντίπαλόν της, ο οποίος και της έδωκεν θανάσιμον πλήγμα που έχει προδικάση πλέον τον οριστικόν ενταφιασμόν της εις την πολιτικήν της μορφήν και την βάσιν της.

Αυτό είνε το μέγα, δημιουργικόν και ιστορικόν έργον του Λένιν. Έργον που θα μείνει αθάνατον, όπως αθάνατον θα μείνη και το όνομά του ανάμεσα εις τους αιώνας του άπαντας….

Σφίγγοντας την καρδιά τους από στυγνήν αγωνίαν, άφατον λύπην, οι ρώσοι εργάτες και χωρικοί που θα προπέμψουν σήμερα τον Λένιν με τις μεγαλύτερες τιμές στην τελευταία του κατοικίαν, είμαστε βέβαιοι πως θα ορκιστούν – και μαζί τους όλοι οι εργάτες του κόσμου – να φανούν μικροί Λένιν στον κύκλο της δράσεώς των και να μοιάσουν έστω και λίγο τον φλογερώτερον Κήρυκα του διεθνούς Κομμουνισμού, αλλά και τον Επαναστάτην και Απόστολον τον ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΝ απ’ όσους γνώρισαν οι αιώνες.

Σκεπάζοντας δε τον Τάφον του με δάκρυα και λουλούδια οι σύντροφοί του και οι συναγωνισταί του ρώσσοι εργάτες θα φωνάξουν με μιαν μυριόστομον κραυγήν:

-Ο ΛΕΝΙΝ ΑΠΕΘΑΝΕΝ

-ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Γιάννης Κορδάτος




Ο Μενέλαος Λουντέμης έγραψε:

Είδα τον Λένιν!

Τον είδα να τρέ­χει χέρι – χέρι με τη Ζωή.
Να σπρώ­χνει κατά τον ανή­φο­ρο με τον ώμο του την Ιστο­ρία.
Τον είδα να λα­χα­νιά­ζει και να βιά­ζε­ται.
Γιατί όλα τότε ήταν βια­στι­κά. Όλα.
Οι ώρες, οι σε­λί­δες, οι στιγ­μές.
«Σή­με­ρα νωρίς – αύριο θα ‘ν’ αργά».
Η Επα­νά­στα­ση κοί­τα­ξε το παιδί της στα μάτια. Ναι. Ηταν και­ρός…
Το φώ­να­ξε κι η «Αβρό­ρα» απ’ το πο­τά­μι.
Ήταν και­ρός.
Θολός σι­γό­ψελ­νε δίπλα της κι ο Νέβας.
Τον ακο­λού­θη­σαν σι­γο­ψέλ­νο­ντας και τα κα­νά­λια.
Ηταν και­ρός: Η Πόλη σώ­παι­νε πνιγ­μέ­νη στα σκότη. Και μόνο το «Σμόλ­νυ» έφεγ­γε.
Μόνο το «Σμόλ­νυ» έφεγ­γε σαν φα­νά­ρι.
Για να δεί­ξει στο Μέλ­λον να πε­ρά­σει.

Με­νέ­λα­ος Λου­ντέ­μης



Ο Μπέρτολ Μπρεχτ έγραψε:

Η ανί­κη­τη επι­γρα­φή

Την εποχή του πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου
Σ’ ένα κελί της ιτα­λι­κής φυ­λα­κής Σαν Κάρλο
Γε­μά­το από κρα­τού­με­νους στρα­τιώ­τες, με­θυ­σμέ­νους και κλέ­φτες
Έγρα­ψε ένας σο­σια­λι­στής φα­ντά­ρος στον τοίχο απάνω με μο­λύ­βι:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!
Πολύ ψηλά στο μι­σο­σκό­τει­νο κελί, ίσα-ίσα να φαί­νε­ται, μα
Με πε­λώ­ρια γράμ­μα­τα γραμ­μέ­νο.
Μόλις το εί­δα­νε οι δε­σμο­φύ­λα­κες, στεί­λα­νε έναν μπο­για­τζή μ’ έναν κουβά ασβέ­στη
Κι αυτός με μια βούρ­τσα με μακρύ κο­ντά­ρι ασβέ­στω­σε την απει­λη­τι­κή επι­γρα­φή.
Μα μόνο της γρα­φής το χα­ρα­κτή­ρα, με τον ασβέ­στη του άλ­λα­ξε
Και τώρα έστε­κε ψηλά μες στο κελί μ’ ασβέ­στη:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!
Και δεύ­τε­ρος μπο­για­τζής έβαψε από πάνω την επι­γρα­φή με μια με­γά­λη βούρ­τσα
Έτσι που εξα­φα­νί­στη­κε για ώρες, μα κατά το πρωί
Που στέ­γνω­σε ο ασβέ­στης, ξε­πρό­βα­λε από κάτω η επι­γρα­φή ξανά:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!
Τότε στεί­λα­νε οι δε­σμο­φύ­λα­κες ενά­ντια στην επι­γρα­φή έναν οι­κο­δό­μο
Με ένα μα­χαί­ρι. Κι αυτός την έξυσε γράμ­μα προς γράμ­μα, για μια ώρα
Και όταν τε­λεί­ω­σε, φά­ντα­ζε μέσα στο κελί ψηλά, άχρω­μη πλέον
Μα βαθιά μέσα στον τοίχο χα­ραγ­μέ­νη, η ανί­κη­τη επι­γρα­φή:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!
Τώρα ρίξτε τον τοίχο! είπε ο φα­ντά­ρος.

Από dioti.gr

17 Ιανουαρίου, 2024

«Θέλετε φτηνά εργατικά χέρια τότε η λύση είναι Eδώ!»:

 

Μετανάστες σε τιμή ... ευκαιρίας διαφημίζει δικηγορική εταιρεία!


«Η λύση στο υψηλό μισθολογικό κόστος: Μετανάστες εργαζόμενοι (...) Αν θέλετε να προσλάβετε φτηνά εργατικά χέρια τότε η λύση είναι εδώ!»: Αυτό το αισχρό κάλεσμα απευθύνει μεγάλη δικηγορική εταιρεία στους πελάτες της, με email που αποστέλλει, διαφημίζοντας τις υπηρεσίες της στη «διεκπεραίωση» φθηνού εργατικού δυναμικού. Σε άλλα διαφημιστικά της μηνύματα αναφέρει: «Θέλετε να προσλάβετε άτομα για χειρονακτική εργασία και χαμηλό ημερομίσθιο; Τώρα μπορείτε... Αποκτήστε φθηνά εργατικά χέρια και καλύψτε τις ανάγκες της επιχείρησής σας».

Το διαφημιστικό αυτό του σύγχρονου σκλαβοπάζαρου απευθύνεται μεταξύ άλλων σε κατασκευαστικούς ομίλους, για να τους «εφοδιάσει» με μετανάστες εργαζόμενους σε ...τιμή ευκαιρίας.

Η συγκεκριμένη δικηγορική εταιρεία διαβεβαιώνει μέσα από το site της πως μπορεί να εξασφαλίσει τους μετανάστες με όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά για τη διαμονή των μεταναστών εργατών στη χώρα μας και για να εργάζονται νόμιμα.

Χαρακτηριστικά, και χωρίς προσχήματα στον τίτλο της διαφήμισης, αναφέρεται:

«Η λύση στο υψηλό μισθολογικό κόστος: Μετανάστες εργαζόμενοι» και παρακάτω: «Αν θέλετε να προσλάβετε φτηνά εργατικά χέρια τότε η λύση είναι εδώ!».

Σύμφωνα μάλιστα με το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, η εταιρεία έστειλε το σχετικό email με τη διαφήμισή της «σε κατασκευαστική εταιρεία που δραστηριοποιείται στο Ελληνικό».



Με ένα «κλικ» η εταιρεία δεσμεύεται να παρέχει «φθηνά εργατικά χέρια» στους ομίλους

«Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο» απαντά το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας

Το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας σημειώνει ότι «διαφημίζουν την πραμάτεια τους ξεδιάντροπα στο διαδίκτυο, επικαλούμενοι την ανάγκη των εργοδοτών του κλάδου όχι απλώς για εργατικά χέρια αλλά για μεγαλύτερα κέρδη, όπως προσδοκούν και οι ίδιοι από τη δουλειά αυτή».

Και προσθέτει:

«Δεν ξέρουμε σε ποιο ξενοδοχείο κοιμούνται κάνοντας τέτοια όνειρα, αλλά σίγουρα λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί εδώ υπάρχουν το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας και η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας, που μπορούν να μετατρέψουν τα όνειρα των επίδοξων σύγχρονων δουλεμπόρων σε εφιάλτες.

Αν και ακόμη δεν έχει εξαντληθεί η δυνατότητα να εργαστεί το εγχώριο εργατικό δυναμικό του κλάδου στο σύνολό του, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με μετανάστες εργάτες που πιθανόν να έρθουν για δουλειά στη χώρα μας. Ισα ίσα θα τους προστατέψουμε από το να δουλεύουν ανασφάλιστοι με πενιχρά μεροκάματα και χωρίς δικαιώματα. Γιατί αυτά τα δικαιώματα έχουν διασφαλιστεί από την υπογραφή ΣΣΕ που υπέγραψαν οι μεγάλες εταιρείες και η Ομοσπονδία μας και εφαρμόζεται σε όλο και περισσότερους χώρους δουλειάς.

Εχουμε την αποφασιστικότητα, τη δύναμη και τη γνώση να μην αφήσουμε κανέναν να θεωρήσει τους οικοδόμους αναλώσιμους. Να γνωρίζουν καλά οι κατασκευαστικές εταιρείες ότι αν τολμήσουν να κάνουν οποιαδήποτε συμφωνία με αυτούς τους κολαρογιακάδες δουλεμπόρους, θα βρουν απέναντί τους την πυγμή και την αποφασιστικότητα του Συνδικάτου.




Ο,τι ισχύει για τους οικοδόμους που ζουν και εργάζονται ήδη στην Ελλάδα, θα ισχύσει και για όποιους έρθουν εδώ να εργαστούν. Στο μεροκάματο, στο ένσημο, στην ξεκούραση, στην αξιοπρεπή ζωή.

Θα ισχύσουν οι κατακτήσεις που έχει καταφέρει όλος ο κλάδος και οι νέες που παλεύουμε με την κλιμάκωση των κινητοποιήσεών μας και τη νέα πανοικοδομική απεργία μας στις 31 Γενάρη.

Ας το βάλουν όλοι καλά στο μυαλό τους, εργοδοσία, κυβέρνηση και διάφοροι παρατρεχάμενοί τους: Αν θέλουν εργατικά χέρια για να φτιαχτούν τα έργα που σχεδιάζουν, θα τα πληρώσουν: Με αυξήσεις στους μισθούς, υποχρεωτική ΣΣΕ, ένσημο για όλες τις μέρες εργασίας, επιστροφή των κλεμμένων ενσήμων από τους οικοδόμους, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο».

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ - ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ
«Οργάνωση - Αγώνας - Διεκδίκηση για τη ζωή και τα δικαιώματά μας»

Στις 31/1 η πανελλαδική πανοικοδομική απεργία | 23-24/1 απεργούν στο εργοτάξιο του Μετρό


Κάθε μέρα φτάνει στα εργοτάξια το απεργιακό κάλεσμα των οικοδόμων

«Οργάνωση - Αγώνας - Διεκδίκηση για να υπερασπιστούμε τη ζωή και τα δικαιώματά μας». Το κάλεσμα αυτό απευθύνουν με καθημερινές πρωτοβουλίες τους η Ομοσπονδία και τα Συνδικάτα Οικοδόμων, προετοιμάζοντας την πανοικοδομική πανελλαδική απεργία που έχουν προκηρύξει για την Τετάρτη 31 Γενάρη.

Με παρακαταθήκη την επιτυχία της πανοικοδομικής απεργίας στις 8 Νοέμβρη, η Ομοσπονδία δίνει συνέχεια στις μάχες του προηγούμενου διαστήματος στον κλάδο συνολικά και ειδικότερα σε μια σειρά χώρους δουλειάς, διεκδικώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων που έχει διαμορφώσει.

Διεκδικεί: Αυξήσεις σε όλα τα μεροκάματα με υπογραφή εργοταξιακών Συμβάσεων. 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο. Αναγνώριση και διανομή των «υπέρ αγνώστων» ενσήμων. Κάθε μέρα δουλειάς να είναι και μέρα ασφάλισης. Υλοποίηση των δεσμεύσεων του υπουργείου Εργασίας για μείωση των ορίων ηλικίας κατά 2 χρόνια στους ασφαλισμένους μετά το 1993 και κήρυξη της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ) ως γενικώς υποχρεωτικής. Επαναλειτουργία των Μεικτών Επιτροπών Υγείας και Ασφάλειας. Ενταξη συναφών ειδικοτήτων στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (γυψοσανιδάδες κ.ά.).

Απεργιακές συγκεντρώσεις έχουν οριστεί μέχρι τώρα σε:

Αθήνα, 10.30 π.μ. στην πλατεία Κάνιγγος. Πάτρα, 10.30 π.μ. στα γραφεία του ΕΦΚΑ (Γούναρη και Κορίνθου). Λάρισα, 10:30 π.μ., πλατεία Τάκη Γαργαλιάνου. Ηράκλειο, 10 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο. Κοζάνη, 10.30 π.μ. στο Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας - Υγιεινής & Ασφάλειας (πλατεία Αριστοτέλους).
Σύσκεψη στις 21 Γενάρη στην Αθήνα

Το απεργιακό κάλεσμα φτάνει κάθε μέρα με εξορμήσεις, συγκεντρώσεις και Γενικές Συνελεύσεις στα εργοτάξια και στα οικοδομικά έργα, μαζί με το πλαίσιο διεκδικήσεων.

Στην κατεύθυνση αυτή, το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας οργανώνει περιοδείες και συνελεύσεις σε εργοτάξια, εξορμήσεις και συζήτηση με τους εργαζόμενους σε μικρά και μεγάλα έργα στην Αττική. Την Κυριακή 21 Γενάρη το Συνδικάτο καλεί σε σύσκεψη εργαζομένων στα εργοτάξια της Αττικής, στις 10.30 π.μ. στα γραφεία του, με θέμα την οργάνωση της απεργίας.
Νέα 48ωρη απεργία στα εργοτάξια του Μετρό στην Αττική

Στο μεταξύ, νέα 48ωρη απεργία έχουν αποφασίσει να πραγματοποιήσουν την Τρίτη 23 και την Τετάρτη 24 Γενάρη οι εργαζόμενοι στα εργοτάξια της εταιρείας «AVAX» στην κατασκευή της νέας γραμμής του Μετρό στην Αττική, ενώ προετοιμάζουν και τη συμμετοχή τους στην πανοικοδομική απεργία. Την κινητοποίηση έχουν προκηρύξει το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας και το Σωματείο Εργαζομένων στην Κατασκευή του Μετρό. Οι εργαζόμενοι διεκδικούν αυξήσεις σε όλα τα καταβαλλόμενα ημερομίσθια, εμπρόθεσμη καταβολή δεδουλευμένων, χωρίς καθυστερήσεις, και διασφάλιση του ωραρίου. Υπενθυμίζεται ότι για τα αιτήματα αυτά έχουν πραγματοποιήσει σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων (24ωρη απεργία στις 30 Νοέμβρη, 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Δεκέμβρη).

«Τέτοιες εστίες αντίστασης πρέπει να πληθύνουν σε όλη την Αττική, σε εργοτάξια, μικρότερα γιαπιά, ανακατασκευή κ.α. Να νιώσουν οι εργοδότες ότι δεν αστειευόμαστε και θα πάμε τον αγώνα μας μπροστά, με σταθερότητα και συνέπεια. Με ενότητα και συσπειρωμένο τον κλάδο γύρω από το Συνδικάτο και την Ομοσπονδία», τονίζει το Συνδικάτο Οικοδόμων και προσθέτει: «Είναι απαράδεκτο να χτίζονται τόσα έργα με τις πλάτες μας, να κορδώνονται οι κατασκευαστικές εταιρείες για τα κέρδη τους και εμείς να παίρνουμε λιγότερα από αυτά που παίρναμε τη δεκαετία του 2000, με το κόστος ζωής από τότε να έχει εκτοξευτεί».

«Η προηγούμενη πανοικοδομική απεργία, τον Νοέμβριο, έδειξε τις μεγάλες δυνατότητες που έχει η οργάνωση της πάλης μας», υπογραμμίζει και καλεί στη νέα απεργία «να νεκρώσουν τα γιαπιά, τα εργοτάξια και όλοι οι χώροι δουλειάς. Η απεργιακή μας συγκέντρωση να είναι μαζική, μαχητική, με παλμό και αποφασιστικότητα».

ΣΕΤΕΠΕ
Τώρα απολύουν εργαζόμενους και επειδή αρρωσταίνουν!

Ακόμα και σε απολύσεις εργαζομένων όταν αυτοί αρρωσταίνουν προχωρά η εργοδοσία, προκειμένου να διασφαλίσει τα κέρδη της. Εμπλουτίζει έτσι την πολύπλευρη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, που ήδη περιλαμβάνει εντατικοποίηση, τσάκισμα δικαιωμάτων, έλλειψη μέτρων προστασίας.

Οπως καταγγέλλει το Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού (ΣΕΤΕΠΕ), σε επισιτιστικό κατάστημα στον Λευκό Πύργο, μέσα στις γιορτές, εργαζόμενη απολύθηκε, και μάλιστα τηλεφωνικά, επειδή νόσησε με γρίπη και αδυνατούσε να εργαστεί. «Η εργοδοσία, μέσω της υπευθύνου, δήλωσε ότι "τώρα είναι γιορτές, δεν μπορείς να λείπεις από το μαγαζί, πάρε χάπι κι έλα στη δουλειά"», σημειώνεται από το Συνδικάτο, κι αυτό την ίδια στιγμή που είναι σε έξαρση ο κορονοϊός και οι άλλες ιώσεις.

Το ΣΕΤΕΠΕ καταγγέλλει πως αυτή η περίπτωση δεν είναι μεμονωμένη. «Τις τελευταίες μέρες, που η εντατικοποίηση στους εργαζόμενους στον κλάδο χτύπησε "κόκκινο", ζήσαμε μη καταβολές Δώρων, εκβιασμούς από την εργοδοσία όταν ο συνάδελφος σήκωνε κεφάλι κ.λπ. Ολα όμως απαντήθηκαν με την οργανωμένη δράση του Συνδικάτου, με την παρέμβασή μας. Και έτσι θα συνεχίσουμε».

Το Συνδικάτο ζητά να παρθεί πίσω η απόλυση της εργαζόμενης και στο πλαίσιο των παρεμβάσεών του, προχώρησε σε εξορμήσεις και στο συγκεκριμένο κατάστημα και σε άλλα επισιτιστικά της περιοχής. Συνομίλησε με εργαζόμενους και ανέδειξε την ανάγκη για απάντηση σε κάθε επίθεση της εργοδοσίας, σε κάθε προσβλητική συμπεριφορά.

16 Ιανουαρίου, 2024

Νίκος Καζαντζάκης: Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ



Νίκος Καζαντζάκης: Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ
(απόσπασμα απο τον πρόλογο του Ν. Καζαντζάκη στο βιβλιο της Ρόζας Λούξεμπουργκ: ''Οργανωτικά προβλήματα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας')

...Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα πότε δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».
Πολλοί κλαίγαν, άλλοι βλαστημούσαν και φοβέριζαν. Οι καλοθρεμμένοι αστοί περνούσαν και σφύριζαν. Ήρθαν οι αστυφύλακες και την κατέβασαν από το τραπέζι και την πήραν στη φυλακή. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη ματιά της προς τους αψηλούς, βάρβαρους στρατιώτες. Έλεος, αγανάχτηση και θλίψη. Σα να μετρούσε πόσο σκοτάδι υπάρχει ακόμα, πόση σκλαβιά και τι αγώνας χρειάζεται!
Μιαν άλλη μέρα: Είχε κηρυχτεί ο παγκόσμιος πόλεμος, τα γερμανικά σιδερόφραχτα στρατεύματα κίνησαν να δρασκελίσουν τα σύνορα και να μπουν στη Ρωσία.
Άξαφνα, μια χλωμή γυναίκα όρμησε, στάθηκε απάνου στα σύνορα κι άνοιξε τα δυο μικρά της αδύναμα χέρια να σταματήσει τους στρατούς που προχωρούσαν. Ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Τη φυλακίζουν. Από τη φυλακή της κοιτάζει τον ήλιο, τα πουλιά, τα σύννεφα, ακουμπισμένη στα κάγκελα.
Ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού διαβάζω τα γράμματα της στην αγαπημένη της φιλενάδα, τη Σόνια:
«Κάποτε μου φαίνεται πως δεν είμαι ανθρώπινο πλάσμα, μα ένα πουλί ή ένα οποιοδήποτε ζώο, που πήρε ανθρώπινη μορφή. Περσότερο ταιριάζει στην ψυχή μου μια γωνίτσα περβόλι, ένα χωράφι και να ΄μαι ξαπλωμένη στο χορτάρι, ανάμεσα στα έντομα, παρά να βρίσκουμαι σ’ ένα συνέδριο σοσιαλιστικό. Σε σένα μπορώ να κάμω μια τέτοια εξομολόγηση, γιατί βέβαια δε θα με φανταστείς εσύ πως προδίνω την ιδέα. Το ξέρεις, πως μεόλα αυτά, ελπίζω να πεθάνω στο μετερίζι μου: σε μια μάχη στα οδοφράγματα ή μέσα στη φυλακή…».
Γιομάτη επικίντυνα πλούτη κι αντινομίες ήταν η ψυχή της, όπως κάθε μεγάλη ψυχή.
Και παρακάτω γράφει:
«Τη στιγμή που σου γράφω ένας μεγάλος βάβουλος μπήκε στο κελί της φυλακής μου· το γιομώνει με τη βαριά, σα βαρύτονου, φωνή του. Τί ωραίος που είναι, τί βαθύτατη χαρά ζωής αναπηδάει μέσα από το βούισμά του, το γιομάτο δύναμη, ζέστα καλοκαιριάτικη και μυρωδιές από τα λουλούδια!»

«Σονίτσα» γράφει μιαν άλλη μέρα, «παραπονιέσαι με λόγια πικρά γιατί με κρατούν τόσον καιρό φυλακή και φωνάζεις: «Πώς είναι δυνατόν οι ανθρώποι να ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων;» Αγαπητό μικρό μου πουλί, σε όλη την ιστορία ανθρώποι ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων, κι η αδικία τούτη, έχει βαθύτατα τις ρίζες της στις υλικές συνθήκες της ζωής.
Μονάχα η εξέλιξη, μέσα από αναρίθμητες σπασμωδικές κρίσεις, μπορεί να φέρει τη λύτρωση. Σήμερα ζούμε ένα από τα πιο τρικυμισμένα κεφάλαια της εξέλιξης αυτής και ρωτάς: Προς τί όλα τούτα; Το ερώτημα τούτο δεν έχει νόημα όταν αγκαλιάσεις ολάκερο τον κύκλο της ζωής. Προς τί να υπάρχουν πουλιά στον κόσμο; Δεν ξέρω. Μα χαίρουμαι που υπάρχουν και γλυκύτατα παρηγοριέμαι, γρικώντας ξαφνικά ένα βιαστικό τσι-τσι-μπε να μου έρχεται μακριάθε, απάνου από τον τοίχο.
»Άλλωστε υπερτιμάς τη γαλήνη μου. Δυστυχώς η εσωτερική μου ισορροπία και μακαριότητα ταράζεται κι από τον πιο ανάλαφρο ίσκιο που περνάει ποπάνω μου κι υποφέρω τότε αδήγητο μαρτύριο. Μα τις στιγμές αυτές μου είναι αδύνατο να προφέρω λέξη.».

Σε ένα άλλο γράμμα της περιγράφει με πόνο τα βουβάλια που σέρνουν μεγάλα κάρα και κουβαλούν στις φυλακές τα αιματωμένα ρούχα από τον πόλεμο. Ένας στρατιώτης τα χτυπούσε και χάραζε, έως το αίμα, τη ράχη τους:
«Την ώρα που ξεφόρτωναν τα κάρα, τα βουβάλια έμεναν ακίνητα εξαντλημένα και το ένα, εκείνο που έτρεχε αίμα, κοίταζε θλιμμένο, ίσα, μπροστά του. Όλη του η μορφή και τα μεγάλα του μαύρα μάτια, τα τόσο γλυκά, είχαν την έκφραση του παιδιού που τιμωρήθηκε σκληρά χωρίς να ξέρει την αιτία· έκλαψε πολύ και δεν ξέρει πια πώς να γλυτώσει από το μαρτύριο κι από την κτηνώδη βία.
»Στεκόμουνα μπροστά στο κάρο και το πληγωμένο ζώο με κοίταζε. Τα δάκρυα τινάχτηκαν από τα μάτια μου· ήσαν τα δάκρυά του. Ω δύστυχο βουβάλι μου, αγαπημένε φτωχέ αδερφέ μου, είμαστε κι οι δυο ανυπεράσπιστοι και βουβοί, ενωμένοι κι οι δυο στο πόνο, στην ανημποριά και στη λαχτάρα!»

Θάμα είναι η ευαισθησία τούτη της καρδιάς σε μια γυναίκα με τόση οξύτατη λογική και διαλεκτική δεινότητα και σοφία.

Κι ακόμα περισσότερο η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε και την Τρίτη ανώτατη αρετή: Δεν ήταν μονάχα λεπτότατα παθαινόμενη καρδιά, δεν ήταν μονάχα ανυπέρβλητα λαγαρός θεωρητικός νους – μα ήταν και μια ζωή γιομάτη Πράξη: αμείλιχτος πολεμιστής, έτρεχε από πόλη σε πόλη, μιλούσε στις πλατείες, στα καφενεία, στα εργοστάσια, πήγαινε μπροστά από τους εργάτες σε συλλαλητήρια κι απεργίες.
«Σονίτσαα, Σονίτσα, κράτα ό,τι κι αν γίνει, τη γαλήνη σου και την ηρεμία. Τέτοια είναι η ζωή και πρέπει να την παίρνεις όπως είναι, με γενναιότητα, με όρθιο το κεφάλι και με χαμόγελο στα χείλη, μπροστά και ενάντια στα πάντα!»

Και το τελευταίο της γράμμα, λίγο πριν την σκοτώσουν:
«Η ψυχή μου βρίσκεται σε τέτοιο πυρετό, που είναι αδύνατο να δέχουμαι πια τους φίλους μου και να νιώθω πως μας επιβλέπουν οι φύλακες. Το βάσταξα με υπομον’η όλα τούτα τα χρόνια κι αν ήταν άλλοι καιροί, θα ‘κανα υπομονή. Μα τώρα που όλα συθέμελα άλλαξαν, δεν το ανέχομαι πια. Να μ’ επιβλέπουν την ‘ωρα που μιλω΄και να να μη με αφήνουν να προφέρω λέξη για ότι βαθύτατα μ’ ενδιαφέρει, μου κατήντησε τόσο μαρτύριο, που προτιμώ να στερηθώ κάθε επίσκεψη, ωσότου να μπορέσουμε να ιδωθούμε σαν ελεύτεροι άνθρωποι».
Σε λίγο καιρό, τον Γενάρη του 1919, τη σκότωσαν!
Αχ! Πως ανέβηκε ξαφνικά, μέσα στην Πεντέλη, η κραυγή: – Βοήθεια!
Δεν ήταν μια γυναίκα που φώναζε – ήταν η κραυγή, η σημερινή, ολάκερης της Γης.
Κατέβαινα το βουνό ταραγμένος. Τα δάκρυα είχαν τιναχτεί από τα μάτια μου. Πώς όταν είδα τη γυναίκα τούτη στη μακρινή πολιτεία να φωνάζει, απάνω στο τραπέζι, μικρή, αδύναμη κι άσκημη, πώς να μη χυθώ να σφίξω το χέρι της και να πάω μαζί της! Μα θυμούμαι, πειράχτηκα κι απόστρεψα το πρόσωπό μου. Ένας γιατρός, που ήταν μαζί μου είπε: «Θα είναι υστερική· θα την πάντρευα να ησυχάσει». Κι εγώ γέλασα, θυμούμαι.
Φρίσσω λογιάζοντας πόσο κτήνος μπορεί να ‘ναι ο άνθρωπος, χωρίς να το νιώθει. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξεπέσει τόσο, μεγαλύτερη αμαρτία δεν έκαμα.
Και τώρα τα δάκρυα ανεβαίνουν, μια καρδιά χτυπάει και γιομίζει με αντίλαλο την ερημιά, η ζωή ανασηκώνεται όλη απάνου στους αδύναμους, καμπουριασμένους ώμους της χλωμής τούτης μεγαλομάρτυρης αδελφής.
Έφυγε η κραυγή από το στήθος της, λευτερώθηκε από το εφήμερο κορμί της και δουλεύει, φωνάζοντας πολεμικά, μέσα στα στήθη των ανθρώπων. ΄
Τέτοια η κραυγή της λευτεριάς. Έκαμε χρόνια να φτάσει και να χτυπήσει την ψυχή μου. Άλλες ψυχές, πιο χαμηλά, πιο πέρα, ακόμα δεν τη γρίκησαν. Βλέπουν μια γυναίκα ν’ ανοίγει το στόμα της, να σηκώνει τα χέρια απάνου σ’ ένα τραπέζι, μα δεν ακούν τί λέει: ύστερα από πέντε, δέκα χρόνια, θ’ ακούσουν· κι η ψυχή τους θα τιναχτεί κραυγάζοντας.
Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ σκίζει τα σωθικά μας:
-Βοήθεια!»

Ο αέρας άλλαξε, αναπνέει μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη θειάφι. Ποιος φώναξε; Εμείς φωνάζουμε, οι αδικημένοι άνθρωποι! Κι ύστερα σιωπή· ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από φόβο. Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας. Γιατί δεν είναι απόξω, δεν είναι μακριά, δεν έρχεται, για να μπορούμε να ξεφύγουμε – μέσα στην καρδιά κάθεται η κραυγή και φωνάζει.
Ανίλεη, αυστηρή είναι η στιγμή που περνούμε. Δε στρέφουμε πια το πρόσωπό μας στον ουρανό, ζητώντας βοήθεια. Ξέρουμε, ουρανός και γης είναι ένα. Ο νους, ας είναι ο ποιητής ουρανού και γης· αυτός ανέλαβε όλη την ευθύνη του χαμού ή της σωτηρίας. 
Ο νους μας είναι σαν το «Μικρό Σκορπιό» μιας αφρικάνικης παράδοσης, που αν την ήξερε, πολύ θα την αγαπούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
«Ο μικρός σκορπιός είπε: – Εγώ, ο μικρός σκορπιός ποτέ δε θα επικαλεστώ το όνομα του Θεού. Εγώ, ο μικρός σκορπιός, όταν θέλω να κάμω τίποτα, θα το κάμω με την ουρά μου»!»



Ελενη Μαρκακη

Στις 15 Ιανουαρίου 1919, η νεαρή Γερμανική επανάσταση αποκεφαλίστηκε και σφραγίστηκε με το διπλό φόνο του Κάρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, οταν η Ασφάλεια κατάφερε να εντοπίσει το κρησφύγετο όπου κρύβονταν ο Λίμπκνεχτ και η Λούξεμπουργκ.
 Οι ασφαλίτες εισέβαλαν και συνέλαβαν τους δύο ηγέτες, τους οποίους μετέφεραν στο Επιτελείο Μεραρχίας Ιππικού της Φρουράς του Βερολίνου. Εκεί εκτελέστηκαν από αποθηριωμένους αξιωματικούς. 
Για να καλύψουν τα ίχνη τους, οι δολοφόνοι έστειλαν το πτώμα του Λίμπκνεχτ στο νεκροτομείο ως «πτώμα αγνώστου ανδρός», ενώ το πτώμα της Λούξεμπουργκ πετάχτηκε σε μια διώρυγα όπου βρέθηκε στις 31 του Μάη 1919.
Τίποτα από κείνη την περίοδο δεν πρέπει να ξεχαστεί...


08 Ιανουαρίου, 2024

Ο Βρώμικος Ρόλος της Σοσιαλδημοκρατίας Χτες-Σήμερα #Μάκης_Παπαδόπουλος

 

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από την ομιλία του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση με θέμα «Ο βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Οχι άλλες αυταπάτες! Με το ΚΚΕ στον αγώνα μπορούμε να νικήσουμε!», που διοργάνωσαν στις 20 Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη οι Κλαδικές Οργανώσεις της ΟΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Ολόκληρη η ομιλία θα δημοσιευτεί στο προσεχές τεύχος της ΚΟΜΕΠ.

«Γιατί υπήρξε, όμως, φίλες και φίλοι, η φθορά του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ και πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση;

Διότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ηγήθηκαν σε κυβερνήσεις, διαχειρίστηκαν τη μεγάλη κρίση, ψήφισαν και υλοποίησαν την πολιτική των μνημονίων που οδήγησε στη μεγάλη επιδείνωση στη ζωή της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέλαβε σε φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης, που συνοδεύτηκε από τη στροφή της Κομισιόν προς την επεκτατική πολιτική, τα μεγάλα "κρατικά πακέτα" και τα κοινοτικά κονδύλια για την αντιμετώπιση της πανδημίας και την υλοποίηση της "πράσινης μετάβασης", στην ουσία για ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ετσι, η ΝΔ είχε τη δυνατότητα μαζί με τον πακτωλό κονδυλίων που δόθηκε στους ομίλους να πάρει κάποια μέτρα που απέτρεπαν τη μεγάλη και απότομη επιδείνωση του λαϊκού εισοδήματος. Ετσι, εμφανίστηκε, απ' τη μια, ως ο ικανότερος διαχειριστής για την προσέλκυση επενδύσεων και τη διασφάλιση της ανάπτυξης της οικονομίας και, απ' την άλλη, ως το "μικρότερο κακό" για το εισόδημα και τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων.


Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε πλέον να ψαρεύει σε θολά νερά, όπως στην εποχή του μνημονίου. Η σύμπλευσή του με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τη στρατηγική του κεφαλαίου τον υποχρέωνε να ψηφίζει πάνω απ' το 50% των νόμων της ΝΔ, όπως και το ΠΑΣΟΚ. 
Και σε κάθε προσπάθεια μικρο-διαφοροποίησης αρκούσε στη ΝΔ να θυμίζει στον λαό τους νόμους Κατρούγκαλου, Αχτσιόγλου και γενικότερα τον εφιάλτη του 3ου μνημονίου και των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων.

Οι πρόσφατες διεργασίες προσπαθούν εκτός των άλλων να "ξεπλύνουν", να σβήσουν απ' τη μνήμη του λαού τον αντιλαϊκό ρόλο που έπαιξαν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. 
Γι' αυτό επιλέγονται και θα επιλεγούν νέα πρόσωπα, όπως ο Τεμπονέρας, που δεν θυμίζουν την εποχή των μνημονίων.

Σημαιοφόρος της αντίδρασης από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο

Ομως, ο βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας για την ενσωμάτωση του λαού στους στόχους του κεφαλαίου διαπερνά όλη την Ιστορία της στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, δεν αφορά μόνο τα τελευταία χρόνια.

Στην εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη συντάχθηκαν με τις αστικές τάξεις και έσυραν τους λαούς της Ευρώπης στο σφαγείο της στρατιωτικής αναμέτρησης. Αντικατέστησαν το "Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!" με το "Προλετάριοι όλων των χωρών, αλληλοσφαχτείτε!".

Στην Επανάσταση του 1918 στη Γερμανία*, οι σοσιαλδημοκράτες ως κυβέρνηση πρωταγωνίστησαν στη σφαγή του επαναστατικού εργατικού κινήματος, στη δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ.

Πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η σοσιαλδημοκρατία έπαιξε ενεργό ρόλο προκειμένου να αναλάβει ο Χίτλερ τη διακυβέρνηση στη Γερμανία, ενώ στη Γαλλία η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου δεν στήριξε ουσιαστικά τον αγώνα ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις του Φράνκο στην Ισπανία. 
Το 1937 ακύρωσε τα όποια φιλεργατικά μέτρα είχε πάρει, "για να ανακάμψει η οικονομία", και τελικά άνοιξε τον δρόμο στον σχηματισμό της κυβέρνησης Νταλαντιέ, που συμφώνησε στην πολιτική "κατευνασμού" του Χίτλερ και στη Συμφωνία του Μονάχου, με στόχο να προσανατολιστεί το σχέδιο της γερμανικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης μόνο προς τη Σοβιετική Ενωση.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, του κοινωνικού συμβολαίου για να προχωρήσει η καπιταλιστική ανάπτυξη.

Είναι η περίοδος που η αστική τάξη έχει μεγαλύτερα περιθώρια παραχωρήσεων, καθώς έχει προηγηθεί μεγάλη καταστροφή, απαξίωση υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου και μεγάλη άνοδος της παραγωγικότητας. 
Ταυτόχρονα, έχει ανάγκη τη θωράκιση του συστήματος απέναντι στην ΕΣΣΔ και στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, στην εργατική τάξη, που είχε δοκιμάσει τη δύναμή της με τη συμμετοχή στον ένοπλο αγώνα κατά του φασισμού, και απέναντι στην ισχυρή επιρροή Κομμουνιστικών Κομμάτων. Επιπλέον, έχει την ανάγκη για ώθηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, χωρίς όμως όξυνση της ταξικής πάλης. (...)

Η Ιστορία διδάσκει

Η Ιστορία μάς βοηθά να κατανοήσουμε όχι μόνο τι έκαναν, ποια εγκλήματα σε βάρος του λαού διέπραξαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά κυρίως γιατί τα έκαναν και γιατί θα τα ξανακάνουν. Μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι αυτά τα κόμματα μόνο χειρότερα, ακόμα πιο εχθρικά για τον λαό μπορούν να γίνουν. Διότι δεν έκαναν απλά κάποια λάθη.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα θυσίασαν τις λαϊκές ανάγκες για να προωθήσουν τη στρατηγική του κεφαλαίου και τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τις οποίες προβάλλουν σταθερά ως μονόδρομο όλα αυτά τα χρόνια, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες.

Και τα ίδια και χειρότερα θα κάνουν το επόμενο διάστημα, αφού συμφωνούν, στηρίζουν και προωθούν:

-- Τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας ως σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών κέντρων απ' την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή.

-- Την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία, που μετατρέπει τη χώρα σε απέραντη βάση, ορμητήριο για τη σφαγή άλλων λαών και στόχο στρατιωτικών αντιποίνων σε περίπτωση επέκτασης του πολέμου.

-- Τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ που κυριολεκτικά σφαγιάζει σήμερα τον λαό της Παλαιστίνης.

-- Τα επικίνδυνα παζάρια εφ' όλης της ύλης με την αστική τάξη της Τουρκίας για να διατηρηθεί η συνοχή του ΝΑΤΟ και να προχωρήσει η συνεκμετάλλευση. Παζάρια εφ' όλης της ύλης για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας που δεν αποθαρρύνουν αλλά ενισχύουν την τουρκική επιθετικότητα (...)

Ο μύθος της προοδευτικής διακυβέρνησης

Η Ιστορία μάς διδάσκει επίσης ότι καμιά αστική κυβέρνηση, όπως κι αν αυτοαποκαλείται, προοδευτική ή αριστερή, δεν μπορεί να κινηθεί έξω απ' τις ράγες που καθορίζει η δικτατορία του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να υπερβεί τις νομοτέλειες, τους καταναγκασμούς με τους οποίους λειτουργεί η καπιταλιστική οικονομία.

Καμιά αστική κυβέρνηση δεν θα υπονομεύσει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων ομίλων στις Κατασκευές, στην Ενέργεια, σε κάθε τομέα της οικονομίας.

Γι' αυτό και όσες κυβερνήσεις κι αν πέρασαν, παραμένουν, για παράδειγμα, οι άθλιες συνθήκες, τα εξοντωτικά ωράρια, οι χαμηλοί μισθοί στο "τουριστικό θαύμα" της καπιταλιστικής Ελλάδας.

Καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί επίσης να μετατρέψει σε φιλολαϊκό το αστικό κράτος, που έχει ως αποστολή να υπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτήν την αποστολή υπηρετούν ενιαία όλες οι λειτουργίες του, απ' την Εκπαίδευση έως τη Δικαιοσύνη και απ' την οικονομική πολιτική έως την αστυνομία και τον στρατό.

Το κράτος του κεφαλαίου δεν τεμαχίζεται σε επιμέρους λειτουργίες, ώστε κάποια απ' αυτές να μπορεί να αλλάξει σταδιακά σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Ολες οι λειτουργίες διαπλέκονται για να υπηρετήσουν το σύστημα. Π.χ. στην Εκπαίδευση δεν υπάρχει μόνο η διάδοση των ιδεών της άρχουσας τάξης, η ιδεολογική λειτουργία, υπάρχει ταυτόχρονα και η καταστολή, η δυνατότητα αποβολής του μαθητή, αξιολόγησης και απόλυσης του εκπαιδευτικού που δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις (...)

Οσκαρ κωμωδίας

Τα κορυφαία στελέχη της, όπως ο Τσακαλώτος, η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης, ορκίζονται ότι θέλουν να σώσουν την "ψυχή της Αριστεράς" απ' τον εκφυλισμό στον οποίο οδηγεί η νέα ηγεσία Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας σκεφτούμε:

Ποιοι συγκροτούν το νέο κόμμα, τη "Νέα Αριστερά"; 
Το μισό υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης του 3ου μνημονίου και της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε στη συνέχεια το 50% των νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ, δηλαδή ο Τσακαλώτος, η Αχτσιόγλου, ο Βίτσας, ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Χαρίτσης κ.λπ.

Και τι δηλώνουν; 
Οτι είναι περήφανοι για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για τα ματωμένα "μαξιλάρια" των 36 δισ., για τη Συμφωνία των Πρεσπών και την πολιτική σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ. Οτι θα προωθήσουν αποφασιστικά και πιο αποτελεσματικά όλες τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, απ' την "πράσινη μετάβαση" ως το πλαίσιο ψηφιακού μετασχηματισμού.

Γι' αυτό εξάλλου ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας τους δηλώνει έτοιμος για συνεργασία με τα άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ, για τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, την προάσπιση της δημόσιας Παιδείας και τη ρύθμιση της αγοράς, ρύθμιση με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που έχουν γιγαντώσει τις κοινωνικές ανισότητες (...)

Στην πραγματικότητα, ο Κασσελάκης, μαζί με τον Τσίπρα, λέει ωμά, χωρίς ψευτοαριστερό περιτύλιγμα, αυτά που έχουν προβάλει όλοι οι υπόλοιποι τα προηγούμενα χρόνια.

Γελοιοποιείται στη συνέλευση του ΣΕΒ προβάλλοντας το κεφάλαιο ως εργαλείο μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων. Δεν διεκδικεί το Νόμπελ Οικονομίας, αλλά το Οσκαρ α΄ ρόλου στην κωμωδία.

Δηλώνει ότι ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος και ότι το μόνο που ζητά η Αριστερά είναι ίδιους κανόνες για όλους στον καπιταλισμό, δηλαδή ίδιους κανόνες για τον εφοπλιστή και τον ναυτεργάτη, τον τραπεζίτη και τον άνεργο που πνίγεται στα χρέη.

Για ποιο πράγμα όμως μπορούν να τον κατηγορήσουν οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα; Αυτοί δεν πρόβαλλαν και προβάλλουν παραμύθια της "υγιούς επιχειρηματικότητας" και της "δίκαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους"; Αυτοί δεν παραπλανούσαν ότι έχουν ανακαλύψει τη μαγική συνταγή να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου και να μειώνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης, το ξεζούμισμα των εργαζομένων; Αυτοί δεν χάριζαν, επικαλούμενοι αυτά τα παραμύθια, τους φόρους στους εφοπλιστές, στις τράπεζες, στους "υγιείς" στρατηγικούς επενδυτές; (...)

Δεν υπάρχει ενδιάμεση στρατηγική

Ο Κασσελάκης απλά κορύφωσε αυτήν τη φαρσοκωμωδία ζητώντας ανοιχτά απ' τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιγράψει το μοντέλο των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, με βάση τις επιθυμίες εφοπλιστικών κύκλων και του αμερικανικού παράγοντα.

Φίλες και φίλοι, δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες.

Η ζωή αποδεικνύει ότι στην πράξη υπάρχουν δύο ουσιαστικές πολιτικές επιλογές:

Απ' τη μια των αστικών κομμάτων που στηρίζουν και προωθούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τα σχέδια του ΝΑΤΟ. Σ' αυτήν την όχθη βρίσκονται το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η "Νέα Αριστερά", το ΜέΡΑ25 μαζί με τη ΝΔ.

Απ' την άλλη βρίσκονται οι δυνάμεις του ΚΚΕ, που στηρίζονται στο ανατρεπτικό Πρόγραμμά του και παλεύουν για να ανοίξει ο δρόμος της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο, ο δρόμος της ανατροπής. Παλεύουν για τη μόνη πραγματική διέξοδο, τον σοσιαλισμό.

Αυτές οι δύο επιλογές δεν παντρεύονται. Δεν υπάρχει ενδιάμεση στρατηγική που να υπηρετεί και τους θύτες και τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη, που θα φέρει μια προοδευτική κυβέρνηση, υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Είναι ρεαλιστική όσο "το στεγνό νερό".Ολοι μπορούμε σήμερα να σκεφτούμε τις ολέθριες συνέπειες για τον λαό, αν το ΚΚΕ είχε ενδώσει στις πιέσεις και είχε αποδεχτεί τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του 3ου μνημονίου και της Συμφωνίας των Πρεσπών του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα είχε αφοπλιστεί το κίνημα, θα είχε ενισχυθεί το ρεύμα της υποταγής στο όνομα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Οι ζωντανές πρωτοπόρες δυνάμεις στους μισθωτούς και τους αυτοαπασχολούμενους δεν θα είχαν πού ν' ακουμπήσουν, ποιον να εμπιστευτούν.
Δεν κάναμε αυτό το μοιραίο λάθος, γιατί είχαμε βαθύνει στις επεξεργασίες μας και είχαμε εξετάσει αυτοκριτικά την ιστορική μας πείρα.

Συνεχίζουμε να μελετάμε την αρνητική πείρα απ' τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων και τη διάχυση στην ΕΔΑ στις δεκαετίες '50 και '60, απ' την εκλογική κάθοδο της Ενωμένης Αριστεράς λίγα χρόνια μετά τη διάσπαση του 1968, απ' την πορεία που οδήγησε στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, στο 13ο Συνέδριο και στη διάσπαση.

Διαβεβαιώνουμε εχθρούς και ψεύτικους φίλους ότι δεν πρόκειται να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Ειδικά αυτούς που μας καλούνε να βάλουμε "νερό στο κόκκινο κρασί μας", να το κάνουμε ροζ για να διασφαλίσουμε με αυτόν τον τρόπο μια μεγάλη κοινοβουλευτική άνοδο, όπως μας λένε (...)

Στη χώρα μας υπάρχει ορατή διέξοδος. Υπάρχει ελπίδα στη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Αργά, βασανιστικά, μέσα στον αρνητικό συσχετισμό δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης που προκαλεί ανησυχία στο σύστημα.

Μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε να δυναμώσει πιο γρήγορα. Μπορούμε και θα τα καταφέρουμε».


06 Ιανουαρίου, 2024

#Semina_Digeni: Η Νύχτα που Γεννήθηκε η «Ρωμιοσύνη». 6/1/1966.


Η νύχτα που γεννήθηκε η «Ρωμιοσύνη». 6/1/1966.
Το άρθρο μου σήμερα στον Ριζοσπάστη.
Μια τέτοια μέρα, ένας άντρας με ματωμένο πουκάμισο, κάθεται να γράψει τραγούδια.
Παίρνει κάτι τσαλακωμένα χαρτιά με ποιήματα και συνεχίζει αυτό που είχε ξεκινήσει ο ποιητής.
Τη μάχη, σώμα με σώμα, με τον θάνατο.
Με όλες τις μορφές θανάτου: Την καταπίεση, τη σκλαβιά, την αδικία, την εκμετάλλευση, την ανελευθερία.
Μια μάχη ως το «αταξικό γαλάζιο», όπως συνήθιζε να λέει ο ποιητής.
Ο χτυπημένος άντρας είναι ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ο ποιητής ο Γιάννης Ρίτσος. Στα τσαλακωμένα χαρτιά - που είχαν ξεχαστεί χρόνια στο συρτάρι - είναι γραμμένη η «Ρωμιοσύνη». Εννέα ποιήματά της θα γίνουν εκείνη την παγωμένη νύχτα αθάνατα τραγούδια.
Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Γενάρη του 1966.
Εποχή μεγάλων και δραματικών γεγονότων, με το πολιτικό κλίμα ιδιαίτερα οξυμένο. Εχουν ήδη προηγηθεί - μεταξύ άλλων - οι δολοφονίες του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και του φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα. Ηταν οι μέρες που η Ελλάδα συγκλονιζόταν από ένα κύμα διαδηλώσεων, που πέρασαν στην Ιστορία ως το «κίνημα των 70 ημερών» ή «Ιουλιανά», στις οποίες πήραν μέρος τρεις γενιές: Της ΕΑΜικής Αντίστασης, της μεταπολεμικής εργατικής τάξης, της φοιτητικής και σπουδάζουσας νεολαίας, ακόμα και μαθητές. Πολιτικά κυριαρχούσε το αίτημα για ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, απαλλαγμένου από σκουριές του μετεμφυλιακού πλέγματος καταστολής.
Τα «Ιουλιανά», όμως, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ξεκινούσαν από την αρχή της δεκαετίας του '50 (αν όχι και νωρίτερα) κι έφταναν μέχρι την εκδίωξη του βασιλιά από τη χούντα τον Δεκέμβρη του 1967 και (από μια συνολικότερη οπτική) μέχρι το 1974.
Τυπικά, λοιπόν, οι διαδηλώσεις τον Ιούλη του 1965 ξεκίνησαν με αφορμή την παραίτηση της κυβέρνησης της Ενωσης Κέντρου, εξαιτίας της άρνησης του βασιλιά Κωνσταντίνου να υπογράψει το Βασιλικό Διάταγμα ανάληψης του υπουργείου Εθνικής Αμυνας από τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Ηταν τότε που ο Γ. Παπανδρέου - με τις προσφιλείς του μεγαλοστομίες - προσπαθούσε να εγκλωβίσει το τεράστιο λαϊκό κίνημα στα στενά πλαίσια της πολιτικής του Κέντρου, βάζοντας παρασκηνιακά τρικλοποδιές στον λαό, ώσπου να οδηγήσει στο ξεθύμασμα.
Σε λίγους μήνες, η χώρα θα βυθιζόταν στο σκοτάδι της δικτατορίας των συνταγματαρχών και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας της «Ρωμιοσύνης» θα έπαιρναν πάλι τον δρόμο της φυλακής και της εξορίας.
Τα ματωμένα Θεοφάνεια και το «κομμουνιστικό μίασμα»
Επιστρέφουμε, όμως, σ' εκείνα τα επεισοδιακά Θεοφάνεια, στον Πειραιά, στο κλίμα μπαρουταποθήκης. Ο Γεώργιος Παπανδρέου βρίσκεται στο λιμάνι, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και τα μέλη της κυβέρνησης Στέφανου Στεφανόπουλου στο Τουρκολίμανο.
Ο αγιασμός των υδάτων μετατρέπεται ταχύτατα σε μια οργισμένη διαδήλωση κατά του βασιλιά και της κυβέρνησης (αν προσθέσουμε και τη λαϊκή δυσαρέσκεια, μετά το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του βασιλιά Κωνσταντίνου, στο οποίο έχει χαρακτηρίσει «μίασμα» τον κομμουνισμό, η εξέλιξη είναι αναμενόμενη).
Η πρωτοφανής λαϊκή κινητοποίηση κατατρομάζει την εξουσία (οι ξένοι ανταποκριτές μεταδίδουν για 50.000 κόσμου). Ο Μίκης είναι τότε πρόεδρος της Νεολαίας Λαμπράκη και επικεφαλής βουλευτής της αντιπροσωπείας της ΕΔΑ.
Εκεί, λοιπόν, κοντά στο Δημοτικό Θέατρο και την πλατεία Κοραή, χτυπιέται άγρια από αστυνομία και παρακρατικούς.
Ο Φώντας Λάδης στο βιβλίο του «Μίκης Θεοδωράκης: Το χρονικό μιας επανάστασης 1960 - 1967» (εκδ. «Εξάντας»), γράφει: «Αρχισε η επίθεση της αστυνομίας. Επεφταν με λύσσα σ' όποιον έβρισκαν στο πέρασμά τους. Ρίχτηκαν πάνω στο Μίκη. Τον τραυμάτισαν. Ενας αρχιφύλακας ούρλιαξε: Θεοδωράκη, Βούλγαρε»!
Οταν καταφέρνει, αγκομαχώντας και κουτσαίνοντας να γυρίσει στη Ν. Σμύρνη, στο σπίτι του, διαπιστώνει πως είναι βαριά χτυπημένος, με βαθιά τραύματα στο πρόσωπο και στο σώμα, με τα ρούχα του σκισμένα, γεμάτα αίματα και μέσα στις λάσπες. Πηγαίνει τότε κατευθείαν στο γραφείο του, για να μην τον δει κάποιος από την οικογένειά του και τρομάξει με το θέαμα. Θέλει κάπου να ξεσπάσει, το ηφαίστειο μέσα του κοχλάζει. Ανοίγει το συρτάρι του, βρίσκει μέσα εκείνα τα παλιά χειρόγραφα που του είχε στείλει - μέσω των γυναικών των πολιτικών κρατουμένων - ο Γιάννης Ρίτσος. Αρχίζει να θυμάται. Κάπου στις αρχές του 1962, μία οργάνωση γυναικών που αγωνιζόταν για την αποφυλάκιση των κρατουμένων, είχε έρθει στο σπίτι του, του είχε δώσει τα ποιήματα του Ρίτσου και τον παρακαλούσε να βγάλει έναν δίσκο, να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη, μήπως βγουν οι άντρες τους από τις φυλακές.
Τα διαβάζει.
Καιρό μετά, ο Μίκης εξομολογείται:
«Επιασα στα χέρια μου τα χειρόγραφα και όταν διάβασα το στίχο "Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό", είπα πως έφτασε η ώρα της Ρωμιοσύνης και έκατσα στο πιάνο».
Εχει πάθος, πείσμα, θυμό, έχει όμως και έμπνευση. Γίνεται ένα με τα τσαλακωμένα χαρτιά, και μέσα στις επόμενες ώρες καταφέρνει το απίθανο. Μελοποιεί, σε χρόνο - ρεκόρ, εννέα τραγούδια από τη «Ρωμιοσύνη»!
Οι φωτεινοί ύμνοι των εξεγέρσεων!
Πού να φανταζόταν πως αυτά που θα δημιουργούσε εκείνη την έκτη νύχτα του Γενάρη, σε λίγο καιρό, μέσα στην κόλαση της χούντας, θα γίνονταν οι φωτεινοί ύμνοι των εξεγέρσεων, των διαδηλώσεων, των εξοριών, του Πολυτεχνείου.
Πού να φανταζόταν πως ακόμη και σήμερα, παραπάνω από μισό αιώνα μετά, μ' αυτά τα τραγούδια του, θα κατεβαίνουμε πάλι στις κινητοποιήσεις, αυτά θα τραγουδάμε κι απ' αυτά θα παίρνουμε δύναμη. Τραγούδια πιο ισχυρά κι από όπλα. Αφού ξέρουμε πια, πως:
«Οταν σφίγγουν το χέρι,
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι
φεύγει μες απ' τα άγρια γένια τους.
όταν κοιμούνται,
δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους,
όταν σκοτώνονται
η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες και με ταμπούρλα».
Ο Αραγκόν έχει πει για τον Ρίτσο:
«...Πάνε πάνω από είκοσι χρόνια, που μου φέραν στίχους μεταφρασμένους απ' τα ελληνικά, ενός ποιητή για να διορθώσω τα γαλλικά τους. Αξαφνα ένιωσα ένα σφίξιμο στο λαρύγγι και το παράξενο είναι πως αργότερα, κάθε φορά που μου φέρναν στίχους, καλά είτε κακά μεταφρασμένους, αυτού του άγνωστου, ένιωθα ανίκανος να κυριαρχήσω στα δάκρυά μου... Ολα γίνονται σάμπως ο ποιητής αυτός να γνώριζε το μυστικό της ψυχής μου, και να ήξερε, μόνος αυτός, να με συγκλονίζει έτσι. Στην αρχή δεν ήξερα πως ήταν ο πιο μεγάλος απ' τους ζώντες ποιητές της εποχής αυτής. Ορκίζομαι πως δεν το ήξερα. Το έμαθα σταδιακά, από το ένα ποίημα στο άλλο, παρά λίγο να πω από το ένα μυστικό στο άλλο, γιατί κάθε φορά ένιωθα τον συγκλονισμό μιας αποκάλυψης. Η αποκάλυψη ενός ανθρώπου και μιας χώρας, τα βάθη ενός ανθρώπου και τα βάθη μιας χώρας...».
(Κείμενο του Λουί Αραγκόν με τίτλο «Ο μεγαλύτερος ζων ποιητής ονομάζεται Γιάννης Ρίτσος»)
«Το ψωμί σώθηκε,
τα βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους
μόνο με την καρδιά τους».
Για τη «Ρωμιοσύνη» η κόρη του ποιητή, η συγγραφέας Ερη Ριτσου, έχει ξεκαθαρίσει:
«Είτε φασίστες την τραγουδήσουν, είτε πατριδολάγνοι, είτε πατριδοκάπηλοι, είτε δοσίλογοι, είτε άσχετοι, είτε ανύποπτοι, η "Ρωμιοσύνη" είναι το ποίημα που είναι, γράφτηκε για τον λόγο που γράφτηκε και αυτό δεν αλλάζει».
Ο Ρίτσος δεν απομακρύνεται ποτέ από τους συντρόφους του, είναι δοσμένος πάντα σε αυτούς. Σ' αυτούς καταλήγει και στη ζωή και στην ποίηση. Εκεί, δίπλα σ' αυτούς και μέσα στο Κόμμα, λέει πως βρίσκει την πλήρωση και τη δικαίωση της ζωής του:
«Κάθε φορά ξαναγυρνάω κοντά σας
κι είναι μια χαρά για μένα
να ξέρω πως με περιμένετε, να ξέρω την ωραία υπομονή σας
και τη βαθύτητα της εμπιστοσύνης σας.
Λοιπόν αφήστε με
να ξαναγράφω τ' άρθρα της πίστης μας,
με την απλή ιερατικότητα μαθητευόμενου,
με τον γλυκύ ενθουσιασμό του νέου προσήλωτου
που αποστηθίζει τ' άρθρα ζωής,
γραμμένα με μεγάλα κόκκινα γράμματα (...)».
Η ποίηση του Ρίτσου είναι μέρος της επανάστασης
Πιστεύω - και δεν ξεχνώ ποτέ - κάθε λέξη του αξέχαστου οικογενειακού φίλου και σημαντικού σκηνοθέτη Νίκου Αντωνάκου, που επεσήμαινε: «Το έργο του Γιάννη Ρίτσου είναι μέρος της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι μέρος της πολιτικής και οικονομικής επιστήμης. Είναι μέρος της φιλοσοφικής και επιστημονικής γνώσης. Είναι εργαλείο στα χέρια της εργατικής τάξης. Είναι μέρος της επανάστασης».
Επαψα δίπλα του να αναρωτιέμαι αν η ποίηση θα μας σώσει. Μαθαίνω μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις - στην εφηβεία μου - με τον Αντωνάκο πως οι πραγματικοί ποιητές δεν γράφουν για να περνάει ο χρόνος. Γράφουν για να αποκτάει αξία ο χρόνος και τα ποιήματα του Ρίτσου, όπως και η ζωή του, είναι η δική του συμμετοχή στην επανάσταση. Γράφει για να συνεισφέρει και αυτός στην έφοδο στους ουρανούς!
Πάντα, όμως, μαζί με τη μεγάλη του περιουσία, τους συντρόφους του.
Σ' αυτούς που γύριζε πάντα κι ο άλλος μεγάλος ποιητής, ο Γιώργος Κακουλίδης, που πίστευε πως «η ποίηση πρέπει ν' αναγνωριστεί ως μία εκ των πολεμικών τεχνών, ως πράξη που ανατρέπει τα αποτρόπαια όρια της Ιστορίας».
Και συμπλήρωνε:
«Πάντοτε στα δύσκολα ακούω τον ψίθυρο των Διακοσίων του Σκοπευτηρίου, που μου λένε πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε για λόγους "ορθοστασίας" ενάντια στην άβυσσο που μας περιβάλλει. Για το στοίχημα που επέβαλαν οι κομμουνιστές του "εμείς", μακριά από το "εγώ"».
Απέναντι σε όσα έρθουν αυτήν τη νέα χρονιά, σε όλα όσα βάρβαρα κι απάνθρωπα υπαγορεύσει ο νόμος του κέρδους, σ' όλες τις άγριες επιθέσεις που θα εξαπολύσουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του, ένας είναι ο δρόμος. Αυτός που ήταν πάντα. Ο δρόμος του αγώνα και της διεκδίκησης.
Και πάντα, μ' εκείνα τα τραγούδια που γράφτηκαν μια τέτοια μέρα, από έναν άντρα με ματωμένο πουκάμισο κι έναν εξόριστο ποιητή.
Καλή χρονιά

15 Δεκεμβρίου, 2023

10000 ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΑΛΙΕΥΤΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΕΕ ΤΩΝ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΩΝ

Yianis Makridakis:

Ως άνθρωπος που έχασα την ξύλινη βάρκα του πατέρα μου

όταν βγήκε στη σύνταξη και την έκοψε επιδοτούμενος από την ΕΕ και βρίσκοντας ανυπέρβλητα εμπόδια από το νεοελληνικό κράτος στην επιθυμία μας να μου την μεταβιβάσει, 
πώς νομίζετε ότι νιώθω διαβάζοντας την παρακάτω είδηση:
Τα υπουργεία Ναυτιλίας και Παιδείας σχεδιάζουν τη δημιουργία σχολής καραβομαραγκών, όπως ανακοίνωσε, ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Χρ. Στυλιανίδης σε εκδήλωση για την παρουσίαση του προγράμματος σπουδών της εκπαιδευτικής δομής της ξυλοναυπηγικής.
Όπως αποκάλυψε ο ίδιος «τα προηγούμενα χρόνια καταστράφηκαν δυστυχώς πάνω από 10.000 παραδοσιακά αλιευτικά πλοία. 
Είναι κρίμα που χάθηκε τέτοιος πλούτος. Πολλά από αυτά τα σκάφη θα μπορούσαν να διασωθούν και να μετατραπούν, με μικρό κόστος, σε ιδιωτικά ή επαγγελματικά σκάφη αναψυχής. Χάσαμε αυτόν τον πλούτο, να μη χάσουμε ούτε ένα επιπλέον».
Έγραψα κάποτε το Λαγού μαλλί, την νουβέλα για την χαμένη αξιοπρέπεια του νεοελληνικού κράτους με ήρωα τον καπτα Σίμο το Σφαντό, που πέθανε προτού προλάβει να κόψει το καΐκι του, αναγκασμένος να φτάσει σε αυτή την απεγνωσμένη κίνηση για να γλυτώσει από την νεα τάξη πραγμάτων, την απειλητική για την αξιοπρέπεια και τη ζωή.
Πήγα προχθές στο καρνάγιο του Παπόρια, του κορυφαίου καραβομαραγκου στο Αιγαίο πέλαγος και τον είδα να κάθεται άεργος και να μιλάει με το κουφάρι της Ρουχουνιώτισας και τα άλλα που περιμάζεψε να σαπίσουν ήσυχα κοντά του.

Ο υπουργός λέει ότι όλη αυτή η καταστροφή γίνηκε μοναχή της. 
Καταστράφηκαν μόνα τους τα σκαριά, δεν τα κατέστρεψε η πολιτική τους, δεν φταίνε πουθενά αυτοί που κυβερνούν εδώ και δεκαετίες. Δεν φταίει η πολιτική , όλα τα κακά τα πλασάρουν σαν φυσικά φαινόμενα.
 
Κάθε πολίτης με στοιχειώδη μόρφωση και κοινωνική συνείδηση υποφέρει σ αυτή τη χώρα διότι όσο και να φωνάζει για την καταστροφή που βλέπει να συμβαίνει μπροστά στα μάτια του δεν εισακούγεται ποτέ, λοιδορείται κιόλας , και έρχεται μετά από χρόνια μια στιγμή που διαβάζει από χείλη επίσημα ότι δυστυχώς κάποτε έγινε ζημιά. Μοναχή της. Δεν φταίει κανείς. Πάμε παρακάτω. Το ίδιο θα γίνει σε μερικά χρόνια και με τις Βιομηχανικές ΑΠΕ στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά.
Θα βγει ένας παρόμοιος σαλτιμπαγκος σαν τον Στυλιανίδη στο μέλλον και θα πει δυστυχώς χάθηκαν τα βουνά μας, τα νησιά μας, τα νερά, μας, τη γη μας. Μόνα τους θα χουν χαθεί κι αυτά. Δεν θα φταίει κανένας

08 Δεκεμβρίου, 2023

Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ #3_ΔΕΚΕΜΒΡΗ_1944




"Η ματωμένη Κυριακή":
 Σαν σήμερα, 3 Δεκέμβρη 1944, χιλιάδες κόσμου, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΕΑΜ, άρχισαν να συρρέουν, από νωρίς το πρωί, στις προσυγκεντρώσεις που είχαν καθοριστεί σε κάθε λαϊκή συνοικία της Αθήνας και του Πειραιά.
Ήταν Κυριακή, σαν σήμερα. Εκατοντάδες χιλιάδες, άνδρες γυναίκες, παιδιά, μια πραγματική λαοθάλασσα από την Αθήνα και τον Πειραιά, συρρέουν προς το Σύνταγμα.

"Είχε προγραμματιστεί-γράφει ο Θ. Χατζής– ν’ αρχίσει η εκδήλωση με κατάθεση στεφάνων στη μνήμη εκείνων που θυσίασαν τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία".

 Η ώρα πλησίαζε 11 π.μ. και το πλήθος στην πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους όλο και πύκνωνε, με σημαίες, λάβαρα και πλακάτ, με προκηρύξεις και τα φέιγ–βολάν να πέφτουν βροχή.

 Ο λαός διαδήλωνε ενάντια στο άθλιο τελεσίγραφο του Σκόμπι για μονομερή διάλυση του ΕΛΑΣ, για δημοκρατία, για τιμωρία των δωσιλόγων.

Το συλλαλητήριο ήταν ειρηνικό. Ο ΕΛΑΣ βρισκόταν στους στρατώνες του. Ακόμα και η περιφρούρηση είχε ξεκάθαρες εντολές να μην χρησιμοποιήσει όπλα.

Με εντολές του Παπανδρέου, η αστυνομία του Έβερτ, ενισχυμένη με χίτες και ταγματασφαλίτες, είχε στήσει δολοφονική ενέδρα. 
Οι αστυνομικοί είχαν οχυρωθεί στην είσοδο, στην ταράτσα και στα παράθυρα της Αστυνομικής Διεύθυνσης που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας), στην ταράτσα των Παλιών Ανακτόρων (Βουλή) και στο απέναντι του κτιρίου πεζοδρόμιο, προς την πλευρά του Αγνώστου Στρατιώτη. Στους γύρω από την πλατεία δρόμους υπήρχαν αγγλικά άρματα μάχης.

Καθώς η κεφαλή της πορείας μπήκε στην πλατεία, η αστυνομία, με εντολή του Έβερτ, άνοιξε πυρ πάνω στο άοπλο πλήθος.

Η συγκλονίστική μαρτυρία του Θωμά Κουγιάγκα, υπεύθυνου της ομάδας περιφρούρησης του μπλοκ της Καλλιθέας, το οποίο δέχτηκε τα βασικά πυρά από τους δολοφόνους του Έβερτ:
"Οι άνδρες του ΕΛΑΣ δεν θα έπαιρναν μέρος αλλά θα περιορίζονταν στους στρατώνες, γιατί η διαδήλωση ήταν καθαρά λαϊκή και ειρηνική. Όμως, με παίρνει τηλέφωνο ο Τάσος (Τάσος Χαλκιαδάκης), 2ος γραμματέας της Αχτίδας και μου λέει.. "όπως θα ξέρεις, πάντα στις διαδηλώσεις βάζουμε έναν αριθμό συντρόφων μπροστά στην κεφαλή της διαδήλωσης για περιφρούρηση..να περιφρουρούν τις διαδηλώσεις κυρίως από προβοκάτορες. Η Αχτίδα διάλεξε εσένα να είσαι επικεφαλής...
...θεώρησε ότι ήταν φυσικό να πάμε άοπλοι και ότι την περιφρούρηση θα την κάναμε με τις δυνάμεις των χεριών μας..εγώ όμως θεώρησα φυσικό να έχω μαζί το πιστόλι μου, το οποίο δεν αποχωριζόμουν ποτέ.,,
....προχωρήσαμε τη Λεωφόρο Συγγρού, μπροστά εγώ, ένα μέτρο πίσω οι άντρες του ΕΛΑΣ με πολιτικά και άοπλοι και 3-4 μέτρα το πλήθος του λαού με λάβαρα και πλακάτ, φωνάζοντας συνθήματα. όπως "Κάτω τα χέρια από τον ΕΛΑΣ", "Λαοκρατία και όχι Βασιλιά"..
....προχωρήσαμε στην Αμαλίας χωρίς κανένα επεισόδιο που να χρειάζεται να επέμβουμε. Ο λαός προχωρούσε πειθαρχημένα και ειρηνικά. Όταν όμως μπήκαμε στην Πανεπιστημίου και προχωρήσαμε μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, βλέπω απέναντι στη γωνία παρατεταγμένοι πλήθος βαθμούχοι αστυνομικοί.. και στο μέσον ένας που έμοιαζε να ήταν ο αρχηγός τους , αργότερα έμαθα ότι ήταν ο Άγγελος Έβερτ
..μόλις πλησίασα στα 20 μέτρα ακούω να φωνάζει ο επικεφαλής "ΑΛΤ, γιατί πυροβολώ". Εγώ όμως δεν άκουσα και ούτε ήμουν διατεθειμένος να υπακούσω, αν δεν έπαιρνα εντολή από τον Τάσο..δεν προχώρησα παραπάνω από 5 μέτρα και ακούω τον Έβερτ να φωνάζει: ΠΥΡ.

 Είχα φτάσει ήδη σε απόσταση λιγότερη από 10 μέτρα, είχα την εντύπωση ότι αν άπλωνε το χέρι θα με έπιανε, ασυναίσθητα έκανα κίνηση να βγάλω το πιστόλι. Δεν πρόλαβα όμως και βλέπω τον Τάσο σαν να πέφτει πάνω μου φωνάζοντας: "Τι πας να κάνεις, Θωμά; Πέσε κάτω και κάνε σήμα να πέσουν όλοι κάτω".

Ξάπλωσα και άρχισα να φωνάζω: "Ξαπλώστε όλοι κάτω". 
Ήδη ο Έβερτ επανέλαβε τρεις φορές τη λέξη πυρ και στην τρίτη ακούστηκαν πυκνοί πυροβολισμοί...όσοι δεν πρόλαβαν να ξαπλώσουν ή έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν" (Θ.Κουγιάγκας-Κόντρα στην φτώχεια και τον φασισμό).

Η μαρτυρία του Κουγιάγκα για την επίθεση στο μπλοκ Καλλιθέας-Νέας Σμύρνης επιβεβαιώνεται και απο το βιβλίο του Ορέστη Μακρή "Ο ΕΛΑΣ της Αθήνας".

Ίδιες μαρτυρίες υπάρχουν και απο την άλλη πλευρά. 
Πχ ο χίτης Φαρμάκης (αργότερα βουλευτής ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή) περιέγραψε σε συνέντευξη στην "Δημοκρατία" (2012) πως ο Έβερτ, με εντολές Παπανδρέου/Βρετανών, οργάνωσε το μακελειό:
"αγγελιοφόρος του διοικητή ήρθε με εντολή: "Κανείς δεν θα ανοίξει πυρ, παρά μόνο αν πατήσουν τον Αγνωστο Στρατιώτη. Αν γίνει αυτό, τότε πυρ κατά βούλησιν”..
...είχα ένα αυτόματο κι ένα πιστόλι. Παρακολουθούσα τον Εβερτ. Ξαφνικά, εκείνος έβγαλε ένα μαντίλι.. το κούνησε δεξιά αριστερά. Από το πουθενά εμφανίστηκαν 50-60 υπαρχιφύλακες και υπαστυνόμοι..επειτα από ένα λεπτό ξεκίνησαν να ορμήσουν. Εφοδος κανονική! Τότε άρχισε το πυρ".

 Το 1958, ο ίδιος ο Έβερτ παραδέχτηκε.σε συνέντευξη στην εφημερίδα "Ακρόπολις" (5/12/1958)- ότι ξεκίνησε την δολοφονική επίθεση"βάσει διαταγών": 

"Εκείνην τη στιγμήν ακριβώς και βάσει διαταγών τας οποίας είχον, διέταξα υπευθύνως και εγώ τη βιαίαν διάλυσιν των επιτιθέντων(!) διαδηλωτών":

Ακολούθησε μακελειό: Οι πυροβολισμοί πύκνωσαν από διάφορες κατευθύνσεις, σκορπώντας το θάνατο στους άοπλους διαδηλωτές: 21 νεκροί και 140 τραυματίες ο απολογισμός της δολοφονικής επίθεσης.

 Ο διάσημος φωτογράφος Dmitri Kessel (τράβηξε τις ιστορικές φωτογραφίες απο την αιματοχυσία) ήταν αυτόπτης μάρτυρας:

 "Ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί κι ακολούθησε μια ριπή. Βρισκόμασταν με τον Κόνι έξω από τα Παλαιά Ανάκτορα.."Πυροβολούν άοπλους", είπε ο Κόνι. "Ναι", απάντησα, "κοίτα αυτόν αριστερά". Σχεδόν 15 πόδια μακριά μας, ένας άντρας με πρόσωπο γεμάτο αίματα προσπαθούσε να σηκωθεί από το έδαφος. Κρατούσε το στομάχι του και αίματα ανάβλυζαν μέσα απ’ τα δάχτυλά του.

Μετά από μια διακοπή, η αστυνομία πυροβόλησε ξανά. Όταν φάνηκε πως οι πυροβολισμοί σταματούν, διαδηλωτές εμφανίστηκαν στην πλατεία για να μαζέψουν τους νεκρούς και βαριά τραυματισμένους. Η αστυνομία πυροβόλησε και τους απώθησε".

Η Αμαλίας στρώνεται με νεκρούς και τραυματίες, κάτω απο τα απαθή βλέμματα των βρετανών, που είχαν λάβει θέσεις με άρματα. Οι διαδηλωτές ξεχύθηκαν πάλι με ορμή και ανακατέλαβαν την πλατεία. "Εμπρός παιδιά, είμαστε οι πολλοί, είμαστε περισσότεροι και από τις σφαίρες τους!"

Και τότε ο λαός, ανάμεσα στις αλυσίδες και στα όπλα, διάλεξε τα όπλα. 
Γέμισε οδοφράγματα την Αθήνα,ξεκίνησε ηρωική μάχη ενάντια σε φασίστες, "δημοκράτες", Άγγλους,που ενώθηκαν για να τσακίσουν τον λαό,να επαναφέρουν την αστική εξουσία.

Ο Μπρέχτ έγραψε για τον Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα:
"Εκεί που πιο μεγάλη είναι η βρόμα
Εκεί θ’ ακούσεις τα πιο μεγάλα λόγια.
..Αν τα κανόνια δεν είχανε βραχνιάσει
Θα λέγανε: προστατεύουμε την τάξη.
..Γυρίσανε ελευθερωτές από τη μάχη
Για να βρούνε καινούρια αφεντικά
στις πολιτείες τους.
Ανάμεσα απ’ τα κανόνια προβάλλουν οι έμποροι"
Και στο "Ο Γέρος της Ντάουν.στριτ (Τσώρτσιλ)":
"Κρατήστε τους γιους σας στο σπίτι, μανάδες της Αθήνας!/ Ή ανάψτε γι’ αυτούς ένα κερί:απόψε το βράδυ/ ο Γέρος της Ντάουνιγκ στριτ σας φέρνει πίσω/ το βασιλιά σας.."

 

Από Praxis Review

Όλες οι αντιδράσ

04 Δεκεμβρίου, 2023

Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ #ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ_44 #ΧΙΤΕΣ #ΑΠΟΒΡΑΜΑΤΑ


Μάνος Χατζιδάκις: «Τα παιδιά της γαλαρίας», ο Δεκέμβρης του ’44, τα αποβράσματα και οι χίτες
ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023

Ο,τι ακολουθεί είναι αποσπάσματα από το editorial του περιοδικού «Το Τέταρτο», τεύχος 3, Ιούλιος 1985 – Δια χειρός Μάνου
 Χατζιδάκι


Ο,τι ακολουθεί είναι αποσπάσματα από το editorial του περιοδικού «Το Τέταρτο», τεύχος 3, Ιούλιος 1985 – Δια χειρός Μάνου Χατζιδάκι:

«Τα παιδιά της γαλαρίας» είναι μια φημισμένη ταινία του Καρνέ. Τα δικά μας παιδιά της γαλαρίας είναι κάπως διαφορετικά (…). Τα όνειρα σε τούτα τα παιδιά υπήρξαν κυρίαρχα, σημαντικά και διαψευσμένα.

Στον καιρό της Κατοχής τα μετέπειτα παιδιά της γαλαρίας ζούσαν απάνω στη σκηνή και παίζανε το ρόλο τους, τον όποιο ρόλο τους, έστω και τον πιο μικρό, με αυταπάρνηση, με το αίμα τους, με τη ζωή τους, χωρίς καιροσκοπισμό και ιδιοτέλεια, χωρίς προοπτική ανταλλάγματος. Μ’ ένα μονάχα στόχο, την επαλήθευση ενός επίμονου ονείρου. Και ήταν το όνειρο για μια ελεύθερη ζωή σχηματισμένη μακριά από απάνθρωπους νόμους, από ανάλγητους κρατικούς μηχανισμούς, από εξορίες και φυλακές και εκτελέσεις. Τίποτα δεν έγινε αλήθεια.

Μετά τον πόλεμο κυβέρνησαν τον τόπο ξανά φθαρμένοι άνθρωποι, ανίκανοι να συλλάβουν έστω και στο ελάχιστο απ’ ότι γεννιόνταν κείνο τον καιρό κι αναρριγούσε ολόκληρο τον κόσμο.

Εάν μας λέγαν τότε μερικά από τα ονόματα που κυβερνήσανε κατόπιν ότι θα ξανάβγαιναν στην πολιτική σκηνή να διαφεντέψουνε τη χώρα μας, θα γελούσαμε δίχως τελειωμό με την καρδιά μας. Γιατί πιστέψαμε βαθιά μέσα μας πως όλα αυτά τα ονόματα ήσαν φαντάσματα του παρελθόντος, απόντα στα δύσκολα χρόνια που περνούσαμε, για πάντα απόντα από τον τόπο.

Κι όμως συνέβη αυτό. Ξανάρθανε τα φαντάσματα κι αρχίσαν να πλαστογραφούν γι’ άλλη μια φορά την ελληνική ιστορία. Και τα παιδιά που πολεμήσανε κι ονειρευτήκανε, γίναν παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις φυλακές και στα ξερά νησιά του Αιγαίου. (….)

Τα παιδιά της γαλαρίας δεν ήσαν φαύλα, δεν ήσαν χίτες, δεν ήσαν ανώμαλοι με τον φασισμό στο ’να πλευρό τους. Δεν συμβιβάστηκαν με τους νικητές Γερμανούς, δεν υπήρξαν «πατριώτες» με το περιεχόμενο του χωροφύλακα και του μπράβου. Είχαν τη σκέψη όργανο, τα μάτια υγρά κι ακούραστα να βλέπουνε τον κόσμο και την ψυχή παρθενική και απροσάρμοστη στη μεταπολεμική ελληνική αθλιότητα. Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση κομμουνιστών (…).

Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα, από σφαίρες που ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες, φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης. Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη υποστήριξη του νεαρού τότε κράτους, είχανε ένα εχθρό: την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας.



Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πιστέψαν στην απελευθέρωση, αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στο ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα αρμόδια πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγο κιόλας χρόνο, όταν ακόμη υπήρχαν Γερμανοί. Και θέλησαν, πριν αποκλειστούν στη γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά. Κι ύστερα να σωπάσουν – σαράντα χρόνια τώρα (σαράντα χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να τα πω κάποια φορά)…”

Ημεροδρόμος 4 Δεκέμβρη 2020


ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

25 Νοεμβρίου, 2023

ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΚΚΕ 2ο ΚΟΜΜΑ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ



ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ:

Εμπρός, λοιπόν, όλοι εσείς που κάποτε μαζί ονειρευτήκαμε
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι πιο εκφυλισμένο παρουσιάστηκε στον χώρο της αριστεράς, διαλύθηκε. 
Το ένα σκέλος της εγχώριας, αμαρτωλής και δόλιας σοσιαλδημοκρατίας δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον όπως το ξέραμε. Της σοσιαλδημοκρατίας που ιστορικά εκμαυλίζει συνειδήσεις, δολοφονεί κομμουνιστές και εκκολάπτει τον φασισμό. «Πρωτοκλασάτα» στελέχη που καλά-καλά ακόμη κι ο ίσκιος τους δυσκολεύεται να τα ακολουθήσει, αποχωρούν. 
Ακολουθούν άλλα στη συνέχεια, κάποια αιωρούνται στο κατώφλι και το ολόγραμμα που τους άλωσε το κόμμα, αυτή η χίμαιρα λαϊκού εφοπλιστή, το αλλαλάζον κύμβαλο καμώνεται πως οδηγεί το ναυάγιο. 
Και στο βάθος ο παλιός «ηγέτης» που κίνησε τα νήματα να καραδοκεί. 
Και κανείς – ιδίως οι άμοιροι οπαδοί, δεν αντιλαμβάνεται πού διαφέρουν. 
Όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα.

Η τάξη που τους διαφεντεύει φαίνεται να ανησυχεί.
 Γίνεται προσπάθεια να αναστηθεί το έτερο σκέλος των ζόμπι, του Πασόκ. 
Ο δεύτερος πόλος του δικομματισμού πρέπει (για αυτούς) να υπάρξει. 
Έλα όμως που σε εποχές έντασης της κρίσης του καπιταλισμού η σοσιαλδημοκρατία τείνει να εξαφανιστεί μη έχοντας χώρο και εξ αυτού, λόγο (αυτό το δηλώνουν κυνικά οι ίδιοι οι καπιταλιστές) να υπάρξει και ο υπό διαμόρφωση ακροδεξιός πόλος δε λέει να φτουρήσει.
Είναι ολίγον ζοφερά τα πράγματα. 
Η κρίση θα βαθύνει, δικομματισμός δεν διαμορφώνεται εύκολα, κινδυνεύουν ο λαός να αφυπνιστεί. 

Μπορεί οι φίλοι και οπαδοί του πρώην ΣΥΡΙΖΑ να παρακολουθούν αποσβολωμένοι, πολλοί από αυτούς, τα τεκταινόμενα του χώρου τους και χρόνια παροπλισμένοι από τη δύναμή τους αλλά η διέξοδος από την περιστασιακή υπαρξιακή τους κρίση είναι μπροστά.

 Υπάρχει ένα Κόμμα στέρεο οργανωτικά σε αρχές, ξεκάθαρο, με αξίες και ιδανικά, διαμορφωμένη πολιτική τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, στόχο το γκρέμισμα αυτού του άρρωστου και απάνθρωπου συστήματος και όπλο την επιστημονική θεωρία του Μ/Λ. 
Αυτό το Κόμμα και τον κόσμο που το ακολουθεί είναι που τρέμει το σύστημα και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι. 
Όλη η «φασαρία» για να μη φτάσει ο λαός σ’ αυτό το Κόμμα γίνεται και εκεί στοχεύουν ο Κασελάκηδες, Φίληδες και λοιποί/λοιπές ηγετίσκοι και ηγετίσκες. Άλλωστε και με πολλές ευκαιρίες τελευταία το δηλώνουν ξεκάθαρα.

Εμπρός, λοιπόν, όλοι εσείς που κάποτε μαζί ονειρευτήκαμε πως θα «γενούμε άλλοι», να γίνουμε! 
Δεν θα ‘χει «πλάκα» (τρόμο γι’ αυτούς) στις ευρωεκλογές να είναι δεύτερο κόμμα το ΚΚΕ;