Πυροβολούν το Παρελθόν και το Παρόν, Στοχεύοντας το Μέλλον.

150 χρόνια από την πρώτη «έφοδο στον ουρανό», την Παρισινή Κομμούνα, είναι πλέον αδιαμφισβήτητα αποδεδειγμένο πως ο κομμουνισμός, η κοσμοαντίληψη του επιστημονικού σοσιαλισμού, αποτελεί την πιο πρωτοπόρα, την πιο επαναστατική και ελπιδοφόρα θεωρία που γέννησε η ανθρωπότητα.

Αν ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός ήταν κάτι «ξεπερασμένο» και «αποτυχημένο» όπως ισχυρίζονται, τότε η αστική τάξη δεν θα σπαταλούσε τόσο αντικομμουνιστικό δηλητήριο για τον πολεμήσει.

Το χθεσινό εμετικό αντικομμουνιστικό παραλήρημα του βουλευτή Μπογδάνου στη Βουλή μας έφερε ξανά στο νου την φράση εκείνη του Αγγ. Αντωνόπουλου από το βιβλίο «Οι επιβάτες του φεγγαριού»: «Το να μην είναι κανείς κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είναι όμως κανείς αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο».

Ασφαλώς ο αντικομμουνισμός δεν είναι καινούργιο φαινόμενο:

Πάνε 173 χρόνια από τότε που οι Μαρξ και Ένγκελς κατήγγειλαν μέσα από το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» την συστράτευση όλων των τότε αντιδραστικών δυνάμεων σε ιερό πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό. Έκτοτε ο αντικομμουνισμός, σε όλες του τις εκφάνσεις, αποτελεί εργαλείο για την επιβίωση της αστικής εξουσίας.

Ο αντικομμουνισμός αποτελεί τον συνδετικό κρίκο όλων όσων υπερασπίζονται την διατήρηση της αστικής εξουσίας και την σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος, ανεξαρτήτως του επί μέρους πολιτικού χρωματισμού τους.
 Η δράση των κομμουνιστών, η δράση του οργανωμένου εργατικού-λαϊκού κινήματος, καταφέρνει να ενώνει φαινομενικά ετερόκλητες πολιτικές ομάδες: φιλελεύθερους και πατενταρισμένους Ναζί, κεντρώους και ακροδεξιούς, «έγκριτους» αστούς δημοσιολόγους και χουντικές σκουπιδοφυλλάδες.
 Μπροστά στη θέα του σφυροδρέπανου οι όποιες διαφορές παραμερίζονται, καθώς αυτό που προέχει είναι η υπεράσπιση των «ιερών και όσιων» της αστικής εξουσίας.

Αυτά τα «ιερά και όσια» της εξουσίας της αστικής τάξης υπεράσπιζαν:
— ο «εθνάρχης» Ελευθέριος Βενιζέλος όταν θέσπισε το περήφημο ιδιώνυμο που αποτέλεσε την μήτρα των μετέπειτα αντικομμουνιστικών διώξεων.
— ο «γέρος της Δημοκρατίας» Γεώργιος Παπανδρέου και οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές-σύμμαχοι του όταν αιματοκυλλούσαν τον λαό της Αθήνας το Δεκέμβρη του 1944 προκειμένου να μην έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία.
— ο Κανελλόπουλος όταν καλωσόριζε τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ το 1945 με το αλλήστου μνήμης «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας».
— ο Πλαστήρας όταν, επί πρωθυπουργίας του, καταδικάζονταν από «έκτακτο στρατοδικείο» και εκτελούνταν ο κομμουνιστής ήρωας Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοι του.
— οι μετεμφυλιακές αστικές κυβερνήσεις όταν επί των οποίων «άνθισαν» τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονηματων».

Τα ίδια «ιερά και όσια» της αστικής εξουσίας υπεράσπιζαν, μεταξύ άλλων, επίσης:
— οι φασίστες-δικτάτορες Πάγκαλος και Μεταξάς που εξαπέλυσαν σωρεία διώξεων, φυλακίσεων και εξοριών ενάντια στους κομμουνιστές.
— ο Χίτλερ και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας όταν αναλάμβανε την εξουσία τον Γενάρη του 1933.
— ο φασίστας Φράνκο όταν πραγματοποιούσε το στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στην Δεύτερη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία τον Ιούλη του 1936.
— ο δικτάτορας Σουχάρτο της Ινδονησίας όταν εξαπέλυε τους αντικομμουνιστικούς διωγμούς του 1965-1966 που υπολογίζεται ότι οδήγησαν στο θάνατο σχεδόν 1 εκατομμύριο ανθρώπους.
— τα χουντικά αποβράσματα όταν επέβαλαν την επταετή στρατιωτική δικτατορία ώστε να «αποφευχθεί η πορεία της χώρας προς τον κομμουνισμόν».
— ο φασίστας Πινοσέτ όταν το 1973 ανέτρεπε με στρατιωτικό πραξικόπημα – και με τις ευλογίες των ΗΠΑ – την εκλεγμένη κυβέρνηση Αλιέντε στην Χιλή.

Εδώ πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό:
Είναι άλλο πράγμα η ιδεολογική διαφωνία με την κομμουνιστική κοσμοθεωρία όταν εκφράζεται με πολιτικά επιχειρήματα και άλλο πράγμα ο αντικομμουνισμός.
Στις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι εύλογο το κόμμα της εργατικής τάξης (Κομμουνιστικό Κόμμα) και οι κομμουνιστές να δέχονται πόλεμο από την άρχουσα αστική τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της.
Έχει ωστόσο αποδειχθεί ιστορικά ότι αυτός ο πόλεμος είναι αντικειμενικά αδύνατον να μείνει αποκλειστικά σε ιδεολογικά και πολιτικά πλαίσια.
Το κεφάλαιο, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η εργατική τάξη και το Κόμμα της είναι οι «νεκροθάφτες» του, επιστρατεύει και θα επιστρατεύει πάντα τον αντικομμουνισμό ως όπλο ανάσχεσης της εργατικής-λαϊκής πάλης.

Ο αντικομμουνισμός, ωστόσο, ξεπερνά τα όρια του ιδεολογικού και πολιτικού πολέμου. Στηρίζεται στην συκοφαντία, το ψέμα, την διαστρέβλωση, την αλλοίωση της πραγματικότητας.
Ένα τέτοιο φαινόμενο χυδαίας διαστρέβλωσης και αλλοίωσης της πραγματικότητας είναι μεταξύ άλλων και το ανιστόρητο και αντεπιστημονικό τερατούργημα της «θεωρίας των δύο άκρων».

Ο αντικομμουνισμός είναι νύχι-κρέας με το αστικό πολιτικό σύστημα, αποτελώντας βασικό όπλο στην προσπάθεια της αστικής τάξης να θωρακίσει την δικτατορία του κεφαλαίου.
Αυτός είναι ο σκοπός της αντικομμουνιστικής επίθεσης, είτε αυτή εκφράζεται «ραφιναρισμένα», είτε με ωμό και πρωτόγονο τρόπο.
Είτε την εκφράζουν τα φασιστοειδή του πεζοδρομίου, είτε οι «σοβαροί χρυσαυγίτες» της Βουλής και των τηλεοπτικών πλατό.

150 χρόνια από την πρώτη «έφοδο στον ουρανό», την Παρισινή Κομμούνα, είναι πλέον αδιαμφισβήτητα αποδεδειγμένο πως ο κομμουνισμός, η κοσμοαντίληψη του επιστημονικού σοσιαλισμού, αποτελεί την πιο πρωτοπόρα, την πιο επαναστατική και ελπιδοφόρα θεωρία που γέννησε η ανθρωπότητα.
Αν ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός ήταν κάτι «ξεπερασμένο» και «αποτυχημένο» όπως ισχυρίζονται, τότε η αστική τάξη δεν θα σπαταλούσε τόσο αντικομμουνιστικό δηλητήριο για τον πολεμήσει.

Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρη η απάντηση:
Πυροβολούν το παρελθόν και το παρόν, στοχεύοντας το μέλλον. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι την ιστορία τη γράφουν με την πάλη τους οι λαοί. Ξέρουν ότι ο τροχός της ιστορίας γυρίζει και πως το σάπιο σύστημα που υπερασπίζονται – αυτό που γεννά τη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση, το φασισμό, τους πολέμους – δεν έχει κανένα μέλλον.

Όσους «κασιδιάρηδες», «τζήμερους» και «μπογδάνους» κι’ αν γεννήσει το σύστημα, θα ‘ρθει η στιγμή που θα ανθρωπέψει ο άνθρωπος. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.

Από nikos 
Έγραψε  ο Νίκος Μόττας //

Το Πραξικόπημα της παρέας Γιέλτσιν στην ΕΣΣΔ

Ο βομβαρδισμός του Ανώτατου Σοβιέτ: «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί…»

Ήταν χαράματα της 4ης Οκτώβρη 1993 όταν το κέντρο της Μόσχας δονούνταν από τις ερπύστριες των πρώτων τεθωρακισμένων οχημάτων του ρωσικού στρατού που άρχιζαν να περικυκλώνουν το κτίριο του Ανώτατου Σοβιέτ. Το αντεπαναστατικό πραξικόπημα, με επικεφαλής τον Μπόρις Γιέλτσιν, ολοκληρώνονταν με μεγαλοπρεπή βαρβαρότητα, αντάξια εκείνης της βαρβαρότητας που έφερνε η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία.

Τα γεγονότα εκείνα έχουν γραφτεί στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του περασμένου αιώνα. Πρωτού ανατείλει ο ήλιος δίδεται εντολή να ξεκινήσει το σφυροκόπημα του Ανώτατου Σοβιέτ, το κτίριο τυλίγεται στις φλόγες, οι γενναίοι ένοπλοι υπερασπιστές του, πίσω από οδοφράγματα με κόκκινες σημαίες, αντιστέκονται επί σχεδόν δέκα ώρες μέχρι τελικής πτώσης. Η μάχη ωστόσο ήταν άνιση.

Ο επίσημος αριθμός των νεκρών το διήμερο 3-4 Οκτώβρη ανέρχονταν σε 147, οι δε τραυματίες 600. Οι φήμες κάνουν λόγο για περισσότερους από 1.000 νεκρούς, θύματα μαζικών εκτελέσεων άοπλων υπερασπιστών του Ανώτατου Σοβιέτ. Προκειμένου να επιταχύνει την διαδικασία καπιταλιστικοποίησης της χώρας, την παράδοση σημαντικών τομέων της παραγωγής στους ανερχόμενους ολιγάρχες του πλούτου, η αντεπαναστατική ηγεσία του Γιέλτσιν επιθυμούσε να «τελειώνει» με ότι θύμιζε ακόμη την σοσιαλιστική περίοδο. Ένας τέτοιος θεσμός – σοσιαλιστικός – ήταν το Ανώτατο Σοβιέτ και γι’ αυτό έπρεπε να ισοπεδωθεί. Προς αυτήν την κατεύθυνση το καθεστώς δεν δίστασε να πνίξει τη Μόσχα στο αίμα, να κατεβάσει τα τανκ στους δρόμους, να ποδοπατήσει και να αφανίσει κάθε εστία αντίστασης που είχε απομείνει.

Τα γεγονότα της 4ης Οκτώβρη 1993 ήταν η ολοκλήρωση της μακράς αλυσίδας των γεγονότων που συντέλεσαν στην επικράτηση της αντεπανάστασης στην Σοβιετική Ένωση, οι ρίζες της οποίας πηγαίνουν βαθιά, πολλές δεκαετίες, πίσω στο χρόνο.

Πρωτού, όμως, φτάσουμε στον «Μαύρο Οκτώβρη» του 1993 η ηγετική κλίκα του Γιέλτσιν, που είχε αναλάβει να βγάλει εις πέρας τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της ρωσικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της, είχε φροντίσει να καταργήσει το Ανώτατο Σοβιέτ και το Συνέδριο των Λαϊκών Βουλευτών (21 Σεπτέμβρη 1993), να απαγορεύσει εφημερίδες (βλ. «Ναρόντναγια Πράβντα») και να παραβιάσει θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα.

Δύο χρόνια πριν, λίγο πρωτού υπογραφτούν οι Συμφωνίες του Μπελοβέζσκ (8 Δεκέμβρη 1991) για την διάλυση της ΕΣΣΔ και η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο παύσει να ανεμίζει στην κορυφή του Κρεμλίνου, η αντεπαναστατική συμμορία που είχε αλώσει το ΚΚΣΕ, είχε αγνοήσει επιδεικτικά την λαϊκή βούληση του δημοψηφίσματος της 17ης Μάρτη. Εκείνου του δημοψηφίσματος στο οποίο ο σοβιετικός λαός, κλείνοντας τα αυτιά του στις «σειρήνες» του αντικομμουνισμού, είχε ταχθεί με ποσοστό 76% υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ.

«Δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα…»

Σχεδόν τρεις δεκαετίες πέρασαν από το αιματοκύλλισμα της Μόσχας. Οι φωτογραφίες με το κτίριο του Ανώτατου Σοβιέτ τυλιγμένο στις φλόγες, τα τανκ της αντεπανάστασης και τα οδοφράγματα στους δρόμους, αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα της κτηνωδίας που συνόδεψε την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία. 

Οι πρωτεργάτες αυτής της κτηνωδίας, όπως ο Γιέλτσιν και οι συνεργάτες του, έχουν καταγραφεί στις μαύρες σελίδες της ιστορίας. Άλλοι πάλι, όπως ο εμπνευστής της «περεστρόικα» Μιχ. Γκορμπατσόφ, πέρασαν στην λήθη, ατιμασμένοι και ξεχασμένοι, «νεκροζώντανοι» προδότες των ελπίδων ενός ολόκληρου λαού.

Η Σοβιετική Ένωση και ο σοσιαλισμός, όμως, παραμένει στο νου και τις καρδιές των ανθρώπων. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Ρώσικος λαός αντιλαμβάνεται τι είχε και τι έχασε, αναπολώντας την πατρίδα που του στέρησαν. Οι παλαιότερες γενιές ενδεχομένως και να μετανιώνουν που δεν κατάφεραν να αντισταθούν πιο ενεργητικά, οργανωμένα και μαζικά, πιο αποτελεσματικά, στα σχέδια διάλυσης της ΕΣΣΔ. Σε κάθε περίπτωση, την τελευταία δεκαετία, σε μια σειρά έρευνες αστικών επιστημονικών ινστιτούτων όπως το Levada Center, αποτυπώνεται ξεκάθαρα η ολοένα και αυξανόμενη θετική στάση του Ρώσικου λαού για την Σοβιετική Ένωση.

Αστυνομικές δυνάμεις συγκρούονται με διαδηλωτές που αρνούνται να υποκύψουν στο αντεπαναστατικό πραξικόπημα.

Σε σχετική δημοσκόπηση πριν ένα χρόνο, το 75% των Ρώσων απάντησαν πως θεωρούν την Σοβιετική περίοδο ως την καλύτερη στην ιστορία της χώρας. Το 2016, σε ανάλογη έρευνα, το 56% των ερωτηθέντων απάντησαν πως τους στεναχωρεί η διάλυση της ΕΣΣΔ, ενώ το 51% σημείωσε ότι αυτό μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι σε έρευνες του ινστιτούτου Levada Center, από το 1992 μέχρι σήμερα, το ποσοστό αυτών που έχουν μετανιώσει για την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι σταθερά πάνω απο 50%, με το ποσοστό αυτό να αυξάνεται σταδιακά την τελευταία δεκαετία. Αυτό το στοιχείο αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι ένα σημαντικό τμήμα του Ρώσικου λαού, οι ηλικίες 18 έως 35, όχι μόνο δεν έχουν μνήμες από την ΕΣΣΔ αλλά, επιπρόσθετα, έχουν μεγαλώσει μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και συκοφάντησης του σοσιαλισμού από τα αστικά επιτελεία.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι απολογητές της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Παρά την επικράτηση της αντεπανάστασης και το προσωρινό πισωγύρισμα της ιστορίας οι λαοί δεν είπαν ακόμη την τελευταία τους λέξη. Εδώ ταιριάζουν απόλυτα τα λόγια του ποιητή: «Δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό, δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα…».



ΑΠΟ ATEXNOS
Του Νίκου  Μόττα //

''Nέο ΕΣΥ",, με λουκέτα, συγχωνεύσεις και «κόφτες» στο δημόσιο σύστημα Υγείας

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - «ΝΕΟ ΕΣΥ»
«Εξορθολογισμός» με λουκέτα, συγχωνεύσεις και «κόφτες» στο δημόσιο σύστημα Υγείας

Περαιτέρω προσαρμογή του ΕΟΠΥΥ στα κριτήρια «κόστους - οφέλους», ώστε να λειτουργεί σαν «ασφαλιστική εταιρεία», «αναδιοργάνωση του χάρτη των νοσοκομείων», με πιο «ενεργό ρόλο» του ιδιωτικού τομέα και προώθηση των ΣΔΙΤ, μίνιμουμ και «φθηνές» παροχές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας: Αυτά είναι μερικά από τα συστατικά του «νέου ΕΣΥ», εκείνα δηλαδή που εδώ και έναν χρόνο συνθέτουν τον εφιάλτη της εξάπλωσης της πανδημίας και της κατάρρευσης των εμπορευματοποιημένων συστημάτων Υγείας όπου Γης, σύμφωνα με τα όσα είπε προχτές ο υπουργός Υγείας Θ. Πλεύρης.

Στη συνάντηση που είχε με τους υγειονομικούς συντάκτες ξεκαθάρισε ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να προωθήσει την επιχειρηματική δράση στην Υγεία, με επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και με «εξορθολογισμό» δαπανών.

Με το επιχείρημα μάλιστα ότι σε περιοχές της χώρας και σε τομείς της διάγνωσης και θεραπείας όπου ήδη δραστηριοποιείται ο επιχειρηματικός τομέας είναι καλύτερα να αξιοποιηθεί αυτός μέσω του ΕΟΠΥΥ, παρά να «σπαταλήσει» πόρους το κράτος για την ανάπτυξη αντίστοιχων υποδομών, τη στελέχωσή τους και τον εξοπλισμό τους, έφτασε στη Βουλή νέα τροπολογία με την οποία «ενισχύεται» ο ΕΟΠΥΥ με 18 εκατομμύρια ευρώ, από τα οποία 16,5 εκατ. θα κατευθυνθούν στα ιδιωτικά διαγνωστικά εργαστήρια για υπηρεσίες διαγνωστικών εξετάσεων και πράξεων και 1,5 εκατ. για αναπνευστικά - συσκευές - οξυγόνο.

Υπενθυμίζεται ότι ήδη έχει εφαρμοστεί ο «ενιαίος και προς τα κάτω» κανονισμός παροχών του ΕΟΠΥΥ προς όλους, με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί η πληρωμή - εξολοκλήρου ή με το ποσοστό συμμετοχής - των λαϊκών οικογενειών. Ενώ με τις αναφορές του υπουργού σε έναν ΕΟΠΥΥ - «ασφαλιστική εταιρεία», που θα εγκρίνει τις όποιες διαδικασίες προτού αυτές γίνουν από ασθενείς, προδιαγράφονται νέοι «κόφτες» σε απαραίτητες ιατρικές πράξεις.

Σε συνέχεια αντίστοιχων εξαγγελιών της κυβέρνησης για «εξορθολογισμό του υγειονομικού χάρτη», με βάση τις οποίες έρχονται κλεισίματα και συγχωνεύσεις κλινικών και νοσοκομείων με κριτήριο τη ...χιλιομετρική απόσταση μεταξύ τους, ο υπουργός μίλησε για «αξιολόγηση» που θα φέρει την «αναδιοργάνωση», προανήγγειλε δε περαιτέρω προώθηση συνεργειών με τον ιδιωτικό τομέα μέσω ΣΔΙΤ. Μια «αξιολόγηση» που σαν κριτήριο έχει τη συμβολή στην ανταγωνιστικότητα και στην επιχειρηματική δράση, γι' αυτό και οι «δείκτες αξιολόγησης» των μονάδων Υγείας που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση ταυτίζονται με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας μιας επιχείρησης.

Στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο περιλαμβάνονται οι σχέσεις εργασίας - λάστιχο για τους υγειονομικούς, με διαρκείς μετακινήσεις από μονάδα σε μονάδα, με προσωρινές συμβάσεις, μπαλώματα και παρατάσεις, με αποψιλωμένα δημόσια Κέντρα Υγείας και έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού για να στελεχώσει τις ανεπαρκείς σε αριθμό ΜΕΘ, κ.ο.κ. Ολο εκείνο το πλέγμα δηλαδή που αφενός στέλνει πελατεία στους επιχειρηματίες της Υγείας, αφετέρου δίνει «χώρο» στους ίδιους επιχειρηματίες για δράση στο δημόσιο σύστημα, με ανάληψη υπηρεσιών που πάλι χαρατσώνουν τον εργατόκοσμο.

 Πρόκειται για τη λογική των δημόσιων μονάδων Υγείας που λειτουργούν ως «αυτοχρηματοδοτούμενες» επιχειρήσεις, η οποία βέβαια θα οξύνει τη διαφοροποίησή τους και θα κρίνει τη «βιωσιμότητά» τους ανάλογα με τα έσοδα που θα έχουν.

Το «νέο ΕΣΥ», που κάθε τόσο ξεφουρνίζει πλευρές του η κυβέρνηση, αποτελεί τη συνέχεια του παλιού, συμπιέζοντας παραπέρα τις κρατικές και ασφαλιστικές δαπάνες και υπηρεσίες στην Υγεία, με την πανδημία να αξιοποιείται ως χρυσή ευκαιρία για να «τρέξουν» όλες οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Γι' αυτό και η κυβέρνηση «προβάρει» πλευρές του «νέου ΕΣΥ» με άλλοθι τις καθυστερήσεις στους εμβολιασμούς, για τις οποίες φέρει την αποκλειστική ευθύνη. Ετσι, μέσα από τις αναστολές για τους μη εμβολιασμένους υγειονομικούς και τα κενά που δημιουργούνται, η κυβέρνηση εντείνει τις μετακινήσεις και τα μπαλώματα, την επιχειρηματική δράση μέσα στα δημόσια νοσοκομεία κ.ο.κ.


ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ
Τροπολογία για ένταξη ιδιωτών στους εμβολιασμούς και άλλα ζητήματα

Τροπολογία, με την οποία μετατρέπει σε νομοθετική ρύθμιση τις προκλητικές εξαγγελίες του πρωθυπουργού για την παροχή δωρεάν δεδομένων για ...διαδικτυακό σερφάρισμα στους μαθητές που θα εμβολιαστούν, όπως και την ανάθεση της ευθύνης του εμβολιασμού σε ιδιώτες και ιδιωτικά κέντρα, ψήφισε χτες βράδυ η Ολομέλεια της Βουλής. Προβλέπεται ακόμα το χάρισμα 17 εκατομμυρίων ευρώ στους φαρμακοβιομήχανους μέσω του clow back.

Ο υπουργός Υγείας, Θ. Πλεύρης, παρουσιάζοντας την τροπολογία εμφανίστηκε και χτες λάβρος υπέρ της επιχειρηματικής δράσης, σε βάρος της υγείας του λαού, και των συμπράξεων δημόσιου - ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ).

Στην ίδια τροπολογία περιέχεται άρθρο που προβλέπει την τρίμηνη παράταση, δηλαδή μέχρι το τέλος του χρόνου, των συμβάσεων των εργαζομένων στους ΟΤΑ που προσλήφθηκαν για τις ανάγκες της καθαριότητας εν μέσω πανδημίας. Ωστόσο ο υπουργός Εσωτερικών, Μ. Βορίδης, παρουσιάζοντας την τροπολογία ανέφερε προκλητικά: «Προειδοποιώ ότι δεν θα υπάρξει άλλη παράταση».

Η Μαρία Κομνηνάκα, ειδική αγορήτρια του ΚΚΕ, χαρακτήρισε την τοποθέτηση του υπουργού πρόκληση και απαίτησε τη μονιμοποίηση των εργαζομένων που έβαλαν με αυταπάρνηση πλάτη σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας, «εκτός αν τα τραγικά κενά που υπήρχαν πριν θα καλυφθούν ως διά μαγείας», τόνισε.

Το ΚΚΕ λόγω της τρίμηνης παράτασης στις συμβάσεις των εργαζομένων στην καθαριότητα, αλλά και των παρατάσεων που προβλέπονται στον εμβολιασμό κατ' οίκον και της λειτουργίας εμβολιαστικών κέντρων ψήφισε «παρών» στην τροπολογία.

Στην τοποθέτησή της η Μαρία Κομνηνάκα, αφού χαρακτήρισε «φτηνιάρικη παροχή προς τους μαθητές» τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, τόνισε ότι η κυβέρνηση συνεχίζει στη λογική της «ατομικής ευθύνης» και μάλιστα στη χειρότερη μορφή της.

Πρόσθεσε ότι «δεν μπορείτε με αυτά τα μέτρα να κρύψετε ότι τα σχολεία ανοίγουν όπως έκλεισαν, χωρίς κανένα απολύτως μέτρο προστασίας της υγείας των μαθητών, δηλαδή με τα μέτρα που οδήγησαν και τις προηγούμενες χρονιές στο ανοιγοκλείσιμο και στις οθόνες της τηλεκπαίδευσης».

Μίλησε επίσης για την απουσία ολοκληρωμένης ενημέρωσης που δημιουργεί τους φόβους για τον εμβολιασμό αλλά κυρίως την απουσία ολοκληρωμένου συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, «που με επαρκή στελέχωση θα μπορούσε να καλύψει και εμβολιαστικές ανάγκες του πληθυσμού με όλες τις αναγκαίες δωρεάν προληπτικές εξετάσεις αλλά και την απαραίτητη επιδημιολογική επιτήρηση και φαρμακοεπαγρύπνηση που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις».

Τόνισε ότι από πάνω η κυβέρνηση «σκορπάει ακόμα περισσότερο την ευθύνη του εμβολιασμού σε ιδιώτες και ιδιωτικά κέντρα», ενώ με τις διατάξεις της τροπολογίας «επιδιώκει να εδραιώνει στη συνείδηση του κόσμου τη λογική των ΣΔΙΤ που πραγματικά κατέρρευσε παταγωδώς στη διάρκεια της πανδημίας», αναδεικνύοντας πόσο ψεύτικο είναι το αφήγημα που υπηρετούν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί, «της δήθεν αρμονικής συνύπαρξης του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα».

Καταδίκασε επίσης τη διάταξη της τροπολογίας για τις νέες διευκολύνσεις στους φαρμακοβιομήχανους.

https://www.rizospastis.gr/

Η «πτώση των τιμών» που θα προκαλούσε η «απελευθέρωση» της Ενέργειας...

 

«Ισορροπίες»...

«Η εξασφάλιση μιας ισορροπίας ανάμεσα στις προσιτές τιμές (affordability) και στη βιωσιμότητα (sustainability) ουδέποτε ήταν κάτι το εύκολο», έγραψε τις προάλλες το «Bloomberg» με αφορμή την εκτόξευση των τιμών της Ενέργειας πανευρωπαϊκά. Αντίστοιχες αναλύσεις γίνονται και στην Ελλάδα, για το ποιο «μείγμα» θα μπορούσε να εξασφαλίσει την «ισορροπία» - όπως λένε - ανάμεσα στο «αναγκαίο» κόστος και στην ταχύτητα της «πράσινης μετάβασης». 

Ακόμα κι έτσι να είχαν τα πράγματα, επιβεβαιώνουν τι «φούμαρα» πουλούσαν τα προηγούμενα χρόνια, όταν μίλαγαν για την «πτώση των τιμών» που θα προκαλούσε η «απελευθέρωση» της Ενέργειας, για το «φτηνό, επαρκές και φιλικό στο περιβάλλον» ρεύμα που θα έφερναν τα σχέδια «ολοκλήρωσης» της ευρωπαϊκής αγοράς και τα «πράσινα πρότζεκτ» του κεφαλαίου. Ολα αυτά αποδείχθηκαν ...«πράσινα άλογα» κι από πίσω ξεπρόβαλε γοργά η ενεργειακή φτώχεια για εκατομμύρια σπίτια, οι χιλιάδες απολύσεις στον κλάδο της Ενέργειας, η ενεργειακή εξάρτηση και η καταστροφή του περιβάλλοντος.

... φαρμάκι

Οι ίδιοι που τα προκάλεσαν αυτά, το κεφάλαιο δηλαδή και οι κυβερνήσεις του, αναζητούν τώρα άλλοθι στην «ακαταλληλότητα» τάχα του μείγματος, για να κρύψουν ότι είναι η ίδια η λειτουργία του καπιταλισμού, οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του που φορτώνουν με νέα βάρη τον λαό. Στην προκειμένη περίπτωση, η κολοσσιαία κρατική στήριξη που συνοδεύει τον σχεδιασμό της «πράσινης» μετάβασης, για να επενδυθούν τεράστια κεφάλαια και να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση, διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για αυξήσεις στις τιμές, ειδικά στο ρεύμα, με την ακριβότερη ηλεκτροπαραγωγή από τις ΑΠΕ, τα πράσινα χαράτσια κ.λπ. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι αυτό που προβάλλεται κάθε φορά ως «φάρμακο» για το σάπιο σύστημα αποδεικνύεται τελικά «φαρμάκι» που το πίνει ο λαός, αφού καμία «ισορροπία» δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στα κέρδη του κεφαλαίου και στις δικές του ανάγκες.

Ταμείο

Στο 60% του 2019 αναμένεται να κλείσει ο τζίρος των μεγάλων τουριστικών επιχειρήσεων τη φετινή χρονιά, γεγονός που τους κάνει να τρίβουν τα χέρια τους, αν σκεφτεί κανείς ότι τα κυβερνητικά μέτρα στήριξης το 2020 ελαχιστοποίησαν τη χασούρα από τη μικρή τουριστική κίνηση, που αυξήθηκε κατακόρυφα το φετινό καλοκαίρι. Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν θα κατέγραφαν τέτοιους τζίρους αν τα υγειονομικά πρωτόκολλα για τον Τουρισμό δεν ήταν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους σε ό,τι αφορά είτε τις μετακινήσεις στο εσωτερικό είτε τους επισκέπτες από άλλες χώρες. Αυτό αποτυπώνεται άλλωστε και στη ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων στις πιο τουριστικές περιοχές κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όπου οι διαφορές με τους «λιγότερο δημοφιλείς» προορισμούς είναι τεράστιες. Για παράδειγμα, μεταξύ Ιούλη και Σεπτέμβρη η αύξηση των καταγεγραμμένων κρουσμάτων είναι κοντά στο 33% για τις περισσότερες Περιφέρειες της χώρας, όταν το αντίστοιχο ποσοστό σε Κρήτη, Νότιο Αιγαίο και Ιόνια νησιά ξεπερνάει μεσοσταθμικά το 150%! Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι η έλλειψη ουσιαστικών μέτρων προστασίας μετέτρεψε τις τουριστικές περιοχές σε εστίες υπερμετάδοσης του ιού και συνέβαλε καθοριστικά στην αναζωπύρωση της πανδημίας. Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό, μετά από μια χρονιά σε ανασφάλεια με τις αναστολές εργασίας, βρέθηκαν φέτος να εργάζονται με ακόμα χειρότερους όρους σε σχέση με πριν, αφού τα αντεργατικά μέτρα στήριξης της εργοδοσίας παρέμειναν σε πλήρη ισχύ. Κάνοντας λοιπόν «ταμείο», δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τους κερδισμένους και τους χαμένους μίας ακόμα τουριστικής σεζόν.

Στην τύχη

Με την επιδημιολογική επιτήρηση να επαφίεται ολοένα και περισσότερο στην ατομική ευθύνη και στον κάθε ιδιώτη που αποκτά πρόσβαση στο σύστημα καταγραφής αποτελεσμάτων rapid test, πληθαίνουν καταγγελίες που δείχνουν ότι δεν ελέγχεται ουσιαστικά η διάδοση του ιού. Οσο δηλαδή απαλλάσσεται το κράτος από τη διενέργεια των τεστ, τα οποία μάλιστα η κυβέρνηση έκανε υποχρεωτικά για τους μη εμβολιασμένους, τόσο βρίσκουν έδαφος διάφοροι επιτήδειοι που τρέχουν να εισπράξουν το χαράτσι των 10 ευρώ για κάθε έλεγχο, αναπτύσσοντας σ' αυτό το έδαφος μια ακόμα φάμπρικα ρεμούλας και συνδιαλλαγής. Τέτοιες καταγγελίες κάνουν γιατροί, μιλώντας για ελέγχους «στο πόδι» από ανειδίκευτους, χωρίς επίβλεψη. Ετσι, η κατάσταση κινδυνεύει να ξεφύγει, καθώς αφήνονται σοβαρά κενά στο πώς καταγράφονται και αξιοποιούνται τα αποτελέσματα των τεστ που περνάνε στην αντίστοιχη πλατφόρμα. Αλλο ένα «θαύμα» λοιπόν της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία είναι σε εξέλιξη, με τον λαό αφημένο μόνο του να τα βγάλει πέρα και τους ιδιώτες να κάνουν χρυσές δουλειές. Οσο για την επιδημιολογική επιτήρηση και την ιχνηλάτηση; Στην τύχη...

https://www.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=17/9/2021&id=18336&columnId=161

Για «την Αναβάθμιση του Σχολείου και την Ενδυνάμωση των Εκπαιδευτικών»

Πολλαπλή πρόκληση

Η προσπάθεια να διανθιστεί το παλιό, το πλήρως αναντίστοιχο με τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες που φέρνει το νομοσχέδιο για τα σχολεία, με κορόνες για «βελτίωση της Εκπαίδευσης», χαρακτηρίζει τη στάση της κυβέρνησης από την πρώτη στιγμή της παρουσίασης των αντιδραστικών μέτρων και συνεχίζεται στη συζήτηση στη Βουλή.

Η επιχείρηση εξαπάτησης ξεκινάει από τον ίδιο τον τίτλο του νομοσχεδίου δήθεν για «την αναβάθμιση του σχολείου και την ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών». Το τέταρτο κατά σειρά νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την Παιδεία, ένα συντριπτικό χτύπημα στα μορφωτικά δικαιώματα, περιέχει αλλαγές που επιδρούν στην καθημερινότητα του σχολείου, στο περιεχόμενο της μάθησης, στο μέλλον των παιδιών. Πρόκειται για πάγιες αστικές επιδιώξεις, που αφορούν τη διαφοροποίηση του σχολείου, τη δημιουργία σχολείων πολλών ταχυτήτων, τον ασφυκτικό έλεγχο των εκπαιδευτικών ώστε να εφαρμόσουν τις αντιδραστικές αλλαγές που φέρνει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, άλλες που ήδη ψηφίστηκαν και αυτές που σχεδιάζονται για το μέλλον.

Η κυβέρνηση διατείνεται πως οικοδομεί ένα «αναβαθμισμένο σχολείο», σύγχρονο, με αέρα «ελευθερίας». Και με επίκεντρο την «αυτονομία» του σχολείου κάνει λόγο για «αλλαγές που απαιτεί η εποχή», «που αγκαλιάζει η κοινωνία». Οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις που εξειδικεύουν την εύηχη «αυτονομία» έρχονται να δείξουν το πραγματικό περιεχόμενο: Αξιοποίηση σχολικών εγκαταστάσεων που μετατρέπονται σε πεδίο επιχειρηματικής δράσης, προς αξιοποίηση για να εξασφαλιστεί στο πλαίσιο των - διαφορετικών - δυνατοτήτων κάτι παραπάνω από τα σημερινά ψίχουλα χρηματοδότησης, αναζήτηση εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης με εξάρτηση από χορηγούς και απαλλαγή του κράτους από την ευθύνη της αποκλειστικής χρηματοδότησης. Διαφοροποίηση του περιεχομένου μέσα από πολλαπλά βιβλία που διασπούν τον ενιαίο χαρακτήρα της σχολικής γνώσης σε ένα τοπίο στροφής στις δεξιότητες και υποβάθμισης κ.ο.κ.

Σε αυτά η κυβέρνηση αναζητά από τη λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της «συγκλίσεις». Επιχειρεί δε από την πρώτη στιγμή να εμφανίσει ούτε λίγο ούτε πολύ σαν ανάγκες και αιτήματά τους τις αντιδραστικές και εχθρικές προς το μορφωτικό δικαίωμα ρυθμίσεις, που είναι όντως προϊόν συγκλίσεων, όμως των φορέων του μεγάλου κεφαλαίου, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, που χαράσσουν εκπαιδευτικές πολιτικές συμβατές με τις ανάγκες του και στις οποίες πορεύτηκαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στρώνοντας το έδαφος για τα μέτρα που έρχονται σήμερα.

Η ίδια η κυβέρνηση έχει δώσει με σαφήνεια την απάντηση με ποιους «συγκλίνει» όλο αυτό το διάστημα που σχολεία και πανεπιστήμια έμειναν κλειστά, η σχέση των παιδιών με την εκπαιδευτική διαδικασία κρεμόταν σε μία κλωστή μπροστά από την οθόνη, τώρα που η αγωνία χτυπά κόκκινο για το αν και πώς θα ανοίξουν οι δομές εκπαίδευσης σε λιγότερο από ενάμιση μήνα. Αντί να σκύψει στις ανάγκες αυτές που δημιούργησε η πανδημία και η διαχείρισή της, η κυβέρνηση έπεσε και πέφτει με τα μούτρα στο να περάσει το ένα νομοσχέδιο μετά το άλλο για να θεσμοθετήσει τις απαιτήσεις των μονοπωλίων. Από αυτή την άποψη, το νομοσχέδιο αποτελεί πολλαπλή πρόκληση, στην οποία, μέσα και σε αυτές τις συνθήκες του καλοκαιριού και της πανδημίας στις οποίες έρχεται η επικείμενη ψήφισή του, δίνεται απάντηση και με το σημερινό συλλαλητήριο. Συγκλίσεις βρήκε η κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος και κατά τη διακυβέρνησή του αλλά και τώρα, που οι αντιδράσεις στο νομοσχέδιο κορυφώνονται, δεν κρύβει τη σύμπλευσή του σε κεντρικές επιλογές, στο σχολείο των δεξιοτήτων, στην «αυτονομία» και αποτίμηση στα σχολεία, έχοντας στρώσει τον δρόμο για τα μέτρα που έρχονται τώρα.

Η συζήτηση γύρω από το νομοσχέδιο είναι αποκαλυπτική για την ουσία των αντιεκπαιδευτικών αλλαγών, αφού σε κάθε του άρθρο, σε κάθε διάταξη γίνονται φανερές οι αξιώσεις του κεφαλαίου για την Εκπαίδευση. Γι' αυτό πρέπει να δυναμώσει η σύγκρουση με αυτή την πολιτική, η διεκδίκηση για το πραγματικά σύγχρονο, το σχολείο που θα απαντά στις σύγχρονες διευρυμένες ανάγκες, που δεν θα αποκλείει αλλά θα βοηθά τα παιδιά να ανοίγουν τα φτερά τους, ξεκινώντας από το έδαφος μίας στέρεας γνώσης, που σήμερα τους στερούν

https://www.rizospastis.gr/

133 εργαζόμενοι με πλήρεις συμβάσεις στο Δρόμο για χάρη του Λαυρεντιάδη στα Λιπάσματα Καβάλας

133 εργαζόμενοι με πλήρεις συμβάσεις, στο Δρόμο, για χάρη του Λαυρεντιάδη...

Να βγάλουν τα συμπεράσματά τους καλεί τους εργαζόμενους των Λιπασμάτων η Τομεακή Επιτροπή Καβάλας του ΚΚΕ, μετά και την συναίνεση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας για τις 133 απολύσεις της εργοδοσίας των Λιπασμάτων Καβάλας.:

«Σε συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ) με αίτημα της εργοδοσίας (του γνωστού Λαυρεντιάδη) για ομαδικές απολύσεις στα Λιπάσματα Καβάλας, ουσιαστικά εγκρίθηκε η διαδικασία των απολύσεων. 133 εργαζόμενοι με πλήρεις συμβάσεις, ειδίκευση και εργασιακή εμπειρία δρομολογείται να πεταχτούν στο δρόμο, ώστε η επιχείρηση να είναι απαλλαγμένη από το "βάρος" τους και να λειτουργεί αποκλειστικά στον εργασιακό κυκεώνα των ολιγόμηνων συμβάσεων μέσω εργολαβιών.

Οι εργαζόμενοι όλα τα προηγούμενα χρόνια, συσπειρωμένοι, έδωσαν πολύμορφους αγώνες με δίκαια αιτήματα: να γυρίσουν στη δουλειά τους, να πληρώνονται, να μην υπάρξουν βλαπτικές αλλαγές στις συμβάσεις τους. Είχαν όπλο τους την αλληλεγγύη που εκφράστηκε από δεκάδες ταξικά σωματεία με κάθε τρόπο.

Είχαν δίπλα τους το ΚΚΕ με συνεχείς παρεμβάσεις, μέσα κι έξω από τη βουλή, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, με εκδηλώσεις, ανακοινώσεις, με την πολιτική του πρόταση που αναδεικνύει γιατί οι εργαζόμενοι την πληρώνουν σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, πώς μπορούν οι παραγωγικές δυνατότητες του τόπου να αξιοποιηθούν προς όφελος των εργαζομένων στη σοσιαλιστική κοινωνία, στην κοινωνία που τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και η εξουσία θα είναι στα χέρια του λαού και θα τα βάλει να λειτουργούν για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών κι όχι για το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων.

Σήμερα οι εργαζόμενοι των λιπασμάτων μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα:

Για την ευθύνη της κυβέρνησης που τους πετάει στο δρόμο. Τα χτυπήματα στην πλάτη του Υπουργού Εργασίας και του Πρωθυπουργού αποδείχτηκαν "στάχτη στα μάτια". Οι εκπρόσωποι του Υπουργείου την κρίσιμη ώρα στάθηκαν στο πλευρό των εργοδοτικών απαιτήσεων.

Θα φανέρωνε απίθανη αφέλεια - αλλά είναι καραμπινάτος σχεδιασμένος αποπροσανατολισμός - η προσπάθεια να αποδοθεί η κύρια ευθύνη σε παράγοντες των υπουργείων (λες και λειτουργούν αυτόνομα) ή το "εφεύρημα" ότι "αυτή η εξέλιξή δε συμβαδίζει με τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής". Της πολιτικής που με κάθε τρόπο (με πιο πρόσφατο και εμβληματικό το νομοθετικό τερατούργημα κατάργησης του 8ώρου και έχοντας μπροστά την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης) υπηρετεί την καπιταλιστική κερδοφορία και τον μόνο δρόμο που αυτή μπορεί να επιτευχθεί: την ενίσχυση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Για τα "αφηγήματα" της "υγιούς επιχειρηματικότητας", που – τάχα - παραβιάστηκε. Αυτή είναι η "επιχειρηματικότητα" σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο: από τη "Siemens", μέχρι τη "ΛΑΡΚΟ" κι από τα πετρέλαια Καβάλας, μέχρι τη "Χαλυβουργική". Με επιδοτήσεις και ζεστό χρήμα για επενδύσεις, με φοροαπαλλαγές και διαγραφές χρεών, με μείωση του "μη μισθολογικού κόστους εργασίας", με συνεχή πίεση στην τιμή της εργατικής δύναμης, με λουκέτα σε παραγωγικές μονάδες, όταν το κυνήγι του μέγιστου κέρδους οδηγεί τα κεφάλαια αλλού.

Για την Ε.Ε., βάσει οδηγίας της οποίας απελευθερώθηκαν οι ομαδικές απολύσεις. Έτσι εξυπηρετείται η "ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου", δηλαδή μια από τις ιδρυτικές αρχές αυτής της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας.

Για το ΣΥΡΙΖΑ, που με την τοπική βουλευτή του "εξανίσταται" σήμερα, γιατί η κυβέρνηση συντάσσεται με τον "καταδικασμένο Λαυρεντιάδη", κατηγορεί τη Γ.Γ. του Υπουργείου Εργασίας για "αντιθεσμική συμπεριφορά" και ζητάει την απομάκρυνσή της, τάζει δικαίωση στα δικαστήρια και εξυμνεί την "υγιή επιχειρηματικότητα (!).

Πόσο "σανό" θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί ακόμα να "ταΐσει" στους εργαζόμενους; Ο ΣΥΡΙΖΑ που υιοθέτησε την ευρωπαϊκή οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις επί κυβερνήσεώς του, που "αναβάθμισε" το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, απαραίτητο "εργαλείο" για να προχωράνε οι απολύσεις, απαλλάσσοντας και τον εκάστοτε Υπουργό Εργασίας από τη σχετική "πίεση" της απόφασής του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που "βλέπει" κυρίαρχη την ευθύνη της Γ.Γ. κι όχι της κυβέρνησης και της πολιτικής που εφαρμόζεται σε όλη την Ε.Ε. Ο ΣΥΡΙΖΑ των μνημονίων χτες και του "ψηφίζουμε τα μισά άρθρα" του αντεργατικού εκτρώματος σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ της υγιούς επιχειρηματικότητας…

Για τους αγώνες και τον προσανατολισμό τους. Οι εργαζόμενοι στα λιπάσματα βλέπουν μέσα από την ίδια τους την πείρα ότι για να παλέψουν για το δικαίωμα στη δουλειά με αξιοπρεπείς όρους, δεν μπορούν παρά να βάλουν απέναντί τους την "καρδιά" της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, ό,τι "πρόσημο" κι όποιον "διαχειριστή" κι αν έχει.

Δε θα κερδίσουν ψάχνοντας "κοινά συμφέροντα" με την εργοδοσία, δε θα κερδίσουν στηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο πολιτικό δήμιό τους και τους εκπροσώπους τους τοπικά. Δε θα κερδίσουν στηριζόμενοι σε συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν αποδείξει ότι παίζουν το ρόλο του κυβερνητικού εταίρου, που έχουν συνταχθεί με τα συμφέροντα των εργοδοτών, όπως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Η λιπασματοβιομηχανία Καβάλας είναι η μόνη που έχει απομείνει στην Ελλάδα. Το έργο της θα ήταν αναγκαίο για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής. Για να το επιτελέσει, βασικός παράγοντας είναι η εργασία του έμπειρου, ειδικευμένου, επιστημονικού, τεχνικού, εργατικού δυναμικού της, με μόνιμες, σταθερές θέσεις εργασίας, που να εξασφαλίζει τη δυνατότητα να ζήσουν οι εργαζόμενοι με βάση τις δυνατότητες που δίνει η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας στην εποχή μας.

Αυτή η προοπτική θα παραμένει "όνειρο θερινής νυκτός", όσο υφίστανται οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, όσο τα συμφέροντα του Λαυρεντιάδη - και κάθε "Λαυρεντιάδη", "υγιούς" ή μη"- θα γίνονται νόμοι του κράτους, γιατί τέτοιο είναι αυτό το κράτος από τη φύση του: κράτος "Λαυρεντιάδηδων".

Σε τέτοια κατεύθυνση της πάλης καλούμε τους εργαζόμενους στα λιπάσματα, όπως και όλους τους εργαζόμενους. Σε τέτοια κατεύθυνση το κεφάλι θα μένει πάντα ψηλά, ακόμα κι όταν τα "κουκιά" στη βουλή ή στα "Ανώτατα Συμβούλια" θα παραμένουν αρνητικά για τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα. Σε τέτοια κατεύθυνση μπορούν να κατακτιούνται νίκες στους σημερινούς αγώνες, αλλά και να ανοίγει η προοπτική για συνολικότερες ανατροπές.

Το ΚΚΕ παραμένει αταλάντευτα στην ίδια όχθη που ήταν από την πρώτη στιγμή: με τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, με τη στήριξη στους αγώνες για τη δικαίωσή τους, ό,τι μορφή κι αν πάρουν σήμερα ή στο μέλλον.

Να παρθεί πίσω η απόφαση του Α.Σ.Ε.

Να γυρίσουν τώρα οι εργαζόμενοι στη δουλειά, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα».

902.gr

ΦΥΛΑΚΗ ΑΙΓΙΝΑΣ: Tα κελιά της, Κεφάλαια της ηρωικής Ιστορίας του Λαού μας

Οπως κάθε τόπος μαρτυρίου του λαού μας στην πάλη του για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, έτσι και οι φυλακές της Αίγινας κρατάνε ζωντανά τα παραδείγματα του ηρωισμού, της αντοχής, της δύναμης, των χαρακτηριστικών που συνοδεύουν τη δίκαιη πάλη των κομμουνιστών, των λαϊκών αγωνιστών. Ενα ορφανοτροφείο, το «Καποδιστριακό», που τελικά για 105 χρόνια, λειτούργησε σαν φυλακή «φιλοξένησε» ονόματα βαριά στα κελιά του. Μια «υψίστης ασφαλείας» φυλακή για κομμουνιστές - λαϊκούς αγωνιστές όπως οι Μήτσος Παπαρήγας, Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Βαβούδης, Χαρίλαος Φλωράκης, Κώστας Λουλές, Αντώνης Αμπατιέλος, Αρης Βελουχιώτης, Νίκαδρος Κεπέσης, Τάκης Φίτσος, Μιχάλης Παπαμαύρος είναι μερικοί μόνο από όσους πέρασαν από τα κελιά του αστικού κράτους, στις φυλακές της Αίγινας.

Στο αρχείο του Κόμματος φυλάσσεται μια μικρή μπροσούρα του 1961, έκδοση των κρατουμένων της Αίγινας σε μέγεθος σπιρτόκουτου, που δίνει με στατιστικά στοιχεία την εικόνα των φυλακών. Διαβάζουμε στο εξώφυλλο: 468 πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας συμπλήρωσαν στις 31-5-1961 6.463 Χρόνια Φυλακής. Το νησί του Αργοσαρωνικού, λοιπόν, έγραψε τη δική του Ιστορία με τη φυλακή χτισμένη πάνω του. Στις ηρωικές σελίδες της ξεχωρίζει η απόδραση των οχτώ κομμουνιστών, η εκτέλεση των 17 στις απαρχές του Εμφυλίου, αλλά και η οργάνωση της ζωής μέσα στα κελιά που αποτελούν ύμνο στη δύναμη της οργανωμένης πάλης, στην αντοχή που δίνει η πίστη στο δίκιο της εργατικής τάξης

«Οι κομμουνισταί ξέρουν να τις καταργούν»

Η αναφορά από το πρωινό προσκλητήριο στις 8 του Μάη 1934 έγραφε: «Επιθεωρήσαντες τας κλινοστρωμνάς, τους τοίχους και τα δάπεδα, εύρομεν έχοντα αυτά εν τάξει, τους δε κρατούμενους άπαντας καλώς έχοντας και παρόντας». Λίγες ώρες αργότερα στην Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά φτάνει το εξής τηλεγράφημα: «Οι βαρυποινίτες κομμουνισταί Δ. Σακαρέλλος, Ζ. Φλωράκος, Κ. Σαρίκας, Αβ. Δερβίσογλου, Ευ. Θωμάζης, Απ. Κλειδωνάρης, Μ. Δουλγέρης και Ν. Βαβούδης εδραπέτευσαν διά της διατρήσεων υπονόμου. Ενεργούμεν τα δέοντα άνευ αποτελέσματος μέχρι στιγμής».

Το εξώφυλλο της χειρόγραφης μπροσούρας του 1961 που εξέδωσαν οι πολιτικοί κρατούμενοι της Αίγινας

Τα παραπάνω διαβάζουμε στο βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Γκιώνη «Οι μεγάλες αποδράσεις» (εκδόσεις «Τετράδιο»). Εκείνες τις μέρες η εφημερίδα «Ακρόπολη» σε άρθρο της με τίτλο οι «κόκκινοι φαντομάδες», έγραφε: «Αι φυλακαί τους κρατούν εφ' όσον αυτοί το θέλουν! Οταν δεν το θέλουν, όταν... τας βαρεθούν, το ευκολώτερον πράγμα δι' αυτούς είναι να τας εγκαταλείψουν!». Και η ίδια εφημερίδα ερμηνεύει για την απόδραση: «Το Κόμμα όχι μόνο είχε ανάγκην των δραπετών, αλλά κι ενός εντυπωσιακού γεγονότος διά να μάθη η πτωχή προλεταρία ότι αν η αστική πολιτεία εξαπολύει τρομοκρατίαν και έχει φυλακάς οι κομμουνισταί ξέρουν να τις καταργούν»!


Η εκτέλεση των πρώτων κομμουνιστών του Εμφυλίου

Στις 6 και 7 Μαΐου 1948 εκτελέστηκαν στην Αίγινα 36 αγωνιστές. Ο Κώστας Γιαννόπουλος ένα βράδυ πριν την εκτέλεσή του έγραφε τους στίχους: «... Τώρα πια δεν είμαστε οι ανήμποροι και αδύναμοι/ κι ούτε ένα σφίξιμο κανείς δε νιώθει στην καρδιά του./ Γυρτός κανείς, δειλός κανείς, μονάχα ψηλομέτωποι/ αγέρωχοι ανοίγουμε τα κάστρα του θανάτου/... Κι αφού στη φλόγα λυώσαμε κι όλοι μας σβύσαν οι καϋμοί/ να, με τον ίδιο θάνατο, το θάνατο πατάμε».

Ο μακρύς κατάλογος των εκτελέσεων του Εμφυλίου είχε ανοίξει ένα χρόνο νωρίτερα, στην Αίγινα με τους 17 κομμουνιστές να αντιμετωπίζουν παλικαρίσια το απόσπασμα, στις 19 Ιούνη του 1947.

Από την μπροσούρα. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: Το 55% των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης καταδικάστηκαν σε θάνατο και το 33,5% σε ισόβια!

Από το βιβλίο του Δημήτρη Στολίδη, «Οι καταβολές μας - σελίδες του αγώνα» (Εκδόσεις «Τυποεκδοτική»), ο οποίος έζησε το συγκεκριμένο γεγονός, όντας κρατούμενος εκείνη την περίοδο στις φυλακές της Αίγινας και μάλιστα καταδικασμένος σε θάνατο, διαβάζουμε για την εκτέλεση:

«...Κατά τις 5 το απόγευμα, ο Αντώνης Μπουρδής που ήταν "κράχτης" της Ακτίνας μας, φώναξε τα ονόματα μαζί και το δικό του. Οι "μεταγόμενοι" βγαίνουν με επικεφαλής τον Γκινανιώτη. Σαν μια "προφυλακή" μπαίνουν μπροστά οι ισοβίτες. Ο Θόδωρος Ξηροτάγαρος, ο Βαγγέλης Κοτοπούλης, ο Φάκος ο Βασίλης, ο Παναγιώτης Αλεξανδρής και τελευταίος ο Μαγνήσαλης. Κάπου εκεί, στο κέντρο, ο Μονέδας, ο Αυγέρης κι ο Μπουρδής. Αυτή η παράταξη είναι συμφωνημένη με τον Θανάση. Να κρατάει αυτός τα "σία" της και να είναι περισσότερο ασφαλισμένοι οι τρεις, μήπως και τους αρπάξουν στο δρόμο. Αν μετά το μακρύ διάδρομο που περνάει μπροστά από τις Ακτίνες και καταλήγει στο αρχιφυλακείο, τους "σπρώξουν" δεξιά, σημαίνει πειθαρχεία, απομόνωση και άρα εκτέλεση. Στο σημείο αυτό θα κάνουν "κράτει", θα βάλουν τις φωνές, θα διαμαρτυρηθούν για να πάρουμε "είδηση" μέσα στις Ακτίνες. Η φυλακή ήταν έτοιμη να ξεσηκωθεί, να καταγγείλει το έγκλημα... Αν προχωρήσουν, όπως βγαίνουν, αριστερά, σημαίνει ότι τους πάνε στην έξοδο, τους φεύγουν. Μια αχτίδα ελπίδας...»

Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 10 Μάη του 1934 ανακοινώνει την απόδραση των οχτώ κομμουνιστών: «ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΣΤΟΥΣ ΜΑΣ»
Το έγκλημα ήταν έτσι σχεδιασμένο ώστε να μην υπάρξει ξεσηκωμός από τους κρατούμενους. Με δήθεν μεταγωγή στη Ρόδο και με την απάτη της ανάμειξης ισοβιτών και μελλοθανάτων για «κάλυψη».

Η μαρτυρία του κομμουνιστή Θοδωρή Ξηροτάγαρου είναι συγκλονιστική:

«...όταν βγήκαμε έξω από τη φυλακή, οι υπόνοιες μεγάλωσαν. Ηταν εννιά παρά είκοσι. Η Αίγινα ήταν έρημη. Ο δρόμος ως το λιμάνι είναι πιασμένος από στρατό. Νοτιοανατολικά απ' το λιμάνι, όχι πιο μακριά από πεντακόσια μέτρα, βλέπουμε το αντιτορπιλικό ΚΡΗΤΗ. Οι φαντάροι σε πυκνή γραμμή στέκουν με εφ' όπλου λόγχη. Η Αίγινα φαίνεται να στρατοκρατείται. Συνοδεία είναι χωροφύλακες...

Κυψέλη μόρφωσης και πολιτισμού

Αν τα παραπάνω αδυνατούν να δώσουν στον αναγνώστη ικανοποιητικά μια γεύση από τον ηρωισμό και την ψυχή των πρωτοπόρων αγωνιστών, των ΚΚΕδων, ακόμα πιο δύσκολο είναι να νιώσει κανείς την καθημερινότητα στη φυλακή της Αίγινας. 

Να αντιληφθεί πόσο αυτή καταδεικνύει ότι η αφοσίωση των κομμουνιστών στη μόρφωση και τον πολιτισμό, στην προσπάθεια να ξεπερνούν τον εαυτό τους δε γνωρίζει διαλείμματα και εμπόδια. 

Μέσα στη φυλακή μάθαιναν γράμματα, «σπούδαζαν» το Μαρξισμό - Λενινισμό κάτω από τη μύτη των δεσμοφυλάκων και οργάνωναν πλούσια πολιτιστικά δρώμενα.

Η μόρφωση στα χρόνια της κράτησης είχε το χαρακτήρα κυρίως της ιδεολογικής προετοιμασίας και του εξοπλισμού της μετέπειτα δράσης. Σχεδόν κάθε πολιτικός κρατούμενος είχε μια ομιλία ή μια διάλεξη στο ενεργητικό του. Τα θέματα αναπτύσσονταν βασιζόμενα σε σκελετό και αυτό γινόταν για λόγους ασφάλειας, αλλά και για τη σκόπιμη καλλιέργεια της άνεσης και ετοιμότητας των ομιλητών. Ταυτόχρονα διατηρούνταν μυστική βιβλιοθήκη με υπεύθυνο που βοηθούσε τους μαθητές.

Οι φυλακές της Αίγινας θεωρούνταν από τους εξόριστους πρότυπο μορφωτικής εστίας. Την περίοδο 1932 - 34 η κολεκτίβα της αριθμούσε 100 μέλη, με συγκροτημένη μορφωτική επιτροπή που καθοδηγούσε τη δουλειά, η οποία οργανωνόταν σε τρεις βαθμίδες: Κατώτερη, ανώτερη και ανώτατη. Στην πρώτη διδάσκονταν «Κομματικά Οργανωτικά - Αγροτικά - Συνδικαλιστικά - Συνωμοτικά μαθήματα», στην ανώτερη Πολιτική Οικονομία και στην Ανώτατη «Φιλοσοφία και Μαρξισμός». 

Από το «κόκκινο ημερολόγιο» του '31 μαθαίνουμε: «Εχουμε και 'μεις άμιλλα μεταξύ μας. Την επαναστατική άμιλλα στην μόρφωση. Κι έχουμε ουντάρικους (πρωτοπόρους) και σουμποντίκους (βοηθοί των αδυνάτων). Κι οι δάσκαλοι βαθμολογούν όχι μονάχα την πρόοδο μα και την πειθαρχία, τη βοήθεια στους αδυνάτους. Ολα αυτά παίρνονται υπόψη για να βραβευτείς».

Αίγινα, 1934: Φυλακισμένα συνδικαλιστικά στελέχη

Χαρακτηριστικό ήταν το σύστημα της «αλατιέρας» που εφαρμόστηκε κυρίως την περίοδο μετά την εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας. Ηταν η περίοδος που αυξήθηκε ο αριθμός των κρατουμένων και απαγορεύτηκε κάθε διαφωτιστική δραστηριότητα. Ετσι η τριμελής μορφωτική επιτροπή που αποτελείτο από τους σ. Γεωργίου, Κλάρα και Μόσχο, παρέδιδε μικρά χαρτάκια με τα μαθήματα στους δασκάλους και με το σύστημα της «αλατιέρας» τα δίδασκαν στο προαύλιο κατά τη διάρκεια του περιπάτου: περπατούσαν σε τριάδα και στη μέση ο δάσκαλος έκανε το μάθημα με τους άλλους δύο να ακούν εκατέρωθεν.

Η μορφωτική δουλειά συνεχίστηκε στις φυλακές της Αίγινας και κατά τη διάρκεια της χούντας, χάρη σε μια μικρή ομάδα 17 πολιτικών κρατουμένων, που δεν πρόλαβαν να αποφυλακιστούν πριν το 1967. Μέσω αυτή της ομάδας μεταβιβάστηκε στην επόμενη γενιά βιβλιοθήκη 1.000 βιβλίων!

Στον πρόλογο, το Γραφείο Διαφώτισης επισημαίνει την αναγκαιότητα της συγγραφής αναγνωστικών, μιας και αυτά της 4Αυγουστιανής δικτατορίας «είναι γεμάτα αντιλαϊκά, φασιστικά διδάγματα, που δηλητηριάζουν και φθείρουν την Νεολαία μας»

O παιδαγωγός Μ. Παπαμαύρος, ο οποίος είχε μεταφερθεί στην Αίγινα από τη Γυάρο το 1947 συμβάλλει στην αντιμετώπιση του εντοπισμένου προβλήματος του αναλφαβητισμού των κρατουμένων. Γράφει έξι βιβλία και ένα αλφαβητάριο για τους αγράμματους. Στη φωτογραφία φαίνεται το εξώφυλλο του αναγνωστικού της Γ' και Δ' τάξης του Δημοτικού που τη συγγραφή του ανέθεσε το Γραφείο Διαφώτισης της φυλακής στον Μ. Παπαμαύρο. (Από το Αρχείο του ΚΚΕ)

Θεατρική παράσταση οργανωμένη από τους πολιτικούς κρατούμενους στο προαύλιο των φυλακών

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=8476756

Κάτω τα Χέρια απ την Κούβα κ τον Κουβανικό Λαό

Τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών και των μισθοφόρων τους μέσα στην Κούβα που χρησιμοποιούν την πανδημία για να ανατρέψουν τις κατακτήσεις της κουβανικής επανάστασης καταδικάζει το ΠΑΜΕ.

Επισημαίνει ότι «η Κούβα δίνει τη μάχη της ζωής και του αύριο κόντρα στις συνέπειες ενός δολοφονικού εμπάργκο 6 δεκαετιών που ακόμη και σε συνθήκες πανδημίας της αποτρέπει την εισαγωγή μιας σειράς ιατρικών ειδών και προμηθειών πρώτης ανάγκης. Η όξυνση των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο λαός της Κούβας είναι συνέπεια της κλιμάκωσης των μέτρων του εμπάργκο από τον πρόεδρο Τραμπ, που διατηρεί και συνεχίζει ο Μπάιντεν.

Και έρχονται σήμερα αυτοί που επέβαλαν και συνεχίζουν το δολοφονικό εμπάργκο και μιλούν για "ανθρωπιστική κρίση" στην Κούβα και δήθεν αγωνιούν για τη "Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα" των Κουβανών. Οι ίδιες δυνάμεις που δολοφονούν λαούς σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, όπου οι ρατσιστικές δολοφονίες μαύρων από αστυνομικούς είναι καθημερινό φαινόμενο. Όπου μέσα στην πανδημία ψήφισαν νόμους για την ποινικοποίηση της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης και κλείνουν νοσοκομεία γιατί είναι περιττά, οι ίδιες δυνάμεις δήθεν νοιάζονται για τα δικαιώματα του λαού της Κούβας. Η υποκρισία και τα ψέματα των ιμπεριαλιστών είναι καλυμμένες με το αίμα παλαιότερων επεμβάσεών τους για τη "Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα".

Την στιγμή που στις ΗΠΑ έσκαβαν μαζικούς τάφους για τα θύματα της πανδημίας και της ιδιωτικοποιημένης Υγείας και στην ΕΕ οι κυβερνήσεις αξιοποιούσαν την πανδημία για το χτύπημα των μισθών, των συντάξεων και των εργασιακών δικαιωμάτων το νησί του Φιντέλ και του Τσε πήρε μέτρα προστασίας της υγείας των κατοίκων του. Ανέπτυξε 5 εμβόλια ενάντια στον κορονοϊό και έστειλε ιατρική βοήθεια σε μια σειρά χώρες σε όλο τον πλανήτη.

Εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο χαιρετίζουν και εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στον λαό της Κούβας για τη σταθερή του διεθνιστική και ανθρωπιστική προσφορά στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, του Πολιτισμού. Στην υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων που ακόμη και σήμερα αποτελούν σύμβολο του αγώνα των εργαζομένων διεθνώς.

Το ΠΑΜΕ εκφράζει την αλληλεγγύη του στους εργαζόμενους και τον λαό της Κούβας ενάντια στις νέες προσπάθειες των ιμπεριαλιστών για το χτύπημα και την υπονόμευση της κουβανικής επανάστασης.

Η Κούβα δεν είναι μόνη της! Μέχρι τη Νίκη, Για Πάντα!».


Δες  Ακόμη:



ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΙΡΗΝΗΣ
Τερματίστε στις ιμπεριαλιστικές προκλήσεις! Κάτω τα χέρια από την Κούβα! 13/07/2021 08:44

ΚΟΥΒΑ
Ο λαός της χώρας έδωσε απάντηση στο νέο ιμπεριαλιστικό σχέδιο 12/07/2021 22:03

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
Αλληλεγγύη στην Κούβα! Οι προβοκάτσιες των ιμπεριαλιστών δεν θα περάσουν! 12/07/2021 15:04

Μαθήματα Ιστορίας της Ιατρικής →«postexposure prophylaxis» ↪ Λύσσα

Από Panagiotis Houpas
Μερικά μαθήματα Ιστορίας της Ιατρικής

Μάθημα 18ον

Το πρωί της 6ης Ιουλίου 1885, η κυρία A.M από το χωριό Steige της Αλσατίας, μετά από φοβερή ταλαιπωρία 24 ωρών καταφέρνει, επιτέλους, να φθάσει στο Παρίσι. Είναι εξουθενωμένη σωματικά και ψυχικά, το κίνητρό της όμως είναι μεγάλο. Και ιερό.
Μαζί της έχει, για την ακρίβεια «σέρνει», τον εννιάχρονο γιο της J., ασθενή, που λίγες μόνο εβδομάδες τον χωρίζουν από τον θάνατο.
Η κυρία Α. είναι μια απλή φουρνάρισσα. Μια επαρχιώτισσα ανεκπαίδευτη, ξεροκέφαλη, παρορμητική. Είναι όμως μητέρα. Στο Παρίσι, τις επόμενες ώρες, πρόκειται να αντιμετωπίσει αδιαφορία, παγωμένα βλέμματα, κλειστά στόματα, υπεκφυγές, ψεύδη, εκφράσεις οίκτου, προσφορές φιλανθρωπίας.
Εκείνη όμως ψάχνει συγκεκριμένη λύση. Συγκεκριμένο άνθρωπο.
Είναι αποφασισμένη. Ο J. θα ζήσει, ακόμη κι αν πρέπει να χαλάσει ο κόσμος.
--------------------
Στις 6 το πρωί της 4ης Ιουλίου 1885 το μικρό χωριατόπουλο φθάνει στο χωριό Maisonsgoutte, μετά από μία ώρα ποδαρόδρομο. Σκοπεύει να αγοράσει μαγιά από την τοπική ζυθοποιία. Κρατά στο χέρι του μια γυαλιστερή μεταλλική καρδάρα και βιάζεται. Είναι ένας πολύ προκλητικός και εύκολος «στόχος».
Το κυνηγόσκυλο πετάγεται ξαφνικά από ένα σοκάκι μεταξύ δύο σπιτιών. Επιτίθεται στο παιδί χωρίς προειδοποίηση. Αρχικά το δαγκώνει στο χέρι και μετά στα πόδια. Το αγοράκι αντιστέκεται, αλλά δεν μπορεί να μείνει για πολύ όρθιο. Πέφτοντας δέχεται κι άλλες, πολλές, δαγκωματιές. Η πιθανότητα θανατηφόρας δαγκωματιάς είναι τώρα πολύ μεγάλη.
Στις 6 το πρωί της 4ης Ιουλίου 1885, είναι όμως ξύπνιος και σε πλήρη εγρήγορση ο κατάλληλος άνθρωπος. Ο σιδεράς του χωριού Maisonsgoutte, ακούει τα ουρλιαχτά του παιδιού και σπεύδει επί τόπου με το κατάλληλο όπλο: έναν σιδερολοστό. Χτυπά τον σκύλο πολύ δυνατά και κατορθώνει να αποσπάσει το παιδί από τα δόντια του. Πάνω στην ώρα, εμφανίζεται και ο αγουροξυπνημένος ιδιοκτήτης του σκύλου, ο κύριος V.. Έκπληκτος από την συμπεριφορά του ζώου του, προσπαθεί να το πιάσει για να το μεταφέρει στο σπίτι του. Παρά τα σοβαρά τραύματά του από τον σιδερολοστό, ο σκύλος επιτίθεται και σ’ εκείνον.
--------------------
Το απόγευμα της 4ης Ιουλίου 1885, ο γιατρός W. του Steige, μετρά στο σώμα του J. 14 (δεκατέσσερις) βαθιές δαγκωματιές. Περιποιείται και περιδένει τις πληγές όπως μπορεί. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα τραύματα έχουν επιμολυνθεί, ο κύριος φόβος του όμως είναι άλλος: η συμπεριφορά ενός ήσυχου κατά τα άλλα, οικόσιτου σκύλου.
--------------------
Το πρωί της 5ης Ιουλίου 1885 ο κύριος V. μεταφέρει τον σκύλο του (με χίλιες προφυλάξεις, στον δρόμο το ζώο επιχειρεί να δαγκώσει όποιον το πλησιάζει) στη γειτονική πόλη Sélestat, όπου υπάρχει κτηνίατρος.
Ο κτηνίατρος, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, θανατώνει το ζώο και αναλαμβάνει να εξετάσει τα σπλάχνα του.
Τον Ιούλιο του 1885 είναι αδύνατη οποιαδήποτε εργαστηριακή επιβεβαίωση.
Υπάρχει όμως η απόλυτη βεβαιότητα της εμπειρικής επιβεβαίωσης: ο σκύλος έχει λύσσα.
Τον Ιούλιο του 1885 η επιστήμη γνωρίζει ότι η λύσσα έχει θνητότητα 100%.
Τον Ιούλιο του 1885, δεκατέσσερις βαθιές δαγκωματιές από λυσσασμένο σκύλο ισοδυναμούν με θάνατο.
Το πρωί της 5ης Ιουλίου 1885 η κυρία A., o μικρός J. και ο κύριος V. αρχίζουν το μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι τους προς το Παρίσι.
Στο Παρίσι υπάρχει ο μοναδικός στον πλανήτη επιστήμονας που μπορεί να σώσει το παιδί. Πρέπει να τον βρουν, ακόμα κι αν χρειαστεί να χαλάσει ο κόσμος.
--------------------
Ο επιστήμονας είναι γνωστός. Μάλλον διάσημος. Έχει την εκτίμηση της επιστημονικής κοινότητας, διότι η προσφορά του στην επιστήμη είναι ήδη ανεκτίμητη. Ωστόσο, υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα: δεν έχει σπουδάσει την Ιατρική. Είναι χημικός, φυσικός, βιολόγος, με ιδιαίτερες επιτυχίες στη μικροβιολογία, δεν είναι όμως γιατρός. Η ενδεχόμενη εφαρμογή των πειραματικών του μεθόδων σε ανθρώπους, παρά την επιτυχία τους στα ζώα, αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό. Σε κάθε περίπτωση, για καθαρά δεοντολογικούς λόγους, ουδείς τολμά να παραπέμψει άνθρωπο-ασθενή στον επιστήμονα αυτόν.
Η κυρία A. ξοδεύει πολύτιμο χρόνο για να τον βρει. Στα νοσοκομεία του Παρισιού και στις άλλες υγειονομικές δομές της πόλης, άλλοι κάνουν ότι δεν τον ξέρουν, άλλοι παραδέχονται ότι τον ξέρουν αλλά αποκλείουν το ενδεχόμενο να μπορέσει να βοηθήσει, άλλοι την αποθαρρύνουν γιατί η ασφάλεια των πειραμάτων τέτοιου είδους σε ανθρώπους δεν έχει επιβεβαιωθεί.
Η κυρία Α. δεν κουράζεται να ψάχνει, να ρωτά, να παρακαλεί, να ικετεύει, να κλαίει, να ουρλιάζει.
Τελικά, το μεσημέρι της 6ης Ιουλίου 1885, ένας χαμηλόβαθμος νεαρός γιατρός, συγκινημένος από το δράμα που παίζεται μπροστά στα μάτια του, ανταποκρίνεται:
«Ελάτε, θα σας πάω, εγώ».
--------------------
Το μεσημέρι της 6ης Ιουλίου 1885, ο επιστήμονας, αξιοπρεπής, σοβαρός, μετρημένος, εκφράζει στην κυρία Α. τους ενδοιασμούς του. Όσοι την αποθάρρυναν να τον δει, έχουν επί της ουσίας δίκιο. Ποτέ δεν έχει δοκιμάσει τη μέθοδό του σε άνθρωπο. Δεν έχει καμία νομιμοποίηση να το κάνει.
Η κυρία A. είναι ανένδοτη. Δεν έχει κάνει τόσο δρόμο για το τίποτα. Δεν σκοπεύει να γυρίσει στο χωριό άπρακτη. Δεν πρόκειται να επιτρέψει τον θάνατο του παιδιού της. Δεν χρειάζεται καμία νομιμοποίηση για να αρπάξει τον γιο της από τα χέρια του Χάρου.
Η κυρία Α. είναι ανένδοτη. Ο J. θα ζήσει, ακόμη κι αν πρέπει να χαλάσει ο κόσμος.
--------------------
Το απόγευμα της 6ης Ιουλίου 1885, περίπου 60 ώρες μετά την επίθεση, ο Louis Pasteur (Λουί Παστέρ, 1822-1895) χορηγεί στον 9χρονο Joseph Meister, ένα εμβόλιο κατά της λύσσας, δικής του εμπνεύσεως και παρασκευής.
Χωρίς να είναι καν βέβαιος για τον ακριβή μηχανισμό δράσης του εμβολίου του και, κυρίως, για το αποτέλεσμα της χορήγησης, ο Pasteur δίνει στο παιδί εντός δεκαημέρου, 21 (εικοσιμία) συνολικά δόσεις, αυξανόμενης προοδευτικά ισχύος, εμβολίου που περιέχει αδρανοποιημένο (με δική του τεχνική) τον ιό της λύσσας, όπως τον έχει απομονώσει από τον νωτιαίο μυελό κουνελιών που πέθαναν από εργαστηριακά προκληθείσα λύσσα, με σκοπό να τον «γνωρίσει» στο ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού.
Το ανοσοποιητικό σύστημα του Joseph δεν χαίρεται καθόλου για τη «γνωριμία» και, εντός των επομένων ημερών, συνθέτει μερικές δεκάδες εκατομμυρίων ειδικών αντισωμάτων, που επιτίθενται αδιακρίτως σε όποιον ιό λύσσας βρίσκουν στον δρόμο τους.
Ο ζωντανός και θανατηφόρος, αλλά βραδύς στην επώαση και αργοπορημένος στο ταξίδι του προς το κεντρικό νευρικό σύστημα, ιός που οι δαγκωματιές του σκύλου έβαλαν στο σώμα του παιδιού, πέφτει θύμα της επίθεσης των αντισωμάτων που παρήχθησαν κατά των αδρανοποιημένων αδελφών του και εξουδετερώνεται.
Ο Pasteur παρακολουθεί το παιδί στενά για εβδομάδες, σε ένα φτηνό δωμάτιο που του βρήκε κοντά στο εργαστήριό του.
Οι μέρες περνούν αργά και βασανιστικά, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει τους πάντες. Ο μικρός δεν αναπτύσσει κανένα σημάδι λύσσας.
Η κυρία Angelique Meister δικαιώνεται διπλά: ΚΑΙ το παιδί της σώζεται ΚΑΙ ο κόσμος χαλάει.
--------------------
Αρχικά στο Παρίσι, έπειτα σε ολόκληρη τη Γαλλία, εντέλει σε όλον τον κόσμο, χαλάει ο κόσμος από το πρωτοφανές αυτό επίτευγμα. Υπάρχει πλέον εμβόλιο για τη λύσσα ΚΑΙ για τα ζώα ΚΑΙ για τον άνθρωπο. Όποιος δαγκωθεί από λυσσασμένο ζώο δεν είναι πια καταδικασμένος.
Ο Pasteur, εκτός από τον εμβολιασμό κατά της λύσσας, έχει εγκαινιάσει και την εποχή μιας σωτήριας υγειονομικής στρατηγικής που καλείται «προφύλαξη μετά την έκθεση» («postexposure prophylaxis»). Η στρατηγική αυτή συνίσταται στη διενέργεια ενεργητικής ή/και παθητικής ανοσοποίησης, ΑΦΟΥ ο ανθρώπινος οργανισμός εκτεθεί σε ορισμένους λοιμογόνους παράγοντες.
Η επιτυχία του εγχειρήματος είναι τόσο μεγάλη, ώστε όχι μόνο να πάψει οποιαδήποτε επιστημονική ένσταση ή αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Pasteur, αλλά και να συγκεντρωθεί ένα τεράστιο χρηματικό ποσό από κρατική χρηματοδότηση και ιδιωτικές δωρεές (χιλιάδες άνθρωποι συνεισφέρουν από το υστέρημά τους), με το οποίο ιδρύεται (1888), εξοπλίζεται και επανδρώνεται το περίφημο «Ινστιτούτο Παστέρ», επιστημονικό κόσμημα έκτοτε του Παρισιού και ολόκληρης της υφηλίου.
--------------------
Ο Joseph Meister, μετά την ανάρρωσή του, επιστρέφει στο χωριό του. Έχει συχνή επικοινωνία με τον Παστέρ και στενότατες οικογενειακές σχέσεις. Μετά τον θάνατο των γονιών του αναλαμβάνει τον φούρνο, δεν καταφέρνει όμως να τον κρατήσει για οικονομικούς λόγους. Άνεργος και με δική του οικογένεια, γράφει στο Ινστιτούτο Παστέρ, ζητώντας δουλειά. Το 1918 προσλαμβάνεται ως επιστάτης. Στις 24 Ιουνίου 1940 και ενώ το Παρίσι έχει πέσει στα χέρια των Γερμανών, δίνει ο ίδιος τέλος στη ζωή του, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Μάλλον έχει εσφαλμένα θεωρήσει ότι το μέρος που εκείνος πρότεινε στους οικείους του ως καταφύγιο, έχει βομβαρδιστεί από τη Γερμανική Αεροπορία και οι δικοί του είναι νεκροί. Η οικογένειά του επιστρέφει σώα στο Ινστιτούτο αναζητώντας τον, λίγη ώρα μετά την αυτοκτονία του…
Στη φωτογραφία ο Joseph Meister
Τα προηγούμενα 17μαθήματα εδώ:↪
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1113605319132513
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1105832776576434
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1100848750408170
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1096578797501832
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1092150651277980
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1088313748328337
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1085845575241821
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1075739896252389
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1071921039967608
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1070878873405158
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1057454971414215
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1042385466254499
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1030460494113663
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1003149656844747
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/996627514163628
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/995915844234795
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/994526711040375

Ανταπόκριση "Ρ": Όσα βίωνε η εργατική τάξη 90 περίπου χρόνια πριν.

100 ΧΡΟΝΙΑ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΚΚΕ

Η ταξική εκμετάλλευση στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου

22/6/1923: Πώς ζουν οι εργάτες στην Εδεσσα

(...) Εις το εργοστάσιον νηματουργείων Τσίτη και Σια που ασχολούνται περισσότεροι από 200 εργάτριες και εργάτες τα μεροκάματα κυμαίνονται από 2,50 μέχρι 15 δραχμές!

Τα ίδια και στο νηματουργείο του Λάππα και Σια και στο κανναβουργείο «Εδεσσα».

Οι εργάτες γυναίκες ως επί το πλείστον δουλεύουν περισσότερο από 12 ώρες χωρίς καμμιά ανάπαυση. Το μεσημέρι δεν σχολνούν γιατί δεν τους επιτρέπεται. Σηκώνονται οι μισοί, τρώνε όπως όπως στο πόδι (...) για να επαναλάβουν τις εργασίες τους να αντικαταστήσουν τους άλλους μισούς. Κορίτσια 15-18 χρονών δέρνονται απ' τους εργοστασιάρχες και άνδρες που δουλεύουν 15 χρόνια μέσα στο ίδιο εργοστάσιο παίρνουν μόνο 17 δραχμές!!

Δε σταματούν όμως εδώ η απανθρωπιά και η εκμετάλλευση της πλουτοκρατικής κλίκας της Εδέσσης. Οι εργοστασιάρχες δεν θέλουν να πληρώσουν ούτε αυτά τα 3 φράγκα στις γυναίκες και (...) κουβάλησαν πρόσφυγες - όλο γυναίκες - τις οποίες βάζουνε να δουλεύουν δωρεάν σχεδόν!! (...)

Κατ' αυτό τον τρόπο δημιούργησε και δημιουργεί η ελληνική εργοδοτική τάξη τα κέρδη της. (...)

Ευτυχώς αν και κάπως αργά οι εργάτες Εδέσσης ένοιωσαν ότι έπρεπε να αντισταθούν οι ίδιοι με την οργάνωσή τους στην απληστεία αυτή των εργοστασιαρχών. Την Πανεργατική Εδέσσης πολύ γλήγορα την έκαναν μια αρκετά δυνατή οργάνωση και μέρα με την ημέρα τη δυναμώνουν περισσότερο.

22/6/1929: Πώς εργάζονται οι εργάτες στο εργοστάσιο Βιό

Το εργοστάσιο Βιό απασχολεί 160 έως 180 εργάτες. Από τις 6 το πρωί ως τις 6 το βράδυ δουλεύουν σαν σκλάβοι, άλλοι κάτω από τον ήλιο και άλλοι πάνω από τη φωτιά, χωρίς να διακόψουν καθόλου παρά μόνο το μεσημέρι για δυο ώρες, δηλαδή δουλεύουν 10ωρο.

Παίρνουμε ένα - ένα τα τμήματα:

Στο μηχανουργείο που έχει 25 τόρνους εργάζονται 25 εργάτες ηλικίας 14-22 ετών. Για ένα μεροκάματο από 25-60 δρχ. μεταβάλλουν το σίδερο σε μηχάνημα, που το πουλά το εργοστάσιο για 25-30 χιλιάδες δρχ. Αν κανείς κάνει να καθήσει, να ξεκουρασθεί λιγάκι, αμέσως τρέχει ο εργοδηγός στο κεφάλι του πάνω έτοιμος να του κόψει πρόστιμο.

Στο εφαρμοστήριο εργάζονται πάνω κάτω 50 εργάτες 14-20 ετών από 10 ώρες κι αυτοί, αλλά όχι με το ίδιο μεροκάματο. Οι μισοί παίρνουν 15-30 δραχμές, οι δε υπόλοιποι, οι λεγόμενοι μαθητευόμενοι, εργάζονται χωρίς πληρωμή επί 6 μήνες. (...)

Αυτά τα δύο ήταν τα πιο καλύτερα τμήματα του εργοστασίου. Τώρα ας δούμε και το χυτήριο. 30 εργάτες δουλεύουν μέσα στον μολυσμένον αέρα από τις αναθυμιάσεις των διαφόρων μετάλλων, μέσα στην υγρασία και στο βρεγμένο χώμα και ώρα την ώρα κινδυνεύουν να καούν ή να χάσουν τα μάτια τους, γιατί τα γυαλιά που τους δίνει το εργοστάσιο δεν είνε από κρύσταλλο παρά από απλό γυαλί. Παίρνουνε 30-70 δραχμές. (...)

Οταν αρρωστήσει κανένας εργάτης και δεν ειδοποιήσει - έστω κι αν δεν έχει κανένα να στείλει - του κόβουν πρόστιμο τρεις ώρες για την πρώτη μέρα, για τη δεύτερη μέρα 6 ώρες και την τρίτη μέρα διώχνεται έστω κι αν φέρει πιστοποιητικό γιατρού. (...)

22/6/1930: Η ζωή των εργατών μεταλλωρύχων της Κύπρου

Στο Ξερό της Κύπρου δουλεύουν 3.500 εργάτες στα μεταλλεία της «Αμέρικαν Κόμπανυ», που βγάζει χώμα για σίδερο. Φτάσαμε στο Ξερό για να φορτώσουμε το βαπόρι (...) και να το πάμε στην Αμβέρσα. (...) οι σκλάβοι της εταιρείας παίρνουν μόλις 2 ½ σελλίνια για 12 ώρες δουλειά.

Μετά 3/4 της ώρας ήρθαν μαούνες με χώμα και εργάτες για να το ξεφορτώσουν. Οι εργάτες διασκορπίστηκαν στο καράβι και στη μαούνα και άρχισε η φόρτωση. Η κατάστασή τους ήταν άθλια. Γυμνοί, ξυπόλυτοι, με ρούχα κουρελιασμένα, άλλοι μόνο μ' ένα ξερό μακρύ πουκάμισο για να σκεπάζει τη γύμνια τους, 5-6 απ' αυτούς είχαν μια κουβέρτα, για κρεββάτι και σκέπασμα, να κοιμηθούν πάνω στο καράβι για να ξαναπιάσουν στις 12 δουλειά. Οι άλλοι δεν είχαν τίποτα. Για φαγητό είχαν λίγο ψωμί μαζύ τους και μερικά φρέσκα κουκιά. (...)

Θυμηθήκαμε τότε πώς δουλεύουν οι εργάτες στις σκάλες της Σοβιετικής Ενωσης, Οντέσα κ.λπ. 

Δουλεύουν 7 ώρες και 4,5 ρούβλια μεροκάματο συνεχώς βρέχει, χιονίζει, με ταμεία ανεργίας, συντάξεως, αλληλοβοήθεια κτλ. (...)

Προχωρήσαμε ύστερα προς τις μίνες. Προς τη Σκουριώτισα, που βρίσκουνται και γαλαρίες συναντήσαμεν έναν άλλον εργάτη τρακτέρ - σωφέρ που κουβαλούσε βαγόνια από τις γαλαρίες. Ονομαζόταν Χρ. Διομήδης, δουλεύει 12 ώρες και παίρνει 3 σελλίνια και 6 πέννες και τον απειλούν να τον διώξουν επειδή έχει την τόλμη να διαμαρτύρεται και να λέγει ότι αυτά δεν τον φτάνουν (...)

Η καντίνα αποτελεί άλλη πληγή για τους εργάτες. Εκεί μέσα πουλιούνται όλα, από φαγητό ως τα ρούχα. Ολοι όσοι δουλεύουν στην εταιρεία είναι υποχρεωμένοι να ψωνίζουν από την εκμεταλλευτική αυτή επιχείρηση, άλλως διώχνονται (...)

Από κοινωνικές ασφάλειες, χειρότερα. Εχουν δυο γιατρούς εγγλέζους που πρώτα - πρώτα σαν αλλόγλωσσοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τους ασθενείς (...). Οταν αρρωστήσουν οι εργάτες, τους κόβεται το μεροκάματο (...)

* * *

Τα παραπάνω, γραμμένα από εργάτες ανταποκριτές, δίνουν μια γεύση από όσα βίωνε η εργατική τάξη 90 περίπου χρόνια πριν. Η καπιταλιστική ανάπτυξη του Μεσοπολέμου στηρίχτηκε στην αιματηρή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Οι ώρες εργασίας κυμαίνονταν από 12 έως 16 ημερησίως. Τα μεροκάματα ήταν 4 έως 5,5 δραχμές για τους άντρες, 2,5 έως 3 δραχμές για τις γυναίκες και 0,5 έως 1 δραχμή για τους ανηλίκους, ενώ επαρκούσαν για να καλύψουν μόλις το 40% των αναγκών της εργατικής οικογένειας.

ΥΓ. Ειλικρινά δεν ξέρουμε αν οι παραπάνω ανταποκρίσεις που δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη» κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου θα αποτελέσουν... έμπνευση για τον ΣΕΒ και τον Κ. Χατζηδάκη για ακόμα περισσότερο «εκσυγχρονισμό» της εργατικής και συνδικαλιστικής νομοθεσίας. Η απάντηση θα δοθεί, όπως και τότε, με το δυνάμωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων, την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την πάλη για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς.

Βλ. περισσότερα:
«Δοκίμιο Ιστορίας 1918 - 1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 74 - 76.

Πέμπτη 24 Ιούνη 2021 "Ρ"