ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΚΟ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Δ. Κουτσούμπας: Με τη δύναμη της ταξικής πάλης, που δίνει τη φλόγα της σε πρωτοπόρους καλλιτέχνες, συνεχίζουμε μέχρι την τελική νίκη (VIDEO - ΦΩΤΟ)
Στο κατάμεστο από κόσμο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη, όπου πραγματοποιήθηκε η μεγάλη συναυλία - αφιέρωμα στο πολιτικό τραγούδι, που οργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, χαιρέτησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Η μεγάλη νεροποντή που προηγήθηκε δεν στάθηκε δυνατή να χαλάσει τη βραδιά που πλημμύρισε από πείσμα και αισιοδοξία, και σάλπισε μελωδικά το σύνθημα για ισχυρό ΚΚΕ για τις νέες μεγάλες στιγμές του λαού μας.
Η εκδήλωση είχε δανειστεί τον τίτλο της από τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου «Κάποτε θ' ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα». Μετά την ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα εμφανίστηκαν στη σκηνή η Μαρία Φαραντούρη και η Φωτεινή Βελεσιώτου, για να ερμηνεύσουν μοναδικά γνωστά αγαπημένα τραγούδια που γεννήθηκαν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης που ενέπνευσε πρωτοπόρους δημιουργούς και συντροφεύουν τους αγώνες του λαού μας.
Στο Θέατρο Γης στήθηκε μια μεγάλη γιορτή με την παρουσία χιλιάδων ανθρώπων που όλο το προηγούμενο διάστημα αλλά και σήμερα, δίνουν μαζί με τους κομμουνιστές τη μάχη στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, αλλά και πολλούς που πάλεψαν μαζί τους, για την ενίσχυση του ΚΚΕ.
Από το βήμα της συγκέντρωσης ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε το στίγμα για τη συνέχεια. Κάλεσε, με νέα ώθηση, να δυναμώσουμε το ΚΚΕ, ακόμη περισσότερο. Και επισήμανε πως «πιάνουμε το νήμα από τους μεγάλους ταξικούς αγώνες του χθες, στο σήμερα». (...) Είμαστε εδώ όρθιοι, με το κεφάλι ψηλά, για να υπενθυμίζουμε κάθε μέρα, ότι οι θυσίες χιλιάδων δεν πήγαν χαμένες. Συνεχίζουμε εμείς τον αγώνα τους μέχρι την τελική νίκη.
Τραγουδάμε απόψε μαζί με τις δύο μεγάλες κυρίες του λαϊκού μας πολιτισμού, την αξεπέραστη Μαρία Φαραντούρη και την δωρική Φωτεινή Βελεσιώτου. Για όλα αυτά που ενέπνευσαν γενιές και γενιές, για να ανταμώσουμε ξανά στους λόφους του ήλιου.
Θα τα καταφέρουμε! Εμείς θα είμαστε οι νικητές, όσο κι αν οι θυσίες μας είναι βαριές...».
Παραθέτουμε την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:
Είναι αλήθεια πως στη χώρα μας δεν υπάρχει τόπος που να μην έχει τη σφραγίδα των μεγάλων ταξικών αγώνων, που δεν έχει τη γεμάτη από θυσίες υπογραφή του ΚΚΕ, των πρωτοπόρων κομμουνιστών και αγωνιστών που σημάδεψαν την Ιστορία του λαού μας.
Εδώ στη Θεσσαλονίκη, στη μήτρα της ταξικής πάλης του Μεσοπολέμου, έχει χαραχτεί ανεξίτηλα η εικόνα του νεκρού Τάσου Τούση και της μάνας του που τον μοιρολογά τον ανεπανάληπτο Μάη του '36.
Εκεί που ο εργατικός ξεσηκωμός, η εξέγερση εργατών και στρατιωτών, έδωσε άλλη διάσταση στον λαϊκό θρήνο και συντάραξε τον μεγάλο κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσο τόσο, που να γράψει εξαντλημένος από τη φυματίωση, άγρυπνος, τρία μερόνυχτα πάνω από το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη», το συγκλονιστικό ποίημά του, τον «Επιτάφιο», έναν ύμνο στην εργατική τάξη, μια ελεγεία στον θάνατο που τη ζωή ανεβάζει.
Η μάνα στον «Επιτάφιο» παύει σταδιακά να είναι συγκεκριμένη. Γίνεται σύμβολο, γίνεται η μάνα όλης της εργατιάς, του ξεσηκωμένου λαού, του κάθε αδικημένου, που μέσα από τον θάνατο των παιδιών της συνειδητοποιεί την ανάγκη να δώσει συνέχεια στον αγώνα τους, όπως έξοχα εκφράζεται στον στίχο «τραβάω κι εγώ στ' αδέλφια σου και παίρνω τη φωνή τους».
Ο Γιάννης Ρίτσος επέλεξε εύστοχα για τον «Επιτάφιο» τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο ως οικείο και προσιτό, μέσα από το δημοτικό τραγούδι, σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Αυτή η επιδίωξή του βρήκε την τέλεια έκφρασή της στην εμπνευσμένη, απνευστί, μελοποίηση του «Επιτάφιου» από τον Μίκη Θεοδωράκη, που με το ίδιο πνεύμα επέλεξε λαϊκές μουσικές πηγές και ακούσματα, όπως είναι το μανιάτικο μοιρολόι, το λαϊκό τραγούδι, η ζακυνθινή καντάδα, το κρητικό ριζίτικο, οι εκκλησιαστικές μελωδίες και καθιέρωσε τον λαϊκό τραγουδιστή και το κατεξοχήν λαϊκό μουσικό όργανο, το μπουζούκι, για να συνομιλήσει με τον κόσμο. Και πράγματι, η ποίηση, σε αυτήν την τέλεια αντιστοιχία της με τη μουσική, βρίσκει για πρώτη φορά τόσο μεγάλη απήχηση στην εργατική τάξη, στον καταπιεζόμενο λαό.
Μεγάλο καλλιτεχνικό έργο είναι αυτό που συλλαμβάνει την κίνηση της Ιστορίας
Δικό του κατόρθωμα, άλλωστε, προϊόν της δικής του εξέγερσης, είναι η εξέγερση που έφερε στην Τέχνη το έργο των Ρίτσου - Θεοδωράκη. Και αυτό είναι μια απόδειξη ότι το μεγάλο καλλιτεχνικό έργο, κάθε τόπου και χρόνου, είναι αυτό που συλλαμβάνει την κίνηση της Ιστορίας, τους ταξικούς αγώνες και τα πρωτοπόρα μηνύματά τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγαλείο της θυσίας του λαού μας απέναντι στη ναζιστική θηριωδία και τα εγκλήματα του μετεμφυλιακού καθεστώτος ενέπνευσαν σπουδαία καλλιτεχνικά έργα... Όπως και τραγούδια, σαν αυτά που γράφτηκαν για τα κολαστήρια του στρατοπέδου «Παύλου Μελά» και των φυλακών του Γεντί Κουλέ, τραγούδια που, όσα χρόνια και αν πέρασαν, εξακολουθούν να τραγουδιούνται και να χορεύονται από τους εργάτες, τον λαό μας.
Καθένας μας συγκινείται, για παράδειγμα, από το τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» για τους πολιτικούς κρατούμενους του Γεντί Κουλέ. Ενα τραγούδι που μέσα στην τόση λιτότητα, την επιφανειακή απλοϊκότητά του, κρύβει τόσο βάθος, όπως η λεβεντιά του παλικαριού, που μέσα στα κοινωνικά σκοτάδια και από τα σίδερα της φυλακής βλέπει το ξημέρωμα μιας φωτεινής μέρας.
Όχι κατά τύχη, θα μπορούσαμε να πούμε, κι ένα άλλο τραγούδι εμπνευσμένο από την ταξική πάλη στη Θεσσαλονίκη παραπέμπει στο ίδιο αυτό θέμα. Είναι το τραγούδι των Μάνου Ελευθερίου - Μίκη Θεοδωράκη «Το παλικάρι έχει καημό», από την ταινία «Ζήτα» του Κώστα Γαβρά, την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Βασίλη Βασιλικού για τη δολοφονία του Λαμπράκη.
Σε αυτήν την περίπτωση το παλικάρι δεν είναι κλεισμένο στο Γεντί Κουλέ, αλλά στη σύγχρονη φυλακή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στα σκοτάδια της ανεργίας και της ανέχειας. «Μα όταν κοιτά τον ουρανό», όταν δηλαδή παύει να σκύβει, «τα μάτια του είναι δυο πουλιά», λέει ο στίχος του τραγουδιού. Γίνονται μάτια απελευθερωμένα και απελευθερωτικά, έστω κι αν εμείς ούτε στη μία περίπτωση, του αγωνιστή στο Γεντί Κουλέ, ούτε στην άλλη μπορούμε να το δούμε.
Δεν μπορούμε να μαντέψουμε της καρδιάς του τον καημό και το δάκρυ μας κυλά, γιατί δεν έχουμε ακόμα μάθει να αναγνωρίζουμε τη δύναμη που έχουμε, που έχει ο λαός, να επιβάλει με την πάλη του το δίκιο του, τη δύναμή του να ανοίξει τον δρόμο σε μια νέα κοινωνική πραγματικότητα χωρίς βία και πολέμους, χωρίς βάσανα και φτώχεια.
Αλλά και τραγούδια όπως «Ο Αντώνης» και «Το γελαστό παιδί» υπάρχουν στη μουσική της ταινίας «Ζήτα» που σηματοδότησαν την αντιδικτατορική πάλη και τραγουδήθηκαν από τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, τους εξόριστους της χούντας και σιγοτραγουδήθηκαν παράνομα, παρά τις απαγορεύσεις.
Ο ρόλος της Τέχνης δεν είναι απλά να αντανακλά την πραγματικότητα, αλλά να την αλλάζει
Να ποια είναι η δύναμη της ταξικής πάλης, που δίνει τη φλόγα της σε πρωτοπόρους καλλιτέχνες, για να την κάνουν αυτοί με τη σειρά τους δημιουργία. Αλλά να και η δύναμη της πρωτοπόρας Τέχνης να επιστρέφει επεξεργασμένα στον λαό, τα όσα αυτός της πρόσφερε, να πλουτίζει και να διευρύνει τη σκέψη, τους ορίζοντες, τα συναισθήματά του.
Γιατί ο ρόλος της Τέχνης δεν είναι απλά να αντανακλά την πραγματικότητα σαν καθρέφτης, ούτε μόνο να την μεγεθύνει, να προβάλλει τα μεγάλα της γεγονότα, αλλά να την αλλάζει, όπως έλεγε ο κομμουνιστής δημιουργός Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Που σημαίνει ότι η Τέχνη δεν πρέπει να αρκείται στην περιγραφή ή έστω στην ερμηνεία του κόσμου, αλλά να ενδιαφέρεται για την αλλαγή του, όπως και για την αλλαγή της συνείδησης των ανθρώπων γι' αυτόν.
Σε αυτά τα τραγούδια, στους στίχους, στη μουσική δεν συναντάμε μόνο μεγάλα γεγονότα, αλλά και την προσπάθεια για τη χειραφέτηση της κοινωνικής συνείδησης, για τη διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Σε αυτά τα τραγούδια συναντάμε τα πανέμορφα συναισθήματα, το αντάμωμα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, συναντάμε τα υλικά ενός νέου κόσμου, που εκφράζεται σε όλες τις πλευρές του: Ιδεολογικά, αισθητικά και κοινωνικά.
Και όλα αυτά τα στοιχεία πέρασαν στη συνείδηση του καλλιτέχνη και αποτέλεσαν πηγή για την έμπνευσή του, γιατί αποτελούσαν μια πραγματικότητα...
Την πραγματικότητα που δημιουργούσαν με την πάλη τους οι πρωτοπόροι αγωνιστές τον Μάη του '36 και την επέκταση της απεργίας σε όλες τις πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, στο Γεντί Κουλέ, στο «Παύλου Μελά», στους ταξικούς αγώνες που ακολούθησαν.
Ψυχή και καθοδήγηση αυτών των αγώνων το ΚΚΕ! Κανένα άλλο κόμμα δεν διαπαιδαγώγησε και δεν ανέδειξε χιλιάδες ανώνυμους και επώνυμους ήρωες και ηρωίδες. Εναν ηρωισμό που μόνο η πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης μπορεί να εμπνεύσει... Μόνο το κόμμα της, το ΚΚΕ, μπορεί να οργανώσει.
Τα σημερινά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αντλούμε δύναμη, εμπνεόμαστε από το παράδειγμα αυτών των χιλιάδων ηρώων που ανέδειξε ο λαός μας και συνεχίζουμε να βαδίζουμε τον δρόμο της ανατροπής μέχρι τη νίκη, τον σοσιαλισμό.
Και είμαστε σίγουροι ότι η συνάντηση των επαναστατικών - ανατρεπτικών ιδεών του ΚΚΕ με χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, αλλά και με πρωτοπόρους καλλιτέχνες - δημιουργούς, μπορεί να θεριέψει πάλι το λαϊκό κίνημα, να αναδείξει νέες στιγμές σύγχρονου ηρωισμού.
Παίρνουμε αισιοδοξία και δύναμη από το ότι και σ' αυτήν τη μάχη των ευρωεκλογών εκφράστηκε μια νέα ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Και φάνηκε στην πράξη ότι κόντρα στη μεθοδευμένη προσπάθεια των επιτελείων του συστήματος να ενισχύσουν την αποχή συνολικά, η αγανάκτηση, η δυσαρέσκεια για την αντιλαϊκή πολιτική μπορούν να μη μένουν βουβές. Μπορούν να γίνουν μαχητική, ενεργητική αντίδραση, να μετατραπούν σε αυτό που πραγματικά τους φοβίζει: Σε ενίσχυση των δυνάμεων που συνειδητά, οργανωμένα αμφισβητούν τον μονόδρομο της αντιλαϊκής πολιτικής.
Το ποσοστό του ΚΚΕ είναι το ελπιδοφόρο στοιχείο στο εκλογικό αποτέλεσμα
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έδειξε ότι σταθεροποιείται και ενισχύεται ένα ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής που εκφράζεται από την πολιτική της Κομισιόν, της ΕΕ, της κυβέρνησης της ΝΔ. Ρεύμα που εκφράζεται κυρίως με την άνοδο του κύρους και τη συμπόρευση ευρύτερων δυνάμεων με το ΚΚΕ.
Ο,τι και να λένε, υπάρχει ελπιδοφόρο στοιχείο στο εκλογικό αποτέλεσμα, κι αυτό είναι το ποσοστό του ΚΚΕ. Ναι, το ελπιδοφόρο στοιχείο είναι ότι το ΚΚΕ βγήκε ιδιαίτερα ενισχυμένο εκεί που μετράει πιο πολύ.
Στην Αττική τρίτη δύναμη, σε μεγάλα αστικά κέντρα δεύτερη και τρίτη δύναμη, ιδιαίτερα σε εργατικές - λαϊκές περιοχές και γειτονιές και δήμους, όπως εδώ στη Θεσσαλονίκη, και εκεί που αναπτύχθηκαν αγώνες, όπως στα χωριά της ΛΑΡΚΟ, στα χωριά των Μεταλλείων Χαλκιδικής, στη Νάουσα και αλλού.
Το ΚΚΕ θα καταθέσει τη δύναμη που του έδωσε ο λαός για να δυναμώσει η φωνή του και εκεί που παίρνονται οι αντιλαϊκές αποφάσεις, όπως στο Ευρωκοινοβούλιο, και πάνω από όλα για να οργανωθεί η εργατική - λαϊκή πάλη.
Εκεί, στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα του λαού, γιατί ποτέ και πουθενά δεν ταίριαξαν τα κέρδη για τους καπιταλιστές με τα δικαιώματα για τους ανθρώπους του μόχθου. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο όλες οι κυβερνήσεις, είτε νεοφιλελεύθερες είτε σοσιαλδημοκρατικές, εξαπολύουν επίθεση στους λαούς των χωρών τους.
Ο κ. Μητσοτάκης επιμένει να παραχαράσσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και το ηχηρό «χαστούκι» που δέχτηκε η ΝΔ. Στην αρχή το παρουσίασε ως μήνυμα να επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις, προχτές μίλησε για μήνυμα για περισσότερη «αποτελεσματικότητα».
Το πρόβλημα, όμως, είναι ακριβώς αυτές οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις. Είναι η μεγάλη αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στο τσάκισμα των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του λαού για να εξυπηρετούνται τα κέρδη των λίγων. Αυτός ήταν ο λόγος που καταποντίστηκε το κόμμα του στις ευρωεκλογές και δέχτηκε ένα ηχηρό «χαστούκι».
Γι' αυτό και η κυβέρνηση επιλέγει ως βολικό αντίπαλο τα κόμματα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, που βρίσκονται σε παρατεταμένη περιδίνηση, ακριβώς λόγω της διαχρονικής ταύτισής τους στην ίδια πολιτική που ακολουθεί και η κυβέρνηση της ΝΔ: Την πολιτική των επιχειρηματικών ομίλων και της ΕΕ.
Παρακολουθούμε το «Survivor» της σοσιαλδημοκρατίας
Το έργο που παίζεται στις οθόνες και στα πρωτοσέλιδα τις τελευταίες μέρες, το έχουμε δει να παίζεται ξανά και ξανά. «Survivor» της σοσιαλδημοκρατίας θα έπρεπε να το ονομάσουν!
Ετσι, πίσω από τα αλληλοκαρφώματα, τις ανίερες συμμαχίες και τα διάφορα επεισόδια πολιτικού εκφυλισμού, που παρακολουθούμε και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ, ξέρουμε πως επιδίωξη του συστήματος είναι η ανασύνθεση ενός δεύτερου πόλου, για να μπορεί να παίζεται το παιχνίδι της δικομματικής - διπολικής εναλλαγής και να εγκλωβίζεται η δυσαρέσκεια του λαού.
Ενός λαού που, δύο βδομάδες μετά τις ευρωεκλογές, βλέπει κι άλλες αυξήσεις στα τιμολόγια του ρεύματος, βλέπει να εφαρμόζεται ο εργασιακός μεσαίωνας της 6ήμερης έως και 7ήμερης, επί της ουσίας, εργασίας, βλέπει τις περιουσίες του να καίγονται, απροστάτευτες από το κράτος.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, τα σαΐνια της σοσιαλδημοκρατίας τσακώνονται για το ποιος θα είναι ο νέος διάδοχος του Μητσοτάκη, κατά παραγγελία μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, κύκλων της άρχουσας τάξης. Μακριά, έξω και απέναντι από τα προβλήματα του λαού! Αλλά ...αυτοί είναι! Αυτοί ήταν πάντα! Και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη.
Δεν έχουν να μας παρουσιάσουν άλλωστε και καμιά ρηξικέλευθη νέα πρόταση. Δοκιμασμένες συνταγές αντιλαϊκής διαχείρισης έχουν στον κατάλογο. Τις δοκίμασαν οι λαοί της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας πιο πρόσφατα, με σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις.
Αυτές οι κυβερνήσεις σήμερα οξύνουν την πολεμική εμπλοκή στην Ουκρανία, αυξάνουν και φορτώνουν στους λαούς τις πολεμικές δαπάνες τους. Αυτές συνεχίζουν την πολυδιαφημισμένη «πράσινη μετάβαση», που οδηγεί σε ενεργειακή φτώχεια και πανάκριβους λογαριασμούς. Οι ίδιες συνέβαλαν στη δημιουργία του εργασιακού μεσαίωνα μέσα από τις ευρωπαϊκές Οδηγίες που και η χώρα μας εφαρμόζει. Τις ίδιες συνταγές δοκίμασαν και στη Γαλλία, που τόσο τη «διαφημίζουν» ως παράδειγμα τελευταία.
Αλήθεια, πού οδήγησαν οι συμμαχίες για την επιλογή του «λιγότερου κακού» και τα διάφορα «λαϊκά μέτωπα», απέναντι στην ακροδεξιά; Στήριξαν τους πάντες, από τον Σιράκ μέχρι τον Μακρόν! «Ξέπλυναν» τις αντιλαϊκές πολιτικές που αυτοί εφάρμοσαν!
Και τελικά, όχι μόνο δυναμώνει το κόμμα της Λεπέν αλλά και δημιούργησαν απογοήτευση σε ευρύτερα τμήματα των εργαζομένων, που τελικά τα έσπρωξαν στην αγκαλιά της ακροδεξιάς.
Γιατί η ακροδεξιά δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από αυτούς που υποστηρίζουν την πολιτική που ενισχύει τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από όσους έχουν σαν ευαγγέλιο τη θεωρία των «δύο άκρων». Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συμμαχίες που, στο όνομα της «αντιμετώπισής» της, οδηγούνται στο να κάνουν πλάτες μέχρι και στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, όπως κάνουν αυτές οι δυνάμεις στη Γαλλία.
Μόνο με ισχυρό, πανίσχυρο εργατικό κίνημα και ισχυρό ταυτόχρονα Κομμουνιστικό Κόμμα αντιμετωπίζονται τέτοιες αντιδραστικές δυνάμεις!
«Εκπαίδευσαν» προοδευτικό λαϊκό κόσμο στον συμβιβασμό, στην υποταγή
Κι εδώ στη χώρα μας, όμως, προώθησαν όλες τις μεγάλες αντιλαϊκές ανατροπές της προηγούμενης δεκαετίας. «Εκπαίδευσαν» προοδευτικό λαϊκό κόσμο στον συμβιβασμό, στην υποταγή, δηλητηριάζοντας τη συνείδησή του. Προχώρησαν τη στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ, την οποία απογείωσε στη συνέχεια η ΝΔ, έγιναν η αιχμή του δόρατος για το ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Και μάλιστα, δεν ντρέπονται να το διαφημίζουν κιόλας, μέσα από τα ιδρύματά τους ο Τσίπρας και ο Ζάεφ. Το ομολόγησε, μάλιστα, ανοιχτά ο κ. Τσίπρας, αυτό που έλεγε από το 2018 το ΚΚΕ, για τη Συμφωνία των Πρεσπών: Ολη η «φασαρία» έγινε για να μπει η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ, να προετοιμάσει πιο έγκαιρα το έδαφος των σχεδιασμών στα Βαλκάνια.
Εκαναν ακόμη και το αδιανόητο: Ανέπτυξαν στρατηγική συνεργασία με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ!
Τα τελευταία χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Αριστερά και άλλοι, με τη βολική τους στάση και κριτική, σε όλες τις κρίσιμες φάσεις, έβγαζαν την κυβέρνηση της ΝΔ και τον Μητσοτάκη από τη δύσκολη θέση. Το ίδιο θα κάνουν και τώρα και θα δίνουν όλοι μαζί ξανά ραντεβού με τον λαό στις επόμενες εκλογές, το 2027!
Η επόμενη μέρα όμως είναι εδώ, τα λαϊκά προβλήματα είναι εδώ και οξύνονται και απαιτούν λαϊκή οργάνωση, πάλη και διεκδίκηση. Κι εδώ το ΚΚΕ θα συνεχίσει να δίνει όλες του τις δυνάμεις.
Γιατί η πραγματική και ρεαλιστική διέξοδος προς όφελος του λαού υπάρχει και βρίσκεται εκεί που αναπτύσσονται αγώνες, εκεί που οξύνεται η ταξική πάλη. Διέξοδος υπάρχει και περιγράφεται αναλυτικά στην πολιτική πρόταση, στο ανατρεπτικό πρόγραμμα του ΚΚΕ. Με τον λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, με τα κλειδιά της ανάπτυξης και της οικονομίας στα δικά του χέρια, σε μία κοινωνία απαλλαγμένη από τις δεσμεύσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Με μια πανευρωπαϊκή αντεπίθεση των λαών!
Για να σπάσουμε τα δεσμά της ΕΕ! Για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού! Για την Ευρώπη των εργατών, όλων των εργαζομένων, των αγροτών, των λαών! Αυτό ήταν το σύνθημά μας, γι' αυτό θα δυναμώσουμε τις προσπάθειές μας!
Το ΚΚΕ η μοναδική αντιπολίτευση μέσα και έξω από τα Κοινοβούλια
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ ήταν ένα μήνυμα σε όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα και στους λαούς της Ευρώπης, ότι πρέπει και μπορούν να επιταχυνθούν οι θετικές διεργασίες παντού. Αυτό είναι το πραγματικά ελπιδοφόρο.
Αυτές οι μέρες μετά τις εκλογές είναι διδακτικές για το πού βρίσκεται και ποια είναι η μοναδική αντιπολίτευση.
Είναι το ΚΚΕ που παλεύει μέσα κι έξω από τα Κοινοβούλια και κυρίως εκεί που κρίνονται όλα. Στους δρόμους του αγώνα!
Τώρα με νέα ώθηση να δυναμώσουμε το ΚΚΕ ακόμη περισσότερο. Πρώτα από όλα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους νεολαίας. Εκεί που πρέπει να δυναμώσει η συμπόρευση με το ΚΚΕ. Εκεί που κρίνονται όλα. Εκεί που η αυξημένη επιρροή του ΚΚΕ μπορεί να μετατραπεί σε οργανωτική δύναμη ανατροπής των συσχετισμών. Μπορούμε να τα καταφέρουμε!
Εμείς θα είμαστε οι νικητές, όσο κι αν οι θυσίες μας είναι βαριές...
Πιάνουμε το νήμα από τους μεγάλους ταξικούς αγώνες του χτες, στο σήμερα. Γιατί οι μετέπειτα αγώνες, όπως οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις ενάντια στην επέμβαση των ιμπεριαλιστών στη Γιουγκοσλαβία πριν από 25 χρόνια, ειδικά εδώ στη Θεσσαλονίκη, ένωσαν τις πρωτόγνωρες κινητοποιήσεις με τα μεγάλα συλλαλητήρια και τις τεράστιες μουσικές διαδηλώσεις, όπου οι νέοι και παλιότεροι αντάμα τραγούδησαν όλα αυτά τα υπέροχα τραγούδια.
Και θα ενωθούν ξανά, 25 χρόνια μετά, στη μεγάλη Αντιιμπεριαλιστική Κατασκήνωση της ΚΝΕ, σε λίγες μέρες, εδώ στην περιοχή σας, στο Ποσείδι της Χαλκιδικής. Θα ενωθούν στη μεγάλη διαδήλωση της επόμενης Κυριακής, έξω από το ΝΑΤΟικό στρατηγείο, έξω από το αμερικάνικο προξενείο. Στους δρόμους που δολοφονήθηκαν ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Γιάννης Ταλαγάνης - Ζεύγος, ο Βελδεμίρης και τόσοι άλλοι.
Είμαστε εδώ όρθιοι, με το κεφάλι ψηλά, για να υπενθυμίζουμε κάθε μέρα ότι οι θυσίες χιλιάδων δεν πήγαν χαμένες. Συνεχίζουμε εμείς τον αγώνα τους μέχρι την τελική νίκη.
Τραγουδάμε απόψε μαζί με τις δύο μεγάλες κυρίες του λαϊκού μας πολιτισμού, την αξεπέραστη Μαρία Φαραντούρη και την δωρική Φωτεινή Βελεσιώτου. Για όλα αυτά που ενέπνευσαν γενιές και γενιές, για να ανταμώσουμε ξανά στους λόφους του ήλιου.
Θα τα καταφέρουμε! Εμείς θα είμαστε οι νικητές, όσο κι αν οι θυσίες μας είναι βαριές...
