ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ, ΠΟΥ ΒΑΣΤΑΣ ΤΟΥΣ ΘΡΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΤΟΥ..

Εμένα δεν μού φταίνε οι αφεντάδες. 

Εσύ μού φταίς ο διπλανός μου, που βαστάς τούς θρόνους τους στο σβέρκο σου.

Τον σμπαράλιασες τον σβέρκο σου.
Μόνο μιά γλώσσα σού έμεινε, που χορεύει σαν φίδι υπακούοντας στον γητευτή του.

Εγώ είχα γή, και το αλέτρι το έφτιαξαν οι δαγκάνες τού δίκιου μου.

Εγώ είχα στάχυα που έκαναν έρωτα με τονήλιο, και γεννούσαν χρυσάφι.

Το αλεύρι μου αρκούσε να υφάνει νυφικά για κάθε παρθένα πείνα, να μπεί μέσα της, και να τη λυτρώσει.
Εγώ έφτιαξα προζύμι απ'την ικεσία στα απλωμένα χέρια τών παιδιών,μιά πεταλούδα λευκή στο στήθος μου, και λίγο φυλαγμένο ασβέστη, για το σπίτι που θα ξαναφτιάξω.

Εγώ είχα φούρνο σκεπαστό, χτιστό από τα βλέφαρα τών παιδιών, και φωτιά από τις σπίθες τών ματιών τους.

Μ' εσένα τά' χω εγώ, όχι με τούς αφεντάδες.

Εσύ χρόνια ολάκερα μού μοιράζεις τη γη, όπως τη βασιλόπιτα ο θρησκόληπτοςΠρώτα για όλους τους προστάτες, μετά για σένα που η ευέλικτη γλώσσα σου σε έχρισε " κεφαλή", και το περίσσευμα σε όσους περιμένουν με απορία τη σειρά τους.Ναι, υπάρχουν ακόμη αυτοί που περιμένουν με απορία τη σειρά τους

Το νερό μου,το χάρισες στούς ευεργέτες σου.

Με το δικό μας νερό δουλεύει ο μύλος τους, και αλέθει τίς γονατισμένες συνειδήσεις σας.Δεν υπάρχουν πια χρυσά στάχυα, μόνο φθηνό γυαλιστερό περιτύλιγμα,που γίνεται καθρέφτης για την οργή με τούς αφρούς στο στόμα, και την περηφάνια με τις πατερίτσες.

Με ποιόν να κάνει έρωτα ο ήλιος, και να γεννήσει ζωή, αφού το ωάριο δεν βρίσκει ελεύθερο τράχηλο να περάσει? 

Επάνω του, στέκονται μπάστακες έμποροι ζωών που τίς παζαρεύουν πρίν ακόμα έρθουν στον κόσμο.

Δεν έχω αλεύρι για ψωμί, 

άφησες μόνο "αλεύρι " για να φουσκώνει την πραγματικότητα και να νομίζουν ότι χωράνε οι ψυχές που " πνίγονται".
Κι ύστερα ξεφουσκώνει κι ύστερα γίνεται μάρμαρο κρύο .

Όμως δεν τελείωσα ακόμη.

Μού έμειναν τα βλέφαρα τών παιδιών για να φτιάξω τον σκεπαστό μου φούρνο, τα όνειρα και τα βλέμματα τους τα πυρωμένα για φωτιά, και μου περισσεύουν και πέτρες να τον χτίσω, απ' αυτές που μού πετάς χρόνια, και πρέπει κάποια στιγμή να σού τις δώσω πίσω, γιατί εγώ έμαθα από μικρό παιδί ότι πρέπει να πληρώνω το χρέος μου, και τώρα πια δεν μπορώ ν' αλλάξω.

Εγώ θα τον ξαναφτιάξω τον φούρνο, και θα μυρίσει και πάλι φρέσκο ψωμί.

Απαλλοτριώθηκε από 

μαρια σαρρη

ΥΓΕΙΑ και ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ -ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!

KAΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ 

Η επ - Ανασταση κι ο ερωτας εχουν ιδιο δυνατο χρωμα, κοκκινο! 
Λεει ο Τασος Λειβαδιτης
Γι αυτο θελω να σου πω τι σκεφτοτανε η Πελαγεα Νιλοβνα, η 'μανα' του Γκορκυ. 

Απ τις ζωγραφιες των βιβλιων που εδειχναν το Χρηστο, κι απ τις διηγησεις, ηξερε οτι εκεινος φιλος των φτωχων, ντυνοτανε απλα, ενω στην εκκλησια, οπου η φτωχολογια ερχοτανε σε κεινον για παρηγορια τον εβλεπε τυλιγμενο στο χυδαιο χρυσαφι. 

Κι αθελα της θυμοτανε τα λογια του Ριμπιν:

 'Και με το θεο μας εξαπατησαν!'

Απ' την σφοπατριώτισσα  

Panos Zacharis

Οι φωτο προσφορά 
των σ.:
Panos Alepliotis

Ελενη Μαρκακη

Demetriox Hondros

--ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΩΝ--

1.Μακάριοι όσοι συνεχίζουν την ορθοστασία τους μέσα στην άβυσσο που μας περιβάλλει.
2.Μακάριοι όσοι δέχονται την ποίηση ως τρόπο ζωής.
3.Μακάριοι όσοι δεν καταδέχονται τα εύκολα και παίζουν στα δύσκολα.
4.Μακάριοι όσοι δεν έχουν σχέση με το θέαμα (με κάθε θέαμα).
5.Μακάριοι όσοι μας φωτίζουν χωρίς να απαιτούν τίποτα.

6.Μακάριοι όσοι, ενώ δεν έχουν διαβάσει, φέρνουν μέσα στο κύτταρό τους τον Ιησού, τον Σωκράτη, τον Βούδα, αυτήν την τριάδα που δεν έγραψε, δε διάβαζε τίποτα, αλλά έφερνε μέσα στο κύτταρό της όλο τον κόσμο.

7.Μακάριος όποιος έπεσε και σηκώθηκε μόνος του.

8.Μακάριος όποιος, ενώ έχει περάσει πολλά, δε γίνεται μισάνθρωπος μοιράζοντας την κακία του δεξιά και αριστερά.

9.Μακάριος όποιος, ενώ δοκιμάζεται σκληρά από την περιπέτεια της υγείας του, μπορεί από το παράθυρο του νοσοκομείου να παρακολουθεί τον κηπουρό που φροντίζει τα ακατάδεχτα τριαντάφυλλα.

10.Μακάριος όποιος δε βιώνει την ύπαρξή του σαν ρόλο μέσα στο θέατρο της ζωής.

11.Μακάριοι όσοι ακολουθούν την προφορική παράδοση του λαού μας. Τι να τα κάνεις τα γράμματα όταν δε βγάζουν λόγια;

12.Μακάριος όποιος βλέπει, όχι όποιος νομίζει πως βλέπει.

13.Μακάριοι όσοι ακολουθούν το δρόμο της λογοτεχνίας ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια του Μπαλζάκ: «Ο φόβος είναι κατά το ήμισυ ένα νοσοποιό συναίσθημα το οποίο πιέζει τόσο βίαια την ανθρώπινη μηχανή ώστε οι ικανότητές μας είτε φτάνουν αίφνης στο απόγειο, είτε καταπίπτουν σε πλήρη αποδιοργάνωση. - Σε λίγο καιρό θα μας έχουν μείνει μόνο τα μάτια για να κλαίμε. - Τα γεγονότα δεν έχουν ποτέ απόλυτο μέγεθος, τα αποτελέσματά τους εξαρτώνται πλήρως από τα άτομα: η δυστυχία είναι κίνητρο για την ευφυία, καταφυγή για τον χριστιανό, θησαυρός για τον ικανό άνθρωπο, άβυσσος για τους αδύναμους» (από το βιβλίο Ο Κωστής Παπαγιώργης ανθολογεί Ονορέ ντε Μπαλζάκ, εκδ. Μπάστας - Πλέσσας).

14.Μακάριοι όσοι μελετούν την ιστορία του κινήματος χωρίς να ντρέπονται γιατί δεν ξεπουλήθηκαν.

15.Μακάριοι οι δότες όπου κι αν βρίσκονται.

16.Μακάριοι όσοι σέβονται και προσκυνούν τη μία και μεγάλη σχολή του γένους: το πεζοδρόμιο.

17.Μακάριοι εκείνοι που γνωρίζουν πως μόνο θαυμάζοντας μπορείς να αναχαιτίσεις την κατάρα του φθόνου.

18.Μακάριος ο δημιουργός, ο οποίος, σύμφωνα με την άποψη του Σάμπατο, «είναι βαθυστόχαστος και δεν ασχολείται με την παραγωγή των εποχικών μπεστ-σέλερ (μια ενασχόληση που σήμερα έχει αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό εκείνη την ιερή αποστολή που εντόπιζε τους Ελληνες τραγικούς ποιητές), είναι επαναστάτης και ένας αντιπρόσωπος των Ερινύων, ακόμα κι αν δεν το ξέρει και φυσικά ακόμα κι αν δεν το θέλει. Και αλίμονο στα έθνη που ξεχνούν ή αγνοούν αυτό το ιερό δικαίωμα των μεγάλων δημιουργών τους στην επανάσταση» (Ερνέστο Σάμπατο, Μια πολύπλοκη ύπαρξη, μετ. Κ. Παλαιολόγος, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).

19.Μακάριοι οι σύντροφοι που, εκτός από τις διαδηλώσεις και τις απεργίες, μοιράζονται με τους συναγωνιστές τους τις αγωνίες, τις μικρές ή μεγάλες καταστάσεις που κρύβονται στην καθημερινότητα.

''Η επί του δρόμου ομιλία''
Του Γιώργου Κακουλίδη από το Ριζοσπάστη

Τα αλιεύσαμε από Εδώ

Σε δήλωσή του την Ημέρα του Πάσχα, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας επισήμανε: 

«Η Ανάσταση κι η ελπίδα δε βρίσκεται στα γεωπολιτικά παιχνίδια, στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που βάζουν τους λαούς σε πολεμικούς κινδύνους. 

Η ελπίδα υπάρχει, αν ο λαός αποφασίσει να βαδίσει το δικό του δρόμο, για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, οικονομικές κρίσεις και πολέμους.

Χρόνια Πολλά και καλή δύναμη, με υγεία σε όλους και όλες!»

,,Αυτή είναι η φάτνη μου για φέτος…χρόνια μας πολλά,,

… γεννήθηκε, τα κατάφερε και ήρθε στον κόσμο ο γιός Του. 
Γεννήθηκε, λένε, σαν τούτες τις μέρες που κοντεύουν, πριν από πολλά χρόνια… τότε που ήταν δύσκολα τα πράγματα. 
Γεννήθηκε κυνηγημένος, έπρεπε να τον κρύψουν οι γεννήτορές του για να τον γλιτώσουν από την εξουσία… τότε ήταν η κρατική εξουσία των Ρωμαίων.
Γεννήθηκε, λένε, μια νύχτα παγωμένη και η μάνα του τον τύλιξε με πρόχειρα πανιά… δεν είχε τόπο να σταθεί μέσα στον ξένο στάβλο. 
Γεννήθηκε απάνω στο δρόμο για το μεγάλο φευγιό, πού να βρει τόπο να τον θέσει η λεχώνα ; Πώς να τον ζεστάνει;

Ήταν δύσκολα τα πράγματα τότε, έτσι λένε. Μην κοιτάτε σήμερα, πού έχουν περάσει 2017 χρόνια από εκείνη τη νύχτα…

Τότε καραβάνια ολόκληρα έφευγαν οι άνθρωποι από τις εστίες τους, κάπου εκεί στη Μέση Ανατολή, για να γλιτώσουν από τη νόμιμη βία. Νόμιμη ήταν η σφαγή των νηπίων αφού ήταν επιλογή των Αρχών του τόπου και τρέχαν οι δόλιοι μέσα στη νύχτα να βρουν ένα κομμάτι γης, μια δρασκελιά τόπο που να τον πουν δικό τους… μα παντού ήταν ξένοι… 

Πού να ακουμπήσουν οι άνθρωποι τις κουρασμένες τους ελπίδες, πού να γείρουν να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους…;

Εκεί γεννήθηκε, ο μαύρος, ο ανατολίτης, ο φτωχός, ο ξένος, ο ξεριζωμένος… όμως μη λυπάστε… αυτά γινόντουσαν τότε, πριν πολλά – πολλά χρόνια. 

Τώρα είναι αλλιώς… εεε… δεν είναι?

Αυτή είναι η φάτνη μου για φέτος… χρόνια μας πολλά. 

Μας πήρε δύο χιλιάδες χρόνια για να μετατρέψουμε τον στάβλο σε δρόμο και τη φάτνη σε χαρτόκουτο. Του χρόνου τα Χριστούγεννα σίγουρα θα έχουμε περισσότερους χαρτοκουτάδες στους δρόμους… αν τους αφήσουμε να μας πάρουν το τελευταίο μας κεραμίδι…

«Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν
ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως
ἐν αυτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες
ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο
Σὲ προσκυνεῖν τὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης
καὶ Σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν
Κύριε δόξα Σοι»

(Τη φωτογραφία την ανήρτησα πρώτη φορά τα Χριστούγεννα του 2015… ας μη συζητήσουμε πόσο επίκαιρη είναι σήμερα… ας μη συζητήσουμε πόσο πιο επίκαιρη προβλέπεται να είναι του χρόνου.)

Σοφία Χουδαλάκη

22 Δεκεμβρίου στις 6:32 μ.μ.

,,ήταν Εκείνη που σαν καπνός μπορούσε να εισβάλλει στις πιο λεπτές χαραμάδες του Νου,,

Αγκάλιασα το μαξιλάρι μου, γύρισα μπρούμυτα - όπως κάνω ακόμα- και την είδα να ανοίγει την πόρτα.

Τα μαλλιά της έφταναν χαμηλά ως τη μέση της, οι σκιές χανόντουσαν μέσα στα μαύρα τους κύματα.

Τη θυμάμαι να κινείται μέσα στο σπίτι και εκείνη η ατελείωτη κόμη να την ακολουθεί παλλόμενη απαλά σε κάθε της βήμα.

Τη θυμάμαι να τεντώνει τον λευκό της λαιμό, να περνά τα δάχτυλα της πίσω στον αυχένα και ύστερα να μαζεύει ψηλά στο κεφάλι έναν υπέροχο κότσο, σαν στέμμα.

Κάτω από τη νύχτα των μαλλιών της ήταν μαζεμένη ολάκερη η φύση… ένα μέτωπο σαν ακρογιάλι και δύο αυστηρά τοξωτά φρύδια που έκρυβαν το μέλι των ματιών της… λίγο πιο κάτω το λεπτό της στόμα, που όταν άνοιγε τις νύχτες για να τραγουδήσει ριζίτικα γέμιζε το μικρό μας διαμέρισμα από τον κρύο αέρα του βουνού που αγκαλιάζει το πατρικό της σπίτι στα Λευκά Όρη.
Δεν σταματούσε ποτέ… τη θυμάμαι σε μια αέναη κίνηση, μαλακή σαν σύννεφο, ανθεκτική σα μέταλλο.

Σαν τις νεράιδες των παραμυθιών, μπορούσε να είναι παντού την ίδια στιγμή.

Μπορούσε να ζωγραφίζει με λαδομπογιές υπέροχους πίνακες, να μαγειρεύει κρητικές συνταγές, να ράβει τα ομορφότερα ρούχα, να μιλάει εξαιρετικά ελληνικά… τόσο που χρόνια μετά να μου λένε στα σχολεία που βρέθηκα ότι πρέπει να μάθω να μιλώ πιο απλοϊκά… αμαρτίες γονέων….
Το πρωί μύριζε σαπούνι και ελληνικό καφέ, το απόγευμα έφερνε στο σπίτι μας τις μυρωδιές του έξω κόσμου και τη νύχτα, όταν στεκόταν πάνω από το προσκεφάλι μου, μύριζε χιόνι, κυπαρίσσι και θάλασσα…

Μέχρι που πήγα στο σχολείο ένιωθα ότι αυτή δεν ήταν μια μαμά σαν όλες τις άλλες.

Αυτή η μαμά δεν ήταν άνθρωπος, ήταν αερικό… ήταν εκείνη που σαν καπνός μπορούσε να εισβάλλει στις πιο λεπτές χαραμάδες του νου, και να περιμένει ακίνητη τη στιγμή που θα την κοιτούσα στα μάτια να της μαρτυρήσω την αγωνία, τον φόβο, την αταξία μου… και εκείνη μετά να προσποιηθεί ότι δεν ήξερε τίποτα και να πιάσει το νήμα της κουβέντας από την αρχή, να υφάνει τη γαλήνη, την ψυχραιμία, τη λογική… 
Καλές Γιορτές μαμά καιμπαμπά…