Ο Αλέκος Ξένος, ο Ζακύνθιος συνθέτης της Εθνικής Αντίστασης στην αυτοβιογραφική αφήγησής του αναφέρει : «Μετά τον Δεκέμβρη του 1944, τα τραγούδια του αγώνα είχαν την ίδια τύχη με τους αγωνιστές: σκότωμα, φυλακή, εξορία... Ολα ενάντια στην ιδέα της Αντίστασης, στην ιδέα της Ελευθερίας για την ειρήνη, για την προκοπή, για την ανεξαρτησία. Ολ' αυτά έπρεπε να χτυπηθούν. Δεν μπορούσε να τραγουδηθεί τίποτα, επί ποινή θανάτου...».
Αλήθεια, πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στη σημερινή εποχή ; Τραγουδιούνται τα τραγούδια του ; Ποιος ήταν ο Αλέκος Ξένος ;
Ο σπουδαίος δημιουργός Αλέκος Ξένος, ο συνθέτης της Αντίστασης, πορεύτηκε σ' όλη του τη ζωή, δίνοντας «τα πάντα για τους αδύνατους, για το ανθρώπινο δίκιο». Δραστήριος συνδικαλιστής, μέλος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και ταυτόχρονα καλλιτέχνης, συνθέτης και μουσικός με όραμα για την πολιτιστική ζωή της Ελλάδας, ήταν ένας καλλιτέχνης που, όπως λέει ο ίδιος, «Λαχταρούσα να εκφράσω με την τέχνη μου τα οράματα της ψυχής μου, τους παλμούς της εποχής μας, τους πόθους του εργαζόμενου λαού μας». Βίωσε την Εθνική Αντίσταση και σαν αγωνιστής και σαν καλλιτέχνης.
Ακλόνητος «μαχητής», από παιδί
Το 1912 γεννιέται ο Αλέκος Ξένος. Τεσσάρων χρόνων ορφανεύει από πατέρα. Το 1918 η βασανισμένη από τη φτώχεια και προβλήματα υγείας, μάνα του αυτοκτονεί, πέφτοντας στα αφρισμένα κύματα. Συγγενείς βάζουν το μεγαλύτερο παιδί στο ορφανοτροφείο, αλλά εγκαταλείπουν στην τύχη του το μικρότερο. Τον Αλέκο Ξένο περιμαζεύουν συντοπίτες. Ο μικρός κάνει δουλιές του ποδαριού σε τσαγκαράδικο, καμίνι και για τον καλλίφωνο ταβερνιάρη Σπύρο Μπάστα. Δεκατεσσάρων χρόνων γράφεται στη Φιλαρμονική του Δήμου Ζακύνθου. Μαθαίνει τρομπέτα, παίζει με τη Φιλαρμονική και συνοδεύει μελοδραματικούς θιάσους. Γνωρίζεται με τον σοσιαλιστή συγγραφέα Κ. Πορφύρη και επηρεάζεται ιδεολογικά και πνευματικά από αυτόν. Το 1930 εντάσσεται στην μπάντα της Φρουράς Αθηνών και το 1932 αρχίζει ανώτερες σπουδές στο Ωδείο Αθηνών, με καθηγητές τους Δημήτρη Μητρόπουλο και Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Παράλληλα δουλεύει σε μουσικά κέντρα, μουσικούς θιάσους, κλπ. Το 1934 μυείται στο μαρξισμό από τον Κ. Καναρίδη (εκτελέστηκε από τους ναζί στην Κατοχή). Το 1936 προσλαμβάνεται στη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, δουλεύοντας και αλλού. Συμμετέχει στους αγώνες του μουσικού κλάδου, εντάσσεται στην ΚΟ Μουσικών του παράνομου ΚΚΕ και πρωτοστατεί για τη δημιουργία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, της Ορχήστρας Σοβαρής Μουσικής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, της Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής και για την κρατικοποίηση της σχολής του, του Ωδείου Αθηνών. Το 1941 εντάσσεται στο ΕΑΜ και ορίζεται γραμματέας - εκπρόσωπος της ΚΟ Μουσικών στην Αχτίδα Διανοουμένων -Καλλιτεχνών του ΚΚΕ. Συμβάλλει στη δημιουργία ΕΑΜίτικων μουσικών ομάδων και στην έκδοση της παράνομης εφημερίδας του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου «Ο Μουσικός». Συλλαμβάνεται δυο φορές αλλά ξεφεύγει. Μελοποιεί το πρώτο του αντιστασιακό τραγούδι, το ποίημα του Παλαμά «Εμπρος». Προτείνει στο ΚΚΕ -και εκείνο το αποδέχεται- την οργάνωση ενός μεγάλου πολιτιστικού προγράμματος στο Βουνό. Ο Α. Ξένος οργανώνει φιλαρμονικές και χορωδίες στα Βουνά της μαχόμενης ελεύθερης Ελλάδας. To 1942 συνθέτει το τραγούδι «Ο πρώτος αντάρτης» σε στίχους Στάθη Πρωταίου. Το 1943 οι κατακτητές σχεδιάζουν συναυλία στη Λυρική Σκηνή, με συμμετοχή της Ορχήστρας της. Οι μουσικοί του ΕΑΜ, με επικεφαλής τον Α. Ξένο ματαιώνουν τη συναυλία παριστάνοντας τους «άρρωστους». Ο συνθέτης καταζητείται. Βγαίνει στην παρανομία και στο Βουνό, όπου γράφει αντιστασιακά τραγούδια, μουσική για παράσταση κουκλοθεάτρου, συνεργάζεται με άλλους ΕΑΜίτες καλλιτέχνες.
Συνθέτης του «Υμνου της ΠΕΕΑ»
Το 1944 συμμετέχει στο Α' Πανελλαδικό Συνέδριο Ανταρτών ΕΠΟΝιτών στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας, παροτρύνοντας τους ΕΠΟΝίτες να αναπτύξουν μουσική και γενικότερη πολιτιστική δραστηριότητα. Συμμετέχει στο περίφημο Θεσσαλικό Ομιλο -«Θέατρο του Βουνού» που δημιούργησε ο Βασίλης Ρώτας. Το Μάη του 1944, κατά την ορκωμοσία της Κυβέρνησης του Βουνού, στις Κορυσχάδες, με φιλαρμονικές και χορωδίες του Βουνού παρουσίασε το μελοποιημένο από τον ίδιο «Υμνο της ΠΕΕΑ». Στο αιματοβαμμένο συλλαλητήριο στις 4 του Δεκέμβρη 1944 σώζεται από ιππείς ανταρτοεπονίτες και καταφεύγει στη Χαλκίδα. Το 1946 ολοκληρώνει τη «Συμφωνία της Αντίστασης» και το Μάρτη η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών παρουσιάζει το έργο «Εισαγωγή Λευτεριάς». Το 1947, λόγω των ιδεών και της δράσης του απολύεται από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και το 1950 από την Ορχήστρα του ΕΙΡ. Το 1952 βραβεύεται στο Φεστιβάλ της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Νεολαίας, στο Βουκουρέστι, για τη «Συμφωνία της Αντίστασης». Παρά τις αντιξοότητες και τους παραγκωνισμούς που υπέστη λόγω των ιδεών του, συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να είναι «μαχητής» των ιδανικών και οραμάτων του, για μια κοινωνία και μια Τέχνη που να υπηρετεί το λαό. Πηγές : https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7954332 https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3189806
ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Αλέκος Ξένος Ιστολόγιο για τον Έλληνα συνθέτη Αλέκο Ξένο (1912-1995)
Η Καίτη Ντιριντάουα την εποχή που εμφανιζόταν στο θερινό “Αλκαζάρ”
Η θρυλική Ντιριντάουα, του Αγώνα και του θεάτρου
"Είμαι ευχαριστημένη που μπόρεσα να βάλω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα του λαού μας για τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία που πιστεύουμε εμείς, την πραγματική. Είμαι περήφανη που κάτι πρόσφερα σ' αυτό τον αγώνα", έλεγε η Καίτη Οικονόμου, η "θρυλική" στον κόσμο του θεάτρου, των θεατρόφιλων και της Εθνικής Αντίστασης Ντιριντάουα, όπως ήταν γνωστή, στην πρώτη, μετά τη μακρόχρονη απουσία της από τη σκηνή, συνέντευξή της στο "Ρ", τον Απρίλη του 1988.
9/2/1996 η "γυναίκα - λάστιχο", η ηθοποιός, η χορεύτρια, εκείνη με τα μεγάλα τσακίρικα μάτια, η αγωνίστρια, άφησε την τελευταία της πνοή, από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία περίπου 75 ετών.
Πριν 22 χρόνια η Καίτη Ντιριντάουα εγκατέλειψε το θέατρο.
"Είναι η μοίρα του ηθοποιού", έλεγε στο "Ρ", "να τον λησμονούν όταν αποσύρεται. Βγήκα στη σκηνή 6 - 7 χρονών παιδί και πέρασα τόσα και τόσα... Αλλοι θορύβησαν πολύ γύρω από το πρόσωπό μου... Οι αντίπαλοι του αγώνα του λαού μας".
Μέχρι, όμως, να εγκαταλείψει ό,τι πολύ αγάπησε, όχι όμως περισσότερο από τον αγώνα - "αγάπησα τον αγώνα περισσότερο απ' το θέατρο", έλεγε - είχε γίνει μύθος της σκηνής.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά αφού πολύ νωρίς έχασε τον πατέρα της, κατηφόρισε στην Αθήνα. Ξεκίνησε πολύ μικρή τη βιοπάλη, στο "Μικρό Ζάππειο", χωρίς μεροκάματο. Αργότερα δούλεψε σε βαριετέ και σε "μπουλούκια", μέχρι που ο Αττίκ την προσέλαβε στην περίφημη "Μάντρα" του. Ηταν το 1937. Οσο για το όνομά της... ο Λάσκος και ο Αττίκ έμελλε να γίνουν "νονοί" της.
"Είχαμε πάει περιοδεία στην Αίγυπτο", διηγείται στο "Ρ".
Και συνεχίζει: "Είχε τελειώσει ο πόλεμος των Ιταλών στην Αβησσυνία και οι μάχες στην πόλη Ντιριντάουα. Ημουνα μικρή, ακόμα, ευλύγιστη και μαυροτσούκαλο και μ' έβγαλαν Ντιριντάουα".
Ουσιαστικά, μετά τον Αττίκ ξεκίνησε η πρωταγωνιστική της καριέρα, στο θίασο του Μακέδου, στον οποίο δούλεψε μέχρι το 1942.
Στο μεταξύ, φυλακίστηκε για έξι μήνες. Μετά την κατάρρευση των Ιταλών η Ντιριντάουα ξανάρχισε να παίζει, αλλά και να αγωνίζεται μέσα από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ Θεάτρου.
Μετά τα Δεκεμβριανά βρέθηκε σ' έναν ΕΑΜίτικο θίασο με τους: Γιαννίδη, Βεάκη, Παπαθανασίου, Παϊζη, Μανέλη, Ζέη, Οικονομίδη,που γύριζε την Ελλάδα. Με τη συμφωνία της Βάρκιζας γύρισαν στην Αθήνα και κρύφτηκαν.
Η Καίτη Ντιριντάουα κρυβόταν επτά μήνες, μέχρι που ο επιχειρηματίας του θεάτρου "Ερμής" - το σημερινό "Βέμπο" - της πρότεινε να δουλέψει. Από εκείνη την περίοδο η ηθοποιός, πάντα συγκινημένη, θυμόταν την επίθεση των χιτών μέρα πρεμιέρας. "Μπαίνοντας στο θέατρο, αντί για καλή επιτυχία, άκουγα να μου λένε "καλή ψυχή"".
Η Καίτη Ντιριντάουα εκείνο το βράδυ, από σκηνής, για δεύτερη φορά μετά την Κατοχή - οπότε και συνελήφθη από τους κατακτητές - είπε το μεγάλο "Οχι".
Στη στημένη από την Ασφάλεια προβοκάτσια να τη φωνάζουν "θεατές", "Βουλγάρα, Βουλγάρα", απάντησε "Είμαι Ελληνίδα πολύ περισσότερο από σας".
Από αυτή τη στιγμή, αν και κατάφερε να διαφύγει, άρχισε η δίωξη και παρανομία της. Το 1947, Μεγάλη Εβδομάδα, βρέθηκε στο Μεταγωγών.
Κι άρχισε η εξορία, πρώτα στο Μακρονήσι, μετά στη Χίο και στο Τρίκερι. Τα πόδια της σακατεύτηκαν. Επαθε οξεία ρευματική αρθρίτιδα. Για αρκετά χρόνια πάλευε να ξαναπαίξει.
Στο μεταξύ, παντρεύτηκε τον Κώστα Χατζηχρήστο,με τον οποίο απέκτησε μία κόρη. Η Ντιριντάουα, όμως, δεν άντεχε πια κι άλλες ταλαιπωρίες και βγήκε στη σύνταξη.
Η Καίτη Ντιριντάουα την εποχή που εμφανιζόταν στο θερινό “Αλκαζάρ”
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έδωσαν άδεια στο Ζελενσκι για χρήση ΝΑΤΟικων πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς κατά της Ρωσίας. Στο ΝΑΤΟ είναι και η Ελλαδα... Άρα εμείς δώσαμε άδεια ε; Δε θυμάμαι να μας ρώτησε ο Μητσοτάκης... Η Ρωσία υπενθυμίζει ότι σε περίπτωση που συμβεί και δεχθεί επιθεση θα κάνει χρήση πυρηνικών...κατά των αμερικανονατοικων βάσεων και των συμμάχων του. Είμαστε σ αυτή την κατηγορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν την κάνει...φρόντισε να ανανεώσει τις ανερικανονατοικες βάσεις της Αλεξανδρούπολης και της Σούδας... Στο Στεφανιβικειο επίσης... Από αυτές τις βάσεις φεύγει πολεμικό υλικό...και εμψυχο... στήριξης στο Ζελενσκυ...από όλη τη χώρα μας... Δεν ξέρω ρε παιδι......εάν είσαι νεοδημοκρατης έχεις τα ίδια συμφέροντα μ αυτούς που κάνουν τον πολεμο; Εάν είσαι απλή νοικοκυρά δε θες να γερασεις; Εάν είσαι αδιάφορος ας πούμε για την πολιτικη ούτε η ζωή σου σε νοιαζει; Ποιος εξουσιοδότησε την κυβέρνηση Μητσοτάκη να χτυποκαρδαμε μη βρεθούμε κάτω από συντρίμμια ή μη λιώνουμε αργά και βασανιστικά από κάνα πυρηνικο; Καλή συνέχεια στο χριστουγεννιατικο mood... Ενημερωτικά.. από φίλους που ζουν Νορβηγία Φιλανδία Ελβετία...έχουν οδηγίες από τις κυβερνήσεις τους και τους δήμους τους για προετοιμασία πολέμου και πυρηνικού πολέμου...ξηράς τροφής νερών...και κάποιων χαπιών που βοηθούν σε περίπτωση πυρηνικού...λιγο αερισμα στα καταφύγια...τα βασικά ρε αδερφέ
...εμεις εδώ είμαστε ασφαλείς λέει η κυβέρνηση με τα παπαγαλάκια της...
Από Ερη Ριτσου: Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα και το τρίπτυχο του συνθήματος "ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" παραμένει ζητούμενο. Μη νομίζετε δε πως υπάρχουν εξαιρέσεις στον τόπο μας διότι με την ιδιωτικοποίηση και της ιδιωτικοποίησης έχει πάρει η μπάλα και τους "προνομιούχους"! Κι αν το κομμάτι "ΨΩΜΙ" είναι λυμένο για τους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στα Εκπαιδευτήρια Κωστέα Γείτονα και στη Σχολή Μωραϊτη, τα "ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" είναι προς αναζήτηση. Υποθέτω πως εκστασιασμένοι οι γονείς θα πληροφορήθηκαν πως ο νέος ιδιοκτήτης των σχολείων που χρυσοπληρώνουν, θεωρεί τη χώρα μας τριτοκοσμική και τους καθηγητές που διδάσκουν εκεί σκλαβάκια στις βαμβακοφυτείες, χωρίς δικαίωμα λόγου και έκφρασης. Γιατί τί στο καλό θα διδάξει στα παιδιά, και τί πνεύμα ελευθερίας θα μεταφέρει στους μαθητές του ένας εκπαιδευτικός που φιμώνεται ακόμα και στην προσωπική του ζωή; Διαβάζω λοιπόν πως το fund Inspired Education (πραγματικά "εμπνευσμένη εκπαίδευση") που αγόρασε τα παραπάνω σχολεία, απαγορεύει στους εκπαιδευτικούς να κάνουν αναρτήσεις στις προσωπικές τους σελίδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για θέματα οικονομικά, θρησκευτικά, πολιτικά και να μοιράζονται ή να κάνουν λάικ σε παρόμοιες αναρτήσεις! Ο Nadim Nsouli, ιδρυτής, επικεφαλής και CEO της Inspired Education, έστειλε ο ίδιος στους εκπαιδευτικούς μέιλ με τις σχετικές απαγορεύσεις στο οποίο, όπως αναφέρει η ΟΙΕΛΕ, περιλαμβάνεται ρήτρα που θίγει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των εκπαιδευτικών (ιδίως τα δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης και της μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών) και παραβιάζει ευθέως, μεταξύ άλλων, το ελληνικό Σύνταγμα, τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων το οποίο έχει κυρωθεί στην Ελλάδα με τον Ν. 2462/1997. Με δυο λόγια, ο λαμπρός αυτός επιχειρηματίας γράφει στα παπάρια του το ελληνικό Σύνταγμα και τους διεθνείς κανονισμούς που αφορούν την ελευθερία λόγου και έκφρασης των πολιτών. (Παλιότερα τη λογοκρισία την ασκούσε η Χούντα, Σήμερα στη χώρα μας την ασκούν οι επιχειρηματικές Δυνάμεις Κατοχής που πληρώνονται αδρά κι από πάνω!) Για να μην σας κουράζω με λεπτομέρειες, βάζω το σχετικό άρθρο στο πρώτο σχόλιο για να ενημερωθούν πληρέστερα όσοι το επιθυμούν:
Με ηλεκτρονική επιστολή-εντολή προς τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς το fund Inspired, ο ιδιοκτήτης των σχολείων CGS (Κωστέα-Γείτονα) και της Σχολή Μωραΐτη, απαγορεύει ρητά αναρτήσεις πολιτικού, θρησκευτικού περιεχομένου, ή θέματα οικονομικών διεκδικήσεων σε social media.
«Αντισυνταγματικός μεσαίωνας στην ιδιωτική εκπαίδευση (…) τρομακτική, οργουελικού τύπου δυστοπία στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς των σχολείων». Με αυτά τα λόγια περιγράφει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ) την πλήρη απαγόρευση εμπλοκής με ανάρτηση ή ακόμα και like που έχει περιεχόμενο πολιτικού, οικονομικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα, το fund Ιnspired.
Πέρα από το ζήτημα του ελέγχου των πολιτικών και θρησκευτικών φρονημάτων των εκπαιδευτικών που επιχειρεί να επιβάλει η Inspired, η απαγόρευση για την ανάρτηση οικονομικών ζητημάτων είναι πολύ πιθανόν να υποκρύπτει όχι μόνο προσπάθεια φίμωσης των συναδέλφων, αλλά ταυτόχρονα παρεμπόδισης της απόλυτα νόμιμης ενέργειάς τους να διεκδικούν.
Όπως καταγγέλλει η ΟΙΕΛΕ «εμβρόντητοι πληροφορηθήκαμε από προβληματισμένους συναδέλφους μας ότι το fund Inspired που έχει ήδη υπό τον έλεγχό του τα εκπαιδευτήρια CGS (Κωστέα-Γείτονα) και τη Σχολή Μωραΐτη, απέστειλε ηλεκτρονική επιστολή-εντολή σχετικά με την «συμπεριφορά» τους στα social media. Αυτό δεν αφορά μόνο σε επαγγελματικά, αλλά και σε προσωπικά τους κοινωνικά δίκτυα, όπως ρητά αναφέρεται.
«Στο προκλητικό αυτό mail, που αποστέλλεται από τον ίδιο τον Nadim Nsouli, ιδρυτή, επικεφαλής και CEO της Inspired Education, περιλαμβάνεται ρήτρα που θίγει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των εκπαιδευτικών (ιδίως τα δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης και της μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών) και παραβιάζει ευθέως, μεταξύ άλλων, το ελληνικό Σύνταγμα, τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων το οποίο έχει κυρωθεί στην Ελλάδα με τον Ν. 2462/1997.
Πιο συγκεκριμένα (και ενώ αλλού περιλαμβάνεται η εύλογη επισήμανση για ρητορική μίσους κ.λπ.), ως πρώτο «don’t» για τους εκπαιδευτικούς αναφέρεται η πλήρης απαγόρευση εμπλοκής με ανάρτηση που έχει περιεχόμενο πολιτικού, οικονομικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα! Η ρήτρα αναφέρει: «You should not create, post, share or engage with content of a financial, religious, or political nature».
Εδώ είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για δημοσιεύσεις που προωθούν μίσος, ή φανατισμό ή διχόνοια. Η ρήτρα αυτή απαγορεύει κάθετα, όχι μόνο τη δημιουργία, αλλά και την αποστολή, τον διαμοιρασμό και οποιαδήποτε εμπλοκή (ένα like, πχ!!!) σε περιεχόμενο με πολιτικές ή θρησκευτικές δημοσιεύσεις! Μάλιστα, αναφέρεται στο τέλος του κειμένου ότι οι παραβάτες θα έχουν πειθαρχικές συνέπειες».
Η ΟΙΕΛΕ υπογραμμίζει πως τόσο το Fund όσο και ο επικεφαλής κ. Nsouli «ετοιμάζονται να επιβάλουν μια τρομακτική, οργουελικού τύπου δυστοπία στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς των σχολείων της Inspired. Να καταργήσουν ουσιαστικά την έννοια του πολίτη και στοιχειώδη δικαιώματα που ισχύουν σε κάθε δημοκρατική χώρα».
Η ΟΙΕΛΕ προειδοποιεί ότι θα ζητήσει άμεσα από την Inspired Group την απόσυρση του κειμένου, καθώς και την προσαρμογή της πολιτικής του fund σχετικά με τα κοινωνικά δίκτυα στο ελληνικό Σύνταγμα και στις εγχώριες και ευρωπαϊκές συνθήκες, επιφυλασσόμενη για την προστασία των δικαιωμάτων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών.
Και συνεχίζει αναφέροντας πως «θα ζητήσει, επίσης, την παρέμβαση του υπουργού Παιδείας, ελπίζοντας ότι οι πρόσφατες συναντήσεις του με εκπροσώπους των funds δεν σημαίνουν ότι η ελληνική πολιτεία σκοπεύει να επιτρέψει σε κάποιους να παραβιάζουν την εγχώρια έννομη τάξη για να εγκαθιδρύσουν εργασιακό μεσαίωνα και να περιστείλουν στοιχειώδη δικαιώματα των πολιτών».
«Αντισυνταγματικός μεσαίωνας στην ιδιωτική εκπαίδευση! Το fund Inspired απαγορεύει στους εκπαιδευτικούς των σχολείων του αναρτήσεις πολιτικού, θρησκευτικού περιεχομένου, ή θέματα οικονομικών διεκδικήσεων σε social media!
Με τους χειρότερους οιωνούς ξεκινά η εποχή των funds στην ιδιωτική εκπαίδευση. Εμβρόντητοι πληροφορηθήκαμε από προβληματισμένους συναδέλφους μας ότι το fund Inspired που έχει ήδη υπό τον έλεγχό του τα εκπαιδευτήρια CGS (Κωστέα-Γείτονα) και τη Σχολή Μωραΐτη, απέστειλε ηλεκτρονική επιστολή-εντολή σχετικά με την «συμπεριφορά» τους στα social media. Αυτό δεν αφορά μόνο σε επαγγελματικά, αλλά και σε προσωπικά τους κοινωνικά δίκτυα, όπως ρητά αναφέρεται!
Στο προκλητικό αυτό mail, που αποστέλλεται από τον ίδιο τον Nadim Nsouli, ιδρυτή, επικεφαλής και CEO της Inspired Education, περιλαμβάνεται ρήτρα που θίγει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των εκπαιδευτικών (ιδίως τα δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης και της μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών) και παραβιάζει ευθέως, μεταξύ άλλων, το ελληνικό Σύνταγμα, τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων το οποίο έχει κυρωθεί στην Ελλάδα με τον Ν. 2462/1997. Πιο συγκεκριμένα (και ενώ αλλού περιλαμβάνεται η εύλογη επισήμανση για ρητορική μίσους κ.λπ.), ως πρώτο “don’t” για τους εκπαιδευτικούς αναφέρεται η πλήρης απαγόρευση εμπλοκής με ανάρτηση που έχει περιεχόμενο πολιτικού, οικονομικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα! Η ρήτρα αναφέρει:
“You should not create, post, share or engage with content of a financial, religious, or political nature”
Εδώ είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για δημοσιεύσεις που προωθούν μίσος, ή φανατισμό ή διχόνοια. Η ρήτρα αυτή απαγορεύει κάθετα, όχι μόνο τη δημιουργία, αλλά και την αποστολή, τον διαμοιρασμό και οποιαδήποτε εμπλοκή (ένα like, πχ!!!) σε περιεχόμενο με πολιτικές ή θρησκευτικές δημοσιεύσεις! Μάλιστα, αναφέρεται στο τέλος του κειμένου ότι οι παραβάτες θα έχουν πειθαρχικές συνέπειες: “Team members who have violated this or other Inspired Education Group Policies may be subject to disciplinary action” (!!!) Πέρα από το ζήτημα του ελέγχου των πολιτικών και θρησκευτικών φρονημάτων των εκπαιδευτικών που επιχειρεί να επιβάλει η Inspired, η απαγόρευση για την ανάρτηση οικονομικών ζητημάτων (αλλά και θεμάτων οικονομικής πολιτικής του σχολείου, όπως αναφέρει άλλη ρήτρα), είναι πολύ πιθανόν να υποκρύπτει όχι μόνο προσπάθεια φίμωσης των συναδέλφων, αλλά ταυτόχρονα παρεμπόδισης της απόλυτα νόμιμης ενέργειάς τους να διεκδικήσουν, πχ, υψηλότερο μισθό μέσω συνδικαλιστικής δράσης την οποία να κοινοποιήσουν στις σελίδες τους!
Άρα, οι «εντολές» της Inspired μπορεί να σημαίνουν, μεταξύ πολλών άλλων:
Ότι δεν μπορείς να αναρτήσεις μια κόσμια κριτική ή, αντιστοίχως, να επιδοκιμάσεις την κυβερνητική πολιτική ή την αντιπολίτευση
Ότι δεν μπορείς να βάλεις στα κοινωνικά σου δίκτυα μια αφίσα πολιτικού κόμματος ή πολιτικού προσώπου ή να εκφέρεις την άποψή σου για αυτό
Ότι απαγορεύεται να αναδημοσιεύσεις μια ανακοίνωση συνδικαλιστικής οργάνωσης, ιδίως αν σχετίζεται με τη διεκδίκηση υψηλότερων μισθών/παροχών των ιδιωτικών εκπαιδευτικών αλλά ούτε καν να διατυπώνεις δημόσια την προσωπική σου θέση για όποιο εργασιακό ζήτημα (αφού μπορεί να θεωρηθεί θέμα «οικονομικής ή πολιτικής φύσης», με βάση την ορολογία του κειμένου.)
Ότι δεν μπορείς να αναφέρεσαι σε ζητήματα τοπικής αυτοδιοίκησης
Ότι δεν μπορείς να αναφέρεσαι σε θρησκευτικές εορτές (τα «χρόνια πολλά» σε ονομαστικές εορτές να τα επιτρέπει, άραγε, η Inspired και ο επικεφαλής της;)
Ότι δεν μπορείς ούτε καν να αντιδράσεις με emoticons σε τέτοιες αναρτήσεις-δημοσιεύσεις
Δυστυχώς, φαίνεται ότι ο κ. Nsouli και ο εκπαιδευτικός του οργανισμός ετοιμάζονται να επιβάλουν μια τρομακτική, οργουελικού τύπου δυστοπία στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς των σχολείων της Inspired. Να καταργήσουν ουσιαστικά την έννοια του πολίτη και στοιχειώδη δικαιώματα που ισχύουν σε κάθε δημοκρατική χώρα. Ας τους υπενθυμίσουμε όμως, μιας που φαίνεται πως θεωρούν (ή κάποιοι τους έχουν πείσει ότι) η Ελλάδα είναι τριτοκοσμική χώρα και οι εκπαιδευτικοί είλωτες-ιθαγενείς, πως το Σύνταγμά μας:
Στο άρθρο 5 (Ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, προσωπική ελευθερία), παρ. 1 αναφέρει ότι:
«Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.»
Στο ίδιο άρθρο, παρ, 3, αναφέρεται ότι:
«H προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Kανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.»
Στο άρθρο 5Α (Δικαίωμα στην πληροφόρηση), ορίζονται επιπλέον τα εξής:
«1. Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση, όπως νόμος ορίζει. Περιορισμοί στο δικαίωμα αυτό είναι δυνατόν να επιβληθούν με νόμο μόνο εφόσον είναι απολύτως αναγκαίοι και δικαιολογούνται για λόγους εθνικής ασφάλειας, καταπολέμησης του εγκλήματος ή προστασίας δικαιωμάτων και συμφερόντων τρίτων. 2. Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19».
Στο άρθρο 14 (Ελευθερία του Tύπου), παρ. 1, αναφέρεται ότι:
«Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του Tύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους.» Επιπλεόν, η Inspired με το απαράδεκτο κείμενό της παραβιάζει και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος στα άρθρα 10 και 11 αναφέρει ότι:
Άρθρο 10: Ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας
«Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Το δικαίωμα αυτό συνεπάγεται την ελευθερία μεταβολής θρησκεύματος ή πεποιθήσεων καθώς και την ελευθερία εκδήλωσης του θρησκεύματος ή των πεποιθήσεών του, ατομικά ή συλλογικά, δημοσία ή κατ’ ιδίαν, με τη λατρεία, την εκπαίδευση, την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων και τις τελετές»
Άρθρο 11: Ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης
«Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών, χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών και αδιακρίτως συνόρων» Περαιτέρω, η ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης προβλέπεται από το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από το 1948. Συγκεκριμένα προβλέπεται: «Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του, και το δικαίωμα να αναζητεί, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης, και από όλο τον κόσμο».
Ακόμα, το άρθρο 19 του Διεθνούς Συμφώνου Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων το οποίο έχει κυρωθεί στην Ελλάδα με τον Ν. 2462/1997, ορίζει ότι: «1. Κανείς δεν πρέπει να υπόκειται σε διακριτική μεταχείριση και να παρενοχλείται για τις απόψεις του. 2. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία της αναζήτησης, της λήψης και της μετάδοσης πληροφοριών και απόψεων κάθε είδους, ανεξαρτήτως συνόρων, προφορικά, γραπτά, σε έντυπα, σε κάθε μορφή τέχνης ή με κάθε άλλο μέσο της επιλογής του».
Η ΟΙΕΛΕ θα ζητήσει άμεσα από την Inspired Group την απόσυρση του κειμένου, καθώς και την προσαρμογή της πολιτικής του fund σχετικά με τα κοινωνικά δίκτυα στο ελληνικό Σύνταγμα και στις εγχώριες και ευρωπαϊκές συνθήκες, επιφυλασσόμενη για την προστασία των δικαιωμάτων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Θα ζητήσει, επίσης, την παρέμβαση του Υπουργού Παιδείας, ελπίζοντας ότι οι πρόσφατες συναντήσεις του με εκπροσώπους των funds δεν σημαίνουν ότι η ελληνική πολιτεία σκοπεύει να επιτρέψει σε κάποιους να παραβιάζουν την εγχώρια έννομη τάξη για να εγκαθιδρύσουν εργασιακό μεσαίωνα και να περιστείλουν στοιχειώδη δικαιώματα των πολιτών.
Τέλος, θα ζητήσει από τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα αλλά και από τον Σύνδεσμο των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων, να τοποθετηθούν για το ζήτημα».
Από Manos Saridakis Επειδή έχω λίγο χρόνο για διαδικτυακό πείραγμα πριν περάσω από το Πολυτεχνείο, ας πούμε το εξής:
Μια από τις επιτυχίες του ΠΑΣΟΚ ήταν να υποβαθμίσει το ρόλο του ΚΚΕ στο Πολυτεχνείο. Για να δούμε τα πράγματα επιστημονικά λοιπόν, με βάση τα στοιχεία.
Από τα 33 μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής της Κατάληψης του Πολυτεχνείου, τα 9 ήταν ΚΝΕ δηλαδή αντι-ΕΦΕΕ (Αλαβάνου, Ανδρουλάκης, Γρηγορόπουλος, Γ. Κοροβέσης, Κωστή, Λογοθέτης, Μωροπούλου, Νυσταζάκης, Φιλιππάκης),
τα 8 ήταν ΚΚΕ-εσ Ρήγας Φεραίος (Ζουρνάς, Λαζαρίδης, Λάζος, Παπαβασιλόπουλος, Παππάς, Τσεμπέλης, Χατζησωκράτης, Ψαρράς),
τα 2 Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (Αναστασίου, Λυγερός),
Εκτός Συντονιστικής, η μεγάλη πλειονότητα ηγετικών μορφών της Εξέγερσης, εκφωνητές του σταθμού, διαπραγματευτές με την αστυνομία, υπεύθυνοι ιατρείου, σίτισης κλπ ήταν επίσης μέλη της ΚΝΕ (Αλαβάνος, Βαλαβάνη, Βούτσης, Δαμανάκη, Καρυστιάνη, Λαφαζάνης, Μπίστης, Παπαδήμας, κ.α.) . Το δε πόρισμα της Χούντας του Ιωαννίδη κατέληξε ότι «κύριος υπεύθυνος για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν το Κ.Κ.Ε.», και με βάση αυτό το πόρισμα το Φλεβάρη του ‘74 έγινε το μεγάλο χτύπημα στο Κόμμα και στην ΚΝΕ, με εκατοντάδες συλλήψεις, εξορίες και βασανισμούς. ΥΓ1: Από το '73 ως το '81 όλοι συμφωνούσαν ότι το ΚΚΕ είχε καθοριστικό ρόλο στα γεγονότα. Η άποψη ότι το ΚΚΕ δεν στήριξε και πολύ την Εξέγερση εμφανίστηκε με το που έγινε το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, και οικοδομήθηκε τεχνηέντως, όπου δυστυχώς βρήκε ευήκοα ώτα σε τμήμα της άκρας αριστεράς. ΥΓ2: Η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του παράνομου ΚΚΕ στις 16 Νοεμβρη που καλεί του πάντές να πλαισιώσουν την εξέγερση. #Άντε_γεια #Φιλάκια_ρουφηχτά
Όπου να είναι θα σου πουν τη Πανσπουδαστικη Νο 8 και αργήσανε φετος Θα βγει κσι μια όπως κάθε χρόνο και θα σου πει ο καθοδηγητης μου μου είπε να μην πάω αλλά εγώ πηγα
Είναι το νούμερο 8, την ξέρουν όλοι με αυτό – Μύθοι και αλήθειες γύρω από το διαβόητο φύλλο της “Πανσπουδαστικής” για το Πολυτεχνείο
17-11-2018
Μια καραμέλα που δε λιώνει ποτέ, κι ας περνάει από γενιά σε γενιά κι από στόμα σε στόμα κάθε αντι- ΚΚΕ που (δε) σέβεται τον εαυτό του.
Hμεταπολιτευτική συνήθεια που έγινε λατρεία είναι η αναφορά στο φύλλο της «Πανσπουδαστικής νο 8» το οποίο υποτίθεται πως «αποδεικνύει» ότι ΚΝΕ κατήγγειλε ως προβοκάτσια της ΚΥΠ και του Ρουφογάλη την κατάληψη του Πολυτεχνείου, για να συμμετάσχει αργότερα μόνο και μόνο νιώθοντας να χάνει τις εξελίξεις μέσα από τα χέρια της. Η συγκεκριμένη ιστορία σε διάφορες παραλλαγές, έχει κατά καιρούς υιοθετηθεί από αναρχικούς, εξωκοινοβούλιο, αστικές εφημερίδες, ακόμα και ακροδεξιά μέσα, όπως ο Στόχος, που κατά μια διαβολική σύμπτωση ασχολήθηκε με το ίδιο θέμα που πρόβαλε ως τρομερή τομή το απόλυτα φιλοκυβερνητικό Documento.
Είναι γεγονός πως κάποιες παράμετροι της πραγματικής ιστορίας παραμένουν αδιευκρίνιστες, τα όσα όμως ήδη γνωρίζουμε καθιστούν σαφές ότι πρόκειται – το λιγότερο – για «πολύ κακό για το τίποτα».
Η «Πανσπουδαστική» ΔΕΝ ήταν όργανο της ΚΝΕ, όπως τεχνηέντως υπονοείται στις εν λόγω αφηγήσεις, αλλά της Αντι – ΕΦΕΕ (που ονομάστηκε έτσι σε αντιπαράθεση προς τους εγκάθετους διορισμένους φοιτητές της χούντας στην επίσημη ΕΦΕΕ), η οποία σαφώς και είχε έντονη παρουσία της ΚΝΕ, σίγουρα όμως δεν ήταν απλό παρακλάδι της. Όσο για τη φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ με το ίδιο όνομα, η γνωστή σε όλους ΠΚΣ, δεν υφίστατο καν στη δικτατορία.
Το όνομα, ο αριθμός και η πολιτική ένταξη των συντακτών της είναι άγνωστα μέχρι σήμερα, παρά τις εικασίες που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί.
Το τεύχος αυτό κυκλοφόρησε μετά τα γεγονότα, κι όχι πριν ή κατά τη διάρκειά τους όπως επίσης πολλές φορές υπονοείται. Συγκεκριμένα στις αρχές του 1974, στο φύλλο Γενάρη – Φλεβάρη
Το πρωτοσέλιδο του φύλλου, που είναι συνήθως αυτό που περιφέρεται ως «αποδεικτικό» της καταγγελίας, δεν ασχολείται καθόλου με το ζήτημα, αλλά μόνο με τα ίδια τα γεγονότα και την καταδίκη των δολοφονιών και της καταστολής από τη χούντα.
Η διαβόητη αναφορά στους προβοκάτορες βρίσκεται στη σελίδα 4, αλλά το εν λόγω κείμενο δημοσιεύεται «παρά τις επιφυλάξεις του περιοδικού και τις συμπληρώσεις που πιστεύει πως χρειάζεται».
Το κείμενο ανήκει στη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Πολυτεχνείου, η οποία σε καμία φάση των γεγονότων δεν μονοπωλούνταν από μέλη της ΚΝΕ, αλλά είχε σημαντική παρουσία άλλων δυνάμεων, κυρίως του Ρήγα Φεραίου, δηλαδή της νεολαίας του ΚΚΕ εσ. Όσο για την αρχική στάση του ίδιου του ΚΚΕ εσ., που ως γνωστόν είχε στηρίξει τη «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη, αρκεί κανείς να δει τι δήλωσε το ηγετικό στέλεχος του κόμματος Μπάμπης Δρακόπουλος, το βράδυ της 14ης Νοέμβρη: ‘Η εξέλιξη στον τόπο μας έχει περιέλθει σε λεπτό σημείο. Παράλληλα στο ευρύτατο δημοκρατικό ενωτικό κίνημα που αξιώνει την είσοδο στη δημοκρατική ομαλότητα, σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να φράξουν το δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων…’ Περιέργως, έκτοτε η δήλωση αυτή χάθηκε στις υποσημειώσεις της ιστορίας.
Η αναφορά που προκαλεί όλο το θόρυβο ως σήμερα είναι η εξής: «…καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στον χώρο του Πολ/χνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, …με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε την στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις…»
Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στην κατάληψη αυτή καθεαυτή. Ανεξάρτητα από την όποια διστακτικότητα της ΚΝΕ στην αρχική επιλογή της κατάληψης ως μορφή πάλης εκείνες τις μέρες, ακόμα και αν θεωρούνταν επίσημο κείμενο της οργάνωσης – που δεν ήταν βάσει όσων αναφέραμε – δεν υπάρχει σε αυτό ουδεμία καταδίκη της κατάληψης.
Θα ήταν εξάλλου αστείο να υπάρξει μια τέτοια καταδίκη, από τη στιγμή που η οργάνωση συμμετείχε με πολλές δυνάμεις της στην κατάληψη, εκτός κι αν θεωρούμε ότι καταδίκασε τα μέλη της… ανωνύμως και μέσω ανώνυμης και ανεπίσημης πηγής, υψώνοντας τον παραλογισμό στο τετράγωνο.
Η καταγγελία των αναρχικών συνθημάτων ως προβοκατόρικων γινόταν γιατί θεωρούνταν πως εξυπηρετούσε τη χουντική προπαγάνδα: «Για να μπορέσουν να απομονώσουν το κίνημα μας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με την βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικοαναρχικής εξέγερσης που δεν έχει την συμπαράσταση του λαού…»
Το γεγονός πως υπήρχαν ασφαλίτες και προβοκάτορες στο Πολυτεχνείο, που κατά κύριο λόγο έριχαν μαξιμαλιστικά ή αναρχικοφανή συνθήματα τύπου “Κάτω το κράτος” κι ότι αυτά δεν είχαν απήχηση στους φοιτητές δεν είναι κάποια κομμουνιστική συνωμοσία, αλλά κάτι που ομολογείται από πολλούς συμμετέχοντες στα γεγονότα.
Λίγο πιο κάτω τα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73 “‘έγινε σταθμός του λαϊκού μας κινήματος”. Ούτε προβοκάτσια, ούτε ενορχήστρωση της ΚΥΠ, ούτε κανένα άλλο ευφάνταστο σενάριο της αντι-ΚΚΕ μυθολογίας.
Τα περί “ένοχης σιωπής”, “αμηχανίας” του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι επίσης μυθεύματα. Τόσο πολύ “ντρέπεται” η ΚΝΕ για τη συμβολή της στο τεύχος, που αποφάσισε να το προβάλει στο κεντρικό της ταμπλώ κατά τον εορτασμό της επετείου το 2004, προκαλώντας τότε “αγανακτισμένες” αντιδράσεις για τα “νέα ήθη” που υποτίθεται πως εισήγαγε η οργάνωση στη διαχείριση της μνήμης της επετείου.
Σε κάθε περίπτωση, την επόμενη φορά που θα σας ρωτήσουν “και τι έχεις να πεις για την Πανσπουδαστική νο 8”, απαντήστε τους: “Πες μας εσύ που τη διάβασες” και βγάλτε ποπ – κορν. Ή ακόμα καλύτερα, φύλλο κρούστας, που θα ‘λεγε και το Λαϊκό Στρώμα:
Manos Saridakis 3 ώρ. · Ένα άλλο Πολυτεχνείο, πολύ πιο αιματηρό. 5 Δεκέμβρη 1944. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ακροβολισμένοι και τοίχο – τοίχο, ο ένας πίσω από τον άλλο κατεβήκαμε στην πλατεία Εξαρχείων κι από κει κατηφορίσαμε τη Στουρνάρα προς το Πολυτεχνείο. Ολόκληρος ο δρόμος βαλλότανε από τη Γενική Ασφάλεια που βρισκόταν στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρα. Μπήκαμε στο Πολυτεχνείο από τα παράθυρα της λέσχης και σκορπίσαμε ώστε να καταλάβουμε όλα τα κτίρια του. Ξαφνικά, ένα εγγλέζικο τανκς έπεσε πάνω στη σιδερένια πόρτα της οδού Πατησίων, την άνοιξε διάπλατα και στάθηκε εκεί με την κάνη του να κοιτάει προς το χτίριο της Αρχιτεκτονικής. Εγγλέζοι στρατιώτες μπαίνανε πάνοπλοι, με προφυλάξεις και ακροβολίζονταν δεξιά κι αριστερά με πρόθεση να κυκλώσουνε τα χτίρια. Είδα κάποιον ΕΛΑΣίτη να βγαίνει από το κτίριο της Αρχιτεκτονικής και να προχωράει προς το εγγλέζικο τανκς. Τον γνώρισα από το ντύσιμο και το περπάτημα του. Ήταν ο συνάδελφος μου στο Πολυτεχνείο Νίνος Χρυσόπουλος. Επειδή ήξερα καλά εγγλέζικα, κατάλαβα ότι τον είχε στείλει ο Γρηγόρης Φαράκος, ο καπετάνιος του λόχου, να μιλήσει με τους Εγγλέζους. Σε λίγο ακούστηκε η φωνή του να απευθύνεται προς αυτούς που ήτανε κλεισμένοι στην Αρχιτεκτονική: «Συναγωνιστές. Όπως είχαμε συνεννοηθεί, τους είπα ότι εμείς δεν έχουμε σκοπό να πολεμήσουμε εναντίον τους, αν αυτοί δεν μας χτυπήσουν. Η διένεξη μας με την κυβέρνηση Παπανδρέου είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο τον Ελληνικό λαό. Η επέμβασή τους θα αποτελούσε παραβίαση της συμφωνίας των τριών μεγάλων δυνάμεων. Έστω και τώρα τους παρακαλούμε να φύγουνε και να μας αφήσουνε ήσυχους, να περιμαζέψουμε τους τραυματίες και τους νεκρούς μας. Η απάντησή του ήτανε ότι μας θεωρούνε επαναστάτες και αναρχικά στοιχεία και ότι αν σε δέκα λεπτά δεν παραδοθούμε, θα επιτεθούνε με όλες τους τις δυνάμεις και θα μας εξοντώσουνε όλους». Για λίγα λεπτά ακολούθησε μια νεκρική σιγή. Μετά ξεχώρισα τη φωνή του Φαράκου, από την Αρχιτεκτονική: « Να τους πεις ότι είμαστε φοιτητές που υπερασπιζόμαστε την Εθνική μας Ανεξαρτησία και αυτή τη στιγμή, το ίδιο το σχολείο μας. Δε θέλουμε πόλεμο μαζί τους, αλλά αν μας επιτεθούνε θα πολεμήσουμε. Δεν πρόκειται να παραδοθούμε». Σε λίγο η φωνή του Χρυσόπουλου: « Συναγωνιστές, η απάντησή τους είναι ότι σε τρία λεπτά επιτίθενται». Πράγματι, πριν περάσουνε τρία λεπτά, να μια κόλαση φωτιάς απ’ όλες τις μεριές εναντίον των κλεισμένων στην Αρχιτεκτονική Σχολή. Τα τανκς που είχανε περικυκλώσει το Πολυτεχνείο ρίχνανε απ’ όλες τις μεριές, από τους γύρω δρόμους. Κάθε λεπτό, χιλιάδες σφαίρες πέφτανε πάνω στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Οι εγγλέζικες σφαίρες που προοριζόταν για τους Γερμανούς, μαζί με τις γερμανικές από την Ασφάλεια, πέφτανε πάνω σε Έλληνες αγωνιστές, στους εφεδροελασίτες φοιτητές. Η υπεροχή των Εγγλέζων σε οπλισμό ήτανε συντριπτική , όμως ηρωικά οι σύντροφοι κρατούσανε τις θέσεις τους και δεν τους αφήνανε να πλησιάσουνε, ούτε στην Αρχιτεκτονική, ούτε στο κτίριο Γκίνη. Γρήγορα οι Εγγλέζοι καταλάβανε ότι τα πράγματα δεν ήτανε τόσο εύκολα, όσο νομίζανε. Είχε νυχτώσει η 5η Δεκέμβρη για καλά όταν σταμάτησε η μάχη. Οι δικοί μας σταματήσανε να αντιστέκονται. Όσοι δεν είχανε τραυματιστεί ή σκοτωθεί και όσοι δεν είχανε πιαστεί αιχμάλωτοι, υποχωρήσανε προς τα Εξάρχεια που ήταν το αρχηγείο του λόχου. Όλα τα κτίρια του Πολυτεχνείου, όλες οι αυλές του είχαν περιέλθει στα χέρια των Εγγλέζων. Όλοι εμείς οι τραυματισμένοι, που ώρες ατέλειωτες αισθανόμαστε το αίμα μας να φεύγει μαζί με τη ζωή μας, βρισκόμαστε στο έλεος των καινούργιων κατακτητών, που όπως φαίνεται είχανε σκοπό να μας αφήσουνε εκεί σα χτυπημένους σκύλους, ώσπου να μη μείνει σταγόνα από αίμα μέσα μας. Ώσπου να πεθάνει και ο τελευταίος από μας…» Φοίβος Τσέκερης, ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Από τους αγώνες με τη Σπουδάζουσα, Εκδόσεις Εντός, Αθήνα 2007
Την Κυριακή 17 Νοέμβρη το Κόμμα προσθέτει άλλο έναν χρόνο στην υπερεκατοντάχρονη πορεία του.Συμπληρώνει 106 χρόνια ζωής και ηρωικής δράσης, στην εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης και του λαού.
Το Α' Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο, Ιδρυτικό του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, έγινε από 17 μέχρι 23 Νοέμβρη στον Πειραιά, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων.
Η ίδρυση του ΣΕΚΕ δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ήταν συνέπεια μιας μακρόχρονης πορείας που ακολούθησαν το εργατικό και το σοσιαλιστικό κίνημα στη χώρα μας. Ήταν το νομοτελειακό αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης, ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και της συνένωσής του με τις ιδέες του σοσιαλισμού. Έναν χρόνο πριν, η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση είχε συνταράξει και φωτίσει τον κόσμο, με την ακτινοβολία να φτάνει φυσικά και στην Ελλάδα.
Το Συνέδριο ενέκρινε με πλειοψηφία το Ιδρυτικό Ψήφισμα του ΣΕΚΕ, τις Αρχές και το Πρόγραμμά του, υπόμνημα για τα εξωτερικά ζητήματα, ψήφισμα για την ίδρυση Βαλκανικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας, το Καταστατικό του Κόμματος, ενώ εκδόθηκαν χαιρετιστήριο ψήφισμα προς τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία, αλλά και «διαμαρτυρία διά την μελετωμένην επέμβασιν των συμμάχων κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας». Εξέλεξε δε 5μελή Κεντρική Επιτροπή.
Στο Ιδρυτικό Ψήφισμα σημειώνεται ότι το Κόμμα βασίζεται πάνω σε δύο θεμελιώδεις αρχές: Στην «πολιτική και οικονομική οργάνωση του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως διά την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και την δημοσιοποίησιν των μέσων της παραγωγής και ανταλλαγής, δηλ. την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν». Επίσης, στη «διεθνή συνεννόηση και δράση των εργατών».
Στις Αρχές και στο Πρόγραμμα του Κόμματος τονίζεται η αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης για «την απελευθέρωσιν όχι μόνο των προλεταρίων αλλά και ολοκλήρου της ανθρωπότητος που υποφέρει σήμερον».
Προστίθεται δε ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης «είναι αναγκαστικώς και πολιτικός αγών (επειδή) δεν δύναται να πραγματοποιήση την ιστορικήν της αποστολήν χωρίς να γίνη κάτοχος της πολιτικής εξουσίας, όπερ δύναται να κατορθώση μόνον δι' ενιαίας επαναστατικής δράσεως της παγκοσμίου εργατιάς, οργανωμένης σε ξεχωριστό εργατικό κόμμα».
«Εις το ξενοδοχείον "Πειραιεύς", εις την αίθουσαν του σωματείου των μηχανικών ατμοπλοίων... (λογοκρισία 3 γραμμών) συνήλθε χτες εις την πρώτην συνεδρίασίν του το πρώτον σοσιαλιστικόν συνέδριον της Ελλάδος, με κύριον σκοπόν την συνένωσιν όλων των εν Ελλάδι σοσιαλιστικών ομάδων εις ένα ενιαίον κόμμα διοικούμενον ενιαίως και αντιπροσωπευόμενον εις την Διεθνή. Η έναρξις εγένετο εις τας 10 π.μ...».
Έτσι άρχιζε ο «Ριζοσπάστης» [φ. 5 (18) Νοέμβρη 1918] το ρεπορτάζ από την πρώτη μέρα των εργασιών του ιδρυτικού Συνεδρίου, με την εφημερίδα να καλύπτει το σύνολο των εργασιών.
Φωτίζοντας τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο, αυτή τον Σοσιαλισμό
Στο Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ τον περασμένο Οκτώβρη προς την εργατική τάξη, τον λαό, τη νεολαία, σημειώνεται μεταξύ άλλων:
«H κυβέρνηση και η αστική τάξη έχουν στρατηγικό αντίπαλο σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις αυτούς τους αγώνες, κάνει τα πάντα για να δυναμώσουν και να μαζικοποιηθούν περισσότερο, να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός και αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός τους, να βάλουν στο στόχαστρο πιο αποφασιστικά την πολιτική και τελικά την εξουσία που θυσιάζει τις ανάγκες των εργαζομένων για τα καπιταλιστικά κέρδη των λίγων.
Το ΚΚΕ δίνει τη μάχη για να συγκροτηθεί ένα τέτοιο μεγάλο πανελλαδικό κίνημα που θα εκφράζει τη συμμαχία των εργαζομένων, των αυτοαπασχολουμένων και αγροτών, ριζωμένο σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στα χωριά και τις πόλεις. Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην κατεύθυνση της ανατροπής του συστήματος. Το ΚΚΕ φωτίζει τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τον λαό, αυτή του σοσιαλισμού (...)
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν δικές τους τις αγωνίες του συστήματος για σταθερή και ανεμπόδιστη εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής με σιωπητήριο στην ταξική πάλη. Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να το στριμώχνουν ακόμα περισσότερο, για να βελτιώνουν τη δική τους θέση, για να γίνουν οι "ρωγμές" του συστήματος μεγάλα "ρήγματα" μέχρι τη συνολική ανατροπή.
Η ελπίδα βρίσκεται στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, των κατευθύνσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ίδιου του στόχου της καπιταλιστικής κερδοφορίας, των αντιλαϊκών νόμων, συνολικά αυτού του εχθρικού, σάπιου και διεφθαρμένου κράτους του κεφαλαίου. Βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Το ΚΚΕ παλεύει για μια νέα σοσιαλιστική Ελλάδα που θα διαμορφώνει τις σχέσεις της στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη, με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος των λαών, την αλληλεγγύη και όχι τους ανταγωνισμούς, τις σφαίρες επιρροής, το "διαίρει και βασίλευε" των καπιταλιστών, των κρατών και των συμμαχιών τους. Ο αρνητικός συσχετισμός μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Τα πράγματα δεν μένουν στατικά, οι λαοί αφυπνίζονται, μπορούν να δείξουν τη δύναμή τους.
Μόνο έτσι θα εκλείψει το μεγάλο χάσμα - που συνεχώς διευρύνεται και βαθαίνει - ανάμεσα στα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και τις δυνατότητες που παρέχουν για τη συνολική βελτίωση της ζωής των ανθρώπων τον 21ο αιώνα. Γιατί σήμερα η αξιοποίησή τους υπό το καθεστώς της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας οδηγεί σε διεύρυνση των ανισοτήτων, στην επιδείνωση της σχετικής και απόλυτης φτώχειας, γίνονται όργανα έντασης της εκμετάλλευσης και υπερεντατικοποίησης της εργασίας.
Tο ΚΚΕ έχει συναίσθηση των ευθυνών του. Μαζί με τον λαό, και θέλει και μπορεί να το πάει "μέχρι τέλους": Μέχρι την επαναστατική ανατροπή του εκμεταλλευτικού, καπιταλιστικού συστήματος, την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής εργατικής - λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».
Τώρα που καταλαγιάζει ο "αχός" της μέρας. Τώρα που ο κόσμος όλο και μαθαίνει πως μονο "ΟΧΙ" δεν είπε ο Μεταξάς (οι Δαβάκης,Κατσιμήτρος, Παπάγος, Γκράτσι,ο ίδιος στο ημερολόγιο του...το βεβαιώνουν). Τώρα θαρρώ είναι ώρα να κοινωνήσουμε ένα ξεχωριστό και "επιλησμονιο" "Θήλειο Όχι". Που 1360 μέρες κοντά -όσες και της Γερμανικής Κατοχής- κάποιες ψυχές δεν σταμάτησαν να το φωνάζουν και να το ζούν μέσα απο κρατητήρια, χώρους βασανισμού,μπροστά σε τοίχους εκτέλεσης αλλά και στη συνέχεια σε Μακρόνησο, Τρίκερι ,Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ,Φυλακες Γεντί Κουλέ και όπου αλλού η ψυχή τους δεν λογάριασε "κατοχή "...κάθε είδους . "ΟΧΙ " Για κάποιες από αυτές,εχουμε ματαπεί σε τούτο το κονάκι,για άλλες οχι... Ξανά θυμόμαστε τον διαλόγο της Ηλέκτρας με τους βασανιστές της στη Γκεστάπο: -Πως λέγεσαι; -Ελληνίδα... Ξανά σκύβουμε το κεφάλι στις τρεις περηφανες ΕΠΟΝίτισσες που έπεσαν στις 22 Ιουλίου 1943 στη μεγάλη διαδήλωση εναντίον της παραχώρησης της Μακεδονίας και της Θράκης από τους Γερμανούς στους Βούλγαρους. Τότε που η Παναγιώτα Σταθοπούλου στάθηκε με τη Σημαία μπροστά στο γερμανικό τανκ, πυροβολήθηκε και ύστερα ο οδηγός την έλιωσε κάτω από τις ερπύστριες. Και αμεσως η Κούλα Λίλη σκαρφάλωσε στον πυργίσκο και άρχισε να τον χτυπά με το παπούτσι της μέχρι να δεχτεί κι αυτή τον πυροβολισμό, όπως και η Όλγα Μπακόλα,η τρίτη από τις κοπέλες που θυσιάστηκαν εκείνη τη μέρα στη Σταδίου . Αναθυμουμαστε τη σκηνή που διαδραματίστηκε τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου 1944 στο στρατόπεδο Χαΐδαρίου όταν ο φρουρός μπήκε στον θάλαμο και φώναξε: «Ηρώ Κωνσταντοπούλου». Σηκώνεται το αγρίμι η 17χρονη και απαντά δυνατά «Εγώ είμαι. Πάμε!» Και τότε ,το άλλο θεριό η "Μπουμπουλίνα" η Λέλα Καραγιάννη που θα εκτελεστεί τρεις μέρες αργότερα στο Χαϊδάρι, την αγκάλιαζει,την φιλά και της λέει: « Έτσι πεθαίνουν οι Ελληνίδες». Γνωρίζουμε τα τελευταία λόγια που είπαν κάποιες από αυτές τις γυναίκες πριν την εκτέλεση. «Έχω μπροστά μου μια ανηφόρα και πρέπει να την ανέβω» ήταν τα λόγια της "δασκαλιτσας" Ιουλίας Μπίμπα στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ. «Είμαι ευχαριστημένη γιατί πεθαίνω για την Ελλάδα» ,έγραφε στους γονείς της η Ακριβή Νικολετοπούλου. «Μια ζωή τη χρωστάμε»...έλεγε η Διαμάντω Κουμπάκη στο Μπλόκο της Κοκκινιάς. Και η Αθηνά Μαύρου φώναζε στους άντρες για να μη φοβηθούν: «Κλειστό το στόμα για να μη κάψουμε άλλα σπίτια»... Επαναλαμβάνω τούτη τη σπονδή στη θύμηση τους,κάθε χρόνο μια μέρα μετά την 28η Οκτωβρίου. Γιατι ξεχάσαμε να θυμόμαστε,εκπαιδευομαστε να λησμονούνε και τότε είναι που η ιστορία καρτερει την επανάληψη της,ως τραγωδία. Άγνωστες μορφές για την επίσημη Πολιτεία... Δείκτες ζωής για όσους νιώθουν που και τι πατούν . Έτσι μια χοή στη μνήμη τους, οι φωτογραφίες τους... 12 ισαπόστολοι της λευτεριάς...από έναν μακρύ κατάλογο γυναικών . Πως αλλιώς θα ήταν σήμερα στέρεο, το χώμα που διαβαίνουμε? Παράξενη, βαθιά άλικη ομορφιά που έχει αυτή η Άθανασία...
Κ. ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ : ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΔΕΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΜΕ, ΦΥΤΡΩΣΑΜΕ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ
΄΄ Συνεχίζουμε τη δίκαιη διεκδίκηση για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων΄΄ ανέφερε ο Δήμαρχος Απόψε ξεκίνησε στην Πάτρα το 18ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών. Στο κατάμεστο από κόσμο Κλειστό Γυμναστήριο ΄΄Δημ. Τόφαλος΄΄ μίλησε ο Πόντιος δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης. Η ομιλία του ήταν συγκλονιστική και προκάλεσε συγκίνηση. Ζήτησε δε να αναγνωριστεί διεθνώς η γενοκτονία των Ποντίων. «Αγαπητές συμπατριώτισσες, αγαπητοί συμπατριώτες, Καλώς ορίσατε στην Πάτρα, την πόλη που, το 1922 – 1923, υποδέχτηκε 7.500 πρόσφυγες ξεριζωμένους από τον Πόντο, την Μικρά Ασία. Καλώς έρθετεν τεμέτερον παιδία ασ’ όλον την Ελλάδα. Ένας αιώνας πέρασε από την σφαγή, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά χιλιάδων Ποντίων. Δεν εξαφανιστήκαμε, φυτρώσαμε κυριολεκτικά πάνω στην πέτρα. Ο ιδρώτας των παππούδων μας θέριεψε τη ρίζα, που έβγαλε εγγόνια και δισέγγονα που κρατούν το νήμα και προχωρούν. Κι ανασπάλνε από που κρατεί η ρίζα τουν. Καλατσεύνε, τραγωδούν, χορεύνε, παίζνε, κεμετσιέ όπως παλαιά ση πατρίδος τα χωρία. Αναστορούμε τα παλαιά, λατρεύουμε και νοσταλγούμε τους τόπους που δεν είδαμε, δεν ζήσαμε. Νουνίζωμε, αραεύωμε να ευρίκομε τους αίτιους. Ποιοι είναι αυτοί που μας ξερίζωσαν, που μας έστειλαν στην προσφυγιά. Ποιοι μας έκαναν ανταλλάξιμους, ποιοι θεώρησαν ανθρώπους ότι είναι αντικείμενα; Τους γνωρίζουμε! Είναι αυτοί που όπως έλεγαν οι παππούδες μας: Για τα πετρέλαια μας έκαψαν, σα τα να καίουνταν και καμμονήν να μην ελέπνε. Τους βλέπουμε και σήμερα, είναι οι ίδιοι που ξεριζώνουν άλλους λαούς. Είναι οι κάτοχοι του πλούτου, που μπροστά στην εξουσία τους, τα κέρδη τους, δεν διστάζουν να καταστρέψουν τα πάντα! Όπως εμείς θρηνούσαμε και θρηνούμε τους νεκρούς μας, τα παιδιά μας, έτσι και η Παλαιστίνη θρηνεί σήμερα τα δικά της παιδιά. Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους. «Για του αφέντη το φαΐ σκοτώνονται οι λαοί». Αγαπητές συμπατριώτισσες, συμπατριώτες, τεμέτερον. Συνεχίζουμε τη δίκαιη διεκδίκηση για τη «Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων».
