Ν. Μαραντζίδης «Στη σκιά του Στάλιν»

Μια πρώτη κριτική στο βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη, «Στη σκιά του Στάλιν»

 Το προεδρείο του 1ου Συνεδρίου της Γ' Διεθνούς

Ο Μαραντζίδης που χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale πάει πολύ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του επειδή η εργατική τάξη που είναι διεθνής δύναμη επιχειρεί να συνενωθεί σε διεθνή κλίμακα, με ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα (φωτ. Το προεδρείο του 1ου Συνεδρίου της Γ' Διεθνούς)
Κάθε βιβλίο Ιστορίας δεν αποτελεί ένα άθροισμα ιστορικών πηγών, ούτε οι εκτιμήσεις του μια απλή προέκταση των ιστορικών ντοκουμέντων.

 Την επιλογή της θεματολογίας και των αντίστοιχων ντοκουμέντων, τη μέθοδο της ιστορικής μελέτης και πολύ περισσότερο τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας τα επηρεάζει η πολιτική και ταξική τοποθέτηση του ιστορικού - συγγραφέα του.

Αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο σε μια κοινωνία ταξικής εκμετάλλευσης, αφού όσοι όρκοι επιστημονικής αντικειμενικότητας κι αν δοθούν, δεν είναι ικανοί να υπερβούν το ταξικό χάσμα ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και στους υπό εκμετάλλευση. 

Με αυτήν την έννοια, κάθε βιβλίο κάθε ιστορικού που υπερασπίζεται την καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν είναι δυνατόν να αντικρίζει την Ιστορία από τη σκοπιά των συμφερόντων και των πόθων των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Ωστόσο, στην περίπτωση του Ν. Μαραντζίδη δεν μπορούμε να μιλήσουμε απλά για έναν αστό ιστορικό που αντιμετωπίζει τα ιστορικά τεκταινόμενα μέσα από τα «ταξικά γυαλιά» του. Και αυτό γιατί προχωρά παραπέρα, αφού σκόπιμα επιχειρεί να «προσαρμόσει» τα ιστορικά γεγονότα στην προκρούστεια κλίνη των απαιτήσεων ενός προκατασκευασμένου αντικομμουνιστικού αφηγήματος - ιδεολογήματος.

Επομένως, κάθε βιβλίο του Μαραντζίδη δημιουργεί σε κάθε επίδοξο κριτικό του το ίδιο πρόβλημα: 

Από πού να αρχίσει την κριτική του; 

Διότι δίπλα στις αρχειακές πηγές, το περιεχόμενο των οποίων αποδίδεται συχνά παραπλανητικά, συνυπάρχουν συνειδητές στρεβλώσεις, εσκεμμένες παραλείψεις, μισές αλήθειες (χειρότερες κι από ψέματα), επιλεκτικές (και συμβατές με το αντικομμουνιστικό αφήγημα) προσωπικές μαρτυρίες, προβληματικές εκτιμήσεις και μια επιλεκτικά διφορούμενη γλώσσα. Ολα μαζί επιδιώκουν να προωθήσουν τις πολιτικές και ταξικές στοχεύσεις του συγγραφέα.

Από αυτήν τη σκοπιά, το πρόσφατο βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη «Στη σκιά του Στάλιν» (εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα, 2023) κινείται στις ράγες των προηγούμενων, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις.

Βέβαια, ο Μαραντζίδης επιχειρεί να μεταφέρει το επίκεντρο της ιστορικής τεκμηρίωσης των θέσεών του, από τον χαοτικό και αντιφατικό κόσμο των προσωπικών μαρτυριών, στον επιστημονικά «στιβαρότερο» κόσμο των ιστορικών αρχείων. 

Παράλληλα, φροντίζει να λειάνει παλιότερες εξόφθαλμα λαθεμένες και αντιδημοφιλείς τοποθετήσεις του. 

Για παράδειγμα, δεν αποδίδει την τεράστια ανάπτυξη και επιρροή του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην Ελλάδα της τριπλής φασιστικής Κατοχής στην οικονομική στήριξη που του παρείχαν οι Βρετανοί ή στη βία που ασκούσε, όπως υποστήριζε παλιότερα1.Ούτε επιχειρεί να δικαιολογήσει τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Ομως, η όποια μεθοδολογική και ερμηνευτική αναδίπλωσή του δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας επιστημονικής ανέλιξής του. Αντίθετα, αποτελεί συνέπεια της πολεμικής που του ασκήθηκε και της θέλησής του να παρουσιαστεί ως περισσότερο αντικειμενικός. 

Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί να καταστήσει τις αντικομμουνιστικές θέσεις του πιο ευκολοχώνευτες και επομένως αποδεκτές από ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, έτσι ώστε το βιβλίο του να αποτελέσει βιβλίο αναφοράς για την Ιστορία του ΚΚΕ2. 

Ετσι κι αλλιώς, ο πιο εκλεπτυσμένος αντικομμουνισμός διευκολύνει και διευκολύνεται από την πρόσφατη πολιτική του σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος είναι ο σκοπός της έρευνας;

RIZOSPASTIS

Αποσιωπά ότι όλες οι αποφάσεις του ΚΚΕ δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν όχι στο πλαίσιο θεολογικών αναζητήσεων, αλλά σε συνθήκες σκληρών ταξικών αναμετρήσεων.

 Ετσι διαμορφώθηκαν οι ισχυροί δεσμοί των κομμουνιστών με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις

Η έρευνά του, που σημειώνουμε ότι χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Yale, είναι συμβολή στην προσπάθεια για αποδυνάμωση του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος.

Η εκτίμηση αυτή φανερώνεται ξεκάθαρα στον επίλογο του έργου του, όπου αναφέρει:

«...από τις πρώτες ημέρες της ύπαρξής του ένα ανθεκτικό, χαρακτηριστικό και πολύ διακριτό γνώρισμα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ήταν ο διττός χαρακτήρας του: το σεχταριστικό και νομιμόφρον προς το διεθνές κομμουνιστικό κέντρο κόμμα συνυπήρχε και ανταγωνιζόταν με τις "λικβινταριστικές" τάσεις - με άλλα λόγια με την προθυμία σύναψης συμμαχιών με τους σοσιαλδημοκράτες - οι οποίες αναπόφευκτα ταυτίζονταν με την επιθυμία για ορισμένη ανεξαρτησία από το κέντρο και για κάποια χαλάρωση των κομμουνιστικών οργανωτικών πειθαρχιών (συμπεριλαμβανομένης της κατά καιρούς επιθυμίας απαλλαγής από το "Κ", δηλαδή το κομμουνιστικό στον τίτλο του κόμματος). Ωστόσο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε άλλα κομμουνιστικά κόμματα, στην ελληνική περίπτωση η στρατηγική της ιδεολογικής και οργανωτικής αγκύλωσης και νομιμοφροσύνης προς τη Μόσχα υπερίσχυε ανελλιπώς της στρατηγικής του "λικβινταρισμού" μέχρι το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μη κομμουνιστικό κόμμα, αν και ανήκον στη ριζοσπαστική Αριστερά, απέκτησε ηγεμονική θέση στους κόλπους της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά τότε υπήρξε μια ουσιώδης διαφορά: δεν υπήρχε πλέον η ΕΣΣΔ να επηρεάσει τις εξελίξεις ή έστω να αποτελέσει ένα μοντέλο αναφοράς»3.

Δεν θα ασχοληθούμε με διάφορες προβληματικές διατυπώσεις και εκτιμήσεις του παραπάνω αποσπάσματος.

 Σε αυτό αναφερόμαστε μόνο γιατί, εμμέσως αλλά σαφώς, ο Μαραντζίδης ανακοινώνει ότι διαχρονικά υπερασπίζεται εκείνες τις δυνάμεις που ήθελαν να αλώσουν το ΚΚΕ από τα μέσα, να το μετατρέψουν σε έναν ακίνδυνο σοσιαλδημοκρατικό φορέα.

 Γι' αυτό και μνημόνευσε στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασης τον Γρηγόρη Φαράκο ως τον σημαντικότερο κομμουνιστή ηγέτη μεταπολεμικά. Επιπλέον, εκτιμά ότι αυτές οι προσπάθειες βρήκαν δικαίωση το 2012, με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Το αφήγημα

Δεν θα επικεντρώσουμε στην ανάδειξη ιστορικών λαθροχειριών και διαστρεβλώσεων του Μαραντζίδη4, κάτι που άλλωστε δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου. 

Γι' αυτό και θα μείνουμε, προς το παρόν, στο αντικομμουνιστικό αφήγημα που προβάλλει. 

Το βασικό επιχείρημα του Μαραντζίδη είναι ότι οι κομμουνιστές πίστευαν μεταφυσικά στη σοσιαλιστική επανάσταση και στην πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο:

«Ο κομμουνιστής έπαιρνε δύναμη από τον παγκόσμιο χαρακτήρα της ιδεολογίας του και διαμόρφωνε βεβαιότητες, τις βεβαιότητες μιας τελεολογίας, μιας πίστης σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα...»5.

Η απόπειρα παραλληλισμού του κομμουνιστικού κινήματος με τη θρησκευτική πίστη υπενθυμίζεται διαρκώς στον αναγνώστη μέσα από τον χαρακτηρισμό κομμουνιστών ως «χιλιαστών», «ιησουιτών» κ.λπ. 

Η προσπάθεια αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, ούτε και καινοτόμα. 

Ωστόσο, επιτρέπει στον συγγραφέα να πραγματεύεται το εργατικό κίνημα και κατά προέκταση τη συνειδητή του πρωτοπορία, τους κομμουνιστές, όχι ως γέννημα της υπαρκτής υλικά ταξικής πάλης, αλλά ως μια πίστη, μια δοξασία προερχόμενη από τον νεφελώδη κόσμο των ιδεών. 

Μια δοξασία ανίκανη να εφαρμοστεί, αλλά ικανή να κατανοηθεί ψυχολογικά.

Ετσι, ξεμπλέκει εύκολα με την αιτιολόγηση της κίνησης εκατομμυρίων μαζών εργατικών - λαϊκών δυνάμεων διεθνώς, παρουσιάζοντάς τη, λίγο έως πολύ, ως ψευδαίσθηση ή ως συλλογική παράνοια. 

Παράλληλα, αποκρύπτει τη δική του στράτευση υπέρ της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που παρουσιάζεται έντεχνα ως φυσική και ορθολογική.

Το χτύπημα του προλεταριακού διεθνισμού

Η παρουσίαση της πάλης για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού ως απόρροιας θρησκευτικής πίστης δίνει στη συνέχεια τη δυνατότητα στον Μαραντζίδη να ερμηνεύσει με εξίσου ανορθολογικούς όρους τη στήριξη των κομμουνιστών στην ΕΣΣΔ και στην Κομμουνιστική Διεθνή:

«Αυτό το διεθνές κέντρο δεν ήταν απλώς συμβολικό ούτε θεωρητικό. Ούτε ήταν απλώς δύναμη, όπως κάποιοι νομίζουν. Ηταν ένα εκπληκτικό σύνολο ανθρώπων και δικτύων, που έχοντας ενθουσιασμό, αυταπάρνηση και πόρους υπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό: την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ και, μέσω αυτής, την παγκόσμια επανάσταση, όπως πίστευαν. Αν κάτι θέλω να αναδείξω στο βιβλίο ετούτο, είναι ακριβώς η εντυπωσιακά πολύπλοκη παγκόσμια διάσταση ενός κινήματος που ξεπέρασε τα σύνορα με τέτοιον τρόπο που, μέχρι σήμερα, μόνο οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες μπορούν να υπερηφανευτούν ότι το έχουν κάνει».

«Οι αντισοβιετικοί κομμουνισμοί (πρωτίστως οι τροτσκιστές στην αρχή, σταδιακά και οι άλλοι) αποτέλεσαν σέχτες ή αιρέσεις στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας θρησκείας που το δικό της Βατικανό ήταν η Μόσχα»6.

Για τον Μαραντζίδη, λοιπόν, η συγκρότηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετίζεται αποκλειστικά με αυτήν τη «μεταφυσική», «θρησκευτική πίστη» στην παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. 

Καμία σημασία δεν δίνει στην προηγούμενη ανάπτυξη του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, στα εργατικά κινήματα που εμφανίστηκαν ήδη από την εποχή των αστικών επαναστάσεων, στη συγκρότηση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Καμία σημασία δεν αποδίδει στην εργατική - λαϊκή αντίδραση στον Α' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, στην επίδραση της νικηφόρας Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, στο ξέσπασμα άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων και εξεγέρσεων μετά το τέλος του πολέμου. 

Ειδικά για την Οκτωβριανή Επανάσταση, θέλοντας να σβήσει τη διεθνή σημασία της κοινωνικής - πολιτικής σοσιαλιστικής επανάστασης, την εξομοιώνει με την επίδραση μονοθεϊστικών θρησκειών.

Ανάλογα, στην περίπτωση της Ελλάδας, «ξεχνά» τη δοκιμαζόμενη εργατική τάξη στις αρχές του 20ού αιώνα, τα θύματα των πολεμικών αναμετρήσεων και τους πρόσφυγες, τους αγώνες όλων των προηγούμενων και την ανάγκη ανάδειξης μιας πολιτικής πρωτοπορίας σε αυτούς τους αγώνες. Εξίσου αποσιωπά ότι όλες οι αποφάσεις του ΣΕΚΕ και μετέπειτα του ΚΚΕ δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν όχι στο πλαίσιο θεολογικών αναζητήσεων, αλλά σε συνθήκες σκληρών ταξικών αναμετρήσεων, όπως ενάντια στην πείνα και την επιστράτευση την περίοδο της τριπλής φασιστικής Κατοχής. 

Ετσι διαμορφώθηκαν οι ισχυροί δεσμοί των κομμουνιστών με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Στόχος του Μαραντζίδη είναι να αποκρύψει τον διεθνή χαρακτήρα της ταξικής πάλης, ο οποίος αποτελεί το υπόβαθρο της διεθνούς οργάνωσης της εργατικής τάξης. 

Γι' αυτό παρουσιάζεται ακόμα και να «ξεχνά» ότι πολύ πριν από τους μπολσεβίκους, την Οκτωβριανή Επανάσταση και την Κομμουνιστική Διεθνή, οι Μαρξ και Ενγκελς πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση της Α' Διεθνούς των Εργατών. 

Η τελευταία ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα και παρήκμασε έπειτα από την ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αφού πρώτα επιχείρησε να συντονίσει την κοινή δράση των εργατών στις δύο όχθες του Ρήνου και μάλιστα εν μέσω πολέμου.

«Ξεχνά» ακόμα τη συγκρότηση της Β' Σοσιαλδημοκρατικής Διεθνούς, καθώς και ότι όταν η πλειοψηφία των κομμάτων - μελών της αθέτησαν την κοινή τους υπόσχεση να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε σοσιαλιστική επανάσταση, μια σειρά από κόμματα (όπως αυτό των μπολσεβίκων), οι επαναστατικές πτέρυγες άλλων και συνδικαλιστικές οργανώσεις επιχείρησαν να συντονίσουν την αντιπολεμική τους δράση. Φυσικά, αυτό προϋπέθετε τη συνειδητοποίηση των κοινών συμφερόντων εθνικά διαφορετικών τμημάτων της εργατικής τάξης ενάντια στους κοινούς τους ταξικούς εχθρούς, την αποδοχή δηλαδή του προλεταριακού διεθνισμού και της διεθνικής οργάνωσης των επαναστατών σοσιαλιστών.

Με άλλα λόγια, η διεθνής οργάνωση του κομμουνιστικού κινήματος δεν αποτέλεσε ένα κάποιο σοβιετικό εφεύρημα - όπως θέλει να μας πει ο Μαραντζίδης- αλλά συνέχεια της συνολικής πορείας του εργατικού συνδικαλιστικού και σοσιαλιστικού κινήματος, που ανδρώθηκε και ωρίμασε στο πλαίσιο των ταξικών αντιθέσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Εξάλλου, ο Μαραντζίδης που τάσσεται αναφανδόν υπέρ των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) και των διαφόρων διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.), που φτιάχτηκαν για να υπηρετούν και να θωρακίζουν την καπιταλιστική εξουσία,

 ο Μαραντζίδης που χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale για να εκπονήσει αυτήν την έρευνα, πάει πολύ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του επειδή η εργατική τάξη που είναι διεθνής δύναμη επιχειρεί να συνενωθεί σε διεθνή κλίμακα, με ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. 

Αυτό που θέλει είναι η εργατική τάξη κάθε χώρας να παραμένει «εθνική», να σέρνεται δηλαδή πίσω από το άρμα της εγχώριας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της.

Γι' αυτό και κατηγορεί το ΚΚΕ 

-που διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού τον προλεταριακό διεθνισμό σε όλη του την ιστορική διαδρομή και με κάθε τίμημα- 

ως υπαγόμενο ουσιαστικά σε ξένο κέντρο. 

Επαναφέρει τις διατυπώσεις των έκτακτων στρατοδικείων του μετεμφυλιακού κράτους, απλά σημειώνοντας ότι οι κομμουνιστές δεν ήταν ξένοι πράκτορες από συμφέρον, αλλά από αντίληψη, ή, για να το πούμε με όρους Μαραντζίδη, από «πίστη». 

Το συμπέρασμα δεν αλλάζει, αν και γίνεται πιο ευκολοχώνευτο σε πλατύτερο κοινό, καθιστώντας την αντικομμουνιστική προπαγάνδα αποδοτικότερη.

Φυσικά, τα προηγούμενα δεν αρκούν για να απαντηθεί ένα ερώτημα που του τέθηκε στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασής του (Μέγαρο Μουσικής, 24 Μάρτη 2023): Γιατί το ΚΚΕ, αν και βρισκόταν στη σκιά της ΕΣΣΔ, συνεχίζει να υπάρχει 32 χρόνια μετά τη διάλυσή της;

Δεν μπόρεσε να απαντήσει, ακριβώς γιατί το κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ αποτελούν αντανάκλαση και καρπό της ταξικής πάλης, που συνεχίζεται και κινεί την Ιστορία, και όχι μια δοξασία.

Τα ερείσματα του Μαραντζίδη

Ωστόσο, στην προπαγάνδα του υπέρ του καπιταλισμού ο Μαραντζίδης επιχειρεί να αξιοποιήσει αδυναμίες και προβλήματα στη σοβιετική εξωτερική πολιτική, καθώς και την ιδεολογικοποίησή της από το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. 

Αυτές δεν συνδέονται, όπως υποστηρίζει ο Μαραντζίδης, με τη θεωρία της επικράτησης του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», που αποδίδει λαθεμένα στον Στάλιν7, για να επιβεβαιώσει το αφήγημά του και τον τίτλο του βιβλίου. 

Σχετίζονται πρώτιστα με τις επεξεργασίες που επικράτησαν στο ΚΚΣΕ και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, ιδιαίτερα λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο και στη διάρκειά του.

Οπως έχει σημειωθεί προ τριετίας σε σχετικό άρθρο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:
«Οι μάχες στο Στάλινγκραντ ήταν το σημείο αναφοράς στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ακόμα και από μη κομμουνιστικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τον βαθμό ταξικής πολιτικής συνειδητοποίησής τους. Στη συνέχεια, η απελευθέρωση από τον Κόκκινο Στρατό χωρών κατεχόμενων από τις δυνάμεις του Αξονα πολιτικά ενίσχυσε τις εγχώριες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις.

Δηλαδή, πλησιάζοντας προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήδη από το φθινόπωρο του 1944 υπάρχει μια σημαντική αλλαγή στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων: 

Το ένα μπλοκ του διασπασμένου διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος έχει σχεδόν ηττηθεί, η Σοβιετική Ενωση δεν είναι απομονωμένη κι έχει μεγάλη απήχηση τουλάχιστον στη διεθνή εργατική τάξη, 

ενώ το άλλο μπλοκ των καπιταλιστικών κρατών, με αιχμή του δόρατος ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο, εμφανίζεται ως "δημοκρατικό" - σύμμαχο της ΕΣΣΔ, αλλά μεθοδικά εργάζεται για τη νέα αποδυνάμωσή της.

Σε αυτές τις νέες συνθήκες, η Σοβιετική Ενωση επιδίωξε έναν νέο, ευνοϊκότερο συσχετισμό δυνάμεων, κυρίως προς τα δυτικά σύνορά της.

Ετσι, οι συζητήσεις - διαπραγματεύσεις μεταξύ των ταξικά διαφορετικών σύμμαχων κρατών (ΕΣΣΔ - ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο) δεν αφορούσαν μόνο την αντιμετώπιση των εχθρικών δυνάμεων, αλλά και την προοπτική ανακωχής με τις εμπόλεμες δυνάμεις (ποιες δυνάμεις των κρατών του Αξονα θα υπέγραφαν τις συμφωνίες, με τι όρους κ.λπ.). 

Εκ των πραγμάτων η Αντιφασιστική Συμμαχία άγγιζε και το μεταπολεμικό πολιτικό καθεστώς αυτών των χωρών.

Το βέβαιο είναι ότι η ταξική πάλη διέτρεχε την αντιπαράθεση μεταξύ της ΕΣΣΔ και των καπιταλιστικών κρατών ΗΠΑ και Ην. Βασιλείου και κατά τις διαπραγματεύσεις. 

Η Σοβιετική Ενωση ενδιαφερόταν οι γειτονικές της χώρες να μπουν σε διαδικασία μιας πιο σταθερής συμμαχίας μαζί της, στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενώ οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο ενδιαφέρονταν να εξασφαλίσουν την καπιταλιστική κυριαρχία στην Ευρώπη, σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες, οπωσδήποτε στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και ειδικότερα στην Ελλάδα.

Οπως αποδεικνύουν όλα τα μετέπειτα στοιχεία, προερχόμενα από αρχεία καπιταλιστικών κρατών, αλλά και της ΕΣΣΔ, οι ηγεσίες και οι υπηρεσίες των "συμμάχων" καπιταλιστικών κρατών, ήδη μεσούντος του πολέμου, εργάζονταν πυρετωδώς για την "επόμενη μέρα" με καθαρό ταξικό προσανατολισμό, την ισχυροποίηση του καπιταλισμού. 

Αυτό αφορούσε και τις στοχεύσεις τους για την ΕΣΣΔ, με σχέδια και πρακτικές διάβρωσης του σοσιαλισμού από τα μέσα, αξιοποιώντας την προσέγγιση της ΕΣΣΔ, μέσω των πολυποίκιλων διπλωματικών, στρατιωτικών, οικονομικών αντιπροσωπειών και μηχανισμών τους. 

Ταυτόχρονα, έθεταν τα θεμέλια νέων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, οικονομικοπολιτικών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), διακρατικών ενώσεων, όπως ΟΟΣΑ, ΟΗΕ, μέσω των οποίων θα εγκλώβιζαν τη σοβιετική εξωτερική πολιτική, ταξικά θα την απονεύρωναν.

 Επίσης, προετοιμάζονταν και για νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με νέα όπλα, όπως η ατομική βόμβα, την οποία άλλωστε δοκίμασαν στην Ιαπωνία χωρίς να υπάρχει στρατιωτικός επιχειρησιακός λόγος, μόνο ως απειλή προς την ΕΣΣΔ. 

Αλλά και μετά από τη λήξη του πολέμου, γρήγορα πέρασαν σε πιο φανερές επιθετικές ενέργειες, π.χ. το Δόγμα Τρούμαν που ουσιαστικά σηματοδοτούσε τον "Ψυχρό Πόλεμο", το Σχέδιο Μάρσαλ για την καπιταλιστική οικονομική ανόρθωση της Ευρώπης και ειδικότερα της ΟΔΓ, ενώ στη συνέχεια ιδρύθηκε η στρατιωτικοπολιτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. 

Εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση ή και τον πλήρη αποπροσανατολισμό που δημιουργούσε η Αντιφασιστική Συμμαχία στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, σε δεκάδες ΚΚ των χωρών που με τον έναν ή άλλο τρόπο γνώρισαν τον πόλεμο (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία κ.λπ.), κέρδισαν χρόνο, κυρίως στην κρίσιμη για την αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας περίοδο 1944 - 1945.

Ομως και ο οπορτουνιστικός εγκλωβισμός του κομμουνιστικού κινήματος σε κράτη όπως οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο έγινε αιτία το κομμουνιστικό κίνημα να στερηθεί την αναγκαία προλεταριακή διεθνιστική αλληλεγγύη σε κράτη με συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όπως στην Ελλάδα και την Ιταλία.

 Αντίθετα, τα ΚΚ των ΗΠΑ, του Ην. Βασιλείου, της Γαλλίας έγιναν φορείς καλλιέργειας της καταστροφικής για το εργατικό κίνημα αντίληψης περί στήριξης δημοκρατικών αντιφασιστικών ή αντιμονοπωλιακών αστικών κυβερνήσεων.

Το βέβαιο είναι ότι το επαναστατικό εργατικό κίνημα βρέθηκε χωρίς επαναστατική στρατηγική κατά την έκβαση και λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Σε αυτό συνέβαλε και η ιδεολογικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, ακόμη και των τακτικών ελιγμών της, για την οποία ευθύνεται και το ίδιο το ΚΚΣΕ»8.

Μόνο που ο Μαραντζίδης δεν ενδιαφέρεται για τα προηγούμενα. Και λογικό είναι... 

Προσανατολισμένος στην υπεράσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας, χρησιμοποιεί τις αδυναμίες στις επεξεργασίες του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος για να προάγει και πάλι το κεντρικό του αντικομμουνιστικό αφήγημα - ιδεολόγημα.

Στην πραγματικότητα, όμως, η έλλειψη επαναστατικής στρατηγικής δεν απειλούσε μόνο το ΚΚΕ, αλλά και την ίδια την ΕΣΣΔ, στον βαθμό που συνέτεινε τόσο στην αποδυνάμωσή της στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων όσο και στην εσωτερική διάβρωσή της. 

Αντίθετα, η υιοθέτηση μιας επαναστατικής στρατηγικής θα τροποποιούσε τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, μειώνοντας τους κινδύνους για την ίδια την ΕΣΣΔ και ανοίγοντας τον δρόμο ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας σε άλλες χώρες.

Η προηγούμενη δυνατότητα αποδείχθηκε από την Κινεζική Επανάσταση, κι αυτό δεν αναιρείται από τη μετέπειτα πορεία της ΛΔ Κίνας.

Η σύγκλιση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ

Η πρόσφατη σύμπλευση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ενός συγγραφέα με οργανική σχέση με ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι το άλλο πρόσωπο της ολοκλήρωσης της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ από οπορτουνιστικό (ως ΣΥΝ αρχικά) σε αστικό κόμμα. 

Γεγονός που στην ιστοριογραφική του προέκταση σηματοδοτείται από την ταύτισή του με τις αντιλήψεις της αστικής ιστοριογραφίας.

Αυτό φανερώνει η προσπάθεια αποστασιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ από ιστορικούς και αντίστοιχες επεξεργασίες που, αν και προέρχονται από τις γραμμές ή από τη θεωρητική παράδοσή του, τώρα λογίζονται ως ξένο σώμα. 

Ετσι κι αλλιώς, δεν θέλει πλέον να παρουσιάζεται ως συνέχεια του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, όπως λάθρα επιχειρούσε κάποτε, αλλά ως η αριστερά του αστικού πολιτικού συστήματος.

Το ίδιο φανερώνει η πρόσκληση του Μαραντζίδη στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, η παρουσίασή του ως μεγαλύτερου ιστορικού για τη δεκαετία του 1940 από τον Κωστή Καρπόζηλο, δηλαδή τον αρμόδιο για τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (που στο μεγαλύτερό τους μέρος αποτελούν το κλεμμένο Αρχείο του ΚΚΕ και στεγάζονται στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ).

Το ίδιο φανερώνουν η παρουσία του Γιάννη Ραγκούση στη βιβλιοπαρουσίαση και στη διάρκειά της η ρητή διαβεβαίωση του Καρπόζηλου ότι «η υπόθεση του κομμουνισμού τελείωσε οριστικά το 1991». 

Αυτό, πέρα από τον Μαραντζίδη, φαίνεται να ευχαρίστησε τους άλλους σοσιαλδημοκράτες συνδαιτυμόνες του στο πάνελ (Γιώργο Καμίνη, Μαριλένα Κοππά). 

Σίγουρα θα ευχαριστούσε και τον υφυπουργό Παιδείας Αγγελο Συρίγο, που ήταν προγραμματισμένο να συμμετέχει στην αρχική βιβλιοπαρουσίαση αλλά η τελευταία ακυρώθηκε, έπειτα από το έγκλημα στα Τέμπη.

Εμείς θα τον λυπήσουμε! Η Ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος είναι γεμάτη από αποτυχημένους προφήτες που προέβλεψαν ή και θέλησαν να επιβάλουν με νόμους και όπλα το τέλος του κομμουνισμού. 

Οι περισσότεροι ήταν πολύ ικανότεροι ή πολύ δυνατότεροι από τους σύγχρονους μιμητές τους, αλλά όλοι τους ανίσχυροι μπροστά στην ίδια την ιστορική εξέλιξη, στην ίδια την ταξική πάλη.

Παραπομπές:

1. Στάθης Ν. Καλύβας - Ν. Μαραντζίδης, «Τα εμφύλια πάθη. 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο», σελ. 363 και 135 - 145 αντίστοιχα.

2. Οπως ομολογεί στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο «έτερος Καππαδόκης» Στ. Καλύβας.

3. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., 356 - 357.

4. Για του λόγου το αληθές, επιλέγουμε ορισμένες από τις «χτυπητές» ιστορικές ανακρίβειες και τις εμφανείς στρεψοδικίες που περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο.

Ο Μαραντζίδης υποστηρίζει αρχικά ότι και μόνο η ονομασία ΚΚΕ και όχι Ελληνικό ΚΚ είναι ενδεικτική της αντίληψης της Κομμουνιστικής Διεθνούς περί του χαρακτήρα του ελληνικού έθνους - κράτους (ό.π. σελ 115-116)

Ωστόσο, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, ένας από τους 21 όρους για την προσχώρηση στην Κομμουνιστική Διεθνή - τον οποίο λειψό αναφέρει σε προηγούμενες σελίδες και ο Μαραντζίδης - προέβλεπε: «... όλα τα κόμματα που ανήκουν στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει ν' αλλάξουν όνομα. Κάθε κόμμα που θέλει να προσχωρήσει στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει να πάρει τον τίτλο: Κομμουνιστικό Κόμμα της τάδε χώρας (Τμήμα της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς)».

Στη συνέχεια, θα σημειώσει για την εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη στη θέση του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ:

«Ετσι, η ανάδειξη του Ζαχαριάδη αποτέλεσε μια πρωτοφανή και μοναδική εμπειρία για το ΚΚΕ, που συνδέθηκε με το φαινόμενο της προσωπολατρίας, το οποίο στιγματίστηκε αργότερα, μετά τον θάνατο του Στάλιν. Υπό την ηγεσία του, γράφτηκαν αναρίθμητα άρθρα στον κομματικό τύπο και σε άλλα έντυπα του κόμματος, που εκθείαζαν τις αρετές του» (ό.π. σελ 163).

Ωστόσο δεν υπάρχουν «αναρίθμητα άρθρα» με τέτοιο περιεχόμενο αλλά ένα συγκεκριμένο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» στις 6 Νοέμβρη 1942, δηλαδή όταν ο Ζαχαριάδης διατηρούσε τυπικά τον τίτλο του Γενικού Γραμματέα («υπό την ηγεσία του») αλλά βρισκόταν φυλακισμένος στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.

Οι παρόμοιες παραποιήσεις, διαστρεβλώσεις και αντιφάσεις του Μαραντζίδη επεκτείνονται σε όλη την περίοδο της Ιστορίας του ΚΚΕ.

5. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., σελ. 39.

6. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., σελ.17.

7. Οταν η επαναστατική θύελλα που ξεσήκωσε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση άρχισε να κοπάζει, ο Λένιν ήταν αυτός που πρώτος μίλησε για τη δράση των κομμουνιστών σε συνθήκες επικράτησης του σοσιαλισμού σε μία χώρα (Β. Ι. Λένιν, «Λόγος της 21ης Νοέμβρη 1920 στη Συνδιάσκεψη του ΚΚΡ (μπ.) του κυβερνείου της Μόσχας» στο Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τόμ. 42, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2021, σελ. 20 - 24.

8. ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «Συμπεράσματα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχ. 3/2020.

Του
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
*Ο Κ. Σκολαρίκος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ

https://twitter.com/praxis_review/status/1662850064673284100

Δευτέρα 29/05/2023 - 16:03
Ο εμμονικός αντικομμουνιστής Μαραντζίδης, σημαιοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ!


Πηγή: Eurokinissi


Εδώ και λίγες ώρες ένας πολύ ενδιαφέρον τίτλος φιλοξενείται σε ενημερωτικές ιστοσελίδες αλλά και στις σημερινές εφημερίδες. Τι λέει ο τίτλος; "Ο Νίκος Μαραντζίδης αναλαμβάνει την προεκλογική καμπάνια του Τσίπρα"... Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο για το τι κόμμα είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ!

Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι "ιστορικός" που η καριέρα του έχει στηριχτεί αποκλειστικά στην παραχάραξη της Ιστορίας της κρίσιμης δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα και στην κατασυκοφάντηση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. 

Ο Ν. Μαραντζίδης, μαζί με τον Στ. Καλύβα, αποτελούν τους εκπροσώπους της αντικομμουνιστικής ιστοριογραφίας που έστησε πλυντήριο στα τάγματα ασφαλείας - που συνεργάζονταν με τους ναζί κατακτητές την περίοδος της κατοχής (1940-1944). 

Αυτοί δημιούργησαν την εν Ελλάδι εκδοχή της θεωρίας των δύο άκρων. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι που φιλοξένησαν τις "ιστορικές έρευνες" του Μαραντζίδη ήταν οι μεγάλοι όμιλοι των αστικών ΜΜΕ καθώς και πλήθος ακροδεξιών ομάδων και γκρουπούσκουλων που βρήκαν μία "επιστημονική δικαίωση" για τα αίσχη που κουβαλούσε η σκούφια τους.

Καθόλου τυχαία τα ανιστόρητα πονήματά του Ν. Μαραντζίδη βρίσκουν χρηματοδότηση και στήριξη από διάφορα κέντρα, όπως το πανεπιστήμια Yale των ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση! 

Καθόλου τυχαία επίσης, λίγα χρόνια πριν, «η Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν τον αντικομμουνισμό του Μαραντζίδη και την αθώωση εκ μέρους του των ταγμάτων ασφαλείας και του αισχρού ρόλου τους ενάντια στον λαό και την ηρωική ΕΑΜική εθνική αντίσταση.

Με την πρόσληψη του Μαραντζίδη από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε έναν γάμο και ένα διαζύγιο. 

Γάμος γιατί ο αρραβώνας είχε ήδη γίνει (πχ «η Αυγή» φιλοξενούσε άρθρα του Μαραντζίδη, ο ίδιος ήταν ομιλητής σε εκδήλωση στο φεστιβάλ της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είχε μόνιμο στασίδι σε φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ sites)... 

"Διαζύγιο" γιατί φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για τα μάτια των αφεντικών ξεκόβει οριστικά ακόμα και από τους "δικούς του" ιστορικούς και τις αντίστοιχες ιστορικές επεξεργασίες, αφού προτιμάει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τον συγγραφέα - σύμβολο του αντικομμουνισμού και εκλεκτό του Yale...

Σε κάθε περίπτωση το φυντάνι Μαραντζίδης, όπως και η σύνθεση της νέας εκλογικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ομολογούν αυτό που αισθάνονται πλέον ακόμη περισσότεροι: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά δεσμευμένος στο σύστημα. Τελικά όταν ο Τσίπρας επικαλούταν το "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" μάλλον έβαζε τον εαυτό του στην θέση του Παπάγου...

Οι προοδευτικοί, αριστεροί και ριζοσπάστες έχουν πλέον έναν ακόμη λόγο να τιμωρήσουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει άλλο χρόνος για να ξοδεύεται η εμπιστοσύνη τους στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν διστάζει να ξεπλένει ακόμα και τα χειρότερα πλυντήρια... Στις 25 Ιουνίου μόνο ΚΚΕ!

Υ.Γ.: Αλήθεια, αφού τόσο ψάχνονται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς διευρύνεται η "συντηρητικοποίηση", πώς πιστεύουν ότι θα επιδράσει η επιλογή εκ μέρους τους, του εμμονικού παραχαράκτη της Ιστορίας;

🚩Με Ανυπακοή και Απειθαρχία...Βάζοντας Μπροστά το Δικό μας Δίκιο.🚩

Έτσι βελτιώνεται, λοιπόν, η ζωή μας άμεσα. Και όλα αυτά τα παραδείγματα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: οι κομμουνιστές έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ήταν ο νους, η καρδιά και ο οργανωτής αυτών των αγώνων. Με πιο δυνατό ΚΚΕ αυτοί οι αγώνες μπορούν να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο, να γίνουν πιο αποτελεσματικοί. Έτσι, μόνο, μπορεί να δυναμώσει και η προοπτική της μόνιμης βελτίωσης της ζωής μας, με τις ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.

 

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, παραχώρησε συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στη δημοσιογράφο Νόρα Ράλλη.

Παρατίθεται η συνέντευξη:

Το ΚΚΕ έχει παράδοση συμμαχιών (ΕΑΜ, Συνασπισμός, Ενωμένη Αριστερά). Ο Λένιν γράφει στον Αριστερισμό: «Μπορείς να νικήσεις έναν ισχυρότερο αντίπαλο, χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά και την ελάχιστη δυνατότητα ν' αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Όποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό». Εσείς αρνείστε σήμερα οποιαδήποτε πιθανότητα συμμαχίας. Δεν έρχεστε σε αντίθεση με την ιστορία και τη θεωρία σας;

Όταν χρησιμοποιούμε αποσπάσματα του Λένιν, καλό είναι να λέμε και σε τι αφορούν αυτές οι αναφορές. Εν προκειμένω ο Λένιν αναφέρεται σε κοινωνικές συμμαχίες με τα ασταθή, όπως ονόμαζε μικροαστικά στρώματα. Αλλά αφού ξεκινήσαμε έτσι, θα προσπαθήσω κι εγώ να απαντήσω με Λένιν, ο οποίος έγραφε στο “Τι να κάνουμε”: «Μερικοί από εμάς αρχίζουν να φωνάζουν: πάμε σ' αυτό το βάλτο! Κι όταν αρχίζουμε να τους μαλώνουμε, απαντούν: τι καθυστερημένοι που είστε! Και πώς δεν ντρέπεστε να μας αρνείστε την ελευθερία να σας καλούμε σε καλύτερο δρόμο! - Ω, ναι, κύριοι, είστε ελεύθεροι όχι μόνο να μας καλείτε, μα και να πάτε όπου θέλετε, ακόμα και στο βάλτο· έχουμε μάλιστα τη γνώμη, ότι η πραγματική θέση σας βρίσκεται ίσα-ίσα στο βάλτο και είμαστε έτοιμοι να σας προσφέρουμε κάθε βοήθεια για να κουβαληθείτε εκεί. Μόνο άστε τα χέρια μας τότε, μη πιάνεστε από μας και μη λερώνετε τη μεγάλη λέξη ελευθερία, γιατί και ‘μεις είμαστε «ελεύθεροι» να πάμε όπου μας αρέσει, ελεύθεροι να πολεμήσουμε όχι μονάχα το βάλτο, αλλά και κείνους που τραβάνε για το βάλτο!».

Συμμαχίες με αυτούς που έχουν όχι απλά κουβαληθεί, αλλά έχουν γίνει ένα με τον «βάλτο» του συστήματος της εκμετάλλευσης, του ΝΑΤΟ, των μνημονίων, δεν πρόκειται να κάνουμε. Θα τους πολεμήσουμε κι αυτούς και τον «βάλτο» τους. Αφήστε που δεν μπορεί καν να συγκριθεί το ΕΑΜ και ο ένοπλος αγώνας του, η ΕΔΑ που έλεγε την ΕΟΚ “λάκκο των λεόντων” με τον ΣΥΡΙΖΑ... Εμείς πάντως έχουμε μια ανοιχτή αγκαλιά για τους προοδευτικούς, αριστερούς ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται με τον «βάλτο», συνεχίζουν να βαδίζουν στον δρόμο των κοινών μας ιδανικών και αξιών. Άλλωστε, είναι πολλοί αυτοί που ανταποκρίνονται στο κάλεσμά μας, συμμετέχουν ακόμα και στα ψηφοδέλτιά μας πολλοί τίμιοι άνθρωποι, πρώην βουλευτές, ευρωβουλευτές, στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ.

Ταυτίζετε συνεχώς τον Τσίπρα με τον Μητσοτάκη, τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ. Πιστεύετε ότι μία κυβέρνηση Τσίπρα, με το πρόγραμμα και τα στελέχη που έχει, με την ιστορία των κοινωνικών αγώνων που φέρουν πολλά από αυτά, μπορεί να θεωρηθεί ίδια με κυβέρνηση Μητσοτάκη, με σκληρά νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ακροδεξιά στελέχη; Σας ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση θα προκύψει από τις εκλογές; Θα είναι το ίδιο για το λαό;

Θα σας έλεγα να μας παρακολουθείτε λίγο πιο προσεκτικά. Δεν ταυτίσαμε ποτέ κανέναν με κανέναν. Όπως έχουμε πει πολλές φορές, το σύστημα δεν έχει ανάγκη από δύο “ίδια” κόμματα. Αντίθετα, οι διαφορές των κομμάτων του συστήματος αποτελούν “οξυγόνο” για το ίδιο, για να “αναβαπτίζεται” μετά από κάθε κυβερνητική εναλλαγή και να μένει αυτό πάντα στο απυρόβλητο. Με αυτή τη διαδικασία, άλλωστε, “αναβαπτίζονται” και τα ίδια τα κόμματα του συστήματος, όπως συνέβη με τη ΝΔ, την οποία τιμώρησε ο λαός το 2015 για να την “ξεπλύνει” στη συνέχεια η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και να μας τη “φορτώσει” πάλι το 2019.

Είναι μια διαφορά, για παράδειγμα, να υπόσχεσαι στο κεφάλαιο ότι θα εξασφαλίσεις την “κοινωνική ειρήνη” με την πυγμή, όπως κάνει η ΝΔ, από τονα υπόσχεσαι ότι θα την εξασφαλίσεις με την “κοινωνική συνοχή”, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, αυτή είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της σοσιαλδημοκρατίας στο σύστημα: να ενσωματώνει εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, αγωνιστές και να τους οδηγεί στον συμβιβασμό και την απογοήτευση. Είναι, επίσης, μια διαφορά να ψηφίζεις τα μνημόνια και να λες “μην μου πάρει τη δόξα ο Τόμσεν” από τονα ψηφίζεις τα μνημόνια και να λες “δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς”. Το αποτέλεσμα για τον λαό είναι, όμως, το ίδιο.

Και στα στελέχη τους έχουν διαφορές. Η ΝΔ, για παράδειγμα, έχει στα ψηφοδέλτιά της τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της τελευταίας κυβέρνησης της ΝΔ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο μιας προηγούμενης κυβέρνησης της ΝΔ. Η ΝΔ έχει πρώην στελέχη του ΛΑΟΣ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον πρώην Περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας με τις γνωστές ακροδεξιές και αντισημιτικές απόψεις…

Σας ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση θα προκύψει από τις εκλογές; Θα είναι το ίδιο για τον λαό;

Εννοείται πως μας ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση θα προκύψει, γιατί μας ενδιαφέρει ποιον θα έχουμε απέναντί μας και θα πολεμάμε. Και τον λαό πρέπει να τον ενδιαφέρει ποια θα είναι αυτή η κυβέρνηση. Δεν πρέπει, όμως, να προτιμήσει κανέναν από τους δύο, αλλά να φροντίσει ώστε να έχει απέναντί του μια όσο γίνεται πιο αδύναμη κυβέρνηση. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με δυνατό ΚΚΕ.

Με ποιον τρόπο πιστεύετε πως αυτή η πραγματικότητα την οποία βιώνουμε και περιγράφετε με τα πιο μελανά χρώματα, μπορεί ν' αλλάξει στ’ αλήθεια, ώστε ν' αλλάξει άμεσα η καθημερινότητά του, όπως το έχει ανάγκη;

Αρκεί να κοιτάξουμε πώς βελτιώθηκε “άμεσα” η καθημερινότητα πολλών ανθρώπων την τετραετία που πέρασε. Πώς υπέγραψαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς ή ακύρωσαν αντεργατικούς σχεδιασμούς της εργοδοσίας οι εργαζόμενοι της COSCO, της E-food, της ΛΑΡΚΟ, οι μεταλλεργάτες στη ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος και αλλού; Μήπως ακούγοντας τις αόριστες υποσχέσεις του ενός και του άλλου για “αυξήσεις στους μισθούς” και “επαναφορά συλλογικών συμβάσεων” χωρίς να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει; Όχι βέβαια. Κέρδισαν μόνο όταν, με την αποφασιστικότητα του αγώνα τους, με το δίκαιο των αιτημάτων τους, σηματοδότησαν ότι, σε αυτό το σύστημα, για να κερδίσει κάτι ο εργαζόμενος πρέπει να χάσει το κεφάλαιο.

Πώς σώθηκαν λαϊκά σπίτια απέναντι στους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις; Μήπως επιλέγοντας ανάμεσα σε σχέδια που έχουν στον πυρήνα τους τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος και την κερδοφορία των funds; Όχι. Σώθηκαν όταν οι άνθρωποι απευθύνθηκαν στα σωματεία τους, στη γειτονιά και, όλοι μαζί, έδιωξαν με τις κλωτσιές τα κοράκια.

Πώς έσπασαν οι απαγορεύσεις, η κρατική καταστολή την περίοδο της πανδημίας, πώς έμειναν στα χαρτιά άδικοι νόμοι και διατάξεις, όπως ο νόμος για τον περιορισμό των συναθροίσεων του Χρυσοχοΐδηή οι απεργοκτόνες διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη; Πώς κατάφεραν οι φοιτητές να αποσυρθούν οι σκέψεις για είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια; Μήπως με τα “βάζουμε πλάτη” και τα “πολιτικά μορατόριουμ” του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως με τις προτροπές να περιμένουμε μια κυβέρνηση που θα καταργήσει αυτούς τους νόμους, όπως θα έκανε, δήθεν, και με τα μνημόνια; Όχι. 

Τα κατάφερε ο αγωνιζόμενος λαός με καθημερινή μάχη κόντρα σε αυτή την πολιτική και την καταστολή που τη συνοδεύει. Με ανυπακοή και απειθαρχία απέναντι σε άδικους νόμους. Βάζοντας μπροστά το δικό του δίκιο.

Έτσι βελτιώνεται, λοιπόν, η ζωή μας άμεσα. Και όλα αυτά τα παραδείγματα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: οι κομμουνιστές έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ήταν ο νους, η καρδιά και ο οργανωτής αυτών των αγώνων. Με πιο δυνατό ΚΚΕ αυτοί οι αγώνες μπορούν να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο, να γίνουν πιο αποτελεσματικοί. Έτσι, μόνο, μπορεί να δυναμώσει και η προοπτική της μόνιμης βελτίωσης της ζωής μας, με τις ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.

Ο κ. Τσίπρας σε ερώτηση με ποιον πολιτικό αρχηγό θα έπινε καφέ, απάντησε με σας. Εσείς, με ποιον πολιτικό αρχηγό θα πίνατε καφέ;

Σε μια περιοδεία μου, ένας νέος εργαζόμενος, μόλις το άκουσε αυτό μετά την πρόταση Τσίπρα για την “προοδευτική διακυβέρνηση – μούφα”, κάρφωσε τον Τσίπρα λέγοντας “καφέ το λένε τώρα”;

Καλά, τώρα με τις εκλογές δεν υπάρχει χρόνος ούτε για έναν καφέ... Όμως μετά μπορεί να τύχει να βρεθείς με κάποιον και να πιεις και έναν καφέ. Το θέμα είναι εάν έχεις κάποιο συγκεκριμένο κοινό αντικείμενο για να συζητήσεις, γιατί πέρα από τα τυπικά, τα οικογενειακά ή για τον καιρό, άντε να ανταλλάξεις και καμιά γνώμη για τις εξελίξεις... Βέβαια μετά τις εκλογές δεν ξέρεις και πού θα βρίσκεται και ο καθένας... Εγώ πάντως και οι σύντροφοί μου στο Κόμμα θα σχεδιάζουμε τις πρωτοβουλίες μας μέσα στο κίνημα και μέσα στη Βουλή για να αντιπαρατεθούμε με την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση.

Συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, #Δ_Κουτσούμπα, στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»

Συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη

-- Λίγες μόνον μέρες μέχρι την κάλπη της 21ης Μάη, ποιο είναι για το Κόμμα σας τελικά το δίλημμα της μάχης; Η κυβέρνηση λέει για τον κίνδυνο της ακυβερνησίας και της μη συνέχισης της σταθερότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μιλάει για την ανάγκη πολιτικής αλλαγής...

-- Δυνατό ΚΚΕ για να είναι δυνατός ο λαός ή δυνατή η επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση που θα συνεχίσει την επίθεση στις ζωές μας;

Αυτό το δίλημμα θέσαμε από την πρώτη στιγμή και σε αυτό επιμένουμε. Τα διλήμματα της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ είναι είτε εκβιαστικά είτε παραπλανητικά. Περίπτωση ακυβερνησίας δεν υπάρχει, αφού τα κόμματα αυτά συμπλέουν στα βασικά και θα σχηματίσουν, τελικά, κυβέρνηση, όπως έχει γίνει κάθε φορά στο παρελθόν. Το λένε, άλλωστε, πολλά από τα στελέχη τους και δεν πιστεύουμε ότι αυτές οι δηλώσεις γίνονται «αυθόρμητα».

Οσο για την ανάγκη της πολιτικής αλλαγής, αυτή δεν μπορούν να τη φέρουν όσοι υπερψήφισαν το 50% και το 70% των νομοσχεδίων της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, ούτε θα έρθει με αναπολήσεις του παρελθόντος και έριδες για την κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου. Ψήφος για τις πραγματικές, ριζικές αλλαγές που έχει σήμερα ανάγκη ο τόπος, είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.
Δυνατό ΚΚΕ για να μην τολμήσει η επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει στις απαράδεκτες «διευθετήσεις»

-- Το έχετε αποσαφηνίσει, αλλά γιατί έχει σημασία ένα δυνατό ΚΚΕ και μια αδύναμη κυβέρνηση; Μια αδύναμη κυβέρνηση δεν θα είναι μια επικίνδυνη μεταβλητή σε θέματα όπως οι τουρκικές προκλήσεις, για παράδειγμα;

-- Επικίνδυνη μεταβλητή για την εδαφική ακεραιότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι η πολιτική «σημαιοφόρου» των σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, που ακολουθεί η σημερινή και ακολούθησαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτή η πολιτική είναι που έχει δώσει «αέρα στα πανιά» της προκλητικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, που έχει φτάσει, πλέον, να αμφισβητεί ανοιχτά την ελληνική κυριαρχία σε νησιά μας.

Ο λόγος είναι ότι οι «σύμμαχοί» μας ενδιαφέρονται πρωτίστως να διατηρήσουν την Τουρκία, μια ισχυρή και σημαντική δύναμη, στην «αγκαλιά» του ΝΑΤΟικού στρατοπέδου και μακριά από τη «ρωσική» αγκαλιά. Γι' αυτό τους ακούμε να λένε «βρείτε τα» κάθε φορά που δυναμώνουν οι προκλήσεις και οι απειλές. Από αυτήν την άποψη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνες οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «ΝΑΤΟικών νησιών».

Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας τσακωμός δεν γίνεται για αυτά τα ζητήματα προεκλογικά. Σε τι να διαφωνήσουν, άλλωστε; Αφού εδώ κυριολεκτικά ταυτίζονται...

Δυνατό ΚΚΕ, λοιπόν, για να μην τολμήσει η επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει στις απαράδεκτες διευθετήσεις που «μαγειρεύονται» για το Αιγαίο. Για να ανοίξει ο δρόμος για να ζήσουμε ειρηνικά με τον τουρκικό λαό, με τον οποίο δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.
Καμία συμμετοχή, καμία ανοχή σε καμία αντιλαϊκή κυβέρνηση

-- Τελικά θα μπαίνατε σε μια κουβέντα έστω για ανοχή σε μια προοδευτική διακυβέρνηση και γιατί;

-- Καμία συμμετοχή, καμία στήριξη, καμία ανοχή σε καμία αντιλαϊκή κυβέρνηση, ούτε στην προοδευτική κυβέρνηση - «μούφα» για την οποία μιλάει ο κ. Τσίπρας. Δεν υπάρχει πρόοδος με χρηματιστήρια Ενέργειας, με πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, με εργασιακή ζούγκλα, με εμπορευματοποιημένη Υγεία και Παιδεία, με ιδιωτικοποιημένα λιμάνια, αεροδρόμια και σιδηρόδρομους, με Ταμείο Ανάκαμψης και αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, με τις πολεμικές βάσεις του ΝΑΤΟ να επεκτείνονται.

Ολα αυτά και πολλά ακόμα, ούτε για αστείο δεν λέει ότι θα τα ακουμπήσει ο κ. Τσίπρας. Και δεν θα μπορούσε, άλλωστε, γιατί είναι δεσμευμένος σε αυτήν την πολιτική που υπαγορεύουν τα συμφέροντα των «λίγων», με τρόικα ή χωρίς.

Θα είμαστε απέναντι και θα τους πολεμήσουμε, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να εμποδίσουμε αντιλαϊκά μέτρα, να πετύχουμε κατακτήσεις για τον λαό μας και όχι δεμένοι «χειροπόδαρα» μέσα σε μια τέτοια κυβέρνηση. Οσο πιο δυνατό είναι το ΚΚΕ, τόσο περισσότερα θα μπορέσουμε να πετύχουμε.

-- Ο Αλέξης Τσίπρας και από τη Λαμία και από άλλες ομιλίες του, σας κατηγόρησε για επανάληψη του «τι Πλαστήρας - τι Παπάγος» στα διλήμματα διακυβέρνησης της χώρας. Τι απαντάτε;

-- Βρήκε και το κατάλληλο μέρος για να υπερασπιστεί την πολιτική κληρονομιά του Πλαστήρα... κάτω από το άγαλμα του Αρη Βελουχιώτη στην πλατεία Λαού, στη Λαμία. Πάλι καλά που δεν έπεσε να τον πλακώσει.

Αν θέλει, πάντως, να κατηγορήσει κάποιον για αναβίωση αυτού του συνθήματος, ας κατηγορήσει και τον Αμερικανό πρέσβη, τους επενδυτικούς οίκους, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας και άλλους, που λένε ότι τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα έχουν μεγάλες συγκλίσεις και δεν θα διαφοροποιηθεί σημαντικά η πολιτική που θα ακολουθήσουν ως επόμενη κυβέρνηση, με όποιον συνδυασμό. «Τι Μητσοτάκης - Τι Τσίπρας» λένε, δηλαδή, όλοι αυτοί και μάλλον κάτι θα ξέρουν... Αλλά αυτούς δεν τους καταγγέλλει ο κ. Τσίπρας, αντίθετα τους επικαλείται όταν θέλει να δώσει διαπιστευτήρια στο σύστημα.

Επομένως, ο λόγος που απευθύνεται διαρκώς στο ΚΚΕ και «ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη» σε όλη την προεκλογική περίοδο, είναι επειδή έχει εντοπίσει σημαντική απώλεια πρώην ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον απογοητεύτηκαν και έρχονται προς το ΚΚΕ. Είναι αργά για να το αντιστρέψει.
Μόνο το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας που μας βγάζει από το σημερινό αδιέξοδο

-- Το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας;

-- Το ΚΚΕ είναι το μόνο που έχει πρόταση διακυβέρνησης - εξουσίας η οποία μας βγάζει από το σημερινό αδιέξοδο, από τον «φαύλο κύκλο» των κρίσεων και των συνεχών θυσιών των αναγκών μας. Και αυτό γιατί είναι η μόνη που προβλέπει μια οικονομία που θα δουλεύει με μοναδικό κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, έχοντας βγάλει από τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτό «κυβερνά» σήμερα όλους τους τομείς της ζωής μας και δημιουργεί όλα τα προβλήματα: Από το πανάκριβο ρεύμα - εμπόρευμα, μέχρι την έλλειψη μέτρων προστασίας της ανθρώπινης ζωής, γιατί αυτά αποτελούν «κόστος» που δεν φέρνει άμεσο κέρδος.

Για να γίνει αυτό, απαιτείται κοινωνικοποίηση όλων των μέσων που παράγουν τον πλούτο, κεντρικός σχεδιασμός, αξιοποιώντας τις τεράστιες κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας και φυσικά μια άλλη - πραγματικά λαϊκή - εξουσία, δηλαδή έναν λαό ενεργό και όχι θεατή, αποφασισμένο να επιβάλει εξελίξεις προς όφελός του.

Οσο κι αν αυτό δεν κρίνεται στις εκλογές της Κυριακής, είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική και πρέπει να δυναμώσει με την ψήφο στο ΚΚΕ.

-- Ανεξαρτήτως εκλογικής έκβασης, τι βλέπετε στο πεδίο της κοινωνίας και οικονομίας για τη χώρα προσεχώς;

-- Καλά το είπατε. Ανεξάρτητα από το ποια κόμματα θα αποτελέσουν την επόμενη κυβέρνηση, τα «σύννεφα» πάνω από την καπιταλιστική οικονομία έχουν «πυκνώσει» επικίνδυνα. Τα «κανόνια» των τραπεζών σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ο πολύ υψηλός πληθωρισμός, η συνεχής άνοδος των επιτοκίων και, σε τελική ανάλυση, ο «ελέφαντας στο δωμάτιο», το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που δεν βρίσκουν κερδοφόρα διέξοδο για να επενδυθούν, αυτό δείχνουν.

Γι' αυτό και όσα υπόσχονται τώρα, προεκλογικά, τα κόμματα του συστήματος, είναι «γραμμένα στο χιόνι», αφού όλα έχουν ως προϋπόθεση «να πάνε καλά τα πράγματα στην οικονομία», κάτι που μάθαμε πλέον καλά ότι αποτελεί το πιο απίθανο ενδεχόμενο.

Τα παραπάνω είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ο λαός μας χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ, στήριγμά του στα δύσκολα που είναι μπροστά μας.
Να το «κάνουν όπως οι φοιτητές»

-- Ποιος είναι ο πήχης ενός καλού αποτελέσματος για εσάς;

-- Οσο πιο ψηλά γίνεται. Απευθύνουμε το εξής ερώτημα: Αν το ΚΚΕ, με 15 βουλευτές, μπόρεσε αυτήν την τετραετία να γίνει πραγματικά η φωνή των «πολλών», να βρεθεί μπροστά σε κάθε αγώνα, να έχει καθοριστική συμβολή σε ό,τι πετύχαμε, στην παρεμπόδιση αρνητικών εξελίξεων, όπως το ξεσπίτωμα λαϊκών ανθρώπων από τα σπίτια τους, θα είναι προς το συμφέρον τους ή όχι το να έχει πολύ περισσότερους βουλευτές στην επόμενη Βουλή;

Νομίζουμε ότι θα είναι μόνο προς το συμφέρον τους, γι' αυτό τους προτείνουμε να το «κάνουν όπως οι φοιτητές», που ανέδειξαν ξανά πρώτη την παράταξη της ΚΝΕ, την «Πανσπουδαστική», στις φοιτητικές εκλογές της περασμένης Τετάρτης, με ποσοστό πάνω από 35%.

-- Τελικά ποια ήταν η χειρότερη κυβέρνηση, αυτή της ΝΔ ή η προηγούμενη;

-- Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ ήταν η χειρότερη μέχρι που ήρθε η χειρότερη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και η επόμενη κυβέρνηση που θα έρθει θα είναι ακόμα χειρότερη. Ο λόγος είναι ότι το σύστημα που υπερασπίζονται όλοι τους γίνεται όλο και χειρότερο, όλο και πιο επιθετικό απέναντι στις ζωές και τα δικαιώματα των «πολλών» για να κερδίζουν όλο και περισσότερα οι «λίγοι».

Ο λαός μας, οι νέοι που βγήκαν μαζικά στους δρόμους μετά το έγκλημα στα Τέμπη, ενάντια σε «όσους κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα», το καταλαβαίνουν καλά αυτό που λέει το ΚΚΕ, όσο και αν κάποιοι προσπάθησαν να το διαστρεβλώσουν, γιατί ανταποκρίνεται σε αυτό που ζουν. Γι' αυτό και θα δώσουν απάντηση την Κυριακή, τιμωρώντας όσους μας έφεραν ως εδώ, δυναμώνοντας πολύ περισσότερο το ΚΚΕ.





Συνέντευξη στον Χρ. Ζαραλίκο


Μια ξεχωριστή συνέντευξη στον Χριστόφορο Ζαραλίκο έδωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» ο Δ. Κουτσούμπας απάντησε στις ερωτήσεις του Χρ. Ζαραλίκου και σχολίασαν με χιούμορ την επικαιρότητα.

Η συνέντευξη έχει ανέβει στο κανάλι του Χρ. Ζαραλίκου στο YouTube, ZaraleaksTv. Είναι διαθέσιμη και στο πόρταλ «902.gr».